Περιεχόμενα
Το να βρω ένα bungalow να μείνω δεν ήταν ούτε αυτό δύσκολο. Πίσω από την παραλία, κρυμμένα μέσα στα δέντρα υπάρχουν αρκετά guesthouses και παρ’όλο που πλησίαζε το τέλος της σεζόν και όλα κλείνουν (η περιοχή αυτή είναι η πιο βροχερή της Ταϊλάνδης, οπότε φαντάζεστε τι γίνεται κατά τους μουσώνες), κάποια ήταν ακόμη ανοιχτά. Κοίταξα 2-3 και τελικά πήρα ένα μικρό ξύλινο bungalow στο “Sunset Bungalows” μέσα στα δέντρα. Ένα κρεβάτι, με κουνουπιέρα, με μπάνιο μέσα και βεραντούλα με αιώρα που κοιτάει μέσα από τα δέντρα τη θάλασσα στα 30 μέτρα και ηλεκτρικό από γεννήτρια από τις 7 έως τις 10.30 το βράδυ για 200baht. Χρειάζεσαι κάτι παραπάνω;
Άφησα τα πράγματα στο bungalow και κατέβηκα στο εστιατόριο του guesthouse που είναι πάνω στην αμμουδιά. Έφαγα ένα καλό πρωινό και έκατσα με την κυρία Lek, την γλυκύτατη ιδιοκτήτρια και μιλάγαμε. Λειτουργεί μαζί με τον σύζυγο της τα bungalows εδώ και 12 χρόνια μου είπε και έχουν φτάσει τώρα να έχουν 18 αλλά δεν θέλει παραπάνω γιατί δεν θέλει να δουλεύει πολύ, προτιμάει να παίζει beach volley με τους επισκέπτες της. Μου έδειξε όλο υπερηφάνεια και συγκίνηση ένα φωτογραφικό album που της έφτιαξαν κάποιοι από τους επισκέπτες της και καθώς το ξεφύλλιζα μου εξηγούσε από που είναι ο καθένας. Το album ήταν από 6 ή 7 χρονιές συνολικά και τα πρόσωπα των επισκεπτών επαναλαμβάνονταν, ελαφρώς αλλαγμένα. Μου εξήγησε πως ο περισσότερος κόσμος που πάει στο νησί, μένει για πολύ καιρό και μετά ξαναγυρίζει κάθε χρόνο. Όπως οι φίλοι μου οι Αυστριακοί σκέφτηκα. Μετά από αρκετή ώρα που καθόμουν με την κυρία Lek και αφού γνώρισα και τον σύζυγο της τον κύριο Moo, πήγα για μια γρήγορη βουτιά στη θάλασσα. Μπορεί τα νερά να μην είναι τα πιο διαυγή που θα βρεις, αλλά όταν έχεις μια παραλία μήκους 3km μόνο για πάρτη σου, δεν μπορείς παρά να νιώθεις ιδιαίτερα. Γύρισα στο σπιτάκι μου και την έπεσα για ύπνο στην αιώρα με το θρόισμα των φύλλων και το τιτίβισμα των πουλιών να με νανουρίζει.
Την ώρα που έδυε ο ήλιος κατέβηκα στην παραλία για να απολαύσω το υπέροχο ηλιοβασίλεμα, όπου ο ήλιος πέφτει στην θάλασσα ακριβώς μπροστά σου, ενώ για αρκετή ώρα μετά εντυπωσιακοί χρωματισμοί εναλλάσσονται στον ουρανό. Κάπου εκεί όμως ξεκίνησε η βροχή, σημάδι των μουσώνων που έρχονται και έτσι έτρεξα στο κομμάτι του εστιατορίου που είναι σκεπασμένο. Εκεί γνώρισα τον Phil και τον Gabe, Καναδοί και οι δύο. Ο πρώτος είναι στο νησί εδώ και 4 μήνες και είναι η πέμπτη φορά που έρχεται ενώ του Gabe είναι η δεύτερη φορά και έχει ήδη κάτσει 1 μήνα. Φάγαμε και κάτσαμε και μιλάγαμε πίνοντας μπύρες Chang, ενώ ο Phil που φάνηκε να έχει μια αδυναμία στο Ταιλανδέζικο χόρτο, κάπνισε αρκετά. Η ώρα πέρασε και γύρω στις 10.30 που ήταν η ώρα να σβήσουν τα φώτα η κυρία Lek μας έφερε μερικά κεράκια, άφησε τα κλειδιά στον Phil για να κλειδώσει την κουζίνα όταν τελειώσουμε και πήγε για ύπνο. Η βροχή είχε σταματήσει και ο ουρανός είχε πάλι φωτίσει από τα αστέρια αλλά και από τις αστραπές που φαίνονταν στον ορίζοντα, πάνω από τα ψαράδικα με τους μεγάλους προβολείς που ψαρεύουν στα ανοιχτά.
Άφησα τα πράγματα στο bungalow και κατέβηκα στο εστιατόριο του guesthouse που είναι πάνω στην αμμουδιά. Έφαγα ένα καλό πρωινό και έκατσα με την κυρία Lek, την γλυκύτατη ιδιοκτήτρια και μιλάγαμε. Λειτουργεί μαζί με τον σύζυγο της τα bungalows εδώ και 12 χρόνια μου είπε και έχουν φτάσει τώρα να έχουν 18 αλλά δεν θέλει παραπάνω γιατί δεν θέλει να δουλεύει πολύ, προτιμάει να παίζει beach volley με τους επισκέπτες της. Μου έδειξε όλο υπερηφάνεια και συγκίνηση ένα φωτογραφικό album που της έφτιαξαν κάποιοι από τους επισκέπτες της και καθώς το ξεφύλλιζα μου εξηγούσε από που είναι ο καθένας. Το album ήταν από 6 ή 7 χρονιές συνολικά και τα πρόσωπα των επισκεπτών επαναλαμβάνονταν, ελαφρώς αλλαγμένα. Μου εξήγησε πως ο περισσότερος κόσμος που πάει στο νησί, μένει για πολύ καιρό και μετά ξαναγυρίζει κάθε χρόνο. Όπως οι φίλοι μου οι Αυστριακοί σκέφτηκα. Μετά από αρκετή ώρα που καθόμουν με την κυρία Lek και αφού γνώρισα και τον σύζυγο της τον κύριο Moo, πήγα για μια γρήγορη βουτιά στη θάλασσα. Μπορεί τα νερά να μην είναι τα πιο διαυγή που θα βρεις, αλλά όταν έχεις μια παραλία μήκους 3km μόνο για πάρτη σου, δεν μπορείς παρά να νιώθεις ιδιαίτερα. Γύρισα στο σπιτάκι μου και την έπεσα για ύπνο στην αιώρα με το θρόισμα των φύλλων και το τιτίβισμα των πουλιών να με νανουρίζει.
Την ώρα που έδυε ο ήλιος κατέβηκα στην παραλία για να απολαύσω το υπέροχο ηλιοβασίλεμα, όπου ο ήλιος πέφτει στην θάλασσα ακριβώς μπροστά σου, ενώ για αρκετή ώρα μετά εντυπωσιακοί χρωματισμοί εναλλάσσονται στον ουρανό. Κάπου εκεί όμως ξεκίνησε η βροχή, σημάδι των μουσώνων που έρχονται και έτσι έτρεξα στο κομμάτι του εστιατορίου που είναι σκεπασμένο. Εκεί γνώρισα τον Phil και τον Gabe, Καναδοί και οι δύο. Ο πρώτος είναι στο νησί εδώ και 4 μήνες και είναι η πέμπτη φορά που έρχεται ενώ του Gabe είναι η δεύτερη φορά και έχει ήδη κάτσει 1 μήνα. Φάγαμε και κάτσαμε και μιλάγαμε πίνοντας μπύρες Chang, ενώ ο Phil που φάνηκε να έχει μια αδυναμία στο Ταιλανδέζικο χόρτο, κάπνισε αρκετά. Η ώρα πέρασε και γύρω στις 10.30 που ήταν η ώρα να σβήσουν τα φώτα η κυρία Lek μας έφερε μερικά κεράκια, άφησε τα κλειδιά στον Phil για να κλειδώσει την κουζίνα όταν τελειώσουμε και πήγε για ύπνο. Η βροχή είχε σταματήσει και ο ουρανός είχε πάλι φωτίσει από τα αστέρια αλλά και από τις αστραπές που φαίνονταν στον ορίζοντα, πάνω από τα ψαράδικα με τους μεγάλους προβολείς που ψαρεύουν στα ανοιχτά.
Attachments
-
211,2 KB Προβολές: 329