varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 6.661
- Likes
- 13.733
Α ειχα βρει τρομερο παιχνιδι για να οδηγω απερισπαστη απο την παιδικη λογοδιαρροια "Οποιος μιλησει πρωτος χανει" Τελειο
-
Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Μάρτιος - Οκτώβριος 2021 !
alma
Member
- Μηνύματα
- 4.297
- Likes
- 18.463
Ο γιος φίλης ρωτάει "φτάσαμε;" ακριβώς μόλις το ΙΧ τους φτάσει στην πρώτη γωνία ξεκινώντας από το σπίτι.Εμένα μου έμεινε αξέχαστη η αμέσως επόμενη ηλικία, δηλαδή ας πούμε ο γιος κάπου στα 10 και η μικρή 7, ο μεγάλος με ακατάσχετη λογοδιάρροια και ακόμη μεγαλύτερη περιέργεια, ρωτούσε για τα πάντα συνεχώς, γιατί το ένα γιατί το άλλο, θυμάμαι οδικό όχι πολύ μακρινό, ας πούμε γύρω στις 3 ώρες να τον έχει πιάσει ντελίριο να μάθει για τις μαύρες τρύπες του διαστήματος, για τα ευγενή αέρια, για τα γεωλογικά φαινόμενα και δεν ξέρω και γω τι άλλο, μέχρι που εγώ έσφιγγα τα δόντια για να μην αρχίσω να κοπανιέμαι πάνω στο τιμόνι από το πρηξίδι κ αυτός να αναρωτιέται πως γίνεται να ζω ήρεμη δίχως να γνωρίζω τόσο σημαντικά ζητήματα
Για την ιστορία στην εφηβεία επιτέλους το βούλωσε και ησύχασε το κεφάλι μας και τελικά έγινε το καλύτερο παιδί, πλέον για να του πάρεις κουβέντα πρέπει να ευθυγραμμιστούν οι πλανήτες, προτείνω να δημιουργήσουμε ειδικό νήμα στο ταξίδι με παιδιά (αν δεν έχουμε) και να λέμε οι γονείς τι μας στιγμάτισε. Εχουμε δώσει άπειρο χώρο στα παιδιά τραύματα και καθόλου στα δικά μας επειδή εμείς είμαστε ενήλικες και ήταν επιλογή μας;
Δεν θες να ξέρεις πόσες φορές το ρωτάει μέχρι όντως να φτάσουν...
poised
Member
- Μηνύματα
- 1.139
- Likes
- 9.226
Μέλνικ, Ρίλα, Σόφια
Το πρωί ξυπνήσαμε σχεδόν από θαύμα πιο αργά απ' ότι περίμενα και το πήγαμε χαλαρά.
Τα παιδιά (τα δικά μας μόνο ή όλα σε αυτή την ηλικία?) γενικά έχουν βιολογικό ρολόι ακριβείας, αν έχουν μάθει να ξυπνάνε 7, στις 7 θα ξυπνήσουν και το σαββατοκύριακο και κάθε άλλη μέρα που εσύ σαν γονιός θες "πέντε λεπτάκια ακόμα" (ή πέντε ώρες - αν σε άφηναν). Και καλά να ξυπνήσουν και να μιλάνε/τραγουδάνε/παίζουν, τα αγνοείς και λίγο μέχρι να σου σπάσουν τα νεύρα. Το χειρότερο είναι ο μικρός με το "μπαμπά ΚΑΚΑ, μπαμπά ΚΑΚΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ" που για να αποφύγεις τον κίνδυνο να ξεσκατώνεις παιδί, ρούχα, σεντόνια και κάνα τοίχο πετάγεσαι να προλάβεις ότι προλαβαίνεις.
Εκείνη τη μέρα λοιπόν για κάποιο άγνωστο αλλά βολικό λόγο, είχαν κοιμηθεί παραπάνω. Ειδικά η μεγάλη με την οποία κοιμόμουν εγώ και που είναι πιο επίφοβη, πχ ξυπνάει στις 5 και απαιτεί μετά να πάει να παίξει γιατί "χόρτασε" και "γιατί να κοιμηθεί αφού δεν έχει ύπνο", το είχε πάει απροβλημάτιστα σερί.
Η γυναίκα μου όμως μου είπε ότι είχε κάνει μαύρο ύπνο. Ο μικρός όλο το βράδυ κουνιόταν, άλλαζε θέση, ανέβαινε πάνω της, κλότσαγε, μιξόκλαιγε και γενικά κάτι του έφταιγε αλλά δεν το είχε βρει, οπότε την άφησα να το πάρει σιγά σιγά το ξύπνημα αναλαμβάνοντας τα μικρά. Ξεκινήσαμε το κατούρα, σκουπίσου, όχι αυτό, μη το πετάς εκεί, ΑΣΤΟ είπα, έλα εδώ, όχι δε θα βάλεις την οδοντόκρεμα μόνη σου, ΑΣΤΟ ΛΕΩ, είδες τι έκανες τώρα και μετά τη προετοιμασία του πρωινού, όσο αυτά παίρνανε τα σουπλά του σπιτιού από εδώ και εκεί και μαλώνανε γιατί το ένα ήθελε εκείνο που το άλλο δεν έδινε. Χαρούμενες στιγμές μέχρι που τους έβαλα το φαγητό μπροστά και ξεχάστηκαν όλα. Το ένα έριξε το μισό ποτήρι γάλα στο τραπέζι και λίγο στο πάτωμα πάνω που ο περήφανος πατέρας νόμιζε πως τα είχε φέρει βόλτα και ήταν έτοιμος να πιει την πρώτη γουλιά καφέ του. Παιδάκια μωρέ, μόνο χαρές δίνουν.
Με τα πολλά ξεκινήσαμε. Ταλαιπωρηθήκαμε να βγούμε από το χωριό, κάτι έργα είχαν κλείσει ένα δρόμο και από τον άλλο που πήγαμε πέσαμε σε λαϊκή μπαίνοντας ανάμεσα στους πρώτους πάγκους που δε φαινόντουσαν γιατί είχε στροφή. Οι ντόπιοι κοιτάγανε περίεργα, λες και μπορούσαμε να το ξέρουμε εμείς χωρίς πινακίδα ή κάτι άλλο. Αναστροφή, βρήκαμε από που να πάμε μυρίζοντας λίγο τα νύχια μας και μία ώρα μετά (ή λιγότερο) περνάγαμε τα σύνορα, χωρίς να χρειαστεί στάση λόγω σένγκεν πια.
Το GPS μας έλεγε να βγούμε από την βουλγαρική εθνική στην πιο "ψηλά" έξοδο για Μέλνικ αλλά αποφάσισα να βγω νωρίτερα. Η απόσταση ήταν πιο σύντομη αλλά με τον ίδιο ή λίγο χειρότερο χρόνο άφιξης, οπότε κατάλαβα ότι θα ήταν χειρότερος δρόμος. Όμως δε βιαζόμασταν οπότε γιατί όχι να δούμε κάτι διαφορετικό, θα παίρναμε τον άλλο δρόμο αργότερα στην έξοδο.
Στο δρόμο σε ένα σημείο στη μέση του πουθενά βρήκαμε πολλά πρόχειρα παρκαρισμένα αυτοκίνητα στις άκρες σαν να γινόταν κάτι. Σταματήσαμε λίγο και είδαμε κάτι σαν γιορτή με παραδοσιακούς χορούς και μάλλον live μουσική. Αποφασίσαμε να σταματήσουμε, πάει να ανοίξει η γυναίκα μου την πόρτα και... δεν μπορούσε. Φύσαγε ένας λυσσασμένος κρύος αέρας που το έκανε πολύ δύσκολο, ήθελες 2-3 φορές την κανονική δύναμη και μετά υπήρχε κίνδυνος να την πάρει ο αέρας και να την σπάσει όταν ανοίξει. Μέχρι να βγάλουμε τα παιδιά ένα ένα, να τα πάμε στην απάνεμη πλευρά του αυτοκινήτου, να τα ντύσουμε σωστά για το κρύο και αέρα, κλπ, σταμάτησε η μουσική. Όταν φτάσαμε στον χώρο, ένα οινοποιείο, είχαν τελειώσει τις δραστηριότητες, αλλά κάτσαμε λίγο γιατί είχε κόσμο και γιατί άμα τα ξεσηκώσεις να τα βγάλεις από το αμάξι δε ξαναμπαίνουν εύκολα.
Είχαν κάτι κιμωλίες που ζωγράφιζαν στο πάτωμα, πήραν και τα δικά μας, αν δεν ήταν το κρύο και ο αέρας καλά θα ήταν αλλά δε στεκόσουν εύκολα. Το ένα ξαφνικά ανακοίνωσε ότι ήθελε τουαλέτα, εξαιρετικά βολικό που το έπιασε εκεί, πήγαμε και το "δε-θέ-λω, αφού σου λέω, ΔΕΝ-Ε-ΧΩ-ΠΙ-ΠΙ" άλλο, το οποίο φυσικά μόλις υποχρεώθηκε να κάτσει στην τουαλέτα έκανε καμπόσο, γλιτώνοντάς μας από την ανάγκη άμεσης στάσης στα χωράφια ίσως 5' αφού θα ξεκινάγαμε και που θαυματουργά "θα είχε".
Από εκεί το Μέλνικ ήταν κοντά, κάνα 20λεπτο. Βρήκαμε πάρκιν σχετικά εύκολα (πρέπει να ήταν η ώρα γιατί μετά δεν υπήρχε πουθενά θέση) και κάναμε μία βόλτα στο (σχετικά) γραφικό χωριό το οποίο εγώ είχα ξαναδεί. Δεν πήγαμε στο επισκέψιμο σπίτι/βίλα γιατί δεν πεθαίνουμε κιόλας αλλά επιπλέον γιατί είχε ανηφόρα και εκεί θα ήταν δύσκολο να διαχειριστούμε τα πιτσιρίκια δίπλα σε αντίκες, μη κάνουμε και καμία ζημιά και την πληρώνουμε.
Είχα υπολογίσει το φαγητό σε άλλη στάση, αλλά είχαμε αργήσει να ξεκινήσουμε το πρωί, είχαμε καθυστερήσει και στο οινοποιείο, οπότε ήταν καλύτερα να φάμε εκεί που είχαμε. Ήταν πιο τουριστικά αλλά μετά μπορεί να μην βρίσκαμε εύκολα και να ζοριζόμασταν με τα "πεινάω". Μπήκαμε σε ένα με βάση τις κριτικές, όμορφος χώρος, με το φαγητό δε πεθάναμε κιόλας. Γνώριμες γεύσεις, κακό δεν το έλεγες αλλά δεν ήταν και τίποτα τρομερό και μάλλον ψιλοακριβό για τα δεδομένα της χώρας. Φύγαμε όταν τα παιδιά άρχισαν να γίνονται ασυγκράτητα στο χώρο, μην ενοχλούμε και τους άλλους. Ο καιρός έξω ήταν πιο βαρύς από πριν, το πήγαινε για βροχή, αλλά είχαμε υποσχεθεί στα παιδιά κούνιες - αν βρίσκαμε - και δυστυχώς είδαν την μία του χωριού λίγο πιο πέρα από εκεί που είχαμε παρκάρει, οπότε "βρήκαμε" και όπως λέει μην υποσχεθείς του αγίου και του παιδιού. Πέντε δέκα λεπτά μετά άρχισαν οι ψιχάλες και τα πήραμε σηκωτά γιατί δε θέλανε να φύγουν, δεν είχαν προλάβει να βαρεθούν και γκρίνιαζαν ότι είχαμε κάτσει λίγο.
Από εκεί η επόμενη στάση ήταν στο μοναστήρι της Ρίλα. Το ένα κοιμήθηκε γρήγορα στην καρέκλα ενώ το άλλο ήταν σε υπερδιέγερση, τραγουδώντας μόνο του, ρωτώντας πράγματα "θυμάσαι τότε που πήγαμε στο καράβι;", "ναι, τι;", "είχε και αυτοκίνητα". Ευχαριστώ για την ενημέρωση. Με τα πολλά ξεράθηκε και αυτό και ααααχ, ησυχία.
Η διαδρομή ήταν ωραία, αυτό το θυμόμουν από παλιότερα που είχα πάει με την μηχανή, δεν θυμόμουν όμως ότι είχε τόσο δρόμο να φτάσεις πάνω. Φτάσαμε στο μοναστήρι με 4 βαθμούς εξωτερική θερμοκρασία και τα χιόνια λίγο πιο ψηλά στα βουνά. Τα παιδιά κοιμόντουσαν ακόμα, εγώ θυμόμουν ότι την άλλη φορά το είχα δει σε φάση ψεκάστε-σκουπίστε-τελειώσατε, γιατί εκτός από το χώρο και την κεντρική εκκλησία δεν είχε κάτι. Μέχρι να αποφασίσουμε αν θα μείνει ο ένας στο αμάξι να το δει ο άλλος μη ξυπνήσουμε τα παιδιά, ήρθε ο παρκαδόρος που ζήτησε 5 λέβα παρόλο που δεν είχαμε παρκάρει ακόμα και με την ομιλία ξύπνησαν τα παιδιά. Λέβα δεν είχαμε βγάλει ακόμα, δε πειράζει, 3 ευρώ λέει. Τα πήρε, τι να κάνουμε.
Ντύσαμε τα παιδιά για άλλη μία φορά, η μικρή βρήκε και τα γάντια της μέσα στο μπουφάν (που χρειάζονταν) και χάρηκε πολύ, τα έδειχνε παντού, μπήκαμε, είδαμε το μεγάλο "χριστουγεννιάτικο" δέντρο στην αυλή, ξεκίνησε ένα παγωμένο χιονόνερο, βγάλαμε κάτι φωτογραφίες έτσι να πιάσουν τόπο τα 3 ευρώ και να κόψει η βροχή και φύγαμε πάλι.
Στο κατέβασμα με τα παιδιά γεμάτα ενέργεια από τον ύπνο χρειαζόμασταν μία ακόμα στάση γιατί δε θα τη βγάζανε ως Σόφια. Στο Κοτσερίνοβο, το τελευταίο χωριό πριν την εθνική βρήκα στο χάρτη παιδική χαρά. Σταματήσαμε στη κεντρική πλατεία του χωριού, προσπάθησα να βγάλω λεφτά από το ΑΤΜ αλλά δε με άφησε και μπήκαμε στο μίνι μάρκετ να πάρουμε γιαούρτι για το απογευματινό των παιδιών ελπίζοντας πως θα έχει POS. Όμως κάναμε λάθος, αντί για το μίνι μάρκετ μπήκαμε στην διπλανή πόρτα που ήταν ένα μαγαζί με φτηνά ρούχα και κακής ποιότητας τζέρτζελα, με το που μπήκα κατάλαβα το λάθος αλλά όρμησαν τα παιδιά μέσα και ντράπηκα να κάνω μεταβολή. Τα παιδιά άρχισαν να σηκώνουν τα παιχνίδια που έβλεπαν "μπαμπά θέλω αυτό", βρήκα ευκαιρία να ρωτήσω την κυρία αν έπαιρνε κάρτα, μου είπε όχι, οπότε με αυτή τη δικαιολογία φύγαμε και μπήκαμε δίπλα στο μινι μάρκετ.
Μας πήρε αρκετή ώρα να βρούμε αρχικά ποιο είναι το γιαούρτι και στη συνέχεια να μην έχει ζάχαρη, τα καταφέραμε, πήγαμε στο ταμείο και πληρώσαμε με κάρτα (είχα δει ότι είχε POS όταν μπήκα). Της ζητήσαμε κουταλάκι, είπε πως δεν είχε, το έκανα παντομίμα δεν το καταλάβαινε, το βάλαμε στο google translate - γύρευε τι έβγαλε γιατί είπε πως δεν έχει, όμως βλέπαμε πίσω από το ταμείο ότι υπήρχαν, οπότε με επιμονή τα δείξαμε και κατάλαβε και μας έδωσε.
Η παιδική χαρά ήταν σε καλή κατάσταση για τα δεδομένα του φτωχού χωριού, παίξανε τα παιδάκια, φάγανε και το γιαουρτάκι και είπαμε να φύγουμε. Όχι βέβαια πριν πάρουμε ένα καφέ και ίσως τίποτα φαγώσιμο για την επόμενη μέρα σε ένα κατάστημα που φαινόταν για φούρνος, όμως δεν ήταν ακριβώς (δε κατάλαβα τι ήταν, κάτι σα μεγάλο περίπτερο ήταν μέσα) και τελικά δεν δεχόταν κάρτα. Η μικρή είχε προλάβει να ζητήσει 2-3 γλυκοφαγώσιμα που της είχαν γυαλίσει (και δε θα παίρναμε είτε είχαμε μετρητά είτε όχι), οπότε πριν φύγουμε η καλή κυρία του μαγαζιού της χάρισε ένα γλειφιτζούρι. Και το κωλόπαιδο αμέσως φώναξε και τον αδερφό της να έρθει να πάρει και αυτός, κόκκινος εγώ από ντροπή, άσε που δε τα αφήνουμε να τρώνε γλειφιτζούρια, τζάμπα πήγε.
Φτάνοντας στην Σόφια βρήκαμε ένα ανοικτό lidl, πήγαμε γιατί ήταν σάββατο και δε ξέραμε τι να περιμέναμε για την επόμενη, ξεχαρμάνιασαν πάλι τα μικρά στο πάρκιν (ευτυχώς στη Σόφια έκανε καλό καιρό) και καταλήξαμε στο σπίτι λίγο μετά τις 8 που δε χρειαζόταν να πληρώσουμε το πάρκιν στο δρόμο, βρήκαμε και θέση έξω ακριβώς από την είσοδο, τέλεια.
Δυσκολευτήκαμε να βρούμε ανοιχτό μαγαζί για φαγητό σε απόσταση περπατήματος, έπεσε αρκετή γκρίνια γιατί κάποια ήταν κλειστά, κάποια γεμάτα, τελικά πήγαμε σε ένα που ήταν λίγο κυριλέ αλλά άξιζε και το φαγητό ήταν ενδιαφέρον. Στο γυρισμό φυσικά ο μικρός αρνήθηκε να περπατήσει, στο πήγαινε είχε λόγο να πάρει τα πόδια του, στο έλα κανέναν, οπότε πήρε αγκαλιά τον μπαμπά ταξί.
Γυρίσαμε, τακτοποιηθήκαμε και κοιμηθήκαμε. Καλά πήγε για πρώτη μέρα.
Το πρωί ξυπνήσαμε σχεδόν από θαύμα πιο αργά απ' ότι περίμενα και το πήγαμε χαλαρά.
Τα παιδιά (τα δικά μας μόνο ή όλα σε αυτή την ηλικία?) γενικά έχουν βιολογικό ρολόι ακριβείας, αν έχουν μάθει να ξυπνάνε 7, στις 7 θα ξυπνήσουν και το σαββατοκύριακο και κάθε άλλη μέρα που εσύ σαν γονιός θες "πέντε λεπτάκια ακόμα" (ή πέντε ώρες - αν σε άφηναν). Και καλά να ξυπνήσουν και να μιλάνε/τραγουδάνε/παίζουν, τα αγνοείς και λίγο μέχρι να σου σπάσουν τα νεύρα. Το χειρότερο είναι ο μικρός με το "μπαμπά ΚΑΚΑ, μπαμπά ΚΑΚΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ" που για να αποφύγεις τον κίνδυνο να ξεσκατώνεις παιδί, ρούχα, σεντόνια και κάνα τοίχο πετάγεσαι να προλάβεις ότι προλαβαίνεις.
Εκείνη τη μέρα λοιπόν για κάποιο άγνωστο αλλά βολικό λόγο, είχαν κοιμηθεί παραπάνω. Ειδικά η μεγάλη με την οποία κοιμόμουν εγώ και που είναι πιο επίφοβη, πχ ξυπνάει στις 5 και απαιτεί μετά να πάει να παίξει γιατί "χόρτασε" και "γιατί να κοιμηθεί αφού δεν έχει ύπνο", το είχε πάει απροβλημάτιστα σερί.
Η γυναίκα μου όμως μου είπε ότι είχε κάνει μαύρο ύπνο. Ο μικρός όλο το βράδυ κουνιόταν, άλλαζε θέση, ανέβαινε πάνω της, κλότσαγε, μιξόκλαιγε και γενικά κάτι του έφταιγε αλλά δεν το είχε βρει, οπότε την άφησα να το πάρει σιγά σιγά το ξύπνημα αναλαμβάνοντας τα μικρά. Ξεκινήσαμε το κατούρα, σκουπίσου, όχι αυτό, μη το πετάς εκεί, ΑΣΤΟ είπα, έλα εδώ, όχι δε θα βάλεις την οδοντόκρεμα μόνη σου, ΑΣΤΟ ΛΕΩ, είδες τι έκανες τώρα και μετά τη προετοιμασία του πρωινού, όσο αυτά παίρνανε τα σουπλά του σπιτιού από εδώ και εκεί και μαλώνανε γιατί το ένα ήθελε εκείνο που το άλλο δεν έδινε. Χαρούμενες στιγμές μέχρι που τους έβαλα το φαγητό μπροστά και ξεχάστηκαν όλα. Το ένα έριξε το μισό ποτήρι γάλα στο τραπέζι και λίγο στο πάτωμα πάνω που ο περήφανος πατέρας νόμιζε πως τα είχε φέρει βόλτα και ήταν έτοιμος να πιει την πρώτη γουλιά καφέ του. Παιδάκια μωρέ, μόνο χαρές δίνουν.
Με τα πολλά ξεκινήσαμε. Ταλαιπωρηθήκαμε να βγούμε από το χωριό, κάτι έργα είχαν κλείσει ένα δρόμο και από τον άλλο που πήγαμε πέσαμε σε λαϊκή μπαίνοντας ανάμεσα στους πρώτους πάγκους που δε φαινόντουσαν γιατί είχε στροφή. Οι ντόπιοι κοιτάγανε περίεργα, λες και μπορούσαμε να το ξέρουμε εμείς χωρίς πινακίδα ή κάτι άλλο. Αναστροφή, βρήκαμε από που να πάμε μυρίζοντας λίγο τα νύχια μας και μία ώρα μετά (ή λιγότερο) περνάγαμε τα σύνορα, χωρίς να χρειαστεί στάση λόγω σένγκεν πια.
Το GPS μας έλεγε να βγούμε από την βουλγαρική εθνική στην πιο "ψηλά" έξοδο για Μέλνικ αλλά αποφάσισα να βγω νωρίτερα. Η απόσταση ήταν πιο σύντομη αλλά με τον ίδιο ή λίγο χειρότερο χρόνο άφιξης, οπότε κατάλαβα ότι θα ήταν χειρότερος δρόμος. Όμως δε βιαζόμασταν οπότε γιατί όχι να δούμε κάτι διαφορετικό, θα παίρναμε τον άλλο δρόμο αργότερα στην έξοδο.
Στο δρόμο σε ένα σημείο στη μέση του πουθενά βρήκαμε πολλά πρόχειρα παρκαρισμένα αυτοκίνητα στις άκρες σαν να γινόταν κάτι. Σταματήσαμε λίγο και είδαμε κάτι σαν γιορτή με παραδοσιακούς χορούς και μάλλον live μουσική. Αποφασίσαμε να σταματήσουμε, πάει να ανοίξει η γυναίκα μου την πόρτα και... δεν μπορούσε. Φύσαγε ένας λυσσασμένος κρύος αέρας που το έκανε πολύ δύσκολο, ήθελες 2-3 φορές την κανονική δύναμη και μετά υπήρχε κίνδυνος να την πάρει ο αέρας και να την σπάσει όταν ανοίξει. Μέχρι να βγάλουμε τα παιδιά ένα ένα, να τα πάμε στην απάνεμη πλευρά του αυτοκινήτου, να τα ντύσουμε σωστά για το κρύο και αέρα, κλπ, σταμάτησε η μουσική. Όταν φτάσαμε στον χώρο, ένα οινοποιείο, είχαν τελειώσει τις δραστηριότητες, αλλά κάτσαμε λίγο γιατί είχε κόσμο και γιατί άμα τα ξεσηκώσεις να τα βγάλεις από το αμάξι δε ξαναμπαίνουν εύκολα.
Είχαν κάτι κιμωλίες που ζωγράφιζαν στο πάτωμα, πήραν και τα δικά μας, αν δεν ήταν το κρύο και ο αέρας καλά θα ήταν αλλά δε στεκόσουν εύκολα. Το ένα ξαφνικά ανακοίνωσε ότι ήθελε τουαλέτα, εξαιρετικά βολικό που το έπιασε εκεί, πήγαμε και το "δε-θέ-λω, αφού σου λέω, ΔΕΝ-Ε-ΧΩ-ΠΙ-ΠΙ" άλλο, το οποίο φυσικά μόλις υποχρεώθηκε να κάτσει στην τουαλέτα έκανε καμπόσο, γλιτώνοντάς μας από την ανάγκη άμεσης στάσης στα χωράφια ίσως 5' αφού θα ξεκινάγαμε και που θαυματουργά "θα είχε".
Από εκεί το Μέλνικ ήταν κοντά, κάνα 20λεπτο. Βρήκαμε πάρκιν σχετικά εύκολα (πρέπει να ήταν η ώρα γιατί μετά δεν υπήρχε πουθενά θέση) και κάναμε μία βόλτα στο (σχετικά) γραφικό χωριό το οποίο εγώ είχα ξαναδεί. Δεν πήγαμε στο επισκέψιμο σπίτι/βίλα γιατί δεν πεθαίνουμε κιόλας αλλά επιπλέον γιατί είχε ανηφόρα και εκεί θα ήταν δύσκολο να διαχειριστούμε τα πιτσιρίκια δίπλα σε αντίκες, μη κάνουμε και καμία ζημιά και την πληρώνουμε.
Είχα υπολογίσει το φαγητό σε άλλη στάση, αλλά είχαμε αργήσει να ξεκινήσουμε το πρωί, είχαμε καθυστερήσει και στο οινοποιείο, οπότε ήταν καλύτερα να φάμε εκεί που είχαμε. Ήταν πιο τουριστικά αλλά μετά μπορεί να μην βρίσκαμε εύκολα και να ζοριζόμασταν με τα "πεινάω". Μπήκαμε σε ένα με βάση τις κριτικές, όμορφος χώρος, με το φαγητό δε πεθάναμε κιόλας. Γνώριμες γεύσεις, κακό δεν το έλεγες αλλά δεν ήταν και τίποτα τρομερό και μάλλον ψιλοακριβό για τα δεδομένα της χώρας. Φύγαμε όταν τα παιδιά άρχισαν να γίνονται ασυγκράτητα στο χώρο, μην ενοχλούμε και τους άλλους. Ο καιρός έξω ήταν πιο βαρύς από πριν, το πήγαινε για βροχή, αλλά είχαμε υποσχεθεί στα παιδιά κούνιες - αν βρίσκαμε - και δυστυχώς είδαν την μία του χωριού λίγο πιο πέρα από εκεί που είχαμε παρκάρει, οπότε "βρήκαμε" και όπως λέει μην υποσχεθείς του αγίου και του παιδιού. Πέντε δέκα λεπτά μετά άρχισαν οι ψιχάλες και τα πήραμε σηκωτά γιατί δε θέλανε να φύγουν, δεν είχαν προλάβει να βαρεθούν και γκρίνιαζαν ότι είχαμε κάτσει λίγο.
Από εκεί η επόμενη στάση ήταν στο μοναστήρι της Ρίλα. Το ένα κοιμήθηκε γρήγορα στην καρέκλα ενώ το άλλο ήταν σε υπερδιέγερση, τραγουδώντας μόνο του, ρωτώντας πράγματα "θυμάσαι τότε που πήγαμε στο καράβι;", "ναι, τι;", "είχε και αυτοκίνητα". Ευχαριστώ για την ενημέρωση. Με τα πολλά ξεράθηκε και αυτό και ααααχ, ησυχία.
Η διαδρομή ήταν ωραία, αυτό το θυμόμουν από παλιότερα που είχα πάει με την μηχανή, δεν θυμόμουν όμως ότι είχε τόσο δρόμο να φτάσεις πάνω. Φτάσαμε στο μοναστήρι με 4 βαθμούς εξωτερική θερμοκρασία και τα χιόνια λίγο πιο ψηλά στα βουνά. Τα παιδιά κοιμόντουσαν ακόμα, εγώ θυμόμουν ότι την άλλη φορά το είχα δει σε φάση ψεκάστε-σκουπίστε-τελειώσατε, γιατί εκτός από το χώρο και την κεντρική εκκλησία δεν είχε κάτι. Μέχρι να αποφασίσουμε αν θα μείνει ο ένας στο αμάξι να το δει ο άλλος μη ξυπνήσουμε τα παιδιά, ήρθε ο παρκαδόρος που ζήτησε 5 λέβα παρόλο που δεν είχαμε παρκάρει ακόμα και με την ομιλία ξύπνησαν τα παιδιά. Λέβα δεν είχαμε βγάλει ακόμα, δε πειράζει, 3 ευρώ λέει. Τα πήρε, τι να κάνουμε.
Ντύσαμε τα παιδιά για άλλη μία φορά, η μικρή βρήκε και τα γάντια της μέσα στο μπουφάν (που χρειάζονταν) και χάρηκε πολύ, τα έδειχνε παντού, μπήκαμε, είδαμε το μεγάλο "χριστουγεννιάτικο" δέντρο στην αυλή, ξεκίνησε ένα παγωμένο χιονόνερο, βγάλαμε κάτι φωτογραφίες έτσι να πιάσουν τόπο τα 3 ευρώ και να κόψει η βροχή και φύγαμε πάλι.
Στο κατέβασμα με τα παιδιά γεμάτα ενέργεια από τον ύπνο χρειαζόμασταν μία ακόμα στάση γιατί δε θα τη βγάζανε ως Σόφια. Στο Κοτσερίνοβο, το τελευταίο χωριό πριν την εθνική βρήκα στο χάρτη παιδική χαρά. Σταματήσαμε στη κεντρική πλατεία του χωριού, προσπάθησα να βγάλω λεφτά από το ΑΤΜ αλλά δε με άφησε και μπήκαμε στο μίνι μάρκετ να πάρουμε γιαούρτι για το απογευματινό των παιδιών ελπίζοντας πως θα έχει POS. Όμως κάναμε λάθος, αντί για το μίνι μάρκετ μπήκαμε στην διπλανή πόρτα που ήταν ένα μαγαζί με φτηνά ρούχα και κακής ποιότητας τζέρτζελα, με το που μπήκα κατάλαβα το λάθος αλλά όρμησαν τα παιδιά μέσα και ντράπηκα να κάνω μεταβολή. Τα παιδιά άρχισαν να σηκώνουν τα παιχνίδια που έβλεπαν "μπαμπά θέλω αυτό", βρήκα ευκαιρία να ρωτήσω την κυρία αν έπαιρνε κάρτα, μου είπε όχι, οπότε με αυτή τη δικαιολογία φύγαμε και μπήκαμε δίπλα στο μινι μάρκετ.
Μας πήρε αρκετή ώρα να βρούμε αρχικά ποιο είναι το γιαούρτι και στη συνέχεια να μην έχει ζάχαρη, τα καταφέραμε, πήγαμε στο ταμείο και πληρώσαμε με κάρτα (είχα δει ότι είχε POS όταν μπήκα). Της ζητήσαμε κουταλάκι, είπε πως δεν είχε, το έκανα παντομίμα δεν το καταλάβαινε, το βάλαμε στο google translate - γύρευε τι έβγαλε γιατί είπε πως δεν έχει, όμως βλέπαμε πίσω από το ταμείο ότι υπήρχαν, οπότε με επιμονή τα δείξαμε και κατάλαβε και μας έδωσε.
Η παιδική χαρά ήταν σε καλή κατάσταση για τα δεδομένα του φτωχού χωριού, παίξανε τα παιδάκια, φάγανε και το γιαουρτάκι και είπαμε να φύγουμε. Όχι βέβαια πριν πάρουμε ένα καφέ και ίσως τίποτα φαγώσιμο για την επόμενη μέρα σε ένα κατάστημα που φαινόταν για φούρνος, όμως δεν ήταν ακριβώς (δε κατάλαβα τι ήταν, κάτι σα μεγάλο περίπτερο ήταν μέσα) και τελικά δεν δεχόταν κάρτα. Η μικρή είχε προλάβει να ζητήσει 2-3 γλυκοφαγώσιμα που της είχαν γυαλίσει (και δε θα παίρναμε είτε είχαμε μετρητά είτε όχι), οπότε πριν φύγουμε η καλή κυρία του μαγαζιού της χάρισε ένα γλειφιτζούρι. Και το κωλόπαιδο αμέσως φώναξε και τον αδερφό της να έρθει να πάρει και αυτός, κόκκινος εγώ από ντροπή, άσε που δε τα αφήνουμε να τρώνε γλειφιτζούρια, τζάμπα πήγε.
Φτάνοντας στην Σόφια βρήκαμε ένα ανοικτό lidl, πήγαμε γιατί ήταν σάββατο και δε ξέραμε τι να περιμέναμε για την επόμενη, ξεχαρμάνιασαν πάλι τα μικρά στο πάρκιν (ευτυχώς στη Σόφια έκανε καλό καιρό) και καταλήξαμε στο σπίτι λίγο μετά τις 8 που δε χρειαζόταν να πληρώσουμε το πάρκιν στο δρόμο, βρήκαμε και θέση έξω ακριβώς από την είσοδο, τέλεια.
Δυσκολευτήκαμε να βρούμε ανοιχτό μαγαζί για φαγητό σε απόσταση περπατήματος, έπεσε αρκετή γκρίνια γιατί κάποια ήταν κλειστά, κάποια γεμάτα, τελικά πήγαμε σε ένα που ήταν λίγο κυριλέ αλλά άξιζε και το φαγητό ήταν ενδιαφέρον. Στο γυρισμό φυσικά ο μικρός αρνήθηκε να περπατήσει, στο πήγαινε είχε λόγο να πάρει τα πόδια του, στο έλα κανέναν, οπότε πήρε αγκαλιά τον μπαμπά ταξί.
Γυρίσαμε, τακτοποιηθήκαμε και κοιμηθήκαμε. Καλά πήγε για πρώτη μέρα.
Last edited:
evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.953
- Likes
- 16.675
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
ερωτηματικό;;;
Εγώ το είπα στο προηγούμενο κεφάλαιο. ΠΡΕΠΕΙ ν' ανοίξει σχετικό νήμα.
Και αν νομίζεις ότι τα ξεχνάς αυτά όταν μεγαλώσουν, σου έχω νέα, ανεξίτηλα μένουν! 'Εχουν να θυμηθούν παλιές ιστορίες οι σημερινοί μπούμερς, που δε φαντάζεσαι.
Ευτυχώς που στα χρόνια μας ήταν απενεχονοποιημένο το ελαφρύ μπινελίκι κ έτσι βγάζαμε καμιά φωνή και συμμαζεύονταν (κάπου-κάπου). Σήμερα η τάση είναι να μεγαλώνουν πριγκιπικά με γλυκόλογα, τόσο πολύ "αγάπη μου" σε κάθε τους ερώτηση κάπως μου ανακατεύει τα μέσα μου, η ιστορία θα δείξει αν τελικά αυτή η αντιμετώπιση δημιουργεί ενήλικες με λιγότερη ανασφάλεια.
40 και βάλε επισκέψεις έχω στη Βουλγαρία και στο μοναστήρι της Ρίλα πήγα μόλις το Νοέμβρη που μας πέρασε. Κι εντυπωσιάστηκα!
turms
Member
- Μηνύματα
- 2.170
- Likes
- 3.151
- Επόμενο Ταξίδι
- ΔΝΤ;;;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Σκι στην Παταγονια
Δεν έχεις απλά περάσει στο επόμενο level — "hard mode": δραστηριότητες όπως σκι με παιδιά (και άντε, εκεί τουλάχιστον εμφανίζεται μια μασκότ, έχουν παρέα στο μάθημα και τους αρέσει), αλλά φτάνεις στο απόλυτο "boss level" — arcade μηχάνημα του '80 στο τέλος της πίστας — :::::: canyoning μαζί με τα παιδιά... 
Να ανεβαίνετε καλοκαιριάτικα με στολές neopren μέσα στη ζέστη, να ακούς γκρίνια κάθε 30 δευτερόλεπτα, «βαριέμαι», «γλιστράει», «ζεστάθηκα» ς , και να σκέφτεσαι πώς θα το παρουσιάσεις σαν ατύχημα. Και να μην έχεις ούτε κινητό για να ψάξεις ποινές για ανθρωποκτονία από αμέλεια...
Και εκεί που λες "ποτέ ξανά", βρίσκετε το φαράγγι, αρχίζουν τα τσαλαβουτήματα, και πότε θα ξαναανέβουμε, και αναρωτιέσαι πού έκανες το λάθος στη ζωή σου...
Να ανεβαίνετε καλοκαιριάτικα με στολές neopren μέσα στη ζέστη, να ακούς γκρίνια κάθε 30 δευτερόλεπτα, «βαριέμαι», «γλιστράει», «ζεστάθηκα» ς , και να σκέφτεσαι πώς θα το παρουσιάσεις σαν ατύχημα. Και να μην έχεις ούτε κινητό για να ψάξεις ποινές για ανθρωποκτονία από αμέλεια...
Και εκεί που λες "ποτέ ξανά", βρίσκετε το φαράγγι, αρχίζουν τα τσαλαβουτήματα, και πότε θα ξαναανέβουμε, και αναρωτιέσαι πού έκανες το λάθος στη ζωή σου...
poised
Member
- Μηνύματα
- 1.139
- Likes
- 9.226
Ως προς το αν το κάνουν μόνο τα δικά μας ή είναι γενικό.
Ίσως φταίει ότι δεν έχει πολλά "εντυπωσιακά" να δείξει η Βουλγαρία οπότε τα λίγα μικρά γίνονται μεγαλύτερα.
poised
Member
- Μηνύματα
- 1.139
- Likes
- 9.226
Αν δεν σε έχω μπλέξει με κάποιον άλλο νομίζω έχεις 5-6. Δε χρειάζεται κάτι άλλο από αυτό.
Εγώ πάντως έχω ξεχάσει πολλά χαριτωμένα. Είπα κάποια στιγμή να τα γράφω αλλά το... ξέχασα και αυτό.
Εκπομπές Travelstories
