marydim
Member
- Μηνύματα
- 1.631
- Likes
- 410
- Επόμενο Ταξίδι
- Μεσόγειος
- Ταξίδι-Όνειρο
- Δρόμος Αγ. Ιακώβου-Ισπανί
31.07.2008: Αθήνα - Αμμάν Ιορδανίας.
Πέμπτη πρωί αποχαιρετώ την αδερφή μου που με πήγε ως τον σταθμό του Προαστιακού στην Κόρινθο και ξεκινώ για το αεροδρόμιο όπου στις 1:30 πμ θα είχαμε τη συνάντηση με τον αρχηγό της εκδρομής.
Φαίνεται, όμως, ότι όλοι ανυπομονούσαμε για το ταξίδι γιατί μισή ώρα νωρίτερα από το προκαθορισμένο ραντεβού ήμασταν όλοι εκεί!
Ο αρχηγός της εκδρομής άρχισε να μας μοιράζει από έναν ατομικό φάκελο όπου περιείχε το ηλεκτρονικό εισήτηριό μας, ένα βιβλιαράκι με πληροφορίες για τη Σρι Λάνκα και τις Μαλδίβες, πλαστικά καλυμματάκια για να προστατέψουμε το διαβατήριό μας από τη φθορά του χρόνου, πλαστικές ετικέτες να γράψουμε τα ονόματά μας για να μην μπερδέψουμε τις βαλίτσες μας και φυσικά την παραδοσιακή διαφημιστική τσαντούλα με το όνομα του πρακτορείου τυπωμένο πάνω της που στην δική μας περίπτωση ήταν ένα πολύ εύχρηστο σακίδιο πλάτης στα χρώματα του πρακτορείου δηλαδή κόκκινο και εκρού χρώμα.
Μέχρι να ανοίξει το γκισέ της Royal Jordanian, της αεροπορικής εταιρείας με την οποία θα ταξιδεύαμε, αρχίσαμε να γνωριζόμαστε μεταξύ μας και οι ερωτήσεις προς τον αρχηγό της εκδρομής να πέφτουν βροχή!
Από το πρώτο face control των ατόμων που αποτελούσαν το γκρουπ μας, η ηλικία τους προσδιορίστηκε στα 25 με 50 έτη και ήσαν κυρίως ζευγάρια.
Κάναμε από τους πρώτους check in και δυόμισι ωρίτσες μετά αφού το αεροπλάνο είχε μια μικρή καθυστέρηση απογειωνόμασταν από την Αθήνα με προορισμό το Αμμάν της Ιορδανίας, στο οποίο θα διανυκτερεύαμε προκειμένου να πάρουμε την επόμενη ημέρα την πτήση για Κολόμπο.
Το αεροπλάνο ήταν μικρό (δεν πρέπει να είχε πάνω από 100 θέσεις) αλλά ήταν το πιο άνετο από όσα έχω ταξιδέψει ως τώρα (Βέβαια η εμπειρία μου περιορίζεται στα αεροπλάνα των εταιρειών EasyJet, Sky Europe, Tunis Air και Thai Airways) με αναπαυτικότατα καθίσματα και με μεγάλο χώρο ανάμεσα στις θέσεις ώστε να μην έχουν παράπονα οι ψηλοί. Αλλά και το service ήταν άψογο με τις αεροσυνοδούς πολύ ευγενικές και πρόθυμες να σε εξυπηρετήσουν.
Κάθισα δίπλα σε μια Αγγλίδα η οποία είχε την θέση στο παράθυρο και βάλθηκα να παρακολουθώ ξανά και ξανά το βιντεάκι με τα αξιοθέατα της Ιορδανίας που παιζόταν στις οθόνες του αεροπλάνου. Αφού εμπεδώσαμε όλα τα σημαντικά τουριστικά μνημεία και μη της Ιορδανίας επιτέλους οι οθόνες έκλεισαν και το αεροπλάνο απογειώθηκε.
Λίγα λεπτά αργότερα οι αεροσυνοδοί μας πρόσφεραν το γεύμα το οποίο μας είχε σπάσει τη μύτη από τη στιγμή που μπήκαμε στο αεροπλάνο. Το κοτόπουλο με ρύζι που επέλεξα ήταν νόστιμο και ομολογώ ότι το έφαγα λαίμαργα καθώς πεινούσα πάρα πολύ αφού σιγά σιγά με εγκατέλειπε το άγχος της πτήσης και είχα να βάλω μπουκιά στο στόμα μου από το προηγούμενο βράδυ.
Η Αγγλίδα κυρία προσπάθησε να πιάσουμε κουβέντα και πραγματικά θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να μου διηγηθεί τις ταξιδιωτικές της ιστορίες αλλά ήταν αδύνατον για μένα να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά. Της ζήτησα, λοιπόν, ευγενικά συγγνώμη και αφού της είπα ότι είμαι πολύ κουρασμένη απλά ξεράθηκα στον ύπνο για το υπόλοιπο της πτήσης.
Με ξύπνησε πολύ ευγενικά η Άλις (η Αγγλίδα) καθώς ετοιμαζόμασταν για προσγείωση στο Διεθνές αεροδρόμιο Queen Alia του Αμμάν (τιμής ένεκεν σε μια από τις τέσσερις γυναίκες του βασιλιά Χουσείν που σκοτώθηκε όταν το ελικόπτερο στο οποίο επέβαινε έπεσε) που βρίσκεται 32 χλμ. νότια του Αμμάν.
Πατήσαμε Ιορδανικό έδαφος την ώρα που ο ήλιος ετοιμαζόταν να δύσει και έδινε μοναδικές αποχρώσεις στην έρημο κάνοντάς την να φαίνεται σαν μια μεγάλη απέραντη θάλασσα.
Η ώρα ήταν περίπου 7 παρά το απόγευμα και παρόλο που η Ιορδανία έχει την ίδια ώρα με εμάς εκεί νυχτώνει πολύ νωρίτερα. Στις 7:30 είχε ήδη αρχίσει και έπεφτε σκοτάδι.
Καθώς περιμέναμε να περάσουμε από τον έλεγχο των διαβατηρίων και να πάρουμε τις βαλίτσες μας κάναμε σχέδια να πεταχτούμε για μια βόλτα στην πόλη του Αμμάν.
Μείναμε όμως στα σχέδια καθώς οι Ιορδανοί είχαν άλλη γνώμη και άλλους ρυθμούς φυσικά!
Μέχρι να συμπληρώσουμε τα έγγραφα εισόδου στην χώρα, να μας τσεκάρουν, να μας δώσουν τα εισιτήρια για την επόμενη ημέρα (είπαμε το Αμμάν ήταν ενδιάμεσος σταθμός), να πάρουμε τις βαλίτσες μας, να περάσουμε από έλεγχο, να έρθει το πούλμαν της Royal Jordanian να μας μεταφέρει από το αεροδρόμιο στο ξενοδοχείο που χρησιμοποιεί η αεροπορική εταιρεία προκειμένου να κοιμίζει τους επιβάτες της, να ξαναπεράσουμε από έλεγχο, να μας δώσουν δωμάτια και να κάνουμε το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας η ώρα είχε πάει σχεδόν 9:30, οι περισσότεροι ήταν πτώμα στην κούραση και το μόνο που ήθελαν ήταν να βάλουν κάτι στο στόμα τους και να ξεκουραστούν.
Αφού οι άλλοι οπισθοχώρησαν ούτε σκέψη για νυχτερινή βόλτα στο Αμμάν καθώς δεν είμαι και τόσο έμπειρη ταξιδιώτισσα ώστε να μην φοβάμαι να τριγυρνώ σε μια μουσουλμανική πόλη μόνη μου βραδιάτικα.
Πήρα το κλειδί μου και έσυρα τη βαλίτσα μου μέχρι το ασανσέρ ενώ με τη φαντασία μου έφτιαχνα εικόνες του βραδινού Αμμάν φέρνοντας στη μνήμη μου το βιβλίο που διάβαζα πέρσι την ίδια περίπου εποχή.
Το πρώτο πράγμα που έκανα μπαίνοντας στο δωμάτιο του ξενοδοχείου ήταν να ψάξω για πρίζα γιατί η μπαταρία του κινητού μου είχε εξαντληθεί!
Αλλά οι πρίζες στο ξενοδοχείο πρέπει να ήταν είδος πολυτελείας γιατί δεν υπήρχε ούτε μια ελεύθερη! Τελικά έβγαλα ένα πορτατίφ και έβαλα το κινητό μου μην έχοντας ιδέα αν έχουμε την ίδια τάση ρεύματος. Πάντως το κινητό μου φόρτισε κανονικά και συνέχισε να λειτουργεί το ίδιο καλά με πριν.
Μετά το ντουζάκι μήπως και εξαφανιστεί η κούραση του ταξιδιού πήγα να βρω τους υπόλοιπους στο εστιατόριο που σερβίρονταν το δείπνο.
Δεν μπορώ να πω ότι πείναγα πολύ και ευτυχώς δηλαδή γιατί εκτός από τα φαγητά που δεν διεκδικούσαν βραβείο γεύσης και ο χώρος δεν διεκδικούσε με τίποτα βραβείο καθαριότητας!
Κάποιοι το χαρακτήρισαν πανβρώμικο εγώ θα πω απλά ότι μάλλον στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο δεν είχαν υψηλά στάνταρ καθαριότητας!
Τελικά πήρα ρυζάκι κατάλευκο, μοσχαράκι σκληρό (που τα δόντια μου δεν ήταν καλά ακονισμένα για να το κόψουν) με σαλτσούλα και αραβικές πιτούλες (θεϊκές οι πιτούλες!) και άρχισα να τρώω ότι μπορώ την ώρα που οι συνδαιτυμόνες μου στο τραπέζι παρακολουθούσαν το ρεσιτάλ καθαρισμού των τραπεζιών στην αίθουσα που δινόταν από έναν Ιορδανό σερβιτόρο.
Τα σχόλια έκπληξης και δυσαρέσκειας που ακολουθούσαν κάθε κίνηση του σερβιτόρου μου υποδήλωναν ότι διαφωνούσαν με τον τρόπο που καθάριζε το τραπέζι ο καημένος και βαριεστημένος άραβας.
Τελικά, αφού οι συνδαιτυμόνες μου δεν άντεχαν άλλο το θέαμα αποχωρίσαμε από το εστιατόριο και κατευθυνθήκαμε προς το καφέ του ξενοδοχείου για να πάρουμε εμφιαλωμένο νεράκι του ενός ευρώ και να παρατείνουμε τη διαδικασία γνωριμίας μεταξύ μας!
Να σημειώσω ότι οι Ιορδανοί είναι πολύ εξοικειωμένοι με το ευρώ. Η αναλογία των δύο νομισμάτων είναι περίπου 1 ευρώ= 1 δηνάριο και αυτό κάνει τις συναλλαγές ευκολότερες. Αν δεν έχεις προνοήσει να κάνεις δηνάρια δεν αντιμετωπίζεις πρόβλημα σε ότι θελήσεις να αγοράσεις. Μπορείς να πληρώσεις σε ευρώ και αν πρέπει να πάρεις ρέστα θα στα δώσουν είτε σε δηνάρια είτε σε ευρώ αν το μέρος που θα γίνει η συναλλαγή είναι πολύ τουριστικό.
Το καφέ- αίθουσα υποδοχής του ξενοδοχείου το οποίο μας φιλοξένησε για την επόμενη μία ώρα και κάτι δεν είχε άλλο κόσμο εκτός από εμάς και τους δύο άραβες σερβιτόρους. Ενώ λίγο νωρίτερα στο εστιατόριο υπήρχε αρκετός κόσμος τώρα δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Μάλλον ήταν όλοι κουρασμένοι και πήγαν για ύπνο νωρίς. Και εμείς ήμασταν κουρασμένοι γι' αυτό λίγο πριν τα μεσάνυχτα αποφασίσαμε να αποσυρθούμε στα δωμάτιά μας.
Την επόμενη το πρόγραμμα περιείχε προαιρετική εκδρομή στην αρχαία πολιτεία της Πέτρας και έπρεπε να ξυπνήσουμε νωρίς.
Πέμπτη πρωί αποχαιρετώ την αδερφή μου που με πήγε ως τον σταθμό του Προαστιακού στην Κόρινθο και ξεκινώ για το αεροδρόμιο όπου στις 1:30 πμ θα είχαμε τη συνάντηση με τον αρχηγό της εκδρομής.
Φαίνεται, όμως, ότι όλοι ανυπομονούσαμε για το ταξίδι γιατί μισή ώρα νωρίτερα από το προκαθορισμένο ραντεβού ήμασταν όλοι εκεί!
Ο αρχηγός της εκδρομής άρχισε να μας μοιράζει από έναν ατομικό φάκελο όπου περιείχε το ηλεκτρονικό εισήτηριό μας, ένα βιβλιαράκι με πληροφορίες για τη Σρι Λάνκα και τις Μαλδίβες, πλαστικά καλυμματάκια για να προστατέψουμε το διαβατήριό μας από τη φθορά του χρόνου, πλαστικές ετικέτες να γράψουμε τα ονόματά μας για να μην μπερδέψουμε τις βαλίτσες μας και φυσικά την παραδοσιακή διαφημιστική τσαντούλα με το όνομα του πρακτορείου τυπωμένο πάνω της που στην δική μας περίπτωση ήταν ένα πολύ εύχρηστο σακίδιο πλάτης στα χρώματα του πρακτορείου δηλαδή κόκκινο και εκρού χρώμα.
Μέχρι να ανοίξει το γκισέ της Royal Jordanian, της αεροπορικής εταιρείας με την οποία θα ταξιδεύαμε, αρχίσαμε να γνωριζόμαστε μεταξύ μας και οι ερωτήσεις προς τον αρχηγό της εκδρομής να πέφτουν βροχή!
Από το πρώτο face control των ατόμων που αποτελούσαν το γκρουπ μας, η ηλικία τους προσδιορίστηκε στα 25 με 50 έτη και ήσαν κυρίως ζευγάρια.
Κάναμε από τους πρώτους check in και δυόμισι ωρίτσες μετά αφού το αεροπλάνο είχε μια μικρή καθυστέρηση απογειωνόμασταν από την Αθήνα με προορισμό το Αμμάν της Ιορδανίας, στο οποίο θα διανυκτερεύαμε προκειμένου να πάρουμε την επόμενη ημέρα την πτήση για Κολόμπο.
Το αεροπλάνο ήταν μικρό (δεν πρέπει να είχε πάνω από 100 θέσεις) αλλά ήταν το πιο άνετο από όσα έχω ταξιδέψει ως τώρα (Βέβαια η εμπειρία μου περιορίζεται στα αεροπλάνα των εταιρειών EasyJet, Sky Europe, Tunis Air και Thai Airways) με αναπαυτικότατα καθίσματα και με μεγάλο χώρο ανάμεσα στις θέσεις ώστε να μην έχουν παράπονα οι ψηλοί. Αλλά και το service ήταν άψογο με τις αεροσυνοδούς πολύ ευγενικές και πρόθυμες να σε εξυπηρετήσουν.
Κάθισα δίπλα σε μια Αγγλίδα η οποία είχε την θέση στο παράθυρο και βάλθηκα να παρακολουθώ ξανά και ξανά το βιντεάκι με τα αξιοθέατα της Ιορδανίας που παιζόταν στις οθόνες του αεροπλάνου. Αφού εμπεδώσαμε όλα τα σημαντικά τουριστικά μνημεία και μη της Ιορδανίας επιτέλους οι οθόνες έκλεισαν και το αεροπλάνο απογειώθηκε.
Λίγα λεπτά αργότερα οι αεροσυνοδοί μας πρόσφεραν το γεύμα το οποίο μας είχε σπάσει τη μύτη από τη στιγμή που μπήκαμε στο αεροπλάνο. Το κοτόπουλο με ρύζι που επέλεξα ήταν νόστιμο και ομολογώ ότι το έφαγα λαίμαργα καθώς πεινούσα πάρα πολύ αφού σιγά σιγά με εγκατέλειπε το άγχος της πτήσης και είχα να βάλω μπουκιά στο στόμα μου από το προηγούμενο βράδυ.
Η Αγγλίδα κυρία προσπάθησε να πιάσουμε κουβέντα και πραγματικά θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να μου διηγηθεί τις ταξιδιωτικές της ιστορίες αλλά ήταν αδύνατον για μένα να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά. Της ζήτησα, λοιπόν, ευγενικά συγγνώμη και αφού της είπα ότι είμαι πολύ κουρασμένη απλά ξεράθηκα στον ύπνο για το υπόλοιπο της πτήσης.
Με ξύπνησε πολύ ευγενικά η Άλις (η Αγγλίδα) καθώς ετοιμαζόμασταν για προσγείωση στο Διεθνές αεροδρόμιο Queen Alia του Αμμάν (τιμής ένεκεν σε μια από τις τέσσερις γυναίκες του βασιλιά Χουσείν που σκοτώθηκε όταν το ελικόπτερο στο οποίο επέβαινε έπεσε) που βρίσκεται 32 χλμ. νότια του Αμμάν.
Πατήσαμε Ιορδανικό έδαφος την ώρα που ο ήλιος ετοιμαζόταν να δύσει και έδινε μοναδικές αποχρώσεις στην έρημο κάνοντάς την να φαίνεται σαν μια μεγάλη απέραντη θάλασσα.
Η ώρα ήταν περίπου 7 παρά το απόγευμα και παρόλο που η Ιορδανία έχει την ίδια ώρα με εμάς εκεί νυχτώνει πολύ νωρίτερα. Στις 7:30 είχε ήδη αρχίσει και έπεφτε σκοτάδι.
Καθώς περιμέναμε να περάσουμε από τον έλεγχο των διαβατηρίων και να πάρουμε τις βαλίτσες μας κάναμε σχέδια να πεταχτούμε για μια βόλτα στην πόλη του Αμμάν.
Μείναμε όμως στα σχέδια καθώς οι Ιορδανοί είχαν άλλη γνώμη και άλλους ρυθμούς φυσικά!
Μέχρι να συμπληρώσουμε τα έγγραφα εισόδου στην χώρα, να μας τσεκάρουν, να μας δώσουν τα εισιτήρια για την επόμενη ημέρα (είπαμε το Αμμάν ήταν ενδιάμεσος σταθμός), να πάρουμε τις βαλίτσες μας, να περάσουμε από έλεγχο, να έρθει το πούλμαν της Royal Jordanian να μας μεταφέρει από το αεροδρόμιο στο ξενοδοχείο που χρησιμοποιεί η αεροπορική εταιρεία προκειμένου να κοιμίζει τους επιβάτες της, να ξαναπεράσουμε από έλεγχο, να μας δώσουν δωμάτια και να κάνουμε το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας η ώρα είχε πάει σχεδόν 9:30, οι περισσότεροι ήταν πτώμα στην κούραση και το μόνο που ήθελαν ήταν να βάλουν κάτι στο στόμα τους και να ξεκουραστούν.
Αφού οι άλλοι οπισθοχώρησαν ούτε σκέψη για νυχτερινή βόλτα στο Αμμάν καθώς δεν είμαι και τόσο έμπειρη ταξιδιώτισσα ώστε να μην φοβάμαι να τριγυρνώ σε μια μουσουλμανική πόλη μόνη μου βραδιάτικα.
Πήρα το κλειδί μου και έσυρα τη βαλίτσα μου μέχρι το ασανσέρ ενώ με τη φαντασία μου έφτιαχνα εικόνες του βραδινού Αμμάν φέρνοντας στη μνήμη μου το βιβλίο που διάβαζα πέρσι την ίδια περίπου εποχή.
Το πρώτο πράγμα που έκανα μπαίνοντας στο δωμάτιο του ξενοδοχείου ήταν να ψάξω για πρίζα γιατί η μπαταρία του κινητού μου είχε εξαντληθεί!
Αλλά οι πρίζες στο ξενοδοχείο πρέπει να ήταν είδος πολυτελείας γιατί δεν υπήρχε ούτε μια ελεύθερη! Τελικά έβγαλα ένα πορτατίφ και έβαλα το κινητό μου μην έχοντας ιδέα αν έχουμε την ίδια τάση ρεύματος. Πάντως το κινητό μου φόρτισε κανονικά και συνέχισε να λειτουργεί το ίδιο καλά με πριν.
Μετά το ντουζάκι μήπως και εξαφανιστεί η κούραση του ταξιδιού πήγα να βρω τους υπόλοιπους στο εστιατόριο που σερβίρονταν το δείπνο.
Δεν μπορώ να πω ότι πείναγα πολύ και ευτυχώς δηλαδή γιατί εκτός από τα φαγητά που δεν διεκδικούσαν βραβείο γεύσης και ο χώρος δεν διεκδικούσε με τίποτα βραβείο καθαριότητας!
Κάποιοι το χαρακτήρισαν πανβρώμικο εγώ θα πω απλά ότι μάλλον στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο δεν είχαν υψηλά στάνταρ καθαριότητας!
Τελικά πήρα ρυζάκι κατάλευκο, μοσχαράκι σκληρό (που τα δόντια μου δεν ήταν καλά ακονισμένα για να το κόψουν) με σαλτσούλα και αραβικές πιτούλες (θεϊκές οι πιτούλες!) και άρχισα να τρώω ότι μπορώ την ώρα που οι συνδαιτυμόνες μου στο τραπέζι παρακολουθούσαν το ρεσιτάλ καθαρισμού των τραπεζιών στην αίθουσα που δινόταν από έναν Ιορδανό σερβιτόρο.
Τα σχόλια έκπληξης και δυσαρέσκειας που ακολουθούσαν κάθε κίνηση του σερβιτόρου μου υποδήλωναν ότι διαφωνούσαν με τον τρόπο που καθάριζε το τραπέζι ο καημένος και βαριεστημένος άραβας.
Τελικά, αφού οι συνδαιτυμόνες μου δεν άντεχαν άλλο το θέαμα αποχωρίσαμε από το εστιατόριο και κατευθυνθήκαμε προς το καφέ του ξενοδοχείου για να πάρουμε εμφιαλωμένο νεράκι του ενός ευρώ και να παρατείνουμε τη διαδικασία γνωριμίας μεταξύ μας!
Να σημειώσω ότι οι Ιορδανοί είναι πολύ εξοικειωμένοι με το ευρώ. Η αναλογία των δύο νομισμάτων είναι περίπου 1 ευρώ= 1 δηνάριο και αυτό κάνει τις συναλλαγές ευκολότερες. Αν δεν έχεις προνοήσει να κάνεις δηνάρια δεν αντιμετωπίζεις πρόβλημα σε ότι θελήσεις να αγοράσεις. Μπορείς να πληρώσεις σε ευρώ και αν πρέπει να πάρεις ρέστα θα στα δώσουν είτε σε δηνάρια είτε σε ευρώ αν το μέρος που θα γίνει η συναλλαγή είναι πολύ τουριστικό.
Το καφέ- αίθουσα υποδοχής του ξενοδοχείου το οποίο μας φιλοξένησε για την επόμενη μία ώρα και κάτι δεν είχε άλλο κόσμο εκτός από εμάς και τους δύο άραβες σερβιτόρους. Ενώ λίγο νωρίτερα στο εστιατόριο υπήρχε αρκετός κόσμος τώρα δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Μάλλον ήταν όλοι κουρασμένοι και πήγαν για ύπνο νωρίς. Και εμείς ήμασταν κουρασμένοι γι' αυτό λίγο πριν τα μεσάνυχτα αποφασίσαμε να αποσυρθούμε στα δωμάτιά μας.
Την επόμενη το πρόγραμμα περιείχε προαιρετική εκδρομή στην αρχαία πολιτεία της Πέτρας και έπρεπε να ξυπνήσουμε νωρίς.
