evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.952
- Likes
- 16.670
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Σχεδιασμός Ταξιδιού
- Όσλο - με καρεκλοπόδαρα
- Στάβαγκερ -το μικρό αδερφάκι του Μπέργκεν
- Preikostolen (Pulpit Rock) -ή αλλιώς Mission....possible??
- Bergen με ήλιο και βροχή και η Κική με τα φυστίκια της
- Bergen - και τώρα...βροχή
- Flamsbana - η ομορφότερη διαδρομή στον κόσμο και το μικρό σπίτι στο λιβάδι
- Bergen se Flam - Κρουαζιέρα θα σε πάω...
- Στοκχόλμη - σαν Σουηδέζες!
- Αχ αυτή η Στοκχόλμη!
- Αλήθεια τώρα, πρέπει να φύγουμε από δω;
- Επίλογος
Preikostolen (Pulpit Rock) -ή αλλιώς Mission....possible??
Καθόλου καλύτερα δεν ξύπνησα το πρωί, αλλά είχα ήδη σεταρισμένο το plan b στο μυαλό μου, κατάπια άλλο ένα από τα χαπάκια της Κικής για το στομαχόπονο και τραβήξαμε να πάρουμε το λεωφορείο.
Οι μάγκες της περιοχής το έχουν κάνει μονοπώλιο. Αν δεν έχεις αυτοκίνητο, ο μόνος τρόπος να πας ως τη βάση του τρεκ είναι ιδιωτικό λεωφορείο. Η δημόσια συγκοινωνία δεν εξυπηρετεί ως εκεί.
40 ευρώ πάνε ένα η διαδρομή, περίπου 50 λεπτά απόσταση. Δηλαδή πληρώσαμε κι από πάνω για να
πούμε το δεσπότη Παναγιώτη!
Πληρωμένο ήταν από καιρό, το σκέφτηκα, δε βαριέσαι, θα πάω μια βόλτα ως τη βάση και μετά βλέποντας και κάνοντας. Αν δεν μου έβγαινε, έπαιρνα το επόμενο λεωφορείο για πίσω.
Είχε μια σπάνια-υπέροχη λιακάδα και χαζεύαμε την όμορφη διαδρομή-όση από αυτή ήταν υπέργεια δηλαδή, διότι κάποια στιγμή μπήκε σε ένα υποθαλάσσιο τούνελ κ από κει κ έπειτα μας έφαγε το μαύρο σκοτάδι. Ξέχασε να βγει!
14,5 χιλιόμετρα υποθαλάσσιο τούνελ! Κλαίμε οι Θεσσαλονικείς
Στη βάση του τρεκ χαζέψαμε λίγο τους πίνακες με τη διαδρομή
Καλό φαινόταν στο χάρτη, 4000 τα μέτρα που έπρεπε να διανύσουμε για την κορυφή-ε σιγά τα ωά!
Κάπου στα 800 μέτρα υψόμετρο θα φτάναμε, ένα διωράκι έλεγαν όλοι ότι θα χρειαστούμε μαζί με τα μικρά διαλείμματα. Χαλαρά πράγματα!
Πρόσεξα ότι υπήρχε ένα ελικοδρόμιο παραδίπλα, όσο να πεις, για ψυχολογικούς λόγους βοηθάει να βλέπεις ότι είναι οργανωμένοι. Αχρείαστο να είναι.
Πήραμε από πίσω το λεφούσι προς το μονοπάτι, δεκάδες άνθρωποι, μικροί μεγάλοι, κυρίως βορειοευρωπαίοι αλλά και πολλοί-πάρα πολλοί μεσογειακοί, Ιταλοί και 'Ιβηρες είχαν την τιμητική τους, υποθέτω πως ο υπερτουρισμός και η ανυπόφορη ζέστη τους διώχνει προς το βορρά όπως και μας, άλλωστε αν πεις να κάνεις διακοπές στο Κάπρι ή στο Αμάλφι τον Αύγουστο, τα ίδια θα σου στοιχίσει η Νορβηγία και θα δεις και κάτι καινούργιο. Μην πω και φθηνότερα....
Το πρώτο κομμάτι του τρεκ 500-600 μέτρα ήταν απλά χώμα με μεγάλη κλίση. Καλύτερα δεν ένιωθα ιδιαίτερα και μόλις άρχισα να ανεβάζω παλμούς σκέφτηκα.....μα που πάω ο καραμήτρος.
Μήπως να γυρίσω πίσω; Αλλά είμαι πεισματάρα, έτσι στο διάλογο με τον εαυτό μου τα βρήκαμε κάπου στη μέση, ότι πάμε λίγο ακόμα κι αν δεις ότι δεν, το παίρνεις αλλιώς και επιστρέφεις στη βάση.
Αργότερα, μου είπε κι η Κική που δεν είχε τα δικά μου θέματα, ότι σε κείνο το σημείο σκέφτηκε και η ίδια να γυρίσει πίσω αλλά δεν το εξέφρασε ανοιχτά.
Οπότε συνεχίσαμε πιο πέρα και αρχικά το μονοπάτι ήταν κάπως έτσι.
Ωραίο και βατό όπως περιμένεις να είναι ένα μονοπάτι στο βουνό.
κι έτσι συμπαθητικό ήταν
είχε και ωραίες θέες
Αλλά επειδή τα ωραία σπανίως κρατάνε πολύ και τα καλά κόποις κτώνται, σύντομα αγρίεψε κάπως και το χώμα έγινε κροκάλα.
Το (μόνο) καλό στην όλη υπόθεση ήταν ότι επειδή προσηλώθηκα στις αναπνοές και την προσπάθεια να προσέχω που θα πατήσω, ξέχασα το στομαχόπονο, εξαφανίστηκε ως δια μαγείας, προφανώς ο οργανισμός μπήκε σε άλλη διαδικασία.
Από κει και μετά και για τα επόμενα 2500 μέτρα, υπήρχε μόνο κατσάβραχο. Ψηλά σκαλοπάτια, πέτρες, κοτρώνες, έπιανες από δω, κρατιόσουν από την άλλη, κοιτώντας διαρκώς που θα πατήσεις για να μη γκρεμοτσακιστείς.
Αυτό ήταν το σκηνικό από κει κ έπειτα και δεν είχα πια κουράγιο να βγάλω άλλη φωτογραφία.
Τα έφτυσα!
Η αλήθεια είναι πως είχα δει 1-2 βιντεάκια για το τρεκ όπου έδειχναν τα ωραία τοπία και τη θέα που έβαλα και γω, συμφωνούσαν οι youtubers πως δεν είναι κάτι ιδιαίτερα δύσκολο και οποιοσδήποτε μιας μέτριας φυσικής κατάστασης το βγάζει με άνεση.
ΜΕΤΡΙΑΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ!! Τι διάολο. 20χιλιομετράκια γράφουμε στις πόλεις όταν ταξιδεύουμε χωρίς να χρειαζόμαστε νοσοκομείο μετά, δεν το λες μια μέτρια φυσική κατάσταση αυτό;
Αργότερα διάβασα ότι οι έμπειροι ορειβάτες το Pulpit ταξινομούν ως ΜΕΣΑΙΑΣ ΔΥΣΚΟΛΙΑΣ τρέιλ! Οι έμπειροι ορειβάτες!
Σηκώθηκα και γω η μπουρούχα ύστερα από δύο μήνες που ήμουν αραχτή στο κλιματιστικό, χωρίς προπόνηση, με το ένα πόδι το χτυπημένο που έπρεπε να προσέχω να μην το κουράζω, να πάω να ανέβω τα κατσάβραχα μεσαίας δυσκολίας των κομάντο! Δεν θα τα έφτυνα;
Η Κική προερχόμενη από 15μερες διακοπές στα βουνά του Μαυροβουνίου όπου χόρευε αδιάκοπα σ ένα φεστιβάλ τάγκο, ήταν σαφώς πιο φορμαρισμένη. Τα έφτυσε κ αυτή βέβαια αλλά σε πιο αξιοπρεπές επίπεδο από μένα, που από ένα σημείο κ έπειτα σερνόμουν στις πέτρες σαν σκουλήκι (που είμαι κιόλας), ενώ προσπαθούσα να μη σκέφτομαι ότι αυτό που ανεβαίναμε έπρεπε να το κατέβουμε κιόλας
Τι εννοείς έχει άλλα 1300 μέτρα;
Κάναμε πεντάλεπτα μπρέικς κάθε μισάωρο για να πιούμε λίγο νερό, να φάμε μια μπάρα ή ένα μπισκότο, να πάρουμε λίγη ενέργεια και να ανακτήσουμε ανάσες. Ευτυχώς που μας έκανε πιο τέλειο καιρό δε γινόταν, αν έβρεχε κ από πάνω δεν βλέπω πως θα έβγαινε όλο αυτό παρέα με τη γλίτσα.
Στο μεταξύ χάζευα τις οικογένειες, πόσο διαφορετική νοοτροπία έχουν οι βόρειοι, που παίρνουν τα παιδιά του παντού μαζί, βλέπαμε δεκάδες μπαμπάδες με βρέφη στις πλάτες, άλλα κοιμόντουσαν άλλα έκλαιγαν-εκεί αυτοί.
Το ζόρι βέβαια δεν το τραβούσαμε μόνο εμείς. Συνέχεια βλέπαμε άλλους κλαταρισμένους να αγκομαχούν, να κάθονται ξέπνοοι να συνέλθουν, ακόμη και κάποιους που τα παρατούσαν κ έπαιρναν το δρόμο για πίσω.
Εμένα από ένα σημείο και μετά μου βγήκε η βλακεία. 'Ηταν τόσο απρόσμενη όλη η εμπειρία, είχα και την Κική να μου λέει κάθε λίγο και λιγάκι "Πρόσεχε μη γλιστρήσεις, είσαι επιρρεπής εσύ!" και της απαντούσα "εγώ στα δύσκολα δεν παθαίνω τίποτα, στον ίσιο δρόμο μέσα στην Τούμπα πάω και ταβλιάζομαι" και γελούσαμε λες και είχαμε ανάσες να ξοδέψουμε για τα γέλια και δε βλέπαμε τα χάλια μας που με το ζόρι βγάζαμε το επόμενο βήμα.
