Γερμανία Berlin, ach du Berlin

[aloha]

Πήγαινα Δημοτικό όταν κυκλοφόρησε αυτό το τραγούδι των Κατσιμιχαίων και ως κουλτουριάρικο πιτσιρίκι που ήμουν το αγαπούσα πολύ. Ειδικά αυτό το Berlin ach du Berlin μου έκανε κάτι. Όταν λοιπόν, στο πανεπιστήμιο ρώτησα μια συμφοιτήτρια πώς θα περάσει τις διακοπές της και μου απάντησε "θα πάμε με το αγόρι μου στο Βερολίνο" είπα "ααααααα!!!! Τι ωραία!!!!!" Υποθέτω πως ότι και να μου έλεγε η απάντησή μου θα ήταν κάπως έτσι. Άλλωστε δεν είχα κάνει ποτέ κανένα ταξίδι στο εξωτερικό. Αλλά από την άλλη ήταν και το τραγούδι που μου είχε δημιουργήσει μια αίσθηση στο μυαλό κι έτσι ήταν ένας προορισμός που τον ήθελα πολύ χωρίς να έχω δει ποτέ ούτε μια φωτογραφία. Είχε και φτηνά εισητήρια οπότε όταν ήρθε η ώρα να προγραμματίσουμε το ταξίδι της χρονιάς τον προτιμήσαμε ανάμεσα σε άλλους προορισμούς της λίστας. Τα εισητήρια κλείστηκαν στα 240 ευρώ μαζί με μια βαλίτσα με easyjet και ryanair. Πρώτη φορά με αυτές τις εταιρίες και είχα μια στενοχώρια που δε θα φάω τις καθιερωμενες πένες με σάλτσα της aegean.. Χαχα. Τελικά μια χαρά ήταν άνετα ταξιδέψαμε.

Αφού κλείσαμε τα εισητήρια ξεκίνησε το διάβασμα ξεκινώντας από το γνωστό πολυταξιδεμένο μέλος του φόρουμ Giannis Mitsis. Εκεί είδα και τις πρώτες φωτογραφίες του Βερολίνου, δεν εντυπωσιάστηκα αλλά ήμουν σίγουρη ότι θα μου αρέσει κι έτσι δεν πτοήθηκα. Εκ των υστέρων έχω να πώ ότι όσες φωτογραφίες και να τραβήξεις, το Βερολίνο δεν μπορεί να το αποτυπώσει ο φακός. Πήρα γύρω στις 5.000 φωτογραφίες, τις πιο πολλές που έχω τραβήξει σε ταξίδι και πάλι νιώθω ότι δεν μπορεί κάποιος από αυτές να καταλάβει πώς είναι το βερολίνο.

Όταν ήρθε η ώρα να κλείσουμε διαμονή πάτησα πόδι στον αντρούλη κι έτσι μείναμε στο park inn το ιστορικό κτήριο που δεσπόζει στην alexanderplatz. Η διαφωνία του ήταν ότι μπορούσαμε να βρούμε πολύ πιο φτηνά καταλύματα εξίσου βολικά, εγώ όμως έλεγα ότι αφού το Βερολίνο έχει φτηνή διαμονή είναι ευκαιρία να μείνουμε σε κάτι καλύτερο. 85 ευρώ τη βραδιά δεν είναι απαγορευτική τιμή. Χωρίς πρωινό βεβαίως βεβαίως. Μόλις φτάσαμε ο άντρας μου για να με πειράξει έλεγε ότι κοίτα να δεις που τσάμπα το πληρώσαμε στον πρώτο όροφο θα μας βάλουν. Τελικά μας είπαν ότι μπορούν να μας διαθέσουν στην ίδια τιμή ένα από τα προνομιακά τους δωμάτια. Κι έτσι πήραμε δωμάτιο στον 29ο όροφο που βλέπει στην πλατεία και νομίζεις ότι αν βγάλεις το χέρι σου από το παράθυρο θα αγγίξεις τον πύργο της τηλεόρασης.

Αυτό το ταξίδι το βάζω στα καλύτερα που έχω κάνει. Νομίζω ότι αν είναι να κάνει κανείς ένα μόνο ταξίδι στην Ευρώπη αυτό θα πρέπει να είναι σίγουρα στο Βερολίνο. Για τη βαριά του ιστορία, τα επιβλητικά κτήρια και την εντυπωσιακή αρχιτεκτονική, για την κουλτούρα του και τη νυχτερινή ζωή, για να φάει το καλύτερο multiethnic φαγητό και για τα εντυπωσιακά ανάκτορα, ανάκτορα, πολλά ανάκτορα κι άλλα ανάκτορα, πολύ το ανάκτορο λέμε!!!!

Ημέρα 1η

Φτάσαμε απόγευμα Τρίτης του Πάσχα στο αεροδρόμιο Schonefeld κι εγώ με το βγήκα από το αεροπλάνο άρχισα τα αααααααααααααα κοίτα τι ωραία που είναι. Τι το ωραίο βλέπεις ρε αγάπη, δεν είμαστε καν στο κεντρικό αεροδρόμιο. Εμένα μου άρεσε είχε μια άπλα, την άπλα και τον αέρα που λάτρεψα στο Βερολίνο. Να μη σας πω τι έπαθα μόλι κατεβήκαμε από το τρένο και βρεθήκαμε ανάμεσα στον πύργο της τηλεόρασης και στο ξενοδοχείο μας και γύρω γύρω εμπορικά, κόσμος η alexanderplatz να σφυζει από ζωή. Ένιωσα να φουσκώνει τόσο πολύ η καρδιά μου που νόμιζα πως θα σπάσει κι όταν κατάφερα να μιλήσω, είπα "έπαθα καπιταλισμό". Δεν ξέρω αν έχετε δει την ταινία το δίχτυ, κάπως έτσι έκανα όπως ο ήρωας της ταινίας.

Ανεβήκαμε στο δωμάτιο αντίκρυσα και τη θέα που σας περιέγραψα κ τι να λέμε τώρα αυτή η πόλη ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Αυτό το κατακλυσμιάιο συναίσθημα γενικά το ένιωθα κάθε φορά που έβγαινα σε ένα νέο σταθμό του μετρό και για να μη με θεωρήσετε υπερβολική θα πω εδώ ότι όχι δεν κάνω έτσι σε κάθε ταξίδι και ότι πρώτη φορά μου συνέβη.

Με την πείνα να έχει χτυπήσει κόκκινο κατεβήκαμε κάτω για φαγητό και εξερεύνηση. Φάγαμε ένα πρόχειρο βιετναμέζικο και ξεκινήσαμε να περπατάμε στη πλατεία Μαρξ Ενγκελς φόρουμ μέχρι τη Νικολάιφιρτελ. Σε αντίθεση με την Alexanderplatz η πλατεία αυτή ήταν γιγάντια, σκοτεινή, έρημη και τρομακτική για μια πρώτη επαφή με την άγνωστη πόλη, η Νικολαιφιρτελ εκείνη την ώρα ήταν επίσης έρημη κι έτσι επιστρέψαμε για να μη σακατέψουμε και τα πόδια μας από την πρώτη κιόλας μέρα αφού έτσι κι αλλιώς θα τα ξεναβλέπαμε μέρα. Άλλωστε φοβόμασταν και λίγο. Κι έτσι τέλειωσε η πρώτη μέρα χωρίς πολλές φωτογραφίες θα ακολουθήσουν όμως πάρα πολλές τις επόμενες μέρες.