georgeant
Member
- Μηνύματα
- 608
- Likes
- 2.610
- Ταξίδι-Όνειρο
- Road trip B. Αμερική
Περιεχόμενα
Ημέρα 2η
Ο καιρός κινείται στα ίδια, συννεφιά, λίγη ψύχρα και λίγος αέρας αλλά δεν βρέχει, το οποίο είναι ευτύχημα. Σήμερα η μέρα έχει Sagrada Familia. Πριν από εκεί όμως, περνάμε από την Αψίδα του Θριάμβου (Arco de Triunfo) που είναι πολύ κοντά στο ξενοδοχείο μας.
Η αψίδα χτίστηκε με σκοπό να χρησιμοποιηθεί ως η πύλη της πόλης για την παγκόσμια έκθεση που φιλοξένησε η Βαρκελώνη, το 1888. Η βιτρίνα που λέμε.
εμπρός καλό μου drone!
Η αψίδα της Βαρκελώνης ξεχωρίζει από πολλές άλλες αντίστοιχες ευρωπαϊκές λόγω του χρώματός της, το μπορντό, και είναι φτιαγμένη από τούβλα.
O πεζόδρομος που είναι γεμάτος φοίνικες πίσω από την αψίδα θα σας οδηγήσει στο πάρκο Ciutadella, και αν είστε τυχεροί, μπορεί να πετύχετε τα πράσινα παπαγαλάκια πετάνε από δέντρο σε δέντρο!
Εμείς παρακάμψαμε το πάρκο και συνεχίσαμε για τη Sagrada Familia. Πριν από αυτό όμως, ήταν ένα ήσυχο και καλό μέρος για την πρώτη πτήση του drone μας.
Η Αψίδα του Θριάμβου από το drone.
Μιλώντας για drone να σας πω ότι αυτά απαγορεύονται παντού στη Βαρκελώνη. Κάτι που φυσικά εμείς δε γνωρίζαμε γιατί σε ότι αναζήτηση κάναμε στο internet δεν έλεγε κάτι τέτοιο. Μας το είπαν οι αστυνομικοί αργότερα στη Sagrada Familia... Αλλά ας μην προτρέχω.
Στο δρόμο για τη Sagrada Familia περάσαμε έξω από την La Monumental. Art nouveau αρένα ταυρομαχιών του 1914, που φιλοξενεί πλέον συναυλίες και παραστάσεις, ενώ περιλαμβάνει ένα μουσείο ταυρομαχιών. Ήταν το τελευταίο μέρος που έγιναν ταυρομαχίες στην Καταλονία, το 2011.
Sagrada Familia
Και φτάσαμε στην Sagrada Familia. Τι να γράψω που δεν ξέρετε ή δεν έχετε ακούσει ήδη; Θα αρχίσω λέγοντας πως είναι ο πιο εντυπωσιακός ναός που έχω δει. Και δεν έχω δει λίγους.
Φωτογραφία από το drone
H κατασκευή της ξεκίνησε το 1882 δια χειρός Antonio Gaudi, αυτού του "παρανοϊκού" (πάντα με τη δημιουργική έννοια του όρου) αρχιτέκτονα που αφιέρωσε τα τελευταία του χρόνια στο έργο. Όταν πέθανε το 1926, είχε ολοκληρωθεί λιγότερο από το ένα τέταρτο του έργου. Η εκκλησία συνδυάζει το γοτθικό ρυθμό και μορφές μοντερνισμού. Αν και ημιτελής, η εκκλησία αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Η κατασκευή της, αναμένεται να ολοκληρωθεί (θεωρητικά πάντα) το 2027.
Φρούτα, που αντιπροσωπεύουν τους "καρπούς των καλών πράξεων". Σε κάθε μία από τις προσόψεις του ναού βλέπουμε φρούτα σχετικά με την αντίστοιχη εποχή του χρόνου.
Η πρόσοψη με την απεικόνιση της Γέννησης
H δυτική πρόσοψη, αυτή των Παθών.
Το αρχιτεκτονικό επίτευγμα που κατάφερε αυτός ο άνθρωπος είναι πραγματικά σε άλλη διάσταση. Το καθετί που βλέπετε αποτελεί κι έναν συμβολισμό και μόνο δέος θα νιώσετε καθώς περιηγείστε στο εσωτερικό του ναού. Ο Γκαουντί σε αυτό του το έργο (αλλά και στα περισσότερά του) αγνόησε τους κανόνες του ρεαλισμού, δημιουργώντας γραμμές, σχέδια και πολύχρωμα ψηφιδωτά εμπνευσμένα από τη φύση.
Κίονες που συμβολίζουν κορμούς δέντρων που καταλήγουν σε "κλαδιά" τα οποία στηρίζουν την οροφή.
Η σουρεαλιστική οροφή του ναού
Σας προτείνω να ακούσετε στο κινητό σας το 45λεπτο audio guide (από το app της Sagrada Familia που θα κατεβάσετε για να αγοράσετε τα εισιτήρια-26 ευρώ το άτομο παρεμπιπτόντως, αρκετά τσουχτερό). Ακόμα κι αν βαριέστε τα audio guides, επιμένω να δώσετε μια ευκαιρία σ' αυτό. Σας υπόσχομαι ότι δε θα βαρεθείτε καθόλου!
Η απαραίτητη αναμνηστική φωτογραφία
Στο σημείο που τραβήχτηκε η παραπάνω φωτογραφία, ξεδιπλώσαμε και απογειώσαμε το drone με παντελή άγνοια. Στο πιο τουριστικό σημείο της Βαρκελώνης. Κάποιος θα έλεγε ότι είμαστε απλά πολύ τολμηροί ή ότι έχουμε θράσος! Μετά από 4 λεπτά έρχονται δύο αστυνομικοί και μας λένε να το κατεβάσουμε. Μας είπαν ότι απαγορεύεται η πτήση του drone σε όλη τη Βαρκελώνη. Τους είπαμε ότι δεν το γνωρίζαμε και ότι οι πληροφορίες που είχαμε από επίσημα sites ήταν ότι επιτρέπονται. Τους δείξαμε τα sites, μας είπαν ότι ο νόμος άλλαξε το 2021 και δεν έχουν ενημερωθεί ακόμα όλοι. Οκ. Κράτησαν τα στοιχεία μας, μας είπαν ότι αν το ξαναπετάξουμε και μας πετύχουν αστυνομικοί θα μας το κατασχέσουν και θα πληρώσουμε και πρόστιμο. Οπότε το drone μπήκε στο τσαντάκι του και έμεινε στο ξενοδοχείο για τις υπόλοιπες ημέρες του ταξιδιού. Δύο πλάνα πρόλαβε να τράβηξε το έρμο.
Ότι πρόλαβα! Κάτι είναι κι αυτό
Στο δρόμο για να δούμε και τα άλλα έργα του Antonio Gaudi συναντήσαμε μερικά φανταστικά κτίρια, όπως αυτό, το la Casa de les Punxes, ένα συνδυασμό κατοικίας και πύργου.
Και φτάνουμε στην Casa Milà, ή αλλιώς La Pedrera, την πολυκατοικία που ολοκλήρωσε ο Αντόνιο Γκαουντί το 1912.
Θεωρείται πρωτοποριακή ως προς τις ανέσεις στην σύγχρονη δόμηση. Διαθέτει έναν τέλειο εξαερισμό όπως και ένα υπόγειο γκαράζ. Η κατασκευή είναι ένας συνδυασμός σιδηροκατασκευής και σκυροδέματος. Στο εσωτερικό του παρατηρεί κανείς και την παραμικρή λεπτομέρεια, από τα πόμολα στις πόρτες μέχρι τα φωτιστικά που φέρουν την σφραγίδα της ευφυΐας του Γκαουντί. Ακόμη ένας εντυπωσιακά σουρεαλιστικός χώρος με γλυπτά αποτελεί την στέγη του κτιρίου.
Λέγεται πως ο Γκαουντί είχε τσακωθεί με τις ευθείες γραμμές!
Από την Casa Milà, κατηφορίζουμε την Passeig de Gràcia και θα συναντήσουμε στα δεξιά μας την Casa Batllo. Ή όπως μου αρέσει να το αποκαλώ εγώ, το δρακόσπιτο (παρατηρήστε τη σκεπή).
Το τοπικό όνομα του κτιρίου είναι Casa dels ossos (το σπίτι των οστών), λόγω της οργανικής σκελετώδους εμφάνισής του. Αν παρατηρήσετε τα μπαλκόνια, μοιάζουν με νεκροκεφαλές.
Το κτίριο αποτελεί αναδιαμόρφωση ενός παλαιότερου σπιτιού, το οποίο επανασχεδίασε ο Γκαουντί το 1904. Η οροφή είναι αψιδωτή και μοιάζει με την πλάτη από δράκο ή δεινόσαυρο.
Μια θεωρία θέλει το στρόγγυλο χαρακτηριστικό στα αριστερά του κτιρίου, που καταλήγει σε έναν πυργίσκο και σταυρό, να είναι η λόγχη του Αγίου Γεωργίου (του πολιούχου της Καταλονίας), που έχει βυθιστεί στο πίσω μέρος του δράκου.
Έπειτα, πήραμε το λεωφορείο για την Plaça d'Espanya.
H Plaça d'Espanya
Από εκεί, πήραμε ένα δεύτερο λεωφορείο για να ανεβούμε στο λόφο Montjuïc και να δούμε τη θέα της πόλης αλλά και το κάστρο.
Montjuïc
Το Montjuïc (μτφ: Εβραϊκό βουνό) είναι ένας λόφος στη Βαρκελώνη και το δεύτερο ψηλότερο βουνό της πόλης μετά το Tibidabo. Οι εργασίες που πραγματοποιήθηκαν για την Παγκόσμια Έκθεση του 1929 και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992 έχουν κάνει το Montjüic μια πολύ ενδιαφέρουσα περιοχή. Περιλαμβάνει πολλά μουσεία και άλλα αξιοθέατα. Το πιο διάσημο από αυτά είναι το Κάστρο του Montjuic στο οποίο μπορείς να πας είτε με λεωφορείο είτε με τελεφερίκ. Θέλαμε πολύ να πάμε με το τελεφερίκ, αλλά μαντέψτε. Το είχαν εκτός λειτουργίας λόγω κορωνοϊού!
Η είσοδος του κάστρου.
Η θέα ήταν μια μεγάλη απογοήτευση. Είχε τόση ομίχλη που δε φαινόταν σχεδόν τίποτα. Πολύ κρύο, πολύς αέρας, ο καιρός σίγουρα δεν ήταν με το μέρος μας εκείνη τη μέρα. Επίσης έχω την αίσθηση πώς ο λόφος του κάστρου ίσως δεν είναι το πιο σωστό σημείο για να θαυμάσεις τη θέα λόγω των πολλών δέντρων που βρίσκονται ακριβώς κάτω από το κάστρο και κρύβουν ένα μεγάλο κομμάτι από το οπτικό μας πεδίο. Αντιθέτως, καθώς κατεβαίναμε με το λεωφορείο στην επιστροφή, υπήρχαν κάποια σημεία σαν παρατηρητήρια που νομίζω πως η θέα ήταν πολύ καλύτερη. Ναι, δεν βρισκόσουν τόσο ψηλά, αλλά όλα φαινόντουσαν καλύτερα.
Με θέα...την ομίχλη.
Το κάστρο επίσης δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο. Στους χώρους του φιλοξενούνταν διάφορες εκθέσεις, μεταξύ άλλων και φωτογραφικό υλικό από την περίοδο που στο λόφο υπήρχε ένα αρκετά μεγάλο θεματικό πάρκο.
Επιστρέψαμε στην Plaça d'Espanya κι από κει ανηφορίσαμε προς το Palau National de Montjuic.
Αυτοί είναι οι Torres Venecianes, το εμβληματικό ζευγάρι πύργων που χτίστηκαν τη δεκαετία του 1920. Το σχέδιό τους είναι εμπνευσμένο από τη Βενετία.
Οι 4 κίονες, les Quatre Columnes.
Πίσω από τους κίονες, υπάρχει ένα μεγάλο σιντριβάνι, το γνωστό Magic Fountain of Montjuïc. Εδώ πραγματοποιείται ένα show με "χορωδίες" νερού, αφού το μαγικό μας σιντριβάνι μας μπορεί να παράγει περίπου 7 δισεκατομμύρια συνδυασμούς φωτός και νερού δημιουργώντας ένα πολύ εντυπωσιακό θέαμα. Δυστυχώς, το σιντριβάνι ήταν κλειστό και δεν υπήρχε κανένα show, λόγω μέτρων για τον κορωνοϊό.
Αυτό είναι το Palau National de Montjuic, και είναι σίγουρα το πιο εμβληματικό κτίριο της περιοχής Montjuic. Είναι επίσης γνωστό και ως Εθνικό Μουσείο Τέχνης της Καταλονίας.
Κι αυτοί είμαστε εμείς κάνοντας βλακείες για 2 συνεχόμενα λεπτά.
To magic fountain...εκτός λειτουργίας.
Πίσω στην Plaça d'Espanya για να πάρουμε το μετρό. Αυτή είναι η Αρένα της Βαρκελώνης, όπου γινόντουσαν κάποτε ταυρομαχίες. Ευτυχώς, έχουν σταματήσει εδώ και δεκαετίες.
Και πάλι στη Γοτθική Συνοικία, ψάχνοντας αυτή τη φορά που θα κάτσουμε για φαγητό.
Ο Βασίλης κι ο Άλεξ, σαρώνοντας το internet και το trip advisor για κάποια καλή πρόταση για φαγητό.
Βρήκαμε ένα εξαιρετικό χορτοφαγικό εστιατόριο, το Vegetalia, στην Plaça del Fossar de les Moreres, την πλατεία με το κατακλινές, πλακόστρωτο έδαφος που κάποτε ήταν νεκροταφείο. Όποτε περνούσαμε, έπαιζαν συνέχεια σκυλάκια με τους ιδιοκτήτες τους.
Το Vegetalia, με τις χρωματιστές καρέκλες.
Το φαγητό ήταν εξαιρετικό. Οι μερίδες μεγάλες και οι τιμές λογικές. Φύγαμε απολύτως ικανοποιημένοι. Κι εδώ νομίζω φάγαμε και μια ωραιότατη paella!
Τα...ορεκτικά!
Στην πλατεία, υπάρχει η "Αιώνια Φλόγα". Καίει στη μνήμη των πεσόντων του Καταλανικού Πολέμου.
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο περπατώντας, περνώντας φυσικά για ακόμα μια φορά μέσα από τα στενά της Γοτθικής Συνοικίας.
Τέλος 2ης ημέρας
Ο καιρός κινείται στα ίδια, συννεφιά, λίγη ψύχρα και λίγος αέρας αλλά δεν βρέχει, το οποίο είναι ευτύχημα. Σήμερα η μέρα έχει Sagrada Familia. Πριν από εκεί όμως, περνάμε από την Αψίδα του Θριάμβου (Arco de Triunfo) που είναι πολύ κοντά στο ξενοδοχείο μας.
Η αψίδα χτίστηκε με σκοπό να χρησιμοποιηθεί ως η πύλη της πόλης για την παγκόσμια έκθεση που φιλοξένησε η Βαρκελώνη, το 1888. Η βιτρίνα που λέμε.
εμπρός καλό μου drone!
Η αψίδα της Βαρκελώνης ξεχωρίζει από πολλές άλλες αντίστοιχες ευρωπαϊκές λόγω του χρώματός της, το μπορντό, και είναι φτιαγμένη από τούβλα.
O πεζόδρομος που είναι γεμάτος φοίνικες πίσω από την αψίδα θα σας οδηγήσει στο πάρκο Ciutadella, και αν είστε τυχεροί, μπορεί να πετύχετε τα πράσινα παπαγαλάκια πετάνε από δέντρο σε δέντρο!
Εμείς παρακάμψαμε το πάρκο και συνεχίσαμε για τη Sagrada Familia. Πριν από αυτό όμως, ήταν ένα ήσυχο και καλό μέρος για την πρώτη πτήση του drone μας.
Η Αψίδα του Θριάμβου από το drone.
Μιλώντας για drone να σας πω ότι αυτά απαγορεύονται παντού στη Βαρκελώνη. Κάτι που φυσικά εμείς δε γνωρίζαμε γιατί σε ότι αναζήτηση κάναμε στο internet δεν έλεγε κάτι τέτοιο. Μας το είπαν οι αστυνομικοί αργότερα στη Sagrada Familia... Αλλά ας μην προτρέχω.
Στο δρόμο για τη Sagrada Familia περάσαμε έξω από την La Monumental. Art nouveau αρένα ταυρομαχιών του 1914, που φιλοξενεί πλέον συναυλίες και παραστάσεις, ενώ περιλαμβάνει ένα μουσείο ταυρομαχιών. Ήταν το τελευταίο μέρος που έγιναν ταυρομαχίες στην Καταλονία, το 2011.
Sagrada Familia
Και φτάσαμε στην Sagrada Familia. Τι να γράψω που δεν ξέρετε ή δεν έχετε ακούσει ήδη; Θα αρχίσω λέγοντας πως είναι ο πιο εντυπωσιακός ναός που έχω δει. Και δεν έχω δει λίγους.
Φωτογραφία από το drone
H κατασκευή της ξεκίνησε το 1882 δια χειρός Antonio Gaudi, αυτού του "παρανοϊκού" (πάντα με τη δημιουργική έννοια του όρου) αρχιτέκτονα που αφιέρωσε τα τελευταία του χρόνια στο έργο. Όταν πέθανε το 1926, είχε ολοκληρωθεί λιγότερο από το ένα τέταρτο του έργου. Η εκκλησία συνδυάζει το γοτθικό ρυθμό και μορφές μοντερνισμού. Αν και ημιτελής, η εκκλησία αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Η κατασκευή της, αναμένεται να ολοκληρωθεί (θεωρητικά πάντα) το 2027.
Φρούτα, που αντιπροσωπεύουν τους "καρπούς των καλών πράξεων". Σε κάθε μία από τις προσόψεις του ναού βλέπουμε φρούτα σχετικά με την αντίστοιχη εποχή του χρόνου.
Η πρόσοψη με την απεικόνιση της Γέννησης
H δυτική πρόσοψη, αυτή των Παθών.
Το αρχιτεκτονικό επίτευγμα που κατάφερε αυτός ο άνθρωπος είναι πραγματικά σε άλλη διάσταση. Το καθετί που βλέπετε αποτελεί κι έναν συμβολισμό και μόνο δέος θα νιώσετε καθώς περιηγείστε στο εσωτερικό του ναού. Ο Γκαουντί σε αυτό του το έργο (αλλά και στα περισσότερά του) αγνόησε τους κανόνες του ρεαλισμού, δημιουργώντας γραμμές, σχέδια και πολύχρωμα ψηφιδωτά εμπνευσμένα από τη φύση.
Κίονες που συμβολίζουν κορμούς δέντρων που καταλήγουν σε "κλαδιά" τα οποία στηρίζουν την οροφή.
Η σουρεαλιστική οροφή του ναού
Σας προτείνω να ακούσετε στο κινητό σας το 45λεπτο audio guide (από το app της Sagrada Familia που θα κατεβάσετε για να αγοράσετε τα εισιτήρια-26 ευρώ το άτομο παρεμπιπτόντως, αρκετά τσουχτερό). Ακόμα κι αν βαριέστε τα audio guides, επιμένω να δώσετε μια ευκαιρία σ' αυτό. Σας υπόσχομαι ότι δε θα βαρεθείτε καθόλου!
Η απαραίτητη αναμνηστική φωτογραφία
Στο σημείο που τραβήχτηκε η παραπάνω φωτογραφία, ξεδιπλώσαμε και απογειώσαμε το drone με παντελή άγνοια. Στο πιο τουριστικό σημείο της Βαρκελώνης. Κάποιος θα έλεγε ότι είμαστε απλά πολύ τολμηροί ή ότι έχουμε θράσος! Μετά από 4 λεπτά έρχονται δύο αστυνομικοί και μας λένε να το κατεβάσουμε. Μας είπαν ότι απαγορεύεται η πτήση του drone σε όλη τη Βαρκελώνη. Τους είπαμε ότι δεν το γνωρίζαμε και ότι οι πληροφορίες που είχαμε από επίσημα sites ήταν ότι επιτρέπονται. Τους δείξαμε τα sites, μας είπαν ότι ο νόμος άλλαξε το 2021 και δεν έχουν ενημερωθεί ακόμα όλοι. Οκ. Κράτησαν τα στοιχεία μας, μας είπαν ότι αν το ξαναπετάξουμε και μας πετύχουν αστυνομικοί θα μας το κατασχέσουν και θα πληρώσουμε και πρόστιμο. Οπότε το drone μπήκε στο τσαντάκι του και έμεινε στο ξενοδοχείο για τις υπόλοιπες ημέρες του ταξιδιού. Δύο πλάνα πρόλαβε να τράβηξε το έρμο.
Ότι πρόλαβα! Κάτι είναι κι αυτό
Στο δρόμο για να δούμε και τα άλλα έργα του Antonio Gaudi συναντήσαμε μερικά φανταστικά κτίρια, όπως αυτό, το la Casa de les Punxes, ένα συνδυασμό κατοικίας και πύργου.
Και φτάνουμε στην Casa Milà, ή αλλιώς La Pedrera, την πολυκατοικία που ολοκλήρωσε ο Αντόνιο Γκαουντί το 1912.
Θεωρείται πρωτοποριακή ως προς τις ανέσεις στην σύγχρονη δόμηση. Διαθέτει έναν τέλειο εξαερισμό όπως και ένα υπόγειο γκαράζ. Η κατασκευή είναι ένας συνδυασμός σιδηροκατασκευής και σκυροδέματος. Στο εσωτερικό του παρατηρεί κανείς και την παραμικρή λεπτομέρεια, από τα πόμολα στις πόρτες μέχρι τα φωτιστικά που φέρουν την σφραγίδα της ευφυΐας του Γκαουντί. Ακόμη ένας εντυπωσιακά σουρεαλιστικός χώρος με γλυπτά αποτελεί την στέγη του κτιρίου.
Λέγεται πως ο Γκαουντί είχε τσακωθεί με τις ευθείες γραμμές!
Από την Casa Milà, κατηφορίζουμε την Passeig de Gràcia και θα συναντήσουμε στα δεξιά μας την Casa Batllo. Ή όπως μου αρέσει να το αποκαλώ εγώ, το δρακόσπιτο (παρατηρήστε τη σκεπή).
Το τοπικό όνομα του κτιρίου είναι Casa dels ossos (το σπίτι των οστών), λόγω της οργανικής σκελετώδους εμφάνισής του. Αν παρατηρήσετε τα μπαλκόνια, μοιάζουν με νεκροκεφαλές.
Το κτίριο αποτελεί αναδιαμόρφωση ενός παλαιότερου σπιτιού, το οποίο επανασχεδίασε ο Γκαουντί το 1904. Η οροφή είναι αψιδωτή και μοιάζει με την πλάτη από δράκο ή δεινόσαυρο.
Μια θεωρία θέλει το στρόγγυλο χαρακτηριστικό στα αριστερά του κτιρίου, που καταλήγει σε έναν πυργίσκο και σταυρό, να είναι η λόγχη του Αγίου Γεωργίου (του πολιούχου της Καταλονίας), που έχει βυθιστεί στο πίσω μέρος του δράκου.
Έπειτα, πήραμε το λεωφορείο για την Plaça d'Espanya.
H Plaça d'Espanya
Από εκεί, πήραμε ένα δεύτερο λεωφορείο για να ανεβούμε στο λόφο Montjuïc και να δούμε τη θέα της πόλης αλλά και το κάστρο.
Montjuïc
Το Montjuïc (μτφ: Εβραϊκό βουνό) είναι ένας λόφος στη Βαρκελώνη και το δεύτερο ψηλότερο βουνό της πόλης μετά το Tibidabo. Οι εργασίες που πραγματοποιήθηκαν για την Παγκόσμια Έκθεση του 1929 και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992 έχουν κάνει το Montjüic μια πολύ ενδιαφέρουσα περιοχή. Περιλαμβάνει πολλά μουσεία και άλλα αξιοθέατα. Το πιο διάσημο από αυτά είναι το Κάστρο του Montjuic στο οποίο μπορείς να πας είτε με λεωφορείο είτε με τελεφερίκ. Θέλαμε πολύ να πάμε με το τελεφερίκ, αλλά μαντέψτε. Το είχαν εκτός λειτουργίας λόγω κορωνοϊού!
Η είσοδος του κάστρου.
Η θέα ήταν μια μεγάλη απογοήτευση. Είχε τόση ομίχλη που δε φαινόταν σχεδόν τίποτα. Πολύ κρύο, πολύς αέρας, ο καιρός σίγουρα δεν ήταν με το μέρος μας εκείνη τη μέρα. Επίσης έχω την αίσθηση πώς ο λόφος του κάστρου ίσως δεν είναι το πιο σωστό σημείο για να θαυμάσεις τη θέα λόγω των πολλών δέντρων που βρίσκονται ακριβώς κάτω από το κάστρο και κρύβουν ένα μεγάλο κομμάτι από το οπτικό μας πεδίο. Αντιθέτως, καθώς κατεβαίναμε με το λεωφορείο στην επιστροφή, υπήρχαν κάποια σημεία σαν παρατηρητήρια που νομίζω πως η θέα ήταν πολύ καλύτερη. Ναι, δεν βρισκόσουν τόσο ψηλά, αλλά όλα φαινόντουσαν καλύτερα.
Με θέα...την ομίχλη.
Το κάστρο επίσης δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο. Στους χώρους του φιλοξενούνταν διάφορες εκθέσεις, μεταξύ άλλων και φωτογραφικό υλικό από την περίοδο που στο λόφο υπήρχε ένα αρκετά μεγάλο θεματικό πάρκο.
Επιστρέψαμε στην Plaça d'Espanya κι από κει ανηφορίσαμε προς το Palau National de Montjuic.
Αυτοί είναι οι Torres Venecianes, το εμβληματικό ζευγάρι πύργων που χτίστηκαν τη δεκαετία του 1920. Το σχέδιό τους είναι εμπνευσμένο από τη Βενετία.
Οι 4 κίονες, les Quatre Columnes.
Πίσω από τους κίονες, υπάρχει ένα μεγάλο σιντριβάνι, το γνωστό Magic Fountain of Montjuïc. Εδώ πραγματοποιείται ένα show με "χορωδίες" νερού, αφού το μαγικό μας σιντριβάνι μας μπορεί να παράγει περίπου 7 δισεκατομμύρια συνδυασμούς φωτός και νερού δημιουργώντας ένα πολύ εντυπωσιακό θέαμα. Δυστυχώς, το σιντριβάνι ήταν κλειστό και δεν υπήρχε κανένα show, λόγω μέτρων για τον κορωνοϊό.
Αυτό είναι το Palau National de Montjuic, και είναι σίγουρα το πιο εμβληματικό κτίριο της περιοχής Montjuic. Είναι επίσης γνωστό και ως Εθνικό Μουσείο Τέχνης της Καταλονίας.
Κι αυτοί είμαστε εμείς κάνοντας βλακείες για 2 συνεχόμενα λεπτά.
To magic fountain...εκτός λειτουργίας.
Πίσω στην Plaça d'Espanya για να πάρουμε το μετρό. Αυτή είναι η Αρένα της Βαρκελώνης, όπου γινόντουσαν κάποτε ταυρομαχίες. Ευτυχώς, έχουν σταματήσει εδώ και δεκαετίες.
Και πάλι στη Γοτθική Συνοικία, ψάχνοντας αυτή τη φορά που θα κάτσουμε για φαγητό.
Ο Βασίλης κι ο Άλεξ, σαρώνοντας το internet και το trip advisor για κάποια καλή πρόταση για φαγητό.
Βρήκαμε ένα εξαιρετικό χορτοφαγικό εστιατόριο, το Vegetalia, στην Plaça del Fossar de les Moreres, την πλατεία με το κατακλινές, πλακόστρωτο έδαφος που κάποτε ήταν νεκροταφείο. Όποτε περνούσαμε, έπαιζαν συνέχεια σκυλάκια με τους ιδιοκτήτες τους.
Το Vegetalia, με τις χρωματιστές καρέκλες.
Το φαγητό ήταν εξαιρετικό. Οι μερίδες μεγάλες και οι τιμές λογικές. Φύγαμε απολύτως ικανοποιημένοι. Κι εδώ νομίζω φάγαμε και μια ωραιότατη paella!
Τα...ορεκτικά!
Στην πλατεία, υπάρχει η "Αιώνια Φλόγα". Καίει στη μνήμη των πεσόντων του Καταλανικού Πολέμου.
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο περπατώντας, περνώντας φυσικά για ακόμα μια φορά μέσα από τα στενά της Γοτθικής Συνοικίας.
Τέλος 2ης ημέρας
)
