Πορτογαλία 13 μέρες στο δρόμο...πώς ξεκίνησαν όλα!

[Ippolitos]

Εκπληκτική περιγραφή... δεν χορταίνω να διαβάζω... Ανυπομονώ για τη συνέχεια

 

[maria_psk]

Εκπληκτική περιγραφή... δεν χορταίνω να διαβάζω... Ανυπομονώ για τη συνέχεια

Σ'ευχαριστώ πολύ, έρχεται και η συνέχεια!

 

[maria_psk]

Λισσαβώνα - η πρώτη εντύπωση είναι κι η σωστή!

Στη Λισσαβώνα κάναμε συνολικά 3 διανυκτερεύσεις. Ήταν αρκετές για καταλάβω ότι σ'αυτή την πόλη θέλω να επιστρέψω ξανά!

Όταν φτάσαμε ήταν ήδη απόγευμα προς βραδάκι και σύντομα διαπιστώσαμε ότι η περιοχή που ήταν το ξενοδοχείο μας (Residencial do Sul, Avenida Almirante Reis 34) ήταν λίιιγο παραπάνω dark απ'τα όρια του "συναρπαστικού"! Ξεπερνώντας μερικές αγριόφατσες που το μάτι τους γυάλιζε περίεργα κι έναν τύπο που πήγε να μας βουτήξει τη βαλίτσα απ'το χέρι εν κινήσει, ανεβήκαμε στο απλό αλλά πεντακάθαρο και καινούριο σχετικά δωμάτιό μας για να ετοιμαστούμε για την πρώτη βόλτα.

Πρώτη στάση τα ανηφορικά δρομάκια στο περίφημο Bairo Alto. Σ'ένα απίθανο μαγαζάκι, που λόγω έλλειψης-προσαντολισμού-της-πρώτης-μέρας είναι αδύνατον να προσδιορίσω την άκριβή τοποθεσία του, φάγαμε πεντανόστιμα κρεατάκια μαγειρευμένα μαμαδίστικα σε ένα καθαρά πορτογαλικό περιβάλλον με πλακάκια σε στυλ ajulezos να διακοσμούν τους τοίχους. Τι καλύτερο από μια βόλτα για να φύγει το φούσκωμα κι έτσι λίγο αργότερα βρεθήκαμε να γυρίζουμε στην ευρύτερη περιοχή για να διαπιστώσουμε ότι οι πιο ευφάνταστες βιτρίνες με τα πιο καλόγουστα ρούχα και θεατράλε αξεσουάρ βρίσκονταν ακριβώς εκεί που δεν το περίμενε κανείς!

Για να κλείσουμε τη βραδιά μας γλυκά, κατευθυνθήκαμε προς τα γνωστά μπαράκια που ξεφυτρώνουν σα μανιταράκια σε κάθε στενό που στρίβεις, με μοναδικό προβληματισμό το ότι δεν ξέραμε ποιο να πρωτοδιαλέξουμε για να απολαύσουμε τις τοπικές μπύρες. Μέχρι που μέσα από μια τζαμαρία είδαμε να ξεπροβάλλουν κάτι ανάποδα μαρούλια για φωτιστικά, παγκάκια ξύλινα και γιαπωνέζικα κινούμενα σχέδια να παίζουν σε γιγαντοοθόνη στο πίσω μέρος. Και τα διλήμματα ξεπεράστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες!

 

[Ippolitos]

Αχ! Άργησε η συνέχεια αλλά εξίσου εντυπωσιακή η αφήγησή σου!!!!!! Πρόλαβες και με έβαλες σε ένα κλίμα που ζήλεψα τόσο μέσα σε πολύ λίγες γραμμές!Πότε έρχεται η συνέχεια;!

 

[deka]

Ωραία ιστορία! Χαίρομαι που συνεχίζεται!!!

 

[maria_psk]

Αχ! Άργησε η συνέχεια αλλά εξίσου εντυπωσιακή η αφήγησή σου!!!!!! Πρόλαβες και με έβαλες σε ένα κλίμα που ζήλεψα τόσο μέσα σε πολύ λίγες γραμμές!Πότε έρχεται η συνέχεια;!

Άργησε όντως, πότε θα στρωθώ άραγε να την τελειώσω αυτή την ιστορία;;:roll: Σ'ευχαριστώ για τα σχόλιά σου!

 

[maria_psk]

Ωραία ιστορία! Χαίρομαι που συνεχίζεται!!!

Σ'ευχαριστώ πολύ! Ήταν όντως πολύ όμορφο ταξιδάκι!

 

[maria_psk]

Λισσαβώνα, μια υπέροχη μέρα

Το πρωινό καφεδάκι μας τη δεύτερη μέρα που ξυπνήσαμε στη Λισσαβώνα το ήπιαμε στην περιοχή της Belem. Με φόντο το πασίγνωστο Μνημείο των Θαλασσοπόρων και σε απόσταση αναπνοής από τον τουριστικό Torre de Belem που οι εκατοντάδες των επισκεπτών το έκαναν να μοιάζει με μελίσσι όταν η βασίλισσα έχει κέφια, αρχίσαμε να σχεδιάζουμε το πρόγραμμα της ημέρας -της μόνης ουσιαστικά που θα περνούσαμε αποκλειστικά στην πόλη.

Ξεκινήσαμε από το Museu Berardo, το οποίο φιλοξενεί τη δουλειά αρκετών μοντέρνων καλλιτεχνών και είχαμε ακούσει πολλά για τις περιοδικές εκθέσεις που οργανώνονται στους χώρους του. Για ώρες χαθήκαμε ανάμεσα σε εξαιρετικά πρωτότυπα εκθέματα, εγκαταστάσεις και βιντεοπροβολές, ενώ είχαμε την τύχη να πετύχουμε και μία έκθεση αφιερωμένη στην τηλεοπτική και κινηματογραφική δράση του Andy Warhol, με υλικό από τηλεοπτικές εκπομπές και συνεντεύξεις του απ' το 1979 - 1987. Εν ολίγοις, μια ματιά στο site του μουσείου (http://www.museuberardo.pt/) πριν από ενδεχόμενη επίσκεψή σας στην πόλη, συνιστάται ανεπιφύλακτα!

Ο ήλιος είχε σταματήσει να μας τσουρουφλίζει τα κεφάλια όταν αφήναμε πίσω μας το μουσείο με κατεύθυνση την περιοχή Baixa και την εμβληματική πλατεία της πρωτεύουσας, Praca do Comercio. Με υπέροχα κτίρια και αγάλματα να στολίζουν κάθε μία απ' τις τρεις πλευρές της αλλά και την επιβλητική αψίδα στο βόρειο άκρο της να οδηγεί στον εμπορικό πεζόδρομο της Rua Augusta, δικαίως το μέρος γίνεται εξώφυλλο κάθε οδηγού της πόλης που σέβεται τον εαυτό του! Λίγα μέτρα πιο πάνω, στο Mude - Museu do Design e da Moda (MUDE - Museu do Design e da Moda, Lisboa, Portugal) μας περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη: η πιο πολύχρωμη συλλογή από θρυλικά μηχανάκια Vespa -απ' τα πρώτα μοντέλα που κυκλοφόρησαν μετά τον πόλεμο μέχρι τα αγαπημένα δίτροχα των χολιγουντιανών ταινιών του '50 και του '60- γέμιζε με κομψότητα και ασύγκριτη φινέτσα τους δύο ορόφους του μουσείου που τις φιλοξενούσε! Ευτυχώς που οι φωτογραφίες δεν επιτρέπονταν σε καμία αίθουσα, διαφορετικά ακόμη εκεί θα ήμασταν να τις χαζεύουμε και να τις φωτογραφίζουμε μία προς μία.

Επόμενος σταθμός η παραδοσιακή συνοικία της Alfama ή αλλιώς ο λόγος που η Λισσαβώνα δε μοιάζει με καμία άλλη πρωτεύουσα της Ευρώπης. Οι κάτοικοι εδώ στέκονται στα παράθυρα ή στα σκαλοπάτια των σπιτιών τους για να μιλήσουν με τους γείτονες, απλώνουν τις μπουγάδες τους να τις λούσει ο ήλιος και μοιάζουν να μη βλέπουν καν τους τουρίστες που διακριτικά απαθανατίζουν τις ανθισμένες αυλές και τις γάτες που γλείφονται νωχελικά στα ξέφωτα. Τα περισσότερα μαγαζάκια με μουσικές fados βρίσκονται επίσης εδώ -αν και δεν πήγαμε τελικά νομίζω ότι ήταν αρκετά οικονομικά και προσφέρουν και φαγητό.

Λίγο το λαχάνιασμα στις ανηφοριές, λίγο κάτι καλαμαράκια που είχαμε τσιμπήσει στο μαγαζί μιας γιαγιάς με πολύχρωμα τραπεζομάντηλα η βόλτα μας μετά από λίγο θα έληγε άδοξα αν, πάνω στην ώρα και σε ένα άκυρο δρομάκι που είπαμε να ακολουθήσουμε (θα ήταν κατηφόρα φαίνεται), δεν πέφταμε πάνω στο -μάλλον- πιο ασυνήθιστο καφέ της περιοχής. Οι Γάλλοι ιδιοκτήτες του, σχεδιαστές και οι δύο, είχαν μετακομίσει στην Λισσαβώνα μόλις 6 μήνες πριν και αποφάσισαν να το ανοίξουν για να έχουν ένα χώρο όπου θα μπορούσαν ταυτόχρονα να εκθέτουν - πωλούν τα χειροποίητα ρούχα, έπιπλα και αντικείμενα που σχεδίαζαν και τα οποία, εκτός από διακοσμητικό, είχαν και καθαρά λειτουργικό λόγο ύπαρξης εν προκειμένω!

Ακόμη μία σύντομη στάση στο πολύχρωμο Pois (http://www.poiscafe.com/pt/gallery.html), το μοναδικό ενδεχομένως καφέ - βιβλιοθήκη της Alfama. Με τον ήλιο πια να έχει πέσει χαμηλά ανηφορίσαμε ξανά για τα μπαράκια του Bairo Alto. Στο Portas Largas γινόταν ένας μικρός πανικός και γρήγορα καταλάβαμε το λόγο: το μαγαζί είχε live και η αισθαντική φωνή της κοπέλας σε μοντέρνες εκδοχές των fados έκανε τους περαστικούς να κολλάνε τις μούρες τους στην είσοδο για να καταλάβουν από πού έρχεται. Τι καλύτερο φινάλε για μια απλά υπέροχη μέρα…

υ.γ. Σημείωση στο προηγούμενο κεφάλαιο: μετά από μία μίνι "ανασκαφή" στα ταξιδιωτικά μου ενθύμια από κάπου έπεσε η κάρτα του εστιατορίου που τόσο εκτιμήσαμε την πρώτη μας μέρα στην πόλη: Faca el Garfo λοιπόν, αναζητήστε το στον αριθμό 2 της Rua da Condessa!

 

[pigi_dikaiou]

Μ αρεσει η Πορτογαλια σου....μ αρεσει ο τροπος που γραφεις....Χωρις πολλες φανφαρες και προσπαθειες εντυπωσιασμου...Καμιά φορα τα καλα αργουν λιγο...

 

[Ippolitos]

Μπορεί να αργείς να γράφεις την ιστορία σου, εντούτοις με μεταφέρεις κάθε φορά σε άλλους κόσμους... και με κάνεις να θέλω να πάω!

 

[maria_psk]

Λισσαβώνα 3η μέρα -και φαρμακερή;

Πες ότι βρίσκεσαι στη Λισσαβώνα. Κι έχεις μπροστά σου λίγες μόνο ώρες για να τη "γυρίσεις". Μάλλον δε θα προλάβεις να δεις μουσεία ούτε να ψωνίσεις σουβενίρ. Σίγουρα θα κάνεις μια βόλτα με το τραμ 28!

Παραδοσιακά γεμάτο και "ασθμαίνον" στα ανηφορικά δρομάκια της πρωτεύουσας, το θρυλικό κίτρινο Electrico 28 δεν είναι το πιο γρήγορο ούτε το πιο άνετο μέσο για να μετακινηθείς. Παραμένει, ωστόσο, το πιο γοητευτικό. Έτσι κι εμείς εκείνο το πρωινό βρεθήκαμε στριμωγμένες στο μικροσκοπικό του βαγονάκι να ακολουθούμε την κλασική διαδρομή που χρόνια τώρα χαράσσει μέσα από τις πιο γραφικές γειτονιές της πόλης. Λίγο μετά το παλιό κάστρο (Castle of Saint George) κάναμε την πρώτη μας στάση στο miradouro das Portas do Sol, ένα σημείο γνωστό για την πανοραμική του θέα στις κοκκινωπές σκεπές της Λισσαβώνας που απλώνονται στα πόδια σου, ως εκεί που φτάνει το μάτι.

Όμορφη η θέα αλλά εμείς πρωινό δεν είχαμε πάρει ακόμη και με εξαιρετική προσοχή, λες και θα ψωνίζαμε μαργαριτάρια, αρχίσαμε να αναζητούμε το καλύτερο μαγαζάκι της περιοχής που να μην είναι και πολύ τουριστικό αλλά να' ναι και λίγο γραφικούλι κτλ κτλ. Το εντοπίσαμε τελικά στα ξύλινα καρεκλάκια ενός υπαίθριου καφέ, δώσαμε συγχαρητήρια η μία στην άλλη και με λαχτάρα παραγγέλνουμε χυμό φρεσκοστυμμένο και το καθιερωμένο πλέον τοστάκι μας (να δούμε πώς το ψήνουν κι εκεί, βλέπε κεφάλαιο για Coimbra παραπάνω).

Λίγα λεπτά και δυο λαίμαργες μπουκιές αργότερα κάτι μυτερό που σίγουρα δεν ήταν γαλοπούλα καρφωνόταν πανηγυρικά στο τρυφερό μου ούλο! Με μάτι γουρλωμένο και το χρώμα μου σταδιακά να αλλάζει από κίτρινο στο λευκό του χαρτιού άρχισα να κάνω απελπισμένα σήματα στην Α. Σύντομα στο μικρό μας δράμα βρέθηκαν να συμμετέχουν εκτός απ' τη σερβιτόρα (που έντρομη είδε μπροστά της κάθε ευκαιρία φιλοδωρήματος να γίνεται καπνός) και παρέα από Ιταλιδούλες στο διπλανό τραπέζι που έψαχναν αγωνιωδώς στα καλλυντικά τους για τσιμπιδάκι φρυδιών ή κάτι τέλος πάντων που θα μπορούσε να αφαιρέσει το ανεπιθύμητο "συστατικό" το οποίο εξακολουθούσε να προεξέχει απ' την άκρη των χειλιών μου!

Το μαρτύριο έλαβε τέλος κανά τέταρτο αργότερα, όταν στο μπάνιο του καταστήματος κατάφερα ιδροκοπώντας να βγάλω επιτέλους ένα -ολόκληρο παρακαλώ- καρφάκι συρραπτικού (!) που ένας Θεός ήξερε πώς βρέθηκε στο δρόμο προς το πεινασμένο μου στομάχι! Εν τω μεταξύ μέσα στον όλο πανικό συνειδητοποιώ ξαφνικά ότι ο μόνος που είχε μείνει ατάραχος καθ' όλη τη διάρκεια του περιστατικού ήταν ένα τουρίστας στο ακριβώς διπλανό τραπεζάκι που με κοίταζε πίσω απ' την εφημερίδα του με ένα σαρδόνιο χαμόγελο καρφιτσωμένο στο στόμα. Κι όταν ο ντροπιασμένος μαγαζάτορας άρχισε να κερνάει το πρωινό σε όλες τις παρέες, ο "θεατής της πρώτης σειράς" έσπευσε να δώσει κι αυτός τη δική του παραγγελία.

Ήθελε, φυσικά, ένα τοστ.

Αυλαία!

 

[Ippolitos]

Αυτο ήταν?Μεχρι εδώ..?