evaT
Member
- Μηνύματα
- 2.190
- Likes
- 19.085
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
To είπα στην αρχή, άλλος πλανήτης είναι σε σχέση με εμάς.
Στον τελικό απολογισμό θα συμμαζέψω όλη την επίγευση του ταξιδιού.
Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα Ιαπωνία Made in Japan
- Thread starter evaT
- Ημερομηνία δημιουργίας
Στον τελικό απολογισμό θα συμμαζέψω όλη την επίγευση του ταξιδιού.
Elena2508
Member
- Μηνύματα
- 1.649
- Likes
- 5.851
- Επόμενο Ταξίδι
- Λονδίνο
- Ταξίδι-Όνειρο
- N. Υόρκη
Εύα να είσαι καλά!!!
Ήταν τόσο απολαυστική η περιγραφή σου για το life style στο Τόκυο και τόσο πλούσιο το φωτορεπορτάζ σου που με χαλάρωσε και με προβλημάτισε λιγάκι...
Τι έχει πάει τόσο λάθος στα νέα παιδιά της Ιαπωνίας;
Μήπως να τους στείλουμε ψυχολόγους από τον Ευρωπαϊκό νότο;
Μήπως να τους καλέσει ο Δήμος της Πάτρας στο πατρινό καρναβάλι για να ξεφαντώσουν ή ελλοχεύει ο κίνδυνος να τους αντιγράψουν τα δικά μας αστέρια;
Δεν έχω πετύχει κάτι ανάλογο σε καμία ευρωπαική πόλη εκτός από κάτι τυχαίες περιπτώσεις Γιαπωνέζων ή Κορεατών (??) που έκαναν παρόμοιες εμφανίαεις στο Παρίσι...
Τα κεφάλαια σου είναι τέλεια στο μέγεθος και εύκολα στην ανάγνωσή τους!!!
Keep writing!
Ήταν τόσο απολαυστική η περιγραφή σου για το life style στο Τόκυο και τόσο πλούσιο το φωτορεπορτάζ σου που με χαλάρωσε και με προβλημάτισε λιγάκι...
Τι έχει πάει τόσο λάθος στα νέα παιδιά της Ιαπωνίας;
Μήπως να τους στείλουμε ψυχολόγους από τον Ευρωπαϊκό νότο;
Μήπως να τους καλέσει ο Δήμος της Πάτρας στο πατρινό καρναβάλι για να ξεφαντώσουν ή ελλοχεύει ο κίνδυνος να τους αντιγράψουν τα δικά μας αστέρια;
Δεν έχω πετύχει κάτι ανάλογο σε καμία ευρωπαική πόλη εκτός από κάτι τυχαίες περιπτώσεις Γιαπωνέζων ή Κορεατών (??) που έκαναν παρόμοιες εμφανίαεις στο Παρίσι...
Τα κεφάλαια σου είναι τέλεια στο μέγεθος και εύκολα στην ανάγνωσή τους!!!
Keep writing!
Travelliaris
Member
- Μηνύματα
- 63
- Likes
- 252
εσείς να τα βλέπετε, εγώ έχω τρεις κοιμώμενες γάτες στο κρεβάτι μου!
varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 7.102
- Likes
- 16.444
Καλα δεν χρηζουν και ψυχολογου γιατι προσπαθουν με την εμφανιση και το ντυσιμο τους να κανουν ενα statement οπως ολοι οι εφηβοι και νεοι ανα τον κοσμο… δηλαδη στον δυτικο κοσμο που ειναι τιγκα στα τατου, πιρσινγκ, βλεφαριδες καγκελο και νυχι ψαλιδοχερης ειναι η επιτομη της κομψοτητας;Εύα να είσαι καλά!!!
Ήταν τόσο απολαυστική η περιγραφή σου για το life style στο Τόκυο και τόσο πλούσιο το φωτορεπορτάζ σου που με χαλάρωσε και με προβλημάτισε λιγάκι...
Τι έχει πάει τόσο λάθος στα νέα παιδιά της Ιαπωνίας;
Μήπως να τους στείλουμε ψυχολόγους από τον Ευρωπαϊκό νότο;
Μήπως να τους καλέσει ο Δήμος της Πάτρας στο πατρινό καρναβάλι για να ξεφαντώσουν ή ελλοχεύει ο κίνδυνος να τους αντιγράψουν τα δικά μας αστέρια;
Δεν έχω πετύχει κάτι ανάλογο σε καμία ευρωπαική πόλη εκτός από κάτι τυχαίες περιπτώσεις Γιαπωνέζων ή Κορεατών (??) που έκαναν παρόμοιες εμφανίαεις στο Παρίσι...
Τα κεφάλαια σου είναι τέλεια στο μέγεθος και εύκολα στην ανάγνωσή τους!!!
Keep writing!
evaT
Member
- Μηνύματα
- 2.190
- Likes
- 19.085
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Στο Κιότο με καρεκλοπόδαρα
'Ηρθε η ώρα να κάνει ντεμπούτο στη ζωή μας το τρένο βολίδα. Ή Shinkansen όπως τα λένε στην Ιαπωνία.
Είχα μια μικρή ανησυχία για το πόσο εύκολα θα βρίσκαμε τη σωστή πλατφόρμα στους χαώδεις σταθμούς, καλού κακού φροντίσαμε να υπάρχει άπλετος χρόνος, αφού πλέον σέρναμε μαζί και τις αποσκευές μας, στην πράξη, πρέπει να είσαι τουλάχιστον καθυστερημένος για να καταφέρεις να μπερδευτείς.
Οι άνθρωποι έχουν απίθανη σήμανση, φωτεινούς πίνακες στα αγγλικά, διαφορετικές πινακίδες παντού, ακόμη και χρωματιστές γραμμές στο δάπεδο, που τις ακολουθείς και σε οδηγούν στο μετρό, συμβατικό τρένο, ή Σινκάνσεν, ανάλογα που θέλεις να πας.
'Ενα ανάλογο σύστημα έχουμε και μεις στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο, με χρωματιστές γραμμές που θεωρητικά σε οδηγούν στο ανάλογο κτίριο, όσες φορές αποφάσισα να τις ακολουθήσω βρέθηκα αλλού γι αλλού, τόσο εύχρηστο! 'Αει στο καλό μου και γω, τι πάω και θυμάμαι...
Επάνω στις γραμμές του τρένου, είχε πύλες στις οποίες περίμενες ανάλογα με το βαγόνι που έγραφε το εισιτήριό σου, πατούσες πάνω σε κάτι πατουσάκια στο δάπεδο- οι Ιάπωνες τα τηρούν ευλαβικά κάτι τέτοια- ενώ φυσικά η πόρτα του βαγονιού θα ανοίξει ακριβώς μπροστά σου.
Πόσο στενάχωρο να βλέπεις την πρόοδο στον κόσμο και μεις, μια ευρωπαϊκή χώρα (!) να έχουμε απαξιώσει τόσο πολύ τους σιδηρόδρομους που η λέξη και μόνο τρένο να είναι συνώνυμο διαφθοράς και πόνου μόνο.
Η άφιξη του bullet train ήταν το ίδιο εντυπωσιακή με την εμφάνισή του.
- YouTube
Πόσο διαφορετικές θα ήταν οι μεγάλες πτήσεις με ανάλογο χώρο και άνεση!
Οι 2 ώρες και 15 λεπτά ως το Κιότο ήταν πολύ λίγο, είχαμε βολευτεί μια χαρά, είναι τόσο άνετο και ευχάριστο αυτό το τρένο, που οριακά στεναχωριέσαι που θα αποβιβαστείς.
Δυστυχώς ήταν η μέρα που ο καιρός μας τα έκανε μούσκεμα, είχα προνοήσει να έχουμε θέσεις που προσφέρουν θέα στο Φούτζι, αλλά ούτε συζήτηση με τέτοια μουντάδα. Δεν θα γκρινιάξω περισσότερο γιατί ήταν η μόνη μέρα που μας έβρεξε, κυριολεκτικά....τρένο μας πήγε ο καιρός σε ολόκληρο το ταξίδι, Νοέμβρη μήνα μάλιστα, που τα περιμένεις όλα.
Απρόθυμα, βγήκαμε έξω στο χάος του Kyoto Station. Ολόκληρο το αεροδρόμιο Μακεδονία-μαζί με την επέκταση, είναι αισθητά μικρότερο.
Η δυνατή βροχή έπεφτε ασταμάτητα. Ανοίξαμε ομπρέλες και ψάξαμε τη στάση λεωφορείου. Στο Τόκιο μετακινούμασταν αποκλειστικά με τα τρένα, εδώ το σκηνικό ήταν διαφορετικό.
Προς μεγάλη μας έκπληξη, ο στόλος των λεωφορείων απεδείχθη σε μεγάλο ποσοστό παμπάλαιος, ούτε ο ΟΑΣΘ τέτοιο χάλι. Και πετρελαιοκίνητα μάλιστα, ούτε καν ηλεκτρικά, θα μας τρελάνουν αυτοί οι Ιάπωνες.
Ή του ύψους ή τους βάθους.
Μπορείς πάντως να πληρώσεις το αντίτιμο και πάλι με τη Suica (που είναι πασπαρτού), ή αν δεν έχεις υπόλοιπο, δίνεις μετρητά και παίρνεις και ρέστα.
Γενικά οι οδηγοί είναι πολυεργαλεία. Οδηγούν, μιλούν στο μικρόφωνο, προσέχουν τους επιβάτες, επιβλέπουν το σκανάρισμα στις κάρτες, δίνουν ρέστα, η εργασιακή ηθική των Ιαπώνων είναι σε άλλο λέβελ, δεν είναι τυχαίο ότι μνημονεύεται παγκοσμίως.
Έβρεχε καταρρακτωδώς όταν κατεβήκαμε από το λεωφορείο, ευτυχώς το νέο σπίτι δεν απείχε πολύ από τη στάση, ενώ για το Κιότο, είχα την έμπνευση να κλείσω ένα παλιό παραδοσιακό σπίτι για να μπούμε στο κλίμα την περιοχής, οι φωτογραφίες στην καταχώριση ήταν κάπως έτσι, θεώρησα ότι θα είχε πλάκα, ωραία εμπειρία να ζήσουμε τέτοιο σκηνικό ως παρέα.
Η πραγματικότητα όμως απείχε έτη φωτός, μπήκαμε και είδαμε ένα εντελώς διαφορετικό θέαμα. 'Ελειπε όλος ο διάκοσμος που θα χάριζε προσωπικότητα στο χώρο, το σπίτι ήταν απλά γυμνό, σκοτεινό κ εντελώς ακατάλληλο για 6 ενήλικες.
Ναι μεν υπήρχαν τα στρώματα-κρεβάτια, φουτόν τέλος πάντων, αρκετά για να χωρέσουμε έστω ανά δυάδες όλοι, ο ζωτικός όμως χώρος για να καθίσουμε, να φάμε το πρωινό μας, να ετοιμαστούμε κλπ ήταν ασφυκτικά περιορισμένος.
Την επατήσαμεν!
Καθίσαμε κατάχαμα γύρω από το τραπεζάκι να τσιμπήσουμε τα σνακς μας και να χωνέψουμε ότι πρέπει να συνυπάρξουμε εκεί μέσα για τις επόμενες τέσσερις ημέρες. Παλιότερα θα με χαλούσε πολύ, πλέον έχω αποδεχθεί ότι όσο καλά και να προετοιμαστείς...shit happens κ στεναχωρήθηκα κυρίως γιατί ήμουν εγώ η υπεύθυνη για την επιλογή και τώρα θα ταλαιπωρούνταν όλοι εξαιτίας μου.
Από την άλλη είχα τη σιγουριά πως έτσι ή αλλιώς, εμείς πάντα βρίσκουμε τρόπο να περνάμε καλά.
Αργά το μεσημέρι πια που κάπως ηρέμησε η βροχή, βγήκαμε για την πρώτη βόλτα.
Φύγαμε καρφί για την παλιά πόλη, τα δρομάκια Ninenzaka & Sannenzaka, να πάρουμε επιτέλους λίγο από άρωμα παραδοσιακής Ιαπωνίας.
Σ όλα τα σπίτια υπήρχαν ομπρέλες διαθέσιμες για τους ενοίκους, βρήκα ευκαιρία να χρησιμοποιήσω μία από αυτές τις υπέροχες, μεγάλες διαφανείς που εκεί τις έβλεπες παντού.
Λόγω της βροχής αρχικά είχε ελάχιστο κόσμο, χώθηκαν όλοι σε καφέ και εστιατόρια, ούτε χαράματα τέτοια νέκρα. Αυτή ΔΕΝ είναι η κανονική εικόνα.
Πράγμα το οποίο κράτησε ελάχιστα και μόλις έκοψε βγήκαν έξω μαζικά σαν τα σαλιγκάρια
Μαζί με τις γιαλατζί γκέισες, μπορείς να νοικιάσεις στολή και να κυκλοφορείς έτσι, μερικές ήταν χαριτωμένες, αλλά κάποιες άλλες λόγω φυζίκ ήταν σκέτη τραγωδία.
Καλά η σαγιονάρα με την κάλτσα, μεγάλη επιτυχία!
Φρίζαρε και το μαλλί με τον υγρασία, άντε να σταυρώσω καλή φωτογραφία.
Ανεβήκαμε μέχρι τον Kiyomizu-dera Temple, o βουδιστικός ναός και ίσως το πιο εντυπωσιακό σημείο της πόλης.
Γιαλατζί κ αυτές
Δυστυχώς τα όμορφα χρώματα που βλέπαμε, ήταν αδύνατο να αποτυπωθούν στο φακό με ελάχιστο πια από το φυσικό φως, πιστέψαμε ότι θα καταφέρουμε να επανέλθουμε σε πιο βολική ώρα, πράγμα που όμως δεν έγινε ποτέ, οι μισοί από μας ξαναπήγαν το τελευταίο βράδι για μια μικρή βόλτα, κι αυτό ήταν όλο.
Κατά μήκος του δρόμου έβρισκες υπέροχα, καλαίσθητα μαγαζιά με σουβενίρ και άπειρα στέκια με λιχουδιές, όμως το πλήθος ήταν πια δυσθεώρητο.
Ούτε λόγος, η παλιά πόλη ήταν κουκλίστικη, μια από τις ωραιότερες που έχω δει ποτέ, ο υπερτουρισμός όμως εδώ αποτελεί λαίλαπα.
Φανταστείτε Μύκονο στα Ματογιάννια το 15γουστο. 'Η Πευκοχώρι, για μας τους βόρειους, ένα οποιοδήποτε Σαββατοκύριακο του Ιούλη. Τέτοιο χάλι.
'Αρχισα να μην αισθάνομαι καλά. Είχα πάλι έλλειμα ύπνου, δεν είχα φάει κανονικό φαγητό, δεν ξέρω τι από όλα με ενόχλησε, θεωρώ ότι είχα συνηθίσει το πλήθος, αλλά ποτέ δεν ξέρεις.
'Ενιωσα ξαφνικά ζάλη, ναυτία και κατάρρευση. Κατεβήκαμε προς τη νέα πόλη να βρούμε ένα καφέ να κάνουμε διάλειμμα.
Η Κάτσικο μετά της μητρός της, άλλαξαν πορεία, είχαν κλεισμένο ραντεβού σ' ένα στούντιο όπου η μικρά θα έκανε επαγγελματική φωτογράφιση με αμφίεση γκέισας
Με ρώτησαν αν θα ήθελα να κάνω και γω κάτι από όλα αυτά, μπα δεν θα πάρω, έχω ένα όριο με την τουριστίλα! 'Ασε που ξανθιά γκέισα; πόσο πιο fail? Θα με ακολουθεί το καραγκιοζιλίκι παντού, καλύτερα να τρολάρω εγώ τις άλλες
Για να φτάσουμε στο καφέ του διαλείμματος στο μεταξύ, είχαμε διανύσει τη μισή πόλη...Περάσαμε το ποτάμι, ψάχναμε κανένα Starbucks που έχει λέτζιτ καφέδες, το στίγμα μας έστειλε μέσα σε σταθμό μετρό και ήταν φίσκα, ξανά πίσω, το είχα τεντώσει όσο δεν πάει, όταν τελικά στρωθήκαμε κάπου, ένιωσα πολύ σοβαρά ότι θα λιποθυμήσω.
Μισή ωρίτσα αργότερα, αφού είχα πιεί ένα ζεστό, κάθισα ήσυχη και αμίλητη, άρχισα να συνέρχομαι και το θεώρησα καλό σημάδι-ότι μπορεί και να επιβιώσω από το ταξίδι.
Μάνα και κόρη αργούσαν πολύ με τη φωτογράφιση, έτσι πήραμε ξανά το δρόμο χαλαρά πια.
Pontocho Alley με τα ακριβά εστιατόρια Kobe και Wagyu (τα διάσημα πανάκριβα κρέατα της περιοχής)
Βγήκαμε στη συνοικία Gion προς αναζήτηση φαγητού σε μια λογική τιμή. Δεν είχα συνέλθει εντελώς, θυμάμαι ότι φάγαμε σε μια Pub με karaoke-πόσο χειρότερα να πάει; Υπήρχε μια παρέα-ο ένας πιο φάλτσος από τον άλλον, κακοποίησαν όσα άσματα μπόρεσαν, τελειώσαμε το φαγητό άρον άρον να σώσουμε τα ώτα μας.
Στο δρόμο για το σπίτι, συναντήσαμε κάτι που δεν περίμενα να δω στη χώρα που βρισκόμουνα.
Κι όμως είναι γεγονός! Ανετίκλας Ιάπωνας, παρκαρισμένος στον ποδηλατόδρομο, ούτε καν αλάρμ είχε βάλει.
Δεν το πίστευα αυτό που έβλεπα! Φρουραααααά!!!!
Νομίζω μέχρι και η κρίση μου πέρασε μετά από αυτό.
Ήταν ώρα να επιστρέψουμε στοκελί μας , σπίτι ήθελα να πω. Καθίσαμε οκλαδόν να μοιραστούμε τις εντυπώσεις τις ημέρας. Να δω πως θα σηκωθούμε τώρα...
Το παράδοξο της υπόθεσης ήταν πως ύστερα από 5 μέρες στη χώρα, με 5 συνεχόμενες νύχτες ινσόμνιας λόγω του ανελέητου τζετ λαγκ, εκείνο το βράδι, εκεί κατάχαμα στο στρώμα φουτόν, έκανα ανέλπιστα τον πρώτο καλό, χορταστικό, ολονύκτιο ύπνο.
Κοιμήθηκα δε τόσο βαριά, που δεν αντιλήφθηκα καν ποιός ξάπλωσε δίπλα μου. Τα στρώματα ήταν διπλά και όλοι έπρεπε να βολευτούμε ανά δύο, κάποια στιγμή πρόσεξα φευγαλέα δίπλα μου ένα κεφάλι, πίστεψα ότι κοιμάμαι με τον Σαλαμοκάσερο, αλλά τελικά ήταν ο Αριβάτσο, δεν είχα ιδέα ποιος κοιμήθηκε δίπλα μου (τέτοια είμαι
)
'Ηρθε η ώρα να κάνει ντεμπούτο στη ζωή μας το τρένο βολίδα. Ή Shinkansen όπως τα λένε στην Ιαπωνία.
Είχα μια μικρή ανησυχία για το πόσο εύκολα θα βρίσκαμε τη σωστή πλατφόρμα στους χαώδεις σταθμούς, καλού κακού φροντίσαμε να υπάρχει άπλετος χρόνος, αφού πλέον σέρναμε μαζί και τις αποσκευές μας, στην πράξη, πρέπει να είσαι τουλάχιστον καθυστερημένος για να καταφέρεις να μπερδευτείς.
Οι άνθρωποι έχουν απίθανη σήμανση, φωτεινούς πίνακες στα αγγλικά, διαφορετικές πινακίδες παντού, ακόμη και χρωματιστές γραμμές στο δάπεδο, που τις ακολουθείς και σε οδηγούν στο μετρό, συμβατικό τρένο, ή Σινκάνσεν, ανάλογα που θέλεις να πας.
'Ενα ανάλογο σύστημα έχουμε και μεις στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο, με χρωματιστές γραμμές που θεωρητικά σε οδηγούν στο ανάλογο κτίριο, όσες φορές αποφάσισα να τις ακολουθήσω βρέθηκα αλλού γι αλλού, τόσο εύχρηστο! 'Αει στο καλό μου και γω, τι πάω και θυμάμαι...
Επάνω στις γραμμές του τρένου, είχε πύλες στις οποίες περίμενες ανάλογα με το βαγόνι που έγραφε το εισιτήριό σου, πατούσες πάνω σε κάτι πατουσάκια στο δάπεδο- οι Ιάπωνες τα τηρούν ευλαβικά κάτι τέτοια- ενώ φυσικά η πόρτα του βαγονιού θα ανοίξει ακριβώς μπροστά σου.
Πόσο στενάχωρο να βλέπεις την πρόοδο στον κόσμο και μεις, μια ευρωπαϊκή χώρα (!) να έχουμε απαξιώσει τόσο πολύ τους σιδηρόδρομους που η λέξη και μόνο τρένο να είναι συνώνυμο διαφθοράς και πόνου μόνο.
Η άφιξη του bullet train ήταν το ίδιο εντυπωσιακή με την εμφάνισή του.
- YouTube
Πόσο διαφορετικές θα ήταν οι μεγάλες πτήσεις με ανάλογο χώρο και άνεση!
Οι 2 ώρες και 15 λεπτά ως το Κιότο ήταν πολύ λίγο, είχαμε βολευτεί μια χαρά, είναι τόσο άνετο και ευχάριστο αυτό το τρένο, που οριακά στεναχωριέσαι που θα αποβιβαστείς.
Δυστυχώς ήταν η μέρα που ο καιρός μας τα έκανε μούσκεμα, είχα προνοήσει να έχουμε θέσεις που προσφέρουν θέα στο Φούτζι, αλλά ούτε συζήτηση με τέτοια μουντάδα. Δεν θα γκρινιάξω περισσότερο γιατί ήταν η μόνη μέρα που μας έβρεξε, κυριολεκτικά....τρένο μας πήγε ο καιρός σε ολόκληρο το ταξίδι, Νοέμβρη μήνα μάλιστα, που τα περιμένεις όλα.
Απρόθυμα, βγήκαμε έξω στο χάος του Kyoto Station. Ολόκληρο το αεροδρόμιο Μακεδονία-μαζί με την επέκταση, είναι αισθητά μικρότερο.
Η δυνατή βροχή έπεφτε ασταμάτητα. Ανοίξαμε ομπρέλες και ψάξαμε τη στάση λεωφορείου. Στο Τόκιο μετακινούμασταν αποκλειστικά με τα τρένα, εδώ το σκηνικό ήταν διαφορετικό.
Προς μεγάλη μας έκπληξη, ο στόλος των λεωφορείων απεδείχθη σε μεγάλο ποσοστό παμπάλαιος, ούτε ο ΟΑΣΘ τέτοιο χάλι. Και πετρελαιοκίνητα μάλιστα, ούτε καν ηλεκτρικά, θα μας τρελάνουν αυτοί οι Ιάπωνες.
Ή του ύψους ή τους βάθους.
Μπορείς πάντως να πληρώσεις το αντίτιμο και πάλι με τη Suica (που είναι πασπαρτού), ή αν δεν έχεις υπόλοιπο, δίνεις μετρητά και παίρνεις και ρέστα.
Γενικά οι οδηγοί είναι πολυεργαλεία. Οδηγούν, μιλούν στο μικρόφωνο, προσέχουν τους επιβάτες, επιβλέπουν το σκανάρισμα στις κάρτες, δίνουν ρέστα, η εργασιακή ηθική των Ιαπώνων είναι σε άλλο λέβελ, δεν είναι τυχαίο ότι μνημονεύεται παγκοσμίως.
Έβρεχε καταρρακτωδώς όταν κατεβήκαμε από το λεωφορείο, ευτυχώς το νέο σπίτι δεν απείχε πολύ από τη στάση, ενώ για το Κιότο, είχα την έμπνευση να κλείσω ένα παλιό παραδοσιακό σπίτι για να μπούμε στο κλίμα την περιοχής, οι φωτογραφίες στην καταχώριση ήταν κάπως έτσι, θεώρησα ότι θα είχε πλάκα, ωραία εμπειρία να ζήσουμε τέτοιο σκηνικό ως παρέα.
Η πραγματικότητα όμως απείχε έτη φωτός, μπήκαμε και είδαμε ένα εντελώς διαφορετικό θέαμα. 'Ελειπε όλος ο διάκοσμος που θα χάριζε προσωπικότητα στο χώρο, το σπίτι ήταν απλά γυμνό, σκοτεινό κ εντελώς ακατάλληλο για 6 ενήλικες.
Ναι μεν υπήρχαν τα στρώματα-κρεβάτια, φουτόν τέλος πάντων, αρκετά για να χωρέσουμε έστω ανά δυάδες όλοι, ο ζωτικός όμως χώρος για να καθίσουμε, να φάμε το πρωινό μας, να ετοιμαστούμε κλπ ήταν ασφυκτικά περιορισμένος.
Την επατήσαμεν!
Καθίσαμε κατάχαμα γύρω από το τραπεζάκι να τσιμπήσουμε τα σνακς μας και να χωνέψουμε ότι πρέπει να συνυπάρξουμε εκεί μέσα για τις επόμενες τέσσερις ημέρες. Παλιότερα θα με χαλούσε πολύ, πλέον έχω αποδεχθεί ότι όσο καλά και να προετοιμαστείς...shit happens κ στεναχωρήθηκα κυρίως γιατί ήμουν εγώ η υπεύθυνη για την επιλογή και τώρα θα ταλαιπωρούνταν όλοι εξαιτίας μου.
Από την άλλη είχα τη σιγουριά πως έτσι ή αλλιώς, εμείς πάντα βρίσκουμε τρόπο να περνάμε καλά.
Αργά το μεσημέρι πια που κάπως ηρέμησε η βροχή, βγήκαμε για την πρώτη βόλτα.
Φύγαμε καρφί για την παλιά πόλη, τα δρομάκια Ninenzaka & Sannenzaka, να πάρουμε επιτέλους λίγο από άρωμα παραδοσιακής Ιαπωνίας.
Σ όλα τα σπίτια υπήρχαν ομπρέλες διαθέσιμες για τους ενοίκους, βρήκα ευκαιρία να χρησιμοποιήσω μία από αυτές τις υπέροχες, μεγάλες διαφανείς που εκεί τις έβλεπες παντού.
Λόγω της βροχής αρχικά είχε ελάχιστο κόσμο, χώθηκαν όλοι σε καφέ και εστιατόρια, ούτε χαράματα τέτοια νέκρα. Αυτή ΔΕΝ είναι η κανονική εικόνα.
Πράγμα το οποίο κράτησε ελάχιστα και μόλις έκοψε βγήκαν έξω μαζικά σαν τα σαλιγκάρια
Μαζί με τις γιαλατζί γκέισες, μπορείς να νοικιάσεις στολή και να κυκλοφορείς έτσι, μερικές ήταν χαριτωμένες, αλλά κάποιες άλλες λόγω φυζίκ ήταν σκέτη τραγωδία.
Καλά η σαγιονάρα με την κάλτσα, μεγάλη επιτυχία!
Φρίζαρε και το μαλλί με τον υγρασία, άντε να σταυρώσω καλή φωτογραφία.
Ανεβήκαμε μέχρι τον Kiyomizu-dera Temple, o βουδιστικός ναός και ίσως το πιο εντυπωσιακό σημείο της πόλης.
Γιαλατζί κ αυτές
Δυστυχώς τα όμορφα χρώματα που βλέπαμε, ήταν αδύνατο να αποτυπωθούν στο φακό με ελάχιστο πια από το φυσικό φως, πιστέψαμε ότι θα καταφέρουμε να επανέλθουμε σε πιο βολική ώρα, πράγμα που όμως δεν έγινε ποτέ, οι μισοί από μας ξαναπήγαν το τελευταίο βράδι για μια μικρή βόλτα, κι αυτό ήταν όλο.
Κατά μήκος του δρόμου έβρισκες υπέροχα, καλαίσθητα μαγαζιά με σουβενίρ και άπειρα στέκια με λιχουδιές, όμως το πλήθος ήταν πια δυσθεώρητο.
Ούτε λόγος, η παλιά πόλη ήταν κουκλίστικη, μια από τις ωραιότερες που έχω δει ποτέ, ο υπερτουρισμός όμως εδώ αποτελεί λαίλαπα.
Φανταστείτε Μύκονο στα Ματογιάννια το 15γουστο. 'Η Πευκοχώρι, για μας τους βόρειους, ένα οποιοδήποτε Σαββατοκύριακο του Ιούλη. Τέτοιο χάλι.
'Αρχισα να μην αισθάνομαι καλά. Είχα πάλι έλλειμα ύπνου, δεν είχα φάει κανονικό φαγητό, δεν ξέρω τι από όλα με ενόχλησε, θεωρώ ότι είχα συνηθίσει το πλήθος, αλλά ποτέ δεν ξέρεις.
'Ενιωσα ξαφνικά ζάλη, ναυτία και κατάρρευση. Κατεβήκαμε προς τη νέα πόλη να βρούμε ένα καφέ να κάνουμε διάλειμμα.
Η Κάτσικο μετά της μητρός της, άλλαξαν πορεία, είχαν κλεισμένο ραντεβού σ' ένα στούντιο όπου η μικρά θα έκανε επαγγελματική φωτογράφιση με αμφίεση γκέισας
Με ρώτησαν αν θα ήθελα να κάνω και γω κάτι από όλα αυτά, μπα δεν θα πάρω, έχω ένα όριο με την τουριστίλα! 'Ασε που ξανθιά γκέισα; πόσο πιο fail? Θα με ακολουθεί το καραγκιοζιλίκι παντού, καλύτερα να τρολάρω εγώ τις άλλες
Για να φτάσουμε στο καφέ του διαλείμματος στο μεταξύ, είχαμε διανύσει τη μισή πόλη...Περάσαμε το ποτάμι, ψάχναμε κανένα Starbucks που έχει λέτζιτ καφέδες, το στίγμα μας έστειλε μέσα σε σταθμό μετρό και ήταν φίσκα, ξανά πίσω, το είχα τεντώσει όσο δεν πάει, όταν τελικά στρωθήκαμε κάπου, ένιωσα πολύ σοβαρά ότι θα λιποθυμήσω.
Μισή ωρίτσα αργότερα, αφού είχα πιεί ένα ζεστό, κάθισα ήσυχη και αμίλητη, άρχισα να συνέρχομαι και το θεώρησα καλό σημάδι-ότι μπορεί και να επιβιώσω από το ταξίδι.
Μάνα και κόρη αργούσαν πολύ με τη φωτογράφιση, έτσι πήραμε ξανά το δρόμο χαλαρά πια.
Pontocho Alley με τα ακριβά εστιατόρια Kobe και Wagyu (τα διάσημα πανάκριβα κρέατα της περιοχής)
Βγήκαμε στη συνοικία Gion προς αναζήτηση φαγητού σε μια λογική τιμή. Δεν είχα συνέλθει εντελώς, θυμάμαι ότι φάγαμε σε μια Pub με karaoke-πόσο χειρότερα να πάει; Υπήρχε μια παρέα-ο ένας πιο φάλτσος από τον άλλον, κακοποίησαν όσα άσματα μπόρεσαν, τελειώσαμε το φαγητό άρον άρον να σώσουμε τα ώτα μας.
Στο δρόμο για το σπίτι, συναντήσαμε κάτι που δεν περίμενα να δω στη χώρα που βρισκόμουνα.
Κι όμως είναι γεγονός! Ανετίκλας Ιάπωνας, παρκαρισμένος στον ποδηλατόδρομο, ούτε καν αλάρμ είχε βάλει.
Δεν το πίστευα αυτό που έβλεπα! Φρουραααααά!!!!
Νομίζω μέχρι και η κρίση μου πέρασε μετά από αυτό.
Ήταν ώρα να επιστρέψουμε στο
Το παράδοξο της υπόθεσης ήταν πως ύστερα από 5 μέρες στη χώρα, με 5 συνεχόμενες νύχτες ινσόμνιας λόγω του ανελέητου τζετ λαγκ, εκείνο το βράδι, εκεί κατάχαμα στο στρώμα φουτόν, έκανα ανέλπιστα τον πρώτο καλό, χορταστικό, ολονύκτιο ύπνο.
Κοιμήθηκα δε τόσο βαριά, που δεν αντιλήφθηκα καν ποιός ξάπλωσε δίπλα μου. Τα στρώματα ήταν διπλά και όλοι έπρεπε να βολευτούμε ανά δύο, κάποια στιγμή πρόσεξα φευγαλέα δίπλα μου ένα κεφάλι, πίστεψα ότι κοιμάμαι με τον Σαλαμοκάσερο, αλλά τελικά ήταν ο Αριβάτσο, δεν είχα ιδέα ποιος κοιμήθηκε δίπλα μου (τέτοια είμαι
)
Last edited:
varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 7.102
- Likes
- 16.444
1) Αχ η αγαπημενη μου περιοχη του Κυοτο και μαλιστα διαθετει και ενα απο τα πιο iconic Starbucks (το αναφερω μια και το εψαχνες)
2) Δηλαδη συγγνωμη, δεν θα σε δουμε γκεισα;;;
2) Δηλαδη συγγνωμη, δεν θα σε δουμε γκεισα;;;
evaT
Member
- Μηνύματα
- 2.190
- Likes
- 19.085
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Προηγείσαι αγαπητή
Smaragda53
Member
- Μηνύματα
- 1.233
- Likes
- 2.855
- Επόμενο Ταξίδι
- αχ, μακάρι νάξερα!
- Ταξίδι-Όνειρο
- Πολυνησία
Πάντως η φωτογραφία σου με την ανοιχτή ομπρέλα είναι number one!
varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 7.102
- Likes
- 16.444
Ελα χρυσο μου... αποκατασταθηκε το προβλημα.... ΓΡΑΨΕ!!!
Alexandrosx
Member
- Μηνύματα
- 34
- Likes
- 369
Εύα να είσαι καλά!!!
Ήταν τόσο απολαυστική η περιγραφή σου για το life style στο Τόκυο και τόσο πλούσιο το φωτορεπορτάζ σου που με χαλάρωσε και με προβλημάτισε λιγάκι...
Τι έχει πάει τόσο λάθος στα νέα παιδιά της Ιαπωνίας;
Μήπως να τους στείλουμε ψυχολόγους από τον Ευρωπαϊκό νότο;
Μήπως να τους καλέσει ο Δήμος της Πάτρας στο πατρινό καρναβάλι για να ξεφαντώσουν ή ελλοχεύει ο κίνδυνος να τους αντιγράψουν τα δικά μας αστέρια;
Δεν έχω πετύχει κάτι ανάλογο σε καμία ευρωπαική πόλη εκτός από κάτι τυχαίες περιπτώσεις Γιαπωνέζων ή Κορεατών (??) που έκαναν παρόμοιες εμφανίαεις στο Παρίσι...
Τα κεφάλαια σου είναι τέλεια στο μέγεθος και εύκολα στην ανάγνωσή τους!!!
Keep writing!
Δεν εχεις παει στο comicdom μαλλον.
Comicdom Con Athens
Επισης
AthensCon
https://gameathlon.eu/en/cosplay/cosplay-parade/
ISEKAI Festival
Last edited:
mariath
Member
- Μηνύματα
- 2.442
- Likes
- 8.026
- Ταξίδι-Όνειρο
- Όλη η Νότια Αμερική
Εντάξει, ο παραλληλισμός με το Ιπποκράτειο με πέθανε
Δεν μπορώ να μη θυμηθώ πόσο ήρεμο ήταν το Κιότο δεκαπέντε χρόνια πριν και μάλιστα με τις κερασιές ανθισμένες. Τι χαμός είναι τούτος εδώ!
evaT
Member
- Μηνύματα
- 2.190
- Likes
- 19.085
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Silver Pavilion - Nishiki market - Gion - Fushimi Inari , μην αγχώνεστε θα σας τα εξηγήσω όλα!
Μόνο εγώ ήξερα το καθημερινό μας δρομολόγιο και τι θα βλέπαμε. Η ομάδα μου με τα ονόματα δεν τα πήγαινε καλά.
Ούτε με το πρόγραμμά μου βεβαίως. Συνήθως από την προηγούμενη τα λέγαμε περιληπτικά για την επόμενη, το πρωί με τον καφέ τα επαναλάμβανα, αλλά και στην πορεία με ρωτούσε ο καθένας ξανά μανά "πως το λένε αυτό που θα πάμε μετά;" Επί 5 άτομα τώρα
Κι επειδή η υπομονή έχει τα όριά της και ΔΕΝ είναι από τα δυνατά μου σημεία, που και που γυάλιζε το μάτι μου και γάβγιζα.
'Οταν ήμουν ήρεμη και χαλαρή τους προέτρεπα να κάνουν όσες ερωτήσεις θέλουν, όταν όμως ήμουν κουρασμένη και τσιτώνω, το τσιπάκι μου γυρίζει αλλιώς.
Για σήμερα είχα βάλει ένα ναό ακόμη για αρχή, βόλτα στην κλειστή αγορά τροφίμων του Κιότο, συνέχεια με την παραδοσιακή συνοικία των γκεϊσών Gion και στο τέλος τον πολυφωτογραφημένο διάσημο ναό Fushimi Inari με τα 10.000 torii (πύλες) που αρχικά είχα πρόθεση να τον δούμε πολύ νωρίς το πρωί για να αποφύγουμε τις ορδές, στη συνέχεια αποφάσισα να πάμε βραδάκι που χαλαρώνει ο κόσμος για να μη χάσουμε τον πολύτιμο ύπνο μας.
Το Ginkaku-Ji ή Silver Pavilion είναι μια όμορφη ζεν τοποθεσία με ένα μικρό ναό. Αν έχετε σκοπό τα πάτε και στο Χρυσό Ναό παραλείψτε το, είναι υποδεέστερος. Αν όχι, είναι μια χαρά για βολτούλα.
'Ομορφοι κήποι στα φθινοπωρινά χρώματα
και το μονοπάτι ανηφορίζει προσφέροντας θέα
Στην έξοδο βρίσκεις το Philosopher's Path, θεωρητικά ένα γραφικό μονοπάτι δίπλα στο ποταμάκι. Στην πράξη ήταν ένα τίποτα με μπόλικο καθόλου, που τα βρίσκουν οι απατεώνες και τα βάζουν στους ταξιδιωτικούς οδηγούς
Σαν χαντάκι με νερό ήταν
Δεν ξέρω, ίσως την άνοιξη με τις ανθισμένες κερασιές να είναι όντως εντυπωσιακό.
Το περπατήσαμε λίγο κι αφού ήταν τέρμα βαρετό, βρήκαμε ένα καφέ να αράξουμε για λίγο.
Μάτσα λάτε και πάλι για μένα.
Μέχρι να κατέβουμε στην πόλη, έπιασε μεσημέρι. Μια χαρά δηλαδή για την αγορά τροφίμων που αυτή τη φορά μας ενθουσίασε σε ποικιλία και χρώμα.
Αυτό είναι το περίφημο Μοσχάρι Kobe - η ακριβότερη ποικιλία στον κόσμο
Αρκετός κόσμος
τηγανητά κοτόπουλα
και σούσι
Μέσα στη στοά έφτιαχναν μπέργκερ με μοσχάρι wagyu και στρωθήκαμε να τα δοκιμάσουμε, ενώ τα κορίτσια πήραν 1 ! μόνο σουβλάκι με Kobe και έδωσαν γι αυτό εδώ, ούτε λίγο ούτε πολύ, 20€ Πόσα 20ρικα θέλεις για να χορτάσεις;
Πάντως είπαν ότι ήταν πεντανόστιμο
Το burger ερχόταν σε πιο τίμια τιμή, γύρω στο 10ρικο και ήταν θεικό
Με γεμάτα στομάχια συνεχίσαμε τη βόλτα προς τη Gion.
Περάσαμε από το ποτάμι
'Ομως η σύγχρονη πόλη ήταν εξίσου άσχημη με τις υπόλοιπες της χώρεα, χαμηλά κτίρια αλλά πολύ μπετόν κ απουσία αισθητικής. Τίποτα το όμορφο για να σας δείξω.
Πολλά εμπορικά στον κεντρικό δρόμο και στο τέλος άλλος ένα Ναός σε ένα κιτς πορτοκαλί χρώμα
Η Gion ωστόσο είναι ατμοσφαιρική, αυτό που περιμένεις να δεις από μια παλιά Ιαπωνική πόλη
Δεν είναι ουάου όμορφη, συμπαθητική απλά.
Στο σημείο αυτό σταματήσαμε να χαζέψουμε τις φωτογραφίες-ήταν ένα από τα μέρη που πραγματοποιούνται σόου με τις μάικο (μαθητευόμενες γκέισες) για τους τουρίστες, όπως κοιτάζαμε αφηρημένα, ξαφνικά άνοιξε μια πόρτα και βγήκε βιαστική μία μάικο, έτρεξε αλαφιασμένη και χώθηκε σ ένα σπίτι απέναντι, πριν προλάβουν να πλακώσουν οι διερχόμενοι. Ήμουν ακριβώς μπροστά και την είδα φάτσα κάρτα, όμως στην φωτογραφία την πρόλαβα μόνο πλάτη, ας είναι.
'Ηταν μια συγκινητική στιγμή
Τουλάχιστον αυτή ήταν αυθεντική.
Πήρε να πέφτει η νύχτα, είχε έρθει η ώρα για το Fushimi Inari. Μπήκαμε στο τρένο, καμία σχέση η κίνηση με το Τόκιο.
Με πράσινα καθίσματα-καναπέδες!
Από κει που σ αφήνει το τρένο έχει ένα περπατηματάκι ακόμη (αλίμονο!), ευτυχώς η θερμοκρασία ήταν ακόμη ευχάριστη, ο κόσμος που ανέβαινε ήταν αισθητά λιγότερος από αυτόν που κατέβαινε, άρα μάλλον ήταν καλή η επιλογή να το δούμε αργότερα.
Η είσοδος στο Ναό
Φτάσαμε και στο σημείο από όπου ξεκινούν τα διαδοχικά torii τα οποία εκτείνονται για 4 χιλιόμετρα, ως επάνω στο βουνό.
Εμείς βέβαια για τη βόλτα ήρθαμε, δεν είχαμε σκοπό να πάμε μακριά, τόσο όσο να ξεφύγουμε από το μπουλούκι της εισόδου, γεγονός είναι πως 5-10 λεπτά αργότερα, άρχισε να ερημώνει και βγάλαμε ήσυχοι τις φωτογραφίες μας.
Στις φωτογραφίες φαίνεται πιο φωτεινό από ό,τι στο μάτι, η Νατασούκο είπε πως ίσως τη μέρα να είναι τελικά καλύτερο, όμως αυτή ήταν η ευκαιρία μας και δύσκολα να βρισκόταν δεύτερη.
Για το βραδινό μας αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε τις συστάσεις ενός 'Ελληνα που είχαμε πετύχει το προηγούμενο βράδι-έναν από τους πολλούς που βρίσκαμε συχνά πυκνά, τι διάολο στην άλλη άκρη του κόσμου είμαστε, όχι στην Ευρώπη! αλλά φαίνεται τελικά είμαστε παντού.
Ο συγκεκριμένος είχε μέρες στο Κιότο, μας σύστησε ένα τίμιο μαγαζί για να δοκιμάσουμε το wagyu δίχως να ξεπαραδιαστούμε.
Είχα προσπαθήσει να κάνω κράτηση σε ένα από τα ακριβά ρεστοράν με σεφ που θα έκανε τις κοπές μπροστά μας και όλο το τελετουργικό, yakiniku, όμως ήθελαν κράτηση 3 μέρες μπροστά και τη μέρα που μας βόλευε ήταν κλειστά. Προφανώς υπήρχαν πολλά άλλα, ξέχασα όμως να ασχοληθώ, εντέλει μετά από αρκετό ποδαρόδρομο βρήκαμε το συστημένο και δεν μας απογοήτευσε.
Το Wagyu σερβίρεται σαν ωμό να το πω; Με ειδικό ψήσιμο για να κρατάει τους χυμούς, ήταν όμως ιδιαίτερα εύγευστο
και το εστιατόριο πολύ καλαίσθητο
Ο Σαλαμοκασεράκης περικόπτεται για να συνεχίσει να απολαμβάνει την ανωνυμία του, οι υπόλοιποι είμαστε μαϊντανοί έτσι κ αλλιώς.
Ο τελευταίος ποδαρόδρομος προς το σπίτι μας γονάτισε, τα χιλιόμετρα ήταν πολλές φορές αθέατα, δηλαδή πέρα από το απαραίτητο περπάτημα για να δεις ένα αξιοθέατο ή να εξερευνήσεις μια γειτονιά, πολλά προκύπταν από τις αλλαγές μεταφορικών μέσων, τρέχα από δω, λάθη στις στάσεις, φύγε απέναντι, δώστου και οι αλλαγές στα τρένα να πρέπει να ανεβοκατέβεις επίπεδα, οι εφαρμογές καθημερινά μας έδιναν συγχαρητήρια πριν καλά καλά μεσημεριάσει, που θα πάει δεν θα επιστρέψουμε; θα επιστρέψουμε στα ενοχλητικά μπιπ από τα wearables, σήκω ρε βόδι από τον καναπέ να κυκλοφορήσει λιγάκι το αίμα σου!
Τελευταία στάση κάθε βράδι ευλαβικά στο κοντινότερο από το σπίτι convenient store, όπου φορτίζαμε τις suica, βγάζαμε ξανά μανά μετρητό από τα atm (πολύ μετρητό όμως η Ιαπωνία-θα σας τα πω στο τέλος αυτά) και ψωνίζαμε κανένα σνακ κ γλυκάκι για τις νυχτερινές λιγούρες.
Το καλό με τα aibnb αντίθετα από τα ξενοδοχεία, είναι πως στο τέλος της ξενάγησης στην επιστροφή στο σπίτι η παρέα δε χωρίζεται, μπορείς να αράξεις παρέα στα σαλονάκια, να χαζολογήσεις, να μοιραστείς τις εικόνες της ημέρας πιο χαλαρός, ακόμη και στον περιορισμένο χώρο που είχαμε στο Κιότο, προσαρμοστήκαμε και καλαμπουρίζαμε την κατάσταση, όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια κάνεις λεμονάδα, καλύτερα ταξίδι όλοι μαζί έστω και στριμωχτά, παρά μόνος σου στον παράδεισο, σωστά;
Μόνο εγώ ήξερα το καθημερινό μας δρομολόγιο και τι θα βλέπαμε. Η ομάδα μου με τα ονόματα δεν τα πήγαινε καλά.
Ούτε με το πρόγραμμά μου βεβαίως. Συνήθως από την προηγούμενη τα λέγαμε περιληπτικά για την επόμενη, το πρωί με τον καφέ τα επαναλάμβανα, αλλά και στην πορεία με ρωτούσε ο καθένας ξανά μανά "πως το λένε αυτό που θα πάμε μετά;" Επί 5 άτομα τώρα
Κι επειδή η υπομονή έχει τα όριά της και ΔΕΝ είναι από τα δυνατά μου σημεία, που και που γυάλιζε το μάτι μου και γάβγιζα.
'Οταν ήμουν ήρεμη και χαλαρή τους προέτρεπα να κάνουν όσες ερωτήσεις θέλουν, όταν όμως ήμουν κουρασμένη και τσιτώνω, το τσιπάκι μου γυρίζει αλλιώς.
Για σήμερα είχα βάλει ένα ναό ακόμη για αρχή, βόλτα στην κλειστή αγορά τροφίμων του Κιότο, συνέχεια με την παραδοσιακή συνοικία των γκεϊσών Gion και στο τέλος τον πολυφωτογραφημένο διάσημο ναό Fushimi Inari με τα 10.000 torii (πύλες) που αρχικά είχα πρόθεση να τον δούμε πολύ νωρίς το πρωί για να αποφύγουμε τις ορδές, στη συνέχεια αποφάσισα να πάμε βραδάκι που χαλαρώνει ο κόσμος για να μη χάσουμε τον πολύτιμο ύπνο μας.
Το Ginkaku-Ji ή Silver Pavilion είναι μια όμορφη ζεν τοποθεσία με ένα μικρό ναό. Αν έχετε σκοπό τα πάτε και στο Χρυσό Ναό παραλείψτε το, είναι υποδεέστερος. Αν όχι, είναι μια χαρά για βολτούλα.
'Ομορφοι κήποι στα φθινοπωρινά χρώματα
και το μονοπάτι ανηφορίζει προσφέροντας θέα
Στην έξοδο βρίσκεις το Philosopher's Path, θεωρητικά ένα γραφικό μονοπάτι δίπλα στο ποταμάκι. Στην πράξη ήταν ένα τίποτα με μπόλικο καθόλου, που τα βρίσκουν οι απατεώνες και τα βάζουν στους ταξιδιωτικούς οδηγούς
Σαν χαντάκι με νερό ήταν
Δεν ξέρω, ίσως την άνοιξη με τις ανθισμένες κερασιές να είναι όντως εντυπωσιακό.
Το περπατήσαμε λίγο κι αφού ήταν τέρμα βαρετό, βρήκαμε ένα καφέ να αράξουμε για λίγο.
Μάτσα λάτε και πάλι για μένα.
Μέχρι να κατέβουμε στην πόλη, έπιασε μεσημέρι. Μια χαρά δηλαδή για την αγορά τροφίμων που αυτή τη φορά μας ενθουσίασε σε ποικιλία και χρώμα.
Αυτό είναι το περίφημο Μοσχάρι Kobe - η ακριβότερη ποικιλία στον κόσμο
Αρκετός κόσμος
τηγανητά κοτόπουλα
και σούσι
Μέσα στη στοά έφτιαχναν μπέργκερ με μοσχάρι wagyu και στρωθήκαμε να τα δοκιμάσουμε, ενώ τα κορίτσια πήραν 1 ! μόνο σουβλάκι με Kobe και έδωσαν γι αυτό εδώ, ούτε λίγο ούτε πολύ, 20€
Πόσα 20ρικα θέλεις για να χορτάσεις;
Πάντως είπαν ότι ήταν πεντανόστιμο
Το burger ερχόταν σε πιο τίμια τιμή, γύρω στο 10ρικο και ήταν θεικό
Με γεμάτα στομάχια συνεχίσαμε τη βόλτα προς τη Gion.
Περάσαμε από το ποτάμι
'Ομως η σύγχρονη πόλη ήταν εξίσου άσχημη με τις υπόλοιπες της χώρεα, χαμηλά κτίρια αλλά πολύ μπετόν κ απουσία αισθητικής. Τίποτα το όμορφο για να σας δείξω.
Πολλά εμπορικά στον κεντρικό δρόμο και στο τέλος άλλος ένα Ναός σε ένα κιτς πορτοκαλί χρώμα
Η Gion ωστόσο είναι ατμοσφαιρική, αυτό που περιμένεις να δεις από μια παλιά Ιαπωνική πόλη
Δεν είναι ουάου όμορφη, συμπαθητική απλά.
Στο σημείο αυτό σταματήσαμε να χαζέψουμε τις φωτογραφίες-ήταν ένα από τα μέρη που πραγματοποιούνται σόου με τις μάικο (μαθητευόμενες γκέισες) για τους τουρίστες, όπως κοιτάζαμε αφηρημένα, ξαφνικά άνοιξε μια πόρτα και βγήκε βιαστική μία μάικο, έτρεξε αλαφιασμένη και χώθηκε σ ένα σπίτι απέναντι, πριν προλάβουν να πλακώσουν οι διερχόμενοι. Ήμουν ακριβώς μπροστά και την είδα φάτσα κάρτα, όμως στην φωτογραφία την πρόλαβα μόνο πλάτη, ας είναι.
'Ηταν μια συγκινητική στιγμή
Τουλάχιστον αυτή ήταν αυθεντική.
Πήρε να πέφτει η νύχτα, είχε έρθει η ώρα για το Fushimi Inari. Μπήκαμε στο τρένο, καμία σχέση η κίνηση με το Τόκιο.
Με πράσινα καθίσματα-καναπέδες!
Από κει που σ αφήνει το τρένο έχει ένα περπατηματάκι ακόμη (αλίμονο!), ευτυχώς η θερμοκρασία ήταν ακόμη ευχάριστη, ο κόσμος που ανέβαινε ήταν αισθητά λιγότερος από αυτόν που κατέβαινε, άρα μάλλον ήταν καλή η επιλογή να το δούμε αργότερα.
Η είσοδος στο Ναό
Φτάσαμε και στο σημείο από όπου ξεκινούν τα διαδοχικά torii τα οποία εκτείνονται για 4 χιλιόμετρα, ως επάνω στο βουνό.
Εμείς βέβαια για τη βόλτα ήρθαμε, δεν είχαμε σκοπό να πάμε μακριά, τόσο όσο να ξεφύγουμε από το μπουλούκι της εισόδου, γεγονός είναι πως 5-10 λεπτά αργότερα, άρχισε να ερημώνει και βγάλαμε ήσυχοι τις φωτογραφίες μας.
Στις φωτογραφίες φαίνεται πιο φωτεινό από ό,τι στο μάτι, η Νατασούκο είπε πως ίσως τη μέρα να είναι τελικά καλύτερο, όμως αυτή ήταν η ευκαιρία μας και δύσκολα να βρισκόταν δεύτερη.
Για το βραδινό μας αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε τις συστάσεις ενός 'Ελληνα που είχαμε πετύχει το προηγούμενο βράδι-έναν από τους πολλούς που βρίσκαμε συχνά πυκνά, τι διάολο στην άλλη άκρη του κόσμου είμαστε, όχι στην Ευρώπη! αλλά φαίνεται τελικά είμαστε παντού.
Ο συγκεκριμένος είχε μέρες στο Κιότο, μας σύστησε ένα τίμιο μαγαζί για να δοκιμάσουμε το wagyu δίχως να ξεπαραδιαστούμε.
Είχα προσπαθήσει να κάνω κράτηση σε ένα από τα ακριβά ρεστοράν με σεφ που θα έκανε τις κοπές μπροστά μας και όλο το τελετουργικό, yakiniku, όμως ήθελαν κράτηση 3 μέρες μπροστά και τη μέρα που μας βόλευε ήταν κλειστά. Προφανώς υπήρχαν πολλά άλλα, ξέχασα όμως να ασχοληθώ, εντέλει μετά από αρκετό ποδαρόδρομο βρήκαμε το συστημένο και δεν μας απογοήτευσε.
Το Wagyu σερβίρεται σαν ωμό να το πω; Με ειδικό ψήσιμο για να κρατάει τους χυμούς, ήταν όμως ιδιαίτερα εύγευστο
και το εστιατόριο πολύ καλαίσθητο
Ο Σαλαμοκασεράκης περικόπτεται για να συνεχίσει να απολαμβάνει την ανωνυμία του, οι υπόλοιποι είμαστε μαϊντανοί έτσι κ αλλιώς.
Ο τελευταίος ποδαρόδρομος προς το σπίτι μας γονάτισε, τα χιλιόμετρα ήταν πολλές φορές αθέατα, δηλαδή πέρα από το απαραίτητο περπάτημα για να δεις ένα αξιοθέατο ή να εξερευνήσεις μια γειτονιά, πολλά προκύπταν από τις αλλαγές μεταφορικών μέσων, τρέχα από δω, λάθη στις στάσεις, φύγε απέναντι, δώστου και οι αλλαγές στα τρένα να πρέπει να ανεβοκατέβεις επίπεδα, οι εφαρμογές καθημερινά μας έδιναν συγχαρητήρια πριν καλά καλά μεσημεριάσει, που θα πάει δεν θα επιστρέψουμε; θα επιστρέψουμε στα ενοχλητικά μπιπ από τα wearables, σήκω ρε βόδι από τον καναπέ να κυκλοφορήσει λιγάκι το αίμα σου!
Τελευταία στάση κάθε βράδι ευλαβικά στο κοντινότερο από το σπίτι convenient store, όπου φορτίζαμε τις suica, βγάζαμε ξανά μανά μετρητό από τα atm (πολύ μετρητό όμως η Ιαπωνία-θα σας τα πω στο τέλος αυτά) και ψωνίζαμε κανένα σνακ κ γλυκάκι για τις νυχτερινές λιγούρες.
Το καλό με τα aibnb αντίθετα από τα ξενοδοχεία, είναι πως στο τέλος της ξενάγησης στην επιστροφή στο σπίτι η παρέα δε χωρίζεται, μπορείς να αράξεις παρέα στα σαλονάκια, να χαζολογήσεις, να μοιραστείς τις εικόνες της ημέρας πιο χαλαρός, ακόμη και στον περιορισμένο χώρο που είχαμε στο Κιότο, προσαρμοστήκαμε και καλαμπουρίζαμε την κατάσταση, όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια κάνεις λεμονάδα, καλύτερα ταξίδι όλοι μαζί έστω και στριμωχτά, παρά μόνος σου στον παράδεισο, σωστά;
Attachments
Last edited:
Εκπομπές Travelstories
Τελευταίες δημοσιεύσεις
-
-
Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα Ιαπωνία Made in Japan
- Τελ. μήνυμα: Smaragda53
-
-
-
-
-
-
