ΗΠΑ Phila had me at hello

[varioAthens]

Δημήτρη γράφε! Κι όταν γυρίσεις με το καλό Ελλάδα....πάλι γράφε!!!
Μας αρέσει ο τρόπος που περιγράφεις απλές, απλούστατες εικόνες και τις κάνεις τόσο ενδιαφέρουσες!

 

[10900km]

Χμ... Πέρσι πέρασα την Πρωτομαγιά στην Πόλη του Μεξικού, κι ήμουν ένας από τους δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους που πήγαν πρωί-πρωί στο Zocalo, την κεντρική πλατεία της πόλης, για τις εντυπωσιακές (σε αριθμό συμμετεχόντων) εκδηλώσεις που οργανώνουν κάθε χρόνο τα εκεί εργατικά σωματεία (εννοείται ότι πήγα για το χάζι, κι όχι από... εργατική ή αγωνιστική κάψα). Πριν από λίγο είδα στην τηλεόραση ότι σήμερα δεν διοργανώθηκε καμία εκδήλωση, καμία πορεία, μετά από σχετική πρόταση του υπουργού Εργασίας και σύμφωνη γνώμη των εργατικών σωματείων. Η τηλεόραση έδειξε πώς ήταν σήμερα οι κεντρικοί δρόμοι της Πόλης του Μεξικού, έρημοι, και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήταν οι ίδιοι δρόμοι που πέρσι ίδια μέρα ήταν ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΕΝΟΙ από κόσμο... Χμ... Οι γονείς μου με έχουν ταράξει στα μηνύματα. Να προσέχω-να προσέχω-να προσέχω... Παρεμπιπτόντως, η Νέα Υόρκη μπορεί να έχει “κτυπηθεί” από τον ιό, όμως τις τελευταίες ημέρες μόνο Ιάπωνες τουρίστες είδα να παίρνουν το θέμα στα σοβαρά. Είδα ΠΟΛΛΟΥΣ Ιάπωνες με καλυμμένα στόματα, φέρνοντας στο μυαλό μου εικόνες από Τόκιο (από την τηλεόραση, δεν έχω πάει -ακόμα- στην Ιαπωνία), όπου φοράνε τις ίδιες μάσκες για να προστατευτούν από τον μολυσμένο αέρα...
Χάρλεμ... Το ότι κατευθύνεσαι στο Χάρλεμ το καταλαβαίνεις από τη στιγμή που παίρνεις τον υπόγειο προς το βόρειο κομμάτι του Μανχάταν, και κυρίως από το χρώμα των επιβατών από την 96η οδό και πάνω. Οι εφτά στους δέκα ήταν μαύροι, δύο στους δέκα ήταν Λατίνοι, κι ένας Ασιάτης. Α, κι ένας λευκός... Ο γράφων. Πολλούς λευκούς είδα βγαίνοντας στην επιφάνεια, ένα ολόκληρο μπουλούκι από Ιταλούς που είχαν φωτογραφικές μηχανές κρεμασμένες από τον λαιμό και ταξιδιωτικούς οδηγούς στα χέρια. Το ότι είσαι στο Χάρλεμ το καταλαβαίνεις όχι μόνο από το χρώμα των περισσότερων που περνούν από δίπλα σου, αλλά κι από τα “it don't matter” που λένε... εεε, “παχουλές” (για να το θέσω “λεπτά”) μαύρες γυναίκες η μία στην άλλη, ή “mama” με το οποίο αποκαλεί η μία την άλλη. Οι μαύροι κάτω από το Central Park θα έλεγα ότι είναι πιο... “λευκοποιημένοι”. Δε βλέπεις τόσους μαύρους με περιττά κιλά, είναι καλύτερα ντυμένοι, και μιλάνε πιο standardized Αγγλικά, δεν ακούς τόσο εύκολα “it don't matter”...
Πώς αλλιώς καταλαβαίνεις ότι είσαι στο Χάρλεμ; Μαύροι κάθε ηλικίας είναι αραγμένοι στα σκαλοπάτια, στην είσοδο των κτιρίων τους, κάνοντας χαβαλέ, σχολιάζοντας, ανταλλάσσοντας χαρακτηριστικούς χαιρετισμούς (εκείνους που ακουμπάει ο ένας τον ώμο του άλλου με τον δικό του ώμο).
Εκείνο όμως που σε κάνει να καταλαβαίνεις ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ότι είσαι στο Χάρλεμ, κι όχι σε οποιαδήποτε άλλη γειτονιά του Μανχάταν, είναι ότι το community feeling είναι διάχυτο. Όλοι φαίνονται να γνωρίζουν τους πάντες, περπατάς δίπλα σε έναν μαύρο και μέσα σε είκοσι μέτρα έχει χαιρετήσει κι έχει ανταλλάξει εγκάρδιους χαιρετισμούς με μία ντουζίνα περαστικούς από την απέναντι πλευρά. Αυτοκίνητα περνάνε και οι οδηγοί τους κορνάρουν, επειδή θέλουν να χαιρετήσουν γνωστό τους που περπατάει στο πεζοδρόμιο. Κόσμος χαιρετάει κόσμο στην απέναντι πλευρά του δρόμου, ακόμη και της λεωφόρου Lennox, εκεί όπου βρίσκεται το χόστελ μου (Jazz on Lennox λέγεται), της πιο φαρδιάς λεωφόρου στο Χάρλεμ, εκεί όπου για να ακουστείς απέναντι πρέπει να φωνάξεις. Sure, και Starbucks υπάρχει, και Dunkin' Donuts, και H&M, όμως γενικά η περιοχή φαίνεται να βρίσκεται στον δικό της... παράλληλο με το υπόλοιπο Μανχάταν κόσμο, με το community feeling που προανέφερα να είναι όντως πολύ έντονο. Τα τελευταία χρόνια έχουν εγκατασταθεί αρκετοί λευκοί στο νότιο Χάρλεμ, και μένει να φανεί πώς θα είναι η περιοχή μετά από μερικά χρόνια, αν το... wave των λευκών αφίξεων ενταθεί...
Ένα άλλο χαρακτηριστικό του Χάρλεμ, κάτι που πολύ απλά... ΔΕΝ μπορείς να μην παρατηρήσεις, είναι ο απίστευτος αριθμός εκκλησιών. Κάποιες είναι μεγάλες, μεγαλοπρεπείς εκκλησίες, και κάποιες άλλες δεν καταλαμβάνουν χώρο μεγαλύτερο από μία... αποθήκη. Απέναντι από τον ξενώνα μου, από το παράθυρο του δωματίου, έχω “θέα” την Haitian Presbyterian Missionary Church, στα είκοσι μέτρα δεξιά υπάρχει άλλη εκκλησία, απέναντι από αυτήν υπάρχει άλλη εκκλησία, και πάει λέγοντας. Μέχρι και First Corinthian Baptist Church(!) είδα, χωρίς να εκπλαγώ τρελά. Στην Ουάσινγκτον, ένα τετράγωνο μακριά από τον ξενώνα μου, είδα εκκλησία που λεγόταν “Isle of Patmos Church”, yep, Patmos, όπως λέμε... Πάτμος... Οι μαύροι ΕΙΝΑΙ θρήσκοι, έχω την αίσθηση ότι είναι πολύ πιο θρήσκοι από τους λευκούς της Νέας Υόρκης, ίσως επειδή είναι πολύ λιγότερο έχοντες από τον μέσο λευκό Νεοϋορκέζο, κι έχουν ανάγκη να βρουν κάπου καταφύγιο, έστω πνευματικό... Αυθαίρετη η εικασία μου, αλλά... κουβέντα κάνουμε...
Την ημέρα την πέρασα σχετικά τεμπέλικα. Έκανα μεν μία μεγάλη βόλτα στο Χάρλεμ, όμως έμεινα στο Χάρλεμ, δεν δοκίμασα να δω και άλλη περιοχή σήμερα, doing justice σε μία περιοχή που στα μάτια μου είναι πολύ γοητευτική. Εξίσου ενδιαφέρον είναι το Spanish Harlem, νότια και ανατολικά από εκεί που βρίσκομαι αυτήν τη στιγμή. Μου άρεσε το ότι η κυρίαρχη γλώσσα εκεί είναι τα Ισπανικά, με τα οποία έχω έρωτα από τα εφηβικά χρόνια μου, και δεν βλέπω την ώρα να πάω στη Γουατεμάλα και να αρχίσω μαθήματα... Όπως έγραψα στην Κική σε ένα προσωπικό μήνυμα που ποτέ δεν πήρε επειδή δεν έχω συμπληρώσει 20 μηνύματα στο σάιτ, κι επομένως τα προσωπικά μηνύματά μου δεν παραδίδονται στους αποδέκτες τους, για τα Ισπανικά “έπεσα” την πρώτη φορά που είδα στην τηλεόραση, σαν έφηβος, τον Φιντέλ να οργιάζει σε μία από τις θρυλικές ομιλίες του. Κομμουνιστής δεν υπήρξα ποτέ, τουλάχιστον ότι επίσημα, όμως μιλούσε με τέτοιο πάθος που αυτόματα με έπιασα να σκέφτομαι ότι κάποια μέρα έπρεπε να μάθω αυτήν τη γλώσσα (ίσως επειδή έτσι θα “έκλεβα” λίγο από το πάθος του Φιντέλ (όταν ήταν στα... καλά του).
Μακρηγόρησα πάλι... Για νι-οστή φορά ευχαριστώ τους πάντες για τα μηνύματά σας, μου φτιάχνουν το απόγευμα κάθε μέρα, και με κάνουν να αισθάνομαι ότι πραγματικά έχω παρέα σε αυτό το ταξίδι. Χαιρετίσματα σε όλους!
Until tomorrow... [FONT=Candara, sans-serif]

 

[ΕΡΣΗ]

Τι υπέροχο αέρα μας μετέφερες! Έβλεπα μπροστά μου τις χοντρές μαύρες που περιγράφεις να τραγουδούν γκόσπελ σε αυτές τις εκκλησίες με τα παράξενα ονόματα. Δεν έχασες και τίποτε από την πρωτομαγιάτικη Θεσσαλονίκη. Συννεφιασμένη και κατά το απόγευμα άρχισε μια αραιή ψιχάλα, αυτό που δεν είναι κανονική βροχή, αλλά κάτι σαν υγροποιημένη πάχνη. (μια αηδία σκέτη).
Ες αύριον πάλι

 

[mary_a]

εσένα τα μυνήματά μας σου φτιάχνουν το απόγευμα, εμάς τα δικά σου μας φτιάχνουν τη μέρα, μιας και διαβάζουμε πρωί!
περιμένω αύριο το πρωί να διαβάσω τη συνέχεια!!

 

[getxowoman]

Συνεχισε ετσι Δημητρη! Αληθεια ο καιρος χαλασε; Ή βγηκαν λαθος οι μετερεωλογικες προβλεψεις; Συνηθως τι ωρα ειναι εκει οταν μας γραφεις το ρεπορτο; Γιατι δε ξερω τι διαφορα ωρας εχουμε με ΝΥ.

 

[go2dbeach]

Εξίσου ενδιαφέρον είναι το Spanish Harlem, νότια και ανατολικά από εκεί που βρίσκομαι αυτήν τη στιγμή. Μου άρεσε το ότι η κυρίαρχη γλώσσα εκεί είναι τα Ισπανικά, με τα οποία έχω έρωτα από τα εφηβικά χρόνια μου, και δεν βλέπω την ώρα να πάω στη Γουατεμάλα και να αρχίσω μαθήματα...

Την ιδια περιοχη θα εβρισκα κι εγω ενδιαφερουσα για τους ιδιους λογους..επισης δε βλεπω την ωρα να παω στη Γουτεμαλα , αλλα κι εσυ να πας μια χαρα θα ειναι, αρκει να συνεχισεις τις ανταποκρισεις με τον ιδιο ζηλο
Keep walking!

 

[mariath]

Μέσα από τις αφηγήσεις σου βλέπω μια Νέα Υόρκη διαφορετική από τα κλασσικά τουριστικά κλισέ. Σ' ευχαριστώ πραγματικά γι' αυτή τη διαδρομή που μας χαρίζεις.

 

[mary_a]

Που είναι το σημερινό??

 

[10900km]

Στους ανθρώπους, στις επιχειρήσεις, και για να φθάσω σιγά-σιγά στο γιατί δεν έγραψα χθες, στα χόστελ, ένα στοιχείο που με βγάζει από τα ρούχα μου είναι η αφερεγγυότητα. Έχω σκεφτεί να ανοίξω δικό μου χόστελ στη Θεσσαλονίκη, ειδικά τώρα που εκείνο το έκτρωμα που είχαμε επί χρόνια στη Ναυαρίνου δεν υπάρχει πια, και αν κάποια στιγμή το κάνω, αυτά που θα υπόσχομαι στο σάιτ του χόστελ μου, αυτά ακριβώς (αν όχι περισσότερα, αν όχι μπόνους της τελευταίας στιγμής), θα προσφέρω στους επισκέπτες μου. Με εκνευρίζει να κλείνω κρεβάτι σε ένα χόστελ βασιζόμενος στο ποιες παρεχόμενες υπηρεσίες περιγράφονται στο σάιτ του, μόνο για να συνειδητοποιήσω την τελευταία στιγμή ότι αυτό που εμφανίζεται σαν προσφερόμενο, στην πραγματικότητα δεν προσφέρεται. Από τη μέρα που “μετακόμισα” στο χόστελ στο Χάρλεμ, δεν έχω καταφέρει να χρησιμοποιήσω το ασύρματο δίκτυο που υποτίθεται ότι έχουν, λένε μονίμως ότι είναι χαλασμένο, και χθες ούτε ένα τρικ που χρησιμοποίησα προχθές έπιασε, οπότε... no internet, no story...
Anyhow, τελευταία μέρα στη Νέα Υόρκη (παρεμπιπτόντως έχουμε εφτά ώρες διαφορά. Συνήθως γράφω αργά το απόγευμα, σήμερα γράφω λίγο μετά τις δύο), τελευταία μέρα στις ΗΠΑ. Στις έξι αύριο το πρωί πετάω για Γουατεμάλα. Μια και αυτή είναι η τελευταία μέρα του πρώτου σκέλους του ταξιδιού μου, θα κάνω αυτό σαν γενικό σχόλιο για τις ΗΠΑ: έχει αλλάξει η ατμόσφαιρα, έχει αλλάξει η διάθεση του κόσμου, σε σύγκριση με την πρώτη φορά που ήρθα, πριν από ενάμιση χρόνο. Τότε, από το Σικάγο μέχρι το Λος Άντζελες και από το Σαν Ντιέγκο μέχρι το Σαν Φρανσίσκο έβλεπα φωτογραφίες του Μπους με μούσι και τουρμπάνι (βασικά ήταν φωτογραφία του Μπιν Λάντεν στην οποία είχαν φυτέψει το ηλίθιο χαμογελαστό πρόσωπο του Μπους), με τη λέξη “Impeach” από κάτω. Ειδικά στο Σαν Φρανσίσκο ο αριθμός και το μέγεθος των αντι-μπουσικών μηνυμάτων με έκαναν να αισθανθώ ότι αν ο πρώην πρόεδρος εμφανιζόταν στην πόλη, θα τον έπαιρναν με τις ντομάτες. Μιλούσα με κόσμο, Αμερικάνους, κάποια στιγμή η κουβέντα έφτανε στα πολιτικά, και οι περισσότεροι ντρεπόντουσαν (πραγματικά) για το ποιον είχαν πρόεδρο. Οι καλύτεροι Αμερικάνοι e-pals μου ήθελαν να μετακομίσουν στον Καναδά μέχρι να τελειώσει η δεύτερη θητεία του Μπους!!! Τώρα... Τώρα βλέπεις παντού φωτογραφίες του Ομπάμα, και ταμπέλες με το σύνθημα “Change we can believe in”. Και δεν εννοώ μόνο στο Χάρλεμ, όπου ο κόσμος ίσως έχει έναν λόγο παραπάνω να χαίρεται για το χρώμα του δέρματος του νέου προέδρου... Ακόμη και σε λευκές εργατικές γειτονιές της Βαλτιμόρης είδα πολλά τέτοια μηνύματα σε παράθυρα σπιτιών. Στα βιβλιοπωλεία υπάρχουν ξεχωριστά sections με βιβλία για τον Ομπάμα, και για το πώς οραματίζεται να αλλάξει τις ΗΠΑ. Ακόμη και μιλώντας με κόσμο καταλαβαίνεις ότι η ατμόσφαιρα έχει αλλάξει... Μπορεί να έχει ξεσπάσει η κρίση που δεν είχε ξεσπάσει ακόμη πριν από ενάμιση χρόνο, όμως γενικότερα αισθάνεσαι ότι ο κόσμος αισιοδοξεί, προσβλέπει σε κάτι καλύτερο, και δεν είναι τυχαίο ότι όπως είδα τις προάλλες στο CNN, σχεδόν οι εφτά στους δέκα Αμερικανούς είναι πολύ ικανοποιημένοι από τον Ομπάμα τις πρώτες 100 ημέρες της προεδρίας του... Ο χρόνος θα δείξει...
Ένα άλλο γενικό σχόλιο που μπορώ να κάνω για τις ΗΠΑ, είναι ότι το να ταξιδεύεις εδώ είναι... piece of cake. Από τη στιγμή που φθάνεις, αισθάνεσαι ότι πατιέται από ένα αόρατο δάκτυλο κάποιο μαγικό auto-pilot πλήκτρο, και το ταξίδι σου κυλάει smoothly. Αν το προηγούμενο ταξίδι σου πριν έρθεις εδώ είναι στην... Αγγλία, για παράδειγμα, ή σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα, το πόσο εύκολο είναι το ταξίδι στις ΗΠΑ δεν σου κάνει εντύπωση. Όμως αν το προηγούμενο ταξίδι σου είναι στην Ινδία, ή σε κάποια άλλη... ιδιόρρυθμη χώρα, τότε τη διαφορά την καταλαβαίνεις αμέσως, την καταλαβαίνεις όταν πιάνεις τον εαυτό σου να σκέφτεται ότι δεν χρειάζεται να ανησυχείς για πράγματα που ανησυχούσες αλλού. Αναφέρω την Ινδία σαν πιο ακραία, ίσως (αν και υπάρχουν πολλές αφρικανικές χώρες στις οποίες είμαι βέβαιος ότι το ταξίδι είναι ακόμη πιο... ιδιόρρυθμο) περίπτωση, την Ινδία όπου πολλές φορές ακόμη και το να περάσεις έναν δρόμο είναι υπόθεση, ή ακόμη και το να περπατήσεις εκατό μέτρα σε ένα ανύπαρκτο πεζοδρόμιο την άκρη του οποίου μοιράζεσαι με πεντακόσιες αγελάδες και μισό εκατομμύριο απλωμένα χέρια που περιμένουν από σένα κάποια βοήθεια. “Incredible” η Ινδία, όπως λένε οι Ινδοί στο διαφημιστικό motto τους, όμως το ταξίδι εκεί, ώρες-ώρες, είναι ένας μικρός γολγοθάς. Περιπετειώδης και rewarding μεν, γολγοθάς δε (εκτός φυσικά κι αν επιλέξεις να ταξιδέψεις με πρακτορείο, οπότε...).
Επιστρέφω στα των ΗΠΑ. Τελευταίο γενικό σχόλιο: από όσες χώρες έχω επισκεφτεί, οι ΗΠΑ είναι η χώρα όπου δυσκολεύομαι περισσότερο να συγκρατήσω τον shopper μέσα μου. Η όλη ατμόσφαιρα είναι τέτοια που χρειάζεται να βάζεις χαλινάρι στον εαυτό σου (εκτός φυσικά κι αν τα χρήματα δεν αποτελούν issue, οπότε... ξοδεύεις αλόγιστα χωρίς σκοτούρες). Όταν τελειώνω κάθε ταξίδι, σκέφτομαι τι “έμαθα” σε κάθε χώρα που έχω επισκεφτεί. Στις ΗΠΑ “έμαθα” να ξοδεύω, ή, για να είμαι ακριβής, δεν “έμαθα” να ξοδεύω, απλά... βγήκε στην επιφάνεια ο καταναλωτικός εαυτός μου, αυτός που προφανώς υπάρχει και στην Ελλάδα και οπουδήποτε αλλού, απλά... εδώ είναι πολύ πιο δύσκολο να τον συγκρατήσω. Βλέπεις ένα προϊόν φανταστικά προβεβλημένο (στο marketing είναι άπαιχτοι), το βλέπεις σε πολύ καλή τιμή, και βλέπεις ότι αν αγοράσεις δύο items η μέση τιμή κάθε item αγγίζει τα όρια της ευκαιριάρας. Κι αν πέσεις σε special sales day, τότε οι προσφορές είναι τέτοιες που αισθάνεσαι ότι έχεις μπροστά σου μία ευκαιρία την οποία, πολύ απλά, δεν έχεις δικαίωμα να της γυρίσεις την πλάτη. Στο δε φαγητό, βλέπεις πόσο κάνει αυτό που θέλεις να φας, βλέπεις όμως δίπλα μία ταμπέλα που λέει ότι αν προσθέσεις μερικά cents στον λογαριασμό σου, η ποσότητα μεγαλώνει σημαντικά, κι αν είσαι πρόθυμος να ανεβάσεις το κόστος του γεύματός σου κατά ένα ή δύο δολάρια, η ποσότητα του φαγητού και του αναψυκτικού που μπορείς να πάρεις είναι... γιγάντια, αρκετή για δύο άτομα. Τι κι αν δεν πεινάς τόσο όσο δύο άτομα; Μετά από δύο-τρεις ημέρες μπαίνεις στο τριπάκι να εκμεταλλεύεσαι τις προσφορές, καταλήγοντας να ξοδεύεις χρήματα σε πράγματα που τελικά μπορείς να ζήσεις και χωρίς αυτά, ή να τρως πολύ περισσότερο απ' όσο πραγματικά ήθελες να φας, πηγαίνοντας σε ένα ρεστοράν in the first place...
Όσο για χθες και σήμερα, το highlight ήταν η διαδρομή με φέρι στο Staten Island, νότια του Μανχάταν. Best things in life ARE free, και το φέρι για Staten Island είναι δωρεάν(!). Από το κατάστρωμά του έχεις το Μανχάταν “πιάτο”, και την καλύτερη δυνατή ευκαιρία να βγάλεις σούπερ φωτογραφίες. Όσο για το ίδιο το Staten Island, μου θυμίζει αυτό που λένε περιπαικτικά οι κάτοικοι του Ρίο για το Νιτερόι, ένα προάστιο της πόλης (κατ' εμέ προάστιο, κατά τους περισσότερους χάρτες ξεχωριστή πόλη), απέναντι από το Ρίο. Λένε ότι το καλύτερο πράγμα που έχει να επιδείξει το Νιτερόι, είναι η θέα του Ρίο. Ομοίως, θα έλεγα ότι the best thing about Staten Island είναι η θέα προς το Μανχάταν.
Το φέρι πάντως το πήρα για έναν ακόμη λόγο. Πέρσι, ίδιες μέρες, φθάνοντας στο Staten Island, έκανα έναν μικρό κύκλο του λιμανιού, και στην επιστροφή έπεσα σε ένα cart με hot dogs. Πρόσεξα την ταμπέλα στο πέτο του κυρίου που λειτουργεί το cart, και είδα ότι ήταν Έλληνας (ούτως ή άλλως, και φυσιογνωμικά, κάνει μπαμ). Είναι Λάκωνας, συνταξιούχος, μουσικός ακόμη και τώρα, που από αρχές Μαΐου και μετά στήνει (φυσικά με άδεια, όχι... ξεκάρφωτα) το cart του στο τέλος των σκαλοπατιών που κατεβαίνεις όπως βγαίνεις από τον terminal του λιμανιού στο Staten Island και πηγαίνεις δεξιά. Πέρσι πιάσαμε την κουβέντα, και καταλήξαμε να τα λέμε κανένα μισάωρο, διάστημα στο οποίο ΦΥΣΙΚΑ ο κύριος με κέρασε hot dog και αναψυκτικό (έχω πολλές τέτοιες εμπειρίες με Έλληνες στο εξωτερικό). Ήμουν περίεργος να δω αν θα τον έβρισκα φέτος στο ίδιο σημείο. Τον βρήκα! Και χάρηκα, οφείλω να ομολογήσω. Είχα διάθεση να κουβεντιάσω με κάποιον στα Ελληνικά, πόσο μάλλον με κάποιον που... κατά κάποιον τρόπο, ήδη γνωρίζω. Του θύμισα την περσινή κουβέντα μας και με θυμήθηκε αμέσως. Τα είπαμε, ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι με κέρασε πάλι (αν και είχα φάει στο Μανχάταν και επέμενα ότι δεν ήταν ανάγκη να με κεράσει τίποτα), και σιγά-σιγά πήρα το φέρι της επιστροφής στο Μανχάταν.
Στην αρχή της Broadway χθες υπήρχε στημένο “πανηγύρι”. “Romanian Day Festival”. Υποθέτω ότι η 2α Μαΐου στη Ρουμανία είναι εθνική εορτή. Δεν ξέρω. Στις ΗΠΑ πάντως, κάθε γιορτή είναι ευκαιρία για φαγητό και ψώνια, άσχετα από το ποιος γιορτάζει τι. Χθες είδα αμέτρητους πάγκους με μπιχλιμπίδια, και ακόμη περισσότερους με κοψίδια, με την τσίκνα να σου τρυπάει τη μύτη, και να εύχεσαι να είχες τέσσερα στομάχια για να μπορούσες να δοκιμάσεις τα πάντα. Πληροφοριακά, τις μεγαλύτερες ουρές τις είδα σε πάγκους που πουλούσαν “gyro”. Κάποιους τους διηύθυναν Έλληνες (you could tell), και σε έναν υπήρχε και μία μεγάλη επιγραφή στα Ελληνικά, “ο καλύτερος ελληνικός γύρος!”.
Όσο για τον καιρό, με εξαίρεση σήμερα, τις προηγούμενες ημέρες έβρεχε μόνο κατά διαστήματα, και συνήθως όχι με ένταση, οπότε ή περίμενα λίγα λεπτά κάτω από υπόστεγο να περάσει η μπόρα, ή τρύπωνα στο πρώτο καφέ που έβρισκα μπροστά μου (δε με... χάλασε). Σήμερα ο καιρός ΔΕΝ είναι για βόλτα. Με αδιάβροχο ΚΑΙ ομπρέλα, μέσα σε δέκα λεπτά το παντελόνι και τα παπούτσια μου έγιναν μούσκεμα. Not fun. At all. Ούτως ή άλλως, αυτά που ήθελα να κάνω και να δω στη Νέα Υόρκη, κατά 90% τα έκανα και τα είδα, οπότε σήμερα μπορώ να... αράξω, και να παίξω με την ησυχία μου με κάτι που αγόρασα χθες. Σχεδόν... κοκκινίζω από ντροπή, αισθάνομαι ότι πρόδωσα μία ολόκληρη ταξιδιωτική φιλοσοφία, αλλά... δεν πήγαινε άλλο. Αγόρασα... αγόρασα... αγόρασα... (ούτε να το γράψω δεν μπορώ...), αγόρασα έναν Samsonite σάκο με ροδάκια... Τον βρήκα στα 70 δολάρια (κάτι περισσότερο από 50 ευρώ), και τον πήρα. Χρόνια τώρα χρησιμοποιούσα κλασικούς backpacks, όμως... ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να ενδώσω στην ευκολία των... ροδακίων. Λόγω των πολλών βιβλίων που πήρα μαζί μου, ο σάκος έφθασε να ζυγίζει 25 κιλά, ΠΕΡΑ από τα βιβλία που αγόρασα εδώ (πήρα μόνο ένα μπλουζάκι, δεν είμαι των... ρούχων, αλλά τα βιβλία τα τσακίζω. Απλά δεν μπορώ να μπω σε βιβλιοπωλείο, ειδικά στις ΗΠΑ και στην Αγγλία, χωρίς να αγοράσω κάτι). Οπότε... το έκανα το ατόπημα, και μεταξύ μας... ανακουφισμένος αισθάνομαι. Το να κουβαλάς τον σάκο στην πλάτη έχει τα καλά του σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, όμως στις περισσότερες περιπτώσεις είναι πολύυυυυυυ καλύτερο απλά να σέρνεις την... προίκα σου πάνω σε δύο ροδάκια, χωρίς να ιδρώνεις και να ξεϊδρώνεις και να αισθάνεσαι ότι είσαι έτοιμος να πέσεις στο έδαφος και να μείνεις εκεί μέχρι να σου γλείψει το πρόσωπο κάποιος σκύλος, βοηθώντας σε να ανακτήσεις τις αισθήσεις σου...
Χαιρετώ τους πάντες, ΔΕΝ απολογούμαι αυτήν τη φορά για το μάκρος του κειμένου (πρέπει να με έχετε μάθει πλέον), και... nos vemos αύριο. Ο ξενώνας μου στην Πόλη της Γουατεμάλας έχει( ασύρματο ίντερνετ, οπότε... stay tuned...

 

[varsa]

welcome Δημήτρη κι απο μένα, και περιμένω κι εγω την συνέχεια on line!!!! εχεις ωραιο στυλ που τα γράφεις και δεν μας κουραζεις καθολου!

 

[ΕΡΣΗ]

Καλο σου ταξιδι στη Γουατεμαλα! Περιμενουμε και απο εκει ανταποκρισεις.
Και πολυ καλα εκανες και αγορασες αυτον το σακο με ροδακια. Δεν νομιζω τοι υπηρχε περιπτωση μα τον βρεις τοσο φθηνα στην Θεσσαλονικη. Αλλωστε δεν εχει νοημα στα ταξιδια να παθεις και κανενα λουμπαγκο λογω βαρους.

 

[mary_a]

αντε και ανησύχησα!! λέω που είναι η δόση μου για σήμερα!!
καλό ταξίδι για Γουατεμάλα!περιμένουμε νέα σου!