psilos3
Member
- Μηνύματα
- 7.418
- Likes
- 59.118
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Πρωτομαγιά στην Πολωνία
Νωρίς το μεσημέρι και μετά τις υποχρεώσεις της ημέρας θα βρισκόμουν στο αεροδρόμιο, αντικρύζοντας ανέλπιστα πολύ κόσμο που είχε γεμίσει ασφυκτικά το αεροπλάνο που θα έπαιρνα κι εγώ την ίδια ώρα.
Λίγο οι Πολωνοί που αποτελούν πλέον μεγάλο αγοραστικό κοινό, λίγο η νέα κανονικότητα, μάλλον πρέπει να το συνηθίσουμε.
(αεροπλανική φωτογραφία για το καλό της εκδρομής)
Η ξεκούραστη πτήση είχε διάρκεια κάτι λιγότερο των δυόμισι ωρών, με τη χώρα να με υποδέχεται με εξαιρετικό καιρό και θερμοκρασία γύρω στους 20 βαθμούς, κάτι που σίγουρα δε περίμενα:
Το λεωφορείο νο 159 με κόστος 6 zloty ήταν αυτό που με έφερε ως την πόλη και πιο συγκεκριμένα τον κεντρικό σταθμό «Poznań Główny» όπου ήθελα ούτως ή άλλως να φτάσω, σκοτώνοντας τη μιάμιση ώρα που είχα στη διάθεση μου με καφέ και φαγητό.
Στις 16:50 τοπική καθόμουν στη θέση μου την οποία βρήκα με πολύ κόπο και αρκετά πέρα-δώθε ως άμπαλος φυσικά με τα τρένα, με την διαδρομή του Intercity προς τη Βαλτική να ‘χει ήδη ξεκινήσει βλέποντας πλάι μου τ’ ανθισμένα χωράφια της Πολωνικής επαρχίας.
Είχα ξεχάσει πόσο ωραία είναι τα ταξίδια με τρένο (λογικό είναι στη χώρα που ζω) και παρόλο που η διαδρομή διήρκησε μόνο 1:20 λεπτά ομολογώ πως θα ήθελα να έχω και παρέα πέρα απ’ το βιβλίο μου:
Ο σιδηροδρομικός σταθμός «Bydgoszcz Główna» όπου αφίχθηκα βρισκόταν αρκετά εκτός κέντρου, οπότε εμπρός λοιπόν καλά μου πόδια, σε μια διαδρομή που ήταν πολύ ευχάριστη έχοντας να κουβαλήσω μόνο το σακιδιάκι μου:
Εξάλλου κάπως έτσι είναι κι ο ωραιότερος τρόπος να δεις τμήματα μιας πόλης που υπό άλλες συνθήκες δε θα κατάφερνες να δεις, πόλης που όπως κατάλαβα από την πρώτη κιόλας στιγμή, έβγαζε μια ποιότητα:
Με συνοπτικές διαδικασίες βρέθηκα 25 λεπτά αργότερα και στη διάσημη γέφυρα «Jerzego» η οποία είχε πεζοδρομηθεί προκειμένου να διευκολύνει μόνιμους κάτοικους και επισκέπτες, που δεν ήταν και λίγοι εκείνη την ώρα:
Θα επανερχόμουν σε όλα αυτά φυσικά καθώς προείχε να βρω το δωμάτιο, όμως έχοντας τη φωτογραφική στα χέρια μου δε μπορούσα να μη κάνω μια πρώτη στάση στην όμορφη κεντρική πλατεία «Stary Rynek» λίγο πιο κάτω με το κτήριο του δημαρχείου στα δυτικά της σίγουρα να ξεχωρίζει, όπως και τα υπόλοιπα όμορφα κτίσματα:
Το μικρό διαμέρισμα ήταν τελικά ωραιότατο και άρτια εξοπλισμένο, άξιζε τα χρήματα του. Μετά από ανασύνταξη δυνάμεων κι ένα καφεδάκι ακόμα ξεχύθηκα στους δρόμους λίγο πριν νυχτώσει, με τον στόχο μου να είναι αποκλειστικά το κέντρο της όμορφης πόλης. Η οδός Dluga που περνούσε μπροστά απ’ το κατάλυμα έκρυβε κι αυτή πολύ ωραίες παραστάσεις, με το βαγόνι που βλέπετε να αποτελεί μια εξαιρετική ιδέα εστιατορίου πρόχειρου φαγητού, που σέρβιρε το γνωστό zapiekanka κι άλλες λιχουδιές:
Κατηφόρισα κεντρικά καθώς ήθελα να βρω λίγη θαλπωρή για τη δίψα μου που ήταν κιόλας μεγάλη:
Το μυθιστόρημα που είχα ξεκινήσει την ίδια μέρα ανέφερε μια πολύ ωραία φράση – παροιμία την οποία συγκράτησα κι έθεσα αμέσως σε εφαρμογή: Όταν βρίσκεσαι στη Ρώμη, κάνε ό,τι κάνουν οι Ρωμαίοι, πολύ απλό και συνάμα σοφό, κι επειδή εγώ δε βρισκόμουν στη Ρώμη αλλά στο Bydgoszcz αποφάσισα να συμπεριφερθώ σαν Πολωνός. Βότκα και μπύρα, στο ομώνυμο μπαράκι γνωστής αλυσίδας «Pijalnia Wódki i Piwa» που έδωσε και την έμπνευση για τον τίτλο αυτής εδώ της ιστορίας:
Όταν βγήκα είχε νυχτώσει για τα καλά και η σημαιοστολισμένη κεντρική πλατεία έμοιαζε ακόμη ομορφότερη, με το έμβλημα της Πολωνικής σημαίας να αποτυπώνεται με φώτα laser πάνω στο δημαρχείο, προφανώς εν’ όψει κάποιας εορτής. Τσίμπησα κάτι πρόχειρα καθώς ο συνδυασμός με τη βότκα με είχε θερίσει και συνέχισα την εξερεύνηση προχωρώντας προς τις γέφυρες που συνδέουν το κέντρο με το νησί:
Είχα πληροφορηθεί πως πρόκειται για φοιτητούπολη, με το πλήθος του κόσμου που κυκλοφορούσε να είναι ικανοποιητικό για Πέμπτη βράδυ, όμως δεν ίσχυε το ίδιο για όλα τα καταστήματα, κάτι που αποτυπώθηκε σε δύο παμπ που είχα στις σημειώσεις μου κι επισκέφτηκα ανώφελα, αφήνοντας αμέσως μετά τον κεντρικό δρόμο κινούμενος προς το πανέμορφο στενάκι της Zaulek που ήταν επίσης τσεκαρισμένο στον χάρτη μου:
Πολλές φορές στα νησιά έχουμε αναρωτηθεί ποιος αγοράζει τα χαζοτουριστικά μπλουζάκια τύπου «Rhodes» που συνήθως τα κοιτάμε γελώντας και να που ήρθε η στιγμή να δοθεί η απάντηση. Οι Πολωνοί bartenders όπως αυτός ο αγέλαστος που είχα μπροστά μου στο πανέμορφο υπόγειο bar με το όνομα «Rock Pub Merlin» με τα παγωμένα βαρέλια και τις μουσικάρες του. Στάση απαραίτητη:
Η νύχτα προχωρούσε όμορφα κι εγώ σίγουρα δεν είχα πει την τελευταία μου λέξη, συνεχίζοντας την αναζήτηση στα στέκια του κέντρου θέλοντας να δω ότι περισσότερο μπορούσα απ’ αυτά, πράγμα όχι πολύ εύκολο όπως φάνηκε, σε μια κατά τα άλλα γλυκιά βραδιά:
Ευτυχώς το «Eljazz Club» κρατούσε ακόμη, με καλή μουσική και τους θαμώνες του στο μπαρ, απαραίτητα και τα δύο για τις τελευταίες μπυρίτσες μου.
Ωραίο μαγαζί και φοβερή διακόσμηση,
όχι μόνο μέσα αλλά κι έξω…
Νωρίς το μεσημέρι και μετά τις υποχρεώσεις της ημέρας θα βρισκόμουν στο αεροδρόμιο, αντικρύζοντας ανέλπιστα πολύ κόσμο που είχε γεμίσει ασφυκτικά το αεροπλάνο που θα έπαιρνα κι εγώ την ίδια ώρα.
Λίγο οι Πολωνοί που αποτελούν πλέον μεγάλο αγοραστικό κοινό, λίγο η νέα κανονικότητα, μάλλον πρέπει να το συνηθίσουμε.
(αεροπλανική φωτογραφία για το καλό της εκδρομής)
Η ξεκούραστη πτήση είχε διάρκεια κάτι λιγότερο των δυόμισι ωρών, με τη χώρα να με υποδέχεται με εξαιρετικό καιρό και θερμοκρασία γύρω στους 20 βαθμούς, κάτι που σίγουρα δε περίμενα:
Το λεωφορείο νο 159 με κόστος 6 zloty ήταν αυτό που με έφερε ως την πόλη και πιο συγκεκριμένα τον κεντρικό σταθμό «Poznań Główny» όπου ήθελα ούτως ή άλλως να φτάσω, σκοτώνοντας τη μιάμιση ώρα που είχα στη διάθεση μου με καφέ και φαγητό.
Στις 16:50 τοπική καθόμουν στη θέση μου την οποία βρήκα με πολύ κόπο και αρκετά πέρα-δώθε ως άμπαλος φυσικά με τα τρένα, με την διαδρομή του Intercity προς τη Βαλτική να ‘χει ήδη ξεκινήσει βλέποντας πλάι μου τ’ ανθισμένα χωράφια της Πολωνικής επαρχίας.
Είχα ξεχάσει πόσο ωραία είναι τα ταξίδια με τρένο (λογικό είναι στη χώρα που ζω) και παρόλο που η διαδρομή διήρκησε μόνο 1:20 λεπτά ομολογώ πως θα ήθελα να έχω και παρέα πέρα απ’ το βιβλίο μου:
Ο σιδηροδρομικός σταθμός «Bydgoszcz Główna» όπου αφίχθηκα βρισκόταν αρκετά εκτός κέντρου, οπότε εμπρός λοιπόν καλά μου πόδια, σε μια διαδρομή που ήταν πολύ ευχάριστη έχοντας να κουβαλήσω μόνο το σακιδιάκι μου:
Εξάλλου κάπως έτσι είναι κι ο ωραιότερος τρόπος να δεις τμήματα μιας πόλης που υπό άλλες συνθήκες δε θα κατάφερνες να δεις, πόλης που όπως κατάλαβα από την πρώτη κιόλας στιγμή, έβγαζε μια ποιότητα:
Με συνοπτικές διαδικασίες βρέθηκα 25 λεπτά αργότερα και στη διάσημη γέφυρα «Jerzego» η οποία είχε πεζοδρομηθεί προκειμένου να διευκολύνει μόνιμους κάτοικους και επισκέπτες, που δεν ήταν και λίγοι εκείνη την ώρα:
Θα επανερχόμουν σε όλα αυτά φυσικά καθώς προείχε να βρω το δωμάτιο, όμως έχοντας τη φωτογραφική στα χέρια μου δε μπορούσα να μη κάνω μια πρώτη στάση στην όμορφη κεντρική πλατεία «Stary Rynek» λίγο πιο κάτω με το κτήριο του δημαρχείου στα δυτικά της σίγουρα να ξεχωρίζει, όπως και τα υπόλοιπα όμορφα κτίσματα:
Το μικρό διαμέρισμα ήταν τελικά ωραιότατο και άρτια εξοπλισμένο, άξιζε τα χρήματα του. Μετά από ανασύνταξη δυνάμεων κι ένα καφεδάκι ακόμα ξεχύθηκα στους δρόμους λίγο πριν νυχτώσει, με τον στόχο μου να είναι αποκλειστικά το κέντρο της όμορφης πόλης. Η οδός Dluga που περνούσε μπροστά απ’ το κατάλυμα έκρυβε κι αυτή πολύ ωραίες παραστάσεις, με το βαγόνι που βλέπετε να αποτελεί μια εξαιρετική ιδέα εστιατορίου πρόχειρου φαγητού, που σέρβιρε το γνωστό zapiekanka κι άλλες λιχουδιές:
Κατηφόρισα κεντρικά καθώς ήθελα να βρω λίγη θαλπωρή για τη δίψα μου που ήταν κιόλας μεγάλη:
Το μυθιστόρημα που είχα ξεκινήσει την ίδια μέρα ανέφερε μια πολύ ωραία φράση – παροιμία την οποία συγκράτησα κι έθεσα αμέσως σε εφαρμογή: Όταν βρίσκεσαι στη Ρώμη, κάνε ό,τι κάνουν οι Ρωμαίοι, πολύ απλό και συνάμα σοφό, κι επειδή εγώ δε βρισκόμουν στη Ρώμη αλλά στο Bydgoszcz αποφάσισα να συμπεριφερθώ σαν Πολωνός. Βότκα και μπύρα, στο ομώνυμο μπαράκι γνωστής αλυσίδας «Pijalnia Wódki i Piwa» που έδωσε και την έμπνευση για τον τίτλο αυτής εδώ της ιστορίας:
- Αυτό το σφηνάκι που ζητάς είναι δυνατό, έχει και Tabasco, είσαι σίγουρος;
- Ρίξε στο γυαλί φαρμάκι και μη ρωτάς πολλά…
Όταν βγήκα είχε νυχτώσει για τα καλά και η σημαιοστολισμένη κεντρική πλατεία έμοιαζε ακόμη ομορφότερη, με το έμβλημα της Πολωνικής σημαίας να αποτυπώνεται με φώτα laser πάνω στο δημαρχείο, προφανώς εν’ όψει κάποιας εορτής. Τσίμπησα κάτι πρόχειρα καθώς ο συνδυασμός με τη βότκα με είχε θερίσει και συνέχισα την εξερεύνηση προχωρώντας προς τις γέφυρες που συνδέουν το κέντρο με το νησί:
Είχα πληροφορηθεί πως πρόκειται για φοιτητούπολη, με το πλήθος του κόσμου που κυκλοφορούσε να είναι ικανοποιητικό για Πέμπτη βράδυ, όμως δεν ίσχυε το ίδιο για όλα τα καταστήματα, κάτι που αποτυπώθηκε σε δύο παμπ που είχα στις σημειώσεις μου κι επισκέφτηκα ανώφελα, αφήνοντας αμέσως μετά τον κεντρικό δρόμο κινούμενος προς το πανέμορφο στενάκι της Zaulek που ήταν επίσης τσεκαρισμένο στον χάρτη μου:
Πολλές φορές στα νησιά έχουμε αναρωτηθεί ποιος αγοράζει τα χαζοτουριστικά μπλουζάκια τύπου «Rhodes» που συνήθως τα κοιτάμε γελώντας και να που ήρθε η στιγμή να δοθεί η απάντηση. Οι Πολωνοί bartenders όπως αυτός ο αγέλαστος που είχα μπροστά μου στο πανέμορφο υπόγειο bar με το όνομα «Rock Pub Merlin» με τα παγωμένα βαρέλια και τις μουσικάρες του. Στάση απαραίτητη:
Η νύχτα προχωρούσε όμορφα κι εγώ σίγουρα δεν είχα πει την τελευταία μου λέξη, συνεχίζοντας την αναζήτηση στα στέκια του κέντρου θέλοντας να δω ότι περισσότερο μπορούσα απ’ αυτά, πράγμα όχι πολύ εύκολο όπως φάνηκε, σε μια κατά τα άλλα γλυκιά βραδιά:
Ευτυχώς το «Eljazz Club» κρατούσε ακόμη, με καλή μουσική και τους θαμώνες του στο μπαρ, απαραίτητα και τα δύο για τις τελευταίες μπυρίτσες μου.
Ωραίο μαγαζί και φοβερή διακόσμηση,
όχι μόνο μέσα αλλά κι έξω…
