Ιταλία Essere Napoletano è meraviglioso!

[alice~]

7η μέρα

Το πρόγραμμα για σήμερα έλεγε επίσκεψη στο μουσείο Capodimonte. To μουσείο είναι ουσιαστικά μια μεγάλη πινακοθήκη που φιλοξενεί πίνακες από πολλούς καλλιτέχνες, από παλιότερους έως και πιο σύγχρονους, αλλά και μερικά έργα σύγχρονης τέχνης. Οι λάτρεις της τέχνης πρέπει σίγουρα να το επισκεφθουν.

Γύρω από το μουσείο, στην ίδια περιοχή, υπάρχει μια τέραστια πράσινη έκταση.

Μέσα στο μουσείο

και Warhol!

Αφού είδαμε το μουσείο, σειρά είχαν οι Catacombe di San Gennaro και αρχίσαμε να περπατάμε προς τα εκεί.

Oι κατακόμβες δεν ήταν καταφύγιο των χριστιανών, αλλά ήταν τάφοι για τις φτωχές τάξεις του πληθυσμού.
Ηταν εντυπωσιακές και θεωρώ ότι αξίζει η επίσκεψη.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 7 of 9

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[alice~]

2η μέρα
Το επόμενο πρωί ετοιμαστήκαμε για την επίσκεψή μας στην Πομπηία. Πήραμε το τρένο και φτάσαμε εύκολα και γρήγορα στην αρχαία πόλη.
Εδώ να πω οτι δεν αναφέρω τιμές για εισόδους σε μουσεία, αρχαιολογικούς χώρους κτλ γιατί ως φοιτητές αρχιτεκτονικής μπορούσαμε να μπούμε παντού τζάμπα, απλά με το φοιτητικό πάσο μας. Η αλήθεια είναι ότι το όνομα της σχολής δεν αναγράφεται στα αγγλικά και αυτό ήταν ένα μικρό προβληματάκι γιατί τους φαινόταν λίγο περίεργο. Ωστόσο, επειδή η αρχιτεκτονική στα ελληνικά θυμίζει την ιταλική λέξη architettura, στο τέλος μας άφηναν να μπούμε δωρεάν. Μόνο με έναν ηλικιωμένο κύριο σε ένα κάστρο είχαμε πρόβλημα που τελικά δεν μας άφησε να μπούμε χωρίς να πληρώσουμε.
Ο χώρος της Πομπηίας ήταν τεράστιος. Εμείς για να τον περπατήσουμε σχεδόν ολόκληρο μας πήρε από το πρωί μέχρι αργά το μεσημέρι. Τα εισητήρια τα βγάλαμε επι τόπου, είχε ουρά αλλά όχι πολύ μεγάλη.

Η είσοδος του αρχαιολογικού χώρου.

(Τα αγάλματα προφανώς μεταγενέστερη προσθήκη)

Στον αρχαιολογικό χώρο υπάρχει επίσης μουσείο με βίντεο,μακέτες και αναμνηστικά.

Αν επισκεφθείτε το μέρος, δεν χρειάζεται καν να αναφέρω ότι τα αθλητικά είναι απαραίτητα, όπως επίσης και ρούχα που μπορείτε να βάζετε και να βγάζετε. Αν και πήγαμε Οκτώβριο, όταν έβγαινε ο ήλιος είχε πάρα πολλή ζέστη και όταν συννέφιαζε ένιωθες μια δροσιά.

Είχε μεσημεριάσει και είχαμε κουραστεί, οπότε πηραμε το τρένο και γυρίσαμε πίσω στη Νάπολη. Δεν θυμάμαι τι φάγαμε εκείνο το μεσημέρι, ίσως είχαμε πάει σε ένα McDonalds που είχε δίπλα από τον κεντρικό σταθμό. Γενικά ένα πρόβλημα με το φαγητο το ειχαμε σε εκεινο το ταξιδι γιατι περπατουσαμε πολλές ωρες, πεθαιναμε της πεινας αλλα δεν προλαβαιναμε να καθισουμε καπου να φαμε, και αν περναμε κατι στο χερι θα μας καθοταν στο λαιμο. Συν το οτι, οταν γυρνουσαμε για λιγο στο ξενοδοχειο μας το μεσημερι, δεν υπηρχε κατι αξιολογο στην γυρω περιοχη για να φαμε.
Ξεκουραστήκαμε για λίγο στο ξενοδοχείο και μετά πήραμε πάλι τους δρόμους. Βασικά, πήραμε το μετρό Το μετρό ήταν μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις για εμένα. Πανέμορφο και η κάθε στάση είχε μια διαφορετική θεματική!

Η είσοδος του μετρό στην στάση κοντά στο ξενοδοχείο μας, στην Piazza Garibaldi

Οι κυλιόμενες σκάλες

Kατεβήκαμε στη Via Toledo. Όμορφος, πλακόστρωτος, εμπορικός δρόμος που έφτανε κοντά στη θάλασσα.
Είχε αρχίσει να νυχτώνει και ο ουρανός έπαιρνε ένα πανέμορφο ροζ χρώμα, και σε συνδυασμό με τα φώτα των καταστημάτων και των κτηρίων, η ατμόσφαιρα ήταν πολύ όμορφη. Είχε πάρα πολύ κόσμο.

Περπατώντας φτάσαμε στη Piazza del Plebiscito. Ακούγαμε κόσμο, φωνές, μουσική, μετά είδαμε κάτι μεγάλες φωτισμένες τέντες-θόλους....

Τελικά καταλάβαμε ότι αυτή ήταν κάποια έκθεση που είχε σχέση με τις επιστήμες, από την υγεία μέχρι και την αρχιτεκτονική και τη γη, και γενικά με το μέλλον των πόλεων.. Δεν παραλείψαμε να μπούμε μεσα στις σκηνές που είχαν θέμα που μας ενδιέφερε Εκεί υπήρχαν διάφορες εργασίες,φοιτητών κτλ, εφευρέσεις, παρουσιάσεις... οι υπεύθυνοι μας ξενάγησαν και μας μίλησαν για το θέμα και γενικα για ό,τι βλέπαμε μπροστά μας μέσα σε αυτούς τους "θόλους" (και έτσι εξασκήσαμε και τα ιταλικά μας )
Το μόνο άσχημο είναι ότι όλη αυτή η εγκατάσταση μας έκρυβε τη θέα προς το ναό από πίσω, ο οποίος όμως ήταν περιφραγμένος έτσι και αλλιώς, οπότε δεν μπορούσαμε να πλησιάσουμε πολύ.

Συνεχίσαμε να περπατάμε προς τα κάτω, και σιγά σιγά φτάσαμε στη θάλασσα.

Η ώρα είχε περάσει και είχαμε κουραστεί, οπότε πήραμε το δρόμο της επιστροφής, χωρίς φυσικά να παραλείψουμε να δοκιμάσουμε gelato. Δεν θυμάμαι το όνομα του μαγαζιού, αλλά εγώ δοκίμασα μια δροσερή γεύση φράουλα ή κάτι τέτοιο, που ήταν ό,τι έπρεπε Οπότε μετά πήραμε το μετρό και πίσω στο ξενοδοχείο, γιατί η επόμενη μέρα θα ήταν εξαντλητική!!

 

[vanda]

Ευχαριστούμε για την όμορφη ιστορία σου @alice~ . Να υποθέσω ότι το επόμενο κεφάλαιο θα ακολουθήσει του χρόνου;

 

[alice~]

Ευχαριστούμε για την όμορφη ιστορία σου @alice~ . Να υποθέσω ότι το επόμενο κεφάλαιο θα ακολουθήσει του χρόνου;

Χαχαχα μπα οχι, θα ακολουθήσει σε λίγη ώρα Τη λυπήθηκα την ιστορία έτσι μιση και είπα να την τελειώσω

 

[alice~]

3η μέρα

Πρωινό ξύπνημα και αρχίζουμε το περπάτημα στην πόλη. Θέλαμε να βρούμε το τμήμα της αρχιτεκτονικής της πόλης και ίσως να μιλήσουμε με καθηγητές,φοιτητές κτλ. Οπότε κάναμε μέρος της διαδρομής με το μετρό και μετά συνεχίσαμε το περπάτημα. Φτάσαμε έξω από το κτήριο και μπήκαμε μέσα, όπου είδαμε ότι υπήρχε ένα αίθριο.

Τελικά καταλάβαμε ότι δεν γίνονταν εκεί τα μαθήματα, απλά εκει ήταν τα γραφεία, ή κάτι τέτοιο. Η σχολή ήταν λίγο πιο μακριά, οπότε αφού περιηγηθήκαμε στο χώρο, φύγαμε και συνεχίσαμε για να βρούμε το άλλο κτήριο. Περπατούσαμε πλέον στην Piazza Monteoliveto.
Φωτογραφίες από την περιοχή

Η Piazza

Στη συνέχεια βγήκαμε στην Piazza Carita

Και τελικά βρήκαμε το κτήριο που είχε και αυτό ένα αίθριο στο κέντρο του

Μπήκαμε μέσα, ανεβήκαμε πάνω, κάναμε τις βόλτες μας στους ορόφους, μας κοιτούσαν λίγο περίεργα αλλά τι να κάνουμε Στο εσωτερικό του μου θύμιζε πολύ τα αμερικάνικα σχολεία με τους διαδρόμους και τα lockers που βλέπουμε στις ταινίες.
H θέα από τον τελευταίο όροφο

Μόλις τελειώσαμε την περιήγησή μας βγήκαμε πάλι στην Piazza Carita που ήταν πάνω στη Via Toledo. Ήμασταν αρκετά ψηλά αλλά αποφασίσαμε να κατεβούμε τη via Toledo με τα πόδια μέχρι την παραλία.Περπατώντας...μπουκάραμε σε διάφορα κτήρια,τα οποία ήταν ιδιωτικά φυσικά, με αίθρια που φιλοξενούσαν το parking...ευτυχώς που δεν μας έκαναν καμιά παρατήρηση

Τέλος πάντων, τελικά περπατώντας φτάσαμε και στην Galleria Umberto I που βρίσκεται πάνω στη via Toledo. Αυτός ο δρόμος έγινε ο αγαπημένος μας, ήταν πάντα γεμάτος από κόσμο και είχε πολλά καταστήματα.

Φτάσαμε πάλι στην Piazza Plebiscito. Απέναντι βρίσκεται η Εθνική Βιβλιοθήκη Βιτόριο Εμανουέλε Γ, η τρίτη μεγαλύτερη βιβλιοθήκη της Ιταλίας, και βρίσκεται σε πτέρυγα του Palazzo Reale που θα βλέπαμε μετά. Αποφασίσαμε να την επισκεφθούμε.

Οι χώροι με τα βιβλία είχαν ενδιαφέρον, ειδικά τα ταβάνια που ήταν διακοσμημένα. Κατα τ'αλλα δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο, αλλά εντάξει, είχε ενδιαφέρον η επίσκεψη.
Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε το Palazzo Reale που βρίσκεται ακριβώς δίπλα. H κατασκευή του είχε αρχίσει τον 17ο αιώνα και ήταν μια από τις 4 έδρες των βασιλιάδων εκείνης της εποχής.
Φοβερός ο χώρος με τις σκάλες.

Περπατήσαμε στους διαδρόμους και στα δωμάτια

τα οποία δωμάτια ήταν υπερπολυτελή!

Όπως έγραψα και παραπάνω, δεν ξέρω καθόλου τις τιμές των εισητηρίων, ουτε θυμάμαι αν κάποια είχαν δωρεάν είσοδο για όλους, γιατί εμείς είχαμε δωρεάν είσοδο παντού ως φοιτητές. Πιστεύω ότι για εμάς που ήταν δωρεάν άξιζε η επίσκεψη εκεί, ήταν εντυπωσιακοί οι χώροι +οι διάδρομοι έχουν θέα στην Piazza Plebescito. Αν ;όμως είχε ακριβό εισητήριο ή αν δεν είχα πολύ χρόνο, δεν ξέρω αν θα έμπαινα. Εκτός και αν είστε λάτρεις αυτού του στυλ και της πολυτέλειας
Αφού πήραμε μια ανάσα, συνεχίσαμε για το Teatro di San Carlo που βρίσκεται και αυτό εκεί δίπλα. Είναι η πιο παλιά όπερα της Ευρώπης, παλιότερη και από τη Scala του Μιλάνο.

Εξίσου εντυπωσιακοί χώροι και επίσης είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε τις πρόβες που έκαναν εκείνη την ώρα για μια παράσταση που θα γινόταν εκείνο τον καιρό.
Καθίσαμε για λιγο έξω από το θέατρο να ξεκουραστούμε. Για φαγητό ούτε λόγος (τι μας περασατε ), είχε μεσημεριάσει για τα καλά αλλά εμείς συνεχίσαμε την βόλτα μας για να φτάσουμε στην παραλία.

Αποφασίσαμε ότι θα περπατούσαμε ως το Castel dell'Ovo.

H θέα από το κάστρο υπέροχη (βασικά εχω πιο πολλές φωτογραφίες από τη θέα παρά από το ιδιο το κάστρο )

Συνεχίσαμε τη βόλτα μας στο παραλιακό μέτωπο της Νάπολης

Είναι πολύ όμορφο μέρος για βόλτα! Η αλήθεια όμως ήταν πως είχαμε κουραστεί πάρα πολύ γιατί περπατούσαμε από το πρωί χωρίς σταματημό. Και το καλύτερο ήταν όταν αποφασίσαμε να συνεχίσουμε, για να φτάσουμε μέχρι το Palazzo Donn'Anna.... ναι,καλα διαβάσατε. Αυτό που βρίσκεται στην άλλη άκρη της παραλίας. Ναι, θα πηγαίναμε με τα ποδια. Γιατί σκεφτόμασταν ότι οκ,πόσο μακριά θα μπορούσε να είναι? Και δεν είχαμε δει και τοσο καλά τον χάρτη
Kαι να περπατάμε...

και να περπαταμε...
μεχρι που σχεδον νυχτωσε...

...και ξαφνικα,μετά από πολλές ανηφόρες και λίγες κατηφόρες (τι ήθελαν και την έχτισαν σε διαφορετικά επίπεδα αυτή την Νάπολη ) τι ειναι αυτο στον οριζοντα?? το palazzo

Αυτό ήταν το πολυπόθητο Palazzo. Eπειδή όμως είχε περάσει η ώρα και επειδή έκαναν έργα, δεν μπορούσαμε να μπούμε μέσα. Don't get me wrong, πάντα περπατάω στα ταξίδια. Όμως αν περπατάω όλη μέρα, χωρίς να σταματήσω και χωρίς να φάω μπορώ να γίνω πολύ γκρινιάρα. Προσπάθησα πολύ να κρατηθώ και ελπίζω να τα κατάφερα, αλλά αυτή την κούραση ακόμα τη θυμάμαι (και δεν μπορέσαμε να μπούμε καν μέσα σ'αυτό το palazzo!). Oπότε συμβουλή: αν είστε νορμάλ άνθρωποι, καθήστε στην παραλία να απολάυσετε έναν καφέ ή κάτι να φάτε και συνεχίστε το περπάτημα αφού ξεκουραστείτε, ωστε να αποφύγετε γκρίνιες και τους πόνους στα ποδια (οσο γινεται δηλαδη )
Τουλάχιστον η θέα μας αποζημίωσε και είχε πάει απόγευμα, οπότε ο ουρανός ήταν πολύ όμορφος.

Φυγαμε για τη στάση Margelina γιατί τα ποδαράκια μας δεν άντεχαν άλλο!
Όπως είπα και παραπάνω, είχαμε ένα θέμα με την τοποθεσία του ξενοδοχείου γιατί, εκτός του ότι έβλεπες πολλές ύποπτες φάτσες, δεν υπήρχαν ιδιαίτερα μέρη για καλό φαγητό εκεί γύρω. Ρωτήσαμε, μας πρότειναν κάποια αλλά όταν τα επισκεφθήκαμε είδαμε ότι ήταν κλειστά. Tι να κανουμε, τι να κανουμε, μας είχαν πει να μην πάμε στην περιοχή πάνω από το ξενοδοχείο αλλά δεν γινόταν. Αρχίσαμε να περπατάμε προς τα πάνω και δεν παίρνω και όρκο αλλά μάλλον καταλήξαμε σε μια πιτσαρία στην Piazza Nazionale. Δεν θυμάμαι όνομα αλλά δεν έχει σημασία γιατί ήταν έτσι και έτσι η πίτσα και δεν μας ενθουσίασε. Η ώρα είχε περάσει οπότε πήγαμε πάλι προς το ξενοδοχείο. Το μόνο κακό ήταν πως δεν κυκλοφορούσε ψυχή στο δρόμο τότε, και ήμασταν τρια κορίτσια μόνα μας, οπότε εναν φόβο τον είχαμε αλλά τελικά όλα καλά Όταν πέφταμε για ύπνο ακούγαμε πυροτεχνήματα απ'έξω, όπα λεμε, τι γινεται εδω... κούνια που μας κούναγε

 

[alice~]

4η ημέρα

Ξυπνάμε, παίρνουμε το πρωινό μας και μπαίνουμε στο λεωφορείο που μας περίμενε κάτω από το ξενοδοχείο. Σήμερα θα πηγαίναμε σε ένα χωριό λίγο πιο έξω από την Νάπολη, στο Sant'Agata de'Goti. Ο καιρός συννεφιασμένος. Μπαίνουμε στο λεωφορείο και κάνουμε μια μικρή στάση πριν φτάσουμε στο χωριό, σε ένα υδραγωγείο που υπήρχε εκεί.

Όταν κατεβηκαμε από το λεωφορειο σ'αυτη τη σύντομη σταση νιώσαμε αρκετή ψύχρα. Το χωριό που θα επισκεπτόμασταν βρισκόταν σε μεγαλύτερο υψόμετρο από τη Νάπολη οπότε θα είχε αρκετό κρύο για Οκτώβρη μήνα.
Μετά από λίγο φτάσαμε στο χωριό...
Το όνομά του δεν έχει σχέση με τους Γότθους, αλλά με το όνομα της οικογένειας που δέσποζε σ'αυτό τον 14ο αιώνα (De Goth). Όταν φτάνεις στο χωριό, βλέπεις το σύγχρονο κομμάτι του. Υπάρχει το κέντρο με το σχολείο, τα μικρά μαγαζάκια και τα σπίτια. Μετά όμως φτάνεις στη γέφυρα για να περάσεις στο μικρό ιστορικό κέντρο. Και εκεί έχεις αυτή την υπέροχη θέα.

Τα σπίτια και ο τρόπος που είναι χτισμένα πάνω στον βράχο είναι ένα πολύ εντυπωσιακό θέαμα. Και όπως φαίνεται, πολλά από αυτά κατοικούνται ακόμα.
Αφού περάσεις αυτή τη γέφυρα, μπαίνεις στο τμήμα του χωριού με τα παλιότερα σπίτια και τα στενάκια. Το κρύο ήταν τσουχτερό και φυσούσε παααρα πολύ. Όμως φυσικά έπρεπε να κάνουμε μια βόλτα.

Η θέα από το ύψος που βρισκόμασταν.
Λόγω κρύου και λόγω του ότι ήταν πρωί ακόμα, θέλαμε να κάνουμε ένα διαλλειματάκι και να πιούμε έναν καφέ. Ρωτήσαμε διάφορους περαστικούς να μας πούνε που μπορούμε να πάμε για να πιούμε καφέ ή να φάμε κάτι, τα περισσότερα μαγαζάκια όμως εκείνη την ώρα άνοιγαν (ήταν 11-12 το μεσημέρι). Και φυσικά,στα περισσότερα από αυτά δεν μπορούσες να καθίσεις, αφού στην Ιταλία συνήθως πίνουν τον καφέ όρθιοι, και δεν κάθονται με τις ώρες όπως εμείς Οπότε κάναμε βόλτα στο χωριό μέχρι να βρούμε κάποιο μαγαζάκι για να καθίσουμε λίγο. Το γεγονός ότι ξέραμε ιταλικά μας βοήθησε πολύ πάντως, όχι μόνο για να ρωτήσουμε για μαγαζιά για καφέ αλλά κυρίως στις προσπάθειές μας να συνεννοηθούμε για δρομολόγια τρένων, για εισητήρια, κτλ.

Tελικά βρήκαμε ένα μαγαζάκι στην είσοδο του ιστορικού κέντρου, όπου και καθίσαμε για να πιούμε έναν καφέ και να τσιμπήσουμε κάτι. Στη συνέχεια κάναμε μια ακόμη βόλτα και μετά ήρθε η ώρα να γυρίσουμε στη Νάπολη, πάνω που έπιασε βροχή. Γενικά, το χωριό δεν είχε ιδιαίτερα αξιοθέατα, εκτός από την εκκλησία του, όμως η θέα των σπιτιών από τη γέφυρα ήταν αυτή που άξιζε περισσότερο.

Τo βραδάκι περπατούσαμε στο κέντρο και στις πλατείες της Νάπολης. Ήμασταν στην περιοχή της εκκλησίας San Domenico Maggiore και κατευθυνθήκαμε προς την Piazza Vicenzo Bellini. Ήμασταν τόσο καιρό στη Νάπολη και δεν είχαμε φάει ακόμα καλό ιταλικό φαγητό, οπότε ρωτούσαμε περαστικούς να μας προτείνουν καλά μαγαζιά για φαγητό. Μας πρότειναν μερικά εστιατόρια σε εκείνη την περιοχή της Piazza Vicenzo Bellini, αλλά θέλαμε κυρίως ζυμαρικά. Και τότε ανακαλύψαμε το μαγαζί που τιμήσαμε δεόντως τις επόμενες ημέρες... Κυρίες και κύριοι, το Tandem Ragu

Βρίσκεται κοντά στη San Domenicο Maggiore, σε ένα στενό. Φυσικά και δοκιμάσαμε ragu,το οποίο ήταν υπέροχο. Πρέπει να το δοκιμάσετε αν πάτε στη Νάπολη, απλά φροντίστε να μην πάτε πάρα πολύ αργά στο μαγαζί, γιατί όσο αργότερα, τόσο δυσκολότερο είναι να βρείτε τραπέζι. H ώρα είχε περάσει, και αφού είχαμε φάει πολύ καλά, γυρίσαμε με τα πόδια στο ξενοδοχείο, προσπαθώντας βέβαια να αποφύγουμε τα σκοτεινά στενάκια. Βγήκαμε στην Corso Umberto και την περπατήσαμε κατά μήκος μέχρι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο μας.

 

[alice~]

Έχω καθυστερησει απιστευτα να τελειωσω αυτη την ιστορια, αλλά θα το κάνω σήμερα γιατι θα υπάρξουν νέες ιστορίες συντομα. Οπότε έχουμε και λέμε.
5η μέρα
Σήμερα σειρά είχε η επίσκεψη στο Castel Sant'Elmo. Το συγκεκριμένο κάστρο βρίσκεται στο Vomero. Πήραμε το μετρό λοιπον και περπατήσαμε λίγο μέχρι να φτάσουμε στο κάστρο.

Όπως έχω αναφέρει, στην Ιταλία οι φοιτητές αρχιτεκτονικής (ίσως και αρχαιολογίας, δεν είμαι σίγουρη), έχουν δωρεάν είσοδο σε μουσεία, σε κάστρα, κτλ. Στο συγκεκριμένο κάστρο όμως πέσαμε στην περίπτωση, γιατί ένας κυριούλης στην είσοδο δυσκολευοταν να πεισθεί πώς το "Αρχιτεκτονική" στο πάσο μας είναι το αντίστοιχο architettura, οπότε δεν μας έκανε την τιμή να μας βάλει μέσα δωρεάν (είναι τρομερό που το πάσο είναι μόνο στα ελληνικά και δεν υπάρχει ούτε για δείγμα αγγλική μετάφραση του τμήματος στο οποίο σπουδάζει κανείς). Τέλος πάντων, δεν μας πτόησε αυτό και αρχίσαμε την ξενάγησή μας.

Το κάστρο έχει πανέμορφη θέα προς την πόλη.

Το κάστρο χρησιμοποιείται και ως εκθεσιακός χώρος. Εμείς είδαμε αρκετά έργα μοντέρνας τεχνης,
Στη συνέχεια κατεβήκαμε τα περίφημα σκαλιά που οδηγούν από το Vomero στην περιοχή Chiaia, στα οποία είχαν γυριστεί και μερικές σκηνές από μια ταινία την οποία δεν θυμάμαι αυτή τη στιγμή και ζητώ συγνώμη, είμαι εντελώς άσχετη από κινηματογράφο
Την υπόλοιπη μέρα περπατούσαμε κατά μήκος της ακτογραμμής της Νάπολης και επισκεφθήκαμε μερικά ακόμα παλάτια και ναούς, από τα οποία δεν έχω πολλές φωτογραφίες, ούτε έχω συγκρατήσει ονόματα.

 

[alice~]

6η μέρα
Σήμερα θα επισκεπτόμασταν το Sorrento. Αρχικά υπήρχαν σκέψεις να επισκεφθούμε το Κάπρι (ή ακόμα και το Αμάλφι και το Ποζιτάνο), αλλά δυστυχώς δεν το καταφέραμε οπότε θα πηγαίναμε στο Σορρέντο με το τρένο φυσικά.
Ίσως αν περνούσαμε περισσότερο χρόνο στο Σορρέντο να είχα διαφορετική εντύπωση, αλλά προσωπικά μου φάνηκε πολύ τουριστικό. Πιθανότατα να είναι έτσι και το Κάπρι ή και γενικότερα η costiera amalfitana, αλλά δεν ξέρω, το Sorrento μου άφησε μια μέτρια εντύπωση. Η θέα ήταν υπέροχη, αν και έχω συνηθίσει να βλέπω παρόμοια τοπία και στην Ελλάδα, αλλά γενικότερα είναι ένα πολύ τουριστικό μέρος. Ή ίσως εμένα μου έμεινε απωθημένο το Κάπρι και το Αμάλφι
To Σορρέντο φημίζεται για το limoncello του και φυσικά το δοκιμάσαμε αλλά και προμηθευτήκαμε μερικά μπουκαλάκια.

Ο φίλος μας
Kατεβήκαμε κάτω, στην μικρή παραλία που φαίνεται στις παραπάνω φωτογραφίες (η οποία φυσικά είναι ιδιωτική)

..και ανεβήκαμε πάλι πάνω από τον δρόμο, είναι αρκετά ανηφορικός αλλά νομίζω ότι υπάρχει και ένα ασανσέρ που μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς.
Η πόλη έχει μια αγορά στο κέντρο της, και αρκετές καφετέριες (δεν χρειάζεται καν να αναφέρω ότι είναι τα πάντα γεμάτα τουρίστες). Καθήσαμε για έναν καφέ στα γρήγορα...υποτίθεται... για αλλη μια φορά καθυστερήσαμε και προλάβαμε το τρένο τελευταία στιγμή
Επόμενη στάση, Ερκολάνο. Το Ερκολάνο είναι και αυτό μια αρχαία ρωμαϊκή πόλη που καταστράφηκε μετά την έκρηξη του Βεζούβιου. Είναι μικρότερο σε έκταση από την Πομπηία, οπότε μπορεί να το δει κανείς ολόκληρο σε λιγότερο χρονο.

 

[alice~]

7η μέρα

Το πρόγραμμα για σήμερα έλεγε επίσκεψη στο μουσείο Capodimonte. To μουσείο είναι ουσιαστικά μια μεγάλη πινακοθήκη που φιλοξενεί πίνακες από πολλούς καλλιτέχνες, από παλιότερους έως και πιο σύγχρονους, αλλά και μερικά έργα σύγχρονης τέχνης. Οι λάτρεις της τέχνης πρέπει σίγουρα να το επισκεφθουν.

Γύρω από το μουσείο, στην ίδια περιοχή, υπάρχει μια τέραστια πράσινη έκταση.

Μέσα στο μουσείο

και Warhol!

Αφού είδαμε το μουσείο, σειρά είχαν οι Catacombe di San Gennaro και αρχίσαμε να περπατάμε προς τα εκεί.

Oι κατακόμβες δεν ήταν καταφύγιο των χριστιανών, αλλά ήταν τάφοι για τις φτωχές τάξεις του πληθυσμού.
Ηταν εντυπωσιακές και θεωρώ ότι αξίζει η επίσκεψη.

 

[alice~]

Τελευταία - 8η μέρα

Την τελευταία μέρα λοιπόν ήμασταν κάπως πιο χαλαροί! Κάναμε βόλτες στην πόλη και πήγαμε στα quartieri spagnoli, την περίφημη αυτή περιοχή της πόλης.

Εμείς πήγαμε εκεί μέρα μεσημέρι, οπότε δεν νιώσαμε κάποιον κίνδυνο. Βέβαια ήμασταν πολλά άτομα μαζί και για να πω την αλήθεια δεν θα ήθελα να ήμουν εκεί το βράδυ, αλλά το πρωί είναι μια χαρά για περπάτημα. Μας έκαναν εντύπωση τα στενά, τα μικρά μπαλκόνια και το πλήθος των απλωμένων ρούχων, αλλά και τα μικρά εκκλησάκια που υπήρχαν σε πολλές γωνιές στα στενά.

Στη συνέχεια περπατήσαμε προς την Piazza Dante και επειδή είχαμε ελεύθερο χρόνο, θέλαμε να επισκεφθούμε ένα ακόμα μουσείο. Ήμασταν ανάμεσα στο Αρχαιολογικό μουσείο της πόλης και το Madre, μουσείο μοντέρνας τέχνης. Επειδή δεν είμαι και πολύ της αρχαιολογίας και προτιμώ την μοντέρνα τέχνη, πρότεινα να επισκεφθούμε το Madre, οπότε τελικά πήγαμε προς τα εκεί και δεν το μετανιώσαμε. Τα μουσεία μοντέρνας τέχνης δεν απογοητευουν ποτε Η συγκεκριμένη περιοχή πάντως ήταν αρκετά κακόφημη. Επειδή κρατούσαμε στα χέρια μας κινητά και κάμερες, μερικοί περαστικοί μας συμβούλεψαν να τα βάλουμε όλα μέσα στη τσάντα μας και να μην προκαλούμε πολύ. Τέλος πάντων, πήγαμε στο μουσείο.

Η είσοδος του μουσείου
Στο μουσείο υπήρχαν μερικά θεματικα δωμάτια, διαμρφωμένα από καλλιτέχνες είτε με ζωγραφιές, είτε με γλυπτά, κτλ, ενώ στους πάνω ορόφους υπήρχαν από installations έως και φωτογραφίες, δεν μας επέτρεψαν όμως να βγάλουμε φωτογραφίες. Μερικά ήταν πολύ εντυπωσιακά, σίγουρα προτείνω να το επισκεφθείτε αν σας ενδιαφέρει!
Μετά το μουσείο, πήγαμε για άλλη μια φορά στην (αγαπημένη μας) Via Toledo για να φάμε και να κάνουμε μια τελευταία βόλτα. Τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα. Επιστροφή στο ξενοδοχείο και άφιξη τα ξημερώματα στο αεροδρόμιο για να ημαστε στην ώρα για την αναχώρησή μας, στις 6 το πρωί.

 

[alice~]

Η Νάπολη είναι μια πολύ ιδιαίτερη πόλη με αντιθέσεις, και σίγουρα, όπως την βίωσα εγώ τουλάχιστον, πολύ διαφορετική από τις μεγάλες πόλεις του ιταλικού βορρά. Έχει τεράστιο ιστορικό και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον, αλλά και πολλή ομορφιά. Σίγουρα όμως πρέπει κανείς να πάει συνειδητοποιημένος και να γνωρίζει ότι δεν μπορεί να κυκλοφορεί σαν αμέριμνος τουρίστας, κυρίως το βράδυ και κυρίως σε πιο "επικίνδυνες" περιοχές.

Προσωπικά, αυτό που μας χάλασε περισσότερο ήταν το ξενοδοχείο σαν ξενοδοχείο αλλά και η τοποθεσία του. Αν και ήταν κοντά στον κεντρικό σταθμό των τρένων, εκτός από την βρωμιά, δεν ήταν και το ιδανικότερο σημείο για να κυκλοφορείς γύρω του το βράδυ. Σίγουρα όλοι όσοι ήταν μαζέμενοι στον σταθμό αλλά και στα γύρω πεζοδρόμια με τις μπύρες στο χέρι, ξαπλωμένοι στα πεζοδρόμια, δεν σου έδιναν και το μεγαλύτερο αίσθημα ασφάλειας. Το καλύτερο; Ένα από τα βράδια που ήμασταν στο ξενοδοχείο ακούγαμε κάτι κρότους και νομίζαμε ότι ακούγαμε πυροτεχνήματα ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Έτσι όπως το έφερε η συζήτηση το επόμενο πρωί, μας είπαν ότι είχαν πέσει πυροβολισμοί σε κοντινό τετράγωνο. Ουπς Οπότε έχει αρκετή σημασία η επιλογή της περιοχής του καταλύματος. Ωστόσο, ακόμα και αυτή η όψη, η πιο "επικίνδυνη" είναι ένα στοιχείο της πόλης. Και μπορεί κανείς να επιλέξει να το αγνοήσει εντελώς. Μπορεί να μείνει σε κάποιο πολυτελές ξενοδοχείο στην παραλία και να κινηθεί μόνο σε "ασφαλείς" περιοχές. Όμως έτσι δεν θα δει όλες τις πλευρές της πόλης, που, είτε μας αρέσουν είτε όχι, κάνουν την πόλη αυτή που είναι, και της δίνουν αυτόν τον αυθεντικό χαρακτήρα.

 

[alice~]

Το θέμα μπορεί επιτελους να μεταφερθεί στις ολοκληρωμένες ιστορίες