Συρία Ταξίδι στη "μεταπολεμική" Συρία το 2022

[MarieAries]

Μου έχουν τρέξει τα σάλια ειδικά με το παγωτό

χαχα, άσε, άσε!! Όλα ήταν θεϊκάααα!!!
Πάντως το παγωτό δε μας ενθουσίασε καθόλου. Και το έχω διαβάσω και από άλλους, γίνεται πολύς ντόρος χωρίς λόγο. Φαντάσου 5 άτομα, δεν το φάγαμε ολόκληρο, οι άλλες το πέταξαν, εγώ το έδωσα σε ένα κοριτσάκι που ζητιάνευε.

 

[MarieAries]

Ας ολοκληρώσω την εμπειρία μου στη Συριακή πρωτεύουσα, με το έθιμο του διάσημου παραμυθά ή "Hakawati" όπως τον ονομάζουν εδώ.
Μία παράδοση που κρατάει πάνω από 20 χρόνια, και λαμβάνει χώρα στο καφενείο Al-Nawfara που βρίσκεται μέσα στην παλιά πόλη, δίπλα ακριβώς από το Μεγάλο τζαμί.
Εδώ λοιπόν ο εκάστοτε παραμυθάς, κρατώντας ένα σπαθί στο ένα χέρι και ένα παλιό βιβλίο στο άλλο, διασκεδάζει κάθε μέρα ντόπιους και επισκέπτες διαβάζοντας ποιητικές ιστορίες αγάπης από τις 1000+1 νύχτες. Όποτε θεωρεί ότι η ιστορία έχει σασπένς ή κάποιοι απλά χαζεύουν και μιλάνε, χτυπάει με δύναμη το σπαθί πάνω στο διπλανό τραπεζάκι για να τραβήξει την προσοχή.
Το θέμα είναι ότι εάν δεν το περιμένεις σε κοψοχολιάζει κανονικότατα!
Η παράσταση διήρκεσε περίπου 40' και παρόλο που δεν καταλαβαίναμε γρι, διασκεδάσαμε αφάνταστα!

Ο παραμυθάς της Δαμασκού / The "Hakawati" of Damascus

Αποχαιρετήσαμε τη Δαμασκό και αναχωρίσαμε για το οδικό μας ταξίδι στην υπόλοιπη χώρα, αφήνοντας πίσω το ανέπαφο ιστορικό κέντρο και βλέποντας με λύπη τις κατεστραμμένες περιοχές στα προάστεια της πρωτεύουσας.

Επόμενη στάση, η Χριστιανική πόλη Μααλούλα και η εντελώς ισοπεδωμένη παλιά πόλη του Χομς.

 

[MarieAries]

H Maalula είναι μία απο τις 3 εναπομείνασες πόλεις της Συρίας, όπου ακόμα μιλάνε τη γλώσσα του Χριστού τα Αραμαϊκά (τα άλλα δύο είναι τα διπλανά χωριά, Jubb'adin and Bakhah) και οι κάτοικοι είναι επί το πλείστον Χριστιανοί Ορθόδοξοι.

Είναι μία μικρή πόλη, χτισμένη σε υψόμετρο 1.500 μέτρων, πάνω σε βράχους στη μέση του πουθενά, η οποία υπέστη σοβαρές ζημιές από τη μανία του ISIS, το 2013-14.

Αξιοθέατα πολλά δεν έχει, παρά μονάχα 2 εκκλησίες.

Η πρώτη, η εκκλησία του Αγ. Σέργιου & Βάκχου, βρίσκεται πάνω σε λόφο με πανοραμική θέα την πεδιάδα και την πόλη. Η εκκλησία αυτή είχε καταστραφεί και ξαναχτίστηκε, οπότε οι επισκέπτες δεν καταλαβαίνουν τίποτα από την επίδραση του πολέμου.

Ακριβώς δίπλα όμως, βρίσκονται ακόμα τα ερείπια του πρώην 4* ξενοδοχείου Safir, το οποίο φιλοξενούσε τους επισκέπτες των μοναστηριών της περιοχής. Αυτό καταστράφηκε ολοσχερώς, αρχικά από τη βομβιστική επίθεση ενός Ιορδανού αυτονομιστή που μπούκαρε στην είσοδο με ένα φορτηγάκι, και έπειτα από εναέριες και χερσαίες επιθέσεις των Τζιχαντιστών και του Συριακού στρατού. Κανένας δεν ξανα ασχολήθηκε με την αποκατάστασή του.

Οι εικόνες του ξενοδοχείου ήταν γενικά σοκαριστικές, και ακόμα περισσότερο για εμάς, αφου αυτή ήταν και η πρώτη μας ουσιαστική επαφή με τις καταστροφές του πολέμου. Η ρεσεψιόν ήταν διαλυμένη, και το βιβλίο των επισκεπτών βρισκόταν ακόμα πάνω στον πάγκο, με κηλίδες αίματος. Πιο μέσα φυσικά δεν μπορούσαμε να μπούμε, εφόσον ήταν όλα ετοιμόρροπα, και υπήρχε φόβος να φάμε κανένα ταβάνι στο κεφάλι.

Η κατάσταση δεν περιγράφεται με λόγια....

Από εκεί συνεχίσαμε τη βόλτα μας με τα πόδια, με προορισμό το επίσης Ορθόδοξο Μοναστήρι της Αγ.Θέκλας. Η τοποθεσία του είναι συγκλονιστική, καθώς έχει χτιστεί μέσα σε βράχο με εκπληκτική θέα στην πόλη της Μααλούλα.

Διασχίζοντας ένα στενό φαράγγι, καταλήξαμε στην είσοδο του μοναστηριού, όπου μας περίμενε μια καλόγρια καλωσορίζοντάς μας σε άψογα Ελληνικά!!! Μετά την ξενάγηση στους χώρους του, αναχωρήσαμε για την πόλη Χομς.

Λίγα λόγια για το μοναστήρι (κλεμμένα από διάφορες θρησκευτικές σελίδες)
Το ορθόδοξο μοναστήρι της Αγίας Θέκλας (Mar Taqla) ανήκει στο Πατριαρχείο Αντιοχείας και είναι ένα από τα παλαιότερα μοναστήρια στη Συρία, αφού ιδρύθηκε κατά τον 4ο αιώνα.
Το σύγχρονο μοναστήρι είναι χτίσμα του 18ου αιώνα και φιλοξενεί περί τις 25 μοναχές, οι οποίες διευθύνουν εντός της μονής οικοτροφείο, σχολείο κι εργαστήριο εργόχειρων, όπου ζουν, διδάσκονται κι εκπαιδεύονται ορφανά κορίτσια. Στο νότιο μέρος του μοναστηριού βρίσκεται ο ναός που είναι αφιερωμένος στην Αγία Θέκλα.
Η πρωτομάρτυς και ισαπόστολος Θέκλα, την οποία γιορτάζουμε κάθε χρόνο στις 24 Σεπτεμβρίου, καταγόταν από το Ικόνιο και σε ηλικία 18 ετών μεταστράφηκε στον Χριστιανισμό από το κήρυγμα του Αποστόλου Παύλου, ακολουθώντας τον στην Αντιόχεια, στα Μύρα της Λυκίας και στη Σελεύκεια, έχοντας εγκαταλείψει την ειδωλολατρική της οικογένεια.
Οι ειδωλολάτρες την βασάνισαν με πολλούς τρόπους κι εκείνη, για να ξεφύγει, κατέφυγε στο όρος Καλαμών. Εκεί, κι ενώ την καταδίωκαν για να την βασανίσουν ξανά, ώστε να απαρνηθεί τον Χριστιανισμό, η Αγία προσευχήθηκε κι εξαφανίστηκε μέσα σε βράχο, που σχίστηκε για να την κρύψει. Αυτή η σχισμή λέγεται, ότι είναι το φαράγγι, που υπάρχει μεταξύ των τεράστιων βράχων δίπλα στο μοναστήρι.
Ανεβαίνοντας αρκετά σκαλιά από την εσωτερική αυλή του μοναστηριού, βλέπουμε το σπήλαιο της Αγίας Θέκλας και στο νότιο μέρος του σπηλαίου βρίσκεται το ιερό της Αγίας και ο τάφος της. Στη βορειοανατολική γωνία του σπηλαίου, σταγόνες -κατά την παράδοση- ιαματικού νερού πέφτουν από την οροφή μέσα σε μια λαξευμένη γούρνα, που βρίσκεται υπερυψωμένη σε μια κολόνα, ύψους περίπου ενός μέτρου. Ακριβώς δίπλα, υπάρχει ένα αιωνόβιο δέντρο, που μεγαλώνει με παράδοξο τρόπο εντός της σπηλιάς.
Το μοναστήρι καταστράφηκε και λεηλατήθηκε από το παρακλάδι της AlQaeda, Nusra, και φημολογείται ότι οι ισλαμιστές αντάρτες έκαναν δημοπρασίες στο Internet με κειμήλια και αρχαιολογικούς θησαυρούς που υπεξαίρεσαν από εκεί.
Στις 3 Δεκεμβρίου 2013, 13 μοναχές της Ελληνικής ορθόδοξης μονής της Αγίας Θέκλας απήχθησαν από το μοναστήρι μαζί με τρεις βοηθούς τους. Η απαγωγή ολοκληρώθηκε την Κυριακή 9 Μαρτίου 2014, όταν οι αδελφές και οι τρεις εργαζόμενες απελευθερώθηκαν στο έδαφος του Λιβάνου. Ένα ευτυχές τέλος που οφειλόταν επίσης στη διαμεσολάβηση των λιβανέζικων και καταριανών μυστικών υπηρεσιών και είχε ως αντιστάθμισμα την απελευθέρωση 153 γυναικών τρομοκρατών που φυλακίστηκαν στις συριακές φυλακές.

 

[MarieAries]

H παλιά πόλη Χομς ήταν η πρώτη που κατέκτησαν και κατέστρεψαν οι τζιχαντιστές, και μάλιστα η γνωστή "πολιορκία του Χομς" κράτησε 4 χρόνια, από το 2011 - 2014. Εκείνο το διάστημα την χρησιμοποίησε και ως βάση της η οργάνωση Nusra, ένα από τα παρακλάδια της ΑλΚάϊντα.

Ο κύριος λόγος που η Χομς κατακτήθηκε πρώτη και καταστράφηκε ολοσχερώς, ήταν καθαρά η θέση της στο κέντρο του χάρτη της Συρίας. Ως κόμβος ανάμεσα στις 2 μεγαλύτερες πόλεις (Δαμασκό και Χαλέπι), κόπηκε κατευθείαν η επικοινωνία μεταξύ των πόλεων και των υπόλοιπων περιοχών, με την επίθεση των τζιχαντιστών.

Αν και τα τελευταία χρόνια γίνεται προσπάθεια ανοικοδόμησης, το μεγαλύτερο τμήμα της παλιάς πόλης παραμένει ερειπωμένο, καθώς η προτεραιότητα της Κυβέρνησης είναι η αποκατάσταση της μεγαλύτερης πόλη της χώρας, του Χαλεπιού, και εννοείται, όχι άδικα.

Η δική μας ξενάγηση ξεκίνησε με μια βόλτα στη νέα πόλη, μέχρι την Ορθόδοξη εκκλησία (πάλι*) της Παναγίας της Τιμίας Ζώνης. Δυστυχώς, και αυτή η εκκλησία, όπως και οι υπόλοιπες Χριστιανικές, δε γλύτωσε από τη μανία των φανατικών μουσουλμάνων κατά τη διάρκεια της πολιορκίας. Αργότερα, όλες οι ζημιές αποκαταστάθηκαν και αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε άριστη κατάσταση.

(*η αλήθεια είναι ότι είχαν αρχίσει να με κουράζουν υπερβολικά όλες αυτές οι καθημερινές ξεναγήσεις στις εκκλησίες, και όσο και αν σέβομαι τις θρησκείες και τα αξιοθέατα μιας χώρας, από ένα σημείο και μετά ένοιωθα ότι πήγα θρησκευτική εκδρομή με το ΚΑΠΗ)

Η συνέχεια στην κατεστραμμένη παλιά πόλη ήταν και το πιο ενδιαφέρον κομμάτι εκείνης της μέρας. Περπατήσαμε στις παρατημένες γειτονιές, εκεί όπου όλα παραμένουν στην ίδια άθλια κατάσταση, όπως ακριβώς τα άφησε ο πόλεμος: γκρεμισμένα κτήρια, ανατιναγμένα αυτοκίνητα και πολυκατοικίες με τεράστιες τρύπες στους τοίχους.

Στην αρχή παθαίνεις ένα σοκ, μόνο με την εικόνα.
Μετά ξαναπαθαίνεις ένα δεύτερο, περπατώντας δίπλα σε ερείπια που παλιά ήταν το σπίτι κάποιου...

Από ένα σημείο και μετά, το σκηνικό το ψιλοσυνηθίζεις, μόνο και μόνο επειδή απουσιάζει ο ανθρώπινος παράγοντας. Είναι σα να παρακολουθείς μια ταινία, από αυτές που λένε ότι βασίζονται σε αληθινή ιστορία, αλλά εσύ είσαι απλά ο θεατής.
Μέχρι που έρχεσαι σ'επαφή με τους πρωταγωνιστές, όχι της ταινίας, αλλά της αληθινής ιστορίας...

Και αυτό ήταν το μεγαλύτερο σοκ για μένα: οι -ελάχιστοι μεν- άνθρωποι που συναντήσαμε σκόρπιους, από δω και από εκεί. Προς μεγάλη μας έκπληξη, κάποιοι κάτοικοι είχαν ήδη επιστρέψει στα σπίτια τους εκεί μέσα στα χαλάσματα, και έβγαιναν έξω για να μας χαιρετίσουν. Άλλοι, απλά περαστικοί, μας κοιτούσαν με περιέργεια, αλλά όλοι μα όλοι μας καλωσόρισαν με ένα τεράστιο χαμόγελο!

Και μέσα σε όλο αυτό το -εξωπραγματικό για εμάς- σκηνικό, απορείς πως γίνεται αυτοί οι άνθρωποι να μιλάνε, να γελάνε και να ζουν λες και δεν έχει συμβεί τίποτα! Με τι κουράγιο; Μα δε βλέπουν γύρω τους;

Όπως “συνηθίσαμε” εμείς το θέαμα, έτσι έχουν “συνηθίσει” και οι ίδιοι, μας είπαν. Αυτή είναι η καθημερινότητά τους πλέον τα τελευταία χρόνια, και αυτή θα συνεχίσει να είναι μέχρι ν' αλλάξει κάτι. Το τι και το πως θ άλλάξει όμως, δεν το γνωρίζει κανένας. Απλά χαίρονται για την ελευθερία τους από τους κατακτητές, χωρίς όμως να είναι ουσιαστικά ελεύθεροι.


Κι εκείνη τη στιγμή, τους βγάζεις απλά το καπέλο και φεύγεις με την ουρά κάτω από τα σκέλια, με μία μόνο σκέψη: πως γίνεται εσύ να τα έχεις όλα και πάλι να τρώγεσαι με τα ρούχα σου;

 

[Hayate]

Πολυ δυνατές εικόνες από Χομς.. Εντωμεταξύ τον προηγούμενο μηνα ήμουν Λίβανο και κοιτουσα να το συνδυάσω με Συρία.. Ισως αν ειχα διαβασει την ιστορία σου οταν άρχισες να την ανεβάζεις να το σκεφτομουν πιο δυνατά..

 

[MarieAries]

Πολυ δυνατές εικόνες από Χομς.. Εντωμεταξύ τον προηγούμενο μηνα ήμουν Λίβανο και κοιτουσα να το συνδυάσω με Συρία.. Ισως αν ειχα διαβασει την ιστορία σου οταν άρχισες να την ανεβάζεις να το σκεφτομουν πιο δυνατά..

Εάν ήθελες όντως να πας και δε σε πειράζει η υποχρεωτικότητα του τουρ.γραφείου, κρίμα που δεν το αποφάσισες, γιατί ήσουν ήδη στην περιοχή. Εάν προτιμάς το ανεξάρτητο ταξίδι, καλύτερα να πας αργότερα, που θα μπορείς να κυκλοφορείς ελεύθερα μέσα στη χώρα.