Σρι Λάνκα Dreamy days in Sri Lanka/Keylani-Maldives (honeymoon 2016)

[LoversTravellers]

(8o)

Το επόμενο πρωί κατευθυνθήκαμε προς την πρωτεύουσα της χώρας-νησιού, το Κολόμπο!
Πριν φτάσουμε όμως, μας έκανε μία εκτός προγράμματος στάση ο ξεναγός μας. Στο μεγαλύτερο ποτάμι της Κευλάνης, για την ακρίβεια σε μία λίμνη που ήταν αποκύημα αυτού του ποταμιού. Καταλαβαίνουμε πως μπορεί να ακούγεται πλεοναστικό, μα ήταν ΚΑΙ αυτό ένα όνειρο! Ειλικρινά αισθανόμασταν συνεχώς σαν να έχουμε βγει από ταινία μαζί με το τοπίο. Στη λίμνη αυτή έμπαινες μόνο με καραβάκι και μπορούσες να επισκεφθείς ένα σωρό κουκκίδες-νησάκια (μερικά εκ των οποίων είναι κατοικήσιμα -5-10 κάτοικοι). Η δική μας διαδρομή αφορούσε το νησάκι όπου φτιάχνονται οι κανέλλες.

Στην πορεία... συνεχίσαμε για την πόλη του Κολόμπο..
Μια πόλη που θυμίζει πιο….Ευρώπη! Ουρανοξύστες, δρόμοι με φανάρια, διπλές κατευθύνσεις, Υπουργεία , μεγάλα κτήρια κι ό,τι άλλο παραπέμπει σε μία σύγχρονη πόλη με έντονες επιρροές του δυτικού τρόπου ζωής και της Ανατολής.
Ομολογούμε πως δεν ενθουσιαστήκαμε καθόλου. Οι μόνες μας δραστηριότητες ήταν να πάμε βόλτα πεζοπορώντας την αγορά τους ( χειρότερη από Σοφοκλέους)
και το βράδυ να πάμε για ποτό σε ένα από τα πιο γνωστά μπαράκια της πόλης στον 75ο όροφο ενός ξενοδοχείου –κόσμημα. Επιστροφή στο ξενοδοχείο , ξεκούραση και ξύπνημα στις 9.
Ο Yanaka μας παρέλαβε για τελευταία φορά και μας «παρέδωσε» στο αεροδρόμιο , όπου μας «περίμενε» η πτήση για Μαλδίβες! Πτήση που διήρκησε 55 λεπτά.
Προτού περάσουμε στις 2 ημέρες ας κάνουμε μια μικρή αποτίμηση της επίσκεψης μας στην Κεϋλάνη που μας φιλοξένησε 8 ολόκληρες μαγικές ημέρες.
Είναι μία χώρα σαν ένα δάκρυ που ξεπετάγεται στο νότιο άκρο της Ινδικής χερσονήσου. Εκεί που η ιστορία και ο μύθος πάνε μαζί.
Αρχαίες πολιτείες, θρησκευτικά μνημεία, χρυσές ακτογραμμές, καταπράσινα βουνά, ζούγκλες, εθνικά πάρκα, φυτείες τσαγιού, βουδιστικοί ναοί, μοναδικές παραδοσιακές γιορτές, ελέφαντες και μαϊμούδες, κοκκοφοίνικες, μπαχαρικά, μπανανιές, καουτσούκ, καφές, πολύτιμες πέτρες κ.ο.κ..Ένας παράδεισος που παραμένει ακόμα παρθένος και ίσως αυτό να είναι το μυστικό που τον διατηρεί μοναδικό και σπάνιο. Ένας εξωτικός προορισμός που σε γεμίζει σμαραγδένιες αναμνήσεις. Εμείς μπορεί ποτέ να μην είχαμε στην travel λίστα μας να ταξιδέψουμε έως εκεί, αλλά όχι απλώς δεν το μετανιώσαμε, μα θα ξανά πηγαίναμε με την 1η ευκαιρία, μιας και διαθέτει την ικανότητα να ξελογιάζει εδώ και αιώνες τους επισκέπτες της. Δεν έχει τυχαία ονομασθεί η Ταϊτή της Ανατολής. Θα σταματήσουμε να μιλάμε για την Κεϋλάνη μέσα από το στόμα του Μάρκ Τουέιν:
«Όλα είναι αρμονικά σε αυτήν τη χώρα, όλα σε απόλυτη καλαισθησία...».!!!

‘Όσοι πάτε μην ξεχάσετε:το κλίμα είναι τροπικό γεμάτο υγρασία , αποφεύγετε τους καλοκαιρινούς μήνες όπου έχουν τους μουσσώνες ( δεν θα περάσετε καλά), δεν χρειάζεται να κάνετε εμβόλια, η τοπική τους ώρα μετράει 3 ώρες μετά από τα πάτρια εδάφη, δεν τρώνε τυρί (σοκ!) ,
το wifi είναι είδος προς εξαφάνιση, οι μετακινήσεις γίνονται με τα τοπικά ταξί ( tuk-tuk), λεωφορεία βγαλμένα από ταινίες του Ρέι, εθνικό τους νόμισμα η Ρουπία ( με την τρομερή αντιστοιχία 1ευρώ= 100 ρουπίες) , διαβατήριο και βίζα.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 6
• 7
• 8
• 9

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 8 of 9

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[LoversTravellers]

(2ο)
Μες στο αυτοκίνητο μας περίμεναν και δύο μπουκαλάκια δροσερό νερό. Τα ανοίξαμε με μία απίστευτη λαχτάρα. Δυστυχώς, δεν πινόταν. Θα μπορούσα να πω πως έχουμε κάνει τόσα και τόσα ταξίδια, το χειρότερο εμφιαλωμένο νερό το συναντήσαμε στην Κεϋλάνη.
Η διάθεση μας βέβαια δεν παρενοχλείται από τέτοια μικροαστικές λεπτομέρειες.
Ο Yanaka (όπως ήταν το όνομα του ξεναγού μας) ήταν αρκετά χαμογελαστός, μιλούσε αγγλικά δίχως, φυσικά, κανόνες γραμματικής , συνταντικού κι ό,τι συνεπάγεται η ορθή χρήση της γλώσσας. Αυτό από τη μία μας έκανε να αισθανόμαστε πιο άνετα, στο να μην σκεφτόμαστε τι και πώς θα εκφράσουμε κάτι, αλλά από την άλλη αρκετές φορές δεν καταλαβαινόμασταν. Συνήθως γελάγαμε όλοι μαζί.
Στη συνέχεια...
Βγάζουμε από τη τσάντα μας, το πρόγραμμα και βλέπουμε πως η πρώτη μας μέρα θα πάρει το χρώμα των εξής περιοχών: PINNAWALA – SIGIRIYA.
Ή διαδρομή θα ήταν καλύτερο να περιγράφει δια (ελαχίστως παραφρασμένης) πέννας Πλουτάρχου , ο οποίος αναφέρει στα 120π.χ :
«Οι δρόμοι διέσχιζαν την ζούγκλα χωρίς ιδιαίτερες στροφές, είχαν οδόστρωμα , δίχως διαχωριστικές γραμμές , στα πλαϊνά, πελεκημένες πέτρες και γερή υποδομή από καλά πατημένο χώμα και μια επιβλητική ζούγκλα. Οι παρυφές των οδών ήταν πάντα παράλληλες και στο ίδιο επίπεδο.»
Νομίζω πως όλοι όσοι θεωρούμε πως οι ταξιτζήδες της Αθήνα είναι οι χειρότεροι οδηγού του κόσμου, οφείλουμε να επισκεφθούμε την Κευλάνη για να διαπιστώσουμε πως χειρότερη οδηγική συμπεριφορά δεν υπάρχει. Λόγω έλλειψης γραμμών και κατευθύνσεων , ο καθένας κατευθυνόταν όποτε ήθελε. Να σημειώσω πως όποιος αντιμετωπίζει καρδιακά προβλήματα , να ΜΗΝ πάει προς τα εκεί. Κάθε δευτερόλεπτο και θάνατος (χαχα)
Καλά, για τα σήματα , ΟΥΤΕ ΛΟΓΟΣ, πέραν της πρωτευούσης , πουθενά αλλού.

 

[LoversTravellers]

(3ο)
Καταφθάνουμε λοιπόν μετά από 2μιση ώρες στην Polonnaruwa, η οποία βρίσκεται στις όχθες του ποταμού Μάχα όγια και πιο συγκεκριμένα στο ορφανοτροφείο ελεφάντων. Η Πολοναρούα υπήρξε η 2η αρχαία πρωτεύουσα της ιστορικής και σμαραγδένιας Κευλάνης και έχει αγκυλωθεί σε μία καλή θέση της λίστας της Unesco από τα 1982.
Ξεχωρίζουν αρκετά πράγματα σε αυτόν τον τόπο, μα κυρίως αυτό το μαγικό πρωτόγονο που υφέρπει κάθε δρόμο, κάθε αίσθηση, κάθε άνθρωπο, συνήθεια , σκέψη.
Παρκάρουμε λοιπόν κι αρχίζουμε να περπατάμε στην αφόρητη ζέστη, μα και σε μία πόλη που μάλλον έχει ξεχαστεί από τον πολιτισμό ή και το αντίστροφο.
Το ορφανοτροφείο είναι δίπλα από τις όχθες του ποταμού, περίπου 70 ορφανοί ή εγκαταλελειμμένοι ελέφαντες φιλοξενούνται σε αυτό το πανέμορφο μέρος, οι οποίοι όταν μεγαλώσουν εργάζονται παίρνοντας μέρος σε εορταστικές παρελάσεις ή συμμετέχοντας σε παραστάσεις. Μετά το μεσημεριανό τους κι αφού περπατήσον, οδηγούνται στο ποτάμι για διασκέδαση και φυσικά δρόσισμα. Εμείς περπατήσαμε στα πλακόστρωτα σοκάκια (λες και ήσουν σε ξεχασμένο πανέμορφο νησί), τα οποία ήταν γεμάτα με μαγαζιά τουριστικά που διέθεταν εξαιρετικής ποιότητας αντικείμενα, δώρα, μικροέπιπλα , κοσμήματα κ.ο.κ.. Πάνω στις όχθες ακριβώς έχει 2 εστιατόρια-καφέ. Καθήσαμε μπροστά-μπροστά , παραγγείλαμε δυο χυμούς, νεράκι και περιμέναμε με τη φωτογραφική ανά χείρας. Τα σοκάκια εκεί που οδηγούσαν στο νερό ήταν αρκετά κατηφορικά και είχαμε μεγάλη περιέργεια για το πώς θα πήγαιναν εκεί οι ελέφαντες. Δεν περνάνε λίγα λεπτά, κι άρχισε η επιδρομή των βαρβάρων, για την ακρίβεια; Των πιο γλυκών μεγαλόσωμων βαρβάρων. (χεχε)
Ήταν τόσο όμορφα, μικρά και μεγάλα. Ταιριαστά στη φύση και μες στο νερό. Υπήρχαν άνθρωποι που τους πλησίαζαν μες στο νερό, βέβαια η ενημέρωση που είχαμε ήταν "μην πλησιάζετε". Καθήσαμε αρκετή ώρα και θαυμάζαμε αυτήν την εικόνα. Κάποια στιγμή απόφασίσαμε να φύγουμε και καθώς επιστρέφαμε στο αυτοκίνητο βλέπαμε ελέφαντες και μαιμούδες στους δρόμους. Ενιωθες για λίγες στιγμές ο Μόγλης!

 

[chris7]

Πολύ ευχάριστη αφήγηση.
Περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[LoversTravellers]

(4o)
Φεύγοντας φυσικά σταματήσαμε να αγοράσουμε και μία βεντάλια ( θα σας φανεί πιο σημαντική από ποτέ!!!!) . Μπήκαμε στο ΚΛΙΜΑΤΟΖΟΜΕΝΟ αυτοκίνητο και είπαμε στον ξεναγό πως θα θέλαμε να παρεκκλίνουμε από το πρόγραμμα και να επιθυμούσαμε να μας προτείνει κάτι διαφορετικό από τουριστικής μυρωδιάς. Θέλαμε να ζήσουμε λίγο όπως ζουν οι Σρι Λανκέζοι. Έτσι μας κατηύθυνε σε ένα χωριό λίγο έξω από την Πολοναρούα, στο οποίο η (ανθρώπινη) ζωή είναι προς εξαφάνιση. Από εκεί ανεβήκαμε σε ένα κάρο- «ταξί» του χωριού, το οποίο μπήκε στους κακοτράχαλους δρόμους της ζούγκλας κι έπειτα από μισής ώρας διαδρομής φτάσαμε στις όχθες μια λίμνης.

(η κούκλα της φωτό έσερνε το κάρο-πολύ την λυπήθηκα)

Εκεί ανεβήκαμε σε μια περίεργη «βάρκα». Ήταν μια κατασκευή από δύο βάρκες, με ένα μικρότερο ορθογώνιο κουτί από πάνω , στο οποίο καθόμασταν.

Μας οδήγησε στην απέναντι όχθη μέσα από ένα σημείο σαν «βάλτο». Πραγματικά εκστασιάζεσαι από τη μία κι από την άλλη σκέφτεσαι « αν μου συμβεί εδώ κάτι τι θα κάνω;». ( μην ξεχνάτε την ύπαρξη των κροκοδείλων κάτω από τα νερά )

Φτάνουμε στην όχθη λοιπόν, και κατευθυνθήκαμε σε μία εκ των ελαχίστων κατοικιών.
"Σπίτια" δίχως πόρτες, μες στη ζούγκλα, μες στη φτώχεια θα έλεγε κανείς, αλλά ίσως και να είναι πιο πλούσια από οπουδήποτε αλλού. Εκεί μία κυρία έφτιαχνε το μεσημεριανό τους κι η όλη διαδικασία ήταν γοητευτική.

(πίσω βλέπετε τον σύζυγο της)
Μας «έσερνε» μαζί της για να καταλάβουμε πώς ακριβώς γίνονται όλα εκεί, με πόσο φυσικούς τρόπους.
Σαύρες (σπάνιες) , ζωύφια, άπειρα πουλιά, πολλά τετράποδα ζώα, εξαιρετικοί ήχοι, καρύδες κ.ο.κ. έκαναν το τοπίο να μοιάζει σαν να έχει ξεπεταχτεί από ταινία που περιγράφει την πρωτόγονη φύση.

Η ζέστη επίσης κι η ομίχλη είχε εξαπλωθεί γύρω από τα δέντρα και τα βουνά δίνοντας μια μαγική αίσθηση, η οποία μας μετέφερε σε μια άλλη διάσταση.
Όταν τελείωσε η διαδικασία του φαγητού μας σέρβιρε σε καταπληκτικά από καρύδα πιατάκια. Ειλικρινά η γεύση ήταν υπέροχη αλλά κι ο ανανάς με τις μπανάνες που ολοκλήρωσαν το γεύμα μας ήταν ο,τι πιο γευστικό είχαμε ποτέ δοκιμάσει.

****Να τονίσουμε φυσικά και την ευγένεια αυτών των ανθρώπων , που φυσικά δεν μιλούσαν αγγλικά…μα η καρδιά δεν χρειάζεται γνώση κάποιας γλώσσας για να επικοινωνήσει.
Φεύγοντας από εκεί δεν ακολουθήσαμε την ίδια διαδρομή. Περπατήσαμε λίγο μες στη ζούγκλα και βρεθήκαμε σε μια παρόμοια κατοικία όπου ο νοικοκύρης διέθετε «ταξί» άλλου τύπου και μας οδήγησε στην κεντρική οδό που είχαμε παρκαρισμένο το αυτοκίνητο μας.
Η διαδρομή ήταν εντυπωσιακή και πάλι. Πέραν της απαράμιλλής φυσικής ομορφιάς, τα σπίτια, οι άνθρωποι…όλα, τα πάντα ήταν υπέροχα!!!

Η κούραση όμως ήταν αξεπέραστη, όπως αντιλαμβάνεστε. Οδηγηθήκαμε στο ξενοδοχείο μας στην Σιγκιρίγια για φαγητό και ξεκούραση.
Το ξενοδοχείο ήταν μια πολυτέλεια μες στη ζούγκλα. (Sigiriya Village Hotel)
γεμάτο υπέροχες μαϊμούδες. Τίποτε στημένο, η φύση εκεί επέβαλλε την παρουσία της και δημιουργούσε πίνακες ζωγραφικής. (Σε αυτό το ξενοδοχείο θα μέναμε 2 βράδια).

Ξημέρωσε η επόμενη ημέρα και το πρόγραμμα είχε κάτι άκρως ενδιαφέρον και εντυπωσιακό. Καταρχάς ΠΡΩΙΝΟ!!! ….και κατά τις 9 μας παρέλαβε ο Yanaka για να μας ταξιδέψει στη μαγεία του ιερού τους βράχου : Σιγκιρίγια Rock!!!
Mια περιπλάνηση μέσα από το ομιχλώδες τροπικό δάσος προς τον μαγευτικό βράχο -Σιγκιρίγια , σκαρφαλωμένο μέσα σε μια βαθιά ζούγκλα.
Αυτή η φυσική «επιβολή» είναι προστατευμένη από την UNESCO, το ανάκτορο που εντυπωσιάζει και ενίοτε επισκιάζεται από την εμφάνιση των σύννεφών και της βροχής.Η εντυπωσιακή ακρόπολη έχει χτιστεί από τον βασιλιά Kashyapa, καπου στον 5ο μ. Χ. αιώνα, στην απομόνωση των 250 μέτρων περίπου.

Ίσως δεν έχει κάποιος τη σαφή θέα από την κορυφή του ναού, αλλά αντ 'αυτού μπορεί να θαυμάσει τις σταγόνες της βροχής σε ιστούς αράχνης, μαϊμούδες σκαρφαλωμένες στα χιλιάδες δέντρα, φωλιές σφηκών ( επικίνδυνες) και φυσικά αυτήν τη ράγα της σκάλας. Βλέπετε επίσης, την ευτυχία των ζώων να κυκλοφορούν ανάμεσα σου και την ομορφιά του αέρα να βρίσκει τα φύλλα ελεύθερα. Ακόμη, όταν ανέβεις τα εκατοντάδες σκαλιά θα έρθεις αντιμέτωπος με ό,τι δεσπόζει εκεί στο αχανές, ερείπια μιας πόλης γεμάτη κήπους, τάφρους και προμαχώνες.
( κάθεσαι να ξαποστάσεις και λίγο γιατί θα έχεις γίνει μούσκεμα )

Καθώς ανεβαίνεις βέβαια , για εκείνους που δεν έχουν υψοφοβία, είναι ιδανικό να παρεκκλίνουν για να δουν τις τοιχογραφίες με τις γυμνόστηθες παρθένες και τις σπηλιές με τις νωπογραφίες του 15ου αιώνα.

Τα σκαλιά (όπως καταλάβατε) εκατοντάδες , οι φωλιές των σφηκών της Ασίας , η κουφόβραση κι η υγρασία είναι τα μόνα εμπόδια.

*****Ιδανικό (&απαραίτητο) είναι να έχει κανείς κάτι μακρυμάνικο κοντά του, μακρύ παντελόνι, ειδικό στικ για τυχόν τσιμπήματα και φυσικά να κάνει ησυχία καθώς ανεβαίνει στον ιερό αυτό βράχο. Θα συναντήσετε φυσικά ταμπέλες που τονίζουν το αναγκαίο της ησυχίας εκεί, γιατί ο παραμικρός έντονος θόρυβος μπορεί να ξυπνήσει τις επικίνδυνες σφήκες.

 

[LoversTravellers]

(5ο)
Έπειτα φύγαμε ( χρειάζεται να ξοδέψεις αρκετές ώρες εκεί) και όπως έλεγε το πρόγραμμα «Polonnaruwa and sightseeing» .
Πρόκειται για την μεσαιωνική πόλη της Σρι Λάνκα, χτισμένη μεταξύ 11ου και 13ου αιώνα.
Αυτό που μας έκανε εντύπωση είναι πως για να μπεις στο δρόμο που οδηγεί στα ερείπια του παλατιού, στην Αίθουσα Ακροάσεων και στα βασιλικά λουτρά ( τεράστιες εκτάσεις)
πληρώνεις κάτι σαν διόδια. Αν δηλαδή κάποιος θέλει απλώς να περάσει από εκεί δίχως να πληρώσει , δεν μπορεί. Τελοσπάντων, στον ίδιο χώρο βρίσκονται επίσης το Gal Viharaya με τα 4 εντυπωσιακά αγάλματα που αναπαριστούν το Βούδα σε όρθια, καθιστή και ξαπλωμένη στάση. Εκεί ακόμη βρίσκονται οι ναοί, όπου φυλασσόταν το ιερό λείψανο του Δοντιού του Βούδα, πριν αυτό μεταφερθεί στην Κάντυ, καθώς και στα ερείπια του μοναστηριού. Πραγματικά όσο και να περιγράψουμε με λόγια το τοπίο , θα χάσει σίγουρα από την αίγλη του. Συνεχώς αναρωτιόμασταν : πόσο πράσινο & ομορφιά χωράει σε μία χώρα;!!!

Μετά αποφασίσαμε να παρεκκλίνουμε ΠΑΛΙ από το προγραμματισμένο τουρ. Είδαμε κάτι ωραία τζιπ που έμπαιναν στην πλευρά εκείνη της ζούγκλας που ζούσαν μόνο ελέφαντες : κυνήγι ελεφάντων το ονομάζουν. Αν και η βροχή δεν μας ενθάρρυνε εμείς δεν φοβηθήκαμε καθόλου και ορμήσαμε στα τζιπ. ( Το κόστος των έξτρα δραστηριοτήτων δεν είναι οικονομικές).

Μόλις ολοκληρώθηκε κι αυτή η εμπειρία μας φύγαμε βουρ για ένα εστιατόριο ( θα ήταν η πρώτη φορά που θα τρώγαμε εκτός ξενοδοχείου) , διότι το στομάχι μας ήταν ολόκληρη συμφωνική ορχήστρα . Ήταν τρομερά ιδιαίτερο ( και θεωρούταν από τα καλύτερα της περιοχής) Φτιαγμένο από καλάμια , καρύδες και ξύλο. Αποτελούταν από 3-4 διαφορετικά μεγάλα «δωμάτια» τα οποία ήταν ανοιχτά γύρω – γύρω μπροστά από άπειρες φυτείες ρυζιού. Το φαγητό ήταν σε μπουφέ γύρω από ένα τεράστιο δέντρο , τα πιάτα ήταν από φύλλα καρύδας και μπανάνας. ΥΠΕΡΟΧΑ!!!

Αισίως έχουμε κλείσει 3 ολοκληρες ημέρες μαγείας και διαφορετικότητας στην σμαραγδένια μας Σρι Λάνκα.

Η κούραση αρκετά μεγάλη , η οποία προέρχεται κυρίως από την αποπνικτική ατμόσφαιρα, τη δυσκολία να βρεις όσο νερό θες και φυσικά λόγω των χιλιομετρικών αποστάσεων. Τα λέμε αυτά όχι επειδή εμείς δεν το αντέχαμε, αλλά για να γνωρίζει όποιος επιλέξει αυτόν τον τρόπο διαδρομής , πως δεν είναι ό,τι πιο ξεκούραστο.

Επιστρέψαμε λοιπόν στο ξενοδοχείο και αναμέναμε το επόμενο πρωί!
Μαζέψαμε τα πράγματα μας γιατί θα αλλάζαμε και ξενοδοχείο πέρα από ξεναγητική περιοχή!
Ξημερώνει και φεύγουμε για το προαύλιο του Ναού Νταμπούλα με τις λαξευμένες σπηλιές που έχουν μετατραπεί σε δωμάτια ιερό βαμμένα με περίπλοκα σχέδια των θρησκευτικών εικόνων , όπου φτάνεις εκεί ακολουθώντας τις καμπύλες του βράχου. Το μέρος είναι πραγματικά μαγικό και η ανάγκη του να καταγράψεις τα πάντα δεν μας επιτρέπει να συλλάβουμε τη στιγμή μέσα από το φακό της κάμερας όπως της πρέπει.

( πάντως πολύ περπάτημα !!!!!! ) Ο προορισμός και η θέα όμως πάντα σε αποζημιώνουν.
Να σημειωθεί πως στους βουδιστικούς ναούς μπορείς να μπεις αυστηρά ξυπόλητος ( και χωρίς κάλτσες!!!!)

Φεύγοντας από εκεί κατευθυνθήκαμε προς την γνωστή σε όλους Κάντυ!!!!!!!!

Η απόσταση αρκετά μεγάλη, οπότε όταν φτάσαμε δεν είχαμε δυστυχώς πολλά να κάνουμε. Το ξενοδοχείο μας ήταν στο πιο ψηλό σημείο της πόλης και επειδή ο ξεναγός μας θα έφευγε δεν είχαμε με τί να μετακινηθούμε.

Έτσι κανονίσαμε να έρθει να μας πάρει ( ήταν εκτός προγράμματος) μετά το βραδινό για να μας πάει σε ένα "μπαρ" της περιοχής. Μπαρ με την έννοια που τα περιγράφουμε εμείς δεν υπάρχουν. Εκείνα που αγγίζουν την ευρωπιακή κανονικότητα ειναι αυτά που ανήκουν σε κάποια ξενοδοχειακή μονάδα. Κατα τα άλλα δεν μπορείς να βρεις. Υπάρχουν κάτι σαν καντίνες που συχνάζουν αυστηρά μόνο άνδρες και ΔΕΝ μπορείς να πας, ειδικά αν υπάρχει γυναίκα στο παρεάκι ( καλή ώρα).
Βέβαια, πριν μας πάει στο ξενοδοχείο ( από το οποίο η θέα ήταν ονειρική) μας πήγε στα "mall" της Κάντυ. Η συγκεκριμένη περιοχή θεωρείται κάτι αντιστοιχο της Εκάλης. Το μαγευτικό εκεί είναι πάλι η φύση, η ομορφιά αυτή που δεν συγκρίνεται με τίποτε. Τα "mall"κυριαρχούνταν από κοσμηματοπωλεία που βρίθουν πολύτιμων πετρών ( πανάκριβων) και ξύλινων κατασκευών!
Το βράδυ λοιπόν, μας πήγε σε ένα όμορφο καφέ -εστιατόριο στην κορυφή ενός λόφου. Αυτή η ηρεμία της φύσης, του απροσδόκητα όμορφου και μαγικού , της απομάκρυνσης από τον πολιτισμό ( όπως εμείς τον εννοούμε), από τα wifi ( που δεν είχε σχεδόν ΠΟΥΘΕΝΑ!!!!) σε έκαναν να προσδιορίζεις εκ νέου το τί τελικά είναι αναγκαίο και τί επίπλαστο σε αυτή τη ζωή.
Το επόμενο πρωί μας πήγε ο ξεναγός μας στο κέντρο της Κάντυ, που εκεί συναντάς μια "Ομόνοια" τρισχειρότερη!!!!!!!! Βρωμιά, κίνηση, άπειρα μαγαζιά, φτώχεια και ο φόβος! Αυτή η πόλη στις άκρες της πλημμυρίζει πράσινο και πλούσιους ανθρώπους και στον πυρήνα η λάβα της φτώχειας σιγοκαίει όνειρα και καθημερινότητες. Αξίζει
να τονισθεί πως ακόμη κι αυτή η πλευρά της πόλης που θύμιζε Ομόνοια , είχε τη δική της μοναδικότητα και ομορφιά. Μπορεί εκεί οι άνθρωποι να μην ξέρουν τί σημαίνει πλούτος ,λεφτά, clubs, ακριβά κινητά, λάπτοπς αλλά ξέρουν τί σημαίνει φυσικός πλούτος και τον εκτιμούν ιδιαιτέρως.
Σκεφθείτε αυτή τη λίμνη στην καρδιά της "Ομόνοιας" .

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μετά το άπειροοοο περπάτημα , ξεκουραστήκαμε , αλλάξαμε και ετοιμαστήκαμε για την παραδοσιακή γιορτή των Σρι Λανκέζων, παραδοσιακές στολές, χοροί, μουσικές και ατμόσφαιρες. ( & μετά από αυτό...;;; φυσικά σε ένα ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ μαγαζάκι ενός ξενοδοχείου χτισμένο στην άκρη ενός λόφου που θύμιζε μπουάτ. )

και μπύρες ( επιτέλους!!!!! )

Πάει και αυτή η μέρα!!!!!!!
(α! ψάρι, πατάτες, μπύρες , όλα μαζί 10 ευρώ )

 

[LoversTravellers]

(6o)

5η μέρα ξημερώνει και είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση και έτοιμοι για μια τεράστια διαδρομή μες στην αχανή ζούγκλα της Κεϋλάνης με προορισμό την NUWARA ELIYA!!!
Πριν όμως φτάσουμε εκεί, κάναμε στάση στους βασιλικούς βοτανικούς κήπους
της Περαντένια (Peradeniya), οι οποίοι βρίσκονται περίπου πέντε χιλιόμετρα δυτικά της πόλεως. Η κατασκευή των κήπων τρέχει μακριά στην ιστορία και αγγίζει τα 1371
όταν ο βασιλιάς Wickramabahu III ανέβηκε στο θρόνο και διατήρησε τη βασιλική του αυλή στην Περαντένια, δίπλα στον ποταμό Μαχαβέλι .
Η έκταση είναι τεράστια και χρειάζεται να οπλισθείς με αρκετή υπομονή και μπόλικο νεράκι.
Λίγο-πολύ όλοι έχουμε επισκεφθεί κάποιον βοτανικό κήπο και γνωρίζουμε το προκαθορισμένο των θέσεων των φυτών , τις στρατιωτικές γραμμές που βρίσκονται τα δένδρα κ.ο.κ. Εδώ όμως θα συναντήσετε κάτι εντελώς διαφορετικό από τους περισσότερους βοτανικούς κήπους της Ευρώπης. Οι άκρες του κήπου είναι δεκάδες κι η διαρρύθμιση αρκετά ευχάριστη και παιχνιδιάρικη. Κινηματογραφικά μονοπάτια, γρασίδι που σου γεννά την ανάγκη να κυλισθείς πάνω του και μαγικά νερά. Επίσης, θα συναντήσετε μια πανέμορφη ξύλινη γέφυρα, μια εξαίσια λεωφόρο με δέντρα καουτσούκ, χιλιάδες φύλλα που αναπτύσσονται σε οριζόντια κλαδιά, μια λεωφόρος γεμάτη με αναρριχητικά φυτά σε ανθοφορία και φυσικά τη μεγαλύτερη και ομορφότερη ομάδα φοινίκων. Τέλος, εντύπωση μας έκαναν οι εκατοντάδες τεράστιες νυχτερίδες που πετούσαν αμέριμνες μέρα-μεσημέρι πάνω από το κεφάλι μας.
Αφού λοιπόν, έληξε κι η «βασιλική –βοτανική « μας τσάρκα συνεχίσαμε για μια ακόμη θαυμάσια διαδρομή σε ένα πανέμορφο περιβάλλον, με στάση τους καταρράχτες Ραμπόντα. Εμείς δεν εντυπωσιαστήκαμε από το θέαμα του καταρράκτη κι ούτε θα εκστασιαστεί εύκολα κάποιος, ειδικά εάν έχει επισκεφθεί την Σαμοθράκη . Δεν θα ταρακουνηθεί καθόλου η αισθητική του…

Βέβαια η καταπράσινη επιβλητική διαδρομή θα σας καθηλώσει , που βρίθει φυτειών τσαγιού. Έπειτα μεταβήκαμε στο εργοστάσιο τσαγιού Πέδρο και μας ξενάγησε ο υπεύθυνος σε όλα τα επίπεδα του εργοστασίου ώστε να κατανοήσουμε τον τρόπο παραγωγής του πασίγνωστου τσαγιού Κεϋλάνης. Αυτά που μας έκαναν εντύπωση αλλά και μάθαμε ήταν τα εξής:
1. Μέσα στο εργοστάσιο εργάζονταν μόνο μικρόσωμες Ινδές, υπερβολικά αδυνατισμένες και ταλαιπωρημένες. Δεν φορούσαν γάντια , παρά μονάχα μακριά φορέματα και μαντήλα στα μαλλιά.

2. Το γνήσιο τσάι της Κευλάνης δεν επιδέχεται ΚΑΜΙΑ επεξεργασία, καμιά ανάμειξη με συντηριτικά/χημικά.

3. Η Lipton & η Dimah αγοράζουν από εκεί τσάι , παίρνουν ακριβώς από την ίδια ποικιλία και μάλιστα τη χειρότερη όλων.

4. Το εργοστάσιο χτίστηκε από τους Άγγλους, με αρχική χρήση του κτηρίου ως διοικητικά γραφεία.

Βγαίνοντας από το εργοστάσιο, ακριβώς απέναντι έχει ένα μαγαζάκι που μπορεί κανείς να προμηθευθεί γνήσιο τσάι Κεϋλάνης ( αρκετά ακριβό) και δίπλα ένα καφέ που προσφέρει
μια ζέστη κούπα αυθεντικού CeylonTea. Εμείς αν και πίνουμε αρκετά γλυκά τα ροφήματά μας, στο συγκεκριμένο δεν χρειάστηκε να προσθέσουμε στάλα μελιού ή ζάχαρης.

Φεύγοντας, σταματήσαμε στα αριστερά του δρόμου όπου συναντήσαμε ένα μικρό μαγαζάκι ( μοναδικό είναι, όλοι θα το προσέξετε) στο οποίο προσφέρεται ο ωραιότερος χυμός φράουλας που θα έχετε ποτέ δοκιμάσει. Απλώς δεν γίνεται να μην αρέσει σε κάποιον. Βέβαια, θα δείτε σε αυτό το σημείο πολλά πιτσιρίκια που πουλάνε ανθοδέσμες για ένα ευρώ.
Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς τη Νουρέγια Ελίγια, στην οποία διαμένει η ελίτ των παραγωγών και των πωλητών ανά την υφήλιο που καταφθάνουν εκεί για να αγοράσουν τσάι.
Ένα «χωριό» που αναρωτιέται κανείς μόλις το συναντήσει, αν άλλαξε ήπειρο και χώρα.
Ένα βικτωριανό χωριό γεμάτο γήπεδα, μια «πολυτελή» λίμνη, ιπποδρομίες, γήπεδα του γκολφ και δρόμους πεζοδρομημένους.

Αφού πάθαμε το πολιτισμικό μας σοκ, πήγαμε στο ξενοδοχείο να κάνουμε μπάνιο και να ξεκουραστούμε λίγο και έπειτα να κατέβουμε για φαγητό και πεζοπορία στην μαγική βικτωριανή Ελίγια, η οποία είναι χτισμένη στα 1700 μέτρα (περίπου).
Να σημειώσουμε πως το ξενοδοχείο Qantara Hotel ήταν μια μικρή όαση μόνο σε ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΌ επίπεδο, διότι στα ενδότερα μάλλον είχαν να το καθαρίσουν 2-3 χρόνια. Γενικότερα θέλει μεγάλη προσοχή η επιλογή των ξενοδοχείων. Οι άνθρωποι εκεί ζουν υπό άλλες συνθήκες υγιεινής και ο οργανισμός τους γεννιέται και πεθαίνει υπό αυτές. Εμείς έχουμε λιγότερη ανθεκτικότητα.
Η βόλτα μας πάντως στη λίμνη και στους δρόμους της, ήταν μαγική. Τα άλογα, η λίμνη, οι όμορφοι δρόμοι, τα σπίτια σαν κάστρα, το παλιό ταχυδρομείο που νόμιζες πως θα έβγαινε από μέσα η Κάντυ των παραμυθιών, έφτιαχναν την εικόνα μιας όασης μες στην πρωτόγονη Κεϋλάνη.
Στο συγκεκριμένο χωριό υπάρχει ένα εξαιρετικό εστιατόριο , στο οποίο πρέπει να κάνεις κράτηση οπωσδήποτε για να μπορέσεις να φας κάποια στιγμή.
Τέλειωσε λοιπόν κι αυτή η μέρα και ξημέρωνε η σημαντικότερη όλων: Πάρκο Yala.

 

[LoversTravellers]

(7o)

Το μεγαλύτερο εθνικό πάρκο της Σρι Λάνκα που βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο του νησιού. Πραγματικά έρχεσαι σε επαφή με τον παράδεισο. Φυσική ομορφιά, αμμόλοφοι, ποτάμια, λίμνες, αχανή δάση, δεκάδες ελέφαντες, ονειρικά παγώνια, κροκόδειλοι που λιάζονται, πανέμορφα ελάφια, αετοί, φυσικά και αποδημητικά πουλιά και τέλος ;;;;; ΘΕΙΚΕΣ ΛΕΟΠΑΡΔΑΛΕΙΣ και ζουμπουρλούδικες αρκουδίτσες. Ένα εντυπωσιακό σκηνικό που δεν θες να βγεις από μέσα του ποτέ.
Οι επιλογές του συγκεκριμένου σαφάρι είναι 2: ή ξεκινάς 4 τα χαράματα με σκοπό να δεις τα ζώα την ώρα που σπεύδουν να αναπαυθούν μετά από το ολονύχτιο κυνήγι τροφής ή ξεκινάς στις 2 το μεσημέρι για να πετύχεις την άγρια ζωή γύρω από μία λίμνη να πίνει νερό. Εμείς κάναμε και τα 2. Ήταν τόσο εντυπωσιακή η πρώτη φορά που θέλαμε να αισθανθούμε λίγο ακόμη σαν IndianaJones.
Το εντυπωσιακό σαφάρι ήταν πρωινό, ή καλύτερα το «ξημερωματιανό» . ( βέβαια την ημέρα άφιξης στην περιοχή Yala κάναμε το απογευματινό σαφάρι και το επόμενο πρωί κάναμε το πρωινό)

Σηκωθήκαμε λοιπόν, στις 3 τα ξημερώματα, κάναμε ένα ντουζ ( είπαμε, η υγρασία εκεί σε ξεπερνάει) , ετοιμαστήκαμε , κατεβήκαμε στη ρεσεψιόν, μας είχαν ετοιμάσει το πρωινό μας και μας περίμενε ο Yanaka. Αφού καταφέραμε να ξεχωρίσουμε τις πόρτες από τη νύστα, φτάσαμε στο αυτοκίνητο που θα μας οδηγούσε λίγα χιλιόμετρα παρακάτω. Εκεί μας περίμενε ένας μαυρούλης με το τζιπ του. Επιβιβαστήκαμε και διανύσαμε μία απόσταση μιας ώρας περίπου έως την πύλη του Εθνικού πάρκου Yala. Μόλις φθάσαμε εκεί, η εικόνα των δεκάδων τζιπ ήταν απερίγραπτη. Δεν ήμασταν μόνοι, αλλά αντιθέτως ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΟΙ!!!!!
Στις 6 ακριβώς άνοιξε η πύλη κι επιδρομή των τζιπ με τους παρανοϊκούς τουρίστες ξεκίνησε.

Ο κάθε οδηγός τζιπ επιλέγει διαφορετική διαδρομή μες στο πάρκο, μα όλοι διατηρούν ένα κινητό το οποίο χρησιμοποιούν μόλις συναντήσουν λεοπάρδαλη ή αρκούδα, μιας και θεωρείται μια συνάντηση ποθητή και λιγότερο συχνή. Εμείς σταθήκαμε τυχεροί , διότι μες σε 5 λεπτά γίναμε παρατηρητές μιας θεϊκά όμορφης λεοπάρδαλης.

Ειδοποιήθηκαν κι οι υπόλοιποι οδηγοί και μες σε λίγα λεπτά γινόταν χαμός. Μετά από λίγη ώρα συναντήσαμε άλλη μία λεοπάρδαλη ( μα πόσο ΤΥΧΕΡΟΙ πια;;;!!!!!! ) και μια αρκούδα που έπαιρνε το κολατσιό της καθήμενη σε ένα δένδρο. Η διαδρομή ήταν ονειρική και δεν πρέπει η επίσκεψη στην Κεϋλάνη να μην συμπληρώνεται από αυτήν την ξενάγηση!

Στις 10:30 βγήκαμε από το πάρκο, γεμάτοι φωτογραφίες, χαμόγελα και μάτια πλημμυρισμένα χρώματα και εμπειρίες.
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, επισκεφθήκαμε ΠΑΛΙ το ντουζ, μαζέψαμε τα πράγματα μας και αναχωρήσαμε για την παραθαλάσσια τσάρκα μας στο Galle με προορισμό το Κολόμπο!
Η παραλιακή διαδρομή, η επαφή με τις ακτές του Ινδικού Ωκεανού και τις αχανείς παραλίες , ήταν μία άλλη οπτική της «φτωχής» Κεϋλάνης.

Έχοντας αγωνία να δούμε το Galle, που τόσα είχαμε ακούσει για την μοναδικά τέλεια διατηρημένη αποικιακή περιοχή της Κεϋλάνης, συναντούσαμε τους «γνωστούς» σε όλους Fishermen! Εντυπωσιακό εκ πρώτης όψεως είναι ο τρόπος με τον οποίο ψαρεύουν, μα αν καλοπροσέξεις και ενημερωθείς, διαπιστώνεις πως είναι μία τέλεια απάτη! Χεχεχε

Οι διάσημοι ψαράδες της παραλιακής οδού έχουν αντικατασταθεί από πότες που προσποιούνται τους ψαράδες πάνω στα ψιλόλιγνα καλάμια, χρεώνοντας τους τουρίστες με 3-5 ευρώ για μια φωτογραφία. Μην γελάτε! Είναι αλήθεια! Προσπαθήσαμε να βγάλουμε φωτογραφία μέσα από το αυτοκίνητο και μας πήρε είδηση ένας πιτσιρίκος και άρχισε να τρέχει πίσω από το αυτοκίνητο μας. Γελάσαμε με την ψυχή μας.
Μετά από πολλές ώρες ταξίδι λοιπόν, φτάσαμε στο Galle!!!! ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ!!!!!
Ένα παραθαλάσσιο θέρετρο. Ένας πίνακας σκοταδισμού που το μόνο που του έλειπε ήταν ο Ποσειδώνας εκ θαλάσσης! Ένα πλακόστρωτο όνειρο!!!!

Εκεί πήραμε και χυμούς από καντίνες του δρόμου, οι οποίοι σερβίρονται ως εξής: Με ένα καλαμάκι και μία καρύδα.
Το κόστος;;;; 20 λεπτά!!!!!!!!
Συνεχίσαμε τη διαδρομή μας και…

Επειδή η απόσταση ήταν μεγάλη το βράδυ μείναμε στην Hikaduwaκαι στο ξενοδοχείο Chaaya Tranze hotel. Ήταν ένα από τα ξενοδοχεία που καταβροχθίσθηκε από το φονικό τσουνάμι. Γύρω –γύρω γεμάτο πλάκες από ανυποψίαστους θανόντες, γη μετακινημένη και μεταμορφωμένη από στεριά σε θάλασσα, νεκροταφεία κατεστραμμένα και διαιρεμένο σε χίλια κομμάτια. Το τραγικό ήταν πως η τοποθεσία ήταν θείο δώρο και ο θάνατος κατοικούσε εκεί.
Πρέπει να υπογραμμίσουμε πως στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο φάγαμε το ωραιότερο δείπνο και πρωινό που έχουμε ποτέ φάει στη ζωή μας!!!!!! Σημειώστε το! Όσο περίεργος και να είναι κανείς , ΔΕΝ υπάρχει περίπτωση να φύγει παραπονεμένος. Η ποικιλία;;; Η ποιότητα; Η καθαριότητα;;;; Άλλο πράγμα!!!!
Ήταν η πρώτη φορά που ευχαριστηθήκαμε φαγητό στην Κεϋλάνη!
Τα εστιατόρια στη Σρι Λάνκα σερβίρουν τοπικά πιάτα από την ινδική, την κινέζικη, και πολύ σπάνια από την ευρωπαική κουζίνα.

 

[LoversTravellers]

(8o)

Το επόμενο πρωί κατευθυνθήκαμε προς την πρωτεύουσα της χώρας-νησιού, το Κολόμπο!
Πριν φτάσουμε όμως, μας έκανε μία εκτός προγράμματος στάση ο ξεναγός μας. Στο μεγαλύτερο ποτάμι της Κευλάνης, για την ακρίβεια σε μία λίμνη που ήταν αποκύημα αυτού του ποταμιού. Καταλαβαίνουμε πως μπορεί να ακούγεται πλεοναστικό, μα ήταν ΚΑΙ αυτό ένα όνειρο! Ειλικρινά αισθανόμασταν συνεχώς σαν να έχουμε βγει από ταινία μαζί με το τοπίο. Στη λίμνη αυτή έμπαινες μόνο με καραβάκι και μπορούσες να επισκεφθείς ένα σωρό κουκκίδες-νησάκια (μερικά εκ των οποίων είναι κατοικήσιμα -5-10 κάτοικοι). Η δική μας διαδρομή αφορούσε το νησάκι όπου φτιάχνονται οι κανέλλες.

Στην πορεία... συνεχίσαμε για την πόλη του Κολόμπο..
Μια πόλη που θυμίζει πιο….Ευρώπη! Ουρανοξύστες, δρόμοι με φανάρια, διπλές κατευθύνσεις, Υπουργεία , μεγάλα κτήρια κι ό,τι άλλο παραπέμπει σε μία σύγχρονη πόλη με έντονες επιρροές του δυτικού τρόπου ζωής και της Ανατολής.
Ομολογούμε πως δεν ενθουσιαστήκαμε καθόλου. Οι μόνες μας δραστηριότητες ήταν να πάμε βόλτα πεζοπορώντας την αγορά τους ( χειρότερη από Σοφοκλέους)
και το βράδυ να πάμε για ποτό σε ένα από τα πιο γνωστά μπαράκια της πόλης στον 75ο όροφο ενός ξενοδοχείου –κόσμημα. Επιστροφή στο ξενοδοχείο , ξεκούραση και ξύπνημα στις 9.
Ο Yanaka μας παρέλαβε για τελευταία φορά και μας «παρέδωσε» στο αεροδρόμιο , όπου μας «περίμενε» η πτήση για Μαλδίβες! Πτήση που διήρκησε 55 λεπτά.
Προτού περάσουμε στις 2 ημέρες ας κάνουμε μια μικρή αποτίμηση της επίσκεψης μας στην Κεϋλάνη που μας φιλοξένησε 8 ολόκληρες μαγικές ημέρες.
Είναι μία χώρα σαν ένα δάκρυ που ξεπετάγεται στο νότιο άκρο της Ινδικής χερσονήσου. Εκεί που η ιστορία και ο μύθος πάνε μαζί.
Αρχαίες πολιτείες, θρησκευτικά μνημεία, χρυσές ακτογραμμές, καταπράσινα βουνά, ζούγκλες, εθνικά πάρκα, φυτείες τσαγιού, βουδιστικοί ναοί, μοναδικές παραδοσιακές γιορτές, ελέφαντες και μαϊμούδες, κοκκοφοίνικες, μπαχαρικά, μπανανιές, καουτσούκ, καφές, πολύτιμες πέτρες κ.ο.κ..Ένας παράδεισος που παραμένει ακόμα παρθένος και ίσως αυτό να είναι το μυστικό που τον διατηρεί μοναδικό και σπάνιο. Ένας εξωτικός προορισμός που σε γεμίζει σμαραγδένιες αναμνήσεις. Εμείς μπορεί ποτέ να μην είχαμε στην travel λίστα μας να ταξιδέψουμε έως εκεί, αλλά όχι απλώς δεν το μετανιώσαμε, μα θα ξανά πηγαίναμε με την 1η ευκαιρία, μιας και διαθέτει την ικανότητα να ξελογιάζει εδώ και αιώνες τους επισκέπτες της. Δεν έχει τυχαία ονομασθεί η Ταϊτή της Ανατολής. Θα σταματήσουμε να μιλάμε για την Κεϋλάνη μέσα από το στόμα του Μάρκ Τουέιν:
«Όλα είναι αρμονικά σε αυτήν τη χώρα, όλα σε απόλυτη καλαισθησία...».!!!

‘Όσοι πάτε μην ξεχάσετε: το κλίμα είναι τροπικό γεμάτο υγρασία , αποφεύγετε τους καλοκαιρινούς μήνες όπου έχουν τους μουσσώνες ( δεν θα περάσετε καλά), δεν χρειάζεται να κάνετε εμβόλια, η τοπική τους ώρα μετράει 3 ώρες μετά από τα πάτρια εδάφη, δεν τρώνε τυρί (σοκ!) ,
το wifi είναι είδος προς εξαφάνιση, οι μετακινήσεις γίνονται με τα τοπικά ταξί ( tuk-tuk), λεωφορεία βγαλμένα από ταινίες του Ρέι, εθνικό τους νόμισμα η Ρουπία ( με την τρομερή αντιστοιχία 1ευρώ= 100 ρουπίες) , διαβατήριο και βίζα.

 

[LoversTravellers]

Τέλος αφήγησης!

Για τις Μαλδίβες δεν έχουμε και πολλά να πούμε. Είναι βλέπετε εκεί που η πραγματικότητα ξεπερνάει τις λέξεις και το φαντασιακό!
Νοτιοδυτικά , λοιπόν, της Κεϋλάνης υπάρχουν μικρά κοραλλιογενή νησιά, από τα οποία περίπου 200 κατοικούνται.
Ένας ανέφελος ουρανός, κατάλευκες αμμώδεις ακτές, μπανανιές, φοινικόδεντρα, μυρωδιά καρύδας και ο επίγειος παράδεισος ( ειδικά για τρελά ερωτευμένους) είναι εκεί! Εκεί που το πουθενά γίνεται προορισμός, και η «άκρη» του κόσμου γίνεται εφικτό!
Όταν κατεβήκαμε από το αεροπλάνο, μας περίμενε ένα ταχύπλοο που μας μετέφερε στο Paradise Island μαζί με τους υπόλοιπους παραθεριστές. Άλλος τρόπος να φτασει κανείς στο νησί /ξενοδοχείο είναι το υδροπλάνο ( το κόστος όμως εδώ ανεβαίνει).
Μέσα σε 20 λεπτάκια είχαμε φτάσει στον Θεό!!!! Ω ναι!!! Αν υπάρχει Θεός, σίγουρα θα ζει εκεί. Τα νερά καταγάλανα σαν σε πισίνας, η ομορφιά απαράμιλλη και όσα περιγράψαμε παραπάνω είχαν πάρει σάρκα και οστά.

Εμείς ως ζευγάρι είμαστε ορεσίβιοι φύσει και θέσει, μα εκεί ξεχάσαμε από πού προερχόμασταν και πού πηγαίναμε!!!!! Δεν θέλαμε να βγούμε από το νερό , ούτε για αστείο!

Οι άνθρωποι εκεί ήταν τόσο ευγενικοί που μας εντυπωσίαζαν συνεχώς. Η εικόνα ερχόταν σε πλήρη αντιπαράθεση με τους Έλληνες ιδιοκτήτες ξενοδοχείων /καταστημάτων/ταβερνών, που σε αντιμετωπίζουν σαν να σου κάνουν χάρη που σε εξυπηρετούν! Εκεί τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά, σου μετέφεραν την ευχαρίστηση τους που βρίσκεσαι εκεί, που τους επέλεξες και ήταν γεμάτοι προθυμία να κάνουν τις διακοπές σου όσο πιο αξέχαστες!
Στο νησί-ξενοδοχείο μπορεί κανείς να βρει τα πάντα: γήπεδο του γκολφ, γυμναστήριο, πισίνες, εστιατόρια, μπαρ, καφετέριες, δυνατότητα θαλάσσιων δραστηριοτήτων και φαρμακείο. Το θετικό είναι ότι τα έχεις όλα ανάμεσα στα πόδια σου.
Μετανιώσαμε που δεν είχαμε λίγες ημέρες ακόμη να ξοδέψουμε εκεί, διότι δύο ημέρες είναι τρομερά λίγες.
Μέσα στην τιμή που κλείνεις το δωμάτιο σου, είναι το πρωινό και η ημιδιατροφή. Πιστέψτε μας είναι υπεραρκετά και δεν πρόκειται να σας λείψει τίποτε. Έξτρα: Καφέ, τσάι, ποτά κι κοκτέιλ βρίσκεις σε απίστευτες τιμές. Π.χ. ένα κοκτέιλ πάνω στη θάλασσα δεν ξεπερνούσε τα 6 ευρώ με Live μουσική και το φεγγάρι να σου κλείνει το μάτι!!!!
Μες στην τιμή είναι ακόμη το Housekeeping ( πρωί-βράδυ) , ο ιδιωτικός σου χώρος στην παραλία, οι εκπληκτικές ξύλινες ξαπλώστρες, οι πετσέτες θαλάσσης, 2 μπουκάλια νερό, καφέ και τσάι στο δωμάτιο, η παρακολούθηση (κάθε απόγευμα στις 6:30) της διαδικασίας που ταΐζουν καρχαρίες και σαλάχια ( στις 12 τη νύχτα).

Μια εμπειρία εξωτική που μένει στο νου σαν κάδρο ενός μαγικού ονείρου!

ΠΡΟΣΟΧΗ: Ο Ήλιος εκεί δεν καίει απλώς. Τα νησιά βρίσκονται σε κοντινότερη απόσταση στον Ισημερινό και οι υπεριώδεις ακτίνες μπορούν να σε ζεματίσουν σε κλάσματα δευτερολέπτων. Προσωπικά, μέσα σε ένα τέταρτο πάθαμε έγκαυμα δευτέρου βαθμού (πυρετός, πρήξιμο, ζαλάδες, πόνοι κι όλα τα όμορφα ) . Ο γιατρός του νησιού
μας πληροφόρησε πως δεν είμαστε μοναδικοί (χαχαχα ευτυχώς γιατί είχαμε αρχίσει να αισθανόμαστε ανόητοι ) και πως ο περισσότερος κόσμος πέφτει θύμα της γοητείας του νησιού!
Έτσι πέρασαν και αυτές οι 2 μέρες ( γιατί το έγκαυμα πέρασε μετά από 1 μήνα, αφού περάσαμε από το νοσοκομείο Συγγρός , όπου προμηθευθήκαμε ενέσεις κορτιζόνης, αντιβιώσεις , κρέμες , ορούς ) κι η επιστροφή στην Ελλάδα ήταν γεγονός.

Αυτό δεν ήταν το πρώτο μας ταξίδι. Πολύ πριν παντρευτούμε γυρίζαμε τον κόσμο. Μπορεί όχι σε τόσο μοναδικούς και μακρινούς προορισμούς , μα γεμάτοι το ίδιο πάθος και λαχτάρα, χέρι-χέρι να ανακαλύψουμε τον κόσμο!!!

Κάπως έτσι συνεχίζουμε….ερωτευμένοι και ονειρεύοντας εκείνη τη θάλασσα που ακόμη δεν έχουμε ταξιδέψει!!!

 

[PhysioDuck]

Ευχαριστούμε για την εξαιρετική ιστορία! Πανέμορφες φωτογραφίες και ωραία αφήγηση που δεν κουράζει αλλά σε κρατάει σε αγωνία. Καλά ταξίδια!!!

 

[echo2011]

Συγχαρητηρια για την όμορφη ιστορία!! Να ειστε πάντα ευτυχισμένοι και να κάνετε υπέροχα ταξιδια!! Η Σρι Λάνκα ηταν και για μας μοναδικός προορισμός και διαβάζοντας τις περιγραφες σου ταξιδεψα παλι εκει!