ggnnpls
Member
- Μηνύματα
- 5
- Likes
- 8
Περιεχόμενα
03.06.2012.
Είναι Κυριακή και φυσικά πάμε στο Πατριαρχείο. Ταξί, περνάμε από το υδραγωγείο του Ουάλλη (να το σημειώσουμε στο excel…) από Ελληνικές, Βουλγάρικες και Αρμένικες εκκλησίες, από τον Κεράτιο και στρίβουμε για πατριαρχείο. Από εδώ μπήκαν το 1204 με σκάλες από Βενετικές γαλέρες οι σταυροφόροι. Στην λειτουργία χοροστατεί ο Πατριάρχης και μαζί με πολλούς Έλληνες, Ελλαδίτες και Ρωμιούς, την παρακολουθούμε. Αναλογίζεσαι την απόσταση από την Αγία Σοφία και την αρχαία ακρόπολη, στον Άγιο Γεώργιο και το φανάρι και μετράς την απόσταση όχι με χρόνους αλλά με την μοίρα των ανθρώπινων πραγμάτων. Στην πύλη που κρέμασαν οι δήμιοι του Μαχμούτ Β τον Γρηγόριο Ε, βαμμένη με αλλεπάλληλα στρώματα μαύρης μπογιάς, οι Ελληνάρες κάνουν πνεύμα, ζητάνε να μάθουν το τηλέφωνο του ελαιοχρωματιστή…
Ταξί, γενικά είναι εύκολο να βρεις ταξί, και σταματάμε στην στήλη του Μεγάλου Κωνσταντίνου, την Τσεμπερλίτας, στην βάση της οποίας υπάρχουν υποτίθεται διάφορα ιερά κειμήλια. Ο έφιππος ανδριάντας του Μεγάλου Κωνσταντίνου είχε πέσει σε ένα σεισμό. Από εδώ έριχναν κάτω διάφορους καταδικασμένους σε θάνατο, φρικτό τέλος. Πολύ κοντά το μαυσωλείο του Σουλτάνου Μαχμούτ Β, ο οποίος βασίλευε κατά την διάρκεια της Ελληνικής επανάστασης και θεωρείται μεταρρυθμιστής. Δίπλα του θαμμένοι είναι ο εθνικός ποιητής της Τουρκίας Ζιγιά Γκιολκάπ, πασάδες της εποχής και μέλη της δυναστείας. Τα μέλη της οικογένειας του Οσμάν (οι Οθωμανοί), έχουν διαλέξει αυτό το μέρος για τελευταία κατοικία τους από το 1923 που η δυναστεία κηρύχτηκε έκπτωτη. Σχεδόν απέναντι το τζαμί και κοιμητήριο των Κιοπρουλήδων, κατά τι σεμνότερο. Κατεβαίνουμε στο Εμίνονου, παίρνουμε το μετρό (το δικό μας είναι ασύγκριτα καλύτερο) κατεβαίνουμε στο Καμπατάς, μετά ταξί και σε λιγότερο από πέντε λεπτά είμαστε στο παλάτι Ντολμά Μπαχτσέ (γεμιστός κήπος). Πριν την άλωση η περιοχή ονομαζόταν Διπλοκιόνιο, εδώ ναυλοχούσε ο Οθωμανικός στόλος κατά την πολιορκία του 1453 και το 1919 το θωρηκτό Αβέρωφ. Αρμένης ο αρχιτέκτονας, το έργο φαλίρισε την αυτοκρατορία (αυτό και οι Οθωμανικοί σιδηρόδρομοι), τα δημόσια έργα ανέκαθεν ήταν δίκοπο μαχαίρι... Ουρές ατελείωτες και ζέστη τρομερή. Η είσοδος γίνεται σταδιακά σε ομάδες των 30 περίπου ατόμων με έναν ξεναγό, ο οποίος μιλάει Αγγλικά. Ο δικός μας είναι ευγενέστατος, ταλαντούχος σε αυτό που κάνει. Είναι όμορφο, αλλά όχι «Τούρκικο», απομεινάρι μιας εποχής που οι Τούρκοι αντέγραφαν την «Ευρώπη». Ενδιαφέροντες πίνακες, οι μπακαρά σκάλες και πολυέλαιοι εντυπωσιάζουν, στο δωμάτιο όπου άφησε την τελευταία του πνοή ο Κεμάλ, στον τοίχο δεσπόζει υφαντό με το πρόσωπό του κατασκευασμένο από την ταπητουργία «Λαδοπούλου, Ξάνθη». Ωραίοι εξωτερικοί κήποι, Μανόλιες μεγανθείς και Κέδροι δύο αιώνων, εκπληκτική θέα αλλά αυτό δεν είναι θέμα στην Πόλη, την βρίσκεις παντού. Βγαίνουμε σαν τα κοτόπουλα, χωρίς να νιώθουμε τα πόδια μας, και λίγο παραπέρα έχει ένα καφέ. Καθόμαστε κυρίως για να ξεκουραστούμε. Γύρω-γύρω κανόνια, το Οθωμανικό πυροβολικό ήταν για αιώνες ο τρόμος της Ευρώπης. Δίπλα είναι το Τζαμί του Ντολμά μπαχτσέ, όμορφο με κορινθιακού ρυθμού μιναρέδες (!), πάμε μια βόλτα και εκεί.
Με τελεφερίκ ανεβαίνουμε στο καφενείο Πιερ Λωτί (Γάλλου συγγραφέα με επικίνδυνα βίτσια, ξελόγιαζε Πασίνες τον 19ο αι.) και βλέπουμε το μαγευτικό «Τ» του Κεράτιου με τον Μαρμαρά, πρέπει να το επισκεφτείτε οπωσδήποτε. Κατεβαίνουμε, μαζί με άλλους, έχει ήδη σκοτεινιάσει, μέσα από ένα τεράστιο νεκροταφείο φτιαγμένο στην πλαγιά, μας πήρε περίπου 20 λεπτά αλλά ήταν δροσερά, υπήρχε πολύς κόσμος και η θέα του Κεράτιου ήταν ιαματική για τα πόδια μας. Στο επίπεδο της θάλασσας είναι το Εγιούπ. Ο Εγιούπ ήταν ο σημαιοφόρος του Προφήτη, οποίος κατά ένα θρύλο σκοτώθηκε σε μια πρώιμη πολιορκία της πόλης από τους Άραβες. Δύο- τρεις μέρες μετά την άλωση, μετά από όραμα υποτίθεται πως βρέθηκε ο τάφος του, και χτίστηκε τζαμί, ιδιαίτερα σημαντικό ακόμα και σήμερα, από εκεί πήρε το όνομά της η περιοχή. Τι νομίζεται, πως τα οράματα είναι ορθόδοξα κόλπα μόνο… Πέσαμε σε τάφο ενός Σουλτάνου (του Μεχμέτ Ρεσάντ), που προφανώς του άρεσε να ρεμβάζει εδώ και διάλεξε το μέρος για τελευταία του κατοικία. Παίρνουμε ταξί, είναι πολύ βράδυ, ο οδηγός αποδεικνύεται Ιρανός και έξω καρδιά τύπος, μπροστά από το προξενείο του Ιράν κορνάρει σα τρελός.
Είναι Κυριακή και φυσικά πάμε στο Πατριαρχείο. Ταξί, περνάμε από το υδραγωγείο του Ουάλλη (να το σημειώσουμε στο excel…) από Ελληνικές, Βουλγάρικες και Αρμένικες εκκλησίες, από τον Κεράτιο και στρίβουμε για πατριαρχείο. Από εδώ μπήκαν το 1204 με σκάλες από Βενετικές γαλέρες οι σταυροφόροι. Στην λειτουργία χοροστατεί ο Πατριάρχης και μαζί με πολλούς Έλληνες, Ελλαδίτες και Ρωμιούς, την παρακολουθούμε. Αναλογίζεσαι την απόσταση από την Αγία Σοφία και την αρχαία ακρόπολη, στον Άγιο Γεώργιο και το φανάρι και μετράς την απόσταση όχι με χρόνους αλλά με την μοίρα των ανθρώπινων πραγμάτων. Στην πύλη που κρέμασαν οι δήμιοι του Μαχμούτ Β τον Γρηγόριο Ε, βαμμένη με αλλεπάλληλα στρώματα μαύρης μπογιάς, οι Ελληνάρες κάνουν πνεύμα, ζητάνε να μάθουν το τηλέφωνο του ελαιοχρωματιστή…
(Ι.Ν Αγίου Γεωργίου, Οικουμενικό Πατριαρχείο)
Αμέσως μετά φεύγουμε για την μεγάλη του Γένους Σχολή, δεκαπέντε λεπτά ανηφορικός δρόμος από το Πατριαρχείο. Βρίσκεται εύκολα, δεσπόζει άλλωστε. Ρωτάμε να μάθουμε για την Παναγία των Μογγόλων, την μοναδική εκκλησία που λειτουργούσε ως τέτοια και πριν τη άλωση αλλά κανείς δεν γνωρίζει. Η συνεννόηση γίνεται με πολλές χειρονομίες, λίγα Ελληνικά, λιγότερα αγγλικά και την Τούρκικη λέξη «κιλεσί», εκκλησία, τα πιτσιρίκια ζητάνε ευρώ, αλλά μην τους δώσετε. Δεν την βρήκαμε, αν και ήταν στην βορειοανατολική άκρη της μεγάλης του Γένους σχολής, αλλά φτάνεις με πολλές παρακάμψεις αφού η περιοχή είναι γεμάτη αδιέξοδα. Αυτή η αστοχία είναι η πρώτη της ημέρας, αλλά όχι η τελευταία. Γενικά ο πληθυσμός της περιοχής είναι καθυστερημένος, σχετικά πρόσφατα κάτοικοι της, και αν και δεν είναι αυτό που λέμε εχθρικοί δεν είναι φιλικοί. Επόμενος στόχος η Παμμακάριστος, τώρα Φετιγιέ Τζαμί, δεύτερο Πατριαρχείο μετά την άλωση. Ενώ το ζητάμε ως τζαμί κανείς δεν μας δίνει πληροφορίες, δεύτερη αστοχία της ημέρας και τρίτη συνολικά.
(Τμήμα των τειχών κοντά στην Μονή της Χώρας)
Αποφασίζουμε να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια και παίρνουμε ταξί για την Μονή της Χώρας( Καριγιέ Τζαμί). Αριστουργηματικές τοιχογραφίες της Παλαιολόγειας περιόδου που έχουν υμνηθεί από πάρα πολλούς προσθέστε και εμάς πλέον. Τραβάμε συνεχώς φωτογραφίες, απαγορεύεται το φλας. Η μονή είναι γεμάτη δυτικούς και βαριεστημένους αστυνομικούς και αστυνομικίνες. Είναι η εκκλησία που βρισκόταν η εικόνα της Παναγίας Οδηγήτριας, κατά τη περίοδο της πολιορκίας πριν τη άλωση σε μια λιτανεία, υπό βροχή, έπεσε και θεωρήθηκε σημάδι της φυγής της Θεοτόκου από την πόλη της και της επικείμενης καταστροφής. Στα 300 μέτρα βλέπω τείχη, αλλά η Κ είναι έτοιμη να με πυροβολήσει στην σκέψη μόνο ότι θα της ζητήσω να με ακολουθήσει. Την αφήνω στα καταστήματα με τουριστικά είδη και ανηφορίζω. Είναι επικίνδυνα, θέλει προσοχή. Ανέβηκα πάνω και κοίταζα τον χώρο έξω από αυτά, εγώ και ένα ζευγάρι Άγγλων. Αφού γυρίσαμε στην Αθήνα, με το GoogleEarth, είδαμε πως η Μονή βρίσκεται χίλια εκατό μέτρα σε ευθεία γραμμή από τη πύλη του Ρωμανού και 100 από την Χαρσεία Πύλη (σημερινές Τοπκαπού και Εντιρνέ Καπού). Ανάμεσα σε αυτές τις δύο πύλες δόθηκε ο κυρίως αγώνας, μεταξύ τους απέχουν 910 μέτρα. Δεδομένου πως η έφοδος έγινε λίγο βορειότερα της πύλης του Ρωμανού, στην στρατιωτική πύλη του Πέμπτου, ήμουν 600-800 μέτρα από το μοιραίο ρήγμα, αλλά τότε δεν το ήξερα. Και αυτό στα υπόψη της επόμενης επίσκεψης, όπως και όλα τα τείχη (αν και δεν βλέπω την Κ πρόθυμη να ακολουθήσει).Ταξί, γενικά είναι εύκολο να βρεις ταξί, και σταματάμε στην στήλη του Μεγάλου Κωνσταντίνου, την Τσεμπερλίτας, στην βάση της οποίας υπάρχουν υποτίθεται διάφορα ιερά κειμήλια. Ο έφιππος ανδριάντας του Μεγάλου Κωνσταντίνου είχε πέσει σε ένα σεισμό. Από εδώ έριχναν κάτω διάφορους καταδικασμένους σε θάνατο, φρικτό τέλος. Πολύ κοντά το μαυσωλείο του Σουλτάνου Μαχμούτ Β, ο οποίος βασίλευε κατά την διάρκεια της Ελληνικής επανάστασης και θεωρείται μεταρρυθμιστής. Δίπλα του θαμμένοι είναι ο εθνικός ποιητής της Τουρκίας Ζιγιά Γκιολκάπ, πασάδες της εποχής και μέλη της δυναστείας. Τα μέλη της οικογένειας του Οσμάν (οι Οθωμανοί), έχουν διαλέξει αυτό το μέρος για τελευταία κατοικία τους από το 1923 που η δυναστεία κηρύχτηκε έκπτωτη. Σχεδόν απέναντι το τζαμί και κοιμητήριο των Κιοπρουλήδων, κατά τι σεμνότερο. Κατεβαίνουμε στο Εμίνονου, παίρνουμε το μετρό (το δικό μας είναι ασύγκριτα καλύτερο) κατεβαίνουμε στο Καμπατάς, μετά ταξί και σε λιγότερο από πέντε λεπτά είμαστε στο παλάτι Ντολμά Μπαχτσέ (γεμιστός κήπος). Πριν την άλωση η περιοχή ονομαζόταν Διπλοκιόνιο, εδώ ναυλοχούσε ο Οθωμανικός στόλος κατά την πολιορκία του 1453 και το 1919 το θωρηκτό Αβέρωφ. Αρμένης ο αρχιτέκτονας, το έργο φαλίρισε την αυτοκρατορία (αυτό και οι Οθωμανικοί σιδηρόδρομοι), τα δημόσια έργα ανέκαθεν ήταν δίκοπο μαχαίρι... Ουρές ατελείωτες και ζέστη τρομερή. Η είσοδος γίνεται σταδιακά σε ομάδες των 30 περίπου ατόμων με έναν ξεναγό, ο οποίος μιλάει Αγγλικά. Ο δικός μας είναι ευγενέστατος, ταλαντούχος σε αυτό που κάνει. Είναι όμορφο, αλλά όχι «Τούρκικο», απομεινάρι μιας εποχής που οι Τούρκοι αντέγραφαν την «Ευρώπη». Ενδιαφέροντες πίνακες, οι μπακαρά σκάλες και πολυέλαιοι εντυπωσιάζουν, στο δωμάτιο όπου άφησε την τελευταία του πνοή ο Κεμάλ, στον τοίχο δεσπόζει υφαντό με το πρόσωπό του κατασκευασμένο από την ταπητουργία «Λαδοπούλου, Ξάνθη». Ωραίοι εξωτερικοί κήποι, Μανόλιες μεγανθείς και Κέδροι δύο αιώνων, εκπληκτική θέα αλλά αυτό δεν είναι θέμα στην Πόλη, την βρίσκεις παντού. Βγαίνουμε σαν τα κοτόπουλα, χωρίς να νιώθουμε τα πόδια μας, και λίγο παραπέρα έχει ένα καφέ. Καθόμαστε κυρίως για να ξεκουραστούμε. Γύρω-γύρω κανόνια, το Οθωμανικό πυροβολικό ήταν για αιώνες ο τρόμος της Ευρώπης. Δίπλα είναι το Τζαμί του Ντολμά μπαχτσέ, όμορφο με κορινθιακού ρυθμού μιναρέδες (!), πάμε μια βόλτα και εκεί.
(Βόσπορος, ασιατική ακτή)
Η μέρα δεν τελειώνει, είναι 6 το απόγευμα. Φεύγουμε για Μπεσίκτας, στο λιμάνι δεσπόζει το άγαλμα του Μπαρμπαρός, παίρνουμε το καραβάκι της γραμμής και διασχίζουμε τον Βόσπορο, Γαλατάς, Μπέμπεκ, Ρούμελι Χισάρ και στο γυρισμό πλησιάζουμε τις ασιατικές ακτές, γλυκά νερά Ασίας, Γιάλοβα, Αναντολού Χισάρ, Σουλτανικά περίπτερα, γιαλί, η ψυχή σου φεύγει με τόση ομορφιά. Μας πήρε λιγότερο από μια ώρα. Είμαστε πλεονέκτες όμως. Καινούργιο καραβάκι, και σε δέκα λεπτά από Ευρώπη στην Ασία! Όσκουνταρ, Σκούταρι, εδώ στρατοπέδευε το ιππικό των βυζαντινών. Καινούργιο καραβάκι και αφού περνάμε από τον Πύργο του Λεάνδρου, μπαίνουμε στον Κεράτιο. Περνάμε από το Κασίμ Πασά, βάση του Τουρκικού ναυτικού, εδώ μετέφερε δια ξηράς ο Πορθητής, από το διπλοκιόνιον πλοία του, και φτάνουμε στην ελώδη άκρη του. Με τελεφερίκ ανεβαίνουμε στο καφενείο Πιερ Λωτί (Γάλλου συγγραφέα με επικίνδυνα βίτσια, ξελόγιαζε Πασίνες τον 19ο αι.) και βλέπουμε το μαγευτικό «Τ» του Κεράτιου με τον Μαρμαρά, πρέπει να το επισκεφτείτε οπωσδήποτε. Κατεβαίνουμε, μαζί με άλλους, έχει ήδη σκοτεινιάσει, μέσα από ένα τεράστιο νεκροταφείο φτιαγμένο στην πλαγιά, μας πήρε περίπου 20 λεπτά αλλά ήταν δροσερά, υπήρχε πολύς κόσμος και η θέα του Κεράτιου ήταν ιαματική για τα πόδια μας. Στο επίπεδο της θάλασσας είναι το Εγιούπ. Ο Εγιούπ ήταν ο σημαιοφόρος του Προφήτη, οποίος κατά ένα θρύλο σκοτώθηκε σε μια πρώιμη πολιορκία της πόλης από τους Άραβες. Δύο- τρεις μέρες μετά την άλωση, μετά από όραμα υποτίθεται πως βρέθηκε ο τάφος του, και χτίστηκε τζαμί, ιδιαίτερα σημαντικό ακόμα και σήμερα, από εκεί πήρε το όνομά της η περιοχή. Τι νομίζεται, πως τα οράματα είναι ορθόδοξα κόλπα μόνο… Πέσαμε σε τάφο ενός Σουλτάνου (του Μεχμέτ Ρεσάντ), που προφανώς του άρεσε να ρεμβάζει εδώ και διάλεξε το μέρος για τελευταία του κατοικία. Παίρνουμε ταξί, είναι πολύ βράδυ, ο οδηγός αποδεικνύεται Ιρανός και έξω καρδιά τύπος, μπροστά από το προξενείο του Ιράν κορνάρει σα τρελός.
(Ο Κεράτιος από το Πιέρ Λωτί)
Το βράδυ βόλτα στα σοκάκια γύρω από την Αγία Σοφία και φαγητό σε μια Κιστέρνα, υπόγεια δεξαμενή νερού της Βυζαντινής περιόδου, δίπλα σχεδόν στο Τοπκαπί, στο σοκάκι Σογουκτσεσμέ, το εστιατόριο Sarnic. Φαγητό σχετικά ακριβό για τα δεδομένα της πόλης αλλά καλό, το χειμώνα θα είναι καλύτερα. Με τα πόδια να βγάζουν φωτιές κατευθείαν για ύπνο.Attachments
Last edited by a moderator:
