interted
Member
- Μηνύματα
- 1.355
- Likes
- 8.207
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ράφτινγκ στον Ουρουμπάμπα
Περιεχόμενα
Part 1
Εδιμβούργο, 10 το βράδυ σε μια υπόγεια κρύπτη, σκιές παντού, μια ασυνήθιστη ψύχρα, όλοι αμιλητοι και η ντόπια ξεναγός συνεχίζει την διήγησή της:
«...η νέα τους δουλειά φάνταζε προσοδοφόρα. Η Σκωτία στις αρχές του 19ου αιώνα ήταν κέντρο ιατρικών ερευνών, όμως κάθε σχολή είχε δικαίωμα να χρησιμοποιεί ένα πτώμα τον χρόνο για πειράματα ανατομίας. Έτσι ο Δόκτωρ Ρόμπερτ Νόξ του Πανεπιστημιού οτου Εδιμβούργου πλήρωνε καλά τους δύο φίλους και δεν έκανε περιττές ερωτήσεις....
...Ξαφνικά σε όλα τα νεκροταφία της πόλης άρχισαν να ξεπηδούν φράχτες και σιδερένια συρματοπλέγματα! Οι τοπικές αρχές δεν είχαν σκοπό να αφήσουν την σύληση των τάφων ατιμώρητη. Η δουλεία είχε γίνει δύσκολη. Οι δύο φίλοι έπρεπε να αλλάξουν τακτική. Αλλά, γιατί να τρέχεις στα νεκροταφία όταν στους δρόμους υπάρχουν τόσοι μεθυσμένοι, τόσοι αλήτες που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, τοσα υποψήφια ...πτώματα! Το τελετουργικό της εκτέλεσης ήταν συγκεκριμένο: Ξεπετάγονταν μέσα από τα σκοτεινά αδιέξοδα (τα περίφημα closes) αρπάζαν το υποψήφιο θύμα και το στραγγαλίζαν. Προσοχή, δεν έπρεπε να μείνουν καθόλου σημάδια βίας στο νεκρό σώμα. Η μέθοδος έπρεπε πάση θυσία να μείνει μυστική!...
Έτσι κάθε βράδυ στους σκοτεινούς γοτθικούς δρόμους του Εδιμβούργου βγαίναν τα φαντάσματα...»
Μετά από μια τέτοια εμπειρία η μόνη λύση ήταν η επιστροφή στον πολιτισμό. Μια μικρή pub κοντά στο κάστρο φάνταζε καλή ιδεά. Ξύλινα τραπέζια και καθίσματα, ζεστή ατμόσφαιρα. Δίπλα μας ένας νεαρός με παραδοσιακή σκοτσέζικη ενδυμασία. Έμαθα ότι αυτό συνηθίζεται από νέους που έρχονται από την επαρχία. Είναι σαν να κατεβαίνει δηλαδή ο άλλος από το χωριό του με την φουστανέλα! Το φαγητό παραδοσιακό: Haggis. Κάτι απροσδιόριστο με εντόσθια ζώων και διάφορα μυρωδικά. Για να μην νομίζετε ότι μόνο εμείς οι έλληνες τρώμε τέτοιες «λιχουδιές». Τα pints πήγαιναν και ερχόντουσαν. One pint of beer αντιστοιχεί περίπου σε 568 ml βαρελίσιας μπύρας, δηλαδή ένα μεγάλο ποτήρι. Η μπύρα είναι ίσως το μοναδικό φτηνό πράγμα στη σκωτία, σε αντίθεση με τα ποτά που τα μετράνε με την μεζούρα. Μάλιστα λένε ότι αν παραγγείλεις μπύρα σε μικρό ποτήρι (<pint) και δεν είσαι γυνάικα ή παιδί, είναι παρεξηγήσιμο. Δεν ξέρω αν ισχύει πραγματικά, η ατμόσφαιρα πάντως σήκωνε μερικά ποτηράκια παραπάνω.
Κάποια στιγμή έπρεπε να επιστρέψουμε σπίτι. Ανοίξαμε την tv και πέσαμε πάνω στις νυχτερινές ειδήσεις. Ένας μεσήλικας ήταν έξω από το σπίτι του, και διαβεβαίωνε τον δημοσιογράφο ότι είχε δει φαντάσματα. Ο φίλος μου που με φιλοξενούσε, και σπούδαζε εκεί, είπε ότι τέτοιες ειδήσεις είναι καθημερινή ρουτίνα. Σκεφτόμενος όσα πέρασα εκέινη την μέρα, δεν μπορούσα παρά να αναρωτηθώ τι είναι που κάνει τον κόσμο στο Εδιμβούργο να πιστεύει στα φαντάσματα. Οι αστικοί μύθοι, τα σκοτεινά closes και τα γκρίζα κτήρια, τα γοτθικά νεκροταφία, ή μήπως η αγαπημένη τους ενασχόληση μετά την δουλειά.... one more pint of beer please
!
Part 2
Τρέξιμο για να φτάσουμε στον σταθμό. Η ηλιόλουστη Γλασκώβη με την πολυκοσμία της, τα εμπορικά, τις πλατείες μας είχε κάνει να ξεχαστούμε. Προλάβαμε το λεωφορείο την ώρα που είχε ξεκινήσει. Τι τυπικό για έλληνες τουρίστες! Ευτυχώς ο οδηγός είχε την ευγένεια να σταματήσει και να μας πάρει. Η ταμπέλα του λεωφορείου έλεγε: Oban. Ώρα για εξερεύνηση στην επαρχιακή Σκωτία λοιπόν.
Η διαδρομή είναι μια από τις πιο όμορφες που έχω κάνει. Μικρά ποταμάκια, γεφύρια, λιμνούλες. Άσπρα σπίτια με γκρίζες σκεπές και σοφίτες, στη μέση του δάσους. Το κίτρινο και το πράσινο χρώμα να εναλλάσονται σε απέραντες εκτάσεις. Το λεωφορείο άρχισε να ανεβοκατεβαίνει μικρά βουναλάκια. Μέσα από τα βουνά ξεπροβάλει το Loch Lomond, το μεγαλύτερο από τα Lochs της Σκωτίας. Lochs καλούν οι Σκωτσέζοι τις εκτάσεις νερού, είτε αυτές είναι λίμνες, είτε κόλποι ή φιόρδ. Το τοπίο επιβλητικό. Επέπνεε μια παράξενη ηρεμία, μια εξώκοσμη γαλήνη. Οι υδάτινες εκτάσεις απέραντες εκτείνονται σε φιδογυριστές γραμμές. Η ώρα κυλούσε χωρίς να το καταλαβαίνουμε.
Η ταμπέλα έγραφε Inveraray. Ο φίλος μας, ο «Σκοτσέζος» μας είχε συμβουλέψει να κατεβούμε σε αυτή την μικρή κωμόπολη για να πάρουμε μια ιδέα από επαρχία. Πρόκειται για ένα γραφικό λιμανάκι που βρέχεται από ένα θαλάσσιο loch: To Loch Fyne είναι ξακουστό για τον ζωικό του πλούτο: ενυδρίδες, δελφίνια, ακόμη και καρχαρίες μπορούν να βρεθούν στα νερά του κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Οι ντόπιοι είναι ψαράδες και καλλιεργητές στρειδιών. Κατεβαίνουμε λοιπόν, και διαπιστώνουμε ότι είμαστε οι μόνοι που το κάνουμε! Κοιτάμε τα δρομολόγια της επιστροφής και διαπιστώνουμε ότι το επόμενο (και τελευταίο) λεωφορείο για την επιστροφή θα περάσει σε περίπου 5 ώρες. Εντάξει λοιπόν, θα είχαμε αρκετό χρόνο να ξεψαχνίσουμε το όμορφο αυτό χωριουδάκι.
Φτάνοντας στο μώλο, είχαμε αρχίσει ήδη να ρίχνουμε ανήσυχες ματιές μεταξύ μας. Εντάξει, μπορεί να μην είχε πολλούς τουρίστες εκείνη την εποχή. Μπορεί οι ντόπιοι να μην είχαν όρεξη για βόλτα στην παραλία. Μερικά γέρικα ψαροκάικα και γλάροι, συνέθεταν το τοπίο. Καθήσαμε σε ένα παγκάκι και αρχίσαμε να σχεδιάζουμε τις κινήσεις μας. Μια παλιά φυλακή, ένα κάστρο και μια γραφική διαδρομή αποτελούσαν τις ατραξιόν. Η φυλακή του Inreraray είχε πλούσια ιστορία: μυστηριώδεις αποδράσεις, θεάσεις μεταφυσικών φαινομένων, τρελαμένοι κατάδικοι, σκληροί δεσμοφύλακες. Σκεφτείτε ότι όλα αυτά συνέβαιναν σε μια πολύ απομονωμένη γωνια της Σκωτίας, όπως ήταν το Inveraray τον προπερασμένο αιώνα. Η φυλακή έγινε μουσείο. Μουσείο με κλειστές πόρτες όμως. Δυστυχώς δεν θα μπορούσαμε να δούμε το εσωτερικό. Περιττό να σας πω ότι μέχρι να φτάσουμε εκεί, δεν είχαμε συναντήσει ψυχή ζώσα!
Στραφήκαμε στον επόμενο στόχο. Μια σύντομη διαδρομή στις όχθες του Loch Fyne, το πέρασμα μιας όμορφης γέφυρας, και να το περίφημο κάστρο του Inveraray. Το κάστρο είναι η κατοικία του Duke of Argyll. Είχαμε να δούμε την περίτεχνη διακόσμηση του εσωτερικού και τα παμπάλαια όπλα που κοσμούσαν τους τοίχους. Δυστυχώς και εκεί είμασταν άτυχοι. Η πύλη μας περίμενε κλειστή. Και το χειρότερο, κανείς γύρω να ρωτήσουμε πληροφορίες.
Θέλοντας και μη επιστρέψαμε στην πόλη. Έπρεπε να περάσουμε τις υπόλοιπες ώρες περπατώντας και θαυμάζοντας την αρχιτεκτονική. Ομοιόμορφα άσπρα ψηλά κτίρια, μία επιβλητική εκκλησία, και τακτοποιημένοι κήποι. Άρχισε να νυχτώνει. Η απόλυτη νέκρα, ούτε ένα αυτοκίνητο δεν κινούνταν στους δρόμους. Η κατάσταση είχε αρχίσει να γίνεται ανησυχητική, όταν ξαφνικά ανακαλύπτουμε την πόρτα μίας pub ανοιχτή. Μπαίνουμε μέσα και βλέπουμε ένα σκύλο να μας κοιτάει από την ρεσεψιόν. Η εμπειρία μας θα άγγιζε τα όρια του παράδοξου, αν τελικά δεν έμπαινε στον χώρο μια παχουλή χαμογελαστή κυρία. Αρχίσαμε να την βομβαρδίζουμε με ερωτήσεις αλλά η συνήθης απάντηση ήταν “Out of season, people!”. Καθίσαμε δίπλα στο τζάκι, εγώ παρήγγειλα μια καυτή τοματοσούπα και η φίλη μου κάτι με χοιρινό και λαχανικά. Σιγά, σιγά άρχισε να πλακώνει κόσμος. Παρέες από ντόπιους, κυρίως ηλικιωμένους που ερχόντουσαν να πιούν ένα ουίσκι, να πούνε ιστορίες και να παίξουν μπιλιάρδο. Τελικά το απογευματάκι πέρασε ευχάριστα αφού αποφασίσαμε να μιμηθούμε τους χωρικούς και να παίζουμε κι εμείς μερικά παιχνιδάκια μπιλιάρδο.
Part 3
Τα highlights της εκδρομής μου στην Σκωτία όπως τα θυμάμαι τώρα.. μετά από 6 χρόνια:
- Η εκδρομή στο Inverness και το Loch Ness. Η διαδρομή για το Inverness πολύωρη. Για να δείς το loch πρέπει να χρησιμοποιήσεις τοπική συγκοινωνία. Πρώτη στάση: Drumnadrochit (όνομα κι αυτό!). Εκεί μπορείς να επισκεφτείς το μουσείο της Nessie και να φωτογραφηθείς με το διάσημο τέρας. Εμείς περπατήσαμε τον ανηφορικό δρόμο για το Urquhart Castle, το οποίο βρίσκεται σε 3 μίλια απόσταση από το χωριό (προσοχή, το μίλι είναι μεγαλύτερο από το χιλίομετρο!). Στο δρόμο είχαμε την δυνατότητα να θαυμάσουμε από ψηλά την απεραντοσύνη του Loch Ness. Το ερειπωμένο κάστρο προσθέτει ένα επιλέον τόνο στην μυστηριώδη ατμόσφαιρα της ερημικής αυτής περιοχής. Δίπλα στο κάστρο, μεσαιωνικές πολιορκητικές μηχανές. Στον γυρισμό μας έπιασε βροχή και αναγκαστήκαμε να κάνουμε οτοστόπ. Μας πήρε ένα νεόνυμφο ζευγάρι που είχε έρθει από Αυστραλία και έκανε τον μήνα του μέλιτος γυρίζοντας τα highlands!
- Τα πάρκα και ο βοτανικός κήπος της Γλασκώβης. Για καλή μας τύχη ο καιρός ήταν ηλιόλουστος. Στην ατμόσφαιρα η βαριά μυρωδιά από τα εργοστάσια μπύρας. Ο κόσμος πολύ φιλικός και εξυπηρετικός (αφού βέβαια συνηθίσεις την βαριά προφορά των σκωτσέζων). Κάποια στιγμή όπως περπατούσαμε μας είδαν κάποιοι εργάτες που δουλεύαν σε δημόσια έργα, μας χαιρέτισαν και μας έπιασαν την κουβέντα. Κάτι τέτοια πράγματα είναι που προξενούν το λεγόμενο πολιτισμικό σοκ!
- Η νυχτερινή ζωή της Γλασκώβης. Το avant-garde μπαράκι του school of art γεμάτο με φοιτητές και φτηνή βαρελίσια μπύρα. Οι φιλικοί πορτιέριδες. Η τσέχικη υπόγεια μπυραρία και τα σφηνάκια από αψέντι. Η πράσινη νεράιδα μας περιποιήθηκε για τα καλά εκείνο το βράδυ
.
- Το βικτωριανό νεκροταφείο της Γλασκώβης ή αλλίως Necropolis. Εκεί μπορείς να δεις τους τάφους από διάσημους σκωτσέζους. Το νεκροταφείο βρίσκεται πάνω σε ένα λόφο και είναι πολύ spooky μετά την δύση του ήλιου.
- Το κάστρο του Εδιμβούργου. Κυριαρχεί πάνω από την πόλη, είναι καλοδιατηρημένο και φιλοξενεί αρκετά μουσεία. Οι φρουροί που είναι ντυμένοι παραδοσιακά, τα κανόνια, οι επιβλητικές πύλες, οι αίθουσες του θρόνου, η μαγευτική θέα, όλα αυτά σε μεταφέρουν στα dark ages.
- Οι ίδιοι οι Σκωτσέζοι. Παντού βλέπεις ανθρώπους με παραδοσιακές στολές, να παίζουν γκάιντες και να διαλαλούν τις νίκες τους με τους Εγγλέζους (τόσο στον πόλεμο όσο και στο ποδόσφαιρο!). Πραγματικά περίφανος λαός!
Εδιμβούργο, 10 το βράδυ σε μια υπόγεια κρύπτη, σκιές παντού, μια ασυνήθιστη ψύχρα, όλοι αμιλητοι και η ντόπια ξεναγός συνεχίζει την διήγησή της:
«...η νέα τους δουλειά φάνταζε προσοδοφόρα. Η Σκωτία στις αρχές του 19ου αιώνα ήταν κέντρο ιατρικών ερευνών, όμως κάθε σχολή είχε δικαίωμα να χρησιμοποιεί ένα πτώμα τον χρόνο για πειράματα ανατομίας. Έτσι ο Δόκτωρ Ρόμπερτ Νόξ του Πανεπιστημιού οτου Εδιμβούργου πλήρωνε καλά τους δύο φίλους και δεν έκανε περιττές ερωτήσεις....
...Ξαφνικά σε όλα τα νεκροταφία της πόλης άρχισαν να ξεπηδούν φράχτες και σιδερένια συρματοπλέγματα! Οι τοπικές αρχές δεν είχαν σκοπό να αφήσουν την σύληση των τάφων ατιμώρητη. Η δουλεία είχε γίνει δύσκολη. Οι δύο φίλοι έπρεπε να αλλάξουν τακτική. Αλλά, γιατί να τρέχεις στα νεκροταφία όταν στους δρόμους υπάρχουν τόσοι μεθυσμένοι, τόσοι αλήτες που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, τοσα υποψήφια ...πτώματα! Το τελετουργικό της εκτέλεσης ήταν συγκεκριμένο: Ξεπετάγονταν μέσα από τα σκοτεινά αδιέξοδα (τα περίφημα closes) αρπάζαν το υποψήφιο θύμα και το στραγγαλίζαν. Προσοχή, δεν έπρεπε να μείνουν καθόλου σημάδια βίας στο νεκρό σώμα. Η μέθοδος έπρεπε πάση θυσία να μείνει μυστική!...
Έτσι κάθε βράδυ στους σκοτεινούς γοτθικούς δρόμους του Εδιμβούργου βγαίναν τα φαντάσματα...»
Μετά από μια τέτοια εμπειρία η μόνη λύση ήταν η επιστροφή στον πολιτισμό. Μια μικρή pub κοντά στο κάστρο φάνταζε καλή ιδεά. Ξύλινα τραπέζια και καθίσματα, ζεστή ατμόσφαιρα. Δίπλα μας ένας νεαρός με παραδοσιακή σκοτσέζικη ενδυμασία. Έμαθα ότι αυτό συνηθίζεται από νέους που έρχονται από την επαρχία. Είναι σαν να κατεβαίνει δηλαδή ο άλλος από το χωριό του με την φουστανέλα! Το φαγητό παραδοσιακό: Haggis. Κάτι απροσδιόριστο με εντόσθια ζώων και διάφορα μυρωδικά. Για να μην νομίζετε ότι μόνο εμείς οι έλληνες τρώμε τέτοιες «λιχουδιές». Τα pints πήγαιναν και ερχόντουσαν. One pint of beer αντιστοιχεί περίπου σε 568 ml βαρελίσιας μπύρας, δηλαδή ένα μεγάλο ποτήρι. Η μπύρα είναι ίσως το μοναδικό φτηνό πράγμα στη σκωτία, σε αντίθεση με τα ποτά που τα μετράνε με την μεζούρα. Μάλιστα λένε ότι αν παραγγείλεις μπύρα σε μικρό ποτήρι (<pint) και δεν είσαι γυνάικα ή παιδί, είναι παρεξηγήσιμο. Δεν ξέρω αν ισχύει πραγματικά, η ατμόσφαιρα πάντως σήκωνε μερικά ποτηράκια παραπάνω.
Κάποια στιγμή έπρεπε να επιστρέψουμε σπίτι. Ανοίξαμε την tv και πέσαμε πάνω στις νυχτερινές ειδήσεις. Ένας μεσήλικας ήταν έξω από το σπίτι του, και διαβεβαίωνε τον δημοσιογράφο ότι είχε δει φαντάσματα. Ο φίλος μου που με φιλοξενούσε, και σπούδαζε εκεί, είπε ότι τέτοιες ειδήσεις είναι καθημερινή ρουτίνα. Σκεφτόμενος όσα πέρασα εκέινη την μέρα, δεν μπορούσα παρά να αναρωτηθώ τι είναι που κάνει τον κόσμο στο Εδιμβούργο να πιστεύει στα φαντάσματα. Οι αστικοί μύθοι, τα σκοτεινά closes και τα γκρίζα κτήρια, τα γοτθικά νεκροταφία, ή μήπως η αγαπημένη τους ενασχόληση μετά την δουλειά.... one more pint of beer please
!Part 2
Τρέξιμο για να φτάσουμε στον σταθμό. Η ηλιόλουστη Γλασκώβη με την πολυκοσμία της, τα εμπορικά, τις πλατείες μας είχε κάνει να ξεχαστούμε. Προλάβαμε το λεωφορείο την ώρα που είχε ξεκινήσει. Τι τυπικό για έλληνες τουρίστες! Ευτυχώς ο οδηγός είχε την ευγένεια να σταματήσει και να μας πάρει. Η ταμπέλα του λεωφορείου έλεγε: Oban. Ώρα για εξερεύνηση στην επαρχιακή Σκωτία λοιπόν.
Η διαδρομή είναι μια από τις πιο όμορφες που έχω κάνει. Μικρά ποταμάκια, γεφύρια, λιμνούλες. Άσπρα σπίτια με γκρίζες σκεπές και σοφίτες, στη μέση του δάσους. Το κίτρινο και το πράσινο χρώμα να εναλλάσονται σε απέραντες εκτάσεις. Το λεωφορείο άρχισε να ανεβοκατεβαίνει μικρά βουναλάκια. Μέσα από τα βουνά ξεπροβάλει το Loch Lomond, το μεγαλύτερο από τα Lochs της Σκωτίας. Lochs καλούν οι Σκωτσέζοι τις εκτάσεις νερού, είτε αυτές είναι λίμνες, είτε κόλποι ή φιόρδ. Το τοπίο επιβλητικό. Επέπνεε μια παράξενη ηρεμία, μια εξώκοσμη γαλήνη. Οι υδάτινες εκτάσεις απέραντες εκτείνονται σε φιδογυριστές γραμμές. Η ώρα κυλούσε χωρίς να το καταλαβαίνουμε.
Η ταμπέλα έγραφε Inveraray. Ο φίλος μας, ο «Σκοτσέζος» μας είχε συμβουλέψει να κατεβούμε σε αυτή την μικρή κωμόπολη για να πάρουμε μια ιδέα από επαρχία. Πρόκειται για ένα γραφικό λιμανάκι που βρέχεται από ένα θαλάσσιο loch: To Loch Fyne είναι ξακουστό για τον ζωικό του πλούτο: ενυδρίδες, δελφίνια, ακόμη και καρχαρίες μπορούν να βρεθούν στα νερά του κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Οι ντόπιοι είναι ψαράδες και καλλιεργητές στρειδιών. Κατεβαίνουμε λοιπόν, και διαπιστώνουμε ότι είμαστε οι μόνοι που το κάνουμε! Κοιτάμε τα δρομολόγια της επιστροφής και διαπιστώνουμε ότι το επόμενο (και τελευταίο) λεωφορείο για την επιστροφή θα περάσει σε περίπου 5 ώρες. Εντάξει λοιπόν, θα είχαμε αρκετό χρόνο να ξεψαχνίσουμε το όμορφο αυτό χωριουδάκι.
Φτάνοντας στο μώλο, είχαμε αρχίσει ήδη να ρίχνουμε ανήσυχες ματιές μεταξύ μας. Εντάξει, μπορεί να μην είχε πολλούς τουρίστες εκείνη την εποχή. Μπορεί οι ντόπιοι να μην είχαν όρεξη για βόλτα στην παραλία. Μερικά γέρικα ψαροκάικα και γλάροι, συνέθεταν το τοπίο. Καθήσαμε σε ένα παγκάκι και αρχίσαμε να σχεδιάζουμε τις κινήσεις μας. Μια παλιά φυλακή, ένα κάστρο και μια γραφική διαδρομή αποτελούσαν τις ατραξιόν. Η φυλακή του Inreraray είχε πλούσια ιστορία: μυστηριώδεις αποδράσεις, θεάσεις μεταφυσικών φαινομένων, τρελαμένοι κατάδικοι, σκληροί δεσμοφύλακες. Σκεφτείτε ότι όλα αυτά συνέβαιναν σε μια πολύ απομονωμένη γωνια της Σκωτίας, όπως ήταν το Inveraray τον προπερασμένο αιώνα. Η φυλακή έγινε μουσείο. Μουσείο με κλειστές πόρτες όμως. Δυστυχώς δεν θα μπορούσαμε να δούμε το εσωτερικό. Περιττό να σας πω ότι μέχρι να φτάσουμε εκεί, δεν είχαμε συναντήσει ψυχή ζώσα!
Στραφήκαμε στον επόμενο στόχο. Μια σύντομη διαδρομή στις όχθες του Loch Fyne, το πέρασμα μιας όμορφης γέφυρας, και να το περίφημο κάστρο του Inveraray. Το κάστρο είναι η κατοικία του Duke of Argyll. Είχαμε να δούμε την περίτεχνη διακόσμηση του εσωτερικού και τα παμπάλαια όπλα που κοσμούσαν τους τοίχους. Δυστυχώς και εκεί είμασταν άτυχοι. Η πύλη μας περίμενε κλειστή. Και το χειρότερο, κανείς γύρω να ρωτήσουμε πληροφορίες.
Θέλοντας και μη επιστρέψαμε στην πόλη. Έπρεπε να περάσουμε τις υπόλοιπες ώρες περπατώντας και θαυμάζοντας την αρχιτεκτονική. Ομοιόμορφα άσπρα ψηλά κτίρια, μία επιβλητική εκκλησία, και τακτοποιημένοι κήποι. Άρχισε να νυχτώνει. Η απόλυτη νέκρα, ούτε ένα αυτοκίνητο δεν κινούνταν στους δρόμους. Η κατάσταση είχε αρχίσει να γίνεται ανησυχητική, όταν ξαφνικά ανακαλύπτουμε την πόρτα μίας pub ανοιχτή. Μπαίνουμε μέσα και βλέπουμε ένα σκύλο να μας κοιτάει από την ρεσεψιόν. Η εμπειρία μας θα άγγιζε τα όρια του παράδοξου, αν τελικά δεν έμπαινε στον χώρο μια παχουλή χαμογελαστή κυρία. Αρχίσαμε να την βομβαρδίζουμε με ερωτήσεις αλλά η συνήθης απάντηση ήταν “Out of season, people!”. Καθίσαμε δίπλα στο τζάκι, εγώ παρήγγειλα μια καυτή τοματοσούπα και η φίλη μου κάτι με χοιρινό και λαχανικά. Σιγά, σιγά άρχισε να πλακώνει κόσμος. Παρέες από ντόπιους, κυρίως ηλικιωμένους που ερχόντουσαν να πιούν ένα ουίσκι, να πούνε ιστορίες και να παίξουν μπιλιάρδο. Τελικά το απογευματάκι πέρασε ευχάριστα αφού αποφασίσαμε να μιμηθούμε τους χωρικούς και να παίζουμε κι εμείς μερικά παιχνιδάκια μπιλιάρδο.
Part 3
Τα highlights της εκδρομής μου στην Σκωτία όπως τα θυμάμαι τώρα.. μετά από 6 χρόνια:
- Η εκδρομή στο Inverness και το Loch Ness. Η διαδρομή για το Inverness πολύωρη. Για να δείς το loch πρέπει να χρησιμοποιήσεις τοπική συγκοινωνία. Πρώτη στάση: Drumnadrochit (όνομα κι αυτό!). Εκεί μπορείς να επισκεφτείς το μουσείο της Nessie και να φωτογραφηθείς με το διάσημο τέρας. Εμείς περπατήσαμε τον ανηφορικό δρόμο για το Urquhart Castle, το οποίο βρίσκεται σε 3 μίλια απόσταση από το χωριό (προσοχή, το μίλι είναι μεγαλύτερο από το χιλίομετρο!). Στο δρόμο είχαμε την δυνατότητα να θαυμάσουμε από ψηλά την απεραντοσύνη του Loch Ness. Το ερειπωμένο κάστρο προσθέτει ένα επιλέον τόνο στην μυστηριώδη ατμόσφαιρα της ερημικής αυτής περιοχής. Δίπλα στο κάστρο, μεσαιωνικές πολιορκητικές μηχανές. Στον γυρισμό μας έπιασε βροχή και αναγκαστήκαμε να κάνουμε οτοστόπ. Μας πήρε ένα νεόνυμφο ζευγάρι που είχε έρθει από Αυστραλία και έκανε τον μήνα του μέλιτος γυρίζοντας τα highlands!
- Τα πάρκα και ο βοτανικός κήπος της Γλασκώβης. Για καλή μας τύχη ο καιρός ήταν ηλιόλουστος. Στην ατμόσφαιρα η βαριά μυρωδιά από τα εργοστάσια μπύρας. Ο κόσμος πολύ φιλικός και εξυπηρετικός (αφού βέβαια συνηθίσεις την βαριά προφορά των σκωτσέζων). Κάποια στιγμή όπως περπατούσαμε μας είδαν κάποιοι εργάτες που δουλεύαν σε δημόσια έργα, μας χαιρέτισαν και μας έπιασαν την κουβέντα. Κάτι τέτοια πράγματα είναι που προξενούν το λεγόμενο πολιτισμικό σοκ!
- Η νυχτερινή ζωή της Γλασκώβης. Το avant-garde μπαράκι του school of art γεμάτο με φοιτητές και φτηνή βαρελίσια μπύρα. Οι φιλικοί πορτιέριδες. Η τσέχικη υπόγεια μπυραρία και τα σφηνάκια από αψέντι. Η πράσινη νεράιδα μας περιποιήθηκε για τα καλά εκείνο το βράδυ
.- Το βικτωριανό νεκροταφείο της Γλασκώβης ή αλλίως Necropolis. Εκεί μπορείς να δεις τους τάφους από διάσημους σκωτσέζους. Το νεκροταφείο βρίσκεται πάνω σε ένα λόφο και είναι πολύ spooky μετά την δύση του ήλιου.
- Το κάστρο του Εδιμβούργου. Κυριαρχεί πάνω από την πόλη, είναι καλοδιατηρημένο και φιλοξενεί αρκετά μουσεία. Οι φρουροί που είναι ντυμένοι παραδοσιακά, τα κανόνια, οι επιβλητικές πύλες, οι αίθουσες του θρόνου, η μαγευτική θέα, όλα αυτά σε μεταφέρουν στα dark ages.
- Οι ίδιοι οι Σκωτσέζοι. Παντού βλέπεις ανθρώπους με παραδοσιακές στολές, να παίζουν γκάιντες και να διαλαλούν τις νίκες τους με τους Εγγλέζους (τόσο στον πόλεμο όσο και στο ποδόσφαιρο!). Πραγματικά περίφανος λαός!
ανατριχιασα... αντε να σε ακουσουμε παρακατω Interted... εχει ενδιαφέρον...
