evaT
Member
- Μηνύματα
- 2.201
- Likes
- 19.265
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Αν εξαιρέσεις το σπίτι του Κιότο δε διαφωνούμε στα βασικά!
'Ασε που ποστάρουμε τις ίδιες φωτογραφίες
East of Budapest
- Thread starter mapouna protopao
- Ημερομηνία δημιουργίας
'Ασε που ποστάρουμε τις ίδιες φωτογραφίες
varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 7.111
- Likes
- 16.481
Συγγνωμη ΑΛΛΑ... γιατι αυτη η ιστορια απεξω λεει East of Budapest κι ο αναγνωστης νομιζει οτι εκτυλισσεται καπου στη Ρουμανία ή την Μολδαβια και τελικα μπαινοντας βλεπει οτι αφορά στην Ιαπωνία? 
evaT
Member
- Μηνύματα
- 2.201
- Likes
- 19.265
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Ο τίτλος είναι παραπλανητικός....Κυριολεκτικά βέβαια ο συγγραφέας ξεκινάει το οδοιπορικό του από τη Βουδαπέστη και συνεχίζει ανατολικότερα αυτής. Λάθος δε το λες...Συγγνωμη ΑΛΛΑ... γιατι αυτη η ιστορια απεξω λεει East of Budapest κι ο αναγνωστης νομιζει οτι εκτυλισσεται καπου στη Ρουμανία ή την Μολδαβια και τελικα μπαινοντας βλεπει οτι αφορά στην Ιαπωνία?
mapouna protopao
Member
- Μηνύματα
- 71
- Likes
- 1.406
Ναι ρε γμτ. Θα βάζαμε και εναν Καζαντζίδη Καραόκε στο YouTube. . Το wagyu της ξενιτιάς είναι πικιρό ας πούμε, να ραγίσουν κι οι πέτρες.
mapouna protopao
Member
- Μηνύματα
- 71
- Likes
- 1.406
2-4/12/2026
Ημέρες ταξιδιού 35-36
Γκύρισα είναι το όνομα της Ελλάδας στα Γιαπωνέζικα .
Εγκώ όμως ντεν γκύρισα ακόμα .
Πήγα λίγο παρακάτω. Με την Ιαπωνία δεν τελείωσα τις εντυπώσεις , έχω λίγες ακόμα, θα την κλείσω εν ευθέτω χρόνω.
Επόμενος σταθμός η δημοκρατία της Κίνας. Όχι η λαϊκή , η ορθόδοξη, η μεγάλη.
Η άλλη, η επιλεγόμενη και Ταϊβάν.
Ο αρχικός σχεδιασμός του ταξιδιού , συμπεριελάμβανε και δύο εβδομάδες στις Φιλιππίνες, αλλά για τεχνικούς λόγους έπρεπε να κοπεί η μία από τις δύο χώρες. Επέλεξα να πάω στην Ταιβαν, γιατί είναι δύο ώρες πτήση από την Okinawa και δύσκολα θα είχα την ευκαιρία να ξαναέρθω.
Οι Φιλιππίνες μπορούν να συνδυαστούν με κάποιον άλλο προορισμό στο μέλλον. Ας περιμένουν λοιπόν.
Προσγειώθηκα στην νοτιότερη μεγαλούπολη της Ταϊβάν , την παγκοσμίως άγνωστη Kaohsiung, της οποίας το όνομα το άκουσα πρώτη φορά όταν έκλεισα την πτήση. Δεν είναι κανένα χωριό , είναι μια πόλη τριών εκατομμυρίων.
Είπα να ξεκινήσω από το νότο προς την πρωτεύουσα Taipei στον Βορρά για να μην κάνω πισωγυρίσματα , αφού από την Taipei θα πετάξω για την επιστροφή.
Το αεροδρόμιο ήταν σε κατοικημένη περιοχή , ξύσαμε στέγες σπιτιών κατά την προσγείωση.
Επίσης ήταν από αυτά τα μικρά που μου αρέσουν, σαν της Θεσσαλονίκης ας πούμε .
Περνάς το immigration και χαλλλαρά, έχεις βγει έξω στον δρόμο.
Από την πολλή χαλαρότητα βγήκα κι εγώ έξω χωρίς να περάσω από το καρουζέλ των αποσκευών .
Έχω και μια δικαιολογία, γιατί για πρώτη φορά σε όλο το ταξίδι έδωσα παραδοτέα αποσκευή, κι αυτό γιατί είχα πάρει κάτι ουισκάκια με τα τελευταία μου γιέν και δεν μπορούσα να τα πάρω στην χειραποσκευή.
Φυσικά δεν μου επέτρεψαν να ξαναβγώ από την χώρα, οπότε πήγα στις πληροφορίες. Ευγενέστατοι , εξυπηρετικοί, ήρθε άνθρωπος , πήρε το tag της αποσκευής και μέχρι να πάρω SIM card και να παραλάβω την Easycard , μου την κουβαλήσανε κι όλας.
Easycard είναι η αντίστοιχη με την ιαπωνική Suica.έξυπνη κάρτα πληρωμών για συγκοινωνίες και convenience stores.
Την είχα παραγγείλει από το Klook πριν πετάξω , και την παρέλαβα έτοιμη, φορτισμένη για τις πρώτες διαδρομές. Αυτά είναι.
Με το που βγήκα από το μετρό στον Formosa Boulevard Station , τον κεντρικό σταθμό της πόλης, με χτύπησε ζέστη, υγρασία και μπόχα από τις σχάρες των υπονόμων.
Παρεμπιπτόντως το μετρό της Kaohsiung είναι ίδιο με το δικό μας με τις τζαμαρίες.
200 μηχανάκια στο φανάρι να περιμένουν το πράσινο.
Στο Ανόϊ ήρθα σκέφτηκα;
Η δεξιοτίμονη οδήγηση επανήλθε. Άντε πάλι να προγραμματίσεις τον εγκέφαλο πώς να διασχίζει τους δρόμους.
Οι λεωφόροι οκ ,
φαρδιές και σχετικά καθαρές, οι ενδιάμεσοι δρόμοι όμως δεν είχαν και τόσο καλή εικόνα. Ακόμα και Κούβα μου θύμισαν.
Ισόγεια μαγαζιά με νεροχύτες και φιάλες αερίου, καζάνια και μαγειρικά σκευη έξω στο πεζοδρόμιο, και μέσα καναπέδες και ντιβάνια.
Δεν το περίμενα.
Το guest house πάντως ήταν τσίλικο, πεντακάθαρο.
Βγήκα μια βόλτα μόλις σουρούπωσε στην night market της γειτονιάς.
Κλείνουν έναν δρόμο για πεντακόσια μέτρα και γεμίζει ο δρόμος ψησταριές και πανηγυριώτικους πάγκους. Μπορεί να είναι η πρώτη φορά που πατάω το πόδι μου στην Κίνα, αλλά έχω βρεθεί σε Chinatowns σε Ταϊλάνδη και Μαλαισία , οπότε ξέρω πόσο παράξενο και αηδιαστικό στην όψη και στην τσίκνα είναι το κινεζικό street food. Δεν φοβάμαι μην πάθω τίποτα, διαθέτω στομάχι με επίστρωση τσιμέντου ταχείας πήξεως,αλλά δεν μου κάνει κλικ τίποτα, ούτε ένα απλό χοιρινό σουβλάκι. Θα το πάω λάου λάου στη διατροφή προς το παρόν.
Έφυγα προς την παραλία όπου βρίσκεται το Pier 2 art center.
Είναι παλιές αποθήκες λιμανιού, περίπου σαν τις δικές μας στη Θεσσαλονίκη, που έχουν μετατραπεί σε εμπορικά κέντρα, γκαλερί, εστιατόρια κλπ. Για κάποιο λόγο αυτά κλείνουν στις έξη.
Παρόλα αυτά , η υπόλοιπη παραλία έχει μετατραπεί σε υπαίθριο μουσείο σύγχρονης τέχνης με πολύ ωραία πραγματάκια.
Από ντιζαϊνάτες γέφυρες μέχρι graffiti murals και διάφορες εγκαταστάσεις και ωραία γλυπτά.
Έβγαλα κάποιες νυχτερινές φωτογραφίες και είπα πως θα έρθω και την επόμενη μέρα.
Λίγο παρακάτω το επίσης χάι τεκ μέγαρο μουσικής με φωτορυθμικο φωτισμό. Μετά το κανάλι όπου μπορείς να κάνεις βαρκάδα αν είσαι σε ρομαντική διάθεση, ωραίο παρακανάλιο πάρκο και στην απέναντι όχθη τα ψηλότερα κτήρια της πόλης , με πολύ ωραίο φωτισμό.
Μέγαρο μουσικής
Πήρα το μετρό για επιστροφή και στον Formosa Boulevard Station, είδα ένα πραγματικά εντυπωσιακό έργο τέχνης, το dome of the light, το μεγαλύτερο έργο από γυαλί στον κόσμο, του Ιταλού Narcissus Quagliata. Άκου Narcissus.
Όσο με απογοήτευσε η πρώτη μισή μέρα άλλο τόσο μου άρεσε αυτή η νυχτερινή βόλτα.
Δεύτερη μέρα ξεκίνησε απ το νησάκι Cijin. Πας και κολυμπώντας αλλά εγώ πέρασα απέναντι με έναν σκυλοπνίχτη σε πέντε λεπτά. Ήταν ο πρώτος εμπορικός σταθμός των Ολλανδών τον 17 ο αιώνα. Δεν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον . Ενας μικρός φάρος σε ύψωμα και κάτι σαν κάστρο. Κάτι μπουντρούμια δηλαδή .
Επέστρεψα στην χτεσινή μου βόλτα και ξαναέβγαλα τις ίδιες φωτογραφίες που έβγαλα το. προηγούμενο βράδυ συν μερικές ακόμα. Είδα και την swinging bridge να περιστρέφεται, έτσι χωρίς λόγο.Για το σόου. Πολυ δυνατή η περιοχή και με μέλλον αφού οι μισές αποθήκες είναι ακόμα σε ανακαίνιση.
Εργαστήρια ανθοδετικής. Μπουμπούκι
Ο βραδινός περίπατος ήταν λίγο πιο περίπλοκος . Πήγα στην Lotus pond μέσα από κάτι περίεργες γειτονιές αφού εκεί με έστελνε το Google maps. Είναι μια τεχνητή λίμνη που γύρω γύρω έχει κάτι τεράστιες βουδιστικές φιγούρες , ναούς δράκους , τίγρεις κλπ. κλπ.
Φαντάστηκα ότι θα είχε κόσμο αφού αναφέρεται ως σπουδαίο αξιοθέατο. Ψυχή δεν υπήρχε. Μαύρο σκοτάδι. Μάλλον έπρεπε να έρθω νωρίτερα. Πάντως είτε με κόσμο είτε χωρίς κόσμο ήταν εξόχως φαντασμαγορικά .
Μου άρεσε η Kaohsiung. Είχε δύο πρόσωπα. Αυτό της μοντέρνας τέχνης και της πολυτέλειας των εμπορικών κέντρων και των πανύψηλων κτηρίων, αλλά και εμφανείς κοινωνικές ανισότητες. Μέχρι και ουκ ολίγους άστεγους είδα τα βράδια. Καλά ξεκινήσαμε.
Ημέρες ταξιδιού 35-36
Γκύρισα είναι το όνομα της Ελλάδας στα Γιαπωνέζικα .
Εγκώ όμως ντεν γκύρισα ακόμα .
Πήγα λίγο παρακάτω. Με την Ιαπωνία δεν τελείωσα τις εντυπώσεις , έχω λίγες ακόμα, θα την κλείσω εν ευθέτω χρόνω.
Επόμενος σταθμός η δημοκρατία της Κίνας. Όχι η λαϊκή , η ορθόδοξη, η μεγάλη.
Η άλλη, η επιλεγόμενη και Ταϊβάν.
Ο αρχικός σχεδιασμός του ταξιδιού , συμπεριελάμβανε και δύο εβδομάδες στις Φιλιππίνες, αλλά για τεχνικούς λόγους έπρεπε να κοπεί η μία από τις δύο χώρες. Επέλεξα να πάω στην Ταιβαν, γιατί είναι δύο ώρες πτήση από την Okinawa και δύσκολα θα είχα την ευκαιρία να ξαναέρθω.
Οι Φιλιππίνες μπορούν να συνδυαστούν με κάποιον άλλο προορισμό στο μέλλον. Ας περιμένουν λοιπόν.
Προσγειώθηκα στην νοτιότερη μεγαλούπολη της Ταϊβάν , την παγκοσμίως άγνωστη Kaohsiung, της οποίας το όνομα το άκουσα πρώτη φορά όταν έκλεισα την πτήση. Δεν είναι κανένα χωριό , είναι μια πόλη τριών εκατομμυρίων.
Είπα να ξεκινήσω από το νότο προς την πρωτεύουσα Taipei στον Βορρά για να μην κάνω πισωγυρίσματα , αφού από την Taipei θα πετάξω για την επιστροφή.
Το αεροδρόμιο ήταν σε κατοικημένη περιοχή , ξύσαμε στέγες σπιτιών κατά την προσγείωση.
Επίσης ήταν από αυτά τα μικρά που μου αρέσουν, σαν της Θεσσαλονίκης ας πούμε .
Περνάς το immigration και χαλλλαρά, έχεις βγει έξω στον δρόμο.
Από την πολλή χαλαρότητα βγήκα κι εγώ έξω χωρίς να περάσω από το καρουζέλ των αποσκευών .
Έχω και μια δικαιολογία, γιατί για πρώτη φορά σε όλο το ταξίδι έδωσα παραδοτέα αποσκευή, κι αυτό γιατί είχα πάρει κάτι ουισκάκια με τα τελευταία μου γιέν και δεν μπορούσα να τα πάρω στην χειραποσκευή.
Φυσικά δεν μου επέτρεψαν να ξαναβγώ από την χώρα, οπότε πήγα στις πληροφορίες. Ευγενέστατοι , εξυπηρετικοί, ήρθε άνθρωπος , πήρε το tag της αποσκευής και μέχρι να πάρω SIM card και να παραλάβω την Easycard , μου την κουβαλήσανε κι όλας.
Easycard είναι η αντίστοιχη με την ιαπωνική Suica.έξυπνη κάρτα πληρωμών για συγκοινωνίες και convenience stores.
Την είχα παραγγείλει από το Klook πριν πετάξω , και την παρέλαβα έτοιμη, φορτισμένη για τις πρώτες διαδρομές. Αυτά είναι.
Με το που βγήκα από το μετρό στον Formosa Boulevard Station , τον κεντρικό σταθμό της πόλης, με χτύπησε ζέστη, υγρασία και μπόχα από τις σχάρες των υπονόμων.
Παρεμπιπτόντως το μετρό της Kaohsiung είναι ίδιο με το δικό μας με τις τζαμαρίες.
200 μηχανάκια στο φανάρι να περιμένουν το πράσινο.
Στο Ανόϊ ήρθα σκέφτηκα;
Η δεξιοτίμονη οδήγηση επανήλθε. Άντε πάλι να προγραμματίσεις τον εγκέφαλο πώς να διασχίζει τους δρόμους.
Οι λεωφόροι οκ ,
φαρδιές και σχετικά καθαρές, οι ενδιάμεσοι δρόμοι όμως δεν είχαν και τόσο καλή εικόνα. Ακόμα και Κούβα μου θύμισαν.
Ισόγεια μαγαζιά με νεροχύτες και φιάλες αερίου, καζάνια και μαγειρικά σκευη έξω στο πεζοδρόμιο, και μέσα καναπέδες και ντιβάνια.
Δεν το περίμενα.
Το guest house πάντως ήταν τσίλικο, πεντακάθαρο.
Βγήκα μια βόλτα μόλις σουρούπωσε στην night market της γειτονιάς.
Κλείνουν έναν δρόμο για πεντακόσια μέτρα και γεμίζει ο δρόμος ψησταριές και πανηγυριώτικους πάγκους. Μπορεί να είναι η πρώτη φορά που πατάω το πόδι μου στην Κίνα, αλλά έχω βρεθεί σε Chinatowns σε Ταϊλάνδη και Μαλαισία , οπότε ξέρω πόσο παράξενο και αηδιαστικό στην όψη και στην τσίκνα είναι το κινεζικό street food. Δεν φοβάμαι μην πάθω τίποτα, διαθέτω στομάχι με επίστρωση τσιμέντου ταχείας πήξεως,αλλά δεν μου κάνει κλικ τίποτα, ούτε ένα απλό χοιρινό σουβλάκι. Θα το πάω λάου λάου στη διατροφή προς το παρόν.
Έφυγα προς την παραλία όπου βρίσκεται το Pier 2 art center.
Είναι παλιές αποθήκες λιμανιού, περίπου σαν τις δικές μας στη Θεσσαλονίκη, που έχουν μετατραπεί σε εμπορικά κέντρα, γκαλερί, εστιατόρια κλπ. Για κάποιο λόγο αυτά κλείνουν στις έξη.
Παρόλα αυτά , η υπόλοιπη παραλία έχει μετατραπεί σε υπαίθριο μουσείο σύγχρονης τέχνης με πολύ ωραία πραγματάκια.
Από ντιζαϊνάτες γέφυρες μέχρι graffiti murals και διάφορες εγκαταστάσεις και ωραία γλυπτά.
Έβγαλα κάποιες νυχτερινές φωτογραφίες και είπα πως θα έρθω και την επόμενη μέρα.
Λίγο παρακάτω το επίσης χάι τεκ μέγαρο μουσικής με φωτορυθμικο φωτισμό. Μετά το κανάλι όπου μπορείς να κάνεις βαρκάδα αν είσαι σε ρομαντική διάθεση, ωραίο παρακανάλιο πάρκο και στην απέναντι όχθη τα ψηλότερα κτήρια της πόλης , με πολύ ωραίο φωτισμό.
Μέγαρο μουσικής
Πήρα το μετρό για επιστροφή και στον Formosa Boulevard Station, είδα ένα πραγματικά εντυπωσιακό έργο τέχνης, το dome of the light, το μεγαλύτερο έργο από γυαλί στον κόσμο, του Ιταλού Narcissus Quagliata. Άκου Narcissus.
Όσο με απογοήτευσε η πρώτη μισή μέρα άλλο τόσο μου άρεσε αυτή η νυχτερινή βόλτα.
Δεύτερη μέρα ξεκίνησε απ το νησάκι Cijin. Πας και κολυμπώντας αλλά εγώ πέρασα απέναντι με έναν σκυλοπνίχτη σε πέντε λεπτά. Ήταν ο πρώτος εμπορικός σταθμός των Ολλανδών τον 17 ο αιώνα. Δεν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον . Ενας μικρός φάρος σε ύψωμα και κάτι σαν κάστρο. Κάτι μπουντρούμια δηλαδή .
Επέστρεψα στην χτεσινή μου βόλτα και ξαναέβγαλα τις ίδιες φωτογραφίες που έβγαλα το. προηγούμενο βράδυ συν μερικές ακόμα. Είδα και την swinging bridge να περιστρέφεται, έτσι χωρίς λόγο.Για το σόου. Πολυ δυνατή η περιοχή και με μέλλον αφού οι μισές αποθήκες είναι ακόμα σε ανακαίνιση.
Εργαστήρια ανθοδετικής. Μπουμπούκι
Ο βραδινός περίπατος ήταν λίγο πιο περίπλοκος . Πήγα στην Lotus pond μέσα από κάτι περίεργες γειτονιές αφού εκεί με έστελνε το Google maps. Είναι μια τεχνητή λίμνη που γύρω γύρω έχει κάτι τεράστιες βουδιστικές φιγούρες , ναούς δράκους , τίγρεις κλπ. κλπ.
Φαντάστηκα ότι θα είχε κόσμο αφού αναφέρεται ως σπουδαίο αξιοθέατο. Ψυχή δεν υπήρχε. Μαύρο σκοτάδι. Μάλλον έπρεπε να έρθω νωρίτερα. Πάντως είτε με κόσμο είτε χωρίς κόσμο ήταν εξόχως φαντασμαγορικά .
Μου άρεσε η Kaohsiung. Είχε δύο πρόσωπα. Αυτό της μοντέρνας τέχνης και της πολυτέλειας των εμπορικών κέντρων και των πανύψηλων κτηρίων, αλλά και εμφανείς κοινωνικές ανισότητες. Μέχρι και ουκ ολίγους άστεγους είδα τα βράδια. Καλά ξεκινήσαμε.
evaT
Member
- Μηνύματα
- 2.201
- Likes
- 19.265
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
mapouna protopao
Member
- Μηνύματα
- 71
- Likes
- 1.406
4-6/12/ 2025
Ημέρες ταξιδιού 37 και 38
Επόμενη στάση η Tainan, που ήταν και παλιά πρωτεύουσα. Ουσιαστικά ενωμένη με την Kaohsiung,
35 λεπτά με το High Speed train , που είναι ακριβώς το ίδιο με τα Shinkansen της Ιαπωνίας.
Ξεχωριστός σταθμός, στα περίχωρα της πόλης σαν μικρό αεροδρόμιο.
Βλέποντας μια δορυφορική φωτογραφία της Taiwan καταλαβαίνεις ότι η χώρα γέρνει μονόπαντα.
Το 99% του πληθυσμού και της παραγωγής, βρίσκεται σε μια λωρίδα γης κατά μήκος της Δυτικής Ακτής .
Εκτός από μια δυο πόλεις στην ανατολική ακτή, όλη η άλλη χώρα είναι βουνό και δασική έκταση, ουσιαστικά ακατοίκητη εκτός από κάποια χωριουδάκια.
Έχοντας φτάσει πρωί πρωί , άφησα τον σάκκο στο χόστελ και βγήκα για μια πρώτη βόλτα.
Μια παλιά ιστορική συνοικία , ένα χάλι μαύρο δηλαδή ,όπως και στις αντίστοιχες της Kaohsiung.
Εδώ είχε και παράγκες και μικρομάγαζα μέσα στη λίγδα.
Φυσικά στην λεωφόρο δίπλα , υπήρχε εμπορικό κέντρο με όλα τα πολυτελή brands, και λίγο πιο πέρα η καινούργια πόλη με λεωφόρους , μουσεία, θέατρα, κλπ. Αντιθέσεις.
Ήδη από το πρωί , είχαν περάσει πάνω από την πόλη δύο φορές , με τέρμα το γκάζι, ζευγάρια μαχητικών αεροσκαφών.
Είχα διαβάσει ότι μόλις στις 2 Δεκεμβρίου προχθές , ο πρόεδρος Τραμπ , είχε υπογράψει μια Taiwan assurance implementation act.
Μόλις πέρασε και τρίτο ζευγάρι μαχητικά σε ένα μισάωρο, είπα αυτό ήταν . Τον τρολάρουν οι Κινέζοι. Θα μπουκάρουν.
Ζούμε ιστορικές στιγμές.
Πήγα στο χόστελ και ρώτησα το αφεντικό εκεί.
Όχι με διαβεβαίωσε, Ταϊβανέζικα, δικά μας είναι.
Κάθε μέρα πετάνε, για να ξεκαπνίζουν τις εξατμίσεις.
Εν τω μεταξύ τις προηγούμενες εβδομάδες , Κίνα και Ιαπωνία έκαναν μουτράκια και εξέδιδαν ταξιδιωτικές οδηγίες στους πολίτες τους που έκαναν τουρισμό στην Κίνα και Ιαπωνία αντίστοιχα .
Η καινούργια χεβυμεταλλου ντράμερ πρωθυπουργός της Ιαπωνίας μάλιστα, προειδοποιούσε να μην αγγίξουν μια τρίχα της Taiwan.
Τι να κάνω , ο αλγόριθμος όλο τοπικές ειδήσεις μου έβγαζε.
Βρίσκοντας ορεξάτο και με καλά αγγλικά συνομιλητή, τον ρώτησα τι νταλγκά τραβάει η Ιαπωνία με την Taiwan, οπότε έμαθα και λίγο ιστορία.
Η Taiwan ήταν υπό Ιαπωνική κατοχή ή διοίκηση για πενήντα χρόνια , μέχρι την συνθηκολόγηση του Β’ παγκοσμίου Πολέμου.
Αυτά τα χρόνια όμως , ήταν τα χρόνια του εξηλεκτρισμού, της εκβιομηχάνισης, του εκσυγχρονισμού της παραγωγής,των σύγχρονων υποδομών.
Όλα αυτά φτιάχτηκαν και χρηματοδοτήθηκαν από την Ιαπωνία αφού την θεωρούσαν Ιαπωνική επικράτεια. Τα πράγματα δεν πήγαν καλά όμως και μετά την ήττα αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν.
Η πολιτισμική και οικονομική επιρροή όμως υπάρχει ακόμα και σήμερα.
Και μάλλον θεωρούν ότι έχουν ακόμα λόγο ή και συμφέροντα.
Όλη αυτή η φλυαρία, γιατί δεν υπάρχει κάτι που να μου έκανε φοβερή εντύπωση στις δύο μέρες που έμεινα στην Tainan , εκτός από δύο χιλιάδες περίπου τέμπλα, τα οποία όσο τα απέφευγα , τόσο εμφανίζονταν συνέχεια μπροστά μου.
Το παλιό λιμάνι Anping είχε ένα μετριότατο αντίγραφο του παλιού ολλανδικού φρουρίου ,
και ένα παλιό εργοστάσιο, το Green House- που αφέθηκε να πνιγεί από τους φίκους και να γίνει αξιοθέατο, ίσως και σκηνικό ταινίας τύπου Tomb Raider.
Ένα κανάλι 500 μέτρων μαγκρόβιου δάσους το Sicao green tunnel ,πολύ φωτογενές και θεαματικό είναι αλήθεια ,
με αγριοπούλια-ηθοποιούς μέσα στα φυλλώματα που ποζαρανε αυτάρεσκα.
Ένα τέμπλο εκεί δίπλα που είχε και πανηγύρι, γιατί τα καζάνια είχαν πάρει μπρος από το μεσημέρι,
Ένα δρομάκι με χρωματιστά φαναράκια και μαγαζιά με μπιχλιμπίδια για τους τουρίστες,
Μια χριστιανική εκκλησία με φωτεινή επιγραφή,
ε
Και το κορυφαίο
Οικοσς νυφικών Greece . Φυσικά μπήκα μέσα , φόρεσα κοστούμι , φωτογραφήθηκα γαμπρός , αλλά καμία από τις κοπέλες εκεί δεν ήξερε να μου πει πόθεν η έμπνευση.
Α και η Pizza Rock. Μια πολύ ωραία ντιζαϊνάτη μινιμαλιστική πιτσαρία στην οποία διέκοψα για λίγο την ασιατική διατροφή.
Το είχα δει στην Kaohsiung, το είδα και εδώ.
Σε κάποια πάρκα στις φτωχογειτονιές , υπάρχουν κιόσκια με καρέκλες και παγκάκια και μια οθόνη τηλεόρασης , συνδεμένη με εξοπλισμό για καραόκε .
Είναι το στέκι των αναπήρων , των μοναχικών ή αυτών που δεν έχουν που αλλού να πάνε.
Στην Kaohsiung είχα φύγει γρήγορα γιατί είχαν πιάσει μικρόφωνο κάτι Κακοφωνίξ.
Εδώ όμως ήταν μια καλύτερες στιγμές του ταξιδιού.
Αυτές που αποζητώ εγώ τουλάχιστον , στο τέλος μιας κουραστικής ταξιδιωτικής ημέρας.
Κάτι μεταξύ πραγματικότητας και οπτασίας, σαν σκηνή από ταινία του Φελίνι.
Παππούς καθηλωμένος σε αναπηρικό να τραγουδάει στο μικρόφωνο, και δύο κυρίες να χορεύουν αγκαζέ άγαρμπα , προσπαθώντας όλοι μαζί να δραπετεύσουν από την μελαγχολία.
Ημέρες ταξιδιού 37 και 38
Επόμενη στάση η Tainan, που ήταν και παλιά πρωτεύουσα. Ουσιαστικά ενωμένη με την Kaohsiung,
35 λεπτά με το High Speed train , που είναι ακριβώς το ίδιο με τα Shinkansen της Ιαπωνίας.
Ξεχωριστός σταθμός, στα περίχωρα της πόλης σαν μικρό αεροδρόμιο.
Βλέποντας μια δορυφορική φωτογραφία της Taiwan καταλαβαίνεις ότι η χώρα γέρνει μονόπαντα.
Το 99% του πληθυσμού και της παραγωγής, βρίσκεται σε μια λωρίδα γης κατά μήκος της Δυτικής Ακτής .
Εκτός από μια δυο πόλεις στην ανατολική ακτή, όλη η άλλη χώρα είναι βουνό και δασική έκταση, ουσιαστικά ακατοίκητη εκτός από κάποια χωριουδάκια.
Έχοντας φτάσει πρωί πρωί , άφησα τον σάκκο στο χόστελ και βγήκα για μια πρώτη βόλτα.
Μια παλιά ιστορική συνοικία , ένα χάλι μαύρο δηλαδή ,όπως και στις αντίστοιχες της Kaohsiung.
Εδώ είχε και παράγκες και μικρομάγαζα μέσα στη λίγδα.
Φυσικά στην λεωφόρο δίπλα , υπήρχε εμπορικό κέντρο με όλα τα πολυτελή brands, και λίγο πιο πέρα η καινούργια πόλη με λεωφόρους , μουσεία, θέατρα, κλπ. Αντιθέσεις.
Ήδη από το πρωί , είχαν περάσει πάνω από την πόλη δύο φορές , με τέρμα το γκάζι, ζευγάρια μαχητικών αεροσκαφών.
Είχα διαβάσει ότι μόλις στις 2 Δεκεμβρίου προχθές , ο πρόεδρος Τραμπ , είχε υπογράψει μια Taiwan assurance implementation act.
Μόλις πέρασε και τρίτο ζευγάρι μαχητικά σε ένα μισάωρο, είπα αυτό ήταν . Τον τρολάρουν οι Κινέζοι. Θα μπουκάρουν.
Ζούμε ιστορικές στιγμές.
Πήγα στο χόστελ και ρώτησα το αφεντικό εκεί.
Όχι με διαβεβαίωσε, Ταϊβανέζικα, δικά μας είναι.
Κάθε μέρα πετάνε, για να ξεκαπνίζουν τις εξατμίσεις.
Εν τω μεταξύ τις προηγούμενες εβδομάδες , Κίνα και Ιαπωνία έκαναν μουτράκια και εξέδιδαν ταξιδιωτικές οδηγίες στους πολίτες τους που έκαναν τουρισμό στην Κίνα και Ιαπωνία αντίστοιχα .
Η καινούργια χεβυμεταλλου ντράμερ πρωθυπουργός της Ιαπωνίας μάλιστα, προειδοποιούσε να μην αγγίξουν μια τρίχα της Taiwan.
Τι να κάνω , ο αλγόριθμος όλο τοπικές ειδήσεις μου έβγαζε.
Βρίσκοντας ορεξάτο και με καλά αγγλικά συνομιλητή, τον ρώτησα τι νταλγκά τραβάει η Ιαπωνία με την Taiwan, οπότε έμαθα και λίγο ιστορία.
Η Taiwan ήταν υπό Ιαπωνική κατοχή ή διοίκηση για πενήντα χρόνια , μέχρι την συνθηκολόγηση του Β’ παγκοσμίου Πολέμου.
Αυτά τα χρόνια όμως , ήταν τα χρόνια του εξηλεκτρισμού, της εκβιομηχάνισης, του εκσυγχρονισμού της παραγωγής,των σύγχρονων υποδομών.
Όλα αυτά φτιάχτηκαν και χρηματοδοτήθηκαν από την Ιαπωνία αφού την θεωρούσαν Ιαπωνική επικράτεια. Τα πράγματα δεν πήγαν καλά όμως και μετά την ήττα αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν.
Η πολιτισμική και οικονομική επιρροή όμως υπάρχει ακόμα και σήμερα.
Και μάλλον θεωρούν ότι έχουν ακόμα λόγο ή και συμφέροντα.
Όλη αυτή η φλυαρία, γιατί δεν υπάρχει κάτι που να μου έκανε φοβερή εντύπωση στις δύο μέρες που έμεινα στην Tainan , εκτός από δύο χιλιάδες περίπου τέμπλα, τα οποία όσο τα απέφευγα , τόσο εμφανίζονταν συνέχεια μπροστά μου.
Το παλιό λιμάνι Anping είχε ένα μετριότατο αντίγραφο του παλιού ολλανδικού φρουρίου ,
και ένα παλιό εργοστάσιο, το Green House- που αφέθηκε να πνιγεί από τους φίκους και να γίνει αξιοθέατο, ίσως και σκηνικό ταινίας τύπου Tomb Raider.
Ένα κανάλι 500 μέτρων μαγκρόβιου δάσους το Sicao green tunnel ,πολύ φωτογενές και θεαματικό είναι αλήθεια ,
με αγριοπούλια-ηθοποιούς μέσα στα φυλλώματα που ποζαρανε αυτάρεσκα.
Ένα τέμπλο εκεί δίπλα που είχε και πανηγύρι, γιατί τα καζάνια είχαν πάρει μπρος από το μεσημέρι,
Ένα δρομάκι με χρωματιστά φαναράκια και μαγαζιά με μπιχλιμπίδια για τους τουρίστες,
Μια χριστιανική εκκλησία με φωτεινή επιγραφή,
Και το κορυφαίο
Οικοσς νυφικών Greece . Φυσικά μπήκα μέσα , φόρεσα κοστούμι , φωτογραφήθηκα γαμπρός , αλλά καμία από τις κοπέλες εκεί δεν ήξερε να μου πει πόθεν η έμπνευση.
Α και η Pizza Rock. Μια πολύ ωραία ντιζαϊνάτη μινιμαλιστική πιτσαρία στην οποία διέκοψα για λίγο την ασιατική διατροφή.
Το είχα δει στην Kaohsiung, το είδα και εδώ.
Σε κάποια πάρκα στις φτωχογειτονιές , υπάρχουν κιόσκια με καρέκλες και παγκάκια και μια οθόνη τηλεόρασης , συνδεμένη με εξοπλισμό για καραόκε .
Είναι το στέκι των αναπήρων , των μοναχικών ή αυτών που δεν έχουν που αλλού να πάνε.
Στην Kaohsiung είχα φύγει γρήγορα γιατί είχαν πιάσει μικρόφωνο κάτι Κακοφωνίξ.
Εδώ όμως ήταν μια καλύτερες στιγμές του ταξιδιού.
Αυτές που αποζητώ εγώ τουλάχιστον , στο τέλος μιας κουραστικής ταξιδιωτικής ημέρας.
Κάτι μεταξύ πραγματικότητας και οπτασίας, σαν σκηνή από ταινία του Φελίνι.
Παππούς καθηλωμένος σε αναπηρικό να τραγουδάει στο μικρόφωνο, και δύο κυρίες να χορεύουν αγκαζέ άγαρμπα , προσπαθώντας όλοι μαζί να δραπετεύσουν από την μελαγχολία.
Attachments
Εκπομπές Travelstories
Τελευταίες δημοσιεύσεις
-
-
-
Κίνα Συλλογή φωτό για Χονγκ Κονγκ,Guilin,Zhangjiajie,Chengdu και Μακάο.- Τελ. μήνυμα: harilander
-
-
-
-
-
-
