Despinna
Member
- Μηνύματα
- 174
- Likes
- 163
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού, Ινδία, Αργεντινή,
Περιεχόμενα
....Βρυξέλλες (μέρος Γ).
Η τελευταία μέρα της παραμονής μας στο Βέλγιο, μετά από τρεις μέρες με πολύ κρύο και σχεδόν συνεχή βροχή, ξημέρωσε στην Μπρυζ...με αραιή συννεφιά και έναν δειλό, χλωμό ήλιο να παίζει κρυφτό με τα σύννεφα πάνω απ' τα νερά των καναλιών. Αν και το προηγούμενο βράδυ είχαμε επιστρέψει στο ξενοδοχείο αργά, καθώς η μεσαιωνική πόλη μας είχε καθηλώσει και θέλαμε να μετρήσουμε όσο το δυνατό περισσότερες ανάσες στις καμπύλες των πετρόκτιστων γεφυριών και στις όχθες των καναλιών, "ρουφώντας" τη μυστήρια, νυχτερινή γοητεία των δρόμων, μια αντανάκλαση η στιγμή μας στις χιλιάδες αντανακλάσεις του φωτός που χάριζαν στη νύχτα οι φανοστάτες κι αυτό διαχέοταν στα σκοτεινά νερά (τώρα που το σκέφτομαι...απορώ πώς και τελικά γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, τόσο χαμένη στο χρόνο -ή μάλλον στο α-χρονο- ήταν εκείνη η στιγμή! ), ξυπνήσαμε χαράματα, θέλοντας να απολαύσουμε κάθε στιγμή αυτής της τελευταίας μέρας. Καθώς άνοιξα το παράθυρο, ο κρύος πρωινός αέρας, μαζί με δυο δειλές ακτίνες ήλιου όρμησε πάνω μου, με προσπέρασε και έδωσε άλλη πνοή στο δωμάτιο, καλώντας μας να σηκωθούμε, - πάντα υπάρχει κάτι προς εξερεύνηση, και οι γωνιές που δεν είδαμε, οι στροφές που δεν πήραμε, τα δρομάκια που δεν περπατήσαμε, μας καλούσαν ξαφνικά ακόμα πιο επιτακτικά, τώρα που ξέραμε ότι η αντίστροφη μέτρηση των βημάτων μας στην παλαιά πόλη είχε ήδη ξεκινήσει...Με την πρωινή παγωνιά να κάνει τα μάγουλα να τσούζουν, κρεμασμένη έξω από το παράθυρο, έχοντας παραμερίσει τις όμορφες, περίτεχνες δαντέλες, χαιρετούσα μια θέα που πρόλαβε σε τόσο λίγες μέρες να γίνει τόσο αγαπημένη...πόσο διαφορετικά φάνταζε τώρα, στο πρωινό φως (και σε αυτό τον απρόσμενο, απαλό ήλιο), ο μοναχικός φανοστάτης, η πετρόκτιστη γέφυρα, το κανάλι με τις εικόνες των παρ-υδάτιων, γραφικών σπιτιών, με τα λουλούδια, τους κισσούς, τα δέντρα, - και μετά τις εικόνες, οι ήχοι: κάποια βιαστικά βήματα στους πετρόκτιστους δρόμους, ένα κλάξον ποδηλάτου, και -κυρίως- τα κρωξίματα από τις πάπιες που, άλλες στο νερό, άλλες στις όχθες, κάτω απ' τα ψηλά δέντρα, έμοιαζαν να χαίρονται και αυτές με αυτόν τον παιχνιδιάρικο ήλιο που, παίζοντας κρυφτό με τα σύννεφα και τις πυραμιδωτές στέγες, έκανε το φως τόσο γλυκό....
Νομίζω πως πάντα η τελευταία μέρα ενός ταξιδιού έχει κάτι το -εγγενές ίσως;- μελαγχολικό....Αυτό το βιώνω πάντα, ακόμα και σε κοντινά ταξίδια, αλλά είναι σαφώς πιο έντονο, σχεδόν "απτό" σε ταξίδια του εξωτερικού, που οι αποστάσεις αφήνουν πάντα μια αμφιβολία, μια απροσδιόριστη χαρμολύπη, καθώς από τη μια αναδύεται αυτή η έντονη αίσθηση, κάτι σαν παιδική, ανόθευτη, πηγαία χαρά, ότι ειμαι "εδώ", ότι "τώρα" "είμαι" "εδώ", και αυτό το εδώ, εικόνα, ταξίδι, βήματα, με κάνει πιο πλούσια, πιο τυχερή, είναι πια μερος του εαυτού μου, και είμαι ζωντανή, γιατί το "ζω", - και απο την άλλη η αίσθηση του εφήμερου, του ευάλωτου, του "φθαρτού" στα γρανάζια του χρόνου, η σκέψη ότι τα βήματα αυτά, τα βήματά "μου" ίσως ποτέ να μη γυρίσουν πίσω, εδώ, σε αυτό το σοκάκι, σε αυτό το γεφύρι, ότι ίσως ποτέ να μη δω ξανά αυτή τη θέα (α, είμαστε εγωιστές εμείς οι άνθρωποι, -αχόρταγοι με ο,τι μας αρέσει!), και πως ακόμα κι αν κάποτε γυρίσω, θα είμαι εγώ, αλλά όχι "εγώ", όχι όπως είμαι τώρα, καθώς θα έχουν προστεθεί άλλες χαρές, άλλες ανάγκες, άλλες αναζητήσεις, - τα μάτια θα είναι ανοιχτά, όμως το βλέμμα θα είναι διαφορετικό.. (απλά....ζωή...λέγεται....) Δεν ξέρω πόση ώρα στεκόμουν εκεί, με ολάνοιχτα τα πατζούρια, ατενίζοντας την απέραντα γοητευτική θέα υπό την επήρεια της αίσθησης του "εφήμερου" (που, τι κι αν έχει μια μελαγχολία, -κάνει το γοητευτικό απείρως πιο γοητευτικό).. Μετά η στιγμή πέρασε (δεν χάθηκε όμως, -είμαι σίγουρη ότι ακόμα αιωρείται κάπου εκεί, κοντά στο φανοστάτη, το γεφύρι, μια μικρή ομίχλη πάνω απ' τα νερά του καναλιού). Ντυθήκαμε καλά, φτιάξαμε τις βαλίτσες (η φίλη μου όπως πάντα τακτικά, κάνοντας τον έλεγχο ότι όλα είναι στη θέση τους και τίποτα δεν έχει ξεχαστεί, εγώ -επίσης όπως πάντα- βιαστικά, τσαλακωμένα, λίγο αφηρημένα ίσως, σαν να ήθελα να αφήσω κάτι από εμένα "εδώ", σε αντάλλαγμα των τόσων που είχα πάρει στην ψυχή μου, που τόσο γενναιόδωρα μου είχε χαρίσει αυτός ο τόπος), και, με τη γεύση της σοκολάτας να αφυπνίζει τις αισθήσεις ετοιμαστήκαμε για την αναχώρηση. Μια τελευταία ματιά απ' το παράθυρο, το χέρι να ισιώνει (αφήνοντας ίσως κι ένα χάδι) τα δαντελένια κουρτινάκια, και οι ευγενικοί μα εγκάρδιοι χαιρετισμοί με τον Guido, -να είμαστε καλά, να ξαναπάμε (το δωμάτιό "μας" θα μας περιμένει..
Mε τις βαλίτσες να σέρνονται στους πεζόδρομους της παλαιάς πόλης (θυμίζοντάς μας την άμεση αναχώρηση), αποχαιρετήσαμε γωνιές αγαπημένες - αγάλματα, γεφύρια, κανάλια, κτίρια, δέντρα...). Κάποιες τελευταίες φωτογραφίες, -γνωρίζοντας ωστόσο πολύ καλά ότι οι στιγμές αυτές έχουν πάντα τη γοητεία του "εδώ" και του "τώρα", -κάτι που καμιά φωτογραφία, άρτια, θολή, κουνημένη, πανοραμική, ανεπεξέργαστη ή επεξεργασμένη δεν μπορεί, δεν δύναται, εκ των πραγμάτων, εκ της ίδιας της της "φύσης", να χωρέσει...
Στον σιδηροδρομικό σταθμό τα ίδια πάντα πολλά ποδήλατα (κόσμος ερχόταν, κόσμος έφευγε), μα ο αριθμός των ποδηλάτων κατά ένα μυστήριο τρόπο έμοιαζε πάντα (σαν εικόνα) σταθερός... Με εκείνη την ήπια μελαγχολική θυμοδιάθεση που συνοδεύει το τέλος σε κάτι ωραίο, μα με την -άρρητα ειλημμένη- απόφαση να κρατήσουμε κέφι και χαμόγελο και να απολαύσουμε ως το "μεδούλι" την καθε στιγμη του ταξιδιού, που ακόμα είχε περίπου 10 ώρες μπροστά-, αγοράσαμε καφέ σε χάρτινο κυπελάκι, επιβιβαστήκαμε στο τρένο και συμπληρώσαμε (νομοταγώς και με λεπτομέρεια αυτή τη φορά) τη διαδρομή μας στην κάρτα των σιδηροδρομικών μας διαδρομών ... Στην αρχή, και καθώς το τρένο άφηνε πίσω του τον σταθμό της Μπρυζ, σαν να μελαγχολήσαμε λίγο -μετά όμως τράβηξαν την προσοχή μας οι πινακίδες που κρέμονταν πάνω από τα καθίσματα, γραμμένες σε φλαμανδικά και γαλλικά, και οι οποίες υποδείκνυαν στους επιβάτες να μην επιδίδονται σε προσωπικές συζητήσεις εκ του κινητού τύπου "mon petit lapin" (λαγουδάκι μου) ή "mon petit couchon" (γουρουνάκι μου) , καθώς οι υπόλοιποι επιβάτες δεν ήταν "υποχρεωμένοι" να υποστούν μάρτυρες σε τόσο προσωπικές "αποκαλύψεις" και συνομιλίες...Αυτό μας έφτιαξε λίγο το κέφι, -προσωπικά μάλλον θα διασκέδαζα να ήμουνα μάρτυρας σε μια τέτοια συνομιλία (mon petit couchon...το έβρισκα μάλλον..χαριτωμένο!), όμως οι Βέλγοι φαίνεται πως είναι διακριτικοί και νομοταγείς, - ελάχιστη η χρήση του κινητού καθ'ολη τη διάρκεια της διαδρομής και αυτή για σύντομες, σιγανές και κοφτές συνεννοήσεις (κανένα "mon petit lapin...."!)
Mετά από κάτι λιγότερο από δύο ώρες, φθάσαμε στο κεντρικό σταθμό των Βρυξελλών (Midi). 'Επειτα από ένα σύντομο, σαστισμένο λεπτό προσαρμογής στο βιαστικό, πολύβουο πλήθος που διέτρεχε με απίστευτη (στα μάτια μας) ταχύτητα και σιγουριά και με οξύτατη αίσθηση προσανατολισμού σκάλες, αποβάθρες, -κι άλλες σκάλες, κι άλλες αποβάθρες-,σαν λαβύρινθος έμοιαζε σε εμάς εκείνος ο σταθμός!, καταφέραμε να βρούμε τον χώρο φύλαξης των αποσκευών (όλα γίνονται αυτόματα), και αφού με τη βοήθεια ενός πρόθυμου Βέλγου διασφαλίσαμε τις βαλίτσες σε ένα μεγάλο ντουλάπι για να τις πάρουμε το βράδυ καθ οδον προς το αεροδρόμιο, αναζητήσαμε το τρένο που θα μας πήγαινε όσο το δυνατό πιο κοντά στο κέντρο των Βρυξελλών (Gare Central).
Οι Βρυξέλλες μας υποδέχτηκαν με αραιή ηλιοφάνεια, αλλά και το συνηθισμένο πια κρύο και ψιλοβρόχι...Έχοντας συνηθίσει την ήρεμη, επιβλητική ατμόσφαιρα της Μπρυζ, οι Βρυξέλλες έμοιαζαν με μια τεράστια, πολύβουη και πολύχρωμη ανθρώπινη κυψέλη, με ανθρώπους, πολλούς ανθρώπους, να τρέχουν γύρω μας προς όλες τις κατευθύνσεις. Πώς είναι το Σύνταγμα παραμονές Χριστουγέννων; τέτοια -και ακόμα μεγαλύτερη κοσμοσυρροή...(προσωπικά σαφώς προτιμώ την ατμοσφαιρική ησυχία της Μπρυζ και η κοσμοσυρροή μάλλον με βγάζει λίγο απ' τα νερά μου, αλλά δεν έπαυε να είναι μια εμπειρία!, και ήμουν χαρούμενη που τη ζούσα). Οδεύοντας προς αναζήτηση της διάσημης κεντρικής πλατείας, η μυρωδιά (και η μεγάλη κατανάλωση) της τηγανιτής πατάτας, που πουλούσαν πολλά μαγαζιά γύρω απο το σταθμό, -πατατούλες τηγανιτές, καυτές, στο γνωστό πια χάρτινο χωνάκι-, ξύπνησε ακαριαία το αίσθημα της πείνας μας, - κι έτσι, όπως πολύς κόσμος γύρω μας, σύντομα βρεθήκαμε να περπατάμε τσιμπολογώντας από τα χρωματιστά χάρτινα χωνάκια μας. (οκ, οι βελγικές πατάτες, οφείλω να παραδεχτώ, σαν γεύση δεν λενε και πολλά, προφανώς προτηγανισμένες, -καμιά σχέση με τις δικές μας γευστικές πατατούλες όταν είναι φρέσκιες και μυρωδάτες! 'Ηταν η όλη εμπειρία, το μέρος, το χωνάκι, το όλο που έδινε "γεύση" στη στιγμή, και όχι αυτή καθεαυτή η πατάτα,η οποία δεν αποτελεί καμία πρωτοτυπία για γαστριμαργικές απολαύσεις). Πολύς κόσμος, μικροπωλητές, παζάρια, ένας πάγκος με περίτεχνα καπέλα, ένα άγαλμα που στην απλότητά του με συγκίνησε (ένας άνδρας που χαιδεύει το κεφάλι ενός σκύλου - χρειάστηκε να περιμένω 5 λεπτά μέχρι να καταφέρω να το βγάλω φωτογραφία, ο κόσμος στις Βρυξέλλες μοιάζει σε μια συνεχή κίνηση, αλλά χαλάλι!)
Έτσι, περπατώντας και χαζεύοντας την πολύβουη κίνηση, βρεθήκαμε ξαφνικά στην Κεντρική Πλατεία (Grande Place) . Πρόκειται για τη μεγάλη, επιβλητική πλατεία του 15ου αιώνα, η οποία βρίσκεται, σύμφωνα με τους ταξιδιωτικούς οδηγούς, στο κέντρο του Petit Ring (μικρός Δακτύλιος), ενός πενταγώνου από βουλεβάρτα που περικλείουν το κέντρο των Βρυξελλών. Και η πρώτη εντύπωση είναι ακριβώς αυτή...η πλατεία είναι πραγματικά....μεγάλη! τεράστια, για την ακρίβεια..., και περιβάλλεται από κτίρια που το καθένα αποτελεί και ένα ξεχωριστό δείγμα αρχιτεκτονικής και στεγάζει σήμερα κάποιο μουσείο ή δημόσιο κτίριο. Οπως αναγράφεται και στους ταξιδιωτικούς οδηγούς, σήμερα, αρκετούς αιώνες μετά τη δημιουργία της, η πολύβουη πλακόστρωτη πλατεία συγκεντρώνει τα καλύτερα σωζόμενα δείγματα της βελγικής αρχιτεκτονικής του 17ου αιώνα, με υπέροχα δείγματα αρ νουβό και ένα εκπληκτικό συγκρότημα φλαμανδικών αναγεννησιακών κτιρίων. Σίγουρα οι "εραστές" της μεσαιωνικής και ύστερης αρχιτεκτονικής θα έχουν πολλά να εντρυφήσουν σε κάθε ένα από αυτά τα επιβλητικά, τεράστια κτίρια, τα φορτωμένα εμβλήματα, θυρεούς, επιγραφές, αγάλματα. Κτίρια..."πολύ". Πολύ ψηλά, πολύ μεγάλα, πολύ επιβλητικά, πολύ φορτωμένα, πολύ "χρυσός", όλα στο "πολύ"...Επιβλητική αρχιτεκτονική, πολύς κόσμος, δεν κατάφερα να αποφύγω ένα γρήγορο συναίσθημα "ζάλης" καθώς, όπου και να κοιτάξεις, τα πάντα είναι "πολλά", "μεγάλα", και στο ..."πολύ". Με ελιγμούς μέσα από τον κόσμο, κάναμε το γύρο της πλατείας, παρατηρώντας τις περίτεχνες λεπτομέρειες των επιβλητικών κτιρίων, που θαρρείς και το καθένα προσπαθεί να συναγωνιστεί το διπλανό του σε αίγλη και μεγαλοπρέπεια... (και αν κάποιος νομίζει ότι αυτό είναι "απλό" και "γρήγορο", κάνει λάθος, η πλατεία είναι τεράστια, και λαμβάνοντας υποψην τον πολύ, πολύ πολύ κόσμο που κινείται μέσα στους "κόλπους" της μας πήρε σχεδόν μια ώρα για να τη γυρίσουμε).
Συνέχεια είχε η αναζήτηση (υπο το..φως του χάρτη του ταξιδιωτικού οδηγού, του διάσημου "κατρουλιάρη", ή αλλιώς Μanneken Pis). Bγαίνοντας απο τη νότια πλευρά της πλατείας, στην οδό Charles Buls είδαμε πλήθος κόσμου να σχηματίζει ουρά κόβωντας σχεδόν την κυκλοφορία. Στο επίκεντρο του κόσμου, καταφέραμε (στις μύτες των ποδιών μας) να δούμε μια επιχρυσωμένη πλάκα απο το 1899 που αφιέρωσαν στην πόλη οι ευγνώμονες καλλιτέχνες της, -μα, τόσος κόσμος πια για αυτη την πλάκα; κοιταχτήκαμε προς στιγμήν με απορία. Ωστόσο, σύντομα καταλάβαμε πως αυτό που αιχμαλώτιζε τελικά το ενδιαφέρον του κόσμου δεν ήταν τόσο η πλάκα όσο ένα ξαπλωμένο άγαλμα ενός ήρωα του 14ου αιώνα (Everard 't Serclaes), του οποίου το σώμα άγγιζαν για καλοτυχία. Αγνοούσα -κι ομολογώ πως αγνοώ ακόμα παντελώς- ποιοι οι άθλοι, ποιος ο βίος και η πολιτεία του εν λόγω ήρωα, ωστόσο, προσπαθώντας να καταλάβουμε το αντικείμενο του ενδιαφέροντος του κόσμου, είχαμε βρεθεί σχεδόν στην αρχή της ουράς, και έτσι ακουμπήσαμε κι εμείς το σώμα αυτού του άγνωστου σε εμάς ήρωα (και ξαφνικά αυτή ακριβώς η "ανωνυμία" τον εκανε προσιτό, τον έφερε θαρρείς κοντά μου, πιο γήινο, ξεχασμένο και γι αυτό απρόσμενα συμπαθητικό).. Ένα μικρό, νοσταλγικό χαμόγελο πρέπει να πέρασε από τη σκέψη στο βλέμμα, ή στα χείλη, καθώς θυμήθηκα την αντίστοιχη κίνηση στην Πράγα, στη Γέφυρα του Καρόλου -πόση τελικά δύναμη (ψυχής ) μπορεί να έχει ένα άγγιγμα, -αγγίζει άραγε κανείς την τύχη; την ελπίδα; την τραβάει κοντά του;
Δεν πρέπει να είχαμε απομακρυνθει δυο βήματα, μα όταν γύρισα να κοιτάξω πίσω απ' την πλάτη μου το πλήθος είχε κλείσει κάθε κενό, και η πλάκα και ο άγνωστος ήρωας ο επιφορτισμένος με το χάρισμα της καλοτυχίας είχε κρυφτεί πίσω από τις πλάτες των ανθρώπων..
Σύμφωνα με το χάρτη, το περιβόητο άγαλμα του μικρού κατρουλιάρη βρισκόταν λίγα στενά κάτω από το σημείο που είμασταν, ωστόσο αναγκαστήκαμε να το αναζητήσουμε αρκετή ώρα (κάνοντας κύκλους και επιστρέφοντας πίσω) ώσπου να τον βρούμε..! Και πού να τον βρούμε, δηλαδή, έτσι που είναι στο πλάι του δρόμου, κρυμμένος από τουρίστες που τον αποθανατίζουν, και...απίστευτα μικρός...Εμείς περιμέναμε να δούμε ένα "κανονικό", μπρούτζινο άγαλμα, - μετά κόπων και βασάνων είδαμε ένα μικρό αγαλματίδιο (30 μόλις εκατοστών), να..."κατουράει" περιπαιχτικά, περιγελώντας μας θαρρείς που κάναμε τόσους κύκλους για να το εντοπίσουμε!...Εχω μάθει πάντα να αντιμετωπίζω με σεβασμό τα "εμβλήματα" των πόλεων, -ανεξαρτήτως προσωπικού γούστου, είναι κάτι που τις χαρακτηρίζει και προσθέτει μια πινελιά στην ιδιαίτερη φυσιογνωμία τους-, προσωπικά ομως ο Κατρουλιάρης ήταν μάλλον απογοήτευση για μένα, - αυτό που λέμε "πολύ κακό για το τίποτα", - αντιθέτως, μπορώ να πω ότι θαύμασα αρκετά αγάλματα και ανάγλυφα κτιρίων, τόσο με τα "γνωστότερα μοτίβα" (ιππότες, λέοντες, ιππείς κτλ) όσο και με πιο παράξενες, ασυνήθιστες παραστάσεις, συμπεριλαμβανομένων δρακόντων, τεράτων και άλλων "αποτροπαικών" μορφών. Ωστόσο, ο μικρός κατρουλιάρης (κι ας μη μας άρεσε) έδωσε μια νότα χιούμορ και μια ανάσα στην περιπλάνησή μας, - αφού τον "επεξεργαστήκαμε", σταματήσαμε για λίγο να ξεκουραστούμε. Απέναντι από το μικρό αγαλματίδιο, κάποια ανθισμένα δέντρα έδιναν με τα τεράστια άσπρα λουλούδια τους το προμήνυμα της άνοιξης που παρά το κρύο, ξεμύτιζε σιγά σιγά, ενώ ένας πωλητής μαγεύρευε ένα είδος σούπας (που δεν δοκιμάσαμε, απο τη μυρωδιά όμως φαινόταν γευστικότατη) σε ένα τεράστιο (τ-ε-ρ-ά-σ-τ-ι-ο) καζάνι που έβραζε σε μια αναμμένη φωτιά στην άκρη του πεζοδρομίου..
Μετά από μια σύντομη "σύσκεψη" (εγώ, φανατική οπαδός του Τεν Τεν, και του αγαπημένου του σκύλου, του Μιλού, δεν θα έλεγα όχι σε μια σύντομη επίσκεψη στο αφιερωμένο σε αυτόν μουσείο, όμως ηταν Δευτέρα, μέρα που τα περισσότερα Μουσεία στο Βέλγιο -συμπεριλαμβανομένου και του συγκεκριμένου, ήταν κλειστά). Έτσι, εντασσόμενοι στην ατμόσφαιρα της πολύβουης πόλης, αποφασίσαμε να περπατήσουμε (κι όπου μας βγάλει!) στους δρόμους των Βρυξελλών, σταματώντας συχνά για να θαυμάσουμε τα επιβλητικά κτίρια, τις κομψές βιτρίνες, και δοκιμάζοντας τις υπέροχες, θεικές βελγικές σοκολάτες (σε αντίθεση με τις πατάτες, που δεν έχουν ιδιαίτερη γεύση, η βελγική σοκολάτα είναι πραγματικά...σοκολάτα, την απολαμβάνεις και νιωθεις τη γεύση της σοκολάτας σε όλο της το μεγαλείο!). Μια ξαφνική μπόρα έγινε η αφορμή να αναζητήσουμε καταφύγιο στη σκεπαστή με τζάμια αγορά Galeries St Hubert, με κομψά καταστήματα (που όμως οι τιμές τους είναι ιδιαιτέρως τσουχτερές, -τουλάχιστον για τις τσέπες μας!-), - εκείνο όμως που θαύμασα περισσότερο ήταν ο θόλος της αγοράς, μακρόστενος και γυάλινος, που έδινε μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, ετσι όπως τα χρώματα διαθλούνταν, σαν καλειδοσκόπιο, ενώ η βροχή έξω έπεφτε δυνατά . Εκεί κοντά , λίγο έξω απο την αγορά, διαβάσαμε πως ήταν και το κατάστημα με είδη δώρων του Τεν Τεν, και ομολογώ πως η φίλη μου, κατανοώντας την αδυναμία μου στο ατίθασο τεριέ Μιλού, επιδόθηκε, και μάλιστα υπο βροχή, σε μια ενθουσιώδη προσπάθεια εντοπισμού του εν λόγω καταστήματος.. η αναζήτηση δεν απέδωσε "καρπούς", γελάσαμε όμως πολύ όταν αντιληφθήκαμε, έχοντας κάνει καμια δεκαριά φορές πάνω κάτω το τετράγωνο, ότι το κατάστημα ήταν μπροστά μας, απλά δεν το βλέπαμε, καθώς αφενός ήταν κλειστό, και αφετέρου, η επιγραφή δεν ήταν Τεν Τεν αλλά...Tin Tin....! ο Τεν Τεν μας είναι ο Τιν Τιν για τους γαλλόφωνους...και εμείς να γελάμε, μες στη βροχή, με τους απορημένους βέλγους να ξεμυτίζουν στιγμιαία τις μύτες απο την ομπρέλα τους για να μας κοιτάξουν....
Η ώρα πέρασε πολύ γρήγορα, όπως πάντα περνάει όταν έχεις πολλά να δεις....Το σούρουπο είχε αρχίσει να πέφτει όταν πήραμε το δρόμο του γυρισμού...Οι βαλίτσες μας περίμεναν στο χώρο φύλαξης των αποσκευών του Bruxelles Midi και με την ψυχή μας γεμάτη εικόνες επιβιβαστήκαμε στο τρένο που μας μετέφερε στο αεροδρόμιο της Βελγικής πρωτεύουσας. Η αγαπημένη φιγούρα του Τεν Τεν με τον μικρό, αεικίνητο Μιλού στην αίθουσα αναχωρήσεων του αεροδρομίου μας υποδέχτηκε αποσπώντας μας ένα χαμόγελο -ακόμα κι αν η υποδοχή ήταν.... ίσα ίσα για να μας ξεπροβοδίσει..Η ευγενική υπάλληλος στο γκισέ κούνησε το κεφάλι της καταφατικά (προς μεγάλη ανακούφισή μου) όταν ρώτησα αν υπάρχει θέση δίπλα σε παράθυρο...Και η αγαπημένη μου θέση (παράθυρο) με αντάμειψε με μια τελευταία, μικρή έκπληξη λίγο πριν το αεροπλάνο πάρει φόρα για να εκτιναχθεί στον ουρανό: η πίστα του αεροδρομίου, ή μάλλον, όχι η πίστα, αλλά το "κλασικό" χορτάρι ανάμεσα στους διαδρόμους, ήταν γεμάτο...λαγούς! πλήθος απο μικροσποπικά πλασματάκια που έτρεχαν πηδηχτά στα "χωράφια" του αεροδρομίου, ενώ εμείς τα κοιτούσαμε με μια χαρούμενη απορία...Με αυτή τη χαρούμενη, αναπάντεχη εικόνα, το αεροπλάνο πήρε στροφή, και άρχισε να τρέχει στην πίστα απογείωσης, -δευτερόλεπτα αργότερα οι πράσινες επίπεδες εκτάσεις και οι πυραμυδωτές στέγες του Βελγίου ήταν από κάτω μας, μικροσκοπικές σχεδόν, ενώ εμείς μπαίναμε μέσα στα σύννεφα, για να βρεθούμε, σε τροχιά δευτερολέπτων, πάνω απ' τα σύννεφα, θαρρείς και θέλαμε να προφθάσουμε το ηλιοβασίλεμα, τη δύση, την ανατολή, το χρόνο...και εκεί, πάνω απ' τα σύννεφα, ο ουρανός έγινε ξαφνικά μπλε, βαθύ μπλε, και μετά πορτοκαλί, και μετά ροζ, με τόξα χρωμάτων να εναλλάσονται καθαρά, βαθειά, υπέροχα, χαρίζοντάς μου μια από τις πιο όμορφες εικόνες δειλινού που έχω δει....
Λίγη ώρα αργότερα, το σκοτάδι είχε τυλίξει τον κόσμο γύρω μας, σύννεφα, γη, ουρανός ήταν πια ένα, και το μόνο που ξεχώριζε ήταν το φωτάκι στο φτερό του αεροπλάνου, να μετράει μίλια, αποστάσεις, όνειρα, να διασχίζει σύνορα και χώρες....
Τα επόμενα φωτάκια θα ήταν πια το καλωσόρισμα της Αττικής γης....
Η τελευταία μέρα της παραμονής μας στο Βέλγιο, μετά από τρεις μέρες με πολύ κρύο και σχεδόν συνεχή βροχή, ξημέρωσε στην Μπρυζ...με αραιή συννεφιά και έναν δειλό, χλωμό ήλιο να παίζει κρυφτό με τα σύννεφα πάνω απ' τα νερά των καναλιών. Αν και το προηγούμενο βράδυ είχαμε επιστρέψει στο ξενοδοχείο αργά, καθώς η μεσαιωνική πόλη μας είχε καθηλώσει και θέλαμε να μετρήσουμε όσο το δυνατό περισσότερες ανάσες στις καμπύλες των πετρόκτιστων γεφυριών και στις όχθες των καναλιών, "ρουφώντας" τη μυστήρια, νυχτερινή γοητεία των δρόμων, μια αντανάκλαση η στιγμή μας στις χιλιάδες αντανακλάσεις του φωτός που χάριζαν στη νύχτα οι φανοστάτες κι αυτό διαχέοταν στα σκοτεινά νερά (τώρα που το σκέφτομαι...απορώ πώς και τελικά γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, τόσο χαμένη στο χρόνο -ή μάλλον στο α-χρονο- ήταν εκείνη η στιγμή! ), ξυπνήσαμε χαράματα, θέλοντας να απολαύσουμε κάθε στιγμή αυτής της τελευταίας μέρας. Καθώς άνοιξα το παράθυρο, ο κρύος πρωινός αέρας, μαζί με δυο δειλές ακτίνες ήλιου όρμησε πάνω μου, με προσπέρασε και έδωσε άλλη πνοή στο δωμάτιο, καλώντας μας να σηκωθούμε, - πάντα υπάρχει κάτι προς εξερεύνηση, και οι γωνιές που δεν είδαμε, οι στροφές που δεν πήραμε, τα δρομάκια που δεν περπατήσαμε, μας καλούσαν ξαφνικά ακόμα πιο επιτακτικά, τώρα που ξέραμε ότι η αντίστροφη μέτρηση των βημάτων μας στην παλαιά πόλη είχε ήδη ξεκινήσει...Με την πρωινή παγωνιά να κάνει τα μάγουλα να τσούζουν, κρεμασμένη έξω από το παράθυρο, έχοντας παραμερίσει τις όμορφες, περίτεχνες δαντέλες, χαιρετούσα μια θέα που πρόλαβε σε τόσο λίγες μέρες να γίνει τόσο αγαπημένη...πόσο διαφορετικά φάνταζε τώρα, στο πρωινό φως (και σε αυτό τον απρόσμενο, απαλό ήλιο), ο μοναχικός φανοστάτης, η πετρόκτιστη γέφυρα, το κανάλι με τις εικόνες των παρ-υδάτιων, γραφικών σπιτιών, με τα λουλούδια, τους κισσούς, τα δέντρα, - και μετά τις εικόνες, οι ήχοι: κάποια βιαστικά βήματα στους πετρόκτιστους δρόμους, ένα κλάξον ποδηλάτου, και -κυρίως- τα κρωξίματα από τις πάπιες που, άλλες στο νερό, άλλες στις όχθες, κάτω απ' τα ψηλά δέντρα, έμοιαζαν να χαίρονται και αυτές με αυτόν τον παιχνιδιάρικο ήλιο που, παίζοντας κρυφτό με τα σύννεφα και τις πυραμιδωτές στέγες, έκανε το φως τόσο γλυκό....
Νομίζω πως πάντα η τελευταία μέρα ενός ταξιδιού έχει κάτι το -εγγενές ίσως;- μελαγχολικό....Αυτό το βιώνω πάντα, ακόμα και σε κοντινά ταξίδια, αλλά είναι σαφώς πιο έντονο, σχεδόν "απτό" σε ταξίδια του εξωτερικού, που οι αποστάσεις αφήνουν πάντα μια αμφιβολία, μια απροσδιόριστη χαρμολύπη, καθώς από τη μια αναδύεται αυτή η έντονη αίσθηση, κάτι σαν παιδική, ανόθευτη, πηγαία χαρά, ότι ειμαι "εδώ", ότι "τώρα" "είμαι" "εδώ", και αυτό το εδώ, εικόνα, ταξίδι, βήματα, με κάνει πιο πλούσια, πιο τυχερή, είναι πια μερος του εαυτού μου, και είμαι ζωντανή, γιατί το "ζω", - και απο την άλλη η αίσθηση του εφήμερου, του ευάλωτου, του "φθαρτού" στα γρανάζια του χρόνου, η σκέψη ότι τα βήματα αυτά, τα βήματά "μου" ίσως ποτέ να μη γυρίσουν πίσω, εδώ, σε αυτό το σοκάκι, σε αυτό το γεφύρι, ότι ίσως ποτέ να μη δω ξανά αυτή τη θέα (α, είμαστε εγωιστές εμείς οι άνθρωποι, -αχόρταγοι με ο,τι μας αρέσει!), και πως ακόμα κι αν κάποτε γυρίσω, θα είμαι εγώ, αλλά όχι "εγώ", όχι όπως είμαι τώρα, καθώς θα έχουν προστεθεί άλλες χαρές, άλλες ανάγκες, άλλες αναζητήσεις, - τα μάτια θα είναι ανοιχτά, όμως το βλέμμα θα είναι διαφορετικό.. (απλά....ζωή...λέγεται....) Δεν ξέρω πόση ώρα στεκόμουν εκεί, με ολάνοιχτα τα πατζούρια, ατενίζοντας την απέραντα γοητευτική θέα υπό την επήρεια της αίσθησης του "εφήμερου" (που, τι κι αν έχει μια μελαγχολία, -κάνει το γοητευτικό απείρως πιο γοητευτικό).. Μετά η στιγμή πέρασε (δεν χάθηκε όμως, -είμαι σίγουρη ότι ακόμα αιωρείται κάπου εκεί, κοντά στο φανοστάτη, το γεφύρι, μια μικρή ομίχλη πάνω απ' τα νερά του καναλιού). Ντυθήκαμε καλά, φτιάξαμε τις βαλίτσες (η φίλη μου όπως πάντα τακτικά, κάνοντας τον έλεγχο ότι όλα είναι στη θέση τους και τίποτα δεν έχει ξεχαστεί, εγώ -επίσης όπως πάντα- βιαστικά, τσαλακωμένα, λίγο αφηρημένα ίσως, σαν να ήθελα να αφήσω κάτι από εμένα "εδώ", σε αντάλλαγμα των τόσων που είχα πάρει στην ψυχή μου, που τόσο γενναιόδωρα μου είχε χαρίσει αυτός ο τόπος), και, με τη γεύση της σοκολάτας να αφυπνίζει τις αισθήσεις ετοιμαστήκαμε για την αναχώρηση. Μια τελευταία ματιά απ' το παράθυρο, το χέρι να ισιώνει (αφήνοντας ίσως κι ένα χάδι) τα δαντελένια κουρτινάκια, και οι ευγενικοί μα εγκάρδιοι χαιρετισμοί με τον Guido, -να είμαστε καλά, να ξαναπάμε (το δωμάτιό "μας" θα μας περιμένει..
Mε τις βαλίτσες να σέρνονται στους πεζόδρομους της παλαιάς πόλης (θυμίζοντάς μας την άμεση αναχώρηση), αποχαιρετήσαμε γωνιές αγαπημένες - αγάλματα, γεφύρια, κανάλια, κτίρια, δέντρα...). Κάποιες τελευταίες φωτογραφίες, -γνωρίζοντας ωστόσο πολύ καλά ότι οι στιγμές αυτές έχουν πάντα τη γοητεία του "εδώ" και του "τώρα", -κάτι που καμιά φωτογραφία, άρτια, θολή, κουνημένη, πανοραμική, ανεπεξέργαστη ή επεξεργασμένη δεν μπορεί, δεν δύναται, εκ των πραγμάτων, εκ της ίδιας της της "φύσης", να χωρέσει...
Στον σιδηροδρομικό σταθμό τα ίδια πάντα πολλά ποδήλατα (κόσμος ερχόταν, κόσμος έφευγε), μα ο αριθμός των ποδηλάτων κατά ένα μυστήριο τρόπο έμοιαζε πάντα (σαν εικόνα) σταθερός... Με εκείνη την ήπια μελαγχολική θυμοδιάθεση που συνοδεύει το τέλος σε κάτι ωραίο, μα με την -άρρητα ειλημμένη- απόφαση να κρατήσουμε κέφι και χαμόγελο και να απολαύσουμε ως το "μεδούλι" την καθε στιγμη του ταξιδιού, που ακόμα είχε περίπου 10 ώρες μπροστά-, αγοράσαμε καφέ σε χάρτινο κυπελάκι, επιβιβαστήκαμε στο τρένο και συμπληρώσαμε (νομοταγώς και με λεπτομέρεια αυτή τη φορά) τη διαδρομή μας στην κάρτα των σιδηροδρομικών μας διαδρομών ... Στην αρχή, και καθώς το τρένο άφηνε πίσω του τον σταθμό της Μπρυζ, σαν να μελαγχολήσαμε λίγο -μετά όμως τράβηξαν την προσοχή μας οι πινακίδες που κρέμονταν πάνω από τα καθίσματα, γραμμένες σε φλαμανδικά και γαλλικά, και οι οποίες υποδείκνυαν στους επιβάτες να μην επιδίδονται σε προσωπικές συζητήσεις εκ του κινητού τύπου "mon petit lapin" (λαγουδάκι μου) ή "mon petit couchon" (γουρουνάκι μου) , καθώς οι υπόλοιποι επιβάτες δεν ήταν "υποχρεωμένοι" να υποστούν μάρτυρες σε τόσο προσωπικές "αποκαλύψεις" και συνομιλίες...Αυτό μας έφτιαξε λίγο το κέφι, -προσωπικά μάλλον θα διασκέδαζα να ήμουνα μάρτυρας σε μια τέτοια συνομιλία (mon petit couchon...το έβρισκα μάλλον..χαριτωμένο!), όμως οι Βέλγοι φαίνεται πως είναι διακριτικοί και νομοταγείς, - ελάχιστη η χρήση του κινητού καθ'ολη τη διάρκεια της διαδρομής και αυτή για σύντομες, σιγανές και κοφτές συνεννοήσεις (κανένα "mon petit lapin...."!)
Mετά από κάτι λιγότερο από δύο ώρες, φθάσαμε στο κεντρικό σταθμό των Βρυξελλών (Midi). 'Επειτα από ένα σύντομο, σαστισμένο λεπτό προσαρμογής στο βιαστικό, πολύβουο πλήθος που διέτρεχε με απίστευτη (στα μάτια μας) ταχύτητα και σιγουριά και με οξύτατη αίσθηση προσανατολισμού σκάλες, αποβάθρες, -κι άλλες σκάλες, κι άλλες αποβάθρες-,σαν λαβύρινθος έμοιαζε σε εμάς εκείνος ο σταθμός!, καταφέραμε να βρούμε τον χώρο φύλαξης των αποσκευών (όλα γίνονται αυτόματα), και αφού με τη βοήθεια ενός πρόθυμου Βέλγου διασφαλίσαμε τις βαλίτσες σε ένα μεγάλο ντουλάπι για να τις πάρουμε το βράδυ καθ οδον προς το αεροδρόμιο, αναζητήσαμε το τρένο που θα μας πήγαινε όσο το δυνατό πιο κοντά στο κέντρο των Βρυξελλών (Gare Central).
Οι Βρυξέλλες μας υποδέχτηκαν με αραιή ηλιοφάνεια, αλλά και το συνηθισμένο πια κρύο και ψιλοβρόχι...Έχοντας συνηθίσει την ήρεμη, επιβλητική ατμόσφαιρα της Μπρυζ, οι Βρυξέλλες έμοιαζαν με μια τεράστια, πολύβουη και πολύχρωμη ανθρώπινη κυψέλη, με ανθρώπους, πολλούς ανθρώπους, να τρέχουν γύρω μας προς όλες τις κατευθύνσεις. Πώς είναι το Σύνταγμα παραμονές Χριστουγέννων; τέτοια -και ακόμα μεγαλύτερη κοσμοσυρροή...(προσωπικά σαφώς προτιμώ την ατμοσφαιρική ησυχία της Μπρυζ και η κοσμοσυρροή μάλλον με βγάζει λίγο απ' τα νερά μου, αλλά δεν έπαυε να είναι μια εμπειρία!, και ήμουν χαρούμενη που τη ζούσα). Οδεύοντας προς αναζήτηση της διάσημης κεντρικής πλατείας, η μυρωδιά (και η μεγάλη κατανάλωση) της τηγανιτής πατάτας, που πουλούσαν πολλά μαγαζιά γύρω απο το σταθμό, -πατατούλες τηγανιτές, καυτές, στο γνωστό πια χάρτινο χωνάκι-, ξύπνησε ακαριαία το αίσθημα της πείνας μας, - κι έτσι, όπως πολύς κόσμος γύρω μας, σύντομα βρεθήκαμε να περπατάμε τσιμπολογώντας από τα χρωματιστά χάρτινα χωνάκια μας. (οκ, οι βελγικές πατάτες, οφείλω να παραδεχτώ, σαν γεύση δεν λενε και πολλά, προφανώς προτηγανισμένες, -καμιά σχέση με τις δικές μας γευστικές πατατούλες όταν είναι φρέσκιες και μυρωδάτες! 'Ηταν η όλη εμπειρία, το μέρος, το χωνάκι, το όλο που έδινε "γεύση" στη στιγμή, και όχι αυτή καθεαυτή η πατάτα,η οποία δεν αποτελεί καμία πρωτοτυπία για γαστριμαργικές απολαύσεις). Πολύς κόσμος, μικροπωλητές, παζάρια, ένας πάγκος με περίτεχνα καπέλα, ένα άγαλμα που στην απλότητά του με συγκίνησε (ένας άνδρας που χαιδεύει το κεφάλι ενός σκύλου - χρειάστηκε να περιμένω 5 λεπτά μέχρι να καταφέρω να το βγάλω φωτογραφία, ο κόσμος στις Βρυξέλλες μοιάζει σε μια συνεχή κίνηση, αλλά χαλάλι!)
Έτσι, περπατώντας και χαζεύοντας την πολύβουη κίνηση, βρεθήκαμε ξαφνικά στην Κεντρική Πλατεία (Grande Place) . Πρόκειται για τη μεγάλη, επιβλητική πλατεία του 15ου αιώνα, η οποία βρίσκεται, σύμφωνα με τους ταξιδιωτικούς οδηγούς, στο κέντρο του Petit Ring (μικρός Δακτύλιος), ενός πενταγώνου από βουλεβάρτα που περικλείουν το κέντρο των Βρυξελλών. Και η πρώτη εντύπωση είναι ακριβώς αυτή...η πλατεία είναι πραγματικά....μεγάλη! τεράστια, για την ακρίβεια..., και περιβάλλεται από κτίρια που το καθένα αποτελεί και ένα ξεχωριστό δείγμα αρχιτεκτονικής και στεγάζει σήμερα κάποιο μουσείο ή δημόσιο κτίριο. Οπως αναγράφεται και στους ταξιδιωτικούς οδηγούς, σήμερα, αρκετούς αιώνες μετά τη δημιουργία της, η πολύβουη πλακόστρωτη πλατεία συγκεντρώνει τα καλύτερα σωζόμενα δείγματα της βελγικής αρχιτεκτονικής του 17ου αιώνα, με υπέροχα δείγματα αρ νουβό και ένα εκπληκτικό συγκρότημα φλαμανδικών αναγεννησιακών κτιρίων. Σίγουρα οι "εραστές" της μεσαιωνικής και ύστερης αρχιτεκτονικής θα έχουν πολλά να εντρυφήσουν σε κάθε ένα από αυτά τα επιβλητικά, τεράστια κτίρια, τα φορτωμένα εμβλήματα, θυρεούς, επιγραφές, αγάλματα. Κτίρια..."πολύ". Πολύ ψηλά, πολύ μεγάλα, πολύ επιβλητικά, πολύ φορτωμένα, πολύ "χρυσός", όλα στο "πολύ"...Επιβλητική αρχιτεκτονική, πολύς κόσμος, δεν κατάφερα να αποφύγω ένα γρήγορο συναίσθημα "ζάλης" καθώς, όπου και να κοιτάξεις, τα πάντα είναι "πολλά", "μεγάλα", και στο ..."πολύ". Με ελιγμούς μέσα από τον κόσμο, κάναμε το γύρο της πλατείας, παρατηρώντας τις περίτεχνες λεπτομέρειες των επιβλητικών κτιρίων, που θαρρείς και το καθένα προσπαθεί να συναγωνιστεί το διπλανό του σε αίγλη και μεγαλοπρέπεια... (και αν κάποιος νομίζει ότι αυτό είναι "απλό" και "γρήγορο", κάνει λάθος, η πλατεία είναι τεράστια, και λαμβάνοντας υποψην τον πολύ, πολύ πολύ κόσμο που κινείται μέσα στους "κόλπους" της μας πήρε σχεδόν μια ώρα για να τη γυρίσουμε).
Συνέχεια είχε η αναζήτηση (υπο το..φως του χάρτη του ταξιδιωτικού οδηγού, του διάσημου "κατρουλιάρη", ή αλλιώς Μanneken Pis). Bγαίνοντας απο τη νότια πλευρά της πλατείας, στην οδό Charles Buls είδαμε πλήθος κόσμου να σχηματίζει ουρά κόβωντας σχεδόν την κυκλοφορία. Στο επίκεντρο του κόσμου, καταφέραμε (στις μύτες των ποδιών μας) να δούμε μια επιχρυσωμένη πλάκα απο το 1899 που αφιέρωσαν στην πόλη οι ευγνώμονες καλλιτέχνες της, -μα, τόσος κόσμος πια για αυτη την πλάκα; κοιταχτήκαμε προς στιγμήν με απορία. Ωστόσο, σύντομα καταλάβαμε πως αυτό που αιχμαλώτιζε τελικά το ενδιαφέρον του κόσμου δεν ήταν τόσο η πλάκα όσο ένα ξαπλωμένο άγαλμα ενός ήρωα του 14ου αιώνα (Everard 't Serclaes), του οποίου το σώμα άγγιζαν για καλοτυχία. Αγνοούσα -κι ομολογώ πως αγνοώ ακόμα παντελώς- ποιοι οι άθλοι, ποιος ο βίος και η πολιτεία του εν λόγω ήρωα, ωστόσο, προσπαθώντας να καταλάβουμε το αντικείμενο του ενδιαφέροντος του κόσμου, είχαμε βρεθεί σχεδόν στην αρχή της ουράς, και έτσι ακουμπήσαμε κι εμείς το σώμα αυτού του άγνωστου σε εμάς ήρωα (και ξαφνικά αυτή ακριβώς η "ανωνυμία" τον εκανε προσιτό, τον έφερε θαρρείς κοντά μου, πιο γήινο, ξεχασμένο και γι αυτό απρόσμενα συμπαθητικό).. Ένα μικρό, νοσταλγικό χαμόγελο πρέπει να πέρασε από τη σκέψη στο βλέμμα, ή στα χείλη, καθώς θυμήθηκα την αντίστοιχη κίνηση στην Πράγα, στη Γέφυρα του Καρόλου -πόση τελικά δύναμη (ψυχής ) μπορεί να έχει ένα άγγιγμα, -αγγίζει άραγε κανείς την τύχη; την ελπίδα; την τραβάει κοντά του;
Δεν πρέπει να είχαμε απομακρυνθει δυο βήματα, μα όταν γύρισα να κοιτάξω πίσω απ' την πλάτη μου το πλήθος είχε κλείσει κάθε κενό, και η πλάκα και ο άγνωστος ήρωας ο επιφορτισμένος με το χάρισμα της καλοτυχίας είχε κρυφτεί πίσω από τις πλάτες των ανθρώπων..
Σύμφωνα με το χάρτη, το περιβόητο άγαλμα του μικρού κατρουλιάρη βρισκόταν λίγα στενά κάτω από το σημείο που είμασταν, ωστόσο αναγκαστήκαμε να το αναζητήσουμε αρκετή ώρα (κάνοντας κύκλους και επιστρέφοντας πίσω) ώσπου να τον βρούμε..! Και πού να τον βρούμε, δηλαδή, έτσι που είναι στο πλάι του δρόμου, κρυμμένος από τουρίστες που τον αποθανατίζουν, και...απίστευτα μικρός...Εμείς περιμέναμε να δούμε ένα "κανονικό", μπρούτζινο άγαλμα, - μετά κόπων και βασάνων είδαμε ένα μικρό αγαλματίδιο (30 μόλις εκατοστών), να..."κατουράει" περιπαιχτικά, περιγελώντας μας θαρρείς που κάναμε τόσους κύκλους για να το εντοπίσουμε!...Εχω μάθει πάντα να αντιμετωπίζω με σεβασμό τα "εμβλήματα" των πόλεων, -ανεξαρτήτως προσωπικού γούστου, είναι κάτι που τις χαρακτηρίζει και προσθέτει μια πινελιά στην ιδιαίτερη φυσιογνωμία τους-, προσωπικά ομως ο Κατρουλιάρης ήταν μάλλον απογοήτευση για μένα, - αυτό που λέμε "πολύ κακό για το τίποτα", - αντιθέτως, μπορώ να πω ότι θαύμασα αρκετά αγάλματα και ανάγλυφα κτιρίων, τόσο με τα "γνωστότερα μοτίβα" (ιππότες, λέοντες, ιππείς κτλ) όσο και με πιο παράξενες, ασυνήθιστες παραστάσεις, συμπεριλαμβανομένων δρακόντων, τεράτων και άλλων "αποτροπαικών" μορφών. Ωστόσο, ο μικρός κατρουλιάρης (κι ας μη μας άρεσε) έδωσε μια νότα χιούμορ και μια ανάσα στην περιπλάνησή μας, - αφού τον "επεξεργαστήκαμε", σταματήσαμε για λίγο να ξεκουραστούμε. Απέναντι από το μικρό αγαλματίδιο, κάποια ανθισμένα δέντρα έδιναν με τα τεράστια άσπρα λουλούδια τους το προμήνυμα της άνοιξης που παρά το κρύο, ξεμύτιζε σιγά σιγά, ενώ ένας πωλητής μαγεύρευε ένα είδος σούπας (που δεν δοκιμάσαμε, απο τη μυρωδιά όμως φαινόταν γευστικότατη) σε ένα τεράστιο (τ-ε-ρ-ά-σ-τ-ι-ο) καζάνι που έβραζε σε μια αναμμένη φωτιά στην άκρη του πεζοδρομίου..
Μετά από μια σύντομη "σύσκεψη" (εγώ, φανατική οπαδός του Τεν Τεν, και του αγαπημένου του σκύλου, του Μιλού, δεν θα έλεγα όχι σε μια σύντομη επίσκεψη στο αφιερωμένο σε αυτόν μουσείο, όμως ηταν Δευτέρα, μέρα που τα περισσότερα Μουσεία στο Βέλγιο -συμπεριλαμβανομένου και του συγκεκριμένου, ήταν κλειστά). Έτσι, εντασσόμενοι στην ατμόσφαιρα της πολύβουης πόλης, αποφασίσαμε να περπατήσουμε (κι όπου μας βγάλει!) στους δρόμους των Βρυξελλών, σταματώντας συχνά για να θαυμάσουμε τα επιβλητικά κτίρια, τις κομψές βιτρίνες, και δοκιμάζοντας τις υπέροχες, θεικές βελγικές σοκολάτες (σε αντίθεση με τις πατάτες, που δεν έχουν ιδιαίτερη γεύση, η βελγική σοκολάτα είναι πραγματικά...σοκολάτα, την απολαμβάνεις και νιωθεις τη γεύση της σοκολάτας σε όλο της το μεγαλείο!). Μια ξαφνική μπόρα έγινε η αφορμή να αναζητήσουμε καταφύγιο στη σκεπαστή με τζάμια αγορά Galeries St Hubert, με κομψά καταστήματα (που όμως οι τιμές τους είναι ιδιαιτέρως τσουχτερές, -τουλάχιστον για τις τσέπες μας!-), - εκείνο όμως που θαύμασα περισσότερο ήταν ο θόλος της αγοράς, μακρόστενος και γυάλινος, που έδινε μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, ετσι όπως τα χρώματα διαθλούνταν, σαν καλειδοσκόπιο, ενώ η βροχή έξω έπεφτε δυνατά . Εκεί κοντά , λίγο έξω απο την αγορά, διαβάσαμε πως ήταν και το κατάστημα με είδη δώρων του Τεν Τεν, και ομολογώ πως η φίλη μου, κατανοώντας την αδυναμία μου στο ατίθασο τεριέ Μιλού, επιδόθηκε, και μάλιστα υπο βροχή, σε μια ενθουσιώδη προσπάθεια εντοπισμού του εν λόγω καταστήματος.. η αναζήτηση δεν απέδωσε "καρπούς", γελάσαμε όμως πολύ όταν αντιληφθήκαμε, έχοντας κάνει καμια δεκαριά φορές πάνω κάτω το τετράγωνο, ότι το κατάστημα ήταν μπροστά μας, απλά δεν το βλέπαμε, καθώς αφενός ήταν κλειστό, και αφετέρου, η επιγραφή δεν ήταν Τεν Τεν αλλά...Tin Tin....! ο Τεν Τεν μας είναι ο Τιν Τιν για τους γαλλόφωνους...και εμείς να γελάμε, μες στη βροχή, με τους απορημένους βέλγους να ξεμυτίζουν στιγμιαία τις μύτες απο την ομπρέλα τους για να μας κοιτάξουν....
Η ώρα πέρασε πολύ γρήγορα, όπως πάντα περνάει όταν έχεις πολλά να δεις....Το σούρουπο είχε αρχίσει να πέφτει όταν πήραμε το δρόμο του γυρισμού...Οι βαλίτσες μας περίμεναν στο χώρο φύλαξης των αποσκευών του Bruxelles Midi και με την ψυχή μας γεμάτη εικόνες επιβιβαστήκαμε στο τρένο που μας μετέφερε στο αεροδρόμιο της Βελγικής πρωτεύουσας. Η αγαπημένη φιγούρα του Τεν Τεν με τον μικρό, αεικίνητο Μιλού στην αίθουσα αναχωρήσεων του αεροδρομίου μας υποδέχτηκε αποσπώντας μας ένα χαμόγελο -ακόμα κι αν η υποδοχή ήταν.... ίσα ίσα για να μας ξεπροβοδίσει..Η ευγενική υπάλληλος στο γκισέ κούνησε το κεφάλι της καταφατικά (προς μεγάλη ανακούφισή μου) όταν ρώτησα αν υπάρχει θέση δίπλα σε παράθυρο...Και η αγαπημένη μου θέση (παράθυρο) με αντάμειψε με μια τελευταία, μικρή έκπληξη λίγο πριν το αεροπλάνο πάρει φόρα για να εκτιναχθεί στον ουρανό: η πίστα του αεροδρομίου, ή μάλλον, όχι η πίστα, αλλά το "κλασικό" χορτάρι ανάμεσα στους διαδρόμους, ήταν γεμάτο...λαγούς! πλήθος απο μικροσποπικά πλασματάκια που έτρεχαν πηδηχτά στα "χωράφια" του αεροδρομίου, ενώ εμείς τα κοιτούσαμε με μια χαρούμενη απορία...Με αυτή τη χαρούμενη, αναπάντεχη εικόνα, το αεροπλάνο πήρε στροφή, και άρχισε να τρέχει στην πίστα απογείωσης, -δευτερόλεπτα αργότερα οι πράσινες επίπεδες εκτάσεις και οι πυραμυδωτές στέγες του Βελγίου ήταν από κάτω μας, μικροσκοπικές σχεδόν, ενώ εμείς μπαίναμε μέσα στα σύννεφα, για να βρεθούμε, σε τροχιά δευτερολέπτων, πάνω απ' τα σύννεφα, θαρρείς και θέλαμε να προφθάσουμε το ηλιοβασίλεμα, τη δύση, την ανατολή, το χρόνο...και εκεί, πάνω απ' τα σύννεφα, ο ουρανός έγινε ξαφνικά μπλε, βαθύ μπλε, και μετά πορτοκαλί, και μετά ροζ, με τόξα χρωμάτων να εναλλάσονται καθαρά, βαθειά, υπέροχα, χαρίζοντάς μου μια από τις πιο όμορφες εικόνες δειλινού που έχω δει....
Λίγη ώρα αργότερα, το σκοτάδι είχε τυλίξει τον κόσμο γύρω μας, σύννεφα, γη, ουρανός ήταν πια ένα, και το μόνο που ξεχώριζε ήταν το φωτάκι στο φτερό του αεροπλάνου, να μετράει μίλια, αποστάσεις, όνειρα, να διασχίζει σύνορα και χώρες....
Τα επόμενα φωτάκια θα ήταν πια το καλωσόρισμα της Αττικής γης....
