Ελβετία Φθινοπωρινή Βέρνη και μια γεύση από Βασιλεία

[Ninu]

ΔΕΥΤΕΡΗ ΗΜΕΡΑ
Την επόμενη μέρα σηκωθήκαμε γύρω στις 9 και αφού πήραμε το πρωινό μας βγήκαμε από το ξενοδοχείο μας, που βρισκόταν σε έναν από τους κεντρικούς δρόμους της Βέρνης. Στην πλατεία Μπέρενπλατς που συνορεύει με την Μπούντεσπλατς ήταν στημένοι πάγκοι όπου διάφοροι μικροπωλητές εξέθεταν την πραμάτεια τους. Αρχικά το παζάρι είχε ρούχα, αξεσουάρ και μικροπράγματα και παρακάτω φρούτα και λαχανικά. Περιηγηθήκαμε στην μικρή υπαίθρια αγορά και βρεθήκαμε και πάλι στην μπροστινή πλευρά του Μπούντεσχάους. Το εν λόγω κτίριο είναι νεοαναγεννησιακού ρυθμού, αρκετά επιβλητικό ειδικά αν το βλέπει κανείς από μακριά, από την νότια πλευρά του. Είναι χτισμένο πάνω σε βράχο και πραγματικά άξιζε τον κόπο που πήγαμε ακόμα μια φορά από την πίσω πλευρά του και μπορέσαμε να θαυμάσουμε την φθινοπωρινή Βέρνη από πολύ ψηλά. Το τοπίο ήταν υπέροχο, κάτω έβλεπες τον ποταμό Άαρε και γύρω-γύρω δέντρα με καφετιά και πράσινα φύλλα και παραδοσιακά σπίτια και στο βάθος τις χιονισμένες Άλπεις.
Συνεχίσαμε την διαδρομή μας και αυτήν την φορά βρεθήκαμε μπροστά στον εντυπωσιακότατο και πανύψηλο καθεδρικό ναό (Μύνστερ). Πρόκειται για τον πιο πρόσφατο από τους μεγάλους γοτθικούς καθεδρικούς ναούς της Ελβετίας. Επίσης, είναι η ψηλότερη εκκλησία της Ελβετίας με ύψος 100 μέτρα. Δυστυχως, ο ναός ήταν κλειστός προς το κοινό λόγω εργασιών συντήρησης και έτσι δε μας δόθηκε η ευκαιρία να θαυμάσουμε το εσωτερικό του. Η βόλτα μας συνεχίστηκε για τις επόμενες ώρες στην υπόλοιπη παλιά πόλη της Βέρνης. Άλλα μέρη που επισκεφτήκαμε ήταν το Δημαρχείο, το Πανεπιστήμιο, το Κορνχάους (Σιταποθήκη που σήμερα λειτουργεί ως εστιατόριο), τον Πύργο του Ρολογιού (Τσίτγκλογκε) κα. Όπως είπα και νωρίτερα, το κέντρο της παλιάς πόλης της Βέρνης είναι μικρό και μέσα στις επόμενες 3 ημέρες το είχαμε γυρίσει περπατώντας πολλές φορές.
Όταν αποφασίσαμε να κάνουμε αυτό το ταξίδι ξέραμε ότι επρόκειτο να επισκεφτούμε μια ακριβή χώρα. Ήμασταν αρκετά προετοιμασμένοι γι' αυτό. Ωστόσο, ήταν μεγάλη η απογοήτευση όταν μας θέριζε η πείνα και δεν μπορούσαμε να βρούμε ένα εστιατόριο με κάπως λογικές τιμές. Τις περισσότερες φορές καταλήγαμε σε εστιατόρια με μπέργκερ και πληρώναμε γύρω στα 70 φράγκα το ζευγάρι για δυο αναψυκτικά και δυο χάμπουργκερ. Παραδόξως, το μόνο πράγμα που πίστευα ότι θα ήταν ακριβό αλλά διαψεύστηκα ήταν οι ελβετικοί σουγιάδες. Μπορούσες να βρεις και με 15 φράγκα. Οι δε σοκολάτες όπως ήταν λογικό ήταν απλησίαστες. 100 γραμμάρια σοκολάτα γάλακτος κόστιζαν 12 φράγκα. Ένα έξοδο που, όμως, επιβάλλεται να κάνεις. Όσο για τα ρολόγια, ούτε συζήτηση!
ΤΡΙΤΗ ΗΜΕΡΑ
Ο καιρός για τέλη Οκτώβρη ήταν με το μέρος μας. Είχε κάθε μέρα λιακάδα. Δεν είχε πολύ κρύο, ένα απλό μπουφάν έφτανε για να μας κρατάει ζεστούς. Την τρίτη μέρα αποφασίσαμε να περπατήσουμε λίγο πιο μακριά από το κέντρο της Βέρνης, προς τα μουσεία. Η διαδρομή ήταν ευχάριστη, δεν κουραστήκαμε ιδιαίτερα και δεν χρειάστηκε να πάρουμε λεωφορείο ή τραμ κατά τη διάρκεια της παραμονής μας στη Βέρνη γενικά. Ακολουθήσαμε μια περιφερειακή πορεία για να καταλήξουμε σε ένα από τα πιο τουριστικά μέρη της Βέρνης, το Μπέρενγκραμπεν, δηλαδή την τάφρο με τις καφέ αρκούδες.
Για όσους δεν το γνωρίζουν, η Ελβετία υποδιαιρείται διοικητικά σε 26 καντόνια και ημικαντόνια. Η Βέρνη αποτελεί από μόνη της ένα καντόνι, του οποίου το σύμβολο είναι η αρκούδα.
Γύρω από την τάφρο υπήρχαν κυρίως οικογένειες και κάποιοι τουρίστες. Αφήσαμε την τάφρο για να ανηφορήσουμε στον λόφο με τα τριαντάφυλλα (Ρόζενγκαρντεν). Οι ανηφόρες δεν είναι και η καλύτερή μου, τριαντάφυλλα γύρω δεν υπήρχαν, υπήρχε όμως μια γαλήνη και μια ηρεμία και φυσικά μια πανοραμική θέα που μας αποζημίωσε. Καθίσαμε να ξεκουραστούμε και να απολαύσουμε την Βέρνη από το πιο ψηλό σημείο της.
Kατεβήκαμε και συνεχίσαμε την βόλτα μας για να περιπλανηθούμε για ακόμα μια φορά στο κέντρο της Βέρνης. Αγοράσαμε τα απαραίτητα δώρα, σουβενίρ, σοκολάτες και χειροποίητες σβούρες. Αργά το μεσημέρι επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση για να ξαναβγούμε σε δράση δύο ώρες αργότερα.
Το απόγευμα η βόλτα μας συνεχίστηκε προς το βοτανικό κήπο της Βέρνης, ο οποίος δυστυχώς δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο. Παρόλα αυτά εμείς δεν πτοηθήκαμε. Συνεχίσαμε την βόλτα μας προς την δυτική πλευρά και καταλήξαμε στο σταθμό. Η πείνα μας θέριζε γι' αυτό και καθίσαμε για να φάμε σε ένα μεξικάνικο εστιατόριο, πληρώνοντας 100 ελβετικά φράγκα περίπου για δυο κυρίως πιάτα, ένα ορεκτικό και δύο αναψυκτικά. (1 CHF ισούται περίπου με 1$).

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 2 of 3

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Ninu]

ΔΕΥΤΕΡΗ ΗΜΕΡΑ
Την επόμενη μέρα σηκωθήκαμε γύρω στις 9 και αφού πήραμε το πρωινό μας βγήκαμε από το ξενοδοχείο μας, που βρισκόταν σε έναν από τους κεντρικούς δρόμους της Βέρνης. Στην πλατεία Μπέρενπλατς που συνορεύει με την Μπούντεσπλατς ήταν στημένοι πάγκοι όπου διάφοροι μικροπωλητές εξέθεταν την πραμάτεια τους. Αρχικά το παζάρι είχε ρούχα, αξεσουάρ και μικροπράγματα και παρακάτω φρούτα και λαχανικά. Περιηγηθήκαμε στην μικρή υπαίθρια αγορά και βρεθήκαμε και πάλι στην μπροστινή πλευρά του Μπούντεσχάους. Το εν λόγω κτίριο είναι νεοαναγεννησιακού ρυθμού, αρκετά επιβλητικό ειδικά αν το βλέπει κανείς από μακριά, από την νότια πλευρά του. Είναι χτισμένο πάνω σε βράχο και πραγματικά άξιζε τον κόπο που πήγαμε ακόμα μια φορά από την πίσω πλευρά του και μπορέσαμε να θαυμάσουμε την φθινοπωρινή Βέρνη από πολύ ψηλά. Το τοπίο ήταν υπέροχο, κάτω έβλεπες τον ποταμό Άαρε και γύρω-γύρω δέντρα με καφετιά και πράσινα φύλλα και παραδοσιακά σπίτια και στο βάθος τις χιονισμένες Άλπεις.
Συνεχίσαμε την διαδρομή μας και αυτήν την φορά βρεθήκαμε μπροστά στον εντυπωσιακότατο και πανύψηλο καθεδρικό ναό (Μύνστερ). Πρόκειται για τον πιο πρόσφατο από τους μεγάλους γοτθικούς καθεδρικούς ναούς της Ελβετίας. Επίσης, είναι η ψηλότερη εκκλησία της Ελβετίας με ύψος 100 μέτρα. Δυστυχως, ο ναός ήταν κλειστός προς το κοινό λόγω εργασιών συντήρησης και έτσι δε μας δόθηκε η ευκαιρία να θαυμάσουμε το εσωτερικό του. Η βόλτα μας συνεχίστηκε για τις επόμενες ώρες στην υπόλοιπη παλιά πόλη της Βέρνης. Άλλα μέρη που επισκεφτήκαμε ήταν το Δημαρχείο, το Πανεπιστήμιο, το Κορνχάους (Σιταποθήκη που σήμερα λειτουργεί ως εστιατόριο), τον Πύργο του Ρολογιού (Τσίτγκλογκε) κα. Όπως είπα και νωρίτερα, το κέντρο της παλιάς πόλης της Βέρνης είναι μικρό και μέσα στις επόμενες 3 ημέρες το είχαμε γυρίσει περπατώντας πολλές φορές.
Όταν αποφασίσαμε να κάνουμε αυτό το ταξίδι ξέραμε ότι επρόκειτο να επισκεφτούμε μια ακριβή χώρα. Ήμασταν αρκετά προετοιμασμένοι γι' αυτό. Ωστόσο, ήταν μεγάλη η απογοήτευση όταν μας θέριζε η πείνα και δεν μπορούσαμε να βρούμε ένα εστιατόριο με κάπως λογικές τιμές. Τις περισσότερες φορές καταλήγαμε σε εστιατόρια με μπέργκερ και πληρώναμε γύρω στα 70 φράγκα το ζευγάρι για δυο αναψυκτικά και δυο χάμπουργκερ. Παραδόξως, το μόνο πράγμα που πίστευα ότι θα ήταν ακριβό αλλά διαψεύστηκα ήταν οι ελβετικοί σουγιάδες. Μπορούσες να βρεις και με 15 φράγκα. Οι δε σοκολάτες όπως ήταν λογικό ήταν απλησίαστες. 100 γραμμάρια σοκολάτα γάλακτος κόστιζαν 12 φράγκα. Ένα έξοδο που, όμως, επιβάλλεται να κάνεις. Όσο για τα ρολόγια, ούτε συζήτηση!
ΤΡΙΤΗ ΗΜΕΡΑ
Ο καιρός για τέλη Οκτώβρη ήταν με το μέρος μας. Είχε κάθε μέρα λιακάδα. Δεν είχε πολύ κρύο, ένα απλό μπουφάν έφτανε για να μας κρατάει ζεστούς. Την τρίτη μέρα αποφασίσαμε να περπατήσουμε λίγο πιο μακριά από το κέντρο της Βέρνης, προς τα μουσεία. Η διαδρομή ήταν ευχάριστη, δεν κουραστήκαμε ιδιαίτερα και δεν χρειάστηκε να πάρουμε λεωφορείο ή τραμ κατά τη διάρκεια της παραμονής μας στη Βέρνη γενικά. Ακολουθήσαμε μια περιφερειακή πορεία για να καταλήξουμε σε ένα από τα πιο τουριστικά μέρη της Βέρνης, το Μπέρενγκραμπεν, δηλαδή την τάφρο με τις καφέ αρκούδες.
Για όσους δεν το γνωρίζουν, η Ελβετία υποδιαιρείται διοικητικά σε 26 καντόνια και ημικαντόνια. Η Βέρνη αποτελεί από μόνη της ένα καντόνι, του οποίου το σύμβολο είναι η αρκούδα.
Γύρω από την τάφρο υπήρχαν κυρίως οικογένειες και κάποιοι τουρίστες. Αφήσαμε την τάφρο για να ανηφορήσουμε στον λόφο με τα τριαντάφυλλα (Ρόζενγκαρντεν). Οι ανηφόρες δεν είναι και η καλύτερή μου, τριαντάφυλλα γύρω δεν υπήρχαν, υπήρχε όμως μια γαλήνη και μια ηρεμία και φυσικά μια πανοραμική θέα που μας αποζημίωσε. Καθίσαμε να ξεκουραστούμε και να απολαύσουμε την Βέρνη από το πιο ψηλό σημείο της.
Kατεβήκαμε και συνεχίσαμε την βόλτα μας για να περιπλανηθούμε για ακόμα μια φορά στο κέντρο της Βέρνης. Αγοράσαμε τα απαραίτητα δώρα, σουβενίρ, σοκολάτες και χειροποίητες σβούρες. Αργά το μεσημέρι επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση για να ξαναβγούμε σε δράση δύο ώρες αργότερα.
Το απόγευμα η βόλτα μας συνεχίστηκε προς το βοτανικό κήπο της Βέρνης, ο οποίος δυστυχώς δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο. Παρόλα αυτά εμείς δεν πτοηθήκαμε. Συνεχίσαμε την βόλτα μας προς την δυτική πλευρά και καταλήξαμε στο σταθμό. Η πείνα μας θέριζε γι' αυτό και καθίσαμε για να φάμε σε ένα μεξικάνικο εστιατόριο, πληρώνοντας 100 ελβετικά φράγκα περίπου για δυο κυρίως πιάτα, ένα ορεκτικό και δύο αναψυκτικά. (1 CHF ισούται περίπου με 1$).

 

[Ninu]

ΤΕΤΑΡΤΗ ΗΜΕΡΑ
Η εξέλιξη της τελευταίας μέρας μας στη Βέρνη ήταν ιδέα του Ντ. και ήταν συναρπαστική! Αφού πήραμε ένα ελαφρύ πρωινό, φορέσαμε τα αθλητικά μας παπούτσια και περπατήσαμε αυτή τη φορά όχι πάνω από τις γέφυρες αλλά κατά μήκος του ποταμού Άαρε. Ένα μέρος που ενδείκνυται για τρέξιμο, περπάτημα, πικ-νικ και χαλάρωση. Ήταν νωρίς ακόμα και δεν συναντήσαμε πολύ κόσμο στο δρόμο μας. Πατούσαμε πάνω στα ξερά, κιτρινισμένα φύλλα, αναπνέαμε αναζωογονητικό οξυγόνο, μυρίζαμε την υγρή γη. Νιώθαμε τόσο τυχεροί για όσα ζούσαμε.
Ολοκληρώσαμε την βόλτα μας περίπου δύο ώρες μετά και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας και όχι για να ξεκουραστούμε. Αφήνοντας μονάχα τα στοιχεία της ταυτότητάς μας και 20 φράγκα εγγύηση, νοικιάσαμε δύο ποδήλατα και κάναμε βόλτα στην πόλη. Ήταν πραγματικά πολύ όμορφη εμπειρία! Δεν χρειάζεται να αναφέρω ότι παρόλο που η πόλη έχει πολλά ανηφορικά σημεία και είναι πλακόστρωτη σε άλλα, υπάρχουν πολλά ποδήλατα στην πόλη, υπάρχει σεβασμός τόσο στον ποδηλάτη όσο και στον πεζό, δεν είναι επικίνδυνη η οδήγηση ποδήλατου γιατί το οδικό ποδηλατικό δίκτυο είναι οργανωμένο και δεν είναι απαραίτητο να αλυσοδένει κανείς το ποδήλατό του, φοβούμενος μην του το κλέψουν. Υπάρχει ειδικός μηχανισμός που κλειδώνει το ποδήλατο και δεν του επιτρέπει να κινείται κι όλο αυτό είναι επαρκές. Τέλος, παρόλο που είναι ακριβή χώρα η Ελβετία και παρόλο που σε άλλες πόλεις του εξωτερικού η βόλτα με το ποδήλατο κοστίζει ακριβά, εμείς επιστρέφοντας τα ποδήλατα μετά από τρεις ώρες βόλτα πήραμε τα 20 φράγκα μας πίσω. Πράγμα, που δεν ισχύει, βέβαια, για ενοικίαση για περισσότερες ώρες ή και μέρες. Αξίζει, επίσης να αναφέρω ότι οι άνθρωποι που μας εξυπηρέτησαν ήταν πολύ φιλικοί, κατατοπιστικοί και έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον και έκπληξη όταν άκουσαν ότι είμαστε Έλληνες.
Τα διαμαρτυρόμενα στομάχια μας οδήγησαν τα βήματά μας στο πιο κοντινό εστιατόριο. Αφού ικανοποιήσαμε την πείνα μας, βγήκαμε για να αποχαιρετίσουμε την πόλη και επιστρέψαμε με βαριά καρδιά στο ξενοδοχείο που θα μας φιλοξενούσε για τελευταίο βράδυ.
ΠΕΜΠΤΗ ΗΜΕΡΑ
Το επόμενο πρωί μαζέψαμε τα μπογαλάκια μας και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Ακολουθώντας την ίδια διαδρομή αυτή τη φορά προς τα πίσω βρεθήκαμε και πάλι στην πολύβουη Βασιλεία. Αυτή η πόλη δεν είχε τίποτα το κοινό με την Βέρνη. Γεμάτη κόσμο, γεμάτη τουρίστες, πιο κοσμοπολίτικη, πιο ζωντανή, πιο φιλική προς τον ξένο. Και συν τοις άλλοις φθηνότερη. Το πιο όμορφο σημείο, κατά την ταπεινή μου γνώμη, η γέφυρα πάνω από τον Ρήνο. Πήραμε από ένα κομμάτι πίτσα και καθίσαμε στις κερκίδες να απολαύσουμε τον μεσημεριανό ήλιο. Γύρω μας είχε πολύ κόσμο, ωστόσο επικρατούσε μια ησυχία μοναδική. Το εξέλαβα σαν σεβασμό προς τους πλησίον.
Είχαμε μόνο δύο μέρες στη διάθεσή μας, έτσι προσπαθήσαμε να τις εκμεταλλευτούμε γυρνώντας όσο πιο πολύ μπορούσαμε. Αυτό που μας ενδιέφερε πιο πολύ ήταν να τριγυρίσουμε στους δρόμους της Βασιλείας, να νιώσουμε τον παλμό της πόλης. Ανεβήκαμε τυχαία και χωρίς χάρτη έναν από τους εμπορικούς δρόμους κοντά στο Δημαρχείο. Ο δρόμος μας οδήγησε σε ένα υπαίθριο πανηγύρι. Τριγύρω είδαμε πάγκους με λογής-λογής πράγματα, από παιδικά παιχνίδια, μέχρι προϊόντα telemarketing, φαγητά, λουκάνικα, κλπ. Στην άκρη του χώρου είχε ένα λούνα παρκ. Ο χώρος ήταν ασφυκτικά γεμάτος, έβλεπες γύρω σου παντού χαμόγελα, κόσμο όχι απαραίτητα ευτυχισμένο, τουλάχιστον όμως ήρεμο. Μέχρι να τελειώσουμε την μέρα μας συναντήσαμε άλλα δύο λούνα παρκ, όλα γεμάτα κόσμο και πραγματικά ένιωσα να ξυπνάει το παιδί μέσα μου, συναίσθημα που δεν ένιωσα ούτε στα Universal Studios.
Kόντευε δέκα το βράδυ, έτσι αναγκαστήκαμε να γυρίσουμε με τραμ στο ξενοδοχείο. Το ξενοδοχείο μας ήταν πίσω από το σταθμό των τρένων. Ήταν μόλις δύο αστέρων αλλά ήταν υπέροχο. Πολύ πιο μοντέρνο και περιποιημένο από εκείνο της Βέρνης, αν και πιο ακριβό. Μας κόστισε 110 ευρώ τη βραδιά χωρίς πρωινό, το βρήκαμε μέσω booking και στη ρεσεψιόν πληρώσαμε ένα ποσό, αν θυμάμαι καλά γύρω στα 3,50 φράγκα για τα δημοτικά τέλη, που όμως συμπεριλάμβανε την μεταφορά με οποιοδήποτε μεταφορικό μέσο για όλη τη διάρκεια της διαμονής μας. Οπότε, ουσιαστικά, δεν υπήρχε διαφορά, γιατί την επόμενη μέρα πήραμε το λεωφορείο από το σταθμό για να μας οδηγήσει στο αεροδρόμιο.
Την επόμενη μέρα, παρακολουθώντας από το παράθυρο του αεροπλάνου την Ελβετία να απομακρύνεται, μια σκέψη μόνο είχε κολλήσει στο μυαλό μου.
Σ' αυτήν την χώρα θέλω να επιστρέψω.

 

[deka]

Σου το εύχομαι να επιστρέψεις! Έχει πολλές ομορφιές η Ελβετία!
Σ'ευχαριστούμε για την ιστορία σου!

 

[Ninu]

Ευχαριστώ πολύ για την ευχή σου. Χτες το βράδυ αυτό ακριβώς λέγαμε, ότι πρέπει να ξαναπάμε στην Ελβετία οπωσδήποτε!

 

[Ninu]

Φωτογραφίες

 

[Nedelja]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες-Ευρώπη.