Glosoli
Member
- Μηνύματα
- 403
- Likes
- 314
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νέα Ζηλανδία
Φύγαμε από το Μόντρεαλ 5 ξαδέρφια παίρνοντας το αεροπλάνο για τη Nova Scotia - Νέα Σκωτία για εμάς τους Έλληνες όπου και προσγειωθήκαμε στο Χάλιφαξ. Το Χάλιφαξ είναι η πρωτεύουσα της επαρχίας της Νέας Σκωτίας και αποτελεί το μεγαλύτερο αστικό τμήμα στα Καναδικά παράλια του Ατλαντικού.
Για την ιστορία εδώ παλιά κατοικούσαν κυρίως ινδιάνοι της φυλής των Μικ Μακ όπου και ήταν πλειονότητα μέχρι την άφιξη πολιτών από τις επαναστατημένες Αμερικανικές Πολιτείες που ήταν πιστοί στο Βρετανικό στέμμα. Έτσι έως και το 1783 περίπου 25000 άτομα (κυρίως Σκοτσέζοι και Άγγλοι) έφτασαν στην περιοχή της Νέας Σκωτίας με αποτέλεσμα τον βίαιο εκτοπισμό των ινδιάνων. Ο εκτοπισμός των Γάλλων κατοίκων είχε τελειώσει 28 χρόνια πριν αν και μέχρι τις μέρες μας υπάρχει σημαντικός αριθμών Γαλλόφωνων στη Νέα Σκωτία με το όνομα Ακαδιανοί. Το γεγονός της πληθυσμιακής σύνθεσης της επαρχίας από Ενωτικούς που ήρθαν από τις ΗΠΑ εξηγεί πως η επαρχία αυτή είναι από τις πρώτες που υποστηρίζουν σθεναρά την παραμονή του Καναδά στην Βρετανική Κοινοπολιτεία έχοντας για αρχηγό κράτους τον εκάστοτε Βρετανό Μονάρχη, δεν το ξεχνώ άλλωστε βλέποντας κάθε φορά το διαβατήριό μου με το στέμμα να στέκει πιο ψηλά από όλα.
Ήμασταν πολύ τυχεροί γιατί μέσω της δουλειάς ενός από τα ξαδέρφια μου θα είχαμε δωρεάν παροχή αυτοκινήτου για τις μέρες που θα καθόμασταν εκεί το οποίο μας το είχαν φέρει μάλιστα και στο αεροδρόμιο. Φτάνουμε λοιπόν και αρχίζουμε αμέσως την κατεύθυνσή μας προς την πόλη του Χάλιφαξ. Ήταν Ιούλιος και είχε πάρα πολύ τουρισμό. Το λιμάνι του είναι πολύ μεγάλο, κυριαρχεί παντού το πράσινο και από ότι μας λέει και ο οδηγός της πόλης υπάρχουν πολυάριθμα μουσεία. Αυτό όμως που μας κινεί το ενδιαφέρον είναι του μουσείο Μετανάστευσης. Το Χάλιφαξ ήταν ένα από τα κύρια μέρη εισόδου μεταναστών στον Καναδά. Από τη μεριά μας είχαμε συγγενείς που είχαν μπει στον Καναδά μέσω Χάλιφαξ ερχόμενοι από Ιρλανδία και Σκωτία, έτσι αποφασίσαμε να πάμε εκεί. Ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον μουσείο στεγασμένο σε ένα κτίριο της Βικτωριανής εποχής γεμάτο με φωτογραφίες, πόστερ, παλιά φιλμ και κάθε λογής ανάμνηση.
Αφού τελειώσαμε ήταν ήδη μεσημέρι και είπαμε να πάμε σε μία από τις κύριες Μαρίνες της πόλης για να φάμε τι άλλο από φρέσκο ψάρι μαγειρεμένο στα κάρβουνα μαζί με κρύα μπύρα. Είχε κόσμο παντού και η χαρά κάποιων Γάλλων εκ Γαλλίας ήταν πάρα πολύ μεγάλη όταν μας άκουσαν να μιλάμε μεταξύ μας τα Γαλλικά μας με την περίεργη και μοναδική προφορά του Κεμπέκ. Ήρθαν και μας μίλησαν αμέσως και μας ρώτησαν τι σκοπεύαμε να κάνουμε. Εμείς τους είπαμε τα σχέδιά μας πως μετά το φαγητό θα φεύγαμε και πως θα πηγαίναμε στο βορειότερο νησί της επαρχίας γιατί εκεί θα γινόταν ένα μεγάλο φεστιβάλ κέλτικης μουσικής με κέλτικους αγώνες και γενικά όλο αυτό το σκηνικό. Μας ευχαρίστησαν και για κάποιες πληροφορίες που τους δώσαμε για το Κεμπέκ μιας και θα πήγαιναν την επόμενη ημέρα και χωριστήκαμε.
Αφού πληρώσαμε τα όχι και τόσο φτηνά ψάρια μας ξεκινήσαμε για το βορρά. Η πόλη είχε και αυτή Ουρανοξύστες όχι βέβαια πολλούς αλλά αξιόλογους. Όταν βγήκαμε από την πόλη είδαμε τις άγριες ακτές του Ατλαντικού να ανοίγονται μπροστά μας γεμάτες με φάρους και ολόγυμνες από βλάστηση. Η διαδρομή ήταν πάνω κάτω η ίδια και μετά από 2 ώρες κοντά φτάσαμε στο βορειότερο σημείο της Χερσονήσου της Νέας Σκωτίας και περιμέναμε λίγο στην ουρά για να περάσουμε στο απέναντι νησί, στο νησί του Cape Breton. Το νησί το ενώνει με τη χερσόνησο μία τεχνητή λωρίδα γης που έχει γίνει με αναχώματα και είναι περίπου 1/5 χιλιόμετρο. Όταν φτάσαμε στην απέναντι πλευρά είχαμε κλείσει μέσω Internetσε μία πανσιόν στο γραφικό ψαροχώρι Port Hawkesbury. Σε λίγο θα βράδιαζε και το μόνο που είδα ήταν κάτι μικρά χαριτωμένα σπίτια, πολλές βάρκες, λίγα ιστιοπλοϊκά και ελάχιστος κόσμος να κυκλοφορεί. Η πανσιόν έκανε 100 το δίκλυνο…άουτσ!!! Αλλά τουλάχιστον ήταν πολύ καθαρό, με τέλειο εστιατόριο μέσα στο κτίριο και πολύ ευγενικό προσωπικό. Επιχειρήσαμε να ρωτήσουμε αν θα ήταν κάτι ανοιχτό το βράδυ για να πάμε καμιά βόλτα και υπήρχε μόνο μία μπυραρία που μας είπαν πως συχνάζουν μεθυσμένοι ψαράδες.
Η ιδέα ακούστηκε μια χαρά και φύγαμε για την μπυραρία στέκι μεθυσμένων ψαράδων. Ήταν ξύλινη στο κεντρικό σημείο του μόλου με άφθονη μαύρη τέλεια μπύρα και πολλούς θαμώνες αλλά μόνο άντρες, ούτε μία γυναίκα έτσι για να δούμε τι έχει η περιοχή. Η αλήθεια είναι πως ήταν κάπως μεθυσμένοι αλλά δεν πειράζει…και εμείς στο τέλος τους μοιάσαμε λίγο. Γυρίσαμε στο χαριτωμένο ακριβό μας δωμάτιο για ύπνο έχοντας αγοράσει και μπύρα για το ταξίδι.
Το άλλο πρωί ξεκινάμε με αφόρητη ζέστη και υγρασία που την έκανε ακόμα χειρότερη. Όλες οι πινακίδες είναι δίγλωσσες. Αγγλικά και σκωτικά γαελικά. Παρόλο που μόνο 1000 άτομα από τα 150000 του νησιού μιλάνε πλέον την κέλτικη γλώσσα των Highlands της Σκωτίας, είναι αναγνωρισμένη γλώσσα της περιοχής και γίνεται μεγάλη προσπάθεια αναβίωσής της στα σχολεία και στο τοπικό Πανεπιστήμιο. Ακολουθούμε το δρόμο προς Βορρά από την Ανατολική ακτή ώστε να σταματάμε και να θαυμάζουμε μερικά μικρά φιόρδ που δημιουργούνται. Κάνουμε στάση σε ένα τέλειο ψαροχώρι το Βaddeck για φαγητό. Αυτή τη φορά σε ένα υπαίθριο μαγαζί με φοβερές μπριζόλες καριμπού κάτι που αν δεν δοκιμάσει όποιος πάει στον Καναδά δεν ξέρει τι χάνει. Με συμπάθεια βλέπουμε και παιδάκια που έχουν ινδιάνικη καταγωγή μιας και στο Κεμπέκ τους έχουν εκτοπίσει στο πιο βόρειο τμήμα της επαρχίας. Φεύγουμε και μετά από μία ώρα φτάνουμε στον τελικό προορισμό μας, το CapeNorthστο βορειότερο σημείο (το λέει και το όνομα) του νησιού. Το μέρος είναι μικρό με αδιάφορα κτίρια αλλά άγριες ακτές, πολλούς γλάρους και μυρωδιά ψητού καλαμποκιού στον αέρα.
Θα μέναμε σε camping μιας και το φεστιβάλ ήταν υπαίθριο. Βρίσκουμε πολύ γρήγορα το χώρο του φεστιβάλ όπου ήταν στη μέση ενός δάσους με ανοιχτό χώρο γεμάτο σκηνές, και πολύ μα πάρα πολύ κόσμο. Είχαμε χάσει την πρώτη μέρα του φεστιβάλ και επειδή δεν είχαμε δει κόσμο στη διαδρομή νομίζαμε πως δεν θα είχε, αλλά πάλι καλά είχε και με το παραπάνω. Νοικιάζουμε τις έτοιμες σκηνές μας προς 20 ευρώ το άτομο τη μέρα αλλά με όλες τις ανέσεις ενός καλού camping. Συναυλίες είχε σε όλη τη διάρκεια αλλά εμένα ένα άτομο με ένοιαζε, ο Ashley Macisaac, ο οποίος κατάγεται από το Cape Breton και είναι από τους καλύτερους στην κέλτικη μουσική. Πολύς κόσμος φοράει παραδοσιακές κιλτ σε όλα τα χρώματα από όλες τις ηλικίες, τα μικρά έχουν πολύ πλάκα. Υπάρχουν και αγώνες μεταξύ ομάδων στο ποιος θα πετάξει πιο μακριά ένα μεγάλο και ψηλό κορμό δέντρου η ποιος θα τον πετάξει ψηλά και θα τον κάνει να πέσει με την ανάποδη και κάτι άλλα τέτοια περίεργα αθλήματα όπως Gaelicfootball, Hurling που είναι ένα παιχνίδι με κάτι σαν μεγάλες σπάτουλες και μία μικρή μπαλίτσα, φοράνε κράνη έχει 2 τέρματα και γενικά πέφτει πολύ ξύλο, διάφορα παιχνίδια με χαρτιά. Υπήρχαν επίσης και τσουβαλοδρομίες οι οποίες δεν νομίζω να είχαν κάποια βάση παράδοσης αλλά πιο πολύ για πλάκα έγιναν. Πήραμε και εμείς μέρος και έφαγα κάτι τούμπες. Πιο πολύ λασποτσουβαλοδρομίες ήταν γιατί έγιναν εσκεμμένα σε μέρος με λάσπη και είχε απίστευτη πλάκα. Μετά στις ντουζιέρες γινόταν το αδιαχώρητο, επειδή βαρέθηκα να περιμένω βούτηξα σε πολύ κρύο ποταμάκι εκεί κοντά για να τελειώνω.
Το βράδυ έγιναν οι μεγάλε συναυλίες του Macisaac και της Μary Jane Lamond η οποία τραγουδά μόνο στα Γαελικά. Το κοινό μαζί και εμείς είχαμε εκστασιαστεί από την μουσική τους. Πολύ μεθυστική και ταξιδιάρικη μουσική είναι η κέλτικη. Νομίζεις πως ξυπνά θρύλους και δεν υπήρχε καλύτερο μέρος να την ακούσουμε. Κάτω από έναν καθαρό ουρανό γεμάτο αστέρια σε μία μικρή γωνιά της Γης όπου ακόμα οι άνθρωποι κρατάνε τις παραδόσεις τους και παλεύουν να σώσουν τη γλώσσα τους από το χρόνο που προσπαθεί να του τη σβήσει.
Το επόμενο πρωί φύγαμε αφού είχαμε φάει ένα υπερμέγιστο πρωινό γεμάτο θερμίδες, μηλόπιτες, ζαμπόν φέτες μεγάλες όμως όχι όπως εδώ, χυμό βατόμουρου και φυσικά αυγά πάπιας. Κάναμε την ίδια διαδρομή δυστυχώς γιατί δεν είχαμε χρόνο και έτσι γυρίσαμε στο Χάλιφαξ για να πάρουμε την απογευματινή πτήση για Μόντρεαλ εφοδιασμένοι ο καθένας με μία kiltπου είχαμε αγοράσει από το φεστιβάλ- Η δική μου είναι από την MacleanClan.
:: 
:: 
:: 
:: 
:: 
Για την ιστορία εδώ παλιά κατοικούσαν κυρίως ινδιάνοι της φυλής των Μικ Μακ όπου και ήταν πλειονότητα μέχρι την άφιξη πολιτών από τις επαναστατημένες Αμερικανικές Πολιτείες που ήταν πιστοί στο Βρετανικό στέμμα. Έτσι έως και το 1783 περίπου 25000 άτομα (κυρίως Σκοτσέζοι και Άγγλοι) έφτασαν στην περιοχή της Νέας Σκωτίας με αποτέλεσμα τον βίαιο εκτοπισμό των ινδιάνων. Ο εκτοπισμός των Γάλλων κατοίκων είχε τελειώσει 28 χρόνια πριν αν και μέχρι τις μέρες μας υπάρχει σημαντικός αριθμών Γαλλόφωνων στη Νέα Σκωτία με το όνομα Ακαδιανοί. Το γεγονός της πληθυσμιακής σύνθεσης της επαρχίας από Ενωτικούς που ήρθαν από τις ΗΠΑ εξηγεί πως η επαρχία αυτή είναι από τις πρώτες που υποστηρίζουν σθεναρά την παραμονή του Καναδά στην Βρετανική Κοινοπολιτεία έχοντας για αρχηγό κράτους τον εκάστοτε Βρετανό Μονάρχη, δεν το ξεχνώ άλλωστε βλέποντας κάθε φορά το διαβατήριό μου με το στέμμα να στέκει πιο ψηλά από όλα.
Ήμασταν πολύ τυχεροί γιατί μέσω της δουλειάς ενός από τα ξαδέρφια μου θα είχαμε δωρεάν παροχή αυτοκινήτου για τις μέρες που θα καθόμασταν εκεί το οποίο μας το είχαν φέρει μάλιστα και στο αεροδρόμιο. Φτάνουμε λοιπόν και αρχίζουμε αμέσως την κατεύθυνσή μας προς την πόλη του Χάλιφαξ. Ήταν Ιούλιος και είχε πάρα πολύ τουρισμό. Το λιμάνι του είναι πολύ μεγάλο, κυριαρχεί παντού το πράσινο και από ότι μας λέει και ο οδηγός της πόλης υπάρχουν πολυάριθμα μουσεία. Αυτό όμως που μας κινεί το ενδιαφέρον είναι του μουσείο Μετανάστευσης. Το Χάλιφαξ ήταν ένα από τα κύρια μέρη εισόδου μεταναστών στον Καναδά. Από τη μεριά μας είχαμε συγγενείς που είχαν μπει στον Καναδά μέσω Χάλιφαξ ερχόμενοι από Ιρλανδία και Σκωτία, έτσι αποφασίσαμε να πάμε εκεί. Ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον μουσείο στεγασμένο σε ένα κτίριο της Βικτωριανής εποχής γεμάτο με φωτογραφίες, πόστερ, παλιά φιλμ και κάθε λογής ανάμνηση.
Αφού τελειώσαμε ήταν ήδη μεσημέρι και είπαμε να πάμε σε μία από τις κύριες Μαρίνες της πόλης για να φάμε τι άλλο από φρέσκο ψάρι μαγειρεμένο στα κάρβουνα μαζί με κρύα μπύρα. Είχε κόσμο παντού και η χαρά κάποιων Γάλλων εκ Γαλλίας ήταν πάρα πολύ μεγάλη όταν μας άκουσαν να μιλάμε μεταξύ μας τα Γαλλικά μας με την περίεργη και μοναδική προφορά του Κεμπέκ. Ήρθαν και μας μίλησαν αμέσως και μας ρώτησαν τι σκοπεύαμε να κάνουμε. Εμείς τους είπαμε τα σχέδιά μας πως μετά το φαγητό θα φεύγαμε και πως θα πηγαίναμε στο βορειότερο νησί της επαρχίας γιατί εκεί θα γινόταν ένα μεγάλο φεστιβάλ κέλτικης μουσικής με κέλτικους αγώνες και γενικά όλο αυτό το σκηνικό. Μας ευχαρίστησαν και για κάποιες πληροφορίες που τους δώσαμε για το Κεμπέκ μιας και θα πήγαιναν την επόμενη ημέρα και χωριστήκαμε.
Αφού πληρώσαμε τα όχι και τόσο φτηνά ψάρια μας ξεκινήσαμε για το βορρά. Η πόλη είχε και αυτή Ουρανοξύστες όχι βέβαια πολλούς αλλά αξιόλογους. Όταν βγήκαμε από την πόλη είδαμε τις άγριες ακτές του Ατλαντικού να ανοίγονται μπροστά μας γεμάτες με φάρους και ολόγυμνες από βλάστηση. Η διαδρομή ήταν πάνω κάτω η ίδια και μετά από 2 ώρες κοντά φτάσαμε στο βορειότερο σημείο της Χερσονήσου της Νέας Σκωτίας και περιμέναμε λίγο στην ουρά για να περάσουμε στο απέναντι νησί, στο νησί του Cape Breton. Το νησί το ενώνει με τη χερσόνησο μία τεχνητή λωρίδα γης που έχει γίνει με αναχώματα και είναι περίπου 1/5 χιλιόμετρο. Όταν φτάσαμε στην απέναντι πλευρά είχαμε κλείσει μέσω Internetσε μία πανσιόν στο γραφικό ψαροχώρι Port Hawkesbury. Σε λίγο θα βράδιαζε και το μόνο που είδα ήταν κάτι μικρά χαριτωμένα σπίτια, πολλές βάρκες, λίγα ιστιοπλοϊκά και ελάχιστος κόσμος να κυκλοφορεί. Η πανσιόν έκανε 100 το δίκλυνο…άουτσ!!! Αλλά τουλάχιστον ήταν πολύ καθαρό, με τέλειο εστιατόριο μέσα στο κτίριο και πολύ ευγενικό προσωπικό. Επιχειρήσαμε να ρωτήσουμε αν θα ήταν κάτι ανοιχτό το βράδυ για να πάμε καμιά βόλτα και υπήρχε μόνο μία μπυραρία που μας είπαν πως συχνάζουν μεθυσμένοι ψαράδες.
Η ιδέα ακούστηκε μια χαρά και φύγαμε για την μπυραρία στέκι μεθυσμένων ψαράδων. Ήταν ξύλινη στο κεντρικό σημείο του μόλου με άφθονη μαύρη τέλεια μπύρα και πολλούς θαμώνες αλλά μόνο άντρες, ούτε μία γυναίκα έτσι για να δούμε τι έχει η περιοχή. Η αλήθεια είναι πως ήταν κάπως μεθυσμένοι αλλά δεν πειράζει…και εμείς στο τέλος τους μοιάσαμε λίγο. Γυρίσαμε στο χαριτωμένο ακριβό μας δωμάτιο για ύπνο έχοντας αγοράσει και μπύρα για το ταξίδι.
Το άλλο πρωί ξεκινάμε με αφόρητη ζέστη και υγρασία που την έκανε ακόμα χειρότερη. Όλες οι πινακίδες είναι δίγλωσσες. Αγγλικά και σκωτικά γαελικά. Παρόλο που μόνο 1000 άτομα από τα 150000 του νησιού μιλάνε πλέον την κέλτικη γλώσσα των Highlands της Σκωτίας, είναι αναγνωρισμένη γλώσσα της περιοχής και γίνεται μεγάλη προσπάθεια αναβίωσής της στα σχολεία και στο τοπικό Πανεπιστήμιο. Ακολουθούμε το δρόμο προς Βορρά από την Ανατολική ακτή ώστε να σταματάμε και να θαυμάζουμε μερικά μικρά φιόρδ που δημιουργούνται. Κάνουμε στάση σε ένα τέλειο ψαροχώρι το Βaddeck για φαγητό. Αυτή τη φορά σε ένα υπαίθριο μαγαζί με φοβερές μπριζόλες καριμπού κάτι που αν δεν δοκιμάσει όποιος πάει στον Καναδά δεν ξέρει τι χάνει. Με συμπάθεια βλέπουμε και παιδάκια που έχουν ινδιάνικη καταγωγή μιας και στο Κεμπέκ τους έχουν εκτοπίσει στο πιο βόρειο τμήμα της επαρχίας. Φεύγουμε και μετά από μία ώρα φτάνουμε στον τελικό προορισμό μας, το CapeNorthστο βορειότερο σημείο (το λέει και το όνομα) του νησιού. Το μέρος είναι μικρό με αδιάφορα κτίρια αλλά άγριες ακτές, πολλούς γλάρους και μυρωδιά ψητού καλαμποκιού στον αέρα.
Θα μέναμε σε camping μιας και το φεστιβάλ ήταν υπαίθριο. Βρίσκουμε πολύ γρήγορα το χώρο του φεστιβάλ όπου ήταν στη μέση ενός δάσους με ανοιχτό χώρο γεμάτο σκηνές, και πολύ μα πάρα πολύ κόσμο. Είχαμε χάσει την πρώτη μέρα του φεστιβάλ και επειδή δεν είχαμε δει κόσμο στη διαδρομή νομίζαμε πως δεν θα είχε, αλλά πάλι καλά είχε και με το παραπάνω. Νοικιάζουμε τις έτοιμες σκηνές μας προς 20 ευρώ το άτομο τη μέρα αλλά με όλες τις ανέσεις ενός καλού camping. Συναυλίες είχε σε όλη τη διάρκεια αλλά εμένα ένα άτομο με ένοιαζε, ο Ashley Macisaac, ο οποίος κατάγεται από το Cape Breton και είναι από τους καλύτερους στην κέλτικη μουσική. Πολύς κόσμος φοράει παραδοσιακές κιλτ σε όλα τα χρώματα από όλες τις ηλικίες, τα μικρά έχουν πολύ πλάκα. Υπάρχουν και αγώνες μεταξύ ομάδων στο ποιος θα πετάξει πιο μακριά ένα μεγάλο και ψηλό κορμό δέντρου η ποιος θα τον πετάξει ψηλά και θα τον κάνει να πέσει με την ανάποδη και κάτι άλλα τέτοια περίεργα αθλήματα όπως Gaelicfootball, Hurling που είναι ένα παιχνίδι με κάτι σαν μεγάλες σπάτουλες και μία μικρή μπαλίτσα, φοράνε κράνη έχει 2 τέρματα και γενικά πέφτει πολύ ξύλο, διάφορα παιχνίδια με χαρτιά. Υπήρχαν επίσης και τσουβαλοδρομίες οι οποίες δεν νομίζω να είχαν κάποια βάση παράδοσης αλλά πιο πολύ για πλάκα έγιναν. Πήραμε και εμείς μέρος και έφαγα κάτι τούμπες. Πιο πολύ λασποτσουβαλοδρομίες ήταν γιατί έγιναν εσκεμμένα σε μέρος με λάσπη και είχε απίστευτη πλάκα. Μετά στις ντουζιέρες γινόταν το αδιαχώρητο, επειδή βαρέθηκα να περιμένω βούτηξα σε πολύ κρύο ποταμάκι εκεί κοντά για να τελειώνω.
Το βράδυ έγιναν οι μεγάλε συναυλίες του Macisaac και της Μary Jane Lamond η οποία τραγουδά μόνο στα Γαελικά. Το κοινό μαζί και εμείς είχαμε εκστασιαστεί από την μουσική τους. Πολύ μεθυστική και ταξιδιάρικη μουσική είναι η κέλτικη. Νομίζεις πως ξυπνά θρύλους και δεν υπήρχε καλύτερο μέρος να την ακούσουμε. Κάτω από έναν καθαρό ουρανό γεμάτο αστέρια σε μία μικρή γωνιά της Γης όπου ακόμα οι άνθρωποι κρατάνε τις παραδόσεις τους και παλεύουν να σώσουν τη γλώσσα τους από το χρόνο που προσπαθεί να του τη σβήσει.
Το επόμενο πρωί φύγαμε αφού είχαμε φάει ένα υπερμέγιστο πρωινό γεμάτο θερμίδες, μηλόπιτες, ζαμπόν φέτες μεγάλες όμως όχι όπως εδώ, χυμό βατόμουρου και φυσικά αυγά πάπιας. Κάναμε την ίδια διαδρομή δυστυχώς γιατί δεν είχαμε χρόνο και έτσι γυρίσαμε στο Χάλιφαξ για να πάρουμε την απογευματινή πτήση για Μόντρεαλ εφοδιασμένοι ο καθένας με μία kiltπου είχαμε αγοράσει από το φεστιβάλ- Η δική μου είναι από την MacleanClan.
:: :: :: :: :: 
