Αυτοκίνητα πουθενά. Τα μόνα αυτοκίνητα στο Μακέτε ήταν τα 3 δικά μας τζιπ και κανά δυό άλλα, άλλων οργανώσεων. Κάποια στιγμή βλέπουμε ένα φορτηγό, ανοιχτό, με κόσμο να κρέμεται από παντού. "Λεωφορείο" με ενημερώνουν. Λεωφορείο, που εξυπηρετούσε τους λίγο πιο "προνομιούχους" για τη μετάβαση στις γύρω περιοχές του Μακέτε.
Η θερμοκρασία ευτυχώς είχε ανέβει. Στη βόλτα μας, αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν οι διαφημίσεις της coca-cola παντού. Πολλά εκατομμύρια σε διαφημιστικές καμπάνιες το αγαπημένο μας αναψυκτικό. Γίνομαι λίγο γραφική με το συγκεκριμένο θέμα, αλλά όσο σκέφτομαι τα χιλιάδες δολλάριο που ξοδεύτηκαν για να φτάσει η διαφημιστική καμπάνια σε ένα μέρος που τότε που ξεκινούσα να πάω δεν είχα μπορέσει να το βρω στο χάρτη, συγχίζομαι. Αν αντί για διαφήμιση τα δώριζαν για αγορά φαρμάκων δεν φαντάζομαι ότι θα είχαν την τρομερή απώλεια εσόδων. Πήγαμε στα γραφεία της οργάνωσης και όντως μας πρόσφεραν το συγκεκριμένο αναψυκτικό. Ήπιαμε λίγο στα γρήγορα για να ξεδιψάσουμε και φεύγοντας πήγαμε να χύσουμε ό,τι είχε απομείνει. Ο Πάμπλο μας σταμάτησε. Τον κοιτάξαμε έκπληκτες και μας λέει "Δεν πετάμε τίποτα. Κάποιος θα θέλει να πιει το υπόλοιπο". Τον κοίταξα με περιέργεια. Πήρε το μπουκάλι και το προσέφερε σε έναν οδηγό, ο οποίος το δέχτηκε με ευχαρίστηση. Μία κίνηση που δε θα σκεφτόμουν ποτέ να κάνω.
Στο δρόμο για το σπίτι, είδαμε πολλά παιδιά. Μόλις είχαν σχολάσει από το σχολείο, με τις ποδιές τους και τα βιβλία στα χέρια. Παρ'όλο που νομίζουμε ότι δεν τους ενδιαφέρει η μόρφωση, ειδικά στην Τανζανία, γίνεται μία πολύ μεγάλη προσπάθεια και από την κυβέρνηση και από διάφορες οργανώσεις για να ανέβει το μορφωτικό επίπεδο. Και οι λόγοι δεν είναι μόνο οι γνώσεις, αλλά και η αλλαγή νοοτροπίας.Σαν λαός έχουν πολλές προλήψεις και είναι μία ιδιαίτερα συντηρητική και θρησκόληπτη κοινωνία. Η μαγεία αποτελεί μέρος των κοινωνικών τους πιστεύω. Γνωρίζουν τι είναι το AIDS και μιλούν γι'αυτό, αλλά παράλληλα πιστεύουν ότι όποιος έχει AIDS δεν υπήρξε καλός άνθρωπος. Έτσι λοιπόν προκαλείται μία σύγχυση, όπου κάποιος πρέπει να τους μάθει πως να τη διαλευκάνουν. 1 στους 4 κατοίκους πάσχει από HIV. Ανάμεσά τους και πολλά παιδιά. Πρέπει λοιπόν να μάθουν πως να προσέχουν, πως να διαχειρίζονται την ασθένεια, πως να την αποφεύγουν μα και πως να στηρίζουν τους ασθενείς.
Ορφανοτροφεία δεν υπάρχουν. Αντίθετα με ότι πιστεύουμε για τους "απολίτιστους" της Αφρικής, όταν οι γονείς ενός παιδιού πεθάνουν, την ανατροφή του θα την αναλάβει η θεία, η γιαγιά ή αν δεν υπάρχουν, κάποιος γείτονας. Ανοίγουν την αγκαλιά τους και καλοδέχονται το νέο μέλος της οικογένειας. Και αντιμετωπίζουν όλα τα παιδιά με τον ίδιο τρόπο.
