filippia
Member
Πορτόνι;;;; Από πού είσαι εσύ;
η μεγαλυτερη γκαφα που εχετε κανει σε ταξιδι!
- Thread starter greco
- Ημερομηνία δημιουργίας
filippia
Member
Αλήθεια; Και λες πορτόνι; Εγώ δε θυμάμαι κανέναν στην Αθήνα (και όχι μόνο) να ξέρει τι είναι το πορτόνι... και πόσω μάλλον να το χρησιμοποιεί κιόλας.
mikrh tsopana
Member
- Μηνύματα
- 1.840
- Likes
- 8.695
- Επόμενο Ταξίδι
- Ελλάδα-Παλέρμο-Μπιλμπάο
- Ταξίδι-Όνειρο
- θα το αποφασίσω αύριο
Η μικρή τσογλάνα..εεε...τσοπάνα σε νέες περιπέτεις
1.
Ο τόπος και ο χρόνος
Μάρτιος 2016
Playa Blanca, Isla Baru, Cartagena,Colombia
Τα αίτια
Η μοναξιά. Η εγκατάλειψη από τον κομπανιέρο Φρανσουά που είχε μείνει ταπί και έπρεπε να γυρίσει πίσω(κάτι τα ψάρια και για μεσημεριανό και για βραδινό κάτι το πειρατικό του κάπτεν τζίμη που δεν είχε μόνο χασίς...). Η προτροπή γνωστών και φίλων. Η περιέργεια.
Το χρονικό
Ημέρα Σάββατο
15.08'
Πάλι πέρασε μπροστά μου. Μου φάνηκε ακόμη πιο παράξενος. Τα ρούχα του ήταν αταίριαστα με την περίσταση, μια μακρυμάνικη μαύρη μπλούζα αγκάλιαζε σφιχτά τη μαύρη σάρκα του και ένα παντελόνι, μαύρο κι αυτό, σταματούσε στα γόνατά του. Ο ήλιος έκαιγε, μα αυτός φαινόταν συνηθισμένος, ήδη καμμένος, ακόμη καιόμενος, ένας άνθρωπος που συνεχώς μπαίνει στη φωτιά, που συνεχώς την αποζητά. Η θάλασσα δίπλα του θαρρώ πως τον άφηνε αδάφορο. Δε ξέρω πως τον λέγανε, εγώ θα τον λέω Ένρι.
Το βλέμμα του έτρεχε συνεχώς, σα να έψαχνε κάτι να βρει. Εμένα έψαχνε να βρει, εγώ ήμουν αυτή που ζητούσε. Προσπάθησα με το βλέμμα μου να φτάσω το δικό του, να τον κάνω να με προσέξει. Τα κατάφερα. Τον πλησίασα. Με πλησίασε.
-Θέλεις;
-Θέλω.Πόσο;
-10 λούκας.
-Πόσο;
-Μία ώρα.
-Θέλω. Πάω να πάρω λεφτά, μένω εκεί, να με περιμένεις.
15.21'
Η άμμος έκαιγε, μα δεν είχε σημασία. Τα πέλματά μου, σκληραγωγημένα μετά από τόσες μέρες απεργίας σαγιονάρας. Δεν ήταν όμως αυτό. Ήταν η ανυπομονησία, αυτός ο κόμπος στο στομάχι κάθε φορά.
-Ήρθα.
-Πρέπει να φύγω. Θα σε πάω σε έναν δικό μου άνθρωπο. Αυτός θα σου δώσει ό,τι χρειαστείς, στην τιμή που συμφωνήσαμε.
-Μα...
-Δεν έχει μα, πρέπει να φύγω. Λυπάμαι. Αυτός θα σε φροντίσει.
15.40'
Ο Κέβιν(φανταστικό όνομα) δεν είχε την αίγλη του Ένρι. Το δέρμα του ήταν επίσης σκούρο, μα τα μάτια του δεν έψαχναν τα δικά μου. Είχε μάτια που δεν έψαξαν, ούτε θα ψάξουν, ποτέ κανέναν. Έπρεπε να συμβιβαστώ. Το έκανα.
-Είναι ό,τι καλύτερο μπορώ να σου δώσω.
-Ευχαριστώ. Σε μία ώρα θα είμαι πίσω.
-Πού θα πας;
- Λίγο πιο πέρα, να ,εκεί, που δεν έχει κόσμο.
-Γιατί δεν κάθεσαι εδώ; Είναι πιο καλά.
-Θέλω να είμαι μόνη μου.
-Πώς θα σε βρω;
-Θα έρθω πίσω. Εδώ. Σε μία ώρα.
15.46'
Δε χρειάστηκε να περπατήσω πολύ για να φτάσω ακριβώς εκεί που ήθελα.
Ήρθε η ώρα σου!
Με ευλάβια φόρεσα τη μάσκα, μαύρη, σαν το δέρμα του Ένρι, σαν το άδειο βλέμμα του Κέβιν. Μερικά βήματα στο νερό και ύστερα βυθίστηκα ολόκληρη κάτω από το διάφανο σεντόνι της θάλαττας. Το μόνο που με ένωνε με τον έξω κόσμο ήταν το καλάμι που προεξείχε. Μαύρο. Σαν το δέρμα του Ένρι, σαν το άδειο βλέμμα του Κέβιν.
Η αρχή δε με ικανοποίησε. Δοκίμασα να πάω λίγο πιο βαθειά.
70 μέτρα δεξιά και 20 μέτρα μπροστά.
70 μέτρα δεξιά και 20 μέτρα μπροστά
Ξαφνικά ένας ήχος μηχανής έσκισε τα αφτιά μου. Τρόμαξα. Έβγαλα το κεφάλι μου από το νερό μα δεν πρόλαβα να δω τίποτα, το νερό πρόλαβε και πετάχτηκε με μανία στο πρόσωπο μου. Και αυτός ο ήχος 10 φορές πιο δυνατός. Λίγα δευτερόλεπτα μετά, κατάλαβα τί είχε συμβεί. Ήταν ένα από τα πολλά jet ski που ο οποιοσδήποτε νοικιάζει και βολτάρει στη θάλασσα κινδυνεύοντας να σκοτώσει κάθε φορά αυτούς που κολυμπάνε.
Δε θα το κρύψω, τρόμαξα, τρόμαξα τόσο που το πολυπόθητο snorkelling μετατράπηκε σε εφιάλτη, αφού κάθε 10 δευτερόλεπτα έβγαζα το κεφάλι μου για να δω τους- και να με δουν οι "οδηγοί" των φονικών αυτών οχημάτων. Και φυσικά δεν πήγα πιο βαθειά. Ούτε και είδα κοράλια.
16.50'
Σε αντίθεση με την αίσθηση του χώρου(που είναι το πρόβλημα που πιο πολύ με δυσκολέυει) η αίσθηση του χρόνου είναι κάτι που κατέχω και ξέρω πολύ καλά πως έχει περάσει η ώρα και πρέπει να επιστρέψω τη μάσκα.
Φτάνω στο σημείο που είχαμε πει(νόμιζα). Η πιο πριν κατάμεστη από κόσμο παραλία είχε μετατραπεί μέσα σε μία μόλις ώρα (και 10 λεπτά) σε ένα ήσυχο και αθόρυβο μέρος. Τετραγωνικά εκατοστά λευκής άμμου, που πιο πριν ήταν καλά κρυμμένα κάτω από τις ξαπλώστρες, τα τραπέζια, τα κορμιά, τώρα απολάμβαναν γεμάτα ευχαρίστηση τον ήλιο που χαλάρωνε τα μόρια του δικού τους κορμιού.
Πλησιάζω στο μαγαζί. Φωνάζω. Δεν υπάρχει κανείς. Συνειδητοποιώ ότι τα σημάδια που είχα βάλει για να βρω το μέρος δεν ήταν και πολύ έξυπνα. Το μαγαζί δίπλα στις μπλε ομπρέλες "Playa Blanca". Υπήρχαν άπειρες ομπρέλες, όλες μπλε, όλες "Playa Blanca". Κάθε 10-15 από τις ομπρέλες κι ένα μαγαζί, ξανα ομπρέλες, ξανά μαγαζί.Χιούστον έχουμε πρόβλημα. Χάθηκα στην παραλία.
Μάταια πηγαίνω πάνω κάτω σαν την τρελή, σταματώντας σε κάθε μαγαζί, προσπαθώντας να βρω τον Κέβιν. Βρίσκω εναν τυπά, σκούρου επίσης χρώματος, του τα λέω, μου λέει φέρτην να του τη δώσω εγώ. Όχι ευχαριστώ λέω και φεύγω.
Πιο κάτω, 3 τύποι, τί άλλο;-σκούρου χρώματος,ο ένας με μακριά σγουρά μαλλιά. Τους τα λέω. Μου λένε φέρτην. Τους τη δίνω.
Ο ένας θα μπορούσε να με κοροϊδέψει, αλλά 3; Θα συγκρατούσε ο ένας τον άλλο!
Τραβάω για την αιώρα μου.
Ημέρα Κυριακή
8.58'
Η μέρα ήταν ηλιόλουστη. Είχα ξυπνήσει από έναν από τους καλύτερους ύπνους που έχω κάνει στη ζωή μου. Είχα αγοράσει μια αρέπα με κοτόπουλο για το δρόμο, είχα φάει μια τηγανήτα με μπανάνα και σοκολάτα, θα πήγαινα στην Isla Grande, γελούσα. Όλα πήγαιναν καλά.
Ξαφνικά ο Ένρι εμφανίστηκε μπροστά μου.
-Με έστειλε ο Κέβιν, θέλω τη μάσκα.
-Μα την έδωσα χτες σε 3 τύπους που είπαν ότι θα του τη δώσουν.
Η έκφρασή του σκλήρυνε. Το χαμόγελο σβήστηκε από τα χείλη του.
-Την έδωσες; Σε ποιούς την έδωσες;
-Ε.. να.. σε 3 μικροπωλητές.
-Τους ξέρεις; Πώς ήταν;
- Ο ένας είχε μπούκλες. Πουλούσε νομίζω κοσμήματα.(τί να του λεγα, ότι όλοι στο "νησί" μοιάζουν μεταξύ τους και ότι δεν έχω ιδέα σε ποιούς την έδωσα
Δεν έχει νόημα να συνεχίσω τον διάλογο, ο Ένρι εκνευρίστηκε και με καλούσε να πάω μαζί του να βρούμε τους πωλητές. Προσπάθησα να τον καθησυχάσω λέγοντάς του ότι φεύγω ταξίδι-αστραπή, ότι θα γυρίσω το απόγευμα και ότι θα του βρω εγώ τη μάσκα.Δεν ηρέμησε. Έφυγε απειλώντας ότι θα γυρίσει με τον Κέβιν.Στο μεταξύ με είχε λούσε κρύος ιδρώτας.
9.22'
Η βάρκα επιτέλους έφτασε, ορμαω γρήγορα, φοράω το σωσίβιο, τα γυαλιά και κάθομαι ανακουφισμένη στη θέση μου. Δεν φύγαμε κατευθείαν για το νησί, πήγαμε λίγο πιο αριστερά να πάρουμε και άλλους επιβάτες. Βλέπω τον Ένρι να μιλά με έναν έγχρωμο πωλητή.
Σιγά μη με αναγνωρίσει με το σωσίβιο και τα γυαλιά.
Κοιτάνε προς το μέρος μου. Ο Ένρι χαμογελάει και με δείχνει, το χαμόγελό του μόνο συμπάθεια δεν έδειχνε. Χαμογελάω αμήχανη. Επιτέλους φεύγουμε.
Όχι όμως για το νησί. Ακόμη λίγο πιο κει για να περιμένουμε κάποιους άλλους επιβάτες που κυριολεκτικά καθυστέρησαν μισή ώρα. Ή έναν αιώνα. Ανάλογα.
Ο έγχρωμος νεαρός που βοηθάει τους επιβάτες της δίπλα βάρκας να ανεβούν με κοιτάει και μου κάνει νόημα, "τη μάσκα". Δεν αποκρίνομαι. Συνεχίζει. Του λέω "μετά" και γυρνάει απ την άλλη. Την ίδια στιγμή, ο αντίστοιχος νεαρός της δικής μας βάρκας καταφτάνει. Το βλέμμα του περνάει από όλους, περνάει και από μένα και συνεχίζει. Γυρνάει σε μένα. Με κοιτάει έντονα. Δε λέει κάτι ή μάλλον τα λέει όλα. Χαμογελάω αμήχανα. Φεύγουμε για το νησί.
12.47'
Η βάρκα σταματάει ακριβώς στο σημείο που βρίσκεται ο Ένρι. Με βλέπει και σηκώνεται από τη θέση του. Πλησιάζει τη βάρκα.Μου κόβονται τα πόδια.
-Θα σταματήσει και πιο δεξιά;
-Ναι, αποκρίνεται μία επιβάτης.
Ανακουφίζομαι.
-Μένεις στον Κινέζο;ρωτάει ο καπετανέος.
-Ακριβώς δίπλα.
-Σε βολεύει καλύτερα να κατέβεις εδώ.
-Δεν πειράζει, θα κατέβω πιο κει.
-Μα σταματάμε πολύ πιο μακριά, εδώ είναι καλύτερα.
Απρόθυμα κατεβαίνω. Ο Ένρι μου δίνει το χέρι για να με βοηθήσει. Δεν ανταποκρίνομαι.
-Τί έγινε, τη βρήκατε τη μάσκα;
-Όχι. Ρώτησα όλο τον κόσμο, δεν την έχει κανείς.
-Εγώ θα τη βρώ.
-Άντε να σε δώ.
Ξεκινάω να ψάχνω χωρίς καμία ελπίδα. Σταματάω σε έναν τύπο που πουλούσε σεβίτσε.
-Να, χτες δανείστηκα μια μάσκα και δεν βρήκα τον ιδιοκτήτη και την έδωσα σε τρεις τύπους εδώ κοντά. Ήτανε έτσι σαν και σένα, μήπως ήσουν εσύ;
Με κοιτάει απορημένος μα με διάθεση να με βοηθήσει.
-Ψάχνεις κάποιον να σου δανείσει μια μάσκα;
-Όχι ψάχνω κάποιον που του έδωσα τη μάσκα.
Δεν συνεννοούμαστε. Φεύγω. Η ίδια ιστορία πιο κάτω. Και πιο κάτω. Στο δρόμο μερικοί τύποι με κοιτούσαν έντονα, τους κοιτούσα με την ελπίδα να μου πουν
"έι, εγώ έχω τη μάσκα". Αντί γι αυτό κάθε φορά άκουγα σχόλια του τύπου "πουλάω φρουτοσαλάτες" ή"έχεις αγορι;".
Σε κάποια φάση πετυχαίνω έναν φίλο του Κέβιν.
Χιούστον, το πρόβλημα μεγαλώνει.
Φωνάζει τον Κέβιν. Ο Κέβιν βγαίνει από τη θάλασσα και έρχεται αλαφιασμένος προς το μέρος μου, αρχίζοντας να φωνάζει. Λέω ότι δικαιολογία βρω μα δεν ηρεμεί με τίποτα. Πλησιάζουν και άλλοι. Πλησιάζει και ο Ένρι.
Αρχίζουν όλοι μαζί να φωνάζουν. Έχω χεστεί πάνω μου μα είμαι ψυχολογικά προετοιμασμένη.
Ο Ένρι καταλήγει. Αυτό που περίμενα.
-Πρέπει να πληρώσεις τη μάσκα.
Δε μιλάω.Συνεχίζει.
-Πόσα θα δώσεις;
-20.
Το πρόσωπο του Κέβιν είναι πια σκληρό σαν πέτρα. Γνέφει κάτι ανάμεσα σε άρνηση, οργή και απελπισία.
-Ήταν η καλύτερή μου μάσκα. Κόστιζε 90 λούκας.
Η φωνή μου ξαφνικά βγαίνει δυνατή και με πυγμή.
-Η μάσκα ήταν παλιά και φαγωμένη, δεν πρόκειται να σου πληρώσω καινούρια μάσκα. Σου δίνω 20.
-Αποκλείεται.
-30.
-Αποκλείεται.
Νιώθω τα βλέμματα όλων πάνω μου. Δεν είναι βλέμματα φιλικά. Αλλάζω στάση.
-Λυπάμαι πολύ, δεν ήθελα να σου δημιουργήσω πρόβλημα. Δεν μπορώ να σου δώσω παραπάνω γιατί έχω 50 και χρειάζομαι τα 15 για να γυρίσω πίσω σήμερα.
-Αποκλείεται.
Πετάγεται ο Ένρι. Το βλέμμα του έχει γλυκάνει.
-Έλα, εντάξει, δώσε ό,τι έχεις.
Ξαφνικά ο Κέβιν συμβιβάζεται απρόθυμα. Του δίνω 50, μου γυρνάει τα 15 και φεύγει με απογοήτευση.
Μένω με τον Ένρι, ο οποίος είναι πια φιλικός. Δίνουμε τα χέρια.
-Εντάξει , ό,τι έγινε εγινε. Άλλωστε εσύ φαίνεσαι ότι είσαι σοβαρή κοπέλα και δεν έφυγες χωρίς να ενδιαφερθείς για τη μάσκα.
Φεύγω.Στο δρόμο καμιά 10αριά τύποι με ρωτούν τί έγινε τελικά με τη μάσκα. Τώρα πια είμαι φίλη με όλη την παραλία. Δεν πρέπει όμως να πολυκυκλοφορώ γιατί έχω πει ότι φεύγω την ίδια μέρα. Και σε αντίθεση με μένα, αυτοί με θυμούνται...
1.
Ο τόπος και ο χρόνος
Μάρτιος 2016
Playa Blanca, Isla Baru, Cartagena,Colombia
Τα αίτια
Η μοναξιά. Η εγκατάλειψη από τον κομπανιέρο Φρανσουά που είχε μείνει ταπί και έπρεπε να γυρίσει πίσω(κάτι τα ψάρια και για μεσημεριανό και για βραδινό κάτι το πειρατικό του κάπτεν τζίμη που δεν είχε μόνο χασίς...). Η προτροπή γνωστών και φίλων. Η περιέργεια.
Το χρονικό
Ημέρα Σάββατο
15.08'
Πάλι πέρασε μπροστά μου. Μου φάνηκε ακόμη πιο παράξενος. Τα ρούχα του ήταν αταίριαστα με την περίσταση, μια μακρυμάνικη μαύρη μπλούζα αγκάλιαζε σφιχτά τη μαύρη σάρκα του και ένα παντελόνι, μαύρο κι αυτό, σταματούσε στα γόνατά του. Ο ήλιος έκαιγε, μα αυτός φαινόταν συνηθισμένος, ήδη καμμένος, ακόμη καιόμενος, ένας άνθρωπος που συνεχώς μπαίνει στη φωτιά, που συνεχώς την αποζητά. Η θάλασσα δίπλα του θαρρώ πως τον άφηνε αδάφορο. Δε ξέρω πως τον λέγανε, εγώ θα τον λέω Ένρι.
Το βλέμμα του έτρεχε συνεχώς, σα να έψαχνε κάτι να βρει. Εμένα έψαχνε να βρει, εγώ ήμουν αυτή που ζητούσε. Προσπάθησα με το βλέμμα μου να φτάσω το δικό του, να τον κάνω να με προσέξει. Τα κατάφερα. Τον πλησίασα. Με πλησίασε.
-Θέλεις;
-Θέλω.Πόσο;
-10 λούκας.
-Πόσο;
-Μία ώρα.
-Θέλω. Πάω να πάρω λεφτά, μένω εκεί, να με περιμένεις.
15.21'
Η άμμος έκαιγε, μα δεν είχε σημασία. Τα πέλματά μου, σκληραγωγημένα μετά από τόσες μέρες απεργίας σαγιονάρας. Δεν ήταν όμως αυτό. Ήταν η ανυπομονησία, αυτός ο κόμπος στο στομάχι κάθε φορά.
-Ήρθα.
-Πρέπει να φύγω. Θα σε πάω σε έναν δικό μου άνθρωπο. Αυτός θα σου δώσει ό,τι χρειαστείς, στην τιμή που συμφωνήσαμε.
-Μα...
-Δεν έχει μα, πρέπει να φύγω. Λυπάμαι. Αυτός θα σε φροντίσει.
15.40'
Ο Κέβιν(φανταστικό όνομα) δεν είχε την αίγλη του Ένρι. Το δέρμα του ήταν επίσης σκούρο, μα τα μάτια του δεν έψαχναν τα δικά μου. Είχε μάτια που δεν έψαξαν, ούτε θα ψάξουν, ποτέ κανέναν. Έπρεπε να συμβιβαστώ. Το έκανα.
-Είναι ό,τι καλύτερο μπορώ να σου δώσω.
-Ευχαριστώ. Σε μία ώρα θα είμαι πίσω.
-Πού θα πας;
- Λίγο πιο πέρα, να ,εκεί, που δεν έχει κόσμο.
-Γιατί δεν κάθεσαι εδώ; Είναι πιο καλά.
-Θέλω να είμαι μόνη μου.
-Πώς θα σε βρω;
-Θα έρθω πίσω. Εδώ. Σε μία ώρα.
15.46'
Δε χρειάστηκε να περπατήσω πολύ για να φτάσω ακριβώς εκεί που ήθελα.
Ήρθε η ώρα σου!
Με ευλάβια φόρεσα τη μάσκα, μαύρη, σαν το δέρμα του Ένρι, σαν το άδειο βλέμμα του Κέβιν. Μερικά βήματα στο νερό και ύστερα βυθίστηκα ολόκληρη κάτω από το διάφανο σεντόνι της θάλαττας. Το μόνο που με ένωνε με τον έξω κόσμο ήταν το καλάμι που προεξείχε. Μαύρο. Σαν το δέρμα του Ένρι, σαν το άδειο βλέμμα του Κέβιν.
Η αρχή δε με ικανοποίησε. Δοκίμασα να πάω λίγο πιο βαθειά.
70 μέτρα δεξιά και 20 μέτρα μπροστά.
70 μέτρα δεξιά και 20 μέτρα μπροστά
Ξαφνικά ένας ήχος μηχανής έσκισε τα αφτιά μου. Τρόμαξα. Έβγαλα το κεφάλι μου από το νερό μα δεν πρόλαβα να δω τίποτα, το νερό πρόλαβε και πετάχτηκε με μανία στο πρόσωπο μου. Και αυτός ο ήχος 10 φορές πιο δυνατός. Λίγα δευτερόλεπτα μετά, κατάλαβα τί είχε συμβεί. Ήταν ένα από τα πολλά jet ski που ο οποιοσδήποτε νοικιάζει και βολτάρει στη θάλασσα κινδυνεύοντας να σκοτώσει κάθε φορά αυτούς που κολυμπάνε.
Δε θα το κρύψω, τρόμαξα, τρόμαξα τόσο που το πολυπόθητο snorkelling μετατράπηκε σε εφιάλτη, αφού κάθε 10 δευτερόλεπτα έβγαζα το κεφάλι μου για να δω τους- και να με δουν οι "οδηγοί" των φονικών αυτών οχημάτων. Και φυσικά δεν πήγα πιο βαθειά. Ούτε και είδα κοράλια.
16.50'
Σε αντίθεση με την αίσθηση του χώρου(που είναι το πρόβλημα που πιο πολύ με δυσκολέυει) η αίσθηση του χρόνου είναι κάτι που κατέχω και ξέρω πολύ καλά πως έχει περάσει η ώρα και πρέπει να επιστρέψω τη μάσκα.
Φτάνω στο σημείο που είχαμε πει(νόμιζα). Η πιο πριν κατάμεστη από κόσμο παραλία είχε μετατραπεί μέσα σε μία μόλις ώρα (και 10 λεπτά) σε ένα ήσυχο και αθόρυβο μέρος. Τετραγωνικά εκατοστά λευκής άμμου, που πιο πριν ήταν καλά κρυμμένα κάτω από τις ξαπλώστρες, τα τραπέζια, τα κορμιά, τώρα απολάμβαναν γεμάτα ευχαρίστηση τον ήλιο που χαλάρωνε τα μόρια του δικού τους κορμιού.
Πλησιάζω στο μαγαζί. Φωνάζω. Δεν υπάρχει κανείς. Συνειδητοποιώ ότι τα σημάδια που είχα βάλει για να βρω το μέρος δεν ήταν και πολύ έξυπνα. Το μαγαζί δίπλα στις μπλε ομπρέλες "Playa Blanca". Υπήρχαν άπειρες ομπρέλες, όλες μπλε, όλες "Playa Blanca". Κάθε 10-15 από τις ομπρέλες κι ένα μαγαζί, ξανα ομπρέλες, ξανά μαγαζί.Χιούστον έχουμε πρόβλημα. Χάθηκα στην παραλία.
Μάταια πηγαίνω πάνω κάτω σαν την τρελή, σταματώντας σε κάθε μαγαζί, προσπαθώντας να βρω τον Κέβιν. Βρίσκω εναν τυπά, σκούρου επίσης χρώματος, του τα λέω, μου λέει φέρτην να του τη δώσω εγώ. Όχι ευχαριστώ λέω και φεύγω.
Πιο κάτω, 3 τύποι, τί άλλο;-σκούρου χρώματος,ο ένας με μακριά σγουρά μαλλιά. Τους τα λέω. Μου λένε φέρτην. Τους τη δίνω.
Ο ένας θα μπορούσε να με κοροϊδέψει, αλλά 3; Θα συγκρατούσε ο ένας τον άλλο!
Τραβάω για την αιώρα μου.
Ημέρα Κυριακή
8.58'
Η μέρα ήταν ηλιόλουστη. Είχα ξυπνήσει από έναν από τους καλύτερους ύπνους που έχω κάνει στη ζωή μου. Είχα αγοράσει μια αρέπα με κοτόπουλο για το δρόμο, είχα φάει μια τηγανήτα με μπανάνα και σοκολάτα, θα πήγαινα στην Isla Grande, γελούσα. Όλα πήγαιναν καλά.
Ξαφνικά ο Ένρι εμφανίστηκε μπροστά μου.
-Με έστειλε ο Κέβιν, θέλω τη μάσκα.
-Μα την έδωσα χτες σε 3 τύπους που είπαν ότι θα του τη δώσουν.
Η έκφρασή του σκλήρυνε. Το χαμόγελο σβήστηκε από τα χείλη του.
-Την έδωσες; Σε ποιούς την έδωσες;
-Ε.. να.. σε 3 μικροπωλητές.
-Τους ξέρεις; Πώς ήταν;
- Ο ένας είχε μπούκλες. Πουλούσε νομίζω κοσμήματα.(τί να του λεγα, ότι όλοι στο "νησί" μοιάζουν μεταξύ τους και ότι δεν έχω ιδέα σε ποιούς την έδωσα
Δεν έχει νόημα να συνεχίσω τον διάλογο, ο Ένρι εκνευρίστηκε και με καλούσε να πάω μαζί του να βρούμε τους πωλητές. Προσπάθησα να τον καθησυχάσω λέγοντάς του ότι φεύγω ταξίδι-αστραπή, ότι θα γυρίσω το απόγευμα και ότι θα του βρω εγώ τη μάσκα.Δεν ηρέμησε. Έφυγε απειλώντας ότι θα γυρίσει με τον Κέβιν.Στο μεταξύ με είχε λούσε κρύος ιδρώτας.
9.22'
Η βάρκα επιτέλους έφτασε, ορμαω γρήγορα, φοράω το σωσίβιο, τα γυαλιά και κάθομαι ανακουφισμένη στη θέση μου. Δεν φύγαμε κατευθείαν για το νησί, πήγαμε λίγο πιο αριστερά να πάρουμε και άλλους επιβάτες. Βλέπω τον Ένρι να μιλά με έναν έγχρωμο πωλητή.
Σιγά μη με αναγνωρίσει με το σωσίβιο και τα γυαλιά.
Κοιτάνε προς το μέρος μου. Ο Ένρι χαμογελάει και με δείχνει, το χαμόγελό του μόνο συμπάθεια δεν έδειχνε. Χαμογελάω αμήχανη. Επιτέλους φεύγουμε.
Όχι όμως για το νησί. Ακόμη λίγο πιο κει για να περιμένουμε κάποιους άλλους επιβάτες που κυριολεκτικά καθυστέρησαν μισή ώρα. Ή έναν αιώνα. Ανάλογα.
Ο έγχρωμος νεαρός που βοηθάει τους επιβάτες της δίπλα βάρκας να ανεβούν με κοιτάει και μου κάνει νόημα, "τη μάσκα". Δεν αποκρίνομαι. Συνεχίζει. Του λέω "μετά" και γυρνάει απ την άλλη. Την ίδια στιγμή, ο αντίστοιχος νεαρός της δικής μας βάρκας καταφτάνει. Το βλέμμα του περνάει από όλους, περνάει και από μένα και συνεχίζει. Γυρνάει σε μένα. Με κοιτάει έντονα. Δε λέει κάτι ή μάλλον τα λέει όλα. Χαμογελάω αμήχανα. Φεύγουμε για το νησί.
12.47'
Η βάρκα σταματάει ακριβώς στο σημείο που βρίσκεται ο Ένρι. Με βλέπει και σηκώνεται από τη θέση του. Πλησιάζει τη βάρκα.Μου κόβονται τα πόδια.
-Θα σταματήσει και πιο δεξιά;
-Ναι, αποκρίνεται μία επιβάτης.
Ανακουφίζομαι.
-Μένεις στον Κινέζο;ρωτάει ο καπετανέος.
-Ακριβώς δίπλα.
-Σε βολεύει καλύτερα να κατέβεις εδώ.
-Δεν πειράζει, θα κατέβω πιο κει.
-Μα σταματάμε πολύ πιο μακριά, εδώ είναι καλύτερα.
Απρόθυμα κατεβαίνω. Ο Ένρι μου δίνει το χέρι για να με βοηθήσει. Δεν ανταποκρίνομαι.
-Τί έγινε, τη βρήκατε τη μάσκα;
-Όχι. Ρώτησα όλο τον κόσμο, δεν την έχει κανείς.
-Εγώ θα τη βρώ.
-Άντε να σε δώ.
Ξεκινάω να ψάχνω χωρίς καμία ελπίδα. Σταματάω σε έναν τύπο που πουλούσε σεβίτσε.
-Να, χτες δανείστηκα μια μάσκα και δεν βρήκα τον ιδιοκτήτη και την έδωσα σε τρεις τύπους εδώ κοντά. Ήτανε έτσι σαν και σένα, μήπως ήσουν εσύ;
Με κοιτάει απορημένος μα με διάθεση να με βοηθήσει.
-Ψάχνεις κάποιον να σου δανείσει μια μάσκα;
-Όχι ψάχνω κάποιον που του έδωσα τη μάσκα.
Δεν συνεννοούμαστε. Φεύγω. Η ίδια ιστορία πιο κάτω. Και πιο κάτω. Στο δρόμο μερικοί τύποι με κοιτούσαν έντονα, τους κοιτούσα με την ελπίδα να μου πουν
"έι, εγώ έχω τη μάσκα". Αντί γι αυτό κάθε φορά άκουγα σχόλια του τύπου "πουλάω φρουτοσαλάτες" ή"έχεις αγορι;".
Σε κάποια φάση πετυχαίνω έναν φίλο του Κέβιν.
Χιούστον, το πρόβλημα μεγαλώνει.
Φωνάζει τον Κέβιν. Ο Κέβιν βγαίνει από τη θάλασσα και έρχεται αλαφιασμένος προς το μέρος μου, αρχίζοντας να φωνάζει. Λέω ότι δικαιολογία βρω μα δεν ηρεμεί με τίποτα. Πλησιάζουν και άλλοι. Πλησιάζει και ο Ένρι.
Αρχίζουν όλοι μαζί να φωνάζουν. Έχω χεστεί πάνω μου μα είμαι ψυχολογικά προετοιμασμένη.
Ο Ένρι καταλήγει. Αυτό που περίμενα.
-Πρέπει να πληρώσεις τη μάσκα.
Δε μιλάω.Συνεχίζει.
-Πόσα θα δώσεις;
-20.
Το πρόσωπο του Κέβιν είναι πια σκληρό σαν πέτρα. Γνέφει κάτι ανάμεσα σε άρνηση, οργή και απελπισία.
-Ήταν η καλύτερή μου μάσκα. Κόστιζε 90 λούκας.
Η φωνή μου ξαφνικά βγαίνει δυνατή και με πυγμή.
-Η μάσκα ήταν παλιά και φαγωμένη, δεν πρόκειται να σου πληρώσω καινούρια μάσκα. Σου δίνω 20.
-Αποκλείεται.
-30.
-Αποκλείεται.
Νιώθω τα βλέμματα όλων πάνω μου. Δεν είναι βλέμματα φιλικά. Αλλάζω στάση.
-Λυπάμαι πολύ, δεν ήθελα να σου δημιουργήσω πρόβλημα. Δεν μπορώ να σου δώσω παραπάνω γιατί έχω 50 και χρειάζομαι τα 15 για να γυρίσω πίσω σήμερα.
-Αποκλείεται.
Πετάγεται ο Ένρι. Το βλέμμα του έχει γλυκάνει.
-Έλα, εντάξει, δώσε ό,τι έχεις.
Ξαφνικά ο Κέβιν συμβιβάζεται απρόθυμα. Του δίνω 50, μου γυρνάει τα 15 και φεύγει με απογοήτευση.
Μένω με τον Ένρι, ο οποίος είναι πια φιλικός. Δίνουμε τα χέρια.
-Εντάξει , ό,τι έγινε εγινε. Άλλωστε εσύ φαίνεσαι ότι είσαι σοβαρή κοπέλα και δεν έφυγες χωρίς να ενδιαφερθείς για τη μάσκα.
Φεύγω.Στο δρόμο καμιά 10αριά τύποι με ρωτούν τί έγινε τελικά με τη μάσκα. Τώρα πια είμαι φίλη με όλη την παραλία. Δεν πρέπει όμως να πολυκυκλοφορώ γιατί έχω πει ότι φεύγω την ίδια μέρα. Και σε αντίθεση με μένα, αυτοί με θυμούνται...
KIKH1983
New Member
- Μηνύματα
- 2
- Likes
- 4
Ρώμη 5 φίλοι πηγαίνουμε στο Βατικανό ο ένας άντρας της παρέα είχε πάρει το σακίδιο μαζι του (δεν ξέραμε τι είχε) μπαίνουμε αφήνει το σακίδιο στην είσοδο γιατι δεν επιτρεπόταν να το πάρει μαζί... Μετά απο 7-8 ώρες περπάτημα στο Βατικανό και αφου έκλεινε πάμε να φύγουμε. Εγω και μια φίλη ημαστανοι μονες της παρέας που μιλάμε ιταλικά πηγαίνουμε στην φρουρά να ρωτήσουμε απο που θα πάρουμε το σακίδιο... Και πριν μας πει ο άνθρωπος πετάγεται η φίλη μου και τον ρωτάει αυτη ειναι η στολή που πρέπει να φοράτε; όλο καμάρι της απαντάει ναι ειναι η στολή της ελβετικής φρουράς και του απαντάει Εμείς αυτά τα φοράμε τις αποκριές στην Ελλάδα!! Αποτέλεσμα 3 ώρες αναμονή και να μας στέλνει γύρω γύρω στο Βατικανό να βρούμε την "είσοδο" για να πάρουμε το σακίδιο.... Το οποίο μάθαμε μετά ότι το είχε πάρει μαζι του γιατι βαριόταν να κουβαλάει ένα τσαμπι σταφύλια στο χέρι..... Αν δεν τα έτρωγε όλα θα τα λουζόταν.
thanosth
Member
taver
Member
- Μηνύματα
- 12.714
- Likes
- 30.333
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Κάποτε κάποιος πήγε στο Dakar αντί για τη Dhaka. Αυτά είναι πταίσματα...
glazar
Member
- Μηνύματα
- 50
- Likes
- 45
- Επόμενο Ταξίδι
- Ελλάδα..
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ο επόμενος...
aretibis
Member
- Μηνύματα
- 5
- Likes
- 18
- Ταξίδι-Όνειρο
- ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ - ΠΕΡΟΥ
Χριστούγεννα - Πρωτοχρονιά στην Τσεχία. Είχαμε κλείσει εισιτήρια τρένου για μονοήμερη στο Τσέσκυ Κρούμλοβ. Αφού πήγαμε, περάσαμε ωραία και πεθάναμε από το κρύο αποφασίσαμε ν' αλλάξουμε τα εισιτήρια της επιστροφής για Πράγα και να φύγουμε νωρίτερα αφού την επομένη πετούσαμε για Αθήνα. Τελικά μετά από νοήματα και παντομίμα με την υπάλληλο στο γκισέ βγάλαμε νέα εισιτήρια αφού αυτά που είχαμε δεν άλλαζαν επειδή είχαν εκδοθεί μέσω ιντερνετ. Είχε αρχίσει να χιονίζει έντονα, ήρθε το τρενάκι μας και βολευτήκαμε στο ζεστο βαγόνι μας και απολαμβάναμε τη διαδρομή. Κάποια στιγμή περνάει ο ελεγκτής επικυρώνει τα εισιτήρια και μουρμουρίζει κάτι στα τσέχικα!! Ίσως, λέω εγώ τώρα, να μας είπε οτι πρέπει να αλλάξουμε τρένο μετά από κάποιες στάσεις!!!!
Φτάνουμε σε μια στάση (ούτε είχαμε καταλάβει πού) και τους βλέπουμε όλους να κατεβαίνουν. Εμείς ατάραχοι στις θέσεις μας...Ο φίλος μου, μου λέει: Γιατί μας κοιτάζει έτσι αυτός ο τύπος στην αποβάθρα???(Μάλλον όλοι μας κοιτούσαν, απορούσαν τι κάνουμε ακόμα μέσα στο τρένο). Έλα μωρέ, του λέω, σιγά έτσι θα χαζεύει...
Ξαφνικά βλέπω ένα ζευγάρι που είχα σταμπάρει από Πράγα να έχει κατέβει και τότε καταλαβαίνουμε ότι όοολοο το τρένο έχει αδειάσει και εμείς καθόμαστε.
Αστραπιαία (κι εγώ εντυπωσιάστηκα με τους εαυτούς μας) βουτάμε αγκαλιά όλη την προίκα μας, μπουφάν, γάντια κασκόλ κλπ και πεταγόμαστε έξω φωνάζοντας Πράγα, Πράγα my friend!!! Εμένα με είχε πιάσει σπαστικό γέλιο, πέφτανε τα γάντια απο τα χέρια καθώς τρέχαμε, χαμός!!!! Τελικά βρήκαμε έναν υπάλληλο που μιλούσε σπαστά αγγλικά και μας εξήγησε ποιό τρένο έπρεπε να πάρουμε! Τέλος καλό όλα καλά γιατί ποιός ξέρει πού θα φτάναμε με το τρένο.
Φτάνουμε σε μια στάση (ούτε είχαμε καταλάβει πού) και τους βλέπουμε όλους να κατεβαίνουν. Εμείς ατάραχοι στις θέσεις μας...Ο φίλος μου, μου λέει: Γιατί μας κοιτάζει έτσι αυτός ο τύπος στην αποβάθρα???(Μάλλον όλοι μας κοιτούσαν, απορούσαν τι κάνουμε ακόμα μέσα στο τρένο). Έλα μωρέ, του λέω, σιγά έτσι θα χαζεύει...
Ξαφνικά βλέπω ένα ζευγάρι που είχα σταμπάρει από Πράγα να έχει κατέβει και τότε καταλαβαίνουμε ότι όοολοο το τρένο έχει αδειάσει και εμείς καθόμαστε.
Αστραπιαία (κι εγώ εντυπωσιάστηκα με τους εαυτούς μας) βουτάμε αγκαλιά όλη την προίκα μας, μπουφάν, γάντια κασκόλ κλπ και πεταγόμαστε έξω φωνάζοντας Πράγα, Πράγα my friend!!! Εμένα με είχε πιάσει σπαστικό γέλιο, πέφτανε τα γάντια απο τα χέρια καθώς τρέχαμε, χαμός!!!! Τελικά βρήκαμε έναν υπάλληλο που μιλούσε σπαστά αγγλικά και μας εξήγησε ποιό τρένο έπρεπε να πάρουμε! Τέλος καλό όλα καλά γιατί ποιός ξέρει πού θα φτάναμε με το τρένο.
Dina Z
Member
- Μηνύματα
- 1.390
- Likes
- 4.455
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ονειρεύομαι ... γενικώς!
Παντως το αντμετωπισες με χιουμορ, σε θαυμαζω.
Εγω σε κατι τετοια αγχωνομαι και κανω βλακειες!
aretibis
Member
- Μηνύματα
- 5
- Likes
- 18
- Ταξίδι-Όνειρο
- ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ - ΠΕΡΟΥ
Αν το καλοσκεφτείς, αυτά μένουν!!Τα θυμάσαι μετά και γελάς.Παντως το αντμετωπισες με χιουμορ, σε θαυμαζω.
Εγω σε κατι τετοια αγχωνομαι και κανω βλακειες!
Εκπομπές Travelstories
