french_fries
Member
- Μηνύματα
- 6
- Likes
- 72
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ισλανδία
Περιεχόμενα
Ημέρα 3η Galway-Cliffs of Moher-Cork
Το τρίτο πρωινό μας βρήκε να περιπλανιόμαστε στο μικρό και πολύ χαριτωμένο Galway. Ξυπνήσαμε αρκετά νωρίς, έτσι ώστε να έχουμε αρκετό χρόνο να εξερευνήσουμε την πόλη, αλλά και για να φάμε ένα καλό πρωινό (το προηγούμενο βράδυ από την κούραση είχαμε ξεχάσει εντελώς να φάμε, άρα ήμασταν άκρως πεινασμένοι!). Χρησιμοποιήσαμε το αυτοκίνητο, για να φτάσουμε στο κέντρο της πόλης και ενώ ψάχναμε για parking, το δικό μου μάτι έπεσε πάνω σε έναν ωραίο φούρνο ,αμέσως έδωσα το σήμα στα υπόλοιπα παιδιά να σταματήσουμε εκεί. Ο φούρνος λεγόταν Griffins Bakery και σας τον συστήνω ανεπιφύλακτα! Εγώ δοκίμασα ένα μάφιν με βατόμουρα κι ένα μεγάλο μπισκότο με σοκολάτα ενώ κάποιοι άλλοι φίλοι ομελέτα. Ήταν πράγματι εξαιρετικά στη γεύση… Ήπιαμε τον καφέ μας, οργανώσαμε κάποιες τελευταίες λεπτομέρειες στο πλάνο μας και ήμασταν έτοιμοι να ξεκινήσουμε το περπάτημα!
Το Galway αποτελείται από μόλις 75.000 κατοίκους, αλλά νομίζω ήταν από τις πιο ζωντανές πόλεις που επισκεφθήκαμε στην Ιρλανδία. Δε ξέρω αν ευθυνόταν η μέρα (Σάββατο), αλλά οι δρόμοι έσφυζαν από ζωή και παιδάκια. Γενικά, η πόλη δεν έχει πολλά αξιοθέατα, αλλά αξίζει να της αφιερώσετε μια επίσκεψη (ειδικά αν το συνδυάσετε με τα Cliffs of Moher), άλλωστε την έχει υμνήσει και ο Ed Sheeran (βλ.=Galway girl, το οποίο αποτέλεσε και το επίσημο soundtrack της εκδρομής μας). Χαζέψαμε επίσης την εκκλησία του Αγίου Νικολάου που είναι και ο πολιούχος της πόλης και τον ρωμαιοκαθολικό καθεδρικό ναό της Ανάληψης της Θεοτόκου, βγάλαμε κάποιες φωτογραφίες ακόμα, συγχρωτιστήκαμε με τους Ιρλανδούς, για να πιάσουμε το vibe της πόλης κι ύστερα πήραμε την απόφαση (έπαιξε ρόλο και η μια φίλη που άρχισε να γκρινιάζει για το κρύο και τη βροχή, ήθελα να της πω «στην Ιρλανδία ήρθες διακοπές κοπέλα μου, πώς θα το ζήσουμε διαφορετικά;» αλλά κρατήθηκα για να διατηρήσω καλό το κλίμα στην παρέα) και ξεκινήσαμε το δρόμο για τους μαγευτικούς γκρεμούς.
(ο καθεδρικός ναός της Ανάληψης της Θεοτόκου)
Θα μας έπαιρνε περίπου 1μιση ώρα μέχρι να φτάσουμε στα Cliffs of Moher κι έτσι ανοίξαμε τη μουσική κι αφήσαμε τα τραγούδια να μας κάνουν παρέα. Τη διαδρομή αξίζει να την κάνεις με το αυτοκίνητο. Σταματήσαμε 2-3 φορές σε διάφορους ναούς-πύργους-κάστρα που πετυχαίναμε πού και πού. Η ομίχλη και το ψιλόβροχο έκανε την υπόθεση ακόμα πιο ατμοσφαιρική.
(στιγμιότυπα από τη διαδρομή)
Ε, μέχρι να τραγουδήσουμε πέντε-έξι φορές το Galway girl ,είχαμε φτάσει κιόλας στο νούμερο ένα αξιοθέατο της Ιρλανδίας. Όλοι μιλάνε γι’ αυτό, όλοι οι ταξιδιωτικοί οδηγοί το περιλαμβάνουν στα must see, άξιζε όντως; Ήμασταν μόλις μερικά μέτρα μακριά από το να το διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασι. Ο χώρος του parking ήταν άπλετος, οπότε δε δυσκολευτήκαμε με αυτό το κομμάτι. Πληρώσαμε 3.50 ευρώ ο καθένας (αρκετά καλή η τιμή του εισιτηρίου). Η οργάνωση από την πλευρά των Ιρλανδών ήταν από κάθε άποψη άριστη. Αγοράσαμε τα εισιτήρια κι αρχίσαμε να περπατάμε προς τους γκρεμούς ,όταν και διαπιστώσαμε πως ο αέρας δυνάμωνε υπερβολικά. Αν και έχω μια εμπειρία από δυνατούς ανέμους (είμαι από νησί) , αυτό ήταν το κάτι άλλο! Ένιωθα τα αυτιά μου να πονάνε, ήμουν σίγουρη πως θα με έπαιρνε ο αέρας! Φυσικά αυτό δε μας πτόησε ιδιαίτερα, καθώς πλησιάζαμε τους γκρεμούς, το τοπίο μας καθήλωσε. Δε νομίζω ότι χρειάζεται να γίνω υπερβολικά γλαφυρή, αφού οι φωτογραφίες τα λένε όλα. Οι τουρίστες ήμασταν αρκετοί παρά τον κακό καιρό, υπήρχαν επίσης και πολλά παιδάκια. Τραβήξαμε μπόλικες φωτογραφίες όσο μας επέτρεπε ο άνεμος κι ύστερα αρχίσαμε να περπατάμε κατά μήκος των γκρεμών, στα μονοπάτια, για κάμποση ώρα, πατήσαμε και λίγες λάσπες αλλά who cares, η θέα από ορισμένα σημεία ήταν το κάτι άλλο! Υπάρχουν τοίχοι, τα οποία σε αποτρέπουν από το να πας πολύ κοντά στους γκρεμούς ,αλλά αν θες, μπορείς να τα πηδήξεις, μόνο όμως με δική σου ευθύνη, η μια φίλη το τόλμησε, εγώ δεν το προσπάθησα καν!
Περίπου μισή ώρα μετά από αρκετή εξερεύνηση, αρχίσαμε να νιώθουμε το κρύο πιο έντονο κι έτσι μπήκαμε στο καλοφτιαγμένο μουσείο που διατηρούν εκεί οι φίλοι μας οι Ιρλανδοί. Δεν είχα το κουράγιο να το απολαύσω όπως θα ήθελα, προτίμησα να χαζέψω λίγο τα αναμνηστικά που πουλούσαν στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο (παραδόξως τα βρήκα όλα αρκετά χαριτωμένα). Κάποια από τα παιδιά ψώνισαν κιόλας, μετά οδεύσαμε όλοι μαζί προς το αμάξι. Το συμπέρασμα πάντως ήταν ένα και όλη η παρέα συμφώνησε με αυτό: άξιζε τον κόπο! Ναι, είναι όντως μια μοναδική εμπειρίας ζωής. Ναι, νιώθεις πραγματικά ότι αγγίζεις την άκρη του κόσμου και ναι, εννοείται πως αν βρεθείτε στην Ιρλανδία, δεν πρέπει με τίποτα να χάσετε την ευκαιρία να επισκεφθείτε τα Cliffs of Moher!
Σε αυτό το σημείο να αναφέρω πως το πρωί που καθόμασταν και πίναμε τον καφέ μας στον εξαιρετικό ιρλανδικό φούρνο, η μια οδηγός πρότεινε μετά τα Cliffs of Moher να συνεχίσουμε το ταξίδι παραλιακά και όχι έτσι όπως μας πρότεινε το google maps, για να μπορέσουμε με αυτόν τον τρόπο να απολαύσουμε πιο μοναδικά και ιδιαίτερα τοπία. Για να σας δώσω να καταλάβετε, στη μια εκδοχή (αυτή του google maps) θα χρειαζόμασταν περίπου 2μιση ώρες, για να φτάσουμε στον προορισμό μας, ενώ στην άλλη 4μιση. Δεδομένου όμως ότι δε μας πίεζε κανείς να φτάσουμε νωρίς στο Cork, αποφασίσαμε πως αν οι οδηγοί δεν έχουν θέμα, τότε κι εμείς δεν έχουμε πρόβλημα να πάμε παραλιακά. Όλοι οι δρόμοι άλλωστε μας είχαν φανεί πολύ καλοί. Ξεκινήσαμε, λοιπόν, και κατά τη διάρκεια της διαδρομής κάναμε και μερικές στάσεις ακόμα στα μικρά ιρλανδικά χωριά.
Κάποιες φορές βέβαια αισθανόμασταν απελπιστικά μόνοι κι ήμασταν σχεδόν βέβαιοι πως είχαμε κάνει κάποιο λάθος, αλλά λίγο αργότερα πετυχαίναμε μια ταμπέλα που μας έδινε κουράγιο. Παραλείψαμε το μεσημεριανό γεύμα (είχαμε φάει καλά το πρωί), αλλά κάπου στις έξι κι ενώ το gps μας ενημέρωνε πως είχαμε ακόμη δυο ώρες ταξίδι μπροστά μας, οι κοιλιές μας άρχισαν να παραπονιούνται και είπαμε πως θα σταματούσαμε να τσιμπήσουμε κάτι στο πρώτο decent εστιατόριο που θα βρίσκαμε στο δρόμο μας. Δεν πέρασε πολλή ώρα κι ευτυχώς εντοπίσαμε ένα εμπορικό κέντρο. Σταματήσαμε εννοείται, αν και αποδείχθηκε πως οι επιλογές ήταν κάπως περιορισμένες. Burger ή πίτσα; Εγώ σε αυτό το ερώτημα πάντα ψηφίζω το δεύτερο! Η ψηφοφορία έληξε υπέρ μου τελικά κι έτσι καταλήξαμε να τρώμε στην Pizza Hut. Το κατάστημα ήταν γεμάτο, είχε και παιδότοπο ,άρα υπήρχαν παντού παιδάκια. Ο σερβιτόρος κατάλαβε πως ξεχωρίζουμε μάλλον και μας ρώτησε από πού είμαστε, του εξηγήσαμε και φάνηκε πολύ χαρούμενος, μας πρότεινε μάλιστα να επισκεφθούμε Cobh, το τελευταίο μέρος που σταμάτησε ο Τιτανικός πριν το ναυάγιο (δεύτερη φορά που ο Τιτανικός κάνει την εμφάνισή του σε αυτό το ταξίδι). Είχε τύχει να διαβάσω γι’ αυτό το μέρος σε κάποιο site και πάντα μ’ αρέσει να ακούω τη γνώμη των ντόπιων, έτσι άρχισα να πιέζω τα παιδιά, για να το βάλουμε στο αυριανό πρόγραμμα, αλλά δυστυχώς δε φάνηκαν πολύ ψημένοι. Η Κυριακή είναι αφιερωμένη στο Δουβλίνο, μου απάντησαν και το δέχτηκα.
Γύρω στις 8μιση φτάσαμε επιτέλους στο Cork… Για την πόλη αυτή δεν είχαμε συλλέξει πολλές πληροφορίες, το μόνο που γνωρίζαμε είναι πως εκεί παρασκευάζεται η περίφημη Murphy’s. Είχαμε υποσχεθεί μεταξύ μας πως απόψε το πρόγραμμα δε θα περιλάμβανε μόνο ύπνο, αλλά και έξοδο σε κάποια pub (δε θα πίναμε ένα ουίσκι στην υγειά του Oscar Wilde; ). Βρήκαμε με σχετική ευκολία το hostel που ήταν παρεμπιπτόντως και bar (!). Το δωμάτιο μας αποτελούνταν από οχτώ κουκέτες στις οποίες έμεναν και αγόρια και κορίτσια (μικτές). Ο χώρος δεν ήταν ιδιαίτερα καθαρός, αλλά δε μας απασχόλησε και πολύ αυτό. Εμείς απλώς θα κοιμόμασταν εκεί. Μαζί μας στο δωμάτιο ήταν και δυο Καναδέζες, μας είπαν πως πριν λίγο καιρό είχαν ξεκινήσει το gap year τους. Ήταν συμπαθέστατες. Ξεκουραστήκαμε για κάποια ώρα, το αγόρι της παρέας μάλιστα κοιμήθηκε, οπότε αναγκαστικά γύρω στις 10 τον ξυπνήσαμε.
Βγήκαμε έξω με σκοπό να βρούμε την ιδανική pub, αλλά και να θαυμάσουμε όσο μας επέτρεπε το σκοτάδι το Cork. Το κρύο ήταν τσουχτερό, λίγα μέτρα μακριά από το hostel εντοπίσαμε ένα αξιόλογο bar, αλλά αποφασίσαμε να συνεχίσουμε το ψάξιμο και το περπάτημα. Για να πω την αλήθεια μου φάνηκε αρκετά όμορφή η πόλη. Σε λίγα λεπτά φτάσαμε στο κέντρο όλο και πιο συχνά συναντούσαμε παρέες νέων παιδιών (λογικό αφού ήταν Σάββατο βράδυ). Στην αρχή μας έκαναν εντύπωση δυο πράγματα: α) το ελαφρύ ντύσιμο όλων (τα αγόρια κοντομάνικα και τα κορίτσια κοντά σορτς κι εμείς με παλτά και κασκόλ
), β) το πόσο μεθυσμένοι ήταν όλοι, αν και ήταν μόλις 11 παρά (!) (στην Ελλάδα στις 11 δεν έχουμε ξεκινήσει καν να πίνουμε, όμως άλλη κουλτούρα, άλλες συνήθειες).
Στο κέντρο όλες οι pub είχαν πολύ φασαρία για τα γούστα μας κι έτσι μετά από μια μίνι-σύσκεψη αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στην pub που είχαμε πρωτοσυναντήσει. Το bar ονομαζόταν White Rabbit και τελικά αποδείχθηκε άριστη επιλογή. Πιάσαμε ένα τραπέζι και παραγγείλαμε ομόφωνα από ένα Jameson ο καθένας (γιατί αλλιώς να πίνεις ρακή στην Κρήτη κι αλλιώς να πίνεις και το Jameson στην Ιρλανδία)! Σε κάποια φάση στα μέσα της βραδιάς ένας μισομεθυσμένος Ιρλανδός πλησίασε την παρέα μας κι ενώ έπαιζε ένα τραγούδι του Bowie, άρχισε να μας εξιστορεί την ιστορία γνωριμίας του με τον δημοφιλή τραγουδιστή… Εξωπραγματικό; Δε ξέρω αν ήταν όντως αληθινή η ιστορία, αλλά αυτός ο τύπος μας επιβεβαίωσε πως οι Ιρλανδοί είναι όντως πολύ φιλικοί και λίγο "τρελοί"! Το υπόλοιπο της βραδιάς περιλάμβανε συζήτηση μέχρι τις 2 περίπου και μετά επιστροφή στο hostel για ύπνο. Είχε σχεδόν φτάσει η ώρα του Δουβλίνου! James Joyce σου ερχόμαστε!
Το τρίτο πρωινό μας βρήκε να περιπλανιόμαστε στο μικρό και πολύ χαριτωμένο Galway. Ξυπνήσαμε αρκετά νωρίς, έτσι ώστε να έχουμε αρκετό χρόνο να εξερευνήσουμε την πόλη, αλλά και για να φάμε ένα καλό πρωινό (το προηγούμενο βράδυ από την κούραση είχαμε ξεχάσει εντελώς να φάμε, άρα ήμασταν άκρως πεινασμένοι!). Χρησιμοποιήσαμε το αυτοκίνητο, για να φτάσουμε στο κέντρο της πόλης και ενώ ψάχναμε για parking, το δικό μου μάτι έπεσε πάνω σε έναν ωραίο φούρνο ,αμέσως έδωσα το σήμα στα υπόλοιπα παιδιά να σταματήσουμε εκεί. Ο φούρνος λεγόταν Griffins Bakery και σας τον συστήνω ανεπιφύλακτα! Εγώ δοκίμασα ένα μάφιν με βατόμουρα κι ένα μεγάλο μπισκότο με σοκολάτα ενώ κάποιοι άλλοι φίλοι ομελέτα. Ήταν πράγματι εξαιρετικά στη γεύση… Ήπιαμε τον καφέ μας, οργανώσαμε κάποιες τελευταίες λεπτομέρειες στο πλάνο μας και ήμασταν έτοιμοι να ξεκινήσουμε το περπάτημα!
Το Galway αποτελείται από μόλις 75.000 κατοίκους, αλλά νομίζω ήταν από τις πιο ζωντανές πόλεις που επισκεφθήκαμε στην Ιρλανδία. Δε ξέρω αν ευθυνόταν η μέρα (Σάββατο), αλλά οι δρόμοι έσφυζαν από ζωή και παιδάκια. Γενικά, η πόλη δεν έχει πολλά αξιοθέατα, αλλά αξίζει να της αφιερώσετε μια επίσκεψη (ειδικά αν το συνδυάσετε με τα Cliffs of Moher), άλλωστε την έχει υμνήσει και ο Ed Sheeran (βλ.=Galway girl, το οποίο αποτέλεσε και το επίσημο soundtrack της εκδρομής μας). Χαζέψαμε επίσης την εκκλησία του Αγίου Νικολάου που είναι και ο πολιούχος της πόλης και τον ρωμαιοκαθολικό καθεδρικό ναό της Ανάληψης της Θεοτόκου, βγάλαμε κάποιες φωτογραφίες ακόμα, συγχρωτιστήκαμε με τους Ιρλανδούς, για να πιάσουμε το vibe της πόλης κι ύστερα πήραμε την απόφαση (έπαιξε ρόλο και η μια φίλη που άρχισε να γκρινιάζει για το κρύο και τη βροχή, ήθελα να της πω «στην Ιρλανδία ήρθες διακοπές κοπέλα μου, πώς θα το ζήσουμε διαφορετικά;» αλλά κρατήθηκα για να διατηρήσω καλό το κλίμα στην παρέα) και ξεκινήσαμε το δρόμο για τους μαγευτικούς γκρεμούς.
Θα μας έπαιρνε περίπου 1μιση ώρα μέχρι να φτάσουμε στα Cliffs of Moher κι έτσι ανοίξαμε τη μουσική κι αφήσαμε τα τραγούδια να μας κάνουν παρέα. Τη διαδρομή αξίζει να την κάνεις με το αυτοκίνητο. Σταματήσαμε 2-3 φορές σε διάφορους ναούς-πύργους-κάστρα που πετυχαίναμε πού και πού. Η ομίχλη και το ψιλόβροχο έκανε την υπόθεση ακόμα πιο ατμοσφαιρική.
(στιγμιότυπα από τη διαδρομή)
Ε, μέχρι να τραγουδήσουμε πέντε-έξι φορές το Galway girl ,είχαμε φτάσει κιόλας στο νούμερο ένα αξιοθέατο της Ιρλανδίας. Όλοι μιλάνε γι’ αυτό, όλοι οι ταξιδιωτικοί οδηγοί το περιλαμβάνουν στα must see, άξιζε όντως; Ήμασταν μόλις μερικά μέτρα μακριά από το να το διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασι. Ο χώρος του parking ήταν άπλετος, οπότε δε δυσκολευτήκαμε με αυτό το κομμάτι. Πληρώσαμε 3.50 ευρώ ο καθένας (αρκετά καλή η τιμή του εισιτηρίου). Η οργάνωση από την πλευρά των Ιρλανδών ήταν από κάθε άποψη άριστη. Αγοράσαμε τα εισιτήρια κι αρχίσαμε να περπατάμε προς τους γκρεμούς ,όταν και διαπιστώσαμε πως ο αέρας δυνάμωνε υπερβολικά. Αν και έχω μια εμπειρία από δυνατούς ανέμους (είμαι από νησί) , αυτό ήταν το κάτι άλλο! Ένιωθα τα αυτιά μου να πονάνε, ήμουν σίγουρη πως θα με έπαιρνε ο αέρας! Φυσικά αυτό δε μας πτόησε ιδιαίτερα, καθώς πλησιάζαμε τους γκρεμούς, το τοπίο μας καθήλωσε. Δε νομίζω ότι χρειάζεται να γίνω υπερβολικά γλαφυρή, αφού οι φωτογραφίες τα λένε όλα. Οι τουρίστες ήμασταν αρκετοί παρά τον κακό καιρό, υπήρχαν επίσης και πολλά παιδάκια. Τραβήξαμε μπόλικες φωτογραφίες όσο μας επέτρεπε ο άνεμος κι ύστερα αρχίσαμε να περπατάμε κατά μήκος των γκρεμών, στα μονοπάτια, για κάμποση ώρα, πατήσαμε και λίγες λάσπες αλλά who cares, η θέα από ορισμένα σημεία ήταν το κάτι άλλο! Υπάρχουν τοίχοι, τα οποία σε αποτρέπουν από το να πας πολύ κοντά στους γκρεμούς ,αλλά αν θες, μπορείς να τα πηδήξεις, μόνο όμως με δική σου ευθύνη, η μια φίλη το τόλμησε, εγώ δεν το προσπάθησα καν!
Περίπου μισή ώρα μετά από αρκετή εξερεύνηση, αρχίσαμε να νιώθουμε το κρύο πιο έντονο κι έτσι μπήκαμε στο καλοφτιαγμένο μουσείο που διατηρούν εκεί οι φίλοι μας οι Ιρλανδοί. Δεν είχα το κουράγιο να το απολαύσω όπως θα ήθελα, προτίμησα να χαζέψω λίγο τα αναμνηστικά που πουλούσαν στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο (παραδόξως τα βρήκα όλα αρκετά χαριτωμένα). Κάποια από τα παιδιά ψώνισαν κιόλας, μετά οδεύσαμε όλοι μαζί προς το αμάξι. Το συμπέρασμα πάντως ήταν ένα και όλη η παρέα συμφώνησε με αυτό: άξιζε τον κόπο! Ναι, είναι όντως μια μοναδική εμπειρίας ζωής. Ναι, νιώθεις πραγματικά ότι αγγίζεις την άκρη του κόσμου και ναι, εννοείται πως αν βρεθείτε στην Ιρλανδία, δεν πρέπει με τίποτα να χάσετε την ευκαιρία να επισκεφθείτε τα Cliffs of Moher!
Σε αυτό το σημείο να αναφέρω πως το πρωί που καθόμασταν και πίναμε τον καφέ μας στον εξαιρετικό ιρλανδικό φούρνο, η μια οδηγός πρότεινε μετά τα Cliffs of Moher να συνεχίσουμε το ταξίδι παραλιακά και όχι έτσι όπως μας πρότεινε το google maps, για να μπορέσουμε με αυτόν τον τρόπο να απολαύσουμε πιο μοναδικά και ιδιαίτερα τοπία. Για να σας δώσω να καταλάβετε, στη μια εκδοχή (αυτή του google maps) θα χρειαζόμασταν περίπου 2μιση ώρες, για να φτάσουμε στον προορισμό μας, ενώ στην άλλη 4μιση. Δεδομένου όμως ότι δε μας πίεζε κανείς να φτάσουμε νωρίς στο Cork, αποφασίσαμε πως αν οι οδηγοί δεν έχουν θέμα, τότε κι εμείς δεν έχουμε πρόβλημα να πάμε παραλιακά. Όλοι οι δρόμοι άλλωστε μας είχαν φανεί πολύ καλοί. Ξεκινήσαμε, λοιπόν, και κατά τη διάρκεια της διαδρομής κάναμε και μερικές στάσεις ακόμα στα μικρά ιρλανδικά χωριά.
Κάποιες φορές βέβαια αισθανόμασταν απελπιστικά μόνοι κι ήμασταν σχεδόν βέβαιοι πως είχαμε κάνει κάποιο λάθος, αλλά λίγο αργότερα πετυχαίναμε μια ταμπέλα που μας έδινε κουράγιο. Παραλείψαμε το μεσημεριανό γεύμα (είχαμε φάει καλά το πρωί), αλλά κάπου στις έξι κι ενώ το gps μας ενημέρωνε πως είχαμε ακόμη δυο ώρες ταξίδι μπροστά μας, οι κοιλιές μας άρχισαν να παραπονιούνται και είπαμε πως θα σταματούσαμε να τσιμπήσουμε κάτι στο πρώτο decent εστιατόριο που θα βρίσκαμε στο δρόμο μας. Δεν πέρασε πολλή ώρα κι ευτυχώς εντοπίσαμε ένα εμπορικό κέντρο. Σταματήσαμε εννοείται, αν και αποδείχθηκε πως οι επιλογές ήταν κάπως περιορισμένες. Burger ή πίτσα; Εγώ σε αυτό το ερώτημα πάντα ψηφίζω το δεύτερο! Η ψηφοφορία έληξε υπέρ μου τελικά κι έτσι καταλήξαμε να τρώμε στην Pizza Hut. Το κατάστημα ήταν γεμάτο, είχε και παιδότοπο ,άρα υπήρχαν παντού παιδάκια. Ο σερβιτόρος κατάλαβε πως ξεχωρίζουμε μάλλον και μας ρώτησε από πού είμαστε, του εξηγήσαμε και φάνηκε πολύ χαρούμενος, μας πρότεινε μάλιστα να επισκεφθούμε Cobh, το τελευταίο μέρος που σταμάτησε ο Τιτανικός πριν το ναυάγιο (δεύτερη φορά που ο Τιτανικός κάνει την εμφάνισή του σε αυτό το ταξίδι). Είχε τύχει να διαβάσω γι’ αυτό το μέρος σε κάποιο site και πάντα μ’ αρέσει να ακούω τη γνώμη των ντόπιων, έτσι άρχισα να πιέζω τα παιδιά, για να το βάλουμε στο αυριανό πρόγραμμα, αλλά δυστυχώς δε φάνηκαν πολύ ψημένοι. Η Κυριακή είναι αφιερωμένη στο Δουβλίνο, μου απάντησαν και το δέχτηκα.
Γύρω στις 8μιση φτάσαμε επιτέλους στο Cork… Για την πόλη αυτή δεν είχαμε συλλέξει πολλές πληροφορίες, το μόνο που γνωρίζαμε είναι πως εκεί παρασκευάζεται η περίφημη Murphy’s. Είχαμε υποσχεθεί μεταξύ μας πως απόψε το πρόγραμμα δε θα περιλάμβανε μόνο ύπνο, αλλά και έξοδο σε κάποια pub (δε θα πίναμε ένα ουίσκι στην υγειά του Oscar Wilde; ). Βρήκαμε με σχετική ευκολία το hostel που ήταν παρεμπιπτόντως και bar (!). Το δωμάτιο μας αποτελούνταν από οχτώ κουκέτες στις οποίες έμεναν και αγόρια και κορίτσια (μικτές). Ο χώρος δεν ήταν ιδιαίτερα καθαρός, αλλά δε μας απασχόλησε και πολύ αυτό. Εμείς απλώς θα κοιμόμασταν εκεί. Μαζί μας στο δωμάτιο ήταν και δυο Καναδέζες, μας είπαν πως πριν λίγο καιρό είχαν ξεκινήσει το gap year τους. Ήταν συμπαθέστατες. Ξεκουραστήκαμε για κάποια ώρα, το αγόρι της παρέας μάλιστα κοιμήθηκε, οπότε αναγκαστικά γύρω στις 10 τον ξυπνήσαμε.
Βγήκαμε έξω με σκοπό να βρούμε την ιδανική pub, αλλά και να θαυμάσουμε όσο μας επέτρεπε το σκοτάδι το Cork. Το κρύο ήταν τσουχτερό, λίγα μέτρα μακριά από το hostel εντοπίσαμε ένα αξιόλογο bar, αλλά αποφασίσαμε να συνεχίσουμε το ψάξιμο και το περπάτημα. Για να πω την αλήθεια μου φάνηκε αρκετά όμορφή η πόλη. Σε λίγα λεπτά φτάσαμε στο κέντρο όλο και πιο συχνά συναντούσαμε παρέες νέων παιδιών (λογικό αφού ήταν Σάββατο βράδυ). Στην αρχή μας έκαναν εντύπωση δυο πράγματα: α) το ελαφρύ ντύσιμο όλων (τα αγόρια κοντομάνικα και τα κορίτσια κοντά σορτς κι εμείς με παλτά και κασκόλ
), β) το πόσο μεθυσμένοι ήταν όλοι, αν και ήταν μόλις 11 παρά (!) (στην Ελλάδα στις 11 δεν έχουμε ξεκινήσει καν να πίνουμε, όμως άλλη κουλτούρα, άλλες συνήθειες).Στο κέντρο όλες οι pub είχαν πολύ φασαρία για τα γούστα μας κι έτσι μετά από μια μίνι-σύσκεψη αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στην pub που είχαμε πρωτοσυναντήσει. Το bar ονομαζόταν White Rabbit και τελικά αποδείχθηκε άριστη επιλογή. Πιάσαμε ένα τραπέζι και παραγγείλαμε ομόφωνα από ένα Jameson ο καθένας (γιατί αλλιώς να πίνεις ρακή στην Κρήτη κι αλλιώς να πίνεις και το Jameson στην Ιρλανδία)! Σε κάποια φάση στα μέσα της βραδιάς ένας μισομεθυσμένος Ιρλανδός πλησίασε την παρέα μας κι ενώ έπαιζε ένα τραγούδι του Bowie, άρχισε να μας εξιστορεί την ιστορία γνωριμίας του με τον δημοφιλή τραγουδιστή… Εξωπραγματικό; Δε ξέρω αν ήταν όντως αληθινή η ιστορία, αλλά αυτός ο τύπος μας επιβεβαίωσε πως οι Ιρλανδοί είναι όντως πολύ φιλικοί και λίγο "τρελοί"! Το υπόλοιπο της βραδιάς περιλάμβανε συζήτηση μέχρι τις 2 περίπου και μετά επιστροφή στο hostel για ύπνο. Είχε σχεδόν φτάσει η ώρα του Δουβλίνου! James Joyce σου ερχόμαστε!
Last edited:
