evaT
Member
- Μηνύματα
- 2.208
- Likes
- 19.351
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Abu Dhabi - Do!
Η Σαμάνθα, η Κάρι και τ άλλα κορίτσια από το Sex and the City ταξίδεψαν στα ΗΑΕ για τις ανάγκες της σχετικής ταινίας, μέσα στη χλίδα, τι πρώτη θέση στην πτήση, τι 5στερα σαράι με ιδιωτικό μπάτλερ, να αυτά θυμηθήκαμε κι άντε να επανέλθουμε στην πραγματικότητα της τουριστικής θέσης.
Πριν από όλα όμως, είχαμε ξανά ταξίδι.
Η μεγάλη πτήση έφευγε από το Τόκιο το απόγευμα. Εμείς απείχαμε 10-12 ώρες οδικώς αλλά μόνο 4 με το Shinkansen. Πείτε εσείς τώρα, σε πόσες χώρες του κόσμου αλήθεια βασίζεσαι να ταξιδέψεις τελευταία στιγμή μια τέτοια απόσταση, με υπέργειο μέσο;
Ούτε καν; Εγώ σίγουρα όχι πάντως.
Βεβαίως εδώ όμως μιλάμε για την Ιαπωνία. Που αν τύχει και έχει 15'' καθυστέρηση το τρένο, σε ταράζουν στις συγγνώμες.
7 η ώρα αξημέρωτα είχαμε ήδη ξεκινήσει. Αποχαιρετιστήκαμε με τον Σαλαμοκασεράκη που ανέβαινε σε διαφορετικό τρένο προς τον Ιαπωνικό νότο κι όσο γράφω αυτές τις γραμμές ακόμη κάπου εκεί τριγύρω είναι, έχει τον αμάζευτο.
Το ταξίδι μας κυλούσε ήρεμο, με σύμμαχο την άνεση του τρένου βυθιστήκαμε στον ύπνο του δικαίου, μέχρι που περίπου μία ώρα πριν φτάσουμε στο Τόκιο μας ξύπνησε μια σχετική ανησυχία σε ολόκληρο το βαγόνι, όταν έκανε μεγαλοπρεπή εμφάνιση ο κος Φούτζι που μας γέμισε ενθουσιασμό.
Στις καθυστερήσεις του ταξιδιού μας έκανε το χατήρι, τι άλλο να ζητήσουμε δηλαδή.
Δείτε απόσταση τα πόδια από το μπροστινό κάθισμα.
Ακριβώς 4 ώρες αργότερα φτάναμε στο Tokyo Station που είναι ένα άλλο χάος, χρειάστηκε ακόμη μία ώρα με το Narita Express και φτάσαμε πια αεροδρόμιο.
Οι διαδικασίες εξόδου από τη χώρα, αυτή τη φορά ήταν σύντομες, μας έμενε αρκετός χρόνος για χάζι στο αεροδρόμιο. Με έκπληξη διαπιστώσαμε ότι οι τιμές στα καταστήματα εντός του τέρμιναλ ήταν φυσιολογικές, μάλιστα ψώνισα κάτι τελευταία σουβενίρ στις ίδιες τιμές που είχα βρει μέσα στις πόλεις. Ομοίως και στο φαγητό.
Η πτήση μέχρι το Αμπού Ντάμπι διήρκεσε 12 ολόκληρες βασανιστικές ώρες, πέρασαν όπως όπως, βλέποντας καμιά ταινία, λίγο ύπνο, λίγο ξεμούδιασμα, για καλή μας τύχη πετύχαμε μια μαγκιόρα Πειραιώτισσα αεροσυνοδό, να μου ζητάτε λέει ότι θέλετε, αλλά βασικά μας σέρβιραν πολύ νοστιμότερο φαγητό από αυτό στην προηγούμενη πτήση, λες και άλλαξαν σεφ, ένα πράγμα. Τα φάγαμε όλα.
Προσγειωθήκαμε μεσάνυχτα τοπική ώρα, μισοζαλισμένοι περάσαμε τις διαδικασίες του immigration που θα τις έλεγες σύντομες αν ήσουν φρέσκος αλλά σου φαίνονται σαν 800 χρόνια όταν στέκεσαι με το ζόρι μετά από πολύωρη πτήση.
Kαλέσαμε Uber το οποίο ήρθε τάχιστα, στη διαδρομή χαζεύαμε τους διάπλατους δρόμους με τα πολλαπλά flyover, κ ένα δάκρυ κύλησε μακρόσυρτα στο μαγουλάκι μου όταν θυμήθηκα τα δικά μας χάλια στον περιφερειακό της Θεσσαλονίκης όπου κατασκευάζεται το δικό μας μοναδικό flyover, 40 λεπτά αργότερα φτάναμε στο ξενοδοχείο Al Whada Ηotel που μας είχε κλείσει pro bono η Etihad.
Το δεύτερο καλό με το δωράκι της αεροπορικής είναι πως τσεκ ιν και άουτ είναι 24ωρα, δηλαδή μπαίνεις οποιαδήποτε ώρα φτάσεις και αναχωρείς συμπληρώνοντας το 48ωρο, που σήμαινε ότι μπορούσαμε να κρατήσουμε πάλι τα δωμάτια ως αργά , η αναχώρηση για Ελλάδα ήταν ξανά σε βραδινή ώρα. Βολικότατο.
Περασμένες 3 μπήκα στο δωμάτιό μου, μου έδωσαν μονόκλινο και υπέρδιπλη κρεβατάρα για πάρτη μου και μόνο. Έκανα ένα ζεστό μπανάκι κ προσγειώθηκα στο στρώμα διαγωνίως, μουγκρίζοντας από ανακούφιση μετά από 24 ώρες στο δρόμο.
Η θέα από τα ψηλά του ξενοδοχείου το επόμενο πρωί
Αριστερά φαίνεται ένα γήπεδο ποδοσφαίρου
Η ατμόσφαιρα ήταν θολή από την άμμο της ερήμου, κάποιες φορές καθάριζε αλλά το πρωί ήταν χειρότερα κι από την ομίχλη στο αεροδρόμιο Μακεδονία. Δεν έβλεπες την τύφλα σου.
Πρώτη μας βόλτα φυσικά το μεγάλο τζαμί Al Zayed Grand Mosque, το 8ο μεγαλύτερο στον κόσμο με 82 θόλους και χωρητικότητα έως και 40.000 προσκυνητών.
Το uber βολεύει φουλ στη χώρα και είναι πάμφθηνο, ειδικά για εμάς που μοιραζόταν δια πέντε. Παραγγέλναμε ένα XL για να χωράμε όλοι, συνήθως ερχόταν κάποιο μεγάλο SUV και φτάναμε παντού γρήγορα και σχετικά οικονομικά.
Βγήκαμε έξω στο καλοκαίρι, η θερμοκρασία δεν ξεπερνούσε τους 30-32 βαθμούς αλλά έτσι απότομα, μας φάνηκε αφόρητο. Μέσα με τα κλιματιστικά βαρυχειμωνιά κ έξω φουλ καλοκαίρι. 'Ο,τι πρέπει για να αρρωστήσεις. Αρρωστήσεις είπα;; Καλομελέτα....
Εκεί που μας άφησε το uber, στην είσοδο των επισκεπτών, κατέβαινες σε μια υπόγεια στοά με καταστήματα σουβενίρ και κολεξιόν Μέσης Ανατολής μέχρι να βρεις τα πολλαπλά τσεκ πόιντ όπου διάφοροι ένστολοι και μη, ελέγχουν το εισιτήριό σου και κυρίως την ενδυμασία σου.
Φάγαμε άκυρο και στα δύο.
Αντί για εισιτήριο είχα το voucher της αεροπορικής (ήταν μέσα στις παροχές), δεν φτάνει αυτό, έπρεπε λέει να είχα κατεβάσει και ένα qr.
Nο πρόμπλεμ μου λέει ο μελαμψός ένστολος, θα το κάνεις επιτόπου. 'Εκανα ότι μου είπε, κατέβασα 5 qr για όλους μας και ευχαριστήθηκε.
Μαζί με τα qr βέβαια σου παρείχαν λεπτομερή οδηγό με το τι επιτρέπεται να φοράς και τι όχι.
Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια.
Σε τζαμί θα πηγαίναμε, σεμνά είχαμε ντυθεί, με βάση την κοινή λογική και τη μαντήλα θυμηθήκαμε και όλα. Έτσι νόμιζα βέβαια.
Αυτό που ακολούθησε ήταν σκέτη παρωδία.
Με έκοψε εξονυχιστικά από πάνω ως κάτω, δεν περνάς λέει, η παντελόνα σου είναι κοντή, φαίνεται ο αστράγαλος και τα χέρια σου.
'Οντως τώρα;
Φόρεσα το μπουφανάκι μου, από χέρια είσαι οκ, περνάς, οι αστράγαλοι πάλι φαίνονται, θα πας να αγοράσεις κάλτσες.
Ανένδοτος!
Τι να κάνω, γυρίζω πίσω στα μαγαζιά, αγοράζω κάλτσες, και είμαι τώρα με το μπουφάν, παντελόνα και κάλτσα ως το γόνατο με αθλητικό, στιλιστικά νιώθω σα τον Βαμβακούλα στην προπόνηση, φωτογραφία προφίλ ΔΕΝ θα βγάλω, ωστόσο περνάω την επιθεώρηση, προβιβάζομαι παρακάτω.
Δέκα μέτρα μετά, δεύτερο τσεκ πόιντ, γυναίκα αυτή τη φορά.
Κόβεσαι λέει, είναι σηθρού η παντελόνα σου
Δεν μας χ@@τε μανδάμ;;; Τι θέλεις από τη ζωή μου;
Είχαμε μαζί μας μπακ πακ με μαγιό και όλα τα σχετικά μια και θα πηγαίναμε παραλία μετά, έβγαλα την πετσέτα της μικροφίμπρας που είχα για τη θάλασσα και την έκανα παρεό, σου αρέσω έτσι;
Δεν της άρεσε πολύ αλλά δεν έβρισκε πια κάτι να φαίνεται, οπότε πήρα πράσινο φως.
Τα νεύρα μου στο κόκκινο στο μεταξύ, γ@@ώ τις κ@@θρησκείες σας και την υποκρισία τους μέσα!
'Ετοιμη να φύγω ήμουνα (όπως έκαναν και πολλές άλλες δυτικές που τις είχαν ζαλίσει τον έρωτα) αλλά τα κορίτσια που κι αυτά είχαν περάσει κι αυτά την Ιερά Εξέταση, είχαν ήδη βγει μπροστά και με περίμεναν.
Μέσα σ όλη αυτή την παράνοια, οι άντρες αρκεί να φορούσαν βερμούδα κάτω από το γόνατο κι όλα καλά!
Δείτε χάλι, πως με κατάντησαν
Θα μπορούσα να πω μέχρι χαλάλι για όσα μας υπέβαλλαν στη θέα αυτού του αριστουργήματος αλλά ήμουν ακόμα φουρκισμένη.
Από τα πιο εντυπωσιακά μουσουλμανικά μνημεία που έχω δει
και το εσωτερικό
Ρέπλικα
Εδώ η άλλη βαρυπενθούσα....Άνοιξε πέτραααααα...να διαβώ!! (Ο Τασουσίρο έσκαγε στα γέλια κάθε φορά που μας έβλεπε, μα πως είστε έτσι
Ξέφυγα από τα μάτια των φυλάκων κ έκανα ζαβολιά, εξαφάνισα την πετσέτα να βγω καμιά φωτογραφία της προκοπής
Αριστούργημα, τι να λέμε
Η ζέστη είχε σφίξει, είχε έρθει η ώρα της παραλίας. Φύγαμε για την Corniche Beach, που είναι ελεύθερη για το κοινό, με ένα μικρό αντίτιμο παίρνεις ξαπλώστρα και ομπρέλα, όλα τα κομφόρ. Η κρύα μπύρα που λαχταρούσα βέβαια, θα παρέμενε όνειρο. Σε μουσουλμανική χώρα βρίσκεσαι, σύνελθε.
Η διαδρομή
Η παραλία ήταν ήσυχη, όπως ήσυχα ήταν και παντού, κάτι σκόρπιοι τουρίστες εδώ και κει, ενώ το νερό είχε ευχάριστη θερμοκρασία, όχι όμως και τη διαύγεια που έχουν τα δικά μας νερά.
Το μπάνιο στη θάλασσα Νοέμβρη μήνα όμως, είχε την αξία του.
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, ενώ στο παρακείμενο ομώνυμο Mall λειτουργούσε food court αλλά και ένα υπερμάρκετ με του πουλιού το γάλα που τιμήσαμε δεόντως. Είχε μεγάλη ποικιλία με έτοιμα γεύματα, βαλθήκαμε να δοκιμάσουμε περίεργες γεύσεις δίχως να ενθουσιαστούμε.
Μετά την αναγκαία σιέστα, το βραδάκι βγήκαμε γι άλλη μια βόλτα ως το Founders Memorial που είναι αφιερωμένο στη ζωή και τις αξίες του σείχη Zayed (τις οποίες αξίες ωστόσο, αγνοούσαμε).
Δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο, αλλά το χάζι στη διαδρομή με τους κατάφωτους ουρανοξύστες είχε ένα ενδιαφέρον.
έγινα καλοκαιρινή
Ωραία και καλά τα κτίρια, επιβλητικά τα μνημεία, αλλά κάτι σα να της έλειπε της πόλης, κάτι δεν κολλούσε και άφηνε ένα κενό στις τελικές εντυπώσεις. Το σκέφτηκα λίγο, μα τι λείπει, τι λείπει, α ναι καλέ! Τόσες ώρες το Vibe ψάχναμε. Ψάξε, ψάξε δεν θα το βρεις.
Στα πεζοδρόμια δεν κυκλοφορεί κόσμος, παρά μόνο λίγοι εργαζόμενοι μετανάστες, οι 'Αραβες κινούνται με μεγάλου κυβισμού οχήματα, προστατευμένοι πίσω από φιμέ για την ηλιακή ακτινοβολία τζάμια, στα malls ψωνίζουν μοναχικά και αθόρυβα, ενώ οι δυτικοί που ζουν εκεί μόνιμα, λογικά κάπου τρώνε και διασκεδάζουν, αλλά που;;
Είχαμε μπροστά μας άλλη μία γεμάτη μέρα να δεχθούμε εικόνες, να θαυμάσουμε αρχιτεκτονικά αριστουργήματα αλλά κυρίως να πάρουμε απαντήσεις για το πως ζουν εκεί, πράγμα ιδιαίτερα δύσκολο, μετά τους εσωστρεφείς Ιάπωνες μας έλαχαν οι δυσπρόσιτοι 'Αραβες, σε μια υποθετική κλίμακα αλληλεπίδρασης με τους ντόπιους, το ταξίδι τούτο σκόραρε πιο λίγο ακόμη κι από την ομάδα μου.
Η Σαμάνθα, η Κάρι και τ άλλα κορίτσια από το Sex and the City ταξίδεψαν στα ΗΑΕ για τις ανάγκες της σχετικής ταινίας, μέσα στη χλίδα, τι πρώτη θέση στην πτήση, τι 5στερα σαράι με ιδιωτικό μπάτλερ, να αυτά θυμηθήκαμε κι άντε να επανέλθουμε στην πραγματικότητα της τουριστικής θέσης.
Πριν από όλα όμως, είχαμε ξανά ταξίδι.
Η μεγάλη πτήση έφευγε από το Τόκιο το απόγευμα. Εμείς απείχαμε 10-12 ώρες οδικώς αλλά μόνο 4 με το Shinkansen. Πείτε εσείς τώρα, σε πόσες χώρες του κόσμου αλήθεια βασίζεσαι να ταξιδέψεις τελευταία στιγμή μια τέτοια απόσταση, με υπέργειο μέσο;
Ούτε καν; Εγώ σίγουρα όχι πάντως.
Βεβαίως εδώ όμως μιλάμε για την Ιαπωνία. Που αν τύχει και έχει 15'' καθυστέρηση το τρένο, σε ταράζουν στις συγγνώμες.
7 η ώρα αξημέρωτα είχαμε ήδη ξεκινήσει. Αποχαιρετιστήκαμε με τον Σαλαμοκασεράκη που ανέβαινε σε διαφορετικό τρένο προς τον Ιαπωνικό νότο κι όσο γράφω αυτές τις γραμμές ακόμη κάπου εκεί τριγύρω είναι, έχει τον αμάζευτο.
Το ταξίδι μας κυλούσε ήρεμο, με σύμμαχο την άνεση του τρένου βυθιστήκαμε στον ύπνο του δικαίου, μέχρι που περίπου μία ώρα πριν φτάσουμε στο Τόκιο μας ξύπνησε μια σχετική ανησυχία σε ολόκληρο το βαγόνι, όταν έκανε μεγαλοπρεπή εμφάνιση ο κος Φούτζι που μας γέμισε ενθουσιασμό.
Στις καθυστερήσεις του ταξιδιού μας έκανε το χατήρι, τι άλλο να ζητήσουμε δηλαδή.
Δείτε απόσταση τα πόδια από το μπροστινό κάθισμα.
Ακριβώς 4 ώρες αργότερα φτάναμε στο Tokyo Station που είναι ένα άλλο χάος, χρειάστηκε ακόμη μία ώρα με το Narita Express και φτάσαμε πια αεροδρόμιο.
Οι διαδικασίες εξόδου από τη χώρα, αυτή τη φορά ήταν σύντομες, μας έμενε αρκετός χρόνος για χάζι στο αεροδρόμιο. Με έκπληξη διαπιστώσαμε ότι οι τιμές στα καταστήματα εντός του τέρμιναλ ήταν φυσιολογικές, μάλιστα ψώνισα κάτι τελευταία σουβενίρ στις ίδιες τιμές που είχα βρει μέσα στις πόλεις. Ομοίως και στο φαγητό.
Η πτήση μέχρι το Αμπού Ντάμπι διήρκεσε 12 ολόκληρες βασανιστικές ώρες, πέρασαν όπως όπως, βλέποντας καμιά ταινία, λίγο ύπνο, λίγο ξεμούδιασμα, για καλή μας τύχη πετύχαμε μια μαγκιόρα Πειραιώτισσα αεροσυνοδό, να μου ζητάτε λέει ότι θέλετε, αλλά βασικά μας σέρβιραν πολύ νοστιμότερο φαγητό από αυτό στην προηγούμενη πτήση, λες και άλλαξαν σεφ, ένα πράγμα. Τα φάγαμε όλα.
Προσγειωθήκαμε μεσάνυχτα τοπική ώρα, μισοζαλισμένοι περάσαμε τις διαδικασίες του immigration που θα τις έλεγες σύντομες αν ήσουν φρέσκος αλλά σου φαίνονται σαν 800 χρόνια όταν στέκεσαι με το ζόρι μετά από πολύωρη πτήση.
Kαλέσαμε Uber το οποίο ήρθε τάχιστα, στη διαδρομή χαζεύαμε τους διάπλατους δρόμους με τα πολλαπλά flyover, κ ένα δάκρυ κύλησε μακρόσυρτα στο μαγουλάκι μου όταν θυμήθηκα τα δικά μας χάλια στον περιφερειακό της Θεσσαλονίκης όπου κατασκευάζεται το δικό μας μοναδικό flyover, 40 λεπτά αργότερα φτάναμε στο ξενοδοχείο Al Whada Ηotel που μας είχε κλείσει pro bono η Etihad.
Το δεύτερο καλό με το δωράκι της αεροπορικής είναι πως τσεκ ιν και άουτ είναι 24ωρα, δηλαδή μπαίνεις οποιαδήποτε ώρα φτάσεις και αναχωρείς συμπληρώνοντας το 48ωρο, που σήμαινε ότι μπορούσαμε να κρατήσουμε πάλι τα δωμάτια ως αργά , η αναχώρηση για Ελλάδα ήταν ξανά σε βραδινή ώρα. Βολικότατο.
Περασμένες 3 μπήκα στο δωμάτιό μου, μου έδωσαν μονόκλινο και υπέρδιπλη κρεβατάρα για πάρτη μου και μόνο. Έκανα ένα ζεστό μπανάκι κ προσγειώθηκα στο στρώμα διαγωνίως, μουγκρίζοντας από ανακούφιση μετά από 24 ώρες στο δρόμο.
Η θέα από τα ψηλά του ξενοδοχείου το επόμενο πρωί
Αριστερά φαίνεται ένα γήπεδο ποδοσφαίρου
Η ατμόσφαιρα ήταν θολή από την άμμο της ερήμου, κάποιες φορές καθάριζε αλλά το πρωί ήταν χειρότερα κι από την ομίχλη στο αεροδρόμιο Μακεδονία. Δεν έβλεπες την τύφλα σου.
Πρώτη μας βόλτα φυσικά το μεγάλο τζαμί Al Zayed Grand Mosque, το 8ο μεγαλύτερο στον κόσμο με 82 θόλους και χωρητικότητα έως και 40.000 προσκυνητών.
Το uber βολεύει φουλ στη χώρα και είναι πάμφθηνο, ειδικά για εμάς που μοιραζόταν δια πέντε. Παραγγέλναμε ένα XL για να χωράμε όλοι, συνήθως ερχόταν κάποιο μεγάλο SUV και φτάναμε παντού γρήγορα και σχετικά οικονομικά.
Βγήκαμε έξω στο καλοκαίρι, η θερμοκρασία δεν ξεπερνούσε τους 30-32 βαθμούς αλλά έτσι απότομα, μας φάνηκε αφόρητο. Μέσα με τα κλιματιστικά βαρυχειμωνιά κ έξω φουλ καλοκαίρι. 'Ο,τι πρέπει για να αρρωστήσεις. Αρρωστήσεις είπα;; Καλομελέτα....
Εκεί που μας άφησε το uber, στην είσοδο των επισκεπτών, κατέβαινες σε μια υπόγεια στοά με καταστήματα σουβενίρ και κολεξιόν Μέσης Ανατολής μέχρι να βρεις τα πολλαπλά τσεκ πόιντ όπου διάφοροι ένστολοι και μη, ελέγχουν το εισιτήριό σου και κυρίως την ενδυμασία σου.
Φάγαμε άκυρο και στα δύο.
Αντί για εισιτήριο είχα το voucher της αεροπορικής (ήταν μέσα στις παροχές), δεν φτάνει αυτό, έπρεπε λέει να είχα κατεβάσει και ένα qr.
Nο πρόμπλεμ μου λέει ο μελαμψός ένστολος, θα το κάνεις επιτόπου. 'Εκανα ότι μου είπε, κατέβασα 5 qr για όλους μας και ευχαριστήθηκε.
Μαζί με τα qr βέβαια σου παρείχαν λεπτομερή οδηγό με το τι επιτρέπεται να φοράς και τι όχι.
Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια.
Σε τζαμί θα πηγαίναμε, σεμνά είχαμε ντυθεί, με βάση την κοινή λογική και τη μαντήλα θυμηθήκαμε και όλα. Έτσι νόμιζα βέβαια.
Αυτό που ακολούθησε ήταν σκέτη παρωδία.
Με έκοψε εξονυχιστικά από πάνω ως κάτω, δεν περνάς λέει, η παντελόνα σου είναι κοντή, φαίνεται ο αστράγαλος και τα χέρια σου.
'Οντως τώρα;
Φόρεσα το μπουφανάκι μου, από χέρια είσαι οκ, περνάς, οι αστράγαλοι πάλι φαίνονται, θα πας να αγοράσεις κάλτσες.
Ανένδοτος!
Τι να κάνω, γυρίζω πίσω στα μαγαζιά, αγοράζω κάλτσες, και είμαι τώρα με το μπουφάν, παντελόνα και κάλτσα ως το γόνατο με αθλητικό, στιλιστικά νιώθω σα τον Βαμβακούλα στην προπόνηση, φωτογραφία προφίλ ΔΕΝ θα βγάλω, ωστόσο περνάω την επιθεώρηση, προβιβάζομαι παρακάτω.
Δέκα μέτρα μετά, δεύτερο τσεκ πόιντ, γυναίκα αυτή τη φορά.
Κόβεσαι λέει, είναι σηθρού η παντελόνα σου
Δεν μας χ@@τε μανδάμ;;; Τι θέλεις από τη ζωή μου;Είχαμε μαζί μας μπακ πακ με μαγιό και όλα τα σχετικά μια και θα πηγαίναμε παραλία μετά, έβγαλα την πετσέτα της μικροφίμπρας που είχα για τη θάλασσα και την έκανα παρεό, σου αρέσω έτσι;
Δεν της άρεσε πολύ αλλά δεν έβρισκε πια κάτι να φαίνεται, οπότε πήρα πράσινο φως.
Τα νεύρα μου στο κόκκινο στο μεταξύ, γ@@ώ τις κ@@θρησκείες σας και την υποκρισία τους μέσα!
'Ετοιμη να φύγω ήμουνα (όπως έκαναν και πολλές άλλες δυτικές που τις είχαν ζαλίσει τον έρωτα) αλλά τα κορίτσια που κι αυτά είχαν περάσει κι αυτά την Ιερά Εξέταση, είχαν ήδη βγει μπροστά και με περίμεναν.
Μέσα σ όλη αυτή την παράνοια, οι άντρες αρκεί να φορούσαν βερμούδα κάτω από το γόνατο κι όλα καλά!
Δείτε χάλι, πως με κατάντησαν
Θα μπορούσα να πω μέχρι χαλάλι για όσα μας υπέβαλλαν στη θέα αυτού του αριστουργήματος αλλά ήμουν ακόμα φουρκισμένη.
Από τα πιο εντυπωσιακά μουσουλμανικά μνημεία που έχω δει
και το εσωτερικό
Ρέπλικα
Εδώ η άλλη βαρυπενθούσα....Άνοιξε πέτραααααα...να διαβώ!! (Ο Τασουσίρο έσκαγε στα γέλια κάθε φορά που μας έβλεπε, μα πως είστε έτσι
Ξέφυγα από τα μάτια των φυλάκων κ έκανα ζαβολιά, εξαφάνισα την πετσέτα να βγω καμιά φωτογραφία της προκοπής
Αριστούργημα, τι να λέμε
Η ζέστη είχε σφίξει, είχε έρθει η ώρα της παραλίας. Φύγαμε για την Corniche Beach, που είναι ελεύθερη για το κοινό, με ένα μικρό αντίτιμο παίρνεις ξαπλώστρα και ομπρέλα, όλα τα κομφόρ. Η κρύα μπύρα που λαχταρούσα βέβαια, θα παρέμενε όνειρο. Σε μουσουλμανική χώρα βρίσκεσαι, σύνελθε.
Η διαδρομή
Η παραλία ήταν ήσυχη, όπως ήσυχα ήταν και παντού, κάτι σκόρπιοι τουρίστες εδώ και κει, ενώ το νερό είχε ευχάριστη θερμοκρασία, όχι όμως και τη διαύγεια που έχουν τα δικά μας νερά.
Το μπάνιο στη θάλασσα Νοέμβρη μήνα όμως, είχε την αξία του.
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, ενώ στο παρακείμενο ομώνυμο Mall λειτουργούσε food court αλλά και ένα υπερμάρκετ με του πουλιού το γάλα που τιμήσαμε δεόντως. Είχε μεγάλη ποικιλία με έτοιμα γεύματα, βαλθήκαμε να δοκιμάσουμε περίεργες γεύσεις δίχως να ενθουσιαστούμε.
Μετά την αναγκαία σιέστα, το βραδάκι βγήκαμε γι άλλη μια βόλτα ως το Founders Memorial που είναι αφιερωμένο στη ζωή και τις αξίες του σείχη Zayed (τις οποίες αξίες ωστόσο, αγνοούσαμε).
Δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο, αλλά το χάζι στη διαδρομή με τους κατάφωτους ουρανοξύστες είχε ένα ενδιαφέρον.
έγινα καλοκαιρινή
Ωραία και καλά τα κτίρια, επιβλητικά τα μνημεία, αλλά κάτι σα να της έλειπε της πόλης, κάτι δεν κολλούσε και άφηνε ένα κενό στις τελικές εντυπώσεις. Το σκέφτηκα λίγο, μα τι λείπει, τι λείπει, α ναι καλέ! Τόσες ώρες το Vibe ψάχναμε. Ψάξε, ψάξε δεν θα το βρεις.
Στα πεζοδρόμια δεν κυκλοφορεί κόσμος, παρά μόνο λίγοι εργαζόμενοι μετανάστες, οι 'Αραβες κινούνται με μεγάλου κυβισμού οχήματα, προστατευμένοι πίσω από φιμέ για την ηλιακή ακτινοβολία τζάμια, στα malls ψωνίζουν μοναχικά και αθόρυβα, ενώ οι δυτικοί που ζουν εκεί μόνιμα, λογικά κάπου τρώνε και διασκεδάζουν, αλλά που;;
Είχαμε μπροστά μας άλλη μία γεμάτη μέρα να δεχθούμε εικόνες, να θαυμάσουμε αρχιτεκτονικά αριστουργήματα αλλά κυρίως να πάρουμε απαντήσεις για το πως ζουν εκεί, πράγμα ιδιαίτερα δύσκολο, μετά τους εσωστρεφείς Ιάπωνες μας έλαχαν οι δυσπρόσιτοι 'Αραβες, σε μια υποθετική κλίμακα αλληλεπίδρασης με τους ντόπιους, το ταξίδι τούτο σκόραρε πιο λίγο ακόμη κι από την ομάδα μου.
Attachments
Last edited:
