Γιώργος Πολίτης
Member
- Μηνύματα
- 39
- Likes
- 98
- Επόμενο Ταξίδι
- Κοπεγχάγη
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νορβηγία
(Αθήνα-Μπλαγκόεβγκραντ-Σόφια-Βελιγράδι-Νόβι Σαντ- Βουδαπέστη - Έστεργκομ – Βίσεγκραμ - Σέντεντρε- Νόβι Σαντ-Σόφια- Αθήνα).
Διάρκεια εκδρομής 11 ημέρες
Σύνολο χιλιομέτρων 3450
Κόστος Αερίου-βενζίνης 200 ευρώ
Αυτοκίνητο Passat 1600 βενζίνη-αέριο
Διόδια 55 ευρώ περίπου (Βουλγαρία-Σερβία-Ουγγαρία)
Κόστος ταξιδίου 1250 ευρώ.
Θα αναφερθώ αναλυτικά στο πρόγραμμα της εκδρομής, τις διαδρομές, τα ξενοδοχεία, τα κόστη, τα προβλήματα, αλλά τις όμορφες στιγμές που περάσαμε.
Μπορείτε να επικοινωνήστε μαζί μου με e-mail ώστε να με ρωτήσετε ό,τι θέλετε και εάν επιθυμείτε ευχαρίστως να αφήστε τηλέφωνο να σας καλέσω για όποια πληροφορία γνωρίζω.
Καταλήγοντας λέω πως αξίζει πραγματικά τον κόπο μια τέτοια εκδρομή με αυτοκίνητο.
Πριν ξεκινήσουμε ας πούμε μερικές συμβουλές για τους βιαστικούς που δεν θα διαβάσουν ολόκληρο το άρθρο:
Διαδρομές και αποστάσεις βρείτε εύκολα στη διεύθυνση http://www.apostaseis.gr/loc_ap/odigikes-apostaseis.asp
· Χωρίς GPS δεν θα επιχειρήσετε κανένα ταξίδι με αυτοκίνητο σε καμιά πόλη της Ευρώπης αν δεν είστε σίγουροι για το πώς θα βρείτε το μέρος διαμονής σας στην πόλη της επιλογή σας.
· Στη Σερβία η οποία δεν είναι μέλος της ευρωπαϊκής ένωσης οι μονάδες των κινητών σας θα τελειώσουν σε ελάχιστα λεπτά. Ομοίως και τα MB που θα έχετε για τους χάρτες του GPS.
· Μην ξεχάσετε να προμηθευτείτε τη λεγόμενη ‘βινέτα’ το εισιτήριο δηλαδή για τη διέλευσή σας από τους δρόμους της Βουλγαρίας και της Ουγγαρίας. Για την Βουλγαρία κοστίζει 8 ευρώ για μία εβδομάδα και για την Ουγγαρία 11.50 ευρώ για δέκα ημέρες.
· Καλό θα ήταν να έχετε ένα χάρτη μαζί σας ώστε να μπορέσετε να ελέγξετε τις ιδιοτροπίες του GPS. Ακόμα και τα καλύτερα του είδους μπορούν από Θήβα να θέλουν να σας πάνε Καπανδρίτι μέσω Κάζας αν έχετε ενεργοποιήσει την αποφυγή διοδίων… (σ.σ. υπάρχει παράλληλος ευκολότατος δρόμος με δυο μόνο παρακάμψεις)
· Μπορείτε να φέρετε 'απεριόριστες' ποσότητες ποτών και καφέδων από Βουλγαρία, στα σύνορα δεν γίνεται έλεγχος (λέγεται πως επιτρέπεται μέχρι 4 λίτρα σκληρού ποτού ανά άτομο και κάποιες άλλες ποσότητες σε μαλακότερα. Μπύρες κ.τ.λ.) Αν αληθεύει είναι ένας νόμος που δεν εφαρμόζεται. (Προσοχή: Κατόπιν της παρατήρησης μιας φίλης η οποία έχει ίδια (προσωπική) τεκμηριωμένη άποψη, προειδοποιεί πως γίνονται τακτικοί έλεγχοι, οι δε ποινές στους παραβάτες είναι αυστηρές. Σε κάθε περίπτωση ο κάθε ένας από όλους εμάς οφείλει να πράττει λαμβάνοντας υπ' όψη του την κάθε περίπτωση. Με ενημέρωσε πως: ανώτατο επιτρεπόμενο όριο είναι τα 10 λίτρα οινοπνευματώδους ανά άτομο)
· Θα έχετε υπομονή στη οδήγηση. Προσωπικά οδήγησα πίσω από νταλίκα 40 χιλιόμετρα με 50 χιλιόμετρα την ώρα. Μαζί μου και άλλα 30 αυτοκίνητα φορτηγά και μη.
· Στη Βουλγαρία τηρούμε απόλυτα τα όρια ταχύτητας όσο παράλογα και αν μας φαίνονται (οι τροχονόμοι με τα ραντάρ καραδοκούν), στη Σερβία είναι κάπως χαλαρότερα και στην Ουγγαρία σχεδόν όπως στους δικούς μας εθνικούς δρόμους.
· Να αποφεύγετε να περνάτε τα σύνορα Σάββατο, το ίδιο και την Κυριακή. Περιμέναμε στα σύνορα Ουγγαρίας προς Σερβία 2.5 ώρες…
· Στη Σερβία ακόμα και οι αστυνόμοι φέρονται σε εμάς τους Έλληνες σαν να είμαστε αδέλφια. Το ίδιο μας αντιμετωπίζουν και οι Σέρβοι.
· Τα φώτα στο αυτοκίνητο σε Βουλγαρία και Σερβία ανοιχτά όλη μέρα.
· Την πρώτη ημέρα μπορεί να βγάλετε 800 χιλιόμετρα, την δεύτερη όμως θα καταφέρετε πολύ λιγότερα. Τα μεθεπόμενα 400 να τα υπολογίσετε μετά από μια μέρα ξεκούρασης. Μην ξεχνάτε πως δεν κάνουμε αγώνα δρόμου ή αντοχής, αλλά τουρισμό. Πάντα να αφήνετε μερικές μέρες περιθώριο στις επόμενες κρατήσεις των ξενοδοχείων σας. Πάντα υπάρχουν απρόοπτα… Καλό θα ήταν να κλείσετε ξενοδοχεία από την Αθήνα μέχρι και τον κύριο προορισμό σας μόνο, από εκεί, κανονίζετε την επιστροφή σας ανάλογα με την θέλησή σας.
· Γέμισμα ρεζερβουάρ μόλις ο δείκτης φτάσει στη μέση. Ένα γεμάτο ρεζερβουάρ σημαίνει ασφάλεια.
· Θα δυσκολευτείτε να βρείτε καλά ξενοδοχεία με πάρκινγκ στο κέντρο των μεγάλων πόλεων, εκτός και εάν πληρώσετε ακριβά ή δεν φοβάστε να αφήσετε το αμάξι σας στον δρόμο.
· Όταν διαβάζετε ως παροχή στο booking ‘’παρκινγκ σε δημόσιο χώρο’’ εννοούν ελεύθερα στον δρόμο. Θέση εξασφαλισμένη έχετε μόνο όταν γίνει αναφορά σε χρήματα ανά μέρα ή αναφερθεί ρητά ‘’παρκάρισμα σε ιδιωτικό χώρο’’
· Να επιλέγετε δωμάτια με Wi-Fi. (Τα περισσότερα άλλωστε έχουν)
· Προμηθευτείτε από την Ελλάδα εμφιαλωμένα νερά και κάποια βρώσιμα πρώτης ανάγκης. Το πιθανότερο είναι να φτάσετε κουρασμένοι και να μην έχετε διάθεση για εξόδους. Μην πίνετε νερό από βρύσες έστω και εάν σας πουν ότι πίνεται, αποφεύγετε με τον τρόπο αυτό τυχόν διάρροιες...
1η Ημέρα
Αθήνα-Μπλαγκόεβγκραντ (694 Km)
Αθήνα-Μπλαγκόεβγκραντ (694 Km)
Ξεκινήσαμε από Αθήνα Παρασκευή 13 Οκτωβρίου 2017, ώρα 6:30 το πρωί και μερικά χιλιόμετρα αργότερα καταλάβαμε πως είχαμε ξεχάσει το μπουφάν μου. Επιστρέψαμε και ξαναξεκινήσαμε μουρμουρίζοντας, μισή ώρα αργότερα. Ένα πρόβλημα που είχε το γύρισμα του αυτοκινήτου από βενζίνη σε αέριο αντιμετωπίστηκε σχετικά γρήγορα.
Με αέριο στην εθνική λοιπόν και μέχρι 120 χιλιόμετρα την ώρα για οικονομία…
Πρώτη στάση εκτός από εκείνη του ανεφοδιασμού (η εμβέλεια του ρεζερβουάρ αερίου είναι περί τα 300 Km) Στα σύνορα Βουλγαρίας, στον Προμαχώνα.
Περάσαμε τα σύνορα σε ελάχιστα λεπτά χωρίς κανένα πρόβλημα, όπως και κάθε φορά άλλωστε. Πήραμε τη ‘βινέτα’ (8 ευρώ) αμέσως μετά και συνεχίσαμε.
Το Σαντάνσκι όπου και άλλες φορές κάναμε ψώνια μας, μας φάνηκε κοντά, κάναμε μια στάση ψάχνοντας για κάποια προσφορά ποτών στο Kaufland που βρίσκεται επάνω στο δρόμο ακριβώς απέναντι από το βενζινάδικο που γεμίζουμε βενζίνη ( 1 ευρώ/λίτρο και 0.50 € αέριο) όπου διαπιστώσαμε το πρώτο μας πρόβλημα με το gps καθώς δεν αναγνώριζε πάροχο. Ακολούθησε μια διαδικασία τηλεφώνων με Ελλάδα και vodafon μέχρι που το πρόβλημα λύθηκε με κόστος μιας ώρας περίπου και αρκετής ανησυχίας.
Μετατρέψαμε ευρώ σε λέβα στο ανταλλακτήριο που είχε το super market (κίνηση όχι σωστή) και συνεχίσαμε για Μπλαγκόεβγκραντ (64 χλμ) να δούμε και μια άλλη πόλη. (Αθήνα- Μπλαγκόεβγκραντ 700 χλμ)
Είχαμε από Αθήνα κλείσει δωμάτιο για την επόμενη μέρα (Σάββατο) στο ξενοδοχείο Αnel στη Σόφια οπότε όσο κοντύτερα σκεφθήκαμε τόσο το καλύτερο. (Τιμή δωματίου 70 ευρώ! Τιμή που σπάνια πετυχαίνεται. Το ξενοδοχείο ANEL σας το προτείνουμε ανεπιφύλακτα. Προσέξτε, οι τιμές όπως και σε όλα τα ξενοδοχεία πλέον είναι σαν χρηματιστήριο. Τη μια μέρα έχουν 180€ και τη επόμενη 70€. Καλό θα ήταν να ψάχνετε τα ξενοδοχεία του κύριου προορισμού σας καιρό πριν και να κανονίσετε αν έχετε την ευχέρεια, τις ημερομηνίες της εκδρομής σύμφωνα με τις προσφορές που θα έχουν εκείνα που σας αρέσουν...)
Το ίδιο απόγευμα πιστοποιήσαμε την χρησιμότητα του GPS. Είναι αφάνταστα δύσκολο με τόση κούραση στην πλάτη σε ένα άγνωστο μέρος να ψάχνεις να βρεις μία διεύθυνση γραμμένη σε ένα χαρτάκι. Να μπερδεύεσαι, να ακούς αρνήσεις, κορναρίσματα και να χάνεσαι στα σοκάκια…
Στο Μπλαγκόεβγκραντ μείναμε στο ξενοδοχείο Balli & spa
δίπλα από τα lidl πληρώσαμε περίπου 30 ευρώ (μην ακούτε spa και φανταστείτε τίποτα μεγαλειώδες. Μικρά δωμάτια ήταν που πλήρωνες εξτρά για να μπεις, αλλά και δωρεάν να ήταν, θα έπρεπε να ήσουν πολύ τολμηρός να το κάνεις…)
Ένα βιαστικό μπάνιο λοιπόν στο δωμάτιο και βόλτα στην πόλη για εξερεύνηση. Ήδη σουρούπωνε…
Όταν αποφασίσαμε να ψάξουμε για φαγητό, ήταν ήδη αργά, γιατί τα πόδια μας δεν μας κρατούσαν να πάμε εκεί που υπεδείκνυε το GPS, έτσι πέσαμε στην ανάγκη των βολικών super market Billa. Ψωνίσαμε πρόχειρα αγοράζοντας κάτι έτοιμο και ένα μπουκάλι κρασί με σκοπό να φάμε στο ξενοδοχείο. Πρώτη μέρα ήταν, είχαμε καιρό για πολυτέλειες τις επόμενες μέρες…
Το φαγητό ήταν για πέταμα. Παγωμένο, άγευστο. Απογοητευτικό… Φάγαμε το μισό, ψέματα δεν λέμε, το άλλο το πετάξαμε με χαρά.
Η πόλη δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο, αν αντέχετε και οδηγήσετε μέχρι την Σόφια ή έχετε διάθεση να πάτε μέχρι το Μπόροβιτς (στο οποίο υπάρχουν καλά ξενοδοχεία με spa σε καλές τιμές) κάνοντας μια μικρή παράκαμψη, θα είναι καλύτερα.
Τουλάχιστον το δωμάτιο ήταν ήσυχο. Το ξενοδοχείο ήταν ο τελευταίος όροφος μιας πολυκατοικίας! Οι υπόλοιποι κατοικούνταν από οικογένειας σαν κανονική πολυκατοικία.
2η Ημέρα
Μπλαγκόεβγκραντ- Σόφια (100 Χλμ)
Μπλαγκόεβγκραντ- Σόφια (100 Χλμ)
Φτάσαμε νωρίς, δέκα το πρωί. Είχαμε από βραδύς επικοινωνήσει μέσω e-mail με το ξενοδοχείο και είχαμε την πιστοποίηση ότι μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε το πάρκινγκ του νωρίτερα από το check-in το οποίο ήταν στις 2 το μεσημέρι, έτσι γλυτώσαμε ένα ολόκληρο πρωινό. (Πού να αφήσεις το αμάξι; Δεν ήταν οι χρεώσεις των παρκόμετρων -οι οποίες ισχύουν σε όλη την Ευρώπη. Δεν υπάρχει δωρεάν δρόμος- αλλά ο φόβος μήπως και το βρεις χωρίς πινακίδες έχοντας κάνει κάποιο λάθος εν αγνοία σου..
Αφήσαμε το αυτοκίνητο στα σίγουρα χωρίς το άγχος της ώρας και κατευθυνθήκαμε προς Αλεξάντερ Νέφσκι με τα πόδια να δούμε τα τοπία.
Περπατήσαμε πολύ περισσότερο από όσο υπολογίζαμε… τη λεωφόρο που βλέπετε προς τα δεξιά της...
Είδαμε την Ρώσικη εκκλησία του Αγ. Νικολάου την εκκλησία της Αγ. Σοφίας και μετά το κύριο αξιοθέατο του προορισμού μας Αλεξάντερ Νέφσκι. Κατόπιν βάλαμε πλώρη πεζή για τον εμπορικό δρόμο Βίτοσα.
Περάσαμε από το θέατρο Ivan Vasov και συνεχίσαμε ψάχνοντας πότε με το gps διαδρομές και πότε ρωτώντας.
Βρήκαμε τον δρόμο, τον περπατήσαμε και κάτσαμε για φαγητό στο μακρινό από το ξενοδοχείο μας τέλος του, στο εστιατόριο Garden. ήπιαμε 3 μπύρες τοπικές και επιλέξαμε δύο πιάτα ιδιαίτερα. Πληρώσαμε περί τα 25 leva. Δηλαδή 12.50 ευρώ…
Μεσημέρι πια, πήραμε το μετρό μέχρι το ξενοδοχείο όπου το δωμάτιο ήταν από τα καλύτερα, αντάξιο κάθε προσ-δοκίας. Ξεκούραση και νωρίς το απόγευμα spa.
Πισίνα εσωτερική θερμαινόμενη, τζακούζι, σάουνα και χαμάμ, από τα πλέον ισχυρά που έχουμε συναντήσει σε Ελλάδα και εξωτερικό. Κατόπιν χαλάρωση στη μπανιέρα του δωματίου με άλατα μέχρι αργά. Τέτοια δωμάτια σε κρατούν από μόνα τους μέσα…
Μεζέδες προσεγμένους αυτή τη φορά και καλό κόκκινο κρασί στο δωμάτιο. Ξεκούραση και ύπνο από νωρίς, την επόμενη θα βρισκόμασταν Βελιγράδι.
3η Ημέρα. Κυριακή
Σόφια-Βελιγράδι (400 χιλιόμετρα)
Σόφια-Βελιγράδι (400 χιλιόμετρα)
Υπήρξαν κάποια κομμάτια του δρόμου που ήταν πραγματικά επικίνδυνα για προσπεράσεις. Υπομονή λοιπόν μέχρι τα σύνορα, από τα οποία περάσαμε πολύ εύκολα χωρίς καμία καθυστέρηση.
Δείξαμε τις ταυτότητες. Greco; Μας ρώτησαν οι τελωνιακοί. Τους γνέψαμε πως 'ναι', μας έκαναν σήμα να περάσουμε…
Εδώ δεν χρειάζεται προπληρωμένη κάρτα διοδίων. Στα πρώτα διόδια παίρνεις ένα χαρτί πατώντας το κουμπί και στα επόμενα ή σε κάποια ενδιάμεση έξοδο το δίνεις και πληρώνεις. Το μεγαλύτερο ποσό που πληρώσαμε ήταν 1250 δηνάρια δηλαδή 12.50 ευρώ, προσθέστε και άλλα 200 δηνάρια ενδιάμεσα και διασχίσαμε ολόκληρη τη Σερβία μέχρι τα σύνορα Ουγγαρίας…
Πριν από αυτό όμως θα μέναμε δύο βραδιές στο Βελιγράδι…
Τα προβλήματα ξεκίνησαν με την είσοδο στην πόλη. Για να καταλάβετε καλύτερα ας υποθέσουμε πως βρισκόμασταν στην εθνική τη δική μας στο ύψος της Κηφισιάς και θέλαμε να φτάσουμε στην Αθήνα, σε μια συγκεκριμένη διεύθυνση.
Με το που βάλαμε το gps και πριν προλάβουμε να κάνουμε μερικά χιλιόμετρα χάθηκε η σύνδεση. Προσπαθήσαμε να πάρουμε τηλέφωνο αλλά δεν υπήρχαν μονάδες. Πράγμα που καταλάβαμε πολύ αργότερα γιατί δεν γνωρίζαμε τις υπέρογκες χρεώσεις που υπάρχουν στη γείτονα.
Βρεθήκαμε χαμένοι λοιπόν στο άκρο ενός εθνικού δρόμου με μία διεύθυνση στα χέρια, χωρίς τηλέφωνο, χωρίς χάρτες, χωρίς τη δυνατότητα να διαβάσουμε τίποτα στα σέρβικα. Η μόνη μας διέξοδος ήταν τα αγγλικά αλλά και πάλι ποιόν να βρεις τι να του πεις, αν ήξερε να σου απαντήσει και κυρίως αν καταλάβαινες το πώς θα έπρεπε να κινηθείς ώστε να φτάσεις εκεί που ήθελες…
Βρεθήκαμε σε ένα σούπερ μάρκετ, εκεί μιλήσαμε κάποιον που ήξερε αγγλικά και μας βοήθησε όσο καλύτερα μπορούσε. Μίλησε με τον άνθρωπο που είχαμε κλείσει διαμέρισμα (ΑΙR ΒΝΒ) και του είπε να μας περιμένει. Μας έδειξε όσο καλύτερα μπορούσε τον δρόμο, όπως θα τον έδειχνε ο οποιοσδήποτε από εμάς σε κάποιον ξένο με αυτοκίνητο που βρίσκεται στην Εθνική στο ύψος της Κηφισιάς και θέλει να πάει (π.χ.) στην οδό Απόλλωνος 17 στην Πλάκα.
Αντιλαμβάνεστε…
Βάλαμε κάτω το κεφάλι και ξεκινήσαμε, ρωτούσαμε σε κάθε ευκαιρία, μπλεχτήκαμε στη κίνηση, σε δρόμους ανάποδους, σε κεντρικούς και σε στενά.
Φτάσαμε στον προορισμό μας μετά από Οδύσσεια, αργά το απόγευμα μετά από οδήγηση 9 ωρών… Χρειάστηκε ασφαλώς επιπλέον η συνδρομή πολλών άλλων βολικών Σέρβων όπου πήραν με το τηλέφωνό τους τον άνθρωπο που είχε το διαμέρισμα ώστε έρθει να μας συναντήσει. Πόσο να περιμένει; Τα δικά μας τηλέφωνα -είπαμε- ήταν άχρηστα.
Η απόγνωση που πριν από δυο ώρες είχαμε νοιώσει, τελικά ξεθώριασε. Ο άνθρωπος με τα κλειδιά μας συνάντησε.
Το διαμέρισμα βρισκόταν στον τέταρτο όροφο μιας παλαιάς κατοικίας. (Έτσι είναι όλα τα σπίτια στην καλή μεριά του πόλης. Τη λεγόμενη παλαιά.) Ανεβήκαμε μετρώντας 98 σκαλιά και άλλα τόσα -φυσικά- κατέβασμα ώστε να βάλουμε το αμάξι σε πάρκινγκ λίγα στενά μακρύτερα, όπου για να χωρέσει χρειαζόταν ακρίβεια χειρουργού. Πάει καλά…
Βγήκαμε βόλτα στη πόλη και μονομιάς ξεχάσαμε κάθε μας κούραση. Το Βελιγράδι είναι ζωντανό, χαρούμενο, νεανικό. Γιορτάζει. Έτσι μας φάνηκε. Περπατήσαμε την οδό Μιχαϊλοβα, όπου υπήρχαν τα καλά καταστήματα της πόλης.
Μπλεχτήκαμε στα στενάκια όπου θύμιζαν Ελλάδα. Μετά τη κεντρική πλατεία Στουντένσκι, υπήρχε ένας δρόμος με φαγάδικα. Στο δρόμο μας ρώτησε από μόνος του κάποιος Σέρβος που μίλαγε άπταιστα ελληνικά αν θέλαμε καμιά βοήθεια… Μας πρότεινε για φαγητό το εστιατόριο Walter.
Το βρήκαμε ρωτώντας διαρκώς. Παραγγείλαμε στο περίπου, διότι ο σέρβικος κατάλογος ήταν αδιάβαστος και ο αγγλικός δυσνόητος.
Αποζημιωθήκαμε. Το φαγητό ήταν εξαιρετικό. Δύο πιάτα κρεατικά, σαλάτα 2 μεγάλες τοπικές (local όπως τις λένε) μπύρες και μία μικρή. Πληρώσαμε περί τα δύο χιλιάδες δηνάρια δηλαδή είκοσι ευρώ.
Επιστρέφοντας ανακαλύψαμε πως το σπίτι (σοφίτα μεζονέτα 70€ για 2 ήμερες + 5€ την ημέρα για το πάρκινγκ. οδός Στουντένσκι 21) ενώ είχε μόντεμ εν λειτουργία, δεν είχε wifi. Προνοητικός όμως όπως ήμουν έβγαλα το καλώδιο Ethernet που είχα μαζί μου. Δυστυχώς ούτε με αυτό δούλεψε. Όπως δεν δούλεψε ποτέ και το καζανάκι στη τουαλέτα. Ρίχναμε νερό στη λεκάνη με την κανάτα του βραστήρα...
Παραμέναμε λοιπόν χωρίς επαφή με οτιδήποτε μπορούσε να μας δώσει πληροφορίες για δρόμους, διαδρομές ή άλλα αξιοθέατα.
Τότε ανοίξαμε τα μπλοκάκια και κοιτάξαμε τις σημειώσεις που είχαμε προνοήσει να κάνουμε. Η μόνη επόμενη λύση, το wifi που υπήρχε σε όλα τα μαγαζιά και με τον τρόπο αυτό προγραμματίσαμε για την μεθεπόμενη ημέρα την επικείμενη έξοδό μας από την πόλη (κάτι που δεν μας φάνταζε και τόσο εύκολο)
4η Ημέρα. Δευτέρα
Βελιγράδι
Βελιγράδι
Ξυπνήσαμε πρωί από τα γουργουρίσματα των περιστεριών στα παράθυρα της σοφίτας. Ρομαντικό το σκηνικό δεν λέμε, αλλά λίγος ακόμα ύπνος σε διακοπές δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.
Σε λιγότερο από μισή ώρα είμαστε στο δρόμο. Το καλό ήταν πως το σπίτι βρισκόταν στην καλύτερη ίσως τοποθεσία που θα μπορούσε να είναι. Στο κέντρο όλων!
Αρχίσαμε να ρωτάμε για την εκκλησία του Αγ. Σάββα που είναι μια από τις μεγαλύτερες των βαλκανίων. Στο δρόμο είδαμε κτήρια κτυπημένα από τις ρουκέτες της ταραχώδους εποχής.
Η συγκοινωνία όμως δεν έφτανε εκεί λόγω κάποιων έργων. Ο σέρβος που μας ενημέρωσε μας έβαλε στο αμάξι του και μας πήγε ο ίδιος εκεί! Τέτοια συμπεριφορά στους Έλληνες. Μας άφησε ευχόμενος τα καλύτερα και γύρισε πίσω να πάει στη δουλειά του. Βγάλαμε φωτογραφίες και πήραμε το κόκκινο λεωφορείο για επιστροφή στην πλατεία Στουντένσκι όπου ήταν και το διαμέρισμά μας.
Μετά από 15 λεπτά βαδίσματος είμαστε στο κάστρο Καλεμαγκντάν.
Περιδιαβήκαμε τους δρόμους του βγάλαμε φωτογραφίες τον ποταμό Σάβα και ό,τι άλλο μας τράβηξε το ενδιαφέρον. Το κάστρο είναι μεγάλο χρειάζεται τουλάχιστον μια ώρα περπάτημα.
Ο καιρός ήταν πολύ πιο ζεστός από ότι υπολογίζαμε κι έτσι τις περισσότερες ώρες γυρίζαμε με τα μπουφάν στα χέρια και κοντομάνικα μπλουζάκια.
Θα πλησίαζε μεσημέρι όταν αποφασίσαμε να φύγουμε να περπατήσουμε στα παραποτάμια μέρη του Σάβα. Αποδείχτηκε πως δεν ήταν καλή επιλογή διότι και κουρασμένοι ήμασταν αλλά και δεν υπήρχε κάτι το αξιόλογο να δούμε. Ίσως το απόγευμα μια βόλτα από την όχθη της πλευράς του κάστρου να ήταν καλύτερη… Εμείς δεν την κάναμε.
Ανηφορίζαμε δύσκολα με σκοπό να βρεθούμε στη οδό Μιχαϊλοβα να χαζέψουμε τα μαγαζιά και αν βρίσκαμε το εστιατόριο maifaktura για το οποίο είχαμε διαβάσει καλά λόγια να φάμε κάτι πρόχειρο να μην βαρύνουμε και να συνεχίσουμε.
Πράγματι το εστιατόριο βρέθηκε από τύχη εμπρός μας σε μια κάθετο της κεντρικής.
Καθίσαμε και απολαύσαμε ζεσταμένοι όπως ήμασταν τη δροσιά μιας τοπικής μπύρας και μερικών μεζέδων όπως παστράμι και κάποιων άλλων τοπικών αλλαντικών που αγνοούμε την ονομασία τους. Όλα τέλεια.
Το μεσημέρι ξεκουραστήκαμε στο διαμέρισμά μας και το απόγευμα στους δρόμους και πάλι.
Για μια ακόμα φορά το Βελιγράδι μας εξέπληξε. Όλα τα κτήρια από αυτή τη μεριά της πόλης μετρούσαν πάνω από 100 χρόνια ζωής δίνοντας ένα αλλιώτικο χρώμα… Περπατήσαμε και πάλι στην Μιχαϊλοβα μέχρι το μακρινό άκρο της κάνοντας κύκλους. Σταματήσαμε και ήπιαμε καφέ σε μια πάροδο, σε ένα απρόσωπο μαγαζί.
Θα έπρεπε να έχουμε κάτσει στην περιοχή των καλλιτεχνών που επισκεφτήκαμε αμέσως μετά. Ένας δρόμος γραφικός με μπαράκια και ταβέρνες στυλάτες περιτριγυρισμένες από καλαίσθητα λουλούδια. Καθαρές, περιποιημένες, βαμμένες σε χρώματα θερμά. Πορτοκαλί, κίτρινα κροκί ή ανοιχτότερα. Καρέκλες ξύλινες, τραπεζάκια σιδερένια, ή κλασικά με τραπεζομάντηλα λευκά με λάμπες, κεριά ή λουλούδια. όλα μια ομορφιά… Μπορούσε να καθίσεις για καφέ, ποτό ή φαγητό…
Η περιοχή ονομαζόταν Skadarlija (διαβάζεται δύσκολα) οπότε η οδός στα αγγλικά έρχεται ευκολότερα: Skadarska. Όσοι βρεθείτε στο φιλόξενο Βελιγράδι, μην αμελήστε τουλάχιστον μια βόλτα από εκεί.
Στην περιοχή αυτή μας βρήκε το βράδυ κάπως κουρασμένους.
Είχαμε από την Αθήνα σημειώσει το όνομα μια ταβέρνας για την οποία είχαμε διαβάσει καλά λόγια και ρωτώντας προσπαθήσαμε να την φτάσουμε όμως έχοντας διανύσει τη μισή διαδρομή και εντελώς χαμένοι μέσα στην πόλη φοβηθήκαμε την κούρασή μας (η ώρα είχε ήδη πάει 9 και την επόμενη είχαμε και πάλι περί τα 400 χιλιόμετρα ταξίδι) και αποφασίσαμε λοιπόν να γυρίσουμε πίσω, να φάμε στο γνωστό μας πια Walter.
Πράγματι βρεθήκαμε στην περιοχή απίστευτα εύκολα (από τύχη) γιατί κάναμε κύκλους χωρίς να το έχουμε καταλάβει. Επιλέξαμε να φάμε κάτι που έμοιαζε με το δικό μας σουβλάκι αλλά αποδείχτηκε κατώτερο της προσδοκίας μας. Αποτελούταν από μια λεπτή πίτα κάτι σαν την αραβική που έχουμε και εδώ, μέσα της υπήρχαν όσα κεμπάπ (μεγέθους 5 πόντων) είχες παραγγείλει.. Στην άκρη του πιάτου κρεμμύδι. Αυτό. Τελικά ως καλύτερο ψηφίζουμε το μπιφτέκι που είχαμε επιλέξει την προηγούμενη. Διαφορετική συνταγή από όσα γνωρίζουμε. Θεωρείται η σπεσιαλιτέ του μαγαζιού…
Επιστροφή στο σπίτι με τα πόδια να πονούν στις γάμπες, αλλά το μυαλό γεμάτο εικόνες από μια πόλη που θα μας μείνει αξέχαστη και για την ταλαιπωρία που περάσαμε τη μέρα του ερχομού μας αλλά και για τη ομορφιά και την ζωντάνια της. Μας θύμισε Αθήνα σε μέρες γιορτής με κόσμο φιλικό που μιλούσε και γέλαγε σε άλλη μια γλώσσα αλλά με γέλιο γνωστό...
5η Ημέρα Τρίτη
Βελιγράδι- Νόβι Σαντ- Βουδαπέστη (400 χιλιόμετρα)
Βελιγράδι- Νόβι Σαντ- Βουδαπέστη (400 χιλιόμετρα)
Η έξοδος από το Βελιγράδι αποδείχτηκε κατά πολύ ευκολότερη του αναμενόμενου. Κανένα μπλέξιμο. Οδηγούσαμε βόρεια με προορισμό το Νόβι Σαντ για μια στάση για καφέ, τυρόπιτα και μια μικρή βόλτα στη πόλη.
Πράγματι η πόλη είναι πολύ όμορφη. Αξίζει το κόπο να την επισκεφτείτε και να περιδιαβείτε τους δρόμους της που δεν είναι και πολλοί. Σε μια ώρα με αργό περπάτημα τα έχετε δει όλα: μαγαζιά, καφετέριες και έχετε βγάλει και τις ανάλογες φωτογραφίες στην μεγάλη πλατεία Svetozar Miletic γύρω από την καθολική εκκλησία.
Στο αμάξι και πάλι που το είχαμε παρκάρει σε κάποια λεωφόρο ένα χιλιόμετρο μακρύτερα... Βάλαμε πλώρη για Βουδαπέστη που ήταν και κύριος προορισμός μας…
Οι εθνικοί δρόμοι στη Σερβία είναι καλοί σε γενικές γραμμές. Δύο λωρίδες πάνε και δύο έρχονται με διαχωριστική νησίδα.
Υπολογίστε ταξίδι άνετο με 120-130 χιλιόμετρα, όταν στη Βουλγαρία το 1/3 των χιλιομέτρων της θα το κάνετε με ταχύτητες μικρότερες των 80 χιλιομέτρων.
Στη Σερβία μονάχα σε μερικά σημεία 20-25 χιλιομέτρων όπου ο δρόμος είναι υπό κατασκευή υπάρχει πρόβλημα και η κυκλοφορία γίνεται με 50-60 χιλιόμετρα ανά ώρα, με ελάχιστες δυνατότητες ασφαλούς προσπεράσματος. Και πράγματι είναι σαφώς προτιμότερη η υπομονή από κάποιο ατύχημα σε ξένη χώρα (η ύπαρξη της πράσινης κάρτας δεν λύνει τα διαδικαστικά προβλήματα, ούτε το κρίμα της χαμένης εκδρομής)
Περάσαμε τα σύνορα μετά από 100 χιλιόμετρα περίπου, με ελαφριά καθυστέρηση εξ' αιτίας μια μικρής ουράς στο τελωνείο. Μισή ώρα ίσως. Είχαμε βγάλει κάρτα (βινέτα) ελεύθερης κυκλοφορίας πριν από τα σύνορα στο τελευταίο βενζινάδικο όπου και φουλάραμε αέριο (0.65 €/λίτρο).
Με το που περάσαμε τα σύνορα ανταλλάξαμε μόνο 20 ευρώ σε φιορίνια με αναλογία 1/117. Μέσα στην πόλη κάναμε την ίδια αλλαγή με αναλογία 1/120. Σε κάθε περίπτωση όμως εκείνο που πιστεύουμε πλέον είναι πως είναι καλύτερα να έχει κανείς ελάχιστα χρήματα στο νόμισμα της χώρας που επισκέπτεται και να πληρώνει παντού με κάρτα. (εννοείται πως πρέπει να έχει ενημερώσει –με ένα τηλεφώνημα- από τη Ελλάδα την τράπεζά του για τις χώρες που πρόκειται να ταξιδέψει ώστε ενεργοποιήσουν την χρήση της στα ανάλογα μέρη)
Οι εθνικοί δρόμοι της Ουγγαρίας μοιάζουνε με αυτούς στη Ελλάδα. Φαρδείς και γρήγοροι. Τα αυτοκίνητα κινούνται με Ελληνικές ταχύτητες και αν κάποιον δεν τον ενδιαφέρει η κατανάλωση μπορεί να οδηγήσει ελεύθερα ή έστω, σχεδόν ελεύθερα. Στους εθνικούς δρόμους της Ουγγαρίας δεν είδαμε τροχονόμο, σε αντίθεση με τη Σερβία, στα κομμάτια που έμοιαζαν με καλό επαρχιακό δρόμο, όπου υπήρχαν και μας σταμάτησαν γιατί δεν είχαμε ανάψει τα φώτα, για να μας αφήσουν όμως δυο λεπτά αργότερα χαμογελώντας:
«Greco;» «Ναι». «ανάβετε τα φώτα -σε σπασμένα αγγλικά- γιατί έχει πρόστιμο. Πηγαίνετε»
Ομοίως μας είχαν σταματήσει -κλείνοντας μας πεζή το δρόμο- και στη Βουλγαρία σε κάποιο ανύποπτο μέρος, ώστε να ελέγξουν τη βινιέτα –που περιεργαζόταν για ένα ολόκληρο λεπτό-, τα χαρτιά του αυτοκινήτου και το δίπλωμα οδήγησης. Μας άφησαν και εκεί να φύγουμε αλλά χωρίς χαμόγελα, απολύτως αυστηροί. Τυπικοί.
Μπαίνοντας στη πόλη της Πέστης σταματήσαμε σε ένα τεράστιο πάρκο όπου κυκλοφορούσαν μέσα με τα αυτοκίνητα. Ελέγξαμε το gps μας συνεννοηθήκαμε με την οικοδεσπότη μας (είχαμε νοικιασμένο ένα πλήρες διαμέρισμα –ΑΙR BΝΒ οδός: Dob utsa 16-18. Τιμή 60 ευρώ την ημέρα με πάρκινγκ για το αυτοκίνητο στην αυλή. Πεντακάθαρο διαμέρισμα, πλήρως εξοπλισμένο. Μέχρι και καφέ για την καφετιέρα είχε...) και ξεκινήσαμε να βρούμε τη διεύθυνση. Είναι πραγματική απόλαυση να εμπιστεύεσαι τις οδηγίες του gps και εκείνο να μην σε προδίνει. Φτάσαμε διασχίζοντας λεωφόρους και δρομάκια σαν άρχοντες με τη μία.
Τακτοποιηθήκαμε. Η ώρα θα ήταν 3-4 το μεσημέρι. Η αλήθεια ήταν πως νοιώθαμε και πάλι κουρασμένοι όμως δεν υπήρχε καιρός για χάσιμο. Είχαμε στη διάθεσή μας 4 διανυκτερεύσεις και έπρεπε να προλάβουμε να τα δούμε όλα.
Η πόλη της Βουδαπέστης διασχίζεται από συγκοινωνίες σε όλα της σχεδόν τα τετράγωνα. Δεν υπάρχει μέρος που να θέλει να πάει κανείς και να χρειαστεί ταξί.
Τα εισιτήρια των μέσων αποτελούν ένα κόστος, όχι γιατί είναι ακριβά αλλά γιατί μπορούν να γίνουν πολλά. (η δεσμίδα των δέκα εισιτηρίων κοστίζει 3000 φιορίνια (1€/120 φιορίνια) η ημερήσια κάρτα απεριορίστων διαδρομών 1650 f και το απλό εισιτήριο 350f. Προσέξτε αν δεν το πάρετε από τα εκδοτήρια και το αγοράσετε από τον οδηγό, κοστίζει 450f) Κάθε φορά που θα πρέπει να αλλάζετε μέσο χρειάζεται άλλο εισιτήριο. Αν σας πιάσουν χωρίς εισιτήριο δεν θα γλυτώσετε το πρόστιμο γιατί οι ελεγκτές την έχουν δει κάπως αλλιώς…)
Στις διαβάσεις αν περάσετε με κόκκινο οι οδηγοί αντιδρούν απότομα, ξαφνιασμένοι, διότι δεν μπορούν να φανταστούν πως κάποιος πεζός θα μπορούσε ποτέ να περάσει με κόκκινο! Φανταστείτε τους ως πεζούς ή οδηγούς στην Αθήνα... Είδαμε ανθρώπους να περιμένουν υπομονετικά το φανάρι να γίνει πράσινο σε δρόμο όπου δεν υπήρχε ίχνος αυτοκινήτου στο βάθος της ματιάς μας. Τους ίδιους, τους είδαμε να μας κοιτούν απορημένοι που περνούσαμε βιαστικοί με κόκκινο...
Πρώτο απόγευμα λοιπόν. Το σπίτι μας ήταν κοντά στην περιοχή Όκταγκον. Πήραμε το τραμ Νο4 και κατεβήκαμε μερικές στάσεις αργότερα. Βάλαμε το gps, ακολουθήσαμε τις οδηγίες του και βρεθήκαμε στο ομορφότερο μέρος που είχα αντικρίσει στη ζωή μου. Στο φωτισμένο κοινοβούλιο.
Το θέαμα ήταν μοναδικό καθώς η κορυφή του που πλαισιωνόταν από αναρίθμητα πουλιά τα οποία φωτιζόταν καθώς έκαναν βόλτες από τους προβολείς, κίτρινα, έδιναν στην εικόνα τεράστιες νότες εξωπραγματικής ομορφιάς. Μου θύμισε σκηνικό από ταινία του Χάρυ Πότερ. Κάτσαμε σε ένα παγκάκι και χαζεύαμε το θέαμα.
Όταν σηκωθήκαμε καταλάβαμε το πόσο κουρασμένοι ήμασταν. Είχαμε ήδη περπατήσει περίπου σαράντα λεπτά -επιλογή μας- να φτάσουμε έως εδώ και χρειαζόμασταν άλλα τόσα για την στάση του τραμ της επιστροφής μας.
Πριν φτάσουμε στο σπίτι μας απόσταση 400 μέτρα από τον κεντρικό δρόμο ψωνίσαμε φιλέτο κοτόπουλο, ρύζι και κρασί από τα σούπερ μάρκετ SPAR που υπάρχουν παντού.
Στα μάρκετ της Ευρώπης θα εκτιμήσετε τη χλιδή της πλαστικής σακούλας που ζούμε –για όσο ακόμα- στην Ελλάδα. Στο εξωτερικό θεωρείται πλέον είδος ανάγκης και όχι αλόγιστου δικαιώματος του πελάτη, καθώς πληρώνεται. Δεν υπήρχε κουράγιο για άλλες βόλτες προς εύρεση εστιατορίου, το σπίτι άλλωστε ήταν πλήρως εξοπλισμένο -όπως είπαμε- στην κάθε του λεπτομέρεια.
Θα πλησίαζε 10… ώρα, που στη Βουδαπέστη κλείνουν τα καταστήματα τροφίμων.
6η Ημέρα. Τετάρτη
Βουδαπέστη 2η ημέρα
Βουδαπέστη 2η ημέρα
Πρωινό ξύπνημα. Καφές εσπρέσο από την καφετιέρα του διαμερίσματος και στο δρόμο και πάλι,
Από την προηγούμενη –έχοντας ισχυρό wifi- είχαμε ετοιμάσει το σημερινό πρό-γραμμα που περιελάμβανε αρχικά μια τρίωρη δωρεάν ξενάγηση από εθελοντές ξεναγούς στα αγγλικά και στα ισπανικά στα κυριότερα σημεία της πόλης με τα πόδια. ( από τις 10 το πρωί έως την εκκλησία του Αγ. Ματθαίου στις 13:00) Στο τέλος της ξενάγησης όποιος ήθελε έδινε όσα ήθελε στον άνθρωπο που φιλότιμα προσπάθησε να μας εξηγήσει και την ιστορία της πόλης αλλά και εκείνη των μνημείων. Από εκεί μπορείτε να κατηφορίσετε με τα πόδια αν έχετε κουράγιο (απόσταση 2-3 χλμ) μέχρι το κοινοβούλιο περνώντας από μια γέφυρα του Δούναβη ή να πάρετε το λεωφορείο 16 για το κέντρο της πόλης.
· Μπορείτε να γράψετε στο google ‘δωρεάν ξενάγηση Βουδαπέστη’ οπότε θα έχετε τουλάχιστον δύο ή τρεις εναλλακτικές να αποφασίσετε ώρα μέρα και γκρουπ. Σε κάθε περίπτωση όμως αξίζει… Το ίδιο συμβαίνει και στη Σόφια, απλά εμείς δεν είχαμε χρόνο για την περιήγηση.
Μετά τη ξενάγηση πήραμε το λεωφορείο κατεβήκαμε στο κέντρο και περπατήσαμε περίπου μισή ώρα ακόμη για τη πλατεία ηρώων στο άκρο της οποίας υπήρχε το δημοτικό πάρκο που μέσα του υπήρχε ένα επιβλητικό κάστρο.
Κουρασμένοι πλέον στις 14:30 (ήδη περπατούσαμε από τις 10 το πρωί) αρχίσαμε να περιφερόμαστε στο πάρκο το οποίο δεν μας ενθουσίασε όχι γιατί δεν ήταν όμορφο αλλά γιατί μας φάνηκε κοινό, τεράστιο γεμάτο γκαζόν, χωρίς λόγο εξερεύνησης. Γυρίζοντας περάσαμε από το κάστρο το όνομα του οποίου δεν λέγεται ούτε διαβάζεται (όλο σύμφωνα) βρίσκεται όμως εύκολα καθώς είναι στο πίσω μέρος της πλατείας ηρώων... Όμορφο κάστρο, ξεχωριστό, σαν από ταινία του κινηματογράφου αλλά η κούραση, μας έκανε να μην μπορούμε να το απολύσουμε στο όριο. Στην αυλή του υπήρχε ένα γκουρμέ εστιατόριο πλάι σε μια λίμνη που έδενε απόλυτα με το περιβάλλον κάνοντάς το να μοιάζει με πίνακα ζωγραφικής.
Κάτσαμε στο γκαζόν ψάχνοντας τη συντομότερη διαδρομή για το σπίτι με το gps. Μετά από μισή περίπου ώρα ανασαίναμε βαθιά ξεκούραση τρώγοντας μακαρονάδα καρμπονάρα, πίνοντας κόκκινο κρασί.
Στο κρεβάτι αμέσως μετά, με τα πόδια να τρέμουν…
Πριν τις έξι στο δρόμο και πάλι. Βόλτα σε έναν από τους κεντρικούς δρόμους της πόλης που δεν θύμιζε τη Μιχαϊλοβα της Σερβίας καθόσον ήταν σαφώς μεγαλύτερος, μα περισσότερο μια ατελείωτη φαρδιά Πανεπιστημίου της Αθήνας, στο μέσον της οποίας πηγαινοερχόταν τραμ και προς τις δύο κατευθύνσεις.
Κάτσαμε για καφέ στο New York που είναι κάτι σαν σήμα κατατεθέν της πόλης με το κτήριο στο εσωτερικό του να θυμίζει παλάτι. Ο απλός εσπρέσο καφές κόστιζε περίπου 6€, το λάτε περίπου το ίδιο. Συνήθως τον χώρο καλύπτει ζωντανή μουσική βαλς, όταν πήγαμε όμως εμείς, ακουγόταν μονάχα η βουή των ομιλιών.
Όπως και να ‘χει είναι όμορφα, και ιδιαιτέρως εκτιμητέο από τις γυναίκες, για εμάς τους άντρες απλά ωραίο… όμως δεν κάνουμε μονάχοι τις εκδρομές…
Μετά τον καφέ, σπίτι χωρίς άλλη σκέψη. Σχεδιασμός της επόμενης μέρας παρέα με μια εξαιρετική ποικιλία αλλαντικών και παγωμένη μπύρα Soproni την οποία μας σύστησε η ξεναγός ως την πλέον διαδεδομένη στους Ούγγρους.
Απόλαυση η προοπτική της ανάπαυσης.
Οι Ούγγροι είναι αλλιώτικος λαός. Βαρύτερος σε διάθεση, καμιά σχέση με τους αλέγρους Σέρβους. Δείχνουν τυπικοί και απρόσιτοι. Πάντως όποτε χρειάστηκε να ρωτήσουμε οτιδήποτε, μας εξυπηρέτησαν με διάθεση ιδίως οι νέοι που γνώριζαν αγγλικά.
7η Ημέρα Πέμπτη
Βουδαπέστη 3η Ημέρα
Βουδαπέστη 3η Ημέρα
Η Βουδαπέστη παρουσιάζει δύο πρόσωπα. Το ένα εκείνο της μέρας και το επόμενο το βραδινό. Θα ψήφιζα θαρρετά υπέρ του δεύτερου χωρίς αυτό να σημαίνει πως το πρωί το θέαμα δεν είναι αξιολάτρευτο.
Σήμερα το πρόγραμμα έλεγε μια κρουαζιέρα με το καραβά-κι της γραμμής ώστε να δούμε από ποταμού την πόλη και να καταλήξουμε στο νησί της Μαργαρίτας. Πριν από αυτό όμως επίσκεψη σε κάποια από τα αξιοθέατα της πόλης που είχαμε βιαστικά επισκεφτεί χθες στη ξενάγηση. Το ημερήσιο εισιτήριο λοιπόν μονόδρομος. Η λέξη κρουαζιέρα ασφαλώς και υπερτιμά τη βόλτα καθόσον κοστίζει ανά άτομο ένα απλό εισιτήριο 350 f. (1€=300 φιορίνια) και οι ντόπιοι θεωρούν τη διαδρομή ως συγκοινωνία.
Βρεθήκαμε μετά από δύο αλλαγές τραμ και λεωφορείων στη στάση Boraros. Τοποθεσία αρκετά μακρινή από τη συνοικία μας. Φτάσαμε σε ένα μέρος που κανείς δεν ήξερε τίποτα. Αποβάθρες μακριές, έρημες, ήλιος, κόσμος βιαστικός. Φάγαμε από κάποιον πλανόδιο πωλητή ένα τοπικό έδεσμα (μάλλον γλυκό) μήκους δυο πιθαμών περίπου κυλινδρικό κούφιο στη μέση σαν καμινάδα ή πηγάδι. Όμορφο ήταν. Σας λέμε την αυθεντική ονομασία του: kurtoskalacs κι ό,τι καταλάβατε.
Ρωτάμε τους περαστικούς και παίρνουμε για απαντήσεις ανασηκώματα ώμων. Κανείς δεν ήξερε τίποτα. Πού να περιμένεις να σταματήσει το καραβάκι; Σε πόση ώρα θα έρθει το επόμενο; Μην ξεχνάτε πως τα λεπτά που περνούν στο εξωτερικό είναι πολυτιμότερα από τα χαμένα της πατρίδας μας… Κι εμείς είχαμε καταναλώσει σχεδόν ολόκληρο το πρωινό μας.
Μιλήσαμε με δυο ισπανούς… Το επόμενο καραβάκι θα ερχόταν σε 45 λεπτά… Είπαμε να φύγουμε. Μετανιώσαμε...
Ήρθε τελικά σε μόλις 10, αλλά με ρότα την ανάποδη κατεύθυνση. Το πήραμε και κάναμε τη διαδρομή πάνω και κάτω. Βγήκαμε στο νησί της Μαργαρίτας μετά από μία ίσως και περισσότερη ώρα.
Φτάσαμε στο νησί.
Άξιζε τον κόπο. Το μέρος είναι καταπράσινο στις πλαγιές του (ύψος μερικών μέτρων) που βρέχονται από τον Δούναβη λιάζονται τα καλοκαίρια οι Ούγγροι. Ωραίες βόλτες στο νησί. Νοικιάζονται ηλεκτρικά μηχανάκια και ποδήλατα, όμως δεν υπάρχει λόγος να χαθεί χρόνος ούτε να καταβληθεί περισσότερη ενέργεια (ξαφνικά αρχίσαμε να κάνουμε οικονομία στις δυνάμεις μας) μια και όλα όσα αξίζουν να δει κανείς βρίσκονται στο κέντρο του νησιού…
Στη μέση της γέφυρας πήραμε το τραμ για το σπίτι… Πρόχειρο φαγητό γιατί η μέρα είχε πολύ δρόμο ακόμα εμπρός της… Δεν υπήρχε περίπτωση να κάτσουμε σε καρέκλα, σε εστιατόριο ή κάπου αλλού φορώντας τα παπούτσια μας…
Νωρίς το απόγευμα φεύγουμε παίρνοντας δύο συγκοινωνίες για τον λόφο Γκέλερ. Ένα αξιοθέατο το οποίο δεν χάνεται γιατί προσφέρει μία μοναδική θέα της πόλης φωτισμένη από ψηλά. Αν ήταν να κάνουμε όλο το ταξίδι μόνο για αυτή τη θέα, θα άξιζε τον κάθε του κόπο. Μόνο για αυτήν τη θέα…
Η λέξη ομορφιά αγγίζει το παραμύθι. Ό,τι κι αν πει κανείς δεν θα καταφέρει να υπερβάλ-λει. Λέω και πάλι πως ένα από τα ωραιότερα πράγματα που έχω δει είναι το κοινοβούλιο φωτισμένο το βράδυ, αλλά και όλη η υπόλοιπη θέα της Βου-δαπέστης από ψηλά.
Προσωπικά την θεωρώ ανώτερη και από τις απόψεις του Λονδίνου ακόμα και από αυτή του Παρισιού.
Για τον λόφο του Γκέλερ υπάρχουν δύο τρόποι φτάσει κανείς. Με τα σκαλιά από τα χαμηλά (ανάβαση περίπου 20 λεπτών) και με το λεωφορείο από την πίσω του πλευρά. Ανηφόρα ελαφριά, βάδισμα 10 λεπτών περίπου. Σας προτείνουμε την δεύτερη. Μπορείτε αν θέλετε και έχετε κουράγιο να τα κατέβετε όμως. Εμείς δεν το κάναμε, δεν υπήρχε δύναμη… Πήραμε το λεωφορείο και επιστρέψαμε για ξεκούραση.
Η επόμενη θα ήταν η τελευταία μας μέρα…
Άποψη από τους πύργους των ψαράδων
8η Ημέρα Παρασκευή
4η Ημέρα Βουδαπέστη. Η τελευταία.
Σχεδόν τα είχαμε δει όλα. Είχαμε δοκιμάσει lagos (κάτι σαν τις δικές μας τηγανίτες αλλά με πολύ λεπτή ζύμη και πολύ πλατιά σαν μικρή πίτσα αλειμμένη με sour cream και τυρί σαν το 'δικό' μας το Γκούντα τριμμένο χοντρό από επάνω. Τρως ένα στις 12 και δεν χωνεύεις μέχρι το βράδυ, (οι έχοντες κάποια ηλικία) αλλά είναι ωραίο…
Είπαμε να πάμε να δούμε τα παπούτσια των Εβραίων που είχαν πεταχτεί στην άκρη της προκυμαίας στον ποταμό, από τους ναζί και βρισκόταν στην περιοχή λίγο μακρύτερα από εκείνη του κοινοβουλίου.
Το λάθος μας ήταν που αποφασίσαμε να πάμε με τα πόδια υπερεκτιμώντας τις δυνάμεις μας και υποτιμώντας την απόσταση. Φτάσαμε κατάκοποι. Ζεσταμένοι με τα μπουφάν στα χέρια. Τα είδαμε λοιπόν. Υπήρχαν σιδερένια ομοιώματα τους σε ένα μήκος δέκα μέτρων. Ο κόσμος στα γόνατα φωτογράφιζε… Φάγαμε μισή ώρα και πλέον δρόμο μέχρι τη στάση του τραμ Νο 6. Κατόπιν σπίτι χωρίς αναβολή. Απόσταση από τη στάση άλλα 400 μέτρα… Μπορεί να φαίνονται λίγα αλλά κάποτε φτάνει η ώρα που το κάθε μέτρο φαντάζει πολύ.
Το απόγευμα είχαμε διαδρομές και πάλι. Θέλαμε να πάμε στη συναγωγή, στην αγορά να αγοράσουμε αλλαντικά για την Ελλάδα και να ανέβουμε στους πύργους των Ψαράδων ώστε να δούμε για ακόμα μία φορά την πόλη φωτισμένη από ψηλά.
Σας προτείνουμε να μην χάσετε την σκεπαστή αγορά που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης (Central market. Οδός Nagy Vasarcsarnok). Να αγοράσετε αρχικά μικρές ποσότητες διάφορων αλλαντικών, να τα δοκιμάσετε παράμερα και να πάρετε τη ποσότητα που θέλετε από εκείνα που σας αρέσουν να κεράσετε τους φίλους σας. Υπολογίσετε για ένα κιλό σπέσιαλ ζαμπόν, και άλλων μοσχαρίσιων, 15 ευρώ το πολύ. Στην συναγωγή αν δεν πάτε δεν χάνετε και πολλά αφήστε που ζητούν περίπου 30 ευρώ (με επιφύλαξη αναφέρω το ποσό γιατί μου κάνει εντύπωση) για την είσοδο… Φυσικά και δεν μπήκαμε, απλά κάναμε μια βόλτα περιμετρικά που αν δεν την κάναμε δεν θα χάναμε τίποτα…
Συνεχίσαμε για τους πύργους των ψαράδων. Λεωφορείο λοιπόν. Για να μπει κανείς στην εκκλησία του Αγ. Ματθαίου πρέπει να περιμένει να τελειώσει η λειτουργία (κατά τις 7 το απόγευμα) και να περιμένει αρκετή ώρα στη σειρά. Τα πρωινά έχει εισιτήριο. Εμείς καταφέραμε και μπήκαμε την ώρα της λειτουργίας παρακαλώντας, υποσχόμενοι, όχι φωτογραφίες και ησυχία. Πράγματι δεν υποκύψαμε στον πειρασμό. Το εσωτερικό της είναι πράγματι αξιοθέατο. Η λειτουργία βαρετή, ήπια, σχεδόν άτονη. Κατανυκτική για τους πιστούς καθολικούς…
Δοκιμάσαμε στο cafe Ruszwurm γλυκό Dobos από τα παραδοσιακά της Ουγγαρίας. Τίποτα το ιδιαίτερο. Η θέα για ακόμα μια φορά μας μάγεψε. Το βράδυ η Βουδαπέστη είναι αρχηγός. Απλά δεν παίζεται. Βγάλαμε φωτογραφίες στριμωγμένοι ανάμεσα σε όλες τις φυλές του Ισραήλ. Τα καταφέραμε όμως. Γεμίσαμε εικόνες που μόλις στρέφαμε το κεφάλι μας έλειπαν κιόλας και ξαναβλέπαμε χαμογελώντας. Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι υπερβολή κι αν για κάποιους είναι, δεκτόν, όμως προσωπικά χαίρομαι που έζησα τη στιγμή με την ανάλογη ένταση.
Κατεβήκαμε φεύγοντας, τα σκαλιά. Κουρασμένοι μέτρια αλλά δεν βαριέστε. Η τελευταία μας μέρα, τέλειωνε και αυτή. Είπαμε να πάμε σπίτι να αλλάξουμε και να πάμε να φάμε μια φορά έξω.
Δεύτερο λάθος την ίδια μέρα γιατί η ώρα είχε περάσει.
Είχε ήδη πάει 21:00 όταν ξεκινούσαμε χρειαστήκαμε μίση ώρα δρόμο. Περάσαμε από το σούπερ μάρκετ όπου τη προηγούμενη είχαμε τσακωθεί γιατί μας είχε δώσει η μουτρωμένη υπέρβαρη ταμίας με το αγέλαστο, σκυθρωπό πρόσωπο, λάθος ρέστα και χρειάστηκε για να μας πιστέψουν να κλείσουν το ταμείο. Να μετρήσουν τα λεφτά της ημέρας. Τα κέρματα με προσοχή ένα- ένα ώστε να δουν πως λέγαμε αλήθεια. Μουρμούρισαν το ¼ μίας συγνώμης και μας έδωσαν τα ρέστα σωστά…
Το εστιατόριο Paprica, ήταν κοντά στη γνωστή μας πλατεία Ηρώων. Το μαγαζί εξαιρετικό, ατμοσφαιρικό, πέτρινο, με κίτρινα φώτα, χοντρές ξύλινες καρέκλες, όμοια τραπέζια και φαγητό που έμοιαζε καλό, πλην όμως δεν υπήρχε τραπέζι άδειο. Χρόνος αναμονής 15 λεπτά περίπου… Η ώρα 21:30… Την επόμενη είχαμε πρόγραμμα φορτωμένο: βόλτα στα παραδουνάβια χωριά Έστεργκομ, Βίσεγκραντ, Έστερντε και διανυκτέρευση στο Νόβι Σαντ.
Ο καιρός χάλαγε απότομα και ακυρώσαμε μία διανυκτέρευση που είχαμε κανονίσει σε κάποιο από τα τρία αυτά χωριά.
Φύγαμε από εστιατόριο με ευθύνη δικιά μου. Η γυναίκα μου μούτρωσε…
Την επόμενη έπρεπε να ξεκινούσαμε νωρίς και χρειαζόταν να συμμαζέψουμε και το σπίτι. Τι ώρα θα καθόμασταν να φάμε, πότε θα τελειώναμε το φαγητό μας; Τι ώρα θα επιστρέφαμε και με πόση δύναμη;
Φτάσαμε σπίτι αμίλητοι στις 22:00 ίσως και κάπως αργότερα, με χαλασμένη τη διάθεση… Φάγαμε κάτι ανάγκης. Τελείως πρόχειρο… Της ξεπέτας.
Την επόμενη βάλαμε ξυπνητήρι στις 7.
9η Ημέρα. Σάββατο
Βουδαπέστη- Έστεργκομ-Βισεγκραντ-Σέντεντρε-Νοβι Σαντ (390 χλμ)
Βουδαπέστη- Έστεργκομ-Βισεγκραντ-Σέντεντρε-Νοβι Σαντ (390 χλμ)
Ξεκινήσαμε νωρίς στις 7. Βγήκαμε εύκολα στο κεντρικό δρόμο προς τα χωριά και απολαύσαμε μια όμορφη διαδρομή που ακολουθούσε το διάβα του Δούναβη. Αν δεν υπήρχε η ομίχλη, θα απολαμβάναμε σαφώς περισσότερο τα τοπία.
Φτάσαμε πρώτα στο Έστεργκομ. Κάναμε βόλτα στην πλατεία και κατόπιν επισκε-φτήκαμε την Βασιλική του Αγ. Στεφάνου, ένα πραγματικό αξιοθέατο το οποίο μονάχα στο βάθος του θυμίζει εκκλησία. Κατόπιν από τον τεράστιο προαύλιο χώρο βγάλαμε στο μέτρο που ήταν δυνατόν φωτογραφίες από τη γύρω περιοχή.
Η θέα ήταν πραγματικά υπέροχη προς όπου κι αν έστρεφε το βλέμμα του και εάν δεν υπήρχε η τόσο έντονη ομίχλη θα ήταν πολύ καλύτερη.
Δεύτερη στάση στο Βίσεγκραντ, το οποίο κατά τη γνώμη μου είναι το πιο υπερτιμημένο καθόσον έχει -κατά τη γνώμη μου- το λιγότερο ενδιαφέρον από τα άλλα δύο και ακούγεται συνήθως αυτό. Ανεβήκαμε στο κάστρο με το αυτοκίνητο. Μη κάνετε το λάθος να ρωτήσετε τους ντόποιους αν πάτε με τα πόδια στο κάστρο γιατί θα σας πούνε ‘ναι’ όπως είπανε και σε εμάς και οι δύο που ρωτήσαμε. Απόσταση 4 χιλιόμετρα ανηφορικός -όμορφος- δρόμος και άλλα 4 επιστροφή… Φτάσαμε στο κάστρο αλλά δεν μπήκαμε μέσα γιατί λόγω ομίχλης δεν υπήρχε ορατότητα...
Το τρίτο, το Σέντεντρε, ήταν καλύτερο από τα άλλα δύο χωριά.
Παρκάραμε σε πάρκινγκ και πιάσαμε τους δρόμους και πάλι. Το χωριό ήταν γραφικό με πλακόστρωτα μικρά και μεγαλύτερα δρομάκια και δρόμους και επιπλέον μια τουριστική οδό όπου πουλιόταν κάθε λογής τουριστικό. Περπατήσαμε στην πλατεία Φοτέρ και στα στενά παρακείμενα σοκάκια. Βγήκαμε στις όχθες του Δούναβη. Η ώρα είχε πάει ήδη 12. Σταθήκαμε στην ουρά σε κάποιο παραποτάμιο μαγαζάκι και πήραμε από ένα lagos, Φάγαμε και φύγαμε για Σερβία. Νόβι Σαντ.
Η επιστροφή έκρυβε μια δυσάρεστη έκπληξη…
Φτάνοντας -όπως φανταζόμαστε πως είχαμε φτάσει- στο ύψος της Βουδαπέστης (καμιά σαρανταριά χλμ νοτιότερα) το gps έχασε το σήμα του -χωρίς εμείς να το καταλάβουμε- και μας έκανε κύκλους βαζοντάς μας σε ένα πάρκο το οποίο και εσφαλμένα θεωρήσαμε πως ήταν εκείνο της εισόδου μας (αν θυμάστε). Συνδέθηκε κανονικά μετά από επανεκκίνηση τα τα νεύρα μας όμως είχαν ήδη φτάσει σε ένα αρκετά υψηλό επίπεδο 'κόπωσης', ιδίως την τρίτη φορά που περάσαμε από το ίδιο μέρος... Χρειάστηκε να σταματήσουμε, να κάνω μια μικρή βόλτα γύρω από αμάξι και μερικές βαθιές ανάσες ώστε να συνεχίσουμε...
Ξεκινήσαμε λοιπόν διστακτικά, χωρίς μουσική, σοβαροί. Γεμάτοι επιφυλάξεις...
Αφού είχαμε διανύσει καμιά τριανταριά χιλιόμετρα και είχαμε κάπως ηρεμήσει ακούμε το γνωστό; στον κυκλικό κόμβο πάρτε την τρίτη έξοδο...' μας βγάζει από δρόμο και μας βάζει σε έναν άλλον επίσης εθνικό με κάθετη φορά. Σκεφθήκαμε πως εντάξει… Μετά από μισή ώρα οδήγησης όμως μας ξαναβγάζει από το δρόμο, μας βάζει μετά από μερικά χιλιόμετρα σε ένα παράδρομο και μας περνάει πίσω από ένα βενζινάδικο και μας χώνει σε κάτι χωράφια σε κάτι αποθήκες και κάποιες παρκαρισμένες νταλίκες…
Νέο παρκάρισμα υπό την σκιά μιας νέας ανατέλουσας απόγνωσης…
Νέα στάση.
Προς τα πού να πηγαίναμε; Κάνοντας για πολλοστή φορά επαναπροσδιορισμό της διαδρομής το μηχάνημα επέμενε στον ίδιο δρόμο. Δεν υπήρχε άνθρωπος γύρω να μιλάει αγγλικά. Ρώτησα λίγο αργότερα σε μία ταβέρνα χωμένη στο πουθενά το δρόμο για τη Σερβία Συνεννόηση με νοήματα και κατάλαβα πως μου έλεγαν πως πρέπει να γυρίσουμε πίσω στη Βουδαπέστη και πάρουμε άλλο δρόμο από εκεί… Κάτι τέτοιο βεβαίως μου φάνηκε αδύνατον..
Ξεκινήσαμε αποφασίζοντας να εμπιστευθούμε το gps. Μετά από 10 περίπου χιλιόμετρα σε αγρούς και χωράφια με μούτρα κατεβασμένα, βρήκαμε στο δρόμο μία κοπέλα που μίλαγε αγγλικά και μας είπε πως πράγματι πηγαίναμε καλά!
-Θα πάτε αριστερά και θα βγείτε στον Μ5, Μετά όλο ευθεία και Μ5 γίνεται Ε75 και φτάνει μέχρι τη Σερβία… Ανασάναμε και το gps τα ίδια έλεγε.
Σε αυτό το σημείο χρειάζεται ένας χάρτης ώστε να μπορεί κανείς να τσεκάρει έστω τα ελάχιστα… Το gps πράγματι μας έβγαζε σωστά, αλλά με τον δικό του τρόπο κάνοντάς μας κάποιες βόλτες παραπάνω ίσως για να μην μας περάσει μέσα από Βουδαπέστη… Εμείς όμως πού να το ξέρουμε;
Πριν τα σύνορα ήρθε και το κερασάκι στην τούρτα. Φάγαμε καθυστέρηση 2.30 ωρών. Απίστευτη καθυστέρηση στο τελωνείο. Η αλήθεια ήταν πως είχαμε κανονίσει αλλιώς το πρόγραμμα από την Αθήνα αλλά μια επικείμενη κακοκαιρία και η καθυστέρηση μέχρι να βρούμε τον σωστό δρόμο, μας έριξε στην κίνηση της εξόδου των Ούγγρων και πολλών άλλων φυσικά..
Φτάσαμε στο Νόβι Σαντ (απόσταση 100 χλμ από τα σύνορα) στις 7:30 το απόγευμα. Νύχτα. Είχαμε κάνει σχεδιαγράμματα σε χαρτί με τους δρόμους τους ξενοδοχείου, μιας και δεύτερη φορά δεν θα την παθαίναμε με τις χρεώσεις της κινητής, δεδομένου πως η επόμενη ήταν Κυριακή και δεν υπήρχε περίπτωση να βάλουμε μονάδες ώστε να μπορούμε να κινηθούμε στη Σόφια.
Το ξενοδοχείο μας στο Νόβι Σαντ ήταν στο κέντρο της πλατείας. Λεγόταν Fontana, 49 ευρώ τη βραδιά, με πάρκινγκ υπόγειο, βαθύ και απότομο λες και κατέβαινες πηγάδι…
Οι σημειώσεις μας στο χαρτί αποδείχτηκαν άχρηστες από το πρώτο κιόλας λεπτό. Χρειάζεται ένας δρόμος να προσπεραστεί στους χίλιους ώστε σε βγάλει από το πρόγραμμα. Τουλάχιστον ξέραμε τα ονόματα των γύρω δρόμων και η πόλη ήταν μικρή… Ρωτήσαμε και βρέθηκε και πάλι ένας πρόθυμος νεαρός όπου μας οδήγησε με το αυτοκίνητό του στο σωστό μέρος από δρόμους που μόνο ένας ντόπιος θα γνώριζε…
Βόλτα το βράδυ στην πόλη που λίγο πολύ την ξέραμε και καλό φαγητό στο ξενοδοχείο με κρασί χύμα που όμως μας βάρεσε στο κεφάλι…
Την επόμενη ξεκινούσαμε για Σόφια…
Μέρα 10η Κυριακή
Νόβι Σαντ- Σόφια (490 χλμ)
Νόβι Σαντ- Σόφια (490 χλμ)
Μπορεί τα χιλιόμετρα να ακούγονται κάθε φορά εφικτά όμως θα πρέπει να λάβετε υπ’ όψη σας την κούραση των προηγούμενων ημερών καθώς και το άγχος, την ένταση της προσπάθειας της εύρεσης της διεύθυνσης μέσα στη πόλη. Νομίζω πως αυτή η τελευταία προσπάθεια μας κούραζε περισσότερο. Τα χιλιόμετρα στις εθνικές οδούς έμοιαζαν παιχνιδάκι.
Ξεκινήσαμε πρωί αφήνοντας το Νόβι Σαντ πίσω, έχοντας κλείσει δωμάτιο στο ξενοδοχείο Gloria Pallas (39€ με πρωινό και 5€ ακόμα για πάρκινγκ). Φτάσαμε προς το μεσημέρι έχοντας ως μόνο απρόοπτο την ηλίθια προσπέραση ενός οδηγού που φαντάζονταν πως μπορούσε να προσπεράσει ακολουθώντας ένα δεύτερο αυτοκίνητο που προσπερνούσε μια σειρά 5+ αυτοκινήτων(!) σε αντίθετο ρεύμα χωρίς περίπτωση διαφυγής. Στα αριστερά του κάθετος βράχος και στα δεξιά του όλοι οι υπόλοιποι. Ξαφνικά φάνηκε από τη στροφή το επερχόμενο από το αντίθετο ρεύμα αυτοκίνητο και έγινε πανικός… Φρένα, γλιστρήματα και όλα τα σχετικά, μιας και η μετωπική έμοιαζε αναπόφευκτη…
Τέλος πάντων, τέλος καλό όλα καλά.
Το ξενοδοχείο έπιανε τη βάση, αασχέτως αν το πάπλωμά του στο μήκος του, έφτανε λίγο πιο κάτω από τα γόνατα! Είχαμε δύο επιλογές: Η μία ήταν να το γυρίσουμε φάρδος-μήκος και τα κοιμηθούμε αγκαλιά με τα πόδια μέσα και η δεύτερη απομακρυσμένοι με τα πόδια να ...δροσίζονται. Διαλέξαμε την πρώτη.
Μην εμπιστεύεστε απόλυτα τις φωτογραφίες που βλέπετε όταν κλείνετε δωμάτια στο ίντερνετ. Υπάρχουν πολλοί τύποι δωματίων σε κάθε ξενοδοχείο -μιλώ για τα μικρότερα- Αυτό που θα σας τύχει μπορεί να είναι κατά πολύ υποδεέστερο του αναμενόμενου. Διαβάστε με προσοχή τις κριτικές των επισκεπτών.
Δεν βαριέστε πάντως, ανάλογα με τα χρήματα που πληρώσαμε ήταν καλό και πιο κοντά στο κέντρο, από το ANEL. Άλλωστε έναν ύπνο θα κάναμε.
Η κοπέλα στη ρεσεψιόν έμοιαζε να είναι χαμένη, να μην γνωρίζει αν υπάρχει πάρκινγκ διαθέσιμο, να μην ξέρει αν τα Σαβ/κύριακα πληρώνουμε στους δρόμους. Τελικά μας έδωσε θέση για το αυτοκίνητο σε καλό ιδιωτικό μέρος το πλάι του ξενοδοχείου. Το συγκεκριμένο ξενοδοχείο σας το προτείνουμε ως φθηνή λύση. Θα βρίσκεσθε αρκετά κοντά σε εκείνα τα μέρη που πρέπει να περπατήσετε και διαγωνίως απέναντι από τη δημόσια σκεπαστή αγορά φαγητών της πόλης η οποία έχει εκτός από τρόφιμα και πολύ φθηνά καλλυντικά, αρώματα και άλλα γυναίκεια. Χώρια που θα αναγκαστείτε να κοιμηθείτε αγκαλιά...
Για φαγητό σας προτείνουμε ανεπιφύλακτα στην οδό Βίτοσα (η Ερμού της Σόφιας) το εστιατόριο
shtastiveca για εξαιρετικό γκουρμέ φθηνό φαγητό. (τιμές ανά πιάτο 15 leva δηλαδή 7.50€. Το κρασί ήταν κάπως ακριβότερο ξεκινούσε από 19.90 λέβα και έφτανε τα 50) Σε κάθε περίπτωση τα πιάτα μας ήταν τέλεια. Γευστικότατα. Το περιβάλλον μέσα στο μαγαζί (Α’ όροφος) ιδιαίτερος. Μην καθίσετε στα τραπεζάκια που έχει στο πεζοδρόμιο θα είναι σαν να τρώτε πρόχειρα,\ στο πόδι. Ζητήστε τραπέζι στο εσωτερικό.
11η Ημέρα
Σόφια –Αθήνα (800 χλμ)
Σόφια –Αθήνα (800 χλμ)
Επιστροφή χωρίς κανένα απρόοπτο, με αρκετές στάσεις καθώς δεν υπήρχε βιασύνη, με κατά τόπους δυνατή βροχή, τόσο στη Βουλγαρία όσο και στην Ελλάδα. Φτάσαμε σπίτι αργά το απόγευμα αφού επιλέξαμε να αποφύγουμε αρκετά από τα διόδια ιδίως εκείνα που ήταν εύκολα και ακριβά (όλα από τη Αταλάντη και μετά)
Ψωνίσαμε από τα Caufland στη Σόφια, ουίσκι Τζόνι 15.99 leva (8€) το είχαν προσφορά, Grands 1000 ml 19.90 leva προσφορά επίσης. Οι τρέχουσες υπόλοιπες τιμές σε γνωστές μάρκες ήταν από 19-22 leva. Βότκα Absolut 19.80 leva. Υπήρχαν και φθηνότερες άγνωστες μάρκες που ξεκινούσαν από 10 leva. Καφέδες espresso 5.80 - 6 leva. Μιλάω για τις μάρκες που εδώ πληρώνουμε 4-6 ευρώ ή άλλες παρεμφερείς. Φθηνότεροι καφέδες ασφαλώς και υπήρχαν, αλλά άλλες φορές που είχαμε πάρει από ένα πακέτο για δοκιμή, δεν είχαν γεύση.
Η γνώμη μου είναι πως δεν αξίζει να αγοράσει κανείς τίποτα άλλο (εκτός ποτά και καφέδες) από τις συγκεκριμένες χώρες εκτός και εάν πέσει στην ανάλογη περίπτωση κάποιας προσφοράς…
Συμπέρασμα: Το ταξίδι μας είχε και καλές και δύσκολες στιγμές όμως για τις δύσκολες, μάλλον φταίει η ελαφρότητα που δείξαμε σε κάποια πράγματα. Όπως το να βαρεθούμε να αγοράσουμε ένα χάρτη…
Σε κάθε περίπτωση εάν γνωρίζαμε από την αρχή και τα καλά και τα κακά του ταξιδιού μας, θα ξεκινούσαμε αύριο κιόλας την ίδια διαδρομή. Το ταξίδι με αυτοκίνητο είναι μια άλλη εμπειρία που πρέπει να την περάσουμε όλοι, είναι μια περιπέτεια ήπια σε ένταση που μας αφήνει αναμνήσεις που χαιρόμαστε την ιδιοκτησία τους.
Τώρα που κοιτάζω αποστάσεις για το Άμστερνταμ η γυναίκα μου φωνάζει «μην τολμήσεις. Αν θες με αεροπλάνο»
Καμαρώνει όμως τις φωτογραφίες και όλη την 'περιπέτεια'.
Τελικά δεν είναι μόνο το τι κάνεις, αλλά κυρίως το πώς το κάνεις. Απόφαση χρειάζεται.
Καλά ταξίδια σε όλους…
Γιώργος Σ. Πολίτης
http://politisg.blogspot.gr/
Last edited:
