varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 6.663
- Likes
- 13.746
Περιεχόμενα
Η ιστορία αυτή θα μπορούσε να λέγεται «ΚΑΙ μαζί ΚΑΙ μόνη… στην Βαρκελώνη» αφού από σπόντα βρέθηκα μαζί με άλλους σε ένα γκρουπ για Βαρκελώνη, αλλά από επιλογή κατέληξα μόνη χωρίς το γκρουπ.
Για να εξηγηθώ... κάποια συγγενικά μου πρόσωπα ήταν να επισκεφθούν την Βαρκελώνη το 3ημερο της 25ης Μαρτίου με ελληνικό πρακτορείο μιας και είναι πιο μεγάλης ηλικίας άνθρωποι. Λόγω ακύρωσης του ενός βρέθηκα εγώ στην θέση του πληρώνοντας μόνο την διαφορά για την αλλαγή του ονόματος στο εισιτήριο.
Η τελευταία φορά που είχα υπάρξει σε γκρουπ ήταν το μακρινό 1998 και έκτοτε είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου «ποτέ ξανά». Όμως, το δέλεαρ του σχεδόν δωρεάν ταξιδιού με έκανε να προσπαθώ να μου χρυσώσω το χάπι "Έλα μωρέ 4 μέρες είναι, θα αντέξω".
Αυτό που δεν είχα προβλέψει όμως ήταν ότι πλέον έχω μηδενική ανοχή στο:
(α) να ακούω κουλαμάρες τύπου: "Τι είναι αυτός ο Γκαουντής που μας έχουν πρήξει?", "Αρχηγέ, είναι επικίνδυνα στην Λα Ράμπλα?", "Καλά εκτός Ευρώπης δεν πάω που να με πληρώνουν" και άλλα τέτοια χαριτωμένα,
(β) να υπομένω τον συντονισμό 58 ατόμων (ναι! το αθεόφοβο το πρακτορείο έφτιαξε γκρουπ 58 ατόμων) με τον έναν να αργεί γιατί μετά τον καφέ θέλει τσιγάρο, τον άλλον που πρέπει να ενεργηθεί καπάκι μετά το πρωινό, τον παράλλον που ενώ βρίσκεται μέσα στο πούλμαν έχει τέρμα στο κινητό το ματς του Ολυμπιακού ξεκουφαίνοντάς μας,
(γ) να υπομένω ξεναγήσεις-παρωδίες μέσα από το πούλμαν "να αυτό που βλέπετε στα 2χλμ σαν ψείρα είναι το Χ μνημείο, να εκείνο που μόλις προσπεράσαμε είναι το Υ μνημείο, α κι εκεί πίσω από το φορτηγό έχει κι ένα άλλο σημαντικό μνημείο.
Κι έτσι, μετά από μόλις 12 ώρες συνύπαρξης με το γκρουπ, εγκατέλειψα τους "συνταξιδιώτες" μου για να τους ξανασυναντήσω την τελευταία μέρα πηγαίνοντας για αεροδρόμιο. Στα βλέμματα τους διέκρινα ότι μου είχαν απονείμει τον τίτλο "Μις ξινή 2024" αλλά καθόλου δεν με ένοιαξε.
Για να εξηγηθώ... κάποια συγγενικά μου πρόσωπα ήταν να επισκεφθούν την Βαρκελώνη το 3ημερο της 25ης Μαρτίου με ελληνικό πρακτορείο μιας και είναι πιο μεγάλης ηλικίας άνθρωποι. Λόγω ακύρωσης του ενός βρέθηκα εγώ στην θέση του πληρώνοντας μόνο την διαφορά για την αλλαγή του ονόματος στο εισιτήριο.
Η τελευταία φορά που είχα υπάρξει σε γκρουπ ήταν το μακρινό 1998 και έκτοτε είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου «ποτέ ξανά». Όμως, το δέλεαρ του σχεδόν δωρεάν ταξιδιού με έκανε να προσπαθώ να μου χρυσώσω το χάπι "Έλα μωρέ 4 μέρες είναι, θα αντέξω".
Αυτό που δεν είχα προβλέψει όμως ήταν ότι πλέον έχω μηδενική ανοχή στο:
(α) να ακούω κουλαμάρες τύπου: "Τι είναι αυτός ο Γκαουντής που μας έχουν πρήξει?", "Αρχηγέ, είναι επικίνδυνα στην Λα Ράμπλα?", "Καλά εκτός Ευρώπης δεν πάω που να με πληρώνουν" και άλλα τέτοια χαριτωμένα,
(β) να υπομένω τον συντονισμό 58 ατόμων (ναι! το αθεόφοβο το πρακτορείο έφτιαξε γκρουπ 58 ατόμων) με τον έναν να αργεί γιατί μετά τον καφέ θέλει τσιγάρο, τον άλλον που πρέπει να ενεργηθεί καπάκι μετά το πρωινό, τον παράλλον που ενώ βρίσκεται μέσα στο πούλμαν έχει τέρμα στο κινητό το ματς του Ολυμπιακού ξεκουφαίνοντάς μας,
(γ) να υπομένω ξεναγήσεις-παρωδίες μέσα από το πούλμαν "να αυτό που βλέπετε στα 2χλμ σαν ψείρα είναι το Χ μνημείο, να εκείνο που μόλις προσπεράσαμε είναι το Υ μνημείο, α κι εκεί πίσω από το φορτηγό έχει κι ένα άλλο σημαντικό μνημείο.
Κι έτσι, μετά από μόλις 12 ώρες συνύπαρξης με το γκρουπ, εγκατέλειψα τους "συνταξιδιώτες" μου για να τους ξανασυναντήσω την τελευταία μέρα πηγαίνοντας για αεροδρόμιο. Στα βλέμματα τους διέκρινα ότι μου είχαν απονείμει τον τίτλο "Μις ξινή 2024" αλλά καθόλου δεν με ένοιαξε.
Last edited:
