ΗΠΑ Σικάγο - Νέα Υόρκη

[χριστίναα95]

Όταν πρότεινα σε φίλους να έρθουν να με επισκεπτούν στο Σικάγο οι αντιδράσεις ήταν πάντα οι ίδιες: δε φτάνουν τα λεφτά, δεν φτάνουν οι μέρες, δεν υπάρχει καιρός για οργάνωση και πάει λέγοντας. Όταν όμως άρχισαν να εμφανίζονται οι προσφορές για εισιτήρια κάτω από 400 ευρώ με επιστροφή για την τελευταία βδομάδα του Μαρτίου, που είχα και spring break βρέθηκε επιτέλους η υποψήφιος. Κι αφού θα έκανε η κοπέλα ολόκληρο υπερατλαντικό ταξίδι, δεν ήταν δυνατό να περιοριστούμε σε μία μόνο πόλη. Κι όταν η Νέα Υόρκη βρίσκεται μόλις μία πτήση των 2 ωρών και των 50 ευρώ μακριά, η επιλογή του δεύτερου προορισμού δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολη.

Η ESTA της φίλης εγκρίθηκε μέσα σε μία μέρα χωρίς κανένα πρόβλημα και τα εισιτήρια τελικά κόστισαν συνολικά 350 ευρώ, μόνο με χειραποσκευή. Αθήνα - Σικάγο με μια τρίωρη στάση στο Παρίσι με την Air France και Νέα Υόρκη - Αθήνα με τετράωρη στάση στο Άμστερνταμ, με Delta και KLM. Είχε κάνει κάποιο συνάλλαγμα από την Ελλάδα και είχε προμηθευτεί την AOW Global Data SIM Card για να έχει ίντερνετ. Η πτήση Σικάγο - Νέα Υόρκη κόστισε 50 ευρώ με American Airlines. Yπήρχε μάλιστα και πτήση της low cost Spirit με μόλις 20 ευρώ, αλλά ήταν στις 5 το πρωί και αποφασίσαμε ότι η ταλαιπωρία και το κόστος του να πάμε στο αεροδρόμιο μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα δεν άξιζε τη διαφορά.

Φυσικά, στο Σικάγο μείναμε στο σπίτι μου, στην περιοχή του Hyde Park. Εννοείται πως η ιδανική τοποθεσία διαμονής στο Σικάγο είναι το Loop, όπου γενικά υπάρχουν ωραιότατα καταλύματα σε λογικές τιμές. Προσωπική εμπειρία έχω από το Freehand, όπου είχα κλείσει πέρυσι κρεβάτι σε τετράκλινο δωμάτιο με 17 ευρώ τη βραδιά. Ίσως το καλύτερο hostel που έχω μείνει: άψογη τοποθεσία, πεντακάθαρο, εξαιρετική εξυπηρέτηση και καλόγουστα δωμάτια με προσωπικό ντουλάπι με λουκέτο και άνετα κρεβάτια το καθένα από τα οποία έχει και ένα κουρτινάκι, δίνοντας έτσι μία αίσθηση privacy. Το ξενοδοχείο διαθέτει και ιδιωτικά δωμάτια και παρέχει και ένα πολύ λιτό πρωινό δωρεάν.

Η αναζήτηση οικονομικής διαμονής στη Νέα Υόρκη αποδείχθηκε πολύ πιο δύσκολη, αν και το ότι ταξιδεύαμε στη χαμηλή σεζόν ήταν ένα τεράστια πλεονέκτημα. Κλείναμε δωμάτια με δωρεάν ακύρωση και αλλάξαμε την κράτησή μας 2 - 3 φορές, καθώς εμφανίζονταν καλύτερες ευκαιρίες. Μέχρι και λίγες μέρες πριν εμφανίζονταν πολλά διαθέσιμα δωμάτια και καλές προσφορές, ενώ κατά καιρούς πέτυχα και κάτι φοβερές προσφορές με πεντάστερα ξενοδοχεία στη μισή τιμή (η οποία και πάλι ήταν εκτός budget για μας, αλλά σίγουρα θα ήταν φοβερή ευκαιρία για κάποιον άλλον). Σίγουρα, η κατάσταση θα ήταν τελείως διαφορετική στη high season. Τελικά καταλήξαμε στο Soho Garden Hotel, το οποίο κόστισε γύρω στα 50 ευρώ τη βραδιά το άτομο και είχε ιδιωτικά μπάνιο. Όπως θα πω και παρακάτω, αποδείχθηκε πολύ καλή επιλογή. Ένα άλλο πολύ φτηνό χόστελ (κοινό μπάνιο) σε καλή τοποθεσία που είχε πολύ καλές κριτικές και παρείχε και καλό πρωινό ήταν το Hostel American Dream, το οποίο έβγαινε 30 ευρώ το άτομο η βραδιά. Τελικά το απορρίψαμε γιατί η πριγκίπισσα ήθελε ιδιωτικό μπάνιο (όχι ντάξει, η γλυκούλα είπε ότι δεν είχε πρόβλημα να μείνουμε εκεί, αλλά εγώ έβλεπα τον τρόμο στα μάτια της κάθε φορά που ακουγόταν η φράση κοινό μπάνιο), αλλά τσεκάρετέ το αν ψάχνετε κάτι οικονομικό γιατί φαινόταν όντως πολύ καλή ευκαιρία.

Το O' Hare είναι αρκετά χαοτικό αλλά η πρόσβαση στο κέντρο της πόλης είναι εύκολη και σχετικά οικονομική. Από το Terminal 5 όπου φτάνουν οι διεθνές πτήσεις, υπάρχει δωρεάν λεωφορείο του αεροδρομίου με το οποίο φτάνετε στο Terminal 2. Από εκεί μπορείτε να πάρετε την μπλε γραμμή που πηγαίνει κατευθείαν στο κέντρο της πόλης. Το εισιτήριο μίας διαδρομής κοστίζει 5 δολάρια. Αν το μηχάνημα σας ζητήσει ΖΙΡ CODE, βάλτε απλά 0000 για να συνεχίσετε τη συναλλαγή. Χτυπάτε το εισιτήριο για να περάσετε από τις περιστρεφόμενες πύλες και μετά από περίπου 40 λεπτά στο τραίνο βγαίνεται στη στάση Ουάσιγκτον και είστε στην καρδιά της πόλης. Γενικά, οι συγκοινωνίες στο Σικάγο θα έλεγα πως είναι πολύ ικανοποιητικές.

Το πρόγραμμα προέβλεπε 8 διανυχτερεύσεις στο Σικάγο και 4 στη Νέα Υόρκη. Στόχος μας ήταν στο Σικάγο να κινηθούμε πιο χαλαρά και να τρώμε κυρίως στο σπίτι, έτσι ώστε να έχουμε ενέργεια και λεφτά για τη Νέα Υόρκη.

 

[χριστίναα95]

Μέρα πρώτη: Garfield Park Conservatory, Millenium Park, Riverwalk και Skydeck

Μετά από μιάμιση μέρα που πήγε χαμένη λόγω δικών μου εξετάσεων, είχα επιτέλους τελειώσει και επίσημα το τρίμηνο κι ήμασταν έτοιμες να ξεκινήσουμε και επίσημα το ταξίδι. Το πρώτο εκείνο πρωινό προβλεπόταν βροχή για κανένα δύωρο, οπότε, θέλοντας να βρισκόμαστε σε εσωτερικό χώρο, καλέσαμε ένα uber για το Garfield Park Conservatory. Όταν δεν είναι ώρα αιχμής, τα uber συχνά καταλήγουν να είναι φτηνότερα από τα εισιτήρια του τραίνου όταν η τιμή μοιράζεται στην παρέα, οπότε πραγματικά συμφέρει. Αφού ήμασταν δύο προτιμήσαμε την επιλογή του Uber pool, που είναι μέχρι για δύο άτομα και συνήθως υπάρχουν κι άλλοι επιβάτες στο αυτοκίνητο. Έτσι, με 3.30 δολάρια η κάθε μία φτάσαμε στον προορισμό μας μέσα σε 35 λεπτά, ενώ η αντίστοιχη διαδρομή με τις συγκοινωνίες θα κόστιζε 2.25 δολάρια και θα διαρκούσα 1.5 ώρα, περιλαμβάνοντας αλλαγή λεωφορείου. Το Garfield Park Conservatory είναι ένα όμορφο θερμοκήπιο όπου ο επισκέπτης καλείται να δώσει το ποσό που εκείνος θέλει, βάζοντας μετρητά στο κουτί μπροστά στην είσοδο ή πληρώνοντας με πιστωτική κάρτα στο ταμείο. Περάσαμε περίπου μία ώρα περιτριγυρισμένες από χρώματα, αρώματα, καταπράσινα δωμάτια, κάκτους, λιμνούλες, πέτρινα μονοπάτια και λουλούδια κάθε λογής.

Η αλλαγή από τις τροπικές θερμοκρασίες και την υγρασία του θερμοκηπίου στις 5 βαθμούς δεν ήταν και ευχάριστη, αλλά η βροχή είχε πλέον σταματήσει και ήμασταν πια ελεύθερες να περάσουμε την υπόλοιπη μέρα στο κέντρο της πόλης. Βγάλαμε εβδομαδιαίο εισιτήριο από τα μηχανήματα στη στάση του μετρό με κόστος 33 ευρώ (28 ευρώ + 5 ευρώ για την κάρτα, μπορείτε να το βγάλετε και κατευθείαν από το αεροδρόμιο, εμείς δεν το κάναμε επειδή ξέραμε ότι οι πρώτες δυο μέρες δε θα περιλάμβαναν πολλές μετακινήσεις) και σε περίπου μισή ώρα βρισκόμασταν στο περιβόητο Millenium Park. Φάγαμε ένα υπέροχο brunch/μεσημεριανό στο wildberry που φημίζεται για τα pancake του (προσπαθήστε να πάτε καθημερινή, γιατί τα σαββατοκύριακα γίνεται χαμός), βγάλαμε την κλασική φωτογραφία μπροστά στο Cloud Gate/The Bean, πάνω στο οποίο αντικατοπτρίζονται τα τριγύρω κτίρια και περάσαμε από κάτω του, παίρνοντας μια γεύση του πώς είναι να είσαι μέσα σε ένα τεράστια καλειδοσκόπιο. Επόμενη στάση το Crown Fountain, το διαδραστικό συντριβάνι με τις τεράστιες και απίστευτα άσχημες κοντινές φωτογραφίες κατοίκων της πόλης. Όλα τα συντριβάνια της πόλης είναι εκτός λειτουργίας όσο έχει ακόμη κρύο, αλλά το καλοκαίρι, η πλατεία γεμίζει παιδάκια που τσαλαβουτάνε στα νερά που βγαίνουν από τα στόματα των ανθρώπων που απεικονίζονται στις μεγάλες οθόνες. Επιστρέψαμε προς το Millenium Monument, κάναμε μια βόλτα στους κήπους που είναι ομολογουμένως πολύ πιο όμορφοι όταν είναι ανθισμένοι, είδαμε το εντυπωσιακό Pavillion, όπου το καλοκαίρι φιλοξενεί άπειρο κόσμο στις δωρεάν συναυλίες τους και κατευθυνθήκαμε προς το Maggie Daley Park. Η αρχιτεκτονική των κτιρίων γύρω από το πάρκο είναι υπέροχη και δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε να βγάζουμε φωτογραφίες. Σαν παιδάκια κι εμείς, κάναμε λίγη κούνια στην παιδική χαρά και πήραμε το δρόμο για το ποτάμι.

Και κάποια παλιά, καλοκαιρινά στιγμιότυπα του πάρκου

Ακολουθώντας πλήθος κόσμου, κατευθυνθήκαμε προς το ποτάμι. Είναι αυτή η όμορφη βαβούρα, οι ουρανοξύστες, τα μοντέρνα κτίρια, οι βιτρίνες των διάσημων αλυσίδων φαγητού που σου δίνουν αυτή την αίσθηση ότι είσαι στην Αμερική. Ήταν ενδιαφέρον να ακούω τη φίλη μου να σχολιάζει τα πάντα και να θυμάμαι όλα αυτά τα πράγματα που στην αρχή μου είχαν κάνει κι εμένα τρομερή εντύπωση, αλλά τώρα είναι πια φυσιολογικά: τα αυτοκόλλητα no guns στις πόρτες όλων των μαγαζιών, οι άπειρες διαφημίσεις για κλινικές δοκιμές στα μέσα μαζικής μεταφοράς, τα φανάρια που όταν το κόκκινο χέρι αναβοσβήνει είναι ουσιαστικά ακόμα πράσινο για τους πεζούς και πάει λέγοντας. Το riverwalk είναι ίσως η πιο όμορφη βόλτα που μπορείς να κάνεις στο Σικάγο. Αφού κατεβήκαμε τα σκαλοπάτια και βρεθήκαμε δίπλα στο ποτάμι ακολουθήσαμε όλη τη διαδρομή, σταματώντας μπροστά από κάθε διάσημο κτίριο: Trump Tower, Tribune Tower, Wrigley Building, Merchandise Mart, Marina City. Όλα εξαιρετικά, με πολύ ωραίες λεπτομέρειες. Ανεβοκατεβήκαμε τις σκάλες, διασχίσαμε τις γέφυρες, περπατήσαμε και στις δύο πλευρές του ποταμού, καθίσαμε για ξεκούραση στις κερκίδες, χαϊδέψαμε τουλάχιστον πέντε πανέμορφα σκυλιά, δεχθήκαμε μια μικρή επίθεση από μία χήνα, η οποία μας πλησίασε βγάζοντας ένα απειλητικό "χχχχχχχχχχχχχχχχχχ" και βγάλαμε όλες τις απαραίτητες φωτογραφίες.

Ο ουρανός είχε πια καθαρίσει και είχαμε περίπου μία ώρα από το ηλιοβασίλεμα, οπότε αποφασίσαμε ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή να επισκεφτούμε το Skydeck. Tα 25 δολάρια του εισιτηρίου δεν τα λες και λίγα, αλλά είπαμε να επισκεφτούμε τουλάχιστον ένα από τα διάσημα παρατηρητήρια του Σικάγο και της Νέα Υόρκης και θέλαμε να είναι αυτό που έχει και το διάσημο, διάφανο μπαλκόνι, όπου βλέπεις την πόλη κάτω από τα πόδια σου. Η διαμονή που λέει στην οθόνη συμπεριλαμβάνει και την αναμονή για να σταθείτε στο συγκεκριμένο μπαλκονάκι, οπότε αν και η οθόνη προειδοποιούσε για αναμονή 45 λεπτών, 20 λεπτά αργότερα βρισκόμασταν ήδη στον κορυφή του κτιρίου. Η αλήθεια είναι ότι έχω μεγάλη αγάπη στα σημεία με ωραία θέα, ειδικά την ώρα του ηλιοβασιλέματος, οπότε ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή. Όλα τα τεράστια κτίρια που πριν από λίγο κοιτάζαμε με δέος βρίσκονταν τώρα κάτω από τα πόδια μας, ενώ η λίμνη Μίσιγκαν απλωνόταν απέραντη μπροστά μας. Απολαύσαμε την υπέροχη θέα από όλες τις πλευρές και μπήκαμε στην ουρά για να σταθούμε στο μπαλκονάκι. Εξαιρετική εμπειρία: στέκεσαι πάνω στο διάφανο έδαφος, έχοντας ουρανοξύστες μπροστά σου, δεξιά σου, αριστερά σου και από κάτω σου και πραγματικά νιώθεις σαν να είσαι στην άκρη του κόσμου.

Ε όταν άρχισε να δύει ο ήλιος, ο ουρανός βάφτηκε ροζ κι άρχισαν σιγά σιγά να ανάβουν τα φώτα της πόλης από κάτω μας, τότε ήταν που μείναμε με το στόμα ανοιχτό. Καμία περιγραφή, καμία φωτογραφία δεν μπορεί να αποτυπώσει το θέμα που αντικρίζαμε εκείνη τη στιγμή. Ήταν τόσο όμορφο που ήθελα να βάλω τα κλάματα. Πηγαίναμε από δω κι από κει, προσπαθώντας να βγάλουμε μια φωτογραφία που να δικαιώνει το τοπία, αλλά κάποια στιγμή καταλάβαμε ότι αυτό είναι απλά αδύνατο και μείναμε κολλημένες στη τζαμαρία να θαυμάζουμε τη θέα.

Η νυχτερινή εικόνα της φωτισμένης πόλης, με τα κτίρια να λάμπουν στο σκοτάδι ήταν επίσης καθηλωτική (και αδύνατο να αποτυπωθεί από το φακό). Μάλιστα, υπάρχει δυνατότητα ακριβότερου εισιτηρίου που περιλαμβάνει δύο εισόδους την ίδια μέρα, μία το πρωί και μία το βράδυ, ώστε να δεις την πόλη σε διαφορετικές ώρες τις ημέρας. Αυτό μου φαίνεται το πιο ηλίθιο πράγμα στον κόσμο, όταν μπορείς απλά να πας λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα. Μία καλή και φθηνότερη εναλλακτική, για όσους δε θέλουν να αγοράσουν το ακριβό εισιτήριο είναι το Signature Room στο Chicago 360 που προσφέρει εξίσου υπέροχη θέα της πόλης και τα ποτά ξεκινάνε από 7 δολάρια αν θυμάμαι καλά (έχει και φαγητό το οποίο είναι τιμές καλού γκουρμέ εστιατορίου). Είναι υπέροχο μαγαζί, απλά αν πάτε σε high season ή σαββατοκύριακα γίνεται χαμός από κόσμο και υπάρχει μεγάλη αναμονή, ενώ προφανώς δεν υπάρχει η ίδια άνεση του να πας γύρω γύρω με την ησυχία σου και να απολαύσεις τη θέα για πολλή ώρα από την κάθε πλευρά.

Όταν βγήκαμε από το κτίριο ήμασταν ψόφιες από την κούραση κι αφού μας πήρε περίπου 15 λεπτά να βρούμε τη σωστή στάση του λεωφορείου (για κάποιο λόγο τα gps μας αποπροσανατολίζονταν τελείως στο κέντρο της πόλης), πήραμε το δρόμο της επιστροφής