Ιταλία Τα Γλυπτά των Αιθέρων!

[panlek30]

Ποια μέρη θα ξεχώριζες για να δει κάποιος στους Δολομίτες; Τα μέρη είναι μαγικά αλλά δεν συνδέονται εύκολα μεταξύ τους. Η διαμονή των δύο ημερών εκεί δεν βλέπω να με βοηθάει . Οι δρόμοι πως είναι ;

Οχι καλε. Για 2 μερες συζηταμε; Αστο. 3-4 βραδια τουλαχιστον θες.

 

[panlek30]

3η Μέρα

Residence Contrin προς B&B HOTEL Passo Tre Croci Cortina, SR48, 32043 Cortina d'Ampezzo BL, Ιταλία - Χάρτες Google

Ξυπνάμε και από το μπαλκόνι του δωματίου μας βλέπουμε αυτό.

Αυτό είναι το Canazei που μας φιλοξένησε για απόψε.

και αυτό το κατάλυμά μας που το χειμώνα θα γίνεται χαμός από τους skiers.

Ο καιρός σήμερα είναι ανοιξιάτικος με πολύ καλή θερμοκρασία και ήλιο. Ετοιμαζόμαστε και ξεκινάμε με αντίθετη κατεύθυνση από τον τελικό προορισμό μας, μόνο και μόνο για να θαυμάσουμε την διαδρομή και την θέα του Passo Sella.

Θα φτάσουμε μέχρι το Rifugio Carlo Valentini. Σταματάμε για πρωινό στο “In Sella” με την θέα των Sella Towers! Το τι θα φάμε ήταν το τελευταίο που μας ένοιαζε με αυτή τη θέα!

Ξαναγυρνάμε στο Canazei όπου πολύ κοντά υπάρχει ένα πολύ μικρό και γραφικό χωριουδάκι, το Penia.

Ένα μονοπάτι από το χωριό οδηγεί στο εκκλησάκι Cappella Mater Amabilis, βγαλμένο από κάποιο πλάνο του “Η μελωδία της ευτυχίας”.

Είναι από τις φορές που λες "τώρα αλήθεια βρίσκομαι εδώ;" Επίσης νομίζω ότι η εποχή που επιλέξαμε τελικά πρέπει να είναι από τις καλύτερες από θέμα καιρού και φύσης.

Συνεχίζουμε για τη λίμνη Fedaia σε ύψος 2030 μ. από το πέρασμα που έχει το ίδιο όνομα (Passo Faidaia). Είναι μια παγετωνική τεχνητή λίμνη με ένα φράγμα ύψους 60 μ. που χρησιμοποιείται για την παραγωγή υδροηλεκτρικής ενέργειας.

Πάνω από την λίμνη υψώνεται το Marmolada, το ψηλότερο βουνό των Δολομιτών. Σημαντική τοποθεσία στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο μεταξύ 1915 και 1917, φιλοξενεί σήμερα το υψηλότερο μουσείο στην Ευρώπη. Τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο οι Αυστριακοί είχανε φτιάξει μία ολόκληρη πόλη στα ενδότερα του! Στους 0 βαθμούς σταθερά, προστατευμένοι από τα ακραία καιρικά φαινόμενα, τα πυρά και τις χιονοστιβάδες βρήκανε ένα πρωτότυπο καταφύγιο.

Το Μουσείο του Μεγάλου Πολέμου στη Marmolada, χτισμένο περίπου στα 3000μ., εγκαινιάστηκε στις 9 Ιουνίου 1990 και είναι αφιερωμένο στην μνήμη όσων έπεσαν στην διάρκεια του πολέμου. Στο μουσείο ο επισκέπτης μπορεί να αισθανθεί την ατμόσφαιρα του πολέμου και να πάρει μια ιδέα για το πώς ήταν να ζεις και να πολεμάς στις ψηλές κορυφές, ο άνθρωπος ενάντια στον άνθρωπο και στις εχθρικές, άγριες και απειλητικές δυνάμεις της φύσης.
Ο παγετώνας Marmolada είναι ο τελευταίος σεβαστός στους Δολομίτες, παρόλο που και αυτός υποχωρεί αισθητά, περίπου 7 μέτρα κάθε χρόνο. Είναι μία ζωντανή απόδειξη της δράσης των παγετώνων στους Δολομίτες που διαμόρφωσαν σε μεγάλο βαθμό το έντονο και εντυπωσιακό ανάγλυφο που βλέπουμε σήμερα.

Είχαμε στο πρόγραμμα να ανέβουμε αλλά δεν είχαν ανοίξει ακόμα τα lifts. Ακριβώς ένα μήνα μετά την επίσκεψή μας, μεγάλο μέρος του παγετώνα αποκολλήθηκε σκοτώνοντας 11 ορειβάτες και τραυματίζοντας σοβαρά άλλους 8. Ειδικοί εκτιμούν ότι με την αλλαγή του κλίματος δεν θα υπάρχει σε 25-30 χρόνια.

 

[panlek30]

Το Sottoguda είναι ένα τυπικό αλπικό χωριό σε μια ειδυλλιακή τοποθεσία στην καρδιά των Δολομιτών, μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO και είναι η επόμενη στάση μας. Όμως ο προορισμός στους Δολομίτες μικρή σημασία έχει όταν η διαδρομή σου είναι κάπως έτσι...

Χάρη στην εξαιρετική διατήρηση της αγροτικής αρχιτεκτονικής του χωριού, με τις πολλούς αχυρώνες που χτίστηκαν εξ ολοκλήρου με το χέρι και χρονολογούνται πάνω από εκατό χρόνια, το παρθένο φυσικό περιβάλλον και την αρχαία παράδοση του καλλιτεχνικού σφυρήλατου σιδήρου, τον Νοέμβριο του 2016 η Sottoguda τιμήθηκε με τον τίτλο «ένα από τα πιο όμορφα χωριά της Ιταλίας» του "I Borghi più belli d'Italia".

Κουκλίστικο αλλά χωριό-φάντασμα. Ψυχή δεν υπήρχε. Επίσης ήταν και λίγο spooky με κάτι κούκλες που είχαν διάσπαρτες στο χωριό (ως αναπαράσταση της άφαντης ζωής ).

Από το χωριό αυτό ξεκινάει και το μονοπάτι για το Serrai di Sottoguda Natural Park. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα φαράγγι που σκαλίστηκε από το νερό για χιλιάδες χρόνια. Μέχρι τη δεκαετία του '60, το φαράγγι Serrai ήταν ο μόνος τρόπος για να φτάσει κάποιος στη Malga Ciapela. Σήμερα το φαράγγι αποτελεί φυσικό πάρκο και μπορεί κάποιος να δει τις σήραγγες του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, το σπήλαιο της Παναγίας, το Sass Taie, την εκκλησία του Αγίου Αντωνίου και πολλούς καταρράκτες που το χειμώνα παγώνουν και αποτελούν τείχη αναρρίχησης. Δυστυχώς και εδώ έκαναν έργα συντήρησης και δεν μπορούσαμε να πάμε.

Κατά τον δρόμο μας προς τον τελικό μας προορισμό (Cortina d’ Ampezzo) περάσαμε από το εντυπωσιακό ορεινό πέρασμα, το Passo Giau που αποτελεί και δημοφιλή διαδρομή για ποδηλάτες. Τα τοπία μαγικά!

Την στρουμφίσαμε!

Cinque Torri – Μουσείο Πολέμου (hiking 3km)

Τα Cinque Torri ανακηρύχθηκαν Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO και αποτελούν ένα από τα πιο εμβληματικά αξιοθέατα των Δολομιτών. Εδώ υπάρχει και το υπαίθριο Μουσείο του Μεγάλου Πολέμου που μαρτυρά τις σκληρές μάχες που έλαβαν χώρα μεταξύ των Ιταλών και των Αυστρο-Ούγγρων κατά την διάρκεια του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου.

Στις 23 Μαΐου 1915, Ιταλία κήρυξε πόλεμο στην Αυστροουγγική Αυτοκρατορία. Ο ιταλικός στρατός κατέλαβε την Cortina, τερματίζοντας έτσι τέσσερις αιώνες κυριαρχίας της Αυτοκρατορίας των Αψβούργων εκεί. Τα αυστροουγγρικά στρατεύματα αποσύρθηκαν στο Lagazuoi για να υπερασπιστούν την κοιλάδα Badia και το Νότιο Τιρόλο. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, τα βουνά της περιοχής Lagazuoi 5 Torri, έγιναν σκηνικό ενός απίστευτου πολέμου σε μεγάλα υψόμετρα. Υπήρχαν τεράστιες απώλειες στα χαρακώματα και από τις 2 πλευρές κατά μήκος των κορυφογραμμών.

Η ιταλική προέλαση προς την κοιλάδα Badia, το Νότιο Τιρόλο και το Μπρένερ σταμάτησε στο πέρασμα Val Parola μπροστά στα αυστριακά χαρακώματα. Συνειδητοποιώντας τη ματαιότητα των επιθέσεων, και οι δύο στρατοί άρχισαν να σκάβουν στοές και σπήλαια στα βουνά, με σκοπό να ανατινάξουν τους αντιπάλους τους και να ενισχύσουν τις θέσεις τους.
Σύντομα ήταν σαφές αμφότερα, ότι η καλύτερη προστασία από τα πυρά του εχθρικού πυροβολικού παρέχεται από το ίδιο το βουνό και έτσι άρχισαν να σκάβουν δημιουργώντας θέσεις μάχης και καταυλισμούς, μετατρέποντας το Lagazuoi σε φυσική οχύρωση. Αυτό το υπαίθριο μουσείο επιτρέπει σε όλους να βιώσουν τις φρικαλεότητες του πολέμου από πρώτο χέρι, επισκεπτόμενοι τις θέσεις βολής, τις σήραγγες, τους στρατώνες, το αναρρωτήριο και τα χαρακώματα.

Πραγματικά ήταν απίστευτη εμπειρία. Αδιανόητο αν σκεφτείς σε τι συνθήκες πολεμούσαν, ειδικά το χειμώνα.
Για την διαμονή μας τις επόμενες 3 νύχτες επιλέξαμε να μείνουμε λίγο έξω από την Cortina d' Ampezzo, ακριβώς στο σημείο που ξεκινάει το μονοπάτι για τη Lago di Sorapis.
H θέα από το δωμάτιο (και απο το μπάνιο) ήταν από άλλον πλανήτη.

Το βράδυ πήγαμε στην πόλη (Cortina d’ Ampezzo) για φαγητό. Στο κέντρο δεσπόζει η γοτθική εκκλησία, της οποίας το ψηλό καμπαναριό παίζει κτύπους πανομοιότυπους με αυτούς του Westminster Abbey του Λονδίνου. Εδώ βρίσκεται και ένα τεράστιο ολυμπιακό γήπεδο πάγου που χτίστηκε για τους εβδόμους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες το 1956.

 

[panlek30]

4η Μέρα
Κάθε μέρα κοιτούσαμε τον καιρό γιατί ξέραμε ότι μπορεί να αλλάξει από στιγμή σε στιγμή. Από τις προηγούμενες μέρες, οι προβλέψεις του καιρού στην περιοχή δεν ήταν καθόλου καλές για σήμερα. Βροχή από το πρωί μέχρι το βράδυ. Το πρόγραμμα για σήμερα είχε πεζοπορία στη παγετωνική Lago di Sorapis με το τιρκουάζ χρώμα που για εμάς ήταν από τα highlight του ταξιδιού μας. Δυστυχώς δεν είμασταν καθόλου ελαστικοί όμως στο πρόγραμμά μας γιατί οι μέρες που είχαμε ηταν τσίμα-τσίμα γι’ αυτά που θέλαμε να κάνουμε. Οπότε ή σήμερα ή ποτέ! Απογοητευμένοι, μέχρι που σκεφτόμασταν πολύ σοβαρά να κατέβουμε ημερήσια Βενετία για να μην κάψουμε τη μέρα αφού πεζοπορία 5-6 ώρες με υπό βροχή το είχαμε αποκλείσει ως σενάριο.

Σηκωθήκαμε και πήγαμε για πρωινό, αποφασισμένοι να πάμε Βενετία. Ήδη έβρεχε. Η ώρα 08:00. Κοιτώντας όμως και πάλι τον καιρό, έδειχνε πλέον το διάστημα μεταξύ 11:00 – 16:00 χωρίς βροχή, οπότε αποφασίσαμε να το ρισκάρουμε. Πράγματι η βροχή σταμάτησε και ξεκινήσαμε για τη Lago di Sorapis. Το μονοπάτι ξεκινούσε λίγα μέτρα από το ξενοδοχείο μας.

Η διαδρομή ξεκίνησε μέσα από ένα δάσος για περίπου 1 ώρα και μετά άρχισε να μεγαλώνει αισθητά η υψομετρική διαφορά, κάνοντας τη διαδρομή αρκετά κουραστική αλλά και εντυπωσιακή ταυτόχρονα.

Το μονοπάτι πάντως σε καλή κατάσταση με τοποθετημένες σκάλες σε αρκετά σημεία καθώς και συρματόσκοινα σε περάσματα που λόγω του ύψους θα μπορούσαν να σε τρομάξουν αν δεν είχες κάπου να κρατηθείς. Σε γενικές γραμμές πάντως η όλη διαδρομή δεν είχε τεχνικές δυσκολίες. Θα την χαρακτήριζα όμως απαιτητική λόγω της έντονης υψομετρική διαφοράς που την έκανε αρκετά κουραστική.

Από κάποιο σημείο κι έπειτα η διαδρομή έμοιαζε ατελείωτη. Είχαμε την αίσθηση ότι στην επόμενη γωνία θα ξεπροβάλει η λίμνη αλλά μάταια.

Και ήρθε η στιγμή όμως, και όπως συμβαίνει στις περισσότερες περιπτώσεις, όσες φωτογραφίες και να έχεις δει, η πραγματικότητα ξεπερνά την όποια φωτογραφία. Φτάσαμε στη λίμνη και μας έπεσαν τα σαγόνια. Ένας τιρκουάζ καθρέφτης και από πάνω να υψώνεται ένας κάθετος τεράστιος βράχος. Από τις φωτογραφίες νόμιζα ότι θα ήταν μικρότερα τα μεγέθη αλλά το όλο σκηνικό ήταν τόσο επιβλητικό!

Ευτυχώς λόγω της κακής πρόβλεψης καιρού, είχε ελάχιστο κόσμο. Το μάτι δε χόρταινε και οι φωτογραφίες έπεφταν βροχή από κάθε δυνατή γωνία.

Καθίσαμε να απολαύσουμε τη θέα κανα μισάωρο και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Περίπου στα μισά ξέσπασε καταιγίδα αλλά ευτυχώς είχαμε προλάβει να περάσουμε το δύσκολο κομμάτι της κατάβασης. Ουσιαστικά η βροχή μας έπιασε στο τμήμα του δάσους. Για μιάμιση ώρα πεζοπορούσαμε μες τη βροχή και πλέον το νερό είχε διαπεράσει και τα μπουφάν μας. Την ακούσαμε άσχημα αλλά ήμασταν τυχεροί στην ατυχία μας γιατί τουλάχιστον μας έπιασε στην επιστροφή ενώ είχαμε καταφέρει να απολαύσουμε τη λίμνη!

Κατάκοποι και βρεγμένοι μέχρι το κόκκαλο επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, αλλάξαμε και πήγαμε για φαγητό στο γραφικό San Candido.

Ναι, πανέμορφο! Όχι ότι μας ενδιέφερε και πολύ. Απλά να φάμε θέλαμε!
Άλλη μια απαιτητική μέρα ολοκληρώθηκε, σχεδόν με επιτυχία.

 

[HKLEOPATRA]

Το μονοπατι για να πας στη λιμη Sorapis ειναι αυτο που βλεπω διπλα σε γκρεμο; Δυστυχώς ο ενας μου γιος εχει υψοφοβια οποτε δεν βλέπω να πηγαινουμε

 

[panlek30]

Το μονοπατι για να πας στη λιμη Sorapis ειναι αυτο που βλεπω διπλα σε γκρεμο; Δυστυχώς ο ενας μου γιος εχει υψοφοβια οποτε δεν βλέπω να πηγαινουμε

Ναι αυτο ειναι. Δεν ειναι επικινδυνο γιατι ειναι φαρδυ. Αλλα αν εχει υψοφοβια, αστο καλυτερα. Ηταν κ αρκετα κουραστικη η διαδρομη. Ισως για ενα παιδακι να ειναι too much.

 

[HKLEOPATRA]

Ναι αυτο ειναι. Δεν ειναι επικινδυνο γιατι ειναι φαρδυ. Αλλα αν εχει υψοφοβια, αστο καλυτερα. Ηταν κ αρκετα κουραστικη η διαδρομη. Ισως για ενα παιδακι να ειναι too much.

Πάντως φαίνεται μαγική !!

 

[panlek30]

5η Μέρα

Σήμερα η μέρα είναι καθαρά πεζοπορική (τι πρωτότυπο! ) . Ταξίδι στους Δολομίτες δε νοείται χωρίς πεζοπορία στις 3 κορυφές Lavaredo και στο Cadini di Misurina κατά την άποψή μου. Για να μπεις στην προστατευόμενη περιοχή απ' όπου ξεκινούν οι πεζοπορίες πρέπει πληρώσεις διόδια 30€! (2022)

Στις 08:00 ξεκινάμε ήδη το πρώτο μονοπάτι που μας οδηγεί στο Cadini di Misurina. Η πιο εντυπωσιακή θέα σε όλους τους Δολομίτες! Η διαδρομή ήταν αρκετά εύκολη, περίπου 4χλμ. με λίγο ανηφορική έναρξη και αρκετά βατή στη συνέχεια.

Από κάποιο σημείο και έπειτα η διαδρομή ολόκληρη προσφέρει απίστευτη θέα προς κάθε κατεύθυνση καθώς περπατάς στην ουσία σε ένα μονοπάτι κατά μήκος του γκρεμού με θέα τις εντυπωσιακές κορυφές.

Αποκορύφωμα της διαδρομής είναι το σημείο που το μονοπάτι τελειώνει και αισθάνεσαι στην κυριολεξία ότι έφτασες στην άκρη του κόσμου!

Επιστρέφουμε και πάλι στην αρχή του μονοπατιού και ξεκινάμε κατά τις 11:30, από το Rifugio Auronzo, το μονοπάτι για την πιο διάσημη πεζοπορία που μπορεί να κάνει κάποιος στους Δολομίτες, τις τρεις Κορυφές του Lavaredo που βρίσκονται στο Φυσικό Πάρκο του Σέστο. Η διαδρομή είναι περίπου 13χλμ και προβλέπεται να είναι αρκετά κουραστική λόγω των πολλών χιλιομέτρων αλλά και της υψομετρικής διαφοράς. Και τι έγινε; Για ξεκούραση ήρθαμε; Φύγαμε!

Μέχρι το 1919 οι κορυφές αποτελούσαν μέρος των συνόρων μεταξύ Ιταλίας και Αυστρίας, ενώ τώρα βρίσκονται στα σύνορα μεταξύ των ιταλικών επαρχιών του νότιου Τιρόλου και του Belluno. Η κορυφή Cima Grande έχει υψόμετρο 2.999 μέτρων και βρίσκεται ανάμεσα στη Cima Piccola, στα 2.857 μέτρα, και στη Cima Ovest, στα 2.973 μέτρα.

Η όψη τους και το επιβλητικό μέγεθός τους, σου προκαλεί δέος!

Περνάμε τις κορυφές και φτάνουμε στο Rifugio Locatelli το οποίο όμως ήταν κλειστό. Από εδώ ξεκινάει ένα άλλο μονοπάτι πάνω στο βουνό που καταλήγει σε κάποιες σπηλιές που είχαν λαξεύσει Ιταλοί στρατιώτες κατά τον 1ο Παγκόσμιο πόλεμο με φοβερή ωραία θέα (περίπου άλλα 25λεπτα πεζοπορίας εκτός της βασικής διαδρομής).

Οι σπηλιές αποτελούν την τέλεια κορνίζα για τις 3 κορυφές! Τι άλλο να ζητήσεις;!

Κατηφορίζουμε και ουσιαστικά το μονοπάτι μας οδηγεί κυκλικά γύρω από τις κορυφές. Η διαδρομή είναι συνεχόμενα κατηφορική για αρκετά χιλιόμετρα και αυτό σημαίνει ένα πράγμα...Στη συνέχεια ακολουθεί μεγάλη ανηφόρα!!!

Περίπου 1 ώρα πριν το τέλος της διαδρομής και ενώ πλέον έχουμε εξαντληθεί συναντάμε το καταφύγιο Malga Langalm και σταματάμε να πάρουμε δυνάμεις.

Η διαδρομή μετά το καταφύγιο ήταν πάνω σε μια σάρα και συνεχίστηκε έτσι για περίπου 45 λεπτά. Προς το τέλος της διαδρομής είχε πολύ ωραία θέα στην κοιλάδα.

Ομολογουμένως ήταν μια πολύ ζόρικη μέρα η σημερινή όμως μας χάρισε πολύ ωραίες εικόνες και συγκινήσεις. Ευτυχώς, παρά το γεγονός ότι μιλάμε για μεγάλα υψόμετρα η θερμοκρασία ήταν φανταστική, σχεδόν ανοιξιάτικη. Επίσης η συννεφιά που είχε κατά διαστήματα βοήθησε να μην πάθουμε ηλίαση.
Ανασυντάξαμε τις δυνάμεις μας, αλλάξαμε ρούχα και πήγαμε για μπύρες σε ένα μαγαζάκι με τραπεζάκια πάνω στη Lago Misurina.

Η λίμνη Misurina, “το Μαργαριτάρι των Δολομιτών” και εδώ πραγματοποιήθηκαν οι παγοδρομίες, κατά τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1956, όπου ήταν και η τελευταία φορά που πραγματοποιήθηκαν ολυμπιακοί αγώνες παγοδρομίας σε φυσικό πάγο.

Υπάρχει επίσης ένας μύθος που σχετίζεται με τη λίμνη. Η Misurina ήταν ένα μικρό κακομαθημένο και ιδιότροπο κορίτσι, πιθανά λόγω της απώλειας της μητέρας της, που ζούσε κυριολεκτικά στην παλάμη του χεριού του γιγαντιαίου πατέρα της, του βασιλιά Σοράπη. Η Misurina είχε ακούσει για μια νεράιδα και έναν μαγικό καθρέφτη ικανό να διαβάσει τις σκέψεις, όποιου σκεφτόταν. Ο πατέρας της για να εκπληρώσει την επιθυμία της, την πήγε στη νεράιδα στο όρος Κρίσταλο, για να αποκτήσει τον μαγικό καθρέφτη.
Η νεράιδα όσο και αν προσπάθησε για μεγάλο χρονικό διάστημα να αποτρέψει την πριγκίπισσα Misurina από τις προθέσεις της, δεν τα κατάφερε. Βλέποντας πόσο αναστατωμένος ήταν ο πατέρας της, αποφάσισε να ευχαριστήσει το κορίτσι, θέτοντας ωστόσο ένα πολύ βαρύ όρο, ελπίζοντας ότι η αγάπη για τον πατέρα της θα τη σταματούσε και δε θα δεχόταν τη συμφωνία. Θα της έδινε τον μαγικό καθρέφτη με την προϋπόθεση ότι ο πατέρας της θα μεταμορφωνόταν σε βουνό, για να σώσει τον όμορφο ανθόκηπο της που διατηρούσε στο όρος Cristallo, από τον ήλιο που χτυπά.
Ο Βασιλιάς για χάρη της κόρης του δέχτηκε τον όρο. Η Misurina χωρίς καν να νοιαστεί, άρπαξε αμέσως καθρέφτη: την ίδια στιγμή ο βασιλιάς Σοράπης μετατράπηκε σε βουνό! (σύμφωνα με το μύθο προκειται για το βουνό πάνω απο τη Lago di Sorapis) Στην απελπισία της, η Misurina αισθάνθηκε ζάλη και έπεσε από την κορυφή με τον πολυπόθητη καθρέφτη. Τότε η θλίψη και τα ατέλειωτα δάκρυα από τα μάτια του καλού βασιλιά Σοράπη, χύνονταν από το όρος σχηματίζοντας την λίμνη Misurina.

Αργά το απόγευμα επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας για λίγο και βγήκαμε για φαγητό στη Cortina d' Ampezzo.