ΕΡΣΗ
Member
Ημέρα Τετάρτη.
Το πρωί ξυπνώ από την ξαφνιασμένη κραυγή του αφέντη: «Και όμως οι βερολινέζοι δουλεύουν!» Στο παρακείμενο υπουργείο εξωτερικών οι υπάλληλοι έπιαναν δουλεια σιγά σιγά. Σε κάτι δωματιάκια ελάχιστα: τόσο που το γραφείο για να χωρέσει έπρεπε να ακουμπά στον τοίχο, όποτε ο εργαζόμενος άμα σήκωνε τα μάτια του από τα χαρτιά του έβλεπε το λευκό ντουβάρι. Καρεκλα επισκέπτη δεν χωρούσε το γραφείο. Και άπειρα τέτοια το ένα δίπλα στο άλλο. Ένα γραφείο μεγαλύτερο (καταλάμβανε το χώρο δυο κανονικών γραφείων), προφανώς ο προϊστάμενος. Το έπιπλο του γραφείου στραμμένο κανονικά έτσι ώστε ο προϊστάμενος να ελέγχει ποιος περνά από την ανοικτή του πόρτα. Πάνω στο γραφείο σε ένα βάζο μέσα ένα φρέσκο μπουκέτο τριαντάφυλλα.
Αφήσαμε όμως στη μέση την παρατήρηση μας των δημόσιων υπάλληλων της Γερμανίας γιατί είχαμε ραντεβού με την Μεγαλειότατη και δεν έπρεπε να την αφήσουμε να περιμένει. Το ραντεβού μας ήταν για τις 10.30 εμείς όμως είμαστε παρόντες ήδη από τις 11.15. Οι γερμανοί απολύτως punktlichτύποι, δε μας άφησαν να μπούμε πριν η ώρα γίνει ακριβώς 10.30. Οπότε και εισήλθαμε στο ανακαινισμένο Neues Museum.
Ας μιλήσω λίγο για το κτίριο. Κτίσθηκε στα μέσα του 19ου αιώνα για να στεγάσει τις συλλογές από το ήδη υπερφορτωμένο AltesMuseum. Αποτελείτο από δυο πτέρυγες και ένα κεντρικό χώρο υποδοχής με κλιμακοστάσιο. Με την κήρυξη του πόλεμου η λειτουργία του ανεστάλη. Κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκόσμιου πόλεμου έφαγε χοντρό βομβαρδισμό και έπαθε τεράστιες ζημιές τόσο το ίδιο το κτίριο όσο και πολλά εκθέματα. Το κεντρικό κλιμακοστάσιο γκρεμίστηκε από τους βομβαρδισμούς του 1943 και στους βομβαρδισμούς του 1945 γκρεμίστηκε η βορειοδυτική πτέρυγα.
Την ανακατασκευή του Μουσείου ανέλαβε ο βρετανός αρχιτέκτονας DavidChipperfield. Μπορώ να πω ότι αυτή η ανακατασκευή μου άρεσε πολύ. Καταρχήν έκτισε εκ νέου την καταστραφείσα πτέρυγα ακολουθώντας ένα μοντέρνο πλέον ρυθμό αλλά ήπιο και όχι κραυγαλέο. Το διασωθέν τμήμα του κτιρίου του ανακαίνισε, χωρίς να του αφαιρέσει τις πληγές εκ του πόλεμου, όποτε μπορεί να δει κανείς τα τραύματα στο σώμα του κτιρίου. Τις τοιχογραφίες που είχε το κτίριο προφανώς τις έχει συντηρήσει χωρίς όμως να τις «γυαλίσει» με αποτέλεσμα τα χρώματα τους να είναι θαμπά και πολλές να είναι αποσπασματικές και θραυσματικες, υπαινισσόμενες ένα τραυματικό παρελθόν. Μου άρεσε επίσης που μια αίθουσα την άφησε ακριβώς όπως ήταν προπολεμικά: τα ίδια εκθέματα στις παλαιές προθήκες με τις παλαιές καλλιγραφίες με το χέρι στις επεξηγηματικές πινακίδες. Μου άρεσε που διατηρήθηκε σε μια αίθουσα αυτή η παλαιά αντίληψη μουσειολογιας, (αν εκείνη την εποχή υπήρχε καθόλου ο εξαιρετικά ανεπτυγμένος στις μέρες μας πλέον κλάδος) τον καιρό δηλαδή που τα μουσεία απευθυνόντουσαν κυρίως στους ειδήμονες και όχι στο ευρύ κοινό.
Το μεγάλο ενδιαφέρον του μουσείου αυτού είναι η Αιγυπτιακή Συλλογή του. Όσοι έχετε επισκεφθεί το Αιγυπτιακό Μουσείου του Καΐρου ίσως πολλά από τα εκθέματα θα τα θεωρήσετε ως μια επανάληψη –και μάλιστα χωρίς το highlightτων θησαυρών του Τουταγχαμών. Όμως η μουσειολογικη τεκμηρίωση είναι άψογη. Και το εξαιρετικά ενδιαφέρον για εμένα τμήμα ήταν τα ευρήματα από την Αμαρνα. Χάρηκα τόσο πολύ που είχε αρκετά εκθέματα από εκείνη την περίοδο (ενδεχομένως μάλιστα να είναι και περισσότερα από αυτά που εκτίθενται στο Κάιρο). Εντυπωσιάστηκα από δυο πανέμορφες σκουρόχρωμες προτομές πριγκιπισσών με επιμήκη κρανία. Και μετά ακολούθησε η συνάντηση με την Μεγαλειότατη. Ευρισκόταν ολομόναχη στην μεγάλη ροτόντα του Μουσείου, φωτισμένη μόνη της, θεατρικά θα τολμούσα να πω. Εντάξει η αλήθεια είναι ότι έχω δει πολλές φωτογραφίες της. Όμως η ομορφιά της και η ζωντάνια της δε μπορεί να αποτυπωθεί στο φακό Η αίσθηση είναι τελείως διαφορετική αν δει κανείς αυτό το μπούστο εκ του φυσικού. Υπέβαλλα και εγώ λοιπόν τα σέβη μου στη θεϊκή σχεδόν ομορφιά της Νεφερτίτης και έφυγα όπως αρμόζει σε μια βασίλισσα: πισωπατώντας.
Το μουσείο επίσης περιλαμβάνει και εκθέματα από τη συλλογή του Σλημαν σε σχέση με την Τροία, όσα δηλαδή έχουν παραμείνει στη Γερμανία και αντίγραφα των χρυσών κοσμημάτων που βρίσκονται στα χέρια των Ρώσων. Το υπόλοιπο μουσείο είχε πολλά και διάφορα εκθέματα όπως μερικά παλαιολιθικά και νεολιθικά ευρήματα. Ότι αφορά την παλαιολιθική περίοδο με ενθουσιάζει να το διαβάζω ως συμπεράσματα και εξιστορήσεις των επιστημόνων. Να σας πω την αμαρτία μου όμως : δεν παθαίνω κανένα δέος μπροστά στις αιχμές των βέλων και στα αγκίστρια τους. Υπήρχαν επίσης αντικείμενα από τα γερμανικά φύλα, τους περίφημους Germanen. Εκείνο που εμένα με εντυπωσίασε περισσότερο από αυτά τα εκθέματα ήταν ένα πανύψηλο χρυσό κωνικό καπέλο με γείσο. Σαν το καπέλο του μάγου Μερλιν κάπως. Σε όλη την επιφάνεια του κωνικού αυτού καπέλου υπήρχαν κάποια αστρονομικά σύμβολα. Το καπέλο αυτό είχε τελετουργικό χαρακτήρα, προφανώς φοριόταν από τον βασιλιά η ιερέα η μάγο η μάντη (η και όλα μαζί) σε συγκεκριμένες τελετές προκείμενου να προβεί σε κάποιες μαντείες και προβλέψεις. Έχουν λέει βρεθεί τέσσερα τέτοια καπελά, αλλά αυτό ήταν το μεγαλύτερο και πιο καλά διατηρημένο. Από τη θέση που έχουν τα άστρα στο καπέλο υπολογίζουν ότι ο τόπος του ήταν κάποια περιοχή κοντά στην Ulmκαι ως χρόνο κατασκευής περίπου τον 9ο με 8ο αιώνα προ Χριστού. Χμμμ ίσως να μην έτρωγαν όλοι βελανίδια όσο εμείς κτίζαμε Παρθενώνες… Στην αίθουσα αυτή ήταν το μοναδικό έκθεμα φυσικά, αλλά είχε μια εκτενέστατη αναφορά σε κάθε αστρονομικό μηχανισμό κυρίως η μηχανισμό χρόνου των αρχαίων. Φυσικά είχε αναφορά στον μηχανισμό των Αντικυθήρων. Θα είχε πολύ ενδιαφέρον να είχαμε τον χρόνο να ασχοληθούμε εκτενώς με όλα αυτά τα οποία ήταν πολύ ενδιαφέροντα, αλλά ο χρόνος δε μας περίσσευε και προχωρήσαμε.
Είδαμε πολύ περισσότερα από όσα σας περιγράφω, αλλά δεν έχει νόημα να περιγράφω κάθε έκθεμα (η τουλάχιστον όσα θυμάμαι). Άλλωστε τα μεγαλύτερα είναι μπροστά μας: το μουσείο της Περγάμου.
Να πω καταρχήν ότι στο Μουσείο της Περγάμου γίνονται τεχνικές παρεμβάσεις, αλλά παρόλα αυτά είναι επισκέψιμο σε όλες του τις αίθουσες.
Εννοείται ότι σου κόβεται η ανάσα όταν μπαίνεις στην αίθουσα του βωμού του Διός από την Πέργαμο. Είναι το λιγότερο που μπορώ να πω εντυπωσιακό, παρόλο που ήμουν προϊδεασμένη για το τι θα έβλεπα από φωτογραφίες. Πολύ εντυπωσιακή ήταν η πύλη από την αγορά της Μίλητου και το Νυμφαίο της, όπως επίσης και κάποια μικρότερα ευρήματα από την Πριηνη.
Έχω ήδη επισκεφθεί και τις τρεις αυτές πόλεις (τώρα πια αρχαιολογικούς χώρους) και μπορώ να πω ότι εκείνο που μου βγήκε βλέποντας όλα αυτά τα σπαράγματα βωμών, ναών, αγορών κλπ ήταν ότι θα τα προτιμούσα να τα έβλεπα εκεί που είναι ο τόπος τους και όχι μέσα σε ένα μουσείο, ανεξάρτητα από το πόσο μελετημένος είναι ο χώρος και το ίδιο το κτίριο για αυτά. Αυτά τα μνημεία η τα τμήματα των μνημείων θα έδειχναν πολύ πιο όμορφα στο φυσικό τους περιβάλλων. Έχω δει τη βάση του βωμού στην Ακρόπολη της Πέργαμου και μπορώ να φανταστώ πόσο πιο ωραία θα έδειχνε εκεί κοντά στο αρχαίο θέατρο και στην Στοά.
Έχω δει τη Μίλητο με τα αρχαία να καθρεφτίζονται στα νερά, την Πριηνη μέσα στο πευκοδάσος πάνω στο λόφο ψηλά και μακριά να αχνοφαίνεται η θάλασσα… Πολύ ορφανεμένα μου φάνηκαν αυτά τα μάρμαρα, όσο προσεγμένα και φροντισμένα και να ήταν.
Από την άλλη όταν είδα την πύλη της Ishtarσκέφτηκα ότι τυχεροί είμαστε και βρίσκεται στο νησί των μουσείων γιατί αν είχε παραμείνει στο σημερινό Ιράκ πολύ πιθανόν τα κεραμικά αυτά πλακίδια με τα υπέροχα χρώματα θα ξαναείδαν γίνει χώμα. Χους ην και εις χουν απελευσει. Το ίδια ισχύουν και για τους άλλους θησαυρούς των φυλών της Μεσοποταμίας: Ασύριοι, Βαβυλώνιοι, Σουμέριοι.
Πολύ εντυπωσιάστηκα από αυτό το τμήμα του μουσείου. Δεν είχα ξαναδεί εκθέματα από αυτούς τους πολιτισμούς. Μετά ανεβήκαμε στο ισλαμικό τμήμα του μουσείου. Εκείνο που με εντυπωσίασε ήταν η αίθουσα με ένα τμήμα ενός παλατιού της εποχής των Ομαγιαδων (όλο τμήματα κτιρίων εκτιθονται πια σε αυτό το μουσείο!) Στην περίτεχνη και σκαλισμένη όψη του εμφανέστατα μπορούσε κανείς να διακρίνει αμπέλια φορτωμένα με σταφύλια! Στοιχείο της χριστιανικής εικονογραφικής παράδοσης σίγουρα και εντελώς απαγορευμένο στην ισλαμική. Αχ! Αυτοί οι Ομαγιαδες! Ήταν χαλαροί τύποι και απολάμβαναν τη ζωή και έγραφαν τις απαγορεύσεις στα παλιά τους τα παπούτσια! Ήταν τόσο χαλαροί που ήταν στο τέλος έχασαν από τους Αβασιδες και η αυστηρή θρησκευτική τάξη επανήλθε.
Στη συνεχεία επισκεφθήκαμε μια έκθεση σε σχέση με τον Διόνυσο, αλλά ήδη είχαμε δει παρά πολλά εκείνη την ημέρα και είχαμε πρόσφατη μια επίσκεψη στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας όποτε τα σχετικά εκθέματα δε μας άφησαν και άναυδους. Σίγουρα αδικώ μερικές πολύ ενδιαφέρουσες κόρες από το Ηραίο της Σάμου, αλλά ας με συγχωρήσει η βοωπις θεά που ήμουν τόσο κουρασμένη.
Μετά την μεγάλη αυτή περιπλάνηση στους αρχαίους πολιτισμούς της οικουμένης και αφού πήραμε δυνάμεις και ενέργεια είπαμε να επισκεφθούμε και βράδυ τη PotsdamerPlatzώστε να δούμε το SonyCenterμε νυχτερινό φωτισμό. Πράγματι πήγαμε, ξαναεντυπωσιαστηκαμε, βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες και αποχωρήσαμε σχετικά νωρίς προκείμενου να πάμε από το ξενοδοχείο να φρεσκαριστώ σχετικά ώστε να μην δείχνω και τόσο «πριν» και κατόπιν να πάμε για φαγητό σε κάποιο καλό εστιατόριο. Φαίνεται όμως ότι το παράκανα στον χρόνο που αφιέρωσα στο φρεσκάρισμα και στην beaute, καθότι όταν εγώ ήμουν έτοιμη και ευπαρουσίαστη, ο αφέντης μισοκοιμόταν στην κουνιστή πολυθρόνα. Οπότε μπορώ να πω με μεγάλη σιγουριά και βεβαιότητα ότι καμία γυναίκα εκείνο το βράδυ δεν μπόρεσε να παραβληθεί μαζί μου καθότι στο εστιατόριο του ξενοδοχείου, όπου καταλήξαμε ως πλέον πρόσφορη λύση, απλώς δεν υπήρχε καμία. Ήμουν η μοναδική. Και ήμασταν και το μοναδικό τραπέζι. Και είχαμε τους σερβιτόρους από πάνω μας εντελώς! Μοναδική γυναίκα, μοναδικό τραπέζι, μοναδικό σέρβις, ποιος τη χάρη μου! Ευτυχώς που το φαγητό ήταν επίσης εξαιρετικό όποτε ευχαριστηθήκαμε και ικανοποιημένοι πήγαμε να δούμε αν τα κρεβάτια μας ήταν στη θέση τους.
Το πρωί ξυπνώ από την ξαφνιασμένη κραυγή του αφέντη: «Και όμως οι βερολινέζοι δουλεύουν!» Στο παρακείμενο υπουργείο εξωτερικών οι υπάλληλοι έπιαναν δουλεια σιγά σιγά. Σε κάτι δωματιάκια ελάχιστα: τόσο που το γραφείο για να χωρέσει έπρεπε να ακουμπά στον τοίχο, όποτε ο εργαζόμενος άμα σήκωνε τα μάτια του από τα χαρτιά του έβλεπε το λευκό ντουβάρι. Καρεκλα επισκέπτη δεν χωρούσε το γραφείο. Και άπειρα τέτοια το ένα δίπλα στο άλλο. Ένα γραφείο μεγαλύτερο (καταλάμβανε το χώρο δυο κανονικών γραφείων), προφανώς ο προϊστάμενος. Το έπιπλο του γραφείου στραμμένο κανονικά έτσι ώστε ο προϊστάμενος να ελέγχει ποιος περνά από την ανοικτή του πόρτα. Πάνω στο γραφείο σε ένα βάζο μέσα ένα φρέσκο μπουκέτο τριαντάφυλλα.
Αφήσαμε όμως στη μέση την παρατήρηση μας των δημόσιων υπάλληλων της Γερμανίας γιατί είχαμε ραντεβού με την Μεγαλειότατη και δεν έπρεπε να την αφήσουμε να περιμένει. Το ραντεβού μας ήταν για τις 10.30 εμείς όμως είμαστε παρόντες ήδη από τις 11.15. Οι γερμανοί απολύτως punktlichτύποι, δε μας άφησαν να μπούμε πριν η ώρα γίνει ακριβώς 10.30. Οπότε και εισήλθαμε στο ανακαινισμένο Neues Museum.
Ας μιλήσω λίγο για το κτίριο. Κτίσθηκε στα μέσα του 19ου αιώνα για να στεγάσει τις συλλογές από το ήδη υπερφορτωμένο AltesMuseum. Αποτελείτο από δυο πτέρυγες και ένα κεντρικό χώρο υποδοχής με κλιμακοστάσιο. Με την κήρυξη του πόλεμου η λειτουργία του ανεστάλη. Κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκόσμιου πόλεμου έφαγε χοντρό βομβαρδισμό και έπαθε τεράστιες ζημιές τόσο το ίδιο το κτίριο όσο και πολλά εκθέματα. Το κεντρικό κλιμακοστάσιο γκρεμίστηκε από τους βομβαρδισμούς του 1943 και στους βομβαρδισμούς του 1945 γκρεμίστηκε η βορειοδυτική πτέρυγα.
Την ανακατασκευή του Μουσείου ανέλαβε ο βρετανός αρχιτέκτονας DavidChipperfield. Μπορώ να πω ότι αυτή η ανακατασκευή μου άρεσε πολύ. Καταρχήν έκτισε εκ νέου την καταστραφείσα πτέρυγα ακολουθώντας ένα μοντέρνο πλέον ρυθμό αλλά ήπιο και όχι κραυγαλέο. Το διασωθέν τμήμα του κτιρίου του ανακαίνισε, χωρίς να του αφαιρέσει τις πληγές εκ του πόλεμου, όποτε μπορεί να δει κανείς τα τραύματα στο σώμα του κτιρίου. Τις τοιχογραφίες που είχε το κτίριο προφανώς τις έχει συντηρήσει χωρίς όμως να τις «γυαλίσει» με αποτέλεσμα τα χρώματα τους να είναι θαμπά και πολλές να είναι αποσπασματικές και θραυσματικες, υπαινισσόμενες ένα τραυματικό παρελθόν. Μου άρεσε επίσης που μια αίθουσα την άφησε ακριβώς όπως ήταν προπολεμικά: τα ίδια εκθέματα στις παλαιές προθήκες με τις παλαιές καλλιγραφίες με το χέρι στις επεξηγηματικές πινακίδες. Μου άρεσε που διατηρήθηκε σε μια αίθουσα αυτή η παλαιά αντίληψη μουσειολογιας, (αν εκείνη την εποχή υπήρχε καθόλου ο εξαιρετικά ανεπτυγμένος στις μέρες μας πλέον κλάδος) τον καιρό δηλαδή που τα μουσεία απευθυνόντουσαν κυρίως στους ειδήμονες και όχι στο ευρύ κοινό.
Το μεγάλο ενδιαφέρον του μουσείου αυτού είναι η Αιγυπτιακή Συλλογή του. Όσοι έχετε επισκεφθεί το Αιγυπτιακό Μουσείου του Καΐρου ίσως πολλά από τα εκθέματα θα τα θεωρήσετε ως μια επανάληψη –και μάλιστα χωρίς το highlightτων θησαυρών του Τουταγχαμών. Όμως η μουσειολογικη τεκμηρίωση είναι άψογη. Και το εξαιρετικά ενδιαφέρον για εμένα τμήμα ήταν τα ευρήματα από την Αμαρνα. Χάρηκα τόσο πολύ που είχε αρκετά εκθέματα από εκείνη την περίοδο (ενδεχομένως μάλιστα να είναι και περισσότερα από αυτά που εκτίθενται στο Κάιρο). Εντυπωσιάστηκα από δυο πανέμορφες σκουρόχρωμες προτομές πριγκιπισσών με επιμήκη κρανία. Και μετά ακολούθησε η συνάντηση με την Μεγαλειότατη. Ευρισκόταν ολομόναχη στην μεγάλη ροτόντα του Μουσείου, φωτισμένη μόνη της, θεατρικά θα τολμούσα να πω. Εντάξει η αλήθεια είναι ότι έχω δει πολλές φωτογραφίες της. Όμως η ομορφιά της και η ζωντάνια της δε μπορεί να αποτυπωθεί στο φακό Η αίσθηση είναι τελείως διαφορετική αν δει κανείς αυτό το μπούστο εκ του φυσικού. Υπέβαλλα και εγώ λοιπόν τα σέβη μου στη θεϊκή σχεδόν ομορφιά της Νεφερτίτης και έφυγα όπως αρμόζει σε μια βασίλισσα: πισωπατώντας.
Το μουσείο επίσης περιλαμβάνει και εκθέματα από τη συλλογή του Σλημαν σε σχέση με την Τροία, όσα δηλαδή έχουν παραμείνει στη Γερμανία και αντίγραφα των χρυσών κοσμημάτων που βρίσκονται στα χέρια των Ρώσων. Το υπόλοιπο μουσείο είχε πολλά και διάφορα εκθέματα όπως μερικά παλαιολιθικά και νεολιθικά ευρήματα. Ότι αφορά την παλαιολιθική περίοδο με ενθουσιάζει να το διαβάζω ως συμπεράσματα και εξιστορήσεις των επιστημόνων. Να σας πω την αμαρτία μου όμως : δεν παθαίνω κανένα δέος μπροστά στις αιχμές των βέλων και στα αγκίστρια τους. Υπήρχαν επίσης αντικείμενα από τα γερμανικά φύλα, τους περίφημους Germanen. Εκείνο που εμένα με εντυπωσίασε περισσότερο από αυτά τα εκθέματα ήταν ένα πανύψηλο χρυσό κωνικό καπέλο με γείσο. Σαν το καπέλο του μάγου Μερλιν κάπως. Σε όλη την επιφάνεια του κωνικού αυτού καπέλου υπήρχαν κάποια αστρονομικά σύμβολα. Το καπέλο αυτό είχε τελετουργικό χαρακτήρα, προφανώς φοριόταν από τον βασιλιά η ιερέα η μάγο η μάντη (η και όλα μαζί) σε συγκεκριμένες τελετές προκείμενου να προβεί σε κάποιες μαντείες και προβλέψεις. Έχουν λέει βρεθεί τέσσερα τέτοια καπελά, αλλά αυτό ήταν το μεγαλύτερο και πιο καλά διατηρημένο. Από τη θέση που έχουν τα άστρα στο καπέλο υπολογίζουν ότι ο τόπος του ήταν κάποια περιοχή κοντά στην Ulmκαι ως χρόνο κατασκευής περίπου τον 9ο με 8ο αιώνα προ Χριστού. Χμμμ ίσως να μην έτρωγαν όλοι βελανίδια όσο εμείς κτίζαμε Παρθενώνες… Στην αίθουσα αυτή ήταν το μοναδικό έκθεμα φυσικά, αλλά είχε μια εκτενέστατη αναφορά σε κάθε αστρονομικό μηχανισμό κυρίως η μηχανισμό χρόνου των αρχαίων. Φυσικά είχε αναφορά στον μηχανισμό των Αντικυθήρων. Θα είχε πολύ ενδιαφέρον να είχαμε τον χρόνο να ασχοληθούμε εκτενώς με όλα αυτά τα οποία ήταν πολύ ενδιαφέροντα, αλλά ο χρόνος δε μας περίσσευε και προχωρήσαμε.
Είδαμε πολύ περισσότερα από όσα σας περιγράφω, αλλά δεν έχει νόημα να περιγράφω κάθε έκθεμα (η τουλάχιστον όσα θυμάμαι). Άλλωστε τα μεγαλύτερα είναι μπροστά μας: το μουσείο της Περγάμου.
Να πω καταρχήν ότι στο Μουσείο της Περγάμου γίνονται τεχνικές παρεμβάσεις, αλλά παρόλα αυτά είναι επισκέψιμο σε όλες του τις αίθουσες.
Εννοείται ότι σου κόβεται η ανάσα όταν μπαίνεις στην αίθουσα του βωμού του Διός από την Πέργαμο. Είναι το λιγότερο που μπορώ να πω εντυπωσιακό, παρόλο που ήμουν προϊδεασμένη για το τι θα έβλεπα από φωτογραφίες. Πολύ εντυπωσιακή ήταν η πύλη από την αγορά της Μίλητου και το Νυμφαίο της, όπως επίσης και κάποια μικρότερα ευρήματα από την Πριηνη.
Έχω ήδη επισκεφθεί και τις τρεις αυτές πόλεις (τώρα πια αρχαιολογικούς χώρους) και μπορώ να πω ότι εκείνο που μου βγήκε βλέποντας όλα αυτά τα σπαράγματα βωμών, ναών, αγορών κλπ ήταν ότι θα τα προτιμούσα να τα έβλεπα εκεί που είναι ο τόπος τους και όχι μέσα σε ένα μουσείο, ανεξάρτητα από το πόσο μελετημένος είναι ο χώρος και το ίδιο το κτίριο για αυτά. Αυτά τα μνημεία η τα τμήματα των μνημείων θα έδειχναν πολύ πιο όμορφα στο φυσικό τους περιβάλλων. Έχω δει τη βάση του βωμού στην Ακρόπολη της Πέργαμου και μπορώ να φανταστώ πόσο πιο ωραία θα έδειχνε εκεί κοντά στο αρχαίο θέατρο και στην Στοά.
Έχω δει τη Μίλητο με τα αρχαία να καθρεφτίζονται στα νερά, την Πριηνη μέσα στο πευκοδάσος πάνω στο λόφο ψηλά και μακριά να αχνοφαίνεται η θάλασσα… Πολύ ορφανεμένα μου φάνηκαν αυτά τα μάρμαρα, όσο προσεγμένα και φροντισμένα και να ήταν.
Από την άλλη όταν είδα την πύλη της Ishtarσκέφτηκα ότι τυχεροί είμαστε και βρίσκεται στο νησί των μουσείων γιατί αν είχε παραμείνει στο σημερινό Ιράκ πολύ πιθανόν τα κεραμικά αυτά πλακίδια με τα υπέροχα χρώματα θα ξαναείδαν γίνει χώμα. Χους ην και εις χουν απελευσει. Το ίδια ισχύουν και για τους άλλους θησαυρούς των φυλών της Μεσοποταμίας: Ασύριοι, Βαβυλώνιοι, Σουμέριοι.
Πολύ εντυπωσιάστηκα από αυτό το τμήμα του μουσείου. Δεν είχα ξαναδεί εκθέματα από αυτούς τους πολιτισμούς. Μετά ανεβήκαμε στο ισλαμικό τμήμα του μουσείου. Εκείνο που με εντυπωσίασε ήταν η αίθουσα με ένα τμήμα ενός παλατιού της εποχής των Ομαγιαδων (όλο τμήματα κτιρίων εκτιθονται πια σε αυτό το μουσείο!) Στην περίτεχνη και σκαλισμένη όψη του εμφανέστατα μπορούσε κανείς να διακρίνει αμπέλια φορτωμένα με σταφύλια! Στοιχείο της χριστιανικής εικονογραφικής παράδοσης σίγουρα και εντελώς απαγορευμένο στην ισλαμική. Αχ! Αυτοί οι Ομαγιαδες! Ήταν χαλαροί τύποι και απολάμβαναν τη ζωή και έγραφαν τις απαγορεύσεις στα παλιά τους τα παπούτσια! Ήταν τόσο χαλαροί που ήταν στο τέλος έχασαν από τους Αβασιδες και η αυστηρή θρησκευτική τάξη επανήλθε.
Στη συνεχεία επισκεφθήκαμε μια έκθεση σε σχέση με τον Διόνυσο, αλλά ήδη είχαμε δει παρά πολλά εκείνη την ημέρα και είχαμε πρόσφατη μια επίσκεψη στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας όποτε τα σχετικά εκθέματα δε μας άφησαν και άναυδους. Σίγουρα αδικώ μερικές πολύ ενδιαφέρουσες κόρες από το Ηραίο της Σάμου, αλλά ας με συγχωρήσει η βοωπις θεά που ήμουν τόσο κουρασμένη.
Μετά την μεγάλη αυτή περιπλάνηση στους αρχαίους πολιτισμούς της οικουμένης και αφού πήραμε δυνάμεις και ενέργεια είπαμε να επισκεφθούμε και βράδυ τη PotsdamerPlatzώστε να δούμε το SonyCenterμε νυχτερινό φωτισμό. Πράγματι πήγαμε, ξαναεντυπωσιαστηκαμε, βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες και αποχωρήσαμε σχετικά νωρίς προκείμενου να πάμε από το ξενοδοχείο να φρεσκαριστώ σχετικά ώστε να μην δείχνω και τόσο «πριν» και κατόπιν να πάμε για φαγητό σε κάποιο καλό εστιατόριο. Φαίνεται όμως ότι το παράκανα στον χρόνο που αφιέρωσα στο φρεσκάρισμα και στην beaute, καθότι όταν εγώ ήμουν έτοιμη και ευπαρουσίαστη, ο αφέντης μισοκοιμόταν στην κουνιστή πολυθρόνα. Οπότε μπορώ να πω με μεγάλη σιγουριά και βεβαιότητα ότι καμία γυναίκα εκείνο το βράδυ δεν μπόρεσε να παραβληθεί μαζί μου καθότι στο εστιατόριο του ξενοδοχείου, όπου καταλήξαμε ως πλέον πρόσφορη λύση, απλώς δεν υπήρχε καμία. Ήμουν η μοναδική. Και ήμασταν και το μοναδικό τραπέζι. Και είχαμε τους σερβιτόρους από πάνω μας εντελώς! Μοναδική γυναίκα, μοναδικό τραπέζι, μοναδικό σέρβις, ποιος τη χάρη μου! Ευτυχώς που το φαγητό ήταν επίσης εξαιρετικό όποτε ευχαριστηθήκαμε και ικανοποιημένοι πήγαμε να δούμε αν τα κρεβάτια μας ήταν στη θέση τους.
pigi_dikaiou
Member
- Μηνύματα
- 550
- Likes
- 522
- Επόμενο Ταξίδι
- ......
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αγιο Ορος
Βρε παιδι μου,οταν ο ανθρωπος το κατεχει,χαιρομαι την αναγνωση!!!!!Ιδιαιτερα εκεινο το βοωπις ειχα να το δω απο τοτε που εκανα Ομηρο απο το πρωτοτυπο,μαθητρια στο σχολειο!!!!Η περιγραφη και οι "μικρες εκμυστηρευσεις"!!!!!Vielen Dank!!!!:xmas_eek:
ΕΡΣΗ
Member
Χθες διαβαζα οτι το Tegel εχει κλεισει λογω παγετου, αλλα λειτουργει κανονικα το Schoenenfeld, οποτε διοχετευεται εκει ολη η κινηση. Μεχρι την Παρασκευη ομως πολλα πραγματα μπορει να αλλαξουν -εδω ωρα με την ωρα αλλαζουν τα πραγματα- καλυτερα να επικοινωνησεις με την αεροπορικη σου εταιρεια.
ΕΡΣΗ
Member
Ημέρα πέμπτη: Ostalgie
Η σημερινή ημέρα οφείλεται εν πολλοίς στο Travelstories και συγκεκριμένα στον Traveller και στην Marydim. Ο Traveller επειδή στο ολοενα ανανεουμενο post της Πηνελόπης http://www.travelstories.gr/%E5%F5%...%EC%EF%F5-%F0%F1%EF%F4%E5%DF%ED%E5%F4%E5.html ανέφερε ως must της επίσκεψης στο Βερολίνο την Karl Marx Allee και η Marydim γιατί έκανε ένα υπέροχο βίντεο για την East Side Gallery και έγραψε ένα μικρό Travelstory για την επίσκεψη της εκεί. Έτσι λοιπόν απορρίψαμε με συνοπτικές διαδικασίες την επίσκεψη στην νέα πινακοθήκη, η αλήθεια είναι ότι μετά από τα δυο μουσεία που επισκεφθήκαμε την προηγουμενη, μας έπεσε κομμάτι βαρύ στην σκέψη η επίσκεψη σε ακόμη ένα μουσείο. Ντυθήκαμε λοιπόν γέρα για μεγάλες βόλτες στην πόλη και ξεχυθήκαμε.
Πήραμε το μετρό για να φτάσουμε στην Alexanderplatz. Να γράψω δυο λόγια για τη στάση του μετρό μας. Η στάση ήταν δυο λεπτά δρόμος από το ξενοδοχείο μας και βρισκόταν σε μια μικρή πλατεία ονόματι Hausvogteiplatz. Η πλατεία είχε τα μέγεθος της πλατειάς Μαβίλη στην Αθήνα, αλλά ήταν πολύ ήσυχη, σχεδόν νεκρή θα έλεγε κανείς. Ελάχιστα και ακαθόριστης φύσης μαγαζιά, υπήρχαν τριγύρω: ένα καφέ, ένα πρατήριο εφημερίδων και περιοδικών, ένα μεσιτικό γραφείο και λοιπές ήσυχες δραστηριότητες επιτελουντο στην πλατεία αυτή. Τα αυτοκίνητα εξαιρετικά αραιά, όπως και σε όλο το Βερολίνο. Δίπλα στην σκάλα που κατέβαινε στο μετρό υπήρχαν τρεις ολόσωμοι καθρέφτες διπλής όψεως, οι οποίοι σχημάτιζαν ένα τρίγωνο. Στο εσωτερικό του τρίγωνου επί του εδάφους ήταν βαλμένες οι επεξηγηματικές πινακίδες. Προπολεμικά στην πλατειά αυτή άκμαζε η ξακουστή βερολινέζικη μόδα. Μόνο που τη μόδα αυτή τη δημιουργούσαν εβραϊκές φίρμες. Την Νύχτα των Κρυστάλλων καταστράφηκαν οι επιχειρήσεις αυτές και πλέον η βερολινέζικη μόδα έπαψε να υπάρχει. (Αυτό το τελευταίο άνετα σας το διαβεβαιώνω και εγω). Στα ριχτια των σκαλοπατιών που οδηγούσαν στο μετρό μπορούσε κανείς να δει πινακίδες των οίκων που είχαν ακμάσει σε εκείνη τη γειτονία: Οι υπεύθυνοι (ποιοι να είναι άραγε αυτοί; ) είχαν βρει μέσα από τα αρχεία του εμπορικού επιμελητηρίου της εποχής τα ονόματα των επιχειρήσεων που δραστηριοποιουντο σε αυτή τη γειτονία και τα είχαν προσθέσει υπό τύπον αλλοτινής διαφήμισης, σαν μια διακριτική υπενθύμιση ενός παρελθόντος η σχέση με το οποίο διακόπηκε βιαία.
Αλλάξαμε γραμμή στην Alexanderplatz και μετά από λίγο βρεθήκαμε στην Straussberger Platz. Μπορώ να πω ότι μείναμε με το στόμα ανοιχτό. Αλλά ας εξηγήσω τι πήγαμε να δούμε. Πρόκειται για μια μνημειώδη λεωφόρο πλάτους 90 μέτρων με παρτέρια και πρασιές, φαρδιά πεζοδρομία και μεγάλα εντυπωσιακά και επιβλητικά κτίρια σοσιαλιστικού ρυθμού. Τα κτίρια αυτά άρχιζαν να κτίζονται το 1952 και το έργο ολοκληρώθηκε το 1960. Έγινε διαγωνισμός όπου το ζήτημα ήταν και να επιβεβαιώνονται μεν οι σοσιαλιστικές αρχές για την τέχνη και την αρχιτεκτονική, αλλά και να γίνεται σύνδεση με τα στοιχεία της αρχιτεκτονικής του Βερολίνου ιδιαίτερα της εποχής του Schinkel. Το Project αυτό έλαβε σύντομα διαστάσεις γοήτρου για τους ανατολικούς, οι οποίοι τα έδωσαν όλα και σε σχεδιασμό και σε κατασκευή. Στην αρχή ο δρόμος αυτός ονομαζόταν Stalin Allee, αλλά το 1961 άλλαξε το όνομα του. Τα κτίρια είναι οκταοροφα, επενδεδυμενα με πλακίδια και πολλά από αυτά φέρουν παραστάσεις σοσιαλιστικού ρεαλισμού στις προσόψεις τους. Παράλληλα μερικά από αυτά φέρουν νεοκλασικά χαρακτηριστικά, πρόστυλα, δωρικούς (φυσικά) κίονες. Επειδή έξι αρχιτέκτονες ανέλαβαν τον σχεδιασμό, υπάρχουν έξι διαφορετικά είδη κτιρίων. Από πιο μοντέρνα και μινιμαλιστικα ως πιο πλουμιστά και πλούσια. Τα κτίρια αυτά είχαν διαμερίσματα και κάτω υπήρχαν μαγαζιά και εστιατόρια και βιβλιοπωλεία. Πρέπει όμως να δηλώσω με θλίψη μου ότι το ιστορικό βιβλιοπωλείο, το οποίο στεγαζόταν στο 78 της Karl Marx Allee μετακόμισε κάπου αλλού και μακριά. Το βιβλιοπωλείο που είδαμε στο Good Bye Lenin και στις Ζωές των Άλλων πάει πια… Έκλεισε από τον Φεβρουάριο του 2008 και τώρα τη θέση του κατέλαβε κάτι σαν αρχιτεκτονικό επιμελητήριο το οποίο διατήρησε μεν την πρόσοψη και την επίπλωση, αλλά τι να το κανείς όταν βλέπεις άδειες ξεδοντιασμένες βιβλιοθήκες; Σε πιάνει η ψυχή σου!
Η βόλτα αρχίζει όπως είπα στην Straussberger Plats και τελειώνει στην Frankfurter Tor, η οποία είναι άλλη μια πλατειά την οποία ορίζουν δυο πύργοι οι οποίοι ανήκουν στο ίδιο αυτό πνεύμα. (Πάντως όσο τους έβλεπα από μακριά σαν τρούλοι εκκλησιών μου έκαναν παρά κοσμικά κτίρια). Τα κτίρια αυτά είναι συντηρημένα και μπορεί κανείς να πει ότι είναι η επίτομη της σοσιαλιστικής αρχιτεκτονικής την οποία παντού είδα να την ονομάζουν “wedding cake style”. Ιστορική γωνία φυσικά είναι η Karl Marx Allee με Strasse der Pariser Comuner.
Εννοείται ότι επί σοσιαλιστικού καθεστώτος εδώ γινόντουσαν οι παρελάσεις της πρωτομαγιάς. Επίσης εδώ διαδήλωσαν εναντίον της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης της DDR οι οικοδόμοι εναντιωνομενοι στη μείωση μισθών. Οι διαδηλώσεις έλαβαν έκταση και κατέληξαν στην αιματηρή εξεργεση της 17ης Ιουνίου 1953 η οποία εκαμφει εξαιτίας της παρέμβασης του σοβιετικού Στράτου και της ανατολικογερμανικής αστυνομίας.
Αφού προχωρήσαμε τα δυόμισι χιλιόμετρα περίπου χιλιόμετρα που μεσολαβούν περίπου μεταξύ των δυο πλατειών πήραμε ξανά το μετρό και βγήκαμε στη στάση Warshauer Strasse. Το αναφέρω γιατί η Marydim έχει δώσει διαφορετικές στάσεις στη δική της ιστορία όποτε μάλλον υπάρχουν διαφορετικές δυνατότητες, επομένως μπορεί κάποιον να τον βολέψει το δρομολόγιο που έκανα εγώ. Το τοπίο άλλαζε, έχασε αυτό το μνημειώδες χαρακτήρα του και έγινε πιο εργοστασιακό, πιο ανάκατο: εργοστάσια, κατοικίες, μυστήρια εγκαταλελειμμένα κτίρια κλπ. Είχε ενδιαφέρον αυτό το αλλιώτικο Βερολίνο, που δεν είχε λούστρο, ήταν πιο πραγματικό και καθημερινό. Ρωτήσαμε και μας είπαν που βρίσκεται η East Side Gallery.
Καθοδόν χαζέψαμε την Oberbaumbrucke. Πρόκειται για μια γέφυρα η οποία συνδέει τις δυο όχθες του ποταμού Spree επενδενυμενη με κόκκινο τούβλο και με δυο πυργίσκους αντιγραφές από ένα μεσαιωνικό κτίριο που βρίσκεται στην περιοχή. Την γέφυρα διέσχιζε το Ubahn ήδη πριν από τον χωρισμό της πόλης σε ανατολικό και δυτικό τομέα. Η κοίτη του ποταμού θεωρήθηκε τμήμα του ανατολικού τομέα της πόλης, ενώ οι δυτικές όχθες του ποταμού άνηκαν στον δυτικό τομέα της πόλης, με συνέπεια το μεν τείχος να χτισθεί στην ανατολική όχθη του ποταμού η δε γέφυρα που συνέδεε τις δυο όχθες να ανήκει πλέον στη DDR και να εμποδιστεί τόσο η διέλευση των οχημάτων όσο και η διέλευση του τρένου. Μόνο πεζή μπορούσε κανείς να την διασχίσει και εφόσον φυσικά ήταν εξοπλισμένος με τα απαραίτητα έγγραφα και περνούσε τον έλεγχο στο σχετικό φυλάκιο. Το τείχος έστεκε δίπλα στο ποτάμι γύρω στο ενάμιση χιλιόμετρο. Πάνω του κάποιοι καλλιτέχνες είχαν κάνει τοιχογραφίες-πιο πολύ με την τεχνική του graffiti. Πλέον, ίσως λόγω των εορτασμών των είκοσι χρόνων από την πτώση του τείχους, οι τοιχογραφίες αυτές έχουν καθαριστεί και συντηρηθεί. Περπατήσαμε όλο το μήκος του τείχους και χαζεύαμε τις τοιχογραφίες: άλλες μας άρεσαν περισσότερο και άλλες τις βρήκαμε πιο ανεμπνευστες. Από εκεί πήραμε το S banh από άλλη στάση, από το Ost Banhoff δηλαδή.
Κατόπιν είχε σειρά η εξερεύνηση της δυτικής αρχιτεκτονικής της δεκαετίας του 1950-60 στην περιοχή του Tiergarten και συγκεκριμένα το Hansaviertel.
Η περιοχή αυτή είχε ολοσχερώς καταστραφεί από τους βομβαρδισμούς και το 1957 έγινε μια αρχιτεκτονική έκθεση για την ανακατασκευή της περιοχής στην οποία έλαβαν μέρος διάσημοι αρχιτέκτονες του καιρού τους. Στην ουσία επρόκειτο για μια ανταπάντηση της δύσης στην σοσιαλιστική αρχιτεκτονική της το Stalin Allee (και κατόπιν Karl Marx Allee). Οι προϋποθέσεις φυσικά ήταν διαφορετικές: δεν επρόκειτο για μια κεντρική περιοχή με σημαντική οδική αρτηρία, αλλά για μια περιοχή η οποία γειτνίαζε με το πάρκο, επρόκειτο δηλαδή για την ανακατασκευή μιας «γειτονίας» ούτως η άλλως ξεκομμένης από τον υπόλοιπο αστικό ιστό. Όποτε είναι λάθος να περιμένει κανείς την μεγαλοπρέπεια της Karl Marx Allee. Στοίχημα των αρχιτεκτόνων ήταν το πράσινο του πάρκου το οποίο έπρεπε να διατηρηθεί ως ένα βαθμό και να λειτουργήσει οργανικά με τα κτίρια. Αυτό επετεύχθη με τις τεράστιες γυάλινες επιφάνειες, όπως ήταν πλέον τα παράθυρα. Αυτό που περιγράφω μπορεί σήμερα να είναι κοινός τόπος, αλλά στην Ελλάδα για παράδειγμα άρχισε να εφαρμόζεται δειλά δειλά την δεκαετία του 1970 ενώ εκεί πρωτοεφαρμόστηκε σε κτίρια του τέλους της δεκαετίας του ’50. Ο ρυθμός που επιλέχθηκε ήταν ο μοντέρνος. Η προσπάθεια ήταν να χτιστεί η «πόλη του αύριο» Το Hansaviertel πρέπει κανείς να το επισκέπτεται σε αντίστιξη με την Karl Marx Alle ( και αντιστρόφως).
Καταρχήν κτίσθηκαν έξι δεκαεξαοροφες πολυκατοικίες-πύργοι, όλες αυτές εντός του πάρκου, κατόπιν κάποιες πολυκατοικίες πιο χαμηλές, μερικά κτίρια πιο μικρά για τη στέγαση λίγων οικογενειών και κάποιες μονοκατοικίες συνήθως μονοοροφες. Επίσης δυο εκκλησίες, ένα σχολείο, ένα εμπορικό κέντρο και μια βιβλιοθήκη, συνολικά χτίστηκαν 36 κτίρια και ένα κέντρο τεχνών.
Πιο διάσημα κτίρια είναι εκείνο που έκτισε ο Walter Gropius στη Haendelallee 3-9, εκείνο που έχτισε ο Alvar Aalto στη Klopstockstraße 30-32 και εκείνο του Oscar Niemeyer στην Altonaer Straße 4-14. Τα δυο πρώτα μας άρεσαν πάρα πολύ, στο τρίτο καταλάβαμε γιατί υπήρξε τομή στην εποχή του, αλλά το βρήκαμε κάπως πιο «κουρασμένο» σε σχέση με τα υπόλοιπα.
Νύχτωνε όμως. Αφού αποχαιρετήσαμε τα λαγουδάκια που έτρεχαν στους κήπους των πολυκατοικιών, μια και ανθρώπινος πληθυσμός δεν πολυφαινόταν στην περιοχή-είχαμε λίγο την αίσθηση μιας μάλλον «νεκρής» γειτονιάς- αποφασίσαμε να εξερευνήσουμε, μέσα στο βράδυ είναι η αλήθεια, μιας άλλη γειτονιά, πιο απομακρυσμένης από το κέντρο, αλλά πολύ μοδατης πλέον. Θα πηγαίναμε στο Prenzlauer Berg. Παλιά εργατική συνοικία, ήδη όμως επί DDR εδώ έμεναν οι καλλιτέχνες και οι διανοούμενοι του Ανατολικού Βερολίνου. Μετά την επανένωση δεν χρειάστηκε πολύ για να αγοράσουν διαμερίσματα και να εγκατασταθούν εδώ καμπόσοι ευκατάστατοι Wessies, οι οποίοι πώς να το χαρακτηρίσω; με ολίγον αγγλοσαξονική έπαρση αποφάσισαν να συντμησουν το όνομα της περιοχής σε Prenzberg, πράγμα που φυσικά κάνει έξαλλους τους Ossies. Πολλά μνημεία η περιοχή δεν διαθέτει, ωστόσο έχει όμορφους δρόμους με πολλά μπαράκια και εστιατόρια κυρίως γύρω από την Kolwitzplatz και το Wasserturm. Έτσι και εμείς ήπιαμε τις βότκες μας σε ένα μπαρ ονόματι Gagarin, κάναμε μια βόλτα στο Kulturbrauerei– το οποίο είναι κάτι σαν τον Μύλο η το Φιξ εδώ στην Θεσσαλονίκη- πρόκειται δηλαδή για ένα παλιό εργοστάσιο μπύρας το οποίο το έχουν μετατρέψει σε κέντρο πολιτισμού και το οποίο για το ρεβεγιόν της πρωτοχρονιάς διοργανώνει χορούς και πανηγύρια:
New Year's Eve
Όταν εμείς κάναμε τη βόλτα μας είχε μια πανέμορφη χριστουγεννιάτικη αγορά και κάτι υπαίθρια τζάκια ανάμενα, πολύ τα χαρήκαμε όλα αυτά. Όμως πεινούσαμε σαν λύκοι και αποφασίσαμε να μην ενσκήψουμε στους λουκανικισιους πειρασμούς αλλά να φάμε σε τραπέζι και καθιστοί σαν άνθρωποι: Όποτε ναμαστε ξανά στο μετρό και καρφί για την Oranienburgerstrasse όπου είχε πάρει το μάτι μας το εστιατόριο του Hasir. Ναι ξέρω ότι η συμβουλή του Traveller αφορά τον Hasir στο Kreuzberg, αλλά κουράγιο για εξερεύνηση και αυτής της περιοχής δεν είχαμε. Το γιαουρτλου αδανα κεμπαμπ που έφαγα ήταν όντως πολύ καλό καθώς και το μπειτι κεμπαμπ που δοκίμασε ο αφέντης. Ο αφέντης όμως παραπονέθηκε καθότι το ορεκτικό που παρήγγειλε και περιείχε παστουρμά ήταν φτιαγμένο για άσχετους γερμανούς και ουδόλως περιείχε το γνωστό παστουρμανλιδικο essence. “ Αχ! Που είναι οι παστουρμάδες που δοκιμάζαμε στην Καππαδοκία!» αναστέναζε! Κατά τα αλλά όμως το φαγητό ήταν άψογο.
Ολίγον ψόφιοι ψάξαμε για ταξί: Οπότε κάναμε και μια μίνι βολτουλα στην νυχτερινή Oranienburgerstrasse, όποτε και καταλαβαίνω τι θέλει να πει η Ευαγγελία. Πάντως πριν προλάβουν να δουν και πολλά τα ματάκια μας το ταξί βρέθηκε και εμείς αποχωρήσαμε σεμνοπρεπώς.
Η σημερινή ημέρα οφείλεται εν πολλοίς στο Travelstories και συγκεκριμένα στον Traveller και στην Marydim. Ο Traveller επειδή στο ολοενα ανανεουμενο post της Πηνελόπης http://www.travelstories.gr/%E5%F5%...%EC%EF%F5-%F0%F1%EF%F4%E5%DF%ED%E5%F4%E5.html ανέφερε ως must της επίσκεψης στο Βερολίνο την Karl Marx Allee και η Marydim γιατί έκανε ένα υπέροχο βίντεο για την East Side Gallery και έγραψε ένα μικρό Travelstory για την επίσκεψη της εκεί. Έτσι λοιπόν απορρίψαμε με συνοπτικές διαδικασίες την επίσκεψη στην νέα πινακοθήκη, η αλήθεια είναι ότι μετά από τα δυο μουσεία που επισκεφθήκαμε την προηγουμενη, μας έπεσε κομμάτι βαρύ στην σκέψη η επίσκεψη σε ακόμη ένα μουσείο. Ντυθήκαμε λοιπόν γέρα για μεγάλες βόλτες στην πόλη και ξεχυθήκαμε.
Πήραμε το μετρό για να φτάσουμε στην Alexanderplatz. Να γράψω δυο λόγια για τη στάση του μετρό μας. Η στάση ήταν δυο λεπτά δρόμος από το ξενοδοχείο μας και βρισκόταν σε μια μικρή πλατεία ονόματι Hausvogteiplatz. Η πλατεία είχε τα μέγεθος της πλατειάς Μαβίλη στην Αθήνα, αλλά ήταν πολύ ήσυχη, σχεδόν νεκρή θα έλεγε κανείς. Ελάχιστα και ακαθόριστης φύσης μαγαζιά, υπήρχαν τριγύρω: ένα καφέ, ένα πρατήριο εφημερίδων και περιοδικών, ένα μεσιτικό γραφείο και λοιπές ήσυχες δραστηριότητες επιτελουντο στην πλατεία αυτή. Τα αυτοκίνητα εξαιρετικά αραιά, όπως και σε όλο το Βερολίνο. Δίπλα στην σκάλα που κατέβαινε στο μετρό υπήρχαν τρεις ολόσωμοι καθρέφτες διπλής όψεως, οι οποίοι σχημάτιζαν ένα τρίγωνο. Στο εσωτερικό του τρίγωνου επί του εδάφους ήταν βαλμένες οι επεξηγηματικές πινακίδες. Προπολεμικά στην πλατειά αυτή άκμαζε η ξακουστή βερολινέζικη μόδα. Μόνο που τη μόδα αυτή τη δημιουργούσαν εβραϊκές φίρμες. Την Νύχτα των Κρυστάλλων καταστράφηκαν οι επιχειρήσεις αυτές και πλέον η βερολινέζικη μόδα έπαψε να υπάρχει. (Αυτό το τελευταίο άνετα σας το διαβεβαιώνω και εγω). Στα ριχτια των σκαλοπατιών που οδηγούσαν στο μετρό μπορούσε κανείς να δει πινακίδες των οίκων που είχαν ακμάσει σε εκείνη τη γειτονία: Οι υπεύθυνοι (ποιοι να είναι άραγε αυτοί; ) είχαν βρει μέσα από τα αρχεία του εμπορικού επιμελητηρίου της εποχής τα ονόματα των επιχειρήσεων που δραστηριοποιουντο σε αυτή τη γειτονία και τα είχαν προσθέσει υπό τύπον αλλοτινής διαφήμισης, σαν μια διακριτική υπενθύμιση ενός παρελθόντος η σχέση με το οποίο διακόπηκε βιαία.
Αλλάξαμε γραμμή στην Alexanderplatz και μετά από λίγο βρεθήκαμε στην Straussberger Platz. Μπορώ να πω ότι μείναμε με το στόμα ανοιχτό. Αλλά ας εξηγήσω τι πήγαμε να δούμε. Πρόκειται για μια μνημειώδη λεωφόρο πλάτους 90 μέτρων με παρτέρια και πρασιές, φαρδιά πεζοδρομία και μεγάλα εντυπωσιακά και επιβλητικά κτίρια σοσιαλιστικού ρυθμού. Τα κτίρια αυτά άρχιζαν να κτίζονται το 1952 και το έργο ολοκληρώθηκε το 1960. Έγινε διαγωνισμός όπου το ζήτημα ήταν και να επιβεβαιώνονται μεν οι σοσιαλιστικές αρχές για την τέχνη και την αρχιτεκτονική, αλλά και να γίνεται σύνδεση με τα στοιχεία της αρχιτεκτονικής του Βερολίνου ιδιαίτερα της εποχής του Schinkel. Το Project αυτό έλαβε σύντομα διαστάσεις γοήτρου για τους ανατολικούς, οι οποίοι τα έδωσαν όλα και σε σχεδιασμό και σε κατασκευή. Στην αρχή ο δρόμος αυτός ονομαζόταν Stalin Allee, αλλά το 1961 άλλαξε το όνομα του. Τα κτίρια είναι οκταοροφα, επενδεδυμενα με πλακίδια και πολλά από αυτά φέρουν παραστάσεις σοσιαλιστικού ρεαλισμού στις προσόψεις τους. Παράλληλα μερικά από αυτά φέρουν νεοκλασικά χαρακτηριστικά, πρόστυλα, δωρικούς (φυσικά) κίονες. Επειδή έξι αρχιτέκτονες ανέλαβαν τον σχεδιασμό, υπάρχουν έξι διαφορετικά είδη κτιρίων. Από πιο μοντέρνα και μινιμαλιστικα ως πιο πλουμιστά και πλούσια. Τα κτίρια αυτά είχαν διαμερίσματα και κάτω υπήρχαν μαγαζιά και εστιατόρια και βιβλιοπωλεία. Πρέπει όμως να δηλώσω με θλίψη μου ότι το ιστορικό βιβλιοπωλείο, το οποίο στεγαζόταν στο 78 της Karl Marx Allee μετακόμισε κάπου αλλού και μακριά. Το βιβλιοπωλείο που είδαμε στο Good Bye Lenin και στις Ζωές των Άλλων πάει πια… Έκλεισε από τον Φεβρουάριο του 2008 και τώρα τη θέση του κατέλαβε κάτι σαν αρχιτεκτονικό επιμελητήριο το οποίο διατήρησε μεν την πρόσοψη και την επίπλωση, αλλά τι να το κανείς όταν βλέπεις άδειες ξεδοντιασμένες βιβλιοθήκες; Σε πιάνει η ψυχή σου!
Η βόλτα αρχίζει όπως είπα στην Straussberger Plats και τελειώνει στην Frankfurter Tor, η οποία είναι άλλη μια πλατειά την οποία ορίζουν δυο πύργοι οι οποίοι ανήκουν στο ίδιο αυτό πνεύμα. (Πάντως όσο τους έβλεπα από μακριά σαν τρούλοι εκκλησιών μου έκαναν παρά κοσμικά κτίρια). Τα κτίρια αυτά είναι συντηρημένα και μπορεί κανείς να πει ότι είναι η επίτομη της σοσιαλιστικής αρχιτεκτονικής την οποία παντού είδα να την ονομάζουν “wedding cake style”. Ιστορική γωνία φυσικά είναι η Karl Marx Allee με Strasse der Pariser Comuner.
Εννοείται ότι επί σοσιαλιστικού καθεστώτος εδώ γινόντουσαν οι παρελάσεις της πρωτομαγιάς. Επίσης εδώ διαδήλωσαν εναντίον της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης της DDR οι οικοδόμοι εναντιωνομενοι στη μείωση μισθών. Οι διαδηλώσεις έλαβαν έκταση και κατέληξαν στην αιματηρή εξεργεση της 17ης Ιουνίου 1953 η οποία εκαμφει εξαιτίας της παρέμβασης του σοβιετικού Στράτου και της ανατολικογερμανικής αστυνομίας.
Αφού προχωρήσαμε τα δυόμισι χιλιόμετρα περίπου χιλιόμετρα που μεσολαβούν περίπου μεταξύ των δυο πλατειών πήραμε ξανά το μετρό και βγήκαμε στη στάση Warshauer Strasse. Το αναφέρω γιατί η Marydim έχει δώσει διαφορετικές στάσεις στη δική της ιστορία όποτε μάλλον υπάρχουν διαφορετικές δυνατότητες, επομένως μπορεί κάποιον να τον βολέψει το δρομολόγιο που έκανα εγώ. Το τοπίο άλλαζε, έχασε αυτό το μνημειώδες χαρακτήρα του και έγινε πιο εργοστασιακό, πιο ανάκατο: εργοστάσια, κατοικίες, μυστήρια εγκαταλελειμμένα κτίρια κλπ. Είχε ενδιαφέρον αυτό το αλλιώτικο Βερολίνο, που δεν είχε λούστρο, ήταν πιο πραγματικό και καθημερινό. Ρωτήσαμε και μας είπαν που βρίσκεται η East Side Gallery.
Καθοδόν χαζέψαμε την Oberbaumbrucke. Πρόκειται για μια γέφυρα η οποία συνδέει τις δυο όχθες του ποταμού Spree επενδενυμενη με κόκκινο τούβλο και με δυο πυργίσκους αντιγραφές από ένα μεσαιωνικό κτίριο που βρίσκεται στην περιοχή. Την γέφυρα διέσχιζε το Ubahn ήδη πριν από τον χωρισμό της πόλης σε ανατολικό και δυτικό τομέα. Η κοίτη του ποταμού θεωρήθηκε τμήμα του ανατολικού τομέα της πόλης, ενώ οι δυτικές όχθες του ποταμού άνηκαν στον δυτικό τομέα της πόλης, με συνέπεια το μεν τείχος να χτισθεί στην ανατολική όχθη του ποταμού η δε γέφυρα που συνέδεε τις δυο όχθες να ανήκει πλέον στη DDR και να εμποδιστεί τόσο η διέλευση των οχημάτων όσο και η διέλευση του τρένου. Μόνο πεζή μπορούσε κανείς να την διασχίσει και εφόσον φυσικά ήταν εξοπλισμένος με τα απαραίτητα έγγραφα και περνούσε τον έλεγχο στο σχετικό φυλάκιο. Το τείχος έστεκε δίπλα στο ποτάμι γύρω στο ενάμιση χιλιόμετρο. Πάνω του κάποιοι καλλιτέχνες είχαν κάνει τοιχογραφίες-πιο πολύ με την τεχνική του graffiti. Πλέον, ίσως λόγω των εορτασμών των είκοσι χρόνων από την πτώση του τείχους, οι τοιχογραφίες αυτές έχουν καθαριστεί και συντηρηθεί. Περπατήσαμε όλο το μήκος του τείχους και χαζεύαμε τις τοιχογραφίες: άλλες μας άρεσαν περισσότερο και άλλες τις βρήκαμε πιο ανεμπνευστες. Από εκεί πήραμε το S banh από άλλη στάση, από το Ost Banhoff δηλαδή.
Κατόπιν είχε σειρά η εξερεύνηση της δυτικής αρχιτεκτονικής της δεκαετίας του 1950-60 στην περιοχή του Tiergarten και συγκεκριμένα το Hansaviertel.
Η περιοχή αυτή είχε ολοσχερώς καταστραφεί από τους βομβαρδισμούς και το 1957 έγινε μια αρχιτεκτονική έκθεση για την ανακατασκευή της περιοχής στην οποία έλαβαν μέρος διάσημοι αρχιτέκτονες του καιρού τους. Στην ουσία επρόκειτο για μια ανταπάντηση της δύσης στην σοσιαλιστική αρχιτεκτονική της το Stalin Allee (και κατόπιν Karl Marx Allee). Οι προϋποθέσεις φυσικά ήταν διαφορετικές: δεν επρόκειτο για μια κεντρική περιοχή με σημαντική οδική αρτηρία, αλλά για μια περιοχή η οποία γειτνίαζε με το πάρκο, επρόκειτο δηλαδή για την ανακατασκευή μιας «γειτονίας» ούτως η άλλως ξεκομμένης από τον υπόλοιπο αστικό ιστό. Όποτε είναι λάθος να περιμένει κανείς την μεγαλοπρέπεια της Karl Marx Allee. Στοίχημα των αρχιτεκτόνων ήταν το πράσινο του πάρκου το οποίο έπρεπε να διατηρηθεί ως ένα βαθμό και να λειτουργήσει οργανικά με τα κτίρια. Αυτό επετεύχθη με τις τεράστιες γυάλινες επιφάνειες, όπως ήταν πλέον τα παράθυρα. Αυτό που περιγράφω μπορεί σήμερα να είναι κοινός τόπος, αλλά στην Ελλάδα για παράδειγμα άρχισε να εφαρμόζεται δειλά δειλά την δεκαετία του 1970 ενώ εκεί πρωτοεφαρμόστηκε σε κτίρια του τέλους της δεκαετίας του ’50. Ο ρυθμός που επιλέχθηκε ήταν ο μοντέρνος. Η προσπάθεια ήταν να χτιστεί η «πόλη του αύριο» Το Hansaviertel πρέπει κανείς να το επισκέπτεται σε αντίστιξη με την Karl Marx Alle ( και αντιστρόφως).
Καταρχήν κτίσθηκαν έξι δεκαεξαοροφες πολυκατοικίες-πύργοι, όλες αυτές εντός του πάρκου, κατόπιν κάποιες πολυκατοικίες πιο χαμηλές, μερικά κτίρια πιο μικρά για τη στέγαση λίγων οικογενειών και κάποιες μονοκατοικίες συνήθως μονοοροφες. Επίσης δυο εκκλησίες, ένα σχολείο, ένα εμπορικό κέντρο και μια βιβλιοθήκη, συνολικά χτίστηκαν 36 κτίρια και ένα κέντρο τεχνών.
Πιο διάσημα κτίρια είναι εκείνο που έκτισε ο Walter Gropius στη Haendelallee 3-9, εκείνο που έχτισε ο Alvar Aalto στη Klopstockstraße 30-32 και εκείνο του Oscar Niemeyer στην Altonaer Straße 4-14. Τα δυο πρώτα μας άρεσαν πάρα πολύ, στο τρίτο καταλάβαμε γιατί υπήρξε τομή στην εποχή του, αλλά το βρήκαμε κάπως πιο «κουρασμένο» σε σχέση με τα υπόλοιπα.
Νύχτωνε όμως. Αφού αποχαιρετήσαμε τα λαγουδάκια που έτρεχαν στους κήπους των πολυκατοικιών, μια και ανθρώπινος πληθυσμός δεν πολυφαινόταν στην περιοχή-είχαμε λίγο την αίσθηση μιας μάλλον «νεκρής» γειτονιάς- αποφασίσαμε να εξερευνήσουμε, μέσα στο βράδυ είναι η αλήθεια, μιας άλλη γειτονιά, πιο απομακρυσμένης από το κέντρο, αλλά πολύ μοδατης πλέον. Θα πηγαίναμε στο Prenzlauer Berg. Παλιά εργατική συνοικία, ήδη όμως επί DDR εδώ έμεναν οι καλλιτέχνες και οι διανοούμενοι του Ανατολικού Βερολίνου. Μετά την επανένωση δεν χρειάστηκε πολύ για να αγοράσουν διαμερίσματα και να εγκατασταθούν εδώ καμπόσοι ευκατάστατοι Wessies, οι οποίοι πώς να το χαρακτηρίσω; με ολίγον αγγλοσαξονική έπαρση αποφάσισαν να συντμησουν το όνομα της περιοχής σε Prenzberg, πράγμα που φυσικά κάνει έξαλλους τους Ossies. Πολλά μνημεία η περιοχή δεν διαθέτει, ωστόσο έχει όμορφους δρόμους με πολλά μπαράκια και εστιατόρια κυρίως γύρω από την Kolwitzplatz και το Wasserturm. Έτσι και εμείς ήπιαμε τις βότκες μας σε ένα μπαρ ονόματι Gagarin, κάναμε μια βόλτα στο Kulturbrauerei– το οποίο είναι κάτι σαν τον Μύλο η το Φιξ εδώ στην Θεσσαλονίκη- πρόκειται δηλαδή για ένα παλιό εργοστάσιο μπύρας το οποίο το έχουν μετατρέψει σε κέντρο πολιτισμού και το οποίο για το ρεβεγιόν της πρωτοχρονιάς διοργανώνει χορούς και πανηγύρια:
New Year's Eve
Όταν εμείς κάναμε τη βόλτα μας είχε μια πανέμορφη χριστουγεννιάτικη αγορά και κάτι υπαίθρια τζάκια ανάμενα, πολύ τα χαρήκαμε όλα αυτά. Όμως πεινούσαμε σαν λύκοι και αποφασίσαμε να μην ενσκήψουμε στους λουκανικισιους πειρασμούς αλλά να φάμε σε τραπέζι και καθιστοί σαν άνθρωποι: Όποτε ναμαστε ξανά στο μετρό και καρφί για την Oranienburgerstrasse όπου είχε πάρει το μάτι μας το εστιατόριο του Hasir. Ναι ξέρω ότι η συμβουλή του Traveller αφορά τον Hasir στο Kreuzberg, αλλά κουράγιο για εξερεύνηση και αυτής της περιοχής δεν είχαμε. Το γιαουρτλου αδανα κεμπαμπ που έφαγα ήταν όντως πολύ καλό καθώς και το μπειτι κεμπαμπ που δοκίμασε ο αφέντης. Ο αφέντης όμως παραπονέθηκε καθότι το ορεκτικό που παρήγγειλε και περιείχε παστουρμά ήταν φτιαγμένο για άσχετους γερμανούς και ουδόλως περιείχε το γνωστό παστουρμανλιδικο essence. “ Αχ! Που είναι οι παστουρμάδες που δοκιμάζαμε στην Καππαδοκία!» αναστέναζε! Κατά τα αλλά όμως το φαγητό ήταν άψογο.
Ολίγον ψόφιοι ψάξαμε για ταξί: Οπότε κάναμε και μια μίνι βολτουλα στην νυχτερινή Oranienburgerstrasse, όποτε και καταλαβαίνω τι θέλει να πει η Ευαγγελία. Πάντως πριν προλάβουν να δουν και πολλά τα ματάκια μας το ταξί βρέθηκε και εμείς αποχωρήσαμε σεμνοπρεπώς.
tita
Member
- Μηνύματα
- 732
- Likes
- 223
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ανταρκτική
Αφιέρωσες! Αυτό μόνο έχω να πω! Υπέροχο!
Με ταξίδεψες σε πολύ ευχάριστες αναμνήσεις που κοντεύω σχεδόν να ξεχάσω! Σε ευχαριστώ!!!!
ps: είδες η Ευαγγελία; να την ακούτε! χεχεχε... δεν ξερω γιατί, αλλά και εγώ την Oranienburger str την έχω συνδιασμένη (και) με την Ευαγγελία
edit: θυμάσαι αν το gagarin είχε αριστερά πίσω έξτρα χώρο για ποδοσφαιράκι και τηλεόραση; και ο χώρος αυτός έκλεινε με κουρτίνα; (ξέρω, ό,τι θυμαμαι χαιρομαι, αλλά προσπαθώ να θυμηθώ πώς λέγαν ένα μέρος και από τις φωτό στο ίντερνετ αυτό του μοιάζει)
Με ταξίδεψες σε πολύ ευχάριστες αναμνήσεις που κοντεύω σχεδόν να ξεχάσω! Σε ευχαριστώ!!!!
ps: είδες η Ευαγγελία; να την ακούτε! χεχεχε... δεν ξερω γιατί, αλλά και εγώ την Oranienburger str την έχω συνδιασμένη (και) με την Ευαγγελία
edit: θυμάσαι αν το gagarin είχε αριστερά πίσω έξτρα χώρο για ποδοσφαιράκι και τηλεόραση; και ο χώρος αυτός έκλεινε με κουρτίνα; (ξέρω, ό,τι θυμαμαι χαιρομαι, αλλά προσπαθώ να θυμηθώ πώς λέγαν ένα μέρος και από τις φωτό στο ίντερνετ αυτό του μοιάζει)
pattyyy
Member
- Μηνύματα
- 1.565
- Likes
- 1.274
- Επόμενο Ταξίδι
- χμ...
- Ταξίδι-Όνειρο
- νότια αφρική
Υπέροχη και η πέμπτη μέρα Έρση! Συνεχίζω να απολαμβάνω την ιστορία σου με αμείωτο ενδιαφέρον!
ΕΡΣΗ
Member
Αυτο το οτι εχεις συνδεσει και την Ευαγγελια με την Oranienburger Str νομιζεις οτι την τιμα την κοπελα;:xmas_cheesygrin:Αφιέρωσες! Αυτό μόνο έχω να πω! Υπέροχο!
Με ταξίδεψες σε πολύ ευχάριστες αναμνήσεις που κοντεύω σχεδόν να ξεχάσω! Σε ευχαριστώ!!!!
ps: είδες η Ευαγγελία; να την ακούτε! χεχεχε... δεν ξερω γιατί, αλλά και εγώ την Oranienburger str την έχω συνδιασμένη (και) με την Ευαγγελία
edit: θυμάσαι αν το gagarin είχε αριστερά πίσω έξτρα χώρο για ποδοσφαιράκι και τηλεόραση; και ο χώρος αυτός έκλεινε με κουρτίνα; (ξέρω, ό,τι θυμαμαι χαιρομαι, αλλά προσπαθώ να θυμηθώ πώς λέγαν ένα μέρος και από τις φωτό στο ίντερνετ αυτό του μοιάζει)
Το Gagarin δεν ειχε εξτρα χωρο για τηλεοραση και ποδοσφαιρακι. Βρισκοταν επι της πλατειας οπου υπηρχε και το Wasserturm, ειχε τραπεζακια στο πεζοδρομιο και διπλα του υπηρχε ρωσσικο εστιατοριο ονοματι Παστερνακ, για το οποιο μπηκαμε στον πειρασμο να το τιμησουμε, αλλα εκεινη τη στιγμη δεν πεινουσαμε, οποτε αφησαμε τα χαβιαρια και τα μπλινις για την επομενη φορα.:xmas_mrgreen:
ioanna karagianni
Member
- Μηνύματα
- 1.666
- Likes
- 1.328
- Επόμενο Ταξίδι
- Κρακοβία-Βαρσοβία
- Ταξίδι-Όνειρο
- ...Ιθάκη...
Το λέω σοβαρά δεν ξέρω πως είναι η συμβατικοί ξεναγοί γκρουπ αλλά με εσένα θα μπορούσαμε να οργανώσουμε ένα ταξίδι υπερπαραγωγή, όπου θα ηγείσαι μιας φιλομαθής ομάδας τυχερών ανθρώπων, στο τέλος θα έχουν αποκομίσει τα καλύτερα της πόλης που θα επισκεφθούν με όλες τις σωστές πληροφορίες και όλα τα πιπεράτα κουτσομπολιά, για σκέψου το έχεις μέλλον ως ξεναγός και δεν το ξέρεις.
Last edited by a moderator:
Εκπομπές Travelstories
Τελευταίες δημοσιεύσεις
-
-
Κατάρ Νότια Κορέα Νότια Κορέα: Άλλος κόσμος!- Τελ. μήνυμα: travelbreak
-
-
-
-
-
-
-
