Γερμανία Τα παιδιά με τις χήνες και ο Τρίτωνας

[Marios_Gr]

Altstadt

Η Παλιά Πόλη (Altstadt) είναι η δεύτερη μικρότερη σε έκταση από τις 50 συνοικίες του Ντίσελντορφ, αφού καλύπτει όλο και όλο μισό τετραγωνικό χιλιόμετρο. Εκτείνεται στην περιοχή μεταξύ της λεωφόρου Heinrich-Heine-Allee και του Ρήνου, ακριβώς πάνω από τη συνοικία Carlstadt.

Χαρακτηρίζεται από την εκτεταμένη πεζοδρόμηση και την εξαιρετικά έντονη νυχτερινή ζωή στα πάνω από 300 παραδοσιακά ζυθοποιεία, μπαρ, εστιατόρια και ψαροταβέρνες που είναι συγκεντρωμένα εκεί, δικαιώνοντας τη φήμη ότι η παλιά πόλη του Ντίσελντορφ είναι το «μακρύτερο μπαρ στον κόσμο», όπως λέει και το τραγούδι Altbier lied*. Και πράγματι, νομίζω ότι δεν υπερβάλλω αν πω ότι τέτοια κοσμοπλημμύρα δεν έχω ξαναδεί σε τουριστικό μέρος στη ζωή μου, όσο αυτή στην Παλιά Πόλη του Ντίσελντορφ, σε σημείο να στρίβω απελπισμένα σε σοκάκια και στενά προκειμένου να βρω μία ελάχιστη δίοδο για να περάσω μέσα από το έξαλλα κεφάτο πλήθος.

*Η Altbier (παλιά μπύρα) είναι ένα είδος μπύρας που παρασκευάζεται στη Ρηνανία και ιδιαίτερα γύρω από την πόλη του Ντίσελντορφ. Έχει συνήθως σκούρο χάλκινο χρώμα και η γεύση της μοιάζει με μπύρας lager.

Είναι το ιστορικό, πολιτιστικό και τουριστικό κέντρο της πρωτεύουσας του κρατιδίου. Εκεί βρίσκονται η Βασιλική του Αγίου Λαμπέρτου με το ονομαστό πανηγύρι, η παρόχθια πλατεία Burgplatz, η Marktplatz με το Παλιό Δημαρχείο και το έφιππο άγαλμα του δούκα Jan Wellem, η Ακαδημία Τέχνης του Ντίσελντορφ, αλλά και οι αίθουσες τέχνης K20 και Kunsthalle στη Grabbeplatz στις οποίες ήδη αναφέρθηκα.

Από όσα ενδιαφέροντα είδα εκεί, θα ήθελα να σταθώ σε ένα αλλόκοτο μνημείο στη γωνία των δρόμων Joseph-Wimmer-Gasse και Müller-Schlösser-Gasse. Το Stadterhebungsmonument είναι ένα χάλκινο γλυπτό, ή μάλλον μία περίτεχνη και εξαιρετικά λεπτομερής σύνθεση γλυπτών, η οποία φιλοτεχνήθηκε το 1988 από τον καλλιτέχνη Bert Gerresheim για τα 700 χρόνια από την ίδρυση του Ντίσελντορφ, και που ουσιαστικά εξιστορεί την επτά αιώνων ζωή της πόλης μέσα από σύμβολα και αλληγορίες. Η μάχη του Worringen, η υπογραφή του ιδρυτικού καταστατικού του Ντίσελντορφ το 1288 και η ανέγερση του ναού του Αγίου Λαμπέρτου απεικονίζονται στο ιδιόμορφο αυτό εικαστικό έργο.

Basilika St. Lambertus

Marktplatz

Το Παλιό Δημαρχείο

Το άγαλμα του Jan Wellem

Ο ναός των τυροφάγων

St. Maximilian

Stadterhebungsmonument

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 14
• 15
• 16
• 17
• 18
• …

  Go to chapter

  Go
• 28

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 16 of 28

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Marios_Gr]

Η νωθρή βαλίτσα και το πράσινο ξενοδοχείο

Η πτήση μου για Ντίσελντορφ ήταν και πάλι αρκετά πρωινή, αλλά όχι πολύ πρωινή. Συχνά προτιμώ να ταξιδεύω για τις ολιγοήμερες διακοπές μου στην Ευρώπη νωρίς το πρωί, γιατί έτσι εξοικονομώ μία ακόμα ημέρα στον προορισμό μου. Από την άλλη, αυτό προϋποθέτει μία επιπλέον διανυκτέρευση στην Αθήνα την παραμονή της αναχώρησης, καθώς δεν είμαι κάτοικος Αθηνών.

Για αυτή την ημερήσια διαμονή μου επέλεξα και πάλι το Athinais στη Βασιλίσσης Σοφίας (έχω μιλήσει για αυτό εκτενώς στην ιστορία μου «Οι έμποροι της Χάνσα»), ξενοδοχείο κεντρικό, περιποιημένο, κοντά σε σταθμό του Μετρό και σε καλή τιμή. Με χαρά μου, μάλιστα, διαπίστωσα ότι το ξενοδοχείο είχε ανακαινιστεί και το τωρινό μου δωμάτιο ήταν μεγαλύτερο και αισθητικά ανώτερο.

Βγήκα για φαγητό, για έναν καλό καφέ και λίγα τελευταία ψώνια στα γύρω καταστήματα και επέστρεψα στο δωμάτιό μου για να προλάβω τις απαραίτητες 7-8 ώρες ύπνου που θα μου διασφάλιζαν ότι την επόμενη ημέρα, στο ταξίδι και επί Γερμανικού εδάφους, θα ήμουν ακμαίος, ακούραστος και γοητευτικός.

Το αεροδρόμιο του Ντίσελντορφ ήταν φωτεινό και απροσδόκητα μεγάλο για μία μέσου μεγέθους πόλη της Γερμανίας. Αυτό όμως σημαίνει ότι μάλλον εξυπηρετεί πολύ κόσμο. Και το επιβεβαίωσα κατά την παραλαβή των αποσκευών μου. 50 λεπτά αναμονή για να πάρω τη βαλίτσα μου, κε Σολτς; Έλα, σοβαρά τώρα; Είναι η εντύπωσή μου ή η συγκεκριμένη διαδικασία γίνεται όλο και πιο ανυπόφορα αργή τα τελευταία χρόνια; Ίσως η διόγκωση του πλήθους των ανθρώπων που ταξιδεύουν;

Όλα αυτά όμως αποσβένονται από την εξαιρετικά εύκολη και γρήγορη μετακίνηση από το αεροδρόμιο προς το κέντρο της πόλης (και το αντίστροφο, προφανώς). Σε 16 λεπτάκια και με μόλις κάτι παραπάνω από 3 ευρώ, με τη γραμμή S11 του υπέργειου τραίνου φτάνεις στον Κεντρικό Σιδηροδρομικό Σταθμό του Ντίσελντορφ (Düsseldorf Hauptbahnhof).

Με 10 ακόμα λεπτά περπάτημα έφτασα στο carathotel Düsseldorf City. Το ξενοδοχείο βρίσκεται πραγματικά σε προνομιακό σημείο. Πολύ κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό, ακόμα πιο κοντά στο κέντρο, στο οποίο πας με τα πόδια, και ακριβώς δίπλα στο τεράστιο supermarket EDEKA.

Ονομαστό για το πρωινό του -και δικαίως όπως διαπίστωσα- θεωρείται «πράσινο» ξενοδοχείο και αυτό συνεπάγεται δύο πράγματα. Πρώτον, δεν διαθέτει ψυγειάκι στα δωμάτια (όχι ότι μου χρειάστηκε με τόσο κρύο που έκανε εκείνες τις ημέρες). Παρόλα αυτά, δύο μπουκάλια με ανθρακούχο νερό θα σας περιμένουν καθημερινά, ενώ υπάρχουν και τα απαραίτητα για να φτιάξετε τον καφέ και το τσάι σας. Δεύτερον, δεν υπάρχει καθημερινή καθαριότητα στο δωμάτιο, αλλά μέρα παρά ημέρα. Φυσικά παρέχεται η δυνατότητα συχνότερης καθαριότητας, κατόπιν δικού σας αιτήματος και προφανώς επιπλέον χρέωσης.

Το δωμάτιό μου ήταν ευρύχωρο, όμορφης και λιτής αισθητικής και καθαρό. Το μόνο μειονέκτημα, ότι έβλεπε σε ένα μεγάλο κατάφυτο μεν αίθριο, που όμως δεν εξασφάλιζε επαρκή φωτισμό στο δωμάτιο. Αυτό, σε συνδυασμό με τον πολύ συχνά συννεφιασμένο ουρανό δημιουργούσαν μία κάπως καταθλιπτική ατμόσφαιρα στον χώρο.

 

[Marios_Gr]

Το κανάλι Stadtgraben

Αναπόφευκτα το πρώτο πράγμα που συναντά κάποιος στο κέντρο του Ντίσελντορφ είναι το κανάλι Stadtgraben. Και πως αλλιώς, αφού εκτείνεται κατά 580 μέτρα, χωρίζοντας κατά μήκος την κεντρική λεωφόρο Königsallee και καταλαμβάνοντας μεγάλο μέρος του εμπορικού και τουριστικού κέντρου της πόλης.

Το κανάλι είναι στην πραγματικότητα ότι απέμεινε από την παλιά Τάφρο της Πόλης, κατόπιν διαδοχικών ανακατασκευών και παρεμβάσεων. Τροφοδοτείται με νερό από τον Düssel, παραπόταμο του Ρήνου που έδωσε και το όνομα στην πόλη. Δύο πέτρινες γέφυρες συνδέουν τις κατάφυτες όχθες του, επιτρέποντας την κυκλοφορία οχημάτων και πεζών. Το νότιο άκρο του καναλιού, ακριβώς μετά την πλατεία Graf Adolf Platz, επιμελήθηκε το 1903 ο αρχιτέκτονας Henkel Walter Furthmann, κατασκευάζοντας ένα πέτρινο καμπυλωτό στηθαίο από ψαμμίτη με χτιστά παγκάκια και δύο μικρούς οβελίσκους εκατέρωθεν.

Στο βόρειο άκρο της τάφρου δεσπόζει το σιντριβάνι Tritonenbrunnen. Είναι στην πραγματικότητα μία σύνθεση αγαλμάτων με κυρίαρχη τη μορφή ενός Τρίτωνα, από τον γλύπτη Friedrich Coubillier, που με τα χρόνια έγινε σύμβολο της πόλης και σημείο αναφοράς για τους κατοίκους της.

 

[Marios_Gr]

Η Κοιλάδα του Ingenhoven

Στο τέλος του Stadtgraben και πριν το πάρκο Hofgarten βρίσκεται η γραφική πλατεία Corneliusplatz (που πήρε το όνομά της από τον Peter von Cornelius, τον πρώτο διευθυντή της Ακαδημίας Τέχνης του Ντίσελντορφ), σημείο στάσης και ξεκούρασης για τους περιπατητές του κέντρου.

Αυτό που βλέπουμε σήμερα στην κεντρική πλατεία Gustaf-Gründgens-Platz του Ντίσελντορφ, όπως και στις γειτονικές της περιοχές, είναι το αποτέλεσμα μίας γενικευμένης πολυετούς και θαυμαστής ανάπλασης που μεταμόρφωσε όλο το κέντρο της πόλης αρχιτεκτονικά, περιβαλλοντικά και λειτουργικά.

Από το 1992 ο αρχιτέκτονας Christoph Ingenhoven ξεκίνησε να επανασχεδιάζει τη «βιτρίνα» του Ντίσελντορφ, με προφανή στόχο να προσφέρει σε κατοίκους και επισκέπτες μια πιο μοντέρνα και αειφορική εκδοχή του εμπορικού και τουριστικού κέντρου μίας σύγχρονης μεγαλούπολης, συνδυάζοντας το εκτεταμένο πράσινο με το κυρίαρχο υγρό στοιχείο. Οι κατασκευαστικές εργασίες διήρκεσαν από το 2009 έως το 2020.

"Η Κοιλάδα του Ingenhoven"

Στο όλο αρχιτεκτονικό project περιλαμβάνεται το κατάφυτο κτήριο Kö-Bogen II με το μικρό του αδερφάκι Dreieckswiese και το δίκτυο των κεντρικών σταθμών του μετρό Wehrhahnlinie, τα οποία προστέθηκαν στον ήδη υπάρχοντα εμβληματικό ουρανοξύστη Dreischeibenhaus και στο φουτουριστικό θέατρο Schauspielhaus. Στον ίδιο τον χώρο της πλατείας φιλοξενείται πλήθος καλλιτεχνικών, κοινωνικών και αθλητικών δραστηριοτήτων, με προεξάρχον το υπαίθριο φεστιβάλ θεάτρου κατά τους καλοκαιρινούς μήνες.

Η επίδραση του Christoph Ingenhoven θεωρήθηκε τόσο καθοριστική στη νέα αυτή όψη της πόλης, ώστε η περιοχή ονομάστηκε τιμητικά "Η Κοιλάδα του Ingenhoven".

 

[Marios_Gr]

Kö-Bogen II και Dreieckswiese

Όταν αναφέρουμε τον όρο «πράσινο κτήριο» δεν θα μπορούσαμε να σκεφτούμε πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα από το Kö-Bogen II στο Ντίσελντορφ. Και πράγματι, πρόκειται για το πιο πράσινο κτίσμα της Ευρώπης, ένα βιοκλιματικό κτήριο που στεγάζει γραφεία και καταστήματα και όλη η εξωτερική του επιφάνεια καλύπτεται από 30.000 φυτά μέσα σε ειδικές υποδοχές σε διαδοχικά επίπεδα.

Όπως ίσως κάποιος μπορεί να υποθέσει, η δυσκολία σε αυτές τις κατασκευές δεν είναι η δημιουργία των πράσινων προσόψεων, αλλά η διατήρησή τους σε καλή κατάσταση. Για τον λόγο αυτό στη συγκεκριμένη περίπτωση προτιμήθηκαν γαύροι (όχι τα ψάρια, ούτε οι Ολυμπιακοί), ως φυτά ανθεκτικά στην επιβαρυμένη ατμόσφαιρα των πόλεων και ολιγαρκή σε φως και νερό, που αν και φυλλοβόλα, ρίχνουν τα φύλλα τους για ελάχιστες μέρες την Άνοιξη και σύντομα γεμίζουν με νέα.

Ακριβώς απέναντι από το Kö-Bogen II είναι το μικρό αδελφάκι του, το τριγωνικού σχήματος Dreieckswiese με τη φυτεμένη με γκαζόν κατηφορική οροφή, στην οποία μπορείτε να ανεβείτε για πανοραμικές φωτογραφίες της Gustaf Gründgens Platz ή για να ξαποστάσετε από τα ψώνια πάνω στο πυκνό γρασίδι της. Στο ισόγειό του θα βρείτε ένα εστιατόριο, σουπερμάρκετ και φαρμακείο. Που αλλού θα μπορούσατε να ανεβείτε ανενόχλητοι σε μία στέγη, άραγε;

 

[Marios_Gr]

Schauspielhaus και Dreischeibenhaus

Το Schauspielhaus λειτουργεί ως θέατρο από στις 16 Ιανουαρίου του 1970. Δημιουργήθηκε από τον αρχιτέκτονα Bernhard Pfau από το 1965 έως το 1969, κατόπιν διεθνούς διαγωνισμού. Το ενδιαφέρον στην αρχιτεκτονική του προσέγγιση είναι ότι σχεδιάστηκε με τη μορφή ενός γλυπτού και μάλιστα για να λειτουργεί συμπληρωματικά αλλά και ως αντίθεση προς τον γειτονικό του ουρανοξύστη Dreischeibenhaus, κάνοντας τις αντανακλάσεις από τις γυάλινες όψεις του ουρανοξύστη να προβάλλονται πάνω στη λευκή του επιφάνεια. Διαθέτει δύο μεγάλα αμφιθέατρα 760 και 300 θέσεων.

Ο ουρανοξύστης Dreischeibenhaus υπάρχει στην Gustaf Gründgens Platz από το 1957, αλλά εντάχθηκε επιτυχημένα στο όραμα του Christoph Ingenhoven για την αναμόρφωση της πλατείας. Σήμερα μπορεί να μας φαίνεται όχι ιδιαίτερα ψηλός, αλλά τα χρόνια της ανέγερσής του με τους 25 ορόφους του και τα 95 μέτρα ύψος δικαιολογημένα αποσπούσε τον χαρακτηρισμό του «ουρανοξύστη» και μάλιστα από τους πρώτους που χτίστηκαν στη χώρα.

Διαχρονικά φιλοξενεί γραφεία σημαντικών εταιρειών και μάλιστα τη δεκαετία του ΄60 θεωρήθηκε σύμβολο της καλπάζουσας οικονομικής ανάπτυξης της Γερμανίας μετά τον πόλεμο. Αρχιτεκτονικά αποτελεί από τα πιο σημαντικά παραδείγματα μεταπολεμικού μοντερνισμού. Στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 το κτίριο ανακαινίστηκε πλήρως και απέκτησε τη γυάλινη εμφάνιση που έχει έως σήμερα.

 

[Marios_Gr]

Kö-Bogen

Όπως θα έχετε καταλάβει το Ντίσελντορφ είναι μία πόλη που προσανατολίζεται σαφώς στην οικολογική προσέγγιση του αστικού περιβάλλοντος και στην αειφορική ανάπτυξη των σύγχρονων μητροπόλεων. Οι υδάτινες επιφάνειες που το χαρακτήριζαν εδώ και αιώνας, συνδυάστηκαν επιτυχώς με σημερινές αρχιτεκτονικές φόρμες και αναδείχθηκαν περαιτέρω μέσα από αυτές. Γυαλί, τσιμέντο, νερό και φυτά αναμείχθηκαν οργανικά σε ένα ολοκληρωμένο project, που βασίστηκε στο παρελθόν με το βλέμμα στο μέλλον.

Το κυρίαρχο κτίσμα στο κέντρο της πόλης είναι το εμπορικό κέντρο Kö-Bogen. Ο καταξιωμένος νεοϋορκέζος αρχιτέκτονας Daniel Libeskind εμπνεύστηκε ένα πενταώροφο κτιριακό συγκρότημα, με μία αυστηρή γωνιώδη όψη και μία άλλη καμπυλώδη και εύπλαστη, διανθισμένο με χαρακτηριστικά κεκλιμένα στοιχεία βλάστησης και ενταγμένο στο περιβάλλον που δημιουργεί η λίμνη Landskrone. Η φυσική πέτρα τραβερτίνη και το γυαλί ήταν τα βασικά υλικά που χρησιμοποίησε για να υλοποιήσει το όραμά του. Η κατασκευή του έργου ξεκίνησε το 2005 και ολοκληρώθηκε το 2013, με το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς να ξεκινά τη λειτουργία του και έκτοτε να αποτελεί κυρίαρχο κομμάτι της εμπορικής ζωής του Ντίσελντορφ.

Και αν απορείτε για το περίεργο όνομά του, είναι τα πρώτα γράμματα της Königsallee, της κεντρικότερης λεωφόρου της πόλης που απλώνεται ακριβώς δίπλα του.

 

[KIKI]

Ωραία επιλογή πόλεων και πολύ καλή γραφή!

 

[Marios_Gr]

Το πάρκο Hofgarten

Υποθέτω ότι μία από τις προκλήσεις της ανάπλασης του κεντρικού τομέα του Ντίσελντορφ ήταν το να ενσωματώσει λειτουργικά και αισθητικά το πάρκο Hofgarten, το οποίο βρίσκεται εκεί από το 1769, καθιστώντας τό το παλαιότερο δημόσιο πάρκο της Γερμανίας.

Σχεδόν 28 εκτάρια βλάστησης, με τα 13 από αυτά λιβαδική έκταση, εκτείνονται από την οδό Jacobistraße μέχρι την Παλιά Πόλη και τις όχθες του Ρήνου, συνδυάζοντας το Γαλλικό μπαρόκ με τον Αγγλικό κήπο. Το βασικό σχέδιο του πάρκου ανήκει στον κηπουρό του βασιλιά Maximilian Friedrich Wehye από το 1804 και με προσαρμογές και προσθήκες διατηρείται έως σήμερα.

Η λίμνη Landskrone με το σπιτάκι με τις πάπιες, τους κύκνους και τα άλλα ευγενή υδρόβια πτηνά, το σιντριβάνι "Gröner Jong" και πλήθος αγαλμάτων είναι μόνο μερικά από όσα θα δείτε εκεί. Αν μάλιστα βρεθείτε στο πάρκο μετά τη δύση του ήλιου, θα δείτε τα φωτεινά παγκάκια κατά μήκος της Reitallee, έργο του τοπικού καλλιτέχνη Stefan Sous με τίτλο «UVA-UVB», που φτιάχτηκε ως συμμετοχή στην έκθεση EUROGA 2002, όμως τους άρεσε πολύ και το κράτησαν.

 

[Marios_Gr]

Πρόγευμα στο Tiffany

Έχω ήδη αναφερθεί στη λεωφόρο Königsallee μιλώντας για το κανάλι Stadtgraben που τη διασχίζει κατά μήκος, χωρίζοντάς την σε δύο αντίθετα ρεύματα. Το κανάλι στο μέσο της είναι το ένα χαρακτηριστικό της λεωφόρου. Το ότι πρόκειται για έναν από τους πιο ακριβούς εμπορικούς δρόμους του κόσμου είναι το άλλο.

Η Königsallee, ή απλά Kö για τους ντόπιους, βρίσκεται στην κεντρική συνοικία του Stadtmitte, ξεκινά από το πάρκο Hofgarten και το εμπορικό κέντρο Kö-Bogen και έχει μήκος μόλις 1 χιλιόμετρο. Το όνομά της σημαίνει «Ο Δρόμος του Βασιλιά», και πως αλλιώς θα μπορούσε να λέγεται ένας δρόμος που φιλοξενεί πολυτελείς φίρμες όπως οι Tiffany’s, Gucci, Prada, Louis Vuitton, Hermès, Chanel, Dior, αλλά και γνωστές διεθνείς αλυσίδες μαζικότερης κατανάλωσης, όπως η Zara και η Benetton, και καταστήματα οικιακών και ηλεκτρονικών ειδών.

Οι δύο πλευρές του δρόμου είναι σαφώς διακριτές ως προς τη φυσιογνωμία τους. Η ανατολική πλευρά είναι καθαρά εμπορική, ενώ η δυτική περισσότερο ήσυχη, κυρίως με γραφεία, ξενοδοχεία και καταστήματα τραπεζών.

Με έναν καφέ μόκα από το κοντινό Starbucks ανά χείρας περπάτησα τη λεωφόρο νωρίς το πρωί, για να αποφύγω την πολυκοσμία που συναντάς εκεί τις περισσότερες ώρες της ημέρας. Περιπλανήθηκα με τα θλιμμένα μου ματάκια, μόνος και εκτεθειμένος στον απελπιστικό πλούτο και τη ματαιοδοξία. Δεν ήταν οι εξωφρενικές τιμές στις βιτρίνες. Ήταν περισσότερο το υποτιμητικό βλέμμα του σεκιούριτι στο Tiffany που επιβεβαίωνε στον εαυτό του ότι δεν διαθέτω την παραμικρή πιθανότητα να μπορώ να αγοράσω ούτε το κουτί από μανικετόκουμπα, αν σε μία στιγμή αφέλειας και ολιγωρίας με άφηνε να μπω στο κατάστημα.

Όμως ο υπέροχος κόσμος μας δεν αφήνει καμία ψυχή να αισθανθεί απόκληρη και συντετριμμένη για πολύ. Επί της λεωφόρου βρίσκεται και το εμπορικό κέντρο Kö Galerie, μέρος με τιμές περισσότερο λογικές και γήινες, όπου στο Ιταλικό του εστιατόριο Barolo έφαγα τρεις φορές ιδιαίτερα αξιοπρεπείς πίτσες, μακαρονάδες και νιόκι. Όχι θα κάτσω να σκάσω!

 

[Marios_Gr]

K20

Για κάποιον συμπαντικό λόγο που δεν έχω πολυκαταλάβει, η κλιματική κρίση έχει αποφασίσει να με πείσει ότι είναι υπαρκτή και δραστήρια, με αποτέλεσμα από τους καύσωνες της Βιέννης πριν δύο χρόνια να καταλήξω στο Ντίσελντορφ σε κακοκαιρία, βροχές και παγωνιά, Ιούλιο μήνα. Αυτό είχε το ολέθριο -για έναν υπερβολικά προγραμματισμένο άνθρωπο- αποτέλεσμα να ανατρέψει τον σχεδιασμό που είχα κάνει για το τι θα δω και πότε θα το δω.

Το πρώτο θύμα αυτής της αναταραχής ήταν τα μουσεία του Ντίσελντορφ. Μου αρέσει στα ταξίδια μου να επισκέπτομαι όσο περισσότερα μουσεία και συλλογές τέχνης αντέχουν ο χρόνος και τα κουράγια μου. Όμως οι διαρκείς βροχές κατά τις τέσσερις αυτές ημέρες με ανάγκασαν να αναπροσαρμόσω το πρόγραμμά μου, επιλέγοντας τελικά μόνο ένα μουσείο για να δω ενδελεχώς.

Υπό τον τίτλο Kunstsammlung Nordrhein-Westfalen, δηλαδή Συλλογή Τέχνης της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας, εντάσσονται τρεις χώροι τέχνης της πόλης: ο Κ20 στην Grabbeplatz, ο Κ21 στο Ständehaus και το Schmela Haus.

Ο Κ20 στην κεντρική πλατεία Grabbeplatz είναι αυτός που επισκέφτηκα ένα βροχερό μεσημέρι. Με τη χαρακτηριστική κυματοειδή πρόσοψη από γυαλιστερό μαύρο γρανίτη, ξεκίνησε να λειτουργεί το 1986, ενώ το 2010 εγκαινιάστηκε και η επέκτασή του. Σε 5.000 τετραγωνικά μέτρα και σε τρεις ορόφους φιλοξενεί γνωστά έργα των Picasso, Matisse, Mondrian και Klee, αλλά και σύγχρονους Αμερικανούς εικαστικούς όπως ο Jackson Pollock, ο Roy Lichtenstein και ο Andy Warhol.

Ακριβώς απέναντι από το Κ20 βρίσκεται η Αίθουσα Τέχνης του Ντίσελντορφ (Kunsthalle Düsseldorf) και το μνημείο «Οι Τέσσερις Καρυάτιδες», με τέσσερις κοπέλες να κρατάνε ως μούσες σύμβολα των τεχνών: μια λύρα για τη μουσική, μια παλέτα ζωγράφου, μια σμίλη για τη γλυπτική και την πρόσοψη ενός ναού ως σύμβολο της αρχιτεκτονικής.

Στην περιοχή γύρω από την Grabbeplatz θα δείτε και άλλα ενδιαφέροντα σημεία της πόλης, όπως το μεγαλοπρεπές ξενοδοχείο Wellem Hotel και τη ρωμαιοκαθολική εκκλησία του Αγίου Ανδρέα.

Kunsthalle Düsseldorf

Οι Τέσσερις Καρυάτιδες

Wellem Hotel

Ο Άγιος Ανδρέας

 

[Sassenach77]

Όμως οι διαρκείς βροχές κατά τις τέσσερις αυτές ημέρες με ανάγκασαν να αναπροσαρμόσω το πρόγραμμά μου, επιλέγοντας τελικά μόνο ένα μουσείο για να δω ενδελεχώς.

Θα έλεγα ότι το αντίθετο συμβαίνει συνήθως. Εγώ με βροχή θα επιδιωκα να δω κλειστούς χώρους γενικά, όπως και κάνω άλλωστε όταν συναντώ βροχή!