Γερμανία Τρεις περίπατοι κάτω από τις Φλαμουριές

[Marios_Gr]

Μουσείο Φυσικής Ιστορίας

Ανηφορίζοντας από το Γερμανικό Κοινοβούλιο προς το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας θα σας πρότεινα μία στάση στις όχθες του ποταμού Spree και στα «δίδυμα» κτήρια Paul-Löbe-Haus και Marie-Elisabeth-Lüders-Haus. Πρόκειται για δύο κρατικά κτήρια, με το πρώτο να στεγάζει τα γραφεία των επιτροπών της Βουλής και το δεύτερο τη βιβλιοθήκη του Κοινοβουλίου, τα οποία μαζί με την παρακείμενη Οικία της Κεγκελαρίου αποτελούν τον λεγόμενο «Ομοσπονδιακό Δρόμο». Τσιμέντο, γυαλί και μοντέρνες φόρμες κυριαρχούν, ενώ μία πεζογέφυρα συνδέει τα δύο κτήρια πάνω από το ποτάμι.

Στο σημείο εκείνο, ακριβώς στην όχθη του Spree υπάρχει και το μνημείο των Λευκών Σταυρών, αφιερωμένο σε όσους έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να διαφύγουν από την Ανατολική Γερμανία. Αποτελείται από 7 λευκούς σταυρούς με τα ονόματα των 13 θυμάτων, ενώ ένας 8ος σταυρός δεν φέρει ονόματα, αφού είναι αφιερωμένος στους άγνωστους νεκρούς του Τείχους.

Marie-Elisabeth-Lüders-Haus και το μνημείο των Λευκών Σταυρών

Paul-Löbe-Haus

Περνώντας στη βόρεια όχθη του ποταμού Spree και ανεβαίνοντας την Luisenstraße ή χρησιμοποιώντας τη γραμμή U6 του Μετρό (U-Bahn), φτάνουμε στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Βερολίνου (Museum für Naturkunde). Με έτος ίδρυσης το 1810, φιλοξενεί μία από τις πλουσιότερες συλλογές παγκοσμίως σε ζωολογικά, παλαιοντολογικά και ορυκτολογικά εκθέματα, με περισσότερα από 30 εκατομμύρια δείγματα.

Σε διαδοχικές αίθουσες ο επισκέπτης μπορεί να παρακολουθήσει τη διαδικασία της εξέλιξης των ειδών, την έκταση της βιοποικιλότητα του πλανήτη, αλλά και το πως δημιουργήθηκε η Γη. Το Μουσείο είναι ιδιαίτερα φιλικό προς τα παιδιά, αφού περιλαμβάνει διαδραστικές δραστηριότητες, τρισδιάστατες προβολές και εκπαιδευτικά εργαστήρια. Αυτά όμως για το οποίο είναι διάσημο είναι ο μεγαλύτερος σκελετός δεινόσαυρου στον κόσμο, που ανήκει στο είδος Τζιραφατιτάνας, και το καλύτερα διατηρημένο δείγμα του αρχαιότερου πτηνού, του αρχεοπτέρυγα. Η μεγάλη «ντίβα» όμως του μουσείου είναι ο Tristan ο Τυραννόσαυρος, με τον 12 μέτρων σκελετό του και τα εντυπωσιακά του σαγόνια.

Η είσοδος στο μουσείο κοστίζει 8 ευρώ, αλλά με την Berlin Welcome Card θα εξασφαλίσετε μία έκπτωση 3 ευρώ. Μπαίνοντας στο κτήριο υπάρχει ένα κατάστημα με γουστόζικα souvenir και ένας ειδικός χώρος με ντουλαπάκια όπου υποχρεωτικά πρέπει να αφήσετε την τσάντα σας, έτσι ώστε να μην μπορέσετε ακολούθως να ρίξετε baby oil στο πωπουδάκι του Τυραννόσαυρου...

Υπήρξε όμως και ένα έκθεμα που με στενοχώρησε κάπως. Ο πολικός αρκουδάκος Knut, που πριν μερικά χρόνια είχε γίνει η μασκότ του Ζωολογικού Κήπου του Βερολίνου και παγκοσμίως διάσημος, καθώς η μητέρα του που τον γέννησε στην αιχμαλωσία, αμέσως μετά τη γέννα τον απέρριψε, με αποτέλεσμα να τον μεγαλώσει το προσωπικό του Κήπου.
O Κnut έγινε θέμα ακόμα και στις Ειδήσεις, αυξάνοντας κατακόρυφα την επισκεψιμότητα του Ζωολογικού Κήπου, αλλά και ζήτημα ηθικής αντιπαράθεσης, αφού ακτιβιστές και ειδικοί υποστήριξαν ότι δεν θα έπρεπε να είχε διασωθεί από το προσωπικό, αλλά να αφεθεί να πεθάνει σεβόμενοι τη διαδικασία της φυσικής επιλογής. Εν τέλει ο Knut πέθανε 4 χρόνια αργότερα, λόγω πνιγμού στη λιμνούλα του χώρου που τον φιλοξενούσε, κατόπιν λιποθυμίας από εγκεφαλίτιδα από την οποία αποδείχτηκε ότι έπασχε.

Η κεντρική αίθουσα με τους δεινόσαυρους

Τριστάνος ο μεγαλοπρεπής

"Ο τοίχος της Βιοποικιλότητας", με 3.000 δείγματα από όλο το ζωικό βασίλειο

Ο Knut ζει πια στο μουσείο

Τα Ντο ντο δεν υπάρχουν πια, τα πάτησε το τρένο...

 

[Elena2508]

Ούτε που είχα προσέξει τα πανέμορφα αγάλματα της γέφυρας Schloßbrücke που συνδέει το Νησί των Μουσείων με την περιοχή Dorotheenstadt. Τα ανέδειξες πολύ όμορφα με τις κοντινές φωτογραφίες σου και μας έδωσες και χρήσιμες πληροφορίες για το τι απεικονίζουν!
Την περπάτησα και ούτε που κοντοστάθηκα να τα θαυμάσω...

 

[Marios_Gr]

Νέα Συναγωγή και Hackescher Markt

Φεύγοντας από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας μπορείτε να κατευθυνθείτε πίσω στις όχθες του Spree, όπου μία βόλτα κατά μήκος τους μέχρι τον μεγάλο Σταθμό της Friedrichstraße είναι ιδιαίτερα ευχάριστη, χαζεύοντας τα ποταμόπλοια με τους τουρίστες και απολαμβάνοντας μία μπύρα στα μαγαζάκια που θα συναντήσετε. Εγώ προτίμησα να λοξοδρομήσω στην οδό Oranienburger Straße, και αφού περάσω μπροστά από το Αυτοκρατορικό Ταχυδρομείο (Kaiserliches Postfuhramt) να προχωρήσω προς τη μεγάλη Νέα Συναγωγή του Βερολίνου (Neue Synagogue) με τους χρυσοποίκιλτους τρούλους (εμπνευσμένους από το ανάκτορο της Αλάμπρα στην Ισπανία), κτήριο εντυπωσιακό όσο και ιστορικό.

Η αύξηση του πληθυσμού των Εβραίων στο Βερολίνο ήδη από τις αρχές του 19ου αιώνα, δημιούργησε την ανάγκη για την ανέγερση ενός χώρου λατρείας μεγαλύτερου από την υφιστάμενη μικρή Συναγωγή της πόλης. Έτσι, το 1866, κοντά στην φτωχική Εβραϊκή συνοικία Scheunenviertel, κατασκευάστηκε η Νέα Συναγωγή ως ο βασικός χώρος συνάθροισης των Εβραίων πολιτών.

Η συνέχεια της ιστορίας των Εβραίων της Γερμανίας είναι γνωστή και τραγική. Η Συναγωγή τους δεν εξαιρέθηκε από αυτή, καθώς υπέστη σοβαρές ζημιές και βανδαλισμό την 9η Νοεμβρίου του 1933, τη Νύχτα των Κρυστάλλων, ενώ μεγάλη πυρκαγιά έκαψε σημαντικό τμήμα της κατά τους βομβαρδισμούς του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 από το κομμουνιστικό καθεστώς της Ανατολικής Γερμανίας ξεκίνησε μία πολύ ιδιόμορφη διαδικασία αποκατάστασης της Νέας Συναγωγής, αφενός γιατί μέρος του σχεδίου ήτα η διατήρηση των φθορών του κτηρίου ως τεκμήρια ιστορικής μνήμης, αφετέρου γιατί όταν μετά από 7 χρόνια ολοκληρώθηκαν οι εργασίες το κράτος της Αν. Γερμανίας δεν υπήρχε πλέον.

Σήμερα το κτήριο δεν λειτουργεί μόνο ως εβραϊκή συναγωγή, αλλά στεγάζει και το ίδρυμα για τη διατήρηση της ιουδαϊκής κληρονομίας Centrum Judaicum, καθώς και ένα μουσείο για την ιστορία των Εβραίων του Βερολίνου. Το εισιτήριο εισόδου κοστίζει 7 ευρώ και υπάρχει η δυνατότητα οργανωμένης ξενάγησης.

Αυτοκρατορικό Ταχυδρομείο

Νέα Εβραϊκή Συναγωγή

Στην αρχή της Oranienburger Straße, στον κέντρο της παλιάς Εβραϊκής συνοικίας, υπάρχει μία από τις δημοφιλέστερες πλατείες της πόλης, η Hackescher Markt, με τον χαρακτηριστικό φτιαγμένο από κόκκινο τούβλο σταθμό των τρένων (S-bahn) να κυριαρχεί. Πήρε το όνομά της από τον Πρώσο διοικητή Hans Christoph Friedrich Graf von Hacke, ο οποίος κατ’ εντολή του βασιλιά Frederick του Β’ επέβλεψε την μετατροπή της τότε βαλτώδους περιοχής έξω από τα τείχη του Βερολίνου σε μία νέα συνοικία με σπίτια και δρόμους, στα πλαίσια των έργων επέκτασης της πόλης.

Πλήθος από καφέ και εστιατόρια, χώροι πολιτισμού, εναλλακτικά εμπορικά καταστήματα και έντονο nighlife χαρακτηρίζουν την περιοχή, που αποτελεί και σημαντικό συγκοινωνιακό κόμβο της πόλης, με το τραμ, τρένα και πολλά λεωφορεία να διέρχονται από εκεί. Δύο φορές την εβδομάδα, Πέμπτη και Σάββατο, λειτουργεί και υπαίθρια αγορά.

Λόγω περιορισμένου χρόνου και αρκετής κούρασης από την ολοήμερη πεζοπορίας, εγώ δεν εξερεύνησα διεξοδικά το μέρος, αλλά εσείς θα πρέπει να το κάνετε. Kαι ειδικά το πολύ ιδιαίτερο δίκτυο από εσωτερικές αυλές ανάμεσα στα Art Nouveau κτήρια που βρίσκονται ακριβώς απέναντι (Hackesche Höfe), το οποίο αποτελεί attraction της πόλης.

 

[STKF]

Η Συναγωγή τους δεν εξαιρέθηκε από αυτή, καθώς υπέστη σοβαρές ζημιές και βανδαλισμό την 9η Νοεμβρίου του 1933, τη Νύχτα των Κρυστάλλων,

Μία μικρή επισήμανση. Το 1938 έγινε η Νύκτα των Κρυστάλλων.

 

[Elena2508]

Σχετικά με την Νέα Συναγωγή του Βερολίνου να προσθέσω και εγώ κάποιες πληροφορίες και φωτογραφίες, μιας που την επισκέφτηκα πέρσι.
Στο ισόγειο λειτουργεί ένα όμορφο μικρό μουσείο με διάφορα ιερά κειμήλια και σύμβολα των Εβραίων (1η φωτ.), ενώ δυστυχώς δεν εχει μείνει τίποτα από τη λαμπρή αίθουσα τελετών που καταστράφηκε από τους βομβαρδισμούς του Β' Παγκοσμίου πολέμου.Το μόνο που απέμεινε από την μεγάλη αίθουσα είναι αυτός ο τοίχος στην 3η φωτογραφία...
Μπορείτε να ανεβείτε με τα πόδια μέχρι τον τρούλο (2η φωτ.) που έχει μια ωραία θέα προς την πόλη, αλλά δεν επιτρέπονται αυστηρά οι φωτογραφίες.

 

[Marios_Gr]

Alt Berlin

Alt Berlin, που θα πει Παλιό Βερολίνο, είναι η περιοχή του Mitte που «στριμώχνεται» μεταξύ της Alexanderplatz και της Nikolaiviertel (ουσιαστικά περιλαμβάνει και τη δεύτερη εντός των ορίων της), έχοντας ως δυτικό όριο τον ποταμό Spree. Πρόκειται για την «καρδιά» του κέντρου του Βερολίνου, με πολλά από τα διάσημα κτήρια και αξιοθέατα της πόλης να βρίσκονται εκεί.

Εξέχουσα θέση ανάμεσα σε αυτά έχει το Δημαρχείο της πόλεως του Βερολίνου, το Rotes Rathaus (Κόκκινο Δημαρχείο), που δεν αποτελεί μόνο την έδρα της δημοτικής αρχής της πόλης, αλλά και του ομόσπονδου κρατιδίου του Βερολίνου, ένα από τα 16 που συγκροτούν το κράτος της Γερμανίας. Η ανέγερσή του διήρκεσε 9 χρόνια (1861-1869) και όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό, πήρε το όνομά του από το κόκκινο τούβλο με το οποίο χτίστηκε. Το κτήριο στέγαζε επίσης το Δημαρχείο του Ανατολικού Βερολίνου μέχρι τον Οκτώβριο του 1989.

Ο ναός St. Marienkirche του 13ου αιώνα, φτιαγμένος από γρανίτη και κόκκινο τούβλο, όπως πολλές άλλες ρωμαιοκαθολικές εκκλησίες της Γερμανίας μετατράπηκε σε προτεσταντική κατά την Προτεσταντική Μεταρρύθμιση του Μαρτίνου Λούθηρου. Μαζί με την Nikolaikirche είναι οι παλαιότερες εκκλησίες στη Γερμανία.

Απέναντι από το Rotes Rathaus και με την Grunerstraße να τα χωρίζει, βρίσκεται το Παλιό Δημαρχείο ή Altes Stadthaus. Χτισμένο το 1911 ήταν η έδρα του Υπουργικού Συμβουλίου της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ σήμερα φιλοξενεί τη Γερουσία της χώρας.

Ακλουθώντας την Klosterstraße με τον ομώνυμο σταθμό του Μετρό, συναντάμε την Ευαγγελική Εκκλησία Parochialkirche, η οποία χτισμένη στις αρχές του 18ου αιώνα είναι η παλαιότερη Προτεσταντική Εκκλησία του Βερολίνου.
Το καμπαναριό του ναού, καθώς και μεγάλο μέρος του υπόλοιπου κτίσματος, καταστράφηκε πλήρως στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά μετά από πολυετείς επισκευές, στις 23 Οκτωβρίου του 2016 οι καμπάνες του ήχησαν και πάλι, γεγονός που γιορτάστηκε με κονσέρτο από το Καριγιόν, το μουσικό όργανο που απαρτίζεται από τις 52 καμπάνες του κωδωνοστασίου.

Λίγο πιο κάτω, ό,τι έχει απομείνει από το γοτθικό Φραγκισκανό μοναστήρι Franziskaner-Klosterkirche, χτισμένο το 1250, που μετά από αλλεπάλληλες αλλαγές στη μορφή και τη θρησκευτική του ταυτότητα (μεσολάβησε το σχίσμα στη Δυτική Εκκλησία και η Προτεσταντική Μεταρρύθμιση του 16ου αιώνα), γκρεμίστηκε σχεδόν εκ θεμελίων το 1945 κατά τους βομβαρδισμούς του Βερολίνου από τους Συμμάχους. Τα εναπομείναντα ερείπια αν και αρχικά κατεδαφίστηκαν και αυτά, το 2004 αποκαταστάθηκαν για να λειτουργήσουν ως χώρος εκθέσεων και συναυλιών.

Πίσω από το μοναστήρι, τo κτήριο του Περιφερειακού Δικαστηρίου του Βερολίνου (Amtsgericht Mitte von Berlin) στην οδό Littenstraße, που χτίστηκε στις αρχές του 20ου αιώνα ως το δικαστικό μέγαρο της πόλης, με την περίτεχνη πρόσοψη και την ακόμα πιο εντυπωσιακή αίθουσα υποδοχής.

Θα ολοκληρώσω την περιήγηση στο Alt Berlin, αλλά και αυτόν τον πρώτο περίπατο στην πρωτεύουσα της Γερμανίας, με τον Πύργο της Τηλεόρασης, που στα γερμανικά ονομάζεται Fernsehturm, αλλά οι ντόπιοι τον αποκαλούν και "Οδοντογλυφίδα" ή "Telespargel" (τηλέ-σπαράγγι ) εξαιτίας του ιδιόμορφου σχήματός του.

Είναι αναμφίβολα το δεύτερο χαρακτηριστικότερο κτίσμα του Βερολίνου, μετά την Πύλη του Βρανδεμβούργου, και διαχρονικό σύμβολο της πόλης από το 1969, οπότε και κατασκευάστηκε από το καθεστώς της τότε Ανατολικής Γερμανίας ως σύμβολο επιβολής και ισχύος, όπως και πολλά άλλα κομμουνιστικά "μεγαθήρια" της Ανατολικής Ευρώπης. Μετά την ενοποίηση των δύο Γερμανιών υπήρξαν απόψεις υπέρ της κατεδάφισή του ως συμβόλου του ολοκληρωτισμού, οι οποίες ευτυχώς δεν επικράτησαν.

Με τα 368 μέτρα ύψος του (μαζί με την κεραία στην κορυφή του) είναι ορατό σχεδόν από όλο το Βερολίνο, ακόμα και από κάποια προάστια. Όπως συμβαίνει και με άλλα παρόμοια αξιοθέατα, υπάρχει η δυνατότητα ανόδου σε ειδική πλατφόρμα μέσα σε αυτό, προκειμένου να απολαύσεις την πανοραμική θέα της πόλης, καθώς και ένα εστιατόριο -περισσότερο τουριστικού ενδιαφέροντος- το οποίο περιστρέφεται κάνοντας έναν πλήρη κύκλο σε 20 λεπτά. Μην έχοντας κλείσει διαδικτυακά εισιτήρια και με μία τεράστια ουρά να εκτείνεται από την είσοδό του, ευλόγως απέφυγα την επίσκεψη και στα δύο.

 

[Marios_Gr]

Μιας και μιλάμε για το Alt Berlin, θα ήθελα να κάνω μία σύντομη αναφορά σε τρία μέρη για φαγητό στην περιοχή και στη γειτονική Nikolaiviertel. Στο Βερολίνο δεν δοκίμασα παραδοσιακή Γερμανική κουζίνα, ούτε εξωτικά εστιατόρια, αλλά κατέφυγα στη σίγουρη και ασφαλή ιταλική γαστρονομία, καθώς και σε ένα ιδιαίτερο μαγαζί για γλυκό που είχε μεγάλη αποδοχή όσον αφορά τις διαδικτυακές κριτικές.

Στην τρατορία Piazza Rossa (www.piazza-rossa.com), ακριβώς δίπλα από το Κόκκινο Δημαρχείο, θα φάτε αξιοπρεπή πίτσα και ζυμαρικά, σε πολύ λογικές τιμές για το τουριστικό κέντρο του Βερολίνου και σε αρκούντως επαρκείς ποσότητες. Παρά τον πολύ κόσμο που την προτιμά -και όχι μόνο τουρίστες- το μέγεθος του μαγαζιού θα σας εξασφαλίσει μία θέση για να κάτσετε, όποια ώρα και αν πάτε.

Στη Nikolaiviertel, σε ένα γραφικό δρομάκι πίσω από το Μουσείο Knoblauchhaus, το ιταλικό εστιατόριο Solino (www.solino-berlin.de). Μικρό μαγαζάκι με λίγα τραπεζάκια έξω και κάποια ακόμα λιγότερα μέσα, νόστιμο φαγητό, περισσότερο τσιμπημένες αλλά όχι εξωφρενικές τιμές. Θα μπορούσα να του δώσω μία συνολικά πολύ καλή κριτική, αλλά το αναψυκτικό τύπου Cola που παρήγγειλα όχι μόνο δεν ανοίχτηκε μπροστά μου, αλλά ήρθε ξεθυμασμένο από ανθρακικό σερβιρισμένο ήδη σε ποτήρι, αφού προφανέστατα προερχόταν από μεγάλο μπουκάλι που είχε ήδη ανοίξει από ώρα. Παρόλα αυτά, θα σας πρότεινα μία επίσκεψη εκεί.

Θέλετε και γλυκάκι; Tigertörtchen, αγαπητοί μου (www.tigertoertchen.de), ακριβώς πίσω από την εκκλησία του Αγίου Νικολάου. Φρεσκότατα μικρά cupcake, στην τιμή του 1,5 ευρώ το ένα, αλλά και cake-pops (κεκάκια σε μορφή γλειφιτζουριού) και ίσως κάποιο ρολό κανέλας θα βρείτε εκεί, όλα φτιαγμένα από τους ίδιους στο εργαστήριο στο πίσω μέρος του καταστήματος. Αλλά ακόμα, και όχι λιγότερο σημαντικό, ένα εξαιρετικό, βελούδινο και μυρωδάτο καπουτσίνο, από τα καλύτερα που έχω πιει ποτέ, απήλαυσα στο μικρό αυτό μαγαζάκι. Λίγα τα τραπεζάκια, ήδη διαδεδομένη η φήμη του καταστήματος, αλλά κάποια στιγμή θα πετύχετε ένα για να κάτσετε.

 

[Marios_Gr]

2 | Ναός του Αυτοκράτορα Γουλιέλμου - Kurfürstendamm - Πάρκο Tiergarten - Μνημείο του Ολοκαυτώματος - Potsdamer Platz - Sony Center - Κτήριο Φιλαρμονικής - Chechpoint Charlie - Friedrichstraße

Ναός του Αυτοκράτορα Γουλιέλμου

Πρωί της επόμενης ημέρας και με τη γραμμή U2 του Μετρό μεταφέρθηκα από το Mitte στη συνοικία Charlottenburg, προκειμένου να ξεκινήσω την περιήγησή μου στο Δυτικό Βερολίνο, που μπορεί να μην έχει το πλήθος των ιστορικών αξιοθέατων του Ανατολικού, αλλά ήταν και παραμένει το πλέον σύγχρονο και εμπορικό τμήμα της πόλης. Αποβίβαση στον σταθμό Wittenbergplatz και ολιγόλεπτη πεζοπορία μέχρι τον Ναό του Αυτοκράτορα Γουλιέλμου, που ήταν και ο πρώτος σταθμός της διαδρομής μου.

Περπατώντας στην Tauentzienstraße είδα το γλυπτό Berlin, τοποθετημένο στη νησίδα της λεωφόρου, έργο του ζεύγους γλυπτών Martin και Brigitte Matschinsky από το 1987, που με τη σαν σπασμένη αλυσίδα μορφή του συμβολίζει το πόσο κοντά και ταυτόχρονα απομονωμένα ήταν τα δύο τμήματα της πόλης από την κατασκευή του Τείχους, αλλά και το μεγάλο εμπορικό κέντρο Europa Center με τα 80.000 τετρ. μέτρα εμβαδόν και τον 86 μέτρων πύργο του. Στην κορυφή του, το αστέρι σύμβολο της Mercedes-Benz διαμέτρου 10 μέτρων και βάρους 15 τόνων!

Στο Breitscheidplatz, κέντρο του πρώην Δυτικού Βερολίνου, βρίσκεται ο Ναός του Αυτοκράτορα Γουλιέλμου ή Kaiser-Wilhelm-Gedächtniskirche. Ο προτεσταντικός αυτός ναός (που οι ντόπιοι αποκαλούν και «Κούφιο Δόντι») είναι ένα ζωντανό μνημείο υπενθύμισης των δεινών που προκαλεί ο πόλεμος, αλλά και της θέλησης των ανθρώπων να αναρρώσουν από αυτά. Χτίστηκε μέσα σε 5 χρόνια (1891-1895) από τον Αυτοκράτορα της Πρωσίας Γουλιέλμο τον Β’ προς τιμήν του παππού του, Αυτοκράτορα Γουλιέλμο Α, εξού και ο πλούσιος διάκοσμός του, πράγμα παράξενο για προτεσταντική εκκλησία.

Τη νύχτα της 23ης Νοεμβρίου του 1943, κατά τους από αέρος βομβαρδισμούς των συμμάχων, η εκκλησία υπέστη σοβαρότατες φθορές, με το μεγαλύτερο μέρος του κυρίως ναού να καταστρέφεται και τον κεντρικό πύργο του καμπαναριού να υφίσταται μικρότερες ζημιές. Μετά τον πόλεμο ακολούθησε μία μακρά περίοδος συζητήσεων και διαφωνιών για το αν και με ποιόν τρόπο η εκκλησία θα έπρεπε να αποκατασταθεί.

Το 1956 προκηρύχτηκε αρχιτεκτονικός διαγωνισμός για την αισθητική ανάπλαση του ναού, που άφηνε ανοιχτή για τους συμμετέχοντες την επιλογή της κατεδάφισης του εναπομείναντος τμήματος. Η πρόταση του νικητής του διαγωνισμού, Egon Eiermann, εμπεριείχε την ολοκληρωτική κατεδάφιση του ερειπίων και την ανέγερση από την αρχή ενός καινούριου ναού. Μία θέση από την οποία ο αρχιτέκτονας αναγκάστηκε να υπαναχωρήσει μπροστά στις μεγάλες αντιδράσεις των Βερολινέζων, προτείνοντας τελικά την κατασκευή ενός νέου οκτάγωνου ναού και ενός εξάγωνου 53 μέτρων καμπαναριού σε μοντέρνες φόρμες, από οπλισμένο σκυρόδεμα, ατσάλι και μπλε υαλότουβλα, δίπλα στα υφιστάμενα. Το όλο αισθητικό αποτέλεσμα δημιουργεί αντιπαραθέσεις και αμφισβητήσεις ακόμα και σήμερα.

Ο Ναός του Γουλιέλμου είναι όμως γνωστός και για έναν ακόμη λόγο. Για τη φημισμένη Χριστουγεννιάτικη αγορά που διεξάγεται κάθε χρόνο εκεί. Δυστυχώς, αυτή η εορταστική παράδοση αποτέλεσε και την αφορμή για ένα τραγικό συμβάν, την τρομοκρατική επίθεση που έλαβε χώρα εκεί στις 19 Δεκεμβρίου του 2016, οπότε ένα φορτηγό έπεσε πάνω στο συγκεντρωμένο πλήθος από Γερμανούς και τουρίστες, σκοτώνοντας 12 ανθρώπους και τραυματίζοντας άλλους 56.

Τις ημέρες που βρισκόμουν στο Βερολίνο, ο νέος πύργος του ναού ήταν ντυμένος με τα χρώματα και το λογότυπο του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Στίβου, αφού οι Γερμανοί διοργανωτές πρωτοτυπώντας αποφάσισαν οι τελετές απονομής των μεταλλίων να γίνουν στην εκεί περιοχή, με φυσικό φόντο τον ναό.

 

[escursione]

Πολύ χρηστικές οι πληροφορίες σου με τις διαδρομές και οι φώτο τέλειες. Θα σου πρότεινα στον τίτλο να προσθέσεις και τη λέξη "Βερολίνο" π.χ "...φλαμουριές του Βερολίνου" για να βρίσκουμε την ιστορία πιο εύκολα! Περιμένουμε τη συνέχεια με αγωνία. Το Βερολίνο από τις περιγραφές και τις φωτογραφίες σου μου άρεσε και το βάζω στα σχέδια μου... σε αντίθεση με τη Δρέσδη και τη Λειψία που επισκέφτηκα πρόσφατα και απογοητεύτηκα, 2 πόλεις επίσης σκέτες εργοτάξια!!

 

[Marios_Gr]

Kurfürstendamm και γύρω περιοχή

Αν λοιπόν βρεθείτε στη συνοικία Charlottenburg, θα σας πρότεινα μία βόλτα στην οδό Kurfürstendamm και στους γύρω δρόμου. Η Kurfürstendamm δεν είναι μόνο η κεντρική λεωφόρος του Δυτικού τμήματος της πόλης, αλλά και ένας από τους πιο κοσμοπολίτικους και εμπορικούς δρόμος του Βερολίνου, με πληθώρα καταστημάτων από διάσημες εμπορικές φίρμες, στυλατά καφέ και εστιατόρια και γνωστά ξενοδοχεία. Η ιστορία της ξεκινά το 1542 ως μονοπάτι για ιππασία που οδηγούσε στο κυνηγετικό καταφύγιο του Grunewald, ενώ στα τέλη του 19ου αιώνα λιθοστρώνεται και μετατρέπεται σε λεωφόρο. Εγώ δεν έκανα shopping -σπάνια και μόνο συγκυριακά επιδίδομαι σε αυτό στα ταξίδια μου- αλλά πήρα λίγο από τον κοσμικό της αέρα πριν στρίψω στη Fasanenstraße για να γνωρίσω και τα γειτονικά τετράγωνα με τα ενδιαφέροντα κτήριά τους.

Λίγο πιο πάνω, στην οδό Kantstraße, το φημισμένο Θέατρο της Δύσης (Theater des Westens) με την επιβλητική πρόσοψη, που ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1896, αρχικά φιλοξενώντας όπερες και οπερέτες και μετά το ‘60 μιούζικαλ και μουσικές κωμωδίες, ώστε να θεωρείται έκτοτε το Γερμανικό αντίστοιχο του Broadway.

Και το ιστορικό cinema Delphi, που λειτουργεί ακατάπαυστα από το 1949 και είναι ένας από τους κινηματογράφους που κάθε χρόνο προβάλλονται ταινίες του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου (Berlinale).

Στο τέλος της Fasanenstraße βρίσκεται το ιδιαίτερο κτήριο Ludwig Erhard Haus, που πήρε το όνομά τους από τον υπουργό Οικονομικών και κατόπιν καγκελάριο της Δυτικής Γερμανίας Ludwig Erhard, υπεύθυνο για το οικονομικό θαύμα της χώρας μετά τον πόλεμο. Αποτελείται κατά βάση από 15 ελλειπτικές καμάρες πάνω στις οποίες με τσιμέντο, χάλυβα και γυαλί έχει δομηθεί η υπόλοιπη κατασκευή. Τα εγκαίνιά του κτηρίου έγιναν στις 21 Σεπτεμβρίου του 1998 και σήμερα στεγάζει το Εμπορικό Επιμελητήριο του Βερολίνου και άλλους φορείς σχετικούς με την Οικονομία και την Τεχνολογία.

Κινήθηκα περιφερειακά του μεγάλου Ζωολογικού Κήπου του Βερολίνου, επί της οδού Budapester, προκειμένου να κατευθυνθώ προς τον επόμενο προορισμό μου, το Πάρκο Tiergarten. Στον δρόμο αυτό, και πριν φτάσουμε στην εντυπωσιακή είσοδο του Ζωολογικού Κήπου με τους ελέφαντες, θα βρείτε το bar Monkey και το εστιατόριο NENI (θα χρειαστεί να κάνετε κράτηση), αμφότερα από τα πλέον γνωστά και in μαγαζιά του Βερολίνου και με εντυπωσιακή πανοραμική θέα στον Κήπο και στην πόλη που εκτείνεται πέρα από αυτόν.

 

[Marios_Gr]

Tiergarten

Μου αρέσουν, γενικά, τα πάρκα των μεγάλων πόλεων. Αυτές οι νησίδες πρασίνου μέσα στον αστικό ιστό, που παρέχουν διαφυγή από την ένταση της σύγχρονης ζωής, ακόμα και στις -μάλλον μειοψηφικές- περιπτώσεις μεγαλουπόλεων που είναι «απλωμένες» χωρικά και όχι ασφυκτικές, όπως το Βερολίνο.

Δεν θα μπορούσε, λοιπόν, το Tiergarten, η δεύτερη μεγαλύτερη έκταση πρασίνου του Βερολίνου, να απουσιάζει από τους τόπους που με ενδιέφερε να επισκεφτώ. Να σας πω ότι δεν θα πρέπει να περιμένετε το αντίστοιχο του Central Park στη Νέα Υόρκη ή του Hyde Park στο Λονδίνο (αν και μεγαλύτερο από το δεύτερο), από άποψη διαμόρφωσης, οπτικής ποικιλίας και σημείων ενδιαφερόντων. Είναι όμως μία εκτεταμένη περιοχή χαλάρωσης στην καρδιά της πόλης, δίπλα από την Πύλη του Βρανδεμβούργου και το Κοινοβούλιο, και ένας ευχάριστος χώρος ξεκούρασης, σωματικής και πνευματικής.

Όσον αφορά την ιστορία του, τις αρχές του 16ου αιώνα αποτελούσε τη Βασιλική κυνηγετική περιοχή, καθώς τότε επρόκειτο για πραγματικό δάσος που διαβιούσαν ελάφια και άλλα δασικά είδη ζώων. Αργότερα, περί τα τέλη του 17ου αιώνα, με την επέκταση της πόλης και την εγκατάλειψη της κυνηγετικής ενασχόλησης, ο Αυτοκράτορας Friedrich ο Γ’ μετέτρεψε την περιοχή σε δημόσιο χώρο αναψυχής για το ευρύ κοινό, εγκαινιάζοντας ουσιαστικά το Tiergarten ως το πάρκο που ξέρουμε σήμερα. Έκτοτε υπέστη πολλές αναπλάσεις, με αυτή του Peter Joseph Lenné, Πρώσου αρχιτέκτονα τοπίου, να του δίνει την αισθητική Αγγλικού κήπου που διατηρεί μέχρι σήμερα.

Στα 210 εκτάρια του πάρκου στάθηκα ιδιαίτερα στη γραφική λιμνούλα Neuer See, στη Στήλη της Νίκης (Siegessäule) στο κέντρο του πάρκου, σχεδιασμένη από τον Heinrich Strack το 1864 ως μνημείο για τη νίκη της Πρωσίας στον πόλεμο με τη Δανία, στο Παλάτι Bellevue, το πρώτο νεοκλασσικό κτήριο στη Γερμανία, που ήταν κάποτε η βασιλική θερινή κατοικία και κατόπιν οικία του Προέδρου της Γερμανίας μέχρι το 1994 και το Haus der Kulturen der Welt (Σπίτι του Παγκόσμιου Πολιτισμού), τον φημισμένο πολιτιστικό πολυχώρο για τις σύγχρονες τέχνες ανά την υφήλιο.

Siegessäule

Το Παλάτι Bellevue

Haus der Kulturen der Welt

 

[Marios_Gr]

Μνημείο του Ολοκαυτώματος

Στο τέλος του πάρκου Tiergarten στέκει το κτήριο του Ράιχσταγκ, για το οποίο ήδη έχουμε μιλήσει, και το οποίο σηματοδοτεί την επιστροφή στο καθαρά αστικό τοπίο της πόλης. Περνώντας, λοιπόν, από αυτό και κατεβαίνοντας προς την Unter den Linden διερχόμαστε και πάλι την Πύλη του Βρανδεμβούργου, για να φτάσουμε στο Μνημείο για τους Δολοφονημένους Εβραίους της Ευρώπης ή πιο απλά Μνημείο του Ολοκαυτώματος.

Στην ουσία πρόκειται όχι για μία μεμονωμένη κατασκευή, αλλά για μία έκταση που καταλαμβάνει ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο, μία καλλιτεχνική σύνθεση ανοιχτού χώρου και έντονου συμβολισμού. Tο δημιούργημα του αρχιτέκτονα Peter Eisenman και του μηχανικού Buro Happold ξεκίνησε να κατασκευάζεται τον Απρίλιο του 2003 και ολοκληρώθηκε τον Δεκέμβριο του 20014, προκειμένου να εγκαινιαστεί στις 10 Μάιου του 2005, κατά την 60η επέτειο της πτώσης του ναζιστικού καθεστώτος και της παρεπόμενης λήξης του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου.

Πρόκειται για 2.711 τσιμεντένιους ορθογώνιους μονόλιθους, ίδιου μήκους και πλάτους αλλά διαφορετικών υψών ώστε από μακριά να δίνουν μία κυματοειδή αίσθηση, χωρίς ονόματα και ημερομηνίες, που συνολικά δομούν έναν μουντό λαβύρινθο, ένα ιδιότυπο νεκροταφείο χωρίς σαφή αρχή και τέλος. Οι αυστηρές επαναλαμβανόμενες «ανώνυμες» φόρμες, ως μία θολή συνέχεια του γύρω αστικού τοπίου ή μία αλληγορία των άκαμπτων αυταρχικών συστημάτων , επιχειρούν κατά τον δημιουργό να προσδώσουν την απόσταση από την ανθρώπινη φύση, ο οποίος ωστόσο δεν έδωσε καμία συγκεκριμένη συμβολική εξήγηση στο έργο του, πιθανότατα για να αφήσει τον καθένα από εμάς να δώσει τη δική του.

Το γεγονός ότι το μνημείο είναι ανοιχτό κάθε ώρα για το κοινό και η ποικιλία των τρόπων που οι επισκέπτες το προσεγγίζουν -από παιδάκια που παίζουν μέχρι ανθρώπους που περπατούν στους διαδρόμους του ευλαβικά- αποτυπώνει, θα λέγαμε, το πως συνολικά η κοινωνία στέκεται σήμερα απέναντι σε τραυματικά γεγονότα της ιστορίας της, άλλοτε με την ελαφρότητα του μακρινού και μη επιστρέψιμου παρελθόντος, και άλλοτε με το δέος της σκέψης ότι ο άνθρωπος σπανίως διδάσκεται από λάθη του, ακόμα και από τα πλέον τραγικά και τραυματικά.