Mόνος στην Βουδαπέστη με μια χαμένη πτήση και άστεγος για δύο νύχτες

[kabamarou]

Έχοντας κάνει ένα ταξίδι μόνος στην Τουρκία πριν από 3 χρόνια, η ανησυχία που με διακατείχε πριν φύγω ήταν ελεγχόμενη. Μέχρι που ήρθε η βραδιά πριν την αναχώρηση όπου έμεινα άυπνος όλη νύχτα. Συνειδητοποιημένος ότι ο εγκέφαλος υπολειτουργούσε από την ξαγρύπνια φοβόμουν συνέχεια να μην κάνω κάποιο λάθος. Έφτασα στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης και εκεί αντιλήφθηκα μια ώρα πριν την πτήση το μεγαλύτερο μου λάθος σε ταξίδι. Είχα ξεχάσει να πάρω την ταυτότητα!

Αισθάνθηκα σαν να μου ανακοίνωσαν ότι έχω κάποια πολύ σοβαρή ασθένεια. Συλλογίστηκα τις επόμενες ημέρες που θα ακολουθούσαν. Θα οραματιζόμουν ότι δεν προγραμμάτισα ποτέ αυτήν την εκδρομή και θα μετρίαζα έτσι την θλίψη.« Όχι δεν θα μπορούσα που να πάρει η οργή», ξανασκέφτηκα.

Μια δυνατή κραυγή ακούστηκε ξαφνικά μέσα μου. «Θα πάω!» Τα χρήματα που είχα δώσει για αεροπορικά και διαμονή ήταν από αυτά που είχα για ώρα ανάγκης. Ώρα ανάγκης όμως ήταν για εμένα και το ότι ήθελα να βρω μια διέξοδο μέσω της προσωρινής φυγής επειδή κατέρρεα. Αποφάσισα να ξαναβάλω χέρι στο κομπόδεμα και να φύγω με το επόμενο αεροπλάνο. Γύρισα μετά από ώρες στο σπίτι όπου αφού ηρέμησα λίγο, ενημέρωσα το κατάλυμα που θα έμενα για το ότι θα πήγαινα την επόμενη ημέρα και έκλεισα το πιο οικονομικό εισιτήριο που βρήκα. Στις 11 το βράδυ με ανταπόκριση από Αθήνα και άφιξη στις 9 το πρωί στην Βουδαπέστη. Προσπάθησα πάλι να κοιμηθώ μέχρι να ξαναφύγω αλλά ήταν μάταιο.

Τα μεσάνυχτα έφτασα στην Αθήνα. Ήρθα αντιμέτωπος με τον ήχο από ηλεκτρικές σκούπες που δεν έλεγαν να τελειώσουν, τραγούδια από τα ηχεία στις 4 τα ξημερώματα και δεκάδες μάτια που με κοιτούσαν μόλις σήκωνα τα βλέφαρα ενώ ήμουν ξαπλωμένος πάνω στα μεταλλικά καθίσματα μέσα σε αίθουσες που πριν από λίγη ώρα ήταν άδειες. Επιβιβάστηκα άυπνος στο αεροπλάνο. Αποβιβάστηκα σε ένα αεροδρόμιο που η έξοδος από αυτό μου φάνηκε σαν λαβύρινθος για δυνατούς λύτες. Βγήκα έξω μετά από μερικές άσκοπες διαδρομές.

Με την βοήθεια μιας εφαρμογής έφτασα στην περιοχή που θα έμενα με ένα λεωφορείο και 2 γραμμές του metro. Σκεφτόμουν συνεχώς την στιγμή που θα έμπαινα στο διαμέρισμα και θα γινόμουν ένα με το κρεβάτι. Πήγα για ανεφοδιασμό σε ένα supermarket και στην συνέχεια σε ένα ΑΤΜ για να έχω λίγα Φιορίνια.

Ήταν τέλη Απρίλη. Είχε μια ηλιόλουστη ημέρα που με αγκάλιαζε τρυφερά. Τα κτίρια ήταν όλα εκπληκτικά ενδιαφέροντα με αυτό το φως.

Όταν πήγα να μπω στο κτίριο που αναγνώρισα ότι θα έμενα, η κεντρική πόρτα δεν άνοιγε παρά το ότι έδινα τους σωστούς κωδικούς. Είχε περάσει μισή ώρα και δεν είχα λάβει απάντηση στα μηνύματα όπου εξέθεσα το θέμα. Δεν ήξερα τι ακριβώς ισχύει με τους κανονισμούς αν πας την επόμενη ημέρα και μετά από δύο νύχτες αϋπνίας δημιούργησα παρανοϊκά σενάρια με την ιδιοκτήτρια που με είχε ξεγελάσει. Μούδιασε ο κάθε μυς του σώματος μου. Θα έπρεπε να βρω να μείνω αλλού τώρα μάλλον.

Σίγουρα όμως δεν έκανα κάτι λάθος; Είδα ξανά την πόρτα. Το νούμερο δεν ήταν το σωστό. Στην διάρκεια διαπίστωσα ότι όλες οι πολυκατοικίες στην Βουδαπέστη είχαν ένα παρόμοιο πληκτρολόγιο στην είσοδο. Βρήκα το σωστό κτίριο και μπήκα επιτέλους στο σπίτι. Ήταν πολύ καλό για την τιμή του. Ξύλινα πατώματα και έπιπλα παλιομοδίτικα που μου έδιναν μια αίσθηση φιλοξενίας σε σπίτι συγγενή. Το παράθυρο έβλεπε σε έναν ήσυχο δρόμο και η πόρτα σε μια εσωτερική αυλή.

Οι πολυκατοικίες στο κέντρο της Βουδαπέστης είναι τετράγωνες και έχουν μια παρόμοια αυλή μέσα τους. Όταν κτίστηκαν, στο μπροστινό φωτεινό μέρος που έβλεπε στον δρόμο κατοικούσαν οι πιο εύποροι, ενώ στα διαμερίσματα που έβλεπαν στην αυλή έμεναν η μεσαία και η κατώτερη τάξη. Υπήρχε μάλιστα μια ξεχωριστή εσωτερική σκάλα ώστε να μην συναντιούνται οι μεν με τους δε.

Ήταν λες και ήμουν επί την επήρεια ουσιών. Όταν έχεις μεγάλη έλλειψη ύπνου έχεις δωρεάν και νόμιμη πρόσβαση σε ψυχικές καταστάσεις που για να βρεθούν άλλοι χρησιμοποιούν ναρκωτικά. Ο τόπος έξω όμως φώναζε να πάω να τον γνωρίσω. Χρησιμοποίησα 3 διαφορετικές γραμμές του metro για να φτάσω στην μεριά από την απέναντι πλευρά του ποταμού, στην Βούδα. H πόλη έχει πολύ ανεπτυγμένο δίκτυο metro και μάλιστα το δεύτερο παλιότερο ηλεκτροκίνητο υπόγειο σύστημα παγκοσμίως. Επιβιβάστηκα στον σταθμό Szent Gellert. Λένε ότι είναι ο ομορφότερος της Βουδαπέστης.

Οι εικόνες από το σημείο που ήμουν ήταν συναρπαστικές. Αριστερά το σπήλαιο του λόφου Γκέλερτ

και δεξιά η γέφυρα της ελευθερίας. Η δεύτερη πιο διάσημη της πόλης. Όχι υπερβολικά τουριστική. Την απόλαυσα με μια μποέμικη διάθεση. Έκατσα πάνω της με ιδιαίτερη ευκολία με ένα μικρό σάλτο. Προφανώς λόγω του μεγάλου μου αναστήματος και του χαμηλού βάρους. Το κίτρινο τραμ περνούσε από δίπλα και διείσδυε μέσα στην πράσινη γέφυρα. Ένας φαντασμαγορικός χρωματικός συνδυασμός.

Άρχισα να ανεβαίνω το λόφο. Η κλίση πολύ μεγάλη και τα μονοπάτια που μπορείς να πάρεις πολλά. Ο ιδρώτας κυλούσε στο δέρμα.

Με το gps κατευθύνθηκα προς την Citadella. Ένα φρούριο που είναι κλειστό για εργασίες εδώ και χρόνια. Πήγα προς το μεγαλοπρεπές άγαλμα του Γκέλερτ που πλαισιώνεται από μια γιγαντιαία κατασκευή με κιονοστοιχία.

Ανέβηκα πιο ψηλά σε ένα μέρος με απέραντη θέα και όμορφα αγαλματίδια και συνέχισα προς το κάστρο της Βούδας.

Έκανα βόλτες μέσα στην παλιά πόλη και σε μια στοά πήρα ένα μικρό θεσπέσιο στρούντελ με παπαρουνόσπορο και βύσσινο.
Προτεινόμενο από ντόπιο youtuber.

Οι δρόμοι απέπνεαν ηρεμία. Ο ήλιος έκανε μια μικρή επίθεση και διάλεγα να πηγαίνω από την σκιερή μεριά όπου γινόταν.

Προσπέρασα τον προμαχώνα των ψαράδων για να επανέλθω αργότερα.

Κατηφόρισα για να ξαποστάσω λίγο στην πλατεία szell kalman και συνέχισα προς το αρκετά ενδιαφέρον πάρκο szellkapu park που μου έδωσε ένα χάδι αναζωογόνησης.

Παρότι γενικά είχα ένα πολύ καλό ανοσοποιητικό σύστημα, την τελευταία χρονιά αρρώσταινα πολύ συχνά. Ακολούθησα μια θεραπεία για λίγες ημέρες η οποία θα με έκανε καλά αλλά αρρώστησα με το που τελείωσε. Οπότε υπήρχε μια έντονη ανησυχία για το ότι θα αντιδράσει αρνητικά το σώμα με τέτοια κόπωση και πως αυτό θα ήταν μια αιτία για να καταστραφεί το ταξίδι. Ένιωσα να ρέω προς τo ποτάμι της ασθένειας εκείνη την ώρα. Είχα υποψιαστεί ότι θα συμβεί αυτό και είχα μαζί μου κάτι πολύ ισχυρά αναλγητικά χάπια. Κατάπια ένα και ανηφόρισα για τον προμαχώνα των ψαράδων.

Από τις 7 παρά είχαν κατέβει οι μπάρες και μπήκα χωρίς εισιτήριο στους πύργους.

Ο κόσμος περίμενε στην σειρά συνωστισμένος πίσω από τα παράθυρα και κατόπιν κάθονταν μπροστά από αυτά με εναλλαγές στις στάσεις και στο ύφος για να βγει φωτογραφίες με την Πέστη στο φόντο. Μια ιδιόμορφη διαδικασία όπου αργότερα θα τιμούνταν στο εικονικό βασίλειο των κοινωνικών δικτύων. Αφού εξερεύνησα όλο τον χώρο, γέμισα το παγούρι μου με νερό και ξαπόστασα στα σκαλιά. Προκαλεί έκπληξη το πόσες πολλές βρύσες έχει η Βουδαπέστη και πως υπάρχει εφαρμογή που τις εμφανίζει. Θωρούσα την σαγηνευτική θέα που γίνονταν όλο και ομορφότερη όσο σκοτείνιαζε και άνοιγαν τα φώτα από το κοινοβούλιο απέναντι από το ποτάμι. Μια παράσταση λίγων ωρών, γιατί ανάλογα με την εποχή γύρω στις 10 με 11 σβήνουν. Ανέβηκα ξανά στους πύργους για να βιώσω την προηγούμενη εμπειρία υπό το νυχτερινό πρίσμα.

Έφυγα κλείνοντας ένα δίωρο σε αυτό το γεμάτο ενέργεια σημείο. Κατηφόρισα και πέρασα από την απέναντι μεριά διασχίζοντας την γέφυρα των αλυσίδων. Η πιο γνωστή της πόλης. Φαντασμαγορική, φωτισμένη και υπερβολικά πολυσύχναστη για Τρίτη βράδυ. Από την πλατεία Deak Ferench Ter πήρα το metro για να καλύψω μια απόσταση 2 χιλιομέτρων προς το μέρος που έμενα, γιατί ένιωθα ότι δεν άντεχα να περπατήσω άλλο. Έκανα ένα άθλο για τα δικά μου δεδομένα. Διένυσα πεζός σε μια ημέρα 21 χιλιόμετρα χωρίς να έχω κοιμηθεί καθόλου για σχεδόν 3 ημέρες.

Μπήκα στο σπίτι και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη του μπάνιου. Η πρωτόγνωρη κόπωση είχε χαράξει πάνω μου τα σημάδια της. Δεν με είχα ξαναδεί ποτέ να έχω τόσο άγρια έκφραση. Συλλογίστηκα με ένα εσωτερικό γέλιο ότι έτσι ίσως μείωσα και τις πιθανότητες για προκλήσεις από κακοπροαίρετους Μέσα μου όμως ένιωθα πλήρης. Το χάπι ευτυχώς επέδρασε και ήμουν καλύτερα. Άπλωσα στο διπλό κρεβάτι τα τσακισμένα πόδια από την κόπωση και επιτέλους κοιμήθηκα.

 

[PhysioDuck]

Πολύ μου αρέσει ο τρόπος που γράφεις!
Προσωπικός, άμεσος και ευδιάθετος.
Καλά, πώς την πάλεψες;;;

 

[kabamarou]

Ευχαριστώ πολύ! Μου βγαίνει μια ανεξήγητη διάθεση και δύναμη στα ταξίδια. Τον υπόλοιπο καιρό που δεν ταξιδεύω, συνήθως δεν έχω διάθεση να κάνω πολλά πράγματα

 

[YiannisTS]

Οι πολυκατοικίες στο κέντρο της Βουδαπέστης είναι τετράγωνες και έχουν μια παρόμοια αυλή μέσα τους.

Μόλις είδα την φωτο της πολυκατοικίας κάτι μου θύμισε. Ήταν Απρίλης του 2018 όταν βρέθηκα σε μια παρόμοια στη Βουδαπέστη. Έψαξα τις παλιές φωτογραφίες. Ίδια χρώματα, ίδιες πόρτες, ίδιο "χάος", αλλά διαφορετικά... κάγκελα. Τελικά ήταν μόνο "παρόμοια".

 

[kabamarou]

Σηκώθηκα το πρωί με περισσότερες δυνάμεις. Δεν είχα κάποιο υπερβολικά οργανωμένο πρόγραμμα. Μετά την Βούδα αποφάσισα να εξερευνήσω το βόρειο τμήμα της Πέστης επισκεπτόμενος τις πράσινες σημαίες που είχα βάλει στον χάρτη της google. Έφαγα ένα ενισχυμένο πρωινό και πήρα μαζί μου και μερικά σάντουιτς με το τοπικό τυρί Trappista. Περιηγήθηκα σε κάποια κοντινά όμορφα κτίρια και στην λεωφόρο Αντράσυ. Ένας δρόμος με πολλά ενδιαφέροντα κτίσματα του 19ου αιώνα που κατασκευάστηκε για να συνδέει το κέντρο με το μεγάλο πάρκο της πόλης.

Τα τελευταία χρόνια έχω ασπαστεί την μινιμαλιστική ζωή και σε αυτό το ταξίδι προσπάθησα να έχω λιγότερα πράγματα από ποτέ άλλοτε. Μελέτησα και συμβουλές από ένα σχετικό θέμα στο redit. Είδα ένα παλικάρι με ελαφρώς μυστήριο ύφος δίπλα μου. Άνοιξε το σακίδιο και στάθηκα για να δω τι έχει μέσα. Ένα μπουκάλι νερό, ένα μπουκάλι κρασί και μια φραντζόλα ψωμί. Όλες οι γνώσεις μου περί ολιγάρκειας έγιναν σκουπίδια σε μια στιγμή.

Έκανα μια επίσκεψη σε έναν χώρο με έργα τέχνης που είχε ελεύθερη είσοδο και μια βόλτα περιμετρικά του κήπου της σχολής καλών τεχνών. Ένας άγνωστος και ενδιαφέρον κήπος με γλυπτά ,που ανοίγει για το κοινό πολύ σπάνια. Έφτασα στην πλατεία των ηρώων που είναι η μεγαλύτερη και κοσμείται από πολλά αγάλματα Ούγγρων ηγετών.

Κατευθύνθηκα προς το κάστρο Βάινταχουνιάντ.

Κοίταξα με δέος το άγαλμα του ανώνυμου.

Ένας χρονικογράφος ενός Ούγγρου βασιλιά που κατέγραψε ένα πολύ σημαντικό έργο για την κατάκτηση των Ουγγρικών εδαφών. Υπέγραφε με το μονόγραμμα P ακολουθούμενο από κάποιες λέξεις. Δεν έχουν διαπιστώσει με σιγουριά μέχρι σήμερα για το ποιος πραγματικά ήταν και για αυτό έχει και το άγαλμα την συγκεκριμένη ονομασία και αυτό το ύφος που σε συνδυασμό με την ιστορία εκπέμπει ένα μυστήριο. Πολλοί άνθρωποι τελικά με το να προσφέρουν με ταπεινό τρόπο πέτυχαν να αναγνωριστούν περισσότερο από αυτούς που κάνανε το αντίθετο.

Συνέχισα σε μια περιοχή δίπλα από το πάρκο κάνοντας μια πολύ εναλλακτική περιήγηση που είχε προταθεί από τον ίδιο youtuber που είχα αναφέρει. Είναι ένα ήσυχο μέρος όπου βρίσκονται κάποια αρχοντικά σχεδόν κρυμμένα από τους περισσότερους τουρίστες και πολλά από αυτά έχουν ιστορίες άξιες αναφοράς.

Η πιο ιδιαίτερη έχει να κάνει με έναν ευκατάστατο άντρα που προσπάθησε να χτίσει ένα σπίτι που θυμίζει πύργο, με σκοπό να εντυπωσιάσει μια γυναίκα και την οικογένεια της για να την παντρευτεί. Τελικά το πέτυχε.

Ανέβηκα στην ταράτσα του εθνογραφικού μουσείου. Ένα σουρεαλιστικό πάρκο.

Μετά βρέθηκα στην αγορά Hunyadi Square Market. Είναι μια μικρή αγορά τροφίμων που έχει χαμηλότερες τιμές σε σχέση με τις πιο γνωστές. Έκατσα για να φάω ένα Langos σε κατάστημα προτεινόμενο από ντόπιους για την σχέση ποιότητας τιμής. Το Λάγκος είναι ένα τοπικό παραδοσιακό τηγανιτό ψωμί που σερβίρεται με διάφορα επάνω αλλά η κλασική του εκδοχή είναι η κρέμα γάλακτος και το τριμμένο τυρί. Εξαιρετικό και τραγανό το συγκεκριμένο!

Ξεκουράστηκα για λίγο στην πλατεία Φράντς Λίστ δίπλα από το ξεχωριστό άγαλμα του συνθέτη από το οποίο πήρε το όνομα της η πλατεία.

Κατευθύνθηκα προς την κρατική όπερα κοιτώντας με γουρλωμένα μάτια τα πολλά αγάλματα που υπάρχουν στην οροφή και επιχείρησα να δω αν μπορώ να μπω μέσα.

Υπάρχει ένας επιβλητικός χώρος που ανακάλυψα ότι είναι ανοικτός για το κοινό, προφανώς λόγω του ότι από εκεί εκδίδονται τα εισιτήρια.

Πήγα προς την οδό Lazar που σου χαρίζει μια εξαίσια οπτική της Βασιλικής του Αγίου Στεφάνου.

Συνέχισα προς το κοινοβούλιο. Το μεγαλύτερο κτίριο της Ουγγαρίας και το ψηλότερο στην Βουδαπέστη. Ο χώρος γύρω από αυτό δεν είχε καθόλου σκιά και δεχόμουν τα πυρά του μεσημεριανού ήλιου από παντού.

Ξαπόστασα για καμιά ώρα λίγο πιο δίπλα στην σκιά ενός μεγάλου μνημείου, με απλωμένα τα πόδια και ακουμπισμένη την πλάτη πάνω του, θαυμάζοντας από αριστερά το κοινοβούλιο και από δεξιά τα κίτρινα τραμ που περνούσαν συνεχώς από μπροστά.

Περπάτησα κατά μήκος του Δούναβη και περίμενα στην σειρά για να φωτογραφήσω τα παπούτσια που κρύβουν μια ανατριχιαστική ιστορία με Εβραίους εκτελεσθέντες.

Συνέχισα κατά μήκος της όχθης του ποταμού.

Με εντυπωσίασαν πάρα πολύ το άγαλμα ενός ζωγράφου που δημιουργήθηκε από τον Mykhailo Kolodko

και αυτό της «μικρής πριγκίπισσας» που φτιάχτηκε από τον Lazlo Marton.

O Kolodko είναι ένα πολύ ιδιαίτερο είδος αντάρτη καλλιτέχνη και θα αναφερθώ σε αυτόν στην συνέχεια. H «μικρή πριγκίπισσα» απεικονίζει την μικρή κόρη του γλύπτη Μarton που περιφέρονταν φορώντας ένα στέμμα φτιαγμένο από εφημερίδες και μια ρόμπα που έπαιζε τον ρόλο του μανδύα. Έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση στον πατέρα της αυτό, που αποφάσισε να το αποτυπώσει σε ένα άγαλμα για να μείνει αυτή η εικόνα στην αιωνιότητα.

Ο ελικοειδής δρόμος Anker Koz μου θύμισε έναν παρόμοιο που υπάρχει στο Λονδίνο.

Είδα το πάρκο Városháza και την πλατεία Ελλισάβετ

και σχεδόν απέναντι πήρα από μια καντίνα το διάσημο Ουγγρικό κέικ καμινάδα. Δεν το βρήκα άσχημο αλλά ούτε και κάτι το ιδιαίτερο.

Πήγα προς την Εβραϊκή συνοικία όπου υπάρχει η μεγαλύτερη Εβραική συναγωγή της Ευρώπης αλλά και το κέντρο της νυχτερινής διασκέδασης της πόλης με τα περίφημα ruins bars. Πρώην εγκαταλελειμμένα κτίρια που μετατράπηκαν σε bars διατηρώντας την φθορά σε κάποιο βαθμό.

Περιέχουν μεταχειρισμένα παλιά έπιπλα και πολλές φορές τοίχους γεμάτα γκράφιτι. Το πιο εντυπωσιακό είναι το Szimpla Kert που ήταν το πρώτο που άνοιξε στην περιοχή. Ένα διώροφο μεγάλο κτίριο με πολλούς χώρους. Έκανα βόλτα στο εσωτερικό του χωρίς να κάτσω κάπου.

Στον πάνω όροφο σε ένα σημείο είδα πολλά άτομα να κάνουν κάτι σαν γιόγκα νομίζω. Μια κοπέλα ήταν γυμνόστηθη. Έφυγα χωρίς να καταλάβω τι ακριβώς γίνονταν. Γύρισα αρκετά στα στενά.

Ήταν το μοναδικό σημείο που σφίχτηκα λίγο. Είδα άστεγους και σουρωμένους διάσπαρτους. Με πιάσανε κουβέντα κάτι παλικάρια από την Γαλλία. Συνεννοήθηκα λίγο με τα άθλια Αγγλικά μου. Ένιωσα πολύ παράξενα στην αρχή αλλά ήταν φιλικοί τελικά και μου δώσανε όλοι χειραψία στο τέλος. Είχε αρκετό κόσμο παρότι ήταν εννιά το βράδυ και Τετάρτη. Ήταν βέβαια και παραμονή πρωτομαγιάς. Πήγα να ξαπλώσω στο κατάλυμα έχοντας περπατήσει περίπου τα ίδια χιλιόμετρα με την προηγούμενη ημέρα.

Έπρεπε να παραδώσω το δωμάτιο το πρωί. Είχα κανονίσει να περάσω την τελευταία βραδιά στο αεροδρόμιο. Αυτό ήταν κάτι υπό διαπραγμάτευση βέβαια και ανάλογα με το πόσο κουρασμένος θα ήμουν. Μετά το εισιτήριο της εξτρά πτήσης όμως δεν ήθελα με τίποτα να πληρώσω για άλλη μια διανυκτέρευση.

Έχω έναν εσωτερικό κανόνα τιμής που με ωθεί στο να παραδίδω τον χώρο πάντα απόλυτα ταχτοποιημένο, πεντακάθαρο και χωρίς σκουπίδια στα καλάθια. Οπότε χρειάζονταν να ξυπνήσω νωρίς για αυτό συν του ότι έχω μια χρονοβόρα πρωινή ρουτίνα με γυμναστική, προσευχή, διάβασμα της Βίβλου, ασκήσεις χαλάρωσης και πρωινό. Και θα προλάβαινα να τα κάνω όλα αυτά μέχρι τις 10 που έπρεπε να φύγω; Με αυτές τις σκέψεις να με κατακλύζουν κοιμήθηκα μόνο λίγες ώρες

 

[Smaragda53]

Πολύ ενδιαφέρον το ταξίδι, εξαιρετικά τα αγάλματα, αλλά γιατί πουσαρεις έτσι τον εαυτό σου? Θα σου βγει αργότερα και θα παιδεύεσαι. Συμβουλή ομοιοπαθουσης!

 

[kabamarou]

Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον Σμαράγδα. Ζω σε χαλαρούς και ήρεμους ρυθμούς συνήθως. Ήταν μια εξαίρεση αυτές οι ημέρες

 

[Teodoro]

Πλακώθηκες να τα δεις μονορούφι όλα, ε;

Μπράβο!
Και πολύ ωραίες φώτο, ειδικά εκείνες από χαμηλά..

Πες μας, αν θέλεις, και μια γενική εντύπωση στο τέλος.
Ντρέπομαι που το λέω, αλλά Βουδαπέστη δεν έχω πάει!..
Την αφήνω για τα γεράματα, μετά από καμιά 60αριά χρόνια..

 

[kabamarou]

Σε ευχαριστώ πολύ! Μου άρεσε τόσο πολύ το μέρος που πραγματικά δεν μπορούσα να σταματήσω να περπατάω και βγαίναν τα χιλιόμετρα χωρίς να το καταλαβαίνω. Τα έβλεπα στο τηλέφωνο και τρόμαζα λίγο να μην πάθω κάτι. Δεν βιαζόμουν και είχα αργό βήμα γενικά με πολλά διαλείμματα. Απλά μου αρέσει να αλλάζω συνέχεια εικόνες και να μην κολλάω σε ένα μέρος για πάρα πολύ ώρα.

Σαν γενικές εντυπώσεις θα πω ότι ήταν μια πόλη που με εξέπληξε με το πόσα έργα τέχνης υπήρχαν και με τα άπειρα όμορφα κτίρια. Καλές τιμές σε σχέση με πιο δημοφιλή μέρη και όχι υπερβολικός τουρισμός τουλάχιστον τις καθημερινές. Βέβαια αυτά αλλάζουν μέρα με την ημέρα και λένε πως ήδη η κατάσταση δεν είναι όπως ήταν πριν μερικά χρόνια

 

[kabamarou]

Πρόλαβα τελικά να τα κάνω όλα και να φύγω έγκαιρα αφού ξαναγύρισα πάλι πίσω μετά από 100 μέτρα περπάτημα γιατί είχα ξεχάσει τα σκουπίδια… Χρειάζονταν να βγάλω 26 ώρες στους δρόμους και στο αεροδρόμιο με ελάχιστο ύπνο τις τελευταίες ημέρες και με δεκάδες γραμμένα χιλιόμετρα στα πόδια μου. Δεν είμαι άτομο με πολύ μεγάλες δυνάμεις και αναρωτήθηκα για το αν θα μπορούσα.

Παρότι προσπάθησα να είμαι όσο μινιμαλιστής γινόταν, το σακίδιο ήταν πολύ βαρύ για να το κουβαλάω τόσες ώρες. Πέρασα από ένα μαγαζί που χρέωνε μόλις 5€ για να αφήσω κάποια πράγματα σε ένα ντουλάπι. Ευτυχώς με βοήθησε κάποιος γιατί ήταν λίγο μπερδεμένο το μυαλό μου και το σύστημα αυτοεξυπηρέτησης. Έφυγα πιο ελαφρύς και έτοιμος για να ζήσω μια περιπετειώδη ημέρα.

Πέρασα από το σπίτι του τρόμου που σχημάτιζε μια σκιά με λέξεις και σχήματα πάνω του.

Έφτασα στο ξακουστό New York Café που από έξω είχε σχηματιστεί μια κολοσσιαία ουρά στις 11 το πρωί.

Εκεί δίπλα έχει τοποθετήσει και ένα μικρό αγαλματίδιο ο Kolodko που είχα προαναφέρει.

Τον αποκαλούν καλλιτέχνη αντάρτη γιατί βάζει μικρά γλυπτά του σε πολλά σημεία χωρίς άδεια αρκετές φορές. Την οποία αποκτάει συνήθως στην συνέχεια. Το κάθε γλυπτό έχει και μια μικρή ιστορία και υπάρχει και σχετική λίστα για να τα εντοπίσεις και να μάθεις για αυτά. Το συγκεκριμένο αποτυπώνει έναν δύτη που έχει το κλειδί από το New York Café. Μια εκδοχή ενός θρύλου λέει ότι το πέταξε ένας συγγραφέας στο ποτάμι στα εγκαίνια του το 1894, για να μην κλείνει ποτέ.

Περιηγήθηκα σε διάφορους προτεινόμενους δρόμους και έκανα μια στάση στο Εθνικό μουσείο για ξεκούραση και φαγητό.

Οι ποσότητες τροφής ήταν διπλάσιες σε σχέση με αυτές που έτρωγα σε φυσιολογικές συνθήκες και τα γεύματα πολλά και συχνά για να υπάρχει ενέργεια και να μην καταρρεύσω.

Όπως έγραψα και πρωτύτερα οι πολυκατοικίες της Βουδαπέστης κρύβουν μέσα τους αυλές και μερικές από αυτές λόγω των καταστημάτων που διαθέτουν είναι ανοικτές προς όλους.

Η κορυφαία ίσως αυλή είναι αυτή που βρίσκεται το πολυκατάστημα Paloma. Ήταν ημέρα αργίας και δεν είχε καθόλου κόσμο. Σκεπτόμενος για το τι μπορεί να γίνει αν δουν έναν άγνωστο έξω από τα διαμερίσματα τους, ανέβηκα στους πάνω ορόφους για να δω το πολύ ενδιαφέρον κτίσμα από άλλη οπτική.

Λίγο πιο κάτω είναι το Paris Passage Restaurant που αποτελεί μια πολύ καλή εναλλακτική για αυτούς που δεν θέλουν να περιμένουν στην ουρά του New York Café. Εξήγησα στην κυρία της υποδοχής ότι ήθελα απλά να ρίξω μια ματιά και δεν αντιμετώπισα κάποιο θέμα.

Πήγα στην γέφυρα της Ελισάβετ που έχει μια προνομιακή θέα προς το άγαλμα του Γκέλερτ στην Βούδα. Περπάτησα όλη την γέφυρα για να βγάλω μια φωτογραφία που να περιέχει την γέφυρα και το άγαλμα αλλά διαπίστωσα τελικά ότι έπρεπε να πάω από την άλλη πλευρά για να υπάρχει η κατάλληλη οπτική. Ήταν αδύνατον να πάω απέναντι όμως με τα αυτοκίνητα που περνούσαν συνέχεια.

Γύρισα προς τα πίσω με μια μικρή αίσθηση ήττας και πήγα στην οδό Vaci. H απόλυτη τουριστοπαγίδα της Βουδαπέστης!

Με μαγαζιά εστίασης που έχουν ακριβότερες τιμές και με γυναίκες που σου πιάνουν κουβέντα επειδή δήθεν τους αρέσεις και καταλήγεις τελικά σε ένα bar με έναν τεράστιο λογαριασμό και μπράβους να σε απειλούν σε περίπτωση μη πληρωμής. Ήμουν απόλυτα προετοιμασμένος να δεχτώ κάποια προσέγγιση για εξαπάτηση και είχα φανταστεί πως θα απαντήσω. Τελικά δεν έγινε τίποτα. Ίσως γιατί ήταν ημέρα.

Η φημισμένη σκεπαστή αγορά Central Market Hall ήταν κλειστή λόγω πρωτομαγιάς.

Συνέχισα σε δρομάκια με ιδιαίτερη αρχιτεκτονική.

Πήρα το metro για να πάω προς το κοιμητήριο Κερεπέσι. Μέρος με πολλά εξαίσια γλυπτά αλλά και με σκιά και ησυχία για να ηρεμήσεις το μεσημέρι αν είσαι εξαντλημένος. Μέρος επίσης για να κάνεις στοχασμούς. Τόσοι πρώην ζωντανοί που είχαν ίσως την αίσθηση ότι είναι κάτι πολύ ανώτερο από τους υπόλοιπους και τώρα δεν γνωρίζουμε ούτε καν ότι υπήρξαν. Η αίσθηση της φθαρτότητας εκεί σε κυριεύει και σε κάνει να συνειδητοποιήσεις ότι είναι περιορισμένος ο χρόνος που έχεις για να δράσεις για αυτά που έχουν νόημα.

Πέρασα τρείς ώρες καθισμένος αλλά και διασχίζοντας τα περισσότερα δρομάκια υπό την προστασία και την οσμή των δέντρων. Όταν περνούσε κόσμος από δίπλα μου έκρυβα το κινητό η το φαγητό και έπαιρνα ένα πένθιμο ύφος για να μην φαίνομαι ύποπτος. Είδα μια κοπέλα να κάνει τζόκινγκ, μια άλλη να ζωγραφίζει και μία να τραγουδάει μόνη της κάτι λυπητερό μάλλον. Εκεί βρήκα και το μοναδικό δωρεάν WC.

Με το τραμ πήγα στο μουσείο σύγχρονης τέχνης που έχει ένα μικρό πύργο με σημείο παρατήρησης αλλά και πολλά αξιοπρόσεκτα καλλιτεχνικά έργα στους εξωτερικούς χώρους.

Χρησιμοποίησα την διαδρομή 2 του τράμ που είναι από τις διασημότερες του πλανήτη στο είδος της. Περνάει κατά μήκος του Δούναβη, συνεχίζει πίσω από το Ουγγρικό κοινοβούλιο και τερματίζει στην γέφυρα Μαργαρίτα. Μια μεγαλειώδης βόλτα με κόστος γύρω στο ένα ευρώ! Όταν έφτασα στην γέφυρα βασίλευε ο ήλιος, η θερμοκρασία είχε πέσει και ένα αναζωογονητικό αεράκι με χάιδεψε. Το σχήμα της θυμίζει βέλος. Περπάτησα για λίγο πάνω της με ανοιχτά τα χέρια σαν να πετούσα μέσα σε όνειρο.

Κινήθηκα στην Βούδα κατά μήκος του ποταμού σε ένα πολυσύχναστο πεζόδρομο. Βρήκα ακόμη δύο μίνι γλυπτά του kolodko. Ήταν λες και συμμετείχα σε ένα άτυπο κυνήγι χαμένου θησαυρού.

Πέρασα την πολύβουη από κόσμο γέφυρα των αλυσίδων για να βγω στην Πέστη. Ένα μαγαζί δίπλα από το τέλος της γέφυρας έπαιζε πολύ δυνατά rock μουσική και κάθονταν πολλά άτομα έξω οκλαδόν πάνω στα τσιμέντα. Έκατσα και εγώ.

Κατέβηκα στις πέτρες που ήταν δίπλα στο ποτάμι. Οι χτύποι της καρδιάς μου έπεσαν ακούγοντας τον παφλασμό του νερού και βλέποντας από απέναντι το φωτισμένο κάστρο της Βούδας.

Είχαν μείνει μερικά Φιορίνια. Με απόφαση της τελευταίας στιγμής ξόδεψα λίγα για να πάρω το metro και να ξαναπάω στην πλατεία ηρώων και το κάστρο υπό το φως του φεγγαριού και των προβολέων.

Πάρα πολλοί γύριζαν στους δρόμους. Διέκρινα ότι ήταν χαρούμενοι από τις ζωηρές φωνές και πως περνούσαν όλοι όμορφα χωρίς ακρότητες. Ψηλοί, ανοιχτόχρωμοι και λεπτοί οι περισσότεροι. Οι γυναίκες με κοιτούσαν σε μεγαλύτερο βαθμό από ότι στην πόλη μου. Κατέβηκα μια πλαγιά χωμάτινη και σχεδόν ακούμπησα το τηλέφωνο πάνω στο νερό για να βγάλω μια φωτογραφία το κάστρο.
Κουρασμένος όπως ήμουν σκέφτηκα τι θα γινόταν με μια λάθος κίνηση και ένιωσα ένα μικρό τρεμούλιασμα.

Το άγαλμα του ανώνυμου το βράδυ ήταν ακόμη πιο ανατριχιαστικό.

Με τα τελευταία Φιορίνια πήρα το τρένο και έφτασα στην Βασιλική του Αγίου Στεφάνου για να την δω φωτισμένη. Δεν είχε κανένα φως επάνω της τελικά. Συνέχισα προς την πλατεία Ελισάβετ. Παντού νεαρόκοσμος στις 12 παρά το βράδυ. Συζητούσαν ήρεμα και ανέμελα ακουμπισμένοι στα παγκάκια αλλά και στα γρασίδια.

Κάθισα σε ένα παγκάκι. Έβγαλα ένα μεγάλο πλαστικό ποτήρι και έριξα μέσα λίγο βρώμη που μου είχε περισσέψει και νερό. Κολάτσισα με ένα μικρό κουταλάκι.

Σχεδόν χωρίς να το καταλάβω είχα περπατήσει πάνω από 20 χιλιόμετρα αλλά δεν ήθελα να σταματήσω. Ήταν το τελευταίο βράδυ στην Βουδαπέστη. Άρχισα να νιώθω έναν ασυνήθιστο πόνο σε κάποιο σημείο των ποδιών.

Κατευθύνθηκα προς το μαγαζί με τα κλειδωμένα ντουλάπια που είχα αφήσει το μισό περιεχόμενο της τσάντας. Γύρισα μέσα από την Εβραική συνοικία δίπλα από bars και θαμώνες. Είχε ένα supermarket ανοιχτό που ψώνιζαν ξενύχτηδες. Προμηθεύτηκα λίγο τυρί trapista και ψωμί για να την βγάλω το βράδυ στο αεροδρόμιο.

Αισθανόμουν σαν υπνοβάτης αλλά δεν ήθελα να εγκαταλείψω την πόλη και γυρνούσα προς διάφορες κατευθύνσεις.

Πήγα τελικά μετά από λίγο στην πλατεία ferencieke tere. Από εδώ αναχωρεί το λεωφορείο 100 για το αεροδρόμιο. Στην εφαρμογή για τα μέσα μεταφοράς όμως είδα ότι πραγματοποιώντας συνδυασμό 2 λεωφορείων μπορούσα να βγάλω ένα ηλεκτρονικό εισιτήριο με λιγότερο από δύο ευρώ. Ήταν μάλλον μια επιπόλαια κίνηση γιατί το μυαλό μου ήταν πολύ θολωμένο για να βρω άκρη αν γινόταν κάποιο λάθος.

Στην πρώτη στάση που κατέβηκα είδα ένα πολύ νεαρό ζευγάρι να μαζεύει γόπες από κάτω για να τις καπνίσει. Στις στάσεις των λεωφορείων βρίσκεις τα περισσότερα μισοτελειωμένα τσιγάρα. Ανάβεις το τσιγάρο, έρχεται το λεωφορείο ξαφνικά, πετιέται το τσιγάρο. Οι στάσεις είναι ίσως το μέρος με τις περισσότερες μισοτελειωμένες απολαύσεις του πολιτισμού μας. Οραματίστηκα για λίγο τις ζωές τους. Πως περνούσαν την ημέρα τους; Πως έβλεπαν τους «βολεμένους» τουρίστες σαν εμένα;

Με το δεύτερο λεωφορείο έφτασα στο αεροδρόμιο. Δεν βρήκα κανένα κάθισμα ελεύθερο η έστω μια γωνιά ήσυχη. Έκατσα κάτω στο πάτωμα. Κοίταξα στο τηλέφωνο πόσο περπάτησα σε μια ημέρα. 28 χιλιόμετρα! Περπατάω κατά μέσο όρο γύρω στα 3 με 5 χιλιόμετρα. Το σώμα όμως μπορεί να κάνει πρωτόγνωρα πράγματα σε συνθήκες επιβίωσης η σε καταστάσεις με τεράστια θέληση για να ζήσεις ένα όνειρο.

Ξάπλωσα. Η άνευ προηγουμένου εξάντληση με είχε κάνει να μην λογαριάζω κάποιες κοινωνικές συμβάσεις περί αξιοπρέπειας. Δεν μπορούσα πάλι να κοιμηθώ όμως. Ίσως γιατί σκεφτόμουν πως μπορεί να μου κάνουν κάτι κακό. Άλλαζα συνέχεια τα σημεία που καθόμουν μέχρι που πήγε 9 το πρωί και με άφησαν να περάσω από τον έλεγχο.

Ψεκάστηκα με άρωμα από τα δείγματα και έβαλα κάτω από τα μάτια ένα δείγμα κρέμας για τους μαύρους κύκλους που είχαν δημιουργηθεί. Έψαξα από το internet και βρήκα το σημείο που υπήρχε μια βρύση για να γεμίσω με νερό το μπουκάλι δωρεάν. Λένε πως το διάβασμα σε κάνει πιο επινοητικό αλλά σαν την αφραγκία δεν έχει.

Επέστρεψα στο διαμέρισμα στην Θεσσαλονίκη. Για πρώτη φορά ίσως στην ζωή μου έκατσα μέσα για 2 ημέρες χωρίς να είμαι άρρωστος. Συνήλθα μετά από μία εβδομάδα. Με διακατείχε μια αίσθηση ικανοποίησης σαν αυτή του μαραθωνοδρόμου που έχει περάσει την γραμμή του τερματισμού. Εφόσον δεν παραβιάζεται κάποιος ηθικός η νομικός κανόνας, ποιος άνθρωπος αλήθεια είναι καλύτερος εκτός από εμάς για να ορίσει με τι τρόπο μπορούμε να νιώσουμε πλήρεις;