Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα Ιαπωνία Made in Japan

[evaT]

Εκδρομή στη Νara - 'Όχι άλλα ελαφάκια!

Ξεκινήσαμε από το Κιότο Station
Τεράστιος ο σταθμός, σας τα είχα πει.

H Nara απέχει από το Κιότο κανένα μισάωρο, το τρένο σε αφήνει στην πόλη και από κει έχει περπατηματάκι για να φτάσεις στο πάρκο.
Να μη ζεστάνουμε τα πόδια μας για σήμερα;

Εντός του πάρκου κυκλοφορούν ελεύθερα περισσότερα από 1200 ελάφια και τουλάχιστον ισάριθμοι τουρίστες οι οποίοι τα μπουκώνουν με ειδικά ελαφο-μπισκότα που πωλούνται παντού, προσπαθήσαμε να δελεάσουμε μερικά για να βγάλουμε τη φωτογραφία, μάλλον είχαμε αργήσει και είχαν φάει για πρωί-μεσημέρι και βράδι μαζί, αρκετά την είχαν πέσει σκασμένα στον ύπνο, αλλά εντάξει βρήκαμε και κάποια λιγούρικα που όσο και να τα ταΐσεις θέλουν κ άλλο.

χόρτασαν!

ντάγκλα

σημασία δε μου δίνει

Τι σου χω;;

σας τα είπα, σκασμένα είναι

Είχε πάλι πολύ κόσμο, μικροπωλητές, φασαρία, άσε που αν ξεχνιόσουν, ερχόταν από κανένα ελάφι πίσω σου και σου μασουλούσε τα κορδόνια του μπακπακ

Πόσα ελάφια να δεις!
Πορχωρήσαμε προς το Ναό Todai-ji βουδιστικός. ο μεγαλύτερος της χώρας και άκρως εντυπωσιακός.

Από μακριά

Το εσωτερικό με τους τεράστιους Βούδες είναι εξίσου εντυπωσιακό

σπούκι

Ρέπλικα του πως ήταν η περιοχή

Αυτό το ξυλόγλυπτο με την άσχημη γριά μου τράβηξε την προσοχή γιατί το χάιδευαν όλοι, διάβασα ότι υπάρχει σχετικός αστικός μύθος, πως αν χαιδέψεις παρατεταμένα την ποδιά της, θεραπεύεσαι από πόνους και ασθένειες ανάλογα ποιό χέρι χρησιμοποίησες. Ενδιαφέρον.
Χρησιμοποίησα και τα δύο χέρια για να είμαι καλυμμένη (ειδικά που την είχα πατήσει με τα χαρτιά της τύχης μπας και ρεφάρω από αλλού)

Ήταν πραγματικά αριστουργήματα τα ξυλόγλυπτα και λοιπά αγάλματα εντός του Ναού, προφανώς οι φωτογραφίες δεν απεικονίζουν το αληθινό μέγεθος, χαλάλι η βόλτα ως εκεί.

Από τους βουδιστές, φύγαμε για τους σιντοιστές και το Kasuga Taisha Shrine, μέσα από μια μαγευτική κατάφυτη διαδρομή και πολλή ανηφόρα που αποτελείωσε τα ταλαιπωρημένα μας ποδάρια.

Σα...Βούδας αράζει το ελάφι!

γλυκούλι!

Ο Ναός τριγύρω είχε δεκάδες φαναράκια

Προσωπική μου άποψη, η εκδρομή αξίζει κυρίως για τους ναούς και πολύ λιγότερο για το πάρκο με τα ελάφια, τα καημένα τα ζώα ανέχονται καθημερινά τη βλακεία των δυτικών με τις άπειρες φωτογραφίες την κατάληψη του χώρου τους.

Η επιστροφή ως την πόλη απείχε πάλι 2-3 χιλιόμετρα, συρθήκαμε κατάκοποι ως την πόλη όπου βρήκαμε ένα ωραιότατο ταβερνείο και την πέσαμε για ράμεν, σάκε και τα λοιπά...

'Οταν φτάσαμε Κιότο είχε πια νυχτώσει

Είπαμε να γυρίσουμε σπίτι για μια ανασύνταξη και να ξαναβγούμε για φαγητό αργότερα!
Καινοτομία. Τι θα μαζευτούμε μετά από μόλις 8 ώρες έξω; Νωρίς μου φάνηκε.

Με τα κορίτσια αποφασίσαμε να πάμε σε ένα παρακείμενο στο σπίτι drug store-καλλυντικάδικο να χαζέψουμε.
Είχα κάνει έρευνα-όχι αστεία, από το ιντερνέτ για τα προϊόντα περιποίησης που αξίζει να αγοράσεις στη χώρα. Είναι τέτοια η ποικιλία στα ράφια, που στα μαγαζιά χάνεσαι, συν τις δυσκολίες με τη γλώσσα.
'Εψαξα κάποια από τα καλλυντικά που είχα σημειωμένα, κάποια τα βρήκα, άλλα όχι, πάντως συμπλήρωσα (εύκολα) τα 5000 γιεν που απαιτούνται για να πάρεις πίσω το φόρο.
Σου σκανάρουν το διαβατήριο, τα ψώνια σφραγίζονται στη σακούλα- θεωρητικά δεν πρέπει να τα ανοίξεις πριν φύγεις από τη χώρα και σου επιστρέφουν το 10% της αξίας.

Μετά την σχετική ξεκούραση, αργότερα βγήκαμε ξανά για φαγητό κ μπύρες σε μαγαζί της γειτονιάς. Φάγαμε το νοστιμότερο yakitori, σουβλάκι δηλαδή (για εμάς, καλαμάκι για τους υπόλοιπους) του ταξιδιού, παρέα με ντόπιους, μακριά από την τουριστίλα της πόλης. Εξαιρετικά.

Στην επιστροφή, λίγο πριν φτάσουμε στο καταπληκτικό μας σπίτι, συνέβαινε κάτι περίεργο.
Στη μέση του δρόμου, στην απόλυτη ησυχία, αφημένο μόνο του ένα περιπολικό με αναμένα φώτα, άφαντοι οι αστυνομικοί, αρχίσαμε τα σενάρια, τάχα ότι το όργανο να πετάχτηκε σπίτι του να φάει, να κάνει επίσκεψη στη γκόμενα και τέτοιες αηδίες, τελικά δύο στενά πιο πέρα, τους είδαμε σε μια αυλή όπου μαζί με τους ιδιοκτήτες του σπιτιού τσέκαραν κάτι ποδήλατα. Το διάολο, τους έκλεψαν κανένα κουδούνι ποδηλάτου;

Μα τέτοια άνεση!

Η επόμενη μέρα θα ήταν η τελευταία μας στο Κιότο, εκδρομή είχαμε πάλι, στην Arashiyama αυτή τη φορά, για τo Βamboo Forest και μερικά πραγματάκια ακόμη.

Που αποδείχθηκε μία από τις καλύτερες μέρες του ταξιδιού, είχε πλούσια φύση, είχε βόλτα, είχε νέες εμπειρίες και τελικά τα είχε όλα.

 

[varioAthens]

Αχ ειδα και την κρεμα fino
Επισης, πηραμε την ιδια μασκα προσωπου!!!
Τα ελαφια σας γιατι τοσο άτονα;

 

[evaT]

Επισης, πηραμε την ιδια μασκα προσωπου!!!

Αφού τη διαφημίζει κάθε Japan haul που σέβεται τον εαυτό του !

Τα ελαφια σας γιατι τοσο άτονα;

σκασμένα ήταν από το πολύ φαγητό

 

[evaT]

Arashiyama – Bamboo forest – Χρυσός Ναός και μετά βουρ για….jjimjilbang!


Το λεωφορείο για Arashiyama περνούσε σχεδόν έξω από το σπίτι μας. Πλην όμως, έφτασε ήδη γεμάτο τουρίστες μια και η συγκεκριμένη εκδρομή είναι από τις πιο δημοφιλείς στην περιοχή. 20 στάσεις έλεγε ο γούγλης , όρθιοι, πατικωμένοι σε φοβερή ζέστη, τραγική εμπειρία. Κάτι που δεν περιμέναμε από τα ΜΜΜ μιας τόσο προηγμένης χώρας.

Πονηρά σκεπτόμενοι, σταθήκαμε μπροστά από καθήμενους Ιάπωνες, με την ελπίδα ότι οι ντόπιοι θα κατέβουν πριν φτάσουμε στα τουριστικά, καλά το σκεφτήκαμε και καθίσαμε πριν μας ξεκάνει η ορθοστασία.

‘Όταν φτάσαμε 40-45 λεπτά αργότερα, εκεί που μας άφησε η συγκοινωνία είχε ένα μικρό χαμό. Αναμενόμενο βέβαια. Είχαμε πια συνηθίσει.

Περάσαμε μια γέφυρα για να βγούμε απέναντι από το ποτάμι.

Συναντήσαμε πολλά σχολεία, οι τσάντες από τις πιτσιρίκες ήταν τίγκα στα κρεμαστούλια.

Κατευθυνθήκαμε προς το δάσος με τα μπαμπού μαζί με ένα στρατό τουριστών, δίχως να διαμαρτυρηθούμε, αν θες να είσαι μόνος (ή σχεδόν μόνος) ξύπνα στις 5 κ έλα στο ξημέρωμα. Μέση οδός δεν υπάρχει.


Στην αρχή ήταν έτσι

Και μετά μπήκαμε στην κύρια οδό, αυτή που βλέπαμε στις φωτογραφίες.

Με όλο το λαό

Και χωρίς! Αν σηκώσεις την κάμερα λίγο πιο ψηλά.

Γραφικός αοιδός που είχε πιάσει ένα ταιριαστό με το περιβάλλον σκοπό. Ααααααοοοοομμμμμ.

Βέβαια αυτό μονοπάτι το λες, δρόμο το λές, δάσος πάντως δε το λες! περπατήσαμε 150-200 μέτρα και τέλος, αυτό ήταν όλο;

Στο μυαλό μου τα μπαμπού θα εκτείνονταν σε μια μεγάλη έκταση όπου θα στρίβαμε από δω κ από κει αποφεύγοντας το πλήθος. Ήταν όλα ένα ψέμα. Ωραίο, αλλά σύντομο.

Βγήκαμε λίγο πιο πέρα να φάμε ένα σνακ, από κει ξεκινούσαν διαφορετικά μονοπάτια με κατεύθυνση προς το ποτάμι.

Πήραμε ένα από αυτά, ακολουθήσαμε μια αναπάντεχα όμορφη διαδρομή, με ελάχιστο πια κόσμο, μέσα στα φθινοπωρινά χρώματα της φύσης, το δε τοπίο απογειώθηκε από το σημείο που φαινόταν το ποτάμι, πήραμε το χρόνο μας και απολαύσαμε τις στιγμές, ποιο Bamboo forest τώρα, μπροστά σ αυτή την ομορφιά, ασύγκριτα ωραιότερες εικόνες όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες.

Παράδεισος!

Καταλάβατε τώρα γιατί αναίρεσα το ΝΙΚΚΟ; Δεν είδαμε τίποτα παραπάνω στο βορρά και ακόμα δεν είχαμε τελειώσει με τα σουλάτσα στη φύση. Παρακάτω το ταξίδι είχε κ άλλο ψωμί.

Επιστρέψαμε για να μπούμε στο πάρκο με τους μακάκους. Το πλήθος του κόσμου μας αποθάρρυνε και αποφασίσαμε να συνεχίσουμε για τον Χρυσό Ναό Kinkaku Ji πριν πέσει το φως. Ευτυχώς σ αυτά τα βρίσκαμε εύκολα.

Στο σημείο αυτό, με το άκουσμα ενός ακόμη ναού, ο Σαλαμοκασεράκης άγγιξε τα όριά του και μας χαιρέτησε, ήθελε να συνεχίσει το περπάτημα ή απλά μας σιχάθηκε τόσες μέρες ο σόλο τράβελερ, ώρα του καλή! Θα ανταμώναμε στο Κιότο για το βραδινό.



Αλλάξαμε πάλι κανά δύο λεωφορεία, γιατί αυτός ο ρημαδοναός είναι κάπου μόνος του χωρίς να βολεύει με κανένα άλλο αξιοθέατο, ευτυχώς φτάσαμε τσίμα τσίμα πριν αρχίσει να χάνεται το φως.

Ο Ναός Kinkaku Ji αρχικά χτίστηκε το 1397 ως βίλα για τον Σογκούν Ashikaga Yoshimitsu. Μετά τον θάνατό του μετατράπηκε σε βουδιστικό Zen σύμφωνα με τη διαθήκη του. Το κτίριο που βλέπουμε σήμερα ανακατασκευάστηκε το 1955 μετά από εμπρησμό από μοναχό που είχε καταστρέψει το παλιό.

Το πάνω μέρος του ναού είναι καλυμμένο με χρυσό φύλλο 24 καρατίων! ουάου

Και βέβαια Ανήκει στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, ήδη από το 1994.

Μπορώ να πω με σιγουριά ότι ναός , ξε-ναός,ήταν το ωραιότερο σημείο που βλέπαμε μέχρι στιγμής, ήταν σχεδόν μαγικές οι αντανακλάσεις στο νερό.

To die for, που λέμε και στο χωριό μου!

Εμείς το πήγαμε ένα βήμα παραπέρα, αφού η Κάτσικο είναι των καλών τεχνών και είχε ήδη ετοιμάσει ένα σκίτσο με το Ναό, ταλαντούχο το κορίτσι μας.

Εκεί κοντά στο Ναό υπάρχουν τα πιο παραδοσιακά λουτρά της Ιαπωνίας τα jjimjilbang! (άντε πες το πάλι αυτό, τσιτμτσιλμπαγκ!


Τόσο κοντά που το πήραμε με το πόδι. 900 μέτρα έλεγε το maps, κοντεύαμε να φτάσουμε και το μόνο που έβλεπες ήταν αστικό τοπίο.

Τι στο καλό, από τα μπετά αναβλύζουν τα νερά; Παράξενο.

Εκεί λοιπόν ανάμεσα από τις πολυκατοικίες βρήκαμε τα Funaoka Onsen, παραδοσιακά λουτρά από το 1923 και τιμή εισόδου μόλις 3 ευρώ το άτομο!

Η είσοδος

Μας χώρισαν άντρες- γυναίκες σε διαφορετικές δεξαμενές, είχα διαβάσει ότι απαγορεύονται μαγιό και πετσέτες, απλά μπαίνεις μέσα ολόγυμνος.

Κάτι περισσότερο για τις διαδικασίες δε γνώριζα.

Τα κορίτσια καθυστερούσαν στα αποδυτήρια, εγώ τσιτσιδώθηκα και μπήκα μέσα δισταχτικά σκανάροντας το περιβάλλον μου.

Στην πρώτη αίθουσα βρήκα 4-5 γιαγιάδες, καθισμένες σε χαμηλά πλαστικά σκαμνάκια με μια βρύση μπροστά τους και καλαθάκια με σαμπουάν, σαπούνια, σκραμπ, σφουγγάρια και βούρτσες..

Οι γιαγιάδες ήταν σαν αποστεωμένες και το θέαμα λιγάκι...περίεργο, σαπουνίζονταν σχολαστικά παντού, έκαναν σκραμπ στο πρόσωπο, τουλάχιστον 10 λεπτά τις έβλεπα να τρίβονται, εγώ πάλι το μόνο που κρατούσα ήταν μια μικρή άκυρη πετσετούλα και δεν ήξερα ποιο σημείο να πρωτοκαλύψω. Κάθισα στο σκαμνάκι αμήχανη κ απλά άνοιξα τη βρύση να πέφτει πάνω μου το νερό. Η γιαγιά δίπλα μου, έκοψε ένα κομμάτι από το σαπούνι της και μου το έδωσε νεύοντάς μου να σαπουνιστώ. Κάτι είπαν μεταξύ τους με τις άλλες και γέλασαν.

Εύκολα το μεταφράζω στο μυαλό μου «που πάει η αχάρω η άπλυτη να μας μαγαρίσει τα νερά» εντάξει ρε παιδιά,δεν ήξερα, γιου φάουλ!

Πλύθηκα και γω με ό,τι είχα, μην μας περνάνε για βρωμιάρες οι Ασιάτισσες και πέρασα στην επόμενη αίθουσα. Ευτυχώς είχε μερικές δυτικές ακόμη που έδειχναν κι αυτές αποπροσανατολισμένες. Δοκίμασα το νερό στην πρώτη δεξαμενή και έκαιγε πολύ.
Βρήκα μια άλλη με πιο υποφερτή θερμοκρασία κι έμεινα εκεί για λίγο. Μετά θυμήθηκα ότι στην καταχώριση είχα δει την εξωτερική γούρνα που μου είχε κάνει κλικ και την αναζήτησα. Στο μεταξύ ήρθαν και τα κορίτσια, αφού πέρασαν κ αυτές τη διαδικασία του ντουζ στο σκαμνί και την ιερά εξέταση των γιαγιάδων.

Αυτή ήταν η εξωτερική χαβούζα (φωτό από το ιντερνέτ)

και οι εσωτερικές

τράβηξα και γω μία στη ζούλα από τα αποδυτήρια

Με ιδανική θερμοκρασία, την πέσαμε εκεί μαζί με 1-2 νεότερες μικρόσωμες γιαπωνεζούλες. Τις εκτοπίσαμε λίγο αλλά τι να κάνουμε.

Παραδίπλα είχε δεξαμενή με παγωμένο νερό, ευχαριστώ δεν θα πάρω.

Χαλαρώσαμε στο ζεστό νεράκι κ απολαύσαμε όλη την αυθεντική εμπειρία με τις ντόπιες και τα τελετουργικά τους , υποθέτω είναι εξίσου ωραία εμπειρία αν αντέχεις οικονομικά να κλείσεις ένα Ryokan (δωμάτιο ξενοδοχείου με σπα εντός) κάπου στη φύση, αλλά κι αυτό δεν ήταν άσχημο, παραδοσιακό λουτρό μέσα στον αστικό ιστό!

Τα αγόρια βγήκαν κ αυτά ευχαριστημένα από την εμπειρία και βράδι πια πήραμε το δρόμο για το σπίτι. Τα κορίτσια και ο Αριβάτσο ήθελαν κ άλλη βόλτα, πήγαν να βρούν το Σαλαμοκασεράκη στο κέντρο και περπάτησαν προς την παλιά πόλη. Εγώ κι ο Τασουσίρο σπίτι, μετα λουτρά προτιμώ να λιώνω, είχα χορτάσει από βόλτα.

Κλείσαμε το Κιότο με ένα ωραιότατο δείπνο σε ένα ακόμη λόκαλ εστιατόριο που ξετρυπώσαμε.

Οι βαλίτσες ετοιμάστηκαν κ πάλι, είχε έρθει η ώρα της Οσάκα.
Μαζί με μια έκπληξη.

Από μέρες με ψάρευε ο φίλος ο Κυριάκος, @Kyriakao, που είμαστε, με ρώταγε πότε θα πάτε εδώ, πότε εκεί, με παραξένεψε λίγο που ήθελε να μαθαίνει τόσες λεπτομέρειες αλλά καθόλου δεν πήγε το μυαλό μου.

'Οσο είμασταν στο εστιατόριο μου κότσαρε μια φωτογραφία με την αφεντιά του στην Οσάκα!

Τόσο καιρό το συζητάμε το ταξίδι στην Ιαπωνία, βρεθήκαμε και από κοντά, κουβέντα δεν είπε ο άτιμος!

Κανονίσαμε ραντεβού να κάνουμε ρηγιούνιον στο επόμενο πρωί στην Οσάκα, το πρόγραμμά μας ήταν κοινό για τις επόμενες ημέρες, όσο πάει αυξάνεται η ομάδα

 

[varioAthens]

1)Τελεια τα φθινοπωρινά χρωματα!! Τελικα και ανοιξη και φθινοπωρο κουκλα η Ιαπωνια.
2)Τελειο και το σκιτσο!!
3)Θεωρειται αγενεια να μην σαπουνιστεις πριν μπεις στο onsen, μαλλον αυτο ελεγαν οι γιαγιαδες Παραλιγο να την πατήσω κι εγω γιατι κατεβηκα ανετη εχοντας κανει ντους στο δωματιο και εισεπραξα μια αποδοκιμαστικη ματια

 

[psilos3]

Τόσο καιρό το συζητάμε το ταξίδι στην Ιαπωνία, βρεθήκαμε και από κοντά, κουβέντα δεν είπε ο άτιμος!

Εδώ δεν είπε κουβέντα όταν πίναμε μπύρες δυο μέρες πριν! Τέτοιος είναι.

 

[Kyriakao]

Arashiyama – Bamboo forest – Χρυσός Ναός και μετά βουρ για….jjimjilbang!


Το λεωφορείο για Arashiyama περνούσε σχεδόν έξω από το σπίτι μας. Πλην όμως, έφτασε ήδη γεμάτο τουρίστες μια και η συγκεκριμένη εκδρομή είναι από τις πιο δημοφιλείς στην περιοχή. 20 στάσεις έλεγε ο γούγλης , όρθιοι, πατικωμένοι σε φοβερή ζέστη, τραγική εμπειρία. Κάτι που δεν περιμέναμε από τα ΜΜΜ μιας τόσο προηγμένης χώρας.

Πονηρά σκεπτόμενοι, σταθήκαμε μπροστά από καθήμενους Ιάπωνες, με την ελπίδα ότι οι ντόπιοι θα κατέβουν πριν φτάσουμε στα τουριστικά, καλά το σκεφτήκαμε και καθίσαμε πριν μας ξεκάνει η ορθοστασία.

‘Όταν φτάσαμε 40-45 λεπτά αργότερα, εκεί που μας άφησε η συγκοινωνία είχε ένα μικρό χαμό. Αναμενόμενο βέβαια. Είχαμε πια συνηθίσει.

Περάσαμε μια γέφυρα για να βγούμε απέναντι από το ποτάμι.
View attachment 519400
View attachment 519433

Συναντήσαμε πολλά σχολεία, οι τσάντες από τις πιτσιρίκες ήταν τίγκα στα κρεμαστούλια.
View attachment 519403
View attachment 519405

Κατευθυνθήκαμε προς το δάσος με τα μπαμπού μαζί με ένα στρατό τουριστών, δίχως να διαμαρτυρηθούμε, αν θες να είσαι μόνος (ή σχεδόν μόνος) ξύπνα στις 5 κ έλα στο ξημέρωμα. Μέση οδός δεν υπάρχει.


Στην αρχή ήταν έτσι
View attachment 519406

Και μετά μπήκαμε στην κύρια οδό, αυτή που βλέπαμε στις φωτογραφίες.

Με όλο το λαό
View attachment 519407

Και χωρίς! Αν σηκώσεις την κάμερα λίγο πιο ψηλά.
View attachment 519408

Γραφικός αοιδός που είχε πιάσει ένα ταιριαστό με το περιβάλλον σκοπό. Ααααααοοοοομμμμμ.
View attachment 519409
View attachment 519410
View attachment 519411

Βέβαια αυτό μονοπάτι το λες, δρόμο το λές, δάσος πάντως δε το λες! περπατήσαμε 150-200 μέτρα και τέλος, αυτό ήταν όλο;

Στο μυαλό μου τα μπαμπού θα εκτείνονταν σε μια μεγάλη έκταση όπου θα στρίβαμε από δω κ από κει αποφεύγοντας το πλήθος. Ήταν όλα ένα ψέμα. Ωραίο, αλλά σύντομο.

Βγήκαμε λίγο πιο πέρα να φάμε ένα σνακ, από κει ξεκινούσαν διαφορετικά μονοπάτια με κατεύθυνση προς το ποτάμι.

Πήραμε ένα από αυτά, ακολουθήσαμε μια αναπάντεχα όμορφη διαδρομή, με ελάχιστο πια κόσμο, μέσα στα φθινοπωρινά χρώματα της φύσης, το δε τοπίο απογειώθηκε από το σημείο που φαινόταν το ποτάμι, πήραμε το χρόνο μας και απολαύσαμε τις στιγμές, ποιο Bamboo forest τώρα, μπροστά σ αυτή την ομορφιά, ασύγκριτα ωραιότερες εικόνες όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες.
View attachment 519412
View attachment 519434
View attachment 519413 View attachment 519414
View attachment 519415
View attachment 519416 View attachment 519417 View attachment 519418
View attachment 519419
View attachment 519425
Παράδεισος!

Καταλάβατε τώρα γιατί αναίρεσα το ΝΙΚΚΟ; Δεν είδαμε τίποτα παραπάνω στο βορρά και ακόμα δεν είχαμε τελειώσει με τα σουλάτσα στη φύση. Παρακάτω το ταξίδι είχε κ άλλο ψωμί.

Επιστρέψαμε για να μπούμε στο πάρκο με τους μακάκους. Το πλήθος του κόσμου μας αποθάρρυνε και αποφασίσαμε να συνεχίσουμε για τον Χρυσό Ναό Kinkaku Ji πριν πέσει το φως. Ευτυχώς σ αυτά τα βρίσκαμε εύκολα.

Στο σημείο αυτό, με το άκουσμα ενός ακόμη ναού, ο Σαλαμοκασεράκης άγγιξε τα όριά του και μας χαιρέτησε, ήθελε να συνεχίσει το περπάτημα ή απλά μας σιχάθηκε τόσες μέρες ο σόλο τράβελερ, ώρα του καλή! Θα ανταμώναμε στο Κιότο για το βραδινό.



Αλλάξαμε πάλι κανά δύο λεωφορεία, γιατί αυτός ο ρημαδοναός είναι κάπου μόνος του χωρίς να βολεύει με κανένα άλλο αξιοθέατο, ευτυχώς φτάσαμε τσίμα τσίμα πριν αρχίσει να χάνεται το φως.

Ο Ναός Kinkaku Ji αρχικά χτίστηκε το 1397 ως βίλα για τον Σογκούν Ashikaga Yoshimitsu. Μετά τον θάνατό του μετατράπηκε σε βουδιστικό Zen σύμφωνα με τη διαθήκη του. Το κτίριο που βλέπουμε σήμερα ανακατασκευάστηκε το 1955 μετά από εμπρησμό από μοναχό που είχε καταστρέψει το παλιό.

Το πάνω μέρος του ναού είναι καλυμμένο με χρυσό φύλλο 24 καρατίων! ουάου

Και βέβαια Ανήκει στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, ήδη από το 1994.

Μπορώ να πω με σιγουριά ότι ναός , ξε-ναός,ήταν το ωραιότερο σημείο που βλέπαμε μέχρι στιγμής, ήταν σχεδόν μαγικές οι αντανακλάσεις στο νερό.

To die for, που λέμε και στο χωριό μου!
View attachment 519420 View attachment 519421
View attachment 519422
View attachment 519423
View attachment 519424
View attachment 519426

Εμείς το πήγαμε ένα βήμα παραπέρα, αφού η Κάτσικο είναι των καλών τεχνών και είχε ήδη ετοιμάσει ένα σκίτσο με το Ναό, ταλαντούχο το κορίτσι μας.
View attachment 519427

Εκεί κοντά στο Ναό υπάρχουν τα πιο παραδοσιακά λουτρά της Ιαπωνίας τα jjimjilbang! (άντε πες το πάλι αυτό, τσιτμτσιλμπαγκ!


Τόσο κοντά που το πήραμε με το πόδι. 900 μέτρα έλεγε το maps, κοντεύαμε να φτάσουμε και το μόνο που έβλεπες ήταν αστικό τοπίο.

Τι στο καλό, από τα μπετά αναβλύζουν τα νερά; Παράξενο.

Εκεί λοιπόν ανάμεσα από τις πολυκατοικίες βρήκαμε τα Funaoka Onsen, παραδοσιακά λουτρά από το 1923 και τιμή εισόδου μόλις 3 ευρώ το άτομο!

Η είσοδος
View attachment 519428
Μας χώρισαν άντρες- γυναίκες σε διαφορετικές δεξαμενές, είχα διαβάσει ότι απαγορεύονται μαγιό και πετσέτες, απλά μπαίνεις μέσα ολόγυμνος.

Κάτι περισσότερο για τις διαδικασίες δε γνώριζα.

Τα κορίτσια καθυστερούσαν στα αποδυτήρια, εγώ τσιτσιδώθηκα και μπήκα μέσα δισταχτικά σκανάροντας το περιβάλλον μου.

Στην πρώτη αίθουσα βρήκα 4-5 γιαγιάδες, καθισμένες σε χαμηλά πλαστικά σκαμνάκια με μια βρύση μπροστά τους και καλαθάκια με σαμπουάν, σαπούνια, σκραμπ, σφουγγάρια και βούρτσες..

Οι γιαγιάδες ήταν σαν αποστεωμένες και το θέαμα λιγάκι...περίεργο, σαπουνίζονταν ευλαβικά παντού, έκαναν σκραμπ στο πρόσωπο, τουλάχιστον 10 λεπτά τις έβλεπα να τρίβονται, εγώ πάλι το μόνο που κρατούσα ήταν μια μικρή άκυρη πετσετούλα και δεν ήξερα ποιο σημείο να πρωτοκαλύψω. Κάθισα στο σκαμνάκι αμήχανη κ απλά άνοιξα τη βρύση να πέφτει πάνω μου το νερό. Η γιαγιά δίπλα μου, έκοψε ένα κομμάτι από το σαπούνι της και μου το έδωσε νεύοντάς μου να σαπουνιστώ. Κάτι είπαν μεταξύ τους με τις άλλες και γέλασαν.

Εύκολα το μεταφράζω στο μυαλό μου «που πάει η αχάρω η άπλυτη να μας μαγαρίσει τα νερά» εντάξει ρε παιδιά,δεν ήξερα, γιου φάουλ!

Πλύθηκα και γω με ό,τι είχα, μην μας περνάνε για βρωμιάρες οι Ασιάτισσες και πέρασα στην επόμενη αίθουσα. Ευτυχώς είχε μερικές δυτικές ακόμη που έδειχναν κι αυτές αποπροσανατολισμένες. Δοκίμασα το νερό στην πρώτη δεξαμενή και έκαιγε πολύ.
Βρήκα μια άλλη με πιο υποφερτή θερμοκρασία κι έμεινα εκεί για λίγο. Μετά θυμήθηκα ότι στην καταχώριση είχα δει την εξωτερική γούρνα που μου είχε κάνει κλικ και την αναζήτησα. Στο μεταξύ ήρθαν και τα κορίτσια, αφού πέρασαν κ αυτές τη διαδικασία του ντουζ στο σκαμνί και την ιερά εξέταση των γιαγιάδων.

Αυτή ήταν η εξωτερική χαβούζα (φωτό από το ιντερνέτ)
View attachment 519429
και οι εσωτερικές
View attachment 519430
τράβηξα και γω μία στη ζούλα από τα αποδυτήρια
View attachment 519431

Με ιδανική θερμοκρασία, την πέσαμε εκεί μαζί με 1-2 νεότερες μικρόσωμες γιαπωνεζούλες. Τις εκτοπίσαμε λίγο αλλά τι να κάνουμε.

Παραδίπλα είχε δεξαμενή με παγωμένο νερό, ευχαριστώ δεν θα πάρω.

Χαλαρώσαμε στο ζεστό νεράκι κ απολαύσαμε όλη την αυθεντική εμπειρία με τις ντόπιες και τα τελετουργικά τους , υποθέτω είναι εξίσου ωραία εμπειρία αν αντέχεις οικονομικά να κλείσεις ένα Ryokan (δωμάτιο ξενοδοχείου με σπα εντός) κάπου στη φύση, αλλά κι αυτό δεν ήταν άσχημο, παραδοσιακό λουτρό μέσα στον αστικό ιστό!

Τα αγόρια βγήκαν κ αυτά ευχαριστημένα από την εμπειρία και βράδι πια πήραμε το δρόμο για το σπίτι. Τα κορίτσια και ο Αριβάτσο ήθελαν κ άλλη βόλτα, πήγαν να βρούν το Σαλαμοκασεράκη στο κέντρο και περπάτησαν προς την παλιά πόλη. Εγώ κι ο Τασουσίρο σπίτι, μετα λουτρά προτιμώ να λιώνω, είχα χορτάσει από βόλτα.

Κλείσαμε το Κιότο με ένα ωραιότατο δείπνο σε ένα ακόμη λόκαλ εστιατόριο που ξετρυπώσαμε.
View attachment 519432

Οι βαλίτσες ετοιμάστηκαν κ πάλι, είχε έρθει η ώρα της Οσάκα.
Μαζί με μια έκπληξη.

Από μέρες με ψάρευε ο φίλος ο Κυριάκος, @Kyriakao, που είμαστε, με ρώταγε πότε θα πάτε εδώ, πότε εκεί, με παραξένεψε λίγο που ήθελε να μαθαίνει τόσες λεπτομέρειες αλλά καθόλου δεν πήγε το μυαλό μου.

'Οσο είμασταν στο εστιατόριο μου κότσαρε μια φωτογραφία με την αφεντιά του στην Οσάκα!

Τόσο καιρό το συζητάμε το ταξίδι στην Ιαπωνία, βρεθήκαμε και από κοντά, κουβέντα δεν είπε ο άτιμος!

Κανονίσαμε ραντεβού να κάνουμε ρηγιούνιον στο επόμενο πρωί στην Οσάκα, το πρόγραμμά μας ήταν κοινό για τις επόμενες ημέρες, όσο πάει αυξάνεται η ομάδα

Surprise!!!

 

[evaT]

24 ώρες στην Οσάκα

Μόλις 15 λεπτά χρειάστηκε το γρήγορο τρένο από το Κιότο στην Οσάκα, ενώ μας πήρε τουλάχιστον ένα μισάωρο με το λεωφορείο ως το σταθμό και άλλα 10-15 λεπτά εκεί μέσα μέχρι να βγούμε στη σωστή έξοδο.

Στα Shinkansen αν δεν έχεις κρατημένη θέση μπορείς να μπεις στα πρώτα δύο βαγόνια και να καθίσεις όπου βρεις ελεύθερο. Αν δεν έχει θέση, απλά περιμένεις το επόμενο.

Στα υπόλοιπα τρένα είχα κρατημένες τις θέσεις, το ποσό ήταν άλλωστε μικρό, για 15 λεπτά όμως το άφησα στην τύχη.
Μέχρι να μπούμε βγήκαμε.

Για μια μέρα στην Οσάκα είχα κλείσει ξενοδοχείο αντί για σπίτι, η χαρά που κάναμε μετά το στριμωξίδι στο Κιότο, δε λέγεται.

Αφήσαμε τις αποσκευές και βγήκαμε κατευθείαν στην αγορά Shinsaibashi-κάθε ιαπωνική πόλη που σέβεται τον εαυτό της, έχει μια τέτοια κλειστή αγορά, ξεκινάν με μια ευθεία από εμπορικά καταστήματα και καταλήγει σε φαγάδικα.
Βρήκαμε ένα Starbucks και στρωθήκαμε για καφέ, εκεί ήρθε να μας βρει ο @Kyriakao, γνωρίστηκε με την παρέα και τα είπαμε.
Εμείς θέλαμε να πάμε προς το κάστρο, εκείνος ήταν ακόμη με τζετ λαγκ και ήθελε να ξεκουραστεί, θα τα λέγαμε το βραδάκι.

Η μέρα ήταν βαριά συννεφιασμένη-πραγματικά για ύπνο, στα ταξίδια όμως δεν έχει τέτοια.
Φύγαμε για το Osaka Castle
'Εχει τάφρο τριγύρω

Το είδαμε απέξω μόνο

Θέα στην πόλη

είχε ωραίους κήπους αλλά πολύ κόσμο, ξανά περπάτημα για το τρένο, να πάμε προς το Umeda Sky Building και το επιχειρηματικό κέντρο της πόλης.

19 εκατομμύρια ψυχές έχει όλο το μητροπολιτικό συγκρότημα της πόλης, μιλάμε πάλι για μια αχανή μεγαλούπολη, μεγάλες οι αποστάσεις ενώ οι σταθμοί των τρένων ήταν εξίσου χαώδεις, περπατούσες για να φτάσεις στην πλατφόρμα, μετά άλλαζες γραμμή, ξανά μανά κάτι ατελείωτοι διάδρομοι για να βρεις το επόμενο τρένο, τερμάτισαν τα ποδαράκια μας.

Σκέφτηκα πόσο μου έλειπε το δικό μας μετρό της Θεσσαλονίκης (που δεν ήταν καν ανοιχτό εκείνες τις μέρες ) κατεβαίνεις 2 κυλιόμενες και τσακ είσαι στην πλατφόρμα. 'Εκανες λάθος στην κατεύθυνση; Γυρίζεις πλάτη και είσαι στη σωστή. Απλούστατον!
Εντάξει το παραδέχομαι, είμαι βλαχάρα.

Από κει που μας άφησε το τρένο, είχε φυσικά κ άλλο περπάτημα.
Πετύχαμε συνεργείο από τη Διεύθυνση Πρασίνου που κούρευε τα δέντρα-μπονσάι

δείτε πόσα άτομα ασχολούνται σ ένα δέντρο!

Βγήκαμε στο επιχειρηματικό κέντρο με τους ουρανοξύστες

Αυτό είναι το Umeda Sky Building. 'Εχει και παρατηρητήριο στον 40ο όροφο αλλά ούτε καν. 'Οπως φαίνεται και στη φωτό, έκαναν έργα, έτσι δεν μπορέσαμε να πλησιάσουμε για καλύτερη λήψη.

Φάγαμε εκεί γύρω σε ένα ακόμη food market και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για μια μικρή ξεκούραση.
Πόσο απόλαυσα την άνεση και το δικό μου μπάνιο, δε λέγεται! Λούστηκα, έκανα τα μπωτέ μου και απλώθηκα μετά το συνωστισμό του Κιότο, ο Σαλαμοκασεράκης είχε βρεθεί με τον Κυριάκο νωρίτερα να κάνουν ένα...περίεργο walking tour σε ύποπτα καταγώγια και μας έστειλαν μήνυμα να τους βρούμε στην Shinsekai market.

Μέχρι να πάμε ως εκεί, εγώ με την Κάτσικο ξεφύγαμε από την προσοχή των άλλων-ήταν τα γενέθλια της Νατασούκο εκείνη τη μέρα, βρήκα ζαχαροπλαστείο δυτικού τύπου και πήραμε μια τουρτίτσα για να της κάνουμε έκπληξη.

"Τι ψώνισες"; μου λέει η Νατασούκο μόλις με είδε με σακούλα.
'Ενα φοβερό διακοσμητικό για το σπίτι, αποκρίθηκα, θα σου το δείξω μόλις καθίσουμε.
Το κατάπιε αμάσητο.

Ψάχνοντας το σωστό σταθμό τρένων βγήκαμε σε έναν εμπορικό δρόμο με καταστήματα και χριστουγεννιάτικο διάκοσμο.
Ωραία ήταν για βόλτα, αλλά βιαζόμασταν

Μέχρι να φτάσουμε στην αγορά, τα περισσότερα έκλειναν.

Βρήκαμε τους άλλους και καταλήξαμε σ ένα από τα λίγα ανοιχτά φαγάδικα.

Δυστυχώς η επιλογή μας αυτή τη φορά δεν μας αποζημίωσε, τα φαγητά που παραγγείλαμε ήταν μεγέθους μεζέ και άνοστα, έκλεινε η κουζίνα τους κι έτσι φάγαμε-δε φάγαμε, πάντως η τούρτα βγήκε, η Νατάσα χάρηκε και πήγαμε παρακάτω.

Το παρακάτω δεν ήταν άλλο από την εμβληματική Dotonbori, με τα νέον, τις θηριώδεις φιγούρες στις επιγραφές, την κοσμοσυρροή αλλά και το διάσημο Glico Man sign.
Τα λόγια ήταν περιττά μπροστά στο θέαμα

Πολιτισμικό σοκ έπαθα με τόσο υπερθέαμα! Ξεκάθαρα ασιατική υποκουλτούρα.

Να κι ο Glico Man

και το ποτάμι

Βγήκαμε με τον Κυριάκο φωτογραφία και τη στείλαμε στοn ψηλό, τη Φένια και τα άλλα παιδιά που δεν είχαν ιδέα ότι ο Κυριάκος ήταν μαζί μας.

Καθίσαμε δίπλα στο ποτάμι, τραπεζάκια έξω, για μπύρες. Πόσο ωραία περάσαμε εκείνο το βράδι!
Μου έλεγε ο Κυριάκος, σκέψου που είμαστε, από τη Θεσσαλονίκη, βρεθήκαμε στην Οσάκα και πίνουμε μπύρες, πραγματικά σουρεάλ!

Για την Οσάκα η μία μέρα ήταν λίγη, πολύ λίγη για να μπορώ να πω ότι την είδαμε και τη νιώσαμε, στο ρου του ταξιδιού ήταν μια ευχάριστη προσθήκη αλλά εξίσου πληθωρική και εξαντλητική, δεν με πείραξε που θα φεύγαμε την επόμενη.

Είχαμε μπροστά μας ένα γεμάτο τριήμερο στη Χιροσίμα, τους είχα υποσχεθεί ότι από δω κι έπειτα θα κατεβάζαμε ταχύτητα στο ταξίδι, θα είχαμε χρόνο να αυτοσχεδιάσουμε να χαρούμε τις στιγμές σε μια πόλη με βαριά ιστορία, τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα. Από τη μία περίμενα μια πιο ανθρώπινη πόλη, από την άλλη έχοντας προηγούμενη εμπειρία σε dark tourism προορισμούς όπως το 'Αουσβιτζ στην Κρακοβία, τo Μουσείο Πολέμου στο Βιετνάμ, τα Φυλακισμένα Μνήματα στη Λευκωσία και άλλους τόπους μαρτυρίων, γνώριζα πως το συναίσθημα που σε ακολουθεί είναι βαρύ, ακόμα κ έτσι, ανυπομονούσα να βρεθώ στον τόπο εκείνο που κάποτε γράφτηκε μια από τις πιο μαύρες σελίδες της ανθρωπότητας.

 

[varioAthens]

Σκέφτηκα πόσο μου έλειπε το δικό μας μετρό της Θεσσαλονίκης (που δεν ήταν καν ανοιχτό εκείνες τις μέρες ) κατεβαίνεις 2 κυλιόμενες και τσακ είσαι στην πλατφόρμα. 'Εκανες λάθος στην κατεύθυνση; Γυρίζεις πλάτη και είσαι στη σωστή. Απλούστατον!
Εντάξει το παραδέχομαι, είμαι βλαχάρα.

Γιατι ως γνωστον σαν την Χαλκιδικη ΚΑΙ το μετρό Θεσσαλονικης εν εχει....

δείτε πόσα άτομα ασχολούνται σ ένα δέντρο!

Τς τς τς ..... Δεν καταλαβαινω την εκπληξη σου! Δεν εχεις δει και στην Ελλαδα να φτιαχνουν λακουβα? Απλα εδω ενας δουλευει και 10 κοιτανε και δινουν οδηγιες....

 

[maria_tr]

Τς τς τς ..... Δεν καταλαβαινω την εκπληξη σου! Δεν εχεις δει και στην Ελλαδα να φτιαχνουν λακουβα? Απλα εδω ενας δουλευει και 10 κοιτανε και δινουν οδηγιες....
[/QUOTE]

Το μονιμο παράπονο μου ...στην Ελλάδα δεν κλαδευουμε. Κι οταν κλαδευουμε το κάνουμε χάλια. Εγω θαυμασα το κλάδεμα τους μακαρι κάποτε να το κάνουμε κι εμεις.

 

[Smaragda53]

Εύα παρακολουθώ με μεγάαααλο ενδιαφέρον το ταξιδι σου στην Ιαπωνία. Θέλω τόσα να σε ρωτήσω αλλα περιμένω την τελευταία σου ανάλυση!!!