ggnnpls
Member
- Μηνύματα
- 5
- Likes
- 8
Περιεχόμενα
02.06.2012, ημέρα Σάββατο. Ξύπνημα στις 07.30, το έχουμε συμφωνήσει αυτό, πρωινό στο ξενοδοχείο (δεν έχει μπέικον) , στον σάκο το «excelακι» μας, η φωτογραφική μηχανή, ο οδηγός Explorer, γυαλιά ηλίου, δύο μπουκαλάκια εμφιαλωμένο νερό, διαβατήρια και φύγαμε. Πρώτη δουλειά να πάμε, στο από την προετοιμασία του ταξιδιού γνωστό και από χθες το βράδυ εντοπισμένο στον χώρο μπροστά από την Αγία Σοφία , τροχόσπιτο του υπουργείου πολιτισμού για να αγοράσουμε ηλεκτρονικό εισιτήριο (Muzekart) εισόδου σε σειρά μουσείων και άλλων χώρων. Είναι ατομικό, προσφέρει μικρή έκπτωση αλλά το κυριότερο σε γλιτώνει από τις μεγάλες ουρές, κοστίζει 72 Τουρκικές λίρες το άτομο. Με αυτό, έχει κανείς είσοδο στην Αγία Σοφία, το Τοπ Καπί, το χαρέμι (το οποίο χρεώνουν ξεχωριστά αν και βρίσκεται εντός του παλατιού), στη Μονή της Χώρας, στο μουσείο ψηφιδωτών (που είναι κατ ουσία το στεγασμένο δάπεδο του Βυζαντινού Μεγάλου Παλατίου) και το οποίο ήταν κλειστό για ανακαίνιση και το μουσείο Τουρκικής Τέχνης στο οποίο δεν πήγαμε.
Κατευθείαν στην Αγία Σοφία, πολλοί δυτικοί αρκετοί Έλληνες, λιγότεροι μουσουλμάνοι. Προσπερνάμε την ουρά, μπαίνουμε άρχοντες με το εισιτήριο που είχαμε προμηθευτεί, ενώ οι άλλοι μας κοιτάνε περίεργα, νοικιάζουμε τον ηλεκτρονικό ξεναγό όταν μαθαίνουμε ότι είναι ( μόνο εκεί) και στα Ελληνικά από περιέργεια για να ακούσουμε τι λένε, είναι άψογοι.
Είμαστε στο προαύλιο και βλέπουμε διάσπαρτα εκθέματα, σταυρούς, αετούς, λατινικές και Ελληνικές επιγραφές, κίονες, δεκάδες εκθέματα το ένα δίπλα στο άλλο. Τρέχοντας σχεδόν μπαίνουμε στην εκκλησία για την οποία ακούγαμε εμείς και γενιές Ελλήνων σε όλη μας την ζωή. Εξωτερικά στην είσοδο υπάρχουν ακόμα σκαλισμένοι βυζαντινοί σταυροί, αμέσως μετά οι Θύρες στην είσοδο από την οποία έμπαινε ο αυτοκράτορας, αυτή που άνοιξαν νωρίς το μεσημέρι της 29ης Μάιου οι στρατιώτες του πορθητή. Στον νάρθηκα η μαρμάρινη λάρνακα της αυτοκράτειρας Ειρήνης, μια καμπάνα Ρωσικό δώρο και μια μαρμάρινη στήλη-διάταγμα του Αυτοκράτορα Αναστάσιου, σύνοψη μια τοπικής εκκλησιαστικής συνόδου.
Μας πήρε δύο ώρες να την γυρίσουμε. Δεν χρειάζεται να μιλήσει κανείς για την ομορφιά της, για τον τρούλο που μοιάζει να αιωρείται στο κενό, για τα ψηφιδωτά που όλο και περισσότερα και συχνότερα αποκαλύπτονται τα τελευταία χρόνια. Τι κρατήσαμε εκτός από αυτά; Το σημείο που γινόταν η στέψη των αυτοκρατόρων, τα σημάδια από τα πόδια του αυτοκρατορικού θρόνου, τα εκπληκτικά μάρμαρα, την άνοδο στον γυναικωνίτη, τον χώρο των «πατριαρχείων» εκεί πάνω, έδρα του Οικουμενικού πατριαρχείου μέχρι το 1204, την πλάκα με το όνομα του Ερρίκου Δάνδολου, του πρώτου πορθητή της πόλης και ένα παράθυρο που βλέπει στο Μπλε Τζαμί. Στον περίβολο τάφοι Σουλτάνων και μελών της δυναστείας.
Από τις πολλές φωτογραφίες τέλειωσε η μπαταρία, ευτυχώς είχαμε και μικρή φωτογραφική μηχανή και το ξενοδοχείο μας ήταν κοντά, αφήνουμε να φορτίζεται η μπαταρία (από τα πρώτα πράγματα που κάναμε όταν γυρίσαμε στην Αθήνα ήταν να αγοράσουμε μια δεύτερη μπαταρία) και φύγαμε για την δεξαμενή των 1001 κιόνων, δέκα λεπτά δρόμος από την Αγία Σοφία και αντιδιαμετρικά από το Τοπκαπί. Εντυπωσιακή δεξαμενή, από τις πολλές που είχε η Κωνσταντινούπολη, από δίψα δεν υπήρχε περίπτωση να υποκύψει. Αν θέλετε μπορείτε να ντυθείτε Πασάς και Χανούμ και να φωτογραφηθείτε, δεν θέλαμε. Περιμέναμε 10 λεπτά στην ουρά για εισιτήριο.
Ξεκινάμε για να πάμε στο ξενοδοχείο, αλλά αποφασίζουμε να κάνουμε μια μεγάλη (κάπως μεγαλύτερη απ όσο υπολογίζαμε) βόλτα, περνώντας από στενά, τζαμιά, την Υψηλή Πύλη, την Οθωμανική τράπεζα, τον σταθμό Σιρκεζί (τέρμα του OrientExpress), καταλήγουμε στο Εμίνονου, απέναντι από το εντυπωσιακό Γενί Τζαμί. Παραγγείλαμε καφέ, τσάι, ταβούκ γκιοκτσού και καζάν ντιπί (κατάσταση λίγο «Πλάκα»), μέχρι να έρθουν πήγα μόνος στο Γενί Τζαμί, αλλά ήταν ώρα προσευχής, είχε εκατοντάδες πιστούς και έφυγα. Πίσω σχεδόν από το Τζαμί είναι η αγορά Μπαχαρικών (Αγορά Αιγύπτου) και εκεί κοντά είναι η γέφυρα του Γαλατά. Πέρασμα από το ξενοδοχείο για να πάρουμε την φωτογραφική μηχανή.
Επόμενος σταθμός το Τοπκαπί, τρία λεπτά δρόμος από την Αγία Σοφία. Εξωτερικά είναι η κρήνη του Αχμέτ Γ’, εντυπωσιακή. Τα μέτρα ασφαλείας είναι αυστηρά, πράγμα λογικό, εμείς με το ηλεκτρονικό μας εισιτήριο είμαστε οι καλύτεροι του χωριού. Περνάς τις πύλες και σκέφτεσαι πόσα κορμιά και κεφάλια έπεσαν σαν σκουπίδια εκεί σε άλλες εποχές. Τρεις ώρες γεμάτες μας πήρε η περιήγηση. Ως κτίριο δεν έχει κάτι το εντυπωσιακό, εκτός από την δεύτερη πύλη. Τι συγκρατήσαμε; Τα πλακάκια Ιζνίκ, την αίθουσα του διβανίου με το καφασωτό, την εκπληκτική αίθουσα των όπλων και τα όπλα, πολλά από τα οποία είναι πραγματικά έργα τέχνης (ακατανόητα απαγορεύονται οι φωτογραφίες), η αίθουσα με τις ενδυμασίες των Σουλτάνων (και του Μωάμεθ του Β), η θέα στον Κεράτιο και τον Βόσπορο και το περίπτερο της Βαγδάτης. Φυσικά υπάρχουν και άλλα περίπτερα εκεί με θρησκευτικά εκθέματα και διαμάντια. Πήγαμε αλλά δεν είμαστε λάτρεις του είδους. Το χαρέμι, που την εποχή του Σουλεϊμάν δεν ήταν στο Τοπκαπί πάντως, είναι κλειστοφοβικό. Κατά την έξοδο, πριν την πρώτη πύλη, στάση στην εκκλησία της Αγ. Ειρήνης. Δεν έγινε ποτέ τζαμί, αλλά οπλαποθήκη του παλατιού, είναι από τις παλιότερες εκκλησίες της πόλης και πρώτη μητρόπολή της, δεν είχε εικόνες αφού είναι η μοναδική που απέμεινε από την εικονομαχία, χρησιμοποιείται για συναυλίες και συνήθως είναι κλειστή. Δεν καταφέραμε να μπούμε και την βλέπαμε από τις ανοιχτές θύρες της, πρώτη αστοχία. Στην επόμενη επίσκεψη αν έχει συναυλία θα πάμε ο κόσμος να χαλάσει, αν όχι θα προσπαθήσουμε να «παρακάμψουμε», η Αγία Ειρήνη είναι ναός που πρέπει κανείς να δει.
Τα πόδια μας έχουν εγκαταλείψει και φεύγουμε για το ξενοδοχείο. Ξεκούραση, και κατά τις 8.00 το ξενοδοχείο έχει καλέσει ταξί, να επιδιώκετε να κλείνετε ταξί από το ξενοδοχείο σας, και μετά μισή ώρα είμαστε στην Πλατεία Ταξίμ, αρχή της λεωφόρου του Πέραν, Ιστικλάλ σήμερα. Μηλιούνια ο κόσμος και ξαφνικά να κυματίζει η μεγαλύτερη Ελληνική σημαία που έχουμε δει, στο προξενείο μας. Το τραμ ανεβοκατέβαινε, παντού πωλητές μυδιών τα οποία αποφύγαμε, περάσαμε από την παλιά Ροβέρτειο σχολή, νυν λύκειο Γαλατά, από προξενεία, παλιές πρεσβείες (εντυπωσιακότερα της Σουηδίας και της Ρωσίας), χάνια που έχουν ανακαινισθεί και αλλάξει χρήση, εκπληκτικά νεοκλασικά σε μεγέθη μεγαλύτερα από της Ελλάδας, η λεωφόρος μέχρι πριν 50 χρόνια ήταν Ελληνική και αυτό φαίνεται. Τα εστιατόρια όλα ίδια είναι εκεί, πήγαμε στο konak, και σχεδόν κανένα δεν σερβίρει αλκοόλ. Να πω ένα μυστικό; Δεν μου αρέσει η Τούρκικη κουζίνα. Πριν πάμε στο ξενοδοχείο πήγαμε για ποτό και μετά με ταξί για το ξενοδοχείο. Αμ δε… ο ταξιτζής μας άφησε λίγο κάτω από αυτό που θα μαθαίναμε πως είναι η στήλη του Μεγάλου Κωνσταντίνου, η τσεμπερλίτας, δηλ. μισή ώρα περπάτημα. Τέλος πρώτης μέρας.
(Αγία Σοφία)
Κατευθείαν στην Αγία Σοφία, πολλοί δυτικοί αρκετοί Έλληνες, λιγότεροι μουσουλμάνοι. Προσπερνάμε την ουρά, μπαίνουμε άρχοντες με το εισιτήριο που είχαμε προμηθευτεί, ενώ οι άλλοι μας κοιτάνε περίεργα, νοικιάζουμε τον ηλεκτρονικό ξεναγό όταν μαθαίνουμε ότι είναι ( μόνο εκεί) και στα Ελληνικά από περιέργεια για να ακούσουμε τι λένε, είναι άψογοι.
Είμαστε στο προαύλιο και βλέπουμε διάσπαρτα εκθέματα, σταυρούς, αετούς, λατινικές και Ελληνικές επιγραφές, κίονες, δεκάδες εκθέματα το ένα δίπλα στο άλλο. Τρέχοντας σχεδόν μπαίνουμε στην εκκλησία για την οποία ακούγαμε εμείς και γενιές Ελλήνων σε όλη μας την ζωή. Εξωτερικά στην είσοδο υπάρχουν ακόμα σκαλισμένοι βυζαντινοί σταυροί, αμέσως μετά οι Θύρες στην είσοδο από την οποία έμπαινε ο αυτοκράτορας, αυτή που άνοιξαν νωρίς το μεσημέρι της 29ης Μάιου οι στρατιώτες του πορθητή. Στον νάρθηκα η μαρμάρινη λάρνακα της αυτοκράτειρας Ειρήνης, μια καμπάνα Ρωσικό δώρο και μια μαρμάρινη στήλη-διάταγμα του Αυτοκράτορα Αναστάσιου, σύνοψη μια τοπικής εκκλησιαστικής συνόδου.
Μας πήρε δύο ώρες να την γυρίσουμε. Δεν χρειάζεται να μιλήσει κανείς για την ομορφιά της, για τον τρούλο που μοιάζει να αιωρείται στο κενό, για τα ψηφιδωτά που όλο και περισσότερα και συχνότερα αποκαλύπτονται τα τελευταία χρόνια. Τι κρατήσαμε εκτός από αυτά; Το σημείο που γινόταν η στέψη των αυτοκρατόρων, τα σημάδια από τα πόδια του αυτοκρατορικού θρόνου, τα εκπληκτικά μάρμαρα, την άνοδο στον γυναικωνίτη, τον χώρο των «πατριαρχείων» εκεί πάνω, έδρα του Οικουμενικού πατριαρχείου μέχρι το 1204, την πλάκα με το όνομα του Ερρίκου Δάνδολου, του πρώτου πορθητή της πόλης και ένα παράθυρο που βλέπει στο Μπλε Τζαμί. Στον περίβολο τάφοι Σουλτάνων και μελών της δυναστείας.
Από τις πολλές φωτογραφίες τέλειωσε η μπαταρία, ευτυχώς είχαμε και μικρή φωτογραφική μηχανή και το ξενοδοχείο μας ήταν κοντά, αφήνουμε να φορτίζεται η μπαταρία (από τα πρώτα πράγματα που κάναμε όταν γυρίσαμε στην Αθήνα ήταν να αγοράσουμε μια δεύτερη μπαταρία) και φύγαμε για την δεξαμενή των 1001 κιόνων, δέκα λεπτά δρόμος από την Αγία Σοφία και αντιδιαμετρικά από το Τοπκαπί. Εντυπωσιακή δεξαμενή, από τις πολλές που είχε η Κωνσταντινούπολη, από δίψα δεν υπήρχε περίπτωση να υποκύψει. Αν θέλετε μπορείτε να ντυθείτε Πασάς και Χανούμ και να φωτογραφηθείτε, δεν θέλαμε. Περιμέναμε 10 λεπτά στην ουρά για εισιτήριο.
Ξεκινάμε για να πάμε στο ξενοδοχείο, αλλά αποφασίζουμε να κάνουμε μια μεγάλη (κάπως μεγαλύτερη απ όσο υπολογίζαμε) βόλτα, περνώντας από στενά, τζαμιά, την Υψηλή Πύλη, την Οθωμανική τράπεζα, τον σταθμό Σιρκεζί (τέρμα του OrientExpress), καταλήγουμε στο Εμίνονου, απέναντι από το εντυπωσιακό Γενί Τζαμί. Παραγγείλαμε καφέ, τσάι, ταβούκ γκιοκτσού και καζάν ντιπί (κατάσταση λίγο «Πλάκα»), μέχρι να έρθουν πήγα μόνος στο Γενί Τζαμί, αλλά ήταν ώρα προσευχής, είχε εκατοντάδες πιστούς και έφυγα. Πίσω σχεδόν από το Τζαμί είναι η αγορά Μπαχαρικών (Αγορά Αιγύπτου) και εκεί κοντά είναι η γέφυρα του Γαλατά. Πέρασμα από το ξενοδοχείο για να πάρουμε την φωτογραφική μηχανή.
Επόμενος σταθμός το Τοπκαπί, τρία λεπτά δρόμος από την Αγία Σοφία. Εξωτερικά είναι η κρήνη του Αχμέτ Γ’, εντυπωσιακή. Τα μέτρα ασφαλείας είναι αυστηρά, πράγμα λογικό, εμείς με το ηλεκτρονικό μας εισιτήριο είμαστε οι καλύτεροι του χωριού. Περνάς τις πύλες και σκέφτεσαι πόσα κορμιά και κεφάλια έπεσαν σαν σκουπίδια εκεί σε άλλες εποχές. Τρεις ώρες γεμάτες μας πήρε η περιήγηση. Ως κτίριο δεν έχει κάτι το εντυπωσιακό, εκτός από την δεύτερη πύλη. Τι συγκρατήσαμε; Τα πλακάκια Ιζνίκ, την αίθουσα του διβανίου με το καφασωτό, την εκπληκτική αίθουσα των όπλων και τα όπλα, πολλά από τα οποία είναι πραγματικά έργα τέχνης (ακατανόητα απαγορεύονται οι φωτογραφίες), η αίθουσα με τις ενδυμασίες των Σουλτάνων (και του Μωάμεθ του Β), η θέα στον Κεράτιο και τον Βόσπορο και το περίπτερο της Βαγδάτης. Φυσικά υπάρχουν και άλλα περίπτερα εκεί με θρησκευτικά εκθέματα και διαμάντια. Πήγαμε αλλά δεν είμαστε λάτρεις του είδους. Το χαρέμι, που την εποχή του Σουλεϊμάν δεν ήταν στο Τοπκαπί πάντως, είναι κλειστοφοβικό. Κατά την έξοδο, πριν την πρώτη πύλη, στάση στην εκκλησία της Αγ. Ειρήνης. Δεν έγινε ποτέ τζαμί, αλλά οπλαποθήκη του παλατιού, είναι από τις παλιότερες εκκλησίες της πόλης και πρώτη μητρόπολή της, δεν είχε εικόνες αφού είναι η μοναδική που απέμεινε από την εικονομαχία, χρησιμοποιείται για συναυλίες και συνήθως είναι κλειστή. Δεν καταφέραμε να μπούμε και την βλέπαμε από τις ανοιχτές θύρες της, πρώτη αστοχία. Στην επόμενη επίσκεψη αν έχει συναυλία θα πάμε ο κόσμος να χαλάσει, αν όχι θα προσπαθήσουμε να «παρακάμψουμε», η Αγία Ειρήνη είναι ναός που πρέπει κανείς να δει.
(Τοπ Καπί, Σουλτανικό περίπτερο)
( Αρχαιολογικό μουσείο, αυτοκρατορική σαρκοφάγος)
Τα πόδια έχουν αρχίσει και πονάνε, αλλά δεν σταματάμε, από το Τοπκαπί κατηφορίζουμε προς το κήπο Γκιουλχανέ και αμέσως μετά είναι το Αρχαιολογικό μουσείο και το μουσείο της μέσης ανατολής. Υπάρχει και ένα μουσείο κεραμικής τέχνης, πήγαμε αλλά είναι ασήμαντο, αυτό το τελευταίο είναι το πρώτο Οθωμανικό κτίριο στην πόλη και το έχουν πολύ προσεγμένο και ανακαινισμένο. Τα δύο πρώτα είναι εκπληκτικά και αξίζει να πάτε και στα δύο. Στην είσοδο του αρχαιολογικού μουσείου, οι πορφυρές λάρνακες, δεν θα σας το πουν, είναι τάφοι των πρώτων αυτοκρατόρων. Εκθέματα από την Καππαδοκία, την Θεσσαλονίκη, Κυπριακά από την «ειρηνευτική επιχείρηση», , από την Συρία, το Λίβανο και την Ανατολία από το Μέγα Παλάτιον, άμβωνες και αϊ γιώργηδες, αντικείμενα οικιακής χρήσης, ψηφιδωτά, τάφοι και γλυπτά μιας εποχής που οι άνθρωποι ήθελαν να περνιούνται για Έλληνες. Τα αντικρίζεις και συντρίβονται όλες οι προκαταλήψεις σου για την Ελληνιστική εποχή, ως εποχής στείρας αντιγραφής, σχολαστικισμού και παρακμής.Τα πόδια μας έχουν εγκαταλείψει και φεύγουμε για το ξενοδοχείο. Ξεκούραση, και κατά τις 8.00 το ξενοδοχείο έχει καλέσει ταξί, να επιδιώκετε να κλείνετε ταξί από το ξενοδοχείο σας, και μετά μισή ώρα είμαστε στην Πλατεία Ταξίμ, αρχή της λεωφόρου του Πέραν, Ιστικλάλ σήμερα. Μηλιούνια ο κόσμος και ξαφνικά να κυματίζει η μεγαλύτερη Ελληνική σημαία που έχουμε δει, στο προξενείο μας. Το τραμ ανεβοκατέβαινε, παντού πωλητές μυδιών τα οποία αποφύγαμε, περάσαμε από την παλιά Ροβέρτειο σχολή, νυν λύκειο Γαλατά, από προξενεία, παλιές πρεσβείες (εντυπωσιακότερα της Σουηδίας και της Ρωσίας), χάνια που έχουν ανακαινισθεί και αλλάξει χρήση, εκπληκτικά νεοκλασικά σε μεγέθη μεγαλύτερα από της Ελλάδας, η λεωφόρος μέχρι πριν 50 χρόνια ήταν Ελληνική και αυτό φαίνεται. Τα εστιατόρια όλα ίδια είναι εκεί, πήγαμε στο konak, και σχεδόν κανένα δεν σερβίρει αλκοόλ. Να πω ένα μυστικό; Δεν μου αρέσει η Τούρκικη κουζίνα. Πριν πάμε στο ξενοδοχείο πήγαμε για ποτό και μετά με ταξί για το ξενοδοχείο. Αμ δε… ο ταξιτζής μας άφησε λίγο κάτω από αυτό που θα μαθαίναμε πως είναι η στήλη του Μεγάλου Κωνσταντίνου, η τσεμπερλίτας, δηλ. μισή ώρα περπάτημα. Τέλος πρώτης μέρας.
Attachments
Last edited by a moderator:
