ΗΠΑ Phila had me at hello

[getxowoman]

Sigue así! Buen viaje!!

 

[varioAthens]

Τι να πώ τώρα? Όλη η εικόνα που είχα για σένα γκρεμίστηκε μονομιάς μ' αυτά τα ροδάκια..... Τέλος πάντων! Καλό ταξίδι και αναμένουμε ενημέρωση από Γουατεμάλα!!!

 

[chrikky]

τι απογοήτευση κι αυτή σήμερα! ο δημήτρης με βαλίτσα με ροδάκια!




(δεν πειράζει κι έτσι σ' αγαπάμε! καλή αρχή στη γουατεμάλα με τα μαθήματα!)

 

[GTS]

Εξαιρετικά ενδιαφέρον το ταξίδι σου Δημήτρη...όσο για τη βαλίτσα, θα σου πρότεινα να έπαιρνες μια κλασσική με ροδάκια που όμως γίνεται και backpack όταν οι περιστάσεις το απαιτήσουν. Υπάρχουν λοιπόν τέτοιες (και κορυφαίες αμερικάνικες μάρκες όπως η Eagle Creek) και θα είναι και φτηνές σχετικά εκεί.

 

[ΕΡΣΗ]

Ο Christian μας ενημέρωσε στα Λατινοαμερικάνικα Νέα οτι χθες έγινε σεισμός στη Γουατεμάλα. Όλα καλά;

 

[go2dbeach]

Καλο ταξιδι Δημητρη , να προσεχεις και περιμενουμε ανταποκριση απο Γουατεμαλα

 

[Rosa]

Ατέλειωτη η πτήση για Γουατεμάλα....αργεί κι η προσγείωση....έχεις και τα ροδάκια να σύρεις ως το χόστελ.........άντε και κάνα ρούμι για το καλωσόρισες....
Δεν το βλέπω το κομμάτι για σήμερα, δεν το βλέπω...

 

[10900km]

Κουβεντιάζαμε πριν από λίγο με τον ιδιοκτήτη του ξενώνα μου στην Πόλη της Γουατεμάλας (είναι Αμερικάνος και μου εξηγούσε γιατί δεν “πάει” τον Ομπάμα...), και ξαφνικά τον είδα να κοιτάζει το ταβάνι και μετά τους τοίχους, σταματώντας στη μέση μία πρότασή του. Με ρώτησε αν αισθανόμουν το σπίτι να κουνιέται(!). Η αλήθεια είναι ότι δεν το αισθανόμουν, ίσως επειδή ήμουν όρθιος. Anyhow, προφανώς είχαμε έναν μικρό σεισμό, τίποτα σημαντικό, όμως με αφορμή αυτόν τον μικρό σεισμό ο Αμερικάνος άρχισε να μου λέει για τον χθεσινό, τον δυνατό, για τον οποίο φυσικά ιδέα δεν είχα. Δεν ξέρω πόσο δυνατός ήταν πραγματικά ο σεισμός χθες, ελπίζω όμως να μην είναι πια ΤΟΣΟ δυνατός ώστε να έπαιξε σαν θέμα στις ειδήσεις στην Ελλάδα. Έχω τους δικούς μου να καρδιοχτυπούν για αυτόν τον ιό που έχει κάνει αγνώριστη την Πόλη του Μεξικού, αν τους έχω να ανησυχούν και για φυσικές καταστροφές, θα γυρίσω κάποια μέρα στη Θεσσαλονίκη και θα τους βρω και τους δύο με μία χούφτα χάπια στο χέρι...
Ιός... Στο σύγχρονο και πολύ φινετσάτο οφείλω να ομολογήσω αεροδρόμιο της Πόλης της Γουατεμάλας, το “καλώς ορίσατε” μας το είπαν γλυκύτατες κοπέλες-υπάλληλοι του αεροδρομίου με μάσκες στο πρόσωπο και φυλλάδια στα χέρια. Πριν περάσουμε από έλεγχο διαβατηρίων έπρεπε να απαντήσουμε σε ερωτήσεις σχετικά με την κατάσταση της υγείας μας τις τελευταίες ημέρες, να πούμε μεταξύ άλλων αν είχαμε πυρετό, μυικούς πόνους, πονοκεφάλους, stuff like that...
Επιστρέφοντας στα περί γλυκύτητας, στο τέλος της πρώτης μέρας μου στη Γουατεμάλα, το γενικό σχόλιο που έχω να κάνω για τον κόσμο, είναι ότι όντως τον χαρακτηρίζει η γλυκύτητα. Σε μία πόλη τριών (και πλέον) εκατομμυρίων, σαφώς και είδα φάτσες που μου έφερναν στο μυαλό βαρυποινίτες που την κοπάνησαν από τη φυλακή και είναι στη γύρα για το επόμενο θύμα τους, όμως σε γενικές γραμμές, επιμένω, διέκρινα μία γλυκύτητα. Πρώτα απ' όλα, οι περισσότεροι είναι κοντούληδες, με φατσούλες πολύ συμπαθητικές. Πάρτε τον τύπο που μου έφτιαξε τα... ούτε ξέρω πώς λέγονται, κάτι mixtas, “σάντουιτς” με κρέας και διάφορα έξτρα, σε έναν πάγκο, κοντά στην κεντρική πλατεία. Κοντούλης, πολύ συμπαθητικούλης, με ένα πρόσωπο που θα μπορούσε άνετα να ανήκει σε ήρωα κινουμένων σχεδίων, και το λέω με πολύ φιλική διάθεση, κάθε άλλο παρά περιπαικτική. Όπως καθόμουν στην κεντρική πλατεία, ένα παιδί ήρθε και μου έπιασε κουβέντα, ρωτώντας με τα κλασικά, πώς μου φαίνεται η Γουατεμάλα και πώς είναι η ζωή στη χώρα μου. Τα είπαμε μια χαρά, σηκώθηκα, αποχαιρετιστήκαμε, όλα καλά. Μπήκα σε μισή ντουζίνα τράπεζες για να αλλάξω ευρώ σε quetzales (μόνο δύο σε όλη την πόλη δέχονται ευρώ, η Citibank και η Industrial, σύμφωνα τουλάχιστον με υπαλλήλους διαφόρων τραπεζών που είδα σήμερα). Σε όλες τις τράπεζες με υποδέχθηκαν με ένα χαμόγελο και με έναν πολύ ευγενικό χαιρετισμό, από τους άνδρες της ασφαλείας μέχρι τις κοπέλες που έχουν “επί της υποδοχής” (σε ρωτούν τι ακριβώς θέλεις και σε οδηγούν στο κατάλληλο γκισέ). Ίσως όμως αυτή η εντύπωση που μου άφησε η Πόλη της Γουατεμάλας την πρώτη μέρα μου εδώ, να αποτελεί απλά προϊόν της... υποδοχής που είχα στον ξενώνα. Τον λειτουργεί ένα ζευγάρι, κι έχουν ένα πιτσιρίκι με δύο απίστευτα μπλε ματάκια. Ο μπόμπιρας με τσέκαρε με το που με είδε, κόλλησε να με κοιτάζει σαν κάτι αξιοπερίεργο με τον γνωστό τρόπο των μωρών (δεν είναι πάνω από δύο ετών), και σαν να μην έφθανε αυτό (έχω τρελή αδυναμία στα μωρά), η κυρία που καθάριζε το μπάνιο είχε έρθει με το δικό της μωρό, το οποίο ήταν εξίσου τρισχαριτωμένο, μπουσουλούσε (τι μπουσουλούσε που... σαν να είχε τουρμπίνα και κίνηση στους τέσσερις “τροχούς” ήταν), και σταμάτησε για να με τσεκάρει κι εκείνο. Τα Γουατεμαλτάκια είναι τόοοοοσο χαριτωμένα, σαν κουκλάκια...
Εκτροχιάστηκα... Υποτίθεται πως θα έγραφα για την πρώτη μέρα μου στη Γουατεμάλα, όχι για την διπλή δόση χαζοχαρουμενιάς (κάτσε καλά λέξη) που παίρνω κάθε φορά που βλέπω ένα χαριτωμένο μωρό...
Πρώτη μέρα στη Γουατεμάλα, και αισθάνομαι ότι είμαι σε ένα τεράστιο καρπουζοκρέβατο (τί;!). Εξηγούμαι: το καρπούζι είναι το αγαπημένο μου φρούτο, έχω περάσει μέρες και μέρες είτε στη Θεσσαλονίκη είτε ταξιδεύοντας τρώγοντας καρπούζι για πρωινό, μεσημεριανό, απογευματινό, βραδινό και “τρεις-μετά-τα-μεσάνυχτα-ινό”. Σήμερα λοιπόν, αισθάνομαι ότι είμαι αραγμένος σε ένα τεράστιο κρεβάτι που είναι φτιαγμένο από καρπούζι, κι όπως γυρίσω πλευρό και τεντώνομαι και χουζουρεύω και δώσ' του ένα ακόμη τέντωμα και άντε πάλι γύρισμα πλευρού, τσιμπάω λίγο κάθε φορά που κινούμαι, αφήνοντας στο υπόλοιπο, το ακίνητο διάστημα, τη μυρωδιά του καρπουζιού να τρυπώνει στη μύτη μου, μαζί με τα ζουμιά από το κομμάτι ακριβώς δίπλα στη -μεγάλη, ζωή να' χει- μύτη μου. Τι με κάνει να αισθάνομαι ότι πέθανα κι έχω πάει στον παράδεισο; Το ότι είμαι σε μία χώρα όπου μιλάνε Ισπανικά. Τόσο απλά. Τη ΛΑΤΡΕΥΩ αυτήν τη γλώσσα, και δε βλέπω την ώρα να πάω στο Κετσαλτενάνγκο την Κυριακή, και να αρχίσω μαθήματα τη Δευτέρα.
Κατά τα άλλα, η πρώτη μέρα μου στην Πόλη της Γουατεμάλας ήταν μία... κλασική πρώτη μέρα σε έναν νέο προορισμό, πρώτες ημέρες κατά τις οποίες είμαι σαν την κοπελίτσα που πρωταγωνιστούσε στο “Enchanted”, Amy... κάτι, δεν θυμάμαι το επίθετό της. Τα βλέπω όλα με μάτια ορθάνοιχτα, γεμάτος ενθουσιασμό και καλή προδιάθεση, βλέπω τα πάντα λες και τα βλέπω για πρώτη φορά.
Για να πω την αλήθεια πάντως, είδα όντως σήμερα πράγματα που δεν είχα δει ποτέ πριν. Σε μία τράπεζα, όσο περίμενα για να μου πουν τελικά ότι δεν δέχονταν ευρώ, παρά μόνο δολάρια, πρόσεξα ότι πάνω από τα γκισέ υπήρχε μία παλιά τηλεόραση, στην οποία ο κόσμος, πελάτες της τράπεζας, έβλεπαν... America's Funniest Home Videos(!). Όχι, πείτε μου, έχετε δει τράπεζα στην Ελλάδα ή οπουδήποτε αλλού να ψυχαγωγεί τους πελάτες της δείχνοντάς τους America's Funniest Home Videos; Σε άλλη τράπεζα, συγκεκριμένα στη Citibank, το μπροστά μισό του καταστήματος είναι... κατάστημα ηλεκτρικών. Μπαίνεις στην τράπεζα, περνάς από ανιχνευτή μετάλλων, σε υποδέχεται μία γλυκύτατη κοπέλα, σε οδηγεί στο σημείο που πρέπει να περιμένεις για να εξυπηρετηθείς, όμως για να φθάσεις εκεί, στο πίσω μισό του καταστήματος, περνάς από έναν χώρο στον οποίο φιλοξενούνται ψυγεία, καταψύκτες, στερεοφωνικά συγκροτήματα, και άλλα σχετικά. Αν κατάλαβα καλά, είναι δώρα που παίρνουν όσοι συμμετέχουν και κερδίζουν σε κάποια προγράμματα της τράπεζας, αλλά έστω κι έτσι, το μισό υποκατάστημα της Citibank μοιάζει με... Κωτσόβολο.
Σκεφτόμουν... χθες ήμουν στη Νέα Υόρκη και χρησιμοποιούσα τον υπόγειό της μοιραζόμενος βαγόνι με στελέχη επιχειρήσεων και κόσμο που ήταν ντυμένος με GAP και Calvin Klein και άκουγε μουσική σε iPod τελευταίας τεχνολογίας και και και, και σήμερα για να πάω από τον ξενώνα μου στο κέντρο της Πόλης της Γουατεμάλας πήρα ένα λεωφορείο που ήταν παλιό ήδη την εποχή που η γιαγιά μου έπαιρνε το τραμ στη Θεσσαλονίκη, στα νιάτα της... Για να παραφράσω μία από της αγαπημένες μου ατάκες του Χάρρυ Κλυνν για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, όταν φτιάχτηκαν τα λεωφορεία που πήρα σήμερα στη Γουατεμάλα, η Νεκρά Θάλασσα ήταν ακόμη άρρωστη (την πρώτη φορά που άκουσα αυτήν την ατάκα του Χάρρυ Κλυνν για κάποιο λόγο μου φάνηκε τόσο αστεία που χρειάστηκε να με χαστουκίσει η μάνα μου για να σταματήσω το υστερικό το γέλιο μου... Ααχ, τι πάω και θυμάμαι...). Anyhow, τα αστικά λεωφορεία B-class πόλεων-χωρών τα λατρεύω, επειδή είναι γεμάτα “φυσιογνωμίες”. Βλέπεις τον κόσμο σε ένα αστικό λεωφορείο στην Πόλη της Γουατεμάλας, και νομίζεις ότι από το πρόσωπο του παππού που κάθεται δίπλα σου, από τις χαρακιές σε αυτό, μπορείς να γράψεις ολόκληρο βιβλίο. Παίρνεις λεωφορείο ή χαμηλής κατηγορίας τρένο στην Ινδία, και νομίζεις ότι μπορείς να γράψεις νέα... Ραμαγιάνα (από πλευράς μάκρους του κειμένου σου).
Η μαύρη αλήθεια πάντως είναι ότι η Πόλη της Γουατεμάλας είναι (στα μάτια μου τουλάχιστον), μία από τις λιγότερο όμορφες πόλεις που έχω δει (αποφεύγω επιμελώς να χρησιμοποιήσω τις λέξεις “απέραντο θεοβρόμικο μπιπμπιπχανείο”). Μετά από πέντε λεπτά βόλτας αισθάνεσαι ότι αν τραβήξεις μια γραμμή στο αριστερό μπράτσο σου με τον δείκτη του δεξιού χεριού σου, θα μαζέψεις ένα εκατοστό καυσαεριο-μαυρίλα. Ο θόρυβος και τα... καλούδια των “τελευταία-φορά-που-πέρασα-από-έλεγχο-κουμάντο-στη-χώρα-έκαναν-ακόμη-οι-Μάγια” εξατμίσεων των αυτοκινήτων δημιουργούν μία ατμόσφαιρα που την αντέχεις αν είσαι ανέμελος ταξιδιώτης που βλέπεις ομορφιά ακόμη και σε έναν υπόνομο, όμως... για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, σε κανέναν δεν αρέσει να είναι παγιδευμένος σε στενούς δρόμους πνιγμένος σε ένα μαύρο σύννεφο καυσαερίων... Όσο για την κεντρική πλατεία, χωρίς να το θέλω τη συνέκρινα με το Zocalo της Πόλης του Μεξικού (κακώς. Τα μεγέθη, ακόμη και σαν χώρες, δεν είναι συγκρίσιμα) κι έτσι μου φάνηκε... “λίγη”. Γενικά, καταλήγοντας, θα “πω” ότι πέφτοντας για ύπνο απόψε, θα με συνοδεύουν σκέψεις για το πόσο φιλικοί, εξυπηρετικοί, ευγενικοί και γλυκοί είναι οι κάτοικοι αυτής της πόλης (τουλάχιστον αυτοί με τους οποίους χρειάστηκε να ανταλλάξω κάποιες λέξεις για κατευθύνσεις και όχι μόνο), και πόσο... μουντή είναι, κατά τα άλλα, η Πόλη της Γουατεμάλας, έτσι ακριβώς όπως την περιγράφουν οι ταξιδιωτικοί οδηγοί. Για την ακρίβεια, μου φάνηκε ΤΟΣΟ μουντή, που σκέφτομαι ότι για να τη “βγάλω” με ωραίες αναμνήσεις αύριο και μεθαύριο θα επιδιώξω να συναντήσω μέλη ενός σάιτ μέσω του οποίου συναντάς κόσμο όπου και να ταξιδεύεις. Αφού τον κόσμο της θεωρώ κύριο asset αυτής της πόλης, θα επιδιώξω να περάσω χρόνο με ντόπιους.
Μετά από μία βραδιά που την πέρασα άγρυπνος (δεν κατάφερα να κοιμηθώ στο Λα Γκουάρντια, το αεροδρόμιο. Η πτήση μου ήταν στις έξι και μισή το πρωί, και πήγα στο αεροδρόμιο από τα μεσάνυχτα), το κρεβάτι μου στον πολύ συμπαθητικό ξενώνα που επέλεξα στην Πόλη της Γουατεμάλας φαντάζει σαν το καλύτερο σημείο του κόσμου αυτήν τη στιγμή (πόσο δε μάλλον από τη στιγμή που πρόκειται για... καρπουζοκρεβάτι).


Un abrazo a todos

 

[mary_a]

ωραία!! έρχομαι στη δουλειά και πίνοντας καφέ διαβάζω αυτό! πως να δουλέψεις μετά?

 

[Rosa]

Άπαιχτος, Δημήτρη, άπαιχτος!!!! Μου έφτιαξες τη μέρα!!!!!!!!

 

[go2dbeach]

Μακαρι να ημουνα σε αυτον τον παραδεισο κι εγω! Με τη γλυκυτητα , τα ομορφα, αλλα και τα χιλια δυο ασχημα που εχει. Ειναι τοσο απλο οπως το λες..μιλανε ισπανικα οπως σε ολους τους παραδεισους
Bessitos!

 

[getxowoman]

Α ρε Jim τι εικονες μακρυνες μας εφερες παλι!! Πωπω και γω κανω σα χαζοχαρουμενο με τα μωρα ειδικα τωρα που θελω να αποκτησω και το δικο μου. Καλα τι αρωμα Ελλαδας μου εφερες ξαφνικα με το καρπουζι!! Εδω που μενω μπορω να το αγορασω σε φετες,μισο ή ολοκληρο και δεν ειναι τοσο νοστιμο οσο στην Ελλαδα.
Αληθεια ποσο καιρο θα κρατησουν τα μαθηματα;
Un abrazo tambien a ti y cuidate mucho!!!