Despinna
Member
- Μηνύματα
- 174
- Likes
- 163
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού, Ινδία, Αργεντινή,
Περιεχόμενα
Mέρος Β (Γάνδη)….
Η ρυθμική κίνηση του τρένου είχε αρχίσει να με νανουρίζει ευχάριστα, ενώ εικόνες τις βελγικής υπαίθρου περνούσαν από το παράθυρο, - επίπεδες εκτάσεις, πολύ πράσινο, μικρά «παραμυθένια» σπιτάκια με τριγωνικές στέγες, πού και πού άλογα (ναι, εκείνα τα βελγικά, δωρικά, στιβαρά άλογα, να ατενίζουν το τρένο από τα βοσκοτόπια….). Από αυτό το ευχάριστο «ονειροπόλημά» με διέκοψε ξαφνικά ο ελεγκτής του τρένου (ήταν πρώτη φορά που συναντούσαμε κατά την παραμονή μας ελεγκτή). Ατάραχη και μάλλον ενοχλημένη (ε, μα, δεν διακόπτει έτσι εύκολα τα ταξίδια του νου, και μάλιστα ένας άγνωστος!), του έδωσα την κάρτα διαδρομών που είχαμε αγοράσει στον κεντρικό σταθμό του Midi, και επέστρεψα στο ταξίδι του παραθύρου. Ωστόσο, όπως διαπίστωσα μάλλον ενοχλημένη μετά από ένα λεπτό, ο ελεγκτής, αντί να φύγει το γρηγορότερο ήταν ακόμα εκεί, πάνω απ’ το κεφάλι μας, και μας κοιτούσε προβληματισμένος, δείχνοντάς μας την κάρτα και λέγοντάς μας κάτι στα φλαμανδικά. Μετά από έναν μικρό φλαμανδικό μονόλογο, όπου εμείς κοιτούσαμε με ύφος «tabula rasa» μία τον ελεγκτή, και μία την κάρτα μας, ξεκινήσαμε μια προσπάθεια συνεννόησης. Κάτι από νοήματα, κάτι από σπαστά γαλλικά (από τη μεριά μας) και σπαστά αγγλικά (από τη μεριά του), καταλάβαμε επιτέλους ότι εμείς έπρεπε κάθε φορά που μπαίνουμε στο τραίνο να συμπληρώνουμε πάνω στην κάρτα ανά σειρά την ώρα, το τρένο και τη διαδρομή, και έτσι όταν έρχεται ο ελεγκτής να βρίσκει έτοιμη την εγγραφή μας και να υπσκογράφει (η κάρτα ίσχυε για 10 διαδρομές νομίζω, για δύο άτομα). Για να μας το κάνει κατανοητό, έγραψε αυτός το τρένο, τη διαδρομή και την ώρα εκείνης της διαδρομής, μας έδειξε τους εαυτούς μας (ότι αυτό το κάνουμε κανονικά εμείς) και υπέγραψε την διαδρομή. Περιττό να πω ότι εμείς καθ ολη τη συντομη τριήμερη παραμονη μας στη χώρα είχαμε χρησιμοποιήσει τρένα χωρίς ποτέ να το κάνουμε αυτό, -ενώ την επομένη θα αποχωρoύσαμε για Βρυξέλλες με βραδυνή πτήση για Αθήνα. Ευτυχώς, ο φλαμανδός ελεκγτής μας κοίταζε φιλικά (η απορία μας πρέπει να ήταν έκδηλη) και ο άνθρωπος καλοπροαίρετος (δεν μπήκε καν στη διαδικασία να μας απειλήσει με πρόστιμο, ή κάτι παρεμφερές). Αφού μας ξαναέδειξε ότι πρέπει να συμπληρώνουμε τις διαδρομές (εμ, έτσι δουλεύει το σύστημα, αλλά έλα που το μαθαίνεις συνήθως όταν οι μέρες έχουν περάσει και ετοιμάζεσαι για αναχώρηση) και εμείς τον διαβεβαιώσαμε με το καλύτερο χαμόγελό μας, ότι, ναι, το καταλάβαμε, και τον ευχαριστούμε για την υπόδειξή του, μας χαιρέτησε φιλικά και προχώρησε προς τους επόμενους επιβάτες...Εν τω μεταξύ το τρένο κόντευε να φθάσει στον προορισμό μας και αρχίσαμε πάλι τη γνωστή μας πια διαδικασία του κρεμμυδιού (ζακέτα, παλτό, κασκόλ, σκούφο, γάντια, -όχι πάντα με την ίδια σειρά).
Η αποβίβαση στον σταθμό της Γάνδης μας οδηγησε σε ενα υπόγειο σταθμό. Εκεί μπερδευτήκαμε λίγο σχετικά με το πιο τραμ να πάρουμε, - αφού συσκεφθήκαμε με τον εαυτό μας και με τους λιγοστούς φλαμανδούς που στέκονταν στην αποβάθρα (ουσιαστικά ο διαθέσιμος χρόνος μας ήταν μάξιμουμ 4-5 ώρες προκειμένου να προλάβουμε το νυχτερινό τρένο των 10.30 που θα μας πήγαινε πισω στην Μπριζ, οπότε το επίκεντρο της αναζήτησής μας ήταν το ιστορικό κέντρο της πόλης) επιβιβαστήκαμε και ετοιμαστήκαμε για τη νέα μας περιπλάνηση. Με την πρώτη ματιά (και καθότι το τραμ που πήραμε απο τον σταθμό δεν σε πάει ακριβώς στο κέντρο της παλαιάς πόλης) η Γάνδη παρουσιάστηκε μπροστά μας σαν μια μεγάλη, όμορφη πόλη, με πολλά ποτάμια και γέφυρες, επίσης πολλά ποδήλατα!, χωρίς ωστόσο να εντοπίζω τη μεσαιωνική γοητεία που τόσο αγάπησα στην Μπρυζ. Συμβουλευόμενοι πάντα το χάρτη (δυνατό σημείο της παρέας μου, καθότι εγώ με τους χάρτες δεν τα πάω καλά, άσε που εχω μοιάσει στην αγαπημένη μου σκυλίτσα, - τι κι αν έχω κάνει πρόγραμμα, αν αποσπάσει την προσοχή μου κάτι που μου αρέσει, αν κάτι "ερεθίσει" τις αισθήσεις μου, ξεχνάω τα πάντα και πάω..."ντουγρού"-), κατεβήκαμε σε ένα κεντρικό σημείο της πόλης (κοντά σε μια όμορφη γέφυρα) απ όπου θα πέρναμε τον κεντρικό πεζόδρομο που θα μας οδηγούσε στην καρδιά της "παλαιάς πόλης". Με κάποιες παρεμβολές-μικροκαθυστερήσεις από τη μεριά μου (μα δεν γίνεται να μη δούμε τη γέφυρα από εδώ, μα δες πως αντανακλώνται τα κλαδιά των δέντρων στο ποτάμι, μα τι ωραίο κτίριο είναι εκείνο, μα τι κούκλος ειναι αυτός ο τεράααααααστιος σκύλος στο απέναντι πεζοδρόμιο - απλά δεν γίνεται να μην τον χαιδέψω και να μη ρωτήσω τί σκύλος είναι -τελικά ήταν βελγικό τσομπανόσκυλο, και γίναμε αμέσως φίλοι), εντοπίσαμε τον πεζόδρομο που θα μας οδηγούσε στο ιστορικό κέντρο.
Στην αρχή ομολογώ πως ψιλοαπογοητεύθηκα. Βρισκόμασταν σε ένα πεζόδρομο, παρόμοιο με αυτό που θα αποκαλούσαμε Αθηναική "Ερμού" (στο πιο καθαρό, στο πιο κομψό, και με πολύ πιο όμορφα κτίρια, αλλά δεν έπαυε να είναι ένας "κλασικός" εμπορικός δρόμος με τις "απαραίτητες" αλυσίδες (τύπου zara, H&M, κ.α. αντίστοιχες τοπικές τους). Ωστόσο, πλησιάζοντας προς το ιστορικό κέντρο, η πόλη άρχισε να παίρνει χρώμα και παρά τα κατασκευαστικά έργα στη μεγάλη στρογγυλή πλατεία, αρχίσαμε να πιάνουμε τον παλμό της πόλης, το ιδιαίτερο "ταμπεραμέντο" της. Οταν μάλιστα αντικρίσαμε τα κανάλια, και στις όχθες τους τα μεσαιωνικά κτίρια να αντανακλούν την ιστορία και τα μυστικά τους στα ήρεμα νερά, με μια "αθόρυβα" επιβλητική μεγαλοπρέπεια αιώνων, τότε....τότε εμένα τουλάχιστον μου κόπηκε η ανάσα από την ομορφιά! Ο περίπατος κατά μήκος των καναλιών είναι μια πολύ όμορφη εμπειρία, - ακόμη και με κρύο, και με αυτό το βελγικό ψιλόβροχο που όμως το νιώθεις σαν υγρασία, ως το μεδούλι (εκείνες τις μέρες εγώ κατάλαβα πώς είναι να υποφέρει κανείς από ρευματικά!
Kανάλια και Μεσαιωνικές συνοικίες καθιστούν τον περίπατο στους δρόμους της Γάνδης ιδιαίτερα γραφικό, το βλέμμα "ρουφάει" άπληστα ομορφιά και οι αιώνες μοιάζουν να έχουν συμφιλιώσει τις διαφορές τους σε αυτόν τον ιδιαίτερο τόπο. Ο τουριστικός οδηγός που είχαμε μαζί μας έγγραφε κάπου πως το ιστορικό κέντρο της Γάνδης αποτελεί ένα "ανοιχτό μουσείο της μεσαιωνικής αρχιτεκτονικής", -και είναι αλήθεια. Πρόκειται όμως για ένα "ζωντανό' μουσείο, καθώς τα κτίρια, τα κανάλια, τα βαρκάκια στα κανάλια, τα όμορφα καφέ στις όχθες των καναλιών, όλα, μοιάζουν μεν βγαλμένα από αιώνες περασμένους όμως αποπνέουν ζωή, -κουβαλούν μεν τη γοητεία του παρελθόντος όχι όμως σαν "βάρος", αλλά "ανάλαφρα", μυστηριακά, σαν στολίδι.. Το "μεσαιωνικό" λιμάνι, το Graslei με τα αναπαλαιωμένα κτίρια-αποθήκες να καθρεφτίζονται στα νερά των καναλιών συνθέτει εικόνες απέραντης ομορφιάς, ενώ καθ'ολη τη διαδρομή μεσαιωνικά κτίρια συναγωνίζονται θαρρείς το ένα το άλλο ποιο θα πρωτοτραβήξει το βλέμμα του γοητευμένου ταξιδιώτη, καθένα με τη δική του ιστορία, -και όλα μαζί συνθέτοντας την ιστορία -και την ιδιαίτερη φυσιογνωμία- της όμορφης πόλης. Καθένα από αυτά διαθέτει μια ιδιαίτερη γοητεία και δεν είναι λίγα εκείνα που θα μπορούσαν να "καυχηθούν" ότι αναφέρονται στους τουριστικούς οδηγούς της πολης για ένα ή περισσότερα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, - ωστόσο, μεσα στο ψιλόβροχο της βραδυάς και στην ιδιαίτερη αύρα που φέρνει το σούρουπο, αφήσαμε στην τσάντα λεπτομέρειες και οδηγούς, απολαμβάνοντας απλά τη μαγεία της στιγμής, ακολουθώντας τα ίδια μας τα βήματα στην ηδονή μιας περιπλάνησης εκτός χρόνου, όπου ο προορισμός δεν έχει τελικά καμία σημασία και είναι η ίδια η περιπλάνηση, το κάθε βήμα, που μας κάνει "πλουσιότερους", που κάνει τη ζωή μας πιο "μεγάλη" (επί της ουσίας τουλάχιστον).
Χτισμένη πάνω στο νερό, η παλαιά πόλη κρύβει γωνιές, εικόνες, μυστικά ξεχωριστής ομορφιάς. Είναι άτοπο να συγκρίνει κανείς πόλεις, ωστόσο, ψυχή είναι αυτή..κι αν και για μένα η Μπρυζ υπήρξε έρωτας με την πρώτα ματιά (πιο μαζεμένη, πιο μικρή, πιο μυστήρια, πιο ατμοσφαιρική), θα πρέπει να ομολογήσω ότι και η Γάνδη είναι μια πολύ όμορφη πόλη, με πολύ έντονο το μεσαιωνικό στοιχείο, αλλά με τη δική της ιδιαιτερότητα: πιο "ανοιχτή" ίσως, πιο "ραφινάτη", πιο "κομψευόμενη"..
Ο περίπατος στα κανάλια της Γάνδης ειναι απο μόνος του μια εμπειρία που σε διακτινίζει θαρρείς σε αλλη εποχή, σε γεμίζει ομορφιά και μυστήριο και εικόνες, -ομως αυτό που εμένα προσωπικά με εντυπωσίασε περισσότερο καθώς πρόβαλε απότομα μπροστά μου μέσα απ τα στενά ήταν το Κάστρο! Το κάστρο της Γάνδης -, ακόμα θυμάμαι τη στιγμή που το είδα ξαφνικά μπροστά στα μάτια μου, σε απόσταση αναπνοής, δωρικό, βαρύ, ογκώδες, -μια ανάσα έκπληξης και μετά ένας γνήσιος, σχεδόν παιδικός ενθουσιασμός! Σε αντίθεση με τα δικά "μας" κάστρα, ή με τα περισσότερα κάστρα που έχει τύχει να δω (και ομολογώ ότι στα κάστρα έχω μια..αδυναμία), το κάστρο της Μπριζ δεν είναι σε λόφο (έτσι κι αλλιως το βέλγιο είναι μια επίπεδη χώρα) ούτε σε ύψωμα ούτε στην είσοδο της πόλης, ούτε καν σε τάφρο...είναι σαν παιχνίδι παιδικό, ένα στοιβαρό ογκώδες κάστρο, μέσα στο κέντρο της πόλης. Περπατάς δηλαδή στους δρόμους της πόλης και ξαφνικά, στο απέναντι πεζοδρόμιο, εμφανίζεται ένα κάστρο, θαρρείς και είναι τρικ ταχυδακτιλουργού! Από την πρώτη στιγμή το αγάπησα αυτό το μεσαιωνικό κάστρο, - η ώρα ήταν περασμένη και έτσι δεν επιτρεπόταν πια η είσοδος, όμως αυτό δεν με εμπόδισε να το γυρίσω όλο γύρω γύρω με τα πόδια, να τεντώνω το λαιμό μου, να το κοιτάζω, να απομακρύνομαι για να το θαυμάσω κι από μακριά, να του χαρίζω με τη φαντασία μου ιππότες και άλογα και πανούργους μοναχούς, και μάγισσες και βασιλιάδες. Ακόμα κι όταν διάβασα στον οδηγό (ω ναι, για χάρη του κάστρου ανέσυρα από τις τσάντες τον οδηγό!) ότι το "Χραφενστέην" ( Gravensteen ), όπως ονομάζεται το Κάστρο της Γάνδης (που χτίστηκε το 1180 και το όνομά του σημαίνει το "κάστρο της καταμέτρησης", -καμιά σχέση με τον ποιητικό -ιπποτικό χαρακτήρα που θα περίμενα το όνομα ενός τέτοιου κάστρου να "αναδύει") χρησιμοποιήθηκε ως διοικητήριο, και στη συνέχεια σαν δικαστήριο και φυλακή, για να ερημωθεί στη συνέχεια και αργότερα να αποκατασταθεί φιλοξενώντας σήμερα ένα μουσείο με διάφορες μηχανές βασανηστιρίων (και μια γκιλοτίνα), ο ενθουσιασμός μου δεν σκοτείνιασε, - αυτό το μεσαιωνικό κάστρο, εκεί, στη μέση της πόλης, εμένα με ταξίδεψε, με γοήτεψε και με άγγιξε με ένα περίεργο τρόπο, με εκείνο το ιδιαίτερο "κάτι" που, κάποιες φορές, απρόσμενα, ορισμένα κτίρια, μέρη,εικόνες, ασκούν πάνω μας σαν "γητειά", και ξέρουμε ότι θα κρατάμε για πάντα εκείνη την εικόνα του.
Είναι απίστευτο πόσα βήματα, εικόνες, ματιές, πόσος "πλούτος" τόπων και ψυχής μπορούν να χωρέσουν σε τέσσερις ώρες... Η πόλη, τα κτίρια, τα κανάλια, το κάστρο, μας είχαν συνεπάρει, όταν συνειδητοποιήσαμε ότι έπρεπε να επιστρέψουμε για να πάρουμε το τραμ, και να είμαστε στην ώρα μας στον σιδηροδομικό σταθμό για να προλάβουμε το τρένο που θα περνούσε 10.30 για Μπριζ... Κάτι αρχικές μας σκέψεις για βραδυνό φαγητό και μπιρίτσα στην πόλη της Γάνδης έγιναν καπνός, καθώς πήραμε βιαστικά το δρόμο του γυρισμού, αφήνοντας πίσω μας την όμορφη, φωταγωγημένη πόλη, να καθρεφτίζεται στα σκοτεινά νερά των καναλιών, - μια ατμοσφαιρική, μυστηριακή εικόνα...Θαυμάζοντας τα όμορφα καμπαναριά, τα ψηλά, κομψά κτίρια, που κάποιες γωνιές τους λούζουνταν από το φως των φαναριών, αναδεικνύοντας με χάρη κάποιες λεπτομέρειες ( και κάποιες μυστικά αποσιωπούσαν, ) απολαύσαμε κάθε δευτερόλεπτο της μικρής μας περιπλάνησης, για να βρεθούμε να τρέχουμε προς το σταθμό, όπου, στην παγωμένη αποβάθρα, παρατρίχα προλάβαμε το τρένο της επιστροφής....
Η νύχτα στο τρένο δεν ήταν τόσο όμορφη όσο την ημέρα, - αφενός έκανε πολύ κρύο, και αφετέρου στο βαγόνι αντανακλούν οι δικές μας εικόνες και δεν βλέπουμε σχεδόν τίποτα -μόνο τη νύχτα να έχει πέσει βαθειά στη φλαμανδική ύπαιθρο. Ωστόσο , οι άνθρωποι στα τρένα πάντα εμπνέουν μέσα μου ιστορίες, -είναι αυτή η περιπλάνηση που φέρουν μαζί τους, κάτι που βρίσκω εξόχως γοητευτικό)...
Η Μπρυζ μας περίμενε παγωμένη και πάντα πανέμορφη, ατμοσφαιτική, άγρια και μυστήρια στο φως των φαναριών....Με μια ζεστή σοκολάτα ανά χείρας, ξεκινήσαμε μια νυχτερινή περιπλάνηση, -να δούμε τις γωνιές που τόσο αγαπήσαμε κάτω απ' τα πέπλα της νύχτας....Παρά την περασμένη ώρα, την κούραση και το κρύο,ακόμα κι όταν, αργά πια, τα βήματα μας έφεραν προς το ξενοδοχείο μας, το προσπεράσαμε και σταθήκαμε για ώρα πάνω στην κοντινή γέφυρα, σε μια συντροφική σιωπή, με το βλέμμα στο κανάλι, σκοτεινό και μυστήριο, με κάποιες μικρές αντανακλάσεις-παιχνίδισματα φωτός και σκιών από τον γειτονικό φανοστάτη....
Το επόμενο πρωί αναχωρούσαμε για Βρυξέλλες.....-μα εκείνη τη στιγμή είμασταν εκεί, στη Μπρυζ, νύχτα, στη γέφυρα ενός απο τα πολλά κανάλια, -και ήταν...ωραία.....(είναι, αυτές, α-υ-τ-έ-ς οι στιγμές που η ομορφιά τους δεν χωράει σε καμιά φωτογραφία, κι εμείς αδέξια σωπαίνουμε μπροστά τους, - τόση ομορφιά, που να χωρέσει, πώς να μπορέσουμε να την κρατήσουμε, για πάντα...)
Το πρωί ήρθε .Οπως πάντα έρχεται. Τελευταία στάση...Βρυξέλλες (αυτό όμως είναι ένα ακόμα μικρό οδοιπορικό).
Η ρυθμική κίνηση του τρένου είχε αρχίσει να με νανουρίζει ευχάριστα, ενώ εικόνες τις βελγικής υπαίθρου περνούσαν από το παράθυρο, - επίπεδες εκτάσεις, πολύ πράσινο, μικρά «παραμυθένια» σπιτάκια με τριγωνικές στέγες, πού και πού άλογα (ναι, εκείνα τα βελγικά, δωρικά, στιβαρά άλογα, να ατενίζουν το τρένο από τα βοσκοτόπια….). Από αυτό το ευχάριστο «ονειροπόλημά» με διέκοψε ξαφνικά ο ελεγκτής του τρένου (ήταν πρώτη φορά που συναντούσαμε κατά την παραμονή μας ελεγκτή). Ατάραχη και μάλλον ενοχλημένη (ε, μα, δεν διακόπτει έτσι εύκολα τα ταξίδια του νου, και μάλιστα ένας άγνωστος!), του έδωσα την κάρτα διαδρομών που είχαμε αγοράσει στον κεντρικό σταθμό του Midi, και επέστρεψα στο ταξίδι του παραθύρου. Ωστόσο, όπως διαπίστωσα μάλλον ενοχλημένη μετά από ένα λεπτό, ο ελεγκτής, αντί να φύγει το γρηγορότερο ήταν ακόμα εκεί, πάνω απ’ το κεφάλι μας, και μας κοιτούσε προβληματισμένος, δείχνοντάς μας την κάρτα και λέγοντάς μας κάτι στα φλαμανδικά. Μετά από έναν μικρό φλαμανδικό μονόλογο, όπου εμείς κοιτούσαμε με ύφος «tabula rasa» μία τον ελεγκτή, και μία την κάρτα μας, ξεκινήσαμε μια προσπάθεια συνεννόησης. Κάτι από νοήματα, κάτι από σπαστά γαλλικά (από τη μεριά μας) και σπαστά αγγλικά (από τη μεριά του), καταλάβαμε επιτέλους ότι εμείς έπρεπε κάθε φορά που μπαίνουμε στο τραίνο να συμπληρώνουμε πάνω στην κάρτα ανά σειρά την ώρα, το τρένο και τη διαδρομή, και έτσι όταν έρχεται ο ελεγκτής να βρίσκει έτοιμη την εγγραφή μας και να υπσκογράφει (η κάρτα ίσχυε για 10 διαδρομές νομίζω, για δύο άτομα). Για να μας το κάνει κατανοητό, έγραψε αυτός το τρένο, τη διαδρομή και την ώρα εκείνης της διαδρομής, μας έδειξε τους εαυτούς μας (ότι αυτό το κάνουμε κανονικά εμείς) και υπέγραψε την διαδρομή. Περιττό να πω ότι εμείς καθ ολη τη συντομη τριήμερη παραμονη μας στη χώρα είχαμε χρησιμοποιήσει τρένα χωρίς ποτέ να το κάνουμε αυτό, -ενώ την επομένη θα αποχωρoύσαμε για Βρυξέλλες με βραδυνή πτήση για Αθήνα. Ευτυχώς, ο φλαμανδός ελεκγτής μας κοίταζε φιλικά (η απορία μας πρέπει να ήταν έκδηλη) και ο άνθρωπος καλοπροαίρετος (δεν μπήκε καν στη διαδικασία να μας απειλήσει με πρόστιμο, ή κάτι παρεμφερές). Αφού μας ξαναέδειξε ότι πρέπει να συμπληρώνουμε τις διαδρομές (εμ, έτσι δουλεύει το σύστημα, αλλά έλα που το μαθαίνεις συνήθως όταν οι μέρες έχουν περάσει και ετοιμάζεσαι για αναχώρηση) και εμείς τον διαβεβαιώσαμε με το καλύτερο χαμόγελό μας, ότι, ναι, το καταλάβαμε, και τον ευχαριστούμε για την υπόδειξή του, μας χαιρέτησε φιλικά και προχώρησε προς τους επόμενους επιβάτες...Εν τω μεταξύ το τρένο κόντευε να φθάσει στον προορισμό μας και αρχίσαμε πάλι τη γνωστή μας πια διαδικασία του κρεμμυδιού (ζακέτα, παλτό, κασκόλ, σκούφο, γάντια, -όχι πάντα με την ίδια σειρά).
Η αποβίβαση στον σταθμό της Γάνδης μας οδηγησε σε ενα υπόγειο σταθμό. Εκεί μπερδευτήκαμε λίγο σχετικά με το πιο τραμ να πάρουμε, - αφού συσκεφθήκαμε με τον εαυτό μας και με τους λιγοστούς φλαμανδούς που στέκονταν στην αποβάθρα (ουσιαστικά ο διαθέσιμος χρόνος μας ήταν μάξιμουμ 4-5 ώρες προκειμένου να προλάβουμε το νυχτερινό τρένο των 10.30 που θα μας πήγαινε πισω στην Μπριζ, οπότε το επίκεντρο της αναζήτησής μας ήταν το ιστορικό κέντρο της πόλης) επιβιβαστήκαμε και ετοιμαστήκαμε για τη νέα μας περιπλάνηση. Με την πρώτη ματιά (και καθότι το τραμ που πήραμε απο τον σταθμό δεν σε πάει ακριβώς στο κέντρο της παλαιάς πόλης) η Γάνδη παρουσιάστηκε μπροστά μας σαν μια μεγάλη, όμορφη πόλη, με πολλά ποτάμια και γέφυρες, επίσης πολλά ποδήλατα!, χωρίς ωστόσο να εντοπίζω τη μεσαιωνική γοητεία που τόσο αγάπησα στην Μπρυζ. Συμβουλευόμενοι πάντα το χάρτη (δυνατό σημείο της παρέας μου, καθότι εγώ με τους χάρτες δεν τα πάω καλά, άσε που εχω μοιάσει στην αγαπημένη μου σκυλίτσα, - τι κι αν έχω κάνει πρόγραμμα, αν αποσπάσει την προσοχή μου κάτι που μου αρέσει, αν κάτι "ερεθίσει" τις αισθήσεις μου, ξεχνάω τα πάντα και πάω..."ντουγρού"-), κατεβήκαμε σε ένα κεντρικό σημείο της πόλης (κοντά σε μια όμορφη γέφυρα) απ όπου θα πέρναμε τον κεντρικό πεζόδρομο που θα μας οδηγούσε στην καρδιά της "παλαιάς πόλης". Με κάποιες παρεμβολές-μικροκαθυστερήσεις από τη μεριά μου (μα δεν γίνεται να μη δούμε τη γέφυρα από εδώ, μα δες πως αντανακλώνται τα κλαδιά των δέντρων στο ποτάμι, μα τι ωραίο κτίριο είναι εκείνο, μα τι κούκλος ειναι αυτός ο τεράααααααστιος σκύλος στο απέναντι πεζοδρόμιο - απλά δεν γίνεται να μην τον χαιδέψω και να μη ρωτήσω τί σκύλος είναι -τελικά ήταν βελγικό τσομπανόσκυλο, και γίναμε αμέσως φίλοι), εντοπίσαμε τον πεζόδρομο που θα μας οδηγούσε στο ιστορικό κέντρο.
Στην αρχή ομολογώ πως ψιλοαπογοητεύθηκα. Βρισκόμασταν σε ένα πεζόδρομο, παρόμοιο με αυτό που θα αποκαλούσαμε Αθηναική "Ερμού" (στο πιο καθαρό, στο πιο κομψό, και με πολύ πιο όμορφα κτίρια, αλλά δεν έπαυε να είναι ένας "κλασικός" εμπορικός δρόμος με τις "απαραίτητες" αλυσίδες (τύπου zara, H&M, κ.α. αντίστοιχες τοπικές τους). Ωστόσο, πλησιάζοντας προς το ιστορικό κέντρο, η πόλη άρχισε να παίρνει χρώμα και παρά τα κατασκευαστικά έργα στη μεγάλη στρογγυλή πλατεία, αρχίσαμε να πιάνουμε τον παλμό της πόλης, το ιδιαίτερο "ταμπεραμέντο" της. Οταν μάλιστα αντικρίσαμε τα κανάλια, και στις όχθες τους τα μεσαιωνικά κτίρια να αντανακλούν την ιστορία και τα μυστικά τους στα ήρεμα νερά, με μια "αθόρυβα" επιβλητική μεγαλοπρέπεια αιώνων, τότε....τότε εμένα τουλάχιστον μου κόπηκε η ανάσα από την ομορφιά! Ο περίπατος κατά μήκος των καναλιών είναι μια πολύ όμορφη εμπειρία, - ακόμη και με κρύο, και με αυτό το βελγικό ψιλόβροχο που όμως το νιώθεις σαν υγρασία, ως το μεδούλι (εκείνες τις μέρες εγώ κατάλαβα πώς είναι να υποφέρει κανείς από ρευματικά!
Kανάλια και Μεσαιωνικές συνοικίες καθιστούν τον περίπατο στους δρόμους της Γάνδης ιδιαίτερα γραφικό, το βλέμμα "ρουφάει" άπληστα ομορφιά και οι αιώνες μοιάζουν να έχουν συμφιλιώσει τις διαφορές τους σε αυτόν τον ιδιαίτερο τόπο. Ο τουριστικός οδηγός που είχαμε μαζί μας έγγραφε κάπου πως το ιστορικό κέντρο της Γάνδης αποτελεί ένα "ανοιχτό μουσείο της μεσαιωνικής αρχιτεκτονικής", -και είναι αλήθεια. Πρόκειται όμως για ένα "ζωντανό' μουσείο, καθώς τα κτίρια, τα κανάλια, τα βαρκάκια στα κανάλια, τα όμορφα καφέ στις όχθες των καναλιών, όλα, μοιάζουν μεν βγαλμένα από αιώνες περασμένους όμως αποπνέουν ζωή, -κουβαλούν μεν τη γοητεία του παρελθόντος όχι όμως σαν "βάρος", αλλά "ανάλαφρα", μυστηριακά, σαν στολίδι.. Το "μεσαιωνικό" λιμάνι, το Graslei με τα αναπαλαιωμένα κτίρια-αποθήκες να καθρεφτίζονται στα νερά των καναλιών συνθέτει εικόνες απέραντης ομορφιάς, ενώ καθ'ολη τη διαδρομή μεσαιωνικά κτίρια συναγωνίζονται θαρρείς το ένα το άλλο ποιο θα πρωτοτραβήξει το βλέμμα του γοητευμένου ταξιδιώτη, καθένα με τη δική του ιστορία, -και όλα μαζί συνθέτοντας την ιστορία -και την ιδιαίτερη φυσιογνωμία- της όμορφης πόλης. Καθένα από αυτά διαθέτει μια ιδιαίτερη γοητεία και δεν είναι λίγα εκείνα που θα μπορούσαν να "καυχηθούν" ότι αναφέρονται στους τουριστικούς οδηγούς της πολης για ένα ή περισσότερα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, - ωστόσο, μεσα στο ψιλόβροχο της βραδυάς και στην ιδιαίτερη αύρα που φέρνει το σούρουπο, αφήσαμε στην τσάντα λεπτομέρειες και οδηγούς, απολαμβάνοντας απλά τη μαγεία της στιγμής, ακολουθώντας τα ίδια μας τα βήματα στην ηδονή μιας περιπλάνησης εκτός χρόνου, όπου ο προορισμός δεν έχει τελικά καμία σημασία και είναι η ίδια η περιπλάνηση, το κάθε βήμα, που μας κάνει "πλουσιότερους", που κάνει τη ζωή μας πιο "μεγάλη" (επί της ουσίας τουλάχιστον).Χτισμένη πάνω στο νερό, η παλαιά πόλη κρύβει γωνιές, εικόνες, μυστικά ξεχωριστής ομορφιάς. Είναι άτοπο να συγκρίνει κανείς πόλεις, ωστόσο, ψυχή είναι αυτή..κι αν και για μένα η Μπρυζ υπήρξε έρωτας με την πρώτα ματιά (πιο μαζεμένη, πιο μικρή, πιο μυστήρια, πιο ατμοσφαιρική), θα πρέπει να ομολογήσω ότι και η Γάνδη είναι μια πολύ όμορφη πόλη, με πολύ έντονο το μεσαιωνικό στοιχείο, αλλά με τη δική της ιδιαιτερότητα: πιο "ανοιχτή" ίσως, πιο "ραφινάτη", πιο "κομψευόμενη"..
Ο περίπατος στα κανάλια της Γάνδης ειναι απο μόνος του μια εμπειρία που σε διακτινίζει θαρρείς σε αλλη εποχή, σε γεμίζει ομορφιά και μυστήριο και εικόνες, -ομως αυτό που εμένα προσωπικά με εντυπωσίασε περισσότερο καθώς πρόβαλε απότομα μπροστά μου μέσα απ τα στενά ήταν το Κάστρο! Το κάστρο της Γάνδης -, ακόμα θυμάμαι τη στιγμή που το είδα ξαφνικά μπροστά στα μάτια μου, σε απόσταση αναπνοής, δωρικό, βαρύ, ογκώδες, -μια ανάσα έκπληξης και μετά ένας γνήσιος, σχεδόν παιδικός ενθουσιασμός! Σε αντίθεση με τα δικά "μας" κάστρα, ή με τα περισσότερα κάστρα που έχει τύχει να δω (και ομολογώ ότι στα κάστρα έχω μια..αδυναμία), το κάστρο της Μπριζ δεν είναι σε λόφο (έτσι κι αλλιως το βέλγιο είναι μια επίπεδη χώρα) ούτε σε ύψωμα ούτε στην είσοδο της πόλης, ούτε καν σε τάφρο...είναι σαν παιχνίδι παιδικό, ένα στοιβαρό ογκώδες κάστρο, μέσα στο κέντρο της πόλης. Περπατάς δηλαδή στους δρόμους της πόλης και ξαφνικά, στο απέναντι πεζοδρόμιο, εμφανίζεται ένα κάστρο, θαρρείς και είναι τρικ ταχυδακτιλουργού! Από την πρώτη στιγμή το αγάπησα αυτό το μεσαιωνικό κάστρο, - η ώρα ήταν περασμένη και έτσι δεν επιτρεπόταν πια η είσοδος, όμως αυτό δεν με εμπόδισε να το γυρίσω όλο γύρω γύρω με τα πόδια, να τεντώνω το λαιμό μου, να το κοιτάζω, να απομακρύνομαι για να το θαυμάσω κι από μακριά, να του χαρίζω με τη φαντασία μου ιππότες και άλογα και πανούργους μοναχούς, και μάγισσες και βασιλιάδες. Ακόμα κι όταν διάβασα στον οδηγό (ω ναι, για χάρη του κάστρου ανέσυρα από τις τσάντες τον οδηγό!) ότι το "Χραφενστέην" ( Gravensteen ), όπως ονομάζεται το Κάστρο της Γάνδης (που χτίστηκε το 1180 και το όνομά του σημαίνει το "κάστρο της καταμέτρησης", -καμιά σχέση με τον ποιητικό -ιπποτικό χαρακτήρα που θα περίμενα το όνομα ενός τέτοιου κάστρου να "αναδύει") χρησιμοποιήθηκε ως διοικητήριο, και στη συνέχεια σαν δικαστήριο και φυλακή, για να ερημωθεί στη συνέχεια και αργότερα να αποκατασταθεί φιλοξενώντας σήμερα ένα μουσείο με διάφορες μηχανές βασανηστιρίων (και μια γκιλοτίνα), ο ενθουσιασμός μου δεν σκοτείνιασε, - αυτό το μεσαιωνικό κάστρο, εκεί, στη μέση της πόλης, εμένα με ταξίδεψε, με γοήτεψε και με άγγιξε με ένα περίεργο τρόπο, με εκείνο το ιδιαίτερο "κάτι" που, κάποιες φορές, απρόσμενα, ορισμένα κτίρια, μέρη,εικόνες, ασκούν πάνω μας σαν "γητειά", και ξέρουμε ότι θα κρατάμε για πάντα εκείνη την εικόνα του.
Είναι απίστευτο πόσα βήματα, εικόνες, ματιές, πόσος "πλούτος" τόπων και ψυχής μπορούν να χωρέσουν σε τέσσερις ώρες... Η πόλη, τα κτίρια, τα κανάλια, το κάστρο, μας είχαν συνεπάρει, όταν συνειδητοποιήσαμε ότι έπρεπε να επιστρέψουμε για να πάρουμε το τραμ, και να είμαστε στην ώρα μας στον σιδηροδομικό σταθμό για να προλάβουμε το τρένο που θα περνούσε 10.30 για Μπριζ... Κάτι αρχικές μας σκέψεις για βραδυνό φαγητό και μπιρίτσα στην πόλη της Γάνδης έγιναν καπνός, καθώς πήραμε βιαστικά το δρόμο του γυρισμού, αφήνοντας πίσω μας την όμορφη, φωταγωγημένη πόλη, να καθρεφτίζεται στα σκοτεινά νερά των καναλιών, - μια ατμοσφαιρική, μυστηριακή εικόνα...Θαυμάζοντας τα όμορφα καμπαναριά, τα ψηλά, κομψά κτίρια, που κάποιες γωνιές τους λούζουνταν από το φως των φαναριών, αναδεικνύοντας με χάρη κάποιες λεπτομέρειες ( και κάποιες μυστικά αποσιωπούσαν, ) απολαύσαμε κάθε δευτερόλεπτο της μικρής μας περιπλάνησης, για να βρεθούμε να τρέχουμε προς το σταθμό, όπου, στην παγωμένη αποβάθρα, παρατρίχα προλάβαμε το τρένο της επιστροφής....
Η νύχτα στο τρένο δεν ήταν τόσο όμορφη όσο την ημέρα, - αφενός έκανε πολύ κρύο, και αφετέρου στο βαγόνι αντανακλούν οι δικές μας εικόνες και δεν βλέπουμε σχεδόν τίποτα -μόνο τη νύχτα να έχει πέσει βαθειά στη φλαμανδική ύπαιθρο. Ωστόσο , οι άνθρωποι στα τρένα πάντα εμπνέουν μέσα μου ιστορίες, -είναι αυτή η περιπλάνηση που φέρουν μαζί τους, κάτι που βρίσκω εξόχως γοητευτικό)...
Η Μπρυζ μας περίμενε παγωμένη και πάντα πανέμορφη, ατμοσφαιτική, άγρια και μυστήρια στο φως των φαναριών....Με μια ζεστή σοκολάτα ανά χείρας, ξεκινήσαμε μια νυχτερινή περιπλάνηση, -να δούμε τις γωνιές που τόσο αγαπήσαμε κάτω απ' τα πέπλα της νύχτας....Παρά την περασμένη ώρα, την κούραση και το κρύο,ακόμα κι όταν, αργά πια, τα βήματα μας έφεραν προς το ξενοδοχείο μας, το προσπεράσαμε και σταθήκαμε για ώρα πάνω στην κοντινή γέφυρα, σε μια συντροφική σιωπή, με το βλέμμα στο κανάλι, σκοτεινό και μυστήριο, με κάποιες μικρές αντανακλάσεις-παιχνίδισματα φωτός και σκιών από τον γειτονικό φανοστάτη....
Το επόμενο πρωί αναχωρούσαμε για Βρυξέλλες.....-μα εκείνη τη στιγμή είμασταν εκεί, στη Μπρυζ, νύχτα, στη γέφυρα ενός απο τα πολλά κανάλια, -και ήταν...ωραία.....(είναι, αυτές, α-υ-τ-έ-ς οι στιγμές που η ομορφιά τους δεν χωράει σε καμιά φωτογραφία, κι εμείς αδέξια σωπαίνουμε μπροστά τους, - τόση ομορφιά, που να χωρέσει, πώς να μπορέσουμε να την κρατήσουμε, για πάντα...)
Το πρωί ήρθε .Οπως πάντα έρχεται. Τελευταία στάση...Βρυξέλλες (αυτό όμως είναι ένα ακόμα μικρό οδοιπορικό).
