Λευκορωσία Операция Барбаросса (Operation Barbarossa)

[ThanasisU2]

To Grodno (όπως κι το Brest) άνηκε στην Πολωνία μέχρι το 39, που μπήκαν οι Ρώσοι (Σοβιετικοί μετά το Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο μη Επίθεσης ή ποιο απλά Σύμφωνο Μολότωφ – Ρίμπεντροπ ). Στις 18 Μαρτίου του 1921, μετά το σύμφωνο της Ρίγας, το Grodno, εντάσσεται στην Πολώνια (ξανά μετά από πολλά χρόνια) κι ξεκινάει η ανάπτυξή της. Ανοίγουν 3 ζυθοποιίες, σχολεία, εργοστάσια ποδηλάτων/μοτοσυκλετών μάρκας Niemen αλλά κι εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας.

Δυστυχώς όλα τα καλά τελείωσαν στις 20 Σεπτέμβρη του 39, όταν ο Κόκκινος Στρατός έφτασε έξω από την πόλη, ο στρατός ήταν αδύνατος να προστατέψει την πόλη (πολεμώντας παράλληλα σε 2 μέτωπα δε είναι κι ότι ποιο εύκολο), κι το βράδυ τις 21 Σεπτέμβρη η πόλη έπεσε στα χέρια των Σοβιετικών. Το μίσος του Κόκκινου στρατού ήταν τόσο μεγάλο που την ίδια μέρα εκτέλεσαν 300 άτομα (μεταξύ τους κι πολλά παιδιά) στο δάσος Psia Górka.

Μέχρι το 41 το Grodno αποτελούσε πόλη της Σοβιετικής Λευκορωσίας, οπού μετά την επιχείριση Μπαρμπαρόσα το Grodno έπεσε στη Ναζιστική Γερμανία. Μιας κι το 47% του πληθυσμού ήταν Εβραίοι, η δημιουργία των γκέτο δε άργησε. Μέσα σε λίγο καιρό σκότωσαν ή μετάφεραν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης Auschwitz-Birkenau κι Treblinka, κι το 43 περηφανευόταν ότι η πόλη έγινε judenrein, δηλαδή ελεύθερο απο Εβραίους.
Μετά την συνδιάσκεψη της Γιάλτας, κι με την συνθήκη Curzon, το Grodno έπρεπε να μπει στο χάρτη της Πολωνίας, αλλά δυστυχώς έπεσε στα χώρια της ΕΣΣΔ κι μετά στην Λευκορωσία.

Η άφιξη έγινε μια χαρά, κι άμεσα πήγα στο γκισέ να πάρω το εισιτήριο για τo Białystok. Βάση τις πληροφορίες των ‘φίλων του αδερφού μου’, το εισιτήριο θα κόστιζε γύρω στα 7000 ρούβλια. Λέω οκ, θα μου μείνουν κι λίγα για ψώνια. Πάω στο γκισέ, με σπαστά ρωσικά κι με ελάχιστα αγγλικά της υπάλληλου μου είπε ότι κάνει 60000 ρούβλια, μιας κι είναι τρένο international. Έλα που έχω μόνο 50000 ρούβλια στο πορτοφόλι μου. Την ρωτάω:
- крэдытная карта (Credit Card? )
- няма! (No!)

Exchange δε είχε στο σταθμό, τα ΑΤΜ του χαλασμένα, κι γω μες τα νευρά να ρίχνω χριστό πανάγιες στο αδερφό μου. Τι να κάνω, πείρα την τσάντα μου κι πήγα προς την πόλη, είχα 4 ώρες μέχρι να έρθει το τρένο. Μιας κι δε ήξερα ποιο λεωφορείο να πάρω, πείρα τον κεντρικό δρόμο E. Ažeški/вул. Э. Ажэшкі.

Στο δρόμο βρήκα αρκετά ενδιαφέρωντα μνημεία, με καλύτερο την Μητρόπολη της Παναγίας της Προστάτιδας (Свято-Покровский кафедральный собор /Sviata -Pakroŭski kafiedraĺny sabor)για να φτάσουμε στην κέντρικη πλατεία, στο δημαρχείο με το κλασικό άγαλμα του Λενιν. βλέποντας που ποντάρει το δάκτυλό του, εκεί βρήκα το ΑΤΜ (βλέπετε, τα είχε προνοήσει όλα ο κομουνισμός, μέχρι κι το σύντροφο Βλαντίμιρ Ιλίτς Ουλιάνοφ να μας ποντάρει το κακό καπιταλισμό).

Με το που έβγαλα τα λεφτά, άρχισα τη επιστροφή προς το σταθμό μέσω του υπέροχου πάρκου αλλά κι του μνημείου των πεσόντων στρατιωτών του κόκκινου στρατού. Ένα επείσης όμορφο πράγμα που είδα στο Grodno, ήταν τα υπέροχα μπρούτζινα αγαλματίδια που υπήρχαν στο δρόμο.
Αγορά εισιτηρίου κι με τα υπόλοιπα ρούβλια, πήγαν για %Shopping% therapy. Στο δίπλα σουπερ μάρκετ γίνανε τα ποιο σημαντικά ψώνια: 2 πακετάκια Camel, ένα λίτρο βότκα, 7 λίτρα μπύρας, διάφορα περίεργα πατατάκια κι μου μείναν κάμποσα χιλιάρικα ακόμα.

Ο έλεγχος διαβατηρίων θα γινόταν στο σταθμό, κι μετά θα περίμενες στο θάλαμο μέχρι να έρθει το τρένο. Περιμένοντας στην είσοδο, για τον έλεγχο των διαβατηρίων παρατήρησα πως είμαι ο μόνος τουρίστας στο υπέροχο τρένο αυτό. Κάθε λογή γιαγιά (μπαμπουσκα), παππού, νέου που επαγγελώντε «λαθρέμπορες» μπορούσες να βρεις εκεί (υπήρχαν μερικές εξαιρέσεις).

Ανοίγει η πόρτα, περνάμε χαλαρά τον έλεγχο, μέχρι κι γω με το περίεργο διαβατήριο, κι στην άλλη πύλη υπάρχει duty free με τσιγάρα κι αλκοόλ μόνο, κι 2 φαντάρους να μοιράζουν ενημερωτικό υλικό για το πως να ζητήσεις άσυλο στην Λευκορωσία (ότι να ναι).

Η αναμονή ήταν ευχάριστη, προσπαθώντας να καταλάβω, πως οι αθεόφοβοι, που αγόρασαν 10 κούτες τσιγάρα (σημείωση, στην ΕΕ μπορείς να φέρεις μόνο 2 πακέτα τσιγάρα) κι τα πακέταραν σε σακούλες. Κατά τις 11 έφτασε το τρένο από την Πολώνια στο σταθμό, κι όλος ο κόσμος μαζεύτηκε στην πύλη. Πήγα κι γω μαζί τους, κάτι παραπάνω θα ξέρανε. Μόλις οι φαντάροι ανοίγουν την πόρτα, έγινε το έλα να δεις. Η μάνα να χάνει το παιδί κι το παιδί την μάνα. Τρέχαν όλοι προς το τρένο, κι εγώ από πίσω. Μπήκαμε στο βαγόνι, βρήκα μια θέση, έκατσα, κι εκεί είδα όλο το μεγαλείο. Ο κάθε Λευκορώσος είχε μαζί του από μια πένσα, ένα κατσαβίδι κι ένα καθαρό t shirt. Μέσα σε 5 λεπτά, οι αθεόφοβοι ξεβίδωσαν όλο το βαγόνι κι έκρυβαν όπου μπορούσαν τα πακέτα τσιγάρα. Ξεβιδώνανε περβάζια, λάμπες, την λεκάνη της τουαλέτας γενικά όπου μπορούσαν. Σε μια στιγμή, μια ξανθιά Λευκορωσίδα, με ρώτησε αν μπορώ να σηκωθώ για λίγο, λέω ΟΚ, κι εκείνη κλοτσάει το κάθισμα μου. Εκείνη την στιγμή, το κάθισμα ανοίγει, λες κι ήταν από οριγκάμι, σε 5 κομμάτια κι εκεί κρύψανε άλλες κούτες. Ο λόγος που το κάνανε αυτό? Το ένα πακέτο τσιγάρα στην Λευκορωσία κάνει 1 ζλότυ (0,25 λεπτά) κι στην πολώνια το φθηνότερο 15 με 12 ζλότυ (4 με 3 ευρώ), άρα ο λαθρέμπορας αν θα πουλήσει το ένα πακετάκι 7 ζλότυ, κερδισμένος βγαίνει.

Το τρένο αναχωρεί για από το σταθμό, κι σε λίγο περνάμε το ποτάμι Νιέμεν, κι γεωγραφικά μπήκαμε στην Πολωνία. Εκεί είδα το άλλο κουλό. Οι Λευκορώσοι άνοιγαν τα παράθυρα κι πετάγανε τα πακέτα τσιγάρα, κι οι Πολώνοι βγαίναν από το δάσος κι τα μαζεύανε.
Μετά από κάνα 10λεπτό, μη μπορώντας να κοιμηθώ από το σοκ, φτάσαμε στην Kuznica, στο πρώτο σταθμό στην πολώνια, στο οποίο μπαίνουν οι συνοροφυλακες μαζί με τους τελωνειακούς.
Ό έλεγχος κράτησε λίγο παραπάνω, λόγο του ελέγχου της schengen visa κι των $/? που πρέπει να έχει ο κάθε Λευκορώσος για την κάθε μέρα που θα μείνει στην ΕΕ. Η συμπεριφορά των στρατιωτών προς τους Λευκορώσους κι τους Πολωνούς που είχαν από 5 σφραγίδες εισόδου/εξόδου στην Πολώνια/Λευκορωσία, ήταν η χειρότερη, μιας κι ξέραν ότι ήταν λαθρέμποροι. Στο δικό μου διαβατήριο, ο στρατιώτης με καλώς όρισε στα ελληνικά, με βοήθησε να κατεβάσω, στα αλήθεια βαρυ σάκο, κι ούτε καν ήθελε να ανοίξει το σάκο να ελέγξει τη έχω μέσα.

Μόλις τελείωσε ο έλεγχος, μας κατέβασαν από το βαγόνι, κι μας βάλανε να περιμένουμε. Εκείνη την στιγμή μπήκαν οι τελωνειακοί κι ξανάκανε φίλο κι φτερό όλο το τρένο, βρίσκοντας το 90% των τσιγάρων. Μόλις ο μηχανοδηγός πείρε το ΟΚ, μας έκανε νόημα να ανέβουμε στο τρένο. Τα μούτρα των ποιον πολλών Λευκορώσων ήταν χάλια, άλλα μερικοί με ένα χαμόγελο μπανάνα επειδή βρήκαν μερικές κούτες τους άγγιχτες. Με αυτά κι με άλλα φτάσαμε στο Białystok κι στο τέλος αυτής της υπέροχης εκδρομής

.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 9
• 10
• 11
• 12
• 13

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 11 of 13

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[ThanasisU2]

Visa stuff

Κι φτάνει έτσι ο Απρίλιος, 2 βδομάδες πριν το Πάσχα κι εγώ να ψάχνομαι πως να βγάλω την βίζα. Στην Πολώνια υπάρχει πρεσβεία κι προξενεία της Λευκορωσίας αλλά μόνο σε Βαρσοβία, Gdańsk & Białystok αλλά στην Κρακοβία, γιοκ. Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να χάσω δύο μέρες, κάμποσα λεφτά για τα ταξίδια κι 2 διανυκτερεύσεις, για να μπορέσω να είμαι πρωί πρωί απέξω από την Πρεσβεία. Πάλι καλά, υπάρχουν κι τα τουριστικά πρακτορεία που θα κάνουν την δουλεία για σένα. Ένα πολλή καλό είναι το TB Alces στην Κρακοβία, που με μόνο 15 ευρώ γινόταν ο μεσάζοντας για την δημιουργία της βίζας, της ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗΣ ασφάλισης (μιας κι χωρίς αυτήν, δε θα σε άφηναν να μπεις στην χώρα, κι καλός) αλλά κι να σε βοηθήσουν στην συμπλήρωση του application (μιας κι είχα προβλήματα, λόγο κάτοχος Πολωνικού διαβατηρίου με ελληνική ιθαγένεια). Invitation letter ή voucher δε χρειάζεσαι για να επισκεφτείς την Λευκορωσία (για Private visa), χρειάζεται μόνο να δώσεις μόνο την διεύθυνση σε αυτόν/η που θα μείνεις (πράγμα που ποτέ δε το κοιτάνε, ξέρω φίλους που ανοίγουν το Google maps κι βάζουν στην τύχη διευθύνσεις).
Κατάθεση χαρτιών, κι αναμονή για την απόφαση, κι εκεί γίνεται το μοιραίο. 11 Απριλίου, γίνεται η τρομοκρατική επίθεση στο σταθμό του Μετρό Oktyabrskaya (Октябрьская) στο Μινσκ, με 14 νεκρούς κι πάνω απο 200 τραυματίες . Εκεί λέω, πάει, η αίτηση μου για βίζα θα φάει άκυρο, κι περίμενα με αγωνιά το τηλεφώνημα από το πρακτορείο.
14 Απριλίου κι το τηλέφωνο χτυπά πρωί πρωί, κι με όλο χαρά η υπάλληλος με ενημερώνει ότι η βίζα μου είναι έτοιμη για παραλαβή!

 

[makisg]

αντε με το καλό,ξεκίνα για να σε ακολουθήσουμε.

 

[ThanasisU2]

Vltava 407

Με την βίζα στο χέρι, ανυπομονούσα να έρθει η μέρα για να φύγω για το Μινσκ. Μιας κι τα οικονομικά δε ήταν καλά κι δε βόλευαν οι ώρες να πάω με σπαστά τρένα, έπρεπε να πάω σε ένα από τα πολλά τρένα που συνδέουν την Βαρσοβία με την Μόσχα/Αγία Πετρούπολη. Αυτό που επέλεξα ήταν το τσέχικο τρένο Vltava που ξεκινάει από την Πράγα κι φτάνει μέχρι την Μόσχα. Δυστυχώς σε όλα τα τρένα που συνδέουν την την δυτική Ευρώπη με την Μόσχα, πρέπει να αγοράσεις κι κουκέτα, μιας κι δε πουλάνε θέσεις σε αεροπορικού τύπου καρέκλες, πράγμα που η τιμή ψιλό τσιμπάει (30-40 ευρώ Warsaw – Minsk).


Τρίτη βράδυ (17/5), κάνοντας κοπάνα από την τελευταία ώρα στο πανεπιστήμιο, έτσι ώστε να προλάβω να φτιάξω την τσάντα με τα απαραίτητα πράγματα, αλλά κι να πιω μερικές μπύρες (έπρεπε να τιμήσω τα Juwenalia, έστω κι λίγο ) κι μετά για ύπνο μιας κι είχαμε 7 το πρωί τρένο για Βαρσοβία.


Τετάρτη 18/5
Όλο χαρά ξυπνάω πρωί πρωί για να πάω στο σιδηροδρομικό σταθμό της Κρακοβίας, για να πάρω το τρενάκι για Βαρσοβία. Καφές, σάντουιτς στο ένα χέρι κι στο άλλο κι στο άλλο ο ταξιδιώτικος οδηγός για την Λευκορωσία του National Geographic.
Μετά από 3 ½ ώρες ταξίδι φτάσαμε επιτέλους στην Δυτική Βαρσοβία (Warszawa Wschodnia) όπου με περίμενε το τρένο, το οποίο θα με ταξίδευε στην υπέροχη χώρα του Σασα Λουκασένκο.


Στην είσοδο του τρένου περίμενε υπομονετικά η εισπράκτορας για να ελέγξει τα εισιτήρια, κι να σε καθοδηγήσει στην καμπίνα. Η καμπίνα? Μακράν από τις καλύτερες που είχα δει. Πεντακάθαρη, με νεροχύτη, ηλεκτρική τσαγιέρα κι με πολλή άνετα κρεβάτια.
Το τρένο αναχώρησε ακριβώς στις 1207 με επόμενο σταθμό την Πολώνικη πόλη Terespol, λίγο πριν τα σύνορα.

