Dirgahayu RI ke 65!

[delmem2233]

Διαφορετικά είχα σκοπό να αρχίσω το σημερινό κείμενο, όμως ξαφνιασμένος από τα αρκετούτσικα μηνύματα που μου αφήσατε, να πω αφενός ευχαριστώ για όσα καλά μού γράψατε, κι αφετέρου να... εμβαθύνω λίγο σε αυτό που ανέφερε ο xenos και η renata. Ας το θέσω έτσι: αν φίλος μου στην Ελλάδα, εργαζόμενος, που περιμένει έναν ολόκληρο χρόνο για να πάει ΕΝΑ ταξίδι, για 15-20 μέρες, με ρωτούσε αν αξίζει να έρθει στην Ιάβα και να περάσει 4-5 μέρες στην Τζακάρτα, η εύκολη απάντηση που μου έρχεται στο μυαλό για το κομμάτι που αφορά την Τζακάρτα είναι “ούτε να το σκεφτείς”. Εγώ μετράω ήδη πέντε μέρες εδώ, αλλά είμαι άνεργος, δεν έχω αφεντικό να με περιμένει πίσω στη δουλειά, δεν πιέζομαι χρονικά, κι έτσι έχω την “πολυτέλεια” να “σπαταλήσω” (στην πραγματικότητα δεν το θεωρώ σπατάλη) τόσες ημέρες στην Τζακάρτα. “Ούτε να το σκεφτείς” θα ήταν η αυθόρμητη απάντησή μου, έχοντας στο μυαλό το πόσο... αντικειμενικά “δυσκολοχώνευτη” είναι αυτή η πόλη. Κι όμως... Πιστεύω ειλικρινά ότι κάποιος μπορεί να περάσει φανταστικά εδώ. Η Ασουνσιόν είναι μία... ταπεινή (ταπεινότατη) λατινοαμερικάνικη εκδοχή της Τζακάρτα, με την έννοια ότι είναι πρωτεύουσα χώρας με ελάχιστα (if any) στοιχεία να σε προσελκύσει. Κι όμως, τις τέσσερις-πέντε μέρες που πέρασα εκεί πέρσι, δεν θα τις άλλαζα με τίποτα. Γιατί; Επειδή η παρέα εκεί ήταν το Α και το Ω. Για να μη μακρηγορήσω (όπως... με θρησκευτική ευλάβεια συνηθίζω), λέω ότι αν κάποιος θέλει να έρθει στην Τζακάρτα, αυτό που θεωρώ must είναι το να έρθει σε επαφή με κόσμο που μένει εδώ, είτε μέσω του couchsurfing.org, είτε παρόμοιων ιστοσελίδων. Το να φιλοξενείσαι από ντόπιο, να μοιράζεσαι για λίγες ημέρες τη ζωή του, και να βλέπεις τον τόπο του μέσα από τα μάτια του, είναι μία διαδικασία/εμπειρία που μπορεί να σε γεμίσει με αναμνήσεις για μια ολόκληρη ζωή, ακόμη κι αν η πόλη του οικοδεσπότη σου είναι ένα... αχούρι και μισό. Αν πάλι κάποιος δεν θέλει να μπει στη διαδικασία να έρθει σε επαφή με κόσμο που μένει εδώ, θεωρώ ότι μπορεί να περάσει εξίσου καλά, αρκεί να είναι άνθρωπος εύκολος στο να πιάνει κουβέντα, να ανοίγεται, να πηγαίνει σε ένα μπαράκι (στην Jaksa υπάρχουν αρκετά) και μέσα σε λίγη ώρα να έχει πιάσει κουβέντα με άλλον ταξιδιώτη, ή με κάποιον από τους πολλούς ντόπιους που μαζεύονται εκεί τα βράδια, για να εξασκήσουν τα Αγγλικά τους (κι όχι μόνο γι' αυτόν τον λόγο...) μιλώντας με ξένους. Δυστυχώς δεν ανήκω σε αυτήν την κατηγορία, μου είναι πιο εύκολο να πω το ισπανικό αλφάβητο ανάποδα παρά να ανοίξω κουβέντα στα καλά καθούμενα με άνθρωπο, κι αυτός είναι ο λόγος που όταν ταξιδεύω χαίρομαι μόνο το 10% όσων θα μπορούσα να χαίρομαι αν ήμουν πιο... ανοικτός και κοινωνικός. Στον γραπτό λόγο τα καταφέρνω καλύτερα, γι' αυτό φρόντισα στη Λατινική Αμερική να χρησιμοποιήσω αρκετά το couchsurfing.org. Για δικούς μου λόγους, σταμάτησα να το χρησιμοποιώ. Όμως, άσχετα, προτρέπω τους πάντες να το δοκιμάσουν (απλά, με... σύνεση). Για να καταλήξω, η Τζακάρτα δεν έχει την φαρδιά παραλία της Κούτα στο Μπαλί, δεν έχει την “καλώς τον. Χαλάρωσε και θα φροντίσω εγώ για όλα” attitude προς τους ταξιδιώτες που έχει η Κουάλα Λουμπούρ (την οποία επιμένω να θεωρώ πολύ “εύκολη” σαν προορισμό, ακόμη και για πρωτάρη στη Νοτιοανατολική Ασία), ούτε φυσικά την... “anything goes” ατμόσφαιρα της Μπανγκόκ, δύσκολα δηλαδή φαντάζομαι Έλληνα εργαζόμενο να θυσιάζει πολύτιμες ημέρες διακοπών εδώ, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι κάποιος... παλαβός δεν μπορεί να περάσει εδώ αξέχαστα, μέχρι και να μην θέλει να φύγει(...).
Το πρωί πήγα στην Kota, το κομμάτι της πόλης που υπό ολλανδική κυριαρχία ήταν το... διοικητικό μυαλό της Τζακάρτα. Η πλατεία με μερικά αποικιοκρατικού στιλ κτίρια γύρω-γύρω ήταν γεμάτη ζωή. Είδα από πλανόδιους πωλητές και πιτσιρίκια με στολές σχολείου, μέχρι -Ολλανδούς, στη συντριπτική πλειοψηφία τους- τουρίστες και μισή ντουζίνα... ελαφριά ντυμένες κοπελίτσες να ποζάρουν για ισάριθμους φωτογράφους όλο νάζι (επαγγελματίες ήταν οι άνθρωποι, δουλειά έκαναν). Αφήνοντας όμως την πλατεία, περπατώντας εκατό μέτρα μέχρι το κοντινό μεγαλύτερο κανάλι της περιοχής, είδα ότι τα κτίρια πέρα από την πλατεία, σχεδόν στο σύνολό τους, είναι... ερείπια. Νομίζεις ότι αν στηριχτείς σε τοίχο τους για να ξεφορτωθείς ένα πετραδάκι που έχει τρυπώσει στο παπούτσι σου, ο τοίχος θα γκρεμιστεί. Όσο για το κανάλι, το χρώμα του νερού μού θύμισε εικόνες από την πετρελαιοκηλίδα της BP στον Κόλπο του Μεξικού. Ένας άμοιρος υπάλληλος ήταν πάνω σε μία μικρή βάρκα και κάτι έκανε για να... συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Τον πόνεσε η ψυχή μου. Και ακόμη περισσότερο εκείνους που ζουν δίπλα στο κανάλι. Πολλή φτώχεια... Ξέρω ότι δε λέω κάτι πρωτότυπο, αλλά... δεν ξέρω, ίσως “φταίει” το ότι πέρασα πολύ χρόνο τους τελευταίους μήνες στην Κουάλα Λουμπούρ. Το ποσοστό των Μαλαισιανών που ζει κάτω από το όριο της φτώχειας είναι αμελητέο. Δε μένουν φυσικά όλοι σε πολυτελείς ή έστω above average μονοκατοικίες, όμως δε βλέπεις slums, δε βλέπεις ολόκληρες ουρές λαμαρινοκατασκευών. Και με εξαίρεση λιγοστούς κοντά στην οδό Petaling (εκεί που μαζεύονται οι περισσότεροι από τους τουρίστες που επισκέπτονται την πόλη), δε βλέπεις ούτε άστεγους, ούτε ζητιάνους. Εδώ... Από πού ν' αρχίσω; Από πού; Καλύτερα να μην αρχίσω καθόλου...
Όσο για το... αξιοπερίεργο ότι οι περισσότεροι τουρίστες στην Τζακάρτα είναι Ολλανδοί, μάλλον δεν είναι και τόσο (αξιοπερίεργο). Στο Βιετνάμ, ένας σημαντικός αριθμός τουριστών είναι Γάλλοι. Και σε πόλεις-λιμάνια που φιλοξένησαν Σοβιετικούς στρατιώτες μετά τη νίκη του κομμουνιστικού βορρά, οι περισσότεροι τουρίστες είναι Ρώσοι. Προφανώς οι Ολλανδοί βρίσκουν ενδιαφέρουσα την... ολλανδική κληρονομιά της Τζακάρτα. Έλκονται από την ετοιμόρροπη “Amsterdam-style” γέφυρα πάνω στο κανάλι που προανέφερα, πάνω στην οποία πέτυχα ένα γκρουπ Ολλανδών να βγάζουν μανιωδώς φωτογραφίες. Κι οι ντόπιοι δεν... χαλιούνται. Κοντά στην Jaksa, σε έναν παράλληλο ουσιαστικά δρόμο, υπάρχει μία “Holland Bakery” στην πρόσοψη της οποίας, πάνω, ψηλά, υπάρχει ένας μίνι ανεμόμυλος, από αυτούς που παραπέμπουν στην ολλανδική εξοχή. Ο κόσμος ζορίζεται, καλοδέχεται ζεστό χρήμα όπου μπορεί να το βρει, κι αν προέρχεται από τσέπες παιδιών άλλοτε... αποικιοκρατών Ολλανδών, so what?
Για να το κλείσω με τα σημερινά, εκείνο που θα μου μείνει, εκτός από τις εικόνες που είδα στην Κότα, είναι η κουβέντα που είχα με έναν πιτσιρικά, όσο περίμενα το τρένο (το απλό, αυτό στο οποίο ο κόσμος είναι παστωμένος, οι πόρτες μένουν ανοικτές και κόσμος κάθεται στα σκαλιά, και κάποιοι δεν έχουν άλλη επιλογή από το να σκαρφαλώσουν στην οροφή. Priceless εμπειρία) για Gambir, το το κέντρο της πόλης. Το παιδί πουλούσε βαμβακάκια για τ' αυτιά, και μου έπιασε κουβέντα για να εξασκήσει τα Αγγλικά του. Τα πολύ καλά Αγγλικά του μας επέτρεψαν να πούμε πέντε πράγματα παραπάνω από το τυπικό “where are you from? Do you like Indonesia?” Κάποια στιγμή η κουβέντα πήγε στη Μαλαισία, και ο πιτσιρικάς είπε κάτι που έκανε μια ντουζίνα καμπανάκια να ηχήσουν στα αυτιά μου. Μου είπε ότι με τους Μαλαισιανούς δεν είχε ποτέ πρόβλημα, μέχρι φέτος. Τι άλλαξε φέτος; Οι Μαλαισιανοί άρχισαν να του... κλέβουν την ιστορία, τις παραδόσεις της χώρας του. Όλα αυτά που ιστορικά μοιράζονται οι δύο χώρες (δεν θα το κουράσω μπαίνοντας σε λεπτομέρειες), οι Μαλαισιανοί άρχισαν να τα προβάλουν διεθνώς σαν αποκλειστικά δικά τους. Συγκρατήθηκα, και δεν του εξήγησα γιατί φουντώνω κι αισθάνομαι έτοιμος να εκραγώ κάθε φορά που ακούω κάποιους γείτονές μας να υποστηρίζουν όσα υποστηρίζουν...
Τέλος, κοκκινίζοντας από ντροπή, διορθώνω. Είναι “Dirgahayu” και όχι “Dirgahaya” που έγραψα προχθές. Πού και να μην ήταν γραμμένο παντού... Όταν το πρόσεξα σήμερα και θυμήθηκα τι έγραψα χθες, δαγκώθηκα. Αν ήταν ένα λαθάκι κάπου μέσα σε ένα ατελείωτο κείμενο, no big deal. Αλλά το έβαλα και στον τίτλο! (τρομάρα μου).


Χαιρετίσματα σε όλους!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 2 of 3

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[pattyyy]

Η περιγραφή σου είναι εξαιρετική! Δεν χόρταινα να διαβάζω την κάθε γραμμή!

 

[LULLU]

...δεν σε προλαβαινω γμμμμμμμμμμμμμμμμ...

 

[xenos]

Απ`οτι καταλαβαινω απ` αυτα που διαβαζω ειναι οτι η Τζακαρτα δεν εχει τα προσοντα να προσελκυσει τουρισμο μιας και σαν ασιατικη πρωτευουσα δεν εχει καποιο ιδιαιτερο χρωμα, απεναντιας ειναι ασχημη χωρις κατι το ιδιαιτερο.
Πρεπει να προσπαθησεις πολυ για να βρεις κατι να σε προσελκυσει.
Ειναι ετσι?

Παντως πολυ ενδιαφεροντα αυτα που μας αφηγησε 10900.
Καλη συνεχεια στο ταξιδι σου.

 

[renata]

...δεν σε προλαβαινω γμμμμμμμμμμμμμμμμ...

Lullu ξέχασες το ...το.
Για την jakarta τα ήξερες και πρίν απο τους φίλους σου στην Soumatra.

 

[renata]

Φίλε 1062900000000,
είσαι τυχερούλης που καπου κάπου κοιμάσαι και ξυπνάς σε δωμάτιο ευπρεπές λογω της άφιξης φίλης σου!!
πρίν λίγο καιρό που σχεδίαζα να μείνω κάμποσο στην jakarta και είχα κάνει εξονυχιστικό έλεγχο της πόλης by net ειδα οτι ειναι μόνο για stopover και με το ζόρι...ειναι σαν να ξαναδιαβάζω τις πληροφορίες εκείνες..
καλή συνέχεια και φρόντισε να μείνει μαζί και η φίλη σου!

 

[Lyda]

Πολυ ωραια αφηγηση...go on

 

[delmem2233]

Διαφορετικά είχα σκοπό να αρχίσω το σημερινό κείμενο, όμως ξαφνιασμένος από τα αρκετούτσικα μηνύματα που μου αφήσατε, να πω αφενός ευχαριστώ για όσα καλά μού γράψατε, κι αφετέρου να... εμβαθύνω λίγο σε αυτό που ανέφερε ο xenos και η renata. Ας το θέσω έτσι: αν φίλος μου στην Ελλάδα, εργαζόμενος, που περιμένει έναν ολόκληρο χρόνο για να πάει ΕΝΑ ταξίδι, για 15-20 μέρες, με ρωτούσε αν αξίζει να έρθει στην Ιάβα και να περάσει 4-5 μέρες στην Τζακάρτα, η εύκολη απάντηση που μου έρχεται στο μυαλό για το κομμάτι που αφορά την Τζακάρτα είναι “ούτε να το σκεφτείς”. Εγώ μετράω ήδη πέντε μέρες εδώ, αλλά είμαι άνεργος, δεν έχω αφεντικό να με περιμένει πίσω στη δουλειά, δεν πιέζομαι χρονικά, κι έτσι έχω την “πολυτέλεια” να “σπαταλήσω” (στην πραγματικότητα δεν το θεωρώ σπατάλη) τόσες ημέρες στην Τζακάρτα. “Ούτε να το σκεφτείς” θα ήταν η αυθόρμητη απάντησή μου, έχοντας στο μυαλό το πόσο... αντικειμενικά “δυσκολοχώνευτη” είναι αυτή η πόλη. Κι όμως... Πιστεύω ειλικρινά ότι κάποιος μπορεί να περάσει φανταστικά εδώ. Η Ασουνσιόν είναι μία... ταπεινή (ταπεινότατη) λατινοαμερικάνικη εκδοχή της Τζακάρτα, με την έννοια ότι είναι πρωτεύουσα χώρας με ελάχιστα (if any) στοιχεία να σε προσελκύσει. Κι όμως, τις τέσσερις-πέντε μέρες που πέρασα εκεί πέρσι, δεν θα τις άλλαζα με τίποτα. Γιατί; Επειδή η παρέα εκεί ήταν το Α και το Ω. Για να μη μακρηγορήσω (όπως... με θρησκευτική ευλάβεια συνηθίζω), λέω ότι αν κάποιος θέλει να έρθει στην Τζακάρτα, αυτό που θεωρώ must είναι το να έρθει σε επαφή με κόσμο που μένει εδώ, είτε μέσω του couchsurfing.org, είτε παρόμοιων ιστοσελίδων. Το να φιλοξενείσαι από ντόπιο, να μοιράζεσαι για λίγες ημέρες τη ζωή του, και να βλέπεις τον τόπο του μέσα από τα μάτια του, είναι μία διαδικασία/εμπειρία που μπορεί να σε γεμίσει με αναμνήσεις για μια ολόκληρη ζωή, ακόμη κι αν η πόλη του οικοδεσπότη σου είναι ένα... αχούρι και μισό. Αν πάλι κάποιος δεν θέλει να μπει στη διαδικασία να έρθει σε επαφή με κόσμο που μένει εδώ, θεωρώ ότι μπορεί να περάσει εξίσου καλά, αρκεί να είναι άνθρωπος εύκολος στο να πιάνει κουβέντα, να ανοίγεται, να πηγαίνει σε ένα μπαράκι (στην Jaksa υπάρχουν αρκετά) και μέσα σε λίγη ώρα να έχει πιάσει κουβέντα με άλλον ταξιδιώτη, ή με κάποιον από τους πολλούς ντόπιους που μαζεύονται εκεί τα βράδια, για να εξασκήσουν τα Αγγλικά τους (κι όχι μόνο γι' αυτόν τον λόγο...) μιλώντας με ξένους. Δυστυχώς δεν ανήκω σε αυτήν την κατηγορία, μου είναι πιο εύκολο να πω το ισπανικό αλφάβητο ανάποδα παρά να ανοίξω κουβέντα στα καλά καθούμενα με άνθρωπο, κι αυτός είναι ο λόγος που όταν ταξιδεύω χαίρομαι μόνο το 10% όσων θα μπορούσα να χαίρομαι αν ήμουν πιο... ανοικτός και κοινωνικός. Στον γραπτό λόγο τα καταφέρνω καλύτερα, γι' αυτό φρόντισα στη Λατινική Αμερική να χρησιμοποιήσω αρκετά το couchsurfing.org. Για δικούς μου λόγους, σταμάτησα να το χρησιμοποιώ. Όμως, άσχετα, προτρέπω τους πάντες να το δοκιμάσουν (απλά, με... σύνεση). Για να καταλήξω, η Τζακάρτα δεν έχει την φαρδιά παραλία της Κούτα στο Μπαλί, δεν έχει την “καλώς τον. Χαλάρωσε και θα φροντίσω εγώ για όλα” attitude προς τους ταξιδιώτες που έχει η Κουάλα Λουμπούρ (την οποία επιμένω να θεωρώ πολύ “εύκολη” σαν προορισμό, ακόμη και για πρωτάρη στη Νοτιοανατολική Ασία), ούτε φυσικά την... “anything goes” ατμόσφαιρα της Μπανγκόκ, δύσκολα δηλαδή φαντάζομαι Έλληνα εργαζόμενο να θυσιάζει πολύτιμες ημέρες διακοπών εδώ, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι κάποιος... παλαβός δεν μπορεί να περάσει εδώ αξέχαστα, μέχρι και να μην θέλει να φύγει(...).
Το πρωί πήγα στην Kota, το κομμάτι της πόλης που υπό ολλανδική κυριαρχία ήταν το... διοικητικό μυαλό της Τζακάρτα. Η πλατεία με μερικά αποικιοκρατικού στιλ κτίρια γύρω-γύρω ήταν γεμάτη ζωή. Είδα από πλανόδιους πωλητές και πιτσιρίκια με στολές σχολείου, μέχρι -Ολλανδούς, στη συντριπτική πλειοψηφία τους- τουρίστες και μισή ντουζίνα... ελαφριά ντυμένες κοπελίτσες να ποζάρουν για ισάριθμους φωτογράφους όλο νάζι (επαγγελματίες ήταν οι άνθρωποι, δουλειά έκαναν). Αφήνοντας όμως την πλατεία, περπατώντας εκατό μέτρα μέχρι το κοντινό μεγαλύτερο κανάλι της περιοχής, είδα ότι τα κτίρια πέρα από την πλατεία, σχεδόν στο σύνολό τους, είναι... ερείπια. Νομίζεις ότι αν στηριχτείς σε τοίχο τους για να ξεφορτωθείς ένα πετραδάκι που έχει τρυπώσει στο παπούτσι σου, ο τοίχος θα γκρεμιστεί. Όσο για το κανάλι, το χρώμα του νερού μού θύμισε εικόνες από την πετρελαιοκηλίδα της BP στον Κόλπο του Μεξικού. Ένας άμοιρος υπάλληλος ήταν πάνω σε μία μικρή βάρκα και κάτι έκανε για να... συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Τον πόνεσε η ψυχή μου. Και ακόμη περισσότερο εκείνους που ζουν δίπλα στο κανάλι. Πολλή φτώχεια... Ξέρω ότι δε λέω κάτι πρωτότυπο, αλλά... δεν ξέρω, ίσως “φταίει” το ότι πέρασα πολύ χρόνο τους τελευταίους μήνες στην Κουάλα Λουμπούρ. Το ποσοστό των Μαλαισιανών που ζει κάτω από το όριο της φτώχειας είναι αμελητέο. Δε μένουν φυσικά όλοι σε πολυτελείς ή έστω above average μονοκατοικίες, όμως δε βλέπεις slums, δε βλέπεις ολόκληρες ουρές λαμαρινοκατασκευών. Και με εξαίρεση λιγοστούς κοντά στην οδό Petaling (εκεί που μαζεύονται οι περισσότεροι από τους τουρίστες που επισκέπτονται την πόλη), δε βλέπεις ούτε άστεγους, ούτε ζητιάνους. Εδώ... Από πού ν' αρχίσω; Από πού; Καλύτερα να μην αρχίσω καθόλου...
Όσο για το... αξιοπερίεργο ότι οι περισσότεροι τουρίστες στην Τζακάρτα είναι Ολλανδοί, μάλλον δεν είναι και τόσο (αξιοπερίεργο). Στο Βιετνάμ, ένας σημαντικός αριθμός τουριστών είναι Γάλλοι. Και σε πόλεις-λιμάνια που φιλοξένησαν Σοβιετικούς στρατιώτες μετά τη νίκη του κομμουνιστικού βορρά, οι περισσότεροι τουρίστες είναι Ρώσοι. Προφανώς οι Ολλανδοί βρίσκουν ενδιαφέρουσα την... ολλανδική κληρονομιά της Τζακάρτα. Έλκονται από την ετοιμόρροπη “Amsterdam-style” γέφυρα πάνω στο κανάλι που προανέφερα, πάνω στην οποία πέτυχα ένα γκρουπ Ολλανδών να βγάζουν μανιωδώς φωτογραφίες. Κι οι ντόπιοι δεν... χαλιούνται. Κοντά στην Jaksa, σε έναν παράλληλο ουσιαστικά δρόμο, υπάρχει μία “Holland Bakery” στην πρόσοψη της οποίας, πάνω, ψηλά, υπάρχει ένας μίνι ανεμόμυλος, από αυτούς που παραπέμπουν στην ολλανδική εξοχή. Ο κόσμος ζορίζεται, καλοδέχεται ζεστό χρήμα όπου μπορεί να το βρει, κι αν προέρχεται από τσέπες παιδιών άλλοτε... αποικιοκρατών Ολλανδών, so what?
Για να το κλείσω με τα σημερινά, εκείνο που θα μου μείνει, εκτός από τις εικόνες που είδα στην Κότα, είναι η κουβέντα που είχα με έναν πιτσιρικά, όσο περίμενα το τρένο (το απλό, αυτό στο οποίο ο κόσμος είναι παστωμένος, οι πόρτες μένουν ανοικτές και κόσμος κάθεται στα σκαλιά, και κάποιοι δεν έχουν άλλη επιλογή από το να σκαρφαλώσουν στην οροφή. Priceless εμπειρία) για Gambir, το το κέντρο της πόλης. Το παιδί πουλούσε βαμβακάκια για τ' αυτιά, και μου έπιασε κουβέντα για να εξασκήσει τα Αγγλικά του. Τα πολύ καλά Αγγλικά του μας επέτρεψαν να πούμε πέντε πράγματα παραπάνω από το τυπικό “where are you from? Do you like Indonesia?” Κάποια στιγμή η κουβέντα πήγε στη Μαλαισία, και ο πιτσιρικάς είπε κάτι που έκανε μια ντουζίνα καμπανάκια να ηχήσουν στα αυτιά μου. Μου είπε ότι με τους Μαλαισιανούς δεν είχε ποτέ πρόβλημα, μέχρι φέτος. Τι άλλαξε φέτος; Οι Μαλαισιανοί άρχισαν να του... κλέβουν την ιστορία, τις παραδόσεις της χώρας του. Όλα αυτά που ιστορικά μοιράζονται οι δύο χώρες (δεν θα το κουράσω μπαίνοντας σε λεπτομέρειες), οι Μαλαισιανοί άρχισαν να τα προβάλουν διεθνώς σαν αποκλειστικά δικά τους. Συγκρατήθηκα, και δεν του εξήγησα γιατί φουντώνω κι αισθάνομαι έτοιμος να εκραγώ κάθε φορά που ακούω κάποιους γείτονές μας να υποστηρίζουν όσα υποστηρίζουν...
Τέλος, κοκκινίζοντας από ντροπή, διορθώνω. Είναι “Dirgahayu” και όχι “Dirgahaya” που έγραψα προχθές. Πού και να μην ήταν γραμμένο παντού... Όταν το πρόσεξα σήμερα και θυμήθηκα τι έγραψα χθες, δαγκώθηκα. Αν ήταν ένα λαθάκι κάπου μέσα σε ένα ατελείωτο κείμενο, no big deal. Αλλά το έβαλα και στον τίτλο! (τρομάρα μου).


Χαιρετίσματα σε όλους!

 

[babaduma]

Babaduma, φοβάμαι να σου ζητήσω πληροφορίες για καταλύματα , ξέροντας ότι πέρσι έμεινες τέσσερα βράδια στο Hilton. Βασικά χρειάζομαι ένα καλό δωμάτιο στο Bandung, τη βραδιά που θα έρθει η φίλη μου. Για τις τέσσερις βραδιές στη Yogya έχουμε καταλήξει (χωρίς όμως να έχουμε κάνει και κράτηση). Αν έχεις κάτι να προτείνεις για αυτές τις δύο πόλεις, be my guest. Στο Solo και στη Surabaya θα είμαι πάλι μόνος, άνευ γυναίκας, οπότε θα βολευτώ πάλι όπως-όπως σε ό,τι φθηνότερο βρω.

ΟΚ, Ι got the message, δε θα σου προτείνω κατάλυμα (για το Bandung δεν ξέρω έτσι κι αλλιώς - δεν το επισκέφτηκα). Για τη Yogya, όμως, μιας και θά'σαι και με τη φίλη σου, μπορείς να της προσφέρεις ένα υπέροχο δείπνο στο "Pecel Solo" δίπλα σχεδόν στο Hyatt - όλοι οι ταξιτζήδες το ξέρουνε. Μπουφέ ή α-λα-καρτ, εξαιρετικό φαγητό, 5 πιάτα και 2 μεγάλες Anker (την προτιμώ απ' την Bintang) δεν θα σου εκθυλακώσουν περισσότερα από 20 Ευρώ.

http://www.flickr.com/photos/pakcikrahmat/3055951730/

Το άλλο μέρος για φαγητό (μεσημέρι) είναι το "Gudeg yu Djum" στην Jl. Wijilan, κοντά στο παλάτι. Καθαρότατο (η κοπέλα με τα γάντια που έλεγα στο πόστ για το Μπαλί), αλκοόλ δε σερβίρεται εδώ, τσάι με τζίντζερ θα πιείτε, κοτόπουλο σε διάφορες παραλλαγές, κάτω από 8 ευρώ οι δυό σας - 4 πιάτα.

http://www.flickr.com/photos/jauhari/3063296446/

Τέλος, στη Surabaya (που προσωπικά μου άρεσε πολύ) δοκίμασε την τύχη σου στο Warung Jumbo, καταπληκτικό φαγητό σε τεράστιες μερίδες, δε θυμάμαι διεύθυνση αλλά εδώ warung jumbo Surabaya μπορείς να το δείς.

Τέλος, στο Solo, μπορείς το βράδυ ν' απολαύσεις την παγωμένη μπύρα σου σ' ένα πολύ όμορφο περιβάλλον με πολύ ωραία μουσική, το Omah Sinten, γωνιακό μαγαζί που βλέπει το παλάτι (κοντά στην antique market).

 

[delmem2233]

Γράφω από το σαλόνι του σπιτιού των δικών μου, σαλόνι που τρεις ημέρες τώρα που επέστρεψα από νοτιοανατολική Ασία μοιάζει με ένα απέραντο αχούρι, έτσι όπως έχω αραδιάσει πάνω στα έπιπλα όσα είχα μαζί μου τους τελευταίους μήνες, όσα αγόρασα εκεί, κι όσα σκοπεύω να πάρω μαζί μου τέλη του μήνα, όταν, με το καλό, θα τους... αδειάσω ξανά τη γωνιά. Κατά βάθος όμως, μου αρέσει να τακτοποιώ, να τα έχω όλα στην θέση τους. Απλά... μου παίρνει λίγο περισσότερο χρόνο απ' όσο θα ήθελε η μάνα μου. Μέρος της γενικότερης τακτοποίησης θεωρώ το ότι χθες έκλεισα (έστω και “όπως κι όπως”) την ιστορία για Μαλαισία. Μέρος της τακτοποίησης θεωρώ κι ένα “κλεισιματικό” (κάτσε καλά λέξη) κείμενο για την Ιάβα...


Διάβασα πριν από λίγο τα δύο, όλα κι όλα, κείμενα που ανέβασα από εκεί. Κάτι που οφείλω να κάνω, για να... αποκαταστήσω μερικώς την αλήθεια, αλλά και, ποιος ξέρει, για να βοηθηθεί κάποιος που μπορεί να έχει στο μυαλό του να πάει εκεί, είναι να αναφέρω ότι τα δύο τελευταία βράδια μου στην Τζακάρτα έμεινα στην οδό Jaksa μεν, σε άλλο δωμάτιο δε, δωμάτιο σούπερ και πάμφθηνο, έστω και... “ύποπτο”. Στο ισόγειο, “φάτσα” στον δρόμο, λειτουργεί μπαράκι, στο οποίο από το απογευματάκι και μετά βλέπεις πανέμορφες κοπέλες να κάθονται μόνες σε τραπέζια, με μία μπίρα μπροστά τους. Αν κάνεις τον κύκλο του τετραγώνου κι επιστρέψεις στο ίδιο σημείο μετά από κάποια ώρα, βλέπεις δίπλα στις κοπέλες να κάθονται πλέον ξένοι, κυρίως backpackers. Κάποιοι μένουν στα δωμάτια στην πίσω πλευρά του κτιρίου, δωμάτια στα οποία υποψιάζομαι ότι οι αρσενικού γένους τουρίστες δεν περνούν τις βραδιές μόνοι(...). Υποψιάζομαι ότι η διεύθυνση του μπαρ-ξενώνα όλο και κάτι βγάζει κάνοντας τα... στραβά μάτια στην παρέα με την οποία καταλήγουν στα δωμάτια οι ξένοι, όμως ο (μπούφος) γράφων αποτελεί (βλακωδώς) ζωντανή απόδειξη ότι στο συγκεκριμένο μέρος (το όνομα του οποίου αισθάνομαι άβολα να αναφέρω, αλλά όποιος ενδιαφέρεται, ξέρετε, προσωπικό μηνυματάκι) κάποιος μπορεί να μείνει, πάμφθηνα, και, επαναλαμβάνω, σε σούπερ δωμάτιο.

Στην Τζακάρτα έμεινα ολόκληρη βδομάδα, κι αν δεν είχα να υποδεχθώ τη φίλη μου στο Bandung, ίσως να είχα μείνει περισσότερο, για λόγους που λίγο-πολύ ανέφερα στα δύο άλλα κείμενα. Τη διαδρομή με το τρένο από Τζακάρτα για Μπαντούνγκ, θα ήταν αμαρτία να την αφήσω ασχολίαστη, επειδή για μένα ήταν από τα highlights του ταξιδιού στην Ιάβα. Από πλευράς σκηνικού, είδα αυτό που περίμενα τον Μάιο να δω στο Μπαλί, αλλά δεν είδα εκεί, λόγω των σημείων που τότε επιλέξαμε να περάσουμε τις λίγες ημέρες μας με τη φίλη μου. Εννοώ, ατελείωτα βαθμιδωτά ρυζοχώραφα, στην υδάτινη επιφάνεια των οποίων μπορούσες να δεις κουκλίστικα σύννεφα να καθρεφτίζονται. Με μία λέξη, ζωγραφιά. Μια που έχω άπλετο ελεύθερο χρόνο αυτές τις ημέρες, σκοπεύω να... αξιωθώ επιτέλους να δω πώς δημιουργείται ένα άλμπουμ εδώ, στο σάιτ “μας”, και να ανεβάσω φωτογραφίες. Δεν είναι καλύτερες από εκείνες που μπορεί να βρει κανείς σε πληθώρα στο flickr για παράδειγμα, αλλά... αυτές έχω, αυτές μπορώ να μοιραστώ.


