MyprivateTokyo: Οι μικρές λεπτομέρειες που δε φαίνονται από ψηλά.
Και κλείνοντας με το τρίτο μέρος ας πω και δυό κουβέντες παραπάνω. Το ταξίδι στο Τόκυο το οργάνωσα ψάχνοντας έναν ανοιξιάτικο Μαραθώνιο (πέρυσι τον Απρίλιο είχα πάει Μαδρίτη) και χωρίς πολλά πολλά έκλεισα εισιτηρια και ξενοδοχεία τον Αύγουστο, χωρίς να ξέρω οτιδήποτε για την Ιαπωνία πέρα από τα ελάχιστα που ακούμε εδώ κι εκεί. Μετά τα Χριστούγεννα άρχισα να διαβάζω οδηγούς, να κοιτάζω πιο προσεκτικά τον χάρτη και να ψιλοϋποψιάζομαι που πάω να μπλέξω.
Κόστος
Σαν ταξίδι πήγε 1600 ευρώ για 9 βράδια με όλα μέσα: 620 ευρω αεροπορικό με Lufthansa, 42 ευρω το βράδυ το ξενοδοχείο – σε καλό σημείο με δικό του μπάνιο μέσα καθώς και ψυγειάκι, και τα υπόλοιπα σε μικροψώνια, μετακινησεις και φαγητό. Αν ήμουν ζορισμένος οικονομικά θα μπορούσα να πέσω κι άλλο στο δωμάτιο επιλέγοντας κάτι με κοινή τουαλέτα (αλλά προς θεου όχι capsule room) στα 30-32 ευρώ το βράδυ και να κόψω από το, έτσι κι αλλιώς φθηνό, φαγητό. Παρότι ήταν για χρόνια ένας πανάκριβος προορισμός, η Ιαπωνία έχει πέσει σε οικονομική κρίση πάνω από 10 χρόνια κι από εκεί που όλοι αγόραζαν πανάκριβες μάρκες και μόνο, με τη συμπίεση των μισθών τώρα μπορείτε να βρείτε πάρα πολλές ευκαιρίες σε πολύ χαμηλές τιμές, ακόμη και μεταχειρισμένα ρούχα, κάτι που ήταν ανήκουστο παλιότερα. Αν σας κάνουν τα μεγέθη βέβαια γιατί εγώ που είμαι 1.92 μόνο για καπέλα κοίταζα εκεί.
Φαγητό
Κι εδώ είναι η έκπληξη: Μπορείς να καθεσαι σε εμπορικοτατο μερος στην Odaiba και να τρως μια πελωρια γαβαθα Udon με 3 ευρω. Σε μικρά μαγέρικα είχαν menu με κυρίως πιάτο και δυο η τρια συνοδευτικά μεταξύ 8 και 12 ευρώ κι έσκαγες. Προσοχή όμως, οι τιμές αυτές ήταν για μεσημεριανό, στα ίδια μαγαζιά που έβλεπες φθηνες τιμες το μεσημερι, ανεβαιναν το βράδυ οπότε αν τρωτε καλο βραδυνο πριν μπειτε δειτε τι τιμες παιζουν (σχεδον παντα τις γραφουν σε καταλογο εξω). Γενικά πάντως ένα είναι σίγουρο, οτι δεν θα πεινάσετε. Έχουν άπειρα είδη κουζίνας και για κάποιον όπως εγώ που σιχαίνεται το sushi δεν θα χρειαστεί ούτε απ έξω να περάσετε από σουσάδικο αλλά ούτε και να τη βγάλετε με burgers. Το μόνο κακό είναι ότι αν δεν έχουν φωτογραφίες στο menu και δεν ξέρετε τι και πώς να ζητήσετε… ετοιμαστείτε για εκπλήξεις. Πάντως τόσες μέρες ό,τι έφαγα δεν έχω ιδέα τι ήταν (φωτογραφίες είχαν, αγγλικό κείμενο όχι όμως) αλλά δεν πέτυχα τίποτα που να μην τρωγόταν (κι έχουν μπόλικα τέτοια).
Μετακινησεις
Τι να πρωτοπώ για το σύστημα μετρό τους. Σε πάει παντού κι αμα έχεις ένα app στο κινητό που να σου προτείνει διαδρομές με επιλογές κόστους θα διαλέγετε τις πιο συμφέρουσες σε κόστος, αλλαγές, απόσταση. Σαν γενικός κανόνας προσπαθήστε ν’αποφύγετε αλλαγές σε μεγάλους σταθμούς όπως Shinjuku, Tokyo, Ikebukuro, Shibuya, Shinegawa γιατί ίσως η πλατφόρμα για την γραμμή που θα κάνετε αλλαγή να είναι πολύ μακρυά. Ειδικά η Shinjuku είναι το χάος το ίδιο με πάνω από 3 εκατομμυρια επιβάτες την ημέρα, 36 πλατφόρμες και πάνω από 200 εξόδους. Κι όμως τη βρίσκετε την άκρη με πινακίδες, απλά εκεί που λέτε θ’ανέβω ένα επίπεδο και θ’αλλάξω τραίνο ίσως τραβηχτείτε πολύ πολύ μακρυά. Σαν κόστος δεν είναι ιδιαίτερα ακριβό αν προσέξετε τις αλλαγές μεταξύ των εταιρειών που τρέχουν παράλληλα, βγάζετε μία κάρτα Suica ή Pasmo και ξεμπερδευετε από το να μετρατε ψιλα κάθε φορα που θελετε να παρετε εισιτηριο. Στο τελος τυπωνετε κι ένα ιστορικό και βλέπετε πόσα χαλάσατε μαζεμένα (κάπου 65 ευρω μου πηγαν εμενα για 9 μερες). Πολύ καλη προσφορα είναι το εισιτηριο με το NEX Express από το αεροδρόμιο στη Narita (70 χλμ από το Τοκυο) με επιστροφή + μία κάρτα Suica. Τέλος, μακριά από ταξί, είναι απίστευτα ακριβά.
Ασφάλεια
Μηδενική εγκληματικότητα κι ακόμη και στα πιο σκοτεινά μέρη που πέρασα βράδυ δεν αισθάνθηκα ούτε ελάχιστα ότι καποιοι με στραβοκοιτάνε ή κινδυνεύω. Το μονο εγκλημα που υπαρχει είναι το οργανωμενο και πρεπει να κανεις κατι πάρα πολύ λαθος ή να είσαι τρομακτικά άτυχος για να μπλεξεις με τη Yakuza. Κατι που διαβασα ότι παιζει –κι ειχε κανει επισημη συσταση η αστυνομια του Τοκυο άρα δεν είναι ράδιο αρβύλα- είναι για τα bar κονσομασιόν όπου σε χρεωνουν τρελα ποσα ή σου ριχνουν υπνωτικό στο ποτό και σου αδειαζουν το πορτοφολι. Διαφοροι κραχτες, σχεδον αποκλειστικά Νιγηριανοί πλησιάζουν τουριστες για τετοια bar, ειδικά σε περιοχές όπως Roppongi και Kabukichō που είναι γεμάτες τέτοια μπαράκια. Μια φορά μας ρώτησε ένας στη Shibuya «αν ψάχνουμε ένα bar να περάσουμε καλά», του παμε «όχι ευχαριστουμε, καλό βράδυ» και τελος. Στο Roppongi πάντως όλοι λένε ότι το βράδυ οι κράχτες σε πρήζουν και δε γλυτωνεις ετσι ευκολα αλλά σιγά την περιοχή, και να μη πάτε καθόλου δε χάνετε τίποτα.
Γλώσσα
Εδώ τα πράγματα είναι δύσκολα. Ελάχιστοι μιλάνε αγγλικά, κι όσοι τα μιλάνε συνήθως ξέρουν κάποια βασικά σενάρια ερωτήσεων/απαντήσεων μονο και περα από αυτά… το χαος. Βοηθαει πολύ να μαθετε να μιλατε 5-6 κουβεντες, μη χασετε το χρονο σας με ιδεογραμματα, είναι πολύ δυσκολα και πρεπει να μαθετε παρα πολλα για να σας είναι χρησιμα. Υπαρχει από την Earworms ένα πολύ εύκολο πακέτο για να μάθεις τα βασικά, όπου πάνω σε μουσικά τραγούδια (σαχλοτζινγκλάκια βασικά) επαναλαμβάνουν απλούς διαλόγους. Είναι ιδιαίτερα κολλητικό και μεταδοτικό και οι εκφράσεις σου μένουν πραγματικά. Πολλές φορές θα βρεθείτε μπροστά σε αδιέξοδα (όπως πχ σε τουριστικό γραφείο είχε 3 κουμπιά για χαρτάκια αναμονής με επεξήγηση σε άπταιστα ιαπωνικά και μόνο, στις περισσότερες αν όχι όλες τις συσκευασίες προϊόντων στα supermarket κλπ). Βοηθάει να έχετε μαζί κάποιο βιβλιαράκι με φωτογραφίες και θα με βοηθούσε κι εμένα αν δεν είχα ξεχάσει να πάρω μαζί το δικό μου. Πολύ εντυπωσιακό είναι το επίπεδο ευγένειας σε οποιοδήποτε κατάστημα / bar / εστιατόριο / supermarket όπου κάθε τι που κάνουν συνοδεύεται από ένα περιτύλιγμα honorary λεξιλογίου. Δίνεις παραγγελία στο bar και τραγουδανε όλοι μάλισταααααα, ευχαριστούμεεεεε, ορίστεεεεεε .
πάμε μουσική:
Η πρώτη φωτογραφία που έστειλα σε φίλους στην Ελλάδα, όταν μπαίνεις στο ξενοδοχείο και βλέπεις τέτοιο controlpanel στο μπάνιο ξέρεις ότι είσαι σε καλά χέρια.
Ένα παράθυρο στην Akihabara
Και μια πινακίδα από ένα πολυόροφο videogame arcade πάλι στην Akihabara. Ενώ το gaming έχει εδώ και καιρό γίνει υπόθεση σπιτιού παντού στον κόσμο, στην Ιαπωνία θα δείτε ακόμα πάρα πολλά, πολυόροφα κιόλας, ουφάδικα.
Ένα μικρό Άγαλμα της Ελευθερίας έξω από τα μεγάλα εμπορικά κέντρα στην Odaiba. Αν και πέρασαν πόλεμο και κατοχή από Αμερικάνους, είναι ιδιαίτερα αμερικανόφιλοι.
Κι ένα Airstream σαν διακόσμηση σε μαγαζί στο ίδιο εμπορικό κέντρο
Ουκ ολίγες φορές πέτυχα μερικούς Bosozoku, εδώ είναι στην Meiji Dori, κάθετο της Omotesando. Σε μία κοινωνία που δεν θ’ακούσετε ούτε κόρνα οι Bosozoku κάνουν μπαμ κυριολεκτικά με πειραγμένες μηχανές που βροντάνε και στο σκέτο ρελαντί, ενώ σε κάθε άνοιγμα φαναριού βαράνε κι ένα μαρσάρισμα.
Καπάκι υπονόμου με το χαρακτηριστικό άνθος κερασιάς.
Διακοσμητικό κιγκλίδωμα στην πίσω πλευρά κτιρίου στην Harajuku.
Ένα υπέροχο καγκελάκι στη Yanaka.
Διακοσμητική επιγραφή επίσης στη Yanaka.
Ένας χρυσός Βούδας, πάντα στη Yanaka.
Αυτοκόλλητα Senjafuda στην είσοδο του βουδδιστικού ναου Seisho-ji κάτω από τον Tokyo Tower. Αυτά τα χαρτάκια έγραφαν το όνομα του προσκυνητή, ο οποίος τα κολλούσε σε κάθε ναό που πήγαινε για προσκύνημα.
Επιγραφή σε γλάστρα στο Nezu. Είναι από αυλή σπιτιού όπου είχε τέτοιες πινακιδούλες σε πολλές γλάστρες. Είναι κάποια ευχή; Διακόσμηση; Δε χτύπησα και κουδούνι να ρωτήσω.
Ξύλινη πόρτα στο Yoyogi shrine
Πινακίδα στον πανάκριβο κεντρικό εμπορικό δρόμο της Ginza.
Μπαράκι κοντά στο ξενοδοχείο.
Η γνωστή μανία των Ιαπώνων με τα kawaii χαριτωμένα καρτουν δεν σταματάει ούτε στις πινακίδες των αστυνομικών τμημάτων. Τα Koban είναι μικρά περιπτεράκια μ’ έναν αστυνομικό μέσα τα οποία θα βρείτε παντού σε μεγάλα αστικά κέντρα.
Οκ, παιδικό λεωφορείο να έχει ματάκια … αλλά και αυτάκια; Kawaii all the way.
Κι αν έχεις πάνω από δύο παιδιά πως τα πας βόλτα;
Επιγραφή σε σταθμό του μετρό, αν σας πέσει κάποιο αντικείμενο στις γραμμές μη βουτήξτε αλλά ζητήστε να το πιάσει το προσωπικό του σταθμού.
Αν δεν είχε στην Ιαπωνία, που θα είχε;
Και σε περίεργες παραλλαγές
Δεν γνωρίζω / Δεν απαντώ.
Λιλιπούτειοι καρναβαλιστές
Από το Godzilla-Ya, ένα μαγαζί με παλιά γιαπωνέζικα παιχνίδια στο Kenji, γεμάτο με ό,τι μπορείτε να φανταστείτε, κάποια είναι πανάκριβα αλλά πολλά είναι σε πολύ φθηνές τιμές και πήρα κάτι παλιά βινύλια με υπερήρωες για souvenir σε κάτι φίλους.
Γατόφιλοι δε θα ξέρετε τι να πρωτοαγοράσετε, κάθε σειρά προϊόντων έχει και κάποια γάτα μασκότ. Εδώ βλέπετε διακοσμητικά stand που πιάνουν με βεντούζα πίσω από τα κινητά.
Χαρτί υγείας anime.
Αποκριάτικη γυναικεία στολή … γι άντρες. Υπάρχει ολόκληρη σειρά από τέτοιες στολές, λες και δε μπορούν οι άντρες να πάρουν κατευθείαν γυναικείες στολές.
Αυτό δεν είναι κατούρημα, είναι πραγματική περφόρμανς, έξω από το πάρκο στο Ueno. Πολλές πινακίδες είναι αποκλειστικά στα ιαπωνικά, άλλες που είναι και στα αγγλικά έχουν τις γνωστές Engrish υπέροχες μεταφράσεις.
Εδώ κάτι θα λέει αλλά δεν θα το μάθουμε ποτέ.
Σε γραμμές με μεγάλη κίνηση στις ώρες αιχμής τα βαγόνια στις άκρες του συρμού είναι αποκλειστικά για γυναίκες για ν’αποφύγουν τους μακρυχέρηδες (chikan) που βάζουν χέρι ή κολλάνε επάνω τους όταν οι συρμοί είναι τίγκα.
Αχ, κάπνισμα. Αν και πολλοί Γιαπωνέζοι καπνίζουν ( 44 των ανδρών, 14 των γυναικών ), το κάπνισμα σε δημόσιους χώρους είναι πολύ περιορισμένο, μάλλον όχι τόσο για λόγους υγείας αλλά ευγένειας. Σε πολυσύχναστους δρόμους θα βρείτε υπαίθρια καπνιστήρια όπως αυτό στην Omotesando όπου θα μπορέσετε να καπνίσετε χωρίς να σας κοιτάνε αγριεμένα.
Ακόμη και σε πολύ πιο χαλαρά προάστια με ελάχιστη κίνηση, το κάπνισμα απαγορεύεται στο δρόμο αλλά όλο και θα πετύχετε κουστουμάτους στους παράδρομους να ξεχαρμανιάζουν.
…αλλά και στη μέση του Yoyogi Park με τεράστια άπλα πάλι δεν επιτρέπεται το κάπνισμα.
Και κλείνουμε, με τον υπέροχο ΠΑΤΑΤΥΦΩΝΑ (POTATORNADO) που σέρβιραν στα σουβενιρτζίδικα στο Κυότο.
Δυστυχώς την ημέρα που πήρα το Toden Arakawa τραμ είχα ξεχάσει να γεμίσω τις μπαταρίες της μηχανής και δεν έχω φωτογραφίες από τις πολύ ωραίες γειτονιές που περνάει. Είναι μία γραμμή με 16 στάσεις που διαρκεί λίγο παρακάτω από μία ώρα και σας περνάει μέσα από αρκετές γειτονιές του βόρειου Τόκυο. Αξίζει σαν βολτούλα και δεν χρειάζεται να κατεβειτε πουθενά, με 190 yen χαζεύετε από κοντά μία αρκετά μεγάλη διαδρομή στα προάστια.
ΝΑ ΠΑΤΕ :-D
Και κλείνοντας με το τρίτο μέρος ας πω και δυό κουβέντες παραπάνω. Το ταξίδι στο Τόκυο το οργάνωσα ψάχνοντας έναν ανοιξιάτικο Μαραθώνιο (πέρυσι τον Απρίλιο είχα πάει Μαδρίτη) και χωρίς πολλά πολλά έκλεισα εισιτηρια και ξενοδοχεία τον Αύγουστο, χωρίς να ξέρω οτιδήποτε για την Ιαπωνία πέρα από τα ελάχιστα που ακούμε εδώ κι εκεί. Μετά τα Χριστούγεννα άρχισα να διαβάζω οδηγούς, να κοιτάζω πιο προσεκτικά τον χάρτη και να ψιλοϋποψιάζομαι που πάω να μπλέξω.
Κόστος
Σαν ταξίδι πήγε 1600 ευρώ για 9 βράδια με όλα μέσα: 620 ευρω αεροπορικό με Lufthansa, 42 ευρω το βράδυ το ξενοδοχείο – σε καλό σημείο με δικό του μπάνιο μέσα καθώς και ψυγειάκι, και τα υπόλοιπα σε μικροψώνια, μετακινησεις και φαγητό. Αν ήμουν ζορισμένος οικονομικά θα μπορούσα να πέσω κι άλλο στο δωμάτιο επιλέγοντας κάτι με κοινή τουαλέτα (αλλά προς θεου όχι capsule room) στα 30-32 ευρώ το βράδυ και να κόψω από το, έτσι κι αλλιώς φθηνό, φαγητό. Παρότι ήταν για χρόνια ένας πανάκριβος προορισμός, η Ιαπωνία έχει πέσει σε οικονομική κρίση πάνω από 10 χρόνια κι από εκεί που όλοι αγόραζαν πανάκριβες μάρκες και μόνο, με τη συμπίεση των μισθών τώρα μπορείτε να βρείτε πάρα πολλές ευκαιρίες σε πολύ χαμηλές τιμές, ακόμη και μεταχειρισμένα ρούχα, κάτι που ήταν ανήκουστο παλιότερα. Αν σας κάνουν τα μεγέθη βέβαια γιατί εγώ που είμαι 1.92 μόνο για καπέλα κοίταζα εκεί.
Φαγητό
Κι εδώ είναι η έκπληξη: Μπορείς να καθεσαι σε εμπορικοτατο μερος στην Odaiba και να τρως μια πελωρια γαβαθα Udon με 3 ευρω. Σε μικρά μαγέρικα είχαν menu με κυρίως πιάτο και δυο η τρια συνοδευτικά μεταξύ 8 και 12 ευρώ κι έσκαγες. Προσοχή όμως, οι τιμές αυτές ήταν για μεσημεριανό, στα ίδια μαγαζιά που έβλεπες φθηνες τιμες το μεσημερι, ανεβαιναν το βράδυ οπότε αν τρωτε καλο βραδυνο πριν μπειτε δειτε τι τιμες παιζουν (σχεδον παντα τις γραφουν σε καταλογο εξω). Γενικά πάντως ένα είναι σίγουρο, οτι δεν θα πεινάσετε. Έχουν άπειρα είδη κουζίνας και για κάποιον όπως εγώ που σιχαίνεται το sushi δεν θα χρειαστεί ούτε απ έξω να περάσετε από σουσάδικο αλλά ούτε και να τη βγάλετε με burgers. Το μόνο κακό είναι ότι αν δεν έχουν φωτογραφίες στο menu και δεν ξέρετε τι και πώς να ζητήσετε… ετοιμαστείτε για εκπλήξεις. Πάντως τόσες μέρες ό,τι έφαγα δεν έχω ιδέα τι ήταν (φωτογραφίες είχαν, αγγλικό κείμενο όχι όμως) αλλά δεν πέτυχα τίποτα που να μην τρωγόταν (κι έχουν μπόλικα τέτοια).
Μετακινησεις
Τι να πρωτοπώ για το σύστημα μετρό τους. Σε πάει παντού κι αμα έχεις ένα app στο κινητό που να σου προτείνει διαδρομές με επιλογές κόστους θα διαλέγετε τις πιο συμφέρουσες σε κόστος, αλλαγές, απόσταση. Σαν γενικός κανόνας προσπαθήστε ν’αποφύγετε αλλαγές σε μεγάλους σταθμούς όπως Shinjuku, Tokyo, Ikebukuro, Shibuya, Shinegawa γιατί ίσως η πλατφόρμα για την γραμμή που θα κάνετε αλλαγή να είναι πολύ μακρυά. Ειδικά η Shinjuku είναι το χάος το ίδιο με πάνω από 3 εκατομμυρια επιβάτες την ημέρα, 36 πλατφόρμες και πάνω από 200 εξόδους. Κι όμως τη βρίσκετε την άκρη με πινακίδες, απλά εκεί που λέτε θ’ανέβω ένα επίπεδο και θ’αλλάξω τραίνο ίσως τραβηχτείτε πολύ πολύ μακρυά. Σαν κόστος δεν είναι ιδιαίτερα ακριβό αν προσέξετε τις αλλαγές μεταξύ των εταιρειών που τρέχουν παράλληλα, βγάζετε μία κάρτα Suica ή Pasmo και ξεμπερδευετε από το να μετρατε ψιλα κάθε φορα που θελετε να παρετε εισιτηριο. Στο τελος τυπωνετε κι ένα ιστορικό και βλέπετε πόσα χαλάσατε μαζεμένα (κάπου 65 ευρω μου πηγαν εμενα για 9 μερες). Πολύ καλη προσφορα είναι το εισιτηριο με το NEX Express από το αεροδρόμιο στη Narita (70 χλμ από το Τοκυο) με επιστροφή + μία κάρτα Suica. Τέλος, μακριά από ταξί, είναι απίστευτα ακριβά.
Ασφάλεια
Μηδενική εγκληματικότητα κι ακόμη και στα πιο σκοτεινά μέρη που πέρασα βράδυ δεν αισθάνθηκα ούτε ελάχιστα ότι καποιοι με στραβοκοιτάνε ή κινδυνεύω. Το μονο εγκλημα που υπαρχει είναι το οργανωμενο και πρεπει να κανεις κατι πάρα πολύ λαθος ή να είσαι τρομακτικά άτυχος για να μπλεξεις με τη Yakuza. Κατι που διαβασα ότι παιζει –κι ειχε κανει επισημη συσταση η αστυνομια του Τοκυο άρα δεν είναι ράδιο αρβύλα- είναι για τα bar κονσομασιόν όπου σε χρεωνουν τρελα ποσα ή σου ριχνουν υπνωτικό στο ποτό και σου αδειαζουν το πορτοφολι. Διαφοροι κραχτες, σχεδον αποκλειστικά Νιγηριανοί πλησιάζουν τουριστες για τετοια bar, ειδικά σε περιοχές όπως Roppongi και Kabukichō που είναι γεμάτες τέτοια μπαράκια. Μια φορά μας ρώτησε ένας στη Shibuya «αν ψάχνουμε ένα bar να περάσουμε καλά», του παμε «όχι ευχαριστουμε, καλό βράδυ» και τελος. Στο Roppongi πάντως όλοι λένε ότι το βράδυ οι κράχτες σε πρήζουν και δε γλυτωνεις ετσι ευκολα αλλά σιγά την περιοχή, και να μη πάτε καθόλου δε χάνετε τίποτα.
Γλώσσα
Εδώ τα πράγματα είναι δύσκολα. Ελάχιστοι μιλάνε αγγλικά, κι όσοι τα μιλάνε συνήθως ξέρουν κάποια βασικά σενάρια ερωτήσεων/απαντήσεων μονο και περα από αυτά… το χαος. Βοηθαει πολύ να μαθετε να μιλατε 5-6 κουβεντες, μη χασετε το χρονο σας με ιδεογραμματα, είναι πολύ δυσκολα και πρεπει να μαθετε παρα πολλα για να σας είναι χρησιμα. Υπαρχει από την Earworms ένα πολύ εύκολο πακέτο για να μάθεις τα βασικά, όπου πάνω σε μουσικά τραγούδια (σαχλοτζινγκλάκια βασικά) επαναλαμβάνουν απλούς διαλόγους. Είναι ιδιαίτερα κολλητικό και μεταδοτικό και οι εκφράσεις σου μένουν πραγματικά. Πολλές φορές θα βρεθείτε μπροστά σε αδιέξοδα (όπως πχ σε τουριστικό γραφείο είχε 3 κουμπιά για χαρτάκια αναμονής με επεξήγηση σε άπταιστα ιαπωνικά και μόνο, στις περισσότερες αν όχι όλες τις συσκευασίες προϊόντων στα supermarket κλπ). Βοηθάει να έχετε μαζί κάποιο βιβλιαράκι με φωτογραφίες και θα με βοηθούσε κι εμένα αν δεν είχα ξεχάσει να πάρω μαζί το δικό μου. Πολύ εντυπωσιακό είναι το επίπεδο ευγένειας σε οποιοδήποτε κατάστημα / bar / εστιατόριο / supermarket όπου κάθε τι που κάνουν συνοδεύεται από ένα περιτύλιγμα honorary λεξιλογίου. Δίνεις παραγγελία στο bar και τραγουδανε όλοι μάλισταααααα, ευχαριστούμεεεεε, ορίστεεεεεε .
πάμε μουσική:
Η πρώτη φωτογραφία που έστειλα σε φίλους στην Ελλάδα, όταν μπαίνεις στο ξενοδοχείο και βλέπεις τέτοιο controlpanel στο μπάνιο ξέρεις ότι είσαι σε καλά χέρια.
Ένα παράθυρο στην Akihabara
Και μια πινακίδα από ένα πολυόροφο videogame arcade πάλι στην Akihabara. Ενώ το gaming έχει εδώ και καιρό γίνει υπόθεση σπιτιού παντού στον κόσμο, στην Ιαπωνία θα δείτε ακόμα πάρα πολλά, πολυόροφα κιόλας, ουφάδικα.
Ένα μικρό Άγαλμα της Ελευθερίας έξω από τα μεγάλα εμπορικά κέντρα στην Odaiba. Αν και πέρασαν πόλεμο και κατοχή από Αμερικάνους, είναι ιδιαίτερα αμερικανόφιλοι.
Κι ένα Airstream σαν διακόσμηση σε μαγαζί στο ίδιο εμπορικό κέντρο
Ουκ ολίγες φορές πέτυχα μερικούς Bosozoku, εδώ είναι στην Meiji Dori, κάθετο της Omotesando. Σε μία κοινωνία που δεν θ’ακούσετε ούτε κόρνα οι Bosozoku κάνουν μπαμ κυριολεκτικά με πειραγμένες μηχανές που βροντάνε και στο σκέτο ρελαντί, ενώ σε κάθε άνοιγμα φαναριού βαράνε κι ένα μαρσάρισμα.
Καπάκι υπονόμου με το χαρακτηριστικό άνθος κερασιάς.
Διακοσμητικό κιγκλίδωμα στην πίσω πλευρά κτιρίου στην Harajuku.
Ένα υπέροχο καγκελάκι στη Yanaka.
Διακοσμητική επιγραφή επίσης στη Yanaka.
Ένας χρυσός Βούδας, πάντα στη Yanaka.
Αυτοκόλλητα Senjafuda στην είσοδο του βουδδιστικού ναου Seisho-ji κάτω από τον Tokyo Tower. Αυτά τα χαρτάκια έγραφαν το όνομα του προσκυνητή, ο οποίος τα κολλούσε σε κάθε ναό που πήγαινε για προσκύνημα.
Επιγραφή σε γλάστρα στο Nezu. Είναι από αυλή σπιτιού όπου είχε τέτοιες πινακιδούλες σε πολλές γλάστρες. Είναι κάποια ευχή; Διακόσμηση; Δε χτύπησα και κουδούνι να ρωτήσω.
Ξύλινη πόρτα στο Yoyogi shrine
Πινακίδα στον πανάκριβο κεντρικό εμπορικό δρόμο της Ginza.
Μπαράκι κοντά στο ξενοδοχείο.
Η γνωστή μανία των Ιαπώνων με τα kawaii χαριτωμένα καρτουν δεν σταματάει ούτε στις πινακίδες των αστυνομικών τμημάτων. Τα Koban είναι μικρά περιπτεράκια μ’ έναν αστυνομικό μέσα τα οποία θα βρείτε παντού σε μεγάλα αστικά κέντρα.
Οκ, παιδικό λεωφορείο να έχει ματάκια … αλλά και αυτάκια; Kawaii all the way.
Κι αν έχεις πάνω από δύο παιδιά πως τα πας βόλτα;
Επιγραφή σε σταθμό του μετρό, αν σας πέσει κάποιο αντικείμενο στις γραμμές μη βουτήξτε αλλά ζητήστε να το πιάσει το προσωπικό του σταθμού.
Αν δεν είχε στην Ιαπωνία, που θα είχε;
Και σε περίεργες παραλλαγές
Δεν γνωρίζω / Δεν απαντώ.
Λιλιπούτειοι καρναβαλιστές
Από το Godzilla-Ya, ένα μαγαζί με παλιά γιαπωνέζικα παιχνίδια στο Kenji, γεμάτο με ό,τι μπορείτε να φανταστείτε, κάποια είναι πανάκριβα αλλά πολλά είναι σε πολύ φθηνές τιμές και πήρα κάτι παλιά βινύλια με υπερήρωες για souvenir σε κάτι φίλους.
Γατόφιλοι δε θα ξέρετε τι να πρωτοαγοράσετε, κάθε σειρά προϊόντων έχει και κάποια γάτα μασκότ. Εδώ βλέπετε διακοσμητικά stand που πιάνουν με βεντούζα πίσω από τα κινητά.
Χαρτί υγείας anime.
Αποκριάτικη γυναικεία στολή … γι άντρες. Υπάρχει ολόκληρη σειρά από τέτοιες στολές, λες και δε μπορούν οι άντρες να πάρουν κατευθείαν γυναικείες στολές.
Αυτό δεν είναι κατούρημα, είναι πραγματική περφόρμανς, έξω από το πάρκο στο Ueno. Πολλές πινακίδες είναι αποκλειστικά στα ιαπωνικά, άλλες που είναι και στα αγγλικά έχουν τις γνωστές Engrish υπέροχες μεταφράσεις.
Εδώ κάτι θα λέει αλλά δεν θα το μάθουμε ποτέ.
Σε γραμμές με μεγάλη κίνηση στις ώρες αιχμής τα βαγόνια στις άκρες του συρμού είναι αποκλειστικά για γυναίκες για ν’αποφύγουν τους μακρυχέρηδες (chikan) που βάζουν χέρι ή κολλάνε επάνω τους όταν οι συρμοί είναι τίγκα.
Αχ, κάπνισμα. Αν και πολλοί Γιαπωνέζοι καπνίζουν ( 44 των ανδρών, 14 των γυναικών ), το κάπνισμα σε δημόσιους χώρους είναι πολύ περιορισμένο, μάλλον όχι τόσο για λόγους υγείας αλλά ευγένειας. Σε πολυσύχναστους δρόμους θα βρείτε υπαίθρια καπνιστήρια όπως αυτό στην Omotesando όπου θα μπορέσετε να καπνίσετε χωρίς να σας κοιτάνε αγριεμένα.
Ακόμη και σε πολύ πιο χαλαρά προάστια με ελάχιστη κίνηση, το κάπνισμα απαγορεύεται στο δρόμο αλλά όλο και θα πετύχετε κουστουμάτους στους παράδρομους να ξεχαρμανιάζουν.
…αλλά και στη μέση του Yoyogi Park με τεράστια άπλα πάλι δεν επιτρέπεται το κάπνισμα.
Και κλείνουμε, με τον υπέροχο ΠΑΤΑΤΥΦΩΝΑ (POTATORNADO) που σέρβιραν στα σουβενιρτζίδικα στο Κυότο.
Δυστυχώς την ημέρα που πήρα το Toden Arakawa τραμ είχα ξεχάσει να γεμίσω τις μπαταρίες της μηχανής και δεν έχω φωτογραφίες από τις πολύ ωραίες γειτονιές που περνάει. Είναι μία γραμμή με 16 στάσεις που διαρκεί λίγο παρακάτω από μία ώρα και σας περνάει μέσα από αρκετές γειτονιές του βόρειου Τόκυο. Αξίζει σαν βολτούλα και δεν χρειάζεται να κατεβειτε πουθενά, με 190 yen χαζεύετε από κοντά μία αρκετά μεγάλη διαδρομή στα προάστια.
ΝΑ ΠΑΤΕ :-D