Δεν βλέπεις εικόνες με σκελετωμένα παιδιά ή βλέμματα δυστυχισμένα. Ζουν από την κτηνοτροφία και τα αγροτικά προϊόντα. Θα μπορούσαν φυσικά να έχουν καλύτερο βιωτικό επίπεδο, αλλά θέλει χρόνο ακόμα. Οι επόμενες γενιές σίγουρα θα πάνε τον πολιτισμό τους και την ανάπτυξη πιο μακριά.
Τα παιδιά μας κοιτάνε και γελούν. Τα πιο μικρά μας πλησιάζουν. Θέλω να τα φωτογραφίσω αλλά δεν θέλω να τα τρομάξω. Τραβάω μια φωτογραφία και τους τη δείχνω και πεθαίνουν στα γέλια. Ξεκινήσαμε ένα τρελλό πάρτυ φωτογραφιών. Έβγαζα μία και τους την έδειχνα. Όλη την ώρα η ίδια δουλειά. Τα πιο μεγάλα παιδιά μας κοιτούσαν με συστολή και χαμογελούσαν ντροπαλά.
Από το βάθος ακούσαμε τραγούδια. Πήγαμε προς τα εκεί και είδαμε πολύ κόσμο να τραγουδά και να χορεύει. Παρασυρθήκαμε και εμείς και ακολουθήσαμε τους ρυθμούς τους. Ήταν μια χριστιανική οργάνωση ό,που έκανε το κήρυγμά της μέσω τραγουδιού, όπως βλέπουμε στην τηλεόραση. Δεν καταλαβαίναμε τι έλεγαν, αλλά είχαμε γίνει ένα με τους ντόπιους και χορεύαμε και γελούσαμε και δε μας ένιαζε που η σκόνη που σηκωνόταν μας είχε κάνει όλους χάλια. Άλλωστε για να γνωρίσεις πραγματικά μία χώρα πρέπει να γίνεις ένα με τους ανθρώπους της.
Ήταν όλα τόσο πρωτόγνωρα για μένα. Τόσο μακριά από τα υπέροχα ξενοδοχεία,τις τουριστικές ατραξιόν κλπ. Όμως ένιωθα τόσο ευτυχισμένη. Οι μυρωδιές του χώματος, τα βλέμματα των ανθρώπων, τα πλατιά τους χαμόγελα ήταν τα καλύτερα σουβενίρ που έχω πάρει ποτέ από ταξίδι.
Η θερμοκρασία ευτυχώς είχε ανέβει. Στη βόλτα μας, αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν οι διαφημίσεις της coca-cola παντού. Πολλά εκατομμύρια σε διαφημιστικές καμπάνιες το αγαπημένο μας αναψυκτικό. Γίνομαι λίγο γραφική με το συγκεκριμένο θέμα, αλλά όσο σκέφτομαι τα χιλιάδες δολλάριο που ξοδεύτηκαν για να φτάσει η διαφημιστική καμπάνια σε ένα μέρος που τότε που ξεκινούσα να πάω δεν είχα μπορέσει να το βρω στο χάρτη, συγχίζομαι. Αν αντί για διαφήμιση τα δώριζαν για αγορά φαρμάκων δεν φαντάζομαι ότι θα είχαν την τρομερή απώλεια εσόδων. Πήγαμε στα γραφεία της οργάνωσης και όντως μας πρόσφεραν το συγκεκριμένο αναψυκτικό. Ήπιαμε λίγο στα γρήγορα για να ξεδιψάσουμε και φεύγοντας πήγαμε να χύσουμε ό,τι είχε απομείνει. Ο Πάμπλο μας σταμάτησε. Τον κοιτάξαμε έκπληκτες και μας λέει "Δεν πετάμε τίποτα. Κάποιος θα θέλει να πιει το υπόλοιπο". Τον κοίταξα με περιέργεια. Πήρε το μπουκάλι και το προσέφερε σε έναν οδηγό, ο οποίος το δέχτηκε με ευχαρίστηση. Μία κίνηση που δε θα σκεφτόμουν ποτέ να κάνω.
Στο δρόμο για το σπίτι, είδαμε πολλά παιδιά. Μόλις είχαν σχολάσει από το σχολείο, με τις ποδιές τους και τα βιβλία στα χέρια. Παρ'όλο που νομίζουμε ότι δεν τους ενδιαφέρει η μόρφωση, ειδικά στην Τανζανία, γίνεται μία πολύ μεγάλη προσπάθεια και από την κυβέρνηση και από διάφορες οργανώσεις για να ανέβει το μορφωτικό επίπεδο. Και οι λόγοι δεν είναι μόνο οι γνώσεις, αλλά και η αλλαγή νοοτροπίας.Σαν λαός έχουν πολλές προλήψεις και είναι μία ιδιαίτερα συντηρητική και θρησκόληπτη κοινωνία. Η μαγεία αποτελεί μέρος των κοινωνικών τους πιστεύω. Γνωρίζουν τι είναι το AIDS και μιλούν γι'αυτό, αλλά παράλληλα πιστεύουν ότι όποιος έχει AIDS δεν υπήρξε καλός άνθρωπος. Έτσι λοιπόν προκαλείται μία σύγχυση, όπου κάποιος πρέπει να τους μάθει πως να τη διαλευκάνουν. 1 στους 4 κατοίκους πάσχει από HIV. Ανάμεσά τους και πολλά παιδιά. Πρέπει λοιπόν να μάθουν πως να προσέχουν, πως να διαχειρίζονται την ασθένεια, πως να την αποφεύγουν μα και πως να στηρίζουν τους ασθενείς.
Ορφανοτροφεία δεν υπάρχουν. Αντίθετα με ότι πιστεύουμε για τους "απολίτιστους" της Αφρικής, όταν οι γονείς ενός παιδιού πεθάνουν, την ανατροφή του θα την αναλάβει η θεία, η γιαγιά ή αν δεν υπάρχουν, κάποιος γείτονας. Ανοίγουν την αγκαλιά τους και καλοδέχονται το νέο μέλος της οικογένειας. Και αντιμετωπίζουν όλα τα παιδιά με τον ίδιο τρόπο.
Δεν βλέπεις εικόνες με σκελετωμένα παιδιά ή βλέμματα δυστυχισμένα. Ζουν από την κτηνοτροφία και τα αγροτικά προϊόντα. Θα μπορούσαν φυσικά να έχουν καλύτερο βιωτικό επίπεδο, αλλά θέλει χρόνο ακόμα. Οι επόμενες γενιές σίγουρα θα πάνε τον πολιτισμό τους και την ανάπτυξη πιο μακριά.
Τα παιδιά μας κοιτάνε και γελούν. Τα πιο μικρά μας πλησιάζουν. Θέλω να τα φωτογραφίσω αλλά δεν θέλω να τα τρομάξω. Τραβάω μια φωτογραφία και τους τη δείχνω και πεθαίνουν στα γέλια. Ξεκινήσαμε ένα τρελλό πάρτυ φωτογραφιών. Έβγαζα μία και τους την έδειχνα. Όλη την ώρα η ίδια δουλειά. Τα πιο μεγάλα παιδιά μας κοιτούσαν με συστολή και χαμογελούσαν ντροπαλά.
Από το βάθος ακούσαμε τραγούδια. Πήγαμε προς τα εκεί και είδαμε πολύ κόσμο να τραγουδά και να χορεύει. Παρασυρθήκαμε και εμείς και ακολουθήσαμε τους ρυθμούς τους. Ήταν μια χριστιανική οργάνωση ό,που έκανε το κήρυγμά της μέσω τραγουδιού, όπως βλέπουμε στην τηλεόραση. Δεν καταλαβαίναμε τι έλεγαν, αλλά είχαμε γίνει ένα με τους ντόπιους και χορεύαμε και γελούσαμε και δε μας ένιαζε που η σκόνη που σηκωνόταν μας είχε κάνει όλους χάλια. Άλλωστε για να γνωρίσεις πραγματικά μία χώρα πρέπει να γίνεις ένα με τους ανθρώπους της.
Ήταν όλα τόσο πρωτόγνωρα για μένα. Τόσο μακριά από τα υπέροχα ξενοδοχεία,τις τουριστικές ατραξιόν κλπ. Όμως ένιωθα τόσο ευτυχισμένη. Οι μυρωδιές του χώματος, τα βλέμματα των ανθρώπων, τα πλατιά τους χαμόγελα ήταν τα καλύτερα σουβενίρ που έχω πάρει ποτέ από ταξίδι.
xenos.