Σε κάποιο σημείο που αγκομαχούσα πάλι να κρατηθώ από ένα βράχο για να περάσω ένα ποταμάκι, είδα έναν διασώστη που έτρεχε με το βαλιτσάκι του -ποιός ξέρει για ποιόν δύσμοιρο κ του φώναξα "περίμενε καλέ μην τρέχεις, όπου νάναι πέφτω και γω"
Για λιγάκι και ενώ κοντεύαμε πια στα σοβαρά να πιάσουμε το στόχο, έγινε πάλι ομαλό
να έκανα κ βιντεάκι, έτσι θα σας άφηνα;
https://www.youtube.com/shorts/mawihBqcwWQ
και ύστερα έγινε πάλι πιο χάλια, από το χάλια και μας κόπηκε το γέλιο.
Αλλά τελικά στρίψαμε σε μια γωνία κ άρχισε να δείχνει το πράγμα
Από μακριά..
Κι όταν φτάσαμε στο βράχο αγκαλιαστήκαμε και ζητοκραυγάσαμε ενθουσιασμένες που τα καταφέραμε ως εκεί και γλυτώσαμε το έμφραγμα, απολαμβάνοντας ένα τοπίο που όμοιό του δεν έχω δει πουθενά και μάλλον δεν θα ξαναδώ αφού εγώ αυτό ΔΕΝ ΤΟ ΞΑΝΑΚΑΝΩ!
Πληροφοριακά, στο Pulpit Rock γυρίστηκαν σκηνές από το Mission Impossible -The Fallout (εξού και το έκαναν trend), κουβάλησαν οι Αμερικάνοι όλο τον εξοπλισμό εκεί πάνω με ελικόπτερα (γιατί μπορούν) και τελικά στην ταινία παρουσίασαν το μέρος ως τοπίο στο.... Κασμίρ, και πολύ ζοχαδιάστηκαν οι Νορβηγοί με την παπάτζα των Αμερικάνων και μποικόταραν την ταινία.
Πριν λοιπόν πέσετε να με φάτε που υπερβάλω με τις περιγραφές μου δείτε εδώ στιγμιότυπο με τον Τομ Κρουζ από το βράχο
παίζει εγώ να ήμουν σε χειρότερη κατάσταση από τον Ιθαν Χάντ που ανέβηκε το βράχο κάθετα
Το τοπίο ήταν όμως τόσο επιβλητικό που σύντομα ξεχνούσες την κούραση, αφέθηκα να χαζεύω, να αιχμαλωτίσω τις ανεπανάληπτες εικόνες.
Το 42 χιλιομέτρων Lysefjord...στα πόδια μας!
Αυτά τα τοπία βέβαια θέλουν τηλεφακό, τι να σου κάνει και το σάμσουγκ που παιδευόμουν εγώ...
Νομίζω όμως πως όπως το χάζευα ένιωθα ότι είναι ψεύτικο! Σαν παραμύθι; σαν ζωγραφιά; δεν μπορώ να το περιγράψω αλλιώς.
Από την άλλη πλευρά...
Αυτή τη φωτογραφία τη ζήτησα από έναν διερχόμενο πιτσιρικά...Λέω βγάλε μας με τη φίλη μου και το φιόρδ. Έβγαλε, μου δίνει το τηλέφωνο και φεύγει. Κοιτάζω...τι να δω; του φωνάζω έλα πίσω βρε που πας; το...φιόρδ που είναι; αλλά με αγνόησε.
Ο κόσμος ήταν πολύς, δύσκολο να πάρεις στιγμιότυπο χωρίς άλλους. 'Εκαναν και διάφορες βλακείες για το ινσταγκράμ εκεί στην άκρη του βράχου.
Εδώ ο τύπος μιμείται τον Tom αλά Mission Impossible
Εγώ να μην κάνω καμιά χαζομάρα;
Αλίμονο!
https://www.youtube.com/shorts/YdPi6BG8umA
Κι αφού το χαζέψαμε όσο το χαζέψαμε, φάγαμε και τα σαντουιτσάκια μας να πάρουμε κουράγιο, πήραμε απρόθυμα, με βαριά καρδιά το δρόμο της κατάβασης....
Προσπαθούσαμε να παρηγορηθούμε πως η κατάβαση-τι διάολο κατάβαση είναι, δεν μπορεί, κάπως καλύτερα θα πήγαινε.
Τι όχι;
Ναι μεν δεν ανέβαιναν πια οι παλμοί σαν τρελοί, δεν έκαιγαν οι τετρακέφαλοι.
Η κλίση του εδάφους όμως σε ανάγκαζε να κρατάς διαρκώς τις γάμπες και τις πατούσες σφιγμένες για να κρατηθείς-από ένα σημείο κ έπειτα έκαιγαν τα δάχτυλα των ποδιών μου ενώ η εξάντληση βάραινε τα βλέφαρά μου, πραγματικά ευχαρίστως την έπεφτα σε κανένα παρακείμενο βραχάκι για έναν υπνάκο!
