Σύντομες ιστορίες του 20ού αιώνα

[Nikos86]

Αντε να πω και γω μια ιστορια απο το 1991! Αλλα τα θυμαμαι απο το ιδιο το ταξιδι και αλλα απο μετεπειτα περιγραφες. (Σημειωσεις δεν εχω, δεν κρατω ποτε δυστυχως αλλα λεω να το αλλαξω αυτο)! Συγκεχυμενα ομως, δεν διακρινω παντα ποια ειναι αυτα που θυμαμαι οριτζιναλε και ποια απο περιγραφες!

Ξεκινησαμε απο Ροδο εγω ο αδερφος μου και οι γονεις μου για να παμε στο Μαυρολιθαρι! Χωριο του πατερα μου! Ορεινο χωριο στο Νομο Φωκιδας χτισμενο στις πλαγιες της Οιτης στα 1140μ υψομετρο! Δεν θυμαμαι πως πηγαμε Αθηνα αλλα μαλλον με αεροπλανο μιας και ο πατερας μου δεν πολυγουσταρε τα καραβια! Οταν ταξιδευα με την μανα μου για να δουμε τους γονεις της στον Πειραια πηγαιναμε με το καραβι συνηθως μιας και φοβοταν και τα αεροπλανα! Ανεβαιναμε Αθηνα καθε χρονο καμμια φορα και δυο φορες για να δουμε τον παππου και την γιαγια μας. Γονεις της μανας μου, του πατερα μου δεν τους προλαβαμε.

Θυμαμαι ομως ελαφρως το οδικο ταξιδι απο Αθηνα για Μαυρολιθαρι. Τρεις τεσσερεις ωρες πρεπει να ηταν! Ααα καπου εδω να αναφερω πως εγω ημουν 5 χρονων και ο αδερφος μου 2! Θυμαμαι και μια σταση στις Θερμοπυλες για να μας δειξει ο πατερας μου το αγαλμα του Λεωνιδα και να μας πει και την ιστορια της μαχης! Μαλιστα αν θυμαμαι καλα δεν ηταν ο πιο συντομος δρομος το εκαναν απλα για μας! Στο χωριο του πατερα μου δεν ειχα ξαναπαει και ξαναπηγα πριν 3-4 χρονια για 2η φορα! Τελος παντων φτανουμε στο χωριο αφου λογικα θα καναμε και τις στασεις μας για να τα βγαλω! Μιας και δεν την πολυπαλευα πολλες ωρες στο αμαξι! Αααα πριν παμε στο χωριο ρωταγα την μανα μου ποιοι θα ειναι και αν θα ειχε και αλλα παιδια ή αν τσαμπα με πηραν απο την Ροδο? Ουτε που με ενοιαζε το ταξιδι, το μονο που με ενοιαζε ειναι αν θα εχει παιδια στην ηλικια μου να παιξω! Λογικα η απαντηση της μανας μου θα ηταν κατι σε φαση κοιτα μην αφησεις το στιγμα σου κι εδω! Ας περασουμε και καπου απαρατηρητοι! Συχνη φραση της μανας μου προς εμενα μιας και ημουν και εγω ζωηρος σαν τον travelbreak! Αυτο που θυμαμαι καθως ειχαμε σχεδον φτασει στο χωριο ειναι να μου δειχνει η μανα μου απο το αυτοκινητο τα ελατα και να με ρωταει αν τα εχω ξαναδει! Ορεινο σκηνικο και ελατα ηταν κατι πολυ διαφορετικο σε σχεση με τις εικονες που ειχα ως τοτε απο το νησι! Βεβαια δεν νομιζω να προσεχα τοτε τετοια πραγματα εγω, η μανα μου μου τα ελεγε για να μαθαινω και κατι! Εκει πρεπει να εμαθα και την διαφορα ελατου και πευκου! Μιας και στην Ροδο δεν βλεπεις ελατα αλλα πευκα!

Φτασαμε στο χωριο! Απο το οποιο αντικριζες την Γκιωνα και τα Βαρδουσσια! Τρια διαφορετικα βουνα το ενα διπλα στο αλλο ηταν ενα πολυ ωραιο σκηνικο! Αυτα τα θυμαμαι βεβαια καλυτερα απο την δευτερη φορα! Απο την πρωτη αμυδρα! Τα Βαρδουσσια ειναι το πιο Αλπικο στην οψη απο τα τρια βουνα! Προφανως κι αυτο απο την δευτερη φορα το λεω, αν τα καταλαβαινα αυτα απο τα 5 μου θα ημουν ο Αινσταιν! Θυμαμαι (απο την πρωτη φορα) κατι δαση που μου ειχαν φανει στα παιδικα ματια μου τεραστια σαν τον Αμαζονιο ενα πραγμα! Θυμαμαι στην πλατεια του χωριου εναν τεραστιο πλατανο.

Το σπιτι που μεναμε ηταν το πατρικο του πατερα μου! Ηταν ψηλα πανω, το πιο ψηλα χτισμενο του χωριου! Ανεβαινες μια ανηφορα τεραστια, δυσκολη για παιδια, ολοι φαγαμε τα μουτρα μας, και εγω και ο συνομηλικος ξαδερφος και ο αδερφος μου! Ειμασταν κοσμος στο σπιτι γιατι ηταν και τα αλλα δυο απο τα τρια αδερφια του πατερα μου με τις οικογενειες τους. Δεν θυμαμαι βεβαια αν ηταν ολοι εκει! Αλλα θυμαμαι πολυς κοσμος τα μεσημερια να τρωει και τα απογευματα να αραζει για καφε στο τραπεζι εξω μπροστα απο το σπιτι σε κατι σαν αυλη που ειχε! Σκαγανε και συγχωριανοι να δουνε τον πατερα μου που ειχανε χρονια να τον δουνε μιας και ο πατερας μου δεν εχει κρατησει επαφες με το χωριο του. Σαν να θυμαμαι αμυδρα 15-20 ατομα να ειναι γυρω απο ενα τραπεζι με φαι και μπυρες και να μιλανε για διαφορα, επαναλαμβανομενο αυτο το σκηνικο ! Μιλαγαν και για τον παππου μου που ηταν προεδρος του χωριου! Το χωριο παλια ειχε γυρω στους 1000 κατοικους! Πλεον τον χειμωνα ζητημα να εχει 5! Ετσι μου ειπαν την τελευταια φορα που πηγα! (Βεβαια η wiki λεει οτι ειναι 491 επειδη προφανως πηγαινουν και απογραφονται εκει) Αλλα και το 1991 ψιλοερημωμενο ηταν! Δεν νομιζω να ειχε πανω απο 10- 20 ατομα! Εμεις ειχαμε παει καλοκαιρι που ειχε τζερτζελε!

Το ειχαν καψει οι Γερμανοι το 1943 ως αντιποινα στην δραση των ανταρτων τοτε. Τοτε κατεβηκε ολο το χωριο στην Λαμια. Μετα το 1947-1948 αν θυμαμαι καλα απο αυτα που μου εχει πει ο πατερας μου αρχισε να ξαναχτιζεται! Τουλαχιστον η οικογενεια του πατερα μου το 1948 ξαναγυρισε πισω! Απο εκει ξεκινησαν ο Κρις Γουντχαους, ο Εντι Μαγιερς ο Ζερβας και ο Βελουχιωτης για την ανατιναξη της γεφυρας του Γοργοποταμου, απ' οτι μου εχει πει ο πατερας μου! Βεβαια που το γκουγκλαρα δεν βρηκα απο που ξενινησαν βρηκα μονο πως μετα την ολοκληρωση της αποστολης στο Μαυρολιθαρι αποχαιρετιστηκανε!

Στην πλατεια μαζευομασταν παιδια και παιζαμε αλλα δεν ειχε τοσα πολλα οσα περιμενα. Απ' οσο θυμαμαι μπαλα δεν γινοταν να παιξουμε γιατι ημασταν λιγοι. Σαν να θυμαμαι εμενα και τον συνομηλικο κου ξαδερφο μονους μας να βολοδερνουμε σε καποιες φασεις. Σε καποια φαση μια μερα εγω και ο ξαδερφος μου ειχαμε την ιδεα να ξεβιδωνουμε τα καπακια απο το ντεποζιτα των αυτοκινητων και να τα πεταμε! Μεχρι που μας πιανει ο αλλος ξαδερφος 11- 12 χρονων τοτε εκεινος, 5χρονα εμεις οπως σας ειπα! Και μας δινει στους δικους μας! Σαν δεν ντρεπεται το ρουφιανοσπερμα! Ο πατερας μου ειχε φυγει δεν θυμαμαι γιατι, λογικα θα ειχε δουλειες στην Ροδο! Οποτε θυμαμαι την μανα μου και τον θειο μου τον Γιαννη, τον πατερα του συνομηλικου ξαδερφου μου να μας κατσαδιαζουν και να μας βαζουν να ψαξουμε ολο το χωριο να τα βρουμε! Ψαχναμε, ψαχναμε ψαχναμε μπροστα εμεις οι μικροι πισω οι μεγαλοι τιποτα! Τεσπα καποια στιγμη σταματησαμε λογικα δεν θυμαμαι πως και τι! Σαν να θυμαμαι να ηρθε και ενα περιπολικο και εμεις (εγω κι ο ξαδερφος μου τρομαγμενοι να κρυφτηκαμε στην παιδικη χαρα). Αλλα δεν ξερω αν ηταν για αυτο, η μανα που την ειχα ρωτησει δεν το θυμαται αυτο το κομματι! Μετα απο παρα πολλα χρονια και αφου ημουν πια κοντα στα τριαντα στην κηδεια της θειας μου με πετυχε μια συγχωριανη! Τωρα αν ηταν μακρινη μου θεια ή κατι θα σας γελασω! Δεν ειχα παει στο χωριο ακομα δευτερη φορα! Μου κανει εσυ δεν εισαι ο Νικος ο γιος του Μακη! Ναι λεω εγω ειμαι! Αααα μου κανει κερατουκλη θυμασαι που ειχες ερθει μια σταλια και ειχες αναστατωσει το χωριο πετωντας τα καπακια απο τα ρεζερβουαρ των αυτοκινητων! Ναι κανω εγω ολος καμαρι, ψεμματα, ψιλοντροπιασμενος για την ταραχη που προκαλεσα! Και συνεχιζει: 'ακομα το συζηταμε καμμια φορα στο χωριο και γελαμε' μου κανει!

"Ειχες δεν ειχες, το αφησες παλι το στιγμα σου" θα ελεγε η μανα μου αν το ακουγε!

 

[psilos3]

Ευχάριστη έκπληξη @Nikos86
Απολαυστικός!

 

[travelbreak]

Αλλα τα θυμαμαι απο το ιδιο το ταξιδι και αλλα απο μετεπειτα περιγραφες.

Σε αυτές τις ηλικίες τα γεγονότα που θυμόμαστε πάντα συγχέονται με τις περιγραφές μας.

Μου κανει εσυ δεν εισαι ο Νικος ο γιος του Μακη! Ναι λεω εγω ειμαι! Αααα μου κανει κερατουκλη θυμασαι που ειχες ερθει μια σταλια και ειχες αναστατωσει το χωριο πετωντας τα καπακια απο τα ρεζερβουαρ των αυτοκινητων!

Τώρα μου θύμισες κάτι αντίστοιχο. Ήμουν φοιτητής πια και έχω πάει στην Εκκλησία του χωριού μου με τον πατέρα μου. Βασικά αυτός είχε πάει πρώτος κι εγώ πήγα και τον βρήκα σε ένα στασίδι. Μέσα στη λειτουργία με συστήνει στον γέρο δίπλα του. Και ο τύπος, τι μου λέει; Θυμάσαι που μου έκλεβες με την παρέα σου τις ντομάτες από το μποστάνι και σε πήρα κυνήγι; Που το θυμήθηκε ύστερα από 15 χρόνια; Θα του είχαμε κάνει φαίνεται μεγάλη καταστροφή. Άλλωστε ....

ημουν και εγω ζωηρος σαν τον travelbreak!

... ήμουν ζωηρό παιδί!

 

[evaT]

"Ειχες δεν ειχες, το αφησες παλι το στιγμα σου" θα ελεγε η μανα μου αν το ακουγε!

Ο αδερφός μου ξεφούσκωνε τα λάστιχα των αυτοκινήτων! Εσάς τους δύο να έβαζαν μαζί δε θα είχε μείνει τίποτε όρθιο

Ωραία ιστορία αλλά καλά θα ήταν να θυμόσουν κ τίποτα στα σίγουρα χαχα

 

[travelbreak]

Ωραία ιστορία αλλά καλά θα ήταν να θυμόσουν κ τίποτα στα σίγουρα χαχα

Αφού πέρασα μισή ώρα γελώντας, σταματώ και σου λέω : ο άνθρωπος θέλει να είναι ειλικρινής και ακριβής. Άστον.
Συνεχίζω το γέλιο....

 

[evaT]

Σκιάθος 1985

Πιστεύω αυτή είναι η τελευταία ιστορία του είδους που μπορώ να θυμηθώ κ έχει γούστο...

Είμαστε τέλη Ιουνίου στη Λάρισα όπου σπουδάζω στα ΤΕΙ και μετράμε ανάποδα για να τελειώσει η εξεταστική.
Βέβαια Λάρισα τέλη Ιουνίου η κατάσταση είναι σκέτη απελπισία. Η ζέστη στον κάμπο είναι αφόρητη και τα σπίτια μας μικρά και αποπνικτικά! Τα κλιματιστικά ακόμη τότε υπήρχαν μόνο στις τράπεζες!
Αλήθεια....εκείνο το καλοκαίρι έτυχε αρκετές φορές περνώντας από την Κεντρική Πλατεία να μπω για λίγο στην Εθνική Τράπεζα για να δροσιστώ...τόσο χάλια!
Τη νύχτα το δράμα κορυφωνόταν....Αφού έκανες απέλπιδες προσπάθειες για να κοιμηθείς στο τέλος το ρίχναμε στις βόλτες για να βγει όπως όπως η βραδυά...Τα χαράματα όταν κάπωωως δρόσιζε ήταν και οι μόνες ώρες που μπορούσες να διαβάσεις.
Ενα τέτοιο βράδυ λοιπόν που δεν κατάφερε να με πιάσει ο ύπνος βγήκα έξω προς την κεντρική πλατεία μήπως βρω κάποιον από την παρέα να ξημερώσω. Οντως ήταν μερικά παιδιά εκεί όλοι απελπισμένοι από την αφόρητη ατμόσφαιρα και την αυπνία-θυμάμαι ακόμη ένα παιδί που έλεγε πως έβρεξε το στρώμα του μπας και κοιμηθεί λίγο!!!
'Ετσι αυθόρμητα μέσα στην ....ινσόμνια έπεσε η ιδέα από έναν....και δεν πάμε αύριο όπως είμαστε Σκιάθο ένα διήμερο να ξεσκάσουμε και να κάνουμε και τις βουτιές μας;; Έτσι κ αλλιώς για να διαβάσουμε δεν διαβάζουμε!
Φυσικά το μεγαλύτερό μας πρόβλημα τότε δεν ήταν αν θα χάναμε κανένα μάθημα από την εξεταστική αλλά το οικονομικό. Κανένας δεν είχε παραπάνω χρήματα από τα απολύτως απαραίτητα. Προτάθηκε λοιπόν να βάλουμε ότι χρήματα έχουμε σ ένα κοινό ταμείο και να καλύψουμε όλα τα έξοδα από εκεί και την υπόλοιπη εβδομάδα να τρώμε αποκλειστικά και μόνο στη λέσχη της σχολής ότι φαγητό και να έχουν. Και μόνο μεσημέρι γιατί βράδυ δεν λειτουργούσε
(απορείς μετά γιατί δε βάζαμε δράμι!)

Αφού συμφωνήσαμε λοιπόν....πιάσαμε ένα ένα τα σπίτια των υπολοίπων της παρέας....ξυπνήσαμε όσους κοιμόντουσαν και τελικά μαζευτήκαμε ούτε λίγο ούτε πολύ 10-12 άτομα!
Αγόρια και κορίτσια, κάποιοι απλοί φίλοι, κάποιοι ζευγάρια. Εγώ συννενοήθηκα με το Νίκο. Ποιό Νίκο; ΄Ενα Νίκο που ήταν το αγόρι μου τότε. Φρέσκος μάλιστα , είχε μόνο μερικές μέρες που τα είχαμε ¨φιάξει¨και υπήρχε ενθουσιασμός. Αθηναίος αυτός, Γλυφιαδιώτης και ήταν ο μόνος από την παρέα που ήταν από πιο ευκατάσταση οικογένεια. Εϊχα ξανθές μπούκλες και γαλάζια μάτια και έμοιαζε κάπως τον Κρίς Ατκινς που ήταν στα ντουζένια του τότε....τον παρτνέρ της Μπρουκ Σήλντς στη Γαλάζια Λίμνη ντε!

Την επόμενη λοιπόν μετά το μεσημέρι ξεκινήσαμε με τρένο για το Βόλο. Εκεί τσεκάραμε τα καράβια και αποφασίσαμε να μείνουμε ένα βράδυ σε παραλία του Βόλου και να πάμε Σκιάθο την επόμενη το πρωί.
Πήγαμε στα Καλά Νερά....Υποθέτω με λεωφορείο αλλά δεν το θυμάμαι καθόλου αυτό.
Φτάσαμε αργά το απόγευμα πάντως και βουτήξαμε αμέσως. Μετά το μπάνιο φάγαμε ότι είχαμε πακετάρει μαζί μας και βρήκαμε ένα ήσυχο σημείο να περάσουμε τη νύχτα. Εϊχαμε μαζί είτε σλήπιγκ μπαγκ όσοι διέθεταν....είτε κουβέρτες και σεντόνια....σκέτος καραγκιόζ μπερντέ!
Αλλά δεν είχαμε κανένα θέμα σε σχέση με τις ανέσεις. Οπου νάναι βολευόμασταν αρκεί να ήταν καλή η παρέα.
Εγώ τότε έκανα πολύ παρέα με ένα παιδί που ήταν γκέι. Ηταν πολύ ευαίσθητο παιδί και δεχόταν πολύ μπούλιγκ επειδή ήταν από της λίγο πιο θυληπρεπής γκέι αλλά στην παρέα μας ήταν όλοι κουλ και του φερόντουσαν νορμάλ. Κάποια στιγμή εξαφανίστηκε για αρκετή ώρα μαζί με τον δικό μου το Νίκο και κάπως με έζωσαν τα φίδια γιατί όταν τον γνώρισα στην παρέα , μου είχε πει ότι του άρεσε...
Αφού πέρασε καμιά ώρα και ήταν άφαντοι και μάλλον με πήραν στο ψιλό γαζί οι υπόλοιποι....εμφανίστηκαν μέσα στο σκοτάδι και ο Νίκος κρατούσε ένα μεγάλο κόκκινο τριαντάφυλλο! Εϊχε δει έναν κήπο όπως ερχόμασταν και πήρε το φίλο μου μαζί να πάει να κλέψει το λουλούδι και να μου το προσφέρει ο γλυκός μου, αααααα

Φυσικά λίγο κοιμηθήκαμε όλη τη νύχτα...Από ιστορίες και γέλια μας έπιασε το ξημέρωμα!!

Τα μαζέψαμε και πήγαμε Βόλο. Φέρρυ μπωτ και Σκιάθο!!! Πρώτη φορά πήγαινα στο νησί.
Κάναμε τις βόλτες μας, ήπιαμε τα φραπεδάκια μας και καταλήξημε σε μια κοντινή παραλία στο χωριό. Εϊχε και μια ταβέρνα εκεί και είπαμε να καθήσουμε εκεί κοντά ώστε να έχουμε και τουαλέτα όποτε χρειάζεται.
Ολη μέρα τη βγάλαμε στη θάλασσα και στην άμμο. 'Οπως έγραψαν και τα παιδιά παραπάνω ούτε λόγος για αντιηλικά....όλοι ανεξαιρέτως καήκαμε.
Μια παρέα δίπλα μας είχε ένα windsurf. Εγώ ήδη από τα 17 μου είχα μάθει εκεί που έκανα διακοπές με τους γονείς μου και το ζητήσαμε να κάνω λίγη εξάσκηση. Εϊχε άπνοια όμως και δεν μπορούσα να πάω πουθενά. Το κρατήσαμε για λίγο και έδειχνα στα υπόλοιπα παιδιά τα βασικά...ανέβαιναν επάνω σήκωναν το πανί. έχαναν την ισορροπία τους κι έπεφταν....πλάκα είχε.
Κάπου το απόγευμα πεινάσαμε....Ο διαχειριστής των οικονομικών είπε πως έφταναν τα λεφτά να πάμε να φάμε στην ταβέρνα....Κι όπερ εγένετο. Μόνο που προφανώς δεν είχαμε καμία συναίσθηση παραγγείλαμε ότι μας τραβούσε η όρεξη...Φάγαμε σκάσαμε κι όταν ήρθε κι ο λογαριασμός και πληρώσαμε ...ο ταμίας μας ενημέρωσε πως αυτά που έμειναν δεν έφταναν ούτε για ζήτω!!
Κοινώς την κάτσαμε τη βάρκα!

Μαράζι δεν το βάλαμε βέβαια, συνεχίσαμε την καλοπέραση σα να μη συμβαίνει τίποτα.
Θυμάμαι το δεύτερο βράδυ ξάπλα στην παραλία....διακόπτω.....ΘΥΜΑΜΑΙ ΛΕΩ....ΘΥΜΑΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ !!
Ακούς @Nikos86 ;;;;
Θυμάμαι λοιπόν που λέγαμε πως μπορεί να είμασταν ξάπλα στην παραλία χωρίς μία στην τσέπη αλλά βλέπαμε τον πιο όμορφο ουρανό γεμάτο αστέρια και νιώθαμε απίστευτη ελευθερία....που το καλύτερο 5στερο δε σου δίνει τέτοια αίσθηση!
Από τη μία ο ουρανός με τα άστρα, από την άλλη το αγόρι με κοιτούσε στα μάτια και μου χάιδευε τα μαλλιά, έλιωνα από το ρομάντσο η κοπέλα! Το ειδύλλιο βέβαια έληξε άδοξα μερικές εβδομάδες μετά που χωριστήκαμε για καλοκαίρι κι όταν ξαναβρεθήκαμε μας είχε τελειώσει...αλλά δε βαριέσαι...λεπτομέρεις ήταν αυτά!

Την άλλη μέρα το πρωί ξεκίνησε ο καβγάς! Πήγε ένας να πάρει φραπέδες και αγόρασε και τσιγάρα ενώ δεν είχαμε λεφτά να φάμε....Οι υπόλοιποι άρχισαν να του τη λένε... αυτός έλεγε εγώ αν δεν καπνίσω θα σκάσω. προτιμώ να μη φάω...και τελικά μοιράσαμε και τα τσιγάρα ανάμεσα στους καπνιστές.
Το μεσημέρι τα λεφτά έφταναν για ακριβώς από ...,μισό πιτόγυρο στον καθένα. Σάντουιτς με γύρο το λέμε εμείς εδώ πάνω στη Β.Ελλάδα. Τώρα το τι καταλαβαίνετε οι υπόλοιποι δεν ξέρω...
Θα μου πείτε αφού έστω κι έτσι...κάτι φάγατε...προς τι η γκρίνια;;
Εμ έλα ντε που δεν είχαμε εισητήριο επιστροφής!!! Νο money no honey....
Η διαπίστωση ήρθε πικρή ...οι εναλλακτικές πρακτικά ανύπαρκτες.
Μαζέψαμε το ...μαχαλά και βγήκαμε προς λιμάνι ελπίζοντας πως ίσως θα μας λυπηθούν και θα μας βάλουν στο πλοίο;;
Που φυσικά ούτε στο όνειρό μας. Περιμέναμε απέξω προσπαθώντας να σκεφτούμε τι μπορούσαμε να κάνουμε όταν ένα από τα παιδιά της παρέας ήρθε περιχαρής κρατώντας μερικά κατοστάρικα στα χέρια....κατοστάρικα σε δραχμές εννοώ βέβαια!!
Οπως έκοβε βόλτες έπεσε πάνω σε έναν καθηγητή μας από τα ΤΕΙ που έκανε κι αυτός γουήκεντ με τη γυναίκα του. Του εξήγησε την κατάστασή μας και καβάντζωσε τα λεφτά για τα εισητήρια δανεικά!!!

Χαχαχαχα να που τελικά σε αυτές τις ηλικίες πάντα κάτι γίνεται και ως δια μαγείας βγαίνειες από τη δύσκολη θέση!
Γυρσίσαμε στην καυτή Λάρισα και δώσαμε κανονικά τα τελευταία μαθήματα της εξεταστικής...
Γυρίσαμε ο καθένας σπίτι του στον τόπο του χωρίς φυσικά οι γονείς μας να μάθουν ποτέ για το σκασειαρχείο....
Τα καλά της εποχής προ κινητών! Δεν μπορούσαν να σε βρουν είχες την πολυτέλεια να χαθείς...
Τη σήμερον ημέρα, κάθε λίγο και λιγάκι τηλέφωνο, δκάει κ κανά στόρι στο ινσταγκράμ....δεν γίνεται να κρυφτείς κάπου θα την πατήσεις!

Τώρα που τα γράφω τα θυμάμαι και χαμογελάω...από τις όμορφες τρελίτσες της φοιτητικής μου ζωής!

 

[tsampi90]

EuroDisney-Paris Χριστούγεννα-Πρωτοχρονια 1994-95

Από την προηγούμενη ιστορία του φίλου μας Νίκου καταλαβαίνω πως είναι σχετικό το πόσο καλή μνήμη έχει ο καθένας. Θεωρώ πως ως παιδιά αποτυπώνεταιι στο μυαλό μας ο,τι μας κάνει μεγαλύτερη εντύπωση ή μας ξυπνά συναισθήματα.
Η Euro Disney στο Παρίσι άνοιξε το 1992 αλλά ήμουν πολύ μικρή για να πάμε,έλεγε η μητέρα μου. Οπότε πήγαμε το 1994 που είχα μεγαλώσει.
Από το ταξίδι μας στο Παρίσι και την επίσκεψη στις Βερσαλλίες δεν θυμάμαι πολλά. Δεν με ενδιέφεραν άλλωστε. Θυμάμαι όμως ότι όταν φτάσαμε στον Πύργο του Άιφελ όλοι ήταν ενθουσιασμένοι. Ακούγονταν επιφωνήματα θαυμασμού και χαράς από τους γονείς ενώ εγώ και τα άλλα δύο πιτσιρίκια που ειχαμε πάει μαζί,παίζαμε κυνηγητό κάτω στην πλατεία. Ένας Γάλλος μου έκανε παρατήρηση να μην πατάω στο γρασίδι κ εγώ του έβγαλα γλώσσα και σήκωσα τη μπλούζα μου σε φάση " μην με βγάζεις απ τα ρούχα μου Παλιογαλλακι" γεγονός που καταγράφηκε στην 10κιλων κάμερα που κουβαλούσε ο πατέρας μου στον ώμο (ήρωας ο μπαμπάς ,πόσα ταξίδια έχει καταγράψει με αυτή). Στην κάμερα καταγράφηκε επίσης και μια σφαλιάρα που έφαγε ο πιτσιρικάς φίλος μου,πάνω στον πύργο και έθεσε τέλος στην ανταρσία μας. Τονίζω ότι δεν είμαι υπέρ του ξύλου και της χειροδικίας,αλλά δεν.γινοταν να μην το αναφέρω,πόσες σφαλιάρες θα έχουν δωθεί σ αυτόν τον πύργο άλλωστε;;;
Απ' την Euro Disney θυμάμαι αρκετά! Θυμάμαι την παρέλαση ,τον Μίκι μα περισσότερο απ'όλα θυμόμουν το τρενάκι της Χιονάτης και του Πίτερ Παν. Πολλά χρόνια μετά όταν ξαναπήγα,μπήκα στο τρενάκι και ήταν σαν να μην είχε περάσει ούτε μια μέρα. Ως παιδί τα είχα μεγαλοποιησει τόσο πολύ,που δεν σας κρύβω ότι περίμενα με φόβο το σημείο που πετάγεται η μάγισσα ,για να ανακαλύψω τελικά ότι δεν ήταν τίποτα ιδιαίτερα τρομακτικο.
Αυτό που δεν ξέχναω πότε όμως ήταν η επιστροφή μας. Από το Παρίσι πετάξαμε με διώροφο jumbo με στόχο να είμαστε το πρώτο αεροπλάνο που θα προσγειωνόταν στο αεροδρόμιο του Ελληνικού για το νέο έτος. Μέσα στο αεροπλάνο άνοιγαν σαμπάνιες και μοίρασαν στα παιδιά τσαντουλες με δωράκια από τη EuroDisney (ναι η Ολυμπιακή ήταν στα καλύτερα της την εποχή εκείνη ) . Όταν φτάσαμε στον αεροδιάδρομο μας περίμεναν τηλεοπτικα συνεργεία για να κάνουμε δηλώσεις. Εμενα δεν μου καίγονταν καρφακι ,φυσικά, έτσι εμφανίστηκα στις ειδήσεις του mega κρατώντας σφιχτά την αγαπημένη μου minnie πάνω στους ώμους του μπαμπά μου.
Την πρώτη μου τηλεοπτική εμφάνιση την τραβήξαμε με την κάμερα,όταν μεταδωθηκε σε επανάληψη το πρωί από την τηλεόραση στο δωμάτιο του Τιτάνια στην Αθήνα.
Επιφυλάσσομαι να ανεβάσω φωτογραφίες ,μόλις βρω που έχει κρύψει η μητέρα μου τα άλμπουμ!

 

[travelbreak]

Σκιάθος 1985

Πιστεύω αυτή είναι η τελευταία ιστορία του είδους που μπορώ να θυμηθώ κ έχει γούστο...

Είμαστε τέλη Ιουνίου στη Λάρισα όπου σπουδάζω στα ΤΕΙ και μετράμε ανάποδα για να τελειώσει η εξεταστική.
Βέβαια Λάρισα τέλη Ιουνίου η κατάσταση είναι σκέτη απελπισία. Η ζέστη στον κάμπο είναι αφόρητη και τα σπίτια μας μικρά και αποπνικτικά! Τα κλιματιστικά ακόμη τότε υπήρχαν μόνο στις τράπεζες!
Αλήθεια....εκείνο το καλοκαίρι έτυχε αρκετές φορές περνώντας από την Κεντρική Πλατεία να μπω για λίγο στην Εθνική Τράπεζα για να δροσιστώ...τόσο χάλια!
Τη νύχτα το δράμα κορυφωνόταν....Αφού έκανες απέλπιδες προσπάθειες για να κοιμηθείς στο τέλος το ρίχναμε στις βόλτες για να βγει όπως όπως η βραδυά...Τα χαράματα όταν κάπωωως δρόσιζε ήταν και οι μόνες ώρες που μπορούσες να διαβάσεις.
Ενα τέτοιο βράδυ λοιπόν που δεν κατάφερε να με πιάσει ο ύπνος βγήκα έξω προς την κεντρική πλατεία μήπως βρω κάποιον από την παρέα να ξημερώσω. Οντως ήταν μερικά παιδιά εκεί όλοι απελπισμένοι από την αφόρητη ατμόσφαιρα και την αυπνία-θυμάμαι ακόμη ένα παιδί που έλεγε πως έβρεξε το στρώμα του μπας και κοιμηθεί λίγο!!!
'Ετσι αυθόρμητα μέσα στην ....ινσόμνια έπεσε η ιδέα από έναν....και δεν πάμε αύριο όπως είμαστε Σκιάθο ένα διήμερο να ξεσκάσουμε και να κάνουμε και τις βουτιές μας;; Έτσι κ αλλιώς για να διαβάσουμε δεν διαβάζουμε!
Φυσικά το μεγαλύτερό μας πρόβλημα τότε δεν ήταν αν θα χάναμε κανένα μάθημα από την εξεταστική αλλά το οικονομικό. Κανένας δεν είχε παραπάνω χρήματα από τα απολύτως απαραίτητα. Προτάθηκε λοιπόν να βάλουμε ότι χρήματα έχουμε σ ένα κοινό ταμείο και να καλύψουμε όλα τα έξοδα από εκεί και την υπόλοιπη εβδομάδα να τρώμε αποκλειστικά και μόνο στη λέσχη της σχολής ότι φαγητό και να έχουν. Και μόνο μεσημέρι γιατί βράδυ δεν λειτουργούσε
(απορείς μετά γιατί δε βάζαμε δράμι!)

Αφού συμφωνήσαμε λοιπόν....πιάσαμε ένα ένα τα σπίτια των υπολοίπων της παρέας....ξυπνήσαμε όσους κοιμόντουσαν και τελικά μαζευτήκαμε ούτε λίγο ούτε πολύ 10-12 άτομα!
Αγόρια και κορίτσια, κάποιοι απλοί φίλοι, κάποιοι ζευγάρια. Εγώ συννενοήθηκα με το Νίκο. Ποιό Νίκο; ΄Ενα Νίκο που ήταν το αγόρι μου τότε. Φρέσκος μάλιστα , είχε μόνο μερικές μέρες που τα είχαμε ¨φιάξει¨και υπήρχε ενθουσιασμός. Αθηναίος αυτός, Γλυφιαδιώτης και ήταν ο μόνος από την παρέα που ήταν από πιο ευκατάσταση οικογένεια.

Την επόμενη λοιπόν μετά το μεσημέρι ξεκινήσαμε με τρένο για το Βόλο. Εκεί τσεκάραμε τα καράβια και αποφασίσαμε να μείνουμε ένα βράδυ σε παραλία του Βόλου και να πάμε Σκιάθο την επόμενη το πρωί.
Πήγαμε στα Καλά Νερά....Υποθέτω με λεωφορείο αλλά δεν το θυμάμαι καθόλου αυτό.
Φτάσαμε αργά το απόγευμα πάντως και βουτήξαμε αμέσως. Μετά το μπάνιο φάγαμε ότι είχαμε πακετάρει μαζί μας και βρήκαμε ένα ήσυχο σημείο να περάσουμε τη νύχτα. Εϊχαμε μαζί είτε σλήπιγκ μπαγκ όσοι διέθεταν....είτε κουβέρτες και σεντόνια....σκέτος καραγκιόζ μπερντέ!
Αλλά δεν είχαμε κανένα θέμα σε σχέση με τις ανέσεις. Οπου νάναι βολευόμασταν αρκεί να ήταν καλή η παρέα.
Εγώ τότε έκανα πολύ παρέα με ένα παιδί που ήταν γκέι. Ηταν πολύ ευαίσθητο παιδί και δεχόταν πολύ μπούλιγκ επειδή ήταν από της λίγο πιο θυληπρεπής γκέι αλλά στην παρέα μας ήταν όλοι κουλ και του φερόντουσαν νορμάλ. Κάποια στιγμή εξαφανίστηκε για αρκετή ώρα μαζί με τον δικό μου το Νίκο και κάπως με έζωσαν τα φίδια γιατί όταν τον γνώρισα στην παρέα , μου είχε πει ότι του άρεσε...
Αφού πέρασε καμιά ώρα και ήταν άφαντοι και μάλλον με πήραν στο ψιλό γαζί οι υπόλοιποι....εμφανίστηκαν μέσα στο σκοτάδι και ο Νίκος κρατούσε ένα μεγάλο κόκκινο τριαντάφυλλο! Εϊχε δει έναν κήπο όπως ερχόμασταν και πήρε το φίλο μου μαζί να πάει να κλέψει το λουλούδι και να μου το προσφέρει ο γλυκός μου, αααααα

Φυσικά λίγο κοιμηθήκαμε όλη τη νύχτα...Από ιστορίες και γέλια μας έπιασε το ξημέρωμα!!

Τα μαζέψαμε και πήγαμε Βόλο. Φέρρυ μπωτ και Σκιάθο!!! Πρώτη φορά πήγαινα στο νησί.
Κάναμε τις βόλτες μας, ήπιαμε τα φραπεδάκια μας και καταλήξημε σε μια κοντινή παραλία στο χωριό. Εϊχε και μια ταβέρνα εκεί και είπαμε να καθήσουμε εκεί κοντά ώστε να έχουμε και τουαλέτα όποτε χρειάζεται.
Ολη μέρα τη βγάλαμε στη θάλασσα και στην άμμο. 'Οπως έγραψαν και τα παιδιά παραπάνω ούτε λόγος για αντιηλικά....όλοι ανεξαιρέτως καήκαμε.
Μια παρέα δίπλα μας είχε ένα windsurf. Εγώ ήδη από τα 17 μου είχα μάθει εκεί που έκανα διακοπές με τους γονείς μου και το ζητήσαμε να κάνω λίγη εξάσκηση. Εϊχε άπνοια όμως και δεν μπορούσα να πάω πουθενά. Το κρατήσαμε για λίγο και έδειχνα στα υπόλοιπα παιδιά τα βασικά...ανέβαιναν επάνω σήκωναν το πανί. έχαναν την ισορροπία τους κι έπεφταν....πλάκα είχε.
Κάπου το απόγευμα πεινάσαμε....Ο διαχειριστής των οικονομικών είπε πως έφταναν τα λεφτά να πάμε να φάμε στην ταβέρνα....Κι όπερ εγένετο. Μόνο που προφανώς δεν είχαμε καμία συναίσθηση παραγγείλαμε ότι μας τραβούσε η όρεξη...Φάγαμε σκάσαμε κι όταν ήρθε κι ο λογαριασμός και πληρώσαμε ...ο ταμίας μας ενημέρωσε πως αυτά που έμειναν δεν έφταναν ούτε για ζήτω!!
Κοινώς την κάτσαμε τη βάρκα!

Μαράζι δεν το βάλαμε βέβαια, συνεχίσαμε την καλοπέραση σα να μη συμβαίνει τίποτα.
Θυμάμαι το δεύτερο βράδυ ξάπλα στην παραλία....διακόπτω.....ΘΥΜΑΜΑΙ ΛΕΩ....ΘΥΜΑΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ !!
Ακούς @Nikos86 ;;;;
Θυμάμαι λοιπόν που λέγαμε πως μπορεί να είμασταν ξάπλα στην παραλία χωρίς μία στην τσέπη αλλά βλέπαμε τον πιο όμορφο ουρανό γεμάτο αστέρια και νιώθαμε απίστευτη ελευθερία....που το καλύτερο 5στερο δε σου δίνει τέτοια αίσθηση!
Από τη μία ο ουρανός με τα άστρα, από την άλλη το αγόρι με κοιτούσε στα μάτια και μου χάιδευε τα μαλλιά, έλιωνα από το ρομάντσο η κοπέλα! Το ειδύλλιο βέβαια έληξε άδοξα μερικές εβδομάδες μετά που χωριστήκαμε για καλοκαίρι κι όταν ξαναβρεθήκαμε μας είχε τελειώσει...αλλά δε βαριέσαι...λεπτομέρεις ήταν αυτά!

Την άλλη μέρα το πρωί ξεκίνησε ο καβγάς! Πήγε ένας να πάρει φραπέδες και αγόρασε και τσιγάρα ενώ δεν είχαμε λεφτά να φάμε....Οι υπόλοιποι άρχισαν να του τη λένε... αυτός έλεγε εγώ αν δεν καπνίσω θα σκάσω. προτιμώ να μη φάω...και τελικά μοιράσαμε και τα τσιγάρα ανάμεσα στους καπνιστές.
Το μεσημέρι τα λεφτά έφταναν για ακριβώς από ...,μισό πιτόγυρο στον καθένα. Σάντουιτς με γύρο το λέμε εμείς εδώ πάνω στη Β.Ελλάδα. Τώρα το τι καταλαβαίνετε οι υπόλοιποι δεν ξέρω...
Θα μου πείτε αφού έστω κι έτσι...κάτι φάγατε...προς τι η γκρίνια;;
Εμ έλα ντε που δεν είχαμε εισητήριο επιστροφής!!! Νο money no honey....
Η διαπίστωση ήρθε πικρή ...οι εναλλακτικές πρακτικά ανύπαρκτες.
Μαζέψαμε το ...μαχαλά και βγήκαμε προς λιμάνι ελπίζοντας πως ίσως θα μας λυπηθούν και θα μας βάλουν στο πλοίο;;
Που φυσικά ούτε στο όνειρό μας. Περιμέναμε απέξω προσπαθώντας να σκεφτούμε τι μπορούσαμε να κάνουμε όταν ένα από τα παιδιά της παρέας ήρθε περιχαρής κρατώντας μερικά κατοστάρικα στα χέρια....κατοστάρικα σε δραχμές εννοώ βέβαια!!
Οπως έκοβε βόλτες έπεσε πάνω σε έναν καθηγητή μας από τα ΤΕΙ που έκανε κι αυτός γουήκεντ με τη γυναίκα του. Του εξήγησε την κατάστασή μας και καβάντζωσε τα λεφτά για τα εισητήρια δανεικά!!!

Χαχαχαχα να που τελικά σε αυτές τις ηλικίες πάντα κάτι γίνεται και ως δια μαγείας βγαίνειες από τη δύσκολη θέση!
Γυρσίσαμε στην καυτή Λάρισα και δώσαμε κανονικά τα τελευταία μαθήματα της εξεταστικής...
Γυρίσαμε ο καθένας σπίτι του στον τόπο του χωρίς φυσικά οι γονείς μας να μάθουν ποτέ για το σκασειαρχείο....
Τα καλά της εποχής προ κινητών! Δεν μπορούσαν να σε βρουν είχες την πολυτέλεια να χαθείς...
Τη σήμερον ημέρα, κάθε λίγο και λιγάκι τηλέφωνο, δκάει κ κανά στόρι στο ινσταγκράμ....δεν γίνεται να κρυφτείς κάπου θα την πατήσεις!

Τώρα που τα γράφω τα θυμάμαι και χαμογελάω...από τις όμορφες τρελίτσες της φοιτητικής μου ζωής!

Μπράβο @evaT . Πολύ όμορφη περιγραφή. Όσο τη διάβαζα μου ερχόταν που και που στιγμιότυπα της δικής μου ζωής, αντίστοιχα με αυτά που περιγράφεις.
Αν συνεχιστεί το θέμα θα έχω αρκετά να πω. Μόνο στο οικονομικό είναι που δεν είχα συνήθως πρόβλημα. Όχι τόσο γιατί γενικά είχα χρήμα, αλλά πάντα είμαι ορθολογιστής και ξέρω να μην ξεμένω. Ας πούμε, όταν κάπνιζα δε θυμάμαι ποτέ να έμεινα από τσιγάρα. Πάντα υπολόγιζα πόσα μου χρειάζονται.
Στίψε το μυαλό σου, κάτι άλλο θα θυμηθείς. Δε χρειάζεται να είναι σπουδαία ιστορία. Μόνο να μας βάλει στο κλίμα.

 

[travelbreak]

1982-83: Εκδρομή στο Πήλιο​

Παραμονή πρωτοχρονιάς 1983 και η σημερινή μου σύζυγος δούλευε σε γνωστό κατάστημα της Σταδίου στην Αθήνα μέχρι αργά. Μόλις τέλειωσε τη δουλειά την περίμενα με τα πράγματα και φύγαμε για το σιδηροδρομικό σταθμό Λαρίσης. Είχαμε προετοιμαστεί να πάμε στο Πήλιο για ένα τριήμερο. Πρωτοχρονιά ήταν μέρα Σάββατο και η Δευτέρα πρέπει να ήταν αργία ή είχε πάρει άδεια η Ντίνα. Εμείς φεύγαμε Παρασκευή και θα είχαμε τρεις διανυχτερεύσεις στο μικρό μας ταξίδι.

Σύμφωνα με το πάντα σεβαστό πρόγραμμα των τρένων της εποχής θα φτάναμε στο Βόλο με το τρένο κατά τις έντεκα. Εγώ όλο κοιτούσα το ρολόι να δω αν πάει σύμφωνα με το πρόγραμμα. Όλο και καθυστερούσε. Τόχα δει το όνειρο, θα κάναμε πρωτοχρονιά στο τρένο. Και έτσι έγινε! Κάναμε πρωτοχρονιά μέσα σε ένα σχεδόν άδειο τρένο. Οι ελεγκτές έρχονταν ένας ένας και μας εύχονταν καλή χρονιά. Καλά να είναι οι άνθρωποι, αλλά ήταν από τις χειρότερές μου. Το τριήμερο πάντως πήγε μια χαρά.

Φτάσαμε στο Βόλο μέσα στην άγρια κρύα νύχτα και βρήκαμε ένα δωμάτιο σε ένα ξενοδοχείο εκεί κοντά και περάσαμε τη βραδιά. Τόσο μοναχική πρωτοχρονιά έκανα χρόνια να περάσω. Τα τελευταία χρόνια όμως έτσι τις περνάμε στα ταξίδια που κάνουμε. Ας όψεται ο κορωνοϊός που φέτος την περάσαμε κανονικά σαν άνθρωποι!

Την άλλη μέρα πήγαμε με το αστικό μέχρι ένα σημείο. Δεν είχε συγκοινωνία γιατί είχε πέσει πολύ χιόνι. Από εκεί σταμάτησε και μας πήρε κάποιος καλός άνθρωπος μέχρι τα Χάνια. Ο τύπος που μας πήρε ήταν ταξιτζής και το έκανε για να είναι πιο βαρύ το αυτοκίνητο και να μην κολλήσει στα χιόνια (προφανώς δεν είχε αλυσίδες). Κι αν κολλούσε, θα είχε και τέσσερα χέρια παραπάνω για να τον σπρώξουν.

Στα Χάνια, άντε τώρα να βρεις ξενοδοχείο. Όλα γεμάτα. Και πάνω που είχαμε απογοητευτεί πάμε σε ένα τελευταίο. Τυχεροί είστε, μας λέει μια κυρία, μόλις έχουμε μια ακύρωση λόγω του χιονιού. Τέλειο δωμάτιο. Περάσαμε δυο βραδιές με ζέστη και σπετζοφάι. Όλο βόλτες κάναμε εκεί γύρω γιατί με τόσο χιόνι δεν μπορούσες να πας πουθενά. Δεν είχαμε πρόβλημα. Με τη Ντίνα μόλις δυο μήνες γνωριζόμασταν, οπότε είχαμε πολλά να πούμε. Τώρα είναι το πρόβλημα! Τότε εγώ μόλις είχα γυρίσει από μια εβδομάδα ταξίδι στην Αίγυπτο, που είχα πάει τα Χριστούγεννα. Γι’ αυτό λέω: είχαμε πολλά να πούμε.

Οι δυο μέρες πέρασαν γρήγορα (δεν πιστεύω να θέλετε λεπτομέρειες, άλλωστε δεν θυμάμαι πολλά) και τη Δευτέρα μαζέψαμε τα πράγματά μας και βγήκαμε στο δρόμο. Τα χιόνια εκεί. Αυτοκίνητο κανένα. Δεν πειράζει! Χάνια- Βόλος 24 χλμ. Κατηφόρα είναι, αλλά το πρόβλημα ήταν τα χιόνια που δε σε άφηναν να πας γρήγορα. Κάναμε 2-3 χιλιόμετρα χωρίς να μας ενοχλεί, αφού δεν κρατούσαμε φαίνεται πολλά μπαγκάζια. Και εκείνη την ώρα εμφανίζεται ένα αυτοκίνητο, ένα όπελ καντέτ ας πούμε. Και ο τύπος σταματά. Ήταν ένα ζευγάρι και μας λυπήθηκαν. Ίσως κι αυτοί να ήθελαν λίγο βάρος παραπάνω για ασφάλεια. Καλά, δεν το κάνουν όλοι από συμφέρον.

Τους ρωτάμε, που πάτε; Αθήνα, μας λένε. Ω! Τι σύμπτωσις! Κι μείς εκεί πάμε. Ε, ναι αλλά εμείς θα σταματήσουμε σε κάτι φίλους στο Βόλο και θα φύγουμε αργότερα, και δεν ξέρουμε και τι ώρα. Εννοείται ότι αν υπήρχαν κινητά θα τους έδινα το δικό μου και θα περίμενα να μας πάρουν όταν θα έφευγαν. Αν και πιστεύω ότι ήταν πρόφαση, γιατί προτιμούσαν να ζήσουν κι αυτοί τον (παράνομο) έρωτά τους. Δεν είχαν σκοπό να μας πάρουν. Όμως μας άφησαν στο ΚΤΕΛ (δεν την ξαναπαθαίνουμε με το τρένο) και τους ευχαριστήσαμε, και καλό κατευόδιο.

Εγώ αφήνω τη Ντίνα στο ΚΤΕΛ και τρέχω στο ξενοδοχείο που είχαμε μείνει το πρώτο βράδυ, γιατί είχα ξεχάσει την ταυτότητά μου. Την παίρνω και στο γυρισμό ένα όπελ καντέτ σταματά δίπλα μου:
Έλα μέσα μου λένε, θα σας πάμε Αθήνα. Δεν τους βρήκαμε τους φίλους μας.
Τι να πω! Άμα σε θέλει, δεν το χάνεις με τίποτα. Πήραμε και τη Ντίνα και φτάσαμε στην ώρα μας στην Αθήνα.
Το άσπρο μπουφάν στις φωτογραφίες το είχα αγοράσει από την Αυστρία στο δεύτερο inter-rail που έκανα.
Πάντως φαίνομαι κλασικός φοιτητής της εποχής!

 

[travelbreak]

Στη Ζάκυνθο δυο φοιτητές με δυο Ελβετίδες 1982​

Η φοιτητική ζωή που ζούσα καλά τα πήγαινε. Δε βιαζόμουν να τελειώσω τη σχολή γιατί περνούσα μια χαρά και όταν έβρισκα παρέα πήγαινα εδώ κι εκεί. Γι αυτό λέω ότι έχω να γράψω πολλά εδώ για μικρές παλιές ιστορίες.

Έχω ένα κολλητό από τότε, το Νίκο, που το σωτήριο έτος 1982 είχε δεσμό με μια Ελβετίδα, τη Ρουτ. Αυτούς τους δυο τους έχω αναφέρει ξανά στην ιστορία μου με inter-rail, εδώ, 23 Απριλίου 1981.

Ο Νίκος είχε καιρό να δει την κοπέλα του και θα πήγαινε Ελβετία στο τέλος Οκτωβρίου.

Δεν έρχεσαι κι εσύ; μου λέει.

Γιατί όχι; απαντώ.

Όμως στα μέσα του μήνα έρχεται ξαφνικά η Ρουτ με τη Ντανιέλλα. Κανένα πρόβλημα. Τότε δεν υπήρχε αεροπλάνο. Όλα με το τρένο γινόταν, γι αυτό δεν είχαμε βγάλει εισιτήρια. Όταν ήρθαν μου λέει ο Νίκος να πάμε όλοι μαζί σε κάποιο ελληνικό νησί. Το έπιασα το υπονοούμενο, μόνος ήμουν τότε. Μεταξύ των τόσων νησιών, αποφασίσαμε να πάμε τα κορίτσια στην Ζάκυνθο.

Πρώτη βραδιά στην πόλη και την επομένη νοικιάζουμε δωμάτια στις Αλυκές. Δεν είχαμε πρόγραμμα, μπορεί να μέναμε 5 μέρες, μπορεί και δέκα. Αυτό είναι ρε παιδιά!!! Ακούνα ματάτα.

Η Ντανιέλλα δε μου άρεσε πολύ, αλλά ούτε κι εγώ φαίνεται της άρεσα. Να μην παραπονιέται όμως ότι οι Έλληνες δεν είμαστε φλογεροί. Ίσως δεν είμαι και «άντρας παλιάς κοπής», που είναι στη μόδα να λέγεται πρόσφατα. Είχε πλάκα γιατί μέναμε στο ίδιο δωμάτιο και κάθε βράδυ πήγαινε πρώτη για ύπνο και το έπαιζε ψόφια όταν πήγαινα εγώ. Είχαμε και τον ιδιοκτήτη των δωματίων, τον Βαγγέλη να μας τρελαίνει κάθε βράδυ με τις ιστορίες του από ταξίδια και γκόμενες. Αν έγραφε στο Travelstories θα είχε πολλά να πει, αλλά τα περισσότερα θα ήταν μούσια. Μια μέρα μας λέει να μείνουμε το βράδυ στην αυλή του γιατί θα έφερνε κάτι αμερικάνες που γνώρισε. Ήθελε να έχει κι άλλους μαζί για να του είναι πιο εύκολο. Τελικά δεν ήρθαν.
Η επόμενη φωτογραφία μου είνια από εκεί που μέναμε.

Οι Ελβετίδες άστα να πάνε: είχαν κάνει κόμμα και μερικές φορές μας κρατούσαν μούτρα για τις πλάκες που τους κάναμε. Βασικά η Ρουτ ήξερε τη νοοτροπία μας, αλλά για να μην φανεί ότι μένει μόνη της η άλλη, έκανε και αυτή τη θυμωμένη.

Περνούσαν οι μέρες με μπανάκι (καλός ήταν ο καιρός) και γυμναστική από τους άντρες. Όλες τις μέρες στις Αλυκές μείναμε και μόνο εγώ έκανα κάποιες «εκδρομές» με τα πόδια εκεί γύρω. Κι εκεί που σκεφτόμασταν να πάμε και πουθενά αλλού για λίγες ακόμα μέρες, έρχεται τηλέφωνο στο Νίκο να πάει στην Αθήνα γιατί ήταν εφορευτική επιτροπή στις Δημοτικές εκλογές στις 24 του μήνα. Έτσι εγώ με το Νίκο φύγαμε και οι δυο κοπέλες έμειναν για κάμποσο στο νησί.

Μια από τις βραδιές που καθόμασταν στην αυλή του Βαγγέλη, οι Ελβετίδες άρχισαν να μας κατηγορούν ότι οι Έλληνες κάνουμε όλο καμάκι. Τότε ο Νίκος τους λέει: Ναι, μπορεί όμως να κατακτούν οι τουρίστριες το σώμα μας, αλλά όχι την καρδιά μας. Η Ντανιέλλα κοίταζε περίλυπη και λέει: Στην Ελβετία, κατακτάς εύκολα την καρδιά τους αλλά δύσκολα το σώμα τους! Απ’ ό,τι έμαθα αργότερα είχε καημό γιατί ένας δεσμός που είχε στην χώρα της μάλλον είχε τέτοιο θέμα.

Μια μέρα με το Νίκο κάναμε διαγωνισμό για το ποιος θα σκοτώσει περισσότερες μύγες. Είχε τόσο πολλές και οι Ελβετίδες μας έλεγαν δολοφόνους. Δεν άφηναν και το Νίκο να σκοτώσει κάτι αράχνες στο δωμάτιό του. Εμείς λοιπόν ορισμένες μύγες τις πετούσαμε πάνω στον ιστό για να ταΐζουν τα μικρά τους. Παρ’ ολ’ αυτά ο Νίκος έμεινε με τη Ρουτ μερικά χρόνια.

Όμως επειδή είναι μικρή η ιστορία θα συμπληρώσω κάτι σχετικό. Είμασταν ένα χρόνο πριν τη Ζάκυνθο με ένα φίλο μου, το Γιάννη, στη Σίφνο. Ο Γιάννης κάνει ένα καμάκι μια βραδιά σε μια ξένη κοπέλα. Όταν έρχεται στην ελιά που κοιμόμασταν τον περίμενα και τον ρωτώ τι έγινε. Καλά, μου λέει, δώσαμε ραντεβού για αύριο το απόγευμα. Όμως άκου να δεις σύμπτωση: έχουμε γεννηθεί ίδια μέρα ακριβώς και ίδιο χρόνο! Φοβερό! Και κάτι άλλο: σε ξέρει. Με ξέρει; Από πού; Από τη Ζυρίχη που είχες πάει το περασμένο Πάσχα να δεις το Νίκο με την Ρουτ. Είναι κολλητές.

Εντάξει, δε με θυμόταν, ούτε κι εγώ. Είχε έρθει μαζί με κάτι φίλες της ένα απόγευμα στο σπίτι της Ρουτ που μέναμε. Δεν ξέρω γιατί ήρθαν όλες αυτές εκεί, αλλά εμείς οι άντρες με ένα ακόμα Τούρκο που βρέθηκε εκεί, πήγαμε σε μια αλάνα και παίξαμε ποδόσφαιρο. Θυμόταν τη φάση και την είπε στο Γιάννη. Ότι δηλαδή πήγε στο σπίτι της Ρουτ που ήταν ο φίλος της με δυο δικούς του από την Ελλάδα. Η κουβέντα για τη Ρουτ ήρθε στην κουβέντα τους γιατί του είπε τη σχολή που σπούδαζε και ο Γιάννης ήξερε ότι η Ρουτ ήταν στην ίδια σχολή.

Την άλλη μέρα όμως το Γιάννη τον έστησε στο ραντεβού. Ουσιαστικά δεν την ξανάδε. Όταν ρώτησα τη Ρουτ, μετά από μήνες, τι ρόλο έπαιζε η φίλη της και έστησε το Γιάννη, μου είπε ότι ο Γιάννης ήταν αργός. Δε μπορούσε να τον περιμένει. Είχε έρθει μόνο για 7 μέρες στην Ελλάδα και δεν πρόλαβε να πάει παρά με μόνο οκτώ άντρες! Πέρα για πέρα αληθινό. Και μετά μας έλεγε στη Ζάκυνθο ότι είμαστε μεγάλα καμάκια. Άσε ρε Ρουτ. Εμείς φταίγαμε;

 

[depy!!!]

Θυμόμουν Νέα Εγνατία, αλλά ίσως κάνω λάθος. Της γειτονιάς και συ;

Κι εγω κοντα σας περνουσα τα καλοκαιρια μου. Εμενε ο παππους και η γιαγια απεναντι απο την αλανα, στο τερμα των λεωφορειων της Βουλγαρη. Μαντινειας λεγοταν παλια, Δημητριου Γλυνου επειτα...... Εχω πολυ ομορφες αναμνησεις....

 

[panpan]

Κι εγω κοντα σας περνουσα τα καλοκαιρια μου.

Ευκαιρία να μας γράψεις μια ιστοριούλα.