Πολωνία Φθινοπωρινή Πολωνία.

[Georgia86]

Μέρα 3η: Αλατωρυχεία.

Ξημέρωσε η τρίτη και τελευταία γεμάτη μέρα στην Κρακοβία. Ξυπνήσαμε έτοιμοι για νέες εικόνες και εμπειρίες, πήραμε το πρωινό μας με την ησυχία μας και μετά από λίγο βγήκαμε στον φθινοπωρινό ήλιο. Πήραμε το τραμ μέχρι την πλατεία ηρώων του εβραϊκού γκέτο , η στάση βρίσκεται κάτω από τον σταθμό του τρένου, πρόκειται για μια πλατεία στην οποία σε διάφορα σημεία της έχουν τοποθετηθεί μερικές σιδερένιες καρέκλες. Μια καρέκλα αντιπροσωπεύει χίλιους Εβραίους που έφυγαν από την πλατεία για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, συνολικά στην πλατεία βρίσκονται 33 καρέκλες παρέα με το μοναδικό φαρμακείο που λειτουργούσε στο γκέτο. Αν και οι καρέκλες δεν είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακές ως προς την εξωτερική τους εμφάνιση , η παρουσία τους στην πλατεία είναι μια λυπητερή υπενθύμιση μιας από τις πιο θλιβερές περιόδους της ανθρωπότητας.

Μετά από την πλατεία περάσαμε στην απέναντι όχθη· ο Βιστούλας έλαμπε και τα δέντρα δίπλα από τον ποταμό έκαναν την πόλη να μοιάζει στα πρόθυρα της άνοιξης και όχι του φθινοπώρου. Η εβραϊκή συνοικία ήταν πολύ ήσυχη, δεν κυκλοφορούσαν πολλοί άνθρωποι βεβαίως ήταν και νωρίς το πρωί. Ήθελα σαν τρελή να πιω έναν καφέ και όταν είδα ένα μικρό μαγαζί που μου φάνηκε για καφετέρια μπήκα μέσα και πήρα έναν καπουτσίνο, ενώ όλα είναι αρκετά φτηνά εδώ ο καφές βρίσκω πως είχε την ίδια τιμή με την Ελλάδα μπορεί και πιο ακριβός. Με το καφέ στο χέρι προχωρήσαμε μέσα στα στενά μέχρι που φτάσαμε στην Εκκλησία του σώματος του Χριστού. Δεν μπήκαμε μέσα απλά θαυμάσαμε απέξω την ωραία αρχιτεκτονική της και τον περίγυρο της εκκλησίας. Από εκεί και μέχρι το κάστρο Βάβελ το πήραμε πολύ χαλαρά. Απλά απολαύσαμε το περπάτημα καθώς παρατηρούσαμε τις παλαιές γειτονιές τις Εβραϊκής συνοικίας. Λίγο πριν φτάσουμε στο Κάστρο πέσαμε επάνω σε μια υπαίθρια αγορά αντικών και από εκεί αγόρασα ένα δακτυλίδι, όπως και με τα βιβλία θέλω να αγοράζω κάποιο κόσμημα από τα ταξίδια μου, το βρίσκω υπέροχο αναμνηστικό. Ο πωλητής παρότι Πολωνός είχε ζήσει χρόνια στην Ελλάδα και συνομιλήσαμε για λίγο στα Ελληνικά.

Για να φτάσουμε στο Βάβελ ανεβήκαμε την ανηφόρα από την πίσω πλευρά του. Το κάστρο είναι αρκετά παλιό, κάποια ξύλινα κτίσματα μέσα στα τείχη χρονολογούνται από τον 9ο αιώνα ενώ ο καθεδρικός ναός ολοκληρώθηκε στα μέσα του 14ου αιώνα. Στον Καθεδρικό ναό έκαναν πολλές επεκτάσεις ανά τους αιώνες που χάρισαν στην εκκλησία το «αταίριαστο» αλλά πολύ όμορφο ύφος της. Όλοι οι Βασιλείς της Πολωνίας και μετέπειτα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έζησαν στο κάστρο. Εκτός από τα πολύ όμορφα κτήρια στον χώρο υπάρχουν πολλοί κήποι που αξίζει κανείς να θαυμάσει και φυσικά από το κάστρο μπορείς να θαυμάσεις τον Βιστούλα ή την Κρακοβία από ψηλά. Ή αν νιώθεις περιπετειώδης κάτω από το κάστρο βρίσκεται η σπηλιά του δράκου. Εμείς δεν την επισκεφτήκαμε αλλά έχουμε ακούσει ότι είναι πολύ όμορφα εκεί κάτω.

Κατεβήκαμε από την αντίθετη πλευρά από την οποία είχαμε ανέβει και προχωρήσαμε προς στην Kanonicza έναν πολύ γραφικό δρομάκι και μέσω της πλατείας της Μαρίας της Μαγδαληνής βρεθήκαμε στον δρόμο με την ονομασία Grodzka και στην εκκλησία των Αγίων Πέτρου και Παύλου. Μια συμπαθητική εκκλησία του 1583 σε μπαρόκ αρχιτεκτονική με άκρως εντυπωσιακό εσωτερικό χώρο και διακόσμηση. Στο υπόγειο της εκκλησίας μπορείς να περιηγηθείς και να δεις διάφορες σαρκοφάγους παλαιών ιερωμένων, θαυμάσαμε την διακόσμηση του χώρου αλλά και το μεγάλο εκκλησιαστικό όργανο και φύγαμε αθόρυβα. Δίπλα από την εκκλησία βρίσκεται μια ακόμα εκκλησία αυτή του Αγίου Ανδρέα. Είναι ρωμανικής αρχιτεκτονικής και από τις παλαιότερες της πόλης, η εκκλησία χτίστηκε τον 11ο αιώνα.

Με τα λίγα και με τα πολλά φτάσαμε στην κεντρική πλατεία της παλιάς πόλης γνωστής και ως Rynek Glowny για την δούμε με το φως της ημέρας γιατί μέχρι τώρα δεν την είχαμε θαυμάσει το πρωί. Δεν είχαμε όμως πολύ χρόνο στα χέρια μας γιατί το μεσημέρι είχαμε κλείσει εισιτήρια για τα ορυχεία αλατιού και θέλαμε μέχρι τότε να δούμε τα περισσότερα αξιοθέατα εφόσον την επόμενη μέρα θα φεύγαμε για την Βαρσοβία. Ξεκινήσαμε με τον πύργο του δημαρχείου ή αλλιώς Wieża Ratuszowa, το μοναδικό κομμάτι που έχει απομείνει από το παλιό δημαρχείο. Ο πύργος είναι γοτθικού ρυθμού και χτίστηκε το 13ο αιώνα, μπορείς εφόσον το επιθυμείς να ανέβεις μέχρι επάνω πληρώνοντας ένα μικρό αντίτιμο αλλά να είσαι έτοιμος να κουραστείς γιατί η ανάβαση είναι δύσκολη. Εγώ δεν πήρα το ρίσκο και άφησα τους δυο συνταξιδιώτες μου να ανέβουν, αποφάσισα πως το καλύτερο που θα μπορούσα να κάνω είναι να ξεκουράσω τα πόδια μου για να αντέξω το υπόλοιπο της ημέρας. Δίπλα από τον πύργο βρίσκεται και το Eros Bound ένα τεράστιο μπρούτζινο κεφάλι όπου μπορείς άνετα να χωθείς μέσα του. Είναι δημιούργημα του Igor Mitoraj και το χάρισε στην πόλη το 2004. Συνεχίσαμε το περπάτημα πάνω στην πλατεία και επισκεφτήκαμε τον Ναό του Αγίου Άνταλμπερτ, τον παλαιότερο της Κρακοβίας, η κατασκευή του οποίου ολοκληρώθηκε τον 11ο αιώνα. Γύρω από τον ναό υπάρχει πολύ κόσμος και φυσικά οι άμαξες με τα άλογα που περιτριγυρίζουν την πλατεία χαρίζουν μιας εσανς.. ζωική! Λίγο πιο πάνω βρίσκεται η Βασιλική της παναγίας μαζί με τον πύργο του Σαλπιγκτή (Wieża Kościoła Mariackiego) . Από τον πύργο αυτόν κάθε μια ώρα ακούγεται ο ήχος της τρομπέτας προς τιμήν του τρομπετίστα του 13ου αιώνα που είχε δολοφονηθεί με ένα βέλος στο λαιμό ενώ προειδοποιούσε τους πολίτες για επικείμενη επίθεση από εχθρούς.

Επειδή είχαμε πεινάσει αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε την τοπική λιχουδιά zapiekanka , σκέψου ανοιχτό σάντουιτς ή την πολωνική εκδοχή της πίτσας. Βρήκαμε ένα μαγαζί κοντά στην εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας. Δεν είχε καθόλου επιλογές αλλά το zapiekanka της κυρίας ήταν πολύ καλό. Το μαγαζί πρόσφερε τυρί, μανιτάρια και ζαμπόν στο σάντουιτς σου με την επιλογή της κέτσαπ σαν σως. Ήταν πολύ νόστιμο. Λίγο πιο κάτω πετύχαμε μια έκθεση με παραδοσιακά φαγητά και δοκιμάσαμε το γνωστό Oscypek , πρόβιο καπνιστό τυρί, χωρίς τη συνοδευτική μαρμελάδα βατόμουρο. Προσωπικά δεν ξετρελάθηκα αλλά εμένα δεν μου αρέσουν τα τυριά όποτε δεν μετράει η άποψη μου.

Μετά το γεύμα μας συνεχίσαμε την βόλτα μας στην παλιά πόλη για να γνωρίσουμε νέες «γωνιές» αλλά και να αποχαιρετίσουμε όλα όσα είχαμε δει ήδη. Αύριο το πρωί θα φεύγαμε και αυτή ήταν η τελευταία μας ευκαιρία να τα δούμε με το φως της ημέρας. Κατευθυνθήκαμε προς το εμπορικό κέντρο Galeria Krakowska ανεβαίνοντας τον κεντρικό δρόμο και περνώντας πάλι από την St Florian’s πύλη και το Barbican. Το Barbican είναι ένα από τα λιγοστά κτίσματα οχύρωσης που έχουν απομείνει στην Κρακοβία και κάποτε ήταν η είσοδος στην πόλη της Κρακοβίας. Κατασκευασμένο γύρω στο 1498 σε Γοτθικό στυλ το Barbican είναι μια από τις τρείς οχυρωμένες εισόδους που έχουν επιβιώσει στην Ευρώπη.

Για να πας στo αλατωρυχείο Βιελίτσκα από το Galeria Krakowska μπορείς να πάρεις το 304 λεωφορείο και να κατέβεις στην στάση Wieliczka Kopalnia Soli. Το εισιτήριο κοστίζει μονάχα 4PNL και μπορείς να το εκδώσεις μέσα στο λεωφορείο. Η απόσταση είναι περίπου 16χλμ , σχετικά κοντά. Αν το λεωφορείο δεν σας αρέσει, μπορείτε να πάρετε και το τρένο από τον κεντρικό σταθμό, το εισιτήριο έχει 3,5PNL και κάνει περίπου 20 με 30 λεπτά να φτάσει στον προορισμό του.
Το αλατωρυχείο Βιελίτσκα είναι μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς και κάποτε αποτελούσε την μοναδική πηγή εισοδήματος για όλη την περιοχή. Ο «λευκός χρυσός» ,όπως αποκαλούσαν τότε το αλάτι, άρχισε να εξορύσσεται από το ορυχείο τον 3ο αιώνα , ενώ η Βιελίτσκα θεωρείτε το δεύτερο παλαιότερο ορυχείο στην Ευρώπη. Το εισιτήριο κοστίζει 20 ευρώ και η διαδρομή είναι περίπου 3 ώρες, στη τιμή περιλαμβάνει και tour guide. Για να ξεκινήσει η ξενάγηση κατεβαίνεις μια στενή και στριφογυριστή σκάλα 350 σκαλιών , καλό είναι να φοράτε βολικά παπούτσια και ζεστά ρούχα γιατί έχει αρκετή ψύχρα. Οι τοίχοι και τα πατώματα είναι φτιαγμένα από αλάτι και αν βάλετε το κινητό σας πολύ κοντά, θα δείτε πως είναι διάφανα και όχι όπως φαίνεται μαύρα. Μέσα στο χώρο υπάρχουν πολλές λίμνες και νερό που τρέχει αλλά και πολλά αγάλματα που έχουν σκαλιστεί επάνω σε κομμάτια αλατιού. Στο ορυχείο επίσης βρίσκεται ο καθεδρικός ναός του St. King, ο οποίος είναι όλος σκαλισμένος στο αλάτι και είναι πραγματικά υπέροχος.

Όταν φτάσαμε στο τέλος της διαδρομής ήμασταν ξεθεωμένοι. Αγοράσαμε μερικά αναμνηστικά δώρα και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής προς το κέντρο της Κρακοβίας. Πήραμε το ίδιο λεωφορείο με το οποίο ήρθαμε, η στάση ήταν λίγο πιο κάτω και ευτυχώς δεν χρειάστηκε να περιμένουμε πολύ ώρα για να έρθει.
Μετά από τόσο περπάτημα πεινούσαμε,για αυτό αποφασίσαμε να πάμε κατευθείαν στο ρεστοράν Chata στο οποίο είχαμε κλείσει τραπέζι από πριν φύγουμε για το ταξίδι. Πρόκειται για ένα μικρό μαγαζάκι στο κέντρο της πόλης (Krowoderska 21) με λίγα τραπέζια και παραδοσιακή διακόσμηση, μας έκανε εντύπωση η παρουσία προβιών στους ξύλινους πάγκους όπου καθόμασταν και η ξύλινη επένδυση στους τοίχους. Λόγω ώρας το μαγαζί ήταν σχεδόν άδειο και έτσι είχαμε την ησυχία μας. Εγώ αποφάσισα να επιλέξω στην ασφαλέστερη επιλογή και έτσι πήρα το χοιρινό κότσι με πατάτες και βούτυρο με σκόρδο (πολύ νόστιμο) και οι υπόλοιποι δύο πήραν ένα πιάτο με μοσχάρι κοκκινιστό και τηγανίτες πατάτας (εκπληκτικό). Αφού σκάσαμε από το φαί εγώ αποφάσισα να επιστρέψω στο δωμάτιο νωρίτερα από τους άλλους δυο συνταξιδιώτες μου γιατί ένιωθα άρρωστη και έτσι δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να αποχαιρετίσω την πανέμορφη Κρακοβία όπως θα έπρεπε. Ξάπλωσα νωρίς γιατί την επομένη θα φεύγαμε για Βαρσοβία. Οι φίλοι μου όμως πήγαν μια ακόμα βόλτα στην παλιά πόλη και όταν γύρισαν μου είπαν πως έχασα που δεν είχα πάει μαζί τους γιατί η πλατεία ήταν γεμάτη κόσμο και ακόμα πιο όμορφη από χθές.

Αντίο πανέμορφη Κρακοβία, ελπίζω να σε ξαναδούμε.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 3 of 6

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Georgia86]

Μέρα 2. Άουσιβιτς/Μπιρκενάου.

Το πούλμαν για την πόλη Οσβίετσιμ ( η Πολωνική ονομασία του Άουσβιτς) έφευγε στις 08.05 από τον MDA σταθμό λεωφορείων στην οδό Bosasca 18 και η διάρκεια της διαδρομής ήταν περίπου 1 ώρα και 40 λεπτά. Θα πρότεινα να πάτε από νωρίς στον σταθμό για να προλάβετε να πιάσετε θέσεις μιας και γεμίζει αμέσως. Εισιτήρια μπορείτε να βγάλετε από τον κισσέ αλλά και μέσα στο πούλμαν. Η στάση των λεωφορείων είναι ακριβώς απέξω από το στρατόπεδο συγκέντρωσης οπότε δεν έχει πολύ περπάτημα.

Είχαμε προνοήσει να κλείσουμε τα εισιτήρια για το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς από καιρό πριν για να βρούμε θέση στο αγγλικό γκρουπ (υπάρχουν επιλογές για πολλές γλώσσες όπως Ιταλικά, Γαλλικά και Γερμανικά )αλλά και για να μην περιμένουμε στην ουρά στο ταμείο που είχαμε ακούσει πως ήταν αρκετά μεγάλη. Η τιμή του εισιτηρίου είναι 12 ευρώ και η ξενάγηση διαρκεί περίπου 3 ώρες για αυτό να φοράτε άνετα παπούτσια. Επίσης στον χώρο δεν σε αφήνουν να πάρεις μαζί σου μεγάλη τσάντα, όποτε είτε παίρνετε μαζί σας μια μικρή τσάντα ή την αφήνετε στην φύλαξη όπως έκανα εγώ πληρώνοντας ένα μικρό αντίτιμο (νομίζω είναι γύρω στα δυο ευρώ αλλά δεν είμαι σίγουρη). Πριν την είσοδο σας στο στρατόπεδο θα βρείτε και μερικά μικρά βιβλιοπωλεία από όπου μπορείτε να πάρετε βιβλιαράκι με πληροφορίες για την ιστορία του χώρου στα Ελληνικά με πέντε ευρώ. Μαζί με το βιβλίο για το Άουσβιτς αγόρασα και ένα βιβλίο του Πρίμο Λέβι για την συλλογή μου.

Το Άουσβιτς I άνοιξε τις πόρτες του στους πρώτους Εβραίους φυλακισμένους το 1940 και μέχρι το 1942 ήταν ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης και αργής εξόντωσης των Εβραίων και άλλων εθνικών μειονοτήτων. Επεκτάθηκε μιας και δεν μπορούσε πλέον να «φιλοξενήσει» τόσους δύσμοιρους ανθρώπους και τον Μάρτιο του 1942 άνοιξε και το Άουσβιτς II ( Μπιρκενάου) όπου μπορούσε να στεγάσει 125.000 ανθρώπους. Από το 1942 και μέχρι το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου έγινε το μεγαλύτερο στρατόπεδο εξόντωσης που υπήρξε κατά την διάρκεια του τρίτου Ράιχ. Οι τεχνικές που είχαν ανακαλύψει οι Ναζί για να εξοντώνουν τους συνανθρώπους τους προκαλούν φρίκη. Οι λεπτομέρειες που μοιράστηκε μαζί μας ο ξεναγός μας ήταν ανατριχιαστικές και σε οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η κόλαση είναι εντέλει οι άνθρωποι. Περπατήσαμε στους ίδιους δρόμους που περπάτησαν τόσες δεκαετίες πριν οι φυλακισμένοι και οι δεσμώτες τους, μπήκαμε στους χώρους που κοιμόντουσαν και που συχνά πέθαιναν και είδαμε δεκάδες φωτογραφίες ανθρώπων που άφησαν την τελευταία τους πνοή στο στρατόπεδο. Μετά την ξενάγηση μας στο πρώτο στρατόπεδο του Άουσβιτς πήραμε το λεωφορείο έξω από την είσοδο, στο ίδιο σημείο που μας άφησε το λεωφορείο του κτελ, και μέσα σε λίγα λεπτά είχαμε φτάσει στο δεύτερο και μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Πολωνία· το Μπίρκεναου. Εδώ η εικόνα είναι εντελώς διαφορετική από πριν γιατί αντί για κτήρια βρήκαμε μια τεράστια έκταση πρασίνου όπου κάποτε στέκονταν τα κτίσματα όπου έμεναν οι φυλακισμένοι και οι Ναζί στρατιώτες. Όταν οι Γερμανοί συνειδητοποίησαν ότι χάνουν τον πόλεμο κατάστρεψαν το 99% του στρατοπέδου έτσι ώστε να μην μείνουν τα πειστήρια των εγκλημάτων τους. Ο ξεναγός μας ενημέρωσε πως τότε δεν υπήρχε γρασίδι γιατί οι φυλακισμένοι το έτρωγαν.

Μετά από τις 3 ώρες ξενάγησης ήμασταν κουρασμένοι και έτοιμοι να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο μας. Φανήκαμε τυχεροί και είχε ακόμα φως όταν φτάσαμε στην Κρακοβία για αυτό περάσαμε ελάχιστο χρόνο στο δωμάτιο μας. Επισκεφτήκαμε ξανά την κεντρική πλατεία της παλιάς πόλης και προχωρήσαμε μέχρι το ρεστοράν Morskie Oko (Szczepański 8) όπου είχαμε κλείσει τραπέζι από την Αθήνα.
Το Morskie Oko είναι ένα πολύ εντυπωσιακό ρεστοράν με έντονα παραδοσιακά στοιχεία στην διακόσμηση του. Εμείς κλείσαμε τραπέζι στο υπόγειο όπου μια μπάντα έπαιζε ζωντανή μουσική. Το φαί είναι πολύ καλό, οι μερίδες τεράστιες και οι τιμές πολύ φιλικές. Μείναμε πολύ ικανοποιημένοι και φύγαμε χορτάτοι και έτοιμοι για μια σύντομη βόλτα στην Κρακοβία. Τα βήματα μας έβγαλαν μέχρι το κάστρο της Βαβέλ και τον ποταμό Βιστούλα από κάτω του. Η περιοχή ήταν έρημη και η ηρεμία της πόλης παρέα με το γουργούρισμα του ποταμού μας νανούριζε και μας έκανε να αντιληφθούμε πόσο κουρασμένοι ήμασταν. Αλλά ακόμα και νυσταγμένοι η ομορφιά του κάστρου δεν μας άφησε ασυγκίνητους. Προχωρήσαμε για ώρα παράλληλα με τον Βιστούλα και συνεχώς κοιτούσαμε πίσω μας στο υπέροχα φωτισμένο κάστρο του Βάβελ. Κάποια στιγμή η κούραση μας νίκησε καλέσαμε ένα Uber για να μας πετάξει μέχρι το δωμάτιο μας γιατί δεν θα αντέχαμε τον γυρισμό με τα πόδια.

 

[Georgia86]

Μέρα 3η: Αλατωρυχεία.

Ξημέρωσε η τρίτη και τελευταία γεμάτη μέρα στην Κρακοβία. Ξυπνήσαμε έτοιμοι για νέες εικόνες και εμπειρίες, πήραμε το πρωινό μας με την ησυχία μας και μετά από λίγο βγήκαμε στον φθινοπωρινό ήλιο. Πήραμε το τραμ μέχρι την πλατεία ηρώων του εβραϊκού γκέτο , η στάση βρίσκεται κάτω από τον σταθμό του τρένου, πρόκειται για μια πλατεία στην οποία σε διάφορα σημεία της έχουν τοποθετηθεί μερικές σιδερένιες καρέκλες. Μια καρέκλα αντιπροσωπεύει χίλιους Εβραίους που έφυγαν από την πλατεία για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, συνολικά στην πλατεία βρίσκονται 33 καρέκλες παρέα με το μοναδικό φαρμακείο που λειτουργούσε στο γκέτο. Αν και οι καρέκλες δεν είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακές ως προς την εξωτερική τους εμφάνιση , η παρουσία τους στην πλατεία είναι μια λυπητερή υπενθύμιση μιας από τις πιο θλιβερές περιόδους της ανθρωπότητας.

Μετά από την πλατεία περάσαμε στην απέναντι όχθη· ο Βιστούλας έλαμπε και τα δέντρα δίπλα από τον ποταμό έκαναν την πόλη να μοιάζει στα πρόθυρα της άνοιξης και όχι του φθινοπώρου. Η εβραϊκή συνοικία ήταν πολύ ήσυχη, δεν κυκλοφορούσαν πολλοί άνθρωποι βεβαίως ήταν και νωρίς το πρωί. Ήθελα σαν τρελή να πιω έναν καφέ και όταν είδα ένα μικρό μαγαζί που μου φάνηκε για καφετέρια μπήκα μέσα και πήρα έναν καπουτσίνο, ενώ όλα είναι αρκετά φτηνά εδώ ο καφές βρίσκω πως είχε την ίδια τιμή με την Ελλάδα μπορεί και πιο ακριβός. Με το καφέ στο χέρι προχωρήσαμε μέσα στα στενά μέχρι που φτάσαμε στην Εκκλησία του σώματος του Χριστού. Δεν μπήκαμε μέσα απλά θαυμάσαμε απέξω την ωραία αρχιτεκτονική της και τον περίγυρο της εκκλησίας. Από εκεί και μέχρι το κάστρο Βάβελ το πήραμε πολύ χαλαρά. Απλά απολαύσαμε το περπάτημα καθώς παρατηρούσαμε τις παλαιές γειτονιές τις Εβραϊκής συνοικίας. Λίγο πριν φτάσουμε στο Κάστρο πέσαμε επάνω σε μια υπαίθρια αγορά αντικών και από εκεί αγόρασα ένα δακτυλίδι, όπως και με τα βιβλία θέλω να αγοράζω κάποιο κόσμημα από τα ταξίδια μου, το βρίσκω υπέροχο αναμνηστικό. Ο πωλητής παρότι Πολωνός είχε ζήσει χρόνια στην Ελλάδα και συνομιλήσαμε για λίγο στα Ελληνικά.

Για να φτάσουμε στο Βάβελ ανεβήκαμε την ανηφόρα από την πίσω πλευρά του. Το κάστρο είναι αρκετά παλιό, κάποια ξύλινα κτίσματα μέσα στα τείχη χρονολογούνται από τον 9ο αιώνα ενώ ο καθεδρικός ναός ολοκληρώθηκε στα μέσα του 14ου αιώνα. Στον Καθεδρικό ναό έκαναν πολλές επεκτάσεις ανά τους αιώνες που χάρισαν στην εκκλησία το «αταίριαστο» αλλά πολύ όμορφο ύφος της. Όλοι οι Βασιλείς της Πολωνίας και μετέπειτα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έζησαν στο κάστρο. Εκτός από τα πολύ όμορφα κτήρια στον χώρο υπάρχουν πολλοί κήποι που αξίζει κανείς να θαυμάσει και φυσικά από το κάστρο μπορείς να θαυμάσεις τον Βιστούλα ή την Κρακοβία από ψηλά. Ή αν νιώθεις περιπετειώδης κάτω από το κάστρο βρίσκεται η σπηλιά του δράκου. Εμείς δεν την επισκεφτήκαμε αλλά έχουμε ακούσει ότι είναι πολύ όμορφα εκεί κάτω.

Κατεβήκαμε από την αντίθετη πλευρά από την οποία είχαμε ανέβει και προχωρήσαμε προς στην Kanonicza έναν πολύ γραφικό δρομάκι και μέσω της πλατείας της Μαρίας της Μαγδαληνής βρεθήκαμε στον δρόμο με την ονομασία Grodzka και στην εκκλησία των Αγίων Πέτρου και Παύλου. Μια συμπαθητική εκκλησία του 1583 σε μπαρόκ αρχιτεκτονική με άκρως εντυπωσιακό εσωτερικό χώρο και διακόσμηση. Στο υπόγειο της εκκλησίας μπορείς να περιηγηθείς και να δεις διάφορες σαρκοφάγους παλαιών ιερωμένων, θαυμάσαμε την διακόσμηση του χώρου αλλά και το μεγάλο εκκλησιαστικό όργανο και φύγαμε αθόρυβα. Δίπλα από την εκκλησία βρίσκεται μια ακόμα εκκλησία αυτή του Αγίου Ανδρέα. Είναι ρωμανικής αρχιτεκτονικής και από τις παλαιότερες της πόλης, η εκκλησία χτίστηκε τον 11ο αιώνα.

Με τα λίγα και με τα πολλά φτάσαμε στην κεντρική πλατεία της παλιάς πόλης γνωστής και ως Rynek Glowny για την δούμε με το φως της ημέρας γιατί μέχρι τώρα δεν την είχαμε θαυμάσει το πρωί. Δεν είχαμε όμως πολύ χρόνο στα χέρια μας γιατί το μεσημέρι είχαμε κλείσει εισιτήρια για τα ορυχεία αλατιού και θέλαμε μέχρι τότε να δούμε τα περισσότερα αξιοθέατα εφόσον την επόμενη μέρα θα φεύγαμε για την Βαρσοβία. Ξεκινήσαμε με τον πύργο του δημαρχείου ή αλλιώς Wieża Ratuszowa, το μοναδικό κομμάτι που έχει απομείνει από το παλιό δημαρχείο. Ο πύργος είναι γοτθικού ρυθμού και χτίστηκε το 13ο αιώνα, μπορείς εφόσον το επιθυμείς να ανέβεις μέχρι επάνω πληρώνοντας ένα μικρό αντίτιμο αλλά να είσαι έτοιμος να κουραστείς γιατί η ανάβαση είναι δύσκολη. Εγώ δεν πήρα το ρίσκο και άφησα τους δυο συνταξιδιώτες μου να ανέβουν, αποφάσισα πως το καλύτερο που θα μπορούσα να κάνω είναι να ξεκουράσω τα πόδια μου για να αντέξω το υπόλοιπο της ημέρας. Δίπλα από τον πύργο βρίσκεται και το Eros Bound ένα τεράστιο μπρούτζινο κεφάλι όπου μπορείς άνετα να χωθείς μέσα του. Είναι δημιούργημα του Igor Mitoraj και το χάρισε στην πόλη το 2004. Συνεχίσαμε το περπάτημα πάνω στην πλατεία και επισκεφτήκαμε τον Ναό του Αγίου Άνταλμπερτ, τον παλαιότερο της Κρακοβίας, η κατασκευή του οποίου ολοκληρώθηκε τον 11ο αιώνα. Γύρω από τον ναό υπάρχει πολύ κόσμος και φυσικά οι άμαξες με τα άλογα που περιτριγυρίζουν την πλατεία χαρίζουν μιας εσανς.. ζωική! Λίγο πιο πάνω βρίσκεται η Βασιλική της παναγίας μαζί με τον πύργο του Σαλπιγκτή (Wieża Kościoła Mariackiego) . Από τον πύργο αυτόν κάθε μια ώρα ακούγεται ο ήχος της τρομπέτας προς τιμήν του τρομπετίστα του 13ου αιώνα που είχε δολοφονηθεί με ένα βέλος στο λαιμό ενώ προειδοποιούσε τους πολίτες για επικείμενη επίθεση από εχθρούς.

Επειδή είχαμε πεινάσει αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε την τοπική λιχουδιά zapiekanka , σκέψου ανοιχτό σάντουιτς ή την πολωνική εκδοχή της πίτσας. Βρήκαμε ένα μαγαζί κοντά στην εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας. Δεν είχε καθόλου επιλογές αλλά το zapiekanka της κυρίας ήταν πολύ καλό. Το μαγαζί πρόσφερε τυρί, μανιτάρια και ζαμπόν στο σάντουιτς σου με την επιλογή της κέτσαπ σαν σως. Ήταν πολύ νόστιμο. Λίγο πιο κάτω πετύχαμε μια έκθεση με παραδοσιακά φαγητά και δοκιμάσαμε το γνωστό Oscypek , πρόβιο καπνιστό τυρί, χωρίς τη συνοδευτική μαρμελάδα βατόμουρο. Προσωπικά δεν ξετρελάθηκα αλλά εμένα δεν μου αρέσουν τα τυριά όποτε δεν μετράει η άποψη μου.

Μετά το γεύμα μας συνεχίσαμε την βόλτα μας στην παλιά πόλη για να γνωρίσουμε νέες «γωνιές» αλλά και να αποχαιρετίσουμε όλα όσα είχαμε δει ήδη. Αύριο το πρωί θα φεύγαμε και αυτή ήταν η τελευταία μας ευκαιρία να τα δούμε με το φως της ημέρας. Κατευθυνθήκαμε προς το εμπορικό κέντρο Galeria Krakowska ανεβαίνοντας τον κεντρικό δρόμο και περνώντας πάλι από την St Florian’s πύλη και το Barbican. Το Barbican είναι ένα από τα λιγοστά κτίσματα οχύρωσης που έχουν απομείνει στην Κρακοβία και κάποτε ήταν η είσοδος στην πόλη της Κρακοβίας. Κατασκευασμένο γύρω στο 1498 σε Γοτθικό στυλ το Barbican είναι μια από τις τρείς οχυρωμένες εισόδους που έχουν επιβιώσει στην Ευρώπη.

Για να πας στo αλατωρυχείο Βιελίτσκα από το Galeria Krakowska μπορείς να πάρεις το 304 λεωφορείο και να κατέβεις στην στάση Wieliczka Kopalnia Soli. Το εισιτήριο κοστίζει μονάχα 4PNL και μπορείς να το εκδώσεις μέσα στο λεωφορείο. Η απόσταση είναι περίπου 16χλμ , σχετικά κοντά. Αν το λεωφορείο δεν σας αρέσει, μπορείτε να πάρετε και το τρένο από τον κεντρικό σταθμό, το εισιτήριο έχει 3,5PNL και κάνει περίπου 20 με 30 λεπτά να φτάσει στον προορισμό του.
Το αλατωρυχείο Βιελίτσκα είναι μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς και κάποτε αποτελούσε την μοναδική πηγή εισοδήματος για όλη την περιοχή. Ο «λευκός χρυσός» ,όπως αποκαλούσαν τότε το αλάτι, άρχισε να εξορύσσεται από το ορυχείο τον 3ο αιώνα , ενώ η Βιελίτσκα θεωρείτε το δεύτερο παλαιότερο ορυχείο στην Ευρώπη. Το εισιτήριο κοστίζει 20 ευρώ και η διαδρομή είναι περίπου 3 ώρες, στη τιμή περιλαμβάνει και tour guide. Για να ξεκινήσει η ξενάγηση κατεβαίνεις μια στενή και στριφογυριστή σκάλα 350 σκαλιών , καλό είναι να φοράτε βολικά παπούτσια και ζεστά ρούχα γιατί έχει αρκετή ψύχρα. Οι τοίχοι και τα πατώματα είναι φτιαγμένα από αλάτι και αν βάλετε το κινητό σας πολύ κοντά, θα δείτε πως είναι διάφανα και όχι όπως φαίνεται μαύρα. Μέσα στο χώρο υπάρχουν πολλές λίμνες και νερό που τρέχει αλλά και πολλά αγάλματα που έχουν σκαλιστεί επάνω σε κομμάτια αλατιού. Στο ορυχείο επίσης βρίσκεται ο καθεδρικός ναός του St. King, ο οποίος είναι όλος σκαλισμένος στο αλάτι και είναι πραγματικά υπέροχος.

Όταν φτάσαμε στο τέλος της διαδρομής ήμασταν ξεθεωμένοι. Αγοράσαμε μερικά αναμνηστικά δώρα και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής προς το κέντρο της Κρακοβίας. Πήραμε το ίδιο λεωφορείο με το οποίο ήρθαμε, η στάση ήταν λίγο πιο κάτω και ευτυχώς δεν χρειάστηκε να περιμένουμε πολύ ώρα για να έρθει.
Μετά από τόσο περπάτημα πεινούσαμε,για αυτό αποφασίσαμε να πάμε κατευθείαν στο ρεστοράν Chata στο οποίο είχαμε κλείσει τραπέζι από πριν φύγουμε για το ταξίδι. Πρόκειται για ένα μικρό μαγαζάκι στο κέντρο της πόλης (Krowoderska 21) με λίγα τραπέζια και παραδοσιακή διακόσμηση, μας έκανε εντύπωση η παρουσία προβιών στους ξύλινους πάγκους όπου καθόμασταν και η ξύλινη επένδυση στους τοίχους. Λόγω ώρας το μαγαζί ήταν σχεδόν άδειο και έτσι είχαμε την ησυχία μας. Εγώ αποφάσισα να επιλέξω στην ασφαλέστερη επιλογή και έτσι πήρα το χοιρινό κότσι με πατάτες και βούτυρο με σκόρδο (πολύ νόστιμο) και οι υπόλοιποι δύο πήραν ένα πιάτο με μοσχάρι κοκκινιστό και τηγανίτες πατάτας (εκπληκτικό). Αφού σκάσαμε από το φαί εγώ αποφάσισα να επιστρέψω στο δωμάτιο νωρίτερα από τους άλλους δυο συνταξιδιώτες μου γιατί ένιωθα άρρωστη και έτσι δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να αποχαιρετίσω την πανέμορφη Κρακοβία όπως θα έπρεπε. Ξάπλωσα νωρίς γιατί την επομένη θα φεύγαμε για Βαρσοβία. Οι φίλοι μου όμως πήγαν μια ακόμα βόλτα στην παλιά πόλη και όταν γύρισαν μου είπαν πως έχασα που δεν είχα πάει μαζί τους γιατί η πλατεία ήταν γεμάτη κόσμο και ακόμα πιο όμορφη από χθές.

Αντίο πανέμορφη Κρακοβία, ελπίζω να σε ξαναδούμε.

 

[Georgia86]

Μέρα 4η: Βαρσοβία

Με τα πράγματα μας μαζεμένα από την προηγούμενη μέρα η αποχώρηση από το ξενοδοχείο μας ήταν γρήγορη. Φυσικά αργότερα θα βλέπαμε ότι είχαμε ξεχάσει το λουκάνικο string που είχαμε πάρει για να δοκιμάσουμε αλλά γενικά είχαμε μαζέψει όλα μας τα πράγματα. Επειδή ο κεντρικός σταθμός τρένων στην Κρακοβία έχει πάρα πολλές αποβάθρες δυσκολευτήκαμε να σιγουρευτούμε ότι αυτή που είχαμε επιλέξει ήταν η σωστή και επειδή δεν υπήρχε ψυχή να μας βοηθήσει υπήρξε μια αναστάτωση μέχρι να συμβουλευτούμε έναν πίνακα αναχωρήσεων που βρισκόταν στην αποβάθρα. Βεβαίως και αυτός ήταν γραμμένος με τέτοιον τρόπο που δεν έβγαζες εύκολα νόημα αλλά ένας κύριος με βοήθησε και μου επιβεβαίωσε ότι όντως στεκόμασταν στην σωστή αποβάθρα. Το τρένο έφτασε στην ώρα του και κατά την επιβίβαση και την τακτοποίηση των αποσκευών μας ανακαλύψαμε πως στη δική μου θέση καθόταν μια άλλη κυρία , η οποία φώναξε τον υπεύθυνο και η «παρεξήγηση» λύθηκε εντός ολίγων λεπτών. Η διαδρομή διάρκειας τριών ωρών και με μια στάση (Krakow – Opoczno – Warsaw) μας κόστισε περίπου δέκα ευρώ το άτομο. Μέχρι το Opoczno πήγαμε με ένα καινούργιο και γρήγορο τρένο αλλά ο επόμενος συρμός εκτός του ότι άργησε να έρθει ήταν παλιός και πιο αργός.

Με μικρή καθυστέρηση φτάσαμε επιτέλους στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Βαρσοβίας. Σαν σταθμός παρουσιάζει αρκετό ενδιαφέρον μιας και είναι μια μίξη διαφορετικών αρχιτεκτονικών επιρροών. Ανάμεσα στα πιο παλιά κτήρια έχουν βάλει μια κατασκευή γυαλιού που μοιάζει σαν κύμα πού έχει σκεπάσει το κτήριο. Πολύ ωραίο!
Το διαμέρισμα που θα μέναμε ήταν πολύ κοντά σε στάση του μετρό Rondo ONZΤέλος φόρμας και είχαμε συνεννοηθεί με την κυρία που το διαχειριζόταν να μας περιμένει μπροστά από την πολυκατοικία για να μας δώσει τα κλειδιά και μας δείξει το διαμέρισμα. Καθυστέρησε όμως και επέλεξα να μπω στην καφετέρια κάτω από την πολυκατοικία μας και να πάρω έναν κρύο καφέ.
Το διαμέρισμα ήταν πολύ ωραίο και είχε φοβερή θέα προς τους ουρανοξύστες και το Παλάτι των τεχνών & επιστημών. Αφήσαμε τα πράγματα μας και φύγαμε για την πρώτη μας βόλτα στην Βαρσοβία. Το διαμέρισμα μας ήταν μακριά από την παλιά πόλη και έτσι προχωρήσαμε μέχρι το Εθνικό Πάρκο και είδαμε τον τάφο του Άγνωστου στρατιώτη και την φρουρά μπροστά από το μνημείο. Ήταν μια πολύ όμορφη εικόνα!

Στην πλατεία είχε πολύ κόσμο γιατί υπήρχαν εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια ανεξαρτησίας της Πολωνίας και υπήρχαν πολλά δρώμενα. Η Βασιλική οδό ήταν κλειστή και γεμάτη πεζούς. Ο καιρός ήταν υπέροχος για περπάτημα, δεξιά και αριστερά μας βρίσκονταν πανέμορφα κτήρια και τα θαυμάζαμε καθώς ψάχναμε για το γραφείο τουριστών για να πάρουμε έναν χάρτη της πόλης. Βρεθήκαμε κάτω από την κολώνα του Σίγκμουντ και κοντά στο ιστορικό κέντρο της πόλης. Εκεί βρίσκονταν σχεδόν όλα όσα αξίζει να δει κανείς στην Βαρσοβία όπως το Βασιλικό κάστρο , ο Καθεδρικός ναός και το Μπάρμπικαν. Περπατούσαμε για πολύ ώρα, υπήρχαν πολλά σοκάκια και ένα από αυτό μας έβγαλε σε μια πολύ όμορφη πλατεία, η αγαπημένη μου από το ταξίδι μας, η παλιά πλατεία των εμπόρων. Όπως και στην Κρακοβία υπήρχαν πολλές άμαξες με άλογα παρκαρισμένα γύρω γύρω από την πλατεία. Από εκεί βγήκαμε στην πίσω μεριά του ιστορικού κέντρου και είδαμε το Μπάρμπικαν. Πολύ μεγαλύτερο από αυτό της Κρακοβίας , περπατήσαμε λίγο εκεί γύρω αλλά η πείνα μας ήταν πολύ μεγάλη και αποφασίσαμε να πεταχτούμε μέχρι το Zapiecek που μας το είχε συστήσει ένας φίλος μας.

Πρόκειται για ένα μικρό μαγαζί με ελάχιστα τραπεζάκια που είναι πολύ στριμωγμένα αλλά παρόλα αυτά έχει μια πολύ μεστή σπιτική αίσθηση. Περιμέναμε λίγη ώρα μέχρι να μας βρουν ένα τραπέζι ελεύθερο και όταν καθίσαμε πέσαμε με τα μούτρα αμέσως στους καταλόγους. Παραγγείλαμε δύο πιάτα με pancake πατατες , το ένα με μοσχάρι και κόκκινη σάλτσα και το άλλο με κρέμα γάλακτος και μανιτάρια. Ο φίλος μας παράγγειλε χοιρινά παιδάκια. Τα πιάτα ήταν τόσο νόστιμα και χορταστικά που δεν μας πείραξε καθόλου που η σερβιτόρα είχε ξεχάσει να μας φέρει τα pierogi που είχαμε παραγγείλει.

Αποφασίσαμε μετά το φαί να γυρίσουμε λίγο στο διαμέρισμα μας και να ξεκουραστούμε πριν βγούμε πάλι έξω. Στην διαδρομή προς το σπίτι πέσαμε επάνω σε μια συναυλία που έδιναν διάφοροι Πολωνοί τραγουδιστές στο πλαίσιο των εορτασμών της πόλης. Λίγο το φαί , λίγο η μουσική φτάσαμε στο κέφι αλλά τα πόδια μας δεν μας κρατούσαν άλλο και φύγαμε προς την περιοχή που μέναμε για ξεκούραση και ανασυγκρότηση.
Με καλή διάθεση και ελαφρώς ξεκούραστοι περπατήσαμε έως το Παλάτι των επιστημών & τεχνών για να το δούμε λίγο καλύτερα και να πάρουμε το μετρό από την στάση Centrum προς το γνωστό για το εντυπωσιακό σόου με τα σιντριβάνια του Media Park. Στην διαδρομή προς το πάρκο περάσαμε εντελώς τυχαία έξω από το μουσείο της εξέγερσης της Πολωνίας ενάντια στους Ναζί. Είχε πολλά αγάλματα και συνθέσεις από πολεμικές μάχες που τις βρήκα πολύ συγκινητικές και φοβερά αληθοφανείς. Σίγουρα πρέπει να το επισκεφτεί κανείς, ειδικά αν ενδιαφέρεται για τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ένα κομμάτι της ιστορίας τόσο άρρηκτα δεμένο με την χώρα αυτή. Δυστυχώς όσο αφόρα το Media Park ατυχήσαμε, δεν υπήρχε σόου και βασικά το πάρκο ήταν έρημο εντελώς. Απογοητευμένοι αποφασίσαμε να πάμε προς την παλιά πόλη για να πιούμε μια μπύρα πριν γυρίσουμε πάλι στο διαμέρισμα μας. Επιλέξαμε μια μπυραρία που απέξω έμοιαζε σαν μια τρύπα και εσωτερικά φαινόταν ότι το μαγαζί ήταν πολύ παλιό. Κυρίως χώρος για φοιτητές και νεολαία, η μπυραρία προσφέρει μια πολύ μεγάλη ποικιλία μπύρας σε αρκετά καλές τιμές, Προσωπικά δεν μου άρεσε ο χώρος αλλά ούτε και η μπύρα που διάλεξα, οι φίλοι όμως ήταν της αντίθετης άποψης και πέρασαν καλά. Σειρά είχα ένα μεταμεσονύκτιο σνακ πριν τον ύπνο, δηλαδή ένα ωραιότατο τούρκικο κεμπαμ/σουβλάκι/σάντουιτς από το τούρκικο φαστφουντάδικο που βρισκόταν κοντά στο σπίτι μας.

 

[karfitsa]

Πολύ καλή η ιστορία σου... χωρίς να γράφεις πολλά αλλά με τις αναγκαίες πληροφορίες ...
Τι θερμοκρασίες είχε εκείνη την περίοδο;

 

[Georgia86]

Πολύ καλή η ιστορία σου... χωρίς να γράφεις πολλά αλλά με τις αναγκαίες πληροφορίες ...
Τι θερμοκρασίες είχε εκείνη την περίοδο;

Σε ευχαριστώ! Είχε πολύ καλό καιρό, γύρω στους 15 βαθμούς την ημέρα. Εγώ προσωπικά ήμουν με ζακέτα πρωί/μεσημέρι και από από το απόγευμα έβαζα μπουφάν.Το βράδυ έφτανε περίπου τους 10 βαθμούς.

 

[Tonia L.]

Μπράβο για την καλογραμμένη ιστορία και τις ωραίες φωτογραφίες από δύο αγαπημένες πόλεις (η Βαρσοβία πολύ πολύ πιο αγαπημένη!)...
Αν διέκρινα καλά από τις φωτογραφίες, αυτή την μπυραρία από την Βαρσοβία, την είχα επισκεφθεί κι εγώ! Θα ταυτιστώ με τους συνταξιδιώτες σου - ωραίες μπύρες, χαλαρή ατμόσφαιρα!
Περιμένουμε την συνέχεια!

 

[Georgia86]

Σ'ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια! Και εμάς μας άρεσαν και οι 2 πόλεις αλλά λίγο περισσότερο η Κρακοβία.
Σύντομα έρχεται και η συνέχεια!

 

[Tonia L.]

Σ'ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια! Και εμάς μας άρεσαν και οι 2 πόλεις αλλά λίγο περισσότερο η Κρακοβία.
Σύντομα έρχεται και η συνέχεια!

Το ξέρω ότι αποτελώ μειοψηφία σε αυτή την άτυπη "μάχη" ανάμεσα στις 2 πόλεις..!
Αναμένουμε λοιπόν!

 

[romeohellas]

κρακοβια ασυζητητι πιο ηρεμη πολη!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!πιο ομορφη πιο γραφικη!!!!!!!!!

 

[Georgia86]

κρακοβια ασυζητητι πιο ηρεμη πολη!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!πιο ομορφη πιο γραφικη!!!!!!!!!

Nαι, είναι πολύ όμορφη!!

επίσης έχω ακούσει πολύ ωραία λόγια για το Γκντανσκ αλλά δεν προλάβαμε να πάμε.

 

[Georgia86]

Μέρα 5η : Πάρκο Σοπέν

Η τελευταία μας γεμάτη μέρα στην Βαρσοβία ήταν πανέμορφη· ηλιόλουστή και γεμάτη υποσχέσεις. Θέλαμε να ρίξουμε μια ακόμα ματιά στο Παλάτι των τεχνών και επιστημών μιας και το είχαμε δει μόνο υπό το φώς του φεγγαριού. Με χαρά ανακαλύψαμε πως το πρωί ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακό. Δεν είχαμε όμως σκοπό να πληρώσουμε για να θαυμάσουμε την θέα από ψηλά για αυτό κατευθυνθήκαμε στο ξενοδοχείο Marriott στο τελευταίο όροφο και ευχαριστηθήκαμε την θέα χωρίς να πληρώσουμε . Από ψηλά είχες όλη την πόλη στα πόδια σου και βγάλαμε πολλές φωτογραφίες. Αξίζει να ανέβει μέχρι το Panorama Sky bar στον 40ο όροφο για να πάρει μια γεύση της πόλης από ψηλά.

Αποφασίσαμε να πάρουμε το πρωινό μας σε ένα Costa cafe και να περπατήσουμε μέχρι το πάρκο Łazienki για να δούμε το μνημείο του Σοπέν. Ήταν πολύ μακριά και μας πήρε πολύ ώρα να φτάσουμε. Προσωπικά κουράστηκα πολύ μέχρι να φτάσουμε και όταν μπήκαμε στον πάρκο αποφάσισα να περάσω λίγη ώρα καθιστή μπροστά από το μνημείο του Σοπέν. Όπως προείπα ο καιρός ήταν υπέροχος και στο πάρκο υπήρχαν ένα σωρό άνθρωποί που είτε κάθονταν μαζί μου και θαύμαζαν το άγαλμα ή περπατούσαν στα δρομάκια δίπλα από την λίμνη. Μέσα στην λίμνη βρίσκεται και η καλοκαιρινή κατοικία του βασιλιά, ένα μικρό αλλά πολύ όμορφο κτίσμα.
Το πάρκο είναι τεράστιο και γεμάτο βλάστηση και ψηλά δέντρα, ότι πρέπει για να απολαύσει κανείς μια βόλτα στην φύση και την σκιά των δέντρων. Μακάρι να είχαμε και εμείς στην Αθήνα μια τέτοια όαση για να περνάμε τα κυριακάτικα πρωινά μας.

Από εκεί θέλαμε να πάμε στο εθνικό γήπεδο της Βαρσοβίας αλλά επειδή δεν άντεχα άλλο περπάτημα άνοιξα το app για τα Πολωνικά μέσα μαζικής μεταφοράς που είχα κατεβάσει στην Κρακοβία και βρήκα το κατάλληλο λεωφορείο για μας πάει μέχρι τον πλησιέστερο σταθμό του μετρό, Δυστυχώς όμως στο γήπεδο ήταν προγραμματισμένη μια συναυλία και δεν καταφέραμε να πλησιάσουμε πολύ ώστε να βγάλουμε τις φωτογραφίες που θέλαμε απλά κάναμε μια σύντομη βόλτα γύρω από το γήπεδο . Απογοητευτήκαμε λίγο αλλά αποφασίσαμε να πάμε βόλτα στην περιοχή της Πράγας που είχαμε διαβάσει πως ήταν πολύ όμορφη. Η περιοχή είναι όντως όμορφη και βλέπεις την μη τουριστική πλευρά της Βαρσοβίας. Εκεί θα βρεις μια συνοικία με ωραία βλάστηση και εντυπωσιακούς ναούς, με μπόλικο κόσμο στον δρόμο και τα παρκάκια. Τα βήματα μας μας έβγαλαν μέχρι την γέφυρα και περάσαμε απέναντι θαυμάζοντας τον Βιστούλα και τους αντικατοπτρισμούς των ακτινών του ήλιου στην επιφάνεια του ποταμιού.

Βγήκαμε πολύ κοντά στην παλαιά πόλη , βασικά από κάτω της, και αυτό μας ευχαρίστησε πολύ. Η πλατεία ήταν πάλι γεμάτη κόσμο και ζωή αλλά αυτό δεν μας πείραξε καθόλου. Μάλιστα κάποιο περιοδικό έκανε φωτογράφιση στην περιοχή και υπήρχαν πολλά μοντέλα και φωτογράφοι. Το στομάχι μου έκανε τούμπες από την πείνα αλλά συνεχίσαμε την βόλτα μας μέχρι την αγαπημένη μου πλατεία όπου βρήκαμε το Bazyliszek ένα ρεστοράν που μας είχαν προτείνει κάτι φίλοι. Η ούρα ήταν για τραπέζι ήταν αρκετά μεγάλη αλλά ο μπροστινός μου με επιβεβαίωσε ότι άξιζε η αναμονή και στο τέλος αποφάσισα πως είχε δίκιο. Εκτός από τις τιμές που ήταν εξαιρετικά χαμηλές, όπως σε κάθε ρεστοράν που είχαμε φάει, το φαγητό ήταν πολύ νόστιμο και οι μερίδες τεράστιες. Το μαγαζί ήταν γεμάτο και χωρίς ιδιαίτερα παραδοσιακή διακόσμηση αλλά ήταν ζεστό και όμορφο. Απέξω δεν πολύ καταλαβαίνεις ότι επρόκειτο για ρεστοράν και πάνω από την πόρτα είναι κρεμασμένος ένας δράκος. Εν κατακλείδι το συστήνω σε όποιον θέλει να φάει καλά και φτηνά.

Στην πλατεία ο κόσμος λιγόστευε και ο ήλιος έπεφτε αργά αλλά σταθερά. Το μάτι μας πήρε έναν κύριο με έναν υπέροχο πολύχρωμο παπαγάλο που περιέργως ταίριαζε πολύ με την όλη ατμόσφαιρα του απογεύματος. Προχωρήσαμε στα διάφορα σοκάκια γύρω από την πλατεία. Βρήκαμε μια μεγάλη καμπάνα και μερικά ιδιαίτερα κτήρια. Αποχαιρετήσαμε το παλάτι και συνεχίσαμε στην Βασιλική οδό, περάσαμε από το Προεδρικό παλάτι και το σπίτι του Σοπέν όπου μπορείς πατώντας ένα κουμπάκι σε ένα από τα παγκάκια που βρίσκονται στο πεζοδρομίο να ακούσεις κάποιες από τις μελωδίες του. Εκεί βρήκα ένα βιβλιοπωλείο και πήρα ακόμα ένα βιβλίο για την συλλογή μου. Ήταν μια πολύ όμορφη νύχτα και λυπόμουν πολύ που αύριο θα αποχαιρετούσα την αγαπημένη μου Πολωνία. Αλλά πριν φύγουμε είχαμε κάτι ακόμα να δούμε και αυτό ήταν το Hard Rock café.. Ο φίλος μου έχει το Hard Rock και εγώ τα βιβλία μου! Πήραμε από μια μπύρα και onion rings και περάσαμε την ώρα μας συζητώντας για το ταξίδι μας που είχε πλέον φτάσει στο τέλος του. Με τι βαλίτσες μας έτοιμες πέσαμε για ύπνο γεμάτοι όμορφες εικόνες.