Τα διαλείμματα όμως πρέπει να είναι συχνά και κοφτά, τόσο όσο να πάρεις ανάσες πριν προλάβουν να κρυώσουν οι αρθρώσεις. Αλλιώς κλάφτα Χαράλαμπε.
Απόδειξη ότι χρειαστήκαμε ακριβώς τον ίδιο χρόνο με αυτόν την ανάβασης πριν φτάσουμε ξέπνοες στο λεωφορείο, χυθήκαμε στα καθίσματα και πλέον το 50λεπτο μέχρι το Στάβαγκερ, ήρθε σα βάλσαμο για τα κατάκοπα κορμιά μας.
Από τη στάση του λεωφορείου, το σπίτι μας απείχε λιγότερο από 900 μέτρα, μια ευχάριστη βόλτα δηλαδή, που όμως την ώρα εκείνη κάθε βήμα ήταν ένας μικρός άθλος. Πήραμε κάτι πρόχειρο από το σούπερ μάρκετ να τσιμπήσουμε και συρθήκαμε στο σπίτι.
Ντουζ κ επιτέλους η λυτρωτική ξάπλα!
'Εβαλα να βλέπω Ολυμπιακούς που παρακολουθούσα ανελλιπώς πριν ξεκινήσει το ταξίδι κ ένιωθα πως ένα χάλκινο μετάλλιο το δικαιούμουν και γω μετά από όλο αυτό (τουλάχιστον
)
Λίγο μετά έδειξαν και τον δικό μας Μανόλο σ ένα ρεπορτάζ! Δεν καταλάβαμε τι έλεγαν βέβαια στα νορβηγικά, αλλά πολύ χαρήκαμε που τον προβάλουν μέχρι εκεί, όλους τους έχει κερδίσει με το χαμόγελό του ο μπαγάσας. Χαλάλι του.
Η χαρά μας δεν κράτησε πολύ-άρχισαν να χτυπάνε σειρήνες σ όλο το κτίριο! Fire alarm!
Και ανακοινώσεις σε νορβηγικά και αγγλικά ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε το κτίριο άμεσα διότι έχει εκδηλωθεί φωτιά
'Υστερα έλεγα εγώ μήπως να μην γράψω ιστορία για το ταξίδι αυτό....πάνω που πάω να το σκεφτώ, συμβαίνουν κάτι τέτοια και αναθεωρώ! Γίνεται τώρα να μη γράψω εγώ για τα ευτράπελα;;
Η Κική πετάχτηκε από το μπάνιο και βγήκε με τις πιτζάμες και τις παντόφλες....εγώ ντύθηκα κιόλας, με την Κική να ορύεται, τι κάνεις παιδάκι μου, άστα όλα και πάμε να φύγουμε!
Βγήκα λίγο, δεν είχε ούτε καπνό ούτε μυρωδιά, ούτε τίποτα. Σκέφτηκα πως όλο και κάποιος μα@@κας πήγε να ανάψει τσιγάρο στη ζούλα και ενεργοποίησε τους πυρανυχνευτές και μας τραβολογούσαν άδικα.
Κατεβήκαμε από τις σκάλες (από τον 5ο όροφο) και κάτω συστηθήκαμε με τους γείτονες-στην πλεοψηφία πυτζαμάτοι
Σε 2 λεπτά έφτασε η πυροσβεστική...κιτρινόμαυρα διακριτικά και όχι κόκκινα; Με κυνηγάει....
Και αφού επιβεβαιώθηκα ότι δεν ήταν φωτιά, μας άφησαν επιτέλους να ανέβουμε στα κρεβάτια μας και να... πεθάνουμε με την ησυχία μας.
Κι αν νομίζατε ότι εδώ τελείωσε η μέρα μας, πάρτε το αλλιώς.
Αν υπέκυπτα εύκολα στην ταλαιπωρία τι ταξιδιώτισα θα ήμουνα;
Ξεκουραστήκαμε όσο ξεκουραστήκαμε κανένα 3ωρο και αφού στα μέρη αυτά νυχτώνει αργά, βγήκαμε ξανά για περπάτημα να δούμε τα υπόλοιπα του όμορφου Στάβαγκερ πριν μετακομίσουμε στο βορειότερο Μπέργκεν την επόμενη μέρα.
Βαριά τα πόδια, αλλά συνεχίσαμε πάραυτα ως τον colorful street με τα πολύχρωμα κτίρια και τις πολλές παμπ.
αυτό μας άρεσε πολύ και ήπιαμε από μιά μπυρίτσα να σβήσουμε.
Χορτάτες από μια μεγάλη ημέρα που με όλη τη δυσκολία της ήταν πολύ περισσότερα από όσα είχαμε φανταστεί, δεν είχαμε προλάβει ακόμη να επεξεργαστούμε τις εικόνες και όλη την εμπειρία, όμως νιώθαμε αδιαμφισβήτητα απλή, γνήσια ευγνωμοσύνη που είμασταν εκεί, τυχερές που τα ζούσαμε, αποσυρθήκαμε πια με την ψυχική πλήρωση που είχαμε κερδίσει με το σπαθί μας και κλείσαμε μια ακόμη σελίδα του ταξιδιού προσδοκώντας το αύριο που θα έφερνε στις ζωές μας το παραμυθένιο Μπέργκεν.
Φίλη @LULLU τώρα έχεις όλες τις πληροφορίες που περίμενες και μπορείς να αποφασίσεις για τον εαυτό σου, δίχως να με παίρνεις πολύ στα σοβαρά, γκρινιάζω και γκρινιάζω αλλά στο τέλος της ημέρας, με αυτό ή τον άλλο τρόπο, το καταφέρνουμε πάντα!
Καθόλου καλύτερα δεν ξύπνησα το πρωί, αλλά είχα ήδη σεταρισμένο το plan b στο μυαλό μου, κατάπια άλλο ένα από τα χαπάκια της Κικής για το στομαχόπονο και τραβήξαμε να πάρουμε το λεωφορείο.
Οι μάγκες της περιοχής το έχουν κάνει μονοπώλιο. Αν δεν έχεις αυτοκίνητο, ο μόνος τρόπος να πας ως τη βάση του τρεκ είναι ιδιωτικό λεωφορείο. Η δημόσια συγκοινωνία δεν εξυπηρετεί ως εκεί.
40 ευρώ πάνε ένα η διαδρομή, περίπου 50 λεπτά απόσταση. Δηλαδή πληρώσαμε κι από πάνω για να
πούμε το δεσπότη Παναγιώτη!
Πληρωμένο ήταν από καιρό, το σκέφτηκα, δε βαριέσαι, θα πάω μια βόλτα ως τη βάση και μετά βλέποντας και κάνοντας. Αν δεν μου έβγαινε, έπαιρνα το επόμενο λεωφορείο για πίσω.
Είχε μια σπάνια-υπέροχη λιακάδα και χαζεύαμε την όμορφη διαδρομή-όση από αυτή ήταν υπέργεια δηλαδή, διότι κάποια στιγμή μπήκε σε ένα υποθαλάσσιο τούνελ κ από κει κ έπειτα μας έφαγε το μαύρο σκοτάδι. Ξέχασε να βγει!
14,5 χιλιόμετρα υποθαλάσσιο τούνελ! Κλαίμε οι Θεσσαλονικείς
Στη βάση του τρεκ χαζέψαμε λίγο τους πίνακες με τη διαδρομή
Καλό φαινόταν στο χάρτη, 4000 τα μέτρα που έπρεπε να διανύσουμε για την κορυφή-ε σιγά τα ωά!
Κάπου στα 800 μέτρα υψόμετρο θα φτάναμε, ένα διωράκι έλεγαν όλοι ότι θα χρειαστούμε μαζί με τα μικρά διαλείμματα. Χαλαρά πράγματα!
Πρόσεξα ότι υπήρχε ένα ελικοδρόμιο παραδίπλα, όσο να πεις, για ψυχολογικούς λόγους βοηθάει να βλέπεις ότι είναι οργανωμένοι. Αχρείαστο να είναι.
Πήραμε από πίσω το λεφούσι προς το μονοπάτι, δεκάδες άνθρωποι, μικροί μεγάλοι, κυρίως βορειοευρωπαίοι αλλά και πολλοί-πάρα πολλοί μεσογειακοί, Ιταλοί και 'Ιβηρες είχαν την τιμητική τους, υποθέτω πως ο υπερτουρισμός και η ανυπόφορη ζέστη τους διώχνει προς το βορρά όπως και μας, άλλωστε αν πεις να κάνεις διακοπές στο Κάπρι ή στο Αμάλφι τον Αύγουστο, τα ίδια θα σου στοιχίσει η Νορβηγία και θα δεις και κάτι καινούργιο. Μην πω και φθηνότερα....
Το πρώτο κομμάτι του τρεκ 500-600 μέτρα ήταν απλά χώμα με μεγάλη κλίση. Καλύτερα δεν ένιωθα ιδιαίτερα και μόλις άρχισα να ανεβάζω παλμούς σκέφτηκα.....μα που πάω ο καραμήτρος.
Μήπως να γυρίσω πίσω; Αλλά είμαι πεισματάρα, έτσι στο διάλογο με τον εαυτό μου τα βρήκαμε κάπου στη μέση, ότι πάμε λίγο ακόμα κι αν δεις ότι δεν, το παίρνεις αλλιώς και επιστρέφεις στη βάση.
Αργότερα, μου είπε κι η Κική που δεν είχε τα δικά μου θέματα, ότι σε κείνο το σημείο σκέφτηκε και η ίδια να γυρίσει πίσω αλλά δεν το εξέφρασε ανοιχτά.
Οπότε συνεχίσαμε πιο πέρα και αρχικά το μονοπάτι ήταν κάπως έτσι.
Ωραίο και βατό όπως περιμένεις να είναι ένα μονοπάτι στο βουνό.
κι έτσι συμπαθητικό ήταν
είχε και ωραίες θέες
Αλλά επειδή τα ωραία σπανίως κρατάνε πολύ και τα καλά κόποις κτώνται, σύντομα αγρίεψε κάπως και το χώμα έγινε κροκάλα.
Το (μόνο) καλό στην όλη υπόθεση ήταν ότι επειδή προσηλώθηκα στις αναπνοές και την προσπάθεια να προσέχω που θα πατήσω, ξέχασα το στομαχόπονο, εξαφανίστηκε ως δια μαγείας, προφανώς ο οργανισμός μπήκε σε άλλη διαδικασία.
Από κει και μετά και για τα επόμενα 2500 μέτρα, υπήρχε μόνο κατσάβραχο. Ψηλά σκαλοπάτια, πέτρες, κοτρώνες, έπιανες από δω, κρατιόσουν από την άλλη, κοιτώντας διαρκώς που θα πατήσεις για να μη γκρεμοτσακιστείς.
Αυτό ήταν το σκηνικό από κει κ έπειτα και δεν είχα πια κουράγιο να βγάλω άλλη φωτογραφία.
Τα έφτυσα!
Η αλήθεια είναι πως είχα δει 1-2 βιντεάκια για το τρεκ όπου έδειχναν τα ωραία τοπία και τη θέα που έβαλα και γω, συμφωνούσαν οι youtubers πως δεν είναι κάτι ιδιαίτερα δύσκολο και οποιοσδήποτε μιας μέτριας φυσικής κατάστασης το βγάζει με άνεση.
ΜΕΤΡΙΑΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ!! Τι διάολο. 20χιλιομετράκια γράφουμε στις πόλεις όταν ταξιδεύουμε χωρίς να χρειαζόμαστε νοσοκομείο μετά, δεν το λες μια μέτρια φυσική κατάσταση αυτό;
Αργότερα διάβασα ότι οι έμπειροι ορειβάτες το Pulpit ταξινομούν ως ΜΕΣΑΙΑΣ ΔΥΣΚΟΛΙΑΣ τρέιλ! Οι έμπειροι ορειβάτες!
Σηκώθηκα και γω η μπουρούχα ύστερα από δύο μήνες που ήμουν αραχτή στο κλιματιστικό, χωρίς προπόνηση, με το ένα πόδι το χτυπημένο που έπρεπε να προσέχω να μην το κουράζω, να πάω να ανέβω τα κατσάβραχα μεσαίας δυσκολίας των κομάντο! Δεν θα τα έφτυνα;
Η Κική προερχόμενη από 15μερες διακοπές στα βουνά του Μαυροβουνίου όπου χόρευε αδιάκοπα σ ένα φεστιβάλ τάγκο, ήταν σαφώς πιο φορμαρισμένη. Τα έφτυσε κ αυτή βέβαια αλλά σε πιο αξιοπρεπές επίπεδο από μένα, που από ένα σημείο κ έπειτα σερνόμουν στις πέτρες σαν σκουλήκι (που είμαι κιόλας), ενώ προσπαθούσα να μη σκέφτομαι ότι αυτό που ανεβαίναμε έπρεπε να το κατέβουμε κιόλας
Τι εννοείς έχει άλλα 1300 μέτρα;
Κάναμε πεντάλεπτα μπρέικς κάθε μισάωρο για να πιούμε λίγο νερό, να φάμε μια μπάρα ή ένα μπισκότο, να πάρουμε λίγη ενέργεια και να ανακτήσουμε ανάσες. Ευτυχώς που μας έκανε πιο τέλειο καιρό δε γινόταν, αν έβρεχε κ από πάνω δεν βλέπω πως θα έβγαινε όλο αυτό παρέα με τη γλίτσα.
Στο μεταξύ χάζευα τις οικογένειες, πόσο διαφορετική νοοτροπία έχουν οι βόρειοι, που παίρνουν τα παιδιά του παντού μαζί, βλέπαμε δεκάδες μπαμπάδες με βρέφη στις πλάτες, άλλα κοιμόντουσαν άλλα έκλαιγαν-εκεί αυτοί.
Το ζόρι βέβαια δεν το τραβούσαμε μόνο εμείς. Συνέχεια βλέπαμε άλλους κλαταρισμένους να αγκομαχούν, να κάθονται ξέπνοοι να συνέλθουν, ακόμη και κάποιους που τα παρατούσαν κ έπαιρναν το δρόμο για πίσω.
Εμένα από ένα σημείο και μετά μου βγήκε η βλακεία. 'Ηταν τόσο απρόσμενη όλη η εμπειρία, είχα και την Κική να μου λέει κάθε λίγο και λιγάκι "Πρόσεχε μη γλιστρήσεις, είσαι επιρρεπής εσύ!" και της απαντούσα "εγώ στα δύσκολα δεν παθαίνω τίποτα, στον ίσιο δρόμο μέσα στην Τούμπα πάω και ταβλιάζομαι" και γελούσαμε λες και είχαμε ανάσες να ξοδέψουμε για τα γέλια και δε βλέπαμε τα χάλια μας που με το ζόρι βγάζαμε το επόμενο βήμα.
Σε κάποιο σημείο που αγκομαχούσα πάλι να κρατηθώ από ένα βράχο για να περάσω ένα ποταμάκι, είδα έναν διασώστη που έτρεχε με το βαλιτσάκι του -ποιός ξέρει για ποιόν δύσμοιρο κ του φώναξα "περίμενε καλέ μην τρέχεις, όπου νάναι πέφτω και γω"
Για λιγάκι και ενώ κοντεύαμε πια στα σοβαρά να πιάσουμε το στόχο, έγινε πάλι ομαλό
να έκανα κ βιντεάκι, έτσι θα σας άφηνα;
https://www.youtube.com/shorts/mawihBqcwWQ
και ύστερα έγινε πάλι πιο χάλια, από το χάλια και μας κόπηκε το γέλιο.
Αλλά τελικά στρίψαμε σε μια γωνία κ άρχισε να δείχνει το πράγμα
Από μακριά..
Κι όταν φτάσαμε στο βράχο αγκαλιαστήκαμε και ζητοκραυγάσαμε ενθουσιασμένες που τα καταφέραμε ως εκεί και γλυτώσαμε το έμφραγμα, απολαμβάνοντας ένα τοπίο που όμοιό του δεν έχω δει πουθενά και μάλλον δεν θα ξαναδώ αφού εγώ αυτό ΔΕΝ ΤΟ ΞΑΝΑΚΑΝΩ!
Πληροφοριακά, στο Pulpit Rock γυρίστηκαν σκηνές από το Mission Impossible -The Fallout (εξού και το έκαναν trend), κουβάλησαν οι Αμερικάνοι όλο τον εξοπλισμό εκεί πάνω με ελικόπτερα (γιατί μπορούν) και τελικά στην ταινία παρουσίασαν το μέρος ως τοπίο στο.... Κασμίρ, και πολύ ζοχαδιάστηκαν οι Νορβηγοί με την παπάτζα των Αμερικάνων και μποικόταραν την ταινία.
Πριν λοιπόν πέσετε να με φάτε που υπερβάλω με τις περιγραφές μου δείτε εδώ στιγμιότυπο με τον Τομ Κρουζ από το βράχο
παίζει εγώ να ήμουν σε χειρότερη κατάσταση από τον Ιθαν Χάντ που ανέβηκε το βράχο κάθετα
Το τοπίο ήταν όμως τόσο επιβλητικό που σύντομα ξεχνούσες την κούραση, αφέθηκα να χαζεύω, να αιχμαλωτίσω τις ανεπανάληπτες εικόνες.
Το 42 χιλιομέτρων Lysefjord...στα πόδια μας!
Αυτά τα τοπία βέβαια θέλουν τηλεφακό, τι να σου κάνει και το σάμσουγκ που παιδευόμουν εγώ...
Νομίζω όμως πως όπως το χάζευα ένιωθα ότι είναι ψεύτικο! Σαν παραμύθι; σαν ζωγραφιά; δεν μπορώ να το περιγράψω αλλιώς.
Από την άλλη πλευρά...
Αυτή τη φωτογραφία τη ζήτησα από έναν διερχόμενο πιτσιρικά...Λέω βγάλε μας με τη φίλη μου και το φιόρδ. Έβγαλε, μου δίνει το τηλέφωνο και φεύγει. Κοιτάζω...τι να δω; του φωνάζω έλα πίσω βρε που πας; το...φιόρδ που είναι;
αλλά με αγνόησε.
Ο κόσμος ήταν πολύς, δύσκολο να πάρεις στιγμιότυπο χωρίς άλλους. 'Εκαναν και διάφορες βλακείες για το ινσταγκράμ εκεί στην άκρη του βράχου.
Εδώ ο τύπος μιμείται τον Tom αλά Mission Impossible
Εγώ να μην κάνω καμιά χαζομάρα;
Αλίμονο!
https://www.youtube.com/shorts/YdPi6BG8umA
Κι αφού το χαζέψαμε όσο το χαζέψαμε, φάγαμε και τα σαντουιτσάκια μας να πάρουμε κουράγιο, πήραμε απρόθυμα, με βαριά καρδιά το δρόμο της κατάβασης....
Προσπαθούσαμε να παρηγορηθούμε πως η κατάβαση-τι διάολο κατάβαση είναι, δεν μπορεί, κάπως καλύτερα θα πήγαινε.
Τι όχι;
Ναι μεν δεν ανέβαιναν πια οι παλμοί σαν τρελοί, δεν έκαιγαν οι τετρακέφαλοι.
Η κλίση του εδάφους όμως σε ανάγκαζε να κρατάς διαρκώς τις γάμπες και τις πατούσες σφιγμένες για να κρατηθείς-από ένα σημείο κ έπειτα έκαιγαν τα δάχτυλα των ποδιών μου ενώ η εξάντληση βάραινε τα βλέφαρά μου, πραγματικά ευχαρίστως την έπεφτα σε κανένα παρακείμενο βραχάκι για έναν υπνάκο!
Τα διαλείμματα όμως πρέπει να είναι συχνά και κοφτά, τόσο όσο να πάρεις ανάσες πριν προλάβουν να κρυώσουν οι αρθρώσεις. Αλλιώς κλάφτα Χαράλαμπε.
Απόδειξη ότι χρειαστήκαμε ακριβώς τον ίδιο χρόνο με αυτόν την ανάβασης πριν φτάσουμε ξέπνοες στο λεωφορείο, χυθήκαμε στα καθίσματα και πλέον το 50λεπτο μέχρι το Στάβαγκερ, ήρθε σα βάλσαμο για τα κατάκοπα κορμιά μας.
Από τη στάση του λεωφορείου, το σπίτι μας απείχε λιγότερο από 900 μέτρα, μια ευχάριστη βόλτα δηλαδή, που όμως την ώρα εκείνη κάθε βήμα ήταν ένας μικρός άθλος. Πήραμε κάτι πρόχειρο από το σούπερ μάρκετ να τσιμπήσουμε και συρθήκαμε στο σπίτι.
Ντουζ κ επιτέλους η λυτρωτική ξάπλα!
'Εβαλα να βλέπω Ολυμπιακούς που παρακολουθούσα ανελλιπώς πριν ξεκινήσει το ταξίδι κ ένιωθα πως ένα χάλκινο μετάλλιο το δικαιούμουν και γω μετά από όλο αυτό (τουλάχιστον
)
Λίγο μετά έδειξαν και τον δικό μας Μανόλο σ ένα ρεπορτάζ! Δεν καταλάβαμε τι έλεγαν βέβαια στα νορβηγικά, αλλά πολύ χαρήκαμε που τον προβάλουν μέχρι εκεί, όλους τους έχει κερδίσει με το χαμόγελό του ο μπαγάσας. Χαλάλι του.
Η χαρά μας δεν κράτησε πολύ-άρχισαν να χτυπάνε σειρήνες σ όλο το κτίριο! Fire alarm!
Και ανακοινώσεις σε νορβηγικά και αγγλικά ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε το κτίριο άμεσα διότι έχει εκδηλωθεί φωτιά
'Υστερα έλεγα εγώ μήπως να μην γράψω ιστορία για το ταξίδι αυτό....πάνω που πάω να το σκεφτώ, συμβαίνουν κάτι τέτοια και αναθεωρώ! Γίνεται τώρα να μη γράψω εγώ για τα ευτράπελα;;
Η Κική πετάχτηκε από το μπάνιο και βγήκε με τις πιτζάμες και τις παντόφλες....εγώ ντύθηκα κιόλας, με την Κική να ορύεται, τι κάνεις παιδάκι μου, άστα όλα και πάμε να φύγουμε!
Βγήκα λίγο, δεν είχε ούτε καπνό ούτε μυρωδιά, ούτε τίποτα. Σκέφτηκα πως όλο και κάποιος μα@@κας πήγε να ανάψει τσιγάρο στη ζούλα και ενεργοποίησε τους πυρανυχνευτές και μας τραβολογούσαν άδικα.
Κατεβήκαμε από τις σκάλες (από τον 5ο όροφο) και κάτω συστηθήκαμε με τους γείτονες-στην πλεοψηφία πυτζαμάτοι
Σε 2 λεπτά έφτασε η πυροσβεστική...κιτρινόμαυρα διακριτικά και όχι κόκκινα; Με κυνηγάει....
Και αφού επιβεβαιώθηκα ότι δεν ήταν φωτιά, μας άφησαν επιτέλους να ανέβουμε στα κρεβάτια μας και να... πεθάνουμε με την ησυχία μας.
Κι αν νομίζατε ότι εδώ τελείωσε η μέρα μας, πάρτε το αλλιώς.
Αν υπέκυπτα εύκολα στην ταλαιπωρία τι ταξιδιώτισα θα ήμουνα;
Ξεκουραστήκαμε όσο ξεκουραστήκαμε κανένα 3ωρο και αφού στα μέρη αυτά νυχτώνει αργά, βγήκαμε ξανά για περπάτημα να δούμε τα υπόλοιπα του όμορφου Στάβαγκερ πριν μετακομίσουμε στο βορειότερο Μπέργκεν την επόμενη μέρα.
Βαριά τα πόδια, αλλά συνεχίσαμε πάραυτα ως τον colorful street με τα πολύχρωμα κτίρια και τις πολλές παμπ.
αυτό μας άρεσε πολύ και ήπιαμε από μιά μπυρίτσα να σβήσουμε.
Χορτάτες από μια μεγάλη ημέρα που με όλη τη δυσκολία της ήταν πολύ περισσότερα από όσα είχαμε φανταστεί, δεν είχαμε προλάβει ακόμη να επεξεργαστούμε τις εικόνες και όλη την εμπειρία, όμως νιώθαμε αδιαμφισβήτητα απλή, γνήσια ευγνωμοσύνη που είμασταν εκεί, τυχερές που τα ζούσαμε, αποσυρθήκαμε πια με την ψυχική πλήρωση που είχαμε κερδίσει με το σπαθί μας και κλείσαμε μια ακόμη σελίδα του ταξιδιού προσδοκώντας το αύριο που θα έφερνε στις ζωές μας το παραμυθένιο Μπέργκεν.
Φίλη @LULLU τώρα έχεις όλες τις πληροφορίες που περίμενες και μπορείς να αποφασίσεις για τον εαυτό σου, δίχως να με παίρνεις πολύ στα σοβαρά, γκρινιάζω και γκρινιάζω αλλά στο τέλος της ημέρας, με αυτό ή τον άλλο τρόπο, το καταφέρνουμε πάντα!
Last edited:
