Βουλγαρία Richard Marx goes to....Φιλιππούπολη!

[evaT]

Η συναυλία ήταν προγραμματισμένη για την τελευταία Κυριακή του Αυγούστου, πράγμα εξαιρετικό αφού δεν χρειαζόταν άδεια από τη δουλειά, αλλά και εφόσον οι πάντες βρίσκονταν στις παραλίες λογικά θα είχαμε λιγότερη κίνηση στους δρόμους που οδηγούν σε προορισμούς μακριά από τις ακτές.

Συγκεντρωθήκαμε τη συμφωνημένη ώρα και αφού μετρήσαμε κεφάλια και βγήκαμε σωστοί, ξεκινήσαμε ελαφρώς συγκινημένοι διότι μετρούσαμε αισίως τρία χρόνια από την τελευταία φορά που είχαμε ανταμώσει και τότε ταξιδέψαμε μέχρι τα Σκόπια για τη συναυλία του Bryan Adams.

Η διαδρομή ως τα σύνορα του Προμαχώντα ήταν ομαλή και χωρίς απρόοπτα πέρα από κάποια συνηθισμένα θεματάκια τα οποία κουλαντρίζουμε εμείς που κάνουμε τον αρχηγό στις εκδρομές, όπως "κυρία, κυρία με ενοχλεί ο διπλανός μου" ή "πες τον οδηγό να μη φρενάρει απότομα πριν καθήσω καλά γιατί χύθηκε ο καφές και μου λέρωσε τη μπλούζα" και αυτά συμβαίνουν σε μια καλή ημέρα ενώ σε μια κακή...ούτε να το σκέφτομαι δε θέλω! Σε εκτός θέματος νήμα μπορώ να γράψω πολλές σελίδες για το τι έχει συμβεί κατά καιρούς, ενώ μόνο να φανταστώ μπορώ τι μπορεί άραγε να αντιμετωπίζει ένας κανονικός αρχηγός/ξεναγός όπως ο Γιώργος και άλλοι που έχουν να κάνουν με γκρουπ σε πολυήμερα ταξίδια.

Όλα καλά όμως τώρα, ο κόσμος ήταν σπέσιαλ, επειδή μάλιστα η πλειοψηφία στα γκρουπ μας είναι άτομα που έρχονται ξανά και ξανά, γνωρίζονται όλοι μεταξύ τους και υπάρχει ένας σχετικός χαβαλές, γίνονται όλοι μια παρέα.

Στα σύνορα βρήκαμε κάμποση ουρά από Βαλκάνιους που-τέλος του καλοκαιριού πια επέστρεφαν στις πατρίδες τους.
Μπήκαμε στη λωρίδα για τα λεωφορεία αλλά για κακή μας τύχη μπροστά μας είχαμε πούλμαν από Ρουμανία και Ουγγαρία, ενώ και τα πρωτόκολα ελέγχου μετά τον κόβιντ έχουν αλλάξει. Παλιότερα απλά ανέβαινε στο λεωφορείο ο Βούλγαρος τελωνειακός, έριχνε μια φευγαλέα ματιά στις ταυτότητες και ξεμπερδεύαμε. Τώρα έπρεπε να κατέβουμε όλοι κάτω και να μας περάσουν έλεγχο έναν-έναν. Περιττό χασομέρι.
Πήγα να διαμαρτυρηθώ στον Έλληνα τελωνειακό ότι εμείς είμαστε ελληνικό γκρουπ και ταξιδεύουμε αυθημερόν αλλά έφαγα πόρτα. Στη σειρά σας λέει. Είπα μήπως πω καμιά εξυπνάδα και περάσει αλλά δεν....

Περιμέναμε και περιμέναμε....εν τω μεταξύ στο μπροστινό λεωφορείο εμφανιζόταν λεζάντα που διαφήμιζε διακοπές στη Χαλκιδική με 19 ευρώ τη μέρα και με προβλημάτιζε λίγο.
Ξαναπήγα να δω γιατί τόσο χασομέρι....βαρέθηκε να με βλέπει κ άνοιξε άλλη μια λωρίδα να περάσουμε μπροστά από τους άλλους. Σε 5 λεπτά μας είχαν ξεπετάξει και πατήσαμε βουλγάρικο χώμα.

Εδώ περιμένοντας τη σειρά μας...

Και βιντεάκι από το γκρουπ στο λεωφορείο...

Ενώ όμως η Φιλιππούπολη βρίσκεται στο νοτιοκεντρικό τμήμα της χώρας, ο (βατός) δρόμος για να πας άνετα περνάει αναγκαστικά μέσω Σόφιας. 'Ετσι δρόμους πήραμε και δρόμους αφήσαμε, κάναμε και κανά δύο στάσεις να ξεμουδιάσουμε και αργά το μεσημέρι πιά βρήκαμε επιτέλους στόχο και σταματήσαμε λίγο έξω από το ιστορικό κέντρο της πόλης.
Δώσαμε το απαραίτητο ραντεβού για το βράδυ και ξεχυθήκαμε στους δρόμους να γνωρίσουμε τη Φιλιππούπολη.
Εν τω μεταξύ εγώ εισιτήριο για τη συναυλία δεν είχα. Αποφάσισα ότι δεν καίγομαι να δω τον Marx αλλά προτιμούσα να ξοδέψω όσο χρόνο μου δινόταν για να δω την πόλη λίγο καλύτερα, να περπατήσω αλλά και να χαλαρώσω χωρίς άγχος για φαγητό καφέ και αργότερα ποτάκι.
Μαζί μου ακολουθούσε ο Πάνος ο Λουδίας, ο φρόντμαν των Λουδίας κι αν δεν τους ξέρετε βάζω ένα βιντεάκι για να τους απολαύσετε...ο οποίος ήρθε στην εκδρομή επίσης για βόλτα με τις 2 έφηβες κόρες του-η μία δεν είχε πάει ποτέ εξωτερικό και ήταν ενθουσιασμένη που πέρασε τα σύνορα!
Μαζί ήρθε κι ο φίλος μου ο Αντώνης από την προηγούμενη ιστορία με το Roadtrip, μου περίσσευε μια θέση και τελευταία στιγμή αποφάσισε να έρθει γιατί είχε λέει κάτι παιδικές αναμνήσεις από τη Φιλιππούπολη και ήθελε να τις κάνει update...ο καθένας είχε τους λόγους του!

Το αγαπημένο μου των Λουδίας από το cd "Οι σαλαμάνδρες δεν χορεύουν σέικ"

Το γκρουπ είχε ελεύθερο χρόνο και εμείς οι 5 αποσχιστήκαμε και βγήκαμε στους δρόμους.
Η Φιλιππούπολη είναι χτισμένη πάνω σε 7 λόφους, είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Βουλγαρίας με 367.000 κατοίκους ενώ αποτελεί σημαντικό ιστορικό και πολιτιστικό κέντρο.
Πρώτα από όλα βρήκαμε τον κεντρικό πεζόδρομο Knyaz Alexander που συγκεντρώνει όλα τα νεοκλασσικά υπέροχα κτίρια, τα καφέ και την περατζάδα της πόλης.
Με υποτονική βέβαια την κίνηση μεσημεριάτικα την Κυριακή, όσοι δεν μπανιαρίζονταν στις ακτές της Χαλκιδικής και της Καβάλας μάλλον το είχαν ρίξει στο μεσημεριανό ραχάτι κάτω από τα κλιματιστικά.
'Αλλο εμείς οι βαρεμένοι που δεν έχουμε αφήσει ούτε τσιμέντο, ούτε ραχούλα και πλαγιά μέσα στο λιοπύρι....

Να και το Δημαρχείο! έπρεπε να βγάλω μία για συλλογή μου ΚΑΙ σε αυτό το Δημαρχείο

Η ζέστη τρομερή στο μεταξύ. Ναι μεν βουνίσια ζέστη, δίχως υγρασία, ωστόσο το μεσημέρι το χτύπησε το 35ρι και...ζαλιστήκαμε.
Μπήκαμε σε ένα Raffy Bar, που είναι ένα μοδάτο στέκι πάνω στον πεζόδρομο. Σβήσαμε με τον κλιματισμό και φάγαμε κάτι ωραιότατα ψαρονέφρια σε τιμές...σαλάτας!
Ξαποστάσαμε και ξαναβγήκαμε στη γύρα ελπίζοντας (μάταια) ότι κάποια στιγμή θα δροσίσει.
Μ'αρέσει που κουβαλούσα και μπουφανάκι μαζί μου νομίζοντας πως κάποια στιγμή θα βγάλει ψύχρα εκεί πάνω....όπως το πήρα έτσι το γύρισα άκλαφτο στη Θεσσαλονίκη.

Συνεχίσαμε τη βόλτα και βρήκαμε το αρχαίο στάδιο που χτίστηκε το 2ο αιώνα παρακαλώ.

Ξεχωρίζει πίσω το τζαμί Τζουμαγιά, από τα αρχαιότερα της Ευρώπης.

Δεν το συζητώ ότι μας κατέπληξε η ομορφιά της!
Περιμέναμε λίγα πράγματα και συμμαζεμένα όμως η κάθε γωνιά είχε κάτι διαφορετικό, το νέο με το κλασσικό και μαζί το οθωμανικό στοιχείο πρωταγωνιστούσε σε κάθε στροφή σε κάθε πέρασμα.
Μόλις δε ο ήλιος άρχισε να χαμηλώνει πήραμε την ανιούσα προς την παλιά πόλη που είχε ανηφοριά και καλντερίμι....
Αλλά και περίσσια ομορφιά...

Ουπς κ ένας γάμος!

Ολίγον κιτς η φάση αλλά να ζήσουν τα παιδιά να είναι ευτυχισμένα!

Εκεί γύρω βρήκαμε και κάτι ωραιότατες ντόπιες ταβέρνες με τις σχάρες τους και τα όλα τους και καταλάβαμε ότι ήταν κακή η επιλογή να προτιμήσουμε τα νεανικά στέκια, αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια.
Που να ψάχνεις σε μια πόλη που δεν ξέρεις και με το στομάχι να έχει κολλήσει στην πλάτη;

Βγήκαμε ως την άκρη της παλιάς πόλης με άπλετη θέα προς τους λόφους και την πρασινάδα!

Είδα και τον ποταμό 'Εβρο (Μαρίτσα τον λένε οι Βούλγαροι) που διασχίζει την πόλη όμως είμασταν αρκετά μακριά για να προλάβουμε να βολτάρουμε και προς τα εκεί.
Αντ' αυτού προτιμήσαμε να κατευθυνθούμε προς την Κapana που είναι κάτι σαν τα δικά μας Λαδάδικα. Πεζοδρομημένη περιοχή με γραφικά καφέ και μπαρ-εδώ μαζεύεται η νεολαία και ο παλμός της πόλης ανεβαίνει, περπατήσαμε σε κάθε στενό και ομόφωνα συμφωνήσαμε πόσο ανέλπιστα μας άρεσε η πόλη σε κάθε της μεριά.
Είχε και τουρισμό στο μεταξύ. Πέρα από εμάς συναντήσαμε αρκετά γκρουπάκια με τους ξεναγούς να εξιστορούν την ιστορία από κάθε αξιοθέατο.

στην αρχή της βόλτας εντοπίσαμε ένα καφέ που ενθουσίασε τις κόρες του Πάνου...

Central Perk από τα Lidl βέβαια αλλά είχαν απέξω κάτι ωραιότατους καναπέδες και βουλιάξαμε πάνω τους κατάκοποι να απολαύσουμε τα καφεδάκια και τις μπυρίτσες μας.
Μας έδωσαν και τον κωδικό για το Wifi το οποίο ήταν....smelly cat

Οι μικρές πάντως το καταευχαριστήθηκαν και δε σταμάτησαν να βγάζουν σέλφι και τα ρέστα ενώ εμείς παίρναμε ξανά έναν κουβά από την ομάδα μας που είπαμε να χαζέψουμε όσο ρηλαξάραμε εκεί, δεν έχουν σκοπό να μας αφήσουν αυτοί να πάρουμε καμιά χαρά σε ταξίδι στο εξωτερικό! (κάτι δικά μας)

Στο μεταξύ έπεσε το σκοτάδι και το σκηνικό ζωντάνεψε, βγήκαν κι οι Βουλγάρες με τα ωραία τους κ άνοιξε το μάτι μας...

Νωρίτερα στη βόλτα πάνω στην παλιά πόλη είχαμε εντοπίσει το αρχαίο θεατράκι που θα γινόταν η συναυλία και αποφασίσαμε πως ήταν ώρα μας να πάμε προς τα εκεί και να κόψουμε κίνηση....όσο να πεις κάπως ντροπή να είμαι η αρχηγός του γκρουπ και να μην έχω άποψη για τη συναυλία!

Ότι θα αποκτούσα βέβαια όχι απλά άποψη, αλλά τελικά θα παρακολουθούσα τη μισή συναυλία και πλέον, δεν ήταν μέσα στο σενάριο που είχα φανταστεί.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 2 of 3

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[evaT]

Η συναυλία ήταν προγραμματισμένη για την τελευταία Κυριακή του Αυγούστου, πράγμα εξαιρετικό αφού δεν χρειαζόταν άδεια από τη δουλειά, αλλά και εφόσον οι πάντες βρίσκονταν στις παραλίες λογικά θα είχαμε λιγότερη κίνηση στους δρόμους που οδηγούν σε προορισμούς μακριά από τις ακτές.

Συγκεντρωθήκαμε τη συμφωνημένη ώρα και αφού μετρήσαμε κεφάλια και βγήκαμε σωστοί, ξεκινήσαμε ελαφρώς συγκινημένοι διότι μετρούσαμε αισίως τρία χρόνια από την τελευταία φορά που είχαμε ανταμώσει και τότε ταξιδέψαμε μέχρι τα Σκόπια για τη συναυλία του Bryan Adams.

Η διαδρομή ως τα σύνορα του Προμαχώντα ήταν ομαλή και χωρίς απρόοπτα πέρα από κάποια συνηθισμένα θεματάκια τα οποία κουλαντρίζουμε εμείς που κάνουμε τον αρχηγό στις εκδρομές, όπως "κυρία, κυρία με ενοχλεί ο διπλανός μου" ή "πες τον οδηγό να μη φρενάρει απότομα πριν καθήσω καλά γιατί χύθηκε ο καφές και μου λέρωσε τη μπλούζα" και αυτά συμβαίνουν σε μια καλή ημέρα ενώ σε μια κακή...ούτε να το σκέφτομαι δε θέλω! Σε εκτός θέματος νήμα μπορώ να γράψω πολλές σελίδες για το τι έχει συμβεί κατά καιρούς, ενώ μόνο να φανταστώ μπορώ τι μπορεί άραγε να αντιμετωπίζει ένας κανονικός αρχηγός/ξεναγός όπως ο Γιώργος και άλλοι που έχουν να κάνουν με γκρουπ σε πολυήμερα ταξίδια.

Όλα καλά όμως τώρα, ο κόσμος ήταν σπέσιαλ, επειδή μάλιστα η πλειοψηφία στα γκρουπ μας είναι άτομα που έρχονται ξανά και ξανά, γνωρίζονται όλοι μεταξύ τους και υπάρχει ένας σχετικός χαβαλές, γίνονται όλοι μια παρέα.

Στα σύνορα βρήκαμε κάμποση ουρά από Βαλκάνιους που-τέλος του καλοκαιριού πια επέστρεφαν στις πατρίδες τους.
Μπήκαμε στη λωρίδα για τα λεωφορεία αλλά για κακή μας τύχη μπροστά μας είχαμε πούλμαν από Ρουμανία και Ουγγαρία, ενώ και τα πρωτόκολα ελέγχου μετά τον κόβιντ έχουν αλλάξει. Παλιότερα απλά ανέβαινε στο λεωφορείο ο Βούλγαρος τελωνειακός, έριχνε μια φευγαλέα ματιά στις ταυτότητες και ξεμπερδεύαμε. Τώρα έπρεπε να κατέβουμε όλοι κάτω και να μας περάσουν έλεγχο έναν-έναν. Περιττό χασομέρι.
Πήγα να διαμαρτυρηθώ στον Έλληνα τελωνειακό ότι εμείς είμαστε ελληνικό γκρουπ και ταξιδεύουμε αυθημερόν αλλά έφαγα πόρτα. Στη σειρά σας λέει. Είπα μήπως πω καμιά εξυπνάδα και περάσει αλλά δεν....

Περιμέναμε και περιμέναμε....εν τω μεταξύ στο μπροστινό λεωφορείο εμφανιζόταν λεζάντα που διαφήμιζε διακοπές στη Χαλκιδική με 19 ευρώ τη μέρα και με προβλημάτιζε λίγο.
Ξαναπήγα να δω γιατί τόσο χασομέρι....βαρέθηκε να με βλέπει κ άνοιξε άλλη μια λωρίδα να περάσουμε μπροστά από τους άλλους. Σε 5 λεπτά μας είχαν ξεπετάξει και πατήσαμε βουλγάρικο χώμα.

Εδώ περιμένοντας τη σειρά μας...

Και βιντεάκι από το γκρουπ στο λεωφορείο...

Ενώ όμως η Φιλιππούπολη βρίσκεται στο νοτιοκεντρικό τμήμα της χώρας, ο (βατός) δρόμος για να πας άνετα περνάει αναγκαστικά μέσω Σόφιας. 'Ετσι δρόμους πήραμε και δρόμους αφήσαμε, κάναμε και κανά δύο στάσεις να ξεμουδιάσουμε και αργά το μεσημέρι πιά βρήκαμε επιτέλους στόχο και σταματήσαμε λίγο έξω από το ιστορικό κέντρο της πόλης.
Δώσαμε το απαραίτητο ραντεβού για το βράδυ και ξεχυθήκαμε στους δρόμους να γνωρίσουμε τη Φιλιππούπολη.
Εν τω μεταξύ εγώ εισιτήριο για τη συναυλία δεν είχα. Αποφάσισα ότι δεν καίγομαι να δω τον Marx αλλά προτιμούσα να ξοδέψω όσο χρόνο μου δινόταν για να δω την πόλη λίγο καλύτερα, να περπατήσω αλλά και να χαλαρώσω χωρίς άγχος για φαγητό καφέ και αργότερα ποτάκι.
Μαζί μου ακολουθούσε ο Πάνος ο Λουδίας, ο φρόντμαν των Λουδίας κι αν δεν τους ξέρετε βάζω ένα βιντεάκι για να τους απολαύσετε...ο οποίος ήρθε στην εκδρομή επίσης για βόλτα με τις 2 έφηβες κόρες του-η μία δεν είχε πάει ποτέ εξωτερικό και ήταν ενθουσιασμένη που πέρασε τα σύνορα!
Μαζί ήρθε κι ο φίλος μου ο Αντώνης από την προηγούμενη ιστορία με το Roadtrip, μου περίσσευε μια θέση και τελευταία στιγμή αποφάσισε να έρθει γιατί είχε λέει κάτι παιδικές αναμνήσεις από τη Φιλιππούπολη και ήθελε να τις κάνει update...ο καθένας είχε τους λόγους του!

Το αγαπημένο μου των Λουδίας από το cd "Οι σαλαμάνδρες δεν χορεύουν σέικ"

Το γκρουπ είχε ελεύθερο χρόνο και εμείς οι 5 αποσχιστήκαμε και βγήκαμε στους δρόμους.
Η Φιλιππούπολη είναι χτισμένη πάνω σε 7 λόφους, είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Βουλγαρίας με 367.000 κατοίκους ενώ αποτελεί σημαντικό ιστορικό και πολιτιστικό κέντρο.
Πρώτα από όλα βρήκαμε τον κεντρικό πεζόδρομο Knyaz Alexander που συγκεντρώνει όλα τα νεοκλασσικά υπέροχα κτίρια, τα καφέ και την περατζάδα της πόλης.
Με υποτονική βέβαια την κίνηση μεσημεριάτικα την Κυριακή, όσοι δεν μπανιαρίζονταν στις ακτές της Χαλκιδικής και της Καβάλας μάλλον το είχαν ρίξει στο μεσημεριανό ραχάτι κάτω από τα κλιματιστικά.
'Αλλο εμείς οι βαρεμένοι που δεν έχουμε αφήσει ούτε τσιμέντο, ούτε ραχούλα και πλαγιά μέσα στο λιοπύρι....

Να και το Δημαρχείο! έπρεπε να βγάλω μία για συλλογή μου ΚΑΙ σε αυτό το Δημαρχείο

Η ζέστη τρομερή στο μεταξύ. Ναι μεν βουνίσια ζέστη, δίχως υγρασία, ωστόσο το μεσημέρι το χτύπησε το 35ρι και...ζαλιστήκαμε.
Μπήκαμε σε ένα Raffy Bar, που είναι ένα μοδάτο στέκι πάνω στον πεζόδρομο. Σβήσαμε με τον κλιματισμό και φάγαμε κάτι ωραιότατα ψαρονέφρια σε τιμές...σαλάτας!
Ξαποστάσαμε και ξαναβγήκαμε στη γύρα ελπίζοντας (μάταια) ότι κάποια στιγμή θα δροσίσει.
Μ'αρέσει που κουβαλούσα και μπουφανάκι μαζί μου νομίζοντας πως κάποια στιγμή θα βγάλει ψύχρα εκεί πάνω....όπως το πήρα έτσι το γύρισα άκλαφτο στη Θεσσαλονίκη.

Συνεχίσαμε τη βόλτα και βρήκαμε το αρχαίο στάδιο που χτίστηκε το 2ο αιώνα παρακαλώ.

Ξεχωρίζει πίσω το τζαμί Τζουμαγιά, από τα αρχαιότερα της Ευρώπης.

Δεν το συζητώ ότι μας κατέπληξε η ομορφιά της!
Περιμέναμε λίγα πράγματα και συμμαζεμένα όμως η κάθε γωνιά είχε κάτι διαφορετικό, το νέο με το κλασσικό και μαζί το οθωμανικό στοιχείο πρωταγωνιστούσε σε κάθε στροφή σε κάθε πέρασμα.
Μόλις δε ο ήλιος άρχισε να χαμηλώνει πήραμε την ανιούσα προς την παλιά πόλη που είχε ανηφοριά και καλντερίμι....
Αλλά και περίσσια ομορφιά...

Ουπς κ ένας γάμος!

Ολίγον κιτς η φάση αλλά να ζήσουν τα παιδιά να είναι ευτυχισμένα!

Εκεί γύρω βρήκαμε και κάτι ωραιότατες ντόπιες ταβέρνες με τις σχάρες τους και τα όλα τους και καταλάβαμε ότι ήταν κακή η επιλογή να προτιμήσουμε τα νεανικά στέκια, αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια.
Που να ψάχνεις σε μια πόλη που δεν ξέρεις και με το στομάχι να έχει κολλήσει στην πλάτη;

Βγήκαμε ως την άκρη της παλιάς πόλης με άπλετη θέα προς τους λόφους και την πρασινάδα!

Είδα και τον ποταμό 'Εβρο (Μαρίτσα τον λένε οι Βούλγαροι) που διασχίζει την πόλη όμως είμασταν αρκετά μακριά για να προλάβουμε να βολτάρουμε και προς τα εκεί.
Αντ' αυτού προτιμήσαμε να κατευθυνθούμε προς την Κapana που είναι κάτι σαν τα δικά μας Λαδάδικα. Πεζοδρομημένη περιοχή με γραφικά καφέ και μπαρ-εδώ μαζεύεται η νεολαία και ο παλμός της πόλης ανεβαίνει, περπατήσαμε σε κάθε στενό και ομόφωνα συμφωνήσαμε πόσο ανέλπιστα μας άρεσε η πόλη σε κάθε της μεριά.
Είχε και τουρισμό στο μεταξύ. Πέρα από εμάς συναντήσαμε αρκετά γκρουπάκια με τους ξεναγούς να εξιστορούν την ιστορία από κάθε αξιοθέατο.

στην αρχή της βόλτας εντοπίσαμε ένα καφέ που ενθουσίασε τις κόρες του Πάνου...

Central Perk από τα Lidl βέβαια αλλά είχαν απέξω κάτι ωραιότατους καναπέδες και βουλιάξαμε πάνω τους κατάκοποι να απολαύσουμε τα καφεδάκια και τις μπυρίτσες μας.
Μας έδωσαν και τον κωδικό για το Wifi το οποίο ήταν....smelly cat

Οι μικρές πάντως το καταευχαριστήθηκαν και δε σταμάτησαν να βγάζουν σέλφι και τα ρέστα ενώ εμείς παίρναμε ξανά έναν κουβά από την ομάδα μας που είπαμε να χαζέψουμε όσο ρηλαξάραμε εκεί, δεν έχουν σκοπό να μας αφήσουν αυτοί να πάρουμε καμιά χαρά σε ταξίδι στο εξωτερικό! (κάτι δικά μας)

Στο μεταξύ έπεσε το σκοτάδι και το σκηνικό ζωντάνεψε, βγήκαν κι οι Βουλγάρες με τα ωραία τους κ άνοιξε το μάτι μας...

Νωρίτερα στη βόλτα πάνω στην παλιά πόλη είχαμε εντοπίσει το αρχαίο θεατράκι που θα γινόταν η συναυλία και αποφασίσαμε πως ήταν ώρα μας να πάμε προς τα εκεί και να κόψουμε κίνηση....όσο να πεις κάπως ντροπή να είμαι η αρχηγός του γκρουπ και να μην έχω άποψη για τη συναυλία!

Ότι θα αποκτούσα βέβαια όχι απλά άποψη, αλλά τελικά θα παρακολουθούσα τη μισή συναυλία και πλέον, δεν ήταν μέσα στο σενάριο που είχα φανταστεί.

 

[evaT]

Η Συναυλία

....'Αγγλος στο ραντεβού του ο Αμερικάνος, 8:00 η ώρα ήταν προγραμματισμένη η έναρξη της συναυλίας , 8:10 ήταν ήδη πάνω στη σκηνή. Γενικά στη Βουλγαρία είναι πολύ συνεπείς με τα ωράρια ενώ οι συναυλίες ξεκινούν συνήθως νωρίς, πράγμα το οποίο μας βολεύει άπειρα για να μπορούμε να επιστρέφουμε στην Ελλάδα ως το πρωί και να πηγαίνει ο κόσμος στη δουλειά του.

Φτάσαμε στο αρχαίο θεατράκι περίπου μισή ώρα αφού είχε ήδη ξεκινήσει να τραγουδάει και βρεθήκαμε σε μια περίεργη συνθήκη.
Το θεατράκι όπως θα δείτε είναι υπέροχο, μικρό αλλά πολύ ειδυλλιακό κάτι σαν το δικό μας Ηρώδειο σε μινιατούρα. 'Εξω από το χώρο, στην κορυφή υπάρχει ένα καφέ, με...άπλετη θέα προς τα μέσα! Κι ακριβώς δίπλα ένα κηπάκι με κάγκελα το οποίο επίσης δίνει πρόσβαση προς το χώρο του θεάτρου.
Είχαν τοποθετήσει πρόχειρα κάποια πανιά-αφίσες για να εμποδίσουν την λαθρο-θέαση
προχειροδουλειές. Από τα περισσότερα σημεία έβλεπες τα πάντα κανονικά.
Αράξαμε στο κηπάκι, χαζεύοντας τα υπέροχα χρώματα με τα οποία στόλιζαν τους αρχαίους κίονες και πρόσθεταν έξτρα ατμόσφαιρα στον ήδη μυστηριακό τόπο.
Ο δε καλλιτέχνης επί σκηνής παρουσιάστηκε σε one-man-show, λιτός και απέριττος όπως ακριβώς αρμόζει σε έναν τέτοιο τόσο ιδιαίτερο venue.

Εδώ το θεατράκι νωρίτερα

Ήταν πολύ....κάθετη η διάταξη με τις θέσεις-εμένα που με πιάνει κάπως ίλιγγος με το ύψος χρειάστηκε να τραβηχτώ αρκετά πίσω για να μπορώ να κοιτάζω κάτω.

Επιβλητικό το σκηνικό

Και η παράσταση

Ευχαριστώ το φίλο μας τον Βαγγέλη που μου παραχώρησε κάποιες από τις φωτογραφίες της συναυλίας για να τις ανεβάσω, διότι βέβαια εγώ εκεί που ήμουν δεν είχα τέτοια οπτική!

Αλλά μια χαρά είχαμε βολευτεί στο κηπάκι, είχε και κάτι ωραία παγκάκια και απλώναμε τα πόδια μας να ξεκουραστούμε, ενώ ο Μαρξ με τις μπαλάντες του και μόνο μια κιθάρα ήταν μεν ο απόλυτα γοητευτικός τροβαρούδος, ωστόσο- πως να το πω...ευγενικά....σου έβγαζε και μια νύστα τουλάχιστον εμάς εκεί πάνω που δεν είμασταν μέσα στο πλήθος.
Ο Πάνος μάλιστα έβαλε προσκέφαλο το σακίδιό του και νομίζω έναν υπνάκο τον πήρε λιγάκι, όσο ο Μαρξ αποσύνδεσε και την ίδια την κιθάρα του από τα ηχεία και προσπάθησε να ερμηνεύσει εντελώς a capella!

Ωραίος!

Από την άλλη εγώ αν δεν υπάρχει ενισχυτής συνδεμένος με την κιθάρα και ο ήχος να...παραμορφώνει, δύσκολα να εκστασιαστώ. Γούστα είναι αυτά τι να κάνουμε, αλλά έχοντας δει τόσες και τόσες συναυλίες οφείλω να παραδεχθώ ότι ο συγκεκριμένος ήταν αξιοπρεπέστατος και αληθινά μάγεψε το κοινό του.

Επιπλέον ήταν λαλίστατος και χιουμορίστας-το βιντεάκι παρακάτω το αποδικνύει, είναι πιο πολυλογάς κ από μένα αυτός

Μετά το τέλος έπρεπε να βρούμε το σημείο του ραντεβού με το λεωφορείο μας, το οποίο αποδείχθηκε αρκετά περίπλοκο μια και η παλιά πόλη έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες και γω από προσανατολισμό είμαι στο ...βάθος κήπος και αν δεν περάσω από το ίδιο σημείο καμιά δεκαριά φορές, αδύνατο να καταλάβω που πατάω και που βρίσκομαι.

Είχα καμιά δεκαριά άτομα από το γκρουπ μαζί μου που με ακολουθούσαν οι δύσμοιροι και με εμπιστεύονται κιόλας (δεν ήξεραν, δε ρώταγαν), οι υπόλοιποι ερχόταν πιο πίσω ο καθένας στο ρυθμό του και σκέφτηκα μήπως τα καταφέρω και φτάσω πρώτη για να στείλω το στίγμα μου στο μέσσετζερ ώστε να μας βρουν πιο εύκολα.

'Ενα από τα παιδιά που ήταν μαζί μου λέει θα τον βρω έχω το δρόμο έχω κάνει ιχνηλάτης (ή κάτι τέτοιο ) και του άφησα την πρωτοβουλία , σκέφτηκα πως ό,τι και νάναι αυτό το ιχνηλάτης σίγουρα είναι καλύτερο από εμένα που χάνομαι ακόμα και μέσα στην Τούμπα (λόγω του ρέματος ε

Και τελικά τα κατάφερε το παιδί και μας έβγαλε στον κεντρικό που μας περίμενε το λεωφορείο. Δώσαμε και το στίγμα στους πιο πίσω και σιγά σιγά άρχισαν να μαζεύονται.
Δυό παιδιά από το γκρουπ στάθηκαν πιο τυχερά από όλους γιατί ακριβώς λίγο πιο κάτω από κει που μας περίμενε το δικό μας λεωφορείο, περίμενε τον Μαρξ το δικό του αυτοκίνητο!
Την ώρα που περνούσαν από κει τον πέτυχαν και του ζήτησαν φωτογραφία.
Ήρθαν να μας τα πουν χοροπηδώντας από τη χαρά τους!

Του είπαν μάλιστα ότι ταξιδέψαμε 50 νοματαίοι, 500 χιλιόμετρα από την Ελλάδα για να τον δούμε και εκείνος μας ευχαρίστησε όλους πολύ και δήλωσε βαθύτατα συγκινημένος.
'Ετσι μπράβο γιατί ακόμα θυμάμαι τον Bryan Adams μέσα στα Σκόπια να νας παγώνει όταν χαιρέτησε το κοινό με ένα παντελώς άκυρο Good afternoon Macedonia (!!!!) χωρίς καν να χρησιμοποιήσει το Βόρεια και λέγαμε ας του σφυρίξει κάποιος ότι το μισό γήπεδο είναι τίγκα στους 'Ελληνες να μην ξεστομίσει άλλη τέτοια ρουκέτα...Τέλος πάντων τι θέλω και τα θυμάμαι τώρα...

Μετά από μια καλή συναυλία πάντως, όλοι πλέουν σε πελάγη ευτυχίας! Είναι σταθερά οι καλύτερες στιγμές της εκδρομής και για το κοινό και για εμένα.
Ο κόσμος κάθεται ήσυχα στη θέση του, βλέπουν τα βιντάκια τους, μοιράζονται την εμπειρία μεταξύ τους και γω τους μετράω ευκολότερα αφού είναι καθήμενοι! Ξεχνούν και τις γκρίνιες, είναι όλοι συνεπαρμένοι από το κλίμα της συναυλίας, ξαναζούν τις στιγμές.

Κάναμε μια σύντομη στάση για ένα σνακ στο δρόμο και μετά με όσο ύπνο καταφέρνει ο καθένας σε μια θέση λεωφορείου (προσωπικά στην κάθετη θέση δίπλα από τον οδηγό μετατρέπομαι κάτι σαν ζόμπι ) φτάσαμε στη Θεσσαλονίκη κάπου στις 05.30 με 06.00 το πρωί.

Χαιρετηθήκαμε και δώσαμε ραντεβού για τα επόμενα...όποτε κι αν είναι αυτά.

Αν όλα πάνε καλά η επόμενη εξόρμηση του Συναυλιοτουρισμού θα είναι για καθαρά ψυχαγωγικό σκοπό αρχές Δεκέμβρη προς τα γραφικά Ζαγοροχώρια.
Συναυλιακή δραστηριότητα αν όλα πάνε καλά,από την άνοιξη ξανά.

Σας αφήνω κι εγώ με αυτή τη σύντομη (για τα συνήθη δεδομένα μου) μουσικο-τουριστική συναυλία. Έχω γράψει άλλη μια φορά για τότε που πήγαμε Βουκουρέστι να δούμε διπλή παράσταση με Bon Jovi + The Cure σε 3μερη τότε εκδρομή και φιλοδοξώ να επανέλθω εάν προκύψει ανάλογο εγχείρημα σε κάποιον ενδιαφέρον προορισμό. (ελπίζω να μην ακούγεται σαν απειλή αυτό )
Μου αρέσει να τα γράφω, γνωρίζω στον κόσμο μας τα Travelstories (σε όσους δεν τα ξέρουν ήδη) όπως και τις δικές μας δράσεις στην κοινότητα του Travelstories.

Αποχαιρετήσαμε την Φιλιππούπολη γεμάτοι από θετικά συναισθήματα αφού σε λίγες μόνο ώρες μας ξάφνιασε ευχάριστα και μας έπεισε ότι παρότι αποτελεί σχετικά παραμεθόριο και ξεχασμένο τουριστικό προορισμό, έχει να προσφέρει εικόνες, ιστορία, πολιτισμό και budget friendly τιμές σε όλα τα επίπεδα.

Από εμένα προτείνεται "δαγκωτό" για μια επίσκεψη ή και παραπάνω στα πλαίσια ενός ωραίου οδικού στα Ανατολικά Βαλκάνια.

Και τελευταίο αλλά όχι ύστατο... τρία ευχαριστώ στη σειρά....ένα σε όσους από σας με διαβάζουν, ένα στον κόσμο μας που μας προτιμάει κι ένα στο συνεργάτη μου Νικ που στηρίζει και βοηθάει ώστε όλα αυτά να γίνονται πράξη με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

 

[katkats]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ευρώπη