Ταξίδι μόνος ή μόνη??

[Yorgos]

Με πολλή ευκολία ομαδοποιουνται άνθρωποι και καταστάσεις. "Αυτές δεν είναι φιλίες " πχ. Οι μισοί μου φίλοι είναι άνθρωποι που γνώρισα σε ταξίδια. Την άλλη εβδομάδα θα ξαναταξιδεψω με τη φίλη μου τη Γιαπωνέζα για πολλοστή φορά τα τελευταία σχεδόν 30 χρόνια, γνωριστήκαμε σε καμπ εθελοντικής εργασίας στη Δανία και σαν κι αυτη έχω μερικές δεκάδες άλλους φίλους. Και με πολλούς περισσότερους ναι είχα επιδερμικη επαφη ή μετά το συνταξιδεμα χαθήκαμε η δε βρήκαμε λόγο να συνεχίσουμε να έχουμε επαφή, δεν υπαρχει λόγος. Τώρα που το σκέφτομαι οι πρώτες επιλογές μου για ταξίδι είναι φίλοι που γνωριστήκαμε σε ταξίδι, πλην ενός.

Για τα σοσιαλ μυδια δεν ξέρω γιατί δεν τα παρακολουθώ αλλά αν όλα είναι τόσο χάλια γιατί τα βλέπει ο κόσμος, για να τα κράξει? Φαντάζομαι κάποιο ενδιαφέρον θα έχουν και οι ινφλουενσερς και οι φεησμπουκαδες κλπ. Κάποιες ιδέες θα παίρνει ο κόσμος από αυτούς. Οχι; Τους παρακολουθούν επειδή τους θεωρούν χαζούς;

Όσες φορές ταξίδεψα σόλο (πολλές! αν αθροισω τις μέρες βγαίνουν φανταζομαι μερικά χρόνια από τη ζωή μου) έγινε επειδή δεν ακολούθησε κάποιος από τους φίλους μου. Αν μπορούσα να μοιραστώ το ταξιδι με κάποιον από αυτούς θα το έκανα. Ποτε δεν ένιωσα ότι χάνω κάτι επειδή ταξίδεψα με κάποιον, αν θέλουμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό απλά χωριζομαστε όπως όταν θες να δεις άλλη ταινία από το συγκάτοικο σου. Κατανοώ όμως κι όσους τη βρίσκουν έτσι, μόνοι, δεν είμαστε όλοι ίδιοι.

Ως κατόρθωμα δεν το είδα το ταξίδι ποτέ, προνόμιο είναι, όπως το να τρως καλό φαγητό. Ζω σε μια χώρα που η πλειοψηφία των ανθρώπων και των φίλων μου δεν έχουν ταξιδέψει ποτε και μάλλον δε θα το κάνουν και ποτέ, για πολλούς είναι και νομικά αδύνατον. Όταν με ρωτάνε πού πήγα και τι είδα δε με κοιτάνε ως κάποιον που εκανε κάτι δύσκολο, αλλά ως κάποιον τυχερό. Και πάλι αν κάποιος το βρίσκει ως κατόρθωμα, μαζί του ειμαι, άποψη του και σεβαστή όπως το νιώθει ο καθένας, θα πω εγώ στον άλλο πώς ήταν το ταξίδι του; Αν κάποιος το βλέπει ως κάποιο είδος προσωπικής πρόκλησης, μπράβο του, μαζί του είμαι, ο,τι νομίζει ο άνθρωπος.

Και για τα οργανωμένα ταξίδια την ίδια γνώμη έχω, επειδή έχω κάνει και άπειρα για επαγγελματικους λόγους το βρίσκω λίγο αστείο που κάποιοι θεωρούν ότι στο οργανωμένο βλέπεις "λιγοτερα" ή λιγότερο ενδιαφεροντα πράγματα η ότι κατάλαβες τη χώρα λιγότερο. Μπορεί να συμβαίνει, μπορεί και όχι, πχ έχω γνωρίσει άπειρους που ήρθαν μόνοι τους στην Κουβα και σοκαρίστηκα από το ότι δεν κατάλαβαν σχεδόν τιποτε από τον τρόπο ζωής και σκέψης των ντόπιων, είχαν έρθει με μια ιδέα ήδη και στο μυαλό τους την επιβεβαίωσαν κι όλα καλά. Μπορεί κι εγώ σε κάποιες χώρες να έπαθα το ίδιο, ποιος ξερει; Και ποιος νοιάζεται; Εγώ ταξιδεύω κυρίως λόγω περιέργειας (δηλαδή για τον ίδιο λόγο που διαβάζω η βλέπω ένα ντοκιμαντέρ) αν ο άλλος ταξιδεύει για να δοκιμάσει τον εαυτό του, να βρει παρέα, να φάει καλά, να τα δείξει στο ινσταγκραμ ή για να δει συναυλίες η να γράψει χιλιόμετρα στη μοτοσικλέτα του κι έτσι "τη βρισκει", χίλια μπράβο από μένα. Γιασαν του μάγκα.

 

[Extra muros]

Αμφότερες οι μορφές ταξιδιού έχουν τη χάρη τους, το ταξίδι με σύντροφο ή φίλους σίγουρα καθιστά πιο ευχάριστα τα γεύματα και τις βραδινές εξόδους, (αν και ειδικά για όσους ταξιδεύουμε σε χόστελ η εξεύρεση παρέας συνήθως δεν είναι δύσκολη, αντικειμενικά όμως είναι συνήθως πολύ πιο σύντομη και επιφανειακή), πέραν του ότι είναι ανθρώπινο να θέλουμε να μοιραζόμαστε τις όμορφες εμπειρίες, αλλά και να έχουμε κι ένα "αποκούμπι" για τυχόν πιο δύσκολες περιστάσεις. Πέραν αυτού, ρόλο παίζει και ο προορισμός, δηλαδή ένα μικρό ελληνικό νησί όπου συνήθως πέρα από το τρίπτυχο παραλία - ταβέρνα - μπαράκι/κλαμπάκι (άντε κατά περίπτωση και κανά πανηγύρι, για όσους αρέσκονται σε αυτά), δεν υπάρχουν και άπειρα πράγματα να εξερευνήσεις, η καλή παρέα θα είναι παράγοντας make it or break it, για μένα τουλάχιστον. Σε μέρη που μπορεί να γεμίσει εύκολα το πρόγραμμα, η μοναξιά γίνεται ατού, γιατί ακόμα και με τους πιο ταιριαστούς συνταξιδιώτες είναι σχεδόν αδύνατον να ταιριάξουν τα χνώτα 24/7 σε όλα, ειδικά όταν μιλάμε για πάνω από 3-4 μέρες. Οπότε κάπου εκεί ξεκινούν οι εκπτώσεις και οι αμοιβαίες υποχωρήσεις, ενώ καραδοκούν κι εντάσεις, μικρότερες ή μεγαλύτερες. Θα συμφωνήσω δηλ. με όσους προλαλήσαντες διαπίστωσαν ότι μόνοι τους συνήθως βλέπουν αρκετά περισσότερα.

Τώρα για το ναρκισισμό στα ταξίδια, δεν έχω καταλήξει αν είναι εντονότερος από το ναρκισισμό επίδειξης αυτοκινήτων, λείας ψαροντούφεκου, πασχαλινού τραπεζιού, τέλειων κοιλιακών, αρμονικής οικογενειακής ζωής κοκ. Σίγουρα όμως είναι πιο εύκολος στόχος κριτικής, γιατί λόγω σόσιαλ και ίντερνετ γενικότερα, τα ταξίδια είναι πλέον πολύ πιο ορατά, πέραν του ότι έχουν γίνει και πολύ πιο συνήθη, σε σχέση με τις αμέσως προηγούμενες δεκαετίες. Εννοείται βέβαια ότι κάποιος μπορεί να μη μιλάει καθόλου γι'αυτά, ούτε σε σόσιαλ ούτε σε φόρα σαν το δικό μας, αλλά IRL οι άνθρωποι που ταξιδεύουν περισσότερο από το μέσο όρο δύσκολο να αποφύγουν τις ερωτήσεις από τον κοντινό τους περίγυρο τουλάχιστον. Νομίζω έχω ξαναπεί ότι προσωπικά συχνότερα θα ερωτηθώ πρώτη για τα ταξίδια μου, συνήθως μάλιστα με καλοπροαίρετη διάθεση. Κι αν κάποιοι - κακώς - θεωρούν ότι ως σόλο ταξιδιώτες είναι το άλας της γης, πέρα από τα δικά τους προσωπικά ζητηματάκια, ως ένα βαθμό διαμορφώθηκαν κι από τις αντιδράσεις των άλλων, που ακόμα και στην εποχή μας, αρκετοί τουλάχιστον, στέκονται περίπου με δέος μπροστά στο "επίτευγμα".