themischar
Member
- Μηνύματα
- 512
- Likes
- 4.898
Σ´ ευχαριστούμε, θερμά, για τις ευχές.
Με υγεία, να επανακάμψουμε στα ταξίδια μικρά ή μεγάλα, εντός ή εκτός.
Τουρκία Χίος - ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑ - Αθήνα : Ένα καταδρομικό road trip
- Thread starter themischar
- Ημερομηνία δημιουργίας
Με υγεία, να επανακάμψουμε στα ταξίδια μικρά ή μεγάλα, εντός ή εκτός.
themischar
Member
- Μηνύματα
- 512
- Likes
- 4.898
Καλή και γερή φάση καλαθοτούμπας αλλά μόνο για να τη βλέπεις, όχι για να τη ζεις. Είναι κρίμα που συμβαίνουν κι´αυτά, ο παράγων τύχη δεν είναι πανταχού παρών. Ευτυχώς που κατέληξε ανώδυνο για όλους σας.
Ευπρόσδεκτες εξυπακούεται.
Motoευχές, πάντα όρθιοι.
Last edited:
themischar
Member
- Μηνύματα
- 512
- Likes
- 4.898
Η μέρα συνεχίζεται με One day trip (Goreme - Derinkuyu - Ihlara - Goreme)
https://www.google.com/maps/d/edit?mid=1NaJsT8sm7s6RInI4ip-h24pkasnV467w&usp=sharing
Με την ανυπέρβλητη πρωϊνή θέα που απολαύσαμε από τον ουρανό να εξακολουθεί να βρίσκεται, έντονα, στο βλέμμα μας φθάσαμε στο ξενοδοχείο. Ένα καταπραϋντικό ντουζάκι που συνοδεύτηκε από φρουτοφαγία και παγωμένο καφέ ήταν αρκετά για να μας ωθήσουν στη συνέχεια της μέρας.
Το πρόγραμμα –ή τουλάχιστον αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε- δεν ήταν βαρύ, ήταν περιπετειώδες και μεγάλης διάρκειας,
Η ώρα δεν είχε φύγει από την πρωινή της ζώνη, ήταν μόλις 09.30π.μ, όταν βρεθήκαμε στο δρόμο για την επίσκεψή μας, στον πρώτο προορισμό, στη μεγαλύτερη -επισκέψιμη- υπόγεια πόλη -Underground City-, των οκτώ ορὀφων κάτω από τη γη, στο Melegubu ή Derinkuyu (που σημαίνει στα Τουρκικά, βαθύ πηγάδι) ή Μαλακοπή στα Ελληνικά.
Άλλο ένα από τα εντυπωσιακά και ενδιαφέροντα πράγματα που αξίζει να δεις στην Καππαδοκία είναι να επισκεφθείς και μία από τις υπόγειες πόλεις και οι πλέον αξιόλογες και διάσημες είναι δύο, το Kaymakli και το Derinkuyu.
Πιστεύεται ότι υπάρχουν 36 υπόγειες πόλεις στην περιοχή αλλά ελάχιστες έχουν έρθει στο φως μέχρι στιγμής από αυτές. Το Derinkuyu, η Ελληνική Μαλακοπή είναι η μεγαλύτερη, δημοφιλέστερη και η καλύτερα φωτισμένη.
Το 1963 ένας κάτοικος του χωριού γκρεμίζοντας ένα τοίχο στο σπίτι του που ήταν, πάνω- κάτω όπως όλα στην περιοχή, σκαμμένο στο βράχο, ανακάλυψε, ότι πίσω από τον βράχο υπήρχε ένα διαμορφωμένο δωμάτιο το οποίο δεν είχε ξαναδεί. Αυτό το δωμάτιο τον οδήγησε σ’ ένα άλλο και μετά σε άλλο και ούτω καθ’ εξής.
Αργότερα, οι αρχαιολόγοι που μελέτησαν την υπόγεια πόλη, έφτασαν στα 40 μ. βάθος και ανακάλυψαν ένδεκα επίπεδα εκ των οποίων μόνο στα οκτώ πρώτα είναι δυνατή η επίσκεψη, κάτι που ξεκίνησε το 1969. Στα υπόλοιπα συνεχίζονται οι μελέτες και οι ανασκαφές.
Θεωρείται, ότι φιλοξενούσε πάνω απο 20.000 κατοίκους στο συγκρότημα των οκτώ επιπέδων. Έχει βάθος 60μ και μια μακριά σήραγγα που υποτίθεται πως ένωνε το Derinkuyu με παρόμοιο οικισμό στο Καϊμακλί σε μια απόσταση ± 10 km.
Μοναδικό στοιχείο που βρίσκεται στο δεύτερο επίπεδο, είναι ένα ευρύχωρο δωμάτιο με μια θολωτή οροφή. Έχει αναφερθεί ότι αυτό το δωμάτιο χρησιμοποιήθηκε ως Θρησκευτική Σχολή.
Η υπόγειες πόλεις χρησιμοποιούνταν για να κρύβονται και οι πρώτοι Χριστιανοί, που κατόρθωναν να ξεφύγουν από τη δίωξη της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Μεγάλο πλήθος των ευρημάτων των ανασκαφών, σε αυτές τις υπόγειες κατασκευές ανήκουν στη μέσο βυζαντινή περίοδο, δηλαδή μεταξύ του 5ου και του 10ου αιώνα μ.Χ.
Τα 35 km περίπου έως το Derinkuyu μέσω της πρωτεύουσας της περιοχής Nevsehir καλύφθηκαν με σχετική άνεση σε κάμπο με τυπικό επαρχιακό δύκτιο.
Ὀταν φθάσαμε στην περιοχή, λόγω ώρας, ακόμη δεν είχε συνωστισμό από αυτοκίνητα, πούλμαν, πλήθος κόσμου.
Αφού εφοδιαστήκαμε με το φθηνό, αλλά απαραίτητο, εισητήριο εισόδου, μπήκαμε στο πρώτο επίπεδο που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων, στάβλο πατητήρι και μια μεγάλη αποθήκη. Παραδίπλα βρίσκονταν υπνοδωμάτια, μία κουζίνα και μεγάλες μυλόπετρες που υπάρχουν σε εσοχές στους τοίχους.
Αυτές οι μυλόπετρες, ήταν πόρτες που κυλούσαν και σφράγιζαν ¨στρατηγικά¨ σημεία του οικισμού.
Το σύστημα εξαερισμού -με φρεάτια- αισθανόμασταν πως λειτουργούσε, αλλά αυτόματα καταλαβαίναμε πως η διαμονή ολόκληρων οικογενειών με οικόσιτα ζώα και αποθήκες τροφίμων, για μεγάλο χρονικό διάστημα, δεν πρέπει να ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση.
Αντίστοιχη ιστορία έχει βεβαίως και το Kaymakli το οποίο δεν επισκεφθήκαμε.
Είχαμε δεν είχαμε εξανεμήσαμε το δἰωρο και χωρίς καθυστέρηση από τους πιτσιρικάδες που επιθυμούσαν όχι μόνο να ανέβουν στη moto (όταν πήγαμε να τη πάρουμε βρήκαμε δυο από αυτούς επάνω της) αλλά να τους πάω και βόλτα, βγήκαμε στο δρόμο για την πολλά υποσχόμενη κοιλάδα της Ihlara, μια τοποθεσία νοτιοανατολικά που απείχε κοντά στα 55 Km.
Η κοιλάδα Ihlara, κοντά στο όρος Hasan και το όρος Melendiz (στα οποία βρίσκονται δύο από τα τρία ηφαίστεια της Καππαδοκίας) είναι ένα φαράγγι με βάθος περίπου 100μ και σχηματίστηκε από τον ποταμό Melendiz πριν από χιλιάδες χρόνια. Ξεκινά από το χωριό Ihlara και τελειώνει με το Μοναστήρι Selime στο χωριό Selime αφού στριφογυρίζει 26 φορές κατά μήκος 14 χιλιομέτρων.
Υπάρχουν 4 είσοδοι στην κοιλάδα Ihlara. Η πρώτη βρίσκεται στην αρχή της κοιλάδας στο χωριό Ihlara. Η δεύτερη εντοπίζεται στο 4ο χιλιόμετρο της κοιλάδας και είναι η πιο δημοφιλής είσοδος και έχει πάνω από 300 βήματα προς την κοιλάδα από την οποία και εμείς την ¨εξερευνήσαμε¨. Η τρίτη είσοδος είναι το χωριό Belisirma αο´όπου επιτρέπεται να μπείς στην κοιλάδα οδηγώντας. Βρίσκεται κοντά στη μέση (7ο χλμ) της κοιλάδας. Το Belisirma έχει επίσης μερικά εστιατόρια δίπλα στον ποταμό Melendiz για γεύμα. Η τελευταία είσοδος είναι το τέλος της κοιλάδας στο Μοναστήρι Selime. Λένε πως το καλύτερο μέρος της κοιλάδας είναι από το πρώτο έως το έβδομο km μέρος (από Ihlara μέχρι το χωριό Belisirma).
Μεσημέριασε όταν φθάσαμε και φυσκό επακόλουθο να έχει κάποιο κόσμο παρ´ όλη την άπλα του χώρου !
Μια ματιά στο γενικότερο περιβάλλοντα χώρο και με τέμπο κατευθυνθήκαμε προς την Agacalti Kilise (Εκκλησία κάτω από το δέντρο) στρίβοντας δεξιά από την κύρια είσοδο,
όπου στο κάτω μέρος της σκάλας, βρεθείκαμε στην είσοδο της εκκλησίας.
Μια έκπληξη μας περίμενε μέσα από την ερειπωμένη καμάρα με το εντελώς διαφορετικό στυλ αρχιτεκτονικής. Αυτή η εκκλησία είναι πολύ διαφορετική από τις άλλες εκκλησίες του βυζαντινού κόσμου του 10ου και 11ου αιώνα της Καππαδοκίας. Η Εκκλησία, είναι επίσης γνωστή ως η Εκκλησία του Δανιήλ.
Κατεβήκαμε με την ησυχία μας τα καμμιά τριακοσαριά σκαλιά με τη σκέψη πως μετά από ώρες θα τα ξανανέβουμε αφού δε μπορεί να γίνει αλλιώς
και στο τέλος της κοντοσταθήκαμε στο δίχαλο να αποφασίσουμε προς τα που θα κινηθούμε.
Δε καταλάβαμε και πολλά, δε ρωτήσαμε και κάποιον που πιθανά θα ήξερε, αλλά πήραμε ένα μονοπάτι και όπου μας βγάλει και αν θα μας βγάλει.
https://www.google.com/maps/d/edit?mid=1NaJsT8sm7s6RInI4ip-h24pkasnV467w&usp=sharing
Με την ανυπέρβλητη πρωϊνή θέα που απολαύσαμε από τον ουρανό να εξακολουθεί να βρίσκεται, έντονα, στο βλέμμα μας φθάσαμε στο ξενοδοχείο. Ένα καταπραϋντικό ντουζάκι που συνοδεύτηκε από φρουτοφαγία και παγωμένο καφέ ήταν αρκετά για να μας ωθήσουν στη συνέχεια της μέρας.
Το πρόγραμμα –ή τουλάχιστον αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε- δεν ήταν βαρύ, ήταν περιπετειώδες και μεγάλης διάρκειας,
Η ώρα δεν είχε φύγει από την πρωινή της ζώνη, ήταν μόλις 09.30π.μ, όταν βρεθήκαμε στο δρόμο για την επίσκεψή μας, στον πρώτο προορισμό, στη μεγαλύτερη -επισκέψιμη- υπόγεια πόλη -Underground City-, των οκτώ ορὀφων κάτω από τη γη, στο Melegubu ή Derinkuyu (που σημαίνει στα Τουρκικά, βαθύ πηγάδι) ή Μαλακοπή στα Ελληνικά.
Άλλο ένα από τα εντυπωσιακά και ενδιαφέροντα πράγματα που αξίζει να δεις στην Καππαδοκία είναι να επισκεφθείς και μία από τις υπόγειες πόλεις και οι πλέον αξιόλογες και διάσημες είναι δύο, το Kaymakli και το Derinkuyu.
Πιστεύεται ότι υπάρχουν 36 υπόγειες πόλεις στην περιοχή αλλά ελάχιστες έχουν έρθει στο φως μέχρι στιγμής από αυτές. Το Derinkuyu, η Ελληνική Μαλακοπή είναι η μεγαλύτερη, δημοφιλέστερη και η καλύτερα φωτισμένη.
Το 1963 ένας κάτοικος του χωριού γκρεμίζοντας ένα τοίχο στο σπίτι του που ήταν, πάνω- κάτω όπως όλα στην περιοχή, σκαμμένο στο βράχο, ανακάλυψε, ότι πίσω από τον βράχο υπήρχε ένα διαμορφωμένο δωμάτιο το οποίο δεν είχε ξαναδεί. Αυτό το δωμάτιο τον οδήγησε σ’ ένα άλλο και μετά σε άλλο και ούτω καθ’ εξής.
Αργότερα, οι αρχαιολόγοι που μελέτησαν την υπόγεια πόλη, έφτασαν στα 40 μ. βάθος και ανακάλυψαν ένδεκα επίπεδα εκ των οποίων μόνο στα οκτώ πρώτα είναι δυνατή η επίσκεψη, κάτι που ξεκίνησε το 1969. Στα υπόλοιπα συνεχίζονται οι μελέτες και οι ανασκαφές.
Θεωρείται, ότι φιλοξενούσε πάνω απο 20.000 κατοίκους στο συγκρότημα των οκτώ επιπέδων. Έχει βάθος 60μ και μια μακριά σήραγγα που υποτίθεται πως ένωνε το Derinkuyu με παρόμοιο οικισμό στο Καϊμακλί σε μια απόσταση ± 10 km.
Μοναδικό στοιχείο που βρίσκεται στο δεύτερο επίπεδο, είναι ένα ευρύχωρο δωμάτιο με μια θολωτή οροφή. Έχει αναφερθεί ότι αυτό το δωμάτιο χρησιμοποιήθηκε ως Θρησκευτική Σχολή.
Η υπόγειες πόλεις χρησιμοποιούνταν για να κρύβονται και οι πρώτοι Χριστιανοί, που κατόρθωναν να ξεφύγουν από τη δίωξη της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Μεγάλο πλήθος των ευρημάτων των ανασκαφών, σε αυτές τις υπόγειες κατασκευές ανήκουν στη μέσο βυζαντινή περίοδο, δηλαδή μεταξύ του 5ου και του 10ου αιώνα μ.Χ.
Τα 35 km περίπου έως το Derinkuyu μέσω της πρωτεύουσας της περιοχής Nevsehir καλύφθηκαν με σχετική άνεση σε κάμπο με τυπικό επαρχιακό δύκτιο.
Ὀταν φθάσαμε στην περιοχή, λόγω ώρας, ακόμη δεν είχε συνωστισμό από αυτοκίνητα, πούλμαν, πλήθος κόσμου.
Αφού εφοδιαστήκαμε με το φθηνό, αλλά απαραίτητο, εισητήριο εισόδου, μπήκαμε στο πρώτο επίπεδο που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων, στάβλο πατητήρι και μια μεγάλη αποθήκη. Παραδίπλα βρίσκονταν υπνοδωμάτια, μία κουζίνα και μεγάλες μυλόπετρες που υπάρχουν σε εσοχές στους τοίχους.
Αυτές οι μυλόπετρες, ήταν πόρτες που κυλούσαν και σφράγιζαν ¨στρατηγικά¨ σημεία του οικισμού.
Το σύστημα εξαερισμού -με φρεάτια- αισθανόμασταν πως λειτουργούσε, αλλά αυτόματα καταλαβαίναμε πως η διαμονή ολόκληρων οικογενειών με οικόσιτα ζώα και αποθήκες τροφίμων, για μεγάλο χρονικό διάστημα, δεν πρέπει να ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση.
Αντίστοιχη ιστορία έχει βεβαίως και το Kaymakli το οποίο δεν επισκεφθήκαμε.
Είχαμε δεν είχαμε εξανεμήσαμε το δἰωρο και χωρίς καθυστέρηση από τους πιτσιρικάδες που επιθυμούσαν όχι μόνο να ανέβουν στη moto (όταν πήγαμε να τη πάρουμε βρήκαμε δυο από αυτούς επάνω της) αλλά να τους πάω και βόλτα, βγήκαμε στο δρόμο για την πολλά υποσχόμενη κοιλάδα της Ihlara, μια τοποθεσία νοτιοανατολικά που απείχε κοντά στα 55 Km.
Η κοιλάδα Ihlara, κοντά στο όρος Hasan και το όρος Melendiz (στα οποία βρίσκονται δύο από τα τρία ηφαίστεια της Καππαδοκίας) είναι ένα φαράγγι με βάθος περίπου 100μ και σχηματίστηκε από τον ποταμό Melendiz πριν από χιλιάδες χρόνια. Ξεκινά από το χωριό Ihlara και τελειώνει με το Μοναστήρι Selime στο χωριό Selime αφού στριφογυρίζει 26 φορές κατά μήκος 14 χιλιομέτρων.
Υπάρχουν 4 είσοδοι στην κοιλάδα Ihlara. Η πρώτη βρίσκεται στην αρχή της κοιλάδας στο χωριό Ihlara. Η δεύτερη εντοπίζεται στο 4ο χιλιόμετρο της κοιλάδας και είναι η πιο δημοφιλής είσοδος και έχει πάνω από 300 βήματα προς την κοιλάδα από την οποία και εμείς την ¨εξερευνήσαμε¨. Η τρίτη είσοδος είναι το χωριό Belisirma αο´όπου επιτρέπεται να μπείς στην κοιλάδα οδηγώντας. Βρίσκεται κοντά στη μέση (7ο χλμ) της κοιλάδας. Το Belisirma έχει επίσης μερικά εστιατόρια δίπλα στον ποταμό Melendiz για γεύμα. Η τελευταία είσοδος είναι το τέλος της κοιλάδας στο Μοναστήρι Selime. Λένε πως το καλύτερο μέρος της κοιλάδας είναι από το πρώτο έως το έβδομο km μέρος (από Ihlara μέχρι το χωριό Belisirma).
Μεσημέριασε όταν φθάσαμε και φυσκό επακόλουθο να έχει κάποιο κόσμο παρ´ όλη την άπλα του χώρου !
Μια ματιά στο γενικότερο περιβάλλοντα χώρο και με τέμπο κατευθυνθήκαμε προς την Agacalti Kilise (Εκκλησία κάτω από το δέντρο) στρίβοντας δεξιά από την κύρια είσοδο,
όπου στο κάτω μέρος της σκάλας, βρεθείκαμε στην είσοδο της εκκλησίας.
Μια έκπληξη μας περίμενε μέσα από την ερειπωμένη καμάρα με το εντελώς διαφορετικό στυλ αρχιτεκτονικής. Αυτή η εκκλησία είναι πολύ διαφορετική από τις άλλες εκκλησίες του βυζαντινού κόσμου του 10ου και 11ου αιώνα της Καππαδοκίας. Η Εκκλησία, είναι επίσης γνωστή ως η Εκκλησία του Δανιήλ.
Κατεβήκαμε με την ησυχία μας τα καμμιά τριακοσαριά σκαλιά με τη σκέψη πως μετά από ώρες θα τα ξανανέβουμε αφού δε μπορεί να γίνει αλλιώς
και στο τέλος της κοντοσταθήκαμε στο δίχαλο να αποφασίσουμε προς τα που θα κινηθούμε.
Δε καταλάβαμε και πολλά, δε ρωτήσαμε και κάποιον που πιθανά θα ήξερε, αλλά πήραμε ένα μονοπάτι και όπου μας βγάλει και αν θα μας βγάλει.
themischar
Member
- Μηνύματα
- 512
- Likes
- 4.898
Τα εν πολλοίς ασημάδευτα μονοπάτια είναι βατά, η φύση είναι πλούσια και λίγο άγρια με φίδια, σαύρες, βατράχια, πεταλούδες, να συνυπάρχουν χωρίς να δημιουργούν κάποιο πρόβλημα. Τα λίγα θηλαστικά όπως αρνιά και πρόβατα είναι προστατευμένα και ελεγχόμενα από τους ιδιοκτήτες τους.
Οι αυτοσχέδιες παράγγες που χρησιμοποιούνται άλλες ιδιωτικά, άλλες για πλήρη εκμετάλλευση προς τέρψη των περιπατητών φυτρώνουν κάθε τρεις και λίγο γύρω από το ποτάμι που ελίσσεται δημιουργώντας ευκαιρίες για πολλά σημεία ανάπαυσης.
Η ευρηματική διάθεση των ντόπιων, αχαλίνωτη, δε σταματά και ολοένα εμπλουτίζεται με διάφορα κατασκευαστικά τερτίπια.
Οι αποχρώσεις του πράσινου δέχονται πινελιές άλλων χρωμάτων από το κάθε αυτοφυές λουλούδι που ξεφυτρώνει αντρόπιαστα.
Η θειά, στην υπαίθρια κουζίνα της, είναι επί το έργον ετοιμάζοντας τις παραγγελίες για τους περιπατητές που την προτίμησαν.
Είχε ζέστη το νοιώθαμε και από το σκάσιμο των κουκουναριών, αλλά κάτι η πυκνή και πλούσια βλάστηση, κάτι ο καταπραϋντικός ήχος του νερού (του ποταμού Melendiz) που πότε-πότε γίνονταν και ορμητικός έκαναν ευχάριστο το περπάτημα.
Υπήρχαν και τα πολύ οργανωμένα κιόσκια ( όπως προανέφερα, στα Belisirma) που στα μάτια μας φάνταζαν παράτερα αφού δεν έσπαγαν την ¨μονοτονία¨ του πράσινου αλλά ασχήμαιναν και ¨δηλητηρίαζαν¨ με τον τρόπο τους το τοπίο.
Αλλάξαμε ρότα με σκοπό την επιστροφή μας πλην όμως συνεχίζουμε να στριφογυρίζουμε, εδω και λίγη ώρα στα ίδια, το νοιώθουμε και οι δύο. Δε μιλάμε γι´αυτό. Εγώ σφυρίζω και εκείνη το σιγανοτραγουδά. Και ανθρώπινη ψυχή, τριγύρω, καμμιά ούτε και ακούγεται.
Ωχου, τώρα, που πάμε ; φώναξε η κούραση που κρυβόταν ως εκεἰνη τη στιγμή καλά μέσα μας.
Τσιμουδιά εμείς, πάμε και πάμε και το μαρτυράμε . . .
Καμμιά ταμπελίτσα, κανένα σημάδι για τα δεδομένα των πεζοπόρων, όλοι όσοι έφθαναν εδώ γύρω πορευόντουσαν στα τυφλά έτσι έδειχναν τα πράγματα, από τη μια η υψηλή βλάστηση και από την άλλη οι πλαϊνοί όγκοι του βουνού δεν επέτρεπαν να δεις που μπορεί να βρίσκεσαι σε σχέση με κάποια πιθανή κοντινή είσοδο - έξοδο.
Εν τέλει, φάνηκε πως δεν τα πήγαμε και άσχημα μέσα στα μονοπάτια, τα ρυάκια, την απάτητη βλάστηση, τις λαξευμένες κρυψώνες καταφέραμε και βγήκαμε στο ξέφωτο όπου δεν πίστευαν τα μάτια μου στην πινακίδα που κοιτούσαν, γι´ αυτό και έσκυψα λίγο παραπάνω να εστιάσω φοβούμενος μη και χάσω εκ νέου τον προσανατολισμό μου !
Τα κούτσουρα που έπαιζαν αρκετά καλά το ρόλο της πεζογέφυρας ἠταν και το τελευταίο εμπόδιο, για την επιστροφή μας στην επιφάνεια.
Περνούσες στην απέναντι πλευρά ακροβατώντας -για άλλη μια φορά- πάνω στα επιμελώς τοποθετημένα κούτσουρα και μετά ακολουθούσε η σκάλα με τα πολλά και καλοσυντηρημένα, φιδίσια, φαρδιά σκαλοπάτια της που οδηγούσε μέχρι το πλάτωμα που βρισκόταν η κύρια είσοδος.
Την απρόσμενη ¨ταλαιπωρία¨ της επιστροφής μας, φροντίσαμε να την καταλαγιάσουμε στο μικρό snackbar με τσάϊ και εδέσματα (η φθήνια τρώει τον παρά ...) και κάποια στιγμή, όταν καταλαγιάσαμε, αποφασίσαμε νωθρά να φύγουμε ρίχνοντας παράλληλα και ένα τελευταίο βλέμμα στη περιοχή.
Ο ήλιος βρίσκοταν στη δύση του και μας ¨έσπρωχνε¨, να γυρίσουμε πίσω στο ξενοδοχείο μας. Τα χιλιόμετρα ¨φαγώθηκαν¨ σύντομα και ακόμη πιο σὐντομη ήταν η ανασύνταξή μας για να ακολουθήσει μια μικρή έξοδος και να ολοκληρωθεί η μέρα που από τη μια μάκρυνε πολύ και από την άλλη βοήθησε στην κάθε μας προσδοκία.
Ιδιαίτερη νυχερινή ζωή, για όσους το ψάχνουν, δεν υπάρχει. Συνυπάρχουν παρ´όλα αυτά ὀλα όσα θα ήθελε κάποιος να βρεί και να περάσει το βράδυ του αν κάτι τέτοιο είναι μέσα στους στόχους καλοπέρασής του.
Ήταν, πως δεν ήταν μια πολύ γεμάτη μέρα -χορταστική μπορώ να πω-, με απίθανες εναλλαγές τοπίων και αξιοθέατων και την εμεπιρία ζωής, την αξέχαστη βόλτα και μοναδική εμπειρία με το αερόστατο πάνω από την Καππαδοκία.
Και όταν ὀλα τα φώτα άναψαν και φώτισαν την κωμόπολη,τότε, εμείς την αφήσαμε να παλεύει στους ρυθμούς της χωρίς δεύτερη σκέψη.
Οι αυτοσχέδιες παράγγες που χρησιμοποιούνται άλλες ιδιωτικά, άλλες για πλήρη εκμετάλλευση προς τέρψη των περιπατητών φυτρώνουν κάθε τρεις και λίγο γύρω από το ποτάμι που ελίσσεται δημιουργώντας ευκαιρίες για πολλά σημεία ανάπαυσης.
Η ευρηματική διάθεση των ντόπιων, αχαλίνωτη, δε σταματά και ολοένα εμπλουτίζεται με διάφορα κατασκευαστικά τερτίπια.
Οι αποχρώσεις του πράσινου δέχονται πινελιές άλλων χρωμάτων από το κάθε αυτοφυές λουλούδι που ξεφυτρώνει αντρόπιαστα.
Η θειά, στην υπαίθρια κουζίνα της, είναι επί το έργον ετοιμάζοντας τις παραγγελίες για τους περιπατητές που την προτίμησαν.
Είχε ζέστη το νοιώθαμε και από το σκάσιμο των κουκουναριών, αλλά κάτι η πυκνή και πλούσια βλάστηση, κάτι ο καταπραϋντικός ήχος του νερού (του ποταμού Melendiz) που πότε-πότε γίνονταν και ορμητικός έκαναν ευχάριστο το περπάτημα.
Υπήρχαν και τα πολύ οργανωμένα κιόσκια ( όπως προανέφερα, στα Belisirma) που στα μάτια μας φάνταζαν παράτερα αφού δεν έσπαγαν την ¨μονοτονία¨ του πράσινου αλλά ασχήμαιναν και ¨δηλητηρίαζαν¨ με τον τρόπο τους το τοπίο.
Αλλάξαμε ρότα με σκοπό την επιστροφή μας πλην όμως συνεχίζουμε να στριφογυρίζουμε, εδω και λίγη ώρα στα ίδια, το νοιώθουμε και οι δύο. Δε μιλάμε γι´αυτό. Εγώ σφυρίζω και εκείνη το σιγανοτραγουδά. Και ανθρώπινη ψυχή, τριγύρω, καμμιά ούτε και ακούγεται.
Ωχου, τώρα, που πάμε ; φώναξε η κούραση που κρυβόταν ως εκεἰνη τη στιγμή καλά μέσα μας.
Τσιμουδιά εμείς, πάμε και πάμε και το μαρτυράμε . . .
Καμμιά ταμπελίτσα, κανένα σημάδι για τα δεδομένα των πεζοπόρων, όλοι όσοι έφθαναν εδώ γύρω πορευόντουσαν στα τυφλά έτσι έδειχναν τα πράγματα, από τη μια η υψηλή βλάστηση και από την άλλη οι πλαϊνοί όγκοι του βουνού δεν επέτρεπαν να δεις που μπορεί να βρίσκεσαι σε σχέση με κάποια πιθανή κοντινή είσοδο - έξοδο.
Εν τέλει, φάνηκε πως δεν τα πήγαμε και άσχημα μέσα στα μονοπάτια, τα ρυάκια, την απάτητη βλάστηση, τις λαξευμένες κρυψώνες καταφέραμε και βγήκαμε στο ξέφωτο όπου δεν πίστευαν τα μάτια μου στην πινακίδα που κοιτούσαν, γι´ αυτό και έσκυψα λίγο παραπάνω να εστιάσω φοβούμενος μη και χάσω εκ νέου τον προσανατολισμό μου !
Τα κούτσουρα που έπαιζαν αρκετά καλά το ρόλο της πεζογέφυρας ἠταν και το τελευταίο εμπόδιο, για την επιστροφή μας στην επιφάνεια.
Περνούσες στην απέναντι πλευρά ακροβατώντας -για άλλη μια φορά- πάνω στα επιμελώς τοποθετημένα κούτσουρα και μετά ακολουθούσε η σκάλα με τα πολλά και καλοσυντηρημένα, φιδίσια, φαρδιά σκαλοπάτια της που οδηγούσε μέχρι το πλάτωμα που βρισκόταν η κύρια είσοδος.
Την απρόσμενη ¨ταλαιπωρία¨ της επιστροφής μας, φροντίσαμε να την καταλαγιάσουμε στο μικρό snackbar με τσάϊ και εδέσματα (η φθήνια τρώει τον παρά ...) και κάποια στιγμή, όταν καταλαγιάσαμε, αποφασίσαμε νωθρά να φύγουμε ρίχνοντας παράλληλα και ένα τελευταίο βλέμμα στη περιοχή.
Ο ήλιος βρίσκοταν στη δύση του και μας ¨έσπρωχνε¨, να γυρίσουμε πίσω στο ξενοδοχείο μας. Τα χιλιόμετρα ¨φαγώθηκαν¨ σύντομα και ακόμη πιο σὐντομη ήταν η ανασύνταξή μας για να ακολουθήσει μια μικρή έξοδος και να ολοκληρωθεί η μέρα που από τη μια μάκρυνε πολύ και από την άλλη βοήθησε στην κάθε μας προσδοκία.
Ιδιαίτερη νυχερινή ζωή, για όσους το ψάχνουν, δεν υπάρχει. Συνυπάρχουν παρ´όλα αυτά ὀλα όσα θα ήθελε κάποιος να βρεί και να περάσει το βράδυ του αν κάτι τέτοιο είναι μέσα στους στόχους καλοπέρασής του.
Ήταν, πως δεν ήταν μια πολύ γεμάτη μέρα -χορταστική μπορώ να πω-, με απίθανες εναλλαγές τοπίων και αξιοθέατων και την εμεπιρία ζωής, την αξέχαστη βόλτα και μοναδική εμπειρία με το αερόστατο πάνω από την Καππαδοκία.
Και όταν ὀλα τα φώτα άναψαν και φώτισαν την κωμόπολη,τότε, εμείς την αφήσαμε να παλεύει στους ρυθμούς της χωρίς δεύτερη σκέψη.
Smaragda53
Member
- Μηνύματα
- 1.199
- Likes
- 2.761
- Επόμενο Ταξίδι
- αχ, μακάρι νάξερα!
- Ταξίδι-Όνειρο
- Πολυνησία
τι παραμυθένιο μέρος!
Smaragda53
Member
- Μηνύματα
- 1.199
- Likes
- 2.761
- Επόμενο Ταξίδι
- αχ, μακάρι νάξερα!
- Ταξίδι-Όνειρο
- Πολυνησία
κάτσε μια στιγμή γιατί χάζεψα: έχουν κάνει στα βράχια ξενοδοχεία με ηλιακούς θερμοσίφωνες, τέντες, πλακάκια κλπ? 
themischar
Member
- Μηνύματα
- 512
- Likes
- 4.898
6η μέρα, Goreme - Egirdir & 442 Km
https://www.google.com/maps/d/edit?mid=1QkBCd2l5Bos1ZWGCjuXUNgJmaXImZsbh&usp=sharing
Πότε ήλθαν οι αγκάλες του μορφέα και μας κοίμησαν, πότε ξημέρωσε ἠταν ασύλληπτο. Η ξεκούραση διαγραφόταν στα πρόσωπἀ μας και φαινόταν στις κινήσεις μας.
Πολύ γρήγορα μαζέψαμε τα πάντα και ήμασταν έτοιμοι για αναχώρηση, με τα χιλιόμετρα μπροστά μας να είναι αρκετά αλλά πολλά από αυτά είναι του μπρος - πίσω οπότε, όλα καλά.
Το πρωϊνό, καθημερινή ρουτίνα για την receptionist και την παρέα της, ήταν απλωμένο εν είδη μπουφέ και αφού πήραμε αυτά που θέλαμε -τώρα όλα μας ήταν γνωστά και δε ρωτούσαμε για το καθένα όπως τις άλλες μέρες- κατευθυνθήκαμε προς την ταράτσα που είχε μπέργολα από πάνω της για τον ίσκιο.
Τα τέσσερα από τα δωμάτια που νοίκιαζαν, ήταν μπροστα στην αυλή και η ταράτσα τους, λόγω των υψομετρικών διαφορών, χρησίμευε και ως χώρος σερβιρίσματος πρωϊνού για τους θαμώνες του ξενοδοχείου με ὀχι ευκαταφρόνητη θέα.
Σήμερα που φεύγουμε, δεν είχε βούτυρο ντόπιο στο μπωλ αλλά το βιομηχανοποιημένο (μάρκα μ´έκαψες). Δεν τους φέρανε από βραδύς, μας είπε !
Η όλη ατμόσφαιρα κυλούσε όμορφα και η απόδοσή μας ήταν καλή για πρωί, ας όψεται το ταξίδι, όταν αποφάσισα να δοκιμάσω και το ¨βούτυρο¨ με το γνωστό μας μέλι.
Δεν, τρωγόταν, με τίποτα.
Έτσι, κάναμε στην άκρη, όταν κατέφθασαν οι σφήκες με -μπόλικο βουητό- για να πάρουν, μαζί μας, το πρωινό τους.
Με μιας, τότε, φύγαμε και τις αφήσαμε σύξυλες !
Η moto, που λουφάριζε τις τελευταίες μέρες, ήταν ακόμη στον ίσκιο της και μας περίμενε να την φορτώσουμε για τις πρώτες εκατοντάδες χιλιόμετρα της επιστροφής.
Ο ΑΝΣΚ είχε επιτευχθεί.
Η Καππαδοκία “το σεληνιακό τοπίο της Τουρκίας” θα γινὀταν μια ανάμνηση. Η επιστροφή θα ξεκινούσε, σε λίγο, χωρίς ιδιαίτερη βιασύνη.
Ο δρόμος μας μακρύς, η κίνηση υποτυπώδης, ο καιρός καλός και από μόνα τους μερικά σύννεφα ήταν ανίκανα να επηρεάσουν το θερμόμετρο -που έδειχνε +39c.
Το μείγμα αυτό, για ταξίδι, δεν το λες καλό αλλά δεν το λες και κακό
Γύρω στις 15:00μ.μ περνάμε, μέσω περιφερειακού, από το Ικόνιο (Konya). Η ζέστη και η υγρασία βρίσκονται στο ζενίθ και ο ιδρώτας μας ποτάμι αν και εν κινήσει.
Τρέξε, τρέξε, τον ¨φάγαμε¨ τον δρόμο και η λίμνη, Eğirdir, έκανε την εμφάνιση της πίσω από τις καλαμωτές με φόντο το βουνό Σίβρι.
Στα ξεχειλώματα των δρόμων, κοντά στα χωριά και τις κωμοπόλεις, συνηθίζεται να δημιουργούνται μικροπάζαρα, που πολλοί τα προτιμούν για κάποιο αλισβερίσι της ¨προκοπής¨.
Το Eğirdir, που βρίσκεται στην επωνομαζόμενη περιοχή των λιμνών, το επιλέξαμε ως έναν τόπο μόνο για διανυκτέρευση, μεσιάζοντας κατά κάποιο τρόπο τις αποστάσεις που είχαμε κατά νού να διανύσουμε σε σχέση και με την ενδεχόμενη συνολική κούρασή μας.
Η πόλη και αναπόσπαστα η ομώνυμη λίμνη που παλαιότερα ονομαζόταν E ğ r i d i r (από το Ελληνικό όνομά της Ακρωτἠρι) στην κυριολεκτική έννοια του σημαίνει λουλούδια, είναι χωμένη ανάμεσα στη λίμνη και το όρος Σίβρι και έχει ένα κάστρο που λέγεται ότι χτίστηκε από τον Κροίσο, δεν πήγαμε ούτε από μακρυά.
Έχει πληθυσμό γύρω στους 20.000 κατοίκους που διογκώνεται τους καλοκαιρινούς μήνες.
Μέσα στην Αυγουστιάτικη κάψα που συντελούσε και η ζοφερή ανάσα της λίμνης, φτάσαμε στο κατάλυμά μας που το διαχειρίζονταν δυο αδελφές.
Καθίστε να ξαποστάσετε εδώ κάτω, ήταν τα λόγια τους και μετά ανεβαίνετε στο δωμάτιο.
- «Καθίστε, παρακαλώ. Ένα τσάι;»
- «Μήπως, τυχόν, υπάρχει καφές;»
- «Ασφαλώς»
Και, τότε, είπε η μεγαλύτερη στην μικρότερη με τα σταυρωμένα χέρια και την πολύχρωμη μαντήλα να ετοιμάσει.
Ύστερα από λίγο επέστρεψε, η μικρότερη με έναν ξύλινο δίσκο πάνω στον οποίο άχνιζε μια τσαγιέρα της οποίας η μυρωδιά κάλυπτε το άρωμα του καφέ.
Είπιανε αυτές το τσάϊ τους, μιλώντας περί ανέμων και υδάτων, δοκιμάσαμε και εμείς τον καφέ γιατί δεν πίνονταν και μετανιώσαμε που είχαμε ζητήσει εκείνο το υπερβολικά γλυκό και αραιό καταπότι.
Ευτυχώς, σηκώθηκε η μεγαλύτερη -λες και κάτι κατάλαβε- και μας φέρνει στο καπάκι γλυκό του κουταλιού από καΐσι με αμύγδαλα μέσα. Το τρώμε, είναι θαυμάσιο. Το θέλαμε πολύ και το φρέσκο νερό επίσης γιατί η κανάτα που υπήρχε δεν έφθασε.
Ευχαριστήσαμε, ανεβήκαμε τακτοποιήσαμε όσο όσο τα πράγματά μας και τους εαυτούς μας και εν συνεχεία βγήκαμε περίπατο και για την ανεύρεση φαγητού.
Και αλήθεια είναι, τι να σου κάνουν μόνο ένα πρωϊνό και μερικά φρούτα καθ´οδόν ;
Παιδιά ως επι το πλείστον, αυτή την ώρα του απογεύματος, χαίρονται τα νερά της λίμνης με τους γονείς - παπουδογιαγιάδες να τα επιτηρούν από μακρυά. Κατά τα άλλα επικρατεί ησυχία.
Η λίμνη Egirdir είναι η τέταρτη μεγαλύτερη λίμνη της Τουρκίας και η δεύτερη μεγαλύτερη με γλυκό νερό. Βρίσκεται περίπου. 917μ πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και έχει μέσο βάθος 14μ.
Είναι επίσης γνωστή ως η «επτάχρωμη λίμνη» ως αποτέλεσμα των καθημερινών και εποχιακών διαφοροποιήσεών της στο χρώμα της.
Το νερό της λίμνης χρησιμοποιείται στα σπίτια, στη βιομηχανία και στην γεωργία (κὐριο προϊόν το μήλο). Η Τουρκία καλύπτει το 5% της συνολικής παραγωγής μήλων και κατατάσσεται 4η μετά την Κίνα, τις ΗΠΑ και τη Γαλλία.
Η αλιεία, σ´αυτήν, ήταν παραδοσιακά ένα σημαντικό μέσο διαβίωσης των ανθρώπων που ζουν γύρω της.
Στους δρόμους που περπατάμε, περιμετρικά της λίμνης που πότε τραβιέται προς τα μέσα και πότε απλώνεται προς τα έξω, ψάχνοντας το Yeşil Ada "πράσινο νησί" στο οποίο ήταν το εστιατόριο που μας υπέδειξαν οι κυρίες του σπιτιού, δε συναντάμε κόσμο μόνο λίγους και αυτούς μοναχικούς.
Τη βόλτα τους ακούραστα, αλά εντός της λίμνης, κάνουν και οι πάπιες !
Πλάτη με πλάτη και σε απόσταση κάθονται οι δυό γυναίκες, σίγουρα η κάθε μια με τα ντέρτια της, να᾽τανε και οι μόνες καλά θα᾽τανε. Αμ δε;
Θέλοντας και μη τις προσπεράσαμε.
Ο περίπατός μας φαινόταν πως σε λίγο τερμάτιζε, βρισκόμασταν ήδη στο Yeşil Ada "πράσινο νησί", που δεν ξεχωρίζει ως νησί γιατί συνδέεται με το Eğirdir μέσω ενός μικρού μονοπατιού. Εστιατόρια, ξενοδοχεία, πανσιόν και μερικές ιδιωτικές κατοικίες γεμίζουν το μικροσκοπικό νησί.
Μπροστά μας ήταν αδιέξοδο και εκεί βρισκόταν και το εστιατόριο.
Το μαγαζί είχε όλο κι´όλο τρεις παρέες μαζί με μας και το σερβίρισμα ήταν γρήγορο. Η παραγγελία που δώσαμε, περιείχε κάτι από τα έτοιμα.
Καλογάφαμε και ο χρόνος ανακατεύτηκε με την ωραία ατμόσφαιρα κυλόντας ομαλά. Έξω δεν ήταν σκοτάδι, είχε όμως βραδιάσει.
Τη λίμνη την έχουν μερικώς ηλεκτροφωτίσει, πιθανά για τις ανάγκες του χειμώνα που παγώνει και γίνεται ένα μεγάλο παγοδρόμιο ! Αυτός είναι και ένας επιπλέον λόγος που η περιοχή έχει δώδεκα μήνες κίνηση με τους τουρίστες διάφορων σπορ.
Από τις 22.30μ.μ είχαν εξαφανιστεί όλοι και όταν λέμε όλοι, ΟΛΟΙ !
Μόνο τα μιλούνια κουνούπια ¨στούκας¨ κυκλόφορούσαν και εμείς. Η διάθεση μας ήταν να περπατήσουμε έως ότου πάει το δείπνο στη θέση του αλλά οι ανηλεείς επιθέσεις των κουνουπιών δεν μας το επέτρεψαν. Προτιμήσαμε να μαζευτούμε από το δρόμο, χωρίς αυτά.
Θα´ταν η ώρα 02.50π.μ όταν πεταχτήκαμε στον ύπνο μας, νομίζοντας πως βλέπαμε όνειρο (εξυπακούεται πως ο καθένας έβλεπε το δικό του).
Δεν ήταν όνειρο ήταν πλήθος κόσμου, στον αποκάτω δρόμο, όλων των ηλικιών με τύμπανα και κατσαρολικά που περιφερόντουσαν και χαλούσαν την ησυχία της βραδυάς με αλαλαγμούς-ψαλμούς και καλούσαν τους πιστούς να σηκωθούν (όσοι δεν το είχαν, ήδη, κάνει) να συμμετέχουν στο Κουρμπάν Μπαϊράμ που ξεκινούσε -το μάθαμε το πρωϊ αυτό- .
Έτσι εξηγούνται όλα, γι´αυτό βρε διάβολε την είχανε κάνει ΟΛΟΙ από νωρίς το βράδυ .
Άντε τώρα, μετά από αυτόν τον χαμό, να ξαναβρείς τα τρία πουλάκια που κάθονταν και να κατσουφουριάσεις.
Η εύκολη νύχτα, εξελίχθηκε σε φουρκισμένη νυχτιά. Όταν η πομπή απομακρύνθηκε και δεν την ακούγαμε άλλο, τότε χτύπησε -και σωστά το μαντέψατε- ο Ιμάμης.
Φτου και ξανά φτου, την τύχη μας. Μια βραδυά και ένα ύπνο διαδικαστικό θέλαμε δε ζητούσαμε και πολλά!
Κακό, πολύ κακό, να θες να κοιμηθείς -καλά- δυό βράδυα σερί !
https://www.google.com/maps/d/edit?mid=1QkBCd2l5Bos1ZWGCjuXUNgJmaXImZsbh&usp=sharing
Πότε ήλθαν οι αγκάλες του μορφέα και μας κοίμησαν, πότε ξημέρωσε ἠταν ασύλληπτο. Η ξεκούραση διαγραφόταν στα πρόσωπἀ μας και φαινόταν στις κινήσεις μας.
Πολύ γρήγορα μαζέψαμε τα πάντα και ήμασταν έτοιμοι για αναχώρηση, με τα χιλιόμετρα μπροστά μας να είναι αρκετά αλλά πολλά από αυτά είναι του μπρος - πίσω οπότε, όλα καλά.
Το πρωϊνό, καθημερινή ρουτίνα για την receptionist και την παρέα της, ήταν απλωμένο εν είδη μπουφέ και αφού πήραμε αυτά που θέλαμε -τώρα όλα μας ήταν γνωστά και δε ρωτούσαμε για το καθένα όπως τις άλλες μέρες- κατευθυνθήκαμε προς την ταράτσα που είχε μπέργολα από πάνω της για τον ίσκιο.
Τα τέσσερα από τα δωμάτια που νοίκιαζαν, ήταν μπροστα στην αυλή και η ταράτσα τους, λόγω των υψομετρικών διαφορών, χρησίμευε και ως χώρος σερβιρίσματος πρωϊνού για τους θαμώνες του ξενοδοχείου με ὀχι ευκαταφρόνητη θέα.
Σήμερα που φεύγουμε, δεν είχε βούτυρο ντόπιο στο μπωλ αλλά το βιομηχανοποιημένο (μάρκα μ´έκαψες). Δεν τους φέρανε από βραδύς, μας είπε !
Η όλη ατμόσφαιρα κυλούσε όμορφα και η απόδοσή μας ήταν καλή για πρωί, ας όψεται το ταξίδι, όταν αποφάσισα να δοκιμάσω και το ¨βούτυρο¨ με το γνωστό μας μέλι.
Δεν, τρωγόταν, με τίποτα.
Έτσι, κάναμε στην άκρη, όταν κατέφθασαν οι σφήκες με -μπόλικο βουητό- για να πάρουν, μαζί μας, το πρωινό τους.
Με μιας, τότε, φύγαμε και τις αφήσαμε σύξυλες !
Η moto, που λουφάριζε τις τελευταίες μέρες, ήταν ακόμη στον ίσκιο της και μας περίμενε να την φορτώσουμε για τις πρώτες εκατοντάδες χιλιόμετρα της επιστροφής.
Ο ΑΝΣΚ είχε επιτευχθεί.
Η Καππαδοκία “το σεληνιακό τοπίο της Τουρκίας” θα γινὀταν μια ανάμνηση. Η επιστροφή θα ξεκινούσε, σε λίγο, χωρίς ιδιαίτερη βιασύνη.
Ο δρόμος μας μακρύς, η κίνηση υποτυπώδης, ο καιρός καλός και από μόνα τους μερικά σύννεφα ήταν ανίκανα να επηρεάσουν το θερμόμετρο -που έδειχνε +39c.
Το μείγμα αυτό, για ταξίδι, δεν το λες καλό αλλά δεν το λες και κακό
Γύρω στις 15:00μ.μ περνάμε, μέσω περιφερειακού, από το Ικόνιο (Konya). Η ζέστη και η υγρασία βρίσκονται στο ζενίθ και ο ιδρώτας μας ποτάμι αν και εν κινήσει.
Τρέξε, τρέξε, τον ¨φάγαμε¨ τον δρόμο και η λίμνη, Eğirdir, έκανε την εμφάνιση της πίσω από τις καλαμωτές με φόντο το βουνό Σίβρι.
Στα ξεχειλώματα των δρόμων, κοντά στα χωριά και τις κωμοπόλεις, συνηθίζεται να δημιουργούνται μικροπάζαρα, που πολλοί τα προτιμούν για κάποιο αλισβερίσι της ¨προκοπής¨.
Το Eğirdir, που βρίσκεται στην επωνομαζόμενη περιοχή των λιμνών, το επιλέξαμε ως έναν τόπο μόνο για διανυκτέρευση, μεσιάζοντας κατά κάποιο τρόπο τις αποστάσεις που είχαμε κατά νού να διανύσουμε σε σχέση και με την ενδεχόμενη συνολική κούρασή μας.
Η πόλη και αναπόσπαστα η ομώνυμη λίμνη που παλαιότερα ονομαζόταν E ğ r i d i r (από το Ελληνικό όνομά της Ακρωτἠρι) στην κυριολεκτική έννοια του σημαίνει λουλούδια, είναι χωμένη ανάμεσα στη λίμνη και το όρος Σίβρι και έχει ένα κάστρο που λέγεται ότι χτίστηκε από τον Κροίσο, δεν πήγαμε ούτε από μακρυά.
Έχει πληθυσμό γύρω στους 20.000 κατοίκους που διογκώνεται τους καλοκαιρινούς μήνες.
Μέσα στην Αυγουστιάτικη κάψα που συντελούσε και η ζοφερή ανάσα της λίμνης, φτάσαμε στο κατάλυμά μας που το διαχειρίζονταν δυο αδελφές.
Καθίστε να ξαποστάσετε εδώ κάτω, ήταν τα λόγια τους και μετά ανεβαίνετε στο δωμάτιο.
- «Καθίστε, παρακαλώ. Ένα τσάι;»
- «Μήπως, τυχόν, υπάρχει καφές;»
- «Ασφαλώς»
Και, τότε, είπε η μεγαλύτερη στην μικρότερη με τα σταυρωμένα χέρια και την πολύχρωμη μαντήλα να ετοιμάσει.
Ύστερα από λίγο επέστρεψε, η μικρότερη με έναν ξύλινο δίσκο πάνω στον οποίο άχνιζε μια τσαγιέρα της οποίας η μυρωδιά κάλυπτε το άρωμα του καφέ.
Είπιανε αυτές το τσάϊ τους, μιλώντας περί ανέμων και υδάτων, δοκιμάσαμε και εμείς τον καφέ γιατί δεν πίνονταν και μετανιώσαμε που είχαμε ζητήσει εκείνο το υπερβολικά γλυκό και αραιό καταπότι.
Ευτυχώς, σηκώθηκε η μεγαλύτερη -λες και κάτι κατάλαβε- και μας φέρνει στο καπάκι γλυκό του κουταλιού από καΐσι με αμύγδαλα μέσα. Το τρώμε, είναι θαυμάσιο. Το θέλαμε πολύ και το φρέσκο νερό επίσης γιατί η κανάτα που υπήρχε δεν έφθασε.
Ευχαριστήσαμε, ανεβήκαμε τακτοποιήσαμε όσο όσο τα πράγματά μας και τους εαυτούς μας και εν συνεχεία βγήκαμε περίπατο και για την ανεύρεση φαγητού.
Και αλήθεια είναι, τι να σου κάνουν μόνο ένα πρωϊνό και μερικά φρούτα καθ´οδόν ;
Παιδιά ως επι το πλείστον, αυτή την ώρα του απογεύματος, χαίρονται τα νερά της λίμνης με τους γονείς - παπουδογιαγιάδες να τα επιτηρούν από μακρυά. Κατά τα άλλα επικρατεί ησυχία.
Η λίμνη Egirdir είναι η τέταρτη μεγαλύτερη λίμνη της Τουρκίας και η δεύτερη μεγαλύτερη με γλυκό νερό. Βρίσκεται περίπου. 917μ πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και έχει μέσο βάθος 14μ.
Είναι επίσης γνωστή ως η «επτάχρωμη λίμνη» ως αποτέλεσμα των καθημερινών και εποχιακών διαφοροποιήσεών της στο χρώμα της.
Το νερό της λίμνης χρησιμοποιείται στα σπίτια, στη βιομηχανία και στην γεωργία (κὐριο προϊόν το μήλο). Η Τουρκία καλύπτει το 5% της συνολικής παραγωγής μήλων και κατατάσσεται 4η μετά την Κίνα, τις ΗΠΑ και τη Γαλλία.
Η αλιεία, σ´αυτήν, ήταν παραδοσιακά ένα σημαντικό μέσο διαβίωσης των ανθρώπων που ζουν γύρω της.
Στους δρόμους που περπατάμε, περιμετρικά της λίμνης που πότε τραβιέται προς τα μέσα και πότε απλώνεται προς τα έξω, ψάχνοντας το Yeşil Ada "πράσινο νησί" στο οποίο ήταν το εστιατόριο που μας υπέδειξαν οι κυρίες του σπιτιού, δε συναντάμε κόσμο μόνο λίγους και αυτούς μοναχικούς.
Τη βόλτα τους ακούραστα, αλά εντός της λίμνης, κάνουν και οι πάπιες !
Πλάτη με πλάτη και σε απόσταση κάθονται οι δυό γυναίκες, σίγουρα η κάθε μια με τα ντέρτια της, να᾽τανε και οι μόνες καλά θα᾽τανε. Αμ δε;
Θέλοντας και μη τις προσπεράσαμε.
Ο περίπατός μας φαινόταν πως σε λίγο τερμάτιζε, βρισκόμασταν ήδη στο Yeşil Ada "πράσινο νησί", που δεν ξεχωρίζει ως νησί γιατί συνδέεται με το Eğirdir μέσω ενός μικρού μονοπατιού. Εστιατόρια, ξενοδοχεία, πανσιόν και μερικές ιδιωτικές κατοικίες γεμίζουν το μικροσκοπικό νησί.
Μπροστά μας ήταν αδιέξοδο και εκεί βρισκόταν και το εστιατόριο.
Το μαγαζί είχε όλο κι´όλο τρεις παρέες μαζί με μας και το σερβίρισμα ήταν γρήγορο. Η παραγγελία που δώσαμε, περιείχε κάτι από τα έτοιμα.
Καλογάφαμε και ο χρόνος ανακατεύτηκε με την ωραία ατμόσφαιρα κυλόντας ομαλά. Έξω δεν ήταν σκοτάδι, είχε όμως βραδιάσει.
Τη λίμνη την έχουν μερικώς ηλεκτροφωτίσει, πιθανά για τις ανάγκες του χειμώνα που παγώνει και γίνεται ένα μεγάλο παγοδρόμιο ! Αυτός είναι και ένας επιπλέον λόγος που η περιοχή έχει δώδεκα μήνες κίνηση με τους τουρίστες διάφορων σπορ.
Από τις 22.30μ.μ είχαν εξαφανιστεί όλοι και όταν λέμε όλοι, ΟΛΟΙ !
Μόνο τα μιλούνια κουνούπια ¨στούκας¨ κυκλόφορούσαν και εμείς. Η διάθεση μας ήταν να περπατήσουμε έως ότου πάει το δείπνο στη θέση του αλλά οι ανηλεείς επιθέσεις των κουνουπιών δεν μας το επέτρεψαν. Προτιμήσαμε να μαζευτούμε από το δρόμο, χωρίς αυτά.
Θα´ταν η ώρα 02.50π.μ όταν πεταχτήκαμε στον ύπνο μας, νομίζοντας πως βλέπαμε όνειρο (εξυπακούεται πως ο καθένας έβλεπε το δικό του).
Δεν ήταν όνειρο ήταν πλήθος κόσμου, στον αποκάτω δρόμο, όλων των ηλικιών με τύμπανα και κατσαρολικά που περιφερόντουσαν και χαλούσαν την ησυχία της βραδυάς με αλαλαγμούς-ψαλμούς και καλούσαν τους πιστούς να σηκωθούν (όσοι δεν το είχαν, ήδη, κάνει) να συμμετέχουν στο Κουρμπάν Μπαϊράμ που ξεκινούσε -το μάθαμε το πρωϊ αυτό- .
Έτσι εξηγούνται όλα, γι´αυτό βρε διάβολε την είχανε κάνει ΟΛΟΙ από νωρίς το βράδυ .
Άντε τώρα, μετά από αυτόν τον χαμό, να ξαναβρείς τα τρία πουλάκια που κάθονταν και να κατσουφουριάσεις.
Η εύκολη νύχτα, εξελίχθηκε σε φουρκισμένη νυχτιά. Όταν η πομπή απομακρύνθηκε και δεν την ακούγαμε άλλο, τότε χτύπησε -και σωστά το μαντέψατε- ο Ιμάμης.
Φτου και ξανά φτου, την τύχη μας. Μια βραδυά και ένα ύπνο διαδικαστικό θέλαμε δε ζητούσαμε και πολλά!
Κακό, πολύ κακό, να θες να κοιμηθείς -καλά- δυό βράδυα σερί !
themischar
Member
- Μηνύματα
- 512
- Likes
- 4.898
7η μέρα, Egirdir - Ölüdeniz & 280 Km
https://www.google.com/maps/d/edit?mid=10rdZPGyTBLXPszS9zz0b5I0osITPA057&usp=sharing
Όταν ο ήλιος αποφασιστικά άρχισε να μπαίνει στο δωμάτιο εμείς είχαμε ήδη ετοιμασθεί για την φευγάλα και περιμέναμε να κυλήσει η ώρα προς 07.30π.μ για να πάρουμε το πρωινό που μας είχαν υποσχεθεί πως θα´ταν μοναδικό.
Ναι, τα κατάφεραν αρκετά καλά οι αδελφές με τον τρόπο που το έστησαν το πρωινό. Μοναδικό δεν το είπαμε αλλά ιδιαίτερο ήταν σίγουρα και εμένα ειδικά με ¨ταξίδεψε¨ δεκαετίες πίσω.
Μεταξύ των άλλων εξαιρετικών παρασκευών που υπήρχαν, είχε και σπιτικό ρετσέλι ομολογουμένως πετυχημένο, που έφερε μνήμες γεύσης στον ουρανίσκο μου!
Τότενες, δεκαετίες πίσω, που κάθε τέλη Αύγουστου έπρεπε να πάει κάποιος από το σόι ¨βόλτα¨ στη νότια Εύβοια και να φέρει δεκάδες κιλά σύκα. Τα σύκα, που την επόμενη μέρα κιόλας θα τα ξεδιάλεγαν οι γιαγιάδες (με καταγωγή από τον Πόντο) για να ξεκινήσουν να φτιάχνουν ρετσέλι. Μια από τις παλαιότερες παραδοσιακές Ποντιακές συνταγές και το έφτιαχναν για να αξιοποιήσουν τα σύκα που ωριμάζουν μετά τον Δεκαπενταύγουστο που ήταν πάρα πολλά.
Το ρετσέλι, είναι κάτι ανάμεσα σε μαρμελάδα και γλυκό κουταλιού. Αποτελούσε πέρα από γλυκό κεράσματος το χειμώνα και ένα εξαιρετικό συμπλήρωμα του καθημερινού πρωϊνού των μικρών παιδιών. Καταγεγραμμένες παιδικές μνήμες που δε αλλοιώνονται όσα χρόνια και αν περάσουν.
Τις ευχαριστήσαμε για την όλη περιποίηση και βγήκαμε να συνεχίσουμε την λάου λάου επιστροφή μας ρίχνοντας γρήγορα βλέφαρα προς τη μεριά της λίμνης που λούζοταν αμέριμνη στις ακάλυπτες ηλιαχτίδες και έφερνε μια πρωϊνή δροσιά.
Ο δρόμος εξαιρετικός με πράσινο (έτσι συμβαίνει όταν η φύση βάζει το χεράκι της), εντελώς άδειος, στα μισά του πρωϊνού κι εμείς χαλαροί όχι από ξεκούραση αλλά από την νυχτερινή αποχαύνωση.
Οδηγούσα προς στη σωστή κατεύθυνση και οι πινακίδες με πληροφορούσαν ότι σε λίγο φθάνουμε στην πόλη Insparta στην οποία όμως δεν επιθυμούσαμε -ούτε να μπούμε και να βγούμε- και θα την περνούσαμε περιφερειακά.
Έργα οδοποιίας μπροστά μας, μια ύπουλη στροφή, ελαφρώς κατηφορική με καθόλου πρόσφυση και λάθος κλίση με έβγαλε από τη ¨ραστώνη¨ μου και αντί να συνεχίσω δεξιά προς τα δυτικά, ψιλοέστριψα σχεδόν νότια προς τα αριστερά !
Όσο συνεχιζόταν η ελαφριά κατηφόρα του δρόμου, τόσο πιο έντονα βιώναμε την πνιγηρή των +40c ζέστη μέσα στο πευκοδάσος που έβραζε και συνάμα γινόταν ακόμη πιο αδιαπέραστο.
Βρεθήκαμε σε μια παρατεταμένη φουρκέτα, όταν την κωνοφόρο μονοτονία έσπασε ένας πέτρινος τοίχος στ’ αριστερά μας, παράλληλα με τον οποίο κινηθήκαμε για περίπου δυό εκατοντάδες μέτρα, μέχρι που κατέληξε σε μια φρουρούμενη πύλη με μπάρα εμπρός της που έκλεινε το δρόμο με ένα τεράστιο DUR (STOP).
Τίποτα και από πουθενά δεν έδειχνε κάτι αυτή μας την αστοχία.
Οι ένστολοι φρουροί με πλήρη εξάρτηση, σιωπηλοί, ακούνητοι από τη θέση τους φαίνονταν ακόμη και από μακρυά κομμάτια πρώτης διαλογής, μας έκαναν εναλλάξ νόημα -κουνώντας - τα όπλα τους για άμεση μεταβολή.
Ένιωσα ένα σκοτεινό συνονθύλευμα μέσα στο μυαλό μου. Αχ, Αχ, Αχ γι´αυτό τόση ώρα δε διασταυρωθήκαμε ούτε με ένα τροχοφόρο!
Τις 180° μοίρες τις έκανα, εν ριπεί οφθαλμού, λουσμένος στον ιδρώτα που από ζεστός που ήταν ως εκείνη την ώρα, τώρα τον ένοιωθα κρύο, πολύ κρύο (γιατί δε θέλει και πολύ να μπλέξεις και μέχρι να ξεμπλέξεις μπορεί να χάσεις ακόμη και μια μέρα).
Ξἔρω, πολύ καλά, ξέρω. Αν μη τι άλλο είμαι, παθών αλλά και μαθὠν.
Έτσι χάσαμε χρόνο και κόπο, στα καλά καθούμενα, και επιστρέψαμε πάλι στη γνωστή διασταύρωση ύστερα από ένα μπρος-πίσω κοντά μιας ώρας και τότε ανέβασα ρυθμό οδήγησης μόνο και μόνο για να απομακρυνθώ μια ώρα αρχύτερα από εκεί και όχι γιατί ξαφνικά μ´ έπιασε η βιασύνη.
Με συνεσταλμένη, πλέον, προσοχή δεν αργήσαμε να φθάσουμε στο Ölüdeniz (στην μπλε λιμνοθάλασσα) με τα ήρεμα νερά όλο το χρόνο καθώς λένε.
Το Ölüdeniz, είναι ένα παραλιακό θέρετρο, περίπου εκεί που συναντιόνται το Αιγαίο και η Μεσόγειος θάλασσα και βρίσκεται 15 km νότια της πόλης Fethiye, στη σκιά του βουνού Babadag (Ελληνικά, Κράγος) με τις δύο κορυφές των 1.959μ & την 1.400μ που την ονομάζουν Karatepe και είναι η αφετηρία ὀλων εκείνων που κάνουν αλεξίπτωτο πλαγιάς (Paragliding).
Τακτοποιηθήκαμε, όσο πιο, γρήγορα μπορούσαμε με απώτερο σκοπό να κατέβουμε στην παραλία για μπάνιο και να θυμηθούμε πως είναι ακόμη καλοκαίρι.
{Συγχωρέστε με, δεν πρόκειται να εκθειάσω τα Τούρκικα παράλια ούτε με λόγια, ούτε με φωτογραφικό υλικό.}
Η παραλία του Ölüdeniz, είναι μια παραλία με βότσαλα και νερά στις αποχρώσεις του τυρκουάζ και του ακουαμαρίν και επειδή η λιμνοθάλασσα είναι προστατευόμενη από την πολιτεία απαγορεύεται η οικοδόμηση.
Αράξαμε κυριολεκτικά και μεταφορικά στα ήσυχα βοτσαλάκια της παραλίας έως το σούρωπο, για να επανέλθουμε στα φυσιολογικά μας !
Το Ölüdeniz, αποτελεί τουριστικό θέρετρο κυρίως για Τούρκους και Άγγλους -πολλούς Άγγλους- που ¨κοσμούν¨ με το γνωστό απαράμιλλο τρόπο τους το θέρετρο όπως αντιληφθήκαμε στη βραδυνή μας έξοδο.
https://www.google.com/maps/d/edit?mid=10rdZPGyTBLXPszS9zz0b5I0osITPA057&usp=sharing
Όταν ο ήλιος αποφασιστικά άρχισε να μπαίνει στο δωμάτιο εμείς είχαμε ήδη ετοιμασθεί για την φευγάλα και περιμέναμε να κυλήσει η ώρα προς 07.30π.μ για να πάρουμε το πρωινό που μας είχαν υποσχεθεί πως θα´ταν μοναδικό.
Ναι, τα κατάφεραν αρκετά καλά οι αδελφές με τον τρόπο που το έστησαν το πρωινό. Μοναδικό δεν το είπαμε αλλά ιδιαίτερο ήταν σίγουρα και εμένα ειδικά με ¨ταξίδεψε¨ δεκαετίες πίσω.
Μεταξύ των άλλων εξαιρετικών παρασκευών που υπήρχαν, είχε και σπιτικό ρετσέλι ομολογουμένως πετυχημένο, που έφερε μνήμες γεύσης στον ουρανίσκο μου!
Τότενες, δεκαετίες πίσω, που κάθε τέλη Αύγουστου έπρεπε να πάει κάποιος από το σόι ¨βόλτα¨ στη νότια Εύβοια και να φέρει δεκάδες κιλά σύκα. Τα σύκα, που την επόμενη μέρα κιόλας θα τα ξεδιάλεγαν οι γιαγιάδες (με καταγωγή από τον Πόντο) για να ξεκινήσουν να φτιάχνουν ρετσέλι. Μια από τις παλαιότερες παραδοσιακές Ποντιακές συνταγές και το έφτιαχναν για να αξιοποιήσουν τα σύκα που ωριμάζουν μετά τον Δεκαπενταύγουστο που ήταν πάρα πολλά.
Το ρετσέλι, είναι κάτι ανάμεσα σε μαρμελάδα και γλυκό κουταλιού. Αποτελούσε πέρα από γλυκό κεράσματος το χειμώνα και ένα εξαιρετικό συμπλήρωμα του καθημερινού πρωϊνού των μικρών παιδιών. Καταγεγραμμένες παιδικές μνήμες που δε αλλοιώνονται όσα χρόνια και αν περάσουν.
Τις ευχαριστήσαμε για την όλη περιποίηση και βγήκαμε να συνεχίσουμε την λάου λάου επιστροφή μας ρίχνοντας γρήγορα βλέφαρα προς τη μεριά της λίμνης που λούζοταν αμέριμνη στις ακάλυπτες ηλιαχτίδες και έφερνε μια πρωϊνή δροσιά.
Ο δρόμος εξαιρετικός με πράσινο (έτσι συμβαίνει όταν η φύση βάζει το χεράκι της), εντελώς άδειος, στα μισά του πρωϊνού κι εμείς χαλαροί όχι από ξεκούραση αλλά από την νυχτερινή αποχαύνωση.
Οδηγούσα προς στη σωστή κατεύθυνση και οι πινακίδες με πληροφορούσαν ότι σε λίγο φθάνουμε στην πόλη Insparta στην οποία όμως δεν επιθυμούσαμε -ούτε να μπούμε και να βγούμε- και θα την περνούσαμε περιφερειακά.
Έργα οδοποιίας μπροστά μας, μια ύπουλη στροφή, ελαφρώς κατηφορική με καθόλου πρόσφυση και λάθος κλίση με έβγαλε από τη ¨ραστώνη¨ μου και αντί να συνεχίσω δεξιά προς τα δυτικά, ψιλοέστριψα σχεδόν νότια προς τα αριστερά !
Όσο συνεχιζόταν η ελαφριά κατηφόρα του δρόμου, τόσο πιο έντονα βιώναμε την πνιγηρή των +40c ζέστη μέσα στο πευκοδάσος που έβραζε και συνάμα γινόταν ακόμη πιο αδιαπέραστο.
Βρεθήκαμε σε μια παρατεταμένη φουρκέτα, όταν την κωνοφόρο μονοτονία έσπασε ένας πέτρινος τοίχος στ’ αριστερά μας, παράλληλα με τον οποίο κινηθήκαμε για περίπου δυό εκατοντάδες μέτρα, μέχρι που κατέληξε σε μια φρουρούμενη πύλη με μπάρα εμπρός της που έκλεινε το δρόμο με ένα τεράστιο DUR (STOP).
Τίποτα και από πουθενά δεν έδειχνε κάτι αυτή μας την αστοχία.
Οι ένστολοι φρουροί με πλήρη εξάρτηση, σιωπηλοί, ακούνητοι από τη θέση τους φαίνονταν ακόμη και από μακρυά κομμάτια πρώτης διαλογής, μας έκαναν εναλλάξ νόημα -κουνώντας - τα όπλα τους για άμεση μεταβολή.
Ένιωσα ένα σκοτεινό συνονθύλευμα μέσα στο μυαλό μου. Αχ, Αχ, Αχ γι´αυτό τόση ώρα δε διασταυρωθήκαμε ούτε με ένα τροχοφόρο!
Τις 180° μοίρες τις έκανα, εν ριπεί οφθαλμού, λουσμένος στον ιδρώτα που από ζεστός που ήταν ως εκείνη την ώρα, τώρα τον ένοιωθα κρύο, πολύ κρύο (γιατί δε θέλει και πολύ να μπλέξεις και μέχρι να ξεμπλέξεις μπορεί να χάσεις ακόμη και μια μέρα).
Ξἔρω, πολύ καλά, ξέρω. Αν μη τι άλλο είμαι, παθών αλλά και μαθὠν.
Έτσι χάσαμε χρόνο και κόπο, στα καλά καθούμενα, και επιστρέψαμε πάλι στη γνωστή διασταύρωση ύστερα από ένα μπρος-πίσω κοντά μιας ώρας και τότε ανέβασα ρυθμό οδήγησης μόνο και μόνο για να απομακρυνθώ μια ώρα αρχύτερα από εκεί και όχι γιατί ξαφνικά μ´ έπιασε η βιασύνη.
Με συνεσταλμένη, πλέον, προσοχή δεν αργήσαμε να φθάσουμε στο Ölüdeniz (στην μπλε λιμνοθάλασσα) με τα ήρεμα νερά όλο το χρόνο καθώς λένε.
Το Ölüdeniz, είναι ένα παραλιακό θέρετρο, περίπου εκεί που συναντιόνται το Αιγαίο και η Μεσόγειος θάλασσα και βρίσκεται 15 km νότια της πόλης Fethiye, στη σκιά του βουνού Babadag (Ελληνικά, Κράγος) με τις δύο κορυφές των 1.959μ & την 1.400μ που την ονομάζουν Karatepe και είναι η αφετηρία ὀλων εκείνων που κάνουν αλεξίπτωτο πλαγιάς (Paragliding).
Τακτοποιηθήκαμε, όσο πιο, γρήγορα μπορούσαμε με απώτερο σκοπό να κατέβουμε στην παραλία για μπάνιο και να θυμηθούμε πως είναι ακόμη καλοκαίρι.
{Συγχωρέστε με, δεν πρόκειται να εκθειάσω τα Τούρκικα παράλια ούτε με λόγια, ούτε με φωτογραφικό υλικό.}
Η παραλία του Ölüdeniz, είναι μια παραλία με βότσαλα και νερά στις αποχρώσεις του τυρκουάζ και του ακουαμαρίν και επειδή η λιμνοθάλασσα είναι προστατευόμενη από την πολιτεία απαγορεύεται η οικοδόμηση.
Αράξαμε κυριολεκτικά και μεταφορικά στα ήσυχα βοτσαλάκια της παραλίας έως το σούρωπο, για να επανέλθουμε στα φυσιολογικά μας !
Το Ölüdeniz, αποτελεί τουριστικό θέρετρο κυρίως για Τούρκους και Άγγλους -πολλούς Άγγλους- που ¨κοσμούν¨ με το γνωστό απαράμιλλο τρόπο τους το θέρετρο όπως αντιληφθήκαμε στη βραδυνή μας έξοδο.
themischar
Member
- Μηνύματα
- 512
- Likes
- 4.898
8η μέρα, Βολτίτσα σε Kayakoy & Fethiye
Το φως έμπαινε στο δωμάτιο εξασθενημένο και απαλό, διαχεόμενο μέσα από τα πλέγματα και από την συγκρατημένη πράσινη ζωντάνια της αυλής του ξενοδοχείου.
Δίπλωσα τα χέρια μου πάνω από τα μάτια, όταν τα άνοιξα, για να γλυτώσω από αυτό που ένοιωθα, από το καταπιεστικό ταβάνι που ήταν μια δίνη από λεκιασμένο στόκο.
Από χθες, στο νου μας, είχαμε σχεδιάσει μια ανιχνευτική βόλτα στα πέριξ, που περιλάμβανε το πάλαι ποτέ ζωντανό χωριό Kayakoy και τώρα είναι ένα χωριό-φάντασμα, την πόλη Fethiye με τα παράλιά της.
Όλα βρίσκονταν σε ακτίνα περιπάτου και τέλος κάποια ώρα την επιστροφή μας, στο Ölüdeniz, για μπάνιο . . .
Ένας τυπικός πρωινός μπουφές μας περιμένε να τον τιμήσουμε για να είμαστε σε θέση, και κάπως χορτασμένοι, να συνεχίσουμε τη μέρα μας.
Ξεκινήσαμε χωρίς ιδιαίτερο πλάνο και οδηγόντας μόλις 9 Km βόρεια, φθάσαμε στο Kayakoy (Ελληνικά Λιβίσι ή αλλιώς Καρμυλησσός), που τώρα είναι ένα χωριό-φάντασμα. Οι Έλληνες ζούσαν για εκατοντάδες χρόνια, αλλά αυτό άλλαξε με την ανταλλαγή πληθυσμών που ακολούθησε μετά τον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1919-1922 και τη στιγμή που εγκαταλείφθηκε, είχε πληθυσμό γύρω στους 6.000 κατοίκους.
Οι Τούρκοι δεν κατάφεραν να κάνουν το Livissi (Λιβίσι) δικό τους, μιας και οι αγρότες που εγκαταστάθηκαν δεν μπόρεσαν να καλλιεργήσουν τα προϊόντα τους όπως οι Έλληνες και έτσι το χωριό έμεινε σαν φάντασμα της ιστορίας. Το 1957 μετά από έναν ισχυρό σεισμό η περιοχή έμεινε εντελώς ακατοίκητη. Μια μερική αναστύλωση της περιοχής συμφωνήθηκε να γίνει, το 1988, μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας ως σύμβολο ειρήνης και φιλίας υπό την αιγίδα της UNESCO.
Μια χούφτα εστιατόρια μαζί με πλανόδιους που αναπτύσσουν πάγκους με σουβενίρ κάθονται στην είσοδο του χωριού και προσπαθούν να προσελκύσουν τους τουρίστες.
Και από αυτούς μάθαμε πως, αν και το Kayakoy είναι προστατευόμενος αρχαιολογικός χώρος, υπάρχουν σχέδια για την ανάπτυξή του.
Τα σημάδια μαζικού τουρισμού δεν είναι ικανά για να χαθεί η αυθεντικότητά του χωριού και έχουν δημιουργηθεί ομάδες στο διαδύκτιο που μεριμνούν για τη διατήρησἠ του.
Ο συγγραφέας Louis de Bernières, από αυτό εμπνεύστηκε το σκηνικό του μυθιστόρηματὀς του ῾Birds Without Wings῾ στο οποίο μιλά για έναν κόσμο που ζει σε ένα μικρό χωριό στη νοτιοδυτική Ανατολία τα χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Και το συμπληρώνει με χαρακτήρες πραγματικούς και φιλικούς που όλοι εκεί μιλούν Τουρκικά, αν και γράφουν με Ελληνικά γράμματα . . .
Είναι κομματάκι δύσκολο να φανταστεί κανείς το ζωντανό μέρος που ήταν κάποτε.
Όπως σέρνουμε τα βήματά μας μέσα στα πέτρινα καιροφαγωμένα στενοσόκακα βρισκόμαστε στην εκκλησία της Παναγίας, όπου ο γνωστός ηθοποιός Russell Ira Crowe μαγνητοσκόπησε σκηνές για την ταινία ῾The Water Diviner῾ με την οποία έκανε και το σκηνοθετικό ντεμπούτο του.
Η ταινία χαρακτηρίζεται από ανθελληνικές αναφορές, αν και το σενάριο της έχει γραφτεί από έναν Ελληνοαυστραλό ονόματι Άντριου Αναστάσιος. Ούτε λίγο, ούτε πολύ παρουσιάζει τους Τούρκους ως αθώα θύματα στον αγώνα για την υπεράσπιση της πατρίδας τους . . .
Ο ήλιος είχε ανέβει ψηλά και έλουζε με το φως του τα εκατοντάδες εγκαταλελειμμένα πέτρινα σπίτια που περιβάλλουν την πλαγιά του λόφου.
Όχι διάβολε, αλίμονο, δεν είναι αυτό που νομίζετε ότι βλέπετε !
Δυό σαύρες που ζευγάρωναν, προσπαθούσα να αποθανατίσω με το κινητό, μέσα στο ολοζώντανο περδικάκι που βασίλευε στον ίσκιο του μισογκρεμισμένου τείχους,
Μετά από μια ώρα και πλέον εξερεύνησης, φύγαμε με στόχο τη μεγαλούπολη της περιοχής Fethiye (Ελληνικά, Μάκρη) που βρίσκεται 14 km βορειότερα είναι παραθαλάσσια πόλη και βρίσκεται στα όρια των ιστορικών περιοχών της νοτιοδυτικής Μικράς Ασίας, της Λυκίας και της Καρίας, στην τοποθεσία της αρχαίας Τελμησσού, της μεγαλύτερης πόλης της Λυκίας.
Η Μάκρη διατηρούσε τον Ελληνικό πληθυσμό της μέχρι το 1923, έως την ανταλλαγή των πληθυσμών που προέβλεπε η συνθήκη της Λωζάνης, τότε οι περισσότεροι πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν στην ανατολική Αττική και ίδρυσαν τη Νέα Μάκρη.
Το 1934 οι Τούρκοι μετονόμασαν την πόλη σε Fethiye από το όνομα ενός Τούρκου πιλότου -που ήταν από τους πρώτους πιλότους της Τουρκικής αεροπορίας- του Fethi Bey και αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της λεγόμενης Τουρκικής ριβιέρας με πληθυσμό κοντά στους 160.000 κατοίκους.
Την νεόκτιστη πόλη τη περάσαμε με το γνωστό καβάλα παν στην εκκλησιά καβάλα προσκυνάνε, χωρίς την παραμικρή ντροπή, Υπήρχαν και θέλαμε άλλα να επισκεφθούμε και να δούμε.
Οι περίφημοι Λυκιακοί τάφοι λαξευμένοι στην πλαγια του βουνού με σπουδαιότερο αυτόν του Αμύντα,. Ένα κομμάτι της πλούσιας πΧ ιστορίας του τόπου και της συνεχούς παρουσίας Ελληνισμού στην περιοχή. Αξίζει τον κόπο η επίσκεψη ακόμη και αν είναι μόνο για να θαυμάσεις τους περίτεχνα λαξευμένους βράχους.
Δεν γυρίσαμε στο Ölüdeniz, σεβαστήκαμε τα νερά της παραλίας της Fethiye και κολυμπήσαμε σ´ αυτά.
Στην παραλία της Fethiye, Koca Calis, έχουν γυριστει στιγμιότυπα της πολύκροτης ταινίας ῾Skyfall῾ με το θρυλικό ήρωά της James Bond (Daniel Wroughton Craig), όπου φαίνεται να χαλαρώνει και η φάση στο μπαρ με τα παιχνίδια ποτού με θέμα τον σκορπιό . . .
Επιστρέψαμε βράδυ στο Ölüdeniz, φορτισμένοι και γεμάτοι από πολύχρωμες εικόνες για μια βόλτα χαλάρωσης,
ένα φαγητό της προκοπής,
ένα παγωτό Dοndurmasi
και ύπνο.
Το φως έμπαινε στο δωμάτιο εξασθενημένο και απαλό, διαχεόμενο μέσα από τα πλέγματα και από την συγκρατημένη πράσινη ζωντάνια της αυλής του ξενοδοχείου.
Δίπλωσα τα χέρια μου πάνω από τα μάτια, όταν τα άνοιξα, για να γλυτώσω από αυτό που ένοιωθα, από το καταπιεστικό ταβάνι που ήταν μια δίνη από λεκιασμένο στόκο.
Από χθες, στο νου μας, είχαμε σχεδιάσει μια ανιχνευτική βόλτα στα πέριξ, που περιλάμβανε το πάλαι ποτέ ζωντανό χωριό Kayakoy και τώρα είναι ένα χωριό-φάντασμα, την πόλη Fethiye με τα παράλιά της.
Όλα βρίσκονταν σε ακτίνα περιπάτου και τέλος κάποια ώρα την επιστροφή μας, στο Ölüdeniz, για μπάνιο . . .
Ένας τυπικός πρωινός μπουφές μας περιμένε να τον τιμήσουμε για να είμαστε σε θέση, και κάπως χορτασμένοι, να συνεχίσουμε τη μέρα μας.
Ξεκινήσαμε χωρίς ιδιαίτερο πλάνο και οδηγόντας μόλις 9 Km βόρεια, φθάσαμε στο Kayakoy (Ελληνικά Λιβίσι ή αλλιώς Καρμυλησσός), που τώρα είναι ένα χωριό-φάντασμα. Οι Έλληνες ζούσαν για εκατοντάδες χρόνια, αλλά αυτό άλλαξε με την ανταλλαγή πληθυσμών που ακολούθησε μετά τον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1919-1922 και τη στιγμή που εγκαταλείφθηκε, είχε πληθυσμό γύρω στους 6.000 κατοίκους.
Οι Τούρκοι δεν κατάφεραν να κάνουν το Livissi (Λιβίσι) δικό τους, μιας και οι αγρότες που εγκαταστάθηκαν δεν μπόρεσαν να καλλιεργήσουν τα προϊόντα τους όπως οι Έλληνες και έτσι το χωριό έμεινε σαν φάντασμα της ιστορίας. Το 1957 μετά από έναν ισχυρό σεισμό η περιοχή έμεινε εντελώς ακατοίκητη. Μια μερική αναστύλωση της περιοχής συμφωνήθηκε να γίνει, το 1988, μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας ως σύμβολο ειρήνης και φιλίας υπό την αιγίδα της UNESCO.
Μια χούφτα εστιατόρια μαζί με πλανόδιους που αναπτύσσουν πάγκους με σουβενίρ κάθονται στην είσοδο του χωριού και προσπαθούν να προσελκύσουν τους τουρίστες.
Και από αυτούς μάθαμε πως, αν και το Kayakoy είναι προστατευόμενος αρχαιολογικός χώρος, υπάρχουν σχέδια για την ανάπτυξή του.
Τα σημάδια μαζικού τουρισμού δεν είναι ικανά για να χαθεί η αυθεντικότητά του χωριού και έχουν δημιουργηθεί ομάδες στο διαδύκτιο που μεριμνούν για τη διατήρησἠ του.
Ο συγγραφέας Louis de Bernières, από αυτό εμπνεύστηκε το σκηνικό του μυθιστόρηματὀς του ῾Birds Without Wings῾ στο οποίο μιλά για έναν κόσμο που ζει σε ένα μικρό χωριό στη νοτιοδυτική Ανατολία τα χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Και το συμπληρώνει με χαρακτήρες πραγματικούς και φιλικούς που όλοι εκεί μιλούν Τουρκικά, αν και γράφουν με Ελληνικά γράμματα . . .
Είναι κομματάκι δύσκολο να φανταστεί κανείς το ζωντανό μέρος που ήταν κάποτε.
Όπως σέρνουμε τα βήματά μας μέσα στα πέτρινα καιροφαγωμένα στενοσόκακα βρισκόμαστε στην εκκλησία της Παναγίας, όπου ο γνωστός ηθοποιός Russell Ira Crowe μαγνητοσκόπησε σκηνές για την ταινία ῾The Water Diviner῾ με την οποία έκανε και το σκηνοθετικό ντεμπούτο του.
Η ταινία χαρακτηρίζεται από ανθελληνικές αναφορές, αν και το σενάριο της έχει γραφτεί από έναν Ελληνοαυστραλό ονόματι Άντριου Αναστάσιος. Ούτε λίγο, ούτε πολύ παρουσιάζει τους Τούρκους ως αθώα θύματα στον αγώνα για την υπεράσπιση της πατρίδας τους . . .
Ο ήλιος είχε ανέβει ψηλά και έλουζε με το φως του τα εκατοντάδες εγκαταλελειμμένα πέτρινα σπίτια που περιβάλλουν την πλαγιά του λόφου.
Όχι διάβολε, αλίμονο, δεν είναι αυτό που νομίζετε ότι βλέπετε !
Δυό σαύρες που ζευγάρωναν, προσπαθούσα να αποθανατίσω με το κινητό, μέσα στο ολοζώντανο περδικάκι που βασίλευε στον ίσκιο του μισογκρεμισμένου τείχους,
Μετά από μια ώρα και πλέον εξερεύνησης, φύγαμε με στόχο τη μεγαλούπολη της περιοχής Fethiye (Ελληνικά, Μάκρη) που βρίσκεται 14 km βορειότερα είναι παραθαλάσσια πόλη και βρίσκεται στα όρια των ιστορικών περιοχών της νοτιοδυτικής Μικράς Ασίας, της Λυκίας και της Καρίας, στην τοποθεσία της αρχαίας Τελμησσού, της μεγαλύτερης πόλης της Λυκίας.
Η Μάκρη διατηρούσε τον Ελληνικό πληθυσμό της μέχρι το 1923, έως την ανταλλαγή των πληθυσμών που προέβλεπε η συνθήκη της Λωζάνης, τότε οι περισσότεροι πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν στην ανατολική Αττική και ίδρυσαν τη Νέα Μάκρη.
Το 1934 οι Τούρκοι μετονόμασαν την πόλη σε Fethiye από το όνομα ενός Τούρκου πιλότου -που ήταν από τους πρώτους πιλότους της Τουρκικής αεροπορίας- του Fethi Bey και αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της λεγόμενης Τουρκικής ριβιέρας με πληθυσμό κοντά στους 160.000 κατοίκους.
Την νεόκτιστη πόλη τη περάσαμε με το γνωστό καβάλα παν στην εκκλησιά καβάλα προσκυνάνε, χωρίς την παραμικρή ντροπή, Υπήρχαν και θέλαμε άλλα να επισκεφθούμε και να δούμε.
Οι περίφημοι Λυκιακοί τάφοι λαξευμένοι στην πλαγια του βουνού με σπουδαιότερο αυτόν του Αμύντα,. Ένα κομμάτι της πλούσιας πΧ ιστορίας του τόπου και της συνεχούς παρουσίας Ελληνισμού στην περιοχή. Αξίζει τον κόπο η επίσκεψη ακόμη και αν είναι μόνο για να θαυμάσεις τους περίτεχνα λαξευμένους βράχους.
Δεν γυρίσαμε στο Ölüdeniz, σεβαστήκαμε τα νερά της παραλίας της Fethiye και κολυμπήσαμε σ´ αυτά.
Στην παραλία της Fethiye, Koca Calis, έχουν γυριστει στιγμιότυπα της πολύκροτης ταινίας ῾Skyfall῾ με το θρυλικό ήρωά της James Bond (Daniel Wroughton Craig), όπου φαίνεται να χαλαρώνει και η φάση στο μπαρ με τα παιχνίδια ποτού με θέμα τον σκορπιό . . .
Επιστρέψαμε βράδυ στο Ölüdeniz, φορτισμένοι και γεμάτοι από πολύχρωμες εικόνες για μια βόλτα χαλάρωσης,
ένα φαγητό της προκοπής,
ένα παγωτό Dοndurmasi
και ύπνο.
Last edited:
themischar
Member
- Μηνύματα
- 512
- Likes
- 4.898
9η μέρα, Ölüdeniz - Marmaris & 141 Km
https://www.google.com/maps/d/edit?mid=1aEUX2RU-43vsQjnwVv5M0o_ZFPhrJUpB&usp=sharing
Η πρωϊνή θέα από το δωμάτιο του ξενοδοχείου, μας καλούσε να βγούμε και να την απολαύσουμε έτσι όπως δεν το κάναμε χθες, ενώ έπρεπε, κάτι που το καταλάβαμε λίγο αργότερα.
Το πρόγραμμα της συγκεκριμένης μέρας, αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε, δεν προέβλεπε τα χιλιόμετρα, οπότε ήμασταν και αρκούντως χαλαροί.
Το πρωινό, τώρα ξέραμε, ξεκινούσε ραχατλίδικα μετά τις 08:30πμ και η καθυστέρηση της αναχώρησης ήταν -από χέρι- δεδομένη. Ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείο κινιόταν σε άλλους ρυθμούς από τους συνηθισμένους.
Έτσι, μπήκαμε στον πειρασμό να βγούμε βόλτα, προς την παραλία, νηστικοί και να επιστρέψουμε μετά για τα καθιερωμένα.
Αυτή η ανατροπή είχε μόνο θετικά στοιχεία. Ήδη στην παραλία είχε κάποιο κόσμο που προτιμούσαν να κάνουν τις δραστηριότητες τους πριν ανέβει ο ήλιος κατακόρυφα και η ζέστη στα ύψη.
Απολαύσαμε το σκηνικό που δημιουργούν τα αλεξίπτωτα πλαγιάς (Paragliding) και οι χειριστές τους που προσγειώνονται, σα να μη τρέχει τίποτα, μέσα στα πόδια σου.
Αφού κάναμε ένα κατευναστικό μπάνιο, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για την παντελώς διαδικαστική πρωϊνή συνέχεια.
Ο δρόμος τυπικός επαρχιακός που ανεβοκατεβαίνει στους μικρούς λόφους και ελίσσεται αρχικά παράλληλα με τη θάλασσα και τραβιέται εσωτερικά ανατολικοβόρεια εν συνεχεία για να σκάσει μύτη ξανά στη θάλασσα.
Η Μαρμαρίς ή Μαρμαρίδα (αρχαία Ελληνική πόλη Φύσκος, επίνειο των Μυλασών) και Τουρκικά Marmaris, είναι παραθαλάσσιο τουριστικό θέρετρο και λιμἀνι με πέντε πολυτελείς μαρίνες για ελλιμενισμό σύγχρονων σκαφών στις Τουρκικές ακτές του Αιγαίου απέναντι από την Ρόδο, με πληθυσμό κοντά στις 35.000 κατοίκους.
Στο μεγάλο σεισμό, στην περιοχή, του 1957 η πόλη καταστράφηκε και στη συνέχεια ξαναχτίστηκε και άρχισε να αναπτύσσεται έντονα από τη δεκαετία του 1980 ως ένας ακόμη σημαντικός τουριστικός προορισμός κατά μήκος της Τουρκικής ριβιέρας.
Α, και να μη ξεχνιόμαστε, ένας ακόμη αγαπημένος προορισμός Άγγλων τουριστών χαμηλού προϋπολογισμού, με ό,τι αυτό συνεπάγεται !
Πως τα καταφέραμε πάλι και βρισκόμασταν εν κινήσει τέτοια ώρα ;
Ήταν ντάλα μεσημέρι, όταν φθάσαμε στα περίχωρα της πόλης, κάτι που φαίνεται και από την παρακάτω ενδεικτική φωτογραφία έξω από cami της πόλης, που οι πιστοί κάνουν wudu (καθαρισμό) πριν την προσευχή της Dhuhr (που πραγματοποιείται το μεσημέρι, μετά που ο ήλιος έχει ξεπεράσει το υψηλότερο σημείο του).
Τέτοια ώρα δεν ήταν βολικά να περιφερόμαστε, γι´αυτό αρχίσαμε το ψάξε ρώτα δεξιά - αριστερά και εντελώς τυχαία βρήκαμε κάποιον που διέθετε δωμάτια!
Έτσι, καταλήξαμε σε ένα τριάρι διαμέρισμα (χωρίς πρωινό) έναντι πραγματικά ευτελούς τιμήματος γιατί του είχε ξεμείνει από 4ήμερη ακύρωση.
Δυό βράδυα θα διανυκτερεύαμε. Οπότε του έμενε το Σ/Κ που ακολουθούσε ελεύθερο. Κουτί του ήλθε και εμάς βεβαίως γάντι !
Σκέφτηκα με μιας πως θα βολευόμασταν, τα μάλλα, ακραγγίζοντας προσδοκίες για έναν καλό ύπνο αφού το σπίτι εκτός από μεγάλο βρισκόταν και μακρυά απο την εμβέλεια κάποιου μιναρέ.
Κάναμε ένα μπάνιο να ξελαμπικάρουμε και εν συνεχεία πήγαμε προς τη θάλασσα που, φεύγοντας, ευγενικά μας υπέδειξε ο σπιτονοικοκύρης. Δεν ήταν μακρυά, εμείς κάναμε ζικ ζακ σουλατσάροντας, έτσι, θέλοντας και μη από μέρος της αγοράς.
Προχωρώντας το βλέμα μας, απλώθηκε μέσα από ένα ξέφωτο, προς το αναστηλωμένο κάστρο του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή αλλά ως εκεί δεν υπήρχε διάθεση ούτε από έξω να περάσουμε παρ᾽όλο που είχαμε μάθει πως θα συναντούσαμε μία παλιά συνοικία με λιθόστρωτα δρομάκια . . .
Μέχρι να πλησιάσουμε στην παραλία πρόλαβαν και εμφανίστηκαν κάποια σύννεφα που ήταν όμως φουριόζικα και γρήγορα πέρασαν και μάλιστα χωρίς ίχνος ανέμου !
Μια κλασσική αμμουδερή παραλία, με καλή άπλα ολούθε, μας περίμενε να πλατσουρίσουμε στα νερά της.
Ὀταν αποφασίσαμε να μαζευτούμε, το δειλινό είχε πέσει και την ασημόχρωμη θάλασσα του κόλπου ένα ποτάμι από φώτα χάραζε την επιφάνεια της.
Όπως είμασταν και για να μη σπαταλάμε το χρόνο μας, σταματήσαμε για φαγητό σε ένα παραδοσιακό μαγειρείο που πετύχαμε στον γυρισμό μας.
Το φαγητό νόστιμο και φθηνό και κατά τις 11:00μμ επιστρέψαμε στο κατάλυμα.
Όταν φθάσαμε, πριν την κύρια είσοδο, γερμένος στα σκαλιά ήταν ο σπιτονοικοκύρης. Είχε αποκοιμηθεί με το κεφάλι του να κρέμεται στον ώμο του. Από το στόμα του έβγαίνε ένα βαθύ ροχαλητό. Τον αφήσαμε να βρεί τις δυνάμεις του και αποσυρθήκαμε στη στιγμή.
Την αράξαμε στην, όλως περιέργως, λογικά διαμορφωμένη βεράντα και την ολίγη θέα προς το λιμάνι, έως αργά.
https://www.google.com/maps/d/edit?mid=1aEUX2RU-43vsQjnwVv5M0o_ZFPhrJUpB&usp=sharing
Η πρωϊνή θέα από το δωμάτιο του ξενοδοχείου, μας καλούσε να βγούμε και να την απολαύσουμε έτσι όπως δεν το κάναμε χθες, ενώ έπρεπε, κάτι που το καταλάβαμε λίγο αργότερα.
Το πρόγραμμα της συγκεκριμένης μέρας, αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε, δεν προέβλεπε τα χιλιόμετρα, οπότε ήμασταν και αρκούντως χαλαροί.
Το πρωινό, τώρα ξέραμε, ξεκινούσε ραχατλίδικα μετά τις 08:30πμ και η καθυστέρηση της αναχώρησης ήταν -από χέρι- δεδομένη. Ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείο κινιόταν σε άλλους ρυθμούς από τους συνηθισμένους.
Έτσι, μπήκαμε στον πειρασμό να βγούμε βόλτα, προς την παραλία, νηστικοί και να επιστρέψουμε μετά για τα καθιερωμένα.
Αυτή η ανατροπή είχε μόνο θετικά στοιχεία. Ήδη στην παραλία είχε κάποιο κόσμο που προτιμούσαν να κάνουν τις δραστηριότητες τους πριν ανέβει ο ήλιος κατακόρυφα και η ζέστη στα ύψη.
Απολαύσαμε το σκηνικό που δημιουργούν τα αλεξίπτωτα πλαγιάς (Paragliding) και οι χειριστές τους που προσγειώνονται, σα να μη τρέχει τίποτα, μέσα στα πόδια σου.
Αφού κάναμε ένα κατευναστικό μπάνιο, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για την παντελώς διαδικαστική πρωϊνή συνέχεια.
Ο δρόμος τυπικός επαρχιακός που ανεβοκατεβαίνει στους μικρούς λόφους και ελίσσεται αρχικά παράλληλα με τη θάλασσα και τραβιέται εσωτερικά ανατολικοβόρεια εν συνεχεία για να σκάσει μύτη ξανά στη θάλασσα.
Η Μαρμαρίς ή Μαρμαρίδα (αρχαία Ελληνική πόλη Φύσκος, επίνειο των Μυλασών) και Τουρκικά Marmaris, είναι παραθαλάσσιο τουριστικό θέρετρο και λιμἀνι με πέντε πολυτελείς μαρίνες για ελλιμενισμό σύγχρονων σκαφών στις Τουρκικές ακτές του Αιγαίου απέναντι από την Ρόδο, με πληθυσμό κοντά στις 35.000 κατοίκους.
Στο μεγάλο σεισμό, στην περιοχή, του 1957 η πόλη καταστράφηκε και στη συνέχεια ξαναχτίστηκε και άρχισε να αναπτύσσεται έντονα από τη δεκαετία του 1980 ως ένας ακόμη σημαντικός τουριστικός προορισμός κατά μήκος της Τουρκικής ριβιέρας.
Α, και να μη ξεχνιόμαστε, ένας ακόμη αγαπημένος προορισμός Άγγλων τουριστών χαμηλού προϋπολογισμού, με ό,τι αυτό συνεπάγεται !
Πως τα καταφέραμε πάλι και βρισκόμασταν εν κινήσει τέτοια ώρα ;
Ήταν ντάλα μεσημέρι, όταν φθάσαμε στα περίχωρα της πόλης, κάτι που φαίνεται και από την παρακάτω ενδεικτική φωτογραφία έξω από cami της πόλης, που οι πιστοί κάνουν wudu (καθαρισμό) πριν την προσευχή της Dhuhr (που πραγματοποιείται το μεσημέρι, μετά που ο ήλιος έχει ξεπεράσει το υψηλότερο σημείο του).
Τέτοια ώρα δεν ήταν βολικά να περιφερόμαστε, γι´αυτό αρχίσαμε το ψάξε ρώτα δεξιά - αριστερά και εντελώς τυχαία βρήκαμε κάποιον που διέθετε δωμάτια!
Έτσι, καταλήξαμε σε ένα τριάρι διαμέρισμα (χωρίς πρωινό) έναντι πραγματικά ευτελούς τιμήματος γιατί του είχε ξεμείνει από 4ήμερη ακύρωση.
Δυό βράδυα θα διανυκτερεύαμε. Οπότε του έμενε το Σ/Κ που ακολουθούσε ελεύθερο. Κουτί του ήλθε και εμάς βεβαίως γάντι !
Σκέφτηκα με μιας πως θα βολευόμασταν, τα μάλλα, ακραγγίζοντας προσδοκίες για έναν καλό ύπνο αφού το σπίτι εκτός από μεγάλο βρισκόταν και μακρυά απο την εμβέλεια κάποιου μιναρέ.
Κάναμε ένα μπάνιο να ξελαμπικάρουμε και εν συνεχεία πήγαμε προς τη θάλασσα που, φεύγοντας, ευγενικά μας υπέδειξε ο σπιτονοικοκύρης. Δεν ήταν μακρυά, εμείς κάναμε ζικ ζακ σουλατσάροντας, έτσι, θέλοντας και μη από μέρος της αγοράς.
Προχωρώντας το βλέμα μας, απλώθηκε μέσα από ένα ξέφωτο, προς το αναστηλωμένο κάστρο του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή αλλά ως εκεί δεν υπήρχε διάθεση ούτε από έξω να περάσουμε παρ᾽όλο που είχαμε μάθει πως θα συναντούσαμε μία παλιά συνοικία με λιθόστρωτα δρομάκια . . .
Μέχρι να πλησιάσουμε στην παραλία πρόλαβαν και εμφανίστηκαν κάποια σύννεφα που ήταν όμως φουριόζικα και γρήγορα πέρασαν και μάλιστα χωρίς ίχνος ανέμου !
Μια κλασσική αμμουδερή παραλία, με καλή άπλα ολούθε, μας περίμενε να πλατσουρίσουμε στα νερά της.
Ὀταν αποφασίσαμε να μαζευτούμε, το δειλινό είχε πέσει και την ασημόχρωμη θάλασσα του κόλπου ένα ποτάμι από φώτα χάραζε την επιφάνεια της.
Όπως είμασταν και για να μη σπαταλάμε το χρόνο μας, σταματήσαμε για φαγητό σε ένα παραδοσιακό μαγειρείο που πετύχαμε στον γυρισμό μας.
Το φαγητό νόστιμο και φθηνό και κατά τις 11:00μμ επιστρέψαμε στο κατάλυμα.
Όταν φθάσαμε, πριν την κύρια είσοδο, γερμένος στα σκαλιά ήταν ο σπιτονοικοκύρης. Είχε αποκοιμηθεί με το κεφάλι του να κρέμεται στον ώμο του. Από το στόμα του έβγαίνε ένα βαθύ ροχαλητό. Τον αφήσαμε να βρεί τις δυνάμεις του και αποσυρθήκαμε στη στιγμή.
Την αράξαμε στην, όλως περιέργως, λογικά διαμορφωμένη βεράντα και την ολίγη θέα προς το λιμάνι, έως αργά.
themischar
Member
- Μηνύματα
- 512
- Likes
- 4.898
10η μέρα, μια κρουαζιέρα έως και το Dalyan
Οι προσδοκίες μου για ένα καλό ύπνο ευοδώθηκαν και όταν ξημέρωσε, νωρίς, νωρίς μαζέψαμε τα πράγματα που θα παίρναμε μαζί μας και ξαμολυθήκαμε για να πάρουμε πρωϊνό.
Έπρεπε, κατά τις 08:30π.μ να ήμασταν στην προβλήτα των κρουαζιερόπλοιων για την σχεδόν ολοήμερη κρουαζιέρα που, από βραδύς, είχαμε σχεδιάσει να κάνουμε με κάποιο από τα πλοιάρια (ουκ έστιν ο αριθμός των).
Ήταν ακόμη πρωϊ και πολλοί οι αγουροξυπνημένοι που ¨έτρεχαν¨ για τις δουλειές τους.
Αφού τα ψιλοκαταφέραμε με το πρωϊνό, δε ζητούσαμε πολλά και δεν ψάξαμε κιόλας ιδιαίτερα, βγήκαμε στους δρόμους, που αλλού ήταν καθαροί και αλλού δεν μπορούσες να κοιτάξεις.
Ο πρωϊνός αέρας ήταν πυκνός και χάιδευε το δέρμα μας μαζί με την υγρασία της θάλασσας που άθελά της ήταν εκτυφλωτικά αστραφτερή, χάριν του ήλιου, και ανέδιδε το γνωστό νανουριστικό μουρμουρητό της.
Φθάσαμε στην αποβάθρα και ο κὀσμος εκεί, στην αναμονή, αρκετός ! Ήταν όμως πολύ εύκολο να ξεμπερδέψουμε καθώς όλα τα σκάφη είναι παρατεταγμένα και πηγαίνουν στους ίδιους πάνω-κάτω προορισμούς, όποτε τα περισσότερα όταν φεύγουν είναι μισογεμάτα.
Κάναμε μια γρήγορη επιλογή σκάφους και προγράμματος κρουαζιέρας από τα διάφορα κοντινά ή μακρυνά δρομολόγια που περιλαμβάνουν μέχρι και γεύμα. Ανεβήκαμε με τέμπο, που αλλού, στο κατάστρωμα που συνέπεσε με τον απόπλου του πλοιάριου που γινόταν εκείνη την ώρα.
Ο τιμονιέρης, με στραμένη την πλώρη του σκάφους σε θέση πόντζα (μακριά από την κατεύθυνση του ανέμου) ξεκινά την κρουαζιέρα με στόχο την ευχαρίστηση των συμμετεχόντων.
Η πλεύση γίνεται costa – costa και είναι αρκούντως ήρεμη. Την ομορφιά της φύσης χαλούν μόνο τα μικρά και μεγάλα πλοιἀρια με τις -εν δράσει- μηχανές τους και λιγότερο τα γεμάτα χαρά επιφωνήματα των επιβαινόντων σε αυτά.
Ανάλογα με το σκαρί του πλοίου, άλλα φτάνουν έως τα μικρά θαλάσσια σπήλαια και άλλα παραμένουν μακρύτερα και κανένα τους δεν προχωράει παραμέσα. Ούτε, βέβαια, επιτρέπουν τα μακροβούτια όπως συμβαίνει αλλού !
H κρουαζιέρα που επιλέξαμε ήταν ολοήμερη και περιελάμβανε την ξενάγηση κλπ στην παραλία Iztuzu (όπου υπάρχουν θαλάσσιες χελώνες Caretta Caretta), βαρκάδα στον ποταμό Dalyan Çay που εκβάλει σε εκείνο το σημείο (και σε μια του όχθη υπάρχουν οι Lycian Rock Tombs), στο Dalyan Nehri (για γεύμα) και τέλος στο Mud Baths Dalyan (για πλατσούρισμα στα ιαματικά λασπόνερα).
Προεραιτικά όποιος ήθελε, την κοπανούσε έως την κωμόπολη αφού είχε καταφέρει πρώτα να συνεννοηθεί και σιγουρέψει για την επιστροφή του με τον βαρκάρη.
Το όνομα Dalyan (σημαίνει ψάρεμα στα Τουρκικά), είναι μια μικρή κωμόπολη βρίσκεται στην περιοχή ανάμεσα των πόλεων Marmaris & Fethiye. Έτυχε να αποκτήσει φήμη κατά τη διάρκεια του έτους 1987, όταν προγραμματιζόταν να χτιστεί πολυτελές ξενοδοχείο στην κοντινή παραλία Iztuzu (στην αμμουδιά της οποίας αναπαράγονταν οι υπό εξαφάνιση θαλάσσιες χελώνες Caretta Caretta). Το γεγονός αυτό δημιούργησε μεγάλο ντόρο και το υπερασπίσθηκαν πολλές διεθνείς προσωπικότητες μεταξύ των άλλων και ο πρίγκιπας Φίλιππος ο οποίος ζήτησε μορατόριουμ το 1988 και έκτοτε η παραλία και η ενδοχώρα της ανακηρύχθηκαν προστατευόμενη περιοχή.
Η παραλία Iztuzu, κοντά στο χωριό με το ίδιο όνομα είναι πλέον δημοφιλής περιοχή και η φήμη της περικλείει ηλιοθεραπεία και κολύμπι.
Τα νερά της, είναι ήρεμα, καθαρά, ζεστά και ταυτόχρονα ρηχά (μέχρι το ύψος των γονάτων) για κάποια απόσταση και γίνονται υπέροχα χωρίς το θόρυβο των τζετ σκι και των θαλάσσιων σπορ τριγύρω.
Όποιος θέλει να επισκεφθεί -την καλύβα- στο καταφύγιο της χελώνας, θα κάνει έναν μεγάλο περίπατο, μέσα στη ζέστη.
Η παραμονή μας στην παραλία θα διαρκούσε ένα γεμάτο 2ώρο. Έτσι, το να νοικιάσουμε ξαπλώστρες δεν ήταν στα θέλω μας. Σαφώς και δε μας πείραζε να στρώσουμε, κατά τα συνηθισμένα, στην ωραία παραλία αφού δεν υπήρχε δυσκολία να αφήσουμε τα υπάρχοντά μας οπουδήποτε, καθώς υπάρχει μια πολύ ξεκάθαρη γραμμή όπου μπορείς να καθίσεις / ξαπλώσεις λόγω των σηματοδοτήσεων τοποθεσίας φωλιάσματος των χελωνών με τους ξύλινους πασσάλους.
Μας άρεσε το γεγονός ότι γινόταν σαφές ότι αυτή η παραλία ανήκει στις χελώνες και οι άνθρωποι μπορούν να χρησιμοποιούν την παραλία τους.
Η παραλία είναι κλειστή μεταξύ των ωρών 20:00μ.μ και 08:00π.μ κατά τη διάρκεια της περιόδου που οι χελώνες γεννούν τα αυγά τους και οι νεοσσοί βγαίνουν στη θάλασσα (Μάιο έως Οκτώβριο).
Άλλοι βλεφοπεταρίζουν, άλλοι μαζέυονται για τη δική τους αναχώριση με τις κόρνες από τα πλοιάρια που τους καλούν και μπορεί το αδιαχώρητο να μην επιβεβαιώνεται από τις φωτογραφίες αλλά όπως και να το κάνεις υπάρχει ένας άκρατος συνωστισμός λουωμένων καθόλα άξιος για μήνα Αύγουστο !
Οι προσδοκίες μου για ένα καλό ύπνο ευοδώθηκαν και όταν ξημέρωσε, νωρίς, νωρίς μαζέψαμε τα πράγματα που θα παίρναμε μαζί μας και ξαμολυθήκαμε για να πάρουμε πρωϊνό.
Έπρεπε, κατά τις 08:30π.μ να ήμασταν στην προβλήτα των κρουαζιερόπλοιων για την σχεδόν ολοήμερη κρουαζιέρα που, από βραδύς, είχαμε σχεδιάσει να κάνουμε με κάποιο από τα πλοιάρια (ουκ έστιν ο αριθμός των).
Ήταν ακόμη πρωϊ και πολλοί οι αγουροξυπνημένοι που ¨έτρεχαν¨ για τις δουλειές τους.
Αφού τα ψιλοκαταφέραμε με το πρωϊνό, δε ζητούσαμε πολλά και δεν ψάξαμε κιόλας ιδιαίτερα, βγήκαμε στους δρόμους, που αλλού ήταν καθαροί και αλλού δεν μπορούσες να κοιτάξεις.
Ο πρωϊνός αέρας ήταν πυκνός και χάιδευε το δέρμα μας μαζί με την υγρασία της θάλασσας που άθελά της ήταν εκτυφλωτικά αστραφτερή, χάριν του ήλιου, και ανέδιδε το γνωστό νανουριστικό μουρμουρητό της.
Φθάσαμε στην αποβάθρα και ο κὀσμος εκεί, στην αναμονή, αρκετός ! Ήταν όμως πολύ εύκολο να ξεμπερδέψουμε καθώς όλα τα σκάφη είναι παρατεταγμένα και πηγαίνουν στους ίδιους πάνω-κάτω προορισμούς, όποτε τα περισσότερα όταν φεύγουν είναι μισογεμάτα.
Κάναμε μια γρήγορη επιλογή σκάφους και προγράμματος κρουαζιέρας από τα διάφορα κοντινά ή μακρυνά δρομολόγια που περιλαμβάνουν μέχρι και γεύμα. Ανεβήκαμε με τέμπο, που αλλού, στο κατάστρωμα που συνέπεσε με τον απόπλου του πλοιάριου που γινόταν εκείνη την ώρα.
Ο τιμονιέρης, με στραμένη την πλώρη του σκάφους σε θέση πόντζα (μακριά από την κατεύθυνση του ανέμου) ξεκινά την κρουαζιέρα με στόχο την ευχαρίστηση των συμμετεχόντων.
Η πλεύση γίνεται costa – costa και είναι αρκούντως ήρεμη. Την ομορφιά της φύσης χαλούν μόνο τα μικρά και μεγάλα πλοιἀρια με τις -εν δράσει- μηχανές τους και λιγότερο τα γεμάτα χαρά επιφωνήματα των επιβαινόντων σε αυτά.
Ανάλογα με το σκαρί του πλοίου, άλλα φτάνουν έως τα μικρά θαλάσσια σπήλαια και άλλα παραμένουν μακρύτερα και κανένα τους δεν προχωράει παραμέσα. Ούτε, βέβαια, επιτρέπουν τα μακροβούτια όπως συμβαίνει αλλού !
H κρουαζιέρα που επιλέξαμε ήταν ολοήμερη και περιελάμβανε την ξενάγηση κλπ στην παραλία Iztuzu (όπου υπάρχουν θαλάσσιες χελώνες Caretta Caretta), βαρκάδα στον ποταμό Dalyan Çay που εκβάλει σε εκείνο το σημείο (και σε μια του όχθη υπάρχουν οι Lycian Rock Tombs), στο Dalyan Nehri (για γεύμα) και τέλος στο Mud Baths Dalyan (για πλατσούρισμα στα ιαματικά λασπόνερα).
Προεραιτικά όποιος ήθελε, την κοπανούσε έως την κωμόπολη αφού είχε καταφέρει πρώτα να συνεννοηθεί και σιγουρέψει για την επιστροφή του με τον βαρκάρη.
Το όνομα Dalyan (σημαίνει ψάρεμα στα Τουρκικά), είναι μια μικρή κωμόπολη βρίσκεται στην περιοχή ανάμεσα των πόλεων Marmaris & Fethiye. Έτυχε να αποκτήσει φήμη κατά τη διάρκεια του έτους 1987, όταν προγραμματιζόταν να χτιστεί πολυτελές ξενοδοχείο στην κοντινή παραλία Iztuzu (στην αμμουδιά της οποίας αναπαράγονταν οι υπό εξαφάνιση θαλάσσιες χελώνες Caretta Caretta). Το γεγονός αυτό δημιούργησε μεγάλο ντόρο και το υπερασπίσθηκαν πολλές διεθνείς προσωπικότητες μεταξύ των άλλων και ο πρίγκιπας Φίλιππος ο οποίος ζήτησε μορατόριουμ το 1988 και έκτοτε η παραλία και η ενδοχώρα της ανακηρύχθηκαν προστατευόμενη περιοχή.
Η παραλία Iztuzu, κοντά στο χωριό με το ίδιο όνομα είναι πλέον δημοφιλής περιοχή και η φήμη της περικλείει ηλιοθεραπεία και κολύμπι.
Τα νερά της, είναι ήρεμα, καθαρά, ζεστά και ταυτόχρονα ρηχά (μέχρι το ύψος των γονάτων) για κάποια απόσταση και γίνονται υπέροχα χωρίς το θόρυβο των τζετ σκι και των θαλάσσιων σπορ τριγύρω.
Όποιος θέλει να επισκεφθεί -την καλύβα- στο καταφύγιο της χελώνας, θα κάνει έναν μεγάλο περίπατο, μέσα στη ζέστη.
Η παραμονή μας στην παραλία θα διαρκούσε ένα γεμάτο 2ώρο. Έτσι, το να νοικιάσουμε ξαπλώστρες δεν ήταν στα θέλω μας. Σαφώς και δε μας πείραζε να στρώσουμε, κατά τα συνηθισμένα, στην ωραία παραλία αφού δεν υπήρχε δυσκολία να αφήσουμε τα υπάρχοντά μας οπουδήποτε, καθώς υπάρχει μια πολύ ξεκάθαρη γραμμή όπου μπορείς να καθίσεις / ξαπλώσεις λόγω των σηματοδοτήσεων τοποθεσίας φωλιάσματος των χελωνών με τους ξύλινους πασσάλους.
Μας άρεσε το γεγονός ότι γινόταν σαφές ότι αυτή η παραλία ανήκει στις χελώνες και οι άνθρωποι μπορούν να χρησιμοποιούν την παραλία τους.
Η παραλία είναι κλειστή μεταξύ των ωρών 20:00μ.μ και 08:00π.μ κατά τη διάρκεια της περιόδου που οι χελώνες γεννούν τα αυγά τους και οι νεοσσοί βγαίνουν στη θάλασσα (Μάιο έως Οκτώβριο).
Άλλοι βλεφοπεταρίζουν, άλλοι μαζέυονται για τη δική τους αναχώριση με τις κόρνες από τα πλοιάρια που τους καλούν και μπορεί το αδιαχώρητο να μην επιβεβαιώνεται από τις φωτογραφίες αλλά όπως και να το κάνεις υπάρχει ένας άκρατος συνωστισμός λουωμένων καθόλα άξιος για μήνα Αύγουστο !
themischar
Member
- Μηνύματα
- 512
- Likes
- 4.898
Η ζωή στο μικρό Dalyan περιστρέφεται γύρω από τον ποταμό Dalyan Çayı. Τα σκάφη που ανεβοκατεβαίνουν το ποτάμι, περιηγούνται αλωνίζοντας μέσα στο λαβύρινθο των καλαμιών.
Η υπέροχη θέα μέσα από το ποτάμι συνεχίζεται και θωρώντας τα κοκκινωπά βράχια που ξεχωρίζουν στην όχθη αισθάνεσαι πως σε προδιαθέτουν για να τα επισκεφθείς.
Πραγματικά, ο περίπλους στον ελικοειδή ποταμό, θα μπορούσε άνετα να ήταν μια εκδρομή από μόνη της.
Πάνω στα απόκρημνα κομμένα βράχια του ποταμού βρίσκονται οι διαβρωμένες προσόψεις των Λυκικών τάφων (Lycian Tombs), περίπου από το 400 π.Χ.
Η ομάδα των έξι πετρόκτιστων τάφων βρίσκεται εδώ και χιλιάδες χρόνια, μάρτυρες του μετασχηματισμού αυτής της περιοχής που παρακολουθούν σιωπηλά τον ποταμό Dalyan Çay κάτω.
Το πλοιάριο συνέχισε να ανεβαίνει μέσα στο ποτάμι και έφθασε στα λασπόλουτρα με την ιαματική θερμική πισίνα !
Δεν υπάρχει η λάθος στιγμή, που έτυχε, για να βρεθείς με τα πλήθη όταν οι κινήσεις των είναι ομαδικές.
Η λάσπη είναι μια καλή δικαιολογία για να παίξεις με τη διάθεσή σου και να ¨βοηθηθείς¨ μετέπειτα από αυτήν. Σκύβεις παίρνεις με τη χούφτα λἀσπη, την απλώνεις όσο πιο καλά μπορείς και θέλεις πάνω σου, περιμένεις να ξεραθεί αερολογόντας και μετά κατυθύνεσαι για ένα καλό ξέβγαλμα.
Διαβολικά και εμείς, μετά, το δέρμα μας το αισθανόμασταν υπέροχο όχι όμως και τα μαγιό μας που τρόμαξαν να καθαρίσουν. Τι να πω, λες και δεν είχαμε ένα παλιό μαζί μας να το φορέσουμε.
Ο φωτογράφος της ¨πλαζ¨, είναι πανταχού παρών, καραδοκεί και δε χάνει ευκαιρία να αποθανατίσει όλους τους λουόμενους -εν δράσει- και να τους καδράρει στη συνέχεια (εν είδη cart-postale) έναντι επικερδούς αμοιβής:
Μετά από τα λασπόλουτρα μας αποβίβασε για το προγραμματισμένο γεύμα στο Dalyan Nehri, όπου η παραμονή κράτησε περίπου 45 λεπτά. Με το menu 'a la carte, απολαύσαμε φρέσκια πέστροφα και μια επιλογή μεζέδων που συμπεριλαμβανόταν έτσι κι´αλλιώς στην τιμή.
Μετά το μεσημεριανό, νάμαστε, ξανά στο ποτάμι. Και λίγο μετά αρχίζει η πιλάλα όλων ανεξαίρετα των σκαφών για τη γρήγορη επιστροφή και ναι μεν το πρωί μπορεί να φύγαμε πάλι όλοι σχεδόν την ίδια ώρα χωρίς προβληματισμό, δεν έγινε κάτι παρόμοιο και στην επιστροφή.
Όλοι οι βαρκάρηδες αλαφιασμένοι, τριμάρουν τις μηχανές του σκάφους τους αναπτύσσοντας ταχύτητα. Οι προπέλες ξενερίζουν λες και βγαίνουν έξω από το νερό.
Και εδώ στράβωσε, για μας και πιστεύω και σε άλλους πολλούς, η μέρα.
Δυστυχώς κηλίδες από διαρροή ντίζελ διαγράφοταν, στην επιφάνεια του νερού, ανάμεσα στα ¨διαγωνιζόμενα¨ σκάφη και δε θελω να σκέπτομαι πόσες φτωχές χελώνες σκοτώνονται από τόσες προπέλες που περιστρέφονται σε υψηλές ταχύτητες σε αυτά τα νερά.
Ὀλα συνηγορούν πως θα υπάρξει μια παράλογη κόντρα σε εξέλιξη και η πλειοψηφία των επιβαινόντων ψάχνεται για μια πιο καλύτερη θέση στήριξης, αλλά δεν είναι και τόσο εύκολο.
Μας κοιτά ο βαρκάρης, έναν έναν και θαρρώ ότι μονολογεί :
- << Ότι είδατε, είδατε. Τώρα πίσω ολόταχώς>>
Και εγώ με τη σειρά μου, κοιτώ ολοένα το πρόσωπο του, που παραμορφώνεται από την υπερπροσπάθεια με τα μάγουλά του να τραβιούνται πίσω την ώρα που ο αέρας μπαίνει μέσα στα μάτια του και ακούγω την αναπνοή του να γίνεται δύσκολη (έ, κάτι ξέρω από αυτά, την ταχύτητα ποτέ δε μίσησα και ΧΑΠ έχω !).
Για να δούμε, λοιπόν, θα αντέξει έως ότου δέσει στην αποβάθρα ;
Το ¨παιχνίδι¨ το υφαίνουν οι βαρκάρηδες καλά, γιατί το ξέρουν και το παίζουν με κέφι όταν έχουν σύμμαχο μια μπουνάτσα σαν αυτή που υπήρχε εκείνο το σούρωπο.
Δε φτάσαμε στην αποβάθρα ούτε πρώτοι αλλά ούτε και τελευταίοι, οπότε άδικος ο φόβος και τζάμπα και το μονομερές ¨στοίχημα¨ !
Η ημέρα και η βραδυά έκλεισε με ένα εξαιρετικό φαγητό στους NEIGHBOURS ¨ΓΕΙΤΟΝΕΣ¨ που είναι πολύ καλά παιδιά και τιμούν καθ´όλα τη λέξη που έχουν βάλει στην ταμπέλα του εστιατορίου τους.
Τους ευχαριστήσαμε ιδιαίτερα για την περιποίηση και την καλοκαρδία τους. Το γνωρίζουμε -εξάλλου- πως στη γείτονα χώρα όλοι δεν είναι ίδιοι, όπως επίσης και στη δική μας.
Η υπέροχη θέα μέσα από το ποτάμι συνεχίζεται και θωρώντας τα κοκκινωπά βράχια που ξεχωρίζουν στην όχθη αισθάνεσαι πως σε προδιαθέτουν για να τα επισκεφθείς.
Πραγματικά, ο περίπλους στον ελικοειδή ποταμό, θα μπορούσε άνετα να ήταν μια εκδρομή από μόνη της.
Πάνω στα απόκρημνα κομμένα βράχια του ποταμού βρίσκονται οι διαβρωμένες προσόψεις των Λυκικών τάφων (Lycian Tombs), περίπου από το 400 π.Χ.
Η ομάδα των έξι πετρόκτιστων τάφων βρίσκεται εδώ και χιλιάδες χρόνια, μάρτυρες του μετασχηματισμού αυτής της περιοχής που παρακολουθούν σιωπηλά τον ποταμό Dalyan Çay κάτω.
Το πλοιάριο συνέχισε να ανεβαίνει μέσα στο ποτάμι και έφθασε στα λασπόλουτρα με την ιαματική θερμική πισίνα !
Δεν υπάρχει η λάθος στιγμή, που έτυχε, για να βρεθείς με τα πλήθη όταν οι κινήσεις των είναι ομαδικές.
Η λάσπη είναι μια καλή δικαιολογία για να παίξεις με τη διάθεσή σου και να ¨βοηθηθείς¨ μετέπειτα από αυτήν. Σκύβεις παίρνεις με τη χούφτα λἀσπη, την απλώνεις όσο πιο καλά μπορείς και θέλεις πάνω σου, περιμένεις να ξεραθεί αερολογόντας και μετά κατυθύνεσαι για ένα καλό ξέβγαλμα.
Διαβολικά και εμείς, μετά, το δέρμα μας το αισθανόμασταν υπέροχο όχι όμως και τα μαγιό μας που τρόμαξαν να καθαρίσουν. Τι να πω, λες και δεν είχαμε ένα παλιό μαζί μας να το φορέσουμε.
Ο φωτογράφος της ¨πλαζ¨, είναι πανταχού παρών, καραδοκεί και δε χάνει ευκαιρία να αποθανατίσει όλους τους λουόμενους -εν δράσει- και να τους καδράρει στη συνέχεια (εν είδη cart-postale) έναντι επικερδούς αμοιβής:
Μετά από τα λασπόλουτρα μας αποβίβασε για το προγραμματισμένο γεύμα στο Dalyan Nehri, όπου η παραμονή κράτησε περίπου 45 λεπτά. Με το menu 'a la carte, απολαύσαμε φρέσκια πέστροφα και μια επιλογή μεζέδων που συμπεριλαμβανόταν έτσι κι´αλλιώς στην τιμή.
Μετά το μεσημεριανό, νάμαστε, ξανά στο ποτάμι. Και λίγο μετά αρχίζει η πιλάλα όλων ανεξαίρετα των σκαφών για τη γρήγορη επιστροφή και ναι μεν το πρωί μπορεί να φύγαμε πάλι όλοι σχεδόν την ίδια ώρα χωρίς προβληματισμό, δεν έγινε κάτι παρόμοιο και στην επιστροφή.
Όλοι οι βαρκάρηδες αλαφιασμένοι, τριμάρουν τις μηχανές του σκάφους τους αναπτύσσοντας ταχύτητα. Οι προπέλες ξενερίζουν λες και βγαίνουν έξω από το νερό.
Και εδώ στράβωσε, για μας και πιστεύω και σε άλλους πολλούς, η μέρα.
Δυστυχώς κηλίδες από διαρροή ντίζελ διαγράφοταν, στην επιφάνεια του νερού, ανάμεσα στα ¨διαγωνιζόμενα¨ σκάφη και δε θελω να σκέπτομαι πόσες φτωχές χελώνες σκοτώνονται από τόσες προπέλες που περιστρέφονται σε υψηλές ταχύτητες σε αυτά τα νερά.
Ὀλα συνηγορούν πως θα υπάρξει μια παράλογη κόντρα σε εξέλιξη και η πλειοψηφία των επιβαινόντων ψάχνεται για μια πιο καλύτερη θέση στήριξης, αλλά δεν είναι και τόσο εύκολο.
Μας κοιτά ο βαρκάρης, έναν έναν και θαρρώ ότι μονολογεί :
- << Ότι είδατε, είδατε. Τώρα πίσω ολόταχώς>>
Και εγώ με τη σειρά μου, κοιτώ ολοένα το πρόσωπο του, που παραμορφώνεται από την υπερπροσπάθεια με τα μάγουλά του να τραβιούνται πίσω την ώρα που ο αέρας μπαίνει μέσα στα μάτια του και ακούγω την αναπνοή του να γίνεται δύσκολη (έ, κάτι ξέρω από αυτά, την ταχύτητα ποτέ δε μίσησα και ΧΑΠ έχω !).
Για να δούμε, λοιπόν, θα αντέξει έως ότου δέσει στην αποβάθρα ;
Το ¨παιχνίδι¨ το υφαίνουν οι βαρκάρηδες καλά, γιατί το ξέρουν και το παίζουν με κέφι όταν έχουν σύμμαχο μια μπουνάτσα σαν αυτή που υπήρχε εκείνο το σούρωπο.
Δε φτάσαμε στην αποβάθρα ούτε πρώτοι αλλά ούτε και τελευταίοι, οπότε άδικος ο φόβος και τζάμπα και το μονομερές ¨στοίχημα¨ !
Η ημέρα και η βραδυά έκλεισε με ένα εξαιρετικό φαγητό στους NEIGHBOURS ¨ΓΕΙΤΟΝΕΣ¨ που είναι πολύ καλά παιδιά και τιμούν καθ´όλα τη λέξη που έχουν βάλει στην ταμπέλα του εστιατορίου τους.
Τους ευχαριστήσαμε ιδιαίτερα για την περιποίηση και την καλοκαρδία τους. Το γνωρίζουμε -εξάλλου- πως στη γείτονα χώρα όλοι δεν είναι ίδιοι, όπως επίσης και στη δική μας.
Εκπομπές Travelstories
Τελευταίες δημοσιεύσεις
-
-
Ταξιδιωτική Ιστορία του Μήνα Ιανουάριος - Μάιος 2022- Τελ. μήνυμα: varioAthens
-
-
-
-
-