 

[ΕΡΣΗ]

Αντε να δουμε τι θα μας πεις για τον Σασα Λουκασένκο και την πολιτεια του!

 

[ThanasisU2]

Vodka κι πρασινή γραμμή. Γίνεται? Γίνεται!

Η Πολωνικός συνοριακός έλεγχος έγινε γρήγορα κι απλά, κι τότε το τρένο ξεκίνησε σιγά σιγά την διαδρομή προς την (παλιά Πολωνική κι τώρα Λευκορωσική) πόλη Brest (Брест), περνώντας πάνω από το ποτάμι Bug, το οποίο χωρίζει την Ευρωπαϊκή Ένωση με την Κοινοπολιτεία Ανεξάρτητων Κρατών. Με την είσοδο μας στο Μπρεστ, κι τον έλεγχο ξεκίνησαν όλα τα πανηγύρια. Στο κάθε βαγόνι μπαίνουν 3 άτομα, ένας τελωνειακός, ένας στρατιωτικός κι μια υπάλληλος ιατρικής ασφάλειας. Η εισπράκτορας μοίρασε τις immigration cards για συμπλήρωση, για το που πάμε, ποιος ο λόγος κι τις λοιπές μπούρδες. Πρώτα με επισκέφτηκε η υπάλληλος της ασφάλειας να με ρωτήσει αν έχω ασφάλεια (κλασικά μιλάνε ΜΟΝΟ Ρωσικά κι καμιά άλλη γλώσσα). Της δείχνω την κάρτα ασφάλειας μου, κι μετά από 5 λεπτά είδε ότι τα είχα όλα καλά, με άφησε να πάει στη δίπλα καμπίνα. Ο τελωνειακός με ρώτησε μόνο:

где? (δηλαδή που),

του απάντησα: Минск κι με νόημα μου είπε να ανοίξω την τσάντα. Έψαξε, έψαξε να βρει κάτι για να μου την πει, δε βρήκε τίποτα, πακέταρε τα πράγματα κι με άφησε ήσυχο. Όταν όμως ήρθε ο συνοριοφυλακας, εκεί ξεκίνησαν τα πανηγύρια. Βλέπει πολωνικό διαβατήριο, visa ok αλλά ελληνικό ονοματεπώνυμο, κι κάτι δε του πήγαινε καλά. Με νόημα μου κάνει να έρθω μαζί του. Εγώ να έχω πεθάνει από το φόβο μου, τον ακολουθώ από πίσω. Μπαίνουμε μέσα στο φυλάκιο, κι μου λέει να περιμένω έξω. Λέω αμάν, πάει δε υπάρχει περίπτωση να μπω. Από τα νευρά μου, ζητάω από τον στρατιώτη δίπλα μου ένα τσιγάρο (ναι το ξέρω το έχω κόψει εδώ κι κάτι χρόνια, αλλά εκείνη την στιγμή ήταν το μόνο που μπορούσε να με ησυχάσει), κι περίμενα.

Μετά από 10 λεπτά μου λέει να μπώ στο γραφείο του.
Куда ты идешь? (που πας?)
Του απαντώ ευγενικά Μινσκ, Багдановіч 43.
Κι μετά ξεκίνησε κάτι απανωτά στα ρωσικά, κι του απάνταγα, 4nie gavarit paruski, nie panimaju (δε ομιλώ Ρωσικά, δε σας καταλαβαίνω). Με λίγα λόγια μέσα σε 10 λεπτά του είπα όλη την ιστορία της ζώης μου σε ελληνικά, πολωνικά, ιταλικά, αγγλικά κι ότι άλλη γλώσσα ήξερα, μπας κι καταλάβει, άλλα μόλις είδα το εμφανές τικ στο μάτι κατάλαβα τι ήθελε ο μπαγάσας. Μου δίνει το διαβατήριο κι εγώ του το ξαναδίνω με ένα χαρτονόμισμα των 5$, κι ο φύλακας απέκτησε ένα χαμόγελο από το ένα αυτί στο άλλο, ανοίγει το συρτάρι του, βγάζει ένα μπουκάλι βότκα (σπιτικιά πρέπει να ήταν) κι 2 ποτηράκια. Όταν άρχισα να τα χάνω (από το αλκοόλ), ο φύλακας μου σφράγισε το διαβατήριο, κι με το στρατιωτικό τζιπ με πήγε στο τρένο για να συνεχίσουμε στο επόμενο σταθμό ο οποίος ήταν ο Brest International.



Με το που φτάσαμε πλάκωσαν μέσα μπόλικες νεαρές κοπέλες που για μερικά δολάρια μπορούσαν να σου κρατήσουν "συντροφιά" για τις επόμενες δύο ώρες που θα ξαναπάμε στο Brest Passazhirsky ή μπορούσες να αγοράσεις υπέροχα σπιτικά Sandwich, μαζί με μπύρα, βότκα ή κι με το διάσημο kefir.


Σε εκείνη την στάση, άρχισαν να αποσπάνε τα βαγόνια, κι το κάθε βαγόνι το έπαιρνε μια μηχανή για να τα πάει στο hangar. Ο λόγος? Όχι δε χάλασαν τα βαγόνια, απλά πρέπει να αλλάξουμε τις ρόδες στα βαγόνια, μιας κι αναχωρούμε από την Ευρώπη κι τις σιδηροδρομικές γραμμές κανονικού εύρους (απόσταση των δύο σιδηροτροχιών είναι 1.435 mm) κι πάμε στις ρωσικές οι οποίες είναι 1524mm.


Το κάθε βαγόνι πάει δίπλα σε 4 ισχυρούς γρύλους, κι σηκώνουν το βαγόνι σε ύψος τουλάχιστον 4 μέτρα, κι με ένα απλή λαβίδα αφαιρούν τις ρόδες κι ένας γρύλος τις μαζεύει από όλα τα βαγόνια της γραμμής για να φέρει τις επόμενες ρόδες. Η τελετουργία κρατάει γύρω στις 2 ώρες για όλα τα βαγόνια, κι η κινηματογράφηση ναι μεν επιτρέπετε, ανάλογα σε ποιον υπάλληλο θα πέσεις πάντα.


Μετά την αλλαγή όλων των βαγονιών, μαζέψανε όλα τα βαγόνια κι πήγαμε στο Brest Central οπού εκεί είχαμε γύρω στα 40 λεπτά ελευθέρα να κατεβούμε κι να δούμε αυτόν το υπέροχο σταθμό. Ο σταθμός του τρένου χτίστηκε το 1886 την εποχή του τσάρου Αλεξάντερ ΙΙΙ, σε στυλ νεογοτθικό. Κατά την διάρκεια του Ι Παγκοσμίου Πολέμου ο Ρώσικος στρατός το διέλυσε, κι το 1920 όταν το Μπρεστ ήρθε στην κατοχή των Πολωνών, ξεκίνησαν την ανακαίνιση μέχρι το 1930. Δυστυχώς ξέσπασε ο ΙΙ Παγκόσμιος πόλεμος, κι το Μπρεστ μαζί με τον σταθμό του, ήρθαν στην κατοχή της Σοβιετικής Ένωσης, κι της Σταλινιστικής Αρχιτεκτονικής. Προστέθηκαν άπειρα αγάλματα με θέμα των Κόκκινο στρατό, τον κομουνισμό αλλά κι τα κλασικά κόκκινα αστέρια. Το 2000 ο σταθμός πέρασε μια από τις μεγαλύτερες ανακαινίσεις του, αλλά τα «κουσούρια» του κομουνισμού κοσμούν ακόμα τον σταθμό.



Επιστροφή στις κουκέτες μας, για το τελευταίο σταθμό μας, το Μινσκ. Μετά από 3 ώρες ύπνου, φτάναμε σιγά σιγά στο Minsk Passazhirsky.
Η γλυκύτατη Anna ήταν είδη εκεί και με περίμενε. Αγγελίες, φιλιά, χαρά κι δε συμμαζεύεται. Επιτόπου με παίρνει κι πάμε στο σπίτι της, με το μετρό. Δε με αφήνει να κάνω συνάλλαγμα, λέγοντας μου να περιμένω ακόμα.
Στο σπίτι της, γνώρισα κι την υπέροχη συγκάτοικο της Αλεξάντρα.



Καθόντας κι πίνοντας τσάι, η Άννα μου εξήγησε γιατί δε ήθελε να κάνω Exchange στο σταθμό. Ναι μεν όπου κι να κάνεις συνάλλαγμα στην Λευκορωσία την ίδια τιμή θα πάρεις, αλλά η ιστορία είναι λίγο πονεμένη. Πριν φύγω για το Μινσκ, βλέποντας την σελίδα της τράπεζας της Λευκορωσίας, το ένα $ το έδινε 2500 ρούβλια Λευκορωσίας ( μια βδομάδα πριν το ταξίδι μου) κι σήμερα (δλδ 18/5) το 1 $ είχε 4500 ρούβλια!!!! Οκ θα μου πείτε, γιατί δε έκανες συνάλλαγμα εκεί. Τώρα αποκτάει ζουμί η υπόθεση. Η Λευκορωσία έπεσε σε πληθωρισμό κι το 1 $ η τράπεζα το δίνει προς 10000 ΡΟΥΒΛΙΑ! Μιας κι όλα εκεί εξαρτώνται από το $, έτσι κι το ενοίκιο η Άννα έπρεπε να το πληρώσει σε $, κι μου πρότεινε να μου δώσει 7000 ρούβλια προς 1 $. Της αρνήθηκα, μιας κι το θεώρησα προσβολή να με φιλοξενεί, να με βοηθάει σε διάφορες περιπτώσεις κι να με πληρώνει από πάνω. Για αυτό της έδωσα με ισοτιμία 1 προς 4500 ρούβλια, κι σε μερικά λεπτά γέμισα με 450000 ρούβλια το πορτοφόλι. Για αυτό αν ποτέ θα πάτε Λευκορωσία, κι έχετε κάποιον γνωστό, ψάξτε να βρείτε κάποιο στην «μαύρη αγορά» για να σας δώσει πολλή καλύτερη τιμή από ότι η τράπεζα.
Αυτά, για την πρώτη μέρα στην Λευκορωσία, ύπνος για να μαζέψουμε ενέργεια για την επόμενη μέρα.

 

[mfish]

βολτα με το τζιπ, αλλαγη τροχων στο τρενο, σταση για να δειτε σταθμο...ολοκληρο τουρ αυτη η διαδρομη....! μαλλον αξιζε το κοπο!

 

[ΕΡΣΗ]

Εντυπωσιακη αφηγηση. Περιμενω ιστορια απο μια απο τις πιο απομονωμενες χωρες της Ευρωπης. Εχει τεραστιο ενδιαφερον.

 

[ThanasisU2]

βολτα με το τζιπ, αλλαγη τροχων στο τρενο, σταση για να δειτε σταθμο...ολοκληρο τουρ αυτη η διαδρομη....! μαλλον αξιζε το κοπο!

ναι ναι, αλλά δε είναι για άτομα που δε έχει γερά νευρά ή δε ξέρει ελάχιστα ρωσικά για να μιλήσει.

κι αυτό είναι ακόμα είναι αρχή

έχουμε KGB μέσα κι "παράνομο" ταξίδι στην συνέχεια

 

[ThanasisU2]

Εντυπωσιακη αφηγηση. Περιμενω ιστορια απο μια απο τις πιο απομονωμενες χωρες της Ευρωπης. Εχει τεραστιο ενδιαφερον.

κι είναι κρίμα, η χώρα είναι απλά υπέροχη απλά δε βοήθαει στο τουρισμό της, καθολού αγγλικά ακόμα κι σε μουσεία

μπορεί να θέλουν να γίνουν Ρωσία, αλλά οι χαρακτήρες των ανθρώπων είναι έξω καρδία. αυτό φτάνει να το δει κανείς κι στο couch surfing οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να σου στείλουν την διεύθυνση τους για να φτιάξεις την βίζα

 

[Glosoli]

Βασικά είναι τέλεια που οι ιστορίες σου είναι κάπως interactive με τις φωτογραφίες που βάζεις ως link...και εγώ ακολουθώ πιστά!!!

 

[ThanasisU2]

σε ευχαριστώ glosoli, προσπαθώ πάντα να κάνω ότι καλύτερο μπορώ