Στη Λέρο και την Κάλυμνο!

[dimosf]

Στο νοσοκομείο στρίψαμε δεξιά για να πάμε να βρούμε



το Μοναστήρι της Κυράς των Αγγέλων και την εκκλησία του Αγίου Πέτρου πλάϊ του. Η σήμανση σχεδόν ανύπαρκτη και σύντομα ο άσφαλτος έδωσε τη θέση του σε ένα χωματόδρομο που σε πολλά σημεία ήταν κακός. Μιας και πηγαίναμε χωρίς να είμαστε σίγουροι για την κατεύθυνση, σταματήσαμε μια κυρία με ένα μηχανάκι να ρωτήσουμε. Αυτή μας είπε πως πάμε καλά και μας έδωσε πρόσθετες πληροφορίες, μεταξύ των οποίων πως το μοναστήρι είναι κλειστό αλλά ο Άγιος Πέτρος ανοικτός. Κάτι οι οδηγίες, κάτι το ένστικτο, τελικά φτάσαμε. Βρήκαμε άλλη μια παρέα ξένων εκεί.



Η εκκλησία του Αγίου Πέτρου είναι παμπάλαια, από τις παλιότερες στο νησί, με τετράγωνη κάτοψη και το πιο περίεργο τέμπλο που έχω δει ποτέ. Σε όλες τις εκκλησίες το τέμπλο είναι παράλληλο με τον δυτικό (συνήθως) τοίχο της εκκλησίας.



Εδώ το τέμπλο δεν ήταν ευθύ αλλά σχημάτιζε μια αμβλεία γωνία με την κορυφή της στη θέση που είναι η ωραία πύλη (!!!!!). Έβγαλα φωτογραφίες την εκκλησία μέσα και έξω και γυρίσαμε στο Λακκί όπου αγοράσαμε τα εισιτήρια για το καταμαράν που την επομένη θα μας πήγαινε στην Κάλυμνο



και μετά κατεβήκαμε στο Παντέλι για το Λεριό, αυτή τη φορά, γαριδάκι, λίγο μεγαλύτερο από το Συμιακό, εξίσου νόστιμο και πιο φτηνό.

Γυρίσαμε στο δωμάτιο για άραγμα και χαλάρωση. Μετά τις έξι ξεκινήσαμε για μια βόλτα μέχρι το Κάστρο.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 6
• 7
• 8
• 9
• 10
• …

  Go to chapter

  Go
• 18

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 8 of 18

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[sdoe21]

Εξαιρετική εισαγωγή για ένα παρεξηγημένο νησί, το οποίο επισκέπτομαι από παιδί κάθε καλοκαίρι, μιας και είναι ο τόπος καταγωγής των παππούδων.

Ανυπομονώ για τη συνέχεια!

 

[dimosf]

Εξαιρετική εισαγωγή για ένα παρεξηγημένο νησί, το οποίο επισκέπτομαι από παιδί κάθε καλοκαίρι, μιας και είναι ο τόπος καταγωγής των παππούδων.

Ανυπομονώ για τη συνέχεια!

Δεν νομίζω να είναι άλλο τόσο παρεξηγημένο. Κάτι το ψυχιατρείο, κάτι το Παρθένι.... Και είναι τόσο όμορφο και με υπέροχους ανθρώπους.

 

[dimosf]

Και όσο πέρναγε η ώρα τα πράγματα «ξεφεύγανε» από την πραγματικότητα.

​

Οι εικόνες μας δίνονταν με δόσεις! Έτσι που να μην έρθει η τόση ομορφιά σα γροθιά στο πρόσωπο.

​

Η θάλασσα λάδι αντανακλούσε τα σπίτια του οικισμού και τα πρώτα φώτα.

Είχε πια βραδιάσει όταν άναψαν κάποια φώτα στο κάστρο. Όχι πολλά.
​

Σε λίγο γίνανε περισσότερα και ακόμα πιο πολλά,

​

ώσπου φωτίσανε και το Μύλο μέσα στο νερό και «μπήκαμε» πια στο παραμύθι. Τι εικόνες!!! Να μη χορταίνει το μάτι, η φωτογραφική μηχανή να προσπαθεί μάταια, να πιάσει κάτι από τη μαγεία και εμείς να έχουμε «λιγώσει»!! Άντε να γυρίσεις τώρα στο δωμάτιο. Έτσι σαν φύγαμε πήραμε το δρόμο για το Παντέλι. Οι εικόνες του κάστρου στα αριστερά μας αλλάζανε συνέχεια.

​

Ακόμα πιο ωραίες, ακόμα πιο μαγικές.

​

Φάνηκε και ο δρόμος με τους μύλους, φωτισμένοι κι αυτοί και το παραμύθι ολοκληρώθηκε. Έκανα κάποιες στάσεις για φωτογραφίες, περάσαμε με το αυτοκίνητο από το Παντέλι και μετά τον Πλάτανο και γυρίσαμε στο δωμάτιο «αλλοπαρμένοι»!!! Πρώτη φορά με έχει «υποδεχτεί» ένα μέρος τόσο όμορφα!
Καλή συνέχεια!

 

[dimosf]

Μπουκαμβίλιες και ξωκλήσια!
Το πρωί που σηκωθήκαμε είχε ζέστη και πολύ υγρασία. Η μέρα προμηνύονταν όχι και τόσο καλή για βόλτες. Μέχρι όμως να πάω για ψωμί και να φάμε το πρωινό μας έβαλε ένα νοτιοδυτικό αεράκι που όσο πήγαινε δυνάμωνε. Δρόσισε λιγάκι και όταν λίγο μετά φύγαμε τα πράγματα ήταν καλά.

​

Μπήκαμε στην Αγία Μαρίνα και κάναμε την πρώτη μας στάση για μια επίσκεψη στο Αρχαιολογικό Μουσείο του νησιού. Στεγάζεται στην παλιά Αστική Σχολή Λέρου, κτίσμα του 1882. Το μουσείο απλώνει τα εκθέματά του σε μια και μοναδική αίθουσα, στην οποία με χωρίσματα έχουν δημιουργήσει 4 θεματικές ενότητες που ξεχωρίζουν, εκτός των εκθεμάτων, από το χρώμα των τοίχων.

​

Έτσι η πρώτη είναι η προϊστορική εποχή,

​

ακολουθεί η εποχή από τα Αρχαϊκά μέχρι και τα Ρωμαϊκά χρόνια,

​

η Παλαιοχριστιανική εποχή

​

και τα Μεσαιωνικά χρόνια με στοιχεία από Βυζάντιο και Ενετοκρατία με ιδιαίτερη έμφαση στο Κάστρο του νησιού. Το μουσείο είναι ενδιαφέρον και μικρό, εύκολο για τον καθένα και οι πολλές κατατοπιστικές πινακίδες με κείμενα, χάρτες και φωτογραφίες δίνουν μια πολύ εμπεριστατωμένη εικόνα της ιστορίας του νησιού.

​

Γύρω από το μουσείο έχει αρκετά κτίρια της ίδιας εποχής με αυτό. Γενικά η Αγία Μαρίνα και ο Πλάτανος (συνεχόμενοι οι δύο οικισμοί, στην ουσία ένας) έχουν πολύ όμορφα κτίρια βαμμένα σε διάφορα χρώματα και με πολλά λουλούδια,

​

κυρίως κάτι τεράστιες , πανέμορφες μπουκαμβίλιες.

 

[dimosf]

Πήραμε το δρόμο για το Λακκί, το λιμάνι του νησιού (για την ακρίβεια το κύριο λιμάνι, μιας και η Αγία Μαρίνα χρησιμοποιείται επίσης). Περάσαμε μέσα από το Λακκί και πήραμε το δρόμο της βόρειας πλευράς του τεράστιου και ασφαλέστατου κόλπου. Περάσαμε τις παραλίες με το όνομα Κουλούκι και στη θέση Μερικιά κάναμε μια στάση

​

στο Πολεμικό Μουσείο- Τούνελ (δεν το επισκεφτήκαμε) για μερικές φωτογραφίες. Συνεχίσαμε το στενό αλλά ασφάλτινο δρόμο μέχρι σχεδόν το τέλος του κοντά στο ακρωτήρι Κατσούνι,

​

σε ένα σημείο όπου βλέπαμε τη στενή είσοδο του κόλπου.

​

Σε όλη τη διαδρομή βλέπεις πολλά ερειπωμένα κτίρια της Ιταλοκρατίας.

​

Περάσαμε και από το ιδιόμορφο εκκλησάκι του Αγίου Σπυρίδωνα.
Γυρίσαμε στο Λακκί και κάτσαμε για ένα μικρό διάλειμμα. Εγώ έκανα μια βόλτα να φωτογραφίσω τα ιδιαίτερα κτίρια, δημιουργίες Ιταλών αρχιτεκτόνων της δεκαετίας του 1930.

​

Την κυκλική αγορά, ,

​

τον κινηματογράφο με το ξενοδοχείο Roma(Λέρος αργότερα),

​

το Δημοτικό σχολείο,

​

το υπέροχο Τελωνείο

​

και την εκκλησία του Αγίου Νικολάου (Άγιος Φραγκίσκος επί Ιταλών) με το κυβιστικό καμπαναριό. Όλα αυτά σε ένα στυλ που τα περιέχει όλα Το «Διεθνές στυλ»!

 

[fotast]

Πολύ ωραία και πολύ καλές φωτογραφίες.Με "ξεσήκωσες" και μπαίνει στα υπ'οψη για επίσκεψη το καλοκαίρι.

 

[greco]

Πολυ ομορφο νησι η Λερος και,οπως παντα,εξαιρετικη η γραφη σου.

 

[dimosf]

Αφήσαμε το Λακκί για ακόμα πιο νότια παίρνοντας το δρόμο για τον Ξηρόκαμπο, στρίβοντας δεξιά στα Τεμένια. Στα Λέπιδα περάσαμε έξω από την πύλη του Ψυχιατρείου, ακολουθήσαμε την περίφραξή του και φτάσαμε στον Ξηρόκαμπο, το νοτιότερο οικισμό του νησιού. Εμείς όμως τον προσπεράσαμε ψάχνοντας για το εκκλησάκι της Παναγίας της Καβουράδενας. Ο άσφαλτος τελειώνει ακριβώς εκεί, αλλά εμείς μπερδευτήκαμε και συνεχίσαμε στο χωματόδρομο ακόμα πιο νότια,

​

μέχρι ένα πλάτωμα με διάφορα ερείπια, σχετικά κοντά στο το ακρωτήριο Διαπόρι. Από εκεί αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω.

​

Στο σημείο που τελειώνει ο χωματόδρομος είδαμε την πύλη που οδηγεί στο εκκλησάκι που ψάχναμε. Ένας κατηφορικός κήπος με δέντρα και λουλούδια κατρακυλά μέχρι τα βράχια της θάλασσας από κάτω.

​

Περίπου 20 πλατύσκαλα ανάμεσα στα δέντρα

​

οδηγούν σε ένα εκκλησάκι σφηνωμένο στα βράχια.

​

Αυτά είναι και η σκεπή της εκκλησίας. Μέσα πολύ λιτό και στα δεξιά πάνω σε φορητό εικονοστάσι η εικόνα. Την περίμενα μεγαλύτερη.

​

Πάνω σε ένα κομμάτι ξύλο έχουν ζωγραφίσει μια καβουρομάνα και στο καβούκι της, μια αρκετά αυστηρή Βρεφοκρατούσα. Η Παναγιά η Καβουράδενα!! Δίπλα στην εκκλησία, οι επιβάτες του αυτοκινήτου που είχαμε δει παρκαρισμένο πάνω, κολυμπούσαν εκείνη την ώρα.

 

[karfitsa]

Πολύ ωραία και πολύ καλές φωτογραφίες.Με "ξεσήκωσες" και μπαίνει στα υπ'οψη για επίσκεψη το καλοκαίρι.

Οπως ειπε ο fotast,ετσι και σε μενα βαζεις ιδεες!....ειναι και ο τροπος που γραφεις,που μας ξεσηκωνεις

 

[fotast]

Αν θέλεις στο τέλος της ιστορίας σου δώσε πληροφορίες για το ξενοδοχείο που έμεινες και γενικά για άλλα ξενοδοχεία αν πρόσεξες κάποια που σου άρεσαν.

 

[dimosf]

​

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και λίγα λεπτά μετά κάτσαμε στην παραλία του Ξηρόκαμπου για το μαριδάκι μας.

Το απόγευμα είπαμε να πάμε για μπάνιο. Με το νοτιά όμως είχε αρκετό κύμα στα Άλιντα και αποφασίσαμε να πάμε κάπου βόρεια. Στο αεροδρόμιο κάναμε δεξιά και περάσαμε έξω από το στρατόπεδο στο Παρθένι. Εκεί στην περίοδο της χούντας είχαν τους πολιτικούς κρατούμενους. Εκεί έγραψε ο Ρίτσος τα «18 Λιανοτράγουδά» του. Εκεί το 1980 είχα κι εγώ την «τύχη» να βρεθώ για 8 μήνες υπηρετώντας τη μαμά πατρίδα. Όλα έχουν γίνει αγνώριστα. Μετά το Παρθένι πήραμε το δρόμο για το Μπλεφούτη.

​

Εκεί δεν είχε κύμα αλλά πολύ αέρα και ψύχρα. Αποφασίσαμε τελικά πως δεν θα χάλαγε ο κόσμος αν δεν κάναμε μπάνιο εκείνη τη μέρα. Έτσι κι αλλιώς είχαμε κάνει πολλά όλο το καλοκαίρι. Μπήκαμε λοιπόν στο αυτοκίνητο και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Πριν το Παρθένι κάναμε δεξιά για την Αγιά Κιουρά.

​

Η εκκλησία της Παναγίας Ματρώνας ή Κιουράς είναι πάνω από ένα μικρό κόλπο. Στα χρόνια της χούντας οι εξόριστοι ζωγράφοι Κυριάκος Τσακίρης, Αντώνης Καραγιάννης και Τάκης Τζανετέας είδαν τους λευκούς τοίχους της εκκλησίας του 19ου αι σαν ένα καμβά για να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους και ζήτησαν από τον διοικητή του στρατοπέδου την άδεια να κάνουν τοιχογραφίες.

​

Το αποτέλεσμα δεν έχει καμιά σχέση με ότι γνωρίζουμε για τις αγιογραφίες.

​

Τα πρόσωπα με τα μεγάλα, εκφραστικά μάτια είναι πιο «ανθρώπινα» από τις γνωστές αυστηρές και αποστεωμένες φιγούρες της εκκλησιαστικής ζωγραφικής.

​

Σήμερα η εκκλησία αυτή έχει ανακηρυχθεί πολιτιστικό μνημείο και προστατεύεται.

Όταν ήμουν στο Παρθένι, διοικητής ήταν ένα από τα στελέχη της χούντας, αμετανόητος χουντικός. Σήμερα ο δρόμος μπροστά από το στρατόπεδο ονομάζεται ΟΔΟΣ ΕΞΟΡΙΣΤΩΝ ΑΠΡΙΛΙΑΝΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ!!!!! Έχει ο καιρός γυρίσματα!!

Γυρίσαμε στο δωμάτιο και για βραδινό φαγητό βγήκαμε εκεί κοντά. Απολαύσαμε για άλλη μια φορά Συμιακό γαριδάκι και θέα προς την Αγία Μαρίνα και το υπέροχα φωτισμένο κάστρο.