Μακέτε......
Με τι λόγια να περιγράψω μία πόλη που για εμάς τους εκσυγχρονισμένους ευρωπαίους στην καλύτερη περίπτωση μοιάζει με χαλάσματα? Το μόνο νορμάλ κτίριο στην περιοχή και πάλι ήταν το δικό μας. (Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, ο μόνος λόγος που επιλέγουμε τα συγκεκριμένα σπίτια, τα οποία όλα είναι περιτριγυρισμένα με ψηλούς τοίχους, είναι η ασφάλεια. Δυστυχώς, η φτώχεια είναι κακός σύμβουλος.) Βέβαια με την άφιξή μας δεν είδα πολλά, γιατί ήταν ήδη αργά το βράδυ.
Το μόνο που ένιωσα ήταν πολύ κρύο. Και αυτό γιατί καθώς ετοιμαζόμουν για το ταξίδι, ενημερώθηκα μεν ότι εκεί είναι χειμώνας, "αλλά πόσο χειμώνας μπορεί να είναι στην Αφρική?" Έτσι λοιπόν το πιο χοντρό ρούχο που είχα μαζί μου ήταν ένα ψιλό αδιάβροχο. Καλά να πάθω. Να σημειωθεί ότι η καταγωγή μου είναι από ένα χωριό, του οποίου το υψόμετρο είναι 1.150 μέτρα και το Δεκαπενταύγουστο φοράμε χειμωνιάτικα. Με ποια λογική λοιπόν εγώ, ξεκίνησα για μια περιοχή με υψόμετρο 2.200 μέτρων με τέτοια ρούχα? Κανείς δεν ξέρει. Και κανείς όμως δεν μπορούσε και να με βοηθήσει. Η συνάδελφός μου είναι ιδιαίτερα μικρόσωμη και εγώ με 1.75 ύψος δε χωρούσα με τίποτα στα ρούχα της. Έτσι λοιπόν, τα βράδια και τα πρωινά στο Μακέτε τα θυμάμαι επειδή έκανε πολύ κρύο.
Λίγο μετά αφού τακτοποιηθήκαμε στο σπίτι, ο αρχηγός της αποστολής ήρθε και μας βρήκε και μας πήρε για το άλλο σπίτι της αποστολής, ό, που έκαναν ένα πάρτυ για κάποιον εθελοντή που έφευγε. Παρ' όλη την κούρασή μας πήγαμε, γιατί σε τέτοια μέρη δεν πρέπει να αφήνεις λεπτό ανεκμετάλλευτο. Ήταν ένα υπέροχο πάρτυ αρμονικής συνύπαρξης τόσων διαφορετικών εθνικοτήτων και χρωμάτων. Στην επιστροφή μας πια στο σπίτι εξαντλημένες το μόνο που θέλαμε ήταν να κοιμηθούμε. Όμως από ένα παρακείμενο σπίτι ακούγαμε τραγούδια και γέλια. Πάρτυ θα κάνουν και εκεί σκεφτήκαμε. Με τα πολλά κοιμηθήκαμε, αλλά το επόμενο πρωί ήρθαμε σε πρώτη επαφή με τον πολιτισμό της Αφρικής.
Οι φύλακες του σπιτιού μας ενημέρωσαν όταν τους ρωτήσαμε, ότι δε γινόταν πάρτυ, αλλά αντιθέτως πενθούσαν κάποιον που είχαν χάσει από AIDS. Και εκεί πραγματικά σοκαριστήκαμε. Ήταν τόσο χαρούμενες οι μελωδίες τους, που πραγματικά για τα δικά μας δεδομένα ήταν απίστευτο ότι αυτοί οι άνθρωποι, με αυτές τις μουσικές αποχαιρετούσαν για πάντα ένα δικό τους άνθρωπο. Ίσως όμως, να έχουν πιο σωστή άποψη από τη δική μας. Κάποιος φεύγει μακρινό ταξίδι. Οφείλεις να τον αποχαιρετήσεις χαρούμενα.....
Το πρωινό που ξημέρωσε ήταν πολύ κρύο. Βγαίνοντας στην αυλή του σπιτιού δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε το υψόμετρο, γιατί η ομίχλη ήταν μέχρι τα πόδια μας και δεν βλέπαμε τίποτα. Ο Πάμπλο, ο αρχηγός της αποστολής, πρότεινε να μας ξεναγήσει στην πόλη. Ο όρος "πόλη" είναι λίγο λάθος, αλλά έτσι την χαρακτηρίζουν, οπότε σαν πόλη την αναφέρω κι εγώ. Τα σπίτια είναι χτισμένα από λάσπη και ο κεντρικός δρόμος είναι χωματόδρομος. Οι υπόλοιποι δρόμοι είναι απλώς μονοπάτια. Στην αρχή, λίγο, σοκαρίστηκα. Μελαγχόλησα λίγο με το θέαμα, αλλά ποια είμαι εγώ για να κρίνω? Τα γελαστά πρόσωπα των παιδιών που μας έπαιρναν από πίσω, μου θύμησαν ότι για να είσαι ευτυχισμένος δεν χρειάζεσαι τις τσιμεντένιες πολυκατοικίες.
Συναντήσαμε πολύ κόσμο στον περίπατό μας και όλοι ήξεραν τον Πάμπλο και τον χαιρετούσαν με σεβασμό. Κάποια στιγμή πιάσαμε την κουβέντα με ένα ντόπιο και με ρώτησε όλο περηφάνια "Σας αρέσει η πόλη μας?". Ένα τεράστιο χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου ξεχνώντας ό,τι πέρασε από το μυαλό μου προς στιγμήν και του απαντώ "Είναι η πιο όμορφη πόλη του κόσμου". Το είπα και το εννοούσα. Αυτοί οι άνθρωποι, όπως ενημερώθηκα, δεν έχουν πάει ποτέ πουθενά πέρα από την πόλη τους. Δεν έχουν πάει καν στην πρωτεύουσα της Τανζανίας. Γι'αυτούς όλος ο κόσμος είναι ίδιος. Όλα τα σπίτια είναι ίδια. Άρα λοιπόν, έχουν μία πολύ όμορφη πόλη. Ειδικά από τη στιγμή που έχουν και νοσοκομείο (εκεί εμπλέκεται το δικό μας έργο) είναι και η πιο πλούσια πόλη. Πόσο απλή σκέψη και πόσο αληθινή.....
Με τι λόγια να περιγράψω μία πόλη που για εμάς τους εκσυγχρονισμένους ευρωπαίους στην καλύτερη περίπτωση μοιάζει με χαλάσματα? Το μόνο νορμάλ κτίριο στην περιοχή και πάλι ήταν το δικό μας. (Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, ο μόνος λόγος που επιλέγουμε τα συγκεκριμένα σπίτια, τα οποία όλα είναι περιτριγυρισμένα με ψηλούς τοίχους, είναι η ασφάλεια. Δυστυχώς, η φτώχεια είναι κακός σύμβουλος.) Βέβαια με την άφιξή μας δεν είδα πολλά, γιατί ήταν ήδη αργά το βράδυ.
Το μόνο που ένιωσα ήταν πολύ κρύο. Και αυτό γιατί καθώς ετοιμαζόμουν για το ταξίδι, ενημερώθηκα μεν ότι εκεί είναι χειμώνας, "αλλά πόσο χειμώνας μπορεί να είναι στην Αφρική?" Έτσι λοιπόν το πιο χοντρό ρούχο που είχα μαζί μου ήταν ένα ψιλό αδιάβροχο. Καλά να πάθω. Να σημειωθεί ότι η καταγωγή μου είναι από ένα χωριό, του οποίου το υψόμετρο είναι 1.150 μέτρα και το Δεκαπενταύγουστο φοράμε χειμωνιάτικα. Με ποια λογική λοιπόν εγώ, ξεκίνησα για μια περιοχή με υψόμετρο 2.200 μέτρων με τέτοια ρούχα? Κανείς δεν ξέρει. Και κανείς όμως δεν μπορούσε και να με βοηθήσει. Η συνάδελφός μου είναι ιδιαίτερα μικρόσωμη και εγώ με 1.75 ύψος δε χωρούσα με τίποτα στα ρούχα της. Έτσι λοιπόν, τα βράδια και τα πρωινά στο Μακέτε τα θυμάμαι επειδή έκανε πολύ κρύο.
Λίγο μετά αφού τακτοποιηθήκαμε στο σπίτι, ο αρχηγός της αποστολής ήρθε και μας βρήκε και μας πήρε για το άλλο σπίτι της αποστολής, ό, που έκαναν ένα πάρτυ για κάποιον εθελοντή που έφευγε. Παρ' όλη την κούρασή μας πήγαμε, γιατί σε τέτοια μέρη δεν πρέπει να αφήνεις λεπτό ανεκμετάλλευτο. Ήταν ένα υπέροχο πάρτυ αρμονικής συνύπαρξης τόσων διαφορετικών εθνικοτήτων και χρωμάτων. Στην επιστροφή μας πια στο σπίτι εξαντλημένες το μόνο που θέλαμε ήταν να κοιμηθούμε. Όμως από ένα παρακείμενο σπίτι ακούγαμε τραγούδια και γέλια. Πάρτυ θα κάνουν και εκεί σκεφτήκαμε. Με τα πολλά κοιμηθήκαμε, αλλά το επόμενο πρωί ήρθαμε σε πρώτη επαφή με τον πολιτισμό της Αφρικής.
Οι φύλακες του σπιτιού μας ενημέρωσαν όταν τους ρωτήσαμε, ότι δε γινόταν πάρτυ, αλλά αντιθέτως πενθούσαν κάποιον που είχαν χάσει από AIDS. Και εκεί πραγματικά σοκαριστήκαμε. Ήταν τόσο χαρούμενες οι μελωδίες τους, που πραγματικά για τα δικά μας δεδομένα ήταν απίστευτο ότι αυτοί οι άνθρωποι, με αυτές τις μουσικές αποχαιρετούσαν για πάντα ένα δικό τους άνθρωπο. Ίσως όμως, να έχουν πιο σωστή άποψη από τη δική μας. Κάποιος φεύγει μακρινό ταξίδι. Οφείλεις να τον αποχαιρετήσεις χαρούμενα.....
Το πρωινό που ξημέρωσε ήταν πολύ κρύο. Βγαίνοντας στην αυλή του σπιτιού δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε το υψόμετρο, γιατί η ομίχλη ήταν μέχρι τα πόδια μας και δεν βλέπαμε τίποτα. Ο Πάμπλο, ο αρχηγός της αποστολής, πρότεινε να μας ξεναγήσει στην πόλη. Ο όρος "πόλη" είναι λίγο λάθος, αλλά έτσι την χαρακτηρίζουν, οπότε σαν πόλη την αναφέρω κι εγώ. Τα σπίτια είναι χτισμένα από λάσπη και ο κεντρικός δρόμος είναι χωματόδρομος. Οι υπόλοιποι δρόμοι είναι απλώς μονοπάτια. Στην αρχή, λίγο, σοκαρίστηκα. Μελαγχόλησα λίγο με το θέαμα, αλλά ποια είμαι εγώ για να κρίνω? Τα γελαστά πρόσωπα των παιδιών που μας έπαιρναν από πίσω, μου θύμησαν ότι για να είσαι ευτυχισμένος δεν χρειάζεσαι τις τσιμεντένιες πολυκατοικίες.
Συναντήσαμε πολύ κόσμο στον περίπατό μας και όλοι ήξεραν τον Πάμπλο και τον χαιρετούσαν με σεβασμό. Κάποια στιγμή πιάσαμε την κουβέντα με ένα ντόπιο και με ρώτησε όλο περηφάνια "Σας αρέσει η πόλη μας?". Ένα τεράστιο χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου ξεχνώντας ό,τι πέρασε από το μυαλό μου προς στιγμήν και του απαντώ "Είναι η πιο όμορφη πόλη του κόσμου". Το είπα και το εννοούσα. Αυτοί οι άνθρωποι, όπως ενημερώθηκα, δεν έχουν πάει ποτέ πουθενά πέρα από την πόλη τους. Δεν έχουν πάει καν στην πρωτεύουσα της Τανζανίας. Γι'αυτούς όλος ο κόσμος είναι ίδιος. Όλα τα σπίτια είναι ίδια. Άρα λοιπόν, έχουν μία πολύ όμορφη πόλη. Ειδικά από τη στιγμή που έχουν και νοσοκομείο (εκεί εμπλέκεται το δικό μας έργο) είναι και η πιο πλούσια πόλη. Πόσο απλή σκέψη και πόσο αληθινή.....
xenos.