Το Μπαντούνγκ; Χμμμ... Πώς να το θέσω κομψά; Ας πούμε ότι θεωρώ τη συγκεκριμένη πόλη την πιο καρα-άσχημη που έχω δει στη ζωή μου (πού να μην το έθετα και κομψά...). Βγαίνοντας από τον σιδηροδρομικό σταθμό, είδα απέναντι μία τεράστια ταμπέλα του ξενοδοχείου που είχα αποφασίσει να μείνουμε με τη φίλη μου που θα ερχόταν το βράδυ, από Μαλαισία. Ακριβό, αλλά... διαφορετικά ταξιδεύεις μόνος, ρέμπελος, και διαφορετικά ταξιδεύεις συνοδεύοντας γυναίκα. Πέραν του ξενοδοχείου όμως, η πόλη ήταν... πώς να το θέσω πάλι;... Ας πούμε ότι το να περπατάς στους δρόμους της είναι σαν να σε έχουν καθισμένο/δεμένο σε μία καρέκλα, και κάθε τρεις και λίγο κάποιος εμφανίζεται και σου ρίχνει μια σφαλιάρα. Κι εσύ λες, “πού θα πάει, θα νυχτώσει, θα νυστάξουν, και πριν ξημερώσει θα έχω βρει τρόπο να την κοπανήσω”. Έχουμε πρόβλημα στην Ελλάδα με τα “λουκέτα” που βάζουν πολλές επιχειρήσεις. Περπατώντας από τον σιδηροδρομικό σταθμό του Μπαντούνγκ μέχρι το κέντρο της πόλης, βλέπεις ότι τα “λουκέτα” δεν αποτελούν εξαίρεση, αλλά κανόνα. Μέτρησα κι εγώ δεν ξέρω πόσα μαγαζιά, κυρίως διασκέδασης (φαινόταν από τις ταμπέλες τους) που έμοιαζαν παρατημένα από την εποχή που η Ιάβα ήταν ακόμη... υπό ολλανδική κατοχή. Φθάνοντας στον κεντρικό δρόμο, πρόσεξα απέναντι ένα τεράστιο κτίριο στην θέση του οποίου, σύμφωνα με τον τεσσάρων ετών ταξιδιωτικό οδηγό μου, υπήρχε ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο. Αυτό που έβλεπα εγώ ήταν ο σκελετός ενός τεράστιου κτιρίου, μόνο ο σκελετός, λες και κάποια γιγαντιαία σκουλήκια είχαν φάει τους τοίχους. Σκέφτηκα ότι το εμπορικό κέντρο ήταν άλλο κτίριο. Όχι. Ήταν αυτό. Δίπλα σχεδόν στην κεντρική πλατεία της πόλης, παρακαλώ. Στην δε κεντρική πλατεία, για να πάω, χρειάστηκε να περάσω μία πεζογέφυρα, πεζογέφυρα-σπίτι τριών μεγάλων οικογενειών, άστεγων, μπαμπάδες-μαμάδες και ένα τσούρμο πιτσιρίκια γύρω-γύρω. Όσο για την κεντρική πλατεία, ήταν απλά το... κερασάκι στην τούρτα της όλης απογοητευτικής εικόνας της πόλης. Ακόμη και σε μέρη με μεγάλο ποσοστό ανεργίας, με φτώχεια, με-με-με, περιμένεις να βρεις μία κεντρική πλατεία περιποιημένη, μια και πρόκειται για την καρδιά της πόλης, πόσο μάλλον αν εντός των ορίων της βρίσκεται το μεγαλύτερο τζαμί της. Στο Μπαντούνγκ η κεντρική πλατεία που εγώ είδα, ήταν ένα μεγάλο... καταφύγιο αστέγων και ζητιάνων. Φανταστείτε μία Αριστοτέλους στην Θεσσαλονίκη με το Ηλέκτρα Παλάς και το Ολύμπιον στην άλλη πλευρά να έχουν μείνει... γυμνά, μόνο με τους σκελετούς τους, και φανταστείτε τα παγκάκια της πλατείας γεμάτα από άστεγους και ζητιάνους. Φανταστείτε επίσης τον χώρο γεμάτο σκουπίδια, αλλά μιλάμε για ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ...


Για να μην τη θάψω τελείως πάντως την πόλη, να αναφέρω ότι βόρεια από τον σιδηροδρομικό σταθμό υπάρχει ένας δρόμος στον οποίο βλέπεις κάτι που πιθανότατα δεν μπορείς να δεις πουθενά αλλού στον κόσμο. Ο δρόμος είναι κατακλυσμένος από καταστήματα που πουλάνε ρούχα, και κυρίως τζιν. Μέχρι εδώ, τίποτα το αξιοσημείωτο. Εκείνο που κάνει τον συγκεκριμένο δρόμο να ξεχωρίζει και να μένει στη μνήμη σου, είναι ότι πολλά από τα καταστήματα έχουν... σήμα κατατεθέν κάποιο τεράστιο... να το πω “άγαλμα”; Να το πω “σιλουέτα”; Δεν ξέρω πώς να το πω. Κάποιο κατάστημα έχει πάνω από την είσοδό του έναν πελώριο Σταλόνε ωσάν Ράμπο, με μπαζούκας στον ώμο παρακαλώ. Κάποιο άλλο έχει έναν Σούπερμαν να ξεπηδάει από τον τοίχο, με τη δεξιά γροθιά σφιγμένη και προτεταμένη, λες και πετάει. Άλλη μισή ντουζίνα καταστήματα έχουν άλλους action heroes στην πρόσοψή τους, κι αυτό, όσο να 'ναι, είναι μία εικόνα που σου μένει, και μέχρι ενός σημείου απαλύνει τις αλγεινές εντυπώσεις που προκαλεί το κέντρο της πόλης.


Όσο για το αεροδρόμιο που πήγα το βράδυ για να υποδεχθώ τη φίλη μου, απάντησε εν μέρει στην απορία μου πώς γίνεται μία από τις τρεις μεγαλύτερες πόλεις της Ινδονησίας να είναι ΤΟΣΟ χάλια, από οικονομικής πλευράς. Το αεροδρόμιο είναι μία τρύπα και μισή, υποδέχεται ε-λά-χι-στες πτήσεις, και με εξαίρεση τη Μαλαισιανή φίλη μου, στην πτήση της Air Asia από Κουάλα Λουμπούρ όλοι οι υπόλοιποι επιβάτες έμοιαζαν κακόμοιροι εργάτες και κοπελίτσες που δουλεύουν στην ευκατάστατη Κουάλα Λουμπούρ σαν οικιακές βοηθοί, κόσμος που επέστρεφε στο Μπαντούνγκ για να δει συγγενείς. Αγκαλιές, φιλιά, δάκρυα, με ένταση που με άφησαν με την εντύπωση ότι οι άνθρωποι είχαν καιρό να δουν τους δικούς τους...


Το επόμενο πρωί πήραμε το τρένο για Yogyakarta, την οποία, μετά τις αρκετές ημέρες που πέρασα εκεί, μπορώ άνετα να συμπεριλάβω στη λίστα εκείνων των... ταξιδιωτικών παραδείσων, εκείνων των μικρομεσαίων διαστάσεων πόλεων που συγκεντρώνουν ΤΟΣΑ “συγκριτικά πλεονεκτήματα” (που ακούω να λένε τις τελευταίες ημέρες πολιτικοί μας, παραμονές τοπικών εκλογών), που καταλήγουν να είναι “παγίδες”, όχι με την κακή, αλλά με την καλή έννοια, με την έννοια ότι πηγαίνεις για 3-4 ημέρες, και καταλήγεις να περάσεις πολλές περισσότερες, στέλνοντας το πρόγραμμα του ταξιδιού σου τσαλακωμένο στον κάλαθο των αχρήστων. Με εξαίρεση τους εκνευριστικά επίμονους “μπετσακ-τζήδες”, ταλαίπωρους που βγάζουν το ψωμί τους πάνω σε τρεις ρόδες, στα “μπετσάκ” τους, μεταφέροντας τουρίστες και ντόπιους, την πόλη τη βρήκα μία απόλαυση και μισή. Στενά σοκάκια γεμάτα ζωή, αμέτρητες (και φθηνές, αν τα χρήματα είναι πρόβλημα) επιλογές για φαγητό και ποτό, ατελείωτο souvenir-shopping, α-α-ατελείωτο people watching (η καλύτερή μου ήταν οι αντιδράσεις των τουριστών στα επίμονα “becak-becak” των “μπετσακ-τζήδων”), και η λίστα περιλαμβάνει πολλά ακόμη. Και σαν να μην έφθανε η γοητεία της πόλης αυτής καθεαυτής, έχεις το Prambanan σε απόσταση αναπνοής (με αστικό λεωφορείο πηγαίνεις), έχεις το Borobudur σε απόσταση λίγο μεγαλύτερης αναπνοής, έχεις το ηφαίστειο Μεράπι (αυτό που... ξεσχίστηκε στις εκρήξεις τις τελευταίες δέκα μέρες, και δε μοιάζει έτοιμο να ηρεμήσει), μέχρι και ατελείωτη παραλία με αμμόλοφους έχεις σε απόσταση ελάχιστων χιλιομέτρων. Σε όλα αυτά προσθέστε τον γλυκύτατο κόσμο, αλλά και την ευκολία πρόσβασης στην πόλη (το αεροδρόμιο είναι σύγχρονο, με αρκετή κίνηση), κι έχει κανείς έναν τόπο που για να του προσάψει κάτι σημαντικά αρνητικό, πρέπει να είναι (άποψή μου), πολύ στριφνός (κι αυτό το λέει άνθρωπος που δε συγκαταλέγεται στους “εύκολους”). Όπα! Ανέφερα ότι το να βρεις εξαιρετικό δωμάτιο σε πολύ-πολύ προσιτή τιμή είναι πιο εύκολο από το να βρεις περίπτερο στην Τσιμισκή ή πόρνη στην Πατάγια, στην Ταϊλάνδη; Πραγματικά, το μέρος, όπως λένε και οι Αμερικάνοι, “sells itself”. Σαν πωλητής του δεν χρειάζεται καν να ανοίξεις το στόμα σου. Ο πελάτης αγοράζει (ξελογιάζεται και αποφασίζει να μείνει περισσότερο απ' ότι είχε σχεδιάσει) δύο λεπτά μετά την άφιξή του εκεί...


Τέλος, για το Solo, ή Surakarta, την πόλη από την οποία πέταξα για Κουάλα Λουμπούρ, το σχόλιό μου είναι ότι δικαιώνει τον τίτλο της “μικρογραφίας της Yogyakarta”, με λέξη-κλειδί όμως τη “μικρογραφία”, όχι μόνο όσον αφορά το μέγεθος, αλλά και το όλο feeling που νιώθεις στην πόλη, περπατώντας στα δικά της στενά δρομάκια, στις αγορές της, σε χώρους ιστορικής και θρησκευτικής σημασίας/αξίας. Highlight των δύο ημερών που πέρασα εκεί θεωρώ την παρακολούθηση μίας διαδήλωσης, σε κεντρικό σημείο της πόλης. Οι Surakarta-νοί φημίζονται για το... επαναστατικό ταμπεραμέντο τους, και δεν ξαφνιάστηκα βλέποντας τη διαδήλωση, ούτε το πάθος με το οποίο ο βασικός ομιλητής μιλούσε. Ξαφνιάστηκα μόνο βλέποντας στο “μπροστά μισό” της διαδήλωσης να υπάρχουν μόνο άνδρες, και στο “πίσω μισό” γυναίκες, καλυμμένες οι περισσότερες από την κορφή μέχρι τα νύχια, με πιτσιρίκια να τρέχουν ανάμεσά τους. Όχι ότι έπρεπε να με είχε ξαφνιάσει, για την Ινδονησία μιλάμε, αλλά... δεν είχα δει ποτέ κάτι παρόμοιο, κι ένα χαμογελάκι το έσκασα. Όπως κι όταν βρήκα μαγαζί να φάω το μεσημέρι, μαγαζί με τα στόρια του κατεβασμένα μέχρι τη μέση (η μυρωδιά του φαγητού και η θέα κάτι ποδιών κάτω, χαμηλά, με βοήθησαν να το προσέξω). Το Ραμαζάνι δεν είχε τελειώσει ακόμα, και “τυπικά” τα φαγάδικα έπρεπε να μένουν κλειστά μέχρι τη δύση του ήλιου. Ακόμη και στο σκληροπυρηνικό Solo όμως, κάποιοι γράφουν το Ραμαζάνι στα παλιά τους τα παπούτσια, απλά... με προσοχή, με τα στόρια μισοκατεβασμένα, για να μην προκαλούν το... δημόσιο αίσθημα .

Σχεδόν τρεις εβδομάδες στην Ιάβα. Από Τζακάρτα μέχρι Σόλο. Τελευταία ατάκα; Οι Javanese, μαζί με τους Γουατεμαλτέκους, είναι ο πιο γλυκός λαός που έχω συναντήσει γενικά στη ζωή μου, κι όχι μόνο στο 19μηνο, πλέον (με μικρά διαλείμματα στην Θεσσαλονίκη ανά τετράμηνο, για να βλέπουν κι οι γονείς μου λίγο τον κανακάρη τους), ταξίδι μου. Την Ιάβα την χάρηκα περισσότερο από το Μπαλί (γούστα είναι αυτά), και με χαρά μία μέρα θα επέστρεφα, ειδικά στην “τα έχει όλα και συμφέρει” Yogya. Μέχρι τότε, θα κρατάω my fingers crossed για τον συμπαθητικότατο κόσμο που ζει στις πλαγιές του ηφαιστείου, και μία φορά στα δέκα χρόνια (χονδρικά) ξεσπιτώνεται, περιμένοντας να λήξει ο συναγερμός και να επιστρέψει στο σπίτι και στα ζώα του (ΑΝ τα βρει στη θέση τους).

 

[Defkalion]

Άλλη μια ξεχασμένη ιστορία μπήκε στην ενότητά της

 

[katkats]

Τι ωραία ιστορία. Ευχαριστώ!