Maria L.
Member
- Μηνύματα
- 35
- Likes
- 381
- Ταξίδι-Όνειρο
- Χαβάη
Περιεχόμενα
Savannah ‘The Hostess city of the South’
Την τρίτη και τελευταία μας μέρα θα την αφιερώναμε στη Savannah, δύο ώρες νοτιότερα από το Charleston.
Η Savannah είναι η παλαιότερη πόλη της Georgia και ήταν η πρώτη πρωτεύουσα της πολιτείας μέχρι να καταλήξει να πάρει τη θέση της, μετά από διαδοχικές αλλαγές, η σημερινή πρωτεύουσα, Atlanta. Βρίσκεται στις όχθες του ποταμού Savannah, από όπου έχει πάρει και το όνομά της.
Πρόκειται για planned city, δηλαδή το χτίσιμο της πόλης έγινε κατόπιν μελέτης εν έτη 1733 και αποτελεί την πρώτη planned city της Αμερικής. Μάλιστα από τις 24 πλατείες που είχαν χτιστεί οι 22 υπάρχουν ακόμη και σήμερα.
Εκτός από το nickname ‘Hostess city of the South” που τη χαρακτηρίζει, έχει λάβει και διάφορους άλλους προσδιορισμούς κατά καιρούς, όπως, “one of America’s favourite cities”. Και έχει βρεθεί στις υψηλότερες θέσεις μεταξύ των Αμερικάνικων πόλεων ως μια από τις καλύτερες αναφορικά με “ Quality of life and visitors experience” αλλά και πρώτη ως προς “Public Parks and outdoor access”. Και σε αυτά αν προσθέσεις και την καταπληκτική κουζίνα, έχεις ένα εξαιρετικό πακέτο!
Στρατηγικής σημασίας το λιμάνι της τόσο κατά τον εμφύλιο πόλεμο αλλά και μέχρι τις μέρες μας να αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα του Ατλαντικού.
Όσον αφορά το θέμα της σκλαβιάς, κατά βάσει υπήρχε η ίδια εικόνα με αυτή που περιέγραψα για το Charleston.
Αυτός ο διαχωρισμός έκανε φυσικά τους πλούσιους, ακόμη πλουσιότερους. Η εργασία των σκλάβων συνδυαστικά με το κλίμα και την καταλυτική ύπαρξη του λιμανιού, συνετέλεσαν στην απόλυτη άνθιση των φυτειών βαμβακιού και ρυζιού. Με τη Savannah μάλιστα να ορίζει πολλές φορές την παγκόσμια τιμή του βαμβακιού. Η μετακίνηση του πληθυσμού, μετά την κατάργηση της δουλείας, άλλαξε την εικόνα στην περιοχή αλλά και σε όλη την χώρα, καθώς το ανθρώπινο δυναμικό που καλλιεργούσε τις φυτείες δεν υπήρχε πλέον στον αριθμό που χρειαζόταν.
Το πλήθος των Αφροαμερικανών που ζούσαν στην ευρύτερη περιοχή του Νότου, κατά βάσει ως σκλάβοι, ήταν πολύ μεγάλο. Κατά την Great Migration, όπως αναφέρεται η κίνηση εσωτερικής μετανάστευσης από το Νότο στο Βορρά που πραγματοποιήθηκε μεταξύ των ετών 1916 - 1970, εκτιμάτε πως το 50% του πληθυσμού παρέμεινε στο Νότο ενώ ο αριθμός των ατόμων που μετακινήθηκαν Βόρεια έφτασε τα 6 εκατομμύρια.
Η Savannah, ευτυχώς, έχει καταφέρει να διατηρήσει τα πανέμορφα κτίρια της και το καταπράσινο τοπίο της, επιζώντας μετά από 2 καταστροφικές φωτιές, τυφώνες, επιδημίες για να μπορούμε όλοι μας σήμερα να την απολαμβάνουμε!
Ας ξεκινήσω όμως την περιγραφή της τρίτης μας ημέρας.
Σε πιο χαλαρή διάθεση σήμερα, απολαύσαμε το πρωινό μας και ετοιμαστήκαμε για το ξεκίνημα της ημέρας μας.
Όπως ανέφερα η διαδρομή μας θα ήταν 2 ώρες με νότια κατεύθυνση, στο δρόμο μας βρισκόταν το Angel Oak Tree που θα ήταν και η πρώτη μας στάση.
Το Angel Oak Tree βρίσκεται 20’ νότια του Charleston, στο Johns island (ένα απο τα 6 του district).
Πρόκειται για μια τεράστια βελανιδιά 400-500 χρόνων με ύψος 20 μέτρα. Το είδος της συγκεκριμένης είναι southern live oak και πρόκειται για αειθαλές δέντρο που η σκιά που προσφέρει με τα κλαδιά της καλύπτει επιφάνεια 1600 τ.μ.
Το όνομα του, Angel, το έχει πάρει από το επίθετο της οικογενείας που της ανήκε η έκταση στο παρελθόν αλλά υπάρχει και ο λαϊκός μύθος που λέει πως πρώην σκλάβοι εμφανιζόταν ως άγγελοι γύρω από το δέντρο. Ποιός ξέρει??
Η περιοχή γύρω από τη βελανιδιά προστατεύεται από την κάθε είδους ανθρώπινη παρέμβαση και μάλιστα σχέδιο που υπήρχε για την κατασκευή διαμερισμάτων σε μικρή απόσταση από το ίδιο το δέντρο, ακυρώθηκε.
Όταν στρίψεις από το δρόμο στην πινακίδα που σε κατευθύνει στο δέντρο, μπαίνεις σε χωματόδρομο 200-300 μέτρων.
μέχρι να φτάσεις στην είσοδο και στο ίδιο το δέντρο
Το μέγεθός του εντυπωσιακό
με κάποια από τα κλαδιά του να είναι υποβασταζόμενα από ξύλα
και οι εικόνες από διαφορετική οπτική να είναι ιδιαίτερα όμορφες
Παρόλο που εκτός από το ίδιο το δέντρο δεν έχει κάτι άλλο να δεις ή να κάνεις, πραγματικά αξίζει η επίσκεψη. Θεωρώ πως οτιδήποτε ζωντανό μετά από τόσα πολλά χρόνια χρήζει της προσοχής μας.
Η αλήθεια είναι πως αφιερώσαμε αρκετό χρόνο στο μέρος και ξαφνικά συνειδητοποιήσαμε πως πρέπει να συνεχίσουμε τη διαδρομή γιατί πλησίαζε και η κράτηση στο Husk για μεσημεριανό.
Αισθάνθηκα ότι είμασταν σε slow motion, λίγο η κίνηση, λίγο η δική μας πιο χαλαρή διάθεση και έτσι άλλαξα την κράτηση μας για μισή ώρα αργότερα. Αλλαγή που τελικά θα γινόταν ακύρωση γιατί δεν είχα προσέξει πως το εστιατόριο κλείνει για μεσημέρι και ουσιαστικά θα φτάναμε 20’ πριν το κλείσιμο. Υποθέτω πως έχει γίνει αντιληπτό ως τώρα ότι το φαγητό αποτελεί σημαντικό κομμάτι των ταξιδιών μας (!) άρα ήθελα να το απολαύσουμε και όχι απλά να φάμε.
Μάλλον δεν ήταν γραφτό μας να φάμε στο Husk σε αυτό το ταξίδι…αλλά υπήρχε και back up plan, έτσι δεν με επηρέασε πολύ.
Απλά κρατήσαμε σαν πληροφορία πως στη Savannah, νομίζω πως είναι εξαιρετικά ασυνήθιστο γενικά στη χώρα, υπάρχουν εστιατόρια που κλείνουν 2-3 ώρες μέχρι το απόγευμα. Δεν το είχα καθόλου στο μυαλό μου μιας και έχουμε συνηθίσει στην πολιτεία που ζούμε, να μην έχουμε αυτήν την έγνοια.
Anyway, συνεχίσαμε τη διαδρομή μας, φτάνοντας στην όμορφη Savannah.
Πρώτη μας στάση θα ήταν το Visitor Center της πόλης που βρίσκεται στο λιμάνι, στην περιοχή του Δημαρχείου.
Ξέραμε πως δεν είχαμε πολύ χρόνο, μιας και έπρεπε να επιστρέψουμε στο Charleston, έτσι έπρεπε να οργανωθούμε λίγο αναφορικά με τη μετακίνηση στην πόλη. Στις πληροφορίες που συγκεντρώσαμε ήταν και το δωρεάν λεωφορείο για το κέντρο, dot shuttle bus, που στην ουσία σε πηγαίνει σε κάθε σημείο ενδιαφέροντος στο κέντρο.
Γενικά σε πάρα πολλές Αμερικάνικες πόλεις και ιδίως αν είναι και ιστορικές, είναι σχεδόν σίγουρο πως θα υπάρχει αυτή η παροχή. Σαν ένα free hop on- hop off!
Πριν όμως ξεκινήσουμε θα κάναμε και μια βόλτα στην παραλία, το λέω παραλία αλλά στην ουσία είναι ο Savannah river. Από τα πρώτα μαγαζιά και σε εξαιρετικά καλό σημείο το ελληνικό εστιατόριο, Olympia Cafe.
Μια ελληνική μπυρίτσα στο χέρι για να δροσιστούμε μέχρι να δούμε στο χάρτη που θα κατευθυνθούμε αλλά και για να τιμήσουμε το μαγαζί. Μια που ανέφερα την μπύρα να σημειώσω ότι η Savannah είναι μια από τις ελάχιστες πόλεις στην Αμερική που επιτρέπεται να πίνεις αλκόολ στον δρόμο γεγονός που ενισχύει το τουριστικό ρεύμα στην περιοχή, έχει μάλιστα και μια από τις μεγαλύτερες παρελάσεις /πάρτυ για την St Patrick’s Day στην Αμερικη όπου συμμετέχουν περίπου 400.000 άτομα.
Βρισκόμασταν ήδη στο HIstoric District και κάναμε την πρώτη μας βόλτα.
Τα ιστορικά κτίρια που βρίσκονται στην East River St, κατά μήκος του ποταμού, έχουν όλα μετατραπεί σε εστιατόρια, μπυραρίες, galleries, boutiques. Ο πλακόστρωτος δρόμος και η περιορισμένη διέλευση αυτοκινήτων επιτρέπουν στους πεζούς να θαυμάσουν το μέρος κάνοντας τη βόλτα τους.
Το ποταμόπλοιο είναι μια ωραία επιλογή για να δεις την πόλη και από το νερό, αν και εμείς δεν είχαμε χρόνο, μιας και θέλαμε να περπατήσουμε την πόλη όσο γινόταν.
Επόμενη στάση το Forsyth Park και για να κερδίσουμε χρόνο αλλα και να κρατήσουμε δυνάμεις, αποφασίσαμε να πάρουμε το λεωφορείο για την μια κατεύθυνση και να επιστρέφαμε με τα πόδια στο υπόλοιπο κομμάτι προς την παραλία.
Η θέα από το λεωφορείο μας έδωσε μια πρώτη εικόνα και σε λίγα λεπτά βρισκόμασταν στο Forsyth Park, που πραγματικά κατέληξα πως είναι ένα από τα πιο όμορφα πάρκα που έχω δει σε κέντρο μιας πόλης.
Tο spanish moss που βρίσκεται κυριολεκτικά σε όλα τα δέντρα δίνει μια ιδιαίτερη ομορφιά και αποτελεί χαρακτηριστική εικόνα του Νότου.
και νομίζω πως η επόμενη εικόνα είναι για μένα: Savannah way of living
Περάσαμε αρκετή ώρα στο πάρκο και συνεχίσαμε τη βόλτα μας στις όμορφες πλατείες και γειτονιές και δεν ήξερα που να πρωτοκοιτάξω και τι να πρωτοβγάλω φωτογραφία.
να και τα πρώτα κεντρικά γραφεία στην Αμερική του προσκοπισμού για κορίτσια
Η ώρα για φαγητό είχε φτάσει για τα καλά και θα πηγαίναμε στο The Grey.
Το εστιατόριο αποτελούσε το plan b που ανέφερα πιο πάνω και ο λόγος είναι πως είχε τύχει πρόσφατα να παρακολουθήσουμε στο Netflix την εκπομπή Chef’s table, που στο πρώτο επεισόδιο της 6ης σεζόν, αναφέρεται στην ιστορία της chef και του εστιατορίου της. Το εν λόγω μαγαζί προστέθηκε κατευθείαν στη λίστα μας.
Η chef, Mashama Bailey, επέστρεψε στη γενέτειρα πολιτεία της, από όπου οι πρόγονοί της είχαν μετακινηθεί στο παρελθόν, και επέλεξε να ανοίξει το εστιατόριο της στο κέντρο της Savannah.
Το ιδιαίτερο που έχει ο χώρος είναι ότι στεγάζεται στον παλιό σταθμό λεωφορείων Greyhound, από όπου έχει πάρει και το όνομα του. Η εταιρεία Greyhound Lines, ιδρύθηκε πριν 100 περίπου χρόνια και εξακολουθεί μέχρι σήμερα να πραγματοποιεί πολλές διαδρομές.
Το όνομα δεν είναι το μόνο που θυμίζει τον παλιό σταθμό, αλλά η όλη διακόσμηση του μαγαζιού είναι εμπνευσμένη από αυτό. Οι θέσεις, τα τραπέζια και γενικά διάφορα αντικείμενα του εξοπλισμού του σταθμού έχουν διατηρηθεί και προσαρμοστεί στο νέο χώρο.
Το στυλ του χώρου ιδιαίτερο και μάλιστα όλα κινούνται σε ρυθμούς της τότε περιόδου όπου ακόμη και η μουσική που ακούγεται είναι αποκλειστικά από δίσκους βινυλλίου. Όση ώρα είμασταν στο μπαρ, ένας από τους υπαλλήλους άλλαζε κάθε φορά το δίσκο όταν τελείωνε.
Η αίθουσα για δείπνο δεν ήταν ακόμη ανοιχτή αλλά το diner bar μενού ήταν διαθέσιμο και θα το τιμούσαμε.
Ham and potato croquettes για να συνοδέψουμε το ποτάκι μας
Fish and grits και mushrooms with caramelized onions and green tomato in sourdough bread
Καταπληκτικά, ειδικά το Fish and Grits εξαιρετικός συνδιασμός γεύσεων!!! Χίλια μπράβο!
Χορτασμένοι και απολύτως ικανοποιημένοι από την επιλογή μας, με καμία στενοχώρια πλέον για την ακύρωση του Husk, έπρεπε να ξεκινήσουμε για το αυτοκίνητο και για την επιστροφή στο Charleston.
Στο δρόμο σταματήσαμε στην Ellis square, στο γεμάτο κόσμο και μαγαζιά city market. Μας κέρδισε, όπως και αρκετό ακόμη κόσμο, μια κοπέλα που είχε πολύ ωραία χροιά στη φωνή της. Και ήταν και οργανωμένη, θήκη για το κινητό και την μπύρα της, σε βολικότατα σημεία!
Περάσαμε ξανά από το λιμάνι με το Δημαρχείο να ξεχωρίζει
και λίγο πιο κάτω το άγαλμα the waving girl, να χαιρετά όλα τα πλοία που μπαίνουν στο λιμάνι της Savannah
Το τεράστιο φορτηγό πλοίο που έβγαινε από το λιμάνι και περνούσε από μπροστά μας για αρκετά λεπτά, μεταφέροντας εκατοντάδες κονταινερ πραγματικά μας επιβεβαίωσε πόσο μεγάλη εμπορική σημασία έχει το λιμάνι για την περιοχή.
Η μέρα μας στη Savannah κάπου εδώ θα τελείωνε, γεμίσαμε όμορφες εικόνες αλλά έπρεπε να ξεκινήσουμε για πίσω σιγά σιγά.
Το επόμενο πρωί, μαζέψαμε τα πράγματά μας και θα πέρναμε το δρόμο της επιστροφής.
Αλλά χωρίς ένα καλό πρωινό δεν θα ξεκινούσαμε με τίποτα. Κατεβήκαμε λοιπόν στο κέντρο με σκοπό να πάμε στο Callie’s Hot Little Biscuit.
Τα σχόλια για το μαγαζί πολλά και καλά με το μόνο αρνητικό πως θα έπρεπε να περιμένουμε αρκετά μέχρι να φάμε.
Ο χώρος ένας στενός μακρόστενος διάδρομος που στην ουσία περιμένεις στη δεξιά ουρά για να παραγγείλεις και στη συνέχεια στην αριστερή περιμένεις να παραλάβεις ή βγαίνεις έξω.
Η αναμονή μας κράτησε 50’ και αν αναρωτιέστε αν άξιζε θα πω με σιγουριά ναι! άλλωστε το καλό πράγμα αργεί να γίνει…
Παραλάβαμε τα πολυπόθητα biscuits και κατεβήκαμε στο Waterfront park να τα απολαύσουμε.
Επιλέξαμε 3 γλυκά και 3 αλμυρά από τη μεγάλη λίστα του καταλόγου με επιπλέον συνοδευτικά μέλι και cheddar για να ενισχύσουμε τη γεύση τους!
Η μυρωδιά τους μου είχε σπάσει τη μύτη μέχρι να φτάσουμε στο πάρκο…
Κυριακή πρωί και δεν είχε πολύ κόσμο τριγύρω, διαλέξαμε ένα παγκάκι μπροστά στη θάλασσα και επιτέλους θα έτρωγα την πρώτη μπουκιά.
Η θέα μας στο πάρκο από μπροστά
και τα σπίτια από πίσω μας, (by the way πολύ άνετα έμενα σε αυτό!!)
λίγα μέτρα πιο κάτω το Pineapple συντριβάνι, αυτή τη φορά υπό το φως της ημέρας, με τους φοίνικες και το κρουαζιερόπλοιο στο background να δίνουν τροπική χροιά στο μέρος.
Πολύ ευχαρίστως θα ξάπλωνα για λίγο στο γρασίδι κάτω από τον ήλιο, αλλά έπρεπε να ξεκινήσουμε γιατί θα σταματούσαμε και σε ορισμένα ακόμη σημεία κατά την επιστροφή.
Επιλέξαμε να πάμε από την παραλιακή διαδρομή (δεν μας πρόσθετε παραπάνω χρόνο) μιας και πάντα μια τέτοια διαδρομή έχει καλύτερες εικόνες από έναν αυτοκινητόδρομο.
Πρώτη μας στάση, διασχίζοντας την Arthur Ravenel Bridge, ήταν το Mount Pleasant waterfront park.
Στην ουσία βρίσκεται απέναντι από το Charleston και έχεις την ευκαιρία να το δεις και από άλλη οπτική γωνία.
κατα μήκος της γέφυρας
από την απέναντι πλευρά
ρεμβάζοντας έξω από το visitor center του Mount Pleasant
Ωραία καθήσαμε αλλά είχαμε πολλές ώρες δρόμου μπροστά μας και πραγματικά έπρεπε να ξεκινήσουμε.
Σε μικρή απόσταση, 20’ από το πάρκο που βρισκόμασταν, είναι το σπίτι του Charles Pinckney, ιστορικού προσώπου της περιοχής, που το σπίτι του συγκαταλέγεται στη λίστα με τα εθνικά πάρκα.
Έχουμε πάθει μια εμμονή με τα εθνικά πάρκα και όσα βρίσκονται σε ακτίνα που μπορούμε να τα επισκεφθούμε, χωρίς να μας βγάζουν πολύ από το δρόμο μας, σίγουρα θα πάμε.
Αχ αυτές οι κουνιστές καρέκλες στα μπαλκόνια τους! Είναι παντού και είναι τόσο μα τόσο τέλειες.
Τις συγκεκριμένες τις απόλαυσα για λίγο…
Η ώρα περνούσε και δεν έπρεπε να καθυστερήσουμε άλλο, συνεχίσαμε λοιπόν τη διαδρομή και επόμενη στάση θα ήταν η Myrtle beach.
Το πλάνο δεν ήταν να καθήσουμε πολύ εκεί και ο καιρός δεν μας επέτρεψε να καθήσουμε σχεδόν καθόλου. Είχε αρχίσει να φυσάει πολύ και να ψιχαλίζει.
Ορισμένοι βέβαια που ήταν ήδη εκεί από το πρωί δεν φάνηκαν να πτοούνται.
Η αλήθεια είναι πως δεν ήταν αρκετά welcoming για τα δικά μας γούστα, έτσι επιλέξαμε να συνεχίσουμε τη διαδρομή της επιστροφής.
Και κάπως έτσι ολοκληρώθηκε αυτό το πολύ όμορφο ταξίδι μας.
Η αίσθηση που μας άφησε, άκρως ικανοποιητική και ομόφωνα καταλήξαμε πως οπωσδήποτε πρέπει να ξαναπάμε.
Το Charleston το χαρήκαμε αρκετά αλλά στη Savannah δημιουργήθηκαν πολλές εκκρεμότητες, που πρέπει να καλυφθούν μελλοντικά οπωσδήποτε.
Εξαιρετικές πόλεις, μαγευτικός Νότος!
Μπορεί κούπες Starbucks σε αυτό το ταξίδι να μην αποκτήσαμε γιατί τις είχαμε ήδη, αλλά σίγουρα πολλές νέες εικόνες και γεύσεις προστέθηκαν στη συλλογή μας!!
Μέχρι το επόμενο, καλά ταξίδια σε όλους!
Την τρίτη και τελευταία μας μέρα θα την αφιερώναμε στη Savannah, δύο ώρες νοτιότερα από το Charleston.
Η Savannah είναι η παλαιότερη πόλη της Georgia και ήταν η πρώτη πρωτεύουσα της πολιτείας μέχρι να καταλήξει να πάρει τη θέση της, μετά από διαδοχικές αλλαγές, η σημερινή πρωτεύουσα, Atlanta. Βρίσκεται στις όχθες του ποταμού Savannah, από όπου έχει πάρει και το όνομά της.
Πρόκειται για planned city, δηλαδή το χτίσιμο της πόλης έγινε κατόπιν μελέτης εν έτη 1733 και αποτελεί την πρώτη planned city της Αμερικής. Μάλιστα από τις 24 πλατείες που είχαν χτιστεί οι 22 υπάρχουν ακόμη και σήμερα.
Εκτός από το nickname ‘Hostess city of the South” που τη χαρακτηρίζει, έχει λάβει και διάφορους άλλους προσδιορισμούς κατά καιρούς, όπως, “one of America’s favourite cities”. Και έχει βρεθεί στις υψηλότερες θέσεις μεταξύ των Αμερικάνικων πόλεων ως μια από τις καλύτερες αναφορικά με “ Quality of life and visitors experience” αλλά και πρώτη ως προς “Public Parks and outdoor access”. Και σε αυτά αν προσθέσεις και την καταπληκτική κουζίνα, έχεις ένα εξαιρετικό πακέτο!
Στρατηγικής σημασίας το λιμάνι της τόσο κατά τον εμφύλιο πόλεμο αλλά και μέχρι τις μέρες μας να αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα του Ατλαντικού.
Όσον αφορά το θέμα της σκλαβιάς, κατά βάσει υπήρχε η ίδια εικόνα με αυτή που περιέγραψα για το Charleston.
Αυτός ο διαχωρισμός έκανε φυσικά τους πλούσιους, ακόμη πλουσιότερους. Η εργασία των σκλάβων συνδυαστικά με το κλίμα και την καταλυτική ύπαρξη του λιμανιού, συνετέλεσαν στην απόλυτη άνθιση των φυτειών βαμβακιού και ρυζιού. Με τη Savannah μάλιστα να ορίζει πολλές φορές την παγκόσμια τιμή του βαμβακιού. Η μετακίνηση του πληθυσμού, μετά την κατάργηση της δουλείας, άλλαξε την εικόνα στην περιοχή αλλά και σε όλη την χώρα, καθώς το ανθρώπινο δυναμικό που καλλιεργούσε τις φυτείες δεν υπήρχε πλέον στον αριθμό που χρειαζόταν.
Το πλήθος των Αφροαμερικανών που ζούσαν στην ευρύτερη περιοχή του Νότου, κατά βάσει ως σκλάβοι, ήταν πολύ μεγάλο. Κατά την Great Migration, όπως αναφέρεται η κίνηση εσωτερικής μετανάστευσης από το Νότο στο Βορρά που πραγματοποιήθηκε μεταξύ των ετών 1916 - 1970, εκτιμάτε πως το 50% του πληθυσμού παρέμεινε στο Νότο ενώ ο αριθμός των ατόμων που μετακινήθηκαν Βόρεια έφτασε τα 6 εκατομμύρια.
Η Savannah, ευτυχώς, έχει καταφέρει να διατηρήσει τα πανέμορφα κτίρια της και το καταπράσινο τοπίο της, επιζώντας μετά από 2 καταστροφικές φωτιές, τυφώνες, επιδημίες για να μπορούμε όλοι μας σήμερα να την απολαμβάνουμε!
Ας ξεκινήσω όμως την περιγραφή της τρίτης μας ημέρας.
Σε πιο χαλαρή διάθεση σήμερα, απολαύσαμε το πρωινό μας και ετοιμαστήκαμε για το ξεκίνημα της ημέρας μας.
Όπως ανέφερα η διαδρομή μας θα ήταν 2 ώρες με νότια κατεύθυνση, στο δρόμο μας βρισκόταν το Angel Oak Tree που θα ήταν και η πρώτη μας στάση.
Το Angel Oak Tree βρίσκεται 20’ νότια του Charleston, στο Johns island (ένα απο τα 6 του district).
Πρόκειται για μια τεράστια βελανιδιά 400-500 χρόνων με ύψος 20 μέτρα. Το είδος της συγκεκριμένης είναι southern live oak και πρόκειται για αειθαλές δέντρο που η σκιά που προσφέρει με τα κλαδιά της καλύπτει επιφάνεια 1600 τ.μ.
Το όνομα του, Angel, το έχει πάρει από το επίθετο της οικογενείας που της ανήκε η έκταση στο παρελθόν αλλά υπάρχει και ο λαϊκός μύθος που λέει πως πρώην σκλάβοι εμφανιζόταν ως άγγελοι γύρω από το δέντρο. Ποιός ξέρει??
Η περιοχή γύρω από τη βελανιδιά προστατεύεται από την κάθε είδους ανθρώπινη παρέμβαση και μάλιστα σχέδιο που υπήρχε για την κατασκευή διαμερισμάτων σε μικρή απόσταση από το ίδιο το δέντρο, ακυρώθηκε.
Όταν στρίψεις από το δρόμο στην πινακίδα που σε κατευθύνει στο δέντρο, μπαίνεις σε χωματόδρομο 200-300 μέτρων.
μέχρι να φτάσεις στην είσοδο και στο ίδιο το δέντρο
Το μέγεθός του εντυπωσιακό
με κάποια από τα κλαδιά του να είναι υποβασταζόμενα από ξύλα
και οι εικόνες από διαφορετική οπτική να είναι ιδιαίτερα όμορφες
Παρόλο που εκτός από το ίδιο το δέντρο δεν έχει κάτι άλλο να δεις ή να κάνεις, πραγματικά αξίζει η επίσκεψη. Θεωρώ πως οτιδήποτε ζωντανό μετά από τόσα πολλά χρόνια χρήζει της προσοχής μας.
Η αλήθεια είναι πως αφιερώσαμε αρκετό χρόνο στο μέρος και ξαφνικά συνειδητοποιήσαμε πως πρέπει να συνεχίσουμε τη διαδρομή γιατί πλησίαζε και η κράτηση στο Husk για μεσημεριανό.
Αισθάνθηκα ότι είμασταν σε slow motion, λίγο η κίνηση, λίγο η δική μας πιο χαλαρή διάθεση και έτσι άλλαξα την κράτηση μας για μισή ώρα αργότερα. Αλλαγή που τελικά θα γινόταν ακύρωση γιατί δεν είχα προσέξει πως το εστιατόριο κλείνει για μεσημέρι και ουσιαστικά θα φτάναμε 20’ πριν το κλείσιμο. Υποθέτω πως έχει γίνει αντιληπτό ως τώρα ότι το φαγητό αποτελεί σημαντικό κομμάτι των ταξιδιών μας (!) άρα ήθελα να το απολαύσουμε και όχι απλά να φάμε.
Μάλλον δεν ήταν γραφτό μας να φάμε στο Husk σε αυτό το ταξίδι…αλλά υπήρχε και back up plan, έτσι δεν με επηρέασε πολύ.
Απλά κρατήσαμε σαν πληροφορία πως στη Savannah, νομίζω πως είναι εξαιρετικά ασυνήθιστο γενικά στη χώρα, υπάρχουν εστιατόρια που κλείνουν 2-3 ώρες μέχρι το απόγευμα. Δεν το είχα καθόλου στο μυαλό μου μιας και έχουμε συνηθίσει στην πολιτεία που ζούμε, να μην έχουμε αυτήν την έγνοια.
Anyway, συνεχίσαμε τη διαδρομή μας, φτάνοντας στην όμορφη Savannah.
Πρώτη μας στάση θα ήταν το Visitor Center της πόλης που βρίσκεται στο λιμάνι, στην περιοχή του Δημαρχείου.
Ξέραμε πως δεν είχαμε πολύ χρόνο, μιας και έπρεπε να επιστρέψουμε στο Charleston, έτσι έπρεπε να οργανωθούμε λίγο αναφορικά με τη μετακίνηση στην πόλη. Στις πληροφορίες που συγκεντρώσαμε ήταν και το δωρεάν λεωφορείο για το κέντρο, dot shuttle bus, που στην ουσία σε πηγαίνει σε κάθε σημείο ενδιαφέροντος στο κέντρο.
Γενικά σε πάρα πολλές Αμερικάνικες πόλεις και ιδίως αν είναι και ιστορικές, είναι σχεδόν σίγουρο πως θα υπάρχει αυτή η παροχή. Σαν ένα free hop on- hop off!
Πριν όμως ξεκινήσουμε θα κάναμε και μια βόλτα στην παραλία, το λέω παραλία αλλά στην ουσία είναι ο Savannah river. Από τα πρώτα μαγαζιά και σε εξαιρετικά καλό σημείο το ελληνικό εστιατόριο, Olympia Cafe.
Μια ελληνική μπυρίτσα στο χέρι για να δροσιστούμε μέχρι να δούμε στο χάρτη που θα κατευθυνθούμε αλλά και για να τιμήσουμε το μαγαζί. Μια που ανέφερα την μπύρα να σημειώσω ότι η Savannah είναι μια από τις ελάχιστες πόλεις στην Αμερική που επιτρέπεται να πίνεις αλκόολ στον δρόμο γεγονός που ενισχύει το τουριστικό ρεύμα στην περιοχή, έχει μάλιστα και μια από τις μεγαλύτερες παρελάσεις /πάρτυ για την St Patrick’s Day στην Αμερικη όπου συμμετέχουν περίπου 400.000 άτομα.
Βρισκόμασταν ήδη στο HIstoric District και κάναμε την πρώτη μας βόλτα.
Τα ιστορικά κτίρια που βρίσκονται στην East River St, κατά μήκος του ποταμού, έχουν όλα μετατραπεί σε εστιατόρια, μπυραρίες, galleries, boutiques. Ο πλακόστρωτος δρόμος και η περιορισμένη διέλευση αυτοκινήτων επιτρέπουν στους πεζούς να θαυμάσουν το μέρος κάνοντας τη βόλτα τους.
Το ποταμόπλοιο είναι μια ωραία επιλογή για να δεις την πόλη και από το νερό, αν και εμείς δεν είχαμε χρόνο, μιας και θέλαμε να περπατήσουμε την πόλη όσο γινόταν.
Επόμενη στάση το Forsyth Park και για να κερδίσουμε χρόνο αλλα και να κρατήσουμε δυνάμεις, αποφασίσαμε να πάρουμε το λεωφορείο για την μια κατεύθυνση και να επιστρέφαμε με τα πόδια στο υπόλοιπο κομμάτι προς την παραλία.
Η θέα από το λεωφορείο μας έδωσε μια πρώτη εικόνα και σε λίγα λεπτά βρισκόμασταν στο Forsyth Park, που πραγματικά κατέληξα πως είναι ένα από τα πιο όμορφα πάρκα που έχω δει σε κέντρο μιας πόλης.
Tο spanish moss που βρίσκεται κυριολεκτικά σε όλα τα δέντρα δίνει μια ιδιαίτερη ομορφιά και αποτελεί χαρακτηριστική εικόνα του Νότου.
και νομίζω πως η επόμενη εικόνα είναι για μένα: Savannah way of living
Περάσαμε αρκετή ώρα στο πάρκο και συνεχίσαμε τη βόλτα μας στις όμορφες πλατείες και γειτονιές και δεν ήξερα που να πρωτοκοιτάξω και τι να πρωτοβγάλω φωτογραφία.
να και τα πρώτα κεντρικά γραφεία στην Αμερική του προσκοπισμού για κορίτσια
Η ώρα για φαγητό είχε φτάσει για τα καλά και θα πηγαίναμε στο The Grey.
Το εστιατόριο αποτελούσε το plan b που ανέφερα πιο πάνω και ο λόγος είναι πως είχε τύχει πρόσφατα να παρακολουθήσουμε στο Netflix την εκπομπή Chef’s table, που στο πρώτο επεισόδιο της 6ης σεζόν, αναφέρεται στην ιστορία της chef και του εστιατορίου της. Το εν λόγω μαγαζί προστέθηκε κατευθείαν στη λίστα μας.
Η chef, Mashama Bailey, επέστρεψε στη γενέτειρα πολιτεία της, από όπου οι πρόγονοί της είχαν μετακινηθεί στο παρελθόν, και επέλεξε να ανοίξει το εστιατόριο της στο κέντρο της Savannah.
Το ιδιαίτερο που έχει ο χώρος είναι ότι στεγάζεται στον παλιό σταθμό λεωφορείων Greyhound, από όπου έχει πάρει και το όνομα του. Η εταιρεία Greyhound Lines, ιδρύθηκε πριν 100 περίπου χρόνια και εξακολουθεί μέχρι σήμερα να πραγματοποιεί πολλές διαδρομές.
Το όνομα δεν είναι το μόνο που θυμίζει τον παλιό σταθμό, αλλά η όλη διακόσμηση του μαγαζιού είναι εμπνευσμένη από αυτό. Οι θέσεις, τα τραπέζια και γενικά διάφορα αντικείμενα του εξοπλισμού του σταθμού έχουν διατηρηθεί και προσαρμοστεί στο νέο χώρο.
Το στυλ του χώρου ιδιαίτερο και μάλιστα όλα κινούνται σε ρυθμούς της τότε περιόδου όπου ακόμη και η μουσική που ακούγεται είναι αποκλειστικά από δίσκους βινυλλίου. Όση ώρα είμασταν στο μπαρ, ένας από τους υπαλλήλους άλλαζε κάθε φορά το δίσκο όταν τελείωνε.
Η αίθουσα για δείπνο δεν ήταν ακόμη ανοιχτή αλλά το diner bar μενού ήταν διαθέσιμο και θα το τιμούσαμε.
Ham and potato croquettes για να συνοδέψουμε το ποτάκι μας
Fish and grits και mushrooms with caramelized onions and green tomato in sourdough bread
Καταπληκτικά, ειδικά το Fish and Grits εξαιρετικός συνδιασμός γεύσεων!!! Χίλια μπράβο!
Χορτασμένοι και απολύτως ικανοποιημένοι από την επιλογή μας, με καμία στενοχώρια πλέον για την ακύρωση του Husk, έπρεπε να ξεκινήσουμε για το αυτοκίνητο και για την επιστροφή στο Charleston.
Στο δρόμο σταματήσαμε στην Ellis square, στο γεμάτο κόσμο και μαγαζιά city market. Μας κέρδισε, όπως και αρκετό ακόμη κόσμο, μια κοπέλα που είχε πολύ ωραία χροιά στη φωνή της. Και ήταν και οργανωμένη, θήκη για το κινητό και την μπύρα της, σε βολικότατα σημεία!
Περάσαμε ξανά από το λιμάνι με το Δημαρχείο να ξεχωρίζει
και λίγο πιο κάτω το άγαλμα the waving girl, να χαιρετά όλα τα πλοία που μπαίνουν στο λιμάνι της Savannah
Το τεράστιο φορτηγό πλοίο που έβγαινε από το λιμάνι και περνούσε από μπροστά μας για αρκετά λεπτά, μεταφέροντας εκατοντάδες κονταινερ πραγματικά μας επιβεβαίωσε πόσο μεγάλη εμπορική σημασία έχει το λιμάνι για την περιοχή.
Η μέρα μας στη Savannah κάπου εδώ θα τελείωνε, γεμίσαμε όμορφες εικόνες αλλά έπρεπε να ξεκινήσουμε για πίσω σιγά σιγά.
Το επόμενο πρωί, μαζέψαμε τα πράγματά μας και θα πέρναμε το δρόμο της επιστροφής.
Αλλά χωρίς ένα καλό πρωινό δεν θα ξεκινούσαμε με τίποτα. Κατεβήκαμε λοιπόν στο κέντρο με σκοπό να πάμε στο Callie’s Hot Little Biscuit.
Τα σχόλια για το μαγαζί πολλά και καλά με το μόνο αρνητικό πως θα έπρεπε να περιμένουμε αρκετά μέχρι να φάμε.
Ο χώρος ένας στενός μακρόστενος διάδρομος που στην ουσία περιμένεις στη δεξιά ουρά για να παραγγείλεις και στη συνέχεια στην αριστερή περιμένεις να παραλάβεις ή βγαίνεις έξω.
Η αναμονή μας κράτησε 50’ και αν αναρωτιέστε αν άξιζε θα πω με σιγουριά ναι! άλλωστε το καλό πράγμα αργεί να γίνει…
Παραλάβαμε τα πολυπόθητα biscuits και κατεβήκαμε στο Waterfront park να τα απολαύσουμε.
Επιλέξαμε 3 γλυκά και 3 αλμυρά από τη μεγάλη λίστα του καταλόγου με επιπλέον συνοδευτικά μέλι και cheddar για να ενισχύσουμε τη γεύση τους!
Η μυρωδιά τους μου είχε σπάσει τη μύτη μέχρι να φτάσουμε στο πάρκο…
Κυριακή πρωί και δεν είχε πολύ κόσμο τριγύρω, διαλέξαμε ένα παγκάκι μπροστά στη θάλασσα και επιτέλους θα έτρωγα την πρώτη μπουκιά.
Η θέα μας στο πάρκο από μπροστά
και τα σπίτια από πίσω μας, (by the way πολύ άνετα έμενα σε αυτό!!)
λίγα μέτρα πιο κάτω το Pineapple συντριβάνι, αυτή τη φορά υπό το φως της ημέρας, με τους φοίνικες και το κρουαζιερόπλοιο στο background να δίνουν τροπική χροιά στο μέρος.
Πολύ ευχαρίστως θα ξάπλωνα για λίγο στο γρασίδι κάτω από τον ήλιο, αλλά έπρεπε να ξεκινήσουμε γιατί θα σταματούσαμε και σε ορισμένα ακόμη σημεία κατά την επιστροφή.
Επιλέξαμε να πάμε από την παραλιακή διαδρομή (δεν μας πρόσθετε παραπάνω χρόνο) μιας και πάντα μια τέτοια διαδρομή έχει καλύτερες εικόνες από έναν αυτοκινητόδρομο.
Πρώτη μας στάση, διασχίζοντας την Arthur Ravenel Bridge, ήταν το Mount Pleasant waterfront park.
Στην ουσία βρίσκεται απέναντι από το Charleston και έχεις την ευκαιρία να το δεις και από άλλη οπτική γωνία.
κατα μήκος της γέφυρας
από την απέναντι πλευρά
ρεμβάζοντας έξω από το visitor center του Mount Pleasant
Ωραία καθήσαμε αλλά είχαμε πολλές ώρες δρόμου μπροστά μας και πραγματικά έπρεπε να ξεκινήσουμε.
Σε μικρή απόσταση, 20’ από το πάρκο που βρισκόμασταν, είναι το σπίτι του Charles Pinckney, ιστορικού προσώπου της περιοχής, που το σπίτι του συγκαταλέγεται στη λίστα με τα εθνικά πάρκα.
Έχουμε πάθει μια εμμονή με τα εθνικά πάρκα και όσα βρίσκονται σε ακτίνα που μπορούμε να τα επισκεφθούμε, χωρίς να μας βγάζουν πολύ από το δρόμο μας, σίγουρα θα πάμε.
Αχ αυτές οι κουνιστές καρέκλες στα μπαλκόνια τους! Είναι παντού και είναι τόσο μα τόσο τέλειες.
Τις συγκεκριμένες τις απόλαυσα για λίγο…
Η ώρα περνούσε και δεν έπρεπε να καθυστερήσουμε άλλο, συνεχίσαμε λοιπόν τη διαδρομή και επόμενη στάση θα ήταν η Myrtle beach.
Το πλάνο δεν ήταν να καθήσουμε πολύ εκεί και ο καιρός δεν μας επέτρεψε να καθήσουμε σχεδόν καθόλου. Είχε αρχίσει να φυσάει πολύ και να ψιχαλίζει.
Ορισμένοι βέβαια που ήταν ήδη εκεί από το πρωί δεν φάνηκαν να πτοούνται.
Η αλήθεια είναι πως δεν ήταν αρκετά welcoming για τα δικά μας γούστα, έτσι επιλέξαμε να συνεχίσουμε τη διαδρομή της επιστροφής.
Και κάπως έτσι ολοκληρώθηκε αυτό το πολύ όμορφο ταξίδι μας.
Η αίσθηση που μας άφησε, άκρως ικανοποιητική και ομόφωνα καταλήξαμε πως οπωσδήποτε πρέπει να ξαναπάμε.
Το Charleston το χαρήκαμε αρκετά αλλά στη Savannah δημιουργήθηκαν πολλές εκκρεμότητες, που πρέπει να καλυφθούν μελλοντικά οπωσδήποτε.
Εξαιρετικές πόλεις, μαγευτικός Νότος!
Μπορεί κούπες Starbucks σε αυτό το ταξίδι να μην αποκτήσαμε γιατί τις είχαμε ήδη, αλλά σίγουρα πολλές νέες εικόνες και γεύσεις προστέθηκαν στη συλλογή μας!!
Μέχρι το επόμενο, καλά ταξίδια σε όλους!
