Ζάμπια Ζιμπάμπουε Μποτσουάνα Νότια Αφρική Στην καρδιά της Μεσημβρινής Αφρικής: ένα απροσδόκητο ταξίδι

[Smaragda53]

Οινοποιείων συνέχεια και το Σαββατόβραδο στο κέντρο



Ίδιο κι απαράλλαχτο το σκηνικό στο δρόμο του κρασιού του Ακρωτηρίου βγαλμένο θα ‘λεγε κανείς απ’ τα πιο αξιοζήλευτα οινολογικά όνειρα, σε μια απ’ τις ομορφότερες διαδρομές της χώρας. Μια κοιλάδα που κάθε λίγο και λιγάκι συναντούσες μπροστά σου ένα μικρό ή και μεγαλύτερο κτήμα με κάποια αγροικία Ολλανδικών/Γαλλικών στοιχείων ως αποκύημα της αποικιοκρατίας, πυκνή βλάστηση, καταπράσινα λιβάδια και αμπελώνες στους πρόποδες του βουνού. Ένας επίγειος παράδεισος!

View attachment 517356

Η 40λεπτη πορεία μας διεκόπη προσωρινά για μερικές αναμνηστικές φωτογραφίες στο άγαλμα του Νέλσον Μαντέλα έξω από το σωφρονιστικό κατάστημα «Drakenstein» που αποτέλεσε και τον τελευταίο σταθμό της πολυετούς φυλάκισης του:

View attachment 517357

Είχαμε ώρα να πιούμε το κατιτίς και μας είχε λείψει, μπαίνοντας στη μεγάλη αίθουσα όπου τα εκλεκτά κρασιά είχαν ήδη σερβιριστεί παρέα με τα γλυκάκια που συνόδευαν γευστικά το καθένα από αυτά, αλλά και την ξεναγό του χώρου να μας δίνει τις κατάλληλες συστάσεις αρωμάτων, χρώματος κτλ:

View attachment 517358 View attachment 517359

Τολμώ να πω πως το οινοποιείο «El Picoteo» όπου βρισκόμασταν ήδη είχε τον πιο ωραίο περιβάλλοντα χώρο απ’ όλους όσους είδαμε κατά τη διάρκεια της περιήγησης εκείνη την ημέρα, κάτι που σίγουρα οφείλεται και στο υγρό στοιχείο:

View attachment 517360 View attachment 517361

Παρέα μ’ ένα εξαιρετικό λευκό ανά χείρας κατηφορίσαμε μέχρι και τη μικρή λίμνη, με τον καιρό και τη θερμοκρασία της ημέρας να δίνουν τα ρέστα τους, επιστρέφοντας πρώτοι προς το οίκημα του οινοποιείου.

View attachment 517363 View attachment 517362

• Πιείτε τα αυτά, κρίμα είναι να πάνε χαμένα τώρα που τ’ ανοίξαμε μας είπε η κοπέλα που σέρβιρε
• Εντάξει, αφού είναι κρίμα κάτι θα κάνουμε γι’ αυτό, απαντήσαμε την ίδια ώρα που γνωρίζαμε ένα ζευγάρι Ελλήνων και μάλιστα βορείων (ο άντρας υποστηριχτής της σωστής ομάδας κιτρινόμαυρων αποχρώσεων), όπου ταξίδευαν από το HB στο οποίο διέμεναν για Θεσσαλονίκη και κατόπιν για νότια Αφρική. Να είναι καλά τα παιδιά.

View attachment 517364

Με πάρα μα πάρα πολύ καλή διάθεση και κέφι επιστρέψαμε γύρω στις έξι το απόγευμα στο Κέιπ Τάουν, κάτι που μας οδήγησε φυσικά στη συνέχεια της ημέρας δίχως χρονοκαθυστέρηση, κατεβαίνοντας το δρόμο ως την Greenmarket, όπου από την προηγούμενη κιόλας μέρα είχα σταμπάρει ένα μαγαζί στο οποίο διστάσαμε να μπούμε. Είχε έρθει η ώρα:

View attachment 517365
View attachment 517366

Τι κάνει κάποιος σ’ ένα σπορτς/μουσικό καφέ όντας ο μόνος λευκός; Μα φυσικά πίνει μπύρα κλαρίνο από το πολύ μεγάλο μπουκάλι των 750ml που θύμισε Περού βλέποντας μπάλα, τους τοπικούς θρύλους Kaizer Chiefs με τα κιτρινόμαυρα, την ώρα που η μουσική δυνάμωνε και μια τύπισσα ξεβιδώνονταν στο χορό έτσι μόνη της εντελώς άκυρα. Ωραία πράγματα, ουδείς μας έδωσε σημασία, ήπιαμε το μπυρέτο κι αποχωρήσαμε την ώρα που έπεφτε η νύχτα και οι πάγκοι της υπαίθριας αγοράς είχανε κιόλας ξηλωθεί:

View attachment 517367 View attachment 517368

Ήταν δεδομένο ότι έπρεπε να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο για να αφήσουμε πράγματα μιας και η όρεξη μας για την ίδιου τύπου συνέχεια της ημέρας ήταν σε πολύ υψηλό βαθμό, περνώντας όπως είναι λογικό πρώτα από το μπαρ της οροφής ως οφείλαμε, όπου βρισκόταν σε εξέλιξη ένα πάρτυ γενεθλίων.

View attachment 517369

Δε ξέρω τι μας κακοφάνηκε περισσότερο, νομίζω το γεγονός πως ξαφνικά νιώσαμε λες και βρισκόμαστε σ’ άλλη χώρα και πιο συγκεκριμένα της Ευρώπης, μ’ ένα μάτσο δυτικούς γιάπηδες λευκών στο σύνολο τους να διασκεδάζουν με το γνωστό μπλαζέ ύφος τους. Πως γίνεται ρε φίλε εσύ που έχεις γενέθλια να μην έχεις ένα φίλο από άλλη κοινωνική τάξη, πως γίνεται να είσαι στη Ν.Αφρική και να μην έχεις καλέσει ένα φίλο, ένα συνάδελφο έστω μαύρο μας εξηγείς;

Ήπιαμε τη μπύρα κι αποχωρήσαμε ταχέως, αρχικά για να φάμε κάτι πρόχειρο κι έπειτα για να συνεχίσουμε. Ο πορτιέρης στο μαγαζί «barcadia» μας το έριξε το άκυρο (δεύτερη πόρτα μέσα σε λίγες μέρες, όσες δεν είχα φάει μέχρι τώρα στη ζωή μου) λέγοντας μας ότι είναι γεμάτο προς ώρας, οδηγώντας μας νομοτελειακά και πάλι στο Tiki, όπου διεξάγονταν επίσης ένα πάρτυ γενεθλίων, με πολύ πιο προσγειωμένο κόσμο αυτή τη φορά αλλά ίδια δεδομένα:

View attachment 517370
View attachment 517372

Πήραμε δυο μπυρίτσες για ν’ αρχίσουμε το ξεδίπλωμα και καπάκι το γυρίσαμε στα κοκτέιλ, στρωμένοι και πάλι στη γωνία του μπαρ με τη γυάλινη προθήκη και το σαγόνι του κροκόδειλου. Όσο περνούσε η ώρα τόσο δυνάμωνε η ένταση, με τις ματιές και τις γνωριμίες να μην αργούν, κι εμάς να διδάσκουμε πολιτισμό, είτε με τα παγωμένα Jager είτε με τα υποβρύχια που μου θύμισαν τα χρόνια μου στο πολεμικό ναυτικό, μιλώντας και αλληλεπιδρώντας με πολύ κόσμο. Έξω καρδιά το μαγαζί και οι Νοτιοαφρικανοί για άλλη μια φορά:

View attachment 517371

Ήταν μια φανταστική βραδιά Σαββάτου στο Κέιπ Τάουν με πολύ κόσμο μέσα κι έξω από κάθε καλαίσθητο μπαράκι, σε συνέχεια βέβαια για εμάς αυτού που ξεκίνησε κάμποσες ώρες πριν από τα οινοποιεία…

View attachment 517373

Με τον ψηλό δε τα βάζεις, θα έρθει η ώρα της νίκης του λέει μια αρχέγονη παροιμία, έτσι επέστρεψα με ύφος κατακτητή (μπορεί κι απ’ τα ποτά) στο «Barcadia» προκειμένου να πάρω τη ρεβάνς, σ’ ένα πολύ ωραίο θεματικό μπαράκι με ηλεκτρονικά παιχνίδια που μας θύμισε κάτι αντίστοιχο με ότι είχαμε βρει την πρώτη βραδιά μας στη νέα Υόρκη, δυόμισι χρόνια πριν.

View attachment 517374 View attachment 517375

Ας πίναμε σ’ αυτό, μια τελευταία τη χρειαζόμασταν…

Καλημέρα του λες, εβίβα σου απαντάει!!

 

[Smaragda53]

ανισότητας

Κι εγώ ή αφελής πίστευα ότι είχε λήξει πια το απαρτχάιντ!

 

[psilos3]

Ουφ, το προλάβαμε! Ευτυχώς 14 ημέρες πριν την είσοδο!
Τώρα τυφοειδούς και τελειώσαμε.
Τόσα εμβόλια είχα να κάνω από τον στρατό!

Άντε με το καλό η ταξιδάρα σου, περιμένω εντυπώσεις. Καλώς εχόντων στις επόμενες 14 μέρες θα έχει ολοκληρωθεί η ιστορία, οπότε θα δεις και την αναφορά μου για τις υπόλοιπες χώρες.
Για εμβόλιο τυφοειδούς δε το έψαξα, μάλλον γιατί δεν ήταν στα απαιτούμενα, καλό είναι όμως κάποια στιγμή να το δω, όπως και της υπατίτιδας που χρειάζεται πρωτα τεστ αντισωμάτων. Μόνο του τέτανου επικαιροποίησα.

Καλημέρα του λες, εβίβα σου απαντάει!!

Συμβαίνουν αυτά στις εκδρομές...

Κι εγώ ή αφελής πίστευα ότι είχε λήξει πια το απαρτχάιντ!

Επισήμως μπορεί, τα κατάλοιπα του όμως συναντώνται παντού!

 

[psilos3]

Από την προκυμαία μέχρι τα μπαρ



Θα ήταν περίπου πέντε το απόγευμα όταν επιστρέψαμε με τον εξαιρετικό καιρό της μέρας να συνεχίζει, περνώντας και δίπλα από τη βάση των ελικοπτέρων που ακούγαμε να πηγαινοέρχονται συνέχεια, ως άλλη μια δραστηριότητα από τις πολλές διαθέσιμες σε τούτη δω την πόλη. Να κάτι ακόμα ενδιαφέρον που δε προλαβαίναμε να δούμε:

Μέχρι και οι φώκιες έδειχναν να χαίρονται τον ανοιξιάτικο ήλιο, ξαπλωμένες στον καλά φυλασσόμενο χώρο εντός της μικρής προκυμαίας:

Δεν είχαμε καμιά ιδιαίτερη καούρα να μείνουμε εκεί, όμως από την άλλη δεν υπήρχε και κάτι διαφορετικό που μπορούσαμε να δούμε εντός χρονοδιαγράμματος, έτσι κάναμε μια βόλτα στους εξωτερικούς χώρους του παλαιότερου εν λειτουργία λιμανιού στο νότιο ημισφαίριο, ακούγοντας και παραδοσιακές μουσικές της χώρας:

Να όμως που η επιμονή καμιά φορά ανταμείβεται, αν όχι σε Ιρλανδό σε Σκωτσέζο (Mitchell's Scottish Ale House) που μια χαρά έκανε τη δουλειά του όπως και η τοπική Zulu Beer IPA που επιλέξαμε να δοκιμάσουμε:

Οφείλω να πω βέβαια πως το V&A Waterfront ήταν ένα πολυσύχναστο σημείο, που εκτός από μικρή μαρίνα, εμπορικό κέντρο, καταστήματα εστίασης και ξενοδοχεία, φιλοξενεί και κάποιες -πολυτελείς όπως είναι λογικό- κατοικίες, κάτι που γνωρίζαμε πρωτύτερα:

Αυτό που δε περιμέναμε με τίποτα όμως ήταν να φάμε τόσο ωραία θαλασσινά, μπακαλιάρο, καλαμάρια, γαρίδες και τα σχετικά, σ’ ένα από τα πρόχειρα καταστήματα εστίασης που βρισκόταν εκεί με μικρό σχετικά κόστος, κάτι που έκανε πολύ πιο ευχάριστη την επιστροφή μας μέσω Uber και πάλι από το γνωστό σημείο:

Δίχως να χάσουμε πολύτιμο χρόνο ετοιμαστήκαμε, ήπιαμε το τελευταίο ποτάκι μας προκειμένου να τελειώσουν οι προμήθειες στο μπαρ της ταράτσας και ξεχυθήκαμε και πάλι στους δρόμους. Η Δευτέρα όμως στα περισσότερα μέρη του κόσμου τείνει να είναι ίδια, με αποτέλεσμα να συναντήσουμε πολλά από τα ωραία μπαράκια μας κλειστά και σχετικά λίγο κόσμο να κυκλοφορεί παρόλο που δεν ήταν, ούτε καν εννιά:

Το άγρυπνο μάτι του Νίκου ωστόσο έπεσε σε κάτι φώτα ενός μαγαζιού απέναντι από την πλατεία Riebeeck όπου βρομοκοπούσε χασίσι, κι όπως πάντα σχεδόν δεν αστόχησε. Το «Jerry's Burger Bar Heritage Square» ήταν ακριβώς ότι θέλαμε, ή καλύτερα αυτό που έπρεπε να μας βρει για τη συνέχεια της βραδιάς και θα εξηγήσω το γιατί:

Επί της ουσίας επρόκειτο για ένα μαγαζί που το πίσω ανοικτό μέρος του οδηγούσε σε μια αυλή στην πλατεία Heritage, μέρος ενός οικοδομικού τετραγώνου με παλιά αρχοντικά. Εδώ στην αυλή βρίσκεται το παλαιότερο σωζόμενο αμπέλι στη Νότια Αφρική που τη δεκαετία του 1770, ελάτε να σας δείξω μας είπε ένας εκ των μπαρόβιων θαμώνων που είχαμε γνωρίσει εδώ και λίγη ώρα και τα πίναμε αντάμα:

Βασικά όχι γνωριστήκαμε, παραγνωριστήκαμε, ειδικά όταν μας είπε πως συμμετέχει στην διαδικασία παραγωγής τοπικού τζιν, το οποίο με περισσή χαρά βάλαμε στο πάσο κι αρχίσαμε τις δοκιμές. Όχι που θα χάναμε την ευκαιρία, παρέα μ’ ακόμα έναν τύπο από τη Ζιμπάμπουε που επίσης δε παρέλειψε να γίνει μέρος της ομάδας!

Δουλεύω ως μετρ στο μαγαζί ενός Έλληνα, γιατί δε πάτε από εκεί να τον γνωρίσετε μας είπε με βλέμμα απορίας, είναι μερικά τετράγωνα πιο κάτω δίνοντας μας ωραία πάσα για το υπόλοιπο της νύχτας:

Όντως το «the athletic club & social» ήταν ένα εξαιρετικό μπαρ – ρέστοραν, ένα jazz club για την ακρίβεια με πολύ γούστο που μόνοι μας ενδεχομένως να μη βρίσκαμε ποτέ:

Επίσης δε βρήκαμε τον Έλληνα ιδιοκτήτη, μιας και όπως κάθε Έλληνας μαγαζάτορας του εξωτερικού που σέβεται τον εαυτό του έλειπε και το δούλευαν άλλοι. Πιάσαμε μια ωραία γωνία στο πάνω μπαρ ξεκινώντας τη γευσιγνωσία στα τοπικά κοκτέιλ πριν το γυρίσουμε ξανά στη μπύρα, φτάνοντας μέχρι την ώρα του κλεισίματος μετά τις 11 το βράδυ:

Η όρεξη μας είχε φουντώσει όπως είναι λογικό και δεν ήμασταν ακόμα για ύπνο, παρόλο που είχαμε γυρίσει προς το ξενοδοχείο.

• Πάμε σ’ αυτό το περίεργο εδώ απέναντι;
• Και δε πάμε, τι ψυχή έχει μια μπύρα!

Το «περίεργο» βέβαια ήταν ένα μπαράκι με ναργιλέδες και δυνατή μουσική, που μπήκαμε μετά από σωματικό έλεγχο για όπλα (!), ενώ για μία ακόμη φορά ήμασταν οι μόνοι λευκοί, όχι πως μας έδωσε κανείς σημασία βέβαια…

Στο ίδιο μήκος κύματος κι ατόφιας παρακμής ήταν όλα σχεδόν τα μπαρ της Long Str, τουλάχιστον όσα είδαμε αλλά κι αυτό που επισκεφτήκαμε για μια τελευταία στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου:

Από την επόμενη μας περίμενε μια νέα περιπέτεια.

Εκτός νοτίου Αφρικής…

 

[Samion]

Στη φωτο με τις φωκιες το βλεμμα επεσε αμεσως στο Agulhas, το θρυλο του ν. Ατλαντικού, το παγοθραυστικο ανεφοδιασμού των βασεων της Ανταρτικής. Εκτελει κ δρομολογια στο Τρισταν. Ριγος..

 

[psilos3]

Εκτελει κ δρομολογια στο Τρισταν. Ριγος..

Δέος! Τώρα που το έψαξα στο χάρτη κατάλαβα τι εννοείς και που ακριβώς είναι.
Μέχρι τώρα ήξερα μόνο τον Ντιέγο Τριστάν

 

[psilos3]

Επιστροφή στην Addis Ababa



Να που είχε έρθει κιόλας η μέρα, όπως είναι λογικό πολύ γρήγορα με όλα όσα είχαμε κάνει, όχι πως ήταν και μεγάλος ο χρόνος παραμονής μας έτσι κι αλλιώς.

Ξυπνήσαμε νωρίς, πήγαμε για πρωινό κι αποφασίσαμε να βγούμε για μια τελευταία βόλτα με σκοπό εκτός των άλλων τα ψώνια αν βρίσκαμε κάτι ενδιαφέρον, σε μια μέρα που κατά κύριο λόγο θα αφιερώνονταν σε αεροδρόμια κι αεροπλάνα:

Ο καιρός του Σεπτεμβρίου ξεγελούσε, καθώς παρόλη την ηλιοφάνεια το πρωί το κρύο δάγκωνε λιγάκι, υπενθυμίζοντας μας πως βρισκόμασταν στην αρχή της άνοιξης του νότιου ημισφαιρίου, ξεκινώντας από μια βόλτα στην «Greenmarket» ,περισσότερο αναγνωριστική:

Δε βρήκαμε κάτι να μας κεντρίσει την προσοχή, οπότε μετά από τα απαραίτητα φωτογραφικά στιγμιότυπα αναχωρήσαμε άμεσα:

Σκοπός μας ήταν να φτάσουμε ως το τέλος της Long street κυρίως για βόλτα στα καταστήματα και δρόμους όπως αυτός που φιλοξενούσε όπως το επαρχιακό κοινοβούλιο Δυτικού Ακρωτηρίου:

Διαπιστώσαμε πως τα μαγαζιά άνοιγαν με το πάσο τους, ακόμα και περασμένες δέκα το πρωί, σε μια περιοχή του κέντρου που είχε τα πάντα, από μικρά καταστήματα των τριών τετραγωνικών ως το κτήριο του ανώτατου δικαστηρίου της πόλης:

Να που είχαμε βγει κιόλας στο μέρος που πίναμε μπυρίτσες το περασμένο βράδυ, λίγες ώρες πριν για την ακρίβεια. Στο νο 233 της Long Street κρύβεται μια μεγάλη κλειστή αγορά με αναμνηστικά, ρούχα, σουβενίρ, γενικά ότι τραβάει η ψυχή σας που αξίζει αναφοράς είναι αδύνατο να μη τη βρείτε:

Δε ξέρω αν ήμασταν απλά αναποφάσιστοι, αν έφταιγε η μέρα ή όσα βλέπαμε ώστε να μη ψηθούμε να ψωνίσουμε κάτι πέρα από μερικά μαγνητάκια, περισσότερο το αποδίδω να σας πω την αλήθεια ως «άδειασμα» από τις υπερβολικές αγορές στην Ασία έξι μήνες πριν φεύγοντας άπραγοι προς το δρόμο της επιστροφής προς το ξενοδοχείο, μέσω πεζοδρόμων κι άλλων αγορών:

Πάλι καλά που μας έκοψε να πάρουμε από μια φανέλα του εθνικού σπορ (Ράγκμπι) της Νοτίου Αφρικής για πάρτη μας από την Greenmarket, όπου είδαμε και χαιρετήσαμε τα παιδιά που ‘χαμε γνωρίσει τη μέρα των οινοποιείων. Έτσι επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, παραλάβαμε αποσκευές και καθίσαμε για μια μπύρα όσο περιμέναμε να έρθει το όχημα που θα μας πήγαινε στο διεθνές αεροδρόμιο, διαδρομής κόστους 13€ από κράτηση μέσω της πλατφόρμας Booking.

To Cape Town μας χαιρετούσε όπως ακριβώς μας καλωσόριζε, με την ίδια ακριβώς φωτεινή επιγραφή στον αυτοκινητόδρομο την ώρα που περνούσαμε πλάι από τα περίφημα Township: Περιοχή υψηλού εγκλήματος – μη σταματάτε

Τα Township αφορούν τα μέρη στα οποία ζούσαν αποκλειστικά οι μαύροι κατά την περίοδο του Απαρτχάιντ, με τις δύο κυρίαρχες φυλές της Νοτίου Αφρικής (Ζουλού & Κόσα) να έχουν την πλειοψηφία, μαζί με μετανάστες από τις υπόλοιπες Αφρικανικές & Ασιατικές χώρες που ως τα σήμερα σπανίως πατάνε το πόδι τους λευκοί, πόσο μάλλον τουρίστες. Μετά την εκλογή του Μαντέλα άρχισαν να παίρνουν περισσότερο ανθρώπινη μορφή με έργα τα οποία πραγματοποιήθηκαν όπως αποχετεύσεις, δρόμοι, φωτισμός κ.α.

Δίπλα ακριβώς αλλά και σε πολλά διάσπαρτα σημεία της πόλης συναντά κανείς τους οικισμούς των καταπατητών, σπίτια από ξύλο, λαμαρίνα κι ότι υλικά βρίσκει καθένας, με την εγκληματικότητα ν’ ανθίζει σε μια χώρα που έτσι κι αλλιώς είχε μεγάλο πρόβλημα:

Και τα δύο μαζί αποτελούσαν τα λεγόμενα «Μπαντουστάν», τους εθνικούς θύλακες επί κυβέρνησης Απαρτχάιντ όπου με τη μέθοδο διαίρει και βασίλευε, τους πουλημένους φυλάρχους, τη στήριξη κάποιων κομμάτων των Ζουλού αλλά και υπό το καθεστώς βίας και τρόμου διατήρησαν αυτό τον άτυπο εμφύλιο, η κατάληξη του οποίου φτάνει ως την εποχή μας, με τις διακρίσεις να είναι παραπάνω από ορατές, ίσως όχι τόσο πολιτικές πλέον αλλά με διαφορετικό υπόβαθρο.

Με αυτές τις σκέψεις φτάσαμε δίχως να το καταλάβουμε στο αεροδρόμιο αρκετά νωρίς, σε μια έτσι κι αλλιώς κοντινή απόσταση από το κέντρο της πόλης. Είχαμε να τσεκάρουμε αλλά και να κάνουμε δουλίτσα, μιας και χρειαζόμασταν την άτυπη βίζα για την Αιθιοπική πρωτεύουσα μαζί με την πρόσκληση για το ξενοδοχείο σε μορφή κουπονιού, κάτι που δεν έγινε όμως άμεσα. Δε σας βρίσκω στα κατάστιχα μου, θα σας τα φέρω στην πύλη μας είπε η ευγενική κατά τα άλλα κοπέλα της Ethiopian που αδίκως παρεξήγησα:

Το σαλόνι υποδοχής στο αεροδρόμιο CPT ήταν εξαιρετικό, το φαγητό αναπάντεχα καλό με την βότκα να τρέχει γάργαρη, συστατικό απαραίτητο πριν από κάθε τέτοια μεγάλη πτήση όπως αυτή:

Η καθυστέρηση που εμφανίστηκε στον πίνακα μόνο καλό μας έκανε, καθώς τελικά και τα ονομαστικά Voucher μας παραλάβαμε, κι ακόμα ένα ποτό προλάβαμε να πιούμε, αλλά ψωνίσαμε ένα επιπλέον τζινάκι για τις δύσκολες βραδινές ώρες στο επόμενο κατάλυμα. Ιδανικές συνθήκες για μια ιδανική -πάλι μισογεμάτη- πτήση η οποία παρόλο που ήταν σχετικά μεγάλη δε καταλάβαμε πως πέρασε:

Χαιρετούσαμε με χαμόγελο το Cape Town, μια πόλη που πρόλαβε σαφώς να χαραχτεί μες τις καρδιές μας έστω και για τόσο λίγο όσο το είδαμε, συζητώντας το γεγονός πως είναι πιο δύσκολο να ξαναβρεθούμε κάποια στιγμή σ’ αυτό καθώς δεν αποτελεί πέρασμα αλλά συνήθως κατάληξη, πίνοντας τις δροσερές αφρικανικές μπυρίτσες που μας σέρβιρε το πλήρωμα:

Περισσότερο από την πτήση μας κούρασε μπορώ να πω το πέρασμα στο αεροδρόμιο της Addis Ababa μαζί με αυτό τον ηλίθιο έλεγχο που απαιτεί βγάλσιμο των παπουτσιών που ευτυχώς λόγω ώρας δε κράτησε πολύ. Αφού περάσαμε το σημείο ελέγχου και πήραμε την σφραγίδα της χώρας στο εισιτήριο και όχι το διαβατήριο μας κατευθυνθήκαμε προς το σημείο αφίξεων και καθ’ υπόδειξη υπαλλήλου της εταιρείας στο πάρκινγκ όπου μας περίμενε ο οδηγός.

Διευκρινίζω εδώ πως το κουπόνι που αναφέρω πιο πάνω, δίδεται δωρεάν εκ μέρους της αεροπορικής εταιρείας εφόσον η στάση σου στην Αιθιοπική πρωτεύουσα είναι άνω του επταώρου και συμπεριλαμβάνει διαμονή, διατροφή και μεταφορά.

Μετά κόπων φτάσαμε γύρω στις δώδεκα στο ξενοδοχείο και κατεβήκαμε αμέσως στο εστιατόριο για το τίμιο φαγητό του, μαζί με μια μπύρα που πληρώσαμε επιπλέον με το συγκλονιστικό ποσό του ενός ευρώ:

Δεν υπήρξε καν η παραμικρή σκέψη για έξω, ούτε ο λόγος, μιας και δε το μελετήσαμε αλλά οφείλαμε να ξυπνήσουμε και πάλι χαράματα. Έτσι κι αλλιώς είναι δεδομένο πως κάποια στιγμή θα μας δει και η Αιθιοπία όπως πρέπει.

Ανεβήκαμε στο δωμάτιο που οπτικά μοιάζει πολύ καλό τ’ ομολογώ, όμως μόνο τέτοιο δεν ήταν καθώς ούτε τόσο καθαρό αλλά εντάξει:

Λίγες ώρες ήταν, θα περνούσαν…

 

[evaT]

Η καθυστέρηση που εμφανίστηκε στον πίνακα μόνο καλό μας έκανε, καθώς τελικά και τα ονομαστικά Voucher μας παραλάβαμε

καθυστέρηση και σε σας; τελικά τα παίρνει κανένας στην ώρα του;

Το ξενοδοχείο είναι το μεγάλο που μείναμε κ μεις;; Τα δικά μας δωμάτια έλαμπαν τότε, το φαγητό ήταν μόνο άθλιο

 

[Nikos1986]

Προσπαθώ να καταλάβω τα πάνω-κάτω στην υδρόγειο που έκανες
Αιθιοπία για να ξανακατέβεις Ζιμπάμπουε;

 

[psilos3]

καθυστέρηση και σε σας; τελικά τα παίρνει κανένας στην ώρα του;

Υποτίθεται δε μας έβρισκαν, αλλα στο τέλος τα πήραμε, αλλιώς αντε βγάλε άκρη στην Αντις... Τσάμπα την κακολόγησα την κοπέλα.

Το ξενοδοχείο είναι το μεγάλο που μείναμε κ μεις;; Τα δικά μας δωμάτια έλαμπαν τότε, το φαγητό ήταν μόνο άθλιο

Θα μπω να τσεκάρω να σου πω, φαινομενικά καλό ήταν αλλά εν τέλει έπασχε απο καθαριότητα. Για να το λέω εγώ αυτό που έχω μείνει μέχρι και σε πρώην καταφύγιο, φαντάσου...

Προσπαθώ να καταλάβω τα πάνω-κάτω στην υδρόγειο που έκανες
Αιθιοπία για να ξανακατέβεις Ζιμπάμπουε;

Το τίμημα των πτήσεων με μίλια. Ήταν ο μόνος τρόπος, μαζί με μια χαμένη μέρα στην ουσία, αλλιώς έπρεπε να σκάσουμε 500γιούργια για μονής διαδρομής εισιτήριο. Με αυτό που κάναμε, μόνο 30κατι συν 12500 μιλια.

 

[psilos3]

Ένα ηλιοβασίλεμα στον Ζαμβέζη



Το εγερτήριο ήταν και πάλι βάρβαρο, στις πέντε το πρωί, ξέραμε όμως από την κράτηση ακόμα αυτή της στενών πλαισίων εκδρομής πως είναι ένα «τίμημα» της. Κανένα πρόβλημα.

Ετοιμαστήκαμε κοιτάζοντας από το παράθυρο την πρωινή θέα της Addis Ababa που εκείνη την ώρα ξυπνούσε, ήπιαμε ένα δυνατό καφέ στο χώρο του πρωινού και μαζί με μια παρέα από Κινέζες μπήκαμε στο μικρό λεωφορείο για το αεροδρόμιο, αυτό το εντελώς κουραστικό όπως ξαναέγραψα αεροδρόμιο με τους διπλούς ελέγχους κι ασφυκτικά πολύ κόσμο.

Η διαμονή μας στο σαλόνι της Ethiopian ήταν σύντομη, όπως σύντομη και χαλαρή αποδείχτηκε και η πτήση, παρόλο που η επιβίβαση ήταν καθαρά Αφρικανική, χωρίς προτεραιότητες, με αδικαιολόγητες αναμονές, μη επαρκή αριθμό λεωφορείων εξυπηρέτησης κι άλλα τέτοια ευτράπελα που αποδείκνυαν συνεχώς την ανοργανωσιά του μέρους.

Μικρό το κακό, μεγάλο το συναίσθημα, καθώς στην πρώτη θέα του ποταμού ανάμεσα στις απέραντες άνυδρες εκτάσεις όλα αυτά είχαν ήδη ξεχαστεί:

Για καλή μας τύχη την ώρα που αφιχθήκαμε στο αεροδρόμιο VFA ήμασταν η μόνη πτήση, έτσι οι διαδικασίες κύλησαν ομαλά και αρκετά γρήγορα. Για αρχή πραγματοποιήθηκε ο έλεγχος στα υγειονομικού τύπου διαβατήρια μας σχετικά με τον εμβολιασμό έναντι στον κίτρινο πυρετό. Ακολούθως αυτός του εντύπου που είχαμε ήδη συμπληρώσει μέσα στο αεροπλάνο κι έπειτα ο έλεγχος των διαβατηρίων μας ταυτόχρονα με την έκδοση της KAZA UNIVISA (το τονίζω γιατί έχει σημασία) πληρώνοντας με μετρητά και το σφράγισμα τους, δίπλα στον ειδικά διαμορφωμένο σκηνικό με τους τεχνητούς καταρράκτες:

*Η KAZA UNIVISA αποτελεί την προτιμώμενη εκδοχή τουριστικής Βίζας, καθώς με κόστος 50$ σου επιτρέπει την απεριόριστη διέλευση μεταξύ των χωρών της Ζιμπάμπουε, της Ζάμπιας, της Μποτσουάνα, Ναμίμπια και Αγκόλα κατόπιν διακρατικής συμφωνίας και θα δείτε στη συνέχεια της ιστορίας πόσο χρήσιμη αποδείχτηκε. Πολλοί που δε γνωρίζουν (κάτι Αμερικανάκια συνήθως) την πατάνε, πληρώνοντας τα 30δόλαρα κάθε φορά που περνάνε τα σύνορα. Μη κάνετε το ίδιο λάθος αν το έχετε σκοπό…

Αυτό που σίγουρα δεν περιμέναμε μετά από τόσες και τόσες συνεπείς αντιμετωπίσεις ήταν να μας κρεμάσει ο οδηγός του οχήματος που είχαμε κλείσει μέσω της Booking (33$) που περιμέναμε ξεροσταλιάζοντας υπό τους ήχους της μπάντας καλωσορίσματος των τουριστών (!) στην πόρτα των αφίξεων. Την ώρα που βγάζαμε τοπική κάρτα SIM (13$) μας πλησίασε ο γενικός κουμανταδόρος των ταξί και κατόπιν υπόδειξης ειδοποίησε τον οδηγό τηλεφωνικά, ο οποίος αρνήθηκε να μας παραλάβει παραπέμποντας σε άλλον οδηγό παρόλο που είχαμε πληρώσει.

Η μικρή παρεξήγηση λύθηκε τελικά με τη μεταφορά μας από άλλο όχημα χωρίς κόστος, θα τα βρίσκανε οι δυο τους με κάποιο τρόπο, δε μας ένοιαζε κιόλας. Αυτό που είχε σημασία ήταν πως αρκετά νωρίτερα απ’ όσο υπολογίζαμε βρισκόμασταν στη δροσερή αυλή του Hostel που είχαμε κλείσει πίνοντας την πρώτη παγωμένη της ημέρας:

Η επιτακτική ανάγκη για μερικά πρώτα ψώνια μας οδήγησε εκτός καταλύματος, αφού πρώτα βγάλαμε συνεννόηση σχετικά με τις δραστηριότητες, με σκοπό μια πρώτη αναγνωριστική βόλτα στο μέρος που θα μας φιλοξενούσε:

Οι παραστάσεις είχαν αλλάξει εντελώς αυτή τη φορά, με τις εικόνες της περισσότερο «αντιπροσωπευτικής» Αφρικής αν μπορώ να το θέσω έτσι να μας κατακλύζουν αμέσως, μιας και η μικρή πόλη των 30.000 κατοίκων με το όνομα Victoria Falls, βρίσκεται εξ’ ολοκλήρου εντός Εθνικού πάρκου, με ότι συνεπάγεται κάτι τέτοιο:

Ίσως από την άλλη όλο αυτό να ήταν και κάπως υπερβολικό στο μυαλό μας, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσουμε τη μικρή γωνιά του πλανήτη στην οποία πατούσαμε εδώ και λίγη ώρα με το όνομα Ζιμπάμπουε:

Ο χρόνος αρκούσε για να τσιμπήσουμε κάτι και να πιούμε ένα δροσερό στην αυλή μέχρι το ρολόι να δείξει 16:00, όπου θα ξεκινούσε η δραστηριότητα μας, την οποία είχαμε κλείσει μέσω πρότερης συνεννόησης με το κατάλυμα σε κόστος 40$ κατ’ άτομο. Έπρεπε να εκμεταλλευτούμε τις διαθέσιμες ώρες, μιας και ο περιορισμένος χρόνος μας δε δικαιολογούσε αναβολές.

Το μικρό λεωφορείο ήταν στην ώρα του και μαζεύοντας άλλους επίσης τουρίστες από τα τριγύρω καταλύματα, μας ξεφόρτωσε στις όχθες του ποταμού κανένα τέταρτο αργότερα:

Ομολογώ πως ξαφνιαστήκαμε αρχικά με την απεραντοσύνη του ποταμού, όχι όμως με τη φύση της δραστηριότητας που θα κάναμε. Παρατήρηση ζώων, ηλιοβασίλεμα στο μικρό σκάφος και απεριόριστη χρήση του μπαρ συν ελαφρύ φαγητό. Κάποιοι πονηροί θα βιαστούν να πούνε ότι αυτό το τελευταίο αποτέλεσε την αφορμή να κλείσουμε τη συγκεκριμένη εκδρομή, όμως έχουμε αποδείξει πολλάκις πως δεν είμαστε τέτοιοι άνθρωποι.

Το μικρό πλοιάριο ξεκίνησε σχεδόν αμέσως, αφού πρώτα σερβιρίστηκαν άπαντες, μ’ εμάς να ξεκινάμε συνεσταλμένα πίνοντας για πρώτη φορά την τοπική μπύρα με το πιο κατάλληλο νομίζω όνομα για την περίσταση:

Εκτός από εμένα που στεκόμουν όρθιος για να εξασκήσω το χόμπι μου στη φωτογραφία, οι υπόλοιποι περνούσαν την ώρα τους αραχτοί, όταν ξαφνικά το μεγάλο ερπετό έκανε την εμφάνιση του, με το στόμα ανοικτό κι έτοιμο για παν ενδεχόμενο:

Θα έλεγε κανείς ότι σταθήκαμε πολύ τυχεροί, βλέποντας τον κροκόδειλο να κάνει τη βουτιά του και να μας πλησιάζει αρκετά, κοιτώντας μας μάλλον όχι με τις καλύτερες των προθέσεων, μέχρι το σκάφος να εκκινήσει ξανά:

Όπως διαπιστώσαμε το σημείο ήταν πολυσύχναστο, με αρκετά παρεμφερή σκάφη να πραγματοποιούν την ίδια διέλευση στο ποτάμι, δραστηριότητα που προσφέρεται επίσης και από την πλευρά της γειτονικής Ζάμπιας:

Ο ήλιος είχε ξεκινήσει ήδη να παίρνει την κάτω βόλτα πλάι στη μαγευτική φύση εκατέρωθεν του ποταμού, γεγονός που ήταν έτσι κι αλλιώς ζητούμενο, όπως καλή ώρα η δεύτερη μπύρα που τελείωνε κι αυτή:

Είχε έρθει η ώρα να το γυρίσουμε στις βότκες να συνομιλήσουμε για λίγο με τους εργαζόμενους του σκάφους μαθαίνοντας περισσότερες πληροφορίες όπως για παράδειγμα τα ζώα που θα μπορούσαμε να δούμε αλλά και την απόσταση (κοντά 200 μέτρα) μεταξύ των όχθεων, χωρίς να χάσουμε την ευκαιρία για μια αναμνηστική φωτογραφία μαζί τους, ακούγοντας και τη μυθική ατάκα «ρε παιδιά τόσα ποτά έχουμε, γιατί δε τα πίνετε;» Δε φταίμε...

Ηλιοβασίλεμα στον Ζαμβέζη. Το έλεγα και το ξαναέλεγα, με τις αισθήσεις να οξύνονται πολύ περισσότερο με όσα ανεπανάληπτα βλέπαμε μπροστά μας στα ζωογόνα νερά του.

Λίγους μήνες πριν στον Μενκόγκ του Λάος, τώρα εδώ στη Ζιμπάμπουε, διαπιστώνοντας πως η απίστευτη αυτή φυσική ομορφιά δύσκολα χωράει στις εικόνες της φωτογραφικής αλλά πολύ πιο εύκολα στο μυαλό και την καρδιά μας.

Πάλι καλά που μεταξύ του τρίτου, μπορεί και τέταρτου ποτού δεν είμαι σίγουρος, καταφέραμε να προλάβουμε για λίγο τον ιπποπόταμο που ξαφνικά αναδύθηκε ενοχλημένος. Βασικά να λέμε καλά που τον είδαμε, αν και με όσα είχαμε πιει συνολικά οι επιβάτες θα μπορούσαμε να δούμε και μονόκερω, δε το αποκλείω:

Χαιρετήσαμε το πλήρωμα, πήραμε μια μπύρα πακέτο και ανάμεσα σε στιγμές μεγάλης ευφορίας μπήκαμε στο λεωφορείο που μας περίμενε, μ’ έναν Αφρικανό τουρίστα που σε όλη την εκδρομή στόμα είχε και μιλιά δεν είχε (παρά μόνο όρεξη για πιώμα) να δίνει ρεσιτάλ τραγουδιστικής ερμηνείας, με τις φίλες του να μη κάθονται λεπτό χορεύοντας ασταμάτητα. Τρομερά πράγματα.

Κάπως έτσι γιούχου φτάσαμε στο χόστελ, όπου φάγαμε εν συντομία την πολύ νόστιμη πίτσα τους, ήπιαμε νομίζω άλλο ένα και καταλήξαμε για ύπνο αποκαμωμένοι γεμάτοι εικόνες αλλά και οινόπνευμα. Πρώτη μέρα σε ξένη χώρα, να μη το γιορτάσουμε λίγο;

 

[evaT]

Τι ωραία!!!