travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.762
- Likes
- 14.563
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Περιεχόμενα
Τελευταίο μέρος
Αυτή η ιστορία τελειώνει σε λίγο. Είδα ότι σε άλλους ξύπνησε μνήμες και σε άλλους παρακίνησε το ενδιαφέρον να μάθουν για εκείνη την εποχή (των μπαμπάδων και μαμάδων τους
.
Εδώ στο τέλος πέρασα μερικές δραματικές (αγχωτικές) ώρες στο σταθμό της Τεργέστης. Κατέληξαν όμως σε μια συνήθη μέρα όπως και οι υπόλοιπες του ταξιδιού.
Ιδού το εξώφυλλο του Inter rail:
Να και μια εσωτερική σελίδα:
Η συνέχεια και το τέλος της ιστορίας μας:
7 Μαΐου 1981
Αντίο Σάλτσμπουργκ. Γεια σου όμορφη πόλη. Πραγματικά λυπάμαι που φεύγω από αυτό τον όμορφο τόπο. Σήμερα πέρασα πολύ ωραία. Ίσως σ' αυτό να φταίει που δεν είχα μαζί το Γιώργο, να είμαι αναγκασμένος να κάνω συχνά πράγματα που ενώ αυτός ήθελε εγώ δεν ήθελα. Έτσι σήμερα πήγαινα όπου γούσταρα και για όσο γούσταρα. Μπορεί αυτός να είναι ένας λόγος. Πολλοί προτιμούν να πηγαίνουν μόνοι τους διακοπές. Κι όμως εγώ έχω πάει πολλές φορές διακοπές με το Γιώργο. Όμως ποτέ δε θυμάμαι να υπήρχε τόσο τεράστια ασυμφωνία όση η δική μας αυτή τη φορά.
Τώρα που βλέπω πίσω μου τις Άλπεις χιονισμένες είναι φανταστικές. Δυστυχώς αυτά που βλέπω τώρα, αλλά και σε άλλες διαδρομές του ταξιδιού, δεν είναι καθόλου εύκολο να περιγραφούν κατανοητά, έστω και λίγο. Εδώ πρέπει να έρθεις μόνος σου να τα δεις, αλλιώς δεν πήρες πρέφα. Ας αφήσω λοιπόν τα εύσχημα λόγια για τις ομορφιές αυτού του τόπου. Δεν έχουν καμία αξία, παρά αργότερα βλέποντας αυτές τις γραμμές να θυμάμαι αυτό που είδα.
8 Μαΐου 1981
Έκανα μια στάση στο Villach της Αυστρίας και έκανα βόλτα για μιάμιση ώρα, και διαπίστωσα ότι αυτή είναι μια πολύ όμορφη πόλη (τι έχω πάθει τώρα τελευταία ρε παιδιά με τις ομορφιές. Μετά κάθισα σε μία καφετέρια άλλη μια ωρίτσα και κατά τις 11.20 (βράδυ) πήγα στο σταθμό και περίμενα. Ευτυχώς που βρήκα και έναν καναδό που έκανα τουρισμό δύο χρόνια συνεχώς και κουβεντιάζαμε λιγάκι. Στο τρένο ήμουν σε ένα κουπέ μόνος. Στη Βενετία έφτασα (ή μάλλον στο Μέστρε) πριν λίγο, στις έξι (πρωί).
8 Μαΐου 1981
Βενετία. Η ώρα είναι δύο και εγώ ξεθεωμένος γύρισα μόλις πριν λίγο στο σταθμό, αφού από τις 88.000 περίπου λιρέτες, μου είχαν μείνει μόνο 12,5 χιλιάδες. Δηλαδή ξόδεψα γύρω στις 3800 δρχ και δεν πήρα και πολλά πράγματα. Πήρα πέντε κομμάτια γυαλικά Μουράνο. Ελπίζω να είναι από τα γνήσια.
Τώρα όσο σκέφτομαι ότι έχω ταξίδι με το τρένο συνεχώς για 28 ώρες μέχρι τη Θεσσαλονίκη, με πιάνει τρόμος. Να βρω τουλάχιστον πάλι ένα βαγόνι να είμαι μόνος ή με κανένα Έλληνα, πάει καλά.
Το απόγευμα έφυγα από τη Βενετία και πήγα στη Τεργέστη. Πήγα να μπω σε ένα τρένο για την Ελλάδα αλλά ήταν γεμάτο κόσμο και είπα να πάρω το επόμενο. Εν τω μεταξύ αγχώθηκα επειδή φοβόμουν ότι ίσως δε βρω πάλι θέση να καθίσω και σκέφτηκα να γυρίσω με αεροπλάνο στην Ελλάδα.
Αυτή η βραδιά με την αναμονή μιας θέσης σε τρένο για την Ελλάδα, ήταν δραματική. Ήταν απογοητευτικό να μη βρίσκω διέξοδο για το ταξίδι της επιστροφής. Με το που ερχόταν το τρένο έτρεχαν αλλόφρονες οι επιβάτες και χωνόταν όπου υπήρχε μια σπιθαμή χώρου. Εγώ επειδή είχα μεγάλο ταξίδι ήθελα να έχω τουλάχιστον ένα χώρο να καθίσω. Είχα τα πράγματα, ήμουν και ντροπιάρης, οπότε έμενα τελευταίος. Γι' αυτό και έψαχνα εναγωνίως τρόπο επιστροφής. Ήμουν ανίδεος περί αεροδρομίων και νόμιζα ότι θα εύρισκα πτήση εκείνη τη νύχτα για Ελλάδα και μάλιστα όχι από τη Ρώμη, αλλά από την Τεργέστη! Αδύνατον. Άσε που τα χρήματα που είχα νομίζω δεν έφταναν ούτε για τη μισή διαδρομή με αεροπλάνο. Ευτυχώς η κατάληξη της νύχτας επιστροφής ήταν ανέλπιστα καλή.
Τώρα αποκαπνίζω το τσιγάρο που έχω ανάψει και πάω. Αν δεν έχει αεροπλάνο θα πάω στις 12 το βράδυ που έχει τρένο για Ζάγκρεμπ και από κει έχει ο θεός. Τώρα την έχω αράξει και πίνω ένα καφέ σε ένα καφενείο του σταθμού.
Προς το παρόν σκέφτομαι τη δυσκολία που θα έχω να φτάσω, αν φτάσω, στο Ζάγκρεμπ. Ας είχα τουλάχιστον παρέα! Πάντως με το Γιώργο θα ήταν σίγουρα χειρότερα. Θα κατέβαζε ό,τι πιο τρελή ιδέα του ερχόταν, εγώ δεν θα συμφωνούσα και θα γινόταν χειρότερα. Καλύτερα σε μια τέτοια περίπτωση μόνος μου. Θα την αράξω μία ώρα πριν φύγει το τρένο στο μπινάρι μου και μόλις έρθει θα ορμήσω να μπω μέσα και ό,τι γίνει.
Πιο πολύ απ' όλα φοβάμαι μήπως και δεν μπω στο τρένο για το Ζάγκρεμπ λόγω κόσμου. Αν κάποιος μπορούσε να μου το βεβαιώσει θα ήταν σαν να είμαι ευτυχισμένος. Πήγα πριν από καμιά ωρίτσα να κλείσω θέση (ρεζερβέ), αλλά ο Ιταλός, δεν ξέρω τι μου είπε στα σίγουρα, αλλά μάλλον είπε ότι όλες οι καρέκλες είναι ρεζερβέ. Τώρα που το καλοσκέφτομαι δεν είναι και για να στενοχωριέμαι τόσο. Νομίζω ότι με το να γράφω αυτά παρηγορήθηκα λίγο. Κι αν δεν μπω στο τρένο τι έγινε; Θα τη βγάλω εδώ στο σταθμό ως αύριο και βλέπουμε. Στο Μέστρε μήπως ήταν καλύτερα;
Το τρένο θέλει μία ώρα και 10 λεπτά για να φύγει για το Ζάγκρεμπ και εγώ την έχω αράξει στο μπινάρι 3. Εδώ γύρω είναι ένας σωρός Γιουγκοσλάβοι με άφθονες τσάντες γεμάτες ψώνια από την Ιταλία. Έρχονται εδώ που είναι η πιο κοντινή τους πόλη του δυτικού κόσμου και ψωνίζουν ό,τι στη χώρα τους είναι πιο ακριβό από ό,τι στην Τεργέστη ή εκεί δε βρίσκουν. Από ό,τι βλέπω (γιατί ανοιγοκλείνουν τις τσάντες τους θαυμάζοντας αυτά που αγόρασαν) ψωνίζουν κυρίως μπλουτζίν και ομπρέλες, και γενικά ρουχισμό. Τι να κάνουν και αυτοί! Δεν νομίζω όμως να τους επιτρέπουν να τα περάσουν εύκολα στη Γιουγκοσλαβία. Ούτε και ξέρω πως τα καταφέρνουν. Έχω ακούσει ότι τα δίνουν σε τουρίστες, καλή ώρα σαν και μένα, να τους τα περάσουν, γιατί τους τουρίστες που δεν είναι γιουγκοσλάβοι δεν τους ψάχνουν, και μετά να τους τα επιστρέψουν. Καλό κόλπο. Θα έχω τα μάτια μου 14 στα δικά μου πράγματα μήπως και κάνει φτερά καμιά τσάντα.
Στο τρένο που έφευγε στις οχτώ και που εγώ δεν χώρεσα, ήταν πολλοί έλληνες. Άκουγα που συνομιλούσαν. Σ' αυτό εδώ δεν έχω ακούσει ακόμα ελληνική μιλιά και ούτε πιστεύω να είναι κανένας άλλος Έλληνας. Τώρα το κέφι μου έχει φτιάξει λίγο και αυτό που πιο πολύ σκέφτομαι είναι τι να κάνω για να μη χάσω καμιά τσάντα. Πάντως οι φάτσες των Γιουγκοσλάβων εδώ, που είναι όλοι νέοι, φαίνονται συμπαθητικές. Τα ράσα όμως δεν κάνουν τον παπά και από το σιγανό ποταμάκι να φοβάσαι. Καλύτερα έχω να μου κλέψουν τα λεφτά μου παρά τα πράγματα που αγόρασα.
Τώρα βλέπω ένα γιουγκοσλάβο να κρύβει ένα μπλουτζίν μέσα σε μια μπλούζα για να μην φαίνεται. Πάντως και εγώ που έβαλα το ταμπάκο (είχα αγοράσει μερικές σακούλες καπνό που τότε απαγορευόταν στην Ελλάδα) στις άπλυτες κάλτσες δεν πάω πίσω.
Να άλλο ένα τσούρμο Γιουγκοσλάβοι που καταφθάνουν γεμάτοι τσάντες όλοι του. Και κρατούν πολλές και μικρές τσάντες. Και είναι και αυτές καινούργιες. Πολλών επίσης τα ρούχα φαίνονται ότι είναι από εκείνα που ψώνισαν από εδώ. Έρχονται φαίνεται εδώ ρακένδυτοι, αλλά με γεμάτες τις μπαλωμένες τσέπες τους λεφτά και φεύγουν με άδειες τσέπες άλλα πλούσια ντυμένοι και με ψώνια για δυο τρία χρόνια και για όλη τη γειτονιά. Μάλλον κάθε γειτονιά ή κάθε χωριό στέλνει ένα-δύο άτομα για να ψωνίσει και όλοι μαζί τα χαίρονται.
Αλλά εν τω μεταξύ, με το να γράφω εδώ δεν βλέπω τις διάφορες φάσεις που συμβαίνουν και ίσως μερικές από αυτές έχουν ενδιαφέρον. Μου φαίνεται ότι με κοιτάνε και λίγο παράξενα. Βέβαια βλέπουν κάποιον που δεν μιλά, αλλά γράφει και γράφει και γράφει κάτι ακαταλαβίστικα γι' αυτούς (σίγουρα έριξαν κρυφές ματιές για να καταλάβουν, αν ήταν δυνατόν, περί τίνος πρόκειται).
Πέρασε μισή ώρα από τότε που άρχισα να γράφω και δεν το κατάλαβα καλά-καλά. Γι' αυτό τώρα θα διακόψω για ένα τσιγαράκι και μετά συνεχίζω ή το αφήνω για αργότερα. Αυτό το αργότερα ελπίζω να είναι αύριο το πρωί στο Ζάγκρεμπ, γιατί υπάρχει περίπτωση να είναι και από αυτόν τον ίδιο σταθμό.
Μεγάλε, τη βόλεψα στο τρένο. Βρήκα και καρέκλα κανονική και έκατσα. Και όχι μόνο αυτό. Μα έπιασα φιλίες με κάτι γιουγκοσλάβους. Και ειδικά με κάποιον που μιλά και λίγα ελληνικά και λίγα Αγγλικά. Και φταίει που μου έδωσε ένα πακέτο για να το «περάσω». Μου είπε ότι έχει κουρτίνες.
Τώρα φοβάμαι λιγότερο το κλέψιμο γιατί έχω και εγώ δικό τους πράγμα. Εκτός αν μου πάρουν το σάκο ολόκληρο. Το παιδί το λένε Μπράνκο, είναι από τα Σκόπια. Νιώθω άνετα. Βέβαια δεν ελπίζω να κοιμηθώ γιατί είμαστε οχτώ άτομα στριμωγμένοι σε ένα κουπέ. Μερικοί μόλις μπήκαν στο τρένο άλλαξαν σακάκια και έβαλαν τα καινούργια. Έχουνε την πλάκα τους.
Πάντως εγώ το πακέτο το πήρα από πλήρη κατανόηση και όχι για να τους καλοπιάσω. Το είχα αποφασίσει από πριν. Τώρα ήρθε κι ένας που πήγε και άλλαξε παντελόνι (στην τουαλέτα). Είναι τρελοί αυτοί οι Γιουγκοσλάβοι. Φοράνε και καινούργια παπούτσια σπορτέξ. Καλά που δε μου έδωσαν να φορέσω κι εγώ κανένα παντελόνι ή σακάκι. Αυτά. Αύριο τα νεότερα ή γιατί όχι και λίγο αργότερα. Κουνάει πολύ το τρένο.
Θυμάμαι που ήρθε αυτός ο Μπράνκο και μου μίλησε με κάτι λίγα ελληνικά που ήξερε. Εγώ αμέσως ενθουσιάστηκα, γιατί είχα κάποιον να πω μια κουβέντα. Και όταν μου πρότεινε να του περάσω το δέμα με τις κουρτίνες, με αντάλλαγμα να μου κρατήσει η παρέα του μια θέση μαζί τους (γιατί αυτοί ήταν πιο καπάτσοι), με έκανε ευτυχισμένο.
Τώρα το τρένο έχει σταματήσει γιατί είμαστε στα γιουγκοσλαβικά σύνορα και γράφω πιο άνετα. Πάντως δεν είμαι στο κουπέ αλλά στο διάδρομο, δίπλα στην τουαλέτα μαζί με τις τσάντες μου, για να μην υποψιαστούν δηλαδή οι ελεγκτές ότι έχω πράγματα Γιουγκοσλάβων.
Τώρα πέρασαν αλλά δεν έγινε τίποτα θα τα ξαναπούμε.
9 Μαΐου 1981
Να 'μαι λοιπόν ωραία και καλά στο Ζάγκρεμπ. Κοιμήθηκα μάλιστα και λίγο στο τρένο. Ταξιδεύω με παρέα και αυτό νομίζω κάνει το ταξίδι μου πιο ευχάριστο. Τα παιδιά εδώ πάνε στα Σκόπια. Και αν πάω εκεί με παρέα, όλα τα άλλα είναι εύκολα. Η Θεσσαλονίκη από τα Σκόπια απέχει 5, 6 ώρες.
9 Μαΐου 1981
Αυτό πάει να πει καλοκαίρι. Κάνει τέτοια ζέστη που από πέρυσι έχω να συναντήσω. Όλα πάνε καλά ως τώρα. Μόνο που το τρένο έχει πολλές καθυστερήσεις και από εκεί που ήταν να κάνει εφτά με οχτώ το πολύ ώρες για να πάει στα Σκόπια, φοβάμαι ότι θα φτάσει τις 10 ώρες. Μου είπαν ότι έχει ένα τρένο από τα Σκόπια για Ελλάδα στις 11 το βράδυ, αλλά για να είμαστε εκεί στις 11, το τρένο μας πρέπει να καλύψει την απόσταση σε οκτώμισι ώρες, κάτι πολύ δύσκολο. Δεν με πολυπειράζει. Τώρα δεν υπάρχει οτιδήποτε να μου κάνει το ταξίδι άσχημο. Και να μην φτάσω στις 11 εκεί, έχει και ένα άλλο κατά τις 3.30 το πρωί και δεν με νοιάζει να περιμένω 4 ώρες. Τώρα έχω συνηθίσει. Με τους γιουγκοσλάβους τα πάω μια χαρά. Είμαι πια σίγουρος ότι αύριο, το αργότερο στις εφτά το πρωί, θα είμαι στην πατρίδα και στις εννιά με 10 στη Θεσσαλονίκη.
Ξημερώματα Δευτέρας
Στα σύνορα δεν με ενόχλησαν καθόλου. Η εκδρομή λοιπόν ουσιαστικά τελείωσε. Κάνω όμως τώρα σαν συνέχεια και μια άλλη εκδρομή στη Θεσσαλονίκη. Θα καθίσω 1, 2 μέρες, και παραπάνω ίσως, και ας πάει στο διάολο το εργαστήριο που έχω σε λίγη ώρα στην Αθήνα.
Τώρα είναι κάπου 10 το πρωί της Δευτέρας και είμαι στο σπίτι τριών φίλων μου από την Κρήτη που κάθονται μαζί.
Αυτή η ιστορία τελειώνει σε λίγο. Είδα ότι σε άλλους ξύπνησε μνήμες και σε άλλους παρακίνησε το ενδιαφέρον να μάθουν για εκείνη την εποχή (των μπαμπάδων και μαμάδων τους
.Εδώ στο τέλος πέρασα μερικές δραματικές (αγχωτικές) ώρες στο σταθμό της Τεργέστης. Κατέληξαν όμως σε μια συνήθη μέρα όπως και οι υπόλοιπες του ταξιδιού.
Ιδού το εξώφυλλο του Inter rail:
Να και μια εσωτερική σελίδα:
Η συνέχεια και το τέλος της ιστορίας μας:
7 Μαΐου 1981
Αντίο Σάλτσμπουργκ. Γεια σου όμορφη πόλη. Πραγματικά λυπάμαι που φεύγω από αυτό τον όμορφο τόπο. Σήμερα πέρασα πολύ ωραία. Ίσως σ' αυτό να φταίει που δεν είχα μαζί το Γιώργο, να είμαι αναγκασμένος να κάνω συχνά πράγματα που ενώ αυτός ήθελε εγώ δεν ήθελα. Έτσι σήμερα πήγαινα όπου γούσταρα και για όσο γούσταρα. Μπορεί αυτός να είναι ένας λόγος. Πολλοί προτιμούν να πηγαίνουν μόνοι τους διακοπές. Κι όμως εγώ έχω πάει πολλές φορές διακοπές με το Γιώργο. Όμως ποτέ δε θυμάμαι να υπήρχε τόσο τεράστια ασυμφωνία όση η δική μας αυτή τη φορά.
Τώρα που βλέπω πίσω μου τις Άλπεις χιονισμένες είναι φανταστικές. Δυστυχώς αυτά που βλέπω τώρα, αλλά και σε άλλες διαδρομές του ταξιδιού, δεν είναι καθόλου εύκολο να περιγραφούν κατανοητά, έστω και λίγο. Εδώ πρέπει να έρθεις μόνος σου να τα δεις, αλλιώς δεν πήρες πρέφα. Ας αφήσω λοιπόν τα εύσχημα λόγια για τις ομορφιές αυτού του τόπου. Δεν έχουν καμία αξία, παρά αργότερα βλέποντας αυτές τις γραμμές να θυμάμαι αυτό που είδα.
8 Μαΐου 1981
Έκανα μια στάση στο Villach της Αυστρίας και έκανα βόλτα για μιάμιση ώρα, και διαπίστωσα ότι αυτή είναι μια πολύ όμορφη πόλη (τι έχω πάθει τώρα τελευταία ρε παιδιά με τις ομορφιές
. Μετά κάθισα σε μία καφετέρια άλλη μια ωρίτσα και κατά τις 11.20 (βράδυ) πήγα στο σταθμό και περίμενα. Ευτυχώς που βρήκα και έναν καναδό που έκανα τουρισμό δύο χρόνια συνεχώς και κουβεντιάζαμε λιγάκι. Στο τρένο ήμουν σε ένα κουπέ μόνος. Στη Βενετία έφτασα (ή μάλλον στο Μέστρε) πριν λίγο, στις έξι (πρωί).8 Μαΐου 1981
Βενετία. Η ώρα είναι δύο και εγώ ξεθεωμένος γύρισα μόλις πριν λίγο στο σταθμό, αφού από τις 88.000 περίπου λιρέτες, μου είχαν μείνει μόνο 12,5 χιλιάδες. Δηλαδή ξόδεψα γύρω στις 3800 δρχ και δεν πήρα και πολλά πράγματα. Πήρα πέντε κομμάτια γυαλικά Μουράνο. Ελπίζω να είναι από τα γνήσια.
Τώρα όσο σκέφτομαι ότι έχω ταξίδι με το τρένο συνεχώς για 28 ώρες μέχρι τη Θεσσαλονίκη, με πιάνει τρόμος. Να βρω τουλάχιστον πάλι ένα βαγόνι να είμαι μόνος ή με κανένα Έλληνα, πάει καλά.
Το απόγευμα έφυγα από τη Βενετία και πήγα στη Τεργέστη. Πήγα να μπω σε ένα τρένο για την Ελλάδα αλλά ήταν γεμάτο κόσμο και είπα να πάρω το επόμενο. Εν τω μεταξύ αγχώθηκα επειδή φοβόμουν ότι ίσως δε βρω πάλι θέση να καθίσω και σκέφτηκα να γυρίσω με αεροπλάνο στην Ελλάδα.
Αυτή η βραδιά με την αναμονή μιας θέσης σε τρένο για την Ελλάδα, ήταν δραματική. Ήταν απογοητευτικό να μη βρίσκω διέξοδο για το ταξίδι της επιστροφής. Με το που ερχόταν το τρένο έτρεχαν αλλόφρονες οι επιβάτες και χωνόταν όπου υπήρχε μια σπιθαμή χώρου. Εγώ επειδή είχα μεγάλο ταξίδι ήθελα να έχω τουλάχιστον ένα χώρο να καθίσω. Είχα τα πράγματα, ήμουν και ντροπιάρης, οπότε έμενα τελευταίος. Γι' αυτό και έψαχνα εναγωνίως τρόπο επιστροφής. Ήμουν ανίδεος περί αεροδρομίων και νόμιζα ότι θα εύρισκα πτήση εκείνη τη νύχτα για Ελλάδα και μάλιστα όχι από τη Ρώμη, αλλά από την Τεργέστη! Αδύνατον. Άσε που τα χρήματα που είχα νομίζω δεν έφταναν ούτε για τη μισή διαδρομή με αεροπλάνο. Ευτυχώς η κατάληξη της νύχτας επιστροφής ήταν ανέλπιστα καλή.
Τώρα αποκαπνίζω το τσιγάρο που έχω ανάψει και πάω. Αν δεν έχει αεροπλάνο θα πάω στις 12 το βράδυ που έχει τρένο για Ζάγκρεμπ και από κει έχει ο θεός. Τώρα την έχω αράξει και πίνω ένα καφέ σε ένα καφενείο του σταθμού.
Προς το παρόν σκέφτομαι τη δυσκολία που θα έχω να φτάσω, αν φτάσω, στο Ζάγκρεμπ. Ας είχα τουλάχιστον παρέα! Πάντως με το Γιώργο θα ήταν σίγουρα χειρότερα. Θα κατέβαζε ό,τι πιο τρελή ιδέα του ερχόταν, εγώ δεν θα συμφωνούσα και θα γινόταν χειρότερα. Καλύτερα σε μια τέτοια περίπτωση μόνος μου. Θα την αράξω μία ώρα πριν φύγει το τρένο στο μπινάρι μου και μόλις έρθει θα ορμήσω να μπω μέσα και ό,τι γίνει.
Πιο πολύ απ' όλα φοβάμαι μήπως και δεν μπω στο τρένο για το Ζάγκρεμπ λόγω κόσμου. Αν κάποιος μπορούσε να μου το βεβαιώσει θα ήταν σαν να είμαι ευτυχισμένος. Πήγα πριν από καμιά ωρίτσα να κλείσω θέση (ρεζερβέ), αλλά ο Ιταλός, δεν ξέρω τι μου είπε στα σίγουρα, αλλά μάλλον είπε ότι όλες οι καρέκλες είναι ρεζερβέ. Τώρα που το καλοσκέφτομαι δεν είναι και για να στενοχωριέμαι τόσο. Νομίζω ότι με το να γράφω αυτά παρηγορήθηκα λίγο. Κι αν δεν μπω στο τρένο τι έγινε; Θα τη βγάλω εδώ στο σταθμό ως αύριο και βλέπουμε. Στο Μέστρε μήπως ήταν καλύτερα;
Το τρένο θέλει μία ώρα και 10 λεπτά για να φύγει για το Ζάγκρεμπ και εγώ την έχω αράξει στο μπινάρι 3. Εδώ γύρω είναι ένας σωρός Γιουγκοσλάβοι με άφθονες τσάντες γεμάτες ψώνια από την Ιταλία. Έρχονται εδώ που είναι η πιο κοντινή τους πόλη του δυτικού κόσμου και ψωνίζουν ό,τι στη χώρα τους είναι πιο ακριβό από ό,τι στην Τεργέστη ή εκεί δε βρίσκουν. Από ό,τι βλέπω (γιατί ανοιγοκλείνουν τις τσάντες τους θαυμάζοντας αυτά που αγόρασαν) ψωνίζουν κυρίως μπλουτζίν και ομπρέλες, και γενικά ρουχισμό. Τι να κάνουν και αυτοί! Δεν νομίζω όμως να τους επιτρέπουν να τα περάσουν εύκολα στη Γιουγκοσλαβία. Ούτε και ξέρω πως τα καταφέρνουν. Έχω ακούσει ότι τα δίνουν σε τουρίστες, καλή ώρα σαν και μένα, να τους τα περάσουν, γιατί τους τουρίστες που δεν είναι γιουγκοσλάβοι δεν τους ψάχνουν, και μετά να τους τα επιστρέψουν. Καλό κόλπο. Θα έχω τα μάτια μου 14 στα δικά μου πράγματα μήπως και κάνει φτερά καμιά τσάντα.
Στο τρένο που έφευγε στις οχτώ και που εγώ δεν χώρεσα, ήταν πολλοί έλληνες. Άκουγα που συνομιλούσαν. Σ' αυτό εδώ δεν έχω ακούσει ακόμα ελληνική μιλιά και ούτε πιστεύω να είναι κανένας άλλος Έλληνας. Τώρα το κέφι μου έχει φτιάξει λίγο και αυτό που πιο πολύ σκέφτομαι είναι τι να κάνω για να μη χάσω καμιά τσάντα. Πάντως οι φάτσες των Γιουγκοσλάβων εδώ, που είναι όλοι νέοι, φαίνονται συμπαθητικές. Τα ράσα όμως δεν κάνουν τον παπά και από το σιγανό ποταμάκι να φοβάσαι. Καλύτερα έχω να μου κλέψουν τα λεφτά μου παρά τα πράγματα που αγόρασα.
Τώρα βλέπω ένα γιουγκοσλάβο να κρύβει ένα μπλουτζίν μέσα σε μια μπλούζα για να μην φαίνεται. Πάντως και εγώ που έβαλα το ταμπάκο (είχα αγοράσει μερικές σακούλες καπνό που τότε απαγορευόταν στην Ελλάδα) στις άπλυτες κάλτσες δεν πάω πίσω.
Να άλλο ένα τσούρμο Γιουγκοσλάβοι που καταφθάνουν γεμάτοι τσάντες όλοι του. Και κρατούν πολλές και μικρές τσάντες. Και είναι και αυτές καινούργιες. Πολλών επίσης τα ρούχα φαίνονται ότι είναι από εκείνα που ψώνισαν από εδώ. Έρχονται φαίνεται εδώ ρακένδυτοι, αλλά με γεμάτες τις μπαλωμένες τσέπες τους λεφτά και φεύγουν με άδειες τσέπες άλλα πλούσια ντυμένοι και με ψώνια για δυο τρία χρόνια και για όλη τη γειτονιά. Μάλλον κάθε γειτονιά ή κάθε χωριό στέλνει ένα-δύο άτομα για να ψωνίσει και όλοι μαζί τα χαίρονται.
Αλλά εν τω μεταξύ, με το να γράφω εδώ δεν βλέπω τις διάφορες φάσεις που συμβαίνουν και ίσως μερικές από αυτές έχουν ενδιαφέρον. Μου φαίνεται ότι με κοιτάνε και λίγο παράξενα. Βέβαια βλέπουν κάποιον που δεν μιλά, αλλά γράφει και γράφει και γράφει κάτι ακαταλαβίστικα γι' αυτούς (σίγουρα έριξαν κρυφές ματιές για να καταλάβουν, αν ήταν δυνατόν, περί τίνος πρόκειται).
Πέρασε μισή ώρα από τότε που άρχισα να γράφω και δεν το κατάλαβα καλά-καλά. Γι' αυτό τώρα θα διακόψω για ένα τσιγαράκι και μετά συνεχίζω ή το αφήνω για αργότερα. Αυτό το αργότερα ελπίζω να είναι αύριο το πρωί στο Ζάγκρεμπ, γιατί υπάρχει περίπτωση να είναι και από αυτόν τον ίδιο σταθμό.
Μεγάλε, τη βόλεψα στο τρένο. Βρήκα και καρέκλα κανονική και έκατσα. Και όχι μόνο αυτό. Μα έπιασα φιλίες με κάτι γιουγκοσλάβους. Και ειδικά με κάποιον που μιλά και λίγα ελληνικά και λίγα Αγγλικά. Και φταίει που μου έδωσε ένα πακέτο για να το «περάσω». Μου είπε ότι έχει κουρτίνες.
Τώρα φοβάμαι λιγότερο το κλέψιμο γιατί έχω και εγώ δικό τους πράγμα. Εκτός αν μου πάρουν το σάκο ολόκληρο. Το παιδί το λένε Μπράνκο, είναι από τα Σκόπια. Νιώθω άνετα. Βέβαια δεν ελπίζω να κοιμηθώ γιατί είμαστε οχτώ άτομα στριμωγμένοι σε ένα κουπέ. Μερικοί μόλις μπήκαν στο τρένο άλλαξαν σακάκια και έβαλαν τα καινούργια. Έχουνε την πλάκα τους.
Πάντως εγώ το πακέτο το πήρα από πλήρη κατανόηση και όχι για να τους καλοπιάσω. Το είχα αποφασίσει από πριν. Τώρα ήρθε κι ένας που πήγε και άλλαξε παντελόνι (στην τουαλέτα). Είναι τρελοί αυτοί οι Γιουγκοσλάβοι. Φοράνε και καινούργια παπούτσια σπορτέξ. Καλά που δε μου έδωσαν να φορέσω κι εγώ κανένα παντελόνι ή σακάκι. Αυτά. Αύριο τα νεότερα ή γιατί όχι και λίγο αργότερα. Κουνάει πολύ το τρένο.
Θυμάμαι που ήρθε αυτός ο Μπράνκο και μου μίλησε με κάτι λίγα ελληνικά που ήξερε. Εγώ αμέσως ενθουσιάστηκα, γιατί είχα κάποιον να πω μια κουβέντα. Και όταν μου πρότεινε να του περάσω το δέμα με τις κουρτίνες, με αντάλλαγμα να μου κρατήσει η παρέα του μια θέση μαζί τους (γιατί αυτοί ήταν πιο καπάτσοι), με έκανε ευτυχισμένο.
Τώρα το τρένο έχει σταματήσει γιατί είμαστε στα γιουγκοσλαβικά σύνορα και γράφω πιο άνετα. Πάντως δεν είμαι στο κουπέ αλλά στο διάδρομο, δίπλα στην τουαλέτα μαζί με τις τσάντες μου, για να μην υποψιαστούν δηλαδή οι ελεγκτές ότι έχω πράγματα Γιουγκοσλάβων.
Τώρα πέρασαν αλλά δεν έγινε τίποτα θα τα ξαναπούμε.
9 Μαΐου 1981
Να 'μαι λοιπόν ωραία και καλά στο Ζάγκρεμπ. Κοιμήθηκα μάλιστα και λίγο στο τρένο. Ταξιδεύω με παρέα και αυτό νομίζω κάνει το ταξίδι μου πιο ευχάριστο. Τα παιδιά εδώ πάνε στα Σκόπια. Και αν πάω εκεί με παρέα, όλα τα άλλα είναι εύκολα. Η Θεσσαλονίκη από τα Σκόπια απέχει 5, 6 ώρες.
9 Μαΐου 1981
Αυτό πάει να πει καλοκαίρι. Κάνει τέτοια ζέστη που από πέρυσι έχω να συναντήσω. Όλα πάνε καλά ως τώρα. Μόνο που το τρένο έχει πολλές καθυστερήσεις και από εκεί που ήταν να κάνει εφτά με οχτώ το πολύ ώρες για να πάει στα Σκόπια, φοβάμαι ότι θα φτάσει τις 10 ώρες. Μου είπαν ότι έχει ένα τρένο από τα Σκόπια για Ελλάδα στις 11 το βράδυ, αλλά για να είμαστε εκεί στις 11, το τρένο μας πρέπει να καλύψει την απόσταση σε οκτώμισι ώρες, κάτι πολύ δύσκολο. Δεν με πολυπειράζει. Τώρα δεν υπάρχει οτιδήποτε να μου κάνει το ταξίδι άσχημο. Και να μην φτάσω στις 11 εκεί, έχει και ένα άλλο κατά τις 3.30 το πρωί και δεν με νοιάζει να περιμένω 4 ώρες. Τώρα έχω συνηθίσει. Με τους γιουγκοσλάβους τα πάω μια χαρά. Είμαι πια σίγουρος ότι αύριο, το αργότερο στις εφτά το πρωί, θα είμαι στην πατρίδα και στις εννιά με 10 στη Θεσσαλονίκη.
Ξημερώματα Δευτέρας
Στα σύνορα δεν με ενόχλησαν καθόλου. Η εκδρομή λοιπόν ουσιαστικά τελείωσε. Κάνω όμως τώρα σαν συνέχεια και μια άλλη εκδρομή στη Θεσσαλονίκη. Θα καθίσω 1, 2 μέρες, και παραπάνω ίσως, και ας πάει στο διάολο το εργαστήριο που έχω σε λίγη ώρα στην Αθήνα.
Τώρα είναι κάπου 10 το πρωί της Δευτέρας και είμαι στο σπίτι τριών φίλων μου από την Κρήτη που κάθονται μαζί.
