LULLU
Member
- Μηνύματα
- 3.712
- Likes
- 9.309
- Επόμενο Ταξίδι
- το ψαχνω....
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νιγηρας-Μαλι
Μαζευτήκαμε και αναχωρούμε για το δεύτερο μεγαλύτερο νησί Εusturoy , το νησί καλλιέργειας σολομού , με τον πανέμορφο οικισμό Gjogv χωμένο σε ένα φαράγγι τον Fenninger και Eidi.. Για να φτάσεις στο νησί διασχίζεις μια πανέμορφη διαδρομή ..
Πήραμε τη υποθαλάσσια σήραγγα περάσαμε μια από Klaksnk μια μεγαλύτερες πόλεις και μπήκαμε στο νησί από τη γέφυρα Brugvin kai Streymin . Περνάμε το γραφικό χωριό EIDI των 702 κατοίκων χωμένο σε μια κοιλότητα στους πρόποδες της χερσονήσου Κολλουριν η Ειντισκολουρ και έχει πρόσβαση στη θάλασσα και από τις 2 πλευρές. Ανηφορίζουμε το βουνό με τον ελικοειδή δρόμο για να έχουμε μια απίστευτη θέα των βασαλτικων ογκόλιθων Risin kai kelingin που σαν ζευγάρι αντιστέκονται στα πανίσχυρα νερά και ρεύματα.. άπειρα κλικ άπειρες ριπές αέρα…προσπαθήσαμε να σηκώσουμε και ντροουν αλλά μάταιος κόπος… εικόνες όμως καθηλωτικές μοναδικές..
Γύρω μας απλώνεται η ιδιαίτερη χλωρίδα της περιοχής με μυρτιλα, λευκές μίνι ορχιδέες πεντάφυλλα και η χλόη που σκεπάζει το βουνό και τις κοιλάδες που βόσκουν αμέριμνα τα πρόβατα που αριθμούν σε διπλάσιο αριθμό από τους κατοίκους..
Το Εidi γνώρισε μεγάλη άνθηση με την εκτροφή σολομού με τη μεγαλύτερη εταιρεία ΒAKKAFROST ιχθυοκαλλιέργειας και εξαγωγών να εδρεύει εδώ, και με δημιουργία του υδροηλεκτρικού σταθμού στο φράγμα ΕIDISVATN
O καταπράσινος ελικοειδής δρόμος μας οδηγεί στο διαμάντι της περιοχής.. το χωριό Ggogv που είναι το βορειότερο χωριό στο νησί Estuary. είναι χωμένο στο τέλος της βαθιάς κοιλάδας και γύρω του δεν υπάρχει τίποτε άλλο πέρα από βράχια, βουκολικά χωράφια ,πρόβατα να βόσκουν και το ομώνυμο φαράγγι που διασχίζει το χωριό καταλήγει στα μανιασμένα νερά αποτελώντας ένα φυσικό λιμάνι. μια μικρή με κλίση σιδηροτροχιά χρησιμεύει για τη μεταφορά των σκαφών κάτω στο νερό.
Στέκεσαι στη άκρη ,αφήνεσαι να σε ταλαντεύει ο άνεμος και ακούς το ήχο της θάλασσας τις κραυγές των πουλιών και μετα σιωπή…μόνο η ανάσα σου …
Δυστυχώς ήλθαμε σε εποχή που δεν υπάρχουν τα puffins αλλιώς οι κόκκινες μύτες τους θα πρόβαλαν στα βράχια..
Δεν συναντήσαμε ψυχή.. μόνο πρόβατα ούτε καφέ μπαρ, ούτε μαγαζιά, το μοναδικό πετροχτιστο σχολείο του 1884 είναι κλειστό η εκκλησιά του χωριού ορθώνεται με τη σιδερένια σκεπή της διπλα στη θάλασσα και στα δεξιά του δρόμου ένα μνημείο , ενα γλυπτό μιας μάνας με δυο μικρά παιδιά αγκαλιά για να θυμίζει ότι το μακρινό 1870 βυθίστηκαν δυο βάρκες παρασύροντας στο θάνατο σχεδόν το μισό ανδρικό πληθυσμό του χωριού .. η μάνα και τα παιδιά κοιτούν προς τον ωκεανό και στο επισκέπτη θυμίζει όλες τις χώρες και τα ορφανά που αφήνουν πίσω τους οι αδικοχαμένοι ναυτικοί όλου του κόσμου..
..κάπου δεξιά στη πλαγιά ένας ξενώνας ο Gjargardur που φαίνεται ανοικτός.. ανηφορίζομε προς τα εκει.. εχει πολύ ωραία θέα κάτω το χωριό και εμείς πήραμε τα αναμνηστικά και το ζεστό καφέ μας..
Φτάνουμε στο πιο απομακρυσμένο χωριό vidareidi που βρίσκεται στο νησί Vidoy. Το μικρό χωριό ένα από τους 2 οικισμούς του νησιού, είναι φωλιασμένο ανάμεσα σε 2 εντυπωσιακά βουνά
Το Villingadalsfiall που οι κορυφές του αγγίζουν τα 841 μέτρα προσφέρει πεζοπορικές διαδρομές και απίστευτη θέα από την κορυφή. Για να φτάσεις στη κορυφή θέλεις 2 ώρες περπάτημα αλλά και πολύ καλές καιρικές συνθήκες πράγμα που δεν είναι εφικτό τις περισσότερες μέρες του χρόνου.
Εμείς μόνο τη κορυφή να ξεμυτίζει από τα σύννεφα και την ομίχλη είδαμε αλλα χαρήκαμε τη επίσκεψη στη επιβλητική εμβληματική εκκλησιά που δεσπόζει στο χωριό δίπλα στην απόκρημνη ακτογραμμή..
Επιστροφή προς τη πρώτευσα περνώντας παλι από το klaksvk.
Mας είχε κόψει η πείνα και λιγο εξω από τη πρωτεύουσα βρήκαμε το Hamsa ένα εστιατόριο με επιρροές από Μαρόκο και Ινδία τόποι καταγωγής των ιδιοκτητών και φάγαμε αρκετά καλά μπορώ να πω..
Πισω στα cottage ξεκούραση ..απόψε έχουμε ξαγρύπνια γιατί υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες να δούμε το σέλλας..
Βιδωθήκαμε σχεδόν .για ώρες. εμείς και οι μηχανές να κοιτάμε στο ουρανό πανω από τα βουνά και όταν τα βλέφαρα βάρυναν είχαμε ξυπνήματα σε βάρδιες… με λίγη φαντασία μπορώ να πω πως κάπως ετσι μια φωτεινή άσπρη σκιά ίσως και να είδα..
Το πρωί είπαμε ναι, σε άλλη μια επίσκεψη στη πρώτευσα αφού μας ειχε ταράξει η βροχή την προηγουμένη.. ναι και σιγά τη διαφορά δηλαδή, μια από τα ίδια και σήμερα γιατι με το που παρκάρουμε άρχισε να τουλουμιάζει παλι.. ..πάει ο θορν μας μισεί..
Καταφύγαμε στο εμπορικό κέντρο για ψώνια, για αναμνηστικά και φαγητό΄ Επιστροφή στο λιμάνι ,, πολύ όμορφα μαγαζιά αλλά πανάκριβα.. μια μπάλα χριστουγεννιάτικη 30 ευρώ…,,ασε ..Δίπλα ένα ανθοπωλείο είναι και εστιατόριο ένας απίστευτος συνδυασμός έξυπνος και όμορφα τοποθετημένα λουλούδια πιάτα και τραπέζια..
Φεύγουμε για klaksvik τη 2 μεγαλύτερη πόλη του νησιού Bordoy..H πόλη αρχικά ήταν ένα ψαροχωρι και στη συνέχεια ήκμασε.. εδώ από το 1888 παράγεται μια φημισμένη μπύρα foroya της μοναδικής ζυθοποιίας Foroya Bjor
Eμεις βιαζόμαστε για να προλάβουμε το φερυ που φεύγε για syrandalmur στο νησί kalsoy που βρίσκεται ανάμεσα στο Εysturon kai kunoy Στην ουσία είναι μια στενόμακρη βραχώδη επίμηκες νησίδα και μάλλον δυσπρόσιτη . Εδώ υπάρχουν μονο 4 οικισμοί και όλοι βορειοανατολικά Trolanes Mikladalur Husar και Sindrandalur που και τα τέσσερα αυτά χωριά έχουν 79 κατοίκους.. θεέ μου μοναξιά.. πέρα των 79 κατοίκων πολλά πρόβατα πουλιά και φυτά…αυτά και το νερό και τα απότομα βραχια… ένας άγριος απομονωμένος τόπος που και ο Τζειμς Μποντ εδώ βρήκε να γυρίσει το ‘’Δεν υπάρχει χρόνος για θάνατο’’…
Εδώ θέλαμε να δούμε δυο αξιοθέατα.. το φάρο Kallur , το φάρο στο τέλος του κόσμου που βρίσκεται στο βόρειο άκρο του kalsoy και το άγαλμα γυναίκα φώκια που βρίσκεται στο οικισμό Mikladalur
(αυτος ειναι ο φαρος που δεν πηγαμε λογω καιρου)
Για να δούμε το φάρο πρέπει να πεζοπορήσουμε στη κόψη μια απότομης πλαγιάς σε μια δημοφιλή πεζοπορία με εντυπωσιακή θέα των 2 ωρών ,καιρού επιτρέποντος που ξεκινά από τον οικισμο Trollanes
Φτάνουμε στο Trolanes που σημαίνει χερσόνησος των τρολ και ο μύθος λέει ότι παλιά κάθε δωδέκατη νύκτα το χωριό το επισκέπτονταν τρολ από τα γύρω βουνά και οι κάτοικοι έπρεπε να φεύγουν στο διπλανό χωριό αναζητώντας καταφύγιο, αφήνοντας στα τρολ τα σπίτια τους γιαυτη τη νύκτα. .μια νυκτία όμως μια ηλικιωμένη δεν πρόλαβε να φύγει, κρύφτηκε κάτω από το τραπέζι παρακολουθώντας τους ξέφρενους θορυβώδης χορούς των τρολ αναφωνώντας όνομα του χριστού.. τα τρολ ακούγοντας το όνομα του χριστού έφυγαν και δεν ξαναγυρίσαν ποτέ..
Παρκάραμε και κατηφορίσαμε προς το κέντρο του χωριού , με 3-4 όλα και όλα σπίτια και ένα σχολείο-νηπιαγωγείο που δεν ξερω αν λειτουργεί η αν έχει μαθητές και από το διπλανό χωριό , ένα εστιατόριο- εκδοτήριο εισιτήριων για τη πεζοπορία, ένα μαγαζί για σουβενιρ κλειστό αλλά με αναμμένο φως που πλησιάζοντας βλέπεις μια ταμπέλλα’’ ring the bell ‘’ και νασου εμφανίζεται ο ιδιοκτήτης ( σαν τρολ) για να ανοίξει….
Στο εστιατόριο ενημερωνόμαστε ότι το μονοπάτι είναι κλειστό λόγω βροχής και αέρα.. αναρωτιέμαι οπτέ είναι ανοικτό! Αφού βροχή και αέρας είναι καθημερινά καιρικά φαινόμενα..
Εντάξει ..πως να σκοτώσουμε τώρα την ώρα μας? Ε μα τρώγοντας.. Η υπεύθυνη του εστιατορίου είναι ασιατικής καταγωγής , μας μεταφέρει στη αίθουσα σαλόνι του σπιτιού της, όπου άλλο ένα ζευγάρι Ασιατών απολαμβάνει το μεσημεριανό..
Επιλογή φαγητού.. Τι άλλο από το τηγανητό ρύζι ως μια ασφαλή επιλογή..
Φεύγουμε για το 2 αξιοθέατο της περιοχής που βρίσκεται στο χωριό Mikladalur .Το όνομα του χωριού σημαίνει η μεγάλη κοιλάδα και όντως είναι η μεγαλύτερη του νησιού.. με τα πανέμορφα σπίτια με χλοοτάπητα .
. Παρκάρουμε.. η βροχή πάντα μας συνοδεύει…
. Κατεβαίνουμε μια απότομη πλαγιά που στο τέλος έχει σκαλιά για να κατέβουμε στη προκυμαία όπου πανω σε ένα δάπεδο από βασάλτη ορθώνεται ένα μπρούτζινο άγαλμα .το Kopakonan
.το άγαλμα της γυναίκας φώκια.. το άγαλμα 2,6 μέτρων στέκεται και βρέχεται από τα λυσσασμένα κύματα και είναι ένα μνημείο αναφοράς της παράλογης αγάπης να το πω>? της απαγωγής του πόθου της εξουσίας ?? ο μύθος λέει ότι εδώ τη παραμονή των Θεοφανίων έβγαιναν φώκιες που αφαιρούσαν το δέρμα αποκαλύπτοντας το γυναίκειο τους κορμί , χορεύαν ως το πρωί .αλλά με το πρώτο φως του ήλιου ξαναφόραγαν το δέρμα φώκιας και εξαφανίζονταν στα νερά.. Ένας νεαρός ψαράς ήθελε να δει με τα μάτια του το όλο σκηνικό και παρακολούθησε το χορό των νεαρών γυναικών.. Θαμπώθηκε από τη ομορφιά μιας κοπέλας ,έκλεψε το δέρμα της και την ανάγκασε να μείνει μαζί του .Αν και του χάρισε παιδιά μόλις βρήκε την ευκαιρία η γυναίκα βρήκε τη στολή της τη φόρεσε και εξαφανίστηκε. Αγανακτισμένοι οι ψαράδες και υποστηρίζοντας το συγχωριανό τους αποφάσισαν ως αντίποινα να σκοτώσουν όλες τις φώκιες. Μόλις το έμαθε εκείνη επέστρεψε εκλιπαρώντας συγχώρηση αλλά δεν εισακούστηκε και είδε την θανάτωση των άλλων κοριτσιών .. έτσι πικραμένη και θυμωμένη τους καταράστηκε να πνίγονται στη θάλασσα όλοι οι χωρικοί ψαράδες η να πέφτουν και να τσακίζονται στα βράχια;. .. ακόμη και σήμερα αν κάποιος πνιγεί η πέσει από τα βράχια για λόγους ατυχήματος η ηθελημένα( πως να αντέξεις τέτοια μοναξιά? πως? ) οι χωρικοί πιστεύουν ότι η φώκια παίρνει την εκδίκηση της..
Κατέβηκα σχετικά εύκολα γιατί το μονοπάτι και τα σκαλιά ήταν γλιστερά.. επίσης το δάπεδο από βασάλτη ήταν καλυμμένο από βρύα και πολύ εύκολα έκανες ανώμαλη βουτιά στα παγωμένα νερά και στα σκληρά απότομα βράχια…
Για αρκετή ώρα μείναμε να απολαύσουμε αυτό το απόκοσμο τοπίο παρέα με τη βροχή και τη βοή του νερού … το να πάρω το δρόμο επιστροφής , σκάλα και ανηφόρα μου βγήκε η ψυχή.
. είπα το Δεσπότη Παναγιώτη ( εδώ μα την αλήθεια έχω φωνάξει μια ηγουμένη προϊσταμένη!!) νόμιζα θα αφήσω τα κοκαλάκια μου σαν να με εκδικείται και εμένα η γυναίκα φώκια…..Πήραμε το δρόμο της επιστροφής από τους ιδίους φιδίσιους δρόμους από τα ιδια συγκλονιστικά τοπία με τις μοναδικές εικόνες.
Μια επιβεβλημένη πάλι στάση στο καταρράκτη Mulafossur που μας έχει στοιχειώσει πια…ελπίζοντας να μπορέσουμε να τον δούμε να τον θαυμάσουμε να τον φωτογραφίσουμε χωρίς τα μαινόμενα στοιχεία της φύσης.. Αλήθεια είναι πως έχουν κοπάσει λίγο αλλά και πάλι ηρεμία δεν το λες.. δεν ξέρω πόσα κλικ και ούτε έχω την υπομονή να ανοίγω ένα ένα για να δω ποιο να διαλέξω για να βάλω στην ιστορία…ας είναι…εδώ δεν μπορείς να πεις άστο άλλη φορά,, σε άλλη επίσκεψη…οι μέρες μας στο νησί των προβάτων έφτασαν στο τέλος.. η τελευταία πράξη είναι να χωρέσουν τα ρούχα και να κλείσει η βαλίτσα ενώ στο σκληρό της μνήμης ακόμη θα καταγράφονται εικόνες από τα απόμακρα άγρια και μοναδικά νησιά …. Ένα είναι βέβαιο ,ότι επιστρέφουμε στο κόσμο μας , στο κόσμο που έχουμε συνηθίσει , στο ζωντανό κόσμο μας με τα καλά και τα κακά εκεί που νιώθουμε ζωντανοί ..
ΕΜ
Πήραμε τη υποθαλάσσια σήραγγα περάσαμε μια από Klaksnk μια μεγαλύτερες πόλεις και μπήκαμε στο νησί από τη γέφυρα Brugvin kai Streymin . Περνάμε το γραφικό χωριό EIDI των 702 κατοίκων χωμένο σε μια κοιλότητα στους πρόποδες της χερσονήσου Κολλουριν η Ειντισκολουρ και έχει πρόσβαση στη θάλασσα και από τις 2 πλευρές. Ανηφορίζουμε το βουνό με τον ελικοειδή δρόμο για να έχουμε μια απίστευτη θέα των βασαλτικων ογκόλιθων Risin kai kelingin που σαν ζευγάρι αντιστέκονται στα πανίσχυρα νερά και ρεύματα.. άπειρα κλικ άπειρες ριπές αέρα…προσπαθήσαμε να σηκώσουμε και ντροουν αλλά μάταιος κόπος… εικόνες όμως καθηλωτικές μοναδικές..
Γύρω μας απλώνεται η ιδιαίτερη χλωρίδα της περιοχής με μυρτιλα, λευκές μίνι ορχιδέες πεντάφυλλα και η χλόη που σκεπάζει το βουνό και τις κοιλάδες που βόσκουν αμέριμνα τα πρόβατα που αριθμούν σε διπλάσιο αριθμό από τους κατοίκους..
Το Εidi γνώρισε μεγάλη άνθηση με την εκτροφή σολομού με τη μεγαλύτερη εταιρεία ΒAKKAFROST ιχθυοκαλλιέργειας και εξαγωγών να εδρεύει εδώ, και με δημιουργία του υδροηλεκτρικού σταθμού στο φράγμα ΕIDISVATN
O καταπράσινος ελικοειδής δρόμος μας οδηγεί στο διαμάντι της περιοχής.. το χωριό Ggogv που είναι το βορειότερο χωριό στο νησί Estuary. είναι χωμένο στο τέλος της βαθιάς κοιλάδας και γύρω του δεν υπάρχει τίποτε άλλο πέρα από βράχια, βουκολικά χωράφια ,πρόβατα να βόσκουν και το ομώνυμο φαράγγι που διασχίζει το χωριό καταλήγει στα μανιασμένα νερά αποτελώντας ένα φυσικό λιμάνι. μια μικρή με κλίση σιδηροτροχιά χρησιμεύει για τη μεταφορά των σκαφών κάτω στο νερό.
Στέκεσαι στη άκρη ,αφήνεσαι να σε ταλαντεύει ο άνεμος και ακούς το ήχο της θάλασσας τις κραυγές των πουλιών και μετα σιωπή…μόνο η ανάσα σου …
Δυστυχώς ήλθαμε σε εποχή που δεν υπάρχουν τα puffins αλλιώς οι κόκκινες μύτες τους θα πρόβαλαν στα βράχια..
Δεν συναντήσαμε ψυχή.. μόνο πρόβατα ούτε καφέ μπαρ, ούτε μαγαζιά, το μοναδικό πετροχτιστο σχολείο του 1884 είναι κλειστό η εκκλησιά του χωριού ορθώνεται με τη σιδερένια σκεπή της διπλα στη θάλασσα και στα δεξιά του δρόμου ένα μνημείο , ενα γλυπτό μιας μάνας με δυο μικρά παιδιά αγκαλιά για να θυμίζει ότι το μακρινό 1870 βυθίστηκαν δυο βάρκες παρασύροντας στο θάνατο σχεδόν το μισό ανδρικό πληθυσμό του χωριού .. η μάνα και τα παιδιά κοιτούν προς τον ωκεανό και στο επισκέπτη θυμίζει όλες τις χώρες και τα ορφανά που αφήνουν πίσω τους οι αδικοχαμένοι ναυτικοί όλου του κόσμου..
..κάπου δεξιά στη πλαγιά ένας ξενώνας ο Gjargardur που φαίνεται ανοικτός.. ανηφορίζομε προς τα εκει.. εχει πολύ ωραία θέα κάτω το χωριό και εμείς πήραμε τα αναμνηστικά και το ζεστό καφέ μας..
Φτάνουμε στο πιο απομακρυσμένο χωριό vidareidi που βρίσκεται στο νησί Vidoy. Το μικρό χωριό ένα από τους 2 οικισμούς του νησιού, είναι φωλιασμένο ανάμεσα σε 2 εντυπωσιακά βουνά
Το Villingadalsfiall που οι κορυφές του αγγίζουν τα 841 μέτρα προσφέρει πεζοπορικές διαδρομές και απίστευτη θέα από την κορυφή. Για να φτάσεις στη κορυφή θέλεις 2 ώρες περπάτημα αλλά και πολύ καλές καιρικές συνθήκες πράγμα που δεν είναι εφικτό τις περισσότερες μέρες του χρόνου.
Εμείς μόνο τη κορυφή να ξεμυτίζει από τα σύννεφα και την ομίχλη είδαμε αλλα χαρήκαμε τη επίσκεψη στη επιβλητική εμβληματική εκκλησιά που δεσπόζει στο χωριό δίπλα στην απόκρημνη ακτογραμμή..
Επιστροφή προς τη πρώτευσα περνώντας παλι από το klaksvk.
Mας είχε κόψει η πείνα και λιγο εξω από τη πρωτεύουσα βρήκαμε το Hamsa ένα εστιατόριο με επιρροές από Μαρόκο και Ινδία τόποι καταγωγής των ιδιοκτητών και φάγαμε αρκετά καλά μπορώ να πω..
Πισω στα cottage ξεκούραση ..απόψε έχουμε ξαγρύπνια γιατί υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες να δούμε το σέλλας..
Βιδωθήκαμε σχεδόν .για ώρες. εμείς και οι μηχανές να κοιτάμε στο ουρανό πανω από τα βουνά και όταν τα βλέφαρα βάρυναν είχαμε ξυπνήματα σε βάρδιες… με λίγη φαντασία μπορώ να πω πως κάπως ετσι μια φωτεινή άσπρη σκιά ίσως και να είδα..
Το πρωί είπαμε ναι, σε άλλη μια επίσκεψη στη πρώτευσα αφού μας ειχε ταράξει η βροχή την προηγουμένη.. ναι και σιγά τη διαφορά δηλαδή, μια από τα ίδια και σήμερα γιατι με το που παρκάρουμε άρχισε να τουλουμιάζει παλι.. ..πάει ο θορν μας μισεί..
Καταφύγαμε στο εμπορικό κέντρο για ψώνια, για αναμνηστικά και φαγητό΄ Επιστροφή στο λιμάνι ,, πολύ όμορφα μαγαζιά αλλά πανάκριβα.. μια μπάλα χριστουγεννιάτικη 30 ευρώ…,,ασε ..Δίπλα ένα ανθοπωλείο είναι και εστιατόριο ένας απίστευτος συνδυασμός έξυπνος και όμορφα τοποθετημένα λουλούδια πιάτα και τραπέζια..
Φεύγουμε για klaksvik τη 2 μεγαλύτερη πόλη του νησιού Bordoy..H πόλη αρχικά ήταν ένα ψαροχωρι και στη συνέχεια ήκμασε.. εδώ από το 1888 παράγεται μια φημισμένη μπύρα foroya της μοναδικής ζυθοποιίας Foroya Bjor
Eμεις βιαζόμαστε για να προλάβουμε το φερυ που φεύγε για syrandalmur στο νησί kalsoy που βρίσκεται ανάμεσα στο Εysturon kai kunoy Στην ουσία είναι μια στενόμακρη βραχώδη επίμηκες νησίδα και μάλλον δυσπρόσιτη . Εδώ υπάρχουν μονο 4 οικισμοί και όλοι βορειοανατολικά Trolanes Mikladalur Husar και Sindrandalur που και τα τέσσερα αυτά χωριά έχουν 79 κατοίκους.. θεέ μου μοναξιά.. πέρα των 79 κατοίκων πολλά πρόβατα πουλιά και φυτά…αυτά και το νερό και τα απότομα βραχια… ένας άγριος απομονωμένος τόπος που και ο Τζειμς Μποντ εδώ βρήκε να γυρίσει το ‘’Δεν υπάρχει χρόνος για θάνατο’’…
Εδώ θέλαμε να δούμε δυο αξιοθέατα.. το φάρο Kallur , το φάρο στο τέλος του κόσμου που βρίσκεται στο βόρειο άκρο του kalsoy και το άγαλμα γυναίκα φώκια που βρίσκεται στο οικισμό Mikladalur
Για να δούμε το φάρο πρέπει να πεζοπορήσουμε στη κόψη μια απότομης πλαγιάς σε μια δημοφιλή πεζοπορία με εντυπωσιακή θέα των 2 ωρών ,καιρού επιτρέποντος που ξεκινά από τον οικισμο Trollanes
Φτάνουμε στο Trolanes που σημαίνει χερσόνησος των τρολ και ο μύθος λέει ότι παλιά κάθε δωδέκατη νύκτα το χωριό το επισκέπτονταν τρολ από τα γύρω βουνά και οι κάτοικοι έπρεπε να φεύγουν στο διπλανό χωριό αναζητώντας καταφύγιο, αφήνοντας στα τρολ τα σπίτια τους γιαυτη τη νύκτα. .μια νυκτία όμως μια ηλικιωμένη δεν πρόλαβε να φύγει, κρύφτηκε κάτω από το τραπέζι παρακολουθώντας τους ξέφρενους θορυβώδης χορούς των τρολ αναφωνώντας όνομα του χριστού.. τα τρολ ακούγοντας το όνομα του χριστού έφυγαν και δεν ξαναγυρίσαν ποτέ..
Παρκάραμε και κατηφορίσαμε προς το κέντρο του χωριού , με 3-4 όλα και όλα σπίτια και ένα σχολείο-νηπιαγωγείο που δεν ξερω αν λειτουργεί η αν έχει μαθητές και από το διπλανό χωριό , ένα εστιατόριο- εκδοτήριο εισιτήριων για τη πεζοπορία, ένα μαγαζί για σουβενιρ κλειστό αλλά με αναμμένο φως που πλησιάζοντας βλέπεις μια ταμπέλλα’’ ring the bell ‘’ και νασου εμφανίζεται ο ιδιοκτήτης ( σαν τρολ) για να ανοίξει….
Στο εστιατόριο ενημερωνόμαστε ότι το μονοπάτι είναι κλειστό λόγω βροχής και αέρα.. αναρωτιέμαι οπτέ είναι ανοικτό! Αφού βροχή και αέρας είναι καθημερινά καιρικά φαινόμενα..
Εντάξει ..πως να σκοτώσουμε τώρα την ώρα μας? Ε μα τρώγοντας.. Η υπεύθυνη του εστιατορίου είναι ασιατικής καταγωγής , μας μεταφέρει στη αίθουσα σαλόνι του σπιτιού της, όπου άλλο ένα ζευγάρι Ασιατών απολαμβάνει το μεσημεριανό..
Επιλογή φαγητού.. Τι άλλο από το τηγανητό ρύζι ως μια ασφαλή επιλογή..
Φεύγουμε για το 2 αξιοθέατο της περιοχής που βρίσκεται στο χωριό Mikladalur .Το όνομα του χωριού σημαίνει η μεγάλη κοιλάδα και όντως είναι η μεγαλύτερη του νησιού.. με τα πανέμορφα σπίτια με χλοοτάπητα .
Κατέβηκα σχετικά εύκολα γιατί το μονοπάτι και τα σκαλιά ήταν γλιστερά.. επίσης το δάπεδο από βασάλτη ήταν καλυμμένο από βρύα και πολύ εύκολα έκανες ανώμαλη βουτιά στα παγωμένα νερά και στα σκληρά απότομα βράχια…
Μια επιβεβλημένη πάλι στάση στο καταρράκτη Mulafossur που μας έχει στοιχειώσει πια…ελπίζοντας να μπορέσουμε να τον δούμε να τον θαυμάσουμε να τον φωτογραφίσουμε χωρίς τα μαινόμενα στοιχεία της φύσης.. Αλήθεια είναι πως έχουν κοπάσει λίγο αλλά και πάλι ηρεμία δεν το λες.. δεν ξέρω πόσα κλικ και ούτε έχω την υπομονή να ανοίγω ένα ένα για να δω ποιο να διαλέξω για να βάλω στην ιστορία…ας είναι…εδώ δεν μπορείς να πεις άστο άλλη φορά,, σε άλλη επίσκεψη…οι μέρες μας στο νησί των προβάτων έφτασαν στο τέλος.. η τελευταία πράξη είναι να χωρέσουν τα ρούχα και να κλείσει η βαλίτσα ενώ στο σκληρό της μνήμης ακόμη θα καταγράφονται εικόνες από τα απόμακρα άγρια και μοναδικά νησιά …. Ένα είναι βέβαιο ,ότι επιστρέφουμε στο κόσμο μας , στο κόσμο που έχουμε συνηθίσει , στο ζωντανό κόσμο μας με τα καλά και τα κακά εκεί που νιώθουμε ζωντανοί ..
ΕΜ
