East of Budapest

[evaT]

Η καλύτερη μέρα το ταξιδιού μέχρι τότε για μένα.

Αν εξαιρέσεις το σπίτι του Κιότο δε διαφωνούμε στα βασικά!
'Ασε που ποστάρουμε τις ίδιες φωτογραφίες

 

[varioAthens]

Συγγνωμη ΑΛΛΑ... γιατι αυτη η ιστορια απεξω λεει East of Budapest κι ο αναγνωστης νομιζει οτι εκτυλισσεται καπου στη Ρουμανία ή την Μολδαβια και τελικα μπαινοντας βλεπει οτι αφορά στην Ιαπωνία?

 

[evaT]

Συγγνωμη ΑΛΛΑ... γιατι αυτη η ιστορια απεξω λεει East of Budapest κι ο αναγνωστης νομιζει οτι εκτυλισσεται καπου στη Ρουμανία ή την Μολδαβια και τελικα μπαινοντας βλεπει οτι αφορά στην Ιαπωνία?

Ο τίτλος είναι παραπλανητικός....Κυριολεκτικά βέβαια ο συγγραφέας ξεκινάει το οδοιπορικό του από τη Βουδαπέστη και συνεχίζει ανατολικότερα αυτής. Λάθος δε το λες...

 

[mapouna protopao]

Εκείνο η μπύρα που δεν ήπιαμε στον karaoke Street ακόμα με στοιχειώνει! Κάτι αντίστοιχο δεν βρήκα πουθενά!

Ναι ρε γμτ. Θα βάζαμε και εναν Καζαντζίδη Καραόκε στο YouTube. . Το wagyu της ξενιτιάς είναι πικιρό ας πούμε, να ραγίσουν κι οι πέτρες.

 

[mapouna protopao]

2-4/12/2026

Ημέρες ταξιδιού 35-36

Γκύρισα είναι το όνομα της Ελλάδας στα Γιαπωνέζικα .

Εγκώ όμως ντεν γκύρισα ακόμα .

Πήγα λίγο παρακάτω. Με την Ιαπωνία δεν τελείωσα τις εντυπώσεις , έχω λίγες ακόμα, θα την κλείσω εν ευθέτω χρόνω.

Επόμενος σταθμός η δημοκρατία της Κίνας. Όχι η λαϊκή , η ορθόδοξη, η μεγάλη.

Η άλλη, η επιλεγόμενη και Ταϊβάν.

Ο αρχικός σχεδιασμός του ταξιδιού , συμπεριελάμβανε και δύο εβδομάδες στις Φιλιππίνες, αλλά για τεχνικούς λόγους έπρεπε να κοπεί η μία από τις δύο χώρες. Επέλεξα να πάω στην Ταιβαν, γιατί είναι δύο ώρες πτήση από την Okinawa και δύσκολα θα είχα την ευκαιρία να ξαναέρθω.

Οι Φιλιππίνες μπορούν να συνδυαστούν με κάποιον άλλο προορισμό στο μέλλον. Ας περιμένουν λοιπόν.

Προσγειώθηκα στην νοτιότερη μεγαλούπολη της Ταϊβάν , την παγκοσμίως άγνωστη Kaohsiung, της οποίας το όνομα το άκουσα πρώτη φορά όταν έκλεισα την πτήση. Δεν είναι κανένα χωριό , είναι μια πόλη τριών εκατομμυρίων.

Είπα να ξεκινήσω από το νότο προς την πρωτεύουσα Taipei στον Βορρά για να μην κάνω πισωγυρίσματα , αφού από την Taipei θα πετάξω για την επιστροφή.

Το αεροδρόμιο ήταν σε κατοικημένη περιοχή , ξύσαμε στέγες σπιτιών κατά την προσγείωση.

Επίσης ήταν από αυτά τα μικρά που μου αρέσουν, σαν της Θεσσαλονίκης ας πούμε .

Περνάς το immigration και χαλλλαρά, έχεις βγει έξω στον δρόμο.

Από την πολλή χαλαρότητα βγήκα κι εγώ έξω χωρίς να περάσω από το καρουζέλ των αποσκευών .

Έχω και μια δικαιολογία, γιατί για πρώτη φορά σε όλο το ταξίδι έδωσα παραδοτέα αποσκευή, κι αυτό γιατί είχα πάρει κάτι ουισκάκια με τα τελευταία μου γιέν και δεν μπορούσα να τα πάρω στην χειραποσκευή.

Φυσικά δεν μου επέτρεψαν να ξαναβγώ από την χώρα, οπότε πήγα στις πληροφορίες. Ευγενέστατοι , εξυπηρετικοί, ήρθε άνθρωπος , πήρε το tag της αποσκευής και μέχρι να πάρω SIM card και να παραλάβω την Easycard , μου την κουβαλήσανε κι όλας.

Easycard είναι η αντίστοιχη με την ιαπωνική Suica.έξυπνη κάρτα πληρωμών για συγκοινωνίες και convenience stores.

Την είχα παραγγείλει από το Klook πριν πετάξω , και την παρέλαβα έτοιμη, φορτισμένη για τις πρώτες διαδρομές. Αυτά είναι.

Με το που βγήκα από το μετρό στον Formosa Boulevard Station , τον κεντρικό σταθμό της πόλης, με χτύπησε ζέστη, υγρασία και μπόχα από τις σχάρες των υπονόμων.
Παρεμπιπτόντως το μετρό της Kaohsiung είναι ίδιο με το δικό μας με τις τζαμαρίες.

200 μηχανάκια στο φανάρι να περιμένουν το πράσινο.

Στο Ανόϊ ήρθα σκέφτηκα;

Η δεξιοτίμονη οδήγηση επανήλθε. Άντε πάλι να προγραμματίσεις τον εγκέφαλο πώς να διασχίζει τους δρόμους.

Οι λεωφόροι οκ ,
φαρδιές και σχετικά καθαρές, οι ενδιάμεσοι δρόμοι όμως δεν είχαν και τόσο καλή εικόνα. Ακόμα και Κούβα μου θύμισαν.

Ισόγεια μαγαζιά με νεροχύτες και φιάλες αερίου, καζάνια και μαγειρικά σκευη έξω στο πεζοδρόμιο, και μέσα καναπέδες και ντιβάνια.

Δεν το περίμενα.

Το guest house πάντως ήταν τσίλικο, πεντακάθαρο.

Βγήκα μια βόλτα μόλις σουρούπωσε στην night market της γειτονιάς.

Κλείνουν έναν δρόμο για πεντακόσια μέτρα και γεμίζει ο δρόμος ψησταριές και πανηγυριώτικους πάγκους. Μπορεί να είναι η πρώτη φορά που πατάω το πόδι μου στην Κίνα, αλλά έχω βρεθεί σε Chinatowns σε Ταϊλάνδη και Μαλαισία , οπότε ξέρω πόσο παράξενο και αηδιαστικό στην όψη και στην τσίκνα είναι το κινεζικό street food. Δεν φοβάμαι μην πάθω τίποτα, διαθέτω στομάχι με επίστρωση τσιμέντου ταχείας πήξεως,αλλά δεν μου κάνει κλικ τίποτα, ούτε ένα απλό χοιρινό σουβλάκι. Θα το πάω λάου λάου στη διατροφή προς το παρόν.

Έφυγα προς την παραλία όπου βρίσκεται το Pier 2 art center.

Είναι παλιές αποθήκες λιμανιού, περίπου σαν τις δικές μας στη Θεσσαλονίκη, που έχουν μετατραπεί σε εμπορικά κέντρα, γκαλερί, εστιατόρια κλπ. Για κάποιο λόγο αυτά κλείνουν στις έξη.

Παρόλα αυτά , η υπόλοιπη παραλία έχει μετατραπεί σε υπαίθριο μουσείο σύγχρονης τέχνης με πολύ ωραία πραγματάκια.

Από ντιζαϊνάτες γέφυρες μέχρι graffiti murals και διάφορες εγκαταστάσεις και ωραία γλυπτά.

Έβγαλα κάποιες νυχτερινές φωτογραφίες και είπα πως θα έρθω και την επόμενη μέρα.

Λίγο παρακάτω το επίσης χάι τεκ μέγαρο μουσικής με φωτορυθμικο φωτισμό. Μετά το κανάλι όπου μπορείς να κάνεις βαρκάδα αν είσαι σε ρομαντική διάθεση, ωραίο παρακανάλιο πάρκο και στην απέναντι όχθη τα ψηλότερα κτήρια της πόλης , με πολύ ωραίο φωτισμό.

Μέγαρο μουσικής

Πήρα το μετρό για επιστροφή και στον Formosa Boulevard Station, είδα ένα πραγματικά εντυπωσιακό έργο τέχνης, το dome of the light, το μεγαλύτερο έργο από γυαλί στον κόσμο, του Ιταλού Narcissus Quagliata. Άκου Narcissus.

Όσο με απογοήτευσε η πρώτη μισή μέρα άλλο τόσο μου άρεσε αυτή η νυχτερινή βόλτα.

Δεύτερη μέρα ξεκίνησε απ το νησάκι Cijin. Πας και κολυμπώντας αλλά εγώ πέρασα απέναντι με έναν σκυλοπνίχτη σε πέντε λεπτά. Ήταν ο πρώτος εμπορικός σταθμός των Ολλανδών τον 17 ο αιώνα. Δεν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον . Ενας μικρός φάρος σε ύψωμα και κάτι σαν κάστρο. Κάτι μπουντρούμια δηλαδή .

Επέστρεψα στην χτεσινή μου βόλτα και ξαναέβγαλα τις ίδιες φωτογραφίες που έβγαλα το. προηγούμενο βράδυ συν μερικές ακόμα. Είδα και την swinging bridge να περιστρέφεται, έτσι χωρίς λόγο.Για το σόου. Πολυ δυνατή η περιοχή και με μέλλον αφού οι μισές αποθήκες είναι ακόμα σε ανακαίνιση.

Εργαστήρια ανθοδετικής. Μπουμπούκι

Ο βραδινός περίπατος ήταν λίγο πιο περίπλοκος . Πήγα στην Lotus pond μέσα από κάτι περίεργες γειτονιές αφού εκεί με έστελνε το Google maps. Είναι μια τεχνητή λίμνη που γύρω γύρω έχει κάτι τεράστιες βουδιστικές φιγούρες , ναούς δράκους , τίγρεις κλπ. κλπ.

Φαντάστηκα ότι θα είχε κόσμο αφού αναφέρεται ως σπουδαίο αξιοθέατο. Ψυχή δεν υπήρχε. Μαύρο σκοτάδι. Μάλλον έπρεπε να έρθω νωρίτερα. Πάντως είτε με κόσμο είτε χωρίς κόσμο ήταν εξόχως φαντασμαγορικά .

Μου άρεσε η Kaohsiung. Είχε δύο πρόσωπα. Αυτό της μοντέρνας τέχνης και της πολυτέλειας των εμπορικών κέντρων και των πανύψηλων κτηρίων, αλλά και εμφανείς κοινωνικές ανισότητες. Μέχρι και ουκ ολίγους άστεγους είδα τα βράδια. Καλά ξεκινήσαμε.

 

[evaT]

Από την πολλή χαλαρότητα βγήκα κι εγώ έξω χωρίς να περάσω από το καρουζέλ των αποσκευών .

Είπα και γω γίνεται να μην ξεχνάει τίποτα όταν μένει μόνος του;

 

[mapouna protopao]

4-6/12/ 2025

Ημέρες ταξιδιού 37 και 38

Επόμενη στάση η Tainan, που ήταν και παλιά πρωτεύουσα. Ουσιαστικά ενωμένη με την Kaohsiung,

35 λεπτά με το High Speed train , που είναι ακριβώς το ίδιο με τα Shinkansen της Ιαπωνίας.

Ξεχωριστός σταθμός, στα περίχωρα της πόλης σαν μικρό αεροδρόμιο.

Βλέποντας μια δορυφορική φωτογραφία της Taiwan καταλαβαίνεις ότι η χώρα γέρνει μονόπαντα.
Το 99% του πληθυσμού και της παραγωγής, βρίσκεται σε μια λωρίδα γης κατά μήκος της Δυτικής Ακτής .

Εκτός από μια δυο πόλεις στην ανατολική ακτή, όλη η άλλη χώρα είναι βουνό και δασική έκταση, ουσιαστικά ακατοίκητη εκτός από κάποια χωριουδάκια.

Έχοντας φτάσει πρωί πρωί , άφησα τον σάκκο στο χόστελ και βγήκα για μια πρώτη βόλτα.

Μια παλιά ιστορική συνοικία , ένα χάλι μαύρο δηλαδή ,όπως και στις αντίστοιχες της Kaohsiung.

Εδώ είχε και παράγκες και μικρομάγαζα μέσα στη λίγδα.

Φυσικά στην λεωφόρο δίπλα , υπήρχε εμπορικό κέντρο με όλα τα πολυτελή brands, και λίγο πιο πέρα η καινούργια πόλη με λεωφόρους , μουσεία, θέατρα, κλπ. Αντιθέσεις.

Ήδη από το πρωί , είχαν περάσει πάνω από την πόλη δύο φορές , με τέρμα το γκάζι, ζευγάρια μαχητικών αεροσκαφών.

Είχα διαβάσει ότι μόλις στις 2 Δεκεμβρίου προχθές , ο πρόεδρος Τραμπ , είχε υπογράψει μια Taiwan assurance implementation act.
Μόλις πέρασε και τρίτο ζευγάρι μαχητικά σε ένα μισάωρο, είπα αυτό ήταν . Τον τρολάρουν οι Κινέζοι. Θα μπουκάρουν.

Ζούμε ιστορικές στιγμές.

Πήγα στο χόστελ και ρώτησα το αφεντικό εκεί.
Όχι με διαβεβαίωσε, Ταϊβανέζικα, δικά μας είναι.
Κάθε μέρα πετάνε, για να ξεκαπνίζουν τις εξατμίσεις.
Εν τω μεταξύ τις προηγούμενες εβδομάδες , Κίνα και Ιαπωνία έκαναν μουτράκια και εξέδιδαν ταξιδιωτικές οδηγίες στους πολίτες τους που έκαναν τουρισμό στην Κίνα και Ιαπωνία αντίστοιχα .

Η καινούργια χεβυμεταλλου ντράμερ πρωθυπουργός της Ιαπωνίας μάλιστα, προειδοποιούσε να μην αγγίξουν μια τρίχα της Taiwan.

Τι να κάνω , ο αλγόριθμος όλο τοπικές ειδήσεις μου έβγαζε.

Βρίσκοντας ορεξάτο και με καλά αγγλικά συνομιλητή, τον ρώτησα τι νταλγκά τραβάει η Ιαπωνία με την Taiwan, οπότε έμαθα και λίγο ιστορία.

Η Taiwan ήταν υπό Ιαπωνική κατοχή ή διοίκηση για πενήντα χρόνια , μέχρι την συνθηκολόγηση του Β’ παγκοσμίου Πολέμου.

Αυτά τα χρόνια όμως , ήταν τα χρόνια του εξηλεκτρισμού, της εκβιομηχάνισης, του εκσυγχρονισμού της παραγωγής,των σύγχρονων υποδομών.
Όλα αυτά φτιάχτηκαν και χρηματοδοτήθηκαν από την Ιαπωνία αφού την θεωρούσαν Ιαπωνική επικράτεια. Τα πράγματα δεν πήγαν καλά όμως και μετά την ήττα αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν.

Η πολιτισμική και οικονομική επιρροή όμως υπάρχει ακόμα και σήμερα.

Και μάλλον θεωρούν ότι έχουν ακόμα λόγο ή και συμφέροντα.

Όλη αυτή η φλυαρία, γιατί δεν υπάρχει κάτι που να μου έκανε φοβερή εντύπωση στις δύο μέρες που έμεινα στην Tainan , εκτός από δύο χιλιάδες περίπου τέμπλα, τα οποία όσο τα απέφευγα , τόσο εμφανίζονταν συνέχεια μπροστά μου.

Το παλιό λιμάνι Anping είχε ένα μετριότατο αντίγραφο του παλιού ολλανδικού φρουρίου ,

και ένα παλιό εργοστάσιο, το Green House- που αφέθηκε να πνιγεί από τους φίκους και να γίνει αξιοθέατο, ίσως και σκηνικό ταινίας τύπου Tomb Raider.

Ένα κανάλι 500 μέτρων μαγκρόβιου δάσους το Sicao green tunnel ,πολύ φωτογενές και θεαματικό είναι αλήθεια ,

με αγριοπούλια-ηθοποιούς μέσα στα φυλλώματα που ποζαρανε αυτάρεσκα.

Ένα τέμπλο εκεί δίπλα που είχε και πανηγύρι, γιατί τα καζάνια είχαν πάρει μπρος από το μεσημέρι,

Ένα δρομάκι με χρωματιστά φαναράκια και μαγαζιά με μπιχλιμπίδια για τους τουρίστες,

Μια χριστιανική εκκλησία με φωτεινή επιγραφή,

ε

Και το κορυφαίο

Οικοσς νυφικών Greece . Φυσικά μπήκα μέσα , φόρεσα κοστούμι , φωτογραφήθηκα γαμπρός , αλλά καμία από τις κοπέλες εκεί δεν ήξερε να μου πει πόθεν η έμπνευση.

Α και η Pizza Rock. Μια πολύ ωραία ντιζαϊνάτη μινιμαλιστική πιτσαρία στην οποία διέκοψα για λίγο την ασιατική διατροφή.

Το είχα δει στην Kaohsiung, το είδα και εδώ.
Σε κάποια πάρκα στις φτωχογειτονιές , υπάρχουν κιόσκια με καρέκλες και παγκάκια και μια οθόνη τηλεόρασης , συνδεμένη με εξοπλισμό για καραόκε .

Είναι το στέκι των αναπήρων , των μοναχικών ή αυτών που δεν έχουν που αλλού να πάνε.
Στην Kaohsiung είχα φύγει γρήγορα γιατί είχαν πιάσει μικρόφωνο κάτι Κακοφωνίξ.

Εδώ όμως ήταν μια καλύτερες στιγμές του ταξιδιού.

Αυτές που αποζητώ εγώ τουλάχιστον , στο τέλος μιας κουραστικής ταξιδιωτικής ημέρας.

Κάτι μεταξύ πραγματικότητας και οπτασίας, σαν σκηνή από ταινία του Φελίνι.
Παππούς καθηλωμένος σε αναπηρικό να τραγουδάει στο μικρόφωνο, και δύο κυρίες να χορεύουν αγκαζέ άγαρμπα , προσπαθώντας όλοι μαζί να δραπετεύσουν από την μελαγχολία.

 

[mapouna protopao]

Ημέρες ταξιδιού 39-43

Η επόμενη στάση κανονικά, ηταν ο δημοφιλής τουριστικός προορισμός Alishan, ψηλά πάνω στα βουνά.

Οι ατραξιόν του Alishan είναι δύο.

Ένα τρένο- μουτζούρης 100 χρόνων που κινείται σε γραμμή 90 εκατοστών , και ανεβαίνει από την πόλη Chiayi κάτω στον κάμπο, σε υψόμετρο 2500 μέτρων στο Alishan .
Η δεύτερη είναι το Alishan sunrise .
Εκεί ψηλά στο βουνό, είναι συνηθισμένο το φαινόμενο της χαμηλής νέφωσης.
Κάπως σαν να είσαι στο αεροπλάνο λίγο πάνω από τα σύννεφα, μόνο που εδώ οι διάφορες κορυφές εξέχουν από τα σύννεφα σαν νησάκια.
Ε η ανατολή εδώ περιγράφεται ως μαγική , ουάου κλπ , αφού ο ήλιος ανατέλλει μέσα από τα σύννεφα.

Ωραίο ακούγεται, αλλά το να φτάσεις στο παρατηρητήριο αυτό, είναι μεγάλο παλούκι . Εκτός αν μείνεις στο μοναδικό και ακριβό ξενοδοχείο-αν βρεις-δωμάτιο- που είναι μέσα στο εθνικό πάρκο Alishan.
Εναλλακτική, να βρεις κάτι να μείνεις σε κάποιο χωριό, μισή με μία ώρα απόσταση , να κλείσεις μεταφορικό μέσον από την προηγούμενη, για να σε πάει εγκαίρως στο πάρκο για την ανατολή, και από εκεί τρένο για το σημείο παρατήρησης.
Πιάσε το αυγό και κούρευτο δηλαδή.
Ώσπου να δω τι και πως, δεν έμεινε δωμάτιο ούτε στα χωριά αφού έπεφτε Σ/Κ.
Τι να κάνουμε, το έβγαλα άκυρο και προχώρησα βορειότερα.
Ένα γρήγορο τρένο μέχρι την Taichung , την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας,
η οποία όμως δεν είχε τίποτα το ενδιαφέρον ως αξιοθέατο. Αξιοθέατο ήταν ο ίδιος ο σταθμός όπου έπαθα λίγο την πλάκα μου.
Το αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης είναι το μισό.σε μέγεθος , μαγαζιά , διασυνδέσεις κλπ.
Πήρα ένα λεωφορείο και σε δύο ώρες έφτασα την λίμνη Sun moon, έναν επίσης δημοφιλή τουριστικό προορισμό.

Μέσα σε μια ώρα αποφάσισα να παρατείνω μια μέρα την διαμονή μου, να κουλάρω και λίγο από τον γρήγορο ρυθμό του ταξιδιού.
Πέρα από το υπέροχο χαλαρωτικό τοπίο μιας ορεινής λίμνης με πυκνή βλάστηση γύρω γύρω , μέχρι τις όχθες, είδα ότι τα μισά μαγαζιά εκεί νοικιάζουν ποδήλατα για τον γύρο της λίμνης σε ειδικό ποδηλατόδρομο .

Εδώ είμαστε είπα.

Το capsule hostel ήταν εξαιρετικό .
Το μέρος ήταν ολίγον παλιομοδίτικο ας πούμε,θύμιζε λίγο πανηγύρι , με street food παντού και την τσίκνα να πηγαίνει σύννεφο.

Και στο κάμπινγκ τα κοψίδια ετοιμάζονται.

Εδώ φτιάχνουν κρασί από millet το οποίο μεταφράζεται ως κεχρί. Ήξερα πώς υπάρχει κάποιο δημητριακό που λέγεται κεχρί αλλά δεν είχα ιδέα πώς είναι κάτι τέτοιο.

Αφού τσίμπησα κάτι άκυρα λουκάνικα, και αλλες σαχλαμάρες , άρχισα να πίνω ότι μου πρόσφεραν οι πωλητές κρασιών για δοκιμή. Έγινα λίγο ντιρλα και πήγα να ξαπλώσω.

Λήψη που στάζει ρομαντισμό και χοιρινό λίπος.

Πατατοκεφαλος.

Οταν ξαναβγήκα, το πανδαιμόνιο που επικρατούσε πριν δύο ώρες , είχε μετατραπεί σε νεκροταφείο.
Μόλις είχα αντιληφθεί, ότι όλος ο κόσμος που πλημμύριζε τους δρόμους, ήταν ημερήσιοι επισκέπτες από τις πόλεις .

Τα πάντα κλειστά στις 7 το απόγευμα. Έπαθα μια φρίκη είναι αλήθεια.

Η μόνη επιλογή ήταν να αγοράσω ξηρούς καρπούς από το 7-11 και να αράξω στην ταράτσα του ξενοδοχείου, παρέα με τσιγάρα και γιαπωνέζικο ουίσκι . Δεν με χάλασε.
Το πρωί πήγα στο Sun moon lake ropeway.
Ένα εντυπωσιακό τελεφερίκ περίπου δύο χιλιομέτρων, μέσα στο δάσος με ωραία θέα στη λίμνη.

Εκεί που τελειώνει η γραμμή, υπάρχει το Aboriginal cultural village of Taiwan .
Αυτά τα λαογραφικά , φολκλορικά και πώς ζούσαν οι φυλές , με τις αχυρένιες στέγες ,τρίβοντας ξύλα για να ανάψουν φωτιές, και με κούκλες βιτρίνας για αναπαραστάσεις της καθημερινότητας, τα βαριέμαι απίστευτα. Καλύτερα να δω τον Άρη δεύτερο ημίχρονο και να χάνει 2-0 από το πρώτο.
Παρόλα αυτά αφού είχα αφήσει την ποδηλατάδα για την άλλη μέρα , έκοψα εισιτήριο και μπήκα μέσα.
Τελικά ήταν πάρα πολύ ωραίο.
Μέσα σε πευκοδάσοςωραία περιπατητική διαδρομή , πολύ καλές προσεγμένες κατασκευές, καφέ και εστιατόρια και αρκετά μεγάλο, αφού είχε ξεχωριστό χωριό για κάθε μια από τις δέκα ιθαγενείς φυλές.

Είχε και μουσείο με εξαιρετικές συλλογές

Κατσικοκερατοπόδαρος

Κουβαδόφρακτος ιππότης.

Φιλήσυχοι λέει οι φυλή των Tao. Σπαζοκεφαλιές μονο.

Στο τελείωμα είχε και amusement park με ισπανικες γαλέρες , πυραμίδες τωνΜάγιας, σπηλιές του Αλαντιν κλπ κλπ. με εντυπωσιακά, θεαματικά rollercoaster σε νερό.

Το ευχαριστήθηκα πολύ.

Αφού πήγα ακόμα και στο αμφιθέατρο για παράσταση παραδοσιακών χορών.

Να εδώ στα λιανοχορταρούδια.

Εκεί αντιλήφθηκα από ενα λάβαρο της φυλής, οτι το sun moon έχει σχέση με το καθρέφτισμα του ήλιου και του φεγγάριού στην λίμνη . Γιατί το Σαν και το Μουν , κάλλιστα θα μπορούσαν να είναι κινέζικες λέξεις.
Θα μπορούσε να είναι Shan fish tik ας πούμε. Τώρα γιατί το γύρισαν στα αγγλικά δεν γνωρίζω και ούτε καίγομαι να μάθω.

Επέστρεψα στο χωριό και φρόντισα να γεμίσω το στομάχι μου εγκαίρως , πριν πλακώσει η ερημιά.
Όλα καλά ρε φίλε , αλλά ο μόνος τρόπος για να πιεις μια μπίρα να χαλαρώσεις , είναι να την αγοράσεις από το 7-11 και να την πιεις στο παγκάκι.
Κάνοντας πλάνο για τις επόμενες μέρες , έριξα μια ματιά για διαμονή στο Alishan που είχα προσπεράσει.
Και ω του θαύματος βρήκα στο Fenqihu , μια κωμόπολη,καμία ώρα από το Alishan.
Και επιπλέον δεν χρειαζόταν να κάνω τον γύρο της Taiwan. Υπήρχε ένα λεωφορείο την ημέρα, που έκανε απευθείας δρομολόγιο Sun moon lake-Alishan.

Δεν το σκέφτηκα και πολύ.
Έκλεισα δύο νύχτες .
Όσο για την ανατολή στα μπαμπακένια σύννεφα θα το έψαχνα επί τόπου.

Απλώς έπρεπε να αλλάξω χόστελ γιατί το λεωφορείο έφευγε από άλλο χωριό της λίμνης.
Η τρίτη μέρα πέρασε όμορφα , με χαλαρή ποδηλατάδα περιμετρικά της λίμνης,περίπου 30 χλμ, με πολλές στάσεις για φωτογραφίες , καφέδες και τσιμπολογηματα.

Ο ποδηλατόδρομος

Το μπετόν αρμέ φουτουριστικό visitor’s center.

Η γαλάζια λιμνη


Ε και κάνα δύο τέμπλα ακόμα , αφού εκεί σε βγάζει ο δρόμος.
Το τελευταίο τέμπλο πάντως το WanWe ήταν πάρα πολύ ωραίο.
Υπερπαραγωγή, και μάλλον καινούργιο γιατί όλα γυαλίζουν. Το πέτυχα και ηλιοβασίλεμα και με τύμπανα να ηχούν την ώρα της δύσης.
Πολύ ατμοσφαιρική στιγμή.

Δοκίμασα και για πρώτη φορά, ποδήλατο με ηλεκτρική υποβοήθηση, γιατί είχε και κάτι ανηφορίτσες. Not bad.

Θα το ψάξω να βάλω και στο δικό μου. Αρκετά με την παραλία Θεσσαλονίκης.

Πάμε Χορτιάτη.

(Μέχρι τις χασαποταβέρνες βέβαια)

Το άλλο χωριό, παρότι κεντρικότερο, ήταν το ίδιο ψόφιο μετά τις 7 και την αναχώρηση των τουριστών.

Καθησα αρκετά έξω με μπυρα παγκάκι σετ. Ήταν κάπως θρίλερ ατμόσφαιρα

Είχε και ένα αλλόκοτο φεγγάρι.

Και μετά έγινε σεισμος . Αρκετα αισθητός θα έλεγα, αλλά αφού πέρασε ένα δεκάλεπτο χωρίς να βγει κανείς έξω να κάνουμε παρέα, πήγα κι εγώ για ύπνο.


Πρωί πρωί στις 8 την επόμενη, πήρα το λεωφορείο για το Alishan.
Μετά από μια στάση στο μισάωρο άρχισε η ανάβαση.
Δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο.

Επί δύο ώρες δεν υπήρχε τίποτε άλλο εκτός από τον δρόμο, το λεωφορείο και το δάσος με κέδρους 30 μέτρων και μπαμπού εναλλάξ.
Δεν συναντήσαμε ούτε ένα αυτοκίνητο, ούτε έναν οικισμό , ούτε μαντρί, ούτε κολώνα ηλεκτρικού ρεύματος.
Κανένα ίχνος ανθρώπινης παρέμβασης, Πραγματικά παρθένο δάσος..
Στα 2600 μ, που κάναμε στάση , μας υποδέχθηκε μια οικογένεια ιθαγενών ορεινών μπαμπουίνων της Taiwan. Τα είπαμε λίγο και φύγαμε.

Το εθνικό πάρκο, στο οποίο μπαίνεις με ένα πολύ μικρό εισιτήριο , έχει μέσα 2 σταθμούς του τρένου, και ένα κέντρο επισκεπτών με εστιατόρια και σουβενίρ.
Είδα και το τρένο αντίκα που ΘΑ ερχόμουν κανονικά.

Από εκεί και πέρα το μόνο που έχει είναι boardwalks, ένα δίκτυο με υπερυψωμένα ξύλινα μονοπάτια σε μήκος χιλιομέτρων , οπου απλά περπατάς μέσα στο δάσος για να φτάσεις σε κάποιο μικρό τέμπλο και πίσω.

Το να περπατήσεις στην γη είναι απλά αδύνατο.
Το δάσος είναι αδιαπέραστο με σχεδόν κάθετες απότομες ρεματιές.
Ωραία ήταν αλλά το μάτι μου είχε σκουρύνει σε βαθύ κυπαρισσίαπό το τόσο δάσος που είχα καταναλώσει τόσες ώρες.

Πήρα λεωφορείο για το Fenqihu που παίζει να είναι και το πιο απομακρυσμένο χωριό στην Taiwan. Εκεί τελειώνει ο δρόμος και το λεωφορείο κάνει αναστροφή.

Από μακριά μοιάζει γραφικό αλλά στην πραγματικότητα είναι στα όρια της φαβέλας.

Σκέφτηκα πως θα βγει ο Μπιθικώτσης να μας πει την άπονη ζωή, μας πέταξες στου δρόμου την άκρη και που ειν το γεράνι μας στη Δραπετσωνα πια δεν έχουμε ζωή.

Ο μόνος λόγος της τουριστικής του ύπαρξης, είναι ότι αποτελεί ένα κοντινό εφαλτήριο για το Alishan και ότι έχει σιδηροδρομικό σταθμό για το περίφημο τρένο.
Α και έχει και μουσείο.

Και εδώ τα πάντα κλείνουν στις 7.
Πεινάς δεν πεινάς πρέπει να φας.

Ενημέρωσα την ρεσεψιόν να με ειδοποιήσει αν υπήρχε κάποιοι ενδιαφερόμενος πελάτης για να μοιραστούμε ένα ταξί για την ανατολή στο Αlishan αλλά δεν προέκυψε.
Θα ζήσω και χωρίς αυτήν την εμπειρία.
Για να σκοτώσω την φαινομενικά αδικοχαμένη μέρα πήρα λεωφορείο για Shijuo, ένα χωριό πέντε χλμ πιο πέρα που είναι γεμάτο με φυτείες του τσαγιού Oolong, της τοπικής ποικιλίας.
Ωραία ήταν, μου αρέσουν οι φυτείες τσαγιού.
Εδώ υπάρχουν και αρκετά homestays μέσα σε φυτείες, τα οποία πάντως δεν φαίνεται να είναι λιγότερο πληκτικά από το Fenqihu.

Έκανα ακόμα μερικές διαδρομές στα boardwalks γύρω από το χωριό - εντάξει το δασος τα σπάει- και ικοιμήθηκα ώρες ατελείωτες.

Το επόμενο πρωί πήρα λεωφορείο και κατέβηκα μέσα από μια επίσης καταπληκτική διαδρομή στο Chiayi.

Από τους κέδρους και τα μπαμπού κατεβήκαμε στις φυτείες τσαγιού , μετά πευκοδάσος, μετά φοινικόδασος και κλείσαμε χαμηλά με μπανανιές.

Τελικά ούτε στο τρένο ανέβηκα , ούτε την μπαμπακένια ανατολή είδα . Παρότι έκοψα αρκετά χλμ. μέσα στα δάση , ήταν ένα πενθήμερο ξεκούρασης και χουζουριού.

Η λίμνη Sun moon πάντως , είναι εύκολα προσβάσιμη με ημερήσιες εκδρομές από την Taipei που μπορείς να κλείσεις μέσω Get you guide , Klook κλπ.

Το Alishan λίγο πιο περίπλοκο.

Γρήγορο τρένο από το Chiayi και σε μια- μιάμιση ώρα άφιξη στον τελευταίο σταθμό του ταξιδιού , την πρωτεύουσα Taipei